APRIL 7, 1923
Current Literature
THE NEW ST
BOOKS IN GENERAL
LAST week I was disconnected in the middle of
my discourse. I had just reached Mr. James
Joyce I had just reached Mr. James Joyce and
Ulysses. The hubble-bubble of talk round it has
subsided, but its influence is likely to be far-reaching.
Although copies are destined to find their way into the
libraries of those who collect books described in catalogues
as "very curious," it is far from being pornographic in
intention. It is perhaps the most obscene book ever
written, but it is not a lascivious one ; it is, almost dismally
indeed the opposite of that.
The author has been compared to Rabelais. He has only
in common with Rabelais a gust for and an exuberant
command of words ; a like avidity for verbal analogies
and assonances, which he carries to a point characteristic
of a peculiar mental aberratioh which used to be called
Echo-Ialia. He yields himself to a torrent of jingles,
puns, alliterations, repetitions, which here and there flash
into wit, or form an amusing or brilliant collocation of
vocables, but more often make an echoing rumble which
is not addressed to the intelligence ; he flings about a lot of
dirty words as well as crashing learned ones. And here
all resemblance stops between the author of the inestimable
life of the Great Gargantua and that of Ulysses, though
one must add they are both born parodyists, the former of
general ideas, the latter of literary methods. Indeed, in
spirit, two books could not be wider apart.
ஏப்ரல் 7, 1923
நடப்பு இலக்கியம்
பொதுவாகப் புதிய நூல்கள்
சென்ற வாரம் என் சொற்பொழிவின் நடுவே நான் துண்டிக்கப்பட்டேன்
. நான் திரு. ஜேம்ஸ்
ஜாய்ஸை அப்போதுதான் அடைந்தேன். திரு. ஜேம்ஸ் ஜாய்ஸ் மற்றும்
யூலிசெஸை நான் அப்போதுதான் சந்தித்தேன். அதைச் சுற்றியுள்ள பேச்சுக் குமிழி
தணிந்துவிட்டது, ஆனால் அதன் தாக்கம் தொலைதூரத்தில் இருக்க வாய்ப்புள்ளது. "மிகவும் விசித்திரமானது" என்று
பட்டியல்களில் விவரிக்கப்படும் புத்தகங்களை சேகரிப்பவர்களின் நூலகங்களில் பிரதிகள்
நுழைய விதிக்கப்பட்டிருந்தாலும்
, அது உள்நோக்கத்தில் ஆபாசமானது அல்ல
. இது இதுவரை எழுதப்பட்ட புத்தகங்களிலேயே மிகவும் ஆபாசமான புத்தகமாக இருக்கலாம்
, ஆனால் இது ஒரு ஆபாசமான புத்தகம் அல்ல; இது கிட்டத்தட்ட
அதற்கு நேர்மாறானது.
நூலாசிரியரை ரபெலாய்ஸுடன் ஒப்பிட்டுள்ளனர்.
அவர் ரபெலாய்ஸுடன்
பொதுவானவர், சொற்களின் உற்சாகமான கட்டளை மட்டுமே; வாய்மொழி ஒப்புமைகள் மற்றும் உவமைகள் மீதான ஆர்வத்தைப் போன்ற ஆர்வத்தைக் கொண்டுள்ளார், இது எக்கோ-இலியா என்று
அழைக்கப்பட்ட ஒரு விசித்திரமான மனக் குழப்பத்தின் சிறப்பியல்புக்கு
அவர் எடுத்துச் செல்கிறார்
. அவர் அங்கும் இங்கும் நகைச்சுவையாக
ஜொலிக்கிறார்,
அல்லது வேடிக்கையான அல்லது புத்திசாலித்தனமான உரையாடல்களை உருவாக்குகிறார், ஆனால் பெரும்பாலும்
நுண்ணறிவைக் குறிக்காத
ஒரு எதிரொலிக்கும் இரைச்சலை ஏற்படுத்துகிறார்; அவர் நிறைய
அழுக்கு வார்த்தைகளைப் பற்றியும், கற்றறிந்த சொற்களைப் பற்றியும் வீசுகிறார். இங்கே எல்லா ஒற்றுமைகளும்
மகா கர்கன்டுவாவின் அளவிட முடியாத வாழ்க்கையை எழுதியவருக்கும் யூலிசெஸின் வாழ்க்கைக்கும்
இடையில் நிற்கின்றன, இருப்பினும்
அவர்கள் இருவரும் பிறவியிலேயே நையாண்டிவாதிகள், பொதுவான கருத்துக்களின் முந்தையவர்கள்
, இலக்கிய முறைகளின் பிந்தையவர்கள் என்று சொல்ல வேண்டும். உண்மையில், மனதளவில்
, இரண்டு புத்தகங்களைப் பிரிக்க முடியாது.
At bottom, though the most extravagantly fantastical
as
alarmingly solid human being to be, and of a downright
direct simplicity which makes even Montaigne seem a
coquettish, cat-and-mouse writer beside him. If you
examine what lies behind Rabelais' art as a great story-
teller (he excelled there) and as a care-destroying buffoon,
what is revealed is the philosophy of common sense, a gay
stoicism. In the case of Ulysses there is a gloomy back-
ground to those exuberant verbal torrents, a morose
delectation in dirt ; I touch no intellect below, only a mass
of nerves and a haunted imagination.
Au.gsi eit-il été bien forissu (sorti) du déifique manoir
de rai80n 'i autrement ee fit constri8té au alteré. Car
tous les biens que le cid couvre et que la terre contient en.
toutes dimensions, hauteur, profondité, longitude et
latüude, ne sont dignes d'émouvoir nos affections et troubler
nos sens d esprit ; that is the essence of Pantagruelism.
Above all, Rabelais is fearless ; he has no more fear of the
—functions and secretions, than a doctor. The
exhiiaration which he imparts i; Largely due to the laughing
indifference with which he handles what others shrink to
touch. Amusement at, not horror of, the body is the
infection which the reader catches from his pages. He
tells us he wrote his book to cure with laughter sick people ;
sick or not physically, the imaginations of many are sick
and queasy, and perhaps the sickliest and most queasy
imagination which has found expression in literature is
that of Mr. James Joyce himself. The Portrait of a Young
Man as Artist, one of the few really remarkable and best
written of recent novels, throws light upon Ulysses. It
enables the reader to measure the depth to which a super-
stitious horror of the body and sex has been branded into
his mind, and explains why passages which appear point-
lessly nauseous or exaggeratedly horrible in Ulysses came
to be written : to us they may seem messes, to the author
they represent, no doubt, the most difficult spiritual victories
over private inhibitions. One thing that spoils Ulysses as
a work of art is that it is far too much a self-administered
I cathartic. The author may have freed himself, but he
brings no freedom to anyone not in his predicament.
There is wit in it, just as there is an amazing acid precision
in nailing down with a phrase—especially whatever disgusts
—but of laughter there is only an approximation—a croak
0 or a derisive snigger. The quality of its humour may be
• measured by the fact that in making, according to pre-
posterous plan, each of Bloom's adventures during twenty-
four hours correspond, by some far-fetched analogy, to
the consecutive subjects treated in the books of the
Odyssey, Bloom, when the ÆoIus episode occurs in Homer, is
represented onomatopæically as troubled by wind while
looking at a picture of the dying Wolfe Tone in a shop
window.
அடிமட்டத்தில், மிகவும் அசாதாரணமான கற்பனையான
திடமான மனிதராக இருந்தபோதிலும், ஒரு அப்பட்டமான
நேரடி எளிமையைக் கொண்டிருந்தாலும், மாண்டேக்னேவைக் கூட
அவருக்கு அருகில் ஒரு பூனை மற்றும் எலி எழுத்தாளராகக் காட்டுகிறது. ஒரு சிறந்த
கதைசொல்லியாகவும் (அவர் அங்கு சிறந்து விளங்கினார்) அக்கறையை அழிக்கும் கோமாளியாகவும்
ரபெலெய்ஸின் கலைக்குப் பின்னால் என்ன இருக்கிறது என்பதை ஆராய்ந்தால்,
பொது அறிவின் தத்துவம், ஓரினச்சேர்க்கையாளர்
. யூலிசெஸைப் பொறுத்தவரை,
அந்த உற்சாகமான வாய்மொழி நீரோட்டங்களுக்கு ஒரு இருண்ட பின்புலம் உள்ளது,
அழுக்குகளில் ஒரு மயக்கம் உள்ளது; கீழே நான் எந்த புத்தியையும் தொடவில்லை,
நரம்புகளின் திரளையும், பேய்க் கற்பனையையும் மட்டுமே தொடுகிறேன்.
Au.gsi eit-il été bien forissu (sorti) du déifique manoir
de rai80n 'i autrement ee fit constri8té au alteré. Car
tous les biens que le cid couvre et que la terre contient en.
பரிமாணங்கள், ஹவுட்டர், புரொஃபோன்டிட்டே, தீர்க்கரேகை மற்றும்
லாட்டுடே, ne sont dignes d'émouvoir nos loves ns ns
ns d esprit; இதுதான் பான்டக்ரூலிசத்தின் சாராம்சம்.
எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, ராபெலாய்ஸ் அச்சமற்றவர்;
ஒரு மருத்துவரை விட செயல்பாடுகள் மற்றும் சுரப்புகள் குறித்து அவருக்கு அதிக பயம் இல்லை.
அவர் கூறும் உபதேசம்; மற்றவர்கள் தொடுவதை
அவர் கையாளும் சிரிப்பு அலட்சியமே இதற்கு முக்கிய காரணம்
. பொழுதுபோக்கு, திகில் அல்ல, உடல் என்பது
வாசகன் தனது பக்கங்களில் இருந்து கண்டுபிடிக்கும் தொற்று.
நோயுற்றவர்களைச் சிரிப்பால் குணப்படுத்தவே தன் நூலை எழுதியதாகச் சொல்கிறார்;
நோய்வாய்ப்பட்டிருந்தாலும் சரி, உடல்ரீதியாக இல்லாவிட்டாலும் சரி, பலரது கற்பனைகள் நோயுற்றவையாகவும், சோம்பேறித்தனமானவையாகவும் இருக்கின்றன.
இலக்கியத்தில் வெளிப்படக் கூடிய
மிக மோசமான மற்றும் மிகவும் விசித்திரமான கற்பனை
திரு. ஜேம்ஸ் ஜாய்ஸுடையதுதான். சமீபத்திய நாவல்களில்
மிகவும் குறிப்பிடத்தக்க மற்றும் மிகச் சிறப்பாக எழுதப்பட்ட ஒரு சிலவற்றில் ஒன்றான கலைஞராக ஒரு
இளைஞனின் உருவப்படம் யூலிசஸை வெளிச்சம் போட்டுக் காட்டுகிறது.
உடலையும், பாலுணர்வையும் பற்றிய அதீதமான திகில் எந்த அளவுக்கு மனதில் பதியப்பட்டிருக்கிறது என்பதை
வாசகனுக்கு அளவிட இது உதவுகிறது, மேலும்
யூலிஸஸில் குமட்டல் அல்லது மிகைப்படுத்தப்பட்ட பயங்கரமாகத்
தோன்றும் பகுதிகள் ஏன் எழுதப்பட்டன என்பதை விளக்குகிறது
: அவை நமக்கு குழப்பமானதாகத் தோன்றலாம், அவை பிரதிநிதித்துவப்படுத்தும் ஆசிரியருக்கு
, சந்தேகத்திற்கு இடமின்றி, தனிப்பட்ட தடைகளுக்கு எதிராக மிகவும் கடினமான ஆன்மீக
வெற்றிகள். யூலிசெஸை
ஒரு கலைப் படைப்பாகக் கெடுக்கும் ஒரு விஷயம் என்னவென்றால், அது மிகவும் சுயமாக நிர்வகிக்கப்படும்
ஐ.டி. ஆசிரியர் தன்னை விடுவித்துக் கொண்டிருக்கலாம், ஆனால் அவர்
தனது இக்கட்டான நிலையில் யாருக்கும் சுதந்திரம் கொடுக்கவில்லை.
ஒரு
சொற்றொடரைக் கொண்டு - குறிப்பாக எத்தகைய அருவருப்புகள் இருந்தாலும் - ஆனால் சிரிப்பில் ஒரு
தோராயம் மட்டுமே உள்ளது - ஒரு குரோக்
0 அல்லது ஒரு கேலிக்கூத்து. அதன் நகைச்சுவையின் தரத்தை
, முந்தைய திட்டத்தின்படி
, இருபத்து நான்கு மணி நேரத்தில் ப்ளூமின் ஒவ்வொரு சாகசங்களும்,
ஒடிசியின் புத்தகங்களில் கையாளப்பட்ட தொடர்ச்சியான விஷயங்களுடன்
, சில தொலைதூர ஒப்புமைகளால் ஒத்துப்போகின்றன
, ஹோமரில் அயோயஸ் அத்தியாயம் நிகழும்போது, ப்ளூம்,
காற்றால் தொந்தரவுக்குள்ளானதாக ஓனோமாடோபியாக சித்தரிக்கப்படுகிறது.
ஒரு கடையின் ஜன்னலில் இறந்து கொண்டிருக்கும் வோல்ஃப் டோனின் படத்தைப் பார்க்கிறார்
.
Silly ? Yes, very.kind must lie a robust and fearless philosophy. Out of
hag-ridden horror, and cold hostile curiosity the adventures
of the body can also be written, but let us once and for all
drop any comparison of Mr. James Joyce to Rabelais.
n, Inso far as it is adventurous, tends to
Modern
become more and more rhapsodical, episodic, and psycholo-
gical. The importance of Ulysses lies in its carrymg these
tendencies to the very last limit. It is instructive to see
. what happens. Of course " the story " disappears (the
story has already disappeared from the work o many con-
temporaries), but, in a very real and significant sense,
" characters " have disappeared also. During the latter
part of the nineteenth century, and during this one
there has been a continually increasing tendency to go
deeper in what is called the " psychology " of characters m •
fiction, to get behind the motives of which the characters
are conscious and to which they would confess if they
asked why they did such and such a thing. Ever since
Tolstoi made Anna Karenina think of bathing when she
-threw-herself under the train, the tendency
thoughts and feelings important has increased. Human
beings, no doubt, do their. thinking and feeling in the
interstices of long wool-gathering processes, and at moments
even of intense emotion the mind may fly about in the
most erratic fashion. The older novelists ignored this fact
completely ; they did not attend to such phenomena,
because they did not conceive them to be part of rational
human life, the only thing worth writing about. Never-
theless .it was discovered that some suggestion of this fact
helped enormously to give vivid actuality to emotions
described in fiction. Those who wrote later went farther;
and latterly we have had novels written by authors who are
fascinated by this irrelevant helter-skelter of thoughts, half-
thoughts and sensations. Now the fact that Anna was
inconvenienced' by her little red bag when committin
suicide, and that Vronsky's spiritual misery was swam
by the toothache, adds nothing to our grasp of either as
" characters " ; Kitty and Levine might have had the
same thoughts and sensations in the same circumstances ;
we have got to know Anna and Vronsky thanks to touches
of a different kind. What these incidents illustrate is nov
' character." but the nature of the human machine itself
common to- all humanity, however much individuals differ.
The greater space therefore the novelist devotes to such
facts, and the more he relies upon them exclusively,
the more he tends to destroy hrs figures as " charac-
ters."
மட்டி? ஆம், மிகவும் வலுவான மற்றும் அச்சமற்ற தத்துவம் இருக்க வேண்டும்.
திகில் மற்றும் குளிர்ந்த விரோத ஆர்வத்தின் காரணமாக உடலின் சாகசங்களையும்
எழுதலாம், ஆனால்
திரு ஜேம்ஸ் ஜாய்ஸை ராபெலாய்ஸுடன் ஒப்பிடுவதை நாம் என்றென்றும் கைவிடுவோம்.
n, சாகசத்தை பொறுத்தவரை, நவீனம் மேலும் மேலும்
ராப்சோடிகல், எபிசோடிக் மற்றும் சைக்கோ-ஜிகல் ஆக மாறுகிறது
. யூலிசெஸின் முக்கியத்துவம் இந்த
போக்குகளை கடைசி எல்லைக்கு கொண்டு செல்வதில் உள்ளது. என்ன நடக்கிறது என்பதைப் பார்ப்பது அறிவூட்டுகிறது
. நிச்சயமாக "கதை" மறைந்துவிடுகிறது (
கதை ஏற்கனவே பல சமகாலத்தவர்களின் படைப்புகளில் இருந்து மறைந்துவிட்டது
), ஆனால், மிகவும் உண்மையான மற்றும் குறிப்பிடத்தக்க அர்த்தத்தில்,
"கதாபாத்திரங்கள்" மறைந்துவிட்டன.
பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியிலும், இக்காலகட்டத்திலும்
பாத்திரங்களின் "உளவியல்" என்று சொல்லப்படுவதில் ஆழமாகச் சென்று, பாத்திரங்கள் எந்த நோக்கங்களில் பிரக்ஞையுடன் இருக்கிறார்களோ
, அந்த நோக்கங்களுக்குப் பின்னால் சென்று, ஏன் இப்படிச்
செய்தார்கள் என்று கேட்டால் அவர்கள் ஒப்புக்கொள்வார்கள் என்ற
போக்கு தொடர்ந்து அதிகரித்து வருகிறது
.
டால்ஸ்டாய் அன்னா கரேனினாவை ரயிலுக்கு அடியில் தூக்கி எறியும் போது குளிக்க நினைக்க வைத்ததில் இருந்து
,
முக்கியமான எண்ணங்கள் மற்றும் உணர்வுகள் அதிகரித்துள்ளன. மனிதர்கள்,
நீண்ட கம்பளி சேகரிப்பு செயல்முறைகளின் இடைத்தடைகளில் தங்கள் சிந்தனையையும் உணர்வையும் செய்கிறார்கள் என்பதில் சந்தேகமில்லை, மேலும்
தீவிரமான உணர்ச்சிகளின் தருணங்களில் கூட மனம்
மிகவும் ஒழுங்கற்ற முறையில் பறக்கக்கூடும். பழைய நாவலாசிரியர்கள் இந்த உண்மையை
முற்றிலுமாக புறக்கணித்தனர்; அவர்கள் அத்தகைய நிகழ்வுகளை கவனிக்கவில்லை,
ஏனென்றால் அவை பகுத்தறிவு மனித வாழ்க்கையின் ஒரு பகுதியாக அவர்கள் கருதவில்லை
, இது பற்றி எழுத வேண்டிய ஒரே விஷயம். புனைவுகளில் விவரிக்கப்படும்
உணர்வுகளுக்கு தெளிவான யதார்த்தத்தைக் கொடுக்க
இந்த உண்மையின் சில பரிந்துரைகள் பெரிதும் உதவியது என்று கண்டறியப்பட்டது
. பின்னாளில் எழுதியவர்கள் இன்னும் வெகுதூரம் போனார்கள்; பின்னாளில்
இந்த பொருத்தமற்ற சிந்தனைகள், அரை எண்ணங்கள், உணர்வுகள் ஆகியவற்றால் கவரப்பட்ட
எழுத்தாளர்களால் எழுதப்பட்ட நாவல்கள் நம்மிடம் உள்ளன
. தற்கொலை செய்துகொள்ளும் போது அன்னா
தனது சிறிய சிவப்புப் பையால் அசௌகரியத்திற்கு ஆளானார்
என்பதும், வ்ரோன்ஸ்கியின் ஆன்மீகத் துயரம் பல்வலியால் நீந்தப்பட்டது என்பதும், "பாத்திரங்கள்" என்ற
நமது புரிதலுக்கு எதுவும் சேர்க்கவில்லை
; கிட்டியும் லெவினும்
ஒரே சூழ்நிலைகளில் ஒரே மாதிரியான எண்ணங்களையும் உணர்வுகளையும் கொண்டிருந்திருக்கலாம்;
அன்னாவையும் வ்ரோன்ஸ்கியையும் நாம் வேறு வகையான தொடுதல்களால் அறிந்துள்ளோம்
. இந்நிகழ்வுகள் எடுத்துக்காட்டுவது நவநாகரீகத்
தன்மையைத்தான்." ஆனால் மனித இயந்திரத்தின் தன்மையே
மனித குலம் முழுமைக்கும் பொதுவானது, எவ்வளவுதான் தனிமனிதர்கள் வேறுபட்டாலும்.
எனவே நாவலாசிரியர் இத்தகைய உண்மைகளுக்கு எவ்வளவு அதிக இடம் ஒதுக்குகிறாரோ
, அந்த அளவுக்கு அவற்றை மட்டுமே சார்ந்து
வாழ்கிறாரோ, அந்த அளவுக்கு அவர் "சரக்-டெர்ஸ்" என்று உருவங்களை அழிக்க
முனைகிறார். His novel, especially if he follows a system
of interpretation like Psycho-Analysis, tends to become a
pseudo-scientific discourse about imaginary cases ; utterly
worthless, of course, to men of science, or to anyone in the
least scientifically minded, and utterly uninteresting to all
except to those voung readers to whom such partial reve-
lations of possible truths about human nature come as a
startling surprise.
Mr. Joyce has carried this process farther than anyone
else. In retailing the thoughts, half-thoughts, perceptions
shaft down into the welter of nonsense which lies at the
bottom of the mind, pumped up this stuff and presented it
as a criticism of life.
AFFABLE HAWK.
அவரது நாவல், குறிப்பாக
சைக்கோ-அனாலிசிஸ் போன்ற ஒரு விளக்க முறையைப் பின்பற்றினால்,
கற்பனை நிகழ்வுகளைப் பற்றிய ஒரு போலி அறிவியல் உரையாடலாக
மாறுகிறது - நிச்சயமாக, அறிவியலாளர்களுக்கோ அல்லது குறைந்த அறிவியல் சிந்தனை கொண்டவர்களுக்கோ முற்றிலும் பயனற்றது,
மனித இயல்பைப் பற்றிய சாத்தியமான உண்மைகளை
இவ்வளவு பகுதியளவில் மறுபரிசீலனை செய்யும் வாசகர்களைத் தவிர மற்றவர்களுக்கு
முற்றிலும் ஆர்வமற்றது
.
திரு ஜாய்ஸ் இந்த செயல்முறையை மற்றவர்களை விட வெகுதூரம் கொண்டு சென்றுள்ளார்
. எண்ணங்களையும், அரை எண்ணங்களையும், உணர்வுகளையும், மனதின் அடியில்
இருக்கும் முட்டாள்தனத்தின் வளையத்திற்குள் ஊடுருவி
, இந்த விஷயத்தைத் தூக்கி எறிந்து, வாழ்க்கையின்
விமர்சனமாக முன்வைக்கிறார்கள்.
AFFABLE HAWK.