அத்தியாயம் ஒன்று
ஈஸ்டர் விடுமுறைக்கு முன் என் வீட்டிற்கு வந்து பரிசோதிக்க வந்தவர்களே எழுந்து நில்லுங்கள்!”
ஸ்பீக்கர், ஒரு பூசாரியின் உடையில், கழுத்தில் ஒரு கனமான சிலுவை தொங்கியது, ஒரு பளபளப்பான பளபளப்புடன் வகுப்பை சரி செய்தார்.
அவரது சிறிய கடினமான கண்கள் ஆறு குழந்தைகள் - நான்கு சிறுவர்கள் மற்றும் இரண்டு பெண்கள் - தங்கள் இருக்கைகளில் இருந்து எழுந்து, பயத்துடன் பெட்டியிலிருந்த மனிதனைப் பார்த்தது.
"நீங்கள் உட்காருங்கள்," என்று பாதிரியார் சிறுமிகளிடம் சைகை செய்தார்.
பெண்கள் நிம்மதிப் பெருமூச்சுடன் அவசரமாக இணங்கினர்.
தந்தை வாசிலியின் கண்கள் மற்ற நால்வர் மீது கவனம் செலுத்தியது.
"இப்போது, என் அன்பான தோழர்களே, இங்கே வாருங்கள்!"
தந்தை வாசிலி எழுந்து, நாற்காலியைத் தள்ளிவிட்டு, அருகில் பதுங்கி நின்றிருந்த சிறுவர்கள் குழுவிடம் சென்றார்.
"உங்களில் யார் இளம் ரஃபியன்கள் புகைப்பிடிக்கிறார்கள்?"
"நாங்கள் புகைபிடிப்பதில்லை அப்பா," நால்வரும் பயத்துடன் பதிலளித்தனர்.
பாதிரியாரின் முகத்தில் ரத்தம் வழிந்தது.
“நீங்கள் புகைப்பிடிக்க மாட்டீர்கள், அயோக்கியர்களே? பிறகு புகையிலையை மாவில் போட்டது யார்? அதைச் சொல்லு! நீங்கள் புகைபிடிப்பீர்களா இல்லையா என்பதை நாங்கள் பார்ப்போம். இப்போது, உங்கள் பாக்கெட்டுகளைத் திருப்புங்கள்! வாருங்கள், அவற்றைத் திருப்புங்கள், நான் சொல்கிறேன்!
மூன்று சிறுவர்கள் தங்கள் பைகளில் இருந்த பொருட்களை மேசையில் காலி செய்யத் தொடர்ந்தனர்.
பாதிரியார் புகையிலை தானியங்களை கவனமாக பரிசோதித்தார், ஆனால் எதுவும் கிடைக்கவில்லை, அதன் பிறகு அவர் நான்காவது பையனை நோக்கி திரும்பினார், சாம்பல் நிற சட்டை மற்றும் நீல கால்சட்டை முழங்காலில் ஒட்டப்பட்ட ஒரு கருமையான கண்கள் கொண்ட இளைஞன். "நீ எதற்கு டம்மி போல நிற்கிறாய்?"
பையன் கேள்வி கேட்டவனை நோக்கி மெளனமான வெறுப்பு பார்வையை வீசினான்.
"என்னிடம் பாக்கெட்டுகள் எதுவும் இல்லை," என்று அவர் சலிப்பாக பதிலளித்தார்.
"பாக்கெட்டுகள் இல்லை, இல்லையா? என் மாவைக் கெடுக்கும் ஒரு மோசமான தந்திரத்தை யார் செய்திருப்பார்கள் என்று எனக்குத் தெரியவில்லை என்று நினைக்கிறீர்களா? நான் உன்னை மீண்டும் விடுவிப்பேன் என்று நினைக்கிறாயா? ஐயோ, என் பையனே, இதற்காக நீங்கள் கஷ்டப்படுவீர்கள். கடந்த முறை உன் அம்மா உன்னைக் காப்பாற்றும்படி கெஞ்சியதால் உன்னை இந்தப் பள்ளியில் தங்க அனுமதித்தேன், ஆனால் இப்போது நான் உன்னுடன் முடித்துவிட்டேன். உன்னுடன் வெளியே!” கைப்பற்றினார்
சிறுவன் வலியுடன் காதைப் பிடித்து தாழ்வாரத்திற்கு வெளியே எறிந்தான், அவனுக்குப் பின் கதவைச் சாத்தினான்.
வகுப்பு மௌனமாக அமர்ந்திருந்தது. பாவெல் கோர்ச்சகின் ஏன் வெளியேற்றப்பட்டார் என்பதை குழந்தைகள் யாரும் புரிந்து கொள்ளவில்லை, பாவெலின் நெருங்கிய நண்பரான செர்ஜி புரூஷாக். பாதிரியாரின் சமையலறையில் ஈஸ்டர் கேக் மாவில் ஒரு கைப்பிடி அளவு புகையிலையைத் தூவுவதை அவர் பார்த்தார், அங்கு ஆறு பின்தங்கிய மாணவர்கள் பாதிரியார் வருவதற்காகக் காத்திருந்தனர், அவர்கள் பாடத்தை மீண்டும் கேட்கிறார்கள்.
இப்போது வெளியேற்றப்பட்ட பாவெல் பள்ளியின் கீழ்ப் படிக்கட்டில் அமர்ந்து, என்ன நடந்தது என்று அம்மாவிடம் சொன்னால் என்ன சொல்வார் என்று திகைத்துக்கொண்டிருந்தார், காலை முதல் இரவு வரை கலால் ஆய்வாளரிடம் சமையல்காரராக உழைக்கும் ஏழை கடின உழைப்பாளி அம்மா.
கண்ணீர் அவரைத் திணறடித்தது.
"நான் என்ன செய்ய வேண்டும்? இதற்கெல்லாம் காரணம் அந்த கேடுகெட்ட பாதிரியார்தான். என்ன பூமியில் என்னை போய் அந்த புகையிலையை அவனது மாவில் போட வைத்தது. இது செரியோஷ்காவின் யோசனை. 'பழைய மிருகத்தின் மீது ஒரு தந்திரம் விளையாடுவோம்,' என்று அவர் கூறுகிறார். எனவே நாங்கள் செய்தோம். இப்போது செரியோஷ்கா இறங்கிவிட்டார், நான் வெளியேற்றப்படுவேன்.
தந்தை வாசிலியுடனான அவரது பகை நீண்ட காலமாக இருந்தது. அவர் மிஷ்கா லெவ்சுகோவுடன் ஒரு ஸ்கிராப் வைத்திருந்த நாள் மற்றும் பாடங்களுக்குப் பிறகு தண்டனையில் வைக்கப்பட்டது. காலியான வகுப்பறையில் சிறுவன் குறும்பு செய்யாமல் இருக்க, ஆசிரியர் அவனை ஒரு பாடத்தில் உட்கார இரண்டாம் வகுப்புக்கு அழைத்துச் சென்றார்.
பாவெல் பின்பக்கம் அமர்ந்தார். கறுப்பு ஜாக்கெட்டை அணிந்த புத்திசாலித்தனமான சிறிய மனிதரான ஆசிரியர், பூமி மற்றும் வான உடல்களைப் பற்றி வகுப்பில் சொல்லிக்கொண்டிருந்தார், பூமி மில்லியன் கணக்கான ஆண்டுகளாக உள்ளது என்பதையும் நட்சத்திரங்களும் உலகங்கள் என்பதையும் அறிந்த பாவெல் வியப்புடன் திகைத்தார். . அவர் கேள்விப்பட்டதைக் கண்டு மிகவும் திடுக்கிட்ட அவர், "ஆனால் பைபிள் சொல்வது அப்படி இல்லை!" ஆனால் அதிக வெந்நீரில் இறங்குமோ என்று பயந்தான்.
பாதிரியார் எப்பொழுதும் பாவேலுக்கு வேதத்திற்கு முழு மதிப்பெண்கள் கொடுத்தார். அவர் கிட்டத்தட்ட முழு பிரார்த்தனை புத்தகத்தையும் நடைமுறையில் இதயபூர்வமாக அறிந்திருந்தார், மேலும் பழைய மற்றும் புதிய ஏற்பாட்டையும் அறிந்திருந்தார். வாரத்தின் ஒவ்வொரு நாளும் கடவுள் என்ன படைத்தார் என்பதை அவர் அறிந்திருந்தார். இப்போது அவர் தந்தை வாசிலியிடம் விஷயத்தை எடுத்துக் கொள்ள முடிவு செய்தார். அடுத்த பாடத்தில், பூசாரிக்கு நேரம் கிடைக்கும் முன்
நாற்காலியில் சரியாக அமர்ந்து, பாவெல் கையை உயர்த்தி, பேச அனுமதி பெற்று எழுந்தான்.
“அப்பா, இரண்டாம் வகுப்பில் படிக்கும் ஆசிரியர் ஏன் பூமிக்கு மில்லியன் ஆண்டுகள் பழமையானது என்று பைபிள் சொல்வதை விட ஐந்தாயிரம் ஆண்டுகள் பழமையானது என்று கூறுகிறார்...” தந்தை வாசிலியின் கரகரப்பான அழுகை அவரைக் குறைத்தது.
“என்ன சொன்னாய் அயோக்கியன்? எனவே நீங்கள் உங்கள் வேதத்தை இப்படித்தான் எழுதுகிறீர்கள்!”
என்ன நடந்தது என்று பாவெல் அறிவதற்கு முன்பே பாதிரியார் காதுகளைப் பிடித்துக் கொண்டு தலையைச் சுவரில் மோதிக் கொண்டிருந்தார். சில நிமிடங்களுக்குப் பிறகு, பயத்தாலும் வலியாலும் குலுங்கிய அவர், வெளியே தாழ்வாரத்தில் இருப்பதைக் கண்டார்.
அவனுடைய அம்மாவும் அந்த சமயம் அவனை நன்றாகத் திட்டியிருந்தாள். மறுநாள் அவள் பள்ளிக்குச் சென்று தந்தை வாசிலியிடம் அவனைத் திரும்ப அழைத்துச் செல்லும்படி கெஞ்சினாள்.
அன்று முதல் பாவெல் பாதிரியாரை தன் முழு உள்ளத்தோடு வெறுத்தார். அவனை வெறுத்து பயந்தான். அவரது குழந்தைத்தனமான இதயம் எந்த அநியாயத்திற்கும் எதிராக கிளர்ச்சி செய்தது, இருப்பினும். தகுதியற்ற அடித்ததற்காக பாதிரியாரை மன்னிக்க முடியவில்லை, மேலும் அவர் சோகமாகவும் கசப்பாகவும் வளர்ந்தார்.
பாவெல் அதன் பிறகு தந்தை வாசிலியின் கைகளில் பல துன்பங்களை அனுபவித்தார். பாதிரியார் எப்போதும் அவரை வகுப்பறைக்கு வெளியே அனுப்பிக் கொண்டிருந்தார்; நாளுக்கு நாள், வாரக்கணக்கில், அற்பமான தவறுகளுக்காக அவரை மூலையில் நிற்கச் செய்தார், கேள்விகளுக்கு பதிலளிக்க ஒருபோதும் அழைக்கவில்லை, இதன் விளைவாக ஈஸ்டர் விடுமுறைக்கு முன்னதாக, பாவெல் பின்தங்கிய சிறுவர்களுடன் பாதிரியார் வீட்டிற்குச் செல்ல வேண்டியிருந்தது. மறு ஆய்வு செய்ய வேண்டும். அங்கு சமையலறையில் புகையிலையை மாவில் இறக்கி வைத்தான்.
அவர் அதைச் செய்வதை யாரும் பார்க்கவில்லை, ஆனால் பாதிரியார் யார் காரணம் என்று உடனடியாக யூகித்தார்.
கடைசியாக பாடம் முடிந்தது, குழந்தைகள் முற்றத்தில் குவிந்தனர் மற்றும் ஒரு இருண்ட அமைதியைக் கடைப்பிடித்த பாவேலைச் சுற்றி திரண்டனர். செர்ஜி புரூஷாக் வகுப்பறையில் பின்தங்கியிருந்தார். தானும் குற்றவாளி என்று அவன் உணர்ந்தான், ஆனால் அவனால் தன் நண்பனுக்கு எதுவும் செய்ய முடியவில்லை.
தலைமை ஆசிரியரான யெஃப்ரெம் வாசிலீவிச், ஆசிரியர் அறையின் திறந்த ஜன்னலுக்கு வெளியே தலையைக் குத்திக் கத்தினார்:
"கோர்ச்சகினை உடனடியாக என்னிடம் அனுப்புங்கள்!" தலையின் ஆழமான பேஸ் குரலில் பாவெல் துள்ளிக் குதித்தார், மேலும் துடித்த இதயத்துடன் அவரது அழைப்பிற்குக் கீழ்ப்படிந்தார்.
ரயில்வே ஸ்டேஷன் உணவகத்தின் உரிமையாளர், மங்கலான, நிறமற்ற கண்களுடன் வெளிர் நடுத்தர வயது மனிதர், பாவேலை சிறிது நேரம் பார்த்தார்.
"அவருக்கு எவ்வளவு வயது?"
"பன்னிரண்டு."
“சரி, அவர் தங்கலாம். மாதம் எட்டு ரூபிள் மற்றும் அவர் வேலை செய்யும் நாட்களில் அவருக்கு உணவு கிடைக்கும். அவர் இருபத்தி நான்கு மணி நேரமும் தொடர்ந்து வேலை செய்வார். ஆனால் மனம், எந்த திருட்டுத்தனமும் இல்லை.
“அட வேண்டாம் சார். அவன் திருட மாட்டான், அதற்கு நான் பதில் சொல்கிறேன்” என்று அம்மா பயத்துடன் அவசரப்படுத்தினாள்.
"அவர் இன்றே தொடங்கட்டும்," என்று உரிமையாளருக்கு உத்தரவிட்டு, கவுண்டருக்குப் பின்னால் இருந்த பெண்ணிடம் திரும்பி, பணம் கொடுத்தார்: "ஜினா, பையனை சமையலறைக்கு அழைத்துச் சென்று க்ரிஷ்காவுக்குப் பதிலாக ஃப்ரோஸ்யாவை வேலைக்குச் சொல்லுங்கள்."
பணிப்பெண், தான் வெட்டிக் கொண்டிருந்த கத்தியை கீழே வைத்து, பாவெலுக்கு தலையசைத்துவிட்டு, மண்டபத்தின் குறுக்கே ஒரு பக்கவாட்டு கதவுக்குச் சென்றாள். பாவெல் அவளைப் பின்தொடர்ந்தான். அவரது தாயார் அவரைப் பின்தொடர்ந்து விரைந்து சென்று அவரது காதில் கிசுகிசுத்தார்: "இப்போது பாவ்லுஷ்கா, அன்பே, உன்னால் முடிந்ததைச் செய், உன்னை அவமானப்படுத்தாதே."
சோகமான கண்களுடன் அவன் செல்வதை பார்த்து விட்டு சென்றாள்.
சுடுகாட்டில் வேலை மும்முரமாக நடந்து கொண்டிருந்தது; தட்டுகள், முட்கரண்டிகள் மற்றும் kn ives ஆகியவை மேசையின் மீது உயரமாக அடுக்கி வைக்கப்பட்டிருந்தன, மேலும் பல பெண்கள் தோள்களில் துடைப்பம் போட்டு உலர்த்திக் கொண்டிருந்தனர். பாவேலை விட சற்று வயது முதிர்ந்த சிவப்பு முடி கொண்ட ஒரு சிறுவன், இரண்டு பெரிய சமோவர்களைப் பராமரித்துக் கொண்டிருந்தான்.
பாத்திரங்கள் கழுவப்பட்ட கொதிக்கும் நீரின் பெரிய தொட்டியில் இருந்து எழுந்த நீராவியால் ஸ்கல்லரி நிரம்பியிருந்தது, பாவெல் முதலில் பெண்களின் முகத்தைப் பார்க்க முடியவில்லை. என்ன செய்வது என்று யாராவது சொல்வார் என்று நிச்சயமில்லாமல் காத்திருந்தான்.
பணிப்பெண் ஜினா, பாத்திரம் கழுவும் இயந்திரம் ஒன்றில் சென்று அவள் தோளைத் தொட்டாள்.
"இதோ, ஃப்ரோஸ்யா, க்ரிஷ்காவின் இடத்தில் ஒரு புதிய பையனை அழைத்து வந்தேன். அவர் என்ன செய்ய வேண்டும் என்று நீங்கள் அவரிடம் சொல்லுங்கள்.
"அவள் இங்கே பொறுப்பேற்கிறாள்," ஜினா பாவலிடம் தலையசைத்தார்
அவர் ஃப்ரோஸ்யாவை அழைத்த பெண். "நீங்கள் என்ன செய்ய வேண்டும் என்று அவர் உங்களுக்குச் சொல்வார்." என்று அவள் திரும்பி பஃபேக்கு சென்றாள்.
"சரி," பாவெல் மெதுவாக பதிலளித்தார் மற்றும் ஃப்ரோஸ்யாவை கேள்வியுடன் பார்த்தார். அவளது வியர்வை வழிந்த புருவத்தைத் துடைத்துக்கொண்டு அவனைத் தலை முதல் கால் வரை விமரிசையாகப் பார்த்தாள், பிறகு, தன் முழங்கையின் மேல் நழுவியிருந்த தன் சட்டையை விரித்து, ஆழமான மற்றும் குறிப்பிடத்தக்க இனிமையான குரலில் சொன்னாள்:
"இது பெரிய வேலை இல்லை, அன்பே, ஆனால் அது உங்களை போதுமான வேலையாக வைத்திருக்கும். அந்த தாமிரத்தை காலையில் சூடாக்கி சூடாக வைத்திருக்க வேண்டும், அதனால் எல்லா நேரத்திலும் கொதிக்கும் நீர் இருக்கிறது; பின்னர் வெட்டுவதற்கு விறகும், நான் சமோவர்களும் பார்த்துக்கொள்ள வேண்டும். நீங்கள் சில நேரங்களில் kn ives மற்றும் ஃபோர்க்குகளை சுத்தம் செய்ய வேண்டும் மற்றும் சரிவுகளை மேற்கொள்ள வேண்டும். செய்ய வேண்டியது நிறைய இருக்கும், பையன்," என்று அவள் சொன்னாள், "ஒரு" மீது அழுத்தத்தை ஏற்படுத்தும் ஒரு குறிக்கப்பட்ட கோஸ்ட்ரோமா உச்சரிப்புடன் பேசினாள். அவள் பேசும் விதமும், சிறு சிறு மூக்குடன் கூடிய சிவந்த முகமும் பாவேலை நன்றாக உணரவைத்தது.
"அவள் மிகவும் கண்ணியமாகத் தெரிகிறாள்," என்று அவன் முடித்துக் கொண்டான், அவனுடைய கூச்சத்தைப் போக்கிக் கொண்டு அவன் சொன்னான்: "நான் இப்போது என்ன செய்ய வேண்டும் ஆன்ட்டி?"
பாத்திரங்களைக் கழுவுபவர்களிடமிருந்து உரத்த சிரிப்புச் சத்தம் அவருடைய வார்த்தைகளை எதிர்கொண்டது.
“ஹா! ஹா! ஃப்ரோஸ்யா போய்விட்டாள், ஒரு மருமகனைப் பெற்றாள்...”
ஃப்ரோஸ்யா மற்றவர்களை விட மனதார சிரித்தார்.
நீராவி மேகத்தின் மூலம், ஃப்ரோஸ்யா ஒரு இளம் பெண் என்பதை பாவெல் கவனிக்கவில்லை; அவள் பதினெட்டுக்கு மேல் இல்லை.
குழப்பத்தில் மூழ்கிய அவர், சிறுவனிடம் திரும்பி கேட்டார்:
"நான் இப்போது என்ன செய்ய வேண்டும்?"
ஆனால் சிறுவன் மட்டும் சிரித்தான். “நீங்க ஆன்ட்டியை கேளுங்க, அவங்க எல்லாத்தையும் சொல்லுவாங்க. நான் கிளம்பிவிட்டேன்.” அப்போது அவர் சமையலறைக்கு செல்லும் கதவு வழியாக ஓடினார்.
"இங்கே வந்து முட்கரண்டிகளை உலர்த்த உதவுங்கள்" என்று பாத்திரங்களைக் கழுவுபவர்களில் ஒரு நடுத்தர வயதுப் பெண் அழைத்தார்.
"உங்கள் கேக்கை நிறுத்துங்கள்," அவள் மற்றவர்களை அறிவுறுத்தினாள். “அந்த பையன் சிரிக்க எதுவும் சொல்லவில்லை. இதோ, இதை எடு” என்று பாவெல் ஒரு டிஷ் டவலை நீட்டினாள். “ஒரு முனையை உங்கள் பற்களுக்கு இடையில் பிடித்து மற்றொன்றால் இறுக்கமாக இழுக்கவும். இங்கே ஒரு முட்கரண்டி உள்ளது, துண்டை முன்னும் பின்னுமாக ப்ராங்க்களுக்கு இடையில் இயக்கவும், நீங்கள் எந்த அழுக்கையும் விட்டுவிடாதீர்கள். அவர்கள் இங்கே மிகவும் கண்டிப்பானவர்கள். தி
வாடிக்கையாளர்கள் எப்பொழுதும் முட்கரண்டிகளைப் பரிசோதிப்பார்கள், அவர்கள் அழுக்குத் துகள்களைக் கண்டால், அவர்கள் ஒரு பயங்கரமான வம்பு செய்கிறார்கள், மேலும் எஜமானி உங்களை ஒரு நிமிடத்தில் பறக்க அனுப்புவார்.
"எஜமானி?" பாவெல் எதிரொலித்தார். "என்னை பணியமர்த்திய மாஸ்டர் பொறுப்பில் இருப்பதாக நான் நினைத்தேன்."
பாத்திரம் கழுவுபவர் சிரித்தார்.
"எஜமானர், என் பையன், இங்கே ஒரு குச்சி மரச்சாமான்கள். எஜமானி தான் முதலாளி. அவள் இன்று இல்லை. ஆனால் நீங்கள் இங்கே சிறிது நேரம் வேலை செய்தால் நீங்களே பார்ப்பீர்கள்.
ஸ்குலரி கதவு திறக்கப்பட்டது மற்றும் மூன்று பணியாளர்கள் அழுக்கு உணவுகளுடன் கூடிய தட்டுகளை எடுத்துக்கொண்டு உள்ளே நுழைந்தனர்.
அவர்களில் ஒருவர், கனமான, சதுரத் தாடையுடன் கூடிய அகன்ற தோள்களைக் கொண்ட குறுக்குக் கண்களைக் கொண்ட ஒருவர் கூறினார்: “நீங்கள் கொஞ்சம் வேகம் காட்டுவது நல்லது. 12 மணி எந்த நிமிடமும் வரலாம், இங்கே நீங்கள் திகைத்துக்கொண்டிருக்கிறீர்கள்.
பாவேலைப் பார்த்தான். "யார் இது?" அவர் கேட்டார்.
"அது புதிய பையன்," ஃப்ரோஸ்யா கூறினார்.
"ஆ, புதிய பையன்," என்று அவர் கூறினார். "சரி, கேள், என் பையன்," அவர் தனது கனமான கையை பாவெலின் தோள்களில் வைத்து, அவரை சமோவர்களிடம் தள்ளினார். "நீங்கள் அவற்றை எப்போதும் கொதிக்க வைக்க வேண்டும், பாருங்கள், அவற்றில் ஒன்று வெளியே உள்ளது, மற்றொன்று அரிதாகவே செல்கிறது. இன்று அதைக் கடந்து செல்வோம், ஆனால் நாளை மீண்டும் நடந்தால், உங்கள் முகத்தை உள்ளே தள்ளுவீர்கள், பார்? பாவெல் ஒன்றும் பேசாமல் சமோவர்களுடன் தன்னை ஈடுபடுத்திக் கொண்டான். !
இவ்வாறு அவரது உழைப்பு வாழ்க்கை தொடங்கியது. அந்த முதல் நாள் வேலையில் இருந்ததைப் போல பாவ்கா ஒருபோதும் தன்னைத்தானே உழைத்ததில்லை. தன் தாய்க்குக் கீழ்ப்படியாமல் இருக்கக் கூடிய வீடு இதுவல்ல என்பதை அவன் உணர்ந்தான். அவர் சொன்னதைச் செய்யாவிட்டால், அதற்காகத் தான் கஷ்டப்பட நேரிடும் என்று குறுக்குக் கண் வைத்தவர் தெளிவாகச் சொன்னார்.
சிம்னியின் மேல் தனது டாப்-பூட்களில் ஒன்றை வைத்து, அதை ஒரு பெல்லோவாகப் பயன்படுத்தி, பாவெல் விரைவில் பெரிய பொட்பெல்லி சமோவர்களில் இருந்து தீப்பொறிகளை பறக்கவிட்டார். அவர் ஸ்லோப் பையை எடுத்துக்கொண்டு குப்பைக் கிடங்கிற்கு விரைந்தார், தண்ணீர் கொதிகலனில் விறகுகளைச் சேர்த்தார், சூடான சமோவர்களில் ஈரமான பாத்திரங்களை உலர்த்தினார் - ஒரு வார்த்தையில், அவர் செய்யச் சொன்ன அனைத்தையும் செய்தார். அன்று இரவு வெகுநேரம் சோர்வடைந்த பாவெல் சமையலறைக்குச் சென்றபோது, நடுத்தர வயது பாத்திரம் கழுவும் அனிசியா, வாசலில் ஒரு பார்வை பார்த்தாள்.
அவனுக்குப் பின்னால் மூடியிருந்தான்: “அந்தப் பையனைப் பற்றி ஏதோ வினோதமாக இருக்கிறது, அவன் பைத்தியக்காரனைப் போல் ஓடுவதைப் பார். அவரை வேலைக்கு அமர்த்துவதற்கு ஒரு நல்ல காரணமாக இருந்திருக்க வேண்டும்.
"அவர் ஒரு நல்ல தொழிலாளி," ஃப்ரோஸ்யா கூறினார். "வேகப்படுத்த தேவையில்லை."
"அவர் விரைவில் குளிர்ச்சியடைவார்" என்பது லூஷாவின் கருத்து. "அவர்கள் அனைவரும் ஆரம்பத்தில் கடினமாக முயற்சி செய்கிறார்கள் ..."
மறுநாள் காலை ஏழு மணியளவில், பாவெல், ஒரு இரவு முழுவதும் தனது காலடியில் கழித்த பிறகு முற்றிலும் சோர்வடைந்தார், கொதிக்கும் சமோவர்களை அவரை விடுவிக்கும் சிறுவனின் பக்கம் திருப்பினார். பிந்தையவர், கண்களில் அசிங்கமான பளபளப்புடன் வீங்கிய முகம் கொண்ட ஒரு இளைஞன், கொதிக்கும் சமோவர்களைப் பரிசோதித்து, எல்லாம் ஒழுங்காக இருப்பதை உறுதிசெய்து, தனது கைகளை தனது பைகளுக்குள் திணித்து, ஏளனமான மேன்மையின் காற்றுடன் பற்கள் வழியாக துப்பினான்.
"இப்போது கேள், ஸ்நாட்நோஸ்!" அவர் ஒரு ஆக்ரோஷமான தொனியில், பாவெல் தனது நிறமற்ற கண்ணால் சரி செய்தார்? "நாளை சரியாக ஆறு மணிக்கு நீங்கள் இங்கே வேலையில் இருப்பதைப் பாருங்கள்."
"ஏன் ஆறு மணிக்கு?" பாவ்கா அறிய விரும்பினாள். "ஷிப்ட் ஏழு மணிக்கு மாறுகிறது, இல்லையா?"
"ஷிப்ட் மாறும்போது பரவாயில்லை. நீங்கள் ஆறு மணிக்கு இங்கே வருகிறீர்கள். மேலும் நீங்கள் அதிகமாகப் பேசாமல் இருப்பது நல்லது அல்லது நான் உங்களுக்காக உங்கள் முட்டாள்தனமான குவளையை அடித்து நொறுக்குவேன். சில கன்னங்கள், இன்று மட்டுமே தொடங்கி ஏற்கனவே ஒளிபரப்பாகின்றன.
ஷிப்ட் முடிந்து வந்த பாத்திரம் கழுவுபவர்கள் இரு சிறுவர்களின் பரிமாற்றத்தை ஆர்வத்துடன் கேட்டனர். மற்றவரின் கொந்தளிப்பான தொனியும் கொடுமைப்படுத்தும் விதமும் பாவேலைக் கோபப்படுத்தியது. புதிதாகப் பெற்ற வேலையை இழக்க நேரிடும் என்ற பயம் அவரைத் தடுத்து நிறுத்தியபோது, அவர் தனது டோனென்டரை நோக்கி ஒரு அடி எடுத்து வைத்தார்.
"உங்கள் சத்தத்தை நிறுத்துங்கள்," என்று அவர் கூறினார், அவரது முகம் கோபத்தால் இருண்டது, "அதை நிறுத்துங்கள் அல்லது நீங்கள் பேரம் பேசியதை விட அதிகமாகப் பெறுவீர்கள். நான் நாளை ஏழு மணிக்கு வருவேன், உங்களால் முடிந்தவரை நான் என் கைமுட்டிகளைப் பயன்படுத்த முடியும். ஒருவேளை நீங்கள் முயற்சி செய்ய விரும்புகிறீர்களா? நான் விளையாட்டு."
அவரது எதிரி கொதிகலனுக்கு எதிராக பின்வாங்கினார். இவ்வளவு உறுதியான மறுப்பை அவர் எதிர்பார்க்கவில்லை.
"சரி, சரி, பார்ப்போம்," என்று அவர் முணுமுணுத்தார்.
பாவெல், வேலையில் முதல் நாள் எந்த அசம்பாவிதமும் இல்லாமல் கடந்துவிட்டது, நேர்மையாக ஓய்வு பெற்ற உணர்வோடு வீட்டிற்கு விரைந்தார். இப்போது அவரும் ஒரு தொழிலாளி, அவரை ஒட்டுண்ணி என்று யாரும் குற்றம் சாட்ட முடியாது.
மரம் அறுக்கும் ஆலையின் பரந்த கட்டிடங்களுக்கு மேலே காலை சூரியன் ஏற்கனவே ஏறிக்கொண்டிருந்தது. வெகு காலத்திற்கு முன்பே, லெஸ்சின்ஸ்கி தோட்டத்திற்குப் பின்னால், பாவெல் வாழ்ந்த சிறிய வீடு பார்வைக்கு வரும்.
"அம்மா இப்போதுதான் எழுந்திருக்க வேண்டும், இதோ நான் வேலையிலிருந்து வீட்டிற்கு வருகிறேன்," என்று பாவெல் நினைத்தார், அவர் தனது வேகத்தை விரைவுபடுத்தினார், விசில் அடித்தார். "பள்ளியிலிருந்து வெளியேற்றப்படுவது அவ்வளவு மோசமானதல்ல. அந்த கேடுகெட்ட பாதிரியார் எப்படியும் எனக்கு நிம்மதியைக் கொடுத்திருக்க மாட்டார், இப்போது அவர் என் கவலைக்காக நரகத்திற்குச் செல்லலாம், ”பாவெல் வீட்டை நெருங்கியதும் கேட்டைத் திறந்தது. "அந்த இஞ்சி தலையைப் பொறுத்தவரை, நான் நிச்சயமாக அவரது முகத்தில் குத்துவேன்."
முற்றத்தில் சமோவரைச் சுடுவதில் மும்முரமாக இருந்த அவனுடைய தாய், தன் மகனின் அணுகுமுறையைப் பார்த்து, கவலையுடன் கேட்டாள்:
"சரி, எப்படி இருந்தது?"
"நல்லது," பாவெல் பதிலளித்தார்.
அவரது தாயார் ஏதோ சொல்லவிருந்தபோது, திறந்திருந்த ஜன்னல் வழியாக பாவெல் தனது சகோதரர் ஆர்ட்டெமின் அகன்ற முதுகைப் பார்த்தார்.
"அப்படியானால் ஆர்ட்டெம் இங்கே இருக்கிறாரா?" என்று கவலையுடன் கேட்டார்.
“ஆம், அவர் நேற்று இரவு வந்தார். அவர் இங்கேயே தங்கி ரயில்வே யார்டுகளில் வேலை செய்யப் போகிறார்.
சற்று தயக்கத்துடன் முன் கதவை திறந்தான்.
மேசையில் அமர்ந்திருந்தவர், கதவுக்கு முதுகைப் போட்டுக் கொண்டு, பாவெல் உள்ளே நுழைந்ததும், தன் பிரமாண்ட சட்டத்தைத் திருப்பினார், அடர்ந்த கறுப்புப் புருவங்களுக்குக் கீழே உள்ள கண்கள் கடுமையான தோற்றத்தைக் கொண்டிருந்தன.
“ஆ, இதோ புகையிலை பையன் வருகிறான். சரி, எப்படிப் போகிறது?"
பாவெல் வரவிருக்கும் நேர்காணலுக்கு பயந்தார்.
"ஆர்டெமுக்கு ஏற்கனவே எல்லாவற்றையும் பற்றி தெரியும்," என்று அவர் நினைத்தார்.
"நான் ஒரு நல்ல வரிசை மற்றும் துவக்க ஒரு மறைவில் இருக்கிறேன்." பாவெல் தனது மூத்த சகோதரனைப் பார்த்து சற்றே பயந்து நின்றார்.
ஆனால் ஆர்ட்டெமுக்கு இளைஞனைத் தண்டிக்கும் எண்ணம் இல்லை என்பது தெளிவாகிறது. அவர் ஒரு ஸ்டூலில் உட்கார்ந்து, மேசையில் முழங்கைகளை சாய்த்து, கேளிக்கை மற்றும் ஏளனம் கலந்த வெளிப்பாட்டுடன் பாவேலின் முகத்தைப் படித்தார்.
"அப்படியானால் நீங்கள் பல்கலைக்கழகத்தில் பட்டம் பெற்றிருக்கிறீர்கள், இல்லையா? லீம் செய்ய வேண்டிய அனைத்தையும் கற்றுக்கொண்டீர்கள், இப்போது நீங்கள் ஸ்லோப்களில் பிஸியாக இருக்கிறீர்களா?
ஒரு நகத்தின் தலையை ஆராய்ந்து, தரையில் விரிசலைப் பார்த்தார் பாவெல். ஆர்ட்டெம் மேஜையிலிருந்து எழுந்து சமையலறைக்குள் சென்றான்.
"எனக்கு த்ரஷிங் வராது போல் தெரிகிறது"
பாவெல் நிம்மதிப் பெருமூச்சுடன் யோசித்தான்.
பின்னர் தேநீர் அருந்தும்போது, பள்ளியில் நடந்த சம்பவம் குறித்து பாவேலிடம் ஆர்டெம் விசாரித்தார். பாவெல் அவனிடம் நடந்த அனைத்தையும் கூறினார்.
“இவ்வளவு கேவலமாக வளர்ந்தால் உனக்கு என்ன ஆகுமோ” என்றாள் அம்மா சோகமாக. “அவனை என்ன செய்வோம்? அவர் யாரைப் பின்தொடர்கிறார், எனக்கு ஆச்சரியமாக இருக்கிறது? கடவுளே, அந்த பையனால் நான் அனுபவித்த அனைத்தையும் நினைத்துப் பார்க்க, ”என்று அவள் முறைத்தாள்.
ஆர்ட்டெம் தனது வெற்று கோப்பையை தள்ளிவிட்டு பாவெல் பக்கம் திரும்பினார்.
"இப்போது நான் சொல்வதைக் கேள், தோழி," என்று அவர் கூறினார். “செய்ததைத் திரும்பப் பெற முடியாது. குரங்கு வியாபாரம் செய்யாமல் இப்போது மட்டும் பார்த்துக் கொண்டு உங்கள் வேலையைச் சரியாகச் செய்யுங்கள், ஏனென்றால் உங்களை இந்த இடத்தில் இருந்து வெளியேற்றினால், நான் உங்களுக்குத் தகுந்த அடி கொடுப்பேன். அதை நினைவில் கொள். அம்மாவை அப்படியே கஷ்டப்படுத்தி விட்டீர்கள். நீங்கள் எப்பொழுதும் ஏதோ ஒரு குழப்பத்தில் சிக்கிக் கொள்கிறீர்கள். ஆனால் அது நிறுத்தப்பட வேண்டும். நீங்கள் ஒரு வருடம் அல்லது அதற்கு மேல் பணிபுரிந்தால், நான் உங்களை டிப்போவில் ஒரு பயிற்சியாளராக அழைத்துச் செல்ல முயற்சிப்பேன், ஏனென்றால் உங்கள் வாழ்நாள் முழுவதும் சரிவுகளால் நீங்கள் குழப்பமடைந்தால் நீங்கள் எதையும் செய்ய மாட்டீர்கள். நீங்கள் ஒரு தொழிலைக் கற்றுக்கொள்ள வேண்டும். நீங்கள் இப்போது கொஞ்சம் இளமையாக இருக்கிறீர்கள், ஆனால் இன்னும் ஒரு வருடத்தில் நான் என்ன செய்ய முடியும் என்பதைப் பார்ப்பேன், ஒருவேளை அவர்கள் உங்களை அழைத்துச் செல்வார்கள். நான் இப்போது இங்கே வேலை செய்வேன். அம்மா இனி வேலைக்கு செல்ல வேண்டியதில்லை. எல்லா வகையான பன்றிகளுக்கும் அவள் அடிமையாக இருக்கிறாள். இங்கே மட்டும் பார், பாவ்கா, நீ ஒரு மனிதனாக இருக்க வேண்டும்.
அவன் எழுந்து நின்றான், அவனது பிரமாண்டமான சட்டகம் தன்னை முழுவதுமாக குள்ளமாக்கிக் கொண்டு, நாற்காலியின் மேல் தொங்கவிட்டிருந்த ஜாக்கெட்டை அணிந்துகொண்டு, அவனுடைய அம்மாவிடம்: “நான் இன்னும் ஒரு மணி நேரம் வெளியே போக வேண்டும்” என்று சொல்லிவிட்டு, கொஞ்சம் குனிந்து வெளியே சென்றான். வாசலில்.
வாயிலுக்குச் செல்லும் வழியில் ஜன்னலைக் கடந்து அவர் உள்ளே பார்த்து, பாவேலை அழைத்தார்: “நான் உங்களுக்கு ஒரு ஜோடி பூட்ஸ் மற்றும் கத்தியைக் கொண்டு வந்தேன். அம்மா உனக்குத் தருவாள்.”
ஸ்டேஷன் உணவகம் இரவும் பகலும் திறந்திருந்தது.
ஆறு வெவ்வேறு ரயில் பாதைகள் இந்த சந்திப்பில் சந்தித்தன, மேலும் நிலையம் எப்போதும் மக்களால் நிரம்பி வழிகிறது; இரயில் இடைவெளியில் இரண்டு அல்லது மூன்று மணி நேரம் மட்டுமே அந்த இடம் ஒப்பீட்டளவில் அமைதியாக இருந்தது. இந்த நிலையத்தின் வழியாக நூற்றுக்கணக்கான ரயில்கள் அனைத்து திசைகளிலும் சென்றன. முன்பக்கத்தின் ஒரு பகுதியிலிருந்து மற்றொரு பகுதிக்கு செல்லும் ரயில்கள், ஆயிரக்கணக்கான ஊனமுற்ற மற்றும் ஊனமுற்ற ஆண்களை மீட்டுக்கொண்டு வரும் ரயில்கள், மேலும் ஏகப்பட்ட சாம்பல் ஓவர் கோட்களில் தொடர்ந்து புதிய மனிதர்களை அழைத்துச் செல்கின்றன.
பாவெல் அங்கு இரண்டு ஆண்டுகள் பணிபுரிந்தார் - இரண்டு ஆண்டுகள் அதில் அவர் துருவல் மற்றும் சமையலறையைத் தவிர வேறு எதையும் காணவில்லை. பெரிய அடித்தள சமையலறையில் பணியமர்த்தப்பட்ட இருபது ஒற்றைப்படை மக்கள் காய்ச்சலின் வேகத்தில் வேலை செய்தனர். பத்து பணியாளர்கள் உணவகத்திற்கும் சமையலறைக்கும் இடையில் தொடர்ந்து முன்னும் பின்னுமாக ஓடினர்.
இப்போது பாவெல் எட்டு ரூபிள்களுக்கு பதிலாக பத்து ரூபிள் பெறுகிறார். இந்த இரண்டு ஆண்டுகளில் அவர் உயரமாகவும் அகலமாகவும் வளர்ந்தார், மேலும் பல சோதனைகள் அவருக்கு விழுந்தன. அரை வருடம் அவர் சமையலறை பையனாக பணிபுரிந்தார், ஆனால் மீண்டும் ஸ்கல்லரிக்கு அனுப்பப்பட்டார்; மிகவும் சக்திவாய்ந்த சமையல்காரர் அவரிடம் வெறுப்பை உண்டாக்கினார் - நீங்கள் அவரது காதுகளை அடிக்கடி பெட்டியில் அடைத்தால், கட்டுக்கடங்காத குட்டி உங்களுக்குள் என்ன கத்தியை குத்தக்கூடும் என்பதை நீங்கள் அறிந்திருக்க மாட்டீர்கள். உண்மையில் பாவெலின் உக்கிரமான கோபம், கடின உழைப்புக்கான அவரது அபாரத் திறன் இல்லாவிட்டால், நீண்ட காலத்துக்கு முன்பே வேலையை இழந்திருக்கும். ஏனென்றால் அவர் மற்றவர்களை விட கடினமாக உழைக்க முடியும், அவர் ஒருபோதும் சோர்வடையவில்லை.
பரபரப்பான நேரங்களில் அவர் சுழல்காற்றைப் போல சமையலறை படிக்கட்டுகளில் ஏற்றப்பட்ட தட்டுகளுடன் ஒரு நேரத்தில் நான்கு அல்லது ஐந்து அடிகள் எடுத்துச் செல்வார்.
இரவில், உணவகத்தின் இரண்டு அரங்குகளிலும் ஹப்பப் தணிந்ததும், பணியாளர்கள் சமையலறை ஸ்டோர்ரூம்களில் கீழே கூடி, காட்டு, பொறுப்பற்ற சீட்டாட்டம் தொடங்கும். ஒன்றுக்கு மேற்பட்ட சமயங்களில் பாவெல் பெரிய மதிப்பின் BA NKN ஓட்ஸ் கைகளை மாற்றுவதைக் கண்டார். இவ்வளவு பணம் கிடப்பதைக் கண்டு அவர் ஆச்சரியப்படவில்லை, ஏனென்றால் ஒவ்வொரு பணியாளரும் முப்பது முதல் நாற்பது ரூபிள் வரை ரூபிள் மற்றும் அரை ரூபிள் டிப்ஸில் ஒரு ஷிப்ட் பெறுகிறார்கள் என்பதை அவர் அறிந்திருந்தார், பின்னர் அவர்கள் குடிப்பதிலும் சூதாட்டத்திலும் செலவழித்தனர். பாவெல் அவர்களை வெறுத்தார்.
"கெட்ட பன்றி!" அவன் நினைத்தான். "அங்கே ஆர்ட்டெம், முதல் வகுப்பு
மெக்கானிக், மற்றும் அவருக்கு ஒரு மாதத்திற்கு நாற்பத்தெட்டு ரூபிள் கிடைக்கும், எனக்கு பத்து கிடைக்கும். மேலும் அவர்கள் ஒரே நாளில் அந்த பணத்தை வாரி இறைக்கிறார்கள். மேலும் தட்டுகளை முன்னும் பின்னுமாக எடுத்துச் செல்வதற்காக மட்டுமே. பின்னர் அவர்கள் அதை குடிப்பதிலும் அட்டைகளிலும் செலவிடுகிறார்கள்.
பாவெலுக்கு, பணியாளர்கள் அவருடைய முதலாளிகளைப் போலவே அந்நியமாகவும் விரோதமாகவும் இருந்தனர். "அவர்கள் இங்கே தங்கள் வயிற்றில் ஊர்ந்து செல்கிறார்கள், பன்றிகள், ஆனால் அவர்களின் மனைவிகளும் மகன்களும் பணக்காரர்களைப் போல நகரத்தை சுற்றி வருகிறார்கள்."
சில நேரங்களில் அவர்கள் தங்கள் மகன்களை ஸ்மார்ட் ஜிம்னாசியம் சீருடைகளை அணிந்து கொண்டு வந்தனர், மேலும் சில சமயங்களில் அவர்களின் மனைவிகள், குண்டாகவும் மென்மையாகவும் நல்ல வாழ்க்கையுடன் இருந்தனர். "அவர்கள் சேவை செய்யும் பெரியவர்களை விட அவர்களிடம் அதிக பணம் இருப்பதாக நான் பந்தயம் கட்டுகிறேன்" என்று பாவெல் நினைத்தார். இரவில் சமையலறையின் இருண்ட மூலைகளிலோ அல்லது ஸ்டோர் ரூமுகளிலோ நடந்ததைக் கண்டு சிறுவன் அதிர்ச்சியடையவில்லை. இங்கே சாட்டைக் கையைப் பிடித்தவர்களிடம் தன்னைச் சில ரூபிள்களுக்கு விற்கவில்லை என்றால், எந்த பாத்திரம் கழுவும் பணிப்பெண்ணோ, பணிப்பெண்ணோ தன் வேலையை நீண்ட நாள் நடத்த மாட்டாள் என்பது அவனுக்கு நன்றாகவே தெரியும்.
வாழ்க்கையின் அடிமட்ட ஆழத்தை, அதன் அசிங்கமான குழியின் மொத்தப் பகுதியையும், அதிலிருந்து ஒரு துர்நாற்றம், சதுப்பு நில அழுகல் வாசனையையும் பாவெல் உணர்ந்தார், அவர் புதிய மற்றும் ஆராயப்படாத அனைத்தையும் ஆர்வத்துடன் அணுகினார்.
ஆர்டெம் தனது சகோதரரை ரயில்வே யார்டுகளில் பயிற்சியாளராகப் பெறத் தவறிவிட்டார்; அவர்கள் பதினைந்துக்கு கீழ் யாரும் இருக்க மாட்டார்கள். ஆனால் பாவெல் அந்த பெரிய கருங்கல் கொண்ட செங்கல் கட்டிடத்திற்கு ஈர்க்கப்பட்டார், மேலும் அவர் உணவகத்திலிருந்து வெளியேறும் நாளை எதிர்பார்த்தார்.
அவர் ஆர்டெமை அடிக்கடி யார்டுகளில் பார்க்கச் சென்றார், மேலும் அவருடன் கார்களைப் பார்க்கவும், அவரால் முடிந்த போதெல்லாம் அவருக்கு உதவுவார்.
ஃப்ரோஸ்யா வெளியேறிய பிறகு அவர் தனிமையாக உணர்ந்தார். ஓரினச்சேர்க்கை, சிரிக்கும் பெண் போய்விட்டதால், அவளுடனான நட்பு எவ்வளவு வலுவாக வளர்ந்துள்ளது என்பதை பாவெல் முன்பை விட மிகவும் ஆர்வமாக உணர்ந்தார். இப்போது அவர் காலையில் ஸ்கல்லரிக்கு வந்து அகதிப் பெண்களின் சத்தத்தைக் கேட்கும்போது வெறுமையையும் தனிமையையும் அவர் உணர்ந்தார். ஒரு இரவு கொதிகலனைச் சுடும்போது, திறந்திருந்த நெருப்புப்பெட்டியின் முன் அமர்ந்து, அடுப்பின் வெப்பத்தில் மகிழ்ந்து தீப்பிழம்புகளைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். அவர் சுடுகாட்டில் தனியாக இருந்தார்.
விருப்பமில்லாமல் அவர் ஃப்ரோஸ்யாவை நினைத்துப் பார்த்தார், சமீபத்தில் அவர் கண்ட ஒரு காட்சி அவரது மனக்கண் முன் எழுந்தது.
சனிக்கிழமை இரவு இடைவெளியில், பாவெல் கீழே சமையலறைக்குச் சென்று கொண்டிருந்தார், ஆர்வம் அவரை விறகுக் குவியலின் மீது ஏறி, சூதாட்டக்காரர்கள் வழக்கமாக கூடும் கீழ் தரையிறக்கத்தில் உள்ள ஸ்டோர்ரூமைப் பார்க்கத் தூண்டியது.
ஆட்டம் விறுவிறுப்பாக இருந்தது. ஜாலிவனோவ், உற்சாகத்தில் சிவந்து, வங்கியை வைத்திருந்தார்.
அப்போதுதான் படிக்கட்டில் காலடிச் சத்தம் கேட்டது. சுற்றிப் பார்த்தபோது, பாவெல் புரோகோஷ்கா கீழே வருவதைக் கண்டார், மேலும் அந்த மனிதனை சமையலறைக்குள் செல்ல அனுமதிக்க படிக்கட்டுக்கு அடியில் நழுவினார். அங்கு படிக்கட்டுகளுக்கு அடியில் இருட்டாக இருந்தது, ப்ரோகோஸ் அவரைப் பார்க்க முடியவில்லை.
ப்ரோகோஷ்கா படிக்கட்டுகளில் திருப்பத்தை கடந்தபோது, பாவெல் அவரது பரந்த முதுகு மற்றும் பெரிய தலையைப் பார்த்தார். பணியாளரும் பாவேலும் ஒரு பழக்கமான குரல் அழைப்பைக் கேட்டபின், மற்றொருவர் மெதுவாக படிகளில் இறங்கி வந்தார்:
"புரோகோஷ்கா, காத்திருங்கள்!"
ப்ரோகோஷ்கா நிறுத்திவிட்டு படிக்கட்டுகளைப் பார்க்கத் திரும்பினார்.
"உனக்கு என்ன வேண்டும்?" அவர் உறுமினார்.
அடிச்சுவடுகள் கீழே விழுந்தன, விரைவில் ஃப்ரோஸ்யா பார்வைக்கு வந்தாள்.
அவள் பணியாளரை ஆமியால் பிடித்து உடைந்த, மூச்சுத் திணறல் குரலில் பேசினாள்.
"லெப்டினன்ட் உங்களுக்குக் கொடுத்த பணம் எங்கே, புரோகோஷ்கா?"
அந்த நபர் தனது கையை பெண்ணிடமிருந்து விலக்கினார்.
“என்ன பணம்? நான் கொடுத்தேன் அல்லவா?” அவரது தொனி கூர்மையாகவும் தீயதாகவும் இருந்தது.
"ஆனால் அவர் உங்களுக்கு முந்நூறு ரூபிள் கொடுத்தார்," ஃப்ரோஸ்யாவின் குரல் முணுமுணுத்த குரலில் உடைந்தது.
"அவர் இப்போது செய்தாரா? முந்நூறு!" புரோகோஷ்கா கேலி செய்தார். "எல்லாவற்றையும் பெற வேண்டுமா? ஒரு பாத்திரம் கழுவும் கருவிக்காக உயரமாக பறக்கிறாய், என் அழகான இளம் பெண் அல்லவா? நான் உனக்குக் கொடுத்த ஐம்பது ஏராளம். பெண்களே உங்களை விட கேவலமான பார்வை, படித்தவர்களும் கூட, அவ்வளவாக எடுத்துக்கொள்ளாதீர்கள். நீங்கள் பெற்றதற்கு நீங்கள் நன்றியுள்ளவர்களாக இருக்க வேண்டும் - ஒரு இரவுக்கு ஐம்பது ரூபிள் தெளிவானது மிகவும் நல்லது. சரி, நான் உனக்கு இன்னும் பத்து தருகிறேன், இருபது இருக்கலாம், அவ்வளவுதான் - நீங்கள் முட்டாள் இல்லை என்றால் இன்னும் கொஞ்சம் சம்பாதிக்கலாம். நான் உங்களுக்கு உதவ முடியும். இத்துடன் ப்ரோக் ஓஷ்கா சுழன்று சமையலறைக்குள் மறைந்தாள்.
“அயோக்கியன்! பன்றி!” ஃப்ரோஸ்யா அவரைப் பின்தொடர்ந்து கத்தினார், மரக் குவியலில் சாய்ந்து, கசப்புடன் அழுதார்.
படிக்கட்டுக்கு அடியில் இருளில் நின்று கொண்டு ஃப்ரோஸ்யா தன் தலையை மரக் கட்டைகளுக்கு எதிராக அடித்துக் கொண்டிருப்பதைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த பாவெல் உணர்ச்சிவசப்பட்டதை வார்த்தைகளால் சொல்ல முடியாது. ஆனால் அவர் தன்னைக் காட்டிக்கொள்ளவில்லை; அவனது விரல்கள் மட்டும் படிக்கட்டின் வார்ப்பிரும்பு ஆதரவை இறுக்கமாகப் பிடித்தன.
“எனவே அவர்கள் அவளையும் விற்றுவிட்டார்கள், அடடா! ஓ ஃப்ரோஸ்யா, ஃப்ரோஸ்யா...”
ப்ரோகோஷ்கா மீதான அவரது வெறுப்பு முன்னெப்போதையும் விட ஆழமாகப் பரவியது மற்றும் அவரைச் சுற்றியுள்ள அனைத்தும் அவருக்கு கிளர்ச்சியாகவும் வெறுப்பாகவும் இருந்தது. “எனக்கு பலம் இருந்தால் அந்த அயோக்கியனை அடித்துக் கொன்றுவிடுவேன்! நான் ஏன் ஆர்டெமைப் போல பெரியவனாகவும் வலுவாகவும் இல்லை?"
கொதிகலனின் கீழ் உள்ள தீப்பிழம்புகள் எரிந்து அழிந்தன, அவற்றின் நடுங்கும் சிவப்பு நாக்குகள் நீண்ட நீல நிற சுழலில் பின்னிப்பிணைந்தன; ஏதோ கேலி, ஏளனமான பாவனைகள் தன் நாக்கைக் காட்டுவது போல் பாவலுக்குத் தோன்றியது.
அறையில் அமைதியாக இருந்தது; தீ மட்டுமே வெடித்தது மற்றும் குழாய் அளவிடப்பட்ட இடைவெளியில் சொட்டுகிறது.
கிளிம்கா கடைசி பானையை, அது பளபளக்கும் வரை துடைத்து, அலமாரியில் வைத்து கைகளைத் துடைத்தாள். சமையலறையில் வேறு யாரும் இல்லை. பணியில் இருந்த சமையற்காரரும், சமையலறை உதவியாளரும் ஆடை அறையில் தூங்கிக் கொண்டிருந்தனர். மூன்று இரவு நேரம் சமையலறையில் அமைதி நிலவியது, இந்த மணிநேரங்களில் கிளிம்கா எப்போதும் பாவேலுடன் மாடியில் கழித்தார், ஏனென்றால் இளம் சமையலறை பையனுக்கும் இருண்ட கண்கள் கொண்ட கொதிகலன் உதவியாளருக்கும் இடையே ஒரு ஆன் நட்பு வளர்ந்தது. மேலே, கிளிம்கா திறந்த நெருப்புப் பெட்டியின் முன் பாவெல் குந்துவதைக் கண்டார். பாவெல் சுவரில் விழுந்த பழக்கமான கூந்தல் உருவத்தின் நிழலைக் கண்டு, திரும்பாமல் கூறினார்:
"கிளிம்கா உட்காரு."
சிறுவன் மரக் குவியலின் மீது ஏறி, அதன் மீது நீட்டி, அமைதியான பாவேலைப் பார்த்தான்.
"தீயில் உங்கள் அதிர்ஷ்டத்தை சொல்ல முயற்சிக்கிறீர்களா?" என்று சிரித்துக் கொண்டே கேட்டார்.
பாவெல் தனது பார்வையை சுடர் நக்கும் நாக்குகளிலிருந்து கிழித்து, பேசாத சோகத்தால் நிறைந்த இரண்டு பெரிய பளபளப்பான கண்களை கிளிம்கா மீது திருப்பினார். கிளிம்கா தன் நண்பனை இவ்வளவு சோகமாக பார்த்ததில்லை.
"இன்று உனக்கு என்ன பிரச்சனை, பாவெல்?" ஒரு இடைநிறுத்தத்திற்குப் பிறகு அவர் கேட்டார்: "ஏதாவது நடந்ததா?"
பாவெல் எழுந்து கிளிம்காவின் அருகில் அமர்ந்தான்.
"ஒன்றும் நடக்கவில்லை," அவர் குறைந்த குரலில் பதிலளித்தார். "கிளிம்கா, இங்கே எனக்கு மட்டும் கடினமாக இருக்கிறது." மற்றும் அவரது கைகள் முழங்கால்களில் தங்கியிருந்தன.
"இன்று உங்களுக்கு என்ன வந்தது?" கிளிம்கா தனது முழங்கைகளில் முட்டுக்கொடுத்து வலியுறுத்தினார்.
“இன்று? எனக்கு இந்த வேலை கிடைத்ததில் இருந்து இப்படித்தான். இந்த இடத்தை மட்டும் பாருங்கள்! நாங்கள் குதிரைகளைப் போல வேலை செய்கிறோம், அதற்குப் பதிலாக எங்களுக்கு அடிகள் கிடைக்கும் - யார் வேண்டுமானாலும் உங்களை அடிக்கலாம், உங்களுக்காக நிற்க யாரும் இல்லை. எஜமானர்கள் அவர்களுக்கு சேவை செய்ய எங்களை வேலைக்கு அமர்த்துகிறார்கள், ஆனால் போதுமான வலிமையான எவருக்கும் எங்களை வெல்ல உரிமை உண்டு. எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, நீங்கள் கிழிந்த நிலையில் ஓடலாம், ஆனால் நீங்கள் ஒருபோதும் அனைவரையும் மகிழ்விக்க மாட்டீர்கள் மற்றும் உங்களால் முடியாதவர்களை எப்போதும் உங்களுக்காக தயவு செய்து வைத்திருக்க மாட்டீர்கள். நீங்கள் எப்படி எல்லாவற்றையும் சரியாகச் செய்ய முயற்சித்தாலும், யாராலும் தவறைக் கண்டுபிடிக்க முடியாது, நீங்கள் வேகமாகச் சேவை செய்யாத ஒருவர் எப்போதும் இருக்க வேண்டும், பின்னர் நீங்கள் அதை அப்படியே கழுத்தில் அடைக்கிறீர்கள்...”
“அப்படிக் கத்தாதே”, பயத்துடன் அவனைத் தடுத்து நிறுத்தினாள் கிளிம்கா. "யாராவது உள்ளே நுழைந்து உங்கள் பேச்சைக் கேட்கலாம்."
பாவெல் காலில் குதித்தார்.
“அவர்கள் கேட்கட்டும், நான் எப்படியும் வெளியேறப் போகிறேன். நான் இதை சுற்றி தொங்குவதை விட பனியை திணிக்க விரும்புகிறேன் ... இந்த ஓட்டை துரோகிகள் நிறைந்தது. அவர்கள் வைத்திருக்கும் பணத்தைப் பாருங்கள்! அவர்கள் எங்களை அழுக்கு போல் நடத்துகிறார்கள், பெண்களுடன் அவர்கள் விரும்பியதைச் செய்கிறார்கள். அவர்கள் விரும்பியதைச் செய்யாத கண்ணியமான பெண்கள் வெளியேற்றப்படுகிறார்கள், மேலும் செல்ல இடமில்லாமல் பட்டினியால் வாடும் அகதிகள் அழைத்துச் செல்லப்படுகிறார்கள். அந்த வகையானது இங்கே குறைந்தது அவர்கள் சாப்பிட ஏதாவது கிடைக்கும், அவர்கள் மிகவும் சோர்வாக இருக்கிறார்கள் மற்றும் வெளியே அவர்கள் ஒரு ரொட்டிக்காக எதையும் செய்வார்கள்.
அவர் மிகவும் ஆர்வத்துடன் பேசினார், யாராவது கேட்கக்கூடும் என்று பயந்த கிளிம்கா, சமையலறைக்குச் செல்லும் கதவை மூடுவதற்கு எழுந்தார், அதே நேரத்தில் பாவெல் தனது உள்ளத்தில் நிரம்பிய கசப்பைக் கொட்டினார்.
“நீ, கிளிம்கா, படுத்துக்கொண்டு அடியை எடுத்துக்கொள். நீங்கள் ஏன் பேசக்கூடாது?”
பாவெல் மேசையில் இருந்த ஒரு ஸ்டூலில் விழுந்து, களைப்பாகத் தலையை உள்ளங்கையில் வைத்தான். கிளிம்கா விறகுகளை நெருப்பில் எறிந்துவிட்டு மேஜையில் அமர்ந்தாள்.
"இன்று நாம் படிக்கப் போகிறோம் இல்லையா?" அவர் பாவேலிடம் கேட்டார்.
"படிக்க எதுவும் இல்லை," பாவெல் பதிலளித்தார். "புத்தகக் கடை மூடப்பட்டுள்ளது."
"இன்று ஏன் அதை மூட வேண்டும்?" கிளிம்கா ஆச்சரியப்பட்டாள்.
"பெண்கள் புத்தக விற்பனையாளரை அழைத்து வந்தனர். அவரிடம் ஏதோ கிடைத்தது, ”பாவெல் பதிலளித்தார்.
"அவரை அழைத்து வந்தீர்களா? எதற்காக?"
"அரசியலுக்காக, அவர்கள் சொல்கிறார்கள்."
கிளிம்கா பாவேலைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள், அவனுடைய அர்த்தத்தைப் புரிந்துகொள்ள முடியவில்லை.
“அரசியல். என்ன அது?"
பாவெல் தோள்களை குலுக்கினார்.
“பிசாசுக்குத் தெரியும்! நீங்கள் ராஜாவுக்கு எதிராகச் செல்லும்போது அது அரசியல் என்று அவர்கள் கூறுகிறார்கள்.
கிளம்கா திடுக்கிட்டுப் பார்த்தாள்.
"மக்கள் அப்படிச் செய்கிறார்களா?"
"எனக்குத் தெரியாது," பாவெல் பதிலளித்தார்.
கதவு திறக்கப்பட்டது மற்றும் கிளாஷா, தூக்கத்தால் கண்கள் கொப்பளித்து, ஸ்கல்லரிக்குள் நடந்தாள்.
“ஏன் இருவரும் தூங்கவில்லையா? ரயில் உள்ளே வருவதற்கு முன் ஒரு மணி நேரத் தூக்கத்திற்கு நேரம் இருக்கிறது, நீங்கள் ஓய்வெடுங்கள், பாவ்கா, நான் உனக்காக பாய்லரைப் பார்க்கிறேன்."
பாவெல் எதிர்பார்த்ததை விட விரைவில் தனது வேலையை விட்டுவிட்டார் மற்றும் அவர் எதிர்பாராத விதத்தில்.
ஒரு குளிர்ந்த ஜனவரி நாள், பாவெல் தனது பணியை முடித்துவிட்டு வீட்டிற்குச் செல்லத் தயாராக இருந்தபோது, அவரை விடுவிக்க வேண்டிய இளைஞன் வரவில்லை என்பதைக் கண்டார். பாவெல் உரிமையாளரின் மனைவியிடம் சென்று தான் போவதாக அறிவித்தார், ஆனால் அவள் அதைக் கேட்கவில்லை. இரவும் பகலும் உழைத்தாலும் களைத்துப்போயிருப்பதைத் தவிர அவருக்கு எதுவும் செய்ய முடியவில்லை. மாலைக்குள் களைப்புடன் இறங்கத் தயாரானான். இரவு நேர இடைவெளியில், அவர் கொதிகலன்களை நிரப்பி, மூன்று மணி நேர ரயிலுக்கு சரியான நேரத்தில் கொதி நிலைக்கு கொண்டு வர வேண்டும்.
பாவெல் குழாயைத் திருப்பினார் ஆனால் தண்ணீர் இல்லை; பம்ப் வெளிப்படையாக
வேலை செய்யவில்லை. குழாயைத் திறந்து வைத்துவிட்டு, மரக்கிளையில் படுத்துக் கொண்டார்; ஆனால் சோர்வு அவனைத் தாண்டியது, விரைவில் அவன் ஆழ்ந்து தூங்கினான்.
சில நிமிடங்களுக்குப் பிறகு, குழாயில் சத்தம் கேட்கத் தொடங்கியது மற்றும் கொதிகலனில் தண்ணீர் ஊற்றப்பட்டது, அது நிரம்பி வழிகிறது மற்றும் இந்த நேரத்தில் வழக்கம் போல் வெறிச்சோடியிருந்த ஸ்கல்லரியின் டைல்ஸ் தரையில் கொட்டியது. தரையை மூடிக்கொண்டு, உணவகத்திற்குள் கதவுக்கு அடியில் கசியும் வரை தண்ணீர் பாய்ந்தது.
தூங்கிக்கொண்டிருந்த பயணிகளின் பைகள் மற்றும் போர்ட்மேண்டோஸின் கீழ் தண்ணீர் குட்டைகள் குவிந்தன, ஆனால் தரையில் படுத்திருந்த ஒரு பயணியை தண்ணீர் அடையும் வரை யாரும் அதைக் கவனிக்கவில்லை, மேலும் அவர் கூச்சலுடன் தனது காலடியில் குதித்தார். சாமான்களுக்கு அவசரம், பயங்கர சலசலப்பு ஏற்பட்டது.
மேலும் தண்ணீர் தொடர்ந்து கொட்டியது.
இரண்டாவது ஹாலில் மேசைகளைத் துடைத்துக் கொண்டிருந்த ப்ரோகோஷ்கா, சத்தம் கேட்டதும் உள்ளே ஓடினார். குட்டைகளின் மேல் பாய்ந்து கதவைத் திறந்து பலமாகத் திறந்தான். அதன் பின் அணைக்கட்டப்பட்ட தண்ணீர் மண்டபத்திற்குள் புகுந்தது.
மேலும் கூச்சல் எழுந்தது. பணியில் இருந்த பணியாளர்கள் துள்ளிக் கூடத்திற்குள் விரைந்தனர். ப்ரோக் ஓஷ்கா தூங்கிக் கொண்டிருந்த பாவெல் மீது தன்னைத் தூக்கி எறிந்தார்.
சிறுவனின் தலையில் அடிகள் பொழிந்து அவனை திகைக்க வைத்தன.
இன்னும் அரை தூக்கத்தில் இருந்த அவனுக்கு என்ன நடக்கிறது என்று தெரியவில்லை. அவர் கண்களுக்கு முன்பாக மின்னல்களின் கண்மூடித்தனமான ஃப்ளாஷ்கள் மற்றும் அவரது உடலில் படும் வேதனையான வலி ஆகியவற்றை மட்டுமே அவர் அறிந்திருந்தார். பாவெல் மிகவும் மோசமாக தாக்கப்பட்டார், அவர் வீட்டிற்கு இழுத்துச் செல்ல முடியவில்லை.
காலையில் ஆர்ட்டெம், முகம் சுளித்துக்கொண்டு, என்ன நடந்தது என்று தன் சகோதரனைக் கேட்டான்.
பாவெல் அவரிடம் எல்லாவற்றையும் கூறினார்.
"உன்னை அடித்தது யார்?" ஆர்ட்டெம் உரத்த குரலில் கேட்டான்.
"புரோகோஷ்கா."
"சரி, இப்போது சும்மா படுத்துக்கொள்."
ஆர்ட்டெம் வேறு வார்த்தை இல்லாமல் ஜாக்கெட்டை இழுத்துக்கொண்டு வெளியே சென்றான்.
"பணியாளர் புரோகோரை நான் எங்கே காணலாம்," என்று அவர் பாத்திரங்களைக் கழுவுபவர்களில் ஒருவரிடம் கேட்டார். கிளாஷா தனக்கு முன் நின்ற தொழிலாளியின் உடையில் இருந்த அந்நியனைப் பார்த்தாள்.
"அவர் இன்னும் சிறிது நேரத்தில் வருவார்," என்று அவள் பதிலளித்தாள்.
அந்த மனிதன் தனது பெரும்பகுதியை கதவு ஜாம்பில் சாய்த்தான்.
"சரி, நான் காத்திருக்க முடியும்."
புரோகோர், ஒரு தட்டில் ஒரு மலை உணவுகளை எடுத்துக்கொண்டு, கதவைத் திறந்து, ஸ்கல்லரிக்குள் நுழைந்தார்.
"அவர் தான்," கிளாஷா பணியாளரிடம் தலையசைத்தார்.
ஆர்டெம் ஒரு படி முன்னோக்கி எடுத்து, ப்ரோகோரின் தோளில் ஒரு கனமான கையை வைத்து அவனை நேராகப் பார்த்தார்.
"என் தம்பி பாவ்காவை எதற்காக அடித்தாய்?"
புரோகோர் தனது தோள்பட்டை தளர்வாக அசைக்க முயன்றார், ஆனால் ஒரு பெரிய அடி அவரை தரையில் போட்டது; அவர் எழ முயன்றார், ஆனால் முதல் அடியை விட இரண்டாவது அடி அவரை கீழே இழுத்தது.
பயங்கரவாதத்தால் பாதிக்கப்பட்ட பாத்திரங்களைக் கழுவுபவர்கள் எல்லாப் பக்கங்களிலும் சிதறிக் கிடந்தனர்.
ஆர்ட்டெம் சுழன்று வெளியேறும் இடத்திற்குச் சென்றார்.
Prokhos hk தரையில் விரிந்தார், அவரது முகத்தில் இரத்தம் வழிந்தது.
அன்று மாலை ஆர்டெம் ரயில்வே யார்டுகளில் இருந்து வீட்டிற்கு வரவில்லை.
அவர் ஜென்டர்ம்களால் பிடிக்கப்பட்டதை அவரது தாய் அறிந்தார்.
ஆறு நாட்களுக்குப் பிறகு, ஆர்ட்டெம் இரவு தாமதமாகத் திரும்பினார், அப்போது அவரது தாயார் ஏற்கனவே தூங்கினார். அவர் படுக்கையில் அமர்ந்திருந்த பாவேலிடம் சென்று மெதுவாக கூறினார்:
"நன்றாக இருக்கிறதா, பையன்?" ஆர்டெம் பாவெலுக்கு அருகில் அமர்ந்தார். "மோசமாக இருந்திருக்கலாம்." சிறிது நேர மௌனத்திற்குப் பிறகு அவர் மேலும் கூறினார்: “பரவாயில்லை, நீங்கள் மின்சார நிலையத்தில் வேலைக்குச் செல்வீர்கள்; உன்னைப் பற்றி அவர்களிடம் பேசியிருக்கிறேன். நீங்கள் அங்கு ஒரு உண்மையான வர்த்தகத்தை நடத்துவீர்கள்.
பாவெல் தனது இருவருடனும் ஆர்ட்டெமின் சக்திவாய்ந்த கையைப் பிடித்தார்.