Extract from “Ulysses: ein Monolog’, Europdische Revue, viii
(September 1932), 548-68. Later appeared as ‘Ulysses’, in Wirklichkeit der Seele, iv (Ziirich, 1934), and was translated by W.Stanley Dell for the Analytical Psychology Club, Spring 1949;
it is now part of the Collected Works of C. G. Jung, Volume 15 (The Spirit in Man, Art and Literature) (1966), translated by R. F.C.Hull, pp. 109-32.
The Ulysses of my title has to do with James Joyce and not with that shrewd and storm-driven figure of Homer’s world who knew how to escape by guile and by deed the enmity or vengeance of gods and men, and who after a wearisome voyage returned to hearth and home. In strongest contrast to his Greek namesake, Joyce’s Ulysses is an inactive, merely perceiving consciousness; a mere eye, ear, nose, and mouth, a sensory nerve exposed without choice or check to the roaring, chaotic, nonsensical cataract of psychic or physical happenings, and registering all of this in an almost photographic way.
Ulysses is a book which pours along for seven hundred and thirty-five pages, a stream of time of seven hundred and thirty-five days which all consist in one single and senseless every day of Everyman, the completely irrelevant 16th day of June 1904, in Dublin—a day on which, in all truth, nothing happens. The stream begins in the void and ends in the void. Is all of this perhaps one single, immensely long and excessively complicated Strindbergian pronouncement upon the essence of human life, and one which, to the reader’s dismay, is never finished? Perhaps it does touch upon the essence of life; but quite certainly it touches upon life’s ten thousand surfaces and their hundred thousand colour gradations. As far as my glance reaches, there are in those seven hundred and thirty-five pages no obvious repetitions and not a single hallowed island where the long-suffering reader may come to rest. There is not a single place where he can seat himself, drunk with memories, and from which he can happily consider the stretch of road he has covered, be it one hundred pages or even less. If he could only recognize some little commonplace “which had slipped in where it was not expected. But no! The pitiless and uninterrupted stream rolls by, and its velocity or precipitation grows in the last forty pages till it sweeps away even the marks of punctuation. It thus gives cruellest expression to that emptiness which is both breath taking and stifling, which is under such tension, or is sold to bursting, as to grow unbearable. This thoroughly hopeless emptiness is the dominant note of the whole book. It not only begins and ends in nothingness, but it consists of nothing but nothingness. It is all infernally nugatory. If we regard the book from the side of technical artistry, it is a positively brilliant and hellish monster-birth.
I had an old uncle whose thinking was always to the point. One day he stopped me on the street and asked, ‘Do you know how the devil tortures the souls in hell?’ When I said no, he declared, “He keeps them waiting.’ And with that he walked away. This remark occurred to me when I was ploughing through Ulysses for the first time. Every sentence raises an expectation which is not fulfilled; finally, out of sheer resignation, you come to expect nothing any longer. Then bit by bit, again to your horror, it dawns upon you that in all truth you have hit the nail on the head. It is actual fact that nothing happens and nothing comes of it, and yet a secret expectation at war with hopeless resignation drags the reader from page to page. The seven hundred and thirty-five pages that contain nothing by no means consist of blank paper but are closely printed. You read and read and read and you pretend to understand what you read. Occasionally you drop through an air pocket into another sentence, but when once the proper degree of resignation has been reached you accustom yourself to anything. So, I, too, read to page one hundred and thirty-five with despair in my heart, falling asleep twice on the way. The incredible multifariousness of Joyce’s style has a monotonous and hypnotic effect. Nothing comes to the reader; everything turns away from him and leaves him to gape after it. The book is always up and away; it is not at peace with itself, but is at once ironic, sarcastic, poisonous, disdainful, sad, despairing, and bitter. . . .
----யூலிஸஸ் ஜேம்ஸ் ஜாய்ஸுடன் தொடர்புடையது, சூழ்ச்சி மற்றும் செயலால் கடவுள்கள் மற்றும் மனிதர்களின் பகைமை அல்லது பழிவாங்கல் மூலம் எவ்வாறு தப்பிப்பது என்பதை அறிந்த ஹோமரின் உலகின் புத்திசாலித்தனமான மற்றும் புயலால் உந்தப்பட்ட நபருடன் அல்ல, மேலும் ஒரு சோர்வான பயணத்திற்குப் பிறகு அடுப்பு மற்றும் வீட்டிற்குத் திரும்பினார். அவரது கிரேக்க பெயருக்கு நேர்மாறாக, ஜாய்ஸின் யூலிசெஸ் ஒரு செயலற்ற, வெறுமனே உணரும் உணர்வு; வெறுமனே கண், காது, மூக்கு மற்றும் வாய், மன அல்லது உடல் நிகழ்வுகளின் கர்ஜிக்கும், குழப்பமான, முட்டாள்தனமான கண்புரையை வேறு வழியின்றி வெளிப்படுத்தும் ஒரு உணர்ச்சி நரம்பு, இவை அனைத்தையும் கிட்டத்தட்ட புகைப்பட முறையில் பதிவு செய்கிறது. யூலிசஸ் என்பது எழுநூற்று முப்பத்தைந்து பக்கங்கள் கொண்ட ஒரு புத்தகமாகும், இவை அனைத்தும் ஒவ்வொரு மனிதனின் ஒவ்வொரு நாளும், 1904 ஆம் ஆண்டு ஜூன் 16 ஆம் தேதி டப்ளினில் முற்றிலும் பொருத்தமற்ற ஒவ்வொரு நாளும் ஒரே மற்றும் அர்த்தமற்றவை- உண்மையில், எதுவும் நடக்காத ஒரு நாள். நீரோடை வெற்றிடத்தில் தொடங்கி வெற்றிடத்தில் முடிவடைகிறது. இவையனைத்தும் மனித வாழ்வின் சாராம்சத்தைப் பற்றிய ஒற்றை, மிக நீண்ட மற்றும் மிகவும் சிக்கலான ஸ்ட்ரிண்ட்பெர்ஜியன் அறிவிப்பா, வாசகனை திகைக்க வைக்கும் வகையில், ஒருபோதும் முடிவடையாத ஒன்றா? ஒருவேளை அது வாழ்க்கையின் சாராம்சத்தைத் தொட்டிருக்கலாம்; ஆனால் அது நிச்சயமாக வாழ்க்கையின் பத்தாயிரம் மேற்பரப்புகளையும் அவற்றின் நூறாயிரம் வண்ணத் தரவரிசைகளையும் தொடுகிறது. என் பார்வையைப் பொறுத்தவரை, அந்த எழுநூற்று முப்பத்தைந்து பக்கங்களில் வெளிப்படையான மீளுருவாக்கங்கள் இல்லை, நீண்ட காலமாகத் துன்புறும் வாசகன் ஓய்வெடுக்கும் ஒரு புனிதமான தீவு கூட இல்லை. நினைவுகளால் குடிபோதையில், நூறு பக்கங்களாக இருந்தாலும் சரி, அதற்கும் குறைவாக இருந்தாலும் சரி, அவர் கடந்து வந்த பாதையை அவர் மகிழ்ச்சியுடன் நினைத்துப் பார்க்கக்கூடிய ஒரு இடமும் இல்லை. "எதிர்பார்க்காத இடத்தில் நழுவிப்போன" ஒரு சிறிய பொதுப்பொருளை மட்டுமே அவரால் அடையாளம் காண முடிந்தால். ஆனால் இல்லை! இரக்கமற்ற, தடையற்ற நீரோடை உருண்டு வருகிறது, அதன் வேகம் அல்லது மழைப்பொழிவு கடைசி நாற்பது பக்கங்களில் அதிகரித்து நிறுத்தற்குறிகளின் அடையாளங்களைக் கூட துடைக்கும் வரை. இவ்வாறு மூச்சு விடுவது, மூச்சுத் திணறுவது ஆகிய இரண்டையும் கொண்ட அந்த வெறுமைக்கு மிகக் கொடூரமான வெளிப்பாட்டைக் கொடுக்கிறது, அது அத்தகைய பதட்டத்தில் இருக்கிறது, அல்லது வெடிக்க விற்கப்படுகிறது, தாங்க முடியாததாக வளர்கிறது. முற்றிலும் நம்பிக்கையற்ற இந்த வெறுமையே முழு நூலின் மேலாதிக்கக் குறிப்பாகும். அது வெறுமையில் தொடங்குவதும் முடிவடைவதும் மட்டுமல்ல, அது வெறுமையைத் தவிர வேறு எதையும் கொண்டிருக்கவில்லை. இவை அனைத்தும் ஊகிக்க முடியாதவை. இந்த நூலை தொழில்நுட்பக் கலையின் பக்கத்திலிருந்து பார்த்தால், அது ஒரு நேர்மறையான புத்திசாலித்தனமான மற்றும் நரகமான அரக்க பிறப்பு.
எனக்கு ஒரு வயதான மாமா இருந்தார், அவரது சிந்தனை எப்போதும் ஒரே மாதிரியாக இருந்தது. ஒரு நாள் அவர் என்னைத் தெருவில் நிறுத்தி, 'நரகத்தில் ஆவிகளை பிசாசு எவ்வாறு சித்திரவதை செய்கிறது என்று உங்களுக்குத் தெரியுமா?' என்று கேட்டார். நான் வேண்டாம் என்று சொன்னபோது, "அவர் அவர்களைக் காத்திருக்க வைக்கிறார்" என்று அறிவித்தார். என்று கூறிவிட்டுச் சென்றார். நான் முதன்முதலில் யூலிசெஸ் வழியாக உழவு செய்தபோது இந்த கருத்து எனக்கு ஏற்பட்டது. ஒவ்வொரு வாக்கியமும் நிறைவேறாத எதிர்பார்ப்பை எழுப்புகிறது; இறுதியாக, முழுமையான மறு கையொப்பத்திலிருந்து, நீங்கள் இனி எதையும் எதிர்பார்க்க மாட்டீர்கள். பின்னர் சிறிது சிறிதாக, மீண்டும் உங்கள் திகிலூட்டும் வகையில், உண்மையில் நீங்கள் தலையில் ஆணி அடித்திருக்கிறீர்கள் என்பது உங்களுக்குத் தோன்றுகிறது. எதுவும் நடக்காது, அதனால் எதுவும் வராது என்பது நிதர்சனமான உண்மை, ஆனால் நம்பிக்கையற்ற இராஜினாமாவுடன் ஒரு ரகசிய எதிர்பார்ப்பு வாசகரை பக்கத்திலிருந்து பக்கமாக இழுக்கிறது. எழுநூற்று முப்பத்தைந்து பக்கங்களில் எதுவுமே இல்லை, வெற்றுக் காகிதம் உள்ளது, ஆனால் நெருக்கமாக அச்சிடப்பட்டுள்ளது. படித்தும், படித்தும், படித்ததை புரிந்து கொள்வது போல் நடிக்கிறீர்கள். எப்போதாவது நீங்கள் ஒரு ஏர் பாக்கெட் வழியாக மற்றொரு வாக்கியத்தில் இறங்குகிறீர்கள், ஆனால் ஒரு முறை ராஜினாமாவின் சரியான அளவை அடைந்தவுடன் நீங்கள் உங்களை பழக்கப்படுத்திக் கொள்கிறீர்கள் எதற்கும். எனவே, நானும் நூற்று முப்பத்தைந்து பக்கத்திற்கு என் இதயத்தில் விரக்தியுடன் படித்தேன், வழியில் இரண்டு முறை தூங்கினேன். ஜாய்ஸின் பாணியின் நம்பமுடியாத பன்முகத்தன்மை ஒரு சலிப்பான மற்றும் ஹிப்னாடிக் விளைவைக் கொண்டுள்ளது. வாசகனுக்கு எதுவும் வராது; எல்லாம் அவனை விட்டு விலகி, அதன் பிறகு அவனை விட்டுவிடுகிறது. புத்தகம் எப்போதும் மேலேயும் வெளியேயும் இருக்கும்; அது தனக்குத் தானே சமாதானமாக இல்லை, ஆனால் ஒரே நேரத்தில் கேலிக்குரியது, நஞ்சானது, வெறுப்பானது, சோகமானது, விரக்தியானது மற்றும் கசப்பானது. . .