கோட்டை: மீட்டெடுக்கப்பட்ட உரையின் அடிப்படையில் ஒரு புதிய மொழிபெயர்ப்பு, பக்கம் 3
I.
வருகை
கே. வந்தபோது மாலை நேரம் ஆனது. . கிராமம் ஆழமான பனியின் கீழ் இருந்தது. கோட்டை மலையின் அடையாளமே இல்லை, மூடுபனியும் இருளும் அதைச் சூழ்ந்திருந்தன, சிறிய வெளிச்சம் கூட பெரிய கோட்டையை பரிந்துரைக்கவில்லை. பிரதான சாலையில் இருந்து கிராமத்திற்குச் செல்லும் மரப்பாலத்தில் நீண்ட நேரம் நின்று, வெறுமையாகத் தோன்றியதை மேல்நோக்கிப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்.
பிறகு இரவு தங்கும் இடத்தைத் தேடிச் சென்றார்; விடுதியில் அவர்கள் இன்னும் விழித்திருந்தார்கள்; வீட்டு உரிமையாளருக்கு அறை கிடைக்கவில்லை, ஆனால், தாமதமாக வந்தவரால் மிகவும் ஆச்சரியமும் குழப்பமும் அடைந்த அவர், டாப்ரூமில் உள்ள ஒரு வைக்கோல் மெத்தையில் K. யை தூங்க அனுமதிக்கத் தயாராக இருந்தார், K. இதற்கு ஒப்புக்கொண்டார். ஒரு சில விவசாயிகள் இன்னும் பீர் குடித்துக்கொண்டிருந்தனர், ஆனால் அவர் யாருடனும் பேச விரும்பவில்லை, மாடியிலிருந்து ஒரு வைக்கோல் மெத்தையை எடுத்துக்கொண்டு அடுப்பில் படுத்துக் கொண்டார். அது சூடாக இருந்தது, விவசாயிகள் அமைதியாக இருந்தனர், அவர் சோர்வான கண்களால் அவர்களை ஒரு கணம் பரிசோதித்தார், பின்னர் தூங்கினார்.
இன்னும் சிறிது நேரத்திற்கு முன்பே அவர் விழித்துக்கொண்டார். நகர உடையில், நடிகரின் முகம், இறுகிய கண்கள், அடர்த்தியான புருவங்கள் கொண்ட ஒரு இளைஞன், வீட்டு உரிமையாளருடன் அவன் அருகில் நின்றான். விவசாயிகளும் அங்கேயே இருந்தனர், சிலர் நன்றாகப் பார்க்கவும் கேட்கவும் தங்கள் நாற்காலிகளைத் திருப்பினர். க.வை எழுப்பியதற்காக மிகவும் பணிவாக மன்னிப்புக் கேட்ட அந்த இளைஞன், தன்னை கோட்டைக் காவலாளியின் மகன் என்று அறிமுகப்படுத்திக் கொண்டு, “இந்த கிராமம் கோட்டைச் சொத்து, இங்கு வசிக்கும் அல்லது இரவைக் கழிக்கும் எவரும் திறம்பட வசிக்கிறார்கள் அல்லது கோட்டையில் இரவைக் கழிக்கிறார்கள். -----ரின் அனுமதியின்றி யாரும் அவ்வாறு செய்ய முடியாது. ஆனால் உங்களிடம் அத்தகைய அனுமதி இல்லை அல்லது குறைந்தபட்சம் நீங்கள் அதை இன்னும் காட்டவில்லை.
அரைகுறையாக எழுந்து தலைமுடியை மிருதுவாக்கியிருந்த கே., கீழிருந்து மக்களைப் பார்த்து, “எந்த ஊர்ல அலைஞ்சுட்டேன்? எனவே இங்கே ஒரு கோட்டை இருக்கிறதா?
"ஏன், நிச்சயமாக," அந்த இளைஞன் மெதுவாகச் சொன்னான், அதே நேரத்தில் பல விவசாயிகள் கே., "-----் வெஸ்ட்வெஸ்ட் கோட்டையில்" தலையை ஆட்டினர்.
"இங்கே இரவைக் கழிக்க ஒருவருக்கு அனுமதி தேவையா?" என்று கே.விடம் கேட்டான், ஒரு வேளை கனவில் முந்தைய அறிக்கைகளைக் கேட்கவில்லை என்று தன்னைத்தானே சமாதானப்படுத்திக் கொள்ள விரும்பினான்.
“அனுமதி தேவை” என்று பதில் வந்தது, அந்த இளைஞன் கையை நீட்டி வீட்டு உரிமையாளரிடமும் விருந்தினர்களிடமும் “அல்லது ஒருவேளை அனுமதி தேவையில்லையா?” என்று கே.வின் செலவில் இது கச்சா கேலியாக மாறியது.
"அப்படியானால், நான் சென்று என் அனுமதியைப் பெற வேண்டும்," என்று கே., கொட்டாவிவிட்டு, போர்வையைத் தள்ளினார், அவர் எழுந்திருக்க நினைத்தார்.
"ஆம், ஆனால் யாரிடமிருந்து?" என்று அந்த இளைஞன் கேட்டான்.
"கணக்கிலிருந்து," கே., "எந்த மாற்றமும் இருப்பதாகத் தெரியவில்லை."
"இப்போது, நள்ளிரவில் -----ிடம் அனுமதி பெறவா?" அந்த இளைஞன் ஒரு அடி பின்வாங்கி அழுதான்.
"அது சாத்தியமில்லையா?" கே. நிதானமாகக் கேட்டார். "பிறகு ஏன் என்னை எழுப்பினாய்?"
அந்த இளைஞன் இப்போது அமைதி இழந்தான், “நாடோடியின் நடத்தை!” அவர் அழுதார். “-----் அதிகாரிகளுக்கு நான் மரியாதை கோருகிறேன். நீங்கள் உடனடியாக -----்ஸ் டொமைனை விட்டு வெளியேற வேண்டும் என்று உங்களுக்குத் தெரிவிக்க நான் உங்களை எழுப்பினேன்.
"இந்த நகைச்சுவை போதும்," என்று கே. அவர் படுத்துக்கொண்டு போர்வையை இழுத்தபடி குறிப்பிடத்தக்க மென்மையான குரலில் கூறினார்: "இளைஞனே, நீ கொஞ்சம் தூரம் போகிறாய், நாளை உன் நடத்தையை நான் சமாளிக்கிறேன். எனக்கு சாட்சிகள் தேவைப்பட்டாலும், நில உரிமையாளரும், அந்த மனிதர்களும் எனக்கு சாட்சிகளாக இருப்பார்கள். தவிர, -----ரால் அனுப்பப்பட்ட நில அளவையாளராக நான் இருக்கிறேன் என்று அறிவுறுத்துங்கள். எனது உதவியாளர்களும் உபகரணங்களும் நாளை வண்டியில் வருகின்றன. நான் பனியில் நீண்ட நடைப்பயணத்தை இழக்க விரும்பவில்லை, ஆனால் துரதிர்ஷ்டவசமாக சில முறை என் வழியை இழந்தேன், அதனால்தான் நான் மிகவும் தாமதமாக வந்தேன். கோட்டையில் புகார் செய்ய மிகவும் தாமதமானது என்பது உங்கள் அறிவுறுத்தல்களின் பயனில்லாமல் ஏற்கனவே எனக்குத் தெளிவாகத் தெரிந்த ஒன்று. என்னைத் தொந்தரவு செய்யும் வகையில் நீங்கள் மிகவும் அநாகரிகமாக நடந்து கொண்ட இந்த தங்குமிடங்களில் நான் திருப்தியடைய முடிவு செய்ததற்கும் இதுவே காரணம். அந்த அறிக்கையுடன் நான் மேலும் எதுவும் சேர்க்கவில்லை. குட் நைட், ஜென்டில்மென்." மற்றும் K. அடுப்பை நோக்கி திரும்பியது.
"நில அளவையர்?" அவன் முதுகுக்குப் பின்னால் யாரோ தயங்கித் தயங்கிக் கேட்பதைக் கேட்டான், பிறகு அனைவரும் அமைதியாக இருந்தனர். ஆனால் அந்த இளைஞன் விரைவிலேயே அமைதியடைந்து, வீட்டு உரிமையாளரிடம், கே.வின் தூக்கத்தைப் பற்றிய கவலையைப் பரிந்துரைக்கும் அளவுக்கு மெதுவாக, இன்னும் சத்தமாக அவனுக்குக் கேட்கும்படியாக: "நான் தொலைபேசியில் விசாரிக்கிறேன்." அப்போ இந்த கிராமத்து சத்திரத்தில் டெலிபோன் கூட இருந்ததா? அவர்கள் நிச்சயமாக நன்கு பொருத்தப்பட்டிருந்தனர். உண்மை, சில விவரங்கள் கே.வை ஆச்சரியத்தில் ஆழ்த்தியது, ஆனால் மொத்தத்தில் எல்லாம் எதிர்பார்த்தபடியே இருந்தது. அது முடிந்தவுடன், தொலைபேசி சுவரில் இருந்து கிட்டத்தட்ட அவரது தலைக்கு மேலே தொங்கியது, தூக்கத்தில் அவர் அதை கவனிக்கவில்லை. அந்த இளைஞன் தொலைபேசியைப் பயன்படுத்த வேண்டும் என்றால், சிறந்த நோக்கத்துடன் கூட, க.வின் தூக்கத்தைக் கெடுப்பதைத் தவிர்க்க முடியாது, தொலைபேசியைப் பயன்படுத்த அனுமதிக்கலாமா வேண்டாமா என்று முடிவு செய்ய, கே. அதை அனுமதிக்க முடிவு செய்தார். . ஆனால் பின்னர் நிச்சயமாக அவர் தூங்குவது போல் பாசாங்கு செய்வதில் அர்த்தமில்லை, எனவே அவர் மீண்டும் முதுகில் திரும்பினார். விவசாயிகள் கூச்சத்துடன் கூடி ஆலோசனை செய்வதைப் பார்த்தார், நில அளவையரின் வருகை ஒரு சிறிய விஷயமல்ல. சமையலறையின் கதவு திறந்திருந்தது; வீட்டு உரிமையாளரின் வலிமைமிக்க உருவம் வாசலை நிரப்பியது, நில உரிமையாளர் அவளிடம் புகாரளிக்கும் பொருட்டு கால்விரலில் அவளை அணுகினார். பின்னர் தொலைபேசி உரையாடல் தொடங்கியது. பணிப்பெண் தூங்கிக் கொண்டிருந்தார், ஆனால் துணைவேந்தர்களில் ஒருவரான திரு. ஃபிரிட்ஸ் அங்கு இருந்தார். Schwarzer என்று தன்னை அறிமுகப்படுத்திக் கொண்ட அந்த இளைஞன், K., முப்பதுகளில் இருக்கும் ஒரு மனிதனைக் கண்டுபிடித்ததாகக் கூறினார், மாறாக இழிந்த தோற்றமுடைய, ஒரு வைக்கோல் மெத்தையில் அமைதியாக உறங்கிக் கொண்டிருந்தார், தலையணைக்கு ஒரு சிறிய ரக்சாக் மற்றும் கைக்கு எட்டும் தூரத்தில் ஒரு குமிழ் வாக்கிங் ஸ்டிக். . சரி, அவர் நிச்சயமாக அவரை சந்தேகித்திருந்தார், மேலும் நில உரிமையாளர் வெளிப்படையாக தனது கடமையை புறக்கணித்ததால், இந்த விஷயத்தை விசாரிப்பது அவருடைய, ஸ்வார்ஸரின் கடமையாகும். -----ின் களத்தில் இருந்து விழித்தெழுந்து, கேள்வி எழுப்பப்பட்டு, முறைப்படி வெளியேற்றப்படும் என அச்சுறுத்தப்பட்டதற்கு கே. அளித்த பதில் மிகவும் அருவருப்பானது, ஆனால் நியாயமற்றது அல்ல, இறுதியாகத் தெளிவாகத் தெரிந்தது, ஏனெனில் அவர் -----னால் அழைக்கப்பட்ட நில அளவையாளர் என்று கூறினார். சம்பிரதாயமாக இருந்தால் மட்டுமே இந்தக் கோரிக்கையைச் சரிபார்ப்பதற்கு அவர் கடமைப்பட்டிருந்தார், எனவே ஸ்வார்ஸர் திரு. ஃபிரிட்ஸிடம் அந்த மாதிரியான நில அளவையாளர் உண்மையிலேயே எதிர்பார்க்கப்படுகிறாரா என்பதை மைய அலுவலகத்தில் விசாரிக்கும்படியும், பதிலுடன் உடனடியாக தொலைபேசியில் தொடர்புகொள்ளும்படியும் கேட்டுக் கொண்டார்.
பின்னர் அமைதி நிலவியது, ஃபிரிட்ஸ் அங்கேயே விசாரித்தார், இங்கே அனைவரும் பதிலுக்காக காத்திருந்தனர், கே. அவர் இருந்த இடத்திலேயே இருந்தார், திரும்பவும் இல்லை, முற்றிலும் அலட்சியமாகத் தெரிந்தார், விண்வெளியை வெறித்துப் பார்த்தார். தீமை மற்றும் எச்சரிக்கையுடன் கூடிய ஸ்வார்ஸரின் கதை, ஸ்வார்ஸர் போன்ற கோட்டையில் உள்ள தாழ்ந்த மக்கள் கூட சுதந்திரமாகப் பெறக்கூடிய அரை-இராஜதந்திரப் பயிற்சியின் உணர்வைக் கொடுத்தது. அவர்கள் அங்கு விடாமுயற்சியின்மையைக் காட்டவில்லை, மத்திய அலுவலகத்தில் இரவு சேவை இருந்தது. ஃபிரிட்ஸ் ஏற்கனவே மீண்டும் வரிசையில் இருந்ததால், மிக விரைவாக பதிலளித்தார். இருப்பினும், ஸ்வார்சர் ஆத்திரத்தில் ரிசீவரைக் கீழே எறிந்ததால், அது ஒரு சுருக்கமான செய்தியாகத் தோன்றியது. "நான் சொன்னது போலவே, நில அளவையாளரின் தடயமும் இல்லை, ஒரு பொய்யர் மற்றும் பொதுவான நாடோடி மட்டுமே, இன்னும் மோசமாக இருக்கலாம்" என்று அவர் கூச்சலிட்டார். ஸ்வார்ஸர், விவசாயிகள், ஜமீன்தார் மற்றும் நிலப்பிரபுக்கள் என அனைவரும் தன் மீது பாய்ந்து செல்லப் போகிறார்கள் என்று கே. ஒரு கணம் நினைத்தார், மேலும் முதல் தாக்குதலில் இருந்து தப்பிக்க போர்வையின் கீழ் வழியெங்கும் தவழ்ந்தார். மீண்டும் வெளியே செல்க-தொலைபேசி மீண்டும் ஒலித்தது, குறிப்பாக சத்தமாக, அது K. க்கு தோன்றியது. இந்த அழைப்பு K. ஐயும் சம்பந்தப்பட்டதாக இருக்க வாய்ப்பில்லை என்றாலும், அனைவரும் உறைந்து போனார்கள், Schwarzer மீண்டும் தொலைபேசிக்கு வந்தார். ஒரு நீண்ட விளக்கத்தைக் கேட்டபின், அவர் மெதுவாகச் சொன்னார்: “அப்படியானால் இது தவறா? இது மிகவும் விரும்பத்தகாதது. துறைத் தலைவர் தானே தொலைபேசியில் அழைத்தார்? வித்தியாசமானது, மிகவும் வித்தியாசமானது! இதை நான் எப்படி நில அளவையாளரிடம் விளக்குவது?"
கே. கவனமாகக் கேட்டான். எனவே கோட்டை அவரை நில அளவையாளராக நியமித்தது. ஒருபுறம், இது சாதகமற்றது, ஏனென்றால் கோட்டை அவரைப் பற்றி தேவையான அனைத்து தகவல்களையும் கொண்டுள்ளது, எதிர்க்கும் சக்திகளை மதிப்பிட்டு, புன்னகையுடன் போராட்டத்தை மேற்கொண்டது. மறுபுறம், அது சாதகமாக இருந்தது, ஏனென்றால் அவர்கள் அவரைக் குறைத்து மதிப்பிட்டார்கள் என்பதையும், ஆரம்பத்தில் அவர் எதிர்பார்த்ததை விட அதிக சுதந்திரத்தை அவர் அனுபவிப்பார் என்பதையும் அது அவரது மனதிற்கு நிரூபித்தது. அவருடைய சர்வேயர்ஷிப்பை அங்கீகரிப்பதன் மூலம் அவரை எப்போதும் பயமுறுத்த முடியும் என்று அவர்கள் நினைத்தால் - இது நிச்சயமாக அவர்களின் பங்கில் ஒரு சிறந்த நடவடிக்கையாக இருந்தாலும் - அவர்கள் தவறாக நினைத்தார்கள், ஏனென்றால் அவர் ஒரு சிறிய நடுக்கம் மட்டுமே உணர்ந்தார், அவ்வளவுதான்.
பயத்துடன் நெருங்கி வந்த ஸ்வார்சரை ஒருபுறம் அசைத்தபின், கே. வீட்டு உரிமையாளரின் அறைக்குள் செல்ல வேண்டும் என்ற அவர்களின் வற்புறுத்தப்பட்ட வேண்டுகோளை நிராகரித்தார், நில உரிமையாளரிடமிருந்து ஒரு நைட்கேப் மற்றும் சோப்பு மற்றும் டவலுடன் ஒரு வாஷ் பேசினை மட்டுமே ஏற்றுக்கொண்டார், மேலும் அவர் கேட்க வேண்டிய அவசியமில்லை. அறையை சுத்தம் செய்ய வேண்டும் என்று, அனைவரும் வாசலுக்கு விரைந்தனர், நாளை அவர் அவர்களை அடையாளம் காணக்கூடாது என்பதற்காக அவர்களின் முகங்களைத் தவிர்த்து, பின்னர் விளக்கு அணைக்கப்பட்டது, இறுதியாக அவருக்கு சிறிது அமைதி ஏற்பட்டது. அவர் காலை வரை நன்றாக தூங்கினார், ஒருமுறை அல்லது இரண்டு முறை எலிகள் துரத்துவதால் சிறிது நேரம் தொந்தரவு செய்தார்.
காலை உணவுக்குப் பிறகு, கேஸின் முழுப் பலகையுடன் கோட்டையால் மூடப்பட்டிருக்கும் என்று வீட்டு உரிமையாளர் கூறினார், அவர் உடனடியாக கிராமத்திற்குச் செல்ல விரும்பினார். நேற்றைய நில உரிமையாளரின் நடத்தையை நினைவு கூர்ந்து, க.அவசியமான போது மட்டுமே அவருடன் பேசினார், ஆனால் வீட்டு உரிமையாளர் அவரை ஒரு மௌனமான வேண்டுகோளுடன் சுற்றி வளைத்ததால், கே. அவர் மீது இரக்கம் கொண்டு அவரை அவர் பக்கத்தில் ஒரு கணம் உட்கார வைத்தார்.
"நான் இன்னும் -----ரை சந்திக்கவில்லை," என்று கே., "அவர் நல்ல வேலைக்கு நல்ல பணம் கொடுப்பதாக சொல்கிறார்கள், அப்படியா? எனது மனைவி மற்றும் குழந்தையிலிருந்து வெகுதூரம் பயணம் செய்யும் எவரும் அவருடன் வீட்டிற்கு ஏதாவது எடுத்துச் செல்ல விரும்புகிறார்கள்.
"அந்த மனிதருக்கு இது சம்பந்தமாக எந்தக் கவலையும் இல்லை, மோசமான ஊதியம் பற்றிய புகார்கள் எதுவும் இங்கு கேட்கப்படுவதில்லை."
"சரி," என்று கே. கூறினார், "நான் வெட்கப்படுவதில்லை, நான் நினைப்பதை ஒரு எண்ணுக்கு கூட சொல்லும் திறன் கொண்டவன், இருப்பினும் ஒருவர் அந்த மனிதர்களுடன் நட்புறவுடன் இருப்பது இயற்கையாகவே சிறந்தது."
ஜன்னலோர இருக்கையின் விளிம்பில் ஜன்னலோர இருக்கையின் விளிம்பில் கே.க்கு எதிரே அமர்ந்திருந்த வீட்டு உரிமையாளர், இன்னும் வசதியாக உட்காரத் துணியாமல், தன் பெரிய, பதட்டமான பழுப்பு நிறக் கண்களை க.வின் மீது பதித்தபடியே அமர்ந்தார். முதலில் அவர் கே. மீது திணித்தார், ஆனால் இப்போது அவர் விரும்புவது போல் தோன்றியது. வெளியே ஓட. -----் பற்றி விசாரிக்கப்படுவார் என்று அவர் பயந்தாரா? க.வில் பார்த்த “ஜென்டில்மேன்” நம்பகத்தன்மையற்றவர் என்று அவர் பயந்தாரா? கே. அவரை திசை திருப்ப வேண்டியிருந்தது. அவர் கடிகாரத்தைப் பார்த்து கூறினார்: "சரி, என் உதவியாளர்கள் விரைவில் வருவார்கள், நீங்கள் அவர்களை வைக்க முடியுமா?"
"நிச்சயமாக, ஐயா, ஆனால் அவர்கள் உங்களுடன் கோட்டையில் தங்கமாட்டார்களா?" என்று அவர் கூறினார்.
அவர் தனது விருந்தினர்களுடன், குறிப்பாக கோட்டைக்கு மாற்றுவதில் உறுதியாக இருந்த கே. உடன் அவ்வளவு எளிதாகவும் மகிழ்ச்சியாகவும் பிரிந்தாரா?
"அது தீர்க்கப்படவில்லை," என்று கே. கூறினார், "முதலில் அவர்கள் எனக்கு என்ன வேலை செய்கிறார்கள் என்பதை நான் கண்டுபிடிக்க வேண்டும். உதாரணமாக, நான் இங்கே வேலை செய்ய வேண்டும் என்றால், நானும் இங்கு வாழ்வது மிகவும் அர்த்தமுள்ளதாக இருக்கும். கோட்டையில் உள்ள வாழ்க்கை என்னை ஈர்க்காது என்று நான் பயப்படுகிறேன். நான் எல்லா நேரங்களிலும் சுதந்திரமாக இருக்க விரும்புகிறேன்.
"உங்களுக்கு கோட்டை தெரியாது," நில உரிமையாளர் மெதுவாக கூறினார்.
"நிச்சயமாக," கே, "ஒருவர் விஷயங்களை அவசரமாக தீர்ப்பளிக்கக்கூடாது. கோட்டையைப் பற்றி நான் இப்போதைக்கு சொல்லக்கூடியது, சரியான நில அளவையாளரை எவ்வாறு தேர்வு செய்வது என்பது அவர்களுக்குத் தெரியும். அங்கே வேறு நன்மைகளும் இருக்கலாம்." கவலையுடன் உதடுகளைக் கடித்துக் கொண்டிருந்த நில உரிமையாளரை அவர் முன்னிலையில் இருந்து விடுவிப்பதற்காக அவர் எழுந்து நின்றார். இந்த மனிதனின் நம்பிக்கையை வெல்வது நிச்சயமாக எளிதல்ல.
வெளியே செல்லும் வழியில், சுவரில் ஒரு இருண்ட சட்டத்தில் ஒரு இருண்ட உருவப்படத்தை கே. அவர் படுக்கையில் இருந்து அதை ஏற்கனவே கவனித்திருந்தார், ஆனால் அந்த தூரத்தில் இருந்து எந்த விவரங்களையும் அறிய முடியவில்லை, அவர் உண்மையான படம் சட்டத்திலிருந்து எடுக்கப்பட்டதாக நினைத்தார், மேலும் இருண்ட பின்னணியை மட்டுமே பார்க்க வேண்டும். ஆனால் அது உண்மையில் ஒரு படம், இப்போது தெளிவாகத் தெரிகிறது, சுமார் ஐம்பது வயதுடைய ஒரு மனிதனின் அரை நீள உருவப்படம். அவர் தனது தலையை மார்பின் மேல் மிகவும் தாழ்வாகப் பிடித்தார், ஒருவர் அவரது கண்களைப் பார்க்கவில்லை, தாழ்வானது உயரமான, ஆழமான நெற்றி மற்றும் சக்திவாய்ந்த, வளைந்த மூக்கால் ஏற்பட்டதாகத் தோன்றியது. அவரது தாடி, அவரது தலையின் நிலை காரணமாக கன்னத்தில் அழுத்தி, கீழே வெளியே தள்ளப்பட்டது. அவனுடைய இடது கை அவனது அடர்ந்த கூந்தலில் விரிந்திருந்தது ஆனால் அவனது தலையைத் தாங்க முடியவில்லை. "அது யார்," கே., "-----்?" கே. படத்தின் முன் நின்று வீட்டு உரிமையாளரைப் பார்க்கக்கூட இல்லை. "இல்லை," நில உரிமையாளர் கூறினார், "பணியாளர்." "அவர்களுக்கு கோட்டையில் ஒரு அழகான பணிப்பெண் இருக்கிறார், அது நிச்சயம்," கே., "அவரது மகன் மிகவும் மோசமாக மாறியது என்ன பரிதாபம்." "இல்லை," என்று நில உரிமையாளர் கூறினார், கே. கீழே இழுத்து, அவரது காதில் கிசுகிசுத்தார், "ஸ்வார்சர் நேற்று மிகைப்படுத்தினார், அவரது தந்தை ஒரு துணை மட்டுமே, மேலும் அவர் மிகவும் தாழ்ந்தவர்." அப்போதுதான் ஜமீன்தார் கேக்கு ஒரு குழந்தையாகத் தெரிந்தார். "அரோசகர்" என்று கே. சிரித்தபடி கூறினார், ஆனால் வீட்டு உரிமையாளர் சிரிக்காமல் கூறினார்: "அவரது தந்தையும் சக்தி வாய்ந்தவர்." "வா!" கே., "நீங்கள் அனைவரையும் சக்தி வாய்ந்ததாக கருதுகிறீர்கள். நானும், ஒருவேளை?” "இல்லை," அவர் கூச்சத்துடன் ஆனால் தீவிரமாக, "நான் உங்களை சக்திவாய்ந்தவராக கருதவில்லை." "சரி, நீங்கள் மிகவும் கவனமாக இருக்கிறீர்கள்," என்று கே. கூறினார், "இப்போது நம்பிக்கையுடன் பேசுகையில், நான் உண்மையில் சக்தி வாய்ந்தவன் அல்ல. அதனால் அதிகாரம் உள்ளவர்கள் மீது உங்களை விட எனக்கு குறைவான மரியாதை இல்லை, நான் மட்டும் உங்களைப் போல நேர்மையானவன் அல்ல, அதை ஒப்புக்கொள்ள எப்போதும் அக்கறை காட்டுவதில்லை. கே. வீட்டு உரிமையாளரின் கன்னத்தில் தட்டி அவருக்கு ஆறுதல் கூறவும், அவரது பாசத்தைப் பெறவும். இப்போது அவர் ஒரு சிறிய புன்னகை கூட கொடுத்தார். அவர் உண்மையில் அவரது மென்மையான, கிட்டத்தட்ட தாடி இல்லாத முகத்துடன் ஒரு பையன். ஒரு சிறிய ஜன்னல் வழியாக, முழங்கைகள் வெளியே ஒட்டிக்கொண்டிருக்கும் சலசலப்பைக் காணக்கூடிய, அவரது தடிமனான, வயதான மனைவியுடன் அவர் எப்படி வந்தார்? ஆயினும் கே. அவரை மேலும் கேள்வி கேட்க விரும்பவில்லை, மேலும் அவர் இறுதியாக வெளிப்படுத்திய புன்னகையைத் துரத்தும் அபாயம் இருந்தது, எனவே அவர் கதவைத் திறக்கும்படி அவருக்கு சமிக்ஞை செய்து அழகான குளிர்கால காலைக்குள் நுழைந்தார்.
இப்போது அவர் மேலே உள்ள கோட்டையைப் பார்த்தார், தெளிவான காற்றில் கூர்மையாக கோடிட்டுக் காட்டப்பட்டது மற்றும் பனியால் இன்னும் கூர்மையாக இருந்தது, அது ஒவ்வொரு வடிவத்தையும் கண்டுபிடித்து எல்லா இடங்களிலும் ஒரு மெல்லிய அடுக்கில் கிடந்தது. தவிர, இங்குள்ள கிராமத்தை விட மலையில் பனிப்பொழிவு மிகவும் குறைவாக இருப்பதாகத் தோன்றியது, அங்கு பிரதான சாலையில் நேற்று இருந்ததை விட கே. இங்கே பனி குறைந்த கூரைகள் மீது எடையை மட்டுமே குடிசை ஜன்னல்கள் உயர்ந்தது, மலையில் எல்லாம் உயர்ந்து, சுதந்திரமாக மற்றும் ஒளி, அல்லது குறைந்தபட்சம் இங்கிருந்து தோன்றியது.
மொத்தத்தில் கோட்டை, இந்த தூரத்திலிருந்து தோன்றியதால், கே.வின் எதிர்பார்ப்புகளுக்கு இணங்கியது. இது ஒரு பழைய மாவீரர் கோட்டை அல்லது ஒரு அற்புதமான புதிய கட்டிடம் அல்ல, ஆனால் ஒரு பெரிய வளாகம், சில இரண்டு மாடி கட்டிடங்கள் மற்றும் பல கீழ், இறுக்கமாக நிரம்பிய கட்டிடங்களால் ஆனது; இது ஒரு கோட்டை என்று ஒருவருக்குத் தெரியாவிட்டால், அதை ஒரு சிறிய நகரத்திற்கு எடுத்துச் சென்றிருக்கலாம். கே. ஒரே ஒரு கோபுரத்தை மட்டுமே பார்த்தார், அது ஒரு குடியிருப்பை சேர்ந்ததா அல்லது தேவாலயத்திற்கு சொந்தமானதா என்று சொல்ல முடியாது. காகங்கள் கூட்டங்கள் அதைச் சுற்றி வட்டமிட்டன.
கோட்டையின் மீது கண்களை நிலைநிறுத்திக் கொண்டு, கே. முன்னால் சென்றார், அவருக்கு வேறு எதுவும் முக்கியமில்லை. ஆனால் அவர் நெருங்கி வந்ததும், கோட்டையில் ஏமாற்றமடைந்தார், அது ஒரு பரிதாபகரமான சிறிய நகரம், கிராமப்புற வீடுகளிலிருந்து ஒன்றாக இருந்தது, எல்லாமே கல்லால் கட்டப்பட்டிருக்கலாம் என்பதால் மட்டுமே தனித்துவமானது, ஆனால் வண்ணப்பூச்சு நீண்ட காலமாக உதிர்ந்து, கல் தோன்றியது. நொறுங்கி இருக்க வேண்டும். விரைவிலேயே கே. தனது பழைய சொந்த ஊரை நினைவு கூர்ந்தார், இது கோட்டை என்று அழைக்கப்படுவதை விட குறைவாகவே இருந்தது; கே. வெறுமனே அதைப் பார்வையிட விரும்பியிருந்தால், அந்த அலைவு அனைத்தும் வீணாகிவிடும், மேலும் அவர் நீண்ட காலமாக இல்லாத தனது பழைய தாயகத்திற்கு மீண்டும் விஜயம் செய்வது மிகவும் அர்த்தமுள்ளதாக இருக்கும். சிந்தனையில் அவர் தனது தாயகத்தில் உள்ள தேவாலய கோபுரத்தை அங்குள்ள கோபுரத்துடன் ஒப்பிட்டார். தேவாலய கோபுரம், தீர்மானமாக, தயக்கமின்றி, உச்சியை நோக்கி, சிவப்பு ஓடுகளால் மூடப்பட்ட ஒரு பரந்த கூரையால் மூடப்பட்டு, பூமிக்குரிய கட்டிடமாக இருந்தது-வேறு என்ன நாம் கட்ட முடியும்? மந்தமான வேலைநாளை விட தெளிவான வெளிப்பாடு. இங்கே மேலே உள்ள கோபுரம்-அது மட்டுமே பார்வைக்கு இருந்தது-ஒரு குடியிருப்பின் கோபுரம், இப்போது தெளிவாகத் தெரிகிறது, ஒருவேளை பிரதான கோட்டை, ஒரு சலிப்பான சுற்று கட்டிடம், ஒரு பகுதி கருணையுடன் ஐவியால் மறைக்கப்பட்டது, சிறிய ஜன்னல்கள் மின்னியது. சூரியன்—இதில் ஏதோ பைத்தியம் இருந்தது—ஒரு வகையான மொட்டை மாடியில் முடிவடைகிறது, அதன் போர்க்களங்கள், நிச்சயமற்ற, ஒழுங்கற்ற, உடையக்கூடிய, ஒரு குழந்தையின் கவலை அல்லது கவனக்குறைவான கையால் இழுக்கப்பட்டது போல, நீல வானத்தில் ஜிக்ஜாக் செய்யப்பட்டன. சில மனச்சோர்வடைந்த குடியிருப்பாளர்கள், உரிமையின் மூலம் வீட்டின் மிகவும் வெளியே உள்ள அறையில் தன்னைப் பூட்டிக் கொள்ள வேண்டியிருந்தது, உலகிற்குத் தன்னைக் காட்டுவதற்காக கூரையை உடைத்து எழுந்து நிற்பது போல் இருந்தது.
மீண்டும் கே. ஒரு ஸ்தம்பிதத்தில் தீர்ப்பு வழங்குவதற்கான அதிக அதிகாரங்களைக் கொண்டிருப்பது போல், அப்படியே நின்றார். ஆனால் அவர் திசைதிருப்பப்பட்டார். அவர் நிறுத்தியிருந்த கிராம தேவாலயத்திற்குப் பின்னால், அது உண்மையில் சபைக்கு இடமளிக்க ஒரு கொட்டகை போன்ற இணைப்புடன் ஒரு தேவாலயம் மட்டுமே இருந்தது- பள்ளி இருந்தது. ஒரு நீண்ட, தாழ்வான கட்டிடம், தற்காலிக மற்றும் பழங்கால அம்சங்களின் ஒற்றைப்படை கலவையாகும், அது ஒரு வேலியிடப்பட்ட தோட்டத்திற்குப் பின்னால் இருந்தது, அது இப்போது பனி வயலாக இருந்தது. அப்போதுதான் குழந்தைகள் ஆசிரியருடன் வெளியே வந்தனர். ஆசிரியரைப் பற்றிக் குமுறுவது, குழந்தைகள் அனைவரின் பார்வையும் அவர்மீது இருந்தது, எல்லாப் பக்கங்களிலிருந்தும் இடைவிடாது அரட்டை அடித்தது, கே. அவர்களின் வேகமான பேச்சைப் பின்பற்ற முடியவில்லை. ஆசிரியர், ஒரு சிறிய குறுகிய தோள்பட்டை இளைஞன் ஆனால், கேலிக்குரியதாகத் தோன்றாமல், மிகவும் நிமிர்ந்தவராக, ஆசிரியர் குழுவைத் தவிர, எங்கும் ஒரே நபராக இருந்த கே. ஒரு அந்நியராக, கே. முதலில் ஹலோ சொன்னது, குறிப்பாக அத்தகைய ஆதிக்கம் செலுத்தும் சிறிய மனிதனை எதிர்கொண்டது. “நல்ல நாள் டீச்சர்” என்றார். திடீரென்று குழந்தைகள் அமைதியாகிவிட்டார்கள்; அவர் பேசுவதற்கு முன் இந்த திடீர் மௌனம் ஆசிரியருக்கு மகிழ்ச்சி அளித்திருக்க வேண்டும். "நீங்கள் கோட்டையைப் பார்க்கிறீர்களா?" அவர் கே. எதிர்பார்த்ததை விட மிகவும் மென்மையாக கேட்டார், ஆனால் கே. என்ன செய்கிறார் என்பதை அவர் ஏற்கவில்லை. "ஆம்," கே., "நான் இங்கு அந்நியன், நான் நேற்று மாலைதான் கிராமத்திற்கு வந்தேன்." "உங்களுக்கு கோட்டை பிடிக்கவில்லையா?" ஆசிரியர் வேகமாக கூறினார். "என்ன?" எதிர்கேள்வி கே., சற்றே குழப்பமடைந்தார், ஆனால் பின்னர், கேள்வியை மிகவும் நுட்பமாக மறுவடிவமைத்து, அவர் கூறினார்: "நான் கோட்டையை விரும்புகிறேனா? எனக்குப் பிடிக்கவில்லை என்று நீங்கள் என்ன நினைக்கிறீர்கள்?” "அந்நியர்கள் ஒருபோதும் செய்ய மாட்டார்கள்," என்று ஆசிரியர் கூறினார். அப்போது குற்றம் செய்வதைத் தவிர்க்க, கே. விஷயத்தை மாற்றிக் கேட்டார்: “உங்களுக்குக் கணக்குத் தெரியுமா?” "இல்லை," என்று பள்ளி ஆசிரியர் கூறினார், அவர் ஒதுங்கப் போகிறார், ஆனால் கே. விடாமல் மீண்டும் கேட்டார்: "அப்படியானால் உங்களுக்கு எண்ணிக்கை தெரியவில்லையா?" "நான் அவரை எப்படி அறிவேன்?" பள்ளி ஆசிரியர் மெதுவாக, பிரெஞ்சு மொழியில் உரத்த குரலில் கூறினார்: "இதில் அப்பாவி குழந்தைகள் இருக்கிறார்கள் என்பதை நினைவில் கொள்ளுங்கள்." கே.க்கு இது போதுமான நியாயமாக இருந்தது: "ஆசிரியரே, நான் உங்களை அழைக்கலாமா? நான் சிறிது காலம் தங்கியிருப்பேன், ஏற்கனவே கொஞ்சம் தனிமைப்படுத்தப்பட்டதாக உணர்கிறேன், நான் விவசாயிகளை சேர்ந்தவனும் இல்லை, கோட்டையில் இருப்பவன் அல்ல. "விவசாயிகளுக்கும் கோட்டைக்கும் எந்த வித்தியாசமும் இல்லை" என்று ஆசிரியர் கூறினார். "ஒருவேளை அப்படி இருக்கலாம், ஆனால் அது என் சூழ்நிலையில் எந்த விளைவையும் ஏற்படுத்தாது. நான் உன்னை அழைக்கலாமா?" "நான் ஸ்வான் தெருவில் கசாப்புக் கடையில் வசிக்கிறேன்." அழைப்பை விட இது ஒரு முகவரியாகத் தெரிந்தாலும், கே. "சரி, நான் வருகிறேன்" என்றார். பள்ளி ஆசிரியை தலையசைத்துவிட்டு தனது சிறிய குழந்தைகளுடன் நகர்ந்தார், அவர்கள் உடனடியாக தங்கள் கூச்சலைத் தொடர்ந்தனர். அவர்கள் ஒரு செங்குத்தான தெருவில் விரைவில் காணாமல் போனார்கள்.
ஆனால் க. திசைதிருப்பப்பட்டு, உரையாடல் அவருக்கு எரிச்சலை ஏற்படுத்தியது. இங்கு வந்த பிறகு முதல்முறையாக அவர் உண்மையிலேயே சோர்வாக உணர்ந்தார். முதலில், நீண்ட பயணம் அவருக்கு அதிக சிரமமாகத் தோன்றவில்லை - நாள் முழுவதும் அவர் எப்படி அலைந்து திரிந்தார், படிப்படியாக, ஒரு நேரத்தில் ஒரு படி! , மிக மோசமான நேரத்தில், நிச்சயமாக. புதிய அறிமுகமானவர்களைத் தேடுவதற்கான தவிர்க்கமுடியாத உந்துதலை அவர் உணர்ந்தார், ஆனால் ஒவ்வொரு புதிய அறிமுகமும் அவரது சோர்வை மட்டுமே அதிகரித்தது. அவரது தற்போதைய நிலையில், கோட்டை நுழைவாயிலுக்கு இந்த நடைப்பயணத்தை நீட்டிக்கும்படி அவர் கட்டாயப்படுத்தினால், அதுவே போதுமானதாக இருக்கும்.
எனவே அவர் மீண்டும் புறப்பட்டார், ஆனால் அது வெகுதூரம் இருந்தது. அவர் எடுத்த தெரு, கிராமத்தின் முக்கிய தெரு, கோட்டை மலைக்கு வழிவகுக்கவில்லை, அது மட்டுமே அருகில் சென்றது, பின்னர் வேண்டுமென்றே திசைதிருப்பப்பட்டது, அது கோட்டையிலிருந்து இன்னும் தூரம் செல்லவில்லை என்றாலும், அது நடக்கவில்லை. நெருங்கவும் இல்லை. கே. தெரு கடைசியாக கோட்டையை நோக்கித் திரும்பும் என்று எதிர்பார்த்துக் கொண்டிருந்தார், இந்த எதிர்பார்ப்பில்தான் அவர் சென்றுகொண்டிருந்தார்; சோர்வு காரணமாக இந்த தெருவை விட்டு வெளியேற அவர் தயங்கினார் என்பதில் சந்தேகமில்லை, அவரை ஆச்சரியப்படுத்தியது, இந்த கிராமத்தின் நீளம், மீண்டும் மீண்டும் அந்த சிறிய சிறிய வீடுகள் மற்றும் பனி மூடிய ஜன்னல் கண்ணாடிகள் மற்றும் பனி மற்றும் முடிவடையாது ஒரு உயிருள்ள ஆன்மா-கடைசியாக அவன் இந்த ஒட்டிய தெருவில் இருந்து தன்னை கிழித்துக்கொண்டான், ஒரு குறுகிய பக்கத்தெரு அவனை உள்ளே அழைத்துச் சென்றது, இங்கே பனி இன்னும் ஆழமாக இருந்தது, அவனது மூழ்கும் கால்களை உயர்த்துவது கடினமான வேலை, அவன் வியர்வை வெளியேறியது, திடீரென்று வந்து நிறுத்தியது. அதிக தூரம் செல்ல வேண்டாம்.
சரி, அவர் நிச்சயமாக கைவிடப்படவில்லை, வலது மற்றும் இடதுபுறத்தில் விவசாய குடிசைகள் இருந்தன, அவர் ஒரு பனிப்பந்தை உருவாக்கி ஜன்னலில் வீசினார். கதவு உடனே திறக்கப்பட்டது - கிராமத்தின் வழியாக அவர் செல்லும் வழியில் திறக்கும் முதல் கதவு - அங்கு ஒரு வயதான விவசாயி நின்று கொண்டிருந்தார், ஒரு கனமான பழுப்பு நிற ஃபர் ஜாக்கெட்டில், தலையை பக்கவாட்டில் சாய்த்து, நட்பு மற்றும் பலவீனமாக இருந்தார். "நான் உங்களுடன் சிறிது நேரம் சேரலாமா?" கே., "நான் மிகவும் சோர்வாக இருக்கிறேன்." முதியவர் சொன்ன எதையும் அவர் கேட்கவில்லை, ஆனால் அவரை நோக்கித் தள்ளப்பட்ட பலகையை நன்றியுடன் ஏற்றுக்கொண்டார், அது உடனடியாக அவரை பனியிலிருந்து காப்பாற்றியது, சில அடிகள் எடுத்த பிறகு அவர் அறையில் நின்றார்.