அன்டன் பாவ்லோவிச் செக்கோவ் :: by  வி.ஜி. கொரோலென்கோ

நான் முதன்முதலில் செக்கோவை 1886 அல்லது 1887 ஆம் ஆண்டின் தொடக்கத்தில் சந்தித்தேன் (எனக்கு சரியாக நினைவில் இல்லை). அந்த நேரத்தில் அவர் ஏற்கனவே தனது கதைகளின் இரண்டு தொகுப்புகளை வெளியிட்டிருந்தார். எனது ஒரு வருகையின் போது செக்கோவின் மேஜையில் நான் பார்த்த முதல் கதை, 'டேல்ஸ் ஆஃப் மெல்போமீன்' என்று அழைக்கப்பட்டது, மேலும் எனக்கு நினைவிருக்கிறபடி, சில நையாண்டி பத்திரிகைகளால் வெளியிடப்பட்டது. அதன் வெளிப்புறமே எங்கள் நையாண்டி பத்திரிகையின் முத்திரையைப் பிடித்திருந்தது. அட்டைப்படத்தில் நான் பார்த்தேன்: 'ஏ. செக்கோன்ட்', ஒரு ஈசல் படம், அதன் முன் ஒரு நீண்ட கூந்தல் கலைஞரின் கேலிச்சித்திரம். என் நினைவு என்னை ஏமாற்றவில்லை என்றால், இந்த விக்னெட் அன்டன் பாவியோவிச்சின் சகோதரர், ஒரு கலைஞரால் எழுதப்பட்டது. அவர் எண்பதுகளின் இறுதியில் அல்லது தொண்ணூறுகளின் தொடக்கத்தில் இறந்தார். அவர் மிகவும் திறமையானவராக இருந்தார், அதனால் அது கூறப்பட்டது, ஆனால் துரதிர்ஷ்டவசமானது... செக்கோவின் இந்த முதல் புத்தகம் பொதுமக்களால் கவனிக்கப்படாமல் போனது, இப்போது, ​​அநேகமாக, அதை நினைவில் வைத்திருப்பவர்கள் குறைவு. இருப்பினும், சில கதைகள் (எனக்குத் தெரிந்தவரை, அனைத்தும் இல்லையென்றாலும்) பிற்கால வெளியீடுகளில் சேர்க்கப்பட்டன.

பின்னர், எனக்கு நினைவிருக்கிறபடி, 1887 ஆம் ஆண்டின் தொடக்கத்தில், பு-டில்னிக், ஸ்ட்ரெகோசா மற்றும் ஓஸ்கோல்கி ஆகியோரால் 'ஏ.பி. செக்கோவ்' என்ற பெயரில் வெளியிடப்பட்ட மோட்லி ஸ்டோரிஸ் என்ற பெரிய புத்தகம் வெளிவந்தது. அது உடனடியாக பரந்த அளவிலான வாசகர்களின் கவனத்தை ஈர்த்தது. மக்கள் அதைப் பற்றி எழுதினர், அதைப் பற்றிப் பேசினர் - பலவிதமாக, ஆனால் நிறைய - அது ஒரு பெரிய வெற்றியாக நிரூபிக்கப்பட்டது. செய்தித்தாள் இரங்கல் குறிப்புகள் மற்றும் வர்ணனைகளில், நமது மந்தமான ரஷ்ய 'நகைச்சுவையின்' உருவமற்ற மக்களிடையே செக்கோவின் திறமையின் உண்மையான முத்துக்களை முதலில் அங்கீகரித்தவர் ஏ.எஸ். சுவோரின்® என்ற கருத்துக்கள் இருந்தன. அது துல்லியமாக இருக்காது. அவர்களை முதலில் அங்கீகரித்தவர் டி.வி. கிரிகோரோவிச், இந்த அசல் படைப்புகள் பல்வேறு நையாண்டி இதழ்களின் பக்கங்களில் சிதறிக்கிடந்தபோது அல்லது ஒருவேளை, 'ஏ. செகோன்டே'வின் முதல் தொகுப்பில் சிதறிக்கிடந்தபோது அவற்றின் பிரகாசத்தை கவனித்தார். மோட்லி கதைகளை வெளியிடுவதற்கு ஏற்பாடு செய்தவர் கிரிகோரோவிச் தான் என்று தெரிகிறது, மேலும் இந்த வெளியீட்டின் காரணமாகவே சுவோரின் செக்கோவைக் கண்டுபிடித்து நோவோயே வ்ரெம்யாவில் வேலை செய்ய அழைத்தார். செக்கோவுடனான எனது முதல் சந்திப்புகளின் போது, ​​அன்டன் பாவ்லோவிச், கிரிகோரோவிச்சிடமிருந்து பெற்ற கடிதங்களை எனக்குக் காட்டினார். அவற்றில் ஒன்று வெளிநாட்டிலிருந்து அனுப்பப்பட்டது. கிரிகோரோவிச் தான் தங்கியிருந்த ஸ்பாவில் உணர்ந்த வீட்டு ஏக்கம், அவரது நோய் மற்றும் நெருங்கி வரும் மரணம் பற்றிய முன்கணிப்பு பற்றி எழுதினார். இந்தக் கடிதத்தையும் (காட்டி) செக்கோவ் மேலும் கூறினார்:
‘சரி, புகழ், தொழில், அழகான அரச குடும்பங்களுக்கு இவ்வளவு...’

அந்த நேரத்தில், வாழ்க்கை ஒரு நம்பிக்கைக்குரிய எதிர்காலத்தைத் திறந்திருந்த நகைச்சுவைக் கதைகளை எழுதிய ஒரு நகைச்சுவை எழுத்தாளரின் அவநம்பிக்கையின் ஒரு சிறு குறிப்பாக இதை நான் எடுத்துக் கொண்டேன்... இருப்பினும், பின்னர், அந்த வார்த்தைகளை நான் அடிக்கடி நினைவில் வைத்திருந்தேன், அவை இனி வெறும் தற்செயலானதாகத் தெரியவில்லை...

மோட்லி கதைகள் வெளியான பிறகு, அன்டன் பாவ்லோவிச் செக்கோவின் பெயர் உடனடியாக பிரபலமானது, இருப்பினும் இந்த புதிய திறமையின் மதிப்பீடு கருத்து வேறுபாடு மற்றும் சர்ச்சையைத் தூண்டியது. முழு புத்தகமும், கவலையற்ற இளமையுடனும், வாழ்க்கை மற்றும் இலக்கியம் குறித்த சற்று அற்பமான அணுகுமுறையுடனும் குறிக்கப்பட்டிருந்தாலும், நகைச்சுவையுடனும், உண்மையான புத்திசாலித்தனத்தின் அடிக்கடி பிரகாசங்களுடனும், அசாதாரண சுருக்கம் மற்றும் சக்திவாய்ந்த படங்களுடனும் இணைந்திருந்தது. சிந்தனை, பாடல் வரிகள் மற்றும் செக்கோவுக்கு மட்டுமே தனித்துவமான, துடிப்பான நகைச்சுவையின் மத்தியில் ஏற்கனவே கேட்கக்கூடிய அந்த மனச்சோர்வு ஆகியவற்றின் குறிப்புகள், இந்த உண்மையான மோட்லி கதைகளின் இளமை லேசான இதயத்தை அமைக்க மட்டுமே உதவியது.
Il
அந்த நேரத்தில் செயிண்ட் பீட்டர்ஸ்பர்க்கில் செவர்னி வெஸ்ட்னிக் என்ற ஒரு பத்திரிகை வெளியிடப்பட்டது. வெளியீட்டாளர் ஏ.எம். யெவ்-ரெயினோவா, மற்றும் ஆசிரியர் குழுவில் (ஆரம்பத்தில்) முன்பு ஓடெச்செஸ்ட்வென்-நியே ஜாபிஸ்கியுடன் பணிபுரிந்த உறுப்பினர்களும் நிகோலாய் மிகைலோவ்ஸ்கி*® தலைமையில் இருந்தனர். க்ளெப் உஸ்பென்ஸ்கி® மற்றும் எஸ்.என். யுஷாகோவ் "நெருங்கிய ஒத்துழைப்பாளர்கள், மேலும் ஏ.என். பிளெஷ்செயேவ்"! ஆகியோர் பெல்ஸ் லெட்டர்ஸ் மற்றும் கவிதைத் துறையின் ஆசிரியராக இருந்தனர். பத்திரிகையின் பணியில் இன்னும் தீவிரமாக பங்கேற்கவும் நான் அழைக்கப்பட்டேன், இந்த காரணத்திற்காகவும் நான் செயிண்ட் பீட்டர்ஸ்பர்க்கிற்குச் சென்றேன். இந்த நேரத்தில் நான் ஏற்கனவே செக்கோவின் கதைகளைப் படித்திருந்தேன், மேலும் மாஸ்கோ வழியாகச் செல்லும்போது அவற்றின் ஆசிரியரை சந்திக்க விரும்பினேன். செக்கோவின் குடும்பம் அப்போது குட்ரினில் உள்ள சடோவயாவில், அத்தகைய ஒரு சிறிய, சிவப்பு, இனிமையான வீட்டில் வசித்து வந்தது, இப்போது மாஸ்கோவில் மட்டுமே காண முடியும் என்று தெரிகிறது. அது ஒரு பெரிய வீட்டை ஒட்டிய ஒரு கல் கட்டிடம், ஆனால் அதுவே ஒரு தனி, இரண்டு மாடி குடியிருப்பைக் கொண்டிருந்தது. செக்கோவின் சகோதரியும் தம்பியுமான மிகைல் பாவ்லோவிச், அப்போது இன்னும் மாணவராக இருந்தார். சிலருக்குப் பிறகு அன்டன் பாவ்லோவிச் படிக்கட்டுகளில் இறங்கி வந்தார்.

எனக்கு முன்னால் ஒரு இளைஞனைக் கண்டேன், அவன் வயதை விட இளமையான தோற்றமுடையவன், சராசரி உயரத்திற்கு சற்று மேலே, நீண்ட முகம், வழக்கமான அம்சங்கள் மற்றும் இளமையின் பொதுவான வரையறைகளை இன்னும் இழக்காத ஒரு புதிய நிறம். முகத்தில் அசாதாரணமான ஒன்று இருந்தது, அதை என்னால் உடனடியாக அடையாளம் காண முடியவில்லை, பின்னர் என் மனைவி பின்னர் செக்கோவை சந்தித்ததால், என் கருத்துப்படி மிகவும் பொருத்தமாக அதை வரையறுத்தாள். அவளுடைய பார்வையில், செக்கோவின் முகம், அதன் புத்திசாலித்தனம் மற்றும் கலாச்சாரத்தின் சந்தேகத்திற்கு இடமின்றி இருந்தபோதிலும், அதைப் பற்றி இனிமையான ஒன்றைக் கொண்டிருந்தது, ஒரு எளிமையான மனம் படைத்த கிராமத்து இளைஞன், இது ஒரு குறிப்பிட்ட கவர்ச்சியைக் கொண்டிருந்தது. செக்கோவின் நீல நிற கண்கள் கூட, ஆழத்தில் பிரகாசத்துடன், சிந்தனையை மட்டுமல்ல, கிட்டத்தட்ட குழந்தைத்தனமான நேரடித்தன்மையையும் வெளிப்படுத்தின. அவரது அனைத்து அசைவுகள், சைகைகள் மற்றும் பேச்சின் எளிமை, அவரது அனைத்து எழுத்துக்களைப் போலவே, அவரது முழு ஆளுமையின் ஆதிக்க அம்சமாக இருந்தது. செக்கோவுடனான இந்த முதல் சந்திப்பு, வாழ்க்கையின் மீது ஆழ்ந்த அன்பைக் கொண்ட ஒரு மனிதனின் தோற்றத்தை எனக்கு ஏற்படுத்தியது. அவரது கண்கள் அவரது கதைகளை நிரப்பிய தீராத புத்திசாலித்தனம் மற்றும் நேரடி மகிழ்ச்சியால் பிரகாசிப்பதாகத் தோன்றியது. ஆனாலும், இன்னும் ஆழமான ஒன்றின் சாயல், இன்னும் வளர வேண்டிய ஒன்று, நன்மைக்காக வளர வேண்டிய ஒன்று ஆகியவை இருந்தன. அவர் எழுதிய அனைத்திற்கும் நான் அனுதாபம் காட்டுவதில் இருந்து வெகு தொலைவில் இருந்தபோதிலும், ஒட்டுமொத்த தோற்றம் முழுமை மற்றும் வசீகரத்தின் ஒரு தோற்றத்தைக் கொண்டிருந்தது. இருப்பினும், அவரது 'எந்தக் கட்சியிலிருந்தும் விடுபடுவது' கூட அதன் நல்ல பக்கத்தைக் கொண்டிருப்பதாக அப்போது எனக்குத் தோன்றியது. ரஷ்ய வாழ்க்கை வழக்கம் போல், எந்தவொரு உறுதியான பிரச்சினையையும் தீர்க்காமல் அதன் குறுகிய சுழற்சிகளில் ஒன்றை முடிக்க முடிந்தது, மேலும் அடுத்த போரில் இறங்குவதற்கு முன் ஒரு மறுபரிசீலனை மற்றும் மேலும் தேடல் தேவை என்ற உணர்வு காற்றில் இருந்தது. எனவே, செக்கோவின் சிறந்த திறமை மற்றும் மகத்தான நேர்மையைக் கருத்தில் கொண்டு, அன்றைய எந்தக் கட்சியிலிருந்தும் அவர் சுதந்திரமாக இருப்பது அவருக்கு ஒரு குறிப்பிட்ட நன்மையைத் தருவதாக எனக்குத் தோன்றியது. அதே போல், நான் நினைத்தேன், அது நீண்ட காலத்திற்கு அல்ல... அவரது கதைகளில் ஒன்று (எனக்கு சரியாக நினைவிருந்தால், 'என் ரூட்' என்ற தலைப்பில்) இருந்தது, அதில், ஏதோ ஒரு ரிலே நிலையத்தில், ஒரு அதிருப்தியடைந்த இளம் பெண் ஒரு இளைஞனைச் சந்திக்கிறாள், அதுவும் அதிருப்தியடைந்து, வாழ்க்கையால் மோசமாக காயமடைந்து, ஒரு சிறந்த உலகத்தைத் தேடும் ஒரு ரஷ்யனை. அந்தக் கதாபாத்திரம் சுருக்கமாக மட்டுமே வரையப்பட்டது, ஆனால் என் வாழ்க்கையில் நான் சந்தித்த குறிப்பிடத்தக்க நபர்களில் ஒருவருடன் ஒரு குறிப்பிடத்தக்க ஒற்றுமையைக் கொண்டிருந்தது. இந்த கவலையற்ற இளம் எழுத்தாளர், அனுபவமின்றி, தனது உடனடி திறமையின் முழுமையான உள்ளுணர்வால், நம் மத்தியில் இன்னும் காணப்பட வேண்டிய, இந்த நீண்டகால கதாபாத்திரத்தின் மிகவும் உள்ளார்ந்த நாண்களை இவ்வளவு துல்லியமாகவும், மிகவும் புலனுணர்வுடனும் பறிக்க முடிந்தது எனக்கு ஆச்சரியமாக இருந்தது... செக்கோவ் எனக்கு ஒரு இளம் ஓக் மரத்தைப் போல பல்வேறு திசைகளில் தளிர்களை அனுப்புவது போல் தோன்றியது, இன்னும் கரடுமுரடானது, சில சமயங்களில், எப்படியோ வடிவமற்றது, ஆனால் ஏற்கனவே அவரது எதிர்கால சக்திவாய்ந்த வளர்ச்சியின் வலிமையையும் ஒருங்கிணைந்த அழகையும் வெளிப்படுத்துகிறது.

செயிண்ட் பீட்டர்ஸ்பர்க்கில், செவர்னி வெஸ்ட்னிக் ஊழியர்களிடம் செக்கோவுடனான எனது சந்திப்பையும் அவர் என் மீது ஏற்படுத்திய தோற்றத்தையும் விவரித்தபோது, ​​என் வார்த்தைகள் பெரும் விவாதத்தைத் தூண்டின. செக்கோவின் திறமை ஒருமனதாக அங்கீகரிக்கப்பட்டது, ஆனால் அந்த திறமையின் இன்னும் முதிர்ச்சியற்ற சக்தியை அவர் இயக்கியது ஒரு குறிப்பிட்ட அளவு சந்தேகத்துடன் பார்க்கப்பட்டது. செக்கோவ் மீதான மிகைலோவ்ஸ்கியின் அணுகுமுறை ஏற்கனவே வாசகருக்குத் தெரியும்: அவர் அடிக்கடி மிகுந்த ஆர்வத்துடன் செக்கோவின் படைப்புகளுக்குத் திரும்பினார், அவரது திறமையின் பரந்த அளவை அங்கீகரித்தார், ஆனால் இலக்கியம் மற்றும் அதன் நோக்கம் குறித்த தவறான பார்வையை அவர் உணர்ந்த சில அம்சங்களைக் குறிப்பிடுவதில் மிகவும் கடுமையாக இருந்தார். இருப்பினும், மிகைலோவ்ஸ்கி தனது சமகாலத்தவர்களை விட செக்கோவைப் பற்றி அதிகம் எழுதினார், மேலும் அவரது பிற்காலங்களில், அனைவருக்கும் தெரியும், அவர் அவர் மீது மிகவும் அனுதாபம் கொண்டார்... எதுவாக இருந்தாலும், நான் பேசும் நேரத்தில், மிகைலோவ்ஸ்கியின் செவெமி வெஸ்ட்னிக் அதன் பங்களிப்பாளர்களில் செக்கோவை பார்க்க விரும்பியிருப்பார், மேலும் எனது வருகையின் போது நான் (இன்னும் பத்திரிகைத் துறையில் ஒரு பிரதிநிதியாக) செக்கோவை பத்திரிகைக்கு வேலை செய்ய அழைக்க நினைத்ததில்லை என்ற பழியைக் கேட்க வேண்டியிருந்தது.

செக்கோவிற்கு எனது அடுத்த வருகையின் போது, ​​இந்த 'விஷயம்' பற்றிப் பேசினேன், ஆனால் ஏ.என். பிளெஷ்சேவ் காகசஸுக்குச் செல்லும் வழியில் மாஸ்கோ வழியாகச் செல்லும்போது செக்கோவைப் பார்க்க அழைத்தபோது ஏற்கனவே அதைக் கொண்டு வந்திருந்தார். இந்த சந்திப்பைப் பற்றி செக்கோவ் என்னிடம் கூறினார், மேலும் பிளெஷ்சேவுக்கு அவர் அளித்த வாக்குறுதியை உறுதிப்படுத்தினார், ஆனால் சில தயக்கங்களையும் வெளிப்படுத்தினார். அவரது சொந்த வார்த்தைகளில், அவர் கிட்டத்தட்ட ஒரு நகைச்சுவையாக எழுதத் தொடங்கினார், ஓரளவுக்கு அதை ஒரு இன்பமாகவும் பொழுதுபோக்காகவும் பார்த்தார், ஓரளவுக்கு தனது பல்கலைக்கழக படிப்பை முடித்து தனது குடும்பத்தை ஆதரிப்பதற்கான ஒரு வழியாகவும் பார்த்தார்.*

என் சிறு கதைகளை நான் எப்படி எழுதுகிறேன் என்று உங்களுக்குத் தெரியுமா?.. இதோ...’

அவர் மேஜையைப் பார்த்து, முதலில் கண்ணில் பட்டதை எடுத்தார் - அது ஒரு சாம்பல் தட்டு - அதை என் முன் வைத்து, கூறினார்:
‘நீங்கள் விரும்பினால், நாளை “தி ஆஷ்ட்ரே” என்ற தலைப்பில் ஒரு கதையை வைத்திருக்கலாம்.’

அவரது கண்கள் மகிழ்ச்சியால் மின்னின. சில தெளிவற்ற படங்கள், யோசனைகள் மற்றும் சாகசங்கள், இன்னும் வடிவம் இல்லாமல், ஆனால் ஏற்கனவே நகைச்சுவையுடன் நிரப்பப்பட்டவை, சாம்பல் தட்டின் மீது கூடத் தொடங்கியது போல் இருந்தது...

இப்போது, ​​இந்த உரையாடலை நினைவு கூர்ந்தால், அவரது வயதான தாய் சமோவரின் பின்னால் அமர்ந்திருந்த சிறிய ஓய்வறை, அவரது சகோதரி மற்றும் சகோதரரின் அனுதாப புன்னகைகள், சுருக்கமாக, இந்த ஒன்றுபட்ட, அன்பான குடும்பத்தின் முழு சூழ்நிலையும், அதன் மையத்தில் இந்த இளைஞன், வசீகரமான, திறமையான மற்றும் வெளிப்படையாக மகிழ்ச்சியான வாழ்க்கைப் பார்வையுடன் நின்றான் - இது முழு குடும்பத்தின் வாழ்க்கையிலும் மிகவும் மகிழ்ச்சியான மற்றும் கடைசி மகிழ்ச்சியான காலம், நெருங்கி வரும் நாடகத்திற்கு சற்று முன்பு ஒரு மகிழ்ச்சியான முட்டாள்தனம் என்று எனக்குத் தோன்றுகிறது... அந்த நேரத்தில் செக்கோவின் முகத்தில் இருந்த வெளிப்பாட்டிலும், அவரது சைகைகளிலும், ஒரு குறிப்பிட்ட தெளிவின்மை எனக்கு நினைவிருக்கிறது: ஒரு வகையில் இது இன்னும் கவலையற்ற அந்தோஷா செக்கோன்ட், மகிழ்ச்சியான, வெற்றிகரமான, சிரிக்கத் தயாராக ... புத்திசாலியைப் பார்த்து சமையலறையிலும், ஒருவரின் தலைமுடியை வெட்டும்போது, ​​தனது வருங்கால மனைவி வேறொருவரை திருமணம் செய்து கொள்ளப் போகிறாள் என்பதை அறிந்து, பின்னர் தனது வாடிக்கையாளரின் தலையை கவனிக்காமல் விட்டுவிடும் முடிதிருத்துபவரிடம் படிக்குமாறு மக்களுக்கு அறிவுறுத்தும் டுவோமிக்**... அந்த படங்கள் மகிழ்ச்சியான, லேசான கூட்டமாக அவரிடம் வந்து, அவரை மகிழ்வித்தன, ஆனால் அரிதாகவே அவரை தொந்தரவு செய்தன... அவை வசதியான சிறிய பிளாட்டை நிரப்பின, முழு குடும்பத்தையும் ஒரே நேரத்தில் பார்க்க வந்ததாகத் தோன்றியது. அன்டன் பாவ்லோவிச்சின் சகோதரி என்னிடம் கூறினார், அவரது படுக்கையறையிலிருந்து ஒரு மெல்லிய பகிர்வால் மட்டுமே அறை பிரிக்கப்பட்டிருந்த அவரது சகோதரர், இரவில் பெரும்பாலும் பகிர்வைத் தட்டினார்
** இந்த நேரத்தில் செக்கோவ் ஏற்கனவே ஒரு மருத்துவராக இருந்தார், இருப்பினும் ஒரு பயிற்சி இல்லாமல் இருந்தார், மேலும் அவரது சகோதரர் மிகைலும் தனது படைப்புகளை நையாண்டி பத்திரிகைகளில் (ஒரு பெயரிடப்பட்ட ப்ளூமின் கீழ்) வெளியிடத் தொடங்கினார். வி.ஜி. கோ-ரோலென்கோவின் குறிப்பு.
**நடைபாதையின் முற்றமும் அருகிலுள்ள பகுதியும் துடைத்து நேர்த்தியாக வைக்கப்படுவதை உறுதி செய்வதே அவரது வேலை. —7r.

அவருக்கு இருந்த ஒரு யோசனையைப் பற்றி அவளிடம் சொல்ல உத்தரவிடுங்கள் எதிர்பாராத சேர்க்கைகளில் இருவரும் மகிழ்ச்சியுடன் ஆச்சரியப்பட்டனர்... இருப்பினும், இப்போது அந்த கவலையற்ற அணுகுமுறையில் ஒரு குறிப்பிடத்தக்க மாற்றம் ஏற்பட்டது: அன்டன் பாவியோவிச்சும் அவரது குடும்பத்தினரும் அன்டனிடம் ஒரு பொழுதுபோக்கு, சில சமயங்களில் பயனுள்ள விளையாட்டுப் பொருள் மட்டுமல்ல, பெரும் பொறுப்பைக் கொண்டுவரக்கூடிய ஒரு அரிய பரிசையும் கொண்டிருப்பதை கவனிக்காமல் இருக்க முடியவில்லை. 'ஆன் ஹோலி நைட்' ஓவியம், அப்போதே (நோவோயே வ்ரெம்யாவில்) வெளியிடப்பட்டதாகத் தெரிகிறது, ஊடுருவும், வசீகரிக்கும் சோகம் நிறைந்த ஒரு அற்புதமான படம், இன்னும் இணக்கமான மற்றும் வலுவானது, ஆனால் அவரது பெரும்பாலான மோட்லி கதைகளின் சிந்தனையற்ற நகைச்சுவையான தொனியில் இருந்து பூமியிலிருந்து வானம் போல ஏற்கனவே வெகு தொலைவில் உள்ளது. சமீபத்தில்தான் ஓஸ்கோல்கி இதழில் லேசான பங்களிப்பாளராக இருந்த செக்கோவின் முகம் இப்போது ஒரு குறிப்பிட்ட வெளிப்பாட்டைப் பெற்றிருந்தது, இது முந்தைய காலங்களில் 'புகழின் முதல் ஒளி' என்று அழைக்கப்பட்டிருக்கும்... அவரது தாயார் அவரைப் பற்றிப் பேசியபோது, ​​தனது மகனின் வெற்றியைப் பற்றி வெளிப்படையாக மகிழ்ச்சியாகவும் பெருமையாகவும் இருந்ததை நான் நினைவில் கொள்கிறேன். சோகம். அன்டன் பாவ்லோவிச்சும் நானும் செயிண்ட் பீட்டர்ஸ்பர்க்கிற்கு ஒரு பயணம் பற்றிப் பேசிக்கொண்டிருந்தோம், அங்கு எங்கு சந்திப்போம் என்பது பற்றிப் பேசிக்கொண்டிருந்தோம், அவருடைய தாயார் ஒரு பெருமூச்சுடன் கூறினார்: ஈவ்ஸ். அன்டோஷா இனி என்னுடையவர் அல்ல என்று தெரிகிறது...’

பெரும்பாலும் நடப்பது போல, தாயின் முன்னறிவிப்பு உண்மையாக நிரூபிக்கப்பட்டது...

செயிண்ட் பீட்டர்ஸ்பர்க்கில் ஓஸ்கோல்கியின் தலையங்க அலுவலகங்களில் சந்திக்க நாங்கள் ஒப்புக்கொண்டோம், அங்கு நான் செக்கோவை நியமிக்கப்பட்ட நாளில், ஆசிரியர்களில் ஒருவரான லெய்கின் அலுவலகத்தில் கண்டேன். இங்குதான், ஒரு சிறிய சம்பவம் நடந்தது: முந்தைய நாள், லீகின், சார்ஸ்கோய் செலோவைச் சேர்ந்த இன்னும் அறியப்படாத ஒரு டெபுட் எழுத்தாளர் ஆஸ்கோலிட்டுக்கு அனுப்பிய ஒரு அற்புதமான கதையைப் பற்றி செக்கோவிடம் உற்சாகப்படுத்திக் கொண்டிருந்தார். ஆசிரியர் அதைப் பாராட்டினார், மேலும் பத்திரிகையில் பணிபுரிவதற்கான சாத்தியக்கூறுகள் குறித்து விவாதிக்க ஆசிரியரை வருமாறு அழைத்திருந்தார். செக்கோவ் கையெழுத்துப் பிரதியைப் படிக்க விருப்பம் தெரிவித்தார். அது அச்சிலிருந்து கவனமாக நகலெடுக்கப்பட்டு, யாரும் கேள்விப்படாத பெயரில் கையொப்பமிடப்பட்ட அவரது சொந்த ஓவியங்களில் ஒன்றாகும் என்பதைத் தவிர வேறில்லை. இதற்கு சிறந்த சான்று புகழ்: திருட்டுக்காரர் புதிய திறமையை வெளிப்படையாக அடையாளம் கண்டுகொண்டார், மேலும் ஒரு ஒட்டுண்ணி செடியைப் போல அதில் ஈர்க்கப்பட்டார்...

ஹில்

சிறிது நேரம் கழித்து, செக்கோவ் தனது முதல் கதையை ஒரு பத்திரிகைக்கு எழுதினார். அது 'தி ஸ்டெப்பி' என்று அழைக்கப்பட்டது. நான் செயிண்ட் பீட்டர்ஸ்பர்க்கில் தங்கியிருந்தபோது, ​​பிளெஷ்சேவ் மாஸ்கோவிலிருந்து ஒரு கடிதத்தைப் பெற்றார், அதில் செக்கோவ் தனது பணி வேகமாக முன்னேறி வருவதாக எழுதினார். 'அது இறுதியாக என்னவாக இருக்கும் என்று எனக்குத் தெரியவில்லை, ஆனால் என்னைச் சுற்றியுள்ள புல்வெளியின் பூக்கள் மற்றும் புற்களை என்னால் மணக்க முடிகிறது' - தோராயமாக (நான் நினைவிலிருந்து மேற்கோள் காட்டுகிறேன்) செக்கோவ் தனது படைப்பின் சூழ்நிலையை விவரித்த விதம் இதுதான், மேலும் இதை ஒருவர் படிக்கும்போது எந்த சந்தேகமும் இல்லாமல் உணர முடியும். இந்த முதல் 'பெரிய' படைப்பும், அது உண்மைதான், செக்கோவின் வழக்கமான வடிவத்தின் முத்திரையைத் தாங்கி நிற்கிறது. 'தி ஸ்டெப்பி' ஒரு சட்டகத்திற்குள் அமைக்கப்பட்ட பல சிறிய படங்களால் ஆனது போல் தெரிகிறது என்று சில விமர்சகர்கள் குறிப்பிட்டனர். இருப்பினும், இந்த ஒரு பெரிய சட்டகத்திற்குள் உள்ள படங்கள் ஒரே சூழ்நிலையை சுவாசிக்கின்றன என்பது சர்ச்சைக்கு அப்பாற்பட்டது. காற்று வீசுவதை வாசகரால் உணர முடியும் என்பது போல. புல்வெளியின் குறுக்கே சுதந்திரமாக, பூக்களின் நறுமணத்தால் நிரப்பப்பட்ட, காற்றில் பறக்கும் ஒரு புல்வெளி பட்டாம்பூச்சியின் பிரகாசத்தையும், ஒரு தனிமையான மற்றும் வேட்டையாடும் பறவையின் கனமான பறப்பையும் பின்தொடர முடியும். இந்தப் பின்னணியில் வரையப்பட்ட அனைத்து உருவங்களும் புல்வெளியின் இந்த தனித்துவமான ஒளியால் நிரப்பப்பட்டுள்ளன. கதை செவர்னி வெஸ்ட்னிக்கில் தோன்றிய சிறிது நேரத்திலேயே, செக்கோவ் ஜூனியர் (மிகைல் பாவ்லோவிச்) அதில் பல சுயசரிதை, தனிப்பட்ட நினைவுகள் இருப்பதாக என்னிடம் கூறினார்.
அந்தக் கதையில் அந்தக் காலத்தில் செக்கோவின் வழக்கமான ஒரு விவரமும் உள்ளது. கதையில் வரும் கதாபாத்திரங்களில் ஒருவர் டெனிஸ்கா என்ற இளம் விவசாய இளைஞன், ஒரு பயிற்சியாளர். பயணிகளுடன் பயிற்சியாளர் நண்பகலின் கடுமையான வெப்பத்தில் புல்வெளியில் ஓய்வெடுக்க நிற்கிறார். சூரியனின் எரியும் கதிர்கள் அவர்களின் தலையில் மோதின, எங்கிருந்தோ ஒரு பாடலின் சத்தம் வருகிறது, 'மென்மையான, மெதுவாக மற்றும் சோகமான, ஒரு புலம்பல் போலவும், காதுக்கு கிட்டத்தட்டக் கண்டறிய முடியாததாகவும்... ஒரு கண்ணுக்குத் தெரியாத ஆவி புல்வெளியின் மீது பறப்பது போலவும் பாவம் போலவும்... 

புல்வெளியே எரிந்து, பாதி இறந்துவிட்டது, ஏற்கனவே அழிந்துவிட்டது, வார்த்தைகள் இல்லாமல், ஆனால் பரிதாபமாகவும் உண்மையாகவும் யாரையாவது நம்ப வைக்க முயன்றது, அது எந்த வகையிலும் குற்றம் சொல்ல முடியாது, சூரியனால் எரிக்கப்படுவதற்கு அது தகுதியற்றது ... அது தவறு இல்லை, ஆனால் அது இன்னும் ஒருவரிடம் மன்னிப்பு கேட்டுக்கொண்டிருந்தது, தாங்க முடியாத வலியால் அவதிப்படுவதாகவும், தன்னைப் பற்றி வருத்தப்படுவதாகவும், வருத்தப்படுவதாகவும் உறுதியளித்தது... இதற்கிடையில், டெனிஸ்கா முதலில் எழுந்த பயணி, அவர் அருகிலுள்ள ஓடைக்குச் சென்று தன்னைக் கழுவி, குடித்து, தெறித்து, மூக்கால் குத்தினார். அடக்குமுறையான வெப்பம் இருந்தபோதிலும், எல்லா திசைகளிலும் சோகமான காட்சி, இன்னும் சோகமான பாடல் எங்கிருந்து வருகிறது, யாருக்கும் என்ன குற்ற உணர்வு என்று யாருக்கும் தெரியாது, டெனிஸ்கா நல்ல மனநிலையுடனும் ஆற்றலுடனும் நிறைந்திருக்கிறார். ‘சரி, யார் முதலில் செட்ஜை அடைவார்கள்!’ என்று கதையின் மையக் கதாபாத்திரமான யெகோருஷ்காவிடம் அவர் கூறுகிறார், மேலும் அவர் யெகோருஷ்காவை வென்றார், வெப்பத்தால் சோர்வடைந்தார், ஆனால் இன்னும் இதில் திருப்தி அடையவில்லை, உடனடியாக அவர்கள் மீண்டும் ஓட வேண்டும் என்று அறிவுறுத்துகிறார்.
நான் ஒரு முறை செக்கோவிடம் நகைச்சுவையாகச் சொன்னேன், அவர் தனது டெனிஸ்காவைப் போன்றவர். உண்மையில், எட்டு சுற்றுகளின் மனநிலையின் உச்சத்தில், சமூகம் அந்த புல்வெளியை அதன் வார்த்தைகளற்ற, சோர்வான மற்றும் மனச்சோர்வடைந்த பாடலுடன் ஒத்திருந்தபோது, ​​அவர் கவலையற்றவராக, மகிழ்ச்சியாக, உற்சாகமாகவும், உற்சாகமாகவும் இருந்தார். எங்கிருந்தோ அல்லது வேறு எங்கிருந்தோ பல்வேறு திட்டங்கள் அவருக்கு வரும், மேலும் திடீரென்று மற்றும் தயாராக திட்டமிடப்பட்ட சிறந்த விவரங்கள் வரை... ஒருமுறை அவர் என் முன் ஒரு பத்திரிகையை வெளியிடுவதற்கான திட்டத்தை பரப்பத் தொடங்கினார், அவர்களில் இருபத்தைந்து பேர், 'மற்றும் அனைத்து அறிமுக நடிகர்கள், அனைவரும் இளைஞர்கள்'. இன்னொரு சிறிய பார்வையுடன் அவர் என்னைப் பார்த்து, திடீரென்று முதிர்ச்சியடைந்த ஒரு யோசனையை வெளிப்படுத்தினார், மேலும் கூறினார்:
‘கேளுங்கள், கொரோலென்கோ... நான் நிஸ்னியில் [நோவ்கோரோட்] உங்களுடன் தங்க வருவேன்.’
‘நான் மிகவும் மகிழ்ச்சியாக இருப்பேன். நீங்கள் வருவதைப் பாருங்கள்.’

‘நிச்சயமாக நான் வருவேன்... நாங்கள் ஒன்றாக வேலை செய்வோம். நாங்கள் ஒரு நாடகத்தை எழுதுவோம். நான்கு செயல்களில். இரண்டு வாரங்களில்.’

நான் சிரித்தேன். டெனிஸ்கா மீண்டும்.
‘இல்லை, அன்டன் பாவ்லோவிச். நான் உங்களுடன் தொடர்ந்து இருக்க முடியவில்லை. நாடகத்தை நீங்களே எழுதுவீர்கள், ஆனால் நிஸ்னிக்கு அதே வழியில் வாருங்கள்.’

IV
அவர் தனது வார்த்தையைக் காப்பாற்றினார், நிஸ்னிக்கு வந்து, அந்த சந்தர்ப்பத்தில் அவரைச் சந்தித்த அனைவரையும் கவர்ந்தார். மாஸ்கோவிற்கு எனது அடுத்த பயணத்தில், அவர் ஏற்கனவே ஒரு நாடகத்தில் வேலை செய்வதைக் கண்டேன். அவர் தனது படிப்பிலிருந்து வெளியே வந்தார், ஆனால் நான் வெளியேறவிருந்தபோது என் கையைப் பிடித்தார், அவரைத் தொந்தரவு செய்ய விரும்பவில்லை.
‘நான் உண்மையில் ஒரு நாடகத்தை எழுதுகிறேன், நான் அதை முடிப்பேன்,’ என்று அவர் கூறினார். "இவான் இவனோவிச் இவனோவ்"... புரிகிறதா? ஆயிரக்கணக்கான இவனோவ்கள் இருக்கிறார்கள்... உலகின் மிகவும் சாதாரண மனிதர், அவரைப் பற்றி ஹீரோ எதுவும் இல்லை... அதனால்தான் இது மிகவும் கடினமாக இருக்கிறது... நீங்கள் வேலை செய்யும் போது, ​​இரண்டு அத்தியாயங்களுக்கு இடையில், உங்கள் கற்பனையில் தெளிவாகக் காணக்கூடியதை நீங்கள் சில நேரங்களில் காண்கிறீர்களா - திடீரென்று ஒரு வெறுமை...'

'அதன் குறுக்கே,' நான் பதிலளித்தேன், 'நீங்கள் உங்கள் கற்பனையுடன் அல்ல, தர்க்கத்துடன் ஒரு பாலத்தை உருவாக்க வேண்டும்?..'

'ஆம், அதுதான் சரியாக...'

'ஆம், அது சில நேரங்களில் நடக்கும், ஆனால் நான் வேலை செய்வதை நிறுத்திவிட்டு காத்திருக்கிறேன்.'

'ஆம், ஆனால் அது போன்ற பாலங்கள் இல்லாமல் நீங்கள் ஒரு நாடகத்தை எழுத முடியாது...'

அவர் கொஞ்சம் மனச்சோர்வடைந்தவராகவும், அதிருப்தி அடைந்தவராகவும், சோர்வாகவும் இருந்தார். செக்கோவ் அந்த முதல் நாடகத்தை எழுதுவதில் கணிசமான சிரமத்தை அனுபவித்தார், மேலும் அவரது முதல் தீவிரமான, முற்றிலும் இலக்கிய கவலைகள் மற்றும் பின்னடைவுகளை அனுபவித்தார், மேடை தயாரிப்பில் உள்ள சிக்கல்கள், வார்த்தைக்கும் பிம்பத்திற்கும் இடையிலான தூரம், நாடக விளக்கக்காட்சிக்கும் வார்த்தைக்கும் இடையிலான தூரம் குறித்த வேதனையை அவர் அனுபவித்தார். செக்கோவின் அணுகுமுறையில் ஒரு தீவிர மாற்றத்தை முதன்முதலில் வெளிப்படுத்திய நாடகம் இதுதான். 'என் நண்பரே, என் அறிவுரையைக் கேளுங்கள்: ஒரு யூதப் பெண்ணையோ, ஒரு மனநோயாளியையோ, அல்லது ஒரு மாணவனையோ திருமணம் செய்யாதீர்கள்' போன்ற இவானோவின் சில கவனக்குறைவான சொற்றொடர்களைப் பற்றி எவ்வளவு எழுதப்பட்டு பேசப்பட்டது என்பது எனக்கு நினைவிருக்கிறது. உண்மைதான், இவானோவ் இதைச் சொன்னார், ஆனால் ரஷ்ய சமூகம் அன்றைய சில பிரச்சினைகளுக்கு மிகவும் வேதனையுடன் உணர்திறன் கொண்டதாக இருந்ததால், பொதுமக்கள் ஆசிரியரை ஹீரோவிலிருந்து பிரிக்கத் தயாராக இல்லை; உண்மையில், வெளிப்படையாகச் சொன்னால், செக்கோவின் முந்தைய படைப்புகளில் கேட்கக்கூடிய தன்னிச்சையான தன்மை மற்றும் கவலையற்ற பாரபட்சமற்ற தன்மை இவானோவிடம் இல்லை. இலக்கிய அரங்கில் காலடி எடுத்து வைத்த ஒரு எழுத்தாளரை ரஷ்ய வாழ்க்கையின் நாடகம் அதன் சுழலில் இழுத்துக்கொண்டது. அவரது நாடகத்தில் ஏதோ ஒரு அடிப்படை போக்கை உணராமல் இருக்க முடியவில்லை, ஆசிரியர் எதையோ தாக்குகிறார், எதையோ பாதுகாக்கிறார், மேலும் அவர் சரியாக எதைப் பாதுகாக்கிறார் என்பது பற்றிய வாதம் இருந்தது. செக்கோவ் பலமுறை மறுவேலை செய்த இந்த முதல் நாடகம், செக்கோவை நோவோயே வ்ரெம்யாவிலிருந்து அழைத்துச் சென்ற ஆன்மீக திருப்புமுனையின் வரலாற்றைக் கண்டறிய விரும்பும் ஒரு சிந்தனைமிக்க வாழ்க்கை வரலாற்றாசிரியருக்கு விலைமதிப்பற்ற பொருளை வழங்க முடியும் - அவர் ஆரம்பத்தில் மகிழ்ச்சியுடன் பங்களித்தார், மேலும் அவர் தனது பிற்காலங்களில் ஒரு வரியை கூட அனுப்பவில்லை - ரஸ்கியே வேடோமோஸ்டி, ஜிஸ்ன் மற்றும் ரஸ்கயா மைஸ்ல்... லேசான மனதுடன் கூடிய தன்னிச்சையானது விதிப்படி முடிவுக்கு வந்துவிட்டது, இப்போது, ​​அதே விதிப்படி, பிரதிபலிப்பு காலத்தையும் அவரது திறமைக்கான பொறுப்புணர்வு உணர்வையும் தொடங்கியது.
‘தி ஸ்டெப்பி’க்குப் பிறகு ‘நேம்-டே’** என்ற கதை வந்தது, இது செவர்னி-வெஸ்ட்னிக் இதழிலும் வெளியிடப்பட்டது. பின்னர் மூன்றாவது கதை (‘தி லைட்ஸ்’) வந்தது... இந்தக் கதையில் நிலவும் மனநிலை மிகவும் சிக்கலானது, மேலும் ஒரு சோகமான மற்றும்  சந்தேகம், ஆனால் சற்று இழிவான உள்நோக்கம். செக்கோவ், தனது கடிதப் பரிமாற்றத்தில், இந்தக் கதையின் மீதான தனது அதிருப்தியை பலமுறை வெளிப்படுத்தினார். மீதமுள்ளவை சந்தேகத்திற்கு இடமின்றி ரஷ்யாவைப் படிக்கும் அனைவராலும் அறியப்பட்டு நினைவில் வைக்கப்படுகின்றன. மோட்லி ஸ்டோரீஸ் "இன் தி ட்விலைட்" என்ற தலைப்பில் ஒரு தொகுப்பு வெளியிடப்பட்டது. பின்னர் "குளூமி ஃபோக்" வந்தது, அதன் பிறகு ரஸ்கயா மைஸ்! "வார்டு எண். 6" ஐ வெளியிட்டது - இது அற்புதமான சக்தி மற்றும் ஆழம் கொண்ட படைப்பு, மேலும் செக்கோவின் புதிய மனநிலையை வெளிப்படுத்துகிறது, அதை நான் அவரது இரண்டாவது காலகட்டம் என்று அழைப்பேன். அந்த மனநிலை இப்போது தெளிவாக வரையறுக்கப்பட்டது, மேலும் எதிர்பாராத மாற்றம் ஏற்பட்டிருப்பதை அனைவரும் உணர்ந்தனர்: சமீபத்தில் வாழ்க்கையை மகிழ்ச்சியான சிரிப்பு மற்றும் நகைச்சுவையுடன் அணுகிய ஒரு மனிதர், மகிழ்ச்சியான இதயம் மற்றும் நகைச்சுவையுடன், திடீரென்று, வாழ்க்கையின் ஆழங்களை இன்னும் நெருக்கமாகப் பார்த்தபோது, ​​தன்னை ஒரு அவநம்பிக்கையாளர் என்று கண்டுபிடித்தார். அவரது மூன்றாவது காலகட்டமாக அவரது பிற்காலங்களின் கதைகள் மற்றும் நாடகங்களை கூட வகைப்படுத்துவேன், அதில் ஒரு சிறந்த உலகத்தைக் காண ஆசை, அந்த உலகில் நம்பிக்கை, நம்பிக்கை ஆகியவற்றைக் கண்டறிய முடியும். சோகத்தின் மூடுபனி வழியாக, சில நேரங்களில் மிகவும் அழகாக, சில நேரங்களில் அரிக்கும் மற்றும் கூர்மையான, ஆனால் எப்போதும் கவிதை ரீதியாக, இந்த நம்பிக்கை தொலைதூர தேவாலயத்தின் குவிமாடங்களைப் போல பிரகாசிக்கிறது, சூடான தூசி மற்றும் மூச்சுத் திணறல் வழியாக அரிதாகவே தெரியும். ஒரு கடினமான பயணத்தின்... எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக மனச்சோர்வு உணர்வு மிதக்கிறது:

சிறிய வான்யா, நம்மில் யாரும் அந்த மிக அற்புதமான நாளைக் காண உயிருடன் இருக்க மாட்டோம் என்பது ஒரு பரிதாபம்

* இவானோவ் நாடகம் செவர்னி வெஸ்ட்னிக் (மார்ச், 1889) இல் வெளியிடப்பட்டது. வி.ஜி. கொரோலென்கோவின் குறிப்பு.

*பாரம்பரியமாக ரஷ்யர்கள் தாங்கள் பெயரிடப்பட்ட துறவியின் விழாவைக் கொண்டாடினர், பொதுவாக அந்த துறவியின் விழா நாளில் அவர்கள் பிறந்தார்கள். — 77.

Vv
எங்கள் அறிமுகத்தின் தொடக்கத்தில் மிகவும் அடிக்கடி நடந்த இந்த ஆரம்பகால சந்திப்புகளுக்குப் பிறகு, நான் செக்கோவை குறைவாகவே பார்த்தேன். எண்பதுகளின் பிற்பகுதியிலும் தொண்ணூறுகளின் முற்பகுதியிலும் எங்கள் இலக்கிய தொடர்புகள் மற்றும் விருப்பங்கள் (இலக்கிய உலகில் எங்கள் தனிப்பட்ட தொடர்புகள் மற்றும் விருப்பங்களைப் பற்றி நான் பேசுகிறேன்) வேறுபட்டன, மேலும் அவர் நான் அடிக்கடி செல்லும் இலக்கிய வட்டங்களில் சேர்ந்தபோதும் கூட, அவர்கள் அரிதாகவே சந்தித்தனர் என்பதும் தெரியவந்தது. அப்போதுதான் (எண்பதுகளின் இறுதியில்) செக்கோவை மிகைலோவ்ஸ்கி மற்றும் உஸ்பென்ஸ்கிக்கு அறிமுகப்படுத்த முயற்சித்தேன். நாங்கள் ஒன்றாகப் புறப்பட்டோம் அந்த நேரத்தில் மிகைலோவ்ஸ்கி தங்கியிருந்த பலாய்ஸ்-ராயலுக்கு ஒப்புக்கொண்டேன், மேலும் நாங்கள் க்ளெப் இவனோவிச் உஸ்பென்ஸ்கி மற்றும் அலெக்ஸாண்ட்ரா அர்கடியேவ்னா டேவிடோவா (பின்னர் மிர் போஷி என்ற இதழை வெளியிட்டார்) ஆகியோரையும் சந்தித்தோம். இருப்பினும், இந்த சந்திப்பில் எதுவும் நடக்கவில்லை. க்ளெப் இவனோவிச் அமைதியாக இருந்தார் (மன சோர்வுக்கான முதல் அறிகுறிகள் ஏற்கனவே வெளிப்பட்டு, அவரது நெருங்கி வரும் நோயைக் குறிக்கின்றன). மிகைலோவ்ஸ்கி உரையாடலைத் தொடர்ந்தார், மேலும் வழக்கத்திற்கு மாறாக பண்பட்ட மற்றும் சாதுர்யமான நபரான அலெக்ஸாண்ட்ரா அர்கடியேவ்னா கூட, அவரது இலக்கிய நண்பர்களில் ஒருவரைப் பற்றி சில கூர்மையான கருத்துக்களால் செக்கோவை புண்படுத்தினார். செக்கோவ் வெளியேறியபோது, ​​முயற்சி தோல்வியடைந்தது என்று எனக்குத் தெரியும். நான் மிகைலோவ்ஸ்கியை விட்டுச் சென்ற க்ளெப் இவனோவிச், ஏதோவொன்றைப் பற்றி நான் மனச்சோர்வடைந்திருப்பதை தனது வழக்கமான உணர்திறனுடன் குறிப்பிட்டு, கூறினார்:
“நீங்கள் செக்கோவை விரும்புகிறீர்களா?’
செக்கோவ் மீது எனக்கு என்ன உணர்வு இருந்தது, அவர் என் மீது ஏற்படுத்திய அபிப்ராயம் என்ன என்பதை வரையறுக்க முயற்சித்தேன். அவர் தனது வழக்கமான சிந்தனையுடன் கேட்டு, கூறினார்:
‘சரி...’ ஆனால் அமைதியாக இருந்தார். மோட்லி ஸ்டோரிஸின் ஆசிரியரின் லேசான தன்மையை உஸ்பென்ஸ்கி அந்நியமாகவும் விரும்பத்தகாததாகவும் கண்டார் என்பதை இப்போது நான் உணர்கிறேன். அவரே ஒரு காலத்தில் ஆழமான மற்றும் அசல் நகைச்சுவை உணர்வைக் கொண்டிருந்தார், இருப்பினும், அதன் கூர்மை விரைவில் கசப்பாக மாறியது. உஸ்பென்ஸ்கி பற்றிய தனது கட்டுரையில், ரஷ்ய யதார்த்தத்தின் சோகமான நோக்கங்களை அவமதிக்க பயந்து, வேடிக்கையான வாக்கியங்கள் மற்றும் நகைச்சுவையான படங்களுக்கான தனது விருப்பத்தை உஸ்பென்ஸ்கி வேண்டுமென்றே கட்டுப்படுத்திய அந்த மெத்தனத்தைப் பற்றிய அசாதாரணமான துல்லியமான மற்றும் புலனுணர்வு மிக்க விளக்கத்தை மிகைலோவ்ஸ்கி வழங்கினார். அது சரியா தவறா என்பதை நான் இங்கே விவாதிக்க மாட்டேன், இருப்பினும், இவ்வளவு இயற்கையான நகைச்சுவை நிதியைக் கொண்ட மக்கள்
34
தங்களிலும் தங்களைச் சுற்றியுள்ள உலகிலும் தங்கள் சிரிப்பின் இன்னும் சக்திவாய்ந்த சக்தியால் ரஷ்ய வாழ்க்கையின் மிகப்பெரிய மனச்சோர்வை வெல்ல போதுமான பலத்தைக் கண்டால் அது அற்புதமாக இருக்கும் என்று நான் நம்புகிறேன். ஒருவேளை நாம் உலகப் பாரம்பரியமான நவநாகரிக இலக்கியங்களை உருவாக்கலாம்... இருப்பினும், ஒருவர் எதை வேண்டுமானாலும் கனவு காணலாம், ஆனால் நவீன ரஷ்ய மனச்சோர்வு ரஷ்ய நகைச்சுவையை வெல்லும் என்பது உண்மைதான், மேலும் இது, ஒரு அபாயகரமான சட்டத்தின் தவிர்க்க முடியாத தன்மையுடன், செக்கோவிலேயே பிரதிபலித்தது - துரதிர்ஷ்டவசமாக, மிக விரைவில் -.

எனினும், அந்த நேரத்தில், விஷயம் இன்னும் வித்தியாசமாக இருந்தது, மேலும் உஸ்பென்ஸ்கியின் ஆழமான கண்கள் வேறொரு உலகத்திலிருந்து வந்த இந்த திறமையானவரின் திறந்த, மகிழ்ச்சியான முகத்தை எவ்வளவு சோகமான புரிந்துகொள்ளாமையுடன் ஆராய்ந்தன என்பதை நான் நினைவில் கொள்கிறேன், அங்கு இன்னும் இலகுவாக சிரிக்க முடியும். உஸ்பென்ஸ்கியில் பழுத்திருந்த மற்றும் தனக்காகக் காத்திருந்த மனநிலையிலிருந்து செக்கோவ் உள்ளுணர்வாக விலகி இருந்தார், மேலும் அவர்கள் ஒருவருக்கொருவர் உள்ளுணர்வாக வெறுப்புடன், மிகவும் குளிர்ச்சியாகப் பிரிந்தனர்.

அவர்கள் இருவரும் இப்போது போய்விட்டார்கள். உஸ்பென்ஸ்கி முதலில் இறந்தார், நான் இந்த வார்த்தைகளை எழுதும் போது கூட செக்கோவின் கல்லறை இன்னும் திறந்தே உள்ளது... இருப்பினும், ஒவ்வொருவரும் எதிர்காலத்திற்கான நம்பிக்கையுடனும் இருதரப்புக்கும் புறப்பட்டனர்.

 இப்போதைக்கு வருத்தமாக இருக்கிறது.
கார்ஷினைப் பற்றி செக்கோவுடன் இன்னொரு உரையாடல் எனக்கு நினைவிருக்கிறது». அது கார்ஷினின் மரணத்திற்குப் பிறகு நடந்ததா அல்லது அவரது மேகமூட்டமான வாழ்க்கை முடிவதற்கு சற்று முன்பு நடந்ததா என்பது எனக்கு நினைவில் இல்லை... நான் சைபீரியாவிலிருந்து நீண்ட காலத்திற்குத் திரும்பவில்லை, அதன் கம்பீரமான கடுமையான நிலப்பரப்பும் அதன் மக்களும் என் மீது ஏற்படுத்திய ஆழமான தாக்கம் இன்னும் தெளிவாகவும் புத்துணர்ச்சியுடனும் இருந்தது. நம்மைச் சுற்றியுள்ள வாழ்க்கையின் யதார்த்தத்தால் உருவாக்கப்பட்ட வேதனையான பதிவுகளிலிருந்து கார்ஷினைத் திசைதிருப்ப முடியுமானால், இலக்கியம் மற்றும் அரசியல் உலகத்திலிருந்து சிறிது காலத்திற்கு அகற்ற முடியுமானால், எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, அவரது சோர்வடைந்த ஆன்மா ஒவ்வொரு ரஷ்யனையும் உணர்திறன் மிக்க மனசாட்சியுடன் சுமையாகக் கொண்டிருக்கும் பகிரப்பட்ட பொறுப்பு பற்றிய விழிப்புணர்விலிருந்து விடுபட முடியுமானால், அதற்குப் பதிலாக ஆதிகால இயல்பு மற்றும் மனிதனை நேருக்கு நேர் சந்திக்க முடியுமானால், அவரது நோய்வாய்ப்பட்ட ஆவி இன்னும் மீளக்கூடும் என்று எனக்குத் தோன்றியது. இருப்பினும், ஒரு மருத்துவரின் திட்டவட்டமான மறுப்புடன் செக்கோவ் ஆட்சேபனை தெரிவித்தார்:

‘இல்லை, இது குணப்படுத்த முடியாதது: மூளையில் உள்ள சில மூலக்கூறுகள் பிரிந்துவிட்டன, அவற்றை மீண்டும் ஒன்றிணைக்க வழி இல்லை...’

பின்னர் நான் அடிக்கடி இந்த வார்த்தைகளை நினைவு கூர்ந்தேன். ஒரு வருடம் அல்லது இரண்டு வருடங்களுக்குப் பிறகு, உஸ்பென்ஸ்கியில் 'மூலக்கூறுகள் விலகிச் சென்றன', மேலும் அவர் தனது சொந்த நிலத்தின் 'குணப்படுத்தும் விரிவுகளில்' ஒரு சிகிச்சையைத் தேடிய போதிலும், தெற்கு யூரல்களின் புல்வெளிகள் மற்றும் பள்ளத்தாக்குகள், காகசஸின் மலை சிகரங்கள், வோல்கா மற்றும் மத்திய ரஷ்யாவின் 'தொலைதூர ஆறுகள்' வழியாக அவர் பயணித்த போதிலும், அவரது ஆன்மாவில் ஆழமாக விழுங்கும் மனச்சோர்வையோ அல்லது அனைத்து பொய்களுக்கும் உண்மைக்கு முன் 'பகிரப்பட்ட பொறுப்பு' பற்றிய விழிப்புணர்வையோ அவரால் தூக்கி எறிய முடியவில்லை. பின்னர் செக்கோவில் 'மூலக்கூறுகள் விலகிச் சென்றன'. நுரையீரலில் உள்ள மூலக்கூறுகள், அது உண்மைதான், மூளையில் அல்ல, அது இறுதிவரை அதன் தெளிவைத் தக்க வைத்துக் கொண்டது. ஆயினும், செக்கோவின் அனைத்து மன, எனவே உடல் ரீதியான செயல்முறைகளுக்கும் பின்னணியாக இருந்த ஆழமான மற்றும் அரிக்கும் சோகத்தால் இந்த உடல் நோயில் என்ன பங்கு வகித்தது என்று யாரால் சொல்ல முடியும்.

தொண்ணூறுகளின் இரண்டாம் பாதியில், செக்கோவுடனான எனது சந்திப்புகள் அரிதாகவும் தற்செயலாகவும் இருந்தன. அவரது நோய் ஏற்கனவே தெளிவாகக் கண்டறியப்பட்ட காலகட்டத்தில், நாங்கள் மூன்று அல்லது நான்கு முறை மட்டுமே சந்தித்தோம். இவற்றில் ஒன்று 1897 இல், ரஸ்கயா மைஸ்லின் தலையங்க அலுவலகங்களில் இருந்தது. அந்த நேரத்தில் நான் உடல்நிலை சரியில்லாமல் இருந்தேன். ஒரு நண்பர் மற்றும் ஒரு மருத்துவரின் ஆர்வத்துடன் செக்கோவ் என் உடல்நிலை பற்றி கேட்டார், நாங்கள் தெருவில் வெளியே இருந்தபோது, ​​அவர் அன்புடன் என் கைகுலுக்கி கூறினார்:
‘பரவாயில்லை... நீங்கள் குணமடைவீர்கள், நான் உங்களுக்கு உறுதியளிக்க முடியும், நீங்கள் குணமடைவீர்கள்.’ |

‘நீங்களும் அப்படித்தான் இருப்பீர்கள், அன்டன் பாவ்லோவிச்!..’ அதை நம்ப வேண்டும் என்ற எனது வலுவான விருப்பத்தால் பிறந்த நம்பிக்கையுடன் நான் சொன்னேன்.
‘ஆம், ஆம், நான் நம்புகிறேன்... நான் ஏற்கனவே நன்றாக உணர்கிறேன்,’ என்று அவர் கூறினார், நாங்கள் பிரிந்தோம்.

நான் செக்கோவை கடைசியாக 1902 இல் யால்டாவில் பார்த்தேன், அங்கு ஒரு கூட்டு அறிக்கையைப் பற்றி விவாதிக்கச் சென்றிருந்தேன்!*, செக்கோவ் பொல்டாவாவில் தங்க விரும்புவதாக எனக்கு எழுதினார், ஆனால் நான் அவரைப் பார்க்கச் சென்றேன், அவர் என்னிடம் வருவது எவ்வளவு கடினம் என்பதை அறிந்திருந்தார். அவர் யால்டாவிலிருந்து சிறிது தொலைவில் (கலை சாத்தியமற்ற தன்மையுடன்) கட்டிய தனது நாட்டு வீட்டில் வசித்து வந்தார்; அவரது சகோதரியும் அவரது மனைவியும் அவருடன் வசித்து வந்தனர். எங்கள் முதல் சந்திப்பின் போது, ​​செக்கோவின் சகோதரி என்னை கீழே சந்தித்தார், அப்போது போலவே, செக்கோவ் முதல் மாடியிலிருந்து கீழே வந்தார். அந்த நினைவைப் பார்த்து என் இதயம் வேதனையுடன் சுருங்குவதை உணர்ந்தேன். அதே செக்கோவ் தான், ஆனால் அவரது நம்பிக்கையான, அமைதியான வாழ்க்கை மகிழ்ச்சிக்கு என்ன ஆனது? அவரது முகபாவங்கள் கூர்மையாகி, கடுமையாக மாறியது, அவ்வப்போது அவரது கண்கள் மட்டுமே பாசத்துடன் பிரகாசித்தன. இருப்பினும், பெரும்பாலும், அவற்றில் சோகத்தின் உறைந்த வெளிப்பாட்டைக் காண முடிந்தது. சில நேரங்களில் அவர் ஒரு இடத்தைப் பார்த்து மணிக்கணக்கில் அமர்ந்திருப்பார் என்று அவரது சகோதரி கூறினார். எங்கள் உரையாடலின் போது அவர் மேஜையில் கிடந்த ஒரு புத்தகத்தை எடுத்தார், இது சமீபத்தில் வாசகருக்கு லெவ் டால்ஸ்டாய் பரிந்துரைத்தார்.
‘போலன்ஸ், டெர் பிட்னர்பவுர்'". நீங்கள் அதைப் படித்தீர்களா? ஒரு நல்ல புத்தகம்,' என்று அவர் கூறினார். ‘இப்போது நான் அப்படி ஒரு புத்தகத்தை எழுத முடிந்தால்... அது போதும் என்று நினைக்கிறேன். அப்போது நான் இறக்கலாம்.’

அவர் முடிவதற்கு முன்பே இறந்துவிட்டார். a

VI
மீண்டும் ஒரு ஒப்பீடு தவிர்க்க முடியாமல் நினைவுக்கு வருகிறது: கோகோல், உஸ்பென்ஸ்கி, ஷ்செட்ரின்— இப்போது, ​​செக்கோவ். இந்தப் பெயர்கள் நகைச்சுவையில் குறிப்பிடத்தக்க நாட்டம் கொண்ட சிறந்த ரஷ்ய எழுத்தாளர்களின் முழுமையான பட்டியலை உருவாக்குகின்றன. அவர்களில் இருவர் கடுமையான மனச்சோர்வினால் இறந்தனர், மற்ற இருவரும் நம்பிக்கையற்ற இருளால் இறந்தனர். புஷ்கின் கோகோலை 'மகிழ்ச்சியான மனச்சோர்வு' என்று அழைத்தார், மேலும் அந்த பொருத்தமான வரையறை மற்றவர்களுக்கும் சமமாக பொருந்தும்... கோகோல், உஸ்பென்ஸ்கி, ஷ்செட்ரின், செக்கோவ்...

ரஷ்ய நகைச்சுவையில் உண்மையில் ஏதாவது ஆபத்தான விஷயம் இருக்கிறதா? ரஷ்ய யதார்த்தத்திற்கு உள்ளார்ந்த நகைச்சுவையின் எதிர்வினை - வேதியியலாளரின் சொற்களஞ்சியத்தைப் பயன்படுத்த - தவிர்க்க முடியாமல் ஒரு நச்சு எச்சத்தை அளிக்கிறது, இது எதிர்வினை நடைபெறும் பாத்திரத்தை - அதாவது எழுத்தாளரின் ஆன்மாவை - மிகவும் திறம்பட அழிக்கிறது?..

V.G. Korolenko ANTON PAVLOVICH CHEKHOV 
I first met Chekhov in 1886 or the beginning of 1887 (I don’t remember exactly). By that time he had already pub- lished two anthologies of his stories. The first, which I saw on Chekhov’s table during one of my visits, was called Tales of Melpomene’ and had been published, as I recall, by some satirical journal. Its very exterior bore the stamp typical of our satirical press. On the cover I saw: ‘A. Chekhonte’, a picture of an easel, and standing in front of it the caricature of a long-haired artist. If my memory does not deceive me, this vignette was by Anton Pavio- vich’s brother, an artist. He died at the end of the eighties or beginning of the nineties. He had been very talented, so it was said, but unlucky... This first book by Chekhov went virtually unnoticed by the public, and now, very probably, there are few who remember it. However, some (though not all, as far as I know) of the stories were included in later publications. 
Then, as I remember, at the beginning of 1887, there appeared a larger book, Motley Stories, published by Bu- dilnik, Strekoza and Oskolki, this time under the name 'A.P. Chekhov. It immediately attracted the attention of a wide reading public. People wrote about it, talked about it — variously, but a great deal—and it proved to be a great success. In newspaper obituaries and commentaries there were remarks to the effect that A.S. Suvorin® had been the first to recognize among the amorphous mass of our dull Russian ‘humour’ the genuine pearls of Chekhov's talent. That would not seem to be accurate. The first to recognize them was D.V. Grigorovich’, who apparently noticed the sparkle of these original works when they were still scat- tered about the pages of various satirical journals or, per- haps, in the first anthology of ‘A. Chekhonte’. It seems it was Grigorovich who arranged for the publication of Mot- ley Stories, and it was most probably thanks to this publication  that Suvorin discovered Chekhov and invited him to work for Novoye Vremya. During my first meetings with Chekhov, Anton Pavlovich showed me letters he had re- ceived from Grigorovich. One of them had been sent from abroad. Grigorovich wrote of the’ homesickness he felt at the spa where he was staying, of his illness and presenti- ment of approaching death. Chekhov, (showing) me this letter as well, added: 
‘Well, so much for fame, career, handsome royalties...’ 
At the time I took this as merely a passing note of pes- simism from a humorous author of humorous tales before whom life had just opened up a promising future... Later, however, I often remembered those words, and they no longer seemed merely fortuitous... 
After the publication of Motley Stories, the name of Anton Pavlovich Chekhov immediately became famous, although the evaluation of this new talent provoked dis- agreement and controversy. The whole book, while still marked with carefree youthfulness, and even a slightly friv- olous attitude to life and literature, nonetheless sparkled with humour and frequent flashes of genuine wit, com- bined with unusual brevity and powerful images. The notes of pensiveness, lyricism, and that melancholy unique to Chekhov which could already be heard amidst the lively humour, only served to set off the youthful light-hearted- ness of these truly Motley Stories. 
Il 
At the time there was a journal published in St Peters- burg called Severny vestnik. The publisher was A.M. Yev- reinova, and the editorial board was composed (initially) of members who had previously worked with Otechestven- niye zapiski and headed by Nikolai Mikhailovsky*®. Gleb Uspensky® and S.N. Yuzhakov" were close collaborators, and A.N. Pleshcheyev"! was an editor with the department of belles lettres and poetry. I was also invited to take a more active part in the work of the journal, and I went to St Petersburg for this reason also. By this time I had al- ready read the stories of Chekhov, and I wanted to make the acquaintance of their author while passing through Moscow. Chekhov’s family was then living on Sadovaya, in Ku- drin, in a small, red, pleasant house of the kind, it seems, one can now only find in Moscow. It was a stone building adjoining a large house, but itself constituting a separate, two-storey dwelling. I was met downstairs by Chekhov's sister and younger brother, Mikhail Pavlovich, then still a student. A few mcnents later Anton Pavlovich came down the stairs. 
In front of me I saw a oung man, even more youth- ful-looking than his years, a little above average height, with a long face, regular features and a fresh complexion which had still not lost the contours typical of youth. The face had something unusual about it which I could not identify immediately, and which my wife later defined very aptly in my opinion, having also made Chekhov's acquaintance. In her view, Chekhov's face, despite its undoubted air of intelligence and culture, had something sweet about it, reminiscent of a simple- hearted country lad, and this had a particular attractive- ness. Even Chekhov's eyes, blue, with a sparkle in their depths, radiated not only thought, but also an almost childlike directness. The simplicity of all his movements, gestures and speech was the dominant feature of his whole person, as of all his writings. This first meeting with Chekhov left me with the impression of a man with a profound love of life. His eyes seemed to sparkle with the inexhaustible wit and direct merriment which filled his stories. Yet there was also a hint of something more profound, something which still had to develop, and de- velop for the good. The total impression was one of wholeness and charm, despite the fact that I myself was far from being in sympathy with everything he wrote. However, even his ‘freedom from any party’ seemed to me then to have its good side. Russian life had managed to conclude one of its short cycles without, as usual, hav- ing resolved any concrete issue, and there was a feeling in the air that a ‘review was needed before launching into the next battle and further search. Therefore Chekhov's very freedom from any party of the day, given his great talent and enormous sincerity, seemed to me then to give him a certain advantage. All the same, I thought to myself, it’s not for long... Among his stories there was one (entitled, if I remember correctly, ‘En Route’) in which, at some relay station, a dissatisfied young woman meets a young man, also dissatisfied, badly injured by life, a Russian ‘seeker’ after a better world. The character was only briefly sketched, but bore a striking resemblance to one of the notable people I had come across in my life. I was amazed that this care- free young writer had been able, en passant, without ex- perience, by the sheer intuition of his immediate talent, to pluck so accurately and so perceptively the most inti- mate chords of this long-lived character, still to be found in our midst... Chekhov seemed to me to be like a young oak sending out shoots in various directions, still rough and, at times, somehow shapeless, but already revealing the strength and integral beauty of his future powerful growth. 
When, in St Petersburg, I described to the staff of the Severny vestnik my meeting with Chekhov and the impression he had produced on me, my words provoked a great deal of discussion. Chekhov’s talent was unani- mously recognized, but that to which he directed the still immature power of that talent was viewed with a certain degree of doubt. Mikhailovsky’s attitude to Chekhov is already known to the reader: he often and with great in- terest returned to Chekhov's works, recognized the vast range of his talent, but was therefore all the more severe in noting certain features in which he perceived a mis- taken view of literature and its purpose. However, Mikhailovsky wrote more about Chekhov than about any other of his contemporaries, and in his later years, as everyone also knows, he felt very sympathetic towards him... Whatever the case may be, at the time I am speaking of, Mikhailovsky’s Sevemy vestnik would have liked to see Chekhov among its contributors, and I had to listen to the reproach that during my visit I (still a de- butant in journalism) had not thought to invite Chekhov to work for the journal. 
During my next visit to Chekhov, I spoke of this ‘mat- ter’, but A.N. Pleshcheyev had already brought it up when he had called to see Chekhov while passing through Mos- cow on his way to the Caucasus. Chekhov himself told me about this meeting and confirmed the promise he had made to Pleshcheyev, but also expressed certain hesita- tions. In his own words, he had started to write almost as a joke, viewed it in part as a pleasure and entertainment, in 
part as a means of finishing his university course and sup- ing his family.* 
Po DC yOu know how I write my little stories?.. Here...’ 
He glanced at the table, picked up the first thing that met his eye—it was an ashtray—placed it in front of me and said: 
‘If you like, you can have a story tomorrow ... entitled “The Ashtray”.’ 
His eyes sparkled with merriment. It was as if some vague images, ideas and adventures, still without form but already invested with humour, were beginning to gather over the ashtray... 
Now, on recalling this conversation, the small lounge where his elderly mother sat behind the samovar, the sympathetic smiles of his sister and brother, in short, the whole atmosphere of this united, loving family, in the centre of which stood this young man, charming and talented and with such an apparently cheerful view of life—it seems to me that this was the happiest, and the last happy period in the life of the whole family, a joyous idyll just before the approaching drama... I recall in the expression on Chekhov's face at the time, and in his gestures, a certain ambivalence: in one sense this was still the carefree Antosha Chekhonte, cheerful, suc- cessful, ready to laugh ... at the clever dvomik** who advises people to read in the kitchen, and at the barber who learns, while cutting someone’s hair, that his fian- cee is going to marry someone else, and then leaves his customer’s head untended”... The images came to him in a merry, light-hearted throng, amusing him, but rare- ly disturbing him... They filled the comfortable little flat, coming, it seemed, all at once to visit the entire family. Anton Pavlovich’s sister told me that her brother, whose room was separated from her bedroom only by a thin partition, often knocked on the partition at night in 
* By this time Chekhov was already a doctor, although without a practice, and his brother, Mikhail, was also beginning to publish his works in satirical journals (under a nom-de-plume). Note by V.G. Ko- rolenko. 
**A man whose job is to ensure that the courtyard and adjoining part of the pavement are kept swept and tidy. —7r. 

order to tell her about an idea he had had, or even a complete story that had suddenly occurred to him. And both were happily surprised at the unexpected combina- tions... Now, however, there was a marked alteration in that carefree approach: Anton Paviovich and his family could not help but notice that Anton possessed some- thing which was not just an entertaining, and at times useful plaything, but a rare gift which might bring with it great responsibility. The sketch ‘On Holy Night’ had, it seems, already been published by then (in Novoye Vremya), a wonderful picture full of penetrating, capti- vating sadness, still conciliatory and robust, yet already as far removed from the thoughtlessly humorous tone of the majority of his Motley Stories as the sky from the earth. And the face of Chekhov himself, only recently a light-hearted contributor to the journal Oskolki, had now acquired a certain expression which in former times would have been termed ‘the first glow of fame’... I remember how, when his mother spoke of him, appar- ently happy and proud of her son’s success, one could already hear a note of sadness. Anton Pavlovich and I were talking about a trip to St Petersburg, and about where we would meet there, and his mother said with a sigh: eves. it seems that Antosha is no longer mine...’ 
As is often the case, the mother’s presentiment proved true... 
We agreed to meet in St Petersburg in the editorial of- fices of Oskolki, where I indeed found Chekhov on the ap- pointed day, in the office of Leikin, one of the editors. It was here, by the way, that a small incident occurred: the day before, Leikin had been enthusing to Chekhov about a wonderful story sent in to Oskolid by a still unknown debu- tant writer from Tsarskoye Selo. The editor was full of praise for it, and had invited the author to come to discuss the possibility of working for the journal. Chekhov had ex- pressed the wish to read the manuscript. It turned out that it was nothing other than one of his own sketches carefully copied out from print and signed with a name no one had heard of. The best proof of fame: the plagiarist had ob- viously recognized the new talent, and had been drawn to it like some parasitic plant... 

Hil 
Some time later, Chekhov wrote his first story for a journal. It was. called ‘The Steppe’. During my stay in St Petersburg, Pleshcheyev received a letter from Moscow in which Chekhov wrote that his work was progressing rapid- ly. ‘I don’t know what it will finally be, but I can smell the flowers and grasses of the steppe all around me’ — that was roughly (I’m quoting from memory) how Chekhov de- scribed the atmosphere of his work, and it is this, without any doubt, which can be felt as one reads it. This first ‘major’ work also, it is true, bears the stamp of Chekhov's customary form. Some of the critics noted that ‘The Steppe’ seems to be made up of several small pictures set within one frame. That the pictures within this one large frame, however, breathe one and the same atmosphere is beyond dispute. It is as if the reader can himself feel the wind blowing freely across the steppe, filled with the per- fume of flowers, can himself follow the sparkle of a steppe butterfly winging through the air, and the dreamily heavy flight of a solitary and predatory bird. All the figures sketched against this background are also imbued with this unique aura of the steppe. Shortly after the story had ap- peared in Severny vestnik, Chekhov junior (Mikhail Pavlo- vich) told me that it contained many autobiographical, personal recollections. 
The story also contains one detail which seemed to me typical of Chekhov at that time. One of the characters in the story is a young peasant lad called Deniska, a coach- man. The coach with the travellers stops for a rest in the steppe in the stifling heat of midday. The burning rays of the sun beat down on their heads, and from somewhere comes the sound of a song, ‘soft, slow and doleful, like a lament and almost undetectable to the ear... As if an in- visible spirit was flying over the steppe and singing’ or as if the steppe itself ‘burnt, half-dead, already doomed, with- out words, but piteously and sincerely it was trying to con- vince someone that it was in no way to blame, that it had not deserved to be burnt up by the sun ... it was not at fault, but it was still asking someone’s forgiveness, avowing that it was suffering from unbearable pain and was feeling sad and sorry for itself’... Meanwhile, Deniska is the first of the travellers to wake up, and he goes to a nearby stream, and washes himself, drinking, splashing and snort- ing. Despite the oppressive heat, the melancholic view in every direction, the even more melancholic song coming from no one knows where and speaking of no one knows what guilt, Deniska is brimming with good spirits and en- ergy. ‘Well, and who'll reach the sedge first!’ he says to Yegorushka, the central character in the story, and he not only wins the victory over Yegorushka, wearied by the heat, but, still not satisfied with this, immediately suggests that they race back. 
I once said to Chekhov jokingly that he himself was like his Deniska. Indeed, at the peak of the mood of the eigh- ties, when society resembled that steppe with its wordless, weary and melancholic song, he was carefree, cheerful, full . of high spirits and energy. From somewhere or other vari- ous projects would come to him, moreover suddenly and ready-planned down to the finest details... Once he began to spread before me the plan for a journal to be published by men of letters, twenty-five of them, ‘and all debutants, all of them young’. Another tinie he looked at me, his fine eyes expressive of an idea which had suddenly matured, and said: 
‘Listen, Korolenko... P’ll come to stay with you in Nizhny [Novgorod].’ 
‘T’ll be only too happy. Just see that you do.’ 
‘Of course I’ll come... We’ll work together. We’ll write a play. In four acts. In two weeks.’ 
I laughed. Deniska again. 
‘No, Anton Pavlovich. I couldn’t keep up with you. You'll write the play yourself, but come to Nizhny just the same.’ 
IV 
He kept his word, came to Nizhny and charmed everyone who met him there on that occasion. On my next trip to Moscow, I found him already working on a play. He came out of his study, but took hold of my arm when I was about to leave, not wishing to disturb him. 
‘I really am writing a play, and I'll finish it,’ he said. “Ivan Ivanovich Ivanov”... Understand? There are thousands of Ivanovs ... the most ordinary man in the world, nothing of the hero about him at all... And that’s precisely why it’s so difficult... Do you sometimes find, when you're working, between two episodes that you can see quite clearly in your imagination — suddenly a blank...’ 
‘Across which,’ I replied, ‘you have to build a bridge not with your imagination, but with logic?..’ 
‘Yes, that’s it exactly...’ 
‘Yes, it happens sometimes, but then I stop working and wait.’ 
‘Yes, but you can’t write a play without bridges like that...’ 
He seemed a little absent-minded, dissatisfied and as if tired. Chekhov had considerable difficulty writing that first play, and experienced his first serious, purely lite- rary worries and setbacks, not to mention the problems over the stage production, the agonizing over the dis- tance between the word and the image, between the theatrical presentation and the word. This was the play that first revealed a radical change in Chekhovws ap- proach. I remember how much was written and spoken about a few of Ivanov’s careless phrases, such as ‘My friend, heed my advice: don’t marry a Jewess, or a psy- chopath, or a student.’ True, this was said by Ivanov, but Russian society was so painfully sensitive to certain issues of the day that the public was not prepared to separate the author from the hero; indeed, to be frank, Ivanov did not have that note of spontaneity and care- free impartiality which could be heard in Chekhov's previous works. The drama of Russian life had sucked into its vortex a writer who had stepped out onto the literary arena. One could not but feel in his play some underlying tendency, that the author was attacking something, defending something, and the argument was over what exactly he was defending and what exactly he was attacking. This first play, which Chekhov reworked several times, could provide invaluable material for a thoughtful biographer who wishes to trace the history of the spiritual turning point which took Chekhov from Novoye Vremya—to which he happily contributed at the beginning, and to which he sent not a line in his later years—to Russkiye Vedomosti, Zhizn and Russkaya mysl... Light-hearted spontaneity had come fatefully to an end, and now, equally fatefully, began the period of reflection and a heavy sense of responsibility for his tal- ent. 
After ‘The Steppe’ came the story ‘Name-Day’** which was also published in Severny- vestnik. Then came the third story (‘The Lights’)... The prevailing mood in this story was far more complex, and was even dark- ened by a sad and sceptical, if slightly cynical under- tone. Chekhov himself, in his correspondence, several times expressed his dissatisfaction with this story.“ The rest is undoubtedly known and remembered by the whole of reading Russia. Motley Stories was followed by an anthology suggestively entitled In the Twilight. Then came Gloomy Folk, after which Russkaya mys! publish- ed ‘Ward No. 6’—a work of amazing power and depth, and expressing that new mood of Chekhov which I would term his second period. That mood was now clearly defined, and everyone realized that there had been an unexpected change: a man who had only re- cently approached life with merry laughter and humour, who had been cheerfully light-hearted and witty, had suddenly, on looking more closely into the depths of life, discovered himself to be a pessimist. I would class- ify as his third period the stories, and even the plays, of his later years, in which one can detect a desire to see a better world, belief in that world, hope. Through the mist of sadness, sometimes very beautiful, sometimes corrosive and sharp, but always poetic, this hope shines like the domes of a distant church, barely visible through the hot dust and stifling haze of a difficult journey... And above everything there hovers the melan- cholic awareness: 
A pity that neither of us, little Vanya, 
Will live to behold that most wonderful day™, 
* The drama Ivanov was published in Severny vestnik (March, 1889). Note by V.G. Korolenko. 
**Traditionally the Russians celebrated the feast-day of the saint after whom they were named, usually the saint on whose feast-day they were born. — 77. 


Vv 
Following these early meetings, which were fairly fre- quent at the beginning of our acquaintance, I saw less and less of Chekhov. In the late eighties and early nineties our literary connections and preferences (I am speaking of our personal connections and preferences in the literary world) differed, and it also turned out that they rarely crossed thereafter, even when he joined the literary circles I frequented. It was then (at the end of the eighties) that I tried to introduce Chekhov to Mikhailovsky and Uspen- sky. We set off together as agreed for the Palais-Royal, where Mikhailovsky was staying at the time, and where we also met Gleb Ivanovich Uspensky and Alexandra Arka- dyevna Davydova (who later published the journal Mir Bozhi). However, nothing came of this meeting. Gleb Iva- novich remained reticently silent (the first signs of mental exhaustion were already manifesting themselves, heralding his approaching illness). Mikhailovsky kept the conversa- tion going, and even Alexandra Arkadyevna— an unusually cultured and tactful person — offended Chekhov with some sharp comment about one of his literary friends. When Chekhov had left, I could tell that the attempt had failed. Gleb Ivanovich with whom I left Mikhailovsky’s, noted with his customary sensitivity that I was down-hearted over something, and said: 
“You're fond of Chekhov?’ 
I tried to define what it was I felt for Chekhov, and the impression which he made on me. He listened with his usual pensive attention and said: 
‘Fine...’ but remained reticent. Now I realize that Us- pensky found the light-heartedness of the author of Motley Stories alien and unpleasant. He himself had once been possessed of a profound and original sense of humour, the sharpness of which, however, had soon turned to bitter- ness. In his article on Uspensky, Mikhailovsky gave an extraordinarily accurate and perceptive description of that reticence with which Uspensky deliberately restrained his inclination to amusing sentences and humorous images, fearing to profane the tragic motifs of Russian reality. Whether that was right or wrong I shall not discuss here, though I believe, of course, that it would be wonderful if people with such a natural fund of humour could find in 
34 
themselves and the world around them sufficient strength to conquer the massive melancholy of Russian life with the even more powerful force of their laughter. Perhaps we would fhen produce world classics of-safirical literature... One can dream, however, about whatever one likes, but the fact remains that modern Russian melancholy con- quers Russian humour, and this, with the ineluctability of a fatal law, was reflected — unfortunately, only too soon—in Chekhov himself. 
At the time, however, the matter still stood differently, and I remember with what sad incomprehension the deep eyes of Uspensky probed the open, cheerful face of this talented arrival from another world where it was still possible to laugh so light-heartedly. Chekhov also instinc- tively held aloof from the mood which had ripened in Uspensky and which was lying in wait for him, and they parted rather coolly, with an instinctive dislike for each other. 
Both of them are now gone. Uspensky died first, and Chekhov's grave is still open even as I write these words... However, each departed with hope for the future and bit- ter regret for the present. 
I recall yet another conversation with Chekhov, about Garshin». I don’t recall whether it was after Garshin’s death or just before the end of his clouded life... I had not long returned from Siberia, and the profound impression made upon me by its majestically severe landscape and its people was still vivid and fresh. I believed that if Garshin could be distracted from the painful impressions created by the reality of life around us, removed for a time from the world of literature and politics and, most important of all, if his weary soul could be relieved of that awareness of shared responsibility which so weighs down on every Rus- sian with a sensitive conscience, and instead find himself face to face with primordial nature and man then, so it seemed to me, his sick spirit might yet recover. However, Chekhov objected with the categorical refusal of a doctor: 
‘No, it’s incurable: some molecules in the brain have moved apart, and there’s no way to bring them back together...’ 
Later I often recalled these words. A year or two later, ‘molecules moved apart’ in Uspensky, and though he sought a cure in the ‘healing expanses’ of his native land, though he travelled the steppes and ravines of the South- ern Urals, the mountain peaks of the Caucasus, the Volga and the ‘remote rivers’ of Central Russia, he was unable to throw off the depression eating ever deeper into his soul, nor the awareness of ‘shared responsibility’ before the truth for all the untruths. And then the ‘molecules moved apart’ in Chekhov. Molecules in the lungs, it is true, and not in the brain, which retained its lucidity to the end. Yet who can say what role was played in this physical illness by the profound and corroding sadness which constituted the background for all Chekhov's mental, and therefore also physical, processes. 
In the second half of the nineties, my meetings with Chekhov were infrequent and fortuitous. In the period when his illness was already clearly diagnosed, we met only three or four times. One of these was in 1897, in the editorial offices of Russkaya mysl. At the time I was also ill. Chekhov asked after my health with the interest of a friend and a doctor, and when we were outside in the street, he warmly shook my hand and said: 
‘Never mind ... you’ll recover, I can promise you, you'll recover.’ | 
‘And so will you, Anton Pavlovich!..’ I said with a con- fidence born of my strong desire to believe it. 
‘Yes, yes, I hope so... I feel better already,’ he said, and we parted. 
I saw Chekhov for the last time in 1902, in Yalta, where I had gone to discuss a joint statement!*, Chekhov wrote to me to say that he wanted to stop in Poltava, but I went to see him instead, knowing how difficult that would be for him to come to me. He was living in his country house, which he had built (with artistic impracticability) some distance out of Yalta; his sister and his wife were living with him. As on our first meeting, Chekhov's sister met me downstairs, and as then, Chekhov came down from the first floor. I felt my heart contract painfully at the memory. It was the same Chekhov, but what had happened to his confident, calm joy of life? His features had sharpened, had become as if harsher, and it was only his eyes that still occasionally shone affectionately. More often, however, one could see in them the frozen expression of sadness. His sister said that sometimes he would sit for hours looking at one spot. During our conversation he picked up a book lying on the table, recently recommended to the reader by Lev Tolstoy. 
‘Polenz, Der Biittnerbauer'". Have you read it? A good book,’ he said. ‘Now if I could still write a book like that... I would think that was enough. Then I could die.’ 
He died before he could. a 
VI 
Yet again a comparison comes inevitably to mind: Gogol, Uspensky, Shchedrin— and now, Chekhov. These names constitute virtually an exhaustive list of great Rus- sian writers with a marked inclination to humour. Two of them died quite simply from acute depression, the other two—from a sense of hopeless gloom. Pushkin called Gogol ‘the cheerful melancholic’, and that apt definition applies equally well to the others ... Gogol, Uspensky, Shchedrin, Chekhov... 
Could it be that Russian humour indeed contains some- thing fatal? Does the reaction of innate humour to Russian reality—to use the terminology of the chemist — inevitably yield a poisonous residue which destroys more effectively than anything else the vessel in which the reaction takes place — that is, the writer’s soul?..