பிரமிள்: கடகரேகை - ஹென்றி மில்லர் தமிழாக்கம் கால சுப்ரமணியம்

கடகரேகை - ஹென்றி மில்லர்
தமிழாக்கம் கால சுப்ரமணியம்

மெய்ப்பு பார்க்க இயலவில்லை

லயம் 13

www.padippkam.com

ஒரு வேசியைப் போன்றது பாரிஸ் தூர இருந்து பார்ப்பதற்கு அவள் பரவசமூட்டுபவளாக விளங்குவாள். உங்கள் கையில் அவள் அகப்பட்டாலன்றி உங்களால் நிலைகொள்ள முடியாது. பிறகு, ஐந்து நிமிடங்களுக்குப் பின் வெறுமையை உணர்வீர்கள். உங்களை நினைத்தே அருவருப்பு ஏற்படும், ஏமாற்றப்பட்டதாக நினைப்பீர்கள்.

பாக்கெட்டில் பணத்துடன் நான் பாரிஸ்-க்குத் திரும்பி வந்தேன் - சில நூறு பிராங்குகள் - ரயில் ஏறிப் புறப்படும்போது காலின்ஸ் என் பாக்கெட்டில் திணித்தவை. ஒரு ரூம் எடுப்பதற்கு இது போதும் ஒரு வாரத்தை நல்லமுறையில் ஒட்டிவிடலாம். பல வருடங்களுக்குப்பிறகு இப்போதுதான் என்கையில் இவ்வளவு அதிகமாக வைத்திருப்பது என் முன் ஒரு புதுவாழ்வு விரிந்து கிடப்பதைப்போல நான் குதுகலமாயிருந்தேன். இந்த உணர்வை நான் தொடர்ந்து பாதுகாக்க விரும்பினேன். ரியூ டு ஷத்தோவில் ஒரு பேக்கரிக்கு மேலிருந்த ஒரு சாதாரண ஒட்டலைத் தேர்ந்தெடுத்தேன். ரியூ டி வான்வாவுக்குச் சற்றுத் தள்ளியிருந்த இவ்விடம் ஒருமுறை யூஜினால் எனக்குச் சுட்டிக்காட்டப்பட்டது. மோந்பார்னேலின் தடங்களை வளைத்து இணைக்கும் பாலம் சில தப்படித் துரத்திலேயே இருந்தது. ரொம்பவும் இருந்து பழக்கப்பட்ட இடம்.
-
ஒரு மாதத்துக்கு நூறு பிராங்குக்கு நான் ஒரு ரும் எடுத்திருக்க முடியும். அது ஒரு ஜன்னல்கூட இல்லாமல், எந்த வசதிகளுமற்ற அறையாகத்தான் இருக்கும் என்பது உறுதி. ஒரு சரியான இடத்தைப் பெறும்வரை, கொஞ்ச நாட்கள் மட்டும் சாய்ந்து கிடக்க, இப்படிப்பட்ட ஒன்றை நான் ஒரு வேளை எடுத்துக்கூட இருப்பேன். இந்த அறையை அடைவதற்கு முதலில் ஒரு குருடரின் அறை வழியே செல்ல வேண்டிய கட்டாயத்துக்கு நான் வளாக வேண்டியிராமலிருந்தால், உண்மையில் அப்படித்தான்

ரியூ செல் பக்கம் சென்றேன். கல்லறைக்குச் சற்றே பின்புறமாக, முற்றத்தைச் சுற்றிப் பால்கனிகளோடுகூடிய, ஒருவகையான எலி வளை அங்கிருப்பதைப் பார்த்தேன். பால்கனியிலிருந்து தொங்கிக்கொண்டு, கீழ்தளம் வரையில் குருவிக்கூண்டுகள் இருந்தது உற்சாகமூட்டும் காட்சிதான் என்றாலும், எனக்கு ஆஸ்பத்திரியின் ஒரு பொது வார்டை நினைவூட்டியது அது. அதன் சொந்தக்காரரும், அதிக ஹாஸ்ய உணர்வோ சமார்த் தியமோ உள்ளவராகத் தெரியவில்லை. ஒரு இரவு காத்திருக்க முடிவு செய்தேன். சுற்றிலும் ஒருமுறை ஒழுங்காக ஒரு பார்வை செலுத்திவிட்டு பின், அமைதியான பக்க வீதியொன்றில் ஏதாவது ஒரு சிறிய, கவர்ச்சிகரமான, ஜாயிண்ட் ஒன்றைத்தேர்ந்தெடுக்க நினைத்தேன்.

மதிய உணவு வேளையில், பதினைந்து பிராங்கைச் சாப்பாட்டுக்காகச் செலவழித்தேன். நான் திட்டமிட்டு ஒதுக்கி வைத்த தொகையைக் காட்டிலும் இரண்டு பங்கு அதிகம் அது. இது என்னை மிகவும் அலைக்களித்ததால், உண்மையில் தூறல் விழத் தொடங்கிவிட்ட போதிலும்கூட, காஃபிக்காக காத்திருந்து பார்க்க நான் என்னை அனுமதிக்கவில்லை. கொஞ்சம் நடந்து விட்டு, சரியான நேரத்தில் படுக்கையில் அமைதியாகப் படுத்து விடலாம் என்று எண்ணினேன். இப்படியாக, என் கையிருப்பைப் பாதுகாத்துக்கொள்ளும் முயற்சியில், நான் வெகுவாக என்னைக். கஷ்டப்படுத்திக் கொண்டேன். என் வாழ்நாளில் நான் இப்படி இருந்ததேயில்லை. இது என் இயல்பும் அல்ல.

கடைசியாக மழை கொட்டத் தொடங்கிவிட்டது. எங்காவது என்னைப் பொருத்திக் கொள்ளவும் கால்களைச் சாவகாசமாக நீட்டிக்கொள்ளவும் வேண்டும் என்ற பொறுப்பிலிருந்து என்னை இது விலக்கியதால், எனக்கு மிகச் சந்தோசமே ஏற்பட்டது. பியூல்வார்த்ரஸ்ப்பாய் நோக்கித் திரும்பி நான் வேகமாக நடக்கத் தொடங்கினேன். திடீரென்று ஒரு பெண் என்முன் எதிரிட்டாள்; அந்தக் கொட்டும் மழையில், நேரம் என்ன என்று அறிய விரும்பி, என்னை நிறுத்தினான். என்னிடம் கைக்கடிகாரம் இல்லையென்பதைக் சொன்னேன். 'ஓ! கைன்ட் சார் நீங்கள் ஆங்கிலம் பேசுவீர்களா என்ன?' என்று அவள் வெடிப்புறப் பேசத் தொடங்கினாள். நான் தலையாட்டினேன். இப்போது மழை சகிக்க முடியாமல் பெய்து கொண்டிருந்தது.
'மை குட் ......
________________

கூட என்னிடம் பணமில்லை. என்னை மன்னிக்க வேண்டும். டியர் சார், உங்கள் முகத்தைப் பார்த்தாலே கருணையுள்ளவர் என்று தெரிகிறது. நீங்கள் ஆங்கிலேயர்தான் என்பதும் எனக்கு நன்றாகத் தெரிகிறது. இப்படிச் சொல்லிவிட்டு என்னைப் பார்த்துப் புன்னகைத்தாள் - விசித்திரமான அரைக்கிறுக்குப் புன்னகை நீங்கள் எனக்குக் கொஞ்சம் யோசனையும் கூறலாம். டியர் சார் நான் இந்த உலகத்தில் தன்னந்தனியவளாய் நிற்கிறேன். கடவுளே, பயங்கரம். பனமில்லாமலிருப்பது."

இந்த டியர் சாம், கைன்ட் சாம், ‘மை குட் மேன்’ம் என்னை ஹிஸ்டிரியாவின் எல்லைக்கே கொண்டு சென்றன. நான் அவளுக்காகப் பரிதாபப்பட்டேன் என்றாலும் சிரிக்கவும் செய்தேன். நான் சிரித்தேன்; அவள் முகத்துக்கு நேராகச்சிரித்தேன். பிறகு அவளும் சிரித்தாள் அமானுஷ்யமாக உச்ச ஸ்தாயியில் சிரித்தாள்-சுருதிபேதத்துடன் கொஞ்சமும் எதிர்பாராமல் வரும் ஒரு ஸ்வரத்துணுக்காக-உாத்துச் சிரித்தாள். அவள் கைகளைத் தாவிப் பற்றினேன். அருகிலிருந்த கஃபேவை நோக்கி நாங்கள் மின்னலாகப்பறந்தோம். பிஸ்த்ரோவுக்குள் நுழையும் போதுகூட அவள் கொக்கரித்துச் சிரித்துக் கொண்டிருந்தாள். 'மை டியர் குட் மேன்' என்று ஆரம்பித்தாள். “ஒருவேளை நான் நிஜத்தைச் சொல்லவில்லை என்று நீங்கள் நினைக்கலாம். நான் யோக்கியமான பெண், நல்ல குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவள். ஆனால் - ” இங்கே அவள் தேய்ந்து நசுங்கிய புன்னகையை எனக்கு மீண்டும் காட்டினாள். 'நான் மிகவும் துரதிருஷ்டசாலி. உட்காருவதற்குக் கூட இடமில்லாதவளாயிருக்கிறேன். இப்படி அவள் சொன்னதும் நான் மீண்டும் சிரிக்கத் தொடங்கினேன். அவள் பயன்படுத்திய வார்த்தைகள், விசித்திரமான உச்சரிப்பு. அவள் அணிந்திருந்த கோமாளித்தனமான தொப்பி, அந்த வற்புறுத்தும் புன்னகை-என்னால் சிரிப்பதைத் தவிர்க்க முடியவில்லை.

“இங்கே பார்” என்று குறுக்கிட்டேன் “எந்த தேசத்தவள் நீ”

நான் இங்கிலிஷ்காரி என்று பதிலளித்தாள், அதாவது நான் போலந்தில் பிறந்தேன், ஆனால் என் அப்பா ஒரு ஐரிஷ்காரர். . - - - -

ஆகவே உன்னால் ஆங்கிலம் பேசமுடிகிறது: "ஆமாம் . என்றாள். பின் காதல் கணவனோடு, நாணம் கொண்டவள் ......

ஏதாவது ஒரு நல்ல அடக்கமான ஒட்டல் பற்றி உனக்கே தெரியும் என்றும், அங்கே நீயே என்னை இட்டுச் செல்வாய் என்று நம்புகிறேன் என்றும் சொன்னேன் - அவளோடு செல்ல வேண்டும் என்ற ஈடுபாடுகொண்டு நான் இதைச் சொல்லவில்லை; வழக்கமான முன்னேற்பாடுகளிலிருந்து அவளை விடுவிக்க வேண்டும் என்றே இதைக்கூறினேன்.

'மை டியர் சார்! நான் மிகவும் வருத்தப்படக்கூடிய தப்பொன்றைச் செய்துவிட்டதுபோல் அவள் சொன்னாள், நீங்கள் அப்படி நினைக்கவில்லை என்று எனக்குத் தெரியும். நான் அந்த மாதிரிப்பெண் அல்ல. நீங்கள் என்னேடு தமாஷ் செய்கிறீர்கள். எனக்குத் தெரியும், நீங்கள் மிகவும் நல்லவர்... உங்கள் முகம் மிகக் கருணையான முக்ம்... உங்களிடம் பேசியதைப்போல் ஒரு பிரஞ்சுக்காரரிடம் பேசத் துணிந்திருக்க மாட்டேன். அவர்கள் நேரடியாகவே அவமானம் செய்து விடுவார்கள்.

இதே ரீதியில் அவள் கொஞ்ச நேரம் தொடர்ந்து பேசிக் கொண்டிருந்தாள். அவளிடமிருந்து நான் விடுபட்டுச் செல்ல விரும்பினேன். ஆனால் அவள் தனியாக, விடுபட்டுச் செல்ல விரும்பவில்லை. அவளுடைய சான்றிதழ்கள் முறையாக இருக்க வில்லை என்று பயப்பட்டாள். அவளது ஒட்டல்வரை நான் பெரிய மனது வைத்து, உடன் வர முடியுமா? ஒருவேளை நான் அவளுக்கு பதினாறு அல்லது இருபது பிரங்குகளை - ஒட்டல் பரிபாலகரைத் திருப்திப்படுத்த-கடன் ஆகத் தரலாம்! அவள் தங்கியிருப்பதாகச் சொன்ன ஓட்டல் வரைக்கும் நான் அவளுடன் நடந்தேன். அவள் கையில் ஒரு ஐம்பது பிராங்க் நோட்டை வைத்தேன். அவள் மிகவும் புத்திசாலியாயிருக்க வேண்டும் அல்லது மிக அப்பாவியாக இருக்க வேண்டும்-சில சமயங்களில் இதை முடிவு செய்வது சிரமம்-ஆனால், எப்படியும், அவள் ஓடிப் - போய் ஒரு பிஸ்த்ரோவில் சில்லறை மாற்றிக்கொண்டு வரும்வரை நான் காத்திருக்க வேண்டும் என்று விரும்பினாள். ஒன்றும் சிரமப் படவேண்டாம் என்றேன். இதைச் சொன்னதும், அவள் என் கரத்தை உத்வேகத்துடன் தாவிப்பற்றினாள். அவள் உதடுகளுக்கு அதை உயர்த்தினாள். நான் பிரமித்துத் திகைத்துப் போனேன். நான் வைத்திருந்த அற்பமான எல்லாவற்றையும் அவளுக்குக் கொடுத்துவிடத் துடித்தேன். எப்போதோ கொஞ்ச நேரமாவது பணக்காரனாக இருப்பது நல்லது என்று எனக்குள் .... விடவும் இல்லை. ஐம்பது பிராங்குகள் ஒரு மழைக்கால இரவில் விரயம் செய்ய இதுபோதும்.

நான் அங்கிருந்து நடந்தபோது எப்படி அணிவது என்று தெரியாமல் அணிந்திருந்த தன் கோமாளித்தனமான சின்னக் குல்லாயை எடுத்து, என்னை நோக்கி ஆட்டினாள். இது. நாங்கள் மிகவும் பழக்கமான விளையாட்டுத் தோழர்கள் போலத் தோன்றச் செய்தது. நான் மடத்தனமாகவும் கிறுகிறுப்பாகவும் உணர்ந்தேன் மை டியர் கைன்ட் சார், உங்கள் அபாரமான நல்லமுகம், நீங்கள் மிகவும் நல்லவர். இத்யாதி. . இத்யாதி. . நான் ஒரு புனிதனாக உணர்ந்தேன்.

巴

உள்ளுர நான் பெருமிதமும் கர்வமும் கொண்டவனாய் பூரிப்படைந்திருந்தேன். உன்னதத்தை வெளிப்படுத்தியவனாய் உணர்ந்ததால், உடனடியாகப் படுக்கைக்குப் போவது அவ்வளவு எளிதாக இல்லை. எதிர்பாராத இந்த நல்லதனத்தின் வெடித்தலைத் தொடர்ந்து சுருதி கூட்ட வேண்டும் என்று நினைத்தால் அதில் ஒன்றும் ஆச்சரியமில்லையல்லவா? கானகம் என்பதை நான் கடந்தபோது, அதன் நடன அரங்கு என் பார்வையில் பட்டது. பெண்கள் திறந்த முதுகுடன், தம் அழகிய பிருஷ்டங்களை என்னை நோக்கிப் பக்கவாட்டில் குலுக்கிக் கொண்டிருந் டிருந்தனர். மூச்சுத்திணற, வேர்வை முத்துக்கள் மாலையாகப் படர்ந்திருந்தன. நான் நேரே பாரை நோக்கிச் சென்றேன். ஒரு கூப் ஷாம்பெய்னுக்கு ஆர்டர் செய்தேன் இசை நின்றதும், நார்வே நாட்டுக்காரி போலத் தோன்றிய ஒரு பொன்னிறக் கூந்தழழகி நேரே எனக்குப் பக்கத்து இருக்கையில் வந்து அமர்ந்தாள். வெளியில் நின்று பார்த்தபோது தோன்றியது போல், அந்த இடம் கும்பலாகவோ கேளிக்கை நிறைந்ததாகவோ இருக்கவில்லை. அரை டஜன் ஜோடிகள் மட்டுமே அங்கிருந்தனர்; எல்லோருமே ஒரே சமயத்தில் எழுந்து நடனமாட வேண்டி யிருக்கும். எனது தைரியம் என்னைவிட்டுக் கசிந்து விடாமலிருப் பதற்காக, இன்னொரு கூப் ஷாம்பெய்னுக்கு ஆர்டர் கொடுத் தேன். -

அந்தப் பொன்னிறக் கூந்தல்காரியுடன் நடனமாட நான் எழுந்தபோது, எங்களைத் தவிர அரங்கில் அதிகம் யாருமில்லை. வேறு ஒரு சமயமாயிருந்தால் நான் சுயஉணர்வோடு இருந்திருப்பேன். ஆனால், இந்த ஷாம்பெய்னும், அவள் என்னைப் பிடித்துத் தொங்கிக்கொண்டிருந்த தோரணையும், மங்கிய விளக்கு திடமான பாதுகாப்புணர்வும். நல்லது. . . நாங்கள் இருவரும் இணைந்து இன்னொரு நடனமும் ஆடினோம். தனித்த காட்சியாய் இருந்தது அது; பின்பு பேசத் தொடங்கிவிட்டோம். அவள் உடனே அழத் தொடங்கினாள் -அப்படித்தான் இது ஆரம்பமாகியது. ஒருவேளை, அவள் மிக அதிகமாகக் குடித்திருக்கலாம் என்றே முதலில் நினைத்தேன். எனவே, அக்கறையற்றவன் போல் பாசாங்கு செய்தேன். இதற்கிடையில், வேறு ஏதாவது இருக்கை காலியாக இருக்கிறதா என்று தெரிந்துகொள்ள, சுற்று முற்றும் பார்த்தேன். ஆனால் அந்த இடமே முற்றாகக் காலி செய்யப்பட்டிருந்தது.

-
நீங்கள் ஒரு வலையில் சிக்கிக் கொண்டவுடன் செய்ய வேண்டிய காரியம், உடனே போராட வேண்டியதுதான். அப்படிச் செய்யாவிட்டால் நீங்கள் தொலைந்தீர்கள். ஆனால் என்னைத் தடுத்ததோ, இரண்டாவது தடவை யாசகம் செய்தால், தணிக்கை செய்து போதுமான அளவு சரிபார்த்துச் வேண்டும் என்ற விநோதமான எண்ணம்த்ான். -

அவளது புலம்பலுக்குக் காரணத்தை, நான் வெகு சீக்கிரமே கண்டுபிடித்து விட்டேன். அவள் தன் குழந்தையை அப்போது தான் புதைத்திருந்தாள்; அவள் நார்வேஜிய இனத்தவள்.கூட அல்ல, பிரெஞ்சுக்காரி; மிட்வொய்ப்பாக வாழ்க்கை நடத்துபவள் - ஸ்டைலாக உடையுடுத்தும் மிட்வொய்ப் அவனது முகத்தில், கண்ணிர் வடிந்து கொண்டிருந்தாலும்கூட, இதை நான் சொல்லித்தானாக வேண்டும். அவள் தன்னைத் தேற்றிக் கொள்ள, இன்னும் கொஞ்சம் குடிப்பது உபயோகமாயிருக்குமா என்று கேட்டேன். அதைவைத்து, அவள் தாமதிக்காமல் உடனே விஸ்கிக்கு ஆர்டர் செய்தாள். கண்ணைச் சிமிட்டிச் சைகைசெய்து அலட்சியமாக அதைக் குடித்துத் தீர்த்தாள். இன்னொன்று தேவைப்படுமா என்று நான் மெதுவாகக் குறிப்பிட்டேன். தேவைப்படும் என்றே நினைப்பதாகக் கூறினாள். தான் மிகவும் மக்கிப்போனதாக, அதிபயங்கரமான விசனமுள்ளவளாகத் தன்னை உண்ர்கிறாளாம். ஒரு - கேமல் சிகரெட் அவளுக்கு உபயோகமாயிருக்கலாம் என்று நினைத்தாள் இல்லை. ஒரு நிமிஷம் பொறுங்கள்' என்ற அவள், அதைவிட நான் லெப் பால் மால்'-ஐ அதிகம் விரும்பு......
என்று நினைத்துக்கொண்டேன். இன்னொரு நடனத்துக்கு அவளை எழச் சொல்லி இழுத்தேன். தன் ஆட்டத்தின்போது அவள் இன்னொரு நபராகத் தோன்றினாள். ஒருவேளை, சோகம் ஒருவரை இன்னும் அதிகச் சிற்றின்பக் கேளிக்கையில் ஆழ்த்திவிடுமோ என்னவோ; நான் விடுபட்டு வெளியேறும் விதத்தில் எதையோ முணுமுணுத்தேன். எங்கே என்று ஆவலுடன் கேட்டவள்; ஒ! எங்கேயாவது, நாம் பேசுவதற்கு உதவக்கூடிய ஏதாவது ஒரு அமைதியான இடத்துக்கு . - என்றாள்.

நான் டாய்லட்டுக்குப் போனேன். மீண்டும் ஒருமுறை பணத்தை எண்ணிப்பார்த்தேன். நூறு பிராங்க் நோட்டுக்களை உள்பாக்கெட்டில் மறைத்துக்கொண்டு, ஐம்பது பிராங்க் நோட்டு ஒன்றை வெளியில் வைத்துக் கொண்டேன். கால்சட்டைப்பையில் சில்லறைகளைப் போட்டுக் கொண்டேன். நேரடியாகவும் வம்பு செய்யாது எதார்த்தமாகவும் பேசுவது என்ற எண்ணத்தோடு பார் நோக்கி மீண்டேன். -

அவளாகவே விஷயத்துக்கு வந்துவிட்டதால், பிரச்னையைச் சுலபமாக்கினாள் அவள் பல கஷ்டங்கள் அவளுக்கு ஏற்பட்டுள்ளன. தனது குழந்தையை அப்போதுதான் இழந்திருந்தாள் என்பது மட்டுமல்ல, அவளது தாய் நோயுடன்-மிக நோயுடன்விட்டுக்கு வந்திருக்கிறாள். டாக்டருக்குக் கொடுக்க வேண்டி யுள்ளது; மருந்து வாங்க வேண்டியுள்ளது. மற்றும் இதுபோன்று இன்னும் இன்னும். நான் அதில் ஒருவார்த்தையைக்கூட நம்ப வில்லை என்பது உண்மைதான் - நானே ஒரு ஹோட்டலைத் தேடிக்கொண்டிருப்பதால், என்கூட அவளும் வரலாம் என்று யோசனை கூறினேன்-அந்த இரவைக் கழிக்கலாம். இதில் கொஞ்சம் சிக்கனமும் இருக்கிறது என்று எனக்குள் நினைத்தேன். ஆனால் அவள் அப்படிச் செய்யக்கூடாதாம். வீட்டுக்குப் போக வேண்டும் என்று வற்புறுத்தினாள் அவளுக்கே ஒரு அபார்ட்மென்ட் இருப்பதாகச் சொன்னாள். மேலும், அவள் தன் தாயையும் கவனிக்க வேண்டியிருப்பதும் ஒருபுறம் தொடர்கிறது. இதுபற்றி யோசித்து, அவளுடைய இடத்தில் உறங்குவது இன்னும் சிக்கனமாயிருக்கும் என்று முடிவு செய்தேன். எனவே, சரி என்றேன். உடனே போகலாம் என்றேன். எப்படியானாலும், போவதற்கு முன்னால், என்னுடைய நிலை என்ன
________________

கூடாது எனத் திர்மானித்தேன். எனது பாக்கெட்டில் எவ்வளவு தொகை இருக்கிறது என்று நான் சொன்னதும், அவள் மயங்கி கீழே விழப்போகும் எல்லைக்குப் போய்விட்டாள் என்றே நினைத்தேன். அதை வைத்துக் கொண்டா என்ற அவள், தன்னை மிகவும் அவமதிப்பதாகச் சொன்னாள். நான் அதைரியப்படாமல், ஒரு நாடகக் காட்சியே நடக்கப் போகிறது என்று எதிர்பார்த்திருந்தேன்.

எப்படியானலும் நான் உறுதியாக நின்றேன்: மிகவும் நல்லது. அப்போ நான் போகலாமா! ஒரு வேளை நான்தான் தப்பாய் நினைத்திருக்கலாம்: என்றேன் அமைதியாக 'தப்பாய்த்தான் நினைத்து விட்டீர்கள் என்றே சொல்வேன்! ஆச்சரியத்துடன் சொன்னாள் அவள்; அதே சமயம், சட்டையோடு சேர்த்து என்னைப் பிடித்த பிடியையும் விடவில்லை. *இதோ யார், அன்பே நியாயமாகச் சொல்' என்றாள் பிரெஞ்சில் இதைக் கேட்டதும் எனக்கு எனது எல்லாத் தைரியமும் திரும்பியது. கொஞ்சம் அதிகம் கூட்டித் தருவதாக உறுதி சொன்னால் போதும், எல்லாம் சரியாகிவிடும் என்று எனக்குத் தெரிந்தது. சரி, சரி' எனச் சலிப்புடன் சொல்லி, நான் உன்னிடம் நல்லபடி நடந்து கொள்வேன், யே பார்ப்பாய்' என்றேன்.

அப்படியானால், பொய் சொன்னிர்களா? என்றாள்.

ஆம்' என்று புன்னகைத்து, 'சும்மா பொய்தான் சொன்னேன்' என்றேன். நான் எனது தொப்பியை எடுத்து வைத்துக் கொள்வதற்கும் முந்தி, அவள் ஒரு வாடகைக்காரைக் கைதட்டிக் கூப்பிட்டு விட்டாள். அவள். தனது முகவரியாக, பியுல்வார்த் டி கிளிஷே என்பதைக் கூறுவதைக் கவனித்தேன். ரூம் வாடகைக்குமேல் அது பொருத்தமாயிருக்கும் என்று எனக்குள் நினைத்தேன். ஓ! சரி! இன்னுள் நேரம் நிறைய இருக்கிறது. பார்ப்போம். இதற்குப்பின், அது எப்படித் தொடங்கியது என்றே எனக்குத் தெரியவில்லை; அவள் சீக்கிரமே என்னிடம் ஹென்றி போர்டியாக்ஸ் பற்றிப் பிதற்றிக் கொண்டு வரலானாள். ஹென்றி போர்டியாக்ஸ் பற்றி அறிந்த விபச்சாரிகளைச் சந்தித்தவன்தான் நான் என்றாலும், இவள் அதிகம் தரலாம் என்று யோசித்தும் பார்க்குமளவு பாதித்தது. ''காலம் கனிந்து நிற்கும்போது அவள் பிரெஞ்சில் இப்படிக் சொல்லி நான் கேட்டேன் என்றே தோன்றுகிறது. எப்படியும் அதுபோலத்தான் ஒலித்தது. நானிருந்த நிலையில் அந்த திரி ஒரு வாக்கியம், நூறு பிராங்க் மதிப்புடையது. அது அவனது சொந்த வாக்கியமா அல்லது ஹென்றி போர்டியாக்ஸிடமிருந்து கிளப்பியதா என்று ஆச்சரியப்பட்டேன். அற்பமான விஷயம். அது மோந் மார்டியுடையது. மாலை வந்தனம், அம்மா என்று மனதுக்குள் சொல்லிக்கொண்டேன் மகளே! இனி உன்னை நான் கவனித்துக்கொள்கிறேன் காலம் கனிந்து நிற்கும்போது: கூடவே, தனது டிப்ளமாவை அவள் எனக்குக் காட்டப் போகிறாள் என்பதையும் ஞாபகப்படுத்திக் கொண்டேன்.

எங்களுக்கும் பின் கதவு மூடப்பட்டதும், அவள் மேலே சிறகடித்துப் பறக்கலானாள். மன. தடுமாறியது. பாதி அவிழ்த்த நிலையில்கூட, தன் கா. , கொட்டிக்கொட்டி, தா பெர்ன்ஹார்டின் போஸ்களைக் காட்டினாள். இதற்கிடையில், சும்மா நின்றுகொண்டிருக்கும் என்னிடம் உடைகளைக் கலைந்துவிட - இந்த மாதிரி செய்ய அந்தமாதிரி செய்ய என்று சீக்கிரம்- என்று வற்புறுத்தினான். கடைசியாக எல்லா வற்றையும் அவள் அவிழ்த்துப் போட்டுவிட்டு, ஒரு உள்ளாடையை உரிப்பதற்காகத் தம் கரங்களால் போராடினான். பின் தனது கிமோனோவைத் தேடலானாள். நான் அவளை இறுக அணைத்தேன். அவளை ஒரு தடவை நன்றாகக் கசக்கிப் அழிந்தேன். நான் அவளை விடுவித்தபோது தன் முகத்தில் ஒருவிதக் கவலையுடன் அவள் விளங்கினாள். கடவுளே! கடவுளே! நான் கீழ் மாடிக்குப் போயாக வேண்டும். அம்மாவை ஒரு பார்வை பார்க்க வேண்டும். என்று வியப்பு குரல் காட்டினாள். விரும்பினால், நீங்க ள் குளிக்கலாம் அன்பே, இதோ! நொடியில் நான் திரும்பி விடுகிறேன். என்றாள். கதவருகில் நான் அவளை மீண்டும் அணைத்தேன். உள்ளாடைகளுடன் நான் இருந்தேன். கட்டுப் படுத்த முடியாதபடி, புடைப்பு ஏற்பட்டிருந்தது எனக்கு இந்த வேதனை, பரவசம், சோகம், நடிப்புத்திறம் எல்லாம் சேர்ந்து, எப்படியோ என் பசிமைக் கிளிறிவிட்டது. ஒருவேளை, மாகி ரியுவை விழுங்கித் தீர்க்கத்தான் அவள் கீழ்த்தளத்துக்குள் சென்றிருக்கலாம் வழக்கத்துக்கு மாறான ஏதோ ஒரு நிகழ்ச்சி நடக்கப்போவதாக என்னுள் ஒரு உணர்வு ஏற்பட்டது. காலைக்.....
தேன். இரு அறைகள். அப்புடியொன்றும் மோசமாயில்லாத, மி க வு ம் மேனாமினுக்கித்தனமாக அலங்கரிக்கப்பட்ட ஒரு பாத்ரும். எல்லாவற்றிலும் முதல்நிலை என்றிருந்த அவளுடைய டிப்ளமோ சுவரில் மாட்டியிருந்தது. ஒரு குழந்தையின் போட்டோவும் - அ ழ கா ன, குழல்கற்றைகளுடன் கூ டி ய சின்னஞ்சிறியவள். ஒப்பனை மேஜையின் மேலிருந்தது. குளிப்பறையில் தண்ணீரை நிறைத்தேன்; பின் எனது நினைப்பை மாற்றிக்கொண்டேன். ஏதாவது நிகழலாம் என்றால், நான் குளியல் தொட்டியில் கண்டுபிடிக்கப்படுவதாக அது இருக்கக்கூடாது என்று விரும்பினேன். முன்னும் பின்னும் நடந்து சலித்தேன். நிமிடங்கள் நகர நகர நான் இன்னும் இன்னும் சஞ்சலமடைந்தேன்.

அவள் திரும்பி வந்தபோது, முன்னைவிட அதிகம் கவலை தோய்ந்து காணப்பட்டாள். செத்துக் கொண்டிருக்கிறாள். செத்துக்கொண்டிருக்கிறாள்.' என்று தொடர்ந்து ஒப்பாரி வைத்துக் கொண்டிருந்தாள். ஒரு தருணத்தில், வெளியேறி விடலாம் என்ற நிலைக்கு வந்துவிட்டேன். உங்களுக்கு நேர் கீழே, கீழ்த்தளத்தில், அவள் தாய் செத்துக்கொண்டிருக்கும் போது, அந்தப் பெண்ணின்மேல் ஏறுவதற்கு உங்களுக்கு எப்படி மனம் வரும்? எனது கரங்களால் அவளைச் சுற்றி வளைத்தேன் - பாதி அனுதாபத்தோடு. பாதி, நான் எதற்காக வந்தேனே அதை அடையும் உறுதியோடு. இந்த நிலையில் நாங்களிருந்த போது, நிஜமான வேதனையில் இருப்பதைப்போல் அவள் முணு முணுத்தாள் - அவளுக்குக் கொடுப்பதாக நான் வாக்களித்த பணம் இப்போது அவளுக்குத் தேவைப்படுகிறதாம். அன்னை'க்காகத்தான் அது. நாசமாய்ப் போக... சில பிராங்கு களுக்காகப் பேரம் பேசும் மனநிலையில் அப்போது நான் இல்லை. என் துணிகளைப் போட்டிருந்த நாற்காலியை நோக்கி நடந்தேன். எனது உள்பாக்கெட்டிலிருந்து நூறு பிராங்கு நோட்டொன்றை எனது பின்புறத்தை அவளுக்குக் காட்டி, ஜாக்ரதையாக மறைத்துக்கொண்டு உறுவினேன். மேலதிகமாக, முன்னெச்சரிக்கையோடு, நான் எங்கே படுக்கப்போகிறேனோ அந்தப் படுக்கைக்குப் பக்கத்தில் என் பேண்ட்டைப் போட்டேன். மொத்தத்தில், அவளுக்கு நூறு பிராங்க் திருப்தி யளிக்கவில்லை. இதுவே போதுமானது' என்று அவள் மெலிந்த குரலில் எதிர்கொள்வதை என்னால் கவனிக்க முடிந்தது. டபின்பு நான் ஆச்சரியப்படும் வகையில் ஆற்றலோடு, தன்
________________

விளக்குகள் ஒய்ந்தன. உணர்ச்சியோடு அவள் என்னை அணைத்தாள் - படுக்கையில் கிடத்தியதும் எல்லாப் பிரெஞ்சு ..களும் செய்வதைப்போல், பாவத்தோடு முனகினாள். பயந்துபோகும் வகையில் தன்னோடு என்னை மேல் உச்சத் திற்குக் கூட்டிக்கொண்டு சென்றாள். விளக்கை அனைத்து விடும் காரியம் எனக்குப் புதிய விஷயம். அது உண்மையில், வழக்கமான காரியமாகவே தோன்றியது. ஆனால் எனக்குச் சந்தேகம் தோன்றவே நாற்காலியின்மேல் நான் போட்ட பேண்ட் இன்னும் இருக்கிறதா என்று கைகளை நீட்டித் தடவிப் பார்த்துக்கொண்டு அதற்கு வசதியாக நான் இருக்கும்படி வகை செய்து கொண்டேன்.

இவை இப்படியே நாங்கள் கடத்தி முடித்தோம் என்றே நினைக்கிறேன். படுக்கை மிக செளகரியமாக இருந்தது. சராசரி ஹோட்டல் பெட்டைவிட மெத்தென்றிருந்தது: படுக்கை உறைகள் சுத்தமாயிருந்தன என்பதையும் கவனித்திருந்தேன். ஆனால் அவள் மட்டும் நிம்மதியின்றி நெளியாமல் இருந்திருத்தால் சென்ற ஒரு மாதத்திற்கும்மேல் அவள் எந்த ஆணிடமும் படுக்கவில்லை என்றுதான் நினைக்க வேண்டியிருக்கும். நான் அக்கால்த்தை எனதாக்க விரும்பினேன்; எனது நூறு பிராங்கின் முழு பதிப்பையும் பெறவிரும்பினேன். ஆனால் அவள் கோமாளித்தனமான படுக்கையறை பாஷையில் ஏதேதோ விஷயங்களைக் குளறினாள். இருட்டின் கதியில். இது இன்னும் அதி வேகமாக ரத்தத்துள் பாய்ந்தது. நான் விடாப்பிடியாகச் சண்டை போட்டேன். ஆனால் அவள் புலம்பிக்கொண்டும் விசும்பிக் கொண்டும் மேலே மேலை போய்க்கொண்டிருந்ததில் அது அசாத்தியமாயிற்று. சிக்கிரம் அன்பே சிக்கிரம் அன்பே' ஓ! சுகமாக இருக்கிறது. ஓ, ஒ. சீக்கிாம். சீக்கிரம் அன்பே என்று பிரெஞ்சில் அவள் முனு முணுத்தாள். நான் எண்ணு வதற்கு முயற்சி செய்தேன். ஆனால் அது தீப்பிடித்ததும் அலற ஆரம்பித்த அலாரம் மாதிரி தொடர்ந்தது. சீக்கிரம் அன்பே - இந்தத் தடவை அவள், சடாரென்று ஒருமாதிரி வெடித்த விசும்பலை வெளியிட்டுக் கதறினாள் நான் நட்சத்திரங்கள் ரிங்கரிக்கக் கேட்டேன். எனது 100 பிராங்க் அதோடு மேலே போய்விட்டது. மேலும், 50 பிாங்க் பற்றிய விஷயத்தை நான் முற்றிலும் மறந்திருந்தேன். விளக்குகள் மறுபடியும் எரிந்தன. படுக்கைக்குள்ளே எப்படிப் பாய்த்தாளோ அதே போல் துரித கதியில், அதிலிருந்து மீண்டுமு தாவிக்குதித்

பிடித்துக் கொண்டு, கொஞ்ச நேரம் என் பேண்டை இரக்கத்துடன் பார்த்துக்கொண்டு, மல்லாந்து படுத்திருந்தேன். அது பயங்கரமாகக் கசங்கியிருந்தது. கொஞ்ச நேரத்தில், அவள் திரும்பவும் வந்தாள்; தன்னை கிமோனோவில் சுற்றிக்கொண்டாள். சொந்த வீட்டில் இருப்பதுபோல வசதியாக இருக்கும்ப்டி: அந்த பதைபதைக்கும் குரலில் சொல்லிக்கொண் டிருந்தாள். அது என் நரம்புகளைத் துடிக்கச் செய்தது. கீழே அம்மாவைப்போய்ப் பார்க்கப் போகிறேன்' என்றாள் : ஆனால் திரும்ப இங்கு வந்து விடுவேன் அன்பே சீக்கிரம் திரும்பி விடுவேன்' என்றாள் பிரெஞ்சில்.

கால் மணி நேரம் கழிந்ததும், நான் முற்றிலும் நிம்மதியற்றவனாக உணர ஆரம்பித்தேன். உள்ளே சென்று, மேஜை வில் கிடந்த ஒரு கடிதத்தை முழுக்கப் படித்தேன். அது ஒரு காதல் கடிதம் - எந்தவிதத்திலும் குறிப்பிட்டுக் கூறத் தகுந்த தல்ல. பாத்ரும் அலமாரியிலிருந்த எல்லாப் புட்டிகளையும் பரிசோதித்தேன். ஒரு பெண் தன்னை அழகாக்கிக்கொள்ள, என்னை வீசச் செய்யத் தேவையான எல்லாவற்றையும் அவள் வைத்திருந்தாள். அவள் திரும்பவும் வந்து, இன்னொரு 50 பிராங்குக்கு ஏற்றதைத் தருவாள் என்று இன்னமும் நான் நம்பிக் கொண்டிருந்தேன். ஆனால், காலம் கழிந்துகொண்டிருந்ததே தவிர, அவள் வரும் அடையாளமே இல்லை. நான் பயப்பட ஆரம்பித்தேன் . கீழ்த் தளத்தில் ஒருவேள்ை யாராவது செத்துக் . கொண்டிருக்கலாம். தன்னினைவற்று, சுய பாதுகாப்புணர்வோடு, நான் எனது உடைகளை அணிய ஆரம்பித்தேன் என்றே நினைக்கிறேன். பெல்ட்டைப் பூட்டும்போது, ஒரு மின் வீச்சாக எனக்கு நினைவுக்கு வந்தது - 100 பிராங்க் நோட்டை அவள் தன் பர்ஸில் எப்படித் திணித்தாள் என்பது உடைகள் வைக்கும் அரோவின் மேல் தட்டில், அந்தத் தருணத்தின் பரவசத்தில், அவள் அந்தப் பர்ஸைத் திணித்திருப்பாள் தன் விரல் துனிகளில் நின்றுகொண்டு. அவள் மேல் தட்டை எட்டியவிதம் . அந்த அசைவு- எனக்கு ஞாபகத்துக்கு வந்த து உடைகளிருந்த அரோவைத் திறக்க எனக்கு ஒரு நிமிடம்கூட ஆகவில்லை. அதில் பர்ஸை அங்குமிங்கும் தேடினேன். அது இன்னும் அங்கேயே தான் இருந்தது. அவசரமாகத் திறந்து பார்த்தேன் - சில்க் உறை மடிப்புகளுக்கு இடையில் எனது 100 பிராங்க் சாவதான மாகச் சயனிக்கக்கொண்டிருக்கக் கண்டேன். பர்ஸை, அது கூடச் சத்தமில்லை. எங்கே அவள் போனாலோ, கடவுளுக்குத் தான் தெரியும். நொடிப்பொழுதில் உடைகள் வைக்கும் பீரோ வுக்குத் திரும்பினேன்.அவனது பர்ஸைத் தடவித் தூளவினேன். 100 பிாங்கை எடுத்து வைத்துக்கொண்டேன் கூட இருந்த எல்லாச் சில்லறைகளையும் அள்ளிக்கொண்டேன். பிறகு, கதவைச் சத்தமில்லாமல் சாத்திக்கொண்டு படிகளில் இசையிடாமல் துணிக்கால்களில் நடந்து கிழே வத்தேன். விதியை அடைந்தவுடன் முடிந்தவரை வேகமாகக் கால்களை எட்டிப்போட்டு நடந்தேன். கஃபே பூதோத்தில் ஏதாவது கொறிக்கலாம் என்று நின்றேன். தனது உணவின் மேலே விழுந்து துங்கிக்கொண்டிருந்த ஒரு கொழுத்த மனிதனை பெல்டால் விளாதிக்கொண்டு ஜாலியாக இருந்தனர் சில விபச்சாரிகள். அவன் நிம்மதியாகத் துங்கிக்கொண்டிருந்தான் உண்மையில் குறட்டை விட்டுக் கொண்டிருந்தான். என்றாலும் அவனது தாடைகள் இயந்திரமாக அசைந்து கொண்டிருந்தன. அந்த இடமே கேளிக்கை இன்க்சலில் மூழ்கியிருந்தது. எல்லோரும் வெளியே வாருங்கள் என்று எங்கிருந்தோ சத்தம் பிறகு, கத்திகளா லும், முள் கண்டிகளாலும் தாளமிட்டபடி ஒரு சங்கீதக் கச்சேரி. -

ஒரு நிமிடம் அவன் தனது கண்களைத் திறந்தான் மடை வனைப்போல் கண்களை மூடி மூடித் திறந்து பாத்தான் பின் மீண்டும் அவனது மார்பில் அவனது தலை சரிந்துவிட்டது. நான், உள் பாக்கெட்டில் 100 பிராங்க் நோட்டை ஜாக்கிரதையாக வைத்தேன்; சில்லறையை எண்ணினேன். என்னைச் கற்றிலும் இருந்த இரைச்சல் கூடியது. அவளது ப்ளமோவில் முதல் நிலை என்று நான் பார்த்தேனோ என்பதைச் சரியாக நினைவு படுத்திக்கொள்ள முடியவில்லை. அது என்னைத் தொந்தரவு செய்தது. அவள் அம்மாவைப் பற்றித் துளி கூடக் கவவைப்பட வில்லை. இதற்குள் செத்து முடிந்திருப்பாள் என்று நம்பினேன். இப்போது அவள் தன் கெடுதியைத் தெரிந்திருப்பாள் என்று நம்பினேன். அவள் சொன்னவையெல்லாம் உண்மையாயிருந் தால், எல்லாம் விசித்திரமாகவே இருக்கும். நம்புவதற்கு மிக மிக ஏற்றதுதான் சிக்கிரம் அன்பே - சீக்கிரம், சீக்கிரம் மேலும் அந்த இன்னொரு அரைக்கிறுக்கு மை குட் சார், உங்களுக்கு மிகக் கருணைகொண்ட முகம் என்றதும் கூட. நாங்கள் சென்ற அந்த ஹோட்டல் ரூமை, அவள் உண்மையில் எடுத்திருப்பாளா என்று நான் ஆச்சரிப்பட்டுக்கொண்டேன்.

................
http://www.gutenberg.us/articles/tropic_of_cancer_%28novel%29

Tropic of Cancer (novel)

Tropic of Cancer
200px First edition cover, Paris, 1934
Author	Henry Miller
Cover artist	Maurice Girodias^[1]
Country	France
Language	English
Genre	Autobiographical novel
Publisher	Obelisk Press
Publication date	1934
Media type	Print (Hardcover)
Pages	318
ISBN	n/a
Followed by	Black Spring

Tropic of Cancer is a novel by Henry Miller that has been described as "notorious for its candid sexuality" and as responsible for the "free speech that we now take for granted in literature".^[2]^:22^[3] It was first published in 1934 by the Obelisk Press in Paris, France, but this edition was banned in the United States.^[4] Its publication in 1961 in the U.S. by Grove Press led to obscenity trials that tested American laws on pornography in the early 1960s. In 1964, the U.S. Supreme Court declared the book non-obscene. It is widely regarded as an important masterpiece of 20th-century literature.

Writing and publication

Miller wrote the book between 1930 and 1934 during his "nomadic life" in Paris.^[5]^:105–107 As Miller discloses in the text of the book, he first intended to title it "Crazy Cock".^[6] Miller gave the following explanation of why the book's title was Tropic of Cancer: "It was because to me cancer symbolizes the disease of civilization, the endpoint of the wrong path, the necessity to change course radically, to start completely over from scratch.”^[5]^:38
Anaïs Nin helped to edit the book.^[5]^:109 In 1934, Jack Kahane's Obelisk Press published the book with financial backing from Nin, who had borrowed the money from Otto Rank.^[5]^:108^[7]^:116

Emerson quotation, preface, and introduction

In the 1961 edition, opposite the novel's title page is a quotation from Ralph Waldo Emerson:^[8]

These novels will give way, by and by, to diaries or autobiographies—captivating books, if only a man knew how to choose among what he calls his experiences that which is really his experience, and how to record truth truly.^[9]

The 1961 edition includes an introduction by Karl Shapiro written in 1960 and titled "The Greatest Living Author". The first three sentences are:

I call Henry Miller the greatest living author because I think he is. I do not call him a poet because he has never written a poem; he even dislikes poetry, I think. But everything he has written is a poem in the best as well as in the broadest sense of the word.^[9]^:v–xxx

Following the introduction is a preface written by Nin in 1934, which begins as follows:

Here is a book which, if such a thing were possible, might restore our appetite for the fundamental realities. The predominant note will seem one of bitterness, and bitterness there is, to the full. But there is also a wild extravagance, a mad gaiety, a verve, a gusto, at times almost a delirium.^[9]^{:xxxi–xxxiii}

Summary

Set in France (primarily Paris) during the late 1920s and early 1930s, Tropic of Cancer centers on Miller's life as a struggling writer. Late in the novel, Miller explains his artistic approach to writing the book itself, stating:

Up to the present, my idea of collaborating with myself has been to get off the gold standard of literature. My idea briefly has been to present a resurrection of the emotions, to depict the conduct of a human being in the stratosphere of ideas, that is, in the grip of delirium.^[9]^:243

Combining autobiography and fiction, some chapters follow a narrative of some kind and refer to Miller's actual friends, colleagues, and workplaces; others are written as stream-of-consciousness reflections that are occasionally epiphanic. The novel is written in the first person, as are many of Miller's other novels, and does not have a linear organization, but rather fluctuates frequently between the past and present.

Themes

The book largely functions as an immersive meditation on the human condition. As a struggling writer, Miller describes his experience living among a community of bohemians in Paris, where he intermittently suffers from hunger, homelessness, squalor, loneliness and despair over his recent separation from his wife. Describing his perception of Paris during this time, Miller wrote:

One can live in Paris—I discovered that!—on just grief and anguish. A bitter nourishment—perhaps the best there is for certain people. At any rate, I had not yet come to the end of my rope. I was only flirting with disaster. ... I understood then why it is that Paris attracts the tortured, the hallucinated, the great maniacs of love. I understood why it is that here, at the very hub of the wheel, one can embrace the most fantastic, the most impossible theories, without finding them in the least strange; it is here that one reads again the books of his youth and the enigmas take on new meanings, one for every white hair. One walks the streets knowing that he is mad, possessed, because it is only too obvious that these cold, indifferent faces are the visages of one's keepers. Here all boundaries fade away and the world reveals itself for the mad slaughterhouse that it is. The treadmill stretches away to infinitude, the hatches are closed down tight, logic runs rampant, with bloody cleaver flashing.^[9]^:180–182

There are many passages explicitly describing the narrator's sexual encounters. In 1978, literary scholar Donald Gutierrez argued that the sexual comedy in the book was "undeniably low... [but with] a stronger visceral appeal than high comedy".^[10]^:22 The characters are caricatures, and the male characters "stumbl[e] through the mazes of their conceptions of woman".^[10]^:24
Michael Hardin made the case for the theme of homophobia in the novel.^[11] He proposed that the novel contained a "deeply repressed homoerotic desire that periodically surfaces".^[11]
Music and dance are other recurrent themes in the book.^[12] Music is used "as a sign of the flagging vitality Miller everywhere rejects".^[12] References to dancing include a comparison of loving Mona to a "dance of death", and a call for the reader to join in "a last expiring dance" even though "we are doomed".^[12]

Characters

Other than the first-person narrator "Henry Miller",^[9]^:108 the major characters include:

Boris: A friend who rents rooms at the Villa Borghese.^[9]^:22–23 The character was modeled after Michael Fraenkel, a writer who "had sheltered Miller during his hobo days" in 1930.^[5]^:103,176
Carl: A writer friend who complains about optimistic people, about Paris, and about writing.^[9]^:49–50 Miller helps Carl write love letters to "the rich cunt, Irene", and Carl relates his encounter with her to Miller.^[9]^:107–117 Carl lives in squalor and has sex with a minor.^[9]^:288–291 The inspiration for Carl was Miller's friend Alfred Perlès, a writer.^[5]^:10
Collins: A sailor who befriends Fillmore and Miller.^[9]^:194–208 As Collins had fallen in love with a boy in the past, his undressing a sick Miller to put him to bed has been interpreted as evidence of a homoerotic desire for Miller.^[11]
Fillmore: A "young man in the diplomatic service" who becomes friends with Miller.^[9]^:193 He invites Miller to stay with him; later the Russian "princess" Macha with "the clap" joins them.^[9]^:219–238 Fillmore and Miller disrupt a mass while hung over.^[9]^:259–263 Toward the end of the book, Fillmore impregnates and promises to marry a French woman named Ginette, but she is physically abusive and controlling, so Miller convinces Fillmore to leave Paris without her.^[9]^:292–315 Fillmore's real-life counterpart was Richard Galen Osborn, a lawyer.^[5]^:46
Mona: A character corresponding to Miller's estranged second wife June Miller.^[5]^:96–97 Miller remembers Mona, who is now in America, nostalgically.^[9]^{:17–21, 54, 152, 177–181, 184–185, 250–251}
Tania: A woman married to Sylvester.^[9]^:56–57 The character was modeled after Bertha Schrank, who was married to Joseph Schrank.^[13] It may also be noted that during the writing of the novel, Miller also had a passionate affair with Anais Nin; by changing the "T" to an "S", one can make out Anais from Tania by rearranging the letters. It may also be noted that in one of Nin's many passionate letters to Miller, she quotes his swoon found below. Tania has an affair with Miller, who fantasizes about her:

O Tania, where now is that warm cunt of yours, those fat, heavy garters, those soft, bulging thighs? There is a bone in my prick six inches long. I will ream out every wrinkle in your cunt, Tania, big with seed. I will send you home to your Sylvester with an ache in your belly and your womb turned inside out. Your Sylvester! Yes, he knows how to build a fire, but I know how to inflame a cunt. I shoot hot bolts into you, Tania, I make your ovaries incandescent.^[9]^:5–6

Van Norden: A friend of Miller’s who is "probably the most sexually corrupt man" in the book, having a "total lack of empathy with women".^[10]^:25–27 Van Norden refers to women using terms such as "my Georgia cunt", "fucking cunt", "rich cunt", "married cunts", "Danish cunt", and "foolish cunts".^[9]^:100–107 Miller helps Van Norden move to a room in a hotel, where Van Norden brings women "day in and out".^[9]^:117–146 The character was based on Wambly Bald, a gossip columnist.^[14]

Legal issues

United States

Upon the book's publication in France in 1934, the United States Customs Service banned the book from being imported into the U.S.^[15] Frances Steloff sold copies of the novel smuggled from Paris during the 1930s at her Gotham Book Mart, which led to lawsuits.^[16] A copyright-infringing edition of the novel was published in New York City in 1940 by "Medusa" (Jacob Brussel); its last page claimed its place of publication to be Mexico.^[17] Brussel was eventually sent to jail for three years for the edition.^[18]
In 1950, Ernest Besig, the director of the American Civil Liberties Union in San Francisco, attempted to import Tropic of Cancer along with Miller's other novel, Tropic of Capricorn, to the United States. Customs detained the novels and Besig sued the government. Before the case went to trial, Besig requested a motion to admit 19 depositions from literary critics testifying to the "literary value of the novels and to Miller's stature as a serious writer".^[19] The motion was denied by Judge Louis A. Goodman. The case went to trial with Goodman presiding. Goodman declared both novels obscene. Besig appealed the decision to the Ninth Circuit of Appeals, but the novels were once again declared "obscene" in a unanimous decision in Besig v. United States.
In 1961, when Grove Press legally published the book in the United States, over 60 obscenity lawsuits in over 21 states were brought against booksellers that sold it.^[15]^[20] The opinions of courts varied; for example, in his dissent from the majority holding that the book was not obscene, Pennsylvania Supreme Court Justice Michael Musmanno wrote Cancer is "not a book. It is a cesspool, an open sewer, a pit of putrefaction, a slimy gathering of all that is rotten in the debris of human depravity."^[21]
Publisher Barney Rosset hired lawyer Charles Rembar to help Rosset lead the "effort to assist every bookseller prosecuted, regardless of whether there was a legal obligation to do so".^[22] Rembar successfully argued two appeals cases, in Massachusetts and New Jersey,^[20]^[23] although the book continued to be judged obscene in New York and other states.^[22]
In 1964, the U.S. Supreme Court, in Grove Press, Inc. v. Gerstein, cited Jacobellis v. Ohio (which was decided the same day) and overruled state court findings that Tropic of Cancer was obscene.^[24]^[25]

Other countries

The book was banned outside the U.S. as well:

In Canada, it was on the list of books banned by customs as of 1938.^[26] The Royal Canadian Mounted Police seized copies of the book from bookstores and public libraries in the early 1960s.^[26] By 1964, attitudes toward the book had "liberalized".^[26]
Only smuggled copies of the book were available in the United Kingdom after its publication in 1934.^[27] Scotland Yard contemplated banning its publication in Britain in the 1960s, but decided against the ban because literary figures such as T. S. Eliot were ready to defend the book publicly.^[27]

Critical reception

Individual reviewers

In 1935, H.L. Mencken read the 1934 Paris edition, and sent an encouraging note to Miller: "I read Tropic of Cancer a month ago. It seems to me to be a really excellent piece of work, and I so reported to the person who sent it to me. Of this, more when we meet."^[28]
In a 1940 essay "Inside the Whale", George Orwell wrote the following:

I earnestly counsel anyone who has not done so to read at least Tropic of Cancer. With a little ingenuity, or by paying a little over the published price, you can get hold of it, and even if parts of it disgust you, it will stick in your memory. ... Here in my opinion is the only imaginative prose-writer of the slightest value who has appeared among the English-speaking races for some years past. Even if that is objected to as an overstatement, it will probably be admitted that Miller is a writer out of the ordinary, worth more than a single glance....^[29]

Samuel Beckett hailed it as "a momentous event in the history of modern writing".^[30] Norman Mailer, in his 1976 book on Miller entitled Genius and Lust, called it "one of the ten or twenty great novels of our century, a revolution in consciousness equal to The Sun Also Rises".^[31]
Edmund Wilson said of the novel:

The tone of the book is undoubtedly low; The Tropic of Cancer, in fact, from the point of view both of its happenings and of the language in which they are conveyed, is the lowest book of any real literary merit that I have ever remember to have read... there is a strange amenity of temper and style which bathes the whole composition even when it is disgusting or tiresome.^[32]

In Sexual Politics, a book originally published in 1970, Kate Millett wrote that Miller "is a compendium of American sexual neuroses", showing "anxiety and contempt" toward women in works such as Tropic of Cancer.^[33]^:295–296 In 1980, Anatole Broyard described Tropic of Cancer as "Mr. Miller's first and best novel", showing "a flair for finding symbolism in unobtrusive places" and having "beautiful sentence[s]".^[34] Julian Symons wrote in 1993 that "the shock effect [of the novel] has gone", although "it remains an extraordinary document".^[35] A 2009 essay on the book by Ewan Morrison described it as a "life-saver" when he was "wandering from drink to drink and bed to bed, dangerously close to total collapse".^[36]

Appearances in lists of best books

The book has been included in a number of lists of best books, such as the following:

In July 1998, the Board of the Modern Library ranked Tropic of Cancer 50th on its list of the 100 best English-language novels of the 20th century.^[37]^[38]
In July 1998, students of the Radcliffe Publishing Course, at the request of the Modern Library editorial board, compiled their own list of the 100 best English-language novels of the 20th century, and the book was ranked 84th.^[39]
Between July 1998 and October 1998, an online reader poll by the Modern Library placed the novel 68th among the 100 best English-language novels of the 20th century.^[38]
In a survey of librarians published in November 1998, the book was ranked 132nd in a list of 150 fiction books from the 20th century.^[40]
Time magazine included the novel in its list of the 100 best English-language novels from 1923 to 2005.^[41]
The novel was listed in the 2006 book 1001 Books You Must Read Before You Die.^[42]
It was one of the "1000 Novels Everyone Must Read" in The Guardian in 2009.^[43]
It was included in the list "The 75 Books Every Man Should Read" (2011) in Esquire.^[44]

Influences

Influences on Miller

Critics and Miller himself have claimed that Miller was influenced by the following in writing the novel:

Louis-Ferdinand Céline, especially Journey to the End of the Night (1932), his semi-autobiographical first novel featuring a "comic, antiheroic character".^[5]^:109–110^[34]^[45] Nevertheless, Orwell wrote "Both books use unprintable words, both are in some sense autobiographical, but that is all."^[29]
Fyodor Dostoyevsky, especially his Notes from Underground (1864).^[34]
James Joyce.^[34] Nevertheless, Orwell felt that the novel did not resemble Joyce's Ulysses.^[29]
François Rabelais.^[34]^[46]
Henry David Thoreau.^[47]^[48]
Walt Whitman, who wrote in a similar style about common people.^[8]^[29]^[34]^[48] The poet is mentioned favorably in the novel several times, for example: "In Whitman the whole American scene comes to life, her past and her future, her birth and her death. Whatever there is of value in America Whitman has expressed, and there is nothing more to be said."^[9]^:239–240

Novel's influence on other writers

Tropic of Cancer "has had a huge and indelible impact on both the American literary tradition and American society as a whole".^[49] The novel influenced many writers, as exemplified by the following:

Lawrence Durrell's 1938 novel The Black Book was described as "celebrat[ing] the Henry Miller of Tropic of Cancer as his [Durrell's] literary father".^[50]
It has been claimed that the novel impressed the Beat Generation writers in the 1960s such as Jack Kerouac and William S. Burroughs.^[15]^[26]^[51]
Erica Jong wrote "...when I was searching for the freedom to write [the 1973 novel] Fear of Flying, I picked up Tropic of Cancer and the sheer exuberance of the prose unlocked something in me."^[7]^:14 In turn, Miller praised Fear of Flying in 1974, comparing it to Tropic of Cancer.^[52]

Adaptation

The novel was adapted for a film Tropic of Cancer (1970) directed by Joseph Strick and starring Rip Torn, James T. Callahan, and Ellen Burstyn.^[2] Miller was a "technical consultant" during the production of the movie; although he had reservations about the adaptation of the book, he praised the final movie.^[2]^:147 The film was rated X in the United States, which was later changed to an NC-17 rating.^[53]

References or allusions in other works

Literature

In his 1960 short story "Entropy", Thomas Pynchon begins with a quote from this novel.
In the 1965 novel God Bless You, Mr. Rosewater by Kurt Vonnegut, Lila reads the book "as though... [it] were Heidi".^[54]
In the 1969 novel The Seven Minutes by Irving Wallace, the book and the trial were mentioned.
In the 1994 play Pterodactyls by Nicky Silver, the novel is mentioned by the character Emma: "She reads poems by Emily Bronté and I read chapters from the The Tropic of Cancer by Henry Miller."^[55]
In Carl Hiaasen's 1995 Stormy Weather a character quotes a line from the novel.
In the 1998 nonfiction book Rocket Boys, Quentin shows Sonny a copy of Tropic of Cancer and asks him "You want to know about girls?"^[56]

Music

Satirical songwriter and mathematics instructor Tom Lehrer stated that he intended to write a million-selling math book which he would call Tropic of Calculus.
The 1980s British band The Weather Prophets was named after a line in the opening paragraph of the novel: "Boris has just given me a summary of his views. He is a weather prophet."
Frontman Henry Rollins of the hardcore punk band Black Flag was heavily affected by the book as well and frequently made references to it in his songs, often taking lyrics directly from Tropic of Cancer. He would also read passages of it to his audiences mid-show.
In the song "Delirium of Disorder" by punk band Bad Religion, the opening verse quotes the novel, "Life is a sieve through which my anarchy strains resolving itself into words. Chaos is the score on which reality is written...".
In the song "Ashes of American Flags" by Wilco, one phrase from the lyrics is taken from the novel: "A hole without a key."
In 2012, the American grindcore band Pig Destroyer used a passage from the book on tape, read by Larry King, as the introduction to their song The Bug on their album entitled Book Burner.

Film and television

In the 1963 film, Take Her, She's Mine, adapted from Phoebe and Henry Ephron's play of the same name, Jimmy Stewart, as Mr. Michaelson, reads the (soon to be banned by the mayor) book written by Henry Miller. Sandra Dee, Stewart's daughter in the film, has organized a sit-in style protest against banning the book.
The novel is read and discussed in After Hours, a 1985 film by Martin Scorsese.
In the 1991 version of Cape Fear, also directed by Scorsese, the characters of Max Cady and Danielle Bowden discuss the book briefly.
In the 1991 Seinfeld episode "The Library", Jerry is accused of never returning a copy of the book to the public library after borrowing it many years before, during high school, in 1971.^[4]
In the 1991 movie Henry & June the first draft of the book is referenced and discussed by Henry and friends.
In the 2000 romantic comedy film 100 Girls, the characters Dora and Matthew read an excerpt from Tropic of Cancer together: "Your Sylvester! ... After me you can take on stallions, bulls, rams, drakes, St. Bernards."^[57]
At the beginning of the 2000 movie Final Destination, Clear (Ali Larter) is reading Tropic of Cancer upon arrival at the airport.
In the 2010 telenovela ¿Dónde Está Elisa? a copy of the book is found in Elisa's locker at school.

Typescript

The typescript of the book was auctioned for $165,000 in 1986.^[58] Yale University now owns the typescript, which was displayed to the public in 2001.^[59]

[Tropic of Cancer (1st edition)]

Henry Miller
Tropic of Cancer (1934)

Extract:

It was a Sunday afternoon, much like this, when I first met Germaine. I was strolling along the Boulevard Beaumarchais, rich by a hundred francs or so which my wife had frantically cabled from America. There was a touch of spring in the air, a poisonous, malefic spring that seemed to burst from the manholes. Night after night I had been coming back to this quarter, attracted by certain leprous streets which only revealed their sinister splendor when the light of day had oozed away and the whores commenced to take up their posts. The Rue du Pasteur-Wagner is one I recall in particular, corner of the Rue Amelot which hides behind the boulevard like a slumbering lizard. Here, at the neck of the bottle, so to speak, there was always a cluster of vultures who croaked and flapped their dirty wings, who reached out with sharp talons and plucked you into a doorway. Jolly, rapacious devils who didn't even give you time to button your pants when it was over. Led you into a little room off the street, a room without a window usually, and, sitting on the edge of the bed with skirts tucked up gave you a quick inspection, spat on your cock, and placed it for you. While you washed yourself another one stood at the door and, holding her victim by the hand, watched nonchalantly as you gave the finishing touches to your toilet.

Germaine was different. There was nothing to tell me so from her appearance. Nothing to distinguish her from the other trollops who met each afternoon and evening at the Cafe de l'Elephant. As I say, it was a spring day and the few francs my wife had scraped up to cable me were jingling in my pocket. I had a sort of vague premonition that I would not reach the Bastille without being taken in tow by one of these buzzards. Sauntering along the boulevard I had noticed her verging toward me with that curious trot-about air of a whore and the run-down heels and cheap jewelry and the pasty look of their kind which the rouge only accentuates. It was not difficult to come to terms with her. We sat in the back of the little tabac called L'Elephant and talked it over quickly. In a few minutes we were in a five franc room on the Rue Amelot, the curtains drawn and the covers thrown back. She didn't rush things, Germaine. She sat on the bidet soaping herself and talked to me pleasantly about this and that; she liked the knickerbockers I was wearing. Tres chic!she thought. They were once, but I had worn the seat out of them; fortunately the jacket covered my ass. As she stood up to dry herself, still talking to me pleasantly, suddenly she dropped the towel and, advancing toward me leisurely, she commenced rubbing her pussy affectionately, stroking it with her two hands, caressing it, patting it, patting it. There was something about her eloquence at that moment and the way she thrust that rosebush under my nose which remains unforgettable; she spoke of it as if it were some extraneous object which she had acquired at great cost, an object whose value had increased with time and which now she prized above everything in the world. Her words imbued it with a peculiar fragrance; it was no longer just her private organ, but a treasure, a magic, potent treasure, a God-given thing - and none the less so because she traded it day in and day out for a few pieces of silver. As she flung herself on the bed, with legs spread wide apart, she cupped it with her hands and stroked it some more, murmuring all the while in that hoarse, cracked voice of hers that it was good, beautiful, a treasure, a little treasure. And it was good, that little pussy of hers! That Sunday afternoon, with its poisonous breath of spring in the air, everything clicked again. As we stepped out of the hotel I looked her over again in the harsh light of day and I saw clearly what a whore she was - the gold teeth, the geranium in her hat, the rundown heels, etc., etc. Even the fact that she had wormed a dinner out of me and cigarettes and taxi hadn't the least disturbing effect upon me. I encouraged it, in fact. I liked her so well that after dinner we went back to the hotel again and took another shot at it. "For love," this time. And again that big, bushy thing of hers worked its bloom and magic. It began to have an independent existence - for me too. There was Germaine and there was that rose-bush of hers. I liked them separately and I liked them together.

As I say, she was different, Gennaine. Later, when she discovered my true circumstances, she treated me nobly - blew me to drinks, gave me credit, pawned my things, introduced me to her friends, and so on. She even apologized for not lending me money, which I understood quite well after her maquereau had been pointed out to me. Night after night I walked down the Boulevard Beaumarchais to the little tabac where they all congregated and I waited for her to stroll in and give me a few minutes of her precious time.

When some time later I came to write about Claude, it was not Claude that I was thinking of but Germaine ... "All the men she's been with and now you, just you, and barges going by, masts and hulls, the whole damned current of life flowing through you, through her, through all the guys behind you and after you, the flowers and the birds and the sun streaming in and the fragrance of it choking you, annihilating you." That was for Germaine! Claude was not the same, though I admired her tremendously - I even thought for a while that I loved her. Claude had a soul and a conscience; she had refinement, too, which is bad - in a whore. Claude always imparted a feeling of sadness; she left the impression, unwittingly, of course, that you were just one more added to the stream which fate had ordained to destroy her. Unwittingly, I say, because Claude was the last person in the world who would consciously create such an image in one's mind. She was too delicate, too sensitive for that. At bottom, Claude was just a good French girl of average breed and intelligence whom life had tricked somehow; something in her there was which was not tough enough to withstand the shock of daily experience. For her were meant those terrible words of Louis-Philippe, "and a night comes when all is over, when so many jaws have closed upon us that we no longer have the strength to stand, and our meat hangs upon our bodies, as though it had been masticated by every mouth." Germaine, on the other hand, was a whore from the cradle; she was thoroughly satisfied with her role, enjoyed it in fact, except when her stomach pinched or her shoes gave out, little surface things of no account, nothing that ate into her soul, nothing that created torment. Ennui! That was the worst she ever felt. Days there were, no doubt, when she had a bellyful, as we say - but no more than that! Most of the time she enjoyed it - or gave the illusion of enjoying it. It made a difference, of course, whom she went with - or came with. But the principal thing was a man. A man! That was what she craved. A man with something between his legs that could tickle her, that could make her writhe in ecstasy, make her grab that bushy twat of hers with both hands and rub it joyfully, boastfully, proudly, with a sense of connection, a sense of life. That was the only place where she experienced any life - down there where she clutched herself with both hands.

Germaine was a whore all the way through, even down to her good heart, her whore's heart which is not really a good heart but a lazy one, an indifferent, flaccid heart that can be touched for a moment, a heart without reference to any fixed point within, a big flaccid whore's heart that can detach itself for a moment from its true center. However vile and circumscribed was that world which she had created for herself, nevertheless she functioned in it superbly. And that in itself is a tonic thing. When, after we had become we had become well acquainted, her companions would twit me, saying that I was in love with Germaine (a situation almost inconceivable to them), I would say; "Sure! Sure, I'm in love with her! And what's more, I'm going to be faithful to her!" A lie, of course, because I could no more think of loving Germaine than I could think of loving a spider; and if I was faithful, it was not to Germaine but to that bushy thing she carried between her legs. Whenever I looked at another woman I thought immediately of Germaine, of that flaming bush which she had left in my mind and which seemed imperishable. It gave me pleasure to sit on the terrasse of the little tabac and observe her as she plied her trade, observe her as she resorted to the same grimaces, the same tricks, with others as she had with me. "She's doing her job!" - that's how I felt about it, and it was with approbation that I regarded her transactions. Later, when I had taken up with Claude, and I saw her night after night sitting in her accustomed place, her round little buttocks chubbily ensconced in the plush settee, I felt a sort of inexpressible rebellion toward her; a whore, it seemed to me, had no right to be sitting there like a lady, waiting timidly for someone to approach and all the while abstemiously sipping her chocolat. Germaine was a hustler. She didn't wait for you to come to her - she went out and grabbed you. I remember so well the holes in her stockings, and the torn ragged shoes; I remember too how she stood at the bar and with blind, courageous defiance threw a strong drink down her stomach and marched out again. A hustler! Perhaps it wasn't so pleasant to smell that boozy breath of hers, that breath compounded of weak coffee, cognac,aperitifs, Pernods and all the other stuff she guzzled between times, what to warm herself and what to summon up strength and courage, but the fire of it penetrated her, it glowed down there between her legs where women ought to glow, and there was established that circuit which makes one feel the earth under his legs again. When she lay there with her legs apart and moaning, even if she did moan that way for any and everybody, it was good, it was a proper show of feeling. She didn't stare up at the ceiling with a vacant look or count the bedbugs on the wallpaper; she kept her mind on her business, she talked about the things a man wants to hear when he's climbing over a woman. Whereas Claude - well, with Claude there was always a certain delicacy, even when she got under the sheets with you. And her delicacy offended. Who wants a delicate whore! Claude would even ask you to turn your face away when she squatted over the bidet. All wrong! A man, when he's burning up with passion, wants to see things; he wants to see everything, even how they make water. And while it's all very nice to know that a woman has a mind, literature coming from the cold corpse of a whore is the last thing to be served in bed. Germaine had the right idea: she was ignorant and lusty, she put her heart and soul into her work. She was a whore all the way through - and that was her virtue!

– Henry Miller, Tropic of Cancer, 1934 (London: Panther Books, 1965): 48-54.

Critical Responses:

"American literature begins and ends with the meaning of what Miller has done." - Lawrence Durrell.

"Tropic of Cancer is not a book. It is a cesspool, an open sewer, a pit of putrefaction, a slimy gathering of all that is rotten in the debris of human depravity." - Pennsylvania Supreme Court Justice Michael Musmanno.

"The tone of the book is undoubtedly low; The Tropic of Cancer, in fact, from the point of view both of its happening and of the language in which they are conveyed, is the lowest book of any real literary merit that I ever remember to have read." - Edmund Wilson.

பிரமிள்

Pages

Friday, April 08, 2016

கடகரேகை - ஹென்றி மில்லர் தமிழாக்கம் கால சுப்ரமணியம்