Conversations Peter Greenaway: the long read




Victor Fraga and Alex Babboni (from Doesn't Exist) interviewed Peter Greenaway for nearly three hours in Amsterdam in July 2020; find out the dirty secrets of the emblematic British filmmaker!

In July 2020, the editor of DMovies Victor Fraga and the editor of Doesn’t Exist Alex Babboni got together in order to interview Peter Greenaway. The running piece was published in early 2021. Below is the long version of the interview:


Alex Babboni – Doesn’t Exist is a publication about fashion and cinema. What do you look for in a magazine?

Peter Greenaway – A magazine, because of this sort of notion, unlike a film – well it’s not really true nowadays – you can freeze a frame. You could easily freeze a frame in a magazine, but I like this sort of see-through [a magazine]. I don’t know whether each page has to relate to the next page, that it has to be narratives within narratives within narratives. In a way, it’s sort of like… a magazine, I suppose… I must be careful with my metaphors, like a ‘static interactive film’.

AB – Your work comes from a painting background.

PG – At the tender, naïve age of 13, I wanted to be a painter. I was in art school in 1960, a hell of a long-time ago, and that was the big first splurge of the first generation after World War II that began to develop identities. It was the time of Carnaby Street, the Swinging ’60s – sorry to use a cliché – but it was about lifestyle. I was in art school with Keith Richards and Ian Dury; I went to art school with a whole load of people who ostensibly wanted to be painters, but they all came out as fashion designers or…

AB – Would you say that painting is pivotal in your career?

PG – I think probably if you would have run through a list of all the people who were in my generation, not one of them is a painter-painter, in a sense that we have to be careful about definitions of painting now. Marcel Duchamp said that “anything you want to regard as a painting is a painting”. But those people have lived a life that’s related way back to painting and I think painting is the most important thing that exists on the planet, even more so than text.

AB – Visual literacy, as you like to emphasise.

PG – Text is secondary to the notion of image. It’s how it says in Genesis, “in the beginning was the word”: this is a lot of rubbish. How can Adam go out into the world as God commanded and name everything unless there is something to name? So, in the beginning was the image! And I think that this stands for everything in our culture.

Victor Fraga – Are you arguing that the narrative is subordinate to the visuals?

PG – Let’s get this straight: I’m anti-narrative. Narrative is totally, totally unnecessary. You have to have systems, of course, you know, “one, two, three, four, five, six, seven, eight, nine, 10” is a good enough narrative for me. Although “10, nine, eight, seven, six, five, four, three, two, one” is an even better narrative. You have to worry about structures and about the cinematic process through time. Of course you have to worry about beginnings, middles and ends, but I don’t think that structure has to be narrative. It’s our comfort zone: we all go around telling narratives all the time. But in cinema it’s not necessary. I’m very happy that it exists in book form, literature form.

VF – Is this the very essence of cinema or is this just Peter Greenaway?

PG – A narrative for me is really essentially the phenomenon of text. We’ve learnt how to express ourselves narratively. Neanderthals living in a cave no doubt told one another stories, but as soon as the notion of writing, the world’s organisational space began… all about text, text, text, then the development of narrative flourished. It’s quite possible, and there are many examples that we can talk about them, and I’m striving all the time to try and push my cinema in that direction: I sincerely believe that cinema should be non-narrative. The very, very best painting is not narrative. The best painting does not tell a story, it doesn’t have to tell a story!

VF – Yet most paintings seem to tell some sort of story…

PG – Because most painting is narrative, most painting is reportage. Most painting is affixed to the notion indeed of representing the real world. But if you get rid of narrative, you get rid of that functionality the painting has been so responsible for. The big irony is that right about until Monet, probably in London in 1861, all painting was narrative. Monet started making paintings without a narrative, essentially for the first time. And he broke the bank: thank God he did it! Extraordinary painters followed him in the 20th century – Malevich, Kandinsky and Mondrian –, creating the only really sensible painting that should ever exist. That’s when all notions of reportage began to disappear from painting, and we entered what, I sincerely believe, is the most important century of painting we’ve ever had: 20th century.

VF – And what happened after that?

PG – After that in painting we did not have to illustrate [texts] anymore. To me, ‘illustration’ is a dirty word because it is secondary. It’s not the prime motivation to illustrate something, it is to try and make an image to stick to something that already exists in another medium, and I know my detractors find it very difficult to stand this. We sympathise with it because cinema is a medium for all seasons, it embraces absolutely everything. Just think of those who have to make a huge variety of disciplines, fomented text… I don’t think there are many films which are really films. Most cinema we’ve seen so far, since 1895, has been some form of illustrated text. It could be said, maybe pushing the boat out here, in a melancholy moment, cinema is over 120 years of illustrated texts: Bollywood and Hollywood are absolute examples of this. I cannot really go to very many producers with a bunch of images, a collection of paintings and say, “Give me the money”. They really don’t know what the hell I’m talking about; they need a word, a text, a literary form to be able to raise the money to help me make a film.

VF – Who was it that came close to making non-narrative cinema? Was it Resnais, was it Godard?

PG – Well, Resnais is my real hero. I’m a great fan of all the Nouvelle Vague people but I suppose we could revere Alain Resnais. The greatest film of the last 50 years, maybe even longer, is “Last Year in Marienbad”. That’s a film that really separates the sheep from the wolves. Huge numbers of people find it to be pompous, wholly intellectual, etc. But that’s the closest film I’ve ever seen that’s come to ‘non-narrativity’ in a way. Even though it is scripted from an amazing novel called Jealousy by Alain Robbe-Grillet. Last Year in Marienbad (1961), I suppose, he hangs over the early part of my film career as the number one.

VF – Are all of your favourite filmmakers European and avant-garde?

PG – Don’t get me wrong, if you want to ask me who my favourite commercial film director would be, I would say it’s that extraordinary Englishman [Ridley Scott] who made Alien (1979) and two other big films that have satisfied critical appraisal: Blade Runner (1982) and Gladiator (2000). Very “Hollywood films” but extraordinarily, amazingly visual… an amazing imagination. I never quite understood: he’s highly respected but he’s still not really up there in the great echelon of great filmmakers.

VF – But Blade Runner is considered a watershed, the first postmodern film ever made. And I would argue that you too are a postmodern filmmaker. Wouldn’t you agree with me?

PG – First, I am not sure, it’s a portmanteau word. We drag it out of the closet and find something that doesn’t normally fit the other categories.

VF – What I mean is, you blend styles in a smooth and seamless way.

PG – No, I am very much interested in the language of cinema. As I explained before, I’m not particularly interested in telling stories, as I think there are more profound ways in which to attach ourselves to a human predicament.

VF – What about Godard’s latest film “Le Livre d’Image”. It’s a wordplay in French meaning “the image book” and also “the free image”. Is that a non-narrative film?

PG – Yes, it is. However, I think it’s rather boring, I’m afraid. I certainly believe in the pleasure principle: you have to entertain. Vitruvius, a Roman architect said that every great work of art has to be 50% entertainment and 50% instruction. And I think that’s what we all ought to aim for. If it’s merely entertainment, like Hollywood, you’ll have forgotten it by tomorrow afternoon. If it’s only instruction, people will be so bored they walk away. You got to find a way to put these two things together.

VF – Do you consider yourself a multimedia artist?

PG – I see all arts as a multimedia activity. The magazine proves it: image and text. How to make a table, how to cook a pie, it’s everything: it’s all one phenomenon. And I think that very short-lived idea of life by Keats, the romantics, from Jane Austen to Napoleon, I don’t think anybody believes that anymore.

VF – You obviously have a huge affinity with Rembrandt and the Dutch masters. Could you please talk about your connection to them?

PG – Rembrandt became very wealthy, although he lost it in the end because he was such a bad manager of money. But he found a way to do what he really wanted to do. It is 1600 to 1700, the breakaway time. Perhaps not as important as Monet – when painting became painting and not illustrated text. Still, Rembrandt developed the ability to be represented by his own curiosity.

VF – Is this ability “to do what you really want” an individual trait?

PG – That’s indicative of Holland in general. We really have to talk about the major cities, of course. If you go out in the sticks, they are still farming, looking after cows – a lot of them still do. There are more cows than people in Holland. It’s a bourgeois phenomenon, the middle-class who begins to become educated. For example, the first educated females in the world were Dutch. Because they were all Lutherans and Calvinists, actually more Calvin than Luther, it was important that everybody should read their Bible. All females from the tender age of three or four started to learn how to read. And as soon as you start reading you don’t just get stuck on Genesis, you read everything else! There was a huge number of educated females, they were the ‘business people’: they kept the books and read what was necessary.

VF – They definitely don’t sound like “good Catholic girls”!

PG – There were lots of Roman Catholics in this city [Amsterdam] and they hated it. Catholicism is against knowledge: “don’t get females reading: they get too many ideas.” This city was the centre of female learning. And 51% of the world’s population from the last 3,000 years has been female and that’s really important. It’s the beginning… the pre-establishment of the age of Enlightenment.

VF – This could be an interesting theme for a movie.

PG – I have been trying to get a film off the ground for a long time: three people live in this city not far from where I live. Firstly Spinoza, representing the beginning of atheism – it is really exciting that the first pronounced atheist was a Jew: he lived in Street Number One, let’s call it that. Rembrandt lived in Street Number Two: he’s very pro-Jewish, most of his portraits are of Jewish people, so there’s a connection there as well. And then there’s Street Number Three around the corner: René Descartes – and I have a statue of him outside my house. He couldn’t stand the French because they were Roman Catholic and very conservative, so he comes to Holland and lives in Rotterdam, then lives in this city in Street Number Three. These three people are responsible, in a curious way, for our world: atheism… you know, Christianity and behind it all the other religions that would collapse as well. And then Descartes’s “I think therefore I am”. It’s the beginning of the new understanding and intellectual reasoning position. Rembrandt is the precursor of 19th century Impressionism, the notion of perceiving reality in different ways.

VF – It sounds like a lovely trilogy of faith.

PG – I wanted to make a film about Descartes. He fell in love with a young man here in Amsterdam, a soldier, and he had to keep it very quiet, of course. He was also involved with the daughter of another Dutch woman. You might know his story: he was summoned to Stockholm to set up a salon for the Queen of Denmark. Descartes was used to staying in bed until 12pm because he got most of his good ideas in bed in the early morning. A woman woke him up at 5am every morning and the poor guy caught a cold and died. Her name was Catherine, she was a protestant, though she eventually became a Catholic, being invited back into the Church. So, he died in Denmark. That’s a great story about his death: his head was taken off his body, decapitated. Someone wanted it as some sort of totemic representation of the greatest intellectual in Europe at that time. It’s interesting that Descartes had this complicated sex life and I seriously want to make a film about it. And like I said before, Spinoza, Descartes and Rembrandt all lived in this city within three streets of one other. They represent beginnings of atheism, the beginnings of empiricism and the beginnings of painting.

VF – Does this triptych still stand today?

PG – We now live in a post-Duchamp era, rather than a post-impressionist world. But there’s a huge opening of doors. These three people created the 20th century; it all happened here in Amsterdam.

VF – How long have you lived in Holland?

PG – I’ve lived in Holland for 26 years and I’ve had a Dutch producer for nearly five decades. I’ll tell you the anecdote, you probably heard it before: I was at the Venice Film Festival with a film I made called The Draughtsman’s Contract (1982), and I met this film producer called Kees Kasander and he said that, provided that I didn’t want to go to Hollywood, he would look after my film career.

VF – You also have a fondness for alphabetisation, numbering and cataloguing in general. One of our writers has said “if ever anyone were to make a film about the Dewey Decimal System”, it would be you. Is cinema defined by letters and numbers by nature or is this a creative choice?

PG – You know… 16mm, 35mm, 9.5, Godard’s “the truth is cinema on 24 frames per second”: that’s all numerical game playing. And there are one or two underground filmmakers who continue to play with that. Have you come across a filmmaker called David Rose? His films are all about figures. You have just given me the opportunity to expand on being non-narrative but I have to have structure. And there are all sorts of structures in the world, which are going to allow me to do that.

VF – David Rose is to numbers what Greenaway is to game-playing. Correct?

PG – Have you ever seen Drowning by Numbers (1988)? Again, it’s numbers one to 100. You can forget the numbers, if you want. There are all sorts of other things in that film, as the number 33 is written on the back of a bee which is flying around. And you’ve got to be incredibly careful to see that. I get accused of leaving numbers out, but I can assure you they are all there. If they are not there in the image, they are there in the sounds or in the music, somewhere.

VF – Who created these numbers?

PG – The number counts, which are now universal, are basically European and Napoleonic. He devised an early idea of the metre, everything based on the number 10. Before that, there were thousands of others. But there are all sorts of different systems. We happen to be living in 2020 but that’s rather obscure, don’t you think? Let’s get rid of that and start again, not this stupid idea of Christ’s birth creating this numerical system: first man on the moon is year zero. We should start counting again. And all these old systems, you know, if you look at the Middle East, they all start again at a certain period. The Jewish restarted three times, I think, calendars in Baghdad started from scratch, because when you get to too big numbers, it becomes uncomfortable. I’m writing a massive project and it’s all about renumbering the world; it starts all over again.

VF – You won’t be using the decimal system, will you?

PG – There are other number systems, there is the alphabet. The Chinese now, they’ve joined the modern world, and all their books now are alphabetically sorted, from A to Z. And the alphabet is incredibly important. Your name must be mentioned in thousands of different indexes, apart from Wikipedia – we’re all connected to that. When the Jews were in the concentration camps, they all had numbers and figures on their arms: they were all labelled with a number. There’s another huge area of playing with structure. A lot of my structures have been alphabetical and numerical and, also, there are themes like platonic solids and geometric Euclidean ideas. Plus, the whole scientific world is now very much based on Einstein’s language, which is very obscure to most. Do you understand the equations that got us to relativity? Very difficult to find out. But there’s also all sorts of algebraic systems across the equal sign.

VF – Which such system is most compatible with cinema?

PG – What I’m trying to find all the time is a system whereby I can play games – and the English are very good at playing games, they invented most of them but they don’t play them very well anymore – that game-playing activity, if you like. I use the word ‘game’ very loosely here but there is a rationale. Most new inventions – Leonardo da Vinci is a supreme example – are very forward risk-taking. ‘Let’s go there and explore it’ kind of stuff. We’re now on the Moon and you have a computer because of that game-playing and I’m interested in that. I remember a UK magazine once saying that “Greenaway is a game player: he just plays with things, he’s not serious”. But I think that game-playing is a very, very serious occupation, and it’s got us computers, and it’s got us to the Moon.

VF – Are you a game-player, a titillator and a provocateur?

PG – Being very English, it’s deeply ironic. There is no meaning. Any meaning we can find is a meaning we have to invent for ourselves.

VF – You started your career by making educational documentaries for the Central Office of Information. Would you agree that your films have changed since and that, instead of educating, you often wish to dazzle and challenge your audiences?

PG – The COI, the Central Office of Information – which sounds like a Russian politburo and there were elements of that in it – was a form of wartime propaganda machine. Germany had a brilliant propagandist and his name was Goebbels. The English wanted something equivalent based upon his structures and his methods of propaganda. They developed what was once upon a time called – since so many English things are royalist – the Crown Film Unit, and that became the Powerpoint, the propaganda. And it had so many sorts of luminaries – many of which I’m sure you know – famous poets, W. H. Auden, John Grierson, a lot of composers… they were all part of that patriotic working, you know, to defend ourselves against the Nazis. But then came peace: what was the unity going to do or going to organise? The COI lost its purpose. Just at that particular time, the British Empire was collapsing, for good or for bad, and a lot of people hated it. Well, it turned out to have been absolutely necessary. They were all being educated and they wanted material: primarily for television and also for their own film businesses.

VF – I can’t imagine you being a very devoted patriot.

PG – Well, I was a keen Marxist, Leninist and socialist those days. I went out of my way wearing red shirts. I cut all the propaganda for the Socialist Party. There was a long-time serving Prime Minister called Wilson. “No Mr. Wilson, No Mr. Heath”. I am not as politically active now as I was then. I was aware that the COI films were propaganda and people were telling you lies dressed up in sugar. And that’s why I made so many mockumentaries: I made Dear Phone (1976) about making phone calls but all the information was wrong. That’s when The Falls (1980) came, and then Act of God (1980) about people being struck by lightning. I was looking deliberately for an ungovernable phenomenon, like being struck by lightning. If you go out to a golf course carrying a metal stick, watch out, you’re asking for trouble. But if you go to Argentina there are graveyards of children killed by lightning strikes.

VF – But Act of God isn’t set in Argentina. How did you go about finding the UK victims?

PG – We put advertisements on English newspapers looking for people who had been struck by lightning and survived, so that they could tell us about their experiences. A hundred years ago, people called it an act of God because “you had been evil, you had been picked out to be eradicated from the Earth”. We now know that to be absolutely stupid but a lot of people – even in the English countryside – still believe that if they behaved better, they would never be struck by God. It’s all about suspicion and superstition and bad ideas.

VF – Are all the events in Act of God real?

PG – The Falls was entirely bogus and also connected to the notion that we all, historically and geographically, want to fly. It’s a universal mythology that we all desire and, in a peculiar way and thanks to machinery, we can. But I still can’t simply lift off the world: it’s just never, never going to happen, we’re just anatomically ill-prepared for that. But they actually felt that it [flying] was true and they thought the film Act of God was false. What is false can be easily considered true, what is true can be easily considered false and I enjoy that. And if you ask me what did I do at the COI? It gave me that incredible, dare I say, cynicism. Cynicism is probably very bad for the human spirit but it gives you a deep sense of irony.

VF – Please tell us about your writing.

PG – I’ve written many novels, most of them are unpublished. I write a lot! Although I’m supposed to be a picturesmith, all of my scripts – and I’ve made 60 films – are always my films. Nobody else’s script, nobody else’s idea. Unfortunately I cannot write music but I do everything else.

VF – You and Michael Nyman worked together for about 15 years. Would you like to reflect on the nature of your working relationship and what made it so successful? I would argue that one without the other is an amputee, much like Andréa Ferréol’s character in A Zed & Two Noughts (1985).

PG – They said the same thing about Sacha Vierny, Alain Resnais’s cameraman, who also worked with Buñuel and so on. And they said there would be no Peter Greenaway without Vierny but most marriages end in divorce. All these film myths are interesting. You have to understand that Michael Nyman and I had an enormous falling out, a massive divorce. We were incredibly close collaborators, our wives were friends, our kids went to the same school, etc. The last film we did together was Prospero’s Books (1991).

VF – Let’s talk about sex and death.

PG – Well, there’s nothing else to talk about, is there? If we are going to talk about sex and death, nothing else is important. Balzac suggested that money was important but money hasn’t been around for very long, has it? About 4,000 years. But every evidence suggests that it doesn’t make people happy. You can’t take it with you when you go. At the other end, what I think is that “power is more important” – and that’s Shakespeare: his plays are all about power, however you play it. But isn’t the business of sex and death to do with the manipulation of power? We’re all shit-scared to die and ‘how could the world go on without us?’. Power is indeed about life and death. I’m not even going to talk about love and Darwinian concerns. It’s the very, very beginning and the very, very ending which are both unknown and this is at the heart of all of our anxieties.

VF – Sex and death have always been intimately connected in your films. Have your views on these topics changed over the decades? In other words, do the 40-year-old Peter Greenaway and the 78-year-old Peter Greenaway perceive sex and death in the same way?

PG – You’ve given me the absolute forum for what I’m totally convinced. I’m 78 now and the average age of death in Holland is 84, even for foreigners, so if I’m lucky and have five more years, I’m very conscious of that. Let’s be a little intellectually snobbish: Eros and Thanatos. The Greeks were concerned about this thousands and thousands of years ago, the very beginning and the very end. As a young man I made a lot of films about sex, concomitant notions. You’ve seen “The Belly of an Architect”? The story is nine months long, it begins with a fuck and ends with a death. But the moment now is much more Thanatos: we’re waiting, and the coronavirus interrupted the wait, to make a film with Morgan Freeman called “Lucca Mortis”. It’s all about death.

VF – Is it about Puccini?

PG – No, Puccini is in it – because he happens to be born in Lucca – but he’s really minor. It’s just an excuse to use the scene from Madame Butterfly and to have a man going around smoking a cigarette. There’s a very famous statue of Puccini smoking a cigarette in Lucca. I really like the idea of the feature film as an essay. Have you seen [Jonathan Demme’s] Swimming to Cambodia (1987) and [Louis Malle’s] My Dinner with Andre (1981)? They are feature films as essays. But I think, in a peculiar way, all of my films are about essays. The Cook, the Thief, His Wife & Her Lover (1989) is much about materialism per se, capitalised by the notion of cannibalism. It is a discussion about what happens if we eat ourselves. There are people around a table in a restaurant talking about different things. I want to go back to this trivial idea that you have to entertain. The Draughtsman’s Contract is about what is and what isn’t true, illusion and reality. I could go through all of my movies and say “this is a documentary”, or “this is a documentary in feature film form” and so on. But I don’t think that’s necessary: is there much difference nowadays between a feature film and a documentary?

VF – The line between feature and documentary is indeed increasingly blurred. Maybe people have become desensitised to the truth?

PG – In all countries, you need to have a script in order to get funding before you make a documentary. That’s ridiculous, isn’t it? Isn’t that entirely counterproductive? Documentaries are supposed to be lively as it is: you, as an outsider, are just supposed to be observing it. Ok, you have to fashion it, you need to have a structure but you also have to write a script for a documentary, so there isn’t much difference [to fiction]. You bend the world according to preconceived ideas and that’s not what a documentary is about.

VF – Not all documentarists are like this. Brazilian documentarist Eduardo Coutinho didn’t know what his documentary was about when he started making it, and often the documentary was about the process of documentary-making.

PG – Well, I could use that definition in my process when I make a feature film: I don’t really know what I’m going to do when I start, and it’s likely because of my painting background. When painters begin, they often don’t know what will end up on their canvas, and that’s what’s so incredibly exciting. I think my early films, the mockumentaries, such as “The Falls”, are about what you can find and what you can fashion.

VF – Your films feature abundant nudity. Yet you never show real sex, unlike filmmakers such as Lars von Trier, Gaspar Noé and your countrysake Michael Winterbottom. Why is that?

PG – Certain people have a great problem with that… maybe actors are the most difficult people of all. I’ve actually tried to present the real sexual act and people would say: “What are you doing here? Where’s the pretence? Where’s the reality?” Just think of Don’t Look Now (Nicolas Roeg, 1973): the two lead characters, played by Donald Sutherland and Julie Christie, about them having real sex – come on, it’s just game play, part of the propaganda to distribute the film.

VF – Eight years ago, you said that you would kill yourself on your 80th birthday and that you couldn’t think of anyone who has done anything remotely useful past 80. Both Jean-Luc Godard and Alain Resnais made films into their late 80s and 90s. Have you changed your mind since?

PG – You speak Portuguese, right? Did you see the last 10 films of that Portuguese filmmaker who died at 107? They are all the same film.

VF – Manoel de Oliveira?

PG – They are very boring. It’s not just a question of turning the camera and making the same goddamn film.

VF – Well, you don’t have to kill yourself, do you? You wouldn’t dare to die before Godard, would you?

PG – Well, there are one or two good prints by Picasso that he did aged 82. Titian Tiziano in Italy probably painted his three best paintings when he was 84. Don’t worry, I have done all the research, I’ve worked it all out. But there are very few works of great significance done by anybody over 80. You take much younger people: you have to win an Olympic record in swimming when you are 13, because at 15 it’s already too late. All the famous runners or sports people are finished by the time they are 25 or 30. Eisenstein did everything in 1929 – that’s the famous year for him – he did absolutely everything when he was about 27, I think.

VF – Wasn’t he in his 30s during the Mexican odyssey portrayed in Eisenstein in Guanajuato (2015)?

PG – Of course he did things afterwards, but they were never as profound. If you think of Bertrand Russell, everything was finished by the time he was 35. All the mathematicians, all their great work is finished by the time they are 40. Risk-taking minds are related to creativity – I don’t think anyone can be surprised about that, can you?

VF – Is it true you are planning a follow-up of Eisenstein in Guanajuato?

PG – I got so excited and interested and delighted by Elmer Bäck’s performance, I went away and made two more scripts with him. The Mexican film would be the third of three movies, the trilogy will be called Eisenstein on Travel because he was invited by Charlie Chaplin to come and make a film, as the Americans were astonished by Battleship Potemkin (Eisenstein, 1925). They had never seen something so violent, so quickly moving: you know, the speed of Russian editing is incredible, compared to slow Americans. And Stalin was interested. I remember the date was 1929, introducing sound cinema – and Russia didn’t have any sound cinema.

VF – So Stalin sent Eisenstein abroad?

PG – The Russians sent Vertov to Berlin and sent somebody else off to Paris, I can’t remember his name. They sent Eisenstein, alongside Alexandrov, who also had a reputation as a filmmaker, to Hollywood – the centre of Western filmmaking – to learn about sound cinema. Not that they came back with any knowledge, but Eisenstein was very happy to learn about Europe. He stopped off in Paris for a long time and he stopped off in a place in Switzerland very close to Geneva and Lausanne, where the very first film festival in the world was held. We’re talking 1929.

VF – I always thought that the first film festival in the world was the one in Venice, that is interesting.

PG – A place called La Sarraz, and it was attended by many important experimental filmmakers of the time, and the most important guest was Eisenstein.

VF – It no longer exists?

PG – No. It was in a castle. There was a Swiss patroness who wanted to turn her castle into a salon for European culture. The first year she based it on music, so Stravinsky and other luminaries of the period had a 10-day festival. The second year she based it on architects: Le Corbusier went. The third year she invited film directors, and Vertov was invited. He was going to be the ideal Russian but could not make it: he was making a film somewhere, so Eisenstein muscled himself in. Being very articulate, volatile and excitable, he very rapidly took over the festival.

VF – Flamboyant as well, wasn’t he?

PG – Indeed, a great raconteur, he spoke about eight languages. We want to make the first film about “Eisenstein in Switzerland” – that was the original title.

VF – So Eisenstein became a posterboy for the Soviet Union?

PG – I find it fascinating because he met everybody who was of significance: he met all of the Russians – he used to have breakfast with Stalin –, but he also met all the people in the politburo. And he met famous people in Stalinesque society. I am amazed, and most other people probably are too, that he didn’t end up in Siberia: he was very close to the nail many, many times. And Stalin always thought he was a filmmaker, but then he started remaking all these films. Eisenstein moved away and his first port-of-call was Berlin, where he met all the famous Germans: Marlene Dietrich, Josef von Sternberg, everybody. He met Jean Epstein, Einstein, Picasso – he met anybody who was somebody in the late ’20s.

VF – What about Fritz Lang, F. W. Murnau?

PG – He met all of these people and all the French guys: the underground filmmakers, the politicians, the artists and all the writers. We could put together a list of 100 famous people he met and we’ve started off a documentary and called it “The Eisenstein Handshakes”. Each film is five minutes long with all these people that he met. Then he went to Hollywood, where he met Chaplin, who was a communist, and he met all the famous Hollywood producers. Oh, you name it, he just met everybody! The impact made by The Battleship Potemkin all over the world was just incredible, a real bombshell. No one had ever made a film like that before: cut very fast, very different from anything else. Do you remember the revolution on board of the ship where they had to eat bad meat?

VF – Full of maggots.

PG – Yes, that’s right. Even on his way [to Hollywood], Eisenstein became good friends with Chaplin: he used to swim in his pool and play tennis. Eisenstein put up about 20 different projects but they were just too ‘way out’ for Chaplin. Intellectuals have never been successful in Hollywood, as you know. Chaplin suggested, along with Robert Flaherty, that Eisenstein should go to Mexico to make an ethnographic film about the advent of the Europeans into Aztec and Mayan cultures. He planned this film which would be called Que Viva Mexico!. He went there and he was supported by left wing socialist-leaning American millionaires, but the money wasn’t really enough. In the end, I think Eisenstein was very above and beyond the top, with 30 miles of film to make. It all fell apart: Stalin got angry and wanted him back again, so the whole thing collapsed.

VF – As a trilogy, how are you planning to present it?

PG – The first part is the big film festival, Eisenstein in Switzerland, and Eisenstein in Hollywood is the second one, where he comes up against all those Hollywood directors who said: “Brilliant Mr. Eisenstein, brilliant. You can never make these extraordinary films here.”

VF – The Russians frowned upon the depiction of Eisenstein’s homosexuality in Eisenstein in Guanajuato. Do you intend to address his sexuality in the other films?

PG – Eisenstein was a homosexual, he was interested in his own sexuality and these were very difficult times. Part of his sexual education was to travel across Europe. He was really fascinated by the novelist, playwright, poet and art collector Gertrude Stein – a lesbian in Paris around 1929. And he was also interested in people like Jean Cocteau, who was also a flamboyant homosexual. You know, the so-called ‘emancipated’ people… Stravinsky too was bisexual – nothing surprising in retrospect, most figures of the Renaissance were atheists.

VF – Is there a connection between homosexuality and atheism?

PG – We’re beginning to realise that most of the Renaissance figures were atheists – they didn’t dare say it because they’d end up on a stick. Leonardo da Vinci was certainly gay and very careful about expressing his political and sexual opinions. Michelangelo was a homosexual but, again, he was very circumspect about saying it. All these people… [Girolamo] Savonarola and [Niccolò] Machiavelli. It was certain death to express your atheism and the same for your sexual predilections throughout the 16th century. Voltaire was gay as well. Shakespeare probably… certainly was gay. You know, it was the status quo, it was the sensible, reasonable thing to be! [laughs]

VF – Could you please talk about the role of costumes in your films? Is it correct to say that they have a life of their own and that they are characters per se?

PG – You are thinking of The Cook, the Thief, His Wife & Her Lover probably.

VF – Also The Draughtsman’s Contract… the main character is wearing black while others wear white, all of a sudden it all switches around.

PG – Yes, there is that. It’s an indication of getting things wrong, of being inside or outside the establishment, etc, playing the game. You know the statue in The Draughstman’s Contract, he’s only understood by innocence, people are always outside the mainstream, I’m playing with all this sort of ideas too.

VF – You are a friend of Vivienne Westwood, yet I don’t remember you working together. Is this correct?

PG – We wanted to get Vivienne Westwood to design the costumes for Rembrandt but that didn’t happen. She’s an extraordinary woman, very, very bizarre. I remember having long conversations about Sophocles with her and how she reckoned I got everything wrong about him – and she was probably right! Very autodidactic. Everything is picked up through the world, book-reading, and she hasn’t had much of an official education, whatever that means. Vivienne was very familiar with the very famous painting just down the road from here, Rembrandt’s The Night Watch. It’s an extraordinary painting but very bourgeois: it’s related again to the idea of the bourgeois. Not about the aristocrats, not about the Church, but the people who have lived here dressed up in army uniforms pretending to be patriotic and fight for the Dutch. In some curious way, it’s a copy of a Velázquez painting.



VF – Perhaps Rembrandt was the one pretending to be patriotic?

PG – Do you know what’s very strange about the Dutch? They are very free-thinking and liberally free but all their baker shops are full of Iberian imagery! Sometimes there are rivers running through the countryside, one side is protestant and the other is Spanish – even now in 2020. They are supposed to have given this stuff away years ago but it’s still deeply inbred. Very Calvinist, when you walk down the street at night no one closes their curtain because, as a Calvinist, the worst sin that you can have is envy – people have to know what you got. If you own a Rolls Royce or a fur coat, you get spat on in the street because that’s a sign of exuberance, you know, as in The Embarrassment of Riches, the book by [Simon] Schama. We are kangaroo-hopping, jumping from subject to subject… what were we talking about just now?

VF – Costumes!

PG – Stendhal syndrome! I took Vivienne Westwood to the Rijksmuseum to see Rembrandt’s The Night Watch and she started giggling. She couldn’t stop giggling. It wasn’t Stendhal syndrome exactly but it was the nervousness, a sort of “hey look, I’m in front of this extraordinary, famous painting”. The people at the museum told me: “could you please take this lady out of the room, she’s disturbing everyone”. The shock of seeing something that you thought you knew extremely well but “hang on, I don’t really know it that well!. And it’s a big surprise when you really do see it. I had that with The Last Supper”by da Vinci: I spent a lot of time in front of it. The echoes are still applying and we’re working now on the idea of what is true and what is false.

VF – Any final thoughts about costumes and the role that they play?

PG – I think they are important, you know, we sat down with Jean Paul Gaultier, we looked at paintings and tried to find – I don’t know the right word for it – this sort of parallel universe. The Cook, the Thief, His Wife & Her Lover is all about thievery and vulgarity. And there’s a whole series of paintings about the Civil War that Holland fought against Spain. There was no regular army here so you had to pay for your own costumes: those who were rich dressed much greater than those who were poor. And we talked about this to Gaultier and he was entertained by the idea and took direct motifs to the restaurant, to the waitresses, forks and knives, all over them – but then that’s maybe another side issue. I organised the painting space as a cinema space with the camera man to be a pastiche of a Civil War painting. If you want, you can see the tableaux vivants: the sashes, the high boots, etc. It’s contemporary, exhibitionist contemporary.

VF – They sound as fake as the “patriots” in Rembrandt’s painting?

PG – There is always this concern for the notion of how you look, why you look and how you present yourself: it’s inevitable. I’m fascinated about that! We are who we eat, we are who we read, we are who we dress.

VF – You once said that the remote control spelt the death of cinema. How do you feel about streaming?

PG – I think that cinema is dying very rapidly now, it’s becoming wallpaper. Do you watch your wallpaper? There’s a huge amount of films being made, more than ever before, but who’s looking at it?

VF – Would you describe what Netflix shows as film?

PG – There’s another thing about that: it was devised to be a long form cinematic activity, but do you really know many people that follow a whole series through?

VF – A lot of people!

PG – I give up with that kind of stuff. David Lynch started it with Twin Peaks. Who finished Twin Peaks? Very few people. There’s something exciting about the concept but not very useful in terms of the actual management. I’ve got really stuck on The Ozark [Netflix], but suddenly I stopped being excited and didn’t want to know anymore.

AB – Regarding your very own career, do you have any favourite films?

PG – A Zed & Two Noughts. They say your second film is the most difficult film of your life: “you make a film and if it’s successful…”

VF – That’s my favourite, too! But isn’t that your third film, after The Falls and The Draughtsman’s Contract?

PG – Yes, but I always think of The Draughtsman’s Contract as the first film that I made. The second was A Zed & Two Noughts, and the third was The Belly of an Architect (1987).

AB – Why is this one your favourite in particular?

PG – A Zed & Two Noughts is the most complicated, evolved and intellectually complex movie. It’s been called ‘three films that pretend to be one film’. It’s a film about the world as an arc. It’s about doppelgangers: how the hell would we behave if we met ourselves? And thirdly, which is perhaps a little more elitist and academic: it’s about the alphabet, 26 different ways to make a film.

AB – The 26 letters of the alphabet.

PG – Sacha Vierny and I sat down and made a list: 26 different ways to light a film. You know, light and dark, noon and moonlight and starlight, and firelight, and television light, and even lighting by rainbows and it’s all there. There are three films there and they are all struggling to get out: they should be three separate movies.



VF – Would you change anything about the film?

PG – Let me put it this way: the best compliment I could pay to it is that it’s rather badly acted. And I was totally ripped off by Cronenberg who did Dead Ringers (1988): he sat me down in a hamburger bar and grilled me, like you’re grilling me about my cinema, then he went away and made Dead Ringers. If you look at Dead Ringers, it’s the same film but they have Jeremy Irons playing the part.

VF – The two brothers are not twins in real life, they are two years apart, is that right?

PG – That’s right, they’re not twins. And they weren’t very good actors either, you could see it.

AB – Any particularity about the costumes in A Zed & Two Noughts?

PG – I like the costume at the end: they made a costume for twins, an enormous two-piece suit.

VF – So why did you opt to have them in the nude at the end?

PG – Strip down to basics again: we’ve just seen a litany of animals and they’re all naked; they meet their deaths under some circumstances that make them part of mankind.

AB – How did you choose Jean Paul Gaultier for the The Cook, the Thief, His Wife & Her Lover?

PG – I used to work with a very good Dutch team: Jan Ross and Ben van Os. Actually, van Os was really responsible for the look of the film. The Cook, the Thief, His Wife & Her Lover was very much him.

AB – And the colour code, the way the same Helen Mirren costume changes, something that breaks the narrative, the continuity of the wardrobe …

PG – It was my idea to do the colour coding for The Cook, the Thief, His Wife & Her Lover and van Os followed it meticulously all the way through. I haven’t been so fortunate more recently. They always said: “Oh, Greenaway is a painter, he’s the one who designs what everything looks like. What time or space is there for an art director?”. But these guys have all the contacts, like you: if you are in the world of fashion, that’s an incredible activity!

AB – Any other collaborations with fashion designers, apart from Gaultier and also Martin Margiela, who worked on the costumes for The Pillow Book (1996)?

PG – We’re supposed to be doing something with Stella McCartney but we really haven’t got ourselves together yet. But I’m sure we will.

AB – From fashion to films. It would be great to know your opinion about a couple of filmmakers: Federico Fellini, what do you think about his films?

PG – He’s extraordinary. Made some very bad films, we must not forget that Orchestra Rehearsal (1978) is an extremely bad film but 8 ½ (1963) is the most brilliant film about filmmaking ever done, I think.

AB – What do you think of Michelangelo Antonioni?

PG – Yes, a completely different filmmaker compared to Fellini.

AB – Stanley Kubrick?

PG – Very conventional filmmaker, I think. I liked it because he is like the sort of intellectual filmmaker, just slightly advanced from the pack, but not far enough.

AB – David Lynch?

PG – Yes, but I do feel that he started to make the same film over and over again.

VF – He hasn’t been making so many films.

PG – He is designing restaurants now. He is a painter originally, he returns to painting, I think.

VF – Andrei Tarkovsky?

PG – To be honest, I’m not a great fan of Tarkovsky. I find him quite boring. You sit around waiting and waiting and waiting for a magic moment, and you have to wait around for two hours! He was supported because he was a dissident, not because he was a good filmmaker.

VF – What about Mirror (1975)? That’s an entirely non-narrative movie!

PG – I would forgive him for playing with narrative if he wasn’t so boring!

VF – Let’s talk about Britain. What does it have to offer us now?

PG – I always thought Carol Reed’s The Third Man (1949) was a brilliant film.

VF – But what about the more recent stuff?

PG – I have to let you into a secret: I would rather go to a painting exhibition or read a book than go to a cinema. I think it’s a medium for children, I cannot believe in the ‘suspension of disbelief’.

VF – How was the relationship with Derek Jarman?

PG – There was a big love-hate relationship: we were always after the same money and you cannot cut the cake in so many different ways. Sally Porter was there at the time but I think the situation, because a lot of us were funded initially by Channel 4 and by the BFI, there wasn’t much money – but they were very supportive. We were all there at the same time but the BFI was often run very politically. Everybody who was a good Marxist socialist got the money. Then if you suddenly became a good fella, straight away: all the feminists got the money.

VF – Do you think François Truffaut was right when he said that there is an “incompatibility between British and cinema”?

PG – I think so, but he acknowledged British television, I think, or somebody else did. England is good with words but not with images; most of the early English painters were all foreigners, imported: people like Van Dyke, Rubens, etc. The first English painter is a man called [William] Hogarth but he was a caricaturist. I bet you couldn’t name three or four English painters who have been transported around the world. You have to wait until Napoleonic times: Turner was an extraordinary painter, perhaps not as powerful as John Constable, in the beginnings of Impressionism. You are going to have to work this one out: the biggest British painter recently dead would be Francis Bacon.

AB – Could you tell us about your next projects?

PG – As I said, if I listen to the statistics, I only have four more years to live so I want to get moving. I want to finish this Lucca Mortis with Morgan Freeman as soon as all the [coronavirus] masks get taken off, and I want to finish this film about Brancusi. But I also have a film about Oskar Kokoschka, an Austrian expressionist. There’s an extraordinary story about him: he fell in love with Alma Mahler, a famous Austrian composer. She was an extraordinary femme fatale and the founder of Bauhaus, Walter Gropius, was fascinated by her.

AB – Interesting subject: the sound, the painting, the operatic drama.

PG – Music is represented by Mahler, painting is represented by Oskar Kokoschka, the Bauhaus guy is the architect and ultimately he was fucked by a famous American writer. She was a sort of a muse to a whole series of people across the board. Oskar Kokoschka fell madly and carnally in love with her: they had an affair, she became pregnant and she aborted the child. He went to the abortion clinic, collected all the bloodied rags and kept them in his raincoat pocket for the rest of his life. But that wasn’t enough: he wanted to re-establish the relationship but she refused. So, he got Alma Mahler’s dresskeeper – this should fascinate you – a dress designer, to make a model of Alma Mahler, with all the right fuckable holes. She made this mannequin and Oskar Kokoschka lived with it for about two or three years: he painted it, and painted it, and painted it. Many paintings resulted from it. Of course, he had a sex life with it. Kokoschka happily has the initials OK and so I’ve called the film The OK Doll.

AB – And there is a fashion thread underlying it perhaps?

PG – Well, he’s Austrian. The big towns… the fascinating towns of Prague, Vienna, Stuttgart, all Austrian-architecturally designed. You know, the Succession building in Vienna, all the Klimt and Schiele atmosphere, very exciting to reproduce.

AB – What happened with the “model”?

PG – He lived with this model for a couple of years. First of all, he was so disappointed because Alma Mahler wouldn’t cohabit with him anymore that he went off to the German side to join WW1, and he got shot twice: once in the temple, which made him a bit crazy, and the other in the rib cage, where Jesus Christ was hit.

VF – Could you tell us about any future projects?

PG – I am supposed to be making a Welsh ghost story, a favourite piece of Wales, where I come from originally. I am supposed to be doing a Japanese ghost story. We have this da Vinci film to do. Oh, I have so many films to do.

VF – You’d better hurry up!

PG – I know! It takes a human gestation period, nine months, to make a film. If I’m very quick, I don’t know whether I’ll get through it all – but I don’t want to fall into the trap of the Portuguese filmmaker, making the same film 10 times in the past 10 years. Maybe it made him very happy, maybe he enjoyed being a filmmaker rather than making films.

VF – If you were young and beginning to make films now…

PG – I wouldn’t bother, cinema is dead! I would concentrate on my first ambition, which was to be a painter. Painting is far more important: it is the very first human activity we ever did. Cave painting 45,000 years ago in the south of France. We’ve only had cinema since 1895: that’s a drop in the ocean. And cinema is already dead and buried in a sense. It’s already moved on, passed on.

.

You can buy the print and the online of Doesn’t Exist’s tribute to Peter Greenaway by clicking here.
Tags: Doesn't Exist, Peter Greenaway



FacebookTwitterThreadsLinkedIn
Share



By Victor Fraga - 29-09-2021 Victor Fraga is a Brazilian born and London-based journalist and filmmaker with more than 20 years of involvement in the cinema industry and beyond. He is an LGBT writer, and describes himself as a di...
Facebookட்விட்டர்நூல்கள்LinkedInபகிரவும்
ஜூலை 2020 இல் ஆம்ஸ்டர்டாமில் விக்டர் ஃபிராகா மற்றும் அலெக்ஸ் பாபோனி (இருப்பதில்லை) பீட்டர் கிரீன்வேயை கிட்டத்தட்ட மூன்று மணிநேரம் பேட்டி கண்டனர்; சின்னமான பிரிட்டிஷ் திரைப்பட தயாரிப்பாளரின் அழுக்கு ரகசியங்களை கண்டுபிடி!




ஐஜூலை 2020 இல், பீட்டர் கிரீன்வேயை நேர்காணல் செய்வதற்காக DMovies விக்டர் ஃப்ராகாவின் ஆசிரியர் மற்றும் டூஸ் நாட் எக்சிஸ்ட் எடிட்டர் அலெக்ஸ் பாபோனி இருவரும் ஒன்றாகச் சேர்ந்தனர். இயங்கும் பகுதி 2021 இன் தொடக்கத்தில் வெளியிடப்பட்டது . நேர்காணலின் நீண்ட பதிப்பு கீழே:

இங்கே கிளிக் செய்வதன் மூலம் பீட்டர் கிரீன்அவேக்கு Doesn't Exist's tribute இன் அச்சு மற்றும் ஆன்லைனில் வாங்கலாம்.

…

.

அலெக்ஸ் பாபோனி – இல்லை என்பது ஃபேஷன் மற்றும் சினிமா பற்றிய ஒரு வெளியீடு. ஒரு பத்திரிகையில் நீங்கள் எதைப் பார்க்கிறீர்கள்?

பீட்டர் கிரீன்அவே - ஒரு பத்திரிகை, இந்த மாதிரியான கருத்து காரணமாக, ஒரு திரைப்படத்தைப் போலல்லாமல் - இப்போதெல்லாம் அது உண்மையில் உண்மை இல்லை - நீங்கள் ஒரு சட்டகத்தை முடக்கலாம். நீங்கள் ஒரு பத்திரிகையில் ஒரு சட்டகத்தை எளிதாக உறைய வைக்கலாம், ஆனால் இது போன்ற [ஒரு பத்திரிகை] பார்க்க விரும்புகிறேன். ஒவ்வொரு பக்கமும் அடுத்த பக்கத்துடன் தொடர்புடையதா என்று எனக்குத் தெரியவில்லை, அது கதைகளுக்குள் கதைகளாக இருக்க வேண்டும். ஒருவகையில், இது ஒரு பத்திரிக்கை போன்றது.

ஏபி - உங்கள் வேலை ஓவியம் பின்னணியில் இருந்து வருகிறது.

முதுநிலை - 13 வயதில், நான் ஒரு ஓவியராக விரும்பினேன். நான் 1960 இல் கலைப் பள்ளியில் இருந்தேன், நீண்ட காலத்திற்கு முன்பு ஒரு நரகமாக இருந்தது, அதுவே இரண்டாம் உலகப் போருக்குப் பிறகு அடையாளங்களை உருவாக்கத் தொடங்கிய முதல் தலைமுறையின் பெரிய முதல் களிப்பு. அது கார்னபி ஸ்ட்ரீட், ஸ்விங்கிங் 60களின் காலம் - ஒரு கிளிஷேவைப் பயன்படுத்துவதற்கு மன்னிக்கவும் - ஆனால் அது வாழ்க்கை முறை பற்றியது. நான் கீத் ரிச்சர்ட்ஸ் மற்றும் இயன் டுரி ஆகியோருடன் கலைப் பள்ளியில் இருந்தேன்; நான் ஓவியர்களாக இருக்க வேண்டும் என்ற எண்ணம் கொண்டவர்களுடன் கலைப் பள்ளிக்குச் சென்றேன், ஆனால் அவர்கள் அனைவரும் பேஷன் டிசைனர்களாக அல்லது...

ஏபி - ஓவியம் உங்கள் வாழ்க்கையில் முக்கியமானது என்று சொல்வீர்களா?

பி.ஜி - என் தலைமுறையில் இருந்த அனைவரின் பட்டியலை நீங்கள் படித்திருப்பீர்கள் என்று நினைக்கிறேன், அவர்களில் ஒருவர் கூட ஓவியர்-ஓவியர் அல்ல, அதாவது இப்போது ஓவியம் பற்றிய வரையறைகளில் கவனமாக இருக்க வேண்டும். மார்செல் டுச்சாம்ப் "நீங்கள் ஒரு ஓவியமாக கருத விரும்பும் எதையும் ஒரு ஓவியம்" என்று கூறினார். ஆனால் அந்த மக்கள் ஓவியத்துடன் தொடர்புடைய ஒரு வாழ்க்கையை வாழ்ந்திருக்கிறார்கள், மேலும் உரையை விடவும், இந்த கிரகத்தில் இருக்கும் மிக முக்கியமான விஷயம் ஓவியம் என்று நான் நினைக்கிறேன் .

AB - காட்சி கல்வியறிவு, நீங்கள் வலியுறுத்த விரும்புகிறீர்கள்.

பிஜி - படம் என்ற கருத்துக்கு உரை இரண்டாம் நிலை. ஆதியாகமத்தில், “ஆரம்பத்தில் வார்த்தை இருந்தது” என்று சொல்வது இதுதான்: இது நிறைய குப்பை. கடவுள் கட்டளையிட்டபடி ஆதாம் எப்படி உலகத்திற்குச் சென்று, பெயரிட ஏதாவது இருந்தால் ஒழிய எல்லாவற்றையும் பெயரிட முடியும்? எனவே, ஆரம்பத்தில் உருவம் இருந்தது! இது நம் கலாச்சாரத்தில் உள்ள அனைத்தையும் குறிக்கிறது என்று நான் நினைக்கிறேன்.

விக்டர் ஃபிராகா - கதை காட்சிகளுக்கு கீழ்படிந்ததாக நீங்கள் வாதிடுகிறீர்களா?

பி.ஜி – இதை நேரடியாகப் பார்ப்போம்: நான் கதைக்கு எதிரானவன். விவரிப்பு முற்றிலும், முற்றிலும் தேவையற்றது. உங்களிடம் அமைப்புகள் இருக்க வேண்டும், நிச்சயமாக, உங்களுக்குத் தெரியும், "ஒன்று, இரண்டு, மூன்று, நான்கு, ஐந்து, ஆறு, ஏழு, எட்டு, ஒன்பது, 10" எனக்கு போதுமான நல்ல கதை. "10, ஒன்பது, எட்டு, ஏழு, ஆறு, ஐந்து, நான்கு, மூன்று, இரண்டு, ஒன்று" இன்னும் சிறந்த கதை. நீங்கள் கட்டமைப்புகள் மற்றும் காலப்போக்கில் சினிமா செயல்முறை பற்றி கவலைப்பட வேண்டும். நிச்சயமாக நீங்கள் தொடக்கங்கள், நடுப்பகுதிகள் மற்றும் முடிவுகளைப் பற்றி கவலைப்பட வேண்டும், ஆனால் அந்த அமைப்பு கதையாக இருக்க வேண்டும் என்று நான் நினைக்கவில்லை. இது எங்கள் ஆறுதல் மண்டலம்: நாம் அனைவரும் எல்லா நேரத்திலும் கதைகளைச் சொல்லிக்கொண்டே இருப்போம். ஆனால் சினிமாவில் அது தேவையில்லை. அது புத்தக வடிவிலும், இலக்கிய வடிவிலும் இருப்பதில் மிக்க மகிழ்ச்சி.

VF - இதுதான் சினிமாவின் சாராம்சமா அல்லது இது வெறும் பீட்டர் கிரீன்வேயா?

பி.ஜி - எனக்கு ஒரு கதை உண்மையில் உரையின் நிகழ்வு. கதை ரீதியாக நம்மை எப்படி வெளிப்படுத்துவது என்பதை நாங்கள் கற்றுக்கொண்டோம். ஒரு குகையில் வாழும் நியண்டர்டால்கள் சந்தேகத்திற்கு இடமின்றி ஒருவருக்கொருவர் கதைகளைச் சொன்னார்கள், ஆனால் எழுதுதல் என்ற எண்ணம் தோன்றியவுடன், உலகின் நிறுவன வெளி தொடங்கியது… உரை, உரை, உரை, பின்னர் கதை வளர்ச்சி செழித்தது. இது மிகவும் சாத்தியம், மேலும் அவற்றைப் பற்றி நாம் பேசக்கூடிய பல எடுத்துக்காட்டுகள் உள்ளன, மேலும் எனது சினிமாவை அந்த திசையில் தள்ள நான் எப்போதும் முயற்சி செய்கிறேன்: சினிமா கதையற்றதாக இருக்க வேண்டும் என்று நான் உண்மையாக நம்புகிறேன். மிக மிக சிறந்த ஓவியம் கதை அல்ல . சிறந்த ஓவியம் கதை சொல்லாது, கதை சொல்ல வேண்டியதில்லை!

VF - இன்னும் பெரும்பாலான ஓவியங்கள் ஒருவித கதையைச் சொல்வதாகத் தெரிகிறது…

பிஜி - பெரும்பாலான ஓவியங்கள் கதையாக இருப்பதால், பெரும்பாலான ஓவியங்கள் அறிக்கையிடல் ஆகும். பெரும்பாலான ஓவியங்கள் நிஜ உலகத்தை பிரதிநிதித்துவப்படுத்தும் கருத்துடன் இணைக்கப்பட்டுள்ளன. ஆனால் நீங்கள் கதையிலிருந்து விடுபட்டால், ஓவியம் மிகவும் பொறுப்பான செயல்பாட்டிலிருந்து விடுபடுவீர்கள். பெரிய முரண்பாடு என்னவென்றால், 1861 இல் லண்டனில் உள்ள மோனெட் வரை, அனைத்து ஓவியங்களும் கதைகளாக இருந்தன. மோனெட் ஒரு விவரிப்பு இல்லாமல் ஓவியங்களை உருவாக்கத் தொடங்கினார், முக்கியமாக முதல் முறையாக. அவர் வங்கியை உடைத்தார்: கடவுளுக்கு நன்றி அவர் அதை செய்தார்! 20 ஆம் நூற்றாண்டில் அசாதாரண ஓவியர்கள் அவரைப் பின்தொடர்ந்தனர் - மாலேவிச், காண்டின்ஸ்கி மற்றும் மாண்ட்ரியன் -, எப்போதும் இருக்க வேண்டிய ஒரே உண்மையான விவேகமான ஓவியத்தை உருவாக்கினர். அப்போதுதான் அறிக்கையிடல் பற்றிய அனைத்து கருத்துக்களும் ஓவியத்திலிருந்து மறைந்து போகத் தொடங்கின, மேலும் நாம் இதுவரை பெற்ற ஓவியத்தின் மிக முக்கியமான நூற்றாண்டு எது என்று நான் உண்மையாக நம்புகிறேன்: 20 ஆம் நூற்றாண்டு.

VF - அதன் பிறகு என்ன நடந்தது?

பி.ஜி - அதன் பிறகு ஓவியத்தில் நாம் இனி [உரைகளை] விளக்க வேண்டியதில்லை. என்னைப் பொறுத்தவரை, 'விளக்கம்' என்பது ஒரு மோசமான வார்த்தை, ஏனெனில் அது இரண்டாம் நிலை. எதையாவது விளக்குவதற்கு இது முதன்மையான உந்துதல் அல்ல, அது ஏற்கனவே வேறொரு ஊடகத்தில் இருக்கும் ஒன்றை ஒட்டி ஒரு படத்தை உருவாக்க முயற்சிப்பதாகும், மேலும் எனது எதிர்ப்பாளர்கள் இதைத் தாங்குவது மிகவும் கடினம் என்பதை நான் அறிவேன். சினிமா என்பது எல்லாக் காலங்களுக்கும் ஒரு ஊடகம், அது முற்றிலும் அனைத்தையும் தழுவிக்கொண்டிருப்பதால், நாங்கள் அதில் அனுதாபப்படுகிறோம். பலவிதமான துறைகளை உருவாக்க வேண்டியவர்களை நினைத்துப் பாருங்கள். 1895 ஆம் ஆண்டு முதல் இதுவரை நாம் பார்த்த பெரும்பாலான சினிமாக்கள் சில விளக்க உரைகளாகவே இருந்து வந்துள்ளன . ஒரு துக்கமான தருணத்தில், படகை இங்கே தள்ளிவிடலாம் என்று சொல்லலாம், சினிமா 120 ஆண்டுகளுக்கும் மேலான விளக்கப்பட நூல்கள்: பாலிவுட் மற்றும் ஹாலிவுட் இதற்கு முழுமையான எடுத்துக்காட்டுகள். நிறைய படங்கள், ஓவியங்களின் தொகுப்பு என்று பல தயாரிப்பாளர்களிடம் சென்று, “பணம் கொடுங்கள்” என்று சொல்ல முடியாது. நான் எதைப் பற்றி பேசுகிறேன் என்று அவர்களுக்கு உண்மையில் தெரியாது; நான் திரைப்படம் எடுப்பதற்கு பணம் திரட்ட அவர்களுக்கு ஒரு வார்த்தை, ஒரு உரை, ஒரு இலக்கிய வடிவம் தேவை.

வி.எஃப் - கதை இல்லாத சினிமாவை நெருங்கியது யார்? அது ரெஸ்னாய்ஸ், கோதார்தா?

பிஜி - சரி, ரெஸ்னாய்ஸ் தான் என் உண்மையான ஹீரோ. நான் அனைத்து Nouvelle தெளிவற்ற மக்கள் ஒரு பெரிய ரசிகன் ஆனால் நான் நாம் Alain Resnais மதிக்க முடியும் என்று நினைக்கிறேன். கடந்த 50 வருடங்களில் மிகப் பெரிய திரைப்படம், இன்னும் நீளமாக இருக்கலாம், “லாஸ்ட் இயர் இன் மரியன்பாத்”. செம்மறி ஆடுகளை ஓநாய்களிடமிருந்து பிரிக்கும் படம் அது. பெரும் எண்ணிக்கையிலான மக்கள் அதை ஆடம்பரமானதாகவும், முழுக்க முழுக்க அறிவார்ந்ததாகவும் கருதுகின்றனர். ஆனால் அதுதான் நான் பார்த்த மிக நெருக்கமான திரைப்படம். இது அலைன் ராப்-கிரில்லெட்டின் பொறாமை என்ற அற்புதமான நாவலிலிருந்து எழுதப்பட்டிருந்தாலும் கூட. கடந்த ஆண்டு மரியன்பாத்தில் (1961), என் திரைப்பட வாழ்க்கையின் ஆரம்பப் பகுதியில் அவர் முதலிடத்தில் இருந்தார் என்று நினைக்கிறேன்.

VF – உங்களுக்குப் பிடித்த திரைப்பட தயாரிப்பாளர்கள் அனைவரும் ஐரோப்பிய மற்றும் அவாண்ட்-கார்ட்?

பி.ஜி – என்னை தவறாக எண்ண வேண்டாம், எனக்கு பிடித்த கமர்ஷியல் பட இயக்குனர் யாராக இருப்பார் என்று நீங்கள் என்னிடம் கேட்க விரும்பினால், ஏலியன் (1979) மற்றும் விமர்சன ரீதியாக திருப்தி அடைந்த இரண்டு பெரிய படங்களை தயாரித்த அந்த அசாதாரண ஆங்கிலேயர் [ரிட்லி ஸ்காட்] தான் என்று சொல்வேன். மதிப்பீடு: பிளேட் ரன்னர் (1982) மற்றும் கிளாடியேட்டர் (2000). மிகவும் "ஹாலிவுட் படங்கள்" ஆனால் அசாதாரணமான, அற்புதமான காட்சி... ஒரு அற்புதமான கற்பனை. நான் ஒருபோதும் புரிந்து கொள்ளவில்லை: அவர் மிகவும் மதிக்கப்படுகிறார், ஆனால் அவர் இன்னும் சிறந்த திரைப்படத் தயாரிப்பாளர்களின் வரிசையில் இல்லை.

VF - ஆனால் பிளேட் ரன்னர் ஒரு நீர்நிலையாகக் கருதப்படுகிறது, இது இதுவரை தயாரிக்கப்பட்ட முதல் பின்நவீனத்துவத் திரைப்படமாகும். நீங்களும் ஒரு பின்நவீனத்துவ திரைப்பட தயாரிப்பாளர் என்று நான் வாதிடுவேன். நீங்கள் என்னுடன் உடன்பட மாட்டீர்களா?

பிஜி - முதலில், இது ஒரு போர்ட்மேன்டோ வார்த்தை என்று எனக்குத் தெரியவில்லை. நாங்கள் அதை அலமாரிக்கு வெளியே இழுத்து, மற்ற வகைகளுக்கு பொதுவாக பொருந்தாத ஒன்றைக் கண்டுபிடிப்போம்.

VF - நான் என்ன சொல்கிறேன் என்றால், நீங்கள் ஒரு மென்மையான மற்றும் தடையற்ற வழியில் பாணிகளை கலக்கிறீர்கள்.

பி.கு – இல்லை, எனக்கு சினிமா மொழியில் ஆர்வம் அதிகம். நான் முன்பு விளக்கியது போல், நான் குறிப்பாக கதைகள் சொல்வதில் ஆர்வம் காட்டவில்லை, ஏனெனில் ஒரு மனித இக்கட்டான நிலைக்கு நம்மை இணைத்துக் கொள்ள இன்னும் ஆழமான வழிகள் உள்ளன என்று நான் நினைக்கிறேன்.

VF – கோடார்டின் சமீபத்திய படம் “Le Livre d'image” பற்றி என்ன. இது பிரஞ்சு மொழியில் "பட புத்தகம்" மற்றும் "இலவச படம்" என்று பொருள்படும் ஒரு வார்த்தை நாடகம். இது கதை இல்லாத படமா?

பிஜி - ஆம், அது. இருப்பினும், இது சலிப்பாக இருப்பதாக நான் நினைக்கிறேன், நான் பயப்படுகிறேன். இன்பக் கொள்கையை நான் நிச்சயமாக நம்புகிறேன்: நீங்கள் மகிழ்விக்க வேண்டும். ரோமானிய கட்டிடக் கலைஞரான விட்ருவியஸ், ஒவ்வொரு சிறந்த கலைப் படைப்பும் 50% பொழுதுபோக்கு மற்றும் 50% அறிவுறுத்தலாக இருக்க வேண்டும் என்று கூறினார் . அதைத்தான் நாம் அனைவரும் குறிக்கோளாகக் கொள்ள வேண்டும் என்று நான் நினைக்கிறேன். ஹாலிவுட் போல இது வெறும் பொழுதுபோக்காக இருந்தால், நாளை மதியத்திற்குள் அதை மறந்துவிடுவீர்கள். இது அறிவுறுத்தலாக இருந்தால், மக்கள் மிகவும் சலிப்படைந்து அவர்கள் விலகிச் செல்வார்கள். இந்த இரண்டு விஷயங்களையும் ஒன்றாக இணைக்க நீங்கள் ஒரு வழியைக் கண்டுபிடிக்க வேண்டும்.

VF - உங்களை ஒரு மல்டிமீடியா கலைஞராகக் கருதுகிறீர்களா?

பிஜி - நான் எல்லா கலைகளையும் ஒரு மல்டிமீடியா செயல்பாடாகவே பார்க்கிறேன். பத்திரிகை அதை நிரூபிக்கிறது: படம் மற்றும் உரை. ஒரு அட்டவணையை எப்படி செய்வது, ஒரு பை எப்படி சமைக்க வேண்டும், இது எல்லாம்: இது ஒரு நிகழ்வு. ஜேன் ஆஸ்டனில் இருந்து நெப்போலியன் வரையிலான ரொமாண்டிக்ஸ்களான கீட்ஸின் மிகக் குறுகிய கால வாழ்க்கை யோசனையை, இனி யாரும் நம்ப மாட்டார்கள் என்று நினைக்கிறேன்.

VF - நீங்கள் வெளிப்படையாக ரெம்ப்ராண்ட் மற்றும் டச்சு மாஸ்டர்களுடன் ஒரு பெரிய தொடர்பைக் கொண்டிருக்கிறீர்கள். அவர்களுடனான உங்கள் தொடர்பைப் பற்றி பேச முடியுமா?

பிஜி - ரெம்ப்ராண்ட் மிகவும் செல்வந்தரானார், இருப்பினும் அவர் பணத்தின் மோசமான மேலாளராக இருந்ததால் இறுதியில் அதை இழந்தார். ஆனால் அவர் உண்மையில் செய்ய விரும்பியதைச் செய்ய ஒரு வழியைக் கண்டுபிடித்தார். இது 1600 முதல் 1700 வரை, பிரிந்து செல்லும் நேரம். ஒருவேளை மோனெட் போல முக்கியமில்லை - ஓவியம் ஓவியமாக மாறியது மற்றும் விளக்கப்பட உரை அல்ல. இருப்பினும், ரெம்ப்ராண்ட் தனது சொந்த ஆர்வத்தால் பிரதிநிதித்துவப்படுத்தும் திறனை வளர்த்துக் கொண்டார்.

VF - இந்த திறன் "நீங்கள் உண்மையிலேயே விரும்புவதைச் செய்வது" ஒரு தனிப்பட்ட குணாதிசயமா?

பிஜி - இது பொதுவாக ஹாலந்தை குறிக்கிறது. நாம் உண்மையில் முக்கிய நகரங்களைப் பற்றி பேச வேண்டும். நீங்கள் குச்சிகளில் வெளியே சென்றால், அவர்கள் இன்னும் விவசாயம் செய்கிறார்கள், மாடுகளைப் பராமரிக்கிறார்கள் - அவர்களில் பலர் இன்னும் செய்கிறார்கள். ஹாலந்தில் மக்களை விட மாடுகள் அதிகம். இது ஒரு முதலாளித்துவ நிகழ்வு, நடுத்தர வர்க்கத்தினர் கல்வி கற்கத் தொடங்குகிறார்கள். உதாரணமாக, உலகில் முதன் முதலில் படித்த பெண்கள் டச்சுக்காரர்கள். அவர்கள் அனைவரும் லூதரன்கள் மற்றும் கால்வினிஸ்டுகளாக இருந்ததால், உண்மையில் லூதரை விட கால்வின் அதிகமாக இருந்ததால், ஒவ்வொருவரும் தங்கள் பைபிளைப் படிக்க வேண்டியது அவசியம். மூன்று அல்லது நான்கு வயதிலிருந்தே அனைத்து பெண்களும் படிக்க கற்றுக்கொள்ள ஆரம்பித்தனர். நீங்கள் படிக்கத் தொடங்கியவுடன், நீங்கள் ஆதியாகமத்தில் மட்டும் சிக்கிக் கொள்ளாதீர்கள், மற்ற அனைத்தையும் படிக்கிறீர்கள்! ஏராளமான படித்த பெண்கள் இருந்தனர், அவர்கள் 'தொழில் செய்பவர்கள்': அவர்கள் புத்தகங்களை வைத்து, தேவையானதைப் படித்தார்கள்.

VF – அவர்கள் நிச்சயமாக "நல்ல கத்தோலிக்க பெண்கள்" போல் இல்லை!

PG - இந்த நகரத்தில் [ஆம்ஸ்டர்டாம்] நிறைய ரோமன் கத்தோலிக்கர்கள் இருந்தனர், அவர்கள் அதை வெறுத்தனர். கத்தோலிக்க மதம் அறிவுக்கு எதிரானது: "பெண்கள் படிக்க வேண்டாம்: அவர்கள் பல யோசனைகளைப் பெறுகிறார்கள்." இந்த நகரம் பெண் கல்வியின் மையமாக இருந்தது. கடந்த 3,000 ஆண்டுகளில் இருந்து உலக மக்கள்தொகையில் 51% பெண்கள் மற்றும் அது மிகவும் முக்கியமானது. இது ஆரம்பம்... அறிவொளி யுகத்தின் முன் நிறுவல்.

VF - இது ஒரு திரைப்படத்திற்கான சுவாரஸ்யமான தீமாக இருக்கலாம்.

பி.ஜி - நான் நீண்ட காலமாக தரையில் இருந்து ஒரு படத்தை எடுக்க முயற்சிக்கிறேன்: நான் வசிக்கும் இடத்திற்கு வெகு தொலைவில் இல்லாத இந்த நகரத்தில் மூன்று பேர் வசிக்கிறார்கள். முதலில் ஸ்பினோசா, நாத்திகத்தின் தொடக்கத்தை பிரதிநிதித்துவப்படுத்துகிறார் - முதலில் உச்சரிக்கப்பட்ட நாத்திகர் ஒரு யூதர் என்பது மிகவும் உற்சாகமானது: அவர் தெரு நம்பர் ஒன்னில் வாழ்ந்தார், அதை அழைக்கலாம். ரெம்ப்ராண்ட் தெரு நம்பர் இரண்டில் வாழ்ந்தார்: அவர் மிகவும் யூத சார்புடையவர், அவருடைய உருவப்படங்களில் பெரும்பாலானவை யூத மக்களுடையவை, எனவே அங்கேயும் தொடர்பு இருக்கிறது. பின்னர் மூலையில் தெரு எண் மூன்று உள்ளது: ரெனே டெஸ்கார்ட்ஸ் - என் வீட்டிற்கு வெளியே அவரது சிலை உள்ளது. பிரெஞ்சுக்காரர்கள் ரோமன் கத்தோலிக்கர்கள் மற்றும் மிகவும் பழமைவாதிகள் என்பதால் அவரால் தாங்க முடியவில்லை, எனவே அவர் ஹாலந்துக்கு வந்து ரோட்டர்டாமில் வசிக்கிறார், பின்னர் தெரு எண் மூன்றில் உள்ள இந்த நகரத்தில் வசிக்கிறார். இந்த மூன்று பேரும் ஆர்வமுள்ள விதத்தில், நம் உலகத்திற்குப் பொறுப்பாளிகள்: நாத்திகம்... உங்களுக்குத் தெரியும், கிறித்துவம் மற்றும் அதன் பின்னால் சரிந்துவிடும் மற்ற எல்லா மதங்களும். பின்னர் டெஸ்கார்ட்டின் "நான் நினைக்கிறேன் அதனால் நான் இருக்கிறேன்". இது புதிய புரிதல் மற்றும் அறிவார்ந்த பகுத்தறிவு நிலையின் ஆரம்பம். ரெம்ப்ராண்ட் 19 ஆம் நூற்றாண்டின் இம்ப்ரெஷனிசத்தின் முன்னோடியாகும், இது யதார்த்தத்தை வெவ்வேறு வழிகளில் உணரும் கருத்து.

VF - இது நம்பிக்கையின் அழகான முத்தொகுப்பு போல் தெரிகிறது.

பிஜி - டெஸ்கார்ட்ஸைப் பற்றி ஒரு படம் எடுக்க விரும்பினேன். அவர் இங்கே ஆம்ஸ்டர்டாமில் ஒரு இளைஞனைக் காதலித்தார், ஒரு சிப்பாய், நிச்சயமாக அவர் அதை மிகவும் அமைதியாக வைத்திருக்க வேண்டியிருந்தது. அவர் மற்றொரு டச்சு பெண்ணின் மகளுடனும் தொடர்பு கொண்டிருந்தார். அவருடைய கதையை நீங்கள் அறிந்திருக்கலாம்: டென்மார்க் ராணிக்கு ஒரு வரவேற்புரை அமைக்க அவர் ஸ்டாக்ஹோமுக்கு வரவழைக்கப்பட்டார். டெஸ்கார்ட்ஸ் மதியம் 12 மணி வரை படுக்கையில் இருக்கப் பழகினார், ஏனெனில் அவர் அதிகாலையில் படுக்கையில் தனது நல்ல யோசனைகளைப் பெற்றார். தினமும் அதிகாலை 5 மணிக்கு ஒரு பெண் அவனை எழுப்பினாள், அந்த ஏழை பையன் சளி பிடித்து இறந்தான். அவள் பெயர் கேத்தரின், அவள் ஒரு புராட்டஸ்டன்ட், இருப்பினும் அவள் ஒரு கத்தோலிக்க ஆனாள், மீண்டும் தேவாலயத்திற்கு அழைக்கப்பட்டாள். எனவே, அவர் டென்மார்க்கில் இறந்தார். அவரது மரணம் பற்றிய ஒரு பெரிய கதை: அவரது தலை அவரது உடலில் இருந்து எடுக்கப்பட்டது, தலை துண்டிக்கப்பட்டது. அந்த நேரத்தில் ஐரோப்பாவின் மிகப் பெரிய அறிவாளியின் ஒருவித டோட்டெமிக் பிரதிநிதித்துவமாக யாரோ இதை விரும்பினர். டெஸ்கார்டெஸ் இந்த சிக்கலான பாலியல் வாழ்க்கையைக் கொண்டிருந்தார் என்பது சுவாரஸ்யமானது , அதைப் பற்றி ஒரு திரைப்படம் எடுக்க நான் தீவிரமாக விரும்புகிறேன் . நான் முன்பு கூறியது போல், ஸ்பினோசா, டெஸ்கார்ட்ஸ் மற்றும் ரெம்ப்ராண்ட் ஆகிய மூவரும் இந்த நகரத்தில் மூன்று தெருக்களுக்குள் வாழ்ந்தனர். அவை நாத்திகத்தின் தொடக்கங்கள், அனுபவவாதத்தின் ஆரம்பம் மற்றும் ஓவியத்தின் தொடக்கங்களைக் குறிக்கின்றன.

VF - இந்த ட்ரிப்டிச் இன்றும் நிற்கிறதா?

பிஜி - நாம் இப்போது ஒரு பிந்தைய இம்ப்ரெஷனிச உலகத்தை விட, பிந்தைய டுச்சாம்ப் சகாப்தத்தில் வாழ்கிறோம். ஆனால் கதவுகளின் பெரிய திறப்பு உள்ளது. இந்த மூன்று பேர் 20 ஆம் நூற்றாண்டை உருவாக்கினர்; இது எல்லாம் இங்கே ஆம்ஸ்டர்டாமில் நடந்தது.

VF - நீங்கள் ஹாலந்தில் எவ்வளவு காலம் வாழ்ந்தீர்கள்?

பிஜி - நான் ஹாலந்தில் 26 வருடங்கள் வசித்து வருகிறேன், கிட்டத்தட்ட ஐந்து தசாப்தங்களாக டச்சு தயாரிப்பாளரைக் கொண்டிருக்கிறேன். கதையை நான் உங்களுக்குச் சொல்கிறேன், நீங்கள் இதை முன்பே கேட்டிருக்கலாம்: நான் வெனிஸ் திரைப்பட விழாவில் தி டிராட்ஸ்மேன் ஒப்பந்தம் (1982) என்ற திரைப்படத்துடன் இருந்தேன் , கீஸ் கசாண்டர் என்ற இந்த திரைப்பட தயாரிப்பாளரைச் சந்தித்தேன், அவர் அதைக் கூறினார். நான் ஹாலிவுட் செல்ல விரும்பவில்லை, என் சினிமா வாழ்க்கையை அவர் பார்த்துக் கொள்வார்.

VF - பொதுவாக அகரவரிசைப்படுத்தல், எண்ணிடுதல் மற்றும் பட்டியல் இடுதல் ஆகியவற்றிலும் உங்களுக்கு விருப்பம் உள்ளது. எங்களுடைய எழுத்தாளர்களில் ஒருவர், "டெவி டெசிமல் சிஸ்டத்தைப் பற்றி யாராவது திரைப்படம் எடுத்தால், அது நீங்கள்தான்" என்று கூறியுள்ளார். சினிமா என்பது எழுத்துகளாலும் எண்களாலும் வரையறுக்கப்படுகிறதா அல்லது இது ஒரு படைப்புத் தேர்வா?

பிஜி – உங்களுக்குத் தெரியும்… 16 மிமீ, 35 மிமீ, 9.5, கோடார்டின் “உண்மை சினிமா என்பது வினாடிக்கு 24 பிரேம்கள்”: அதுவே எண்ணியல் கேம் விளையாடுவது. அதனுடன் தொடர்ந்து விளையாடும் ஓரிரு அண்டர்கிரவுண்ட் பட தயாரிப்பாளர்கள் இருக்கிறார்கள். டேவிட் ரோஸ் என்ற திரைப்படத் தயாரிப்பாளரைக் கண்டீர்களா? இவருடைய படங்கள் எல்லாமே பிரமுகர்களைப் பற்றியது. நீங்கள் இப்போதுதான் கதைக்காத தன்மையை விரிவுபடுத்த எனக்கு வாய்ப்பளித்தீர்கள், ஆனால் நான் கட்டமைப்பைக் கொண்டிருக்க வேண்டும். உலகில் அனைத்து வகையான கட்டமைப்புகளும் உள்ளன, அவை என்னைச் செய்ய அனுமதிக்கின்றன.

VF - டேவிட் ரோஸ் என்பது கிரீன்அவே கேம்-பிளேமிங்கிற்கு என்ன ஆகும். சரியா?

பி.ஜி - நீங்கள் எப்போதாவது ட்ரவுனிங் பை நம்பர்ஸ் (1988) பார்த்திருக்கிறீர்களா ? மீண்டும், இது ஒன்று முதல் 100 வரையிலான எண்கள். நீங்கள் விரும்பினால், எண்களை மறந்துவிடலாம். சுற்றித் திரியும் தேனீயின் முதுகில் 33 என்ற எண் எழுதப்பட்டிருப்பதால், அந்தப் படத்தில் மற்ற எல்லா விஷயங்களும் உள்ளன. நீங்கள் அதை பார்க்க நம்பமுடியாத கவனமாக இருக்க வேண்டும். எண்களை விட்டுவிட்டதாக நான் குற்றம் சாட்டப்படுகிறேன், ஆனால் அவை அனைத்தும் உள்ளன என்பதை நான் உங்களுக்கு உறுதியளிக்கிறேன். அவை படத்தில் இல்லை என்றால், அவை ஒலிகளில் அல்லது இசையில் எங்காவது உள்ளன.

VF - இந்த எண்களை உருவாக்கியவர் யார்?

பிஜி - எண் எண்ணிக்கைகள், இப்போது உலகளாவியவை, அடிப்படையில் ஐரோப்பிய மற்றும் நெப்போலியன். அவர் மீட்டர் பற்றிய ஆரம்ப யோசனையை உருவாக்கினார், அனைத்தும் 10 என்ற எண்ணை அடிப்படையாகக் கொண்டது. அதற்கு முன், ஆயிரக்கணக்கானோர் இருந்தனர். ஆனால் அனைத்து வகையான பல்வேறு அமைப்புகள் உள்ளன. நாங்கள் 2020 இல் வாழ்கிறோம் ஆனால் அது தெளிவற்றது, நீங்கள் நினைக்கவில்லையா? அதிலிருந்து விடுபட்டு மீண்டும் தொடங்குவோம், கிறிஸ்துவின் பிறப்பு இந்த எண்ணியல் அமைப்பை உருவாக்குவது பற்றிய முட்டாள்தனமான யோசனை அல்ல: சந்திரனில் முதல் மனிதன் பூஜ்ஜியமாகும். நாம் மீண்டும் எண்ணத் தொடங்க வேண்டும். இந்த பழைய அமைப்புகள் அனைத்தும், உங்களுக்குத் தெரியும், நீங்கள் மத்திய கிழக்கைப் பார்த்தால், அவை அனைத்தும் ஒரு குறிப்பிட்ட காலகட்டத்தில் மீண்டும் தொடங்குகின்றன. யூதர் மூன்று முறை மறுதொடக்கம் செய்தார், நான் நினைக்கிறேன், பாக்தாத்தில் காலண்டர்கள் புதிதாகத் தொடங்கின, ஏனென்றால் நீங்கள் அதிக எண்ணிக்கையில் இருக்கும்போது, ​​​​அது சங்கடமாக இருக்கும். நான் ஒரு மகத்தான திட்டத்தை எழுதுகிறேன், அது உலகத்தை மறுபெயரிடுவது பற்றியது; அது மீண்டும் தொடங்குகிறது.

VF – நீங்கள் தசம முறையைப் பயன்படுத்த மாட்டீர்கள், இல்லையா?

பிஜி - மற்ற எண் அமைப்புகள் உள்ளன, எழுத்துக்கள் உள்ளன. இப்போது சீனர்கள், அவர்கள் நவீன உலகில் இணைந்துள்ளனர், மேலும் அவர்களின் அனைத்து புத்தகங்களும் இப்போது A முதல் Z வரை அகரவரிசைப்படி வரிசைப்படுத்தப்பட்டுள்ளன. மேலும் எழுத்துக்கள் நம்பமுடியாத அளவிற்கு முக்கியமானவை. விக்கிப்பீடியாவைத் தவிர, ஆயிரக்கணக்கான வெவ்வேறு குறியீடுகளில் உங்கள் பெயர் குறிப்பிடப்பட்டிருக்க வேண்டும் - நாங்கள் அனைவரும் அதனுடன் இணைந்துள்ளோம். யூதர்கள் வதை முகாம்களில் இருந்தபோது, ​​அவர்கள் அனைவரின் கைகளிலும் எண்கள் மற்றும் உருவங்கள் இருந்தன: அவர்கள் அனைவரும் ஒரு எண்ணுடன் பெயரிடப்பட்டனர். கட்டமைப்புடன் விளையாடும் மற்றொரு பெரிய பகுதி உள்ளது. எனது பல கட்டமைப்புகள் அகர வரிசையிலும் எண்ணிலும் உள்ளன, மேலும், பிளாட்டோனிக் திடப்பொருள்கள் மற்றும் வடிவியல் யூக்ளிடியன் கருத்துக்கள் போன்ற கருப்பொருள்கள் உள்ளன . கூடுதலாக, முழு விஞ்ஞான உலகமும் ஐன்ஸ்டீனின் மொழியை அடிப்படையாகக் கொண்டது, இது பெரும்பாலானவர்களுக்கு மிகவும் தெளிவற்றது. சார்பியல் கோட்பாட்டிற்கு நம்மை அழைத்துச் சென்ற சமன்பாடுகள் உங்களுக்கு புரிகிறதா? கண்டுபிடிப்பது மிகவும் கடினம். ஆனால் சம அடையாளம் முழுவதும் அனைத்து வகையான இயற்கணித அமைப்புகளும் உள்ளன.

VF - எந்த அமைப்பு சினிமாவுடன் மிகவும் இணக்கமானது?

பி.ஜி – நான் எப்போதும் கண்டுபிடிக்க முயற்சிப்பது நான் கேம்களை விளையாடக்கூடிய ஒரு அமைப்பைத்தான் – மேலும் ஆங்கிலேயர்கள் கேம்களை விளையாடுவதில் மிகவும் திறமையானவர்கள், அவற்றில் பெரும்பாலானவற்றை அவர்கள் கண்டுபிடித்தார்கள், ஆனால் அவர்கள் இனி நன்றாக விளையாட மாட்டார்கள் – அந்த விளையாட்டு- விளையாட்டு செயல்பாடு, நீங்கள் விரும்பினால். நான் இங்கே 'விளையாட்டு' என்ற வார்த்தையை மிகவும் தளர்வாகப் பயன்படுத்துகிறேன், ஆனால் ஒரு நியாயம் உள்ளது. பெரும்பாலான புதிய கண்டுபிடிப்புகள் - லியோனார்டோ டா வின்சி ஒரு சிறந்த உதாரணம் - மிகவும் முன்னோக்கி ஆபத்தை எடுக்கும். 'அங்கே சென்று ஆராய்வோம்' என்பது மாதிரியான விஷயங்கள். நாங்கள் இப்போது சந்திரனில் இருக்கிறோம், அந்த கேம் விளையாடுவதால் உங்களிடம் கணினி உள்ளது, நான் அதில் ஆர்வமாக உள்ளேன். "கிரீன்வே ஒரு கேம் பிளேயர்: அவர் விஷயங்களுடன் விளையாடுகிறார், அவர் தீவிரமானவர் அல்ல" என்று ஒரு யுகே பத்திரிகை கூறியது எனக்கு நினைவிருக்கிறது. ஆனால் கேம் விளையாடுவது மிகவும் தீவிரமான தொழில் என்று நான் நினைக்கிறேன், அது எங்களுக்கு கணினிகளைப் பெற்றுள்ளது, மேலும் அது நம்மை சந்திரனுக்கு அழைத்துச் சென்றது.

VF - நீங்கள் ஒரு கேம் பிளேயர், ஒரு டைட்டிலேட்டர் மற்றும் ஒரு ஆத்திரமூட்டுபவர்?

பிஜி - மிகவும் ஆங்கிலமாக இருப்பது, இது மிகவும் முரண்பாடாக இருக்கிறது. எந்த அர்த்தமும் இல்லை. நாம் கண்டுபிடிக்கக்கூடிய எந்த அர்த்தமும் நமக்கு நாமே கண்டுபிடிக்க வேண்டிய அர்த்தமாகும்.

VF – மத்திய தகவல் அலுவலகத்திற்கான கல்வி ஆவணப்படங்களை உருவாக்குவதன் மூலம் உங்கள் வாழ்க்கையைத் தொடங்கியுள்ளீர்கள். உங்கள் திரைப்படங்கள் மாறிவிட்டன என்பதை நீங்கள் ஒப்புக்கொள்வீர்களா, கல்வி கற்பதற்குப் பதிலாக, உங்கள் பார்வையாளர்களை திகைக்க வைக்கவும் சவால் செய்யவும் விரும்புகிறீர்களா?

PG - COI, மத்திய தகவல் அலுவலகம் - இது ஒரு ரஷ்ய பொலிட்பீரோ போல் தெரிகிறது மற்றும் அதில் கூறுகள் இருந்தன - போர்க்கால பிரச்சார இயந்திரத்தின் ஒரு வடிவம். ஜெர்மனியில் ஒரு சிறந்த பிரச்சாரகர் இருந்தார், அவர் பெயர் கோயபல்ஸ். ஆங்கிலேயர்கள் அவரது கட்டமைப்புகள் மற்றும் அவரது பிரச்சார முறைகளின் அடிப்படையில் சமமான ஒன்றை விரும்பினர். அவர்கள் ஒரு காலத்தில் அழைக்கப்பட்டதை உருவாக்கினர் - பல ஆங்கில விஷயங்கள் ராயல்ஸாக இருப்பதால் - கிரவுன் ஃபிலிம் யூனிட், அது பவர்பாயிண்ட், பிரச்சாரமாக மாறியது. அது பலவிதமான வெளிச்சங்களைக் கொண்டிருந்தது - அவற்றில் பல உங்களுக்குத் தெரியும் என்று நான் நம்புகிறேன் - பிரபல கவிஞர்கள், WH ஆடன், ஜான் கிரியர்சன், நிறைய இசையமைப்பாளர்கள் ... அவர்கள் அனைவரும் அந்த தேசபக்தியின் ஒரு பகுதியாக இருந்தனர், உங்களுக்குத் தெரியும். நாஜிக்கள். ஆனால் பின்னர் அமைதி வந்தது: ஒற்றுமை என்ன செய்யப் போகிறது அல்லது ஒழுங்கமைக்கப் போகிறது? COI அதன் நோக்கத்தை இழந்தது. அந்த குறிப்பிட்ட நேரத்தில், பிரிட்டிஷ் சாம்ராஜ்யம் சரிந்து கொண்டிருந்தது, நல்லது அல்லது கெட்டது, நிறைய பேர் அதை வெறுத்தனர். சரி, அது முற்றிலும் அவசியமானது என்று மாறியது. அவர்கள் அனைவரும் படித்தவர்கள் மற்றும் அவர்கள் பொருள் தேவை: முதன்மையாக தொலைக்காட்சி மற்றும் அவர்களின் சொந்த திரைப்பட வணிகங்கள்.

VF – நீங்கள் மிகவும் அர்ப்பணிப்புள்ள தேசபக்தர் என்று என்னால் கற்பனை செய்து பார்க்க முடியவில்லை.

பி.கு - சரி, நான் அந்த நாட்களில் தீவிர மார்க்சிஸ்ட், லெனினிஸ்ட் மற்றும் சோசலிஸ்ட் . நான் சிவப்பு சட்டை அணிந்து வெளியே சென்றேன். சோசலிஸ்ட் கட்சிக்கான அனைத்து பிரச்சாரங்களையும் நான் குறைத்தேன். வில்சன் என்று நீண்ட காலம் பிரதமராக இருந்தவர். "இல்லை மிஸ்டர் வில்சன், இல்லை மிஸ்டர் ஹீத்". நான் அப்போது போல் இப்போது அரசியல் ரீதியாக செயல்படவில்லை. COI திரைப்படங்கள் பிரச்சாரம் என்பதையும், சர்க்கரை உடுத்தி மக்கள் உங்களிடம் பொய் சொல்கிறார்கள் என்பதையும் நான் அறிந்தேன். அதனால்தான் நான் பல கேலிக்கூத்துகளை உருவாக்கினேன்: தொலைபேசி அழைப்புகள் பற்றி நான் டியர் ஃபோன் (1976) செய்தேன், ஆனால் எல்லா தகவல்களும் தவறாக இருந்தன. அப்போதுதான் தி ஃபால்ஸ் (1980) வந்தது, பிறகு மின்னலால் தாக்கப்படும் மனிதர்களைப் பற்றிய ஆக்ட் ஆஃப் காட் (1980) வந்தது. மின்னல் தாக்கியது போன்ற ஒரு கட்டுப்படுத்த முடியாத நிகழ்வை நான் வேண்டுமென்றே தேடிக்கொண்டிருந்தேன். நீங்கள் ஒரு உலோகக் குச்சியை எடுத்துக்கொண்டு கோல்ஃப் மைதானத்திற்குச் சென்றால், கவனமாக இருங்கள், நீங்கள் சிக்கலைக் கேட்கிறீர்கள். ஆனால் அர்ஜென்டினாவுக்குச் சென்றால் மின்னல் தாக்கி இறந்த குழந்தைகளின் கல்லறைகள் உள்ளன.

VF – ஆனால் ஆக்ட் ஆஃப் காட் அர்ஜென்டினாவில் அமைக்கப்படவில்லை. இங்கிலாந்தில் பாதிக்கப்பட்டவர்களைக் கண்டுபிடிக்க நீங்கள் எப்படிச் சென்றீர்கள்?

பி.ஜி - மின்னல் தாக்கி உயிர் பிழைத்தவர்களைத் தேடி ஆங்கில நாளிதழ்களில் விளம்பரம் போடுகிறோம், அவர்கள் தங்கள் அனுபவங்களைச் சொல்லலாம். நூறு ஆண்டுகளுக்கு முன்பு, மக்கள் அதை கடவுளின் செயல் என்று அழைத்தனர், ஏனெனில் "நீங்கள் தீயவராக இருந்தீர்கள், பூமியிலிருந்து அழிக்கப்படுவதற்காக நீங்கள் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டீர்கள்". முற்றிலும் முட்டாள்தனமாக இருக்க வேண்டும் என்பதை நாம் இப்போது அறிவோம், ஆனால் நிறைய பேர் - ஆங்கிலேய கிராமப்புறங்களில் கூட - இன்னும் சிறப்பாக நடந்து கொண்டால், அவர்கள் ஒருபோதும் கடவுளால் தாக்கப்பட மாட்டார்கள் என்று நம்புகிறார்கள். இது சந்தேகம் மற்றும் மூடநம்பிக்கை மற்றும் கெட்ட எண்ணங்கள் பற்றியது.

VF – Act of God இல் உள்ள அனைத்து நிகழ்வுகளும் உண்மையானதா?

பிஜி - நீர்வீழ்ச்சி முற்றிலும் போலியானது மற்றும் வரலாற்று ரீதியாகவும் புவியியல் ரீதியாகவும் நாம் அனைவரும் பறக்க விரும்புகிறோம் என்ற கருத்துடன் இணைக்கப்பட்டுள்ளது. நாம் அனைவரும் விரும்பும் ஒரு உலகளாவிய புராணம் இது, ஒரு விசித்திரமான வழியில் மற்றும் இயந்திரங்களுக்கு நன்றி. ஆனால் என்னால் இன்னும் உலகை வெறுமனே உயர்த்த முடியவில்லை: அது ஒருபோதும் நடக்காது, நடக்கப்போவதில்லை, நாம் அதற்கு உடற்கூறியல் ரீதியாக மோசமாக தயாராக இருக்கிறோம். ஆனால் அவர்கள் உண்மையில் அது [பறப்பது] உண்மை என்று உணர்ந்தனர் மற்றும் அவர்கள் ஆக்ட் ஆஃப் காட் திரைப்படம் தவறானது என்று நினைத்தார்கள். பொய்யானதை எளிதில் உண்மையாகக் கருதலாம், உண்மையிருப்பதை எளிதாகப் பொய்யாகக் கருதி மகிழ்கிறேன். COI இல் நான் என்ன செய்தேன் என்று நீங்கள் என்னிடம் கேட்டால்? அது எனக்கு அந்த நம்பமுடியாத, தைரியம், இழிந்த தன்மையைக் கொடுத்தது. சிடுமூஞ்சித்தனம் மனித ஆவிக்கு மிகவும் மோசமாக இருக்கலாம், ஆனால் அது உங்களுக்கு ஆழமான முரண்பாட்டை அளிக்கிறது.

VF - உங்கள் எழுத்தைப் பற்றி எங்களிடம் கூறுங்கள்.

பி.கு – நான் பல நாவல்கள் எழுதியிருக்கிறேன், அவற்றில் பெரும்பாலானவை வெளிவராதவை. நான் நிறைய எழுதுகிறேன்! நான் ஒரு படக்கலைஞராக இருக்க வேண்டும் என்றாலும், எனது அனைத்து ஸ்கிரிப்ட்களும் - நான் 60 படங்களைத் தயாரித்துள்ளேன் - எப்போதும் எனது படங்கள்தான். வேறு யாருடைய ஸ்கிரிப்ட் இல்லை, வேறு யாருடைய யோசனையும் இல்லை. துரதிர்ஷ்டவசமாக என்னால் இசை எழுத முடியாது, ஆனால் நான் எல்லாவற்றையும் செய்கிறேன்.

VF - நீங்களும் மைக்கேல் நைமனும் சுமார் 15 வருடங்கள் ஒன்றாக வேலை செய்தீர்கள். உங்களின் பணி உறவின் தன்மை மற்றும் அதை வெற்றிகரமானதாக்கியது என்ன என்பதைப் பற்றி சிந்திக்க விரும்புகிறீர்களா? A Zed & Two Noughts (1985) இல் Andréa Ferréol's பாத்திரத்தைப் போலவே, மற்றொன்று இல்லாமல் மற்றொன்று ஊனமுற்றவர் என்று நான் வாதிடுவேன் .

பிஜி – அலைன் ரெஸ்னாய்ஸின் ஒளிப்பதிவாளர் சச்சா வியர்னி, புனுவேலுடன் பணிபுரிந்தவர் மற்றும் பலரைப் பற்றியும் அவர்கள் இதையே சொன்னார்கள். வியர்னி இல்லாமல் பீட்டர் கிரீன்வே இருக்காது என்று அவர்கள் கூறினர் ஆனால் பெரும்பாலான திருமணங்கள் விவாகரத்தில் முடிவடைகின்றன. இந்த திரைப்பட புராணங்கள் அனைத்தும் சுவாரஸ்யமானவை. மைக்கேல் நைமனுக்கும் எனக்கும் மிகப்பெரிய கருத்து வேறுபாடு ஏற்பட்டது, மிகப்பெரிய விவாகரத்து ஏற்பட்டது என்பதை நீங்கள் புரிந்து கொள்ள வேண்டும். நாங்கள் நம்பமுடியாத அளவிற்கு நெருக்கமான ஒத்துழைப்பாளர்களாக இருந்தோம், எங்கள் மனைவிகள் நண்பர்களாக இருந்தனர், எங்கள் குழந்தைகள் அதே பள்ளிக்குச் சென்றார்கள், முதலியன. நாங்கள் ஒன்றாகச் சேர்ந்து கடைசியாக நடித்த படம் Prospero's Books (1991).

VF - செக்ஸ் மற்றும் இறப்பு பற்றி பேசலாம்.

பி.கு – சரி, வேறு எதுவும் பேசுவதற்கு இல்லை, இல்லையா? நாம் செக்ஸ் மற்றும் இறப்பு பற்றி பேசப் போகிறோம் என்றால், வேறு எதுவும் முக்கியமில்லை. பால்சாக் பணம் முக்கியம் என்று பரிந்துரைத்தார், ஆனால் பணம் நீண்ட காலமாக இல்லை, இல்லையா? சுமார் 4,000 ஆண்டுகள். ஆனால் அது மக்களை மகிழ்ச்சியடையச் செய்யவில்லை என்பதை ஒவ்வொரு ஆதாரமும் தெரிவிக்கிறது. போகும்போது எடுத்துச் செல்ல முடியாது. மறுமுனையில், நான் நினைப்பது என்னவென்றால், "அதிகாரம் மிகவும் முக்கியமானது" - அது ஷேக்ஸ்பியர்: அவருடைய நாடகங்கள் அனைத்தும் அதிகாரத்தைப் பற்றியது, நீங்கள் எப்படி விளையாடுகிறீர்கள். ஆனால் பாலுறவு மற்றும் மரணம் என்பது அதிகாரத்தின் சூழ்ச்சியுடன் தொடர்புடையது அல்லவா? நாம் அனைவரும் இறப்பதற்குப் பயப்படுகிறோம், 'நாம் இல்லாமல் உலகம் எப்படி இருக்கும்?' சக்தி உண்மையில் வாழ்க்கை மற்றும் இறப்பு பற்றியது. காதல் மற்றும் டார்வினிய கவலைகளைப் பற்றி நான் பேசப் போவதில்லை. இது மிக மிக ஆரம்பம் மற்றும் மிக மிக முடிவு இரண்டும் தெரியவில்லை, இதுவே நம் கவலைகள் அனைத்தின் இதயத்திலும் உள்ளது.

VF – செக்ஸ் மற்றும் இறப்பு உங்கள் படங்களில் எப்போதும் நெருக்கமாக இணைக்கப்பட்டுள்ளது. பல தசாப்தங்களாக இந்த தலைப்புகளில் உங்கள் பார்வைகள் மாறிவிட்டதா? வேறு வார்த்தைகளில் கூறுவதானால், 40 வயதான பீட்டர் கிரீன்வே மற்றும் 78 வயதான பீட்டர் கிரீன்வே ஆகியோர் பாலினத்தையும் மரணத்தையும் ஒரே மாதிரியாக உணர்கிறார்களா?

பி.ஜி - நான் முழுவதுமாக நம்புவதற்கு நீங்கள் எனக்கு முழுமையான மன்றத்தை வழங்கியுள்ளீர்கள். எனக்கு இப்போது 78 வயதாகிறது, ஹாலந்தில் இறப்பவர்களின் சராசரி வயது 84 ஆகும், வெளிநாட்டினருக்கும் கூட, நான் அதிர்ஷ்டசாலி மற்றும் இன்னும் ஐந்து வருடங்கள் இருந்தால், நான் அதை நன்கு உணர்ந்திருக்கிறேன். நாம் கொஞ்சம் அறிவுப்பூர்வமாக துக்கமாக இருப்போம்: ஈரோஸ் மற்றும் தனடோஸ். கிரேக்கர்கள் ஆயிரக்கணக்கான மற்றும் ஆயிரக்கணக்கான ஆண்டுகளுக்கு முன்பு, ஆரம்பம் மற்றும் இறுதி வரை இதைப் பற்றி கவலைப்பட்டனர். ஒரு இளைஞனாக நான் செக்ஸ், இணக்கமான கருத்துக்களைப் பற்றி நிறைய படங்கள் செய்தேன். "ஒரு கட்டிடக் கலைஞரின் தொப்பை" பார்த்திருக்கிறீர்களா? கதை ஒன்பது மாதங்கள் நீளமானது, அது ஒரு புணர்ச்சியுடன் தொடங்கி ஒரு மரணத்துடன் முடிகிறது. ஆனால் இப்போது தருணம் மிகவும் அதிகமாக உள்ளது: நாங்கள் காத்திருக்கிறோம், மேலும் மோர்கன் ஃப்ரீமேனுடன் "லூக்கா மோர்டிஸ்" என்ற திரைப்படத்தை உருவாக்குவதற்கு கொரோனா வைரஸ் காத்திருப்புக்கு இடையூறு விளைவித்தது. இது மரணத்தைப் பற்றியது.

VF – புச்சினி பற்றியா?

பிஜி - இல்லை, புச்சினி அதில் இருக்கிறார் - ஏனென்றால் அவர் லூக்காவில் பிறந்தார் - ஆனால் அவர் உண்மையில் சிறியவர். மேடம் பட்டாம்பூச்சியின் காட்சியைப் பயன்படுத்தி, ஒரு மனிதன் சிகரெட் பிடிப்பதற்காகச் செல்வது ஒரு சாக்கு. லூக்காவில் சிகரெட் புகைக்கும் புச்சினியின் மிகவும் பிரபலமான சிலை உள்ளது. ஒரு கட்டுரையாக திரைப்படம் என்ற கருத்தை நான் மிகவும் விரும்புகிறேன். நீங்கள் [ஜோனாதன் டெம்மின்] கம்போடியாவிற்கு நீந்துவது (1987) மற்றும் [லூயிஸ் மல்லேயின்] மை டின்னர் வித் ஆண்ட்ரே (1981) ஆகியவற்றைப் பார்த்திருக்கிறீர்களா? அவை கட்டுரைகளாக திரைப்படங்களாகும். ஆனால் நான் நினைக்கிறேன், ஒரு வித்தியாசமான வழியில், எனது எல்லா படங்களும் கட்டுரைகளைப் பற்றியது. குக், தி திஃப், ஹிஸ் வைஃப் & ஹெர் லவ்வர் (1989) என்பது பொருள்முதல்வாதத்தைப் பற்றியது, இது நரமாமிசம் என்ற கருத்து மூலதனமாக உள்ளது . நம்மை நாமே சாப்பிட்டால் என்ன நடக்கும் என்பது பற்றிய விவாதம். ஒரு உணவகத்தில் ஒரு மேஜையைச் சுற்றி மக்கள் வெவ்வேறு விஷயங்களைப் பற்றி பேசுகிறார்கள். நீங்கள் மகிழ்விக்க வேண்டிய இந்த அற்பமான யோசனைக்கு நான் திரும்பிச் செல்ல விரும்புகிறேன். வரைவாளர் ஒப்பந்தம் என்பது உண்மை மற்றும் எது உண்மை, மாயை மற்றும் யதார்த்தம் பற்றியது. நான் எனது எல்லா திரைப்படங்களையும் பார்த்துவிட்டு, "இது ஒரு ஆவணப்படம்", அல்லது "இது திரைப்பட வடிவில் உள்ள ஆவணப்படம்" மற்றும் பலவற்றைச் சொல்ல முடியும். ஆனால் அது அவசியமில்லை என்று நான் நினைக்கிறேன்: ஒரு திரைப்படத்திற்கும் ஆவணப்படத்திற்கும் இடையே இன்று அதிக வித்தியாசம் உள்ளதா?

VF - அம்சம் மற்றும் ஆவணப்படம் இடையே உள்ள கோடு உண்மையில் பெருகிய முறையில் மங்கலாகிறது. ஒரு வேளை மக்கள் உண்மைக்கு உணர்ச்சியற்றவர்களாக ஆகிவிட்டார்களா?

பிஜி - எல்லா நாடுகளிலும், நீங்கள் ஒரு ஆவணப்படம் எடுப்பதற்கு முன் நிதியைப் பெற, உங்களிடம் ஸ்கிரிப்ட் இருக்க வேண்டும். அது அபத்தமானது, இல்லையா? இது முற்றிலும் எதிர்விளைவு அல்லவா? ஆவணப்படங்கள் கலகலப்பாக இருக்க வேண்டும்: வெளியாட்களாகிய நீங்கள் அதைக் கவனித்துக் கொண்டிருக்க வேண்டும். சரி, நீங்கள் அதை வடிவமைக்க வேண்டும், உங்களுக்கு ஒரு அமைப்பு வேண்டும், ஆனால் நீங்கள் ஒரு ஆவணப்படத்திற்கான ஸ்கிரிப்டையும் எழுத வேண்டும், எனவே [புனைகதைக்கு] அதிக வித்தியாசம் இல்லை. முன்கூட்டிய யோசனைகளின்படி நீங்கள் உலகை வளைக்கிறீர்கள், அது ஒரு ஆவணப்படம் அல்ல.

VF - எல்லா ஆவணப்படக்காரர்களும் இப்படி இருப்பதில்லை. பிரேசிலிய ஆவணப்படக்காரர் எடுவார்டோ குடின்ஹோ, அவர் ஆவணப்படத்தை உருவாக்கத் தொடங்கியபோது, ​​அவருடைய ஆவணப்படம் எதைப் பற்றியது என்று தெரியவில்லை, மேலும் பெரும்பாலும் ஆவணப்படம் தயாரிப்பதற்கான செயல்முறையைப் பற்றியது.

பி.ஜி - சரி, நான் ஒரு திரைப்படத்தை உருவாக்கும் போது அந்த வரையறையை எனது செயல்பாட்டில் பயன்படுத்தலாம்: நான் தொடங்கும் போது நான் என்ன செய்யப் போகிறேன் என்று எனக்குத் தெரியவில்லை, அது எனது ஓவியப் பின்னணியின் காரணமாக இருக்கலாம். ஓவியர்கள் தொடங்கும் போது, ​​அவர்களின் கேன்வாஸில் என்ன முடிவடையும் என்று அவர்களுக்குத் தெரியாது, அதுதான் மிகவும் அற்புதமானது. எனது ஆரம்பகால திரைப்படங்களான "தி ஃபால்ஸ்" போன்ற கேலிக்கூத்துகள், நீங்கள் எதைக் கண்டுபிடிக்கலாம், எதை நாகரீகப்படுத்தலாம் என்பதைப் பற்றியது என்று நினைக்கிறேன்.

VF - உங்கள் படங்களில் ஏராளமான நிர்வாணம் இடம்பெறும். இருப்பினும், லார்ஸ் வான் ட்ரையர், காஸ்பர் நோ மற்றும் உங்கள் நாட்டுப்புறமான மைக்கேல் வின்டர்போட்டம் போன்ற திரைப்படத் தயாரிப்பாளர்களைப் போலல்லாமல், நீங்கள் உண்மையான உடலுறவைக் காட்ட மாட்டீர்கள். அது ஏன்?

பிஜி - சிலருக்கு அதில் பெரும் பிரச்சனை உள்ளது... நடிகர்கள் எல்லோரையும் விட மிகவும் கடினமானவர்களாக இருக்கலாம். நான் உண்மையில் உண்மையான பாலியல் செயலை முன்வைக்க முயற்சித்தேன், மக்கள் சொல்வார்கள்: "நீங்கள் இங்கே என்ன செய்கிறீர்கள்? பாசாங்கு எங்கே? உண்மை எங்கே?” டோன்ட் லுக் நவ் (நிக்கோலஸ் ரோக், 1973) பற்றி யோசித்துப் பாருங்கள் : டொனால்ட் சதர்லேண்ட் மற்றும் ஜூலி கிறிஸ்டி நடித்த இரண்டு முக்கிய கதாபாத்திரங்கள், அவர்கள் உண்மையான உடலுறவு கொண்டுள்ளனர் - வாருங்கள், இது வெறும் கேம் பிளே, திரைப்படத்தை விநியோகிப்பதற்கான பிரச்சாரத்தின் ஒரு பகுதி. .

VF – எட்டு ஆண்டுகளுக்கு முன்பு, உங்கள் 80வது பிறந்தநாளில் உங்களை நீங்களே கொன்றுவிடுவீர்கள் என்றும், 80ஐ கடந்தும் தொலைதூரத்தில் பயனுள்ள எதையும் செய்த யாரையும் உங்களால் நினைத்துப் பார்க்க முடியாது என்றும் சொன்னீர்கள். ஜீன்-லூக் கோடார்ட் மற்றும் அலைன் ரெஸ்னாய்ஸ் இருவரும் 80களின் பிற்பகுதியில் திரைப்படங்களைத் தயாரித்தனர். 90கள். அன்றிலிருந்து உங்கள் மனதை மாற்றிவிட்டீர்களா?

பிஜி - நீங்கள் போர்த்துகீசியம் பேசுகிறீர்கள், இல்லையா? 107 வயதில் இறந்த அந்த போர்ச்சுகீசிய திரைப்பட தயாரிப்பாளரின் கடைசி 10 படங்களை நீங்கள் பார்த்தீர்களா? அவை அனைத்தும் ஒரே படம்.

VF – Manoel de Oliveira?

பிஜி - அவர்கள் மிகவும் சலிப்பாக இருக்கிறார்கள். கேமிராவைத் திருப்புவதும், அதே தெய்வீகப் படத்தை எடுப்பதும் வெறும் கேள்வியல்ல.

VF – சரி, உங்களை நீங்களே கொல்ல வேண்டியதில்லை, இல்லையா? கோடார்டிற்கு முன் நீங்கள் இறக்கத் துணிய மாட்டீர்கள், இல்லையா?

பி.ஜி – சரி, பிக்காசோவின் 82 வயதில் அவர் செய்த ஒன்று அல்லது இரண்டு நல்ல பிரிண்ட்கள் உள்ளன. இத்தாலியில் உள்ள டிடியன் டிசியானோ 84 வயதில் அவருடைய மூன்று சிறந்த ஓவியங்களை வரைந்திருக்கலாம். கவலைப்பட வேண்டாம், நான் எல்லா ஆராய்ச்சிகளையும் செய்துவிட்டேன், நான் வேலை செய்திருக்கிறேன் எல்லாம் வெளியே. ஆனால் 80 வயதுக்கு மேற்பட்டவர்களால் மிகவும் முக்கியத்துவம் வாய்ந்த பணிகள் மிகக் குறைவு. நீங்கள் மிகவும் இளையவர்களை எடுத்துக்கொள்கிறீர்கள்: நீங்கள் 13 வயதில் நீச்சலில் ஒலிம்பிக் சாதனையை வெல்ல வேண்டும், ஏனென்றால் 15 வயதில் அது ஏற்கனவே தாமதமாகிவிட்டது. அனைத்து பிரபலமான ஓட்டப்பந்தய வீரர்களும் அல்லது விளையாட்டு வீரர்களும் 25 அல்லது 30 வயதிற்குள் முடித்துவிடுவார்கள். ஐசென்ஸ்டீன் எல்லாவற்றையும் 1929 இல் செய்தார் - அது அவருக்கு பிரபலமான ஆண்டு - அவர் 27 வயதில் எல்லாவற்றையும் செய்தார், நான் நினைக்கிறேன்.

VF – குவானாஜுவாடோவில் (2015) ஐசென்ஸ்டீனில் சித்தரிக்கப்பட்ட மெக்சிகன் ஒடிஸியின் போது அவர் தனது 30களில் இல்லையா ?

பிஜி - நிச்சயமாக அவர் பின்னர் விஷயங்களைச் செய்தார், ஆனால் அவை ஒருபோதும் ஆழமாக இல்லை. பெர்ட்ராண்ட் ரஸ்ஸலைப் பற்றி நீங்கள் நினைத்தால், அவருக்கு 35 வயதிற்குள் அனைத்தும் முடிந்துவிட்டன. அனைத்து கணிதவியலாளர்களும், அவர்களின் பெரிய வேலைகள் அனைத்தும் 40 வயதிற்குள் முடிந்துவிடும். ரிஸ்க் எடுக்கும் மனம் படைப்பாற்றலுடன் தொடர்புடையது - யாராலும் முடியும் என்று நான் நினைக்கவில்லை. அதைப் பற்றி ஆச்சரியப்படுங்கள், உங்களால் முடியுமா?

VF - குவானாஜுவாடோவில் ஐசென்ஸ்டீனைப் பின்தொடரத் திட்டமிடுகிறீர்கள் என்பது உண்மையா ?

பிஜி - எல்மர் பேக்கின் நடிப்பால் நான் மிகவும் உற்சாகமும் ஆர்வமும் மகிழ்ச்சியும் அடைந்தேன், நான் அங்கிருந்து சென்று அவருடன் மேலும் இரண்டு ஸ்கிரிப்ட்களை உருவாக்கினேன். மெக்சிகன் திரைப்படம் மூன்று திரைப்படங்களில் மூன்றாவதாக இருக்கும், முத்தொகுப்பு ஐசென்ஸ்டைன் ஆன் டிராவல் என்று அழைக்கப்படும், ஏனெனில் அவர் சார்லி சாப்ளினால் வந்து ஒரு திரைப்படத்தை உருவாக்க அழைத்தார், ஏனெனில் அமெரிக்கர்கள் பேட்டில்ஷிப் பொட்டெம்கின் (ஐசென்ஸ்டீன், 1925) மூலம் ஆச்சரியப்பட்டனர். இவ்வளவு வன்முறையான, விரைவாக நகரும் ஒன்றை அவர்கள் பார்த்ததில்லை: மெதுவான அமெரிக்கர்களுடன் ஒப்பிடும்போது, ​​ரஷ்ய எடிட்டிங் வேகம் நம்பமுடியாதது என்பது உங்களுக்குத் தெரியும். ஸ்டாலினும் ஆர்வமாக இருந்தார். ஒலி சினிமாவை அறிமுகப்படுத்திய தேதி 1929 என்று எனக்கு நினைவிருக்கிறது - ரஷ்யாவில் ஒலி சினிமா இல்லை.

VF – அப்படியென்றால் ஸ்டாலின் ஐசன்ஸ்டீனை வெளிநாட்டுக்கு அனுப்பினார்?

பிஜி - ரஷ்யர்கள் வெர்டோவை பெர்லினுக்கு அனுப்பிவிட்டு வேறு யாரையாவது பாரிஸுக்கு அனுப்பினார்கள், அவருடைய பெயர் எனக்கு நினைவில் இல்லை. ஒரு திரைப்படத் தயாரிப்பாளராகப் புகழ் பெற்றிருந்த அலெக்ஸாண்ட்ரோவுடன் இணைந்து ஐசென்ஸ்டீனையும், மேற்கத்திய திரைப்படத் தயாரிப்பின் மையமான ஹாலிவுட்டுக்கு, ஒலி சினிமா பற்றி அறிந்து கொள்ள அனுப்பினார்கள். அவர்கள் எந்த அறிவுடனும் திரும்பி வந்தார்கள் என்பதல்ல, ஆனால் ஐசென்ஸ்டீன் ஐரோப்பாவைப் பற்றி அறிந்து மிகவும் மகிழ்ச்சியடைந்தார். அவர் பாரிஸில் நீண்ட நேரம் நிறுத்தினார், மேலும் அவர் சுவிட்சர்லாந்தில் ஜெனீவா மற்றும் லொசானேவுக்கு மிக அருகில் ஒரு இடத்தில் நிறுத்தினார், அங்கு உலகின் முதல் திரைப்பட விழா நடைபெற்றது. நாங்கள் 1929 பற்றி பேசுகிறோம்.

VF - உலகின் முதல் திரைப்பட விழா வெனிஸில் தான் என்று நான் எப்போதும் நினைத்தேன், அது சுவாரஸ்யமானது.

பிஜி - லா சர்ராஸ் என்று அழைக்கப்படும் இடம், அது அந்தக் காலத்தின் பல முக்கியமான பரிசோதனைத் திரைப்படத் தயாரிப்பாளர்களால் கலந்து கொண்டது, மேலும் மிக முக்கியமான விருந்தினர் ஐசென்ஸ்டீன்.

VF - இது இனி இல்லை?

பி.ஜி - இல்லை. அது ஒரு கோட்டையில் இருந்தது. ஒரு சுவிஸ் புரவலர் இருந்தார், அவர் தனது கோட்டையை ஐரோப்பிய கலாச்சாரத்திற்கான வரவேற்புரையாக மாற்ற விரும்பினார். முதல் ஆண்டு அவர் இசையை அடிப்படையாகக் கொண்டார், எனவே ஸ்ட்ராவின்ஸ்கி மற்றும் பிற பிரபலங்கள் 10 நாள் திருவிழாவைக் கொண்டிருந்தனர். இரண்டாவது ஆண்டு அவர் கட்டிடக் கலைஞர்களை அடிப்படையாகக் கொண்டார்: லு கார்பூசியர் சென்றார். மூன்றாம் ஆண்டு அவர் திரைப்பட இயக்குனர்களை அழைத்தார், வெர்டோவ் அழைக்கப்பட்டார். அவர் சிறந்த ரஷ்யராக இருக்கப் போகிறார், ஆனால் அதைச் செய்ய முடியவில்லை: அவர் எங்காவது ஒரு திரைப்படத்தை உருவாக்கிக்கொண்டிருந்தார், அதனால் ஐசென்ஸ்டீன் தன்னைத்தானே தூண்டிக்கொண்டார். மிகவும் தெளிவாகவும், கொந்தளிப்பாகவும், உற்சாகமாகவும் இருந்ததால், அவர் விழாவை மிக விரைவாக எடுத்துக் கொண்டார்.

வி.எஃப் - அட்டகாசமானவர், இல்லையா?

பிஜி - உண்மையில், ஒரு சிறந்த ரசிகன், அவர் எட்டு மொழிகளைப் பற்றி பேசினார். "சுவிட்சர்லாந்தில் ஐசென்ஸ்டீன்" பற்றிய முதல் திரைப்படத்தை உருவாக்க விரும்புகிறோம் - அதுதான் அசல் தலைப்பு.

VF - எனவே ஐசென்ஸ்டீன் சோவியத் யூனியனுக்கு போஸ்டர்பாய் ஆனாரா?

பி.ஜி - அவர் முக்கியத்துவம் வாய்ந்த அனைவரையும் சந்தித்ததால் எனக்கு இது மிகவும் கவர்ச்சிகரமானதாக தோன்றுகிறது: அவர் ரஷ்யர்கள் அனைவரையும் சந்தித்தார் - ஸ்டாலினுடன் அவர் காலை உணவை சாப்பிட்டார் - ஆனால் அவர் பொலிட்பீரோவில் உள்ள அனைவரையும் சந்தித்தார். மேலும் அவர் ஸ்டாலினெஸ்க் சமூகத்தில் பிரபலமானவர்களை சந்தித்தார். அவர் சைபீரியாவில் வந்து சேரவில்லை என்பது எனக்கு ஆச்சரியமாக இருக்கிறது, மற்ற பெரும்பாலான மக்களும் கூட இருக்கலாம்: அவர் பலமுறை, பலமுறை நகங்களுக்கு மிக நெருக்கமாக இருந்தார். மேலும் ஸ்டாலின் எப்போதும் தன்னை ஒரு திரைப்பட தயாரிப்பாளர் என்று நினைத்தார், ஆனால் பின்னர் அவர் இந்த படங்களை ரீமேக் செய்யத் தொடங்கினார். ஐசென்ஸ்டீன் விலகிச் சென்றார் மற்றும் அவரது முதல் போர்ட்-ஆஃப்-கால் பெர்லின், அங்கு அவர் அனைத்து பிரபலமான ஜெர்மானியர்களையும் சந்தித்தார்: மார்லின் டீட்ரிச், ஜோசப் வான் ஸ்டெர்ன்பெர்க், அனைவரையும். அவர் ஜீன் எப்ஸ்டீன், ஐன்ஸ்டீன், பிக்காசோ - 20களின் பிற்பகுதியில் யாரையாவது சந்தித்தார்.

VF – Fritz Lang, FW Murnau பற்றி என்ன?

பிஜி - அவர் இந்த மக்கள் அனைவரையும் மற்றும் அனைத்து பிரெஞ்சு தோழர்களையும் சந்தித்தார்: நிலத்தடி திரைப்பட தயாரிப்பாளர்கள், அரசியல்வாதிகள், கலைஞர்கள் மற்றும் அனைத்து எழுத்தாளர்கள். அவர் சந்தித்த 100 பிரபலமான நபர்களின் பட்டியலை நாங்கள் ஒன்றாக இணைக்க முடியும், நாங்கள் ஒரு ஆவணப்படத்தைத் தொடங்கி அதை "தி ஐசென்ஸ்டீன் ஹேண்ட்ஷேக்ஸ்" என்று அழைத்தோம். ஒவ்வொரு படமும் அவர் சந்தித்த அத்தனை பேருடனும் ஐந்து நிமிடம். பின்னர் அவர் ஹாலிவுட் சென்றார், அங்கு அவர் ஒரு கம்யூனிஸ்டாக இருந்த சாப்ளினை சந்தித்தார், மேலும் அவர் அனைத்து பிரபல ஹாலிவுட் தயாரிப்பாளர்களையும் சந்தித்தார். ஓ, நீங்கள் பெயரிடுங்கள், அவர் அனைவரையும் சந்தித்தார்! உலகம் முழுவதும் போர்க்கப்பல் பொட்டெம்கின் ஏற்படுத்திய தாக்கம் நம்பமுடியாததாக இருந்தது, ஒரு உண்மையான வெடிகுண்டு. இதற்கு முன் யாரும் அப்படி ஒரு படத்தை எடுத்ததில்லை: மிக வேகமாக, வேறு எதையும் விட வித்தியாசமாக வெட்டப்பட்டது. அவர்கள் மோசமான இறைச்சியை உண்ண வேண்டிய கப்பலில் நடந்த புரட்சி உங்களுக்கு நினைவிருக்கிறதா?

VF - புழுக்கள் நிறைந்தது.

பிஜி - ஆம், அது சரிதான். [ஹாலிவுட்] செல்லும் வழியில் கூட, ஐசென்ஸ்டீன் சாப்ளினுடன் நல்ல நண்பர்களானார்: அவர் தனது குளத்தில் நீந்தி டென்னிஸ் விளையாடுவார். ஐசென்ஸ்டீன் சுமார் 20 வெவ்வேறு திட்டங்களை முன்வைத்தார், ஆனால் அவை சாப்ளினுக்கு மிகவும் 'வழி'யாக இருந்தன. அறிவாளிகள் ஹாலிவுட்டில் வெற்றி பெற்றதில்லை என்பது உங்களுக்குத் தெரியும். சாப்ளின், ராபர்ட் ஃப்ளாஹெர்டியுடன் சேர்ந்து, ஐசென்ஸ்டீன் மெக்சிகோவிற்குச் சென்று, ஐரோப்பியர்கள் ஆஸ்டெக் மற்றும் மாயன் கலாச்சாரங்களுக்குள் நுழைந்ததைப் பற்றி ஒரு இனவரைவியல் படம் எடுக்க வேண்டும் என்று பரிந்துரைத்தார். க்யூ விவா மெக்சிகோ என்று இந்தப் படத்தைத் திட்டமிட்டார் ! . அவர் அங்கு சென்றார் மற்றும் இடதுசாரி சோசலிச-சார்பு கொண்ட அமெரிக்க மில்லியனர்களால் அவருக்கு ஆதரவளிக்கப்பட்டது, ஆனால் பணம் உண்மையில் போதுமானதாக இல்லை. முடிவில், ஐசென்ஸ்டீன் 30 மைல் திரைப்படத்தை உருவாக்க வேண்டிய நிலையில், மேலேயும் மேலேயும் இருந்தார் என்று நினைக்கிறேன். எல்லாம் உடைந்தது: ஸ்டாலின் கோபமடைந்தார், அவரை மீண்டும் திரும்பப் பெற விரும்பினார், அதனால் முழு விஷயமும் சரிந்தது.

VF - ஒரு முத்தொகுப்பாக, அதை எவ்வாறு வழங்க திட்டமிட்டுள்ளீர்கள்?

பி.ஜி - முதல் பகுதி பெரிய திரைப்பட விழா, சுவிட்சர்லாந்தில் ஐசென்ஸ்டீன் , மற்றும் ஹாலிவுட்டில் ஐசென்ஸ்டீன் இரண்டாவதாக, அவர் ஹாலிவுட் இயக்குனர்கள் அனைவருக்கும் எதிராக வருகிறார்: "புத்திசாலித்தனமான திரு. ஐசென்ஸ்டீன், புத்திசாலி. இந்த அசாதாரண படங்களை நீங்கள் இங்கு ஒருபோதும் உருவாக்க முடியாது.

VF - குவானாஜுவாடோவில் உள்ள ஐசென்ஸ்டீனில் ஐசென்ஸ்டீனின் ஓரினச்சேர்க்கையின் சித்தரிப்புக்கு ரஷ்யர்கள் முகம் சுளிக்கின்றனர் . மற்ற படங்களில் அவரது பாலுணர்வைக் குறிப்பிட விரும்புகிறீர்களா?

பிஜி - ஐசென்ஸ்டீன் ஒரு ஓரினச்சேர்க்கையாளர், அவர் தனது சொந்த பாலுணர்வில் ஆர்வமாக இருந்தார், இவை மிகவும் கடினமான காலங்கள். அவரது பாலியல் கல்வியின் ஒரு பகுதி ஐரோப்பா முழுவதும் பயணம் செய்வது. அவர் நாவலாசிரியர், நாடக ஆசிரியர், கவிஞர் மற்றும் கலை சேகரிப்பாளர் கெர்ட்ரூட் ஸ்டெய்னால் மிகவும் ஈர்க்கப்பட்டார் - 1929 ஆம் ஆண்டில் பாரிஸில் ஒரு லெஸ்பியன். மேலும் அவர் ஜீன் காக்டோ போன்றவர்களிடமும் ஆர்வமாக இருந்தார், அவர் ஒரு ஆடம்பரமான ஓரினச்சேர்க்கையாளராகவும் இருந்தார். உங்களுக்குத் தெரியும், 'விடுதலை' பெற்றவர்கள் என்று அழைக்கப்படுபவர்கள்... ஸ்ட்ராவின்ஸ்கியும் இருபாலினராக இருந்தார் - பின்னோக்கிப் பார்த்தால் ஆச்சரியப்படுவதற்கில்லை, மறுமலர்ச்சியின் பெரும்பாலான நபர்கள் நாத்திகர்கள்.

VF - ஓரினச்சேர்க்கைக்கும் நாத்திகத்திற்கும் தொடர்பு உள்ளதா?

PG – மறுமலர்ச்சிக் காலத்து பிரமுகர்களில் பெரும்பாலோர் நாத்திகர்கள் என்பதை நாம் உணரத் தொடங்குகிறோம் – அவர்கள் அதைச் சொல்லத் துணியவில்லை, ஏனென்றால் அவர்கள் ஒரு குச்சியில் முடிவடைவார்கள். லியோனார்டோ டா வின்சி நிச்சயமாக ஓரினச்சேர்க்கையாளர் மற்றும் அவரது அரசியல் மற்றும் பாலியல் கருத்துக்களை வெளிப்படுத்துவதில் மிகவும் கவனமாக இருந்தார். மைக்கேலேஞ்சலோ ஒரு ஓரினச்சேர்க்கையாளர் ஆனால், மீண்டும், அவர் அதைச் சொல்வதில் மிகவும் கவனமாக இருந்தார். இந்த மக்கள் அனைவரும்… [ஜிரோலாமோ] சவோனரோலா மற்றும் [நிக்கோலோ] மச்சியாவெல்லி. உங்கள் நாத்திகத்தை வெளிப்படுத்துவது நிச்சயமான மரணம் மற்றும் 16 ஆம் நூற்றாண்டு முழுவதும் உங்கள் பாலியல் ஆசைகளுக்கு அதுவே. வால்டேரும் ஓரின சேர்க்கையாளர்தான். ஷேக்ஸ்பியர் அநேகமாக... நிச்சயமாக ஓரின சேர்க்கையாளர். உங்களுக்குத் தெரியும், அது தற்போதைய நிலை, அது விவேகமான, நியாயமான விஷயம்! [சிரிக்கிறார்]

VF - உங்கள் படங்களில் ஆடைகளின் பங்கு பற்றி பேச முடியுமா? அவர்களுக்கென்று ஒரு வாழ்க்கை இருக்கிறது, அவர்கள் தனித்தனி கதாபாத்திரங்கள் என்று சொல்வது சரியா?

பிஜி - நீங்கள் சமையல்காரர், திருடன், அவரது மனைவி மற்றும் அவரது காதலனைப் பற்றி நினைக்கிறீர்கள் .

VF – மேலும் தி டிராட்ஸ்மேனின் ஒப்பந்தம் ... முக்கிய கதாபாத்திரம் கருப்பு நிறத்தை அணிந்திருக்கும் போது மற்றவர்கள் வெள்ளை நிறத்தை அணிகிறார்கள், திடீரென்று எல்லாம் மாறுகிறது.

பிஜி - ஆம், அது இருக்கிறது. இது விஷயங்களை தவறாகப் புரிந்துகொள்வது, ஸ்தாபனத்திற்கு உள்ளே அல்லது வெளியே இருப்பது போன்றவற்றின் அறிகுறியாகும். தி டிராஸ்ட்மேன் ஒப்பந்தத்தில் உள்ள சிலை உங்களுக்குத் தெரியும் , அவர் அப்பாவித்தனத்தால் மட்டுமே புரிந்து கொள்ளப்படுகிறார், மக்கள் எப்போதும் பிரதான நீரோட்டத்திற்கு வெளியே இருக்கிறார்கள், நானும் இந்த வகையான யோசனைகளுடன் விளையாடுகிறேன்.

VF – நீங்கள் விவியென் வெஸ்ட்வுட்டின் நண்பர், ஆனாலும் நீங்கள் ஒன்றாக வேலை செய்தது எனக்கு நினைவில் இல்லை. இது சரியா?

பிஜி - ரெம்ப்ராண்டிற்கான ஆடைகளை வடிவமைக்க விவியென் வெஸ்ட்வுட்டைப் பெற விரும்பினோம், ஆனால் அது நடக்கவில்லை. அவள் ஒரு அசாதாரண பெண், மிக மிக வினோதமானவள். நான் அவளுடன் சோஃபோக்கிள்ஸைப் பற்றி நீண்ட நேரம் உரையாடியது எனக்கு நினைவிருக்கிறது, மேலும் நான் அவரைப் பற்றி எல்லாவற்றையும் தவறாகப் புரிந்துகொண்டேன் என்று அவள் எப்படி எண்ணினாள் - அவள் ஒருவேளை சரியாக இருந்திருக்கலாம்! மிகவும் தன்னியக்கமானது. எல்லாமே உலகம் முழுவதும் எடுக்கப்பட்டவை, புத்தகம் படிப்பது, அவள் அதிக அதிகாரபூர்வ கல்வியைப் பெற்றிருக்கவில்லை, அது என்னவாக இருந்தாலும். ரெம்ப்ராண்டின் தி நைட் வாட்ச் என்ற மிக பிரபலமான ஓவியத்தை விவியென் மிகவும் அறிந்திருந்தார். இது ஒரு அசாதாரண ஓவியம் ஆனால் மிகவும் முதலாளித்துவம்: இது மீண்டும் முதலாளித்துவ சிந்தனையுடன் தொடர்புடையது. பிரபுக்களைப் பற்றி அல்ல, தேவாலயத்தைப் பற்றி அல்ல, ஆனால் இங்கு வாழ்ந்த மக்கள் இராணுவ சீருடைகளை அணிந்துகொண்டு தேசபக்தி போல் நடித்து டச்சுக்களுக்காக போராடுகிறார்கள். ஆர்வமுள்ள விதத்தில், இது வெலாஸ்குவேஸ் ஓவியத்தின் நகல்.



VF - ஒருவேளை ரெம்ப்ராண்ட் தான் தேசபக்தி போல் நடித்திருப்பாரோ?

பிஜி – டச்சுக்காரர்களின் விசித்திரமான விஷயம் என்ன தெரியுமா? அவர்கள் மிகவும் சுதந்திரமாகச் சிந்திக்கிறார்கள் மற்றும் தாராளமாக சுதந்திரமாக இருக்கிறார்கள், ஆனால் அவர்களின் அனைத்து பேக்கர் கடைகளும் ஐபீரிய படங்களால் நிரம்பியுள்ளன! சில சமயங்களில் கிராமப்புறங்களில் ஆறுகள் ஓடுகின்றன, ஒரு பக்கம் புராட்டஸ்டன்ட் மற்றொன்று ஸ்பானிஷ் - இப்போதும் 2020 இல். அவர்கள் இந்த விஷயங்களை பல ஆண்டுகளுக்கு முன்பே கொடுத்திருக்க வேண்டும், ஆனால் அது இன்னும் ஆழமாக உள்ளிழுக்கப்படுகிறது. மிகவும் கால்வினிஸ்ட், நீங்கள் இரவில் தெருவில் நடக்கும்போது யாரும் திரையை மூடுவதில்லை, ஏனென்றால் ஒரு கால்வினிஸ்டாக, நீங்கள் செய்யக்கூடிய மிக மோசமான பாவம் பொறாமை - உங்களுக்கு என்ன கிடைத்தது என்பதை மக்கள் தெரிந்து கொள்ள வேண்டும். உங்களிடம் ரோல்ஸ் ராய்ஸ் அல்லது ஃபர் கோட் இருந்தால், நீங்கள் தெருவில் எச்சில் துப்புவீர்கள், ஏனென்றால் அது உற்சாகத்தின் அடையாளம், [சைமன்] ஷாமாவின் புத்தகமான தி இம்பரஸ்மென்ட் ஆஃப் ரிச்சஸில் உள்ளது. நாங்கள் கங்காருவைத் துள்ளுகிறோம், பாடத்திலிருந்து பாடத்திற்குத் தாவுகிறோம்... இப்போது எதைப் பற்றிப் பேசிக் கொண்டிருந்தோம்?

VF - ஆடைகள்!

பிஜி - ஸ்டெண்டால் நோய்க்குறி! நான் விவியென் வெஸ்ட்வுட்டை ரிஜ்க்ஸ்மியூசியத்திற்கு அழைத்துச் சென்றேன், ரெம்ப்ராண்டின் தி நைட் வாட்ச் பார்க்க, அவள் சிரிக்க ஆரம்பித்தாள். அவளால் சிரிப்பை நிறுத்த முடியவில்லை. அது சரியாக ஸ்டெண்டால் நோய்க்குறி அல்ல, ஆனால் அது ஒரு வகையான பதட்டம், "ஏய் பார், நான் இந்த அசாதாரணமான, பிரபலமான ஓவியத்தின் முன் இருக்கிறேன்". அருங்காட்சியகத்தில் இருந்தவர்கள் என்னிடம் சொன்னார்கள்: "தயவுசெய்து இந்த பெண்ணை அறையிலிருந்து வெளியே அழைத்துச் செல்ல முடியுமா, அவள் அனைவரையும் தொந்தரவு செய்கிறாள்". உங்களுக்கு நன்றாகத் தெரியும் என்று நீங்கள் நினைத்ததைக் கண்டு அதிர்ச்சி ஆனால் “கொஞ்சம் இருங்கள், எனக்கு அது நன்றாகத் தெரியாது!. நீங்கள் உண்மையில் பார்க்கும்போது அது ஒரு பெரிய ஆச்சரியம். டா வின்சி எழுதிய தி லாஸ்ட் சப்பருடன் நான் அதைக் கொண்டிருந்தேன்: நான் அதற்கு முன்னால் நிறைய நேரம் செலவிட்டேன். எதிரொலிகள் இன்னும் நடைமுறையில் உள்ளன, எது உண்மை எது பொய் என்ற யோசனையில் நாங்கள் இப்போது செயல்படுகிறோம்.

VF - உடைகள் மற்றும் அவர்கள் வகிக்கும் பாத்திரம் பற்றி ஏதேனும் இறுதி எண்ணங்கள் உள்ளதா?

பி.ஜி – அவை முக்கியமானவை என்று நான் நினைக்கிறேன், உங்களுக்குத் தெரியும், நாங்கள் ஜீன் பால் கோல்டியருடன் அமர்ந்தோம், நாங்கள் ஓவியங்களைப் பார்த்தோம், கண்டுபிடிக்க முயற்சித்தோம் - அதற்கான சரியான சொல் எனக்குத் தெரியவில்லை - இந்த வகையான இணையான பிரபஞ்சம். சமையல்காரன், திருடன், அவனது மனைவி & அவளது காதலன் எல்லாமே திருட்டு மற்றும் மோசமான தன்மையைப் பற்றியது. ஸ்பெயினுக்கு எதிராக ஹாலந்து நடத்திய உள்நாட்டுப் போரைப் பற்றிய முழுத் தொடர் ஓவியங்களும் உள்ளன. இங்கு வழக்கமான இராணுவம் இல்லை, எனவே உங்கள் சொந்த ஆடைகளுக்கு நீங்கள் பணம் செலுத்த வேண்டியிருந்தது: பணக்காரர்கள் ஏழைகளை விட மிகவும் பெரிய ஆடைகளை அணிந்தனர். நாங்கள் இதைப் பற்றி கோல்டியரிடம் பேசினோம், அவர் யோசனையால் மகிழ்ந்தார் மற்றும் உணவகத்திற்கு, பணியாளர்கள், முட்கரண்டிகள் மற்றும் கத்திகள் போன்றவற்றுக்கு நேரடி உருவங்களை எடுத்துச் சென்றார் - ஆனால் அது மற்றொரு பக்க பிரச்சினையாக இருக்கலாம். ஒரு உள்நாட்டுப் போர் ஓவியத்தின் பேஸ்டிஷ் ஆக இருக்க, கேமரா மேனுடன் ஓவிய இடத்தை சினிமா இடமாக ஏற்பாடு செய்தேன். நீங்கள் விரும்பினால், நீங்கள் tableaux vivants பார்க்க முடியும்: புடவைகள், உயர் பூட்ஸ், முதலியன. இது சமகால, exhibitionist சமகால.

VF – ரெம்ப்ராண்டின் ஓவியத்தில் உள்ள “தேசபக்தர்கள்” போல அவர்கள் போலியாகத் தெரிகிறார்களா?

பிஜி - நீங்கள் எப்படி இருக்கிறீர்கள், ஏன் தோற்றமளிக்கிறீர்கள் மற்றும் உங்களை எப்படி முன்வைக்கிறீர்கள் என்ற கருத்தில் எப்போதும் இந்த அக்கறை உள்ளது: இது தவிர்க்க முடியாதது. நான் அதில் ஈர்க்கப்பட்டேன்! நாம் யார் சாப்பிடுகிறோமோ, நாம் யார் படிக்கிறோமோ, நாங்கள் யார் உடுத்துகிறோமோ அவர்களாகவே இருக்கிறோம்.

VF - ரிமோட் கண்ட்ரோல் சினிமாவின் மரணத்தை உச்சரித்தது என்று ஒருமுறை சொன்னீர்கள். ஸ்ட்ரீமிங் பற்றி நீங்கள் எப்படி உணருகிறீர்கள்?

பி.ஜி - சினிமா இப்போது மிக வேகமாக அழிந்து கொண்டிருக்கிறது, அது வால்பேப்பராக மாறுகிறது என்று நினைக்கிறேன் . உங்கள் வால்பேப்பரைப் பார்க்கிறீர்களா? முன்னெப்போதையும் விட பெரிய அளவில் படங்கள் உருவாகி வருகின்றன, ஆனால் அதை யார் பார்க்கிறார்கள்?

VF - Netflix எதைக் காட்டுகிறது என்பதைத் திரைப்படமாக விவரிப்பீர்களா?

பி.ஜி - அதைப் பற்றி இன்னொரு விஷயம் உள்ளது: இது ஒரு நீண்ட வடிவ சினிமா நடவடிக்கையாக வடிவமைக்கப்பட்டது, ஆனால் முழுத் தொடரையும் பின்பற்றும் பலரை உங்களுக்குத் தெரியுமா?

VF - நிறைய பேர்!

பிஜி - நான் அந்த வகையான விஷயங்களை விட்டுவிடுகிறேன். டேவிட் லிஞ்ச் அதை ட்வின் பீக்ஸுடன் தொடங்கினார். இரட்டை சிகரங்களை முடித்தவர் யார்? வெகு சிலரே. கருத்தைப் பற்றி உற்சாகமான ஒன்று உள்ளது, ஆனால் உண்மையான நிர்வாகத்தின் அடிப்படையில் மிகவும் பயனுள்ளதாக இல்லை. நான் தி ஓசர்க்கில் [நெட்ஃபிக்ஸ்] சிக்கிக்கொண்டேன், ஆனால் திடீரென்று நான் உற்சாகமாக இருப்பதை நிறுத்திவிட்டேன், மேலும் தெரிந்துகொள்ள விரும்பவில்லை.

ஏபி - உங்கள் சொந்த வாழ்க்கையைப் பற்றி, உங்களுக்கு பிடித்த படங்கள் ஏதேனும் உள்ளதா?

PG - A Zed & Two Noughts . உங்கள் இரண்டாவது படம் உங்கள் வாழ்க்கையில் மிகவும் கடினமான படம் என்று அவர்கள் கூறுகிறார்கள்: "நீங்கள் ஒரு திரைப்படத்தை உருவாக்குகிறீர்கள், அது வெற்றியடைந்தால்..."

VF – அதுவும் எனக்கு மிகவும் பிடித்தது! ஆனால் தி ஃபால்ஸ் மற்றும் தி டிராட்ஸ்மேன் ஒப்பந்தத்திற்குப் பிறகு இது உங்கள் மூன்றாவது படம் இல்லையா ?

பிஜி – ஆம், ஆனால் நான் தயாரித்த முதல் படமாக வரைவாளர் ஒப்பந்தத்தை எப்போதும் நினைத்துக் கொள்கிறேன் . இரண்டாவது A Zed & Two Noughts , மூன்றாவது The Belly of an Architect (1987).

ஏபி - இது ஏன் உங்களுக்கு மிகவும் பிடித்தது?

PG - A Zed & Two Noughts மிகவும் சிக்கலான, வளர்ச்சியடைந்த மற்றும் அறிவுசார் சிக்கலான திரைப்படமாகும். ‘ஒரு படம் போல நடிக்கும் மூன்று படங்கள்’ என்று அழைக்கப்படுகிறது. இது உலகை ஒரு வளைவாகப் பற்றிய படம். இது டாப்பல்கேஞ்சர்களைப் பற்றியது: நம்மைச் சந்தித்தால் நாம் எப்படி நடந்துகொள்வோம்? மூன்றாவதாக, இது இன்னும் கொஞ்சம் உயரடுக்கு மற்றும் கல்வி சார்ந்தது: இது எழுத்துக்களைப் பற்றியது, ஒரு திரைப்படத்தை உருவாக்க 26 வெவ்வேறு வழிகள்.

AB - எழுத்துக்களின் 26 எழுத்துக்கள்.

பிஜி - சச்சா வியர்னியும் நானும் உட்கார்ந்து ஒரு பட்டியலைத் தயாரித்தோம்: ஒரு திரைப்படத்தை ஒளிரச் செய்வதற்கான 26 வெவ்வேறு வழிகள். உங்களுக்குத் தெரியும், ஒளி மற்றும் இருள், நண்பகல் மற்றும் நிலவொளி மற்றும் நட்சத்திர ஒளி, மற்றும் நெருப்பு விளக்கு, மற்றும் தொலைக்காட்சி ஒளி, மற்றும் வானவில்லின் வெளிச்சம் மற்றும் அது எல்லாம் இருக்கிறது. அங்கு மூன்று படங்கள் உள்ளன, அவை அனைத்தும் வெளியேற முடியாமல் தவிக்கின்றன: அவை மூன்று தனித்தனி திரைப்படங்களாக இருக்க வேண்டும்.



VF - படத்தைப் பற்றி ஏதாவது மாற்றுவீர்களா?

பி.ஜி - இதை நான் இப்படிச் சொல்கிறேன்: நான் அதற்குச் செலுத்தக்கூடிய சிறந்த பாராட்டு என்னவென்றால், அது மோசமாக நடித்ததுதான். டெட் ரிங்கர்ஸ் (1988) செய்த க்ரோனன்பெர்க்கால் நான் முழுவதுமாக கிழித்தெறியப்பட்டேன் : அவர் என்னை ஒரு ஹாம்பர்கர் பாரில் உட்காரவைத்து என்னை வறுத்தெடுத்தார், நீங்கள் என் சினிமாவைப் பற்றி கிரில் செய்வது போல, பின்னர் அவர் சென்று டெட் ரிங்கர்களை உருவாக்கினார் . நீங்கள் டெட் ரிங்கர்களைப் பார்த்தால் , அது அதே படம்தான் ஆனால் அவர்கள் ஜெர்மி ஐயன்ஸ் பாத்திரத்தில் நடித்திருக்கிறார்கள்.

VF - இரண்டு சகோதரர்களும் நிஜ வாழ்க்கையில் இரட்டையர்கள் அல்ல, அவர்களுக்கு இரண்டு வயது வித்தியாசம், அது சரியா?

பிஜி - அது சரி, அவர்கள் இரட்டையர்கள் அல்ல. அவர்கள் நல்ல நடிகர்கள் அல்ல, நீங்கள் அதை பார்க்க முடியும்.

AB – A Zed & Two Noughts இல் உள்ள ஆடைகள் பற்றி ஏதேனும் விவரம் உள்ளதா ?

பிஜி - நான் இறுதியில் ஆடையை விரும்புகிறேன்: அவர்கள் இரட்டையர்களுக்கான உடையை உருவாக்கினர், ஒரு மகத்தான டூ-பீஸ் சூட்.

VF - அப்படியானால், கடைசியில் அவர்களை நிர்வாணமாக ஏன் தேர்வு செய்தீர்கள்?

பிஜி - மீண்டும் அடிப்படைகளுக்குச் செல்லுங்கள்: நாங்கள் விலங்குகளின் வழிபாட்டு முறைகளைப் பார்த்தோம், அவை அனைத்தும் நிர்வாணமாக உள்ளன; சில சூழ்நிலைகளில் அவர்கள் மரணத்தை சந்திக்கிறார்கள், அது அவர்களை மனிதகுலத்தின் ஒரு பகுதியாக ஆக்குகிறது.

ஏபி - சமையல்காரர், திருடன், அவரது மனைவி மற்றும் அவரது காதலருக்கு ஜீன் பால் கௌல்டியரை எவ்வாறு தேர்வு செய்தீர்கள் ?

பிஜி - நான் ஒரு நல்ல டச்சு குழுவுடன் வேலை செய்தேன்: ஜான் ரோஸ் மற்றும் பென் வான் ஓஸ். உண்மையில், படத்தின் தோற்றத்திற்கு உண்மையில் வான் ஓஸ் தான் காரணம். சமையல்காரர், திருடன், அவரது மனைவி மற்றும் அவரது காதலர் அவருக்கு மிகவும் பிடித்தவர்.

ஏபி - மற்றும் வண்ணக் குறியீடு, அதே ஹெலன் மிர்ரன் உடை மாறுவது, கதையை உடைக்கும் ஒன்று, அலமாரியின் தொடர்ச்சி ...

பிஜி - தி குக், தி திஃப், ஹிஸ் வைஃப் & ஹெர் லவ்வர் மற்றும் வான் ஓஸ் ஆகிய படங்களுக்கு வண்ணக் குறியீட்டு முறையைச் செய்வது எனது யோசனையாக இருந்தது . நான் சமீபத்தில் அவ்வளவு அதிர்ஷ்டசாலி இல்லை. அவர்கள் எப்பொழுதும் சொன்னார்கள்: “ஓ, கிரீன்வே ஒரு ஓவியர், அவர்தான் எல்லாவற்றையும் எப்படி வடிவமைக்கிறார். ஒரு கலை இயக்குனருக்கு என்ன நேரம் அல்லது இடம் இருக்கிறது? . ஆனால் இவர்களுக்கு உங்களைப் போன்ற எல்லா தொடர்புகளும் உள்ளன: நீங்கள் ஃபேஷன் உலகில் இருந்தால், அது ஒரு நம்பமுடியாத செயல்பாடு!

ஏபி - தி பில்லோ புக் (1996) க்கான ஆடைகளில் பணிபுரிந்த கோல்டியர் மற்றும் மார்ட்டின் மார்கீலா தவிர, ஆடை வடிவமைப்பாளர்களுடன் வேறு ஏதேனும் ஒத்துழைப்பு உள்ளதா ?

பிஜி - நாங்கள் ஸ்டெல்லா மெக்கார்ட்னியுடன் ஏதாவது செய்துகொண்டிருக்க வேண்டும், ஆனால் நாங்கள் இன்னும் ஒன்றிணையவில்லை. ஆனால் நிச்சயம் செய்வோம்.

ஏபி - ஃபேஷன் முதல் திரைப்படங்கள் வரை. இரண்டு திரைப்படத் தயாரிப்பாளர்களைப் பற்றிய உங்கள் கருத்தைத் தெரிந்துகொள்வது மிகவும் நன்றாக இருக்கும்: ஃபெடரிகோ ஃபெலினி, அவருடைய படங்களைப் பற்றி நீங்கள் என்ன நினைக்கிறீர்கள்?

பிஜி - அவர் அசாதாரணமானவர். சில மிக மோசமான படங்களை உருவாக்கியது, ஆர்கெஸ்ட்ரா ஒத்திகை (1978) மிகவும் மோசமான படம் என்பதை நாம் மறந்துவிடக் கூடாது, ஆனால் 8 ½ (1963) திரைப்படம் தயாரிப்பதில் இதுவரை செய்யப்படாத மிக அற்புதமான படம், நான் நினைக்கிறேன்.

ஏபி - மைக்கேலேஞ்சலோ அன்டோனியோனி பற்றி நீங்கள் என்ன நினைக்கிறீர்கள்?

பிஜி - ஆம், ஃபெலினியுடன் ஒப்பிடும்போது முற்றிலும் மாறுபட்ட திரைப்படத் தயாரிப்பாளர்.

ஏபி - ஸ்டான்லி குப்ரிக்?

பிஜி - மிகவும் வழக்கமான திரைப்பட தயாரிப்பாளர், நான் நினைக்கிறேன். நான் அதை விரும்பினேன், ஏனென்றால் அவர் அறிவார்ந்த திரைப்பட தயாரிப்பாளர் போன்றவர், தொகுப்பிலிருந்து சற்று முன்னேறியவர், ஆனால் போதுமான தூரம் இல்லை.

ஏபி - டேவிட் லிஞ்ச்?

பி.ஜி. - ஆம், ஆனால் அவர் ஒரே படத்தைத் திரும்பத் திரும்ப எடுக்கத் தொடங்கியதாக உணர்கிறேன்.

VF – அவர் இவ்வளவு படங்களைத் தயாரிக்கவில்லை.

பிஜி - அவர் இப்போது உணவகங்களை வடிவமைத்து வருகிறார். அவர் முதலில் ஒரு ஓவியர், அவர் மீண்டும் ஓவியம் வரைகிறார், நான் நினைக்கிறேன்.

VF - ஆண்ட்ரி தர்கோவ்ஸ்கி?

பிஜி – உண்மையைச் சொல்வதென்றால், நான் தர்கோவ்ஸ்கியின் பெரிய ரசிகன் அல்ல. நான் அவரை மிகவும் சலிப்பாகக் காண்கிறேன். நீங்கள் ஒரு மந்திர தருணத்திற்காக காத்திருந்து காத்திருந்து காத்திருக்கிறீர்கள், நீங்கள் இரண்டு மணி நேரம் காத்திருக்க வேண்டும்! அவர் ஒரு நல்ல திரைப்படத் தயாரிப்பாளராக இருந்ததால் அல்ல, அவர் ஒரு எதிர்ப்பாளர் என்பதால் அவருக்கு ஆதரவு கிடைத்தது.

VF – மிரர் (1975) பற்றி என்ன ? இது முழுக்க முழுக்க கதை இல்லாத படம்!

பி.ஜி - அவர் மிகவும் சலிப்படையவில்லை என்றால், கதையுடன் விளையாடியதற்காக நான் அவரை மன்னிப்பேன்!

VF – பிரிட்டன் பற்றி பேசலாம். இப்போது நமக்கு என்ன வழங்க வேண்டும்?

பிஜி – கரோல் ரீடின் தி தேர்ட் மேன் (1949) ஒரு சிறந்த படம் என்று நான் எப்போதும் நினைத்தேன்.

VF - ஆனால் சமீபத்திய விஷயங்களைப் பற்றி என்ன?

பி.ஜி - நான் உங்களுக்கு ஒரு ரகசியத்தை அனுமதிக்க வேண்டும்: நான் சினிமாவுக்குச் செல்வதை விட ஓவியக் கண்காட்சிக்கு செல்வது அல்லது புத்தகம் படிப்பது நல்லது . இது குழந்தைகளுக்கான ஊடகம் என்று நான் நினைக்கிறேன், 'நம்பிக்கையின் இடைநீக்கத்தை' என்னால் நம்ப முடியவில்லை.

VF - டெரெக் ஜார்மனுடனான உறவு எப்படி இருந்தது?

பிஜி - ஒரு பெரிய காதல்-வெறுப்பு உறவு இருந்தது: நாங்கள் எப்பொழுதும் ஒரே பணத்தைப் பின்தொடர்ந்தோம், நீங்கள் பல வழிகளில் கேக்கை வெட்ட முடியாது. அந்த நேரத்தில் சாலி போர்ட்டர் அங்கு இருந்தார், ஆனால் நான் நிலைமையை நினைக்கிறேன், ஏனென்றால் எங்களில் பலர் முதலில் சேனல் 4 மற்றும் BFI மூலம் நிதியளித்தோம், அதிக பணம் இல்லை - ஆனால் அவர்கள் மிகவும் ஆதரவாக இருந்தனர். நாங்கள் அனைவரும் ஒரே நேரத்தில் இருந்தோம், ஆனால் BFI பெரும்பாலும் அரசியல் ரீதியாக நடத்தப்பட்டது. நல்ல மார்க்சிய சோசலிஸ்டாக இருந்த அனைவருக்கும் பணம் கிடைத்தது. நீங்கள் திடீரென்று ஒரு நல்ல நண்பராகிவிட்டால், உடனடியாக: அனைத்து பெண்ணியவாதிகளும் பணம் பெற்றனர்.

VF - "பிரிட்டிஷ் மற்றும் சினிமா இடையே ஒரு இணக்கமின்மை" இருப்பதாக பிரான்சுவா ட்ரூஃபாட் கூறியது சரி என்று நினைக்கிறீர்களா?

பிஜி - நான் அப்படி நினைக்கிறேன், ஆனால் அவர் பிரிட்டிஷ் தொலைக்காட்சியை ஒப்புக்கொண்டார், நான் நினைக்கிறேன், அல்லது வேறு யாரோ செய்திருக்கிறார்கள். இங்கிலாந்து வார்த்தைகளால் நன்றாக இருக்கிறது ஆனால் படங்களால் அல்ல; ஆரம்பகால ஆங்கில ஓவியர்களில் பெரும்பாலோர் வெளிநாட்டினர், இறக்குமதி செய்யப்பட்டவர்கள் : வான் டைக், ரூபன்ஸ் போன்றவர்கள். முதல் ஆங்கில ஓவியர் [வில்லியம்] ஹோகார்ட் என்று அழைக்கப்படுபவர், ஆனால் அவர் ஒரு கேலிச்சித்திர கலைஞர். உலகெங்கிலும் கொண்டு செல்லப்பட்ட மூன்று அல்லது நான்கு ஆங்கில ஓவியர்களின் பெயரை உங்களால் குறிப்பிட முடியாது என்று நான் பந்தயம் கட்டுகிறேன். நெப்போலியன் காலம் வரை நீங்கள் காத்திருக்க வேண்டும்: டர்னர் ஒரு அசாதாரண ஓவியராக இருந்தார், ஒருவேளை இம்ப்ரெஷனிசத்தின் தொடக்கத்தில் ஜான் கான்ஸ்டபிளைப் போல சக்திவாய்ந்தவராக இல்லை. நீங்கள் இதைச் செய்ய வேண்டும்: சமீபத்தில் இறந்த மிகப்பெரிய பிரிட்டிஷ் ஓவியர் பிரான்சிஸ் பேகன் ஆவார்.

ஏபி - உங்கள் அடுத்த திட்டங்களைப் பற்றி எங்களிடம் கூற முடியுமா?

பி.ஜி - நான் சொன்னது போல், நான் புள்ளிவிவரங்களைக் கேட்டால், நான் இன்னும் நான்கு ஆண்டுகள் மட்டுமே வாழ வேண்டும், அதனால் நான் நகர வேண்டும். அனைத்து [கொரோனா வைரஸ்] முகமூடிகளும் கழற்றப்பட்டவுடன் மார்கன் ஃப்ரீமேனுடன் இந்த லூக்கா மோர்டிஸை முடிக்க விரும்புகிறேன் , மேலும் பிரான்குசியைப் பற்றிய இந்தப் படத்தை முடிக்க விரும்புகிறேன். ஆனால் ஆஸ்திரிய வெளிப்பாட்டுவாதியான ஆஸ்கார் கோகோஷ்காவைப் பற்றிய படமும் என்னிடம் உள்ளது. அவரைப் பற்றி ஒரு அசாதாரண கதை உள்ளது: அவர் பிரபல ஆஸ்திரிய இசையமைப்பாளரான அல்மா மஹ்லரை காதலித்தார். அவர் ஒரு அசாதாரண பெண் மரணம் மற்றும் Bauhaus நிறுவனர், வால்டர் க்ரோபியஸ், அவளால் ஈர்க்கப்பட்டார்.

ஏபி - சுவாரஸ்யமான பொருள்: ஒலி, ஓவியம், நாடக நாடகம்.

பிஜி - இசையை மஹ்லர் பிரதிநிதித்துவப்படுத்துகிறார், ஓவியம் ஒஸ்கர் கோகோஷ்காவால் குறிப்பிடப்படுகிறது, பௌஹாஸ் பையன் கட்டிடக் கலைஞர் மற்றும் இறுதியில் அவர் ஒரு பிரபல அமெரிக்க எழுத்தாளரால் புணர்ந்தார். குழுவில் உள்ள மக்களுக்கு அவள் ஒரு வகையான அருங்காட்சியகமாக இருந்தாள். ஆஸ்கர் கோகோஷ்கா அவளை வெறித்தனமாகவும் சரீரமாகவும் காதலித்தார்: அவர்களுக்கு ஒரு உறவு இருந்தது, அவள் கர்ப்பமானாள், அவள் குழந்தையை கருக்கலைப்பு செய்தாள். கருக்கலைப்பு கிளினிக்கிற்குச் சென்று, இரத்தம் தோய்ந்த துணிகளை எல்லாம் சேகரித்து, வாழ்நாள் முழுவதும் ரெயின்கோட் பாக்கெட்டில் வைத்திருந்தார். ஆனால் அது போதாது: அவர் உறவை மீண்டும் நிறுவ விரும்பினார் ஆனால் அவள் மறுத்துவிட்டாள். எனவே, அவர் அல்மா மஹ்லரின் டிரஸ்கீப்பரைப் பெற்றார் - இது உங்களைக் கவர்ந்திருக்க வேண்டும் - ஒரு டிரஸ் டிசைனர், அல்மா மஹ்லரின் மாதிரியை உருவாக்க, சரியான துளைகளுடன். அவள் இந்த மேனெக்வைனை உருவாக்கினாள், ஆஸ்கர் கோகோஷ்கா அதனுடன் சுமார் இரண்டு அல்லது மூன்று ஆண்டுகள் வாழ்ந்தார்: அவர் அதை வரைந்தார், அதை வரைந்தார், அதை வரைந்தார். அதன் மூலம் பல ஓவியங்கள் தோன்றின. நிச்சயமாக, அவர் அதனுடன் ஒரு பாலியல் வாழ்க்கையைக் கொண்டிருந்தார். கோகோஷ்காவின் இனிஷியல் ஓகே என்று மகிழ்ச்சியுடன் இருக்கிறார், அதனால் படத்தை தி ஓகே டால் என்று அழைத்தேன்.

ஏபி - மற்றும் அதற்கு அடியில் ஒரு ஃபேஷன் நூல் இருக்கிறதா?

பிஜி – சரி, அவர் ஆஸ்திரியர். பெரிய நகரங்கள்... ப்ராக், வியன்னா, ஸ்டட்கார்ட் போன்ற கண்கவர் நகரங்கள், அனைத்தும் ஆஸ்திரிய கட்டிடக்கலை ரீதியாக வடிவமைக்கப்பட்டுள்ளன. உங்களுக்கு தெரியும், வியன்னாவில் உள்ள வாரிசு கட்டிடம், அனைத்து கிளிம்ட் மற்றும் ஷீலே வளிமண்டலம், இனப்பெருக்கம் செய்ய மிகவும் உற்சாகமானது.

ஏபி - "மாடல்" என்ன நடந்தது?

பி.ஜி - அவர் இந்த மாதிரியுடன் இரண்டு ஆண்டுகள் வாழ்ந்தார். முதலாவதாக, அவர் மிகவும் ஏமாற்றமடைந்தார், ஏனெனில் அல்மா மஹ்லர் இனி அவருடன் இணைந்து வாழ மாட்டார், அவர் WW1 இல் சேர ஜெர்மன் பக்கம் சென்றார், மேலும் அவர் இரண்டு முறை சுடப்பட்டார்: கோவிலில் ஒரு முறை, அது அவரை கொஞ்சம் பைத்தியமாக்கியது, மேலும் மற்றொன்று இயேசு கிறிஸ்து தாக்கப்பட்ட விலா எலும்புக் கூண்டில்.

VF - எதிர்கால திட்டங்கள் பற்றி எங்களிடம் கூற முடியுமா?

பிஜி - நான் ஒரு வெல்ஷ் பேய் கதையை உருவாக்க வேண்டும், இது வேல்ஸின் விருப்பமான பகுதி, நான் முதலில் எங்கிருந்து வந்தேன். நான் ஒரு ஜப்பானிய பேய் கதையை செய்ய வேண்டும். எங்களிடம் இந்த டாவின்சி படம் செய்ய வேண்டும். ஓ, எனக்கு நிறைய படங்கள் இருக்கு.

VF – நீங்கள் விரைந்து செல்வது நல்லது!

பிஜி - எனக்குத் தெரியும்! ஒரு திரைப்படத்தை உருவாக்க மனிதனின் கர்ப்ப காலம், ஒன்பது மாதங்கள் ஆகும். நான் மிக விரைவாகச் செயல்பட்டால், நான் அனைத்தையும் கடந்து செல்வேனா என்று எனக்குத் தெரியாது - ஆனால் போர்ச்சுகீசிய திரைப்படத் தயாரிப்பாளரின் வலையில் நான் விழ விரும்பவில்லை, கடந்த 10 ஆண்டுகளில் ஒரே படத்தை 10 முறை தயாரித்தேன். ஒருவேளை அது அவருக்கு மிகவும் மகிழ்ச்சியாக இருக்கலாம், ஒருவேளை அவர் திரைப்படங்களை தயாரிப்பதை விட ஒரு திரைப்பட தயாரிப்பாளராக இருப்பதை ரசித்திருக்கலாம்.

VF - நீங்கள் இளமையாக இருந்து இப்போது திரைப்படங்களைத் தயாரிக்கத் தொடங்கினால்…

பி.ஜி – நான் கவலைப்பட மாட்டேன், சினிமா செத்து விட்டது! ஓவியராக வேண்டும் என்ற எனது முதல் லட்சியத்தில் கவனம் செலுத்துவேன். ஓவியம் மிகவும் முக்கியமானது: இது நாம் செய்த முதல் மனித செயல்பாடு. பிரான்சின் தெற்கில் 45,000 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு குகை ஓவியம். நாங்கள் 1895 முதல் சினிமாவை மட்டுமே வைத்திருக்கிறோம்: அது கடலில் ஒரு துளி. சினிமா ஏற்கனவே இறந்து புதைந்துவிட்டது. அது ஏற்கனவே நகர்ந்து விட்டது, கடந்து விட்டது.

.

இங்கே கிளிக் செய்வதன் மூலம் பீட்டர் கிரீன்அவேக்கு Doesn't Exist's tribute இன் அச்சு மற்றும் ஆன்லைனில் வாங்கலாம்.
குறிச்சொற்கள்: இல்லை , பீட்டர் கிரீன்வே


Facebookட்விட்டர்நூல்கள்LinkedInபகிரவும்