The Other Death - Borges

தி அதர் டெத் சுமார் இரண்டு ஆண்டுகளுக்கு முன்பு, அது (நான் கடிதத்தை தொலைத்துவிட்டேன்) என்று நான் நம்புகிறேன், ரால்ஃப் வால்டோ எமர்சனின் ஸ்பானிய மொழியில் முதலில் செய்யப்பட்ட மொழிபெயர்ப்பை எனக்கு அனுப்புவதாக குவாலெகுவாய்ச்சு* இலிருந்து கேனன் எனக்கு எழுதினார். கவிதை "கடந்த காலம்"; ஒரு போஸ்ட்ஸ்கிரிப்டில், பெட்ரோ டாமியன், எனக்கு ஞாபகம் இருக்கும் என்று அவர் கூறினார், சில இரவுகளுக்கு முன்பு நுரையீரல் நெரிசலால் இறந்துவிட்டார். அவர் காய்ச்சலால் பாதிக்கப்பட்டிருந்தார், மேலும் அவரது மயக்கத்தில் மசோல்லரில் அந்த இரத்தக்களரி நாளை மீண்டும் அனுபவித்ததாக கேனன் கூறினார்.* பத்தொன்பது அல்லது இருபது வயதில் பெட்ரோ டாமியன் அபாரிசியோ சரவியாவின் பதாகைகளைப் பின்தொடர்ந்ததால், இந்தச் செய்தி என்னை யூகிக்கக்கூடியதாகவும் சாதாரணமாகவும் தாக்கியது.* 1904 ஆம் ஆண்டு எழுச்சி அவரை அறியாமல் ரியோ நீக்ரோ அல்லது பைசாண்டூ* என்ற இடத்தில் இருந்த ஒரு பண்ணையில் சிக்கியது.

ஒரு சாதாரண தொழிலாளியாக வேலை; டாமியன் சரியாகச் சொல்வதென்றால் குவாலேகுவேயின் என்ட்ரே ரியோஸைச் சேர்ந்தவர், ஆனால் அவரது நண்பர்கள் எங்கு சென்றார்களோ, அவர் சென்றார் - அவர்கள் இருந்ததைப் போலவே ஆர்வமும் அறியாமலும் இருந்தார். எப்போதாவது நடந்த கைகலப்பு மற்றும் அந்த கடைசி போரில் அவர் போராடினார்; 1905 இல் நாடு திரும்பினார், அவர் வயல்களில் வேலை செய்ய (தாழ்மையான உறுதியுடன்) திரும்பினார். எனக்குத் தெரிந்தவரை, அவர் தனது மாகாணத்தை விட்டு வெளியேறவில்லை. அவர் தனது கடைசி முப்பது ஆண்டுகளை நான்சியில் இருந்து ஒரு லீக் அல்லது இரண்டு தனிமையான சிறிய பண்ணையில் கழித்தார்; 1942 இல் ஒரு மாலை நான் அவருடன் பேசினேன் அல்லது அவருடன் பேச முயற்சித்தேன். அவர் சொற்ப சொற்கள் மற்றும் குறைந்த கற்றல் கொண்ட மனிதர். ஒலி மற்றும் சீற்றம் சவ்வூடுபரம் அவரது கதை முழு அளவில் இருந்தது; அவர் இறந்து கிடக்கும் போது அந்த நேரங்களை அவர் மீட்டெடுத்தது எனக்கு ஆச்சரியத்தை அளிக்கவில்லை... டேமியனை இனி ஒருபோதும் பார்க்க முடியாது என்பதை நான் கற்றுக்கொண்டேன், அதனால் நான் அவரை நினைவுபடுத்த முயற்சித்தேன்; எனது காட்சி நினைவகம் மிகவும் மோசமாக உள்ளது, நான் அவரை கேனன் எடுத்த புகைப்படம் மட்டுமே நினைவில் இருந்தது. அதுவும் குறிப்பாக குறிப்பிடத்தக்கது அல்ல, சியாவ் அந்த மனிதரே என்று நீங்கள் கருதினால், 1942 இன் ஆரம்பத்தில் ஒரு முறை ஆனால் எண்ணற்ற முறை புகைப்படத்தைப் பார்த்தேன்.

கேனன் எனக்கு புகைப்படத்தை அனுப்பினார்; நான் அதை இழந்துவிட்டேன், ஆனால் இப்போது அதைத் தேடுவதை நிறுத்திவிட்டேன். நான் அதைக் கண்டு பயப்படுவேன்.

இரண்டாவது எபிசோட் சில மாதங்களுக்குப் பிறகு மான்டிவீடியோவில் நடந்தது. என்ட்ரே ரியோஸில் இருந்து வந்தவரின் மரணத்தை எதிர்க்கும் காய்ச்சல், மசோல்லரில் ஏற்பட்ட தோல்வியை அடிப்படையாகக் கொண்ட ஒரு கற்பனைக் கதையை எனக்கு பரிந்துரைத்தது; நான் கதையின் கதைக்களத்தை எமிர் ரோட்ரிக்ஸ் மொனகலுக்குச் சொன்னபோது, ​​அவர் பிரச்சாரத்தை வழிநடத்திய கர்னல் டியோனிசியோ தபரேஸுக்கு ஒரு அறிமுகக் கடிதத்தை என்னிடம் கொடுத்தார். இரவு உணவுக்குப் பிறகு கர்னல் என்னை வரவேற்றார். முற்றத்தில் தனது வசதியான ராக்கிங் நாற்காலியில் இருந்து, அவர் அன்பாகவும் குழப்பமாகவும் பழைய நாட்களை நினைவு கூர்ந்தார். ஒருபோதும் வராத வெடிமருந்துகள் மற்றும் சோர்வுற்ற குதிரைகள், அணிவகுப்புகளை நெசவு செய்யும் கசப்பான, தூக்கமுள்ள மனிதர்கள் மற்றும் மான்டிவீடியோவில் நுழைந்த சரவியா பற்றி பேசப்பட்டது, ஆனால் "கௌச்சோக்கள் நகரத்தின் மீது வெறுப்பு கொண்டதால்" ஒதுங்கினர். ஒரு உள்நாட்டுப் போரின் முதுகெலும்பு வரை வெட்டப்பட்டது இரு படைகள் மோதுவதை விட கனவு. அவர் Illescas, Tupambae Masoller* பற்றிப் பேசினார், மேலும் மிகச் சரியாக உருவான காலகட்டங்களோடு, மிகத் தெளிவாகவும், இதே கதைகளை அவர் இதற்கு முன் பலமுறை சொல்லியிருப்பதை நான் உணர்ந்தேன்—உண்மையில், அவருடைய வார்த்தைகளுக்குப் பின்னால் எதுவுமே இல்லை என்று என்னைப் பயமுறுத்தியது. நினைவுகள் எஞ்சியிருந்தன. அவர் மூச்சு வாங்கியதால், நான் டாமியன் என்ற பெயரைக் குறிப்பிட முடிந்தது.

"டாமியன்? பெட்ரோ டேமியன்?" கர்னல் கூறினார்.

"அவர் என்னுடன் பணியாற்றினார். ஒரு சிறிய இந்தியர் போன்ற தோழர்கள் டேமேன் என்று அழைக்கப்பட்டனர்." அவர் சத்தமில்லாத சிரிப்பைத் தொடங்கினார், ஆனால் திடீரென்று அதை உண்மையான அல்லது பாசாங்கு அசௌகரியத்துடன் துண்டித்தார்.

இன்னொரு குரலில், பெண்களைப் போலவே போரும் ஒரு மனிதனைச் சோதிக்க உதவியது - ஒரு மாம்பழம் போருக்குள் நுழைவதற்கு முன்பு, அவர் உண்மையில் யார் என்று யாருக்கும் தெரியாது என்று அவர் கூறினார். ஒரு நபர் தன்னை ஒரு கோழையாக நினைத்துக்கொண்டு தைரியமான மனிதனாக மாறலாம் அல்லது அதற்கு நேர்மாறாக இருக்கலாம், அந்த ஏழை டாமியனுக்கு என்ன நேர்ந்தது, அவர் தனது வெள்ளை நாடாவைக் கொண்டு புல்பெரியாவைச் சுற்றித் திரிந்தார், பின்னர் மசோல்லரில் விழுந்தார் . .

ஜூமா காஸ் உடன் ஒரு துப்பாக்கிச் சூடு நடந்தது, அங்கு அவர் ஒரு மனிதனைப் போல நடித்தார், ஆனால் அது மற்றொரு விஷயம், இராணுவங்கள் துண்டிக்கப்பட்டு பீரங்கி வெடிக்கத் தொடங்கியது மற்றும் ஒவ்வொரு மனிதனும் ஐயாயிரம் பேர் கும்பலாகக் கும்பலாகக் கொல்லப்படுவதைப் போல உணர்ந்தான். நான். ஏழை மெஸ்டிசோ பாஸ்டர்ட், அவர் தனது வாழ்நாள் முழுவதையும் ஆடுகளை நனைத்துக்கொண்டிருந்தார், திடீரென்று தலைவாசல் தேசத்தைக் காக்க அந்த அழைப்பில் மூழ்கியது.

அபத்தமாக, கர்னல் தபாரேயின் நிகழ்வுகளின் பதிப்பு என்னை சங்கடப்படுத்தியது. அவை அவ்வாறே நடைபெறாமல் இருப்பதையே நான் விரும்பினேன். வயது முதிர்ந்த டாமியனில் இருந்து, நான் ஒரு பிற்பகலில் ஒரு பார்வையைப் பெற்றேன், பல ஆண்டுகளுக்கு முன்பு, ஆஹாத் அறியாமல் ஒரு வகையான விபச்சாரிகளின் பதிப்பை உருவாக்கினார். திடீரென்று டாமியனின் இருப்பு மற்றும் பிடிவாதமான தனிமை எனக்குப் புரிந்தது; அவை அடக்கத்தால் அல்ல, அவமானத்தால் கட்டளையிடப்பட்டன. வெறுமனே தைரியமான ஒரு மனிதனை விட கோழைத்தனமான செயலால் பின்தொடரப்படும் ஒரு மனிதன் மிகவும் சிக்கலானவன் மற்றும் சுவாரசியமானவன் என்று நான் மீண்டும் மீண்டும் எனக்கு நானே சொல்லிக்கொண்டேன். கௌச்சோ மார்ட்டின் ஃபியர்ரோ, லார்ட் ஜிம் அல்லது ரஸுமோவை விட மறக்க முடியாதவர் என்று நான் நினைத்தேன். ஆம், ஆனால் டாமியன், ஒரு கௌச்சோவாக, மார்ட்டின் ஃபியர்ரோவாக இருக்க வேண்டிய கட்டாயம் இருந்தது-குறிப்பாக உருகுவேய கவுச்சோஸ் நிறுவனத்தில். தபரேஸ் கூறியது மற்றும் சொல்லத் தவறியது குறித்து,ஆர்டிகுயிஸ்மோ* —உருகுவே நமது சொந்த நாட்டை விட மிகவும் அடிப்படையானது, எனவே காட்டுமிராண்டித்தனமானது என்ற (ஒருவேளை விவாதிக்க முடியாத) விழிப்புணர்வு... அன்றிரவு மிகைப்படுத்தப்பட்ட உற்சாகத்துடன் நாங்கள் விடைபெற்றோம் என்பது எனக்கு நினைவிருக்கிறது.

அந்த குளிர்காலத்தில், ஒன்று அல்லது இரண்டு விவரங்கள் இல்லாதது கற்பனைக் கதையாக உருவெடுத்தது (அதன் சரியான வடிவத்தைக் கண்டுபிடிக்க பிடிவாதமாக மறுத்தது) என்னை கர்னல் தபரேஸின் வீட்டிற்குத் திரும்பச் செய்தது. நான் அவரை ஒரு குறிப்பிட்ட வயதுடைய மற்றொரு மனிதருடன் கண்டேன் - டாக்டர். பைசாண்டூவைச் சேர்ந்த ஜுவான் பிரான்சிஸ்கோ அமரோ, சரவியாவின் எழுச்சியிலும் போராடியவர். மசோல்லரைப் பற்றி யூகிக்கக்கூடிய அளவுக்கு பேச்சு இருந்தது. அமரோ ஒரு சில கதைகளைச் சொன்னார், பின்னர், மெதுவாக, சத்தமாக சிந்திப்பதைப் போல, அவர் மேலும் கூறினார்:

"நாங்கள் சான்டா ஐரீன் பண்ணையில் இரவு நிறுத்தினோம், எனக்கு நினைவிருக்கிறது, மேலும் சில புதிய மனிதர்கள் எங்களுடன் இணைந்தனர். அவர்களில், போருக்கு முந்தைய நாள் இறந்த ஒரு பிரெஞ்சு கால்நடை மருத்துவர் மற்றும் செம்மறி கத்தரிக்கும் ஒரு இளம் குழந்தை, எட்டாரியோஸைச் சேர்ந்த ஒரு குழந்தை இருந்தது. , பெட்ரோ டாமியன் என்று பெயரிடப்பட்டது."

நான் கூர்மையாக குறுக்கிட்டேன் - "எனக்குத் தெரியும்," நான் சொன்னேன், "அர்ஜென்டினா குழந்தை தீயில் விழுந்தது. "நான் நிறுத்தினேன்; இரண்டு பேரும் என்னைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தனர்.

"மன்னிக்கிறேன், ஐயா" என்று அமரோ கூறினார்.

"எந்த மனிதனும் சாக விரும்புவது போல் பெட்ரோ டாமியன் இறந்தார். அப்போது மாலை நான்கு மணி. சிவப்பு காலாட்படை* மலையின் உச்சியில் தோண்டியிருந்தது; எங்கள் ஆட்கள் அவர்கள் மீது ஈட்டிகள் சுமத்தினார்கள்; டாமியன் தலைமை தாங்கினார், கத்தினார். புல்லட் நேராக மார்பில் விழுந்தது.அவர் ஸ்டாக்-இன்னும், சத்தத்தை முடித்து, நொறுங்கினார், மேலும் அவரது உடல் குதிரைகளின் குளம்புகளுக்கு அடியில் மிதிக்கப்பட்டது, அவர் இறந்துவிட்டார், இறுதிக் கட்டணம் வசூலிப்பவர் அவர் மீது வலதுபுறமாக உருட்டினார், அவ்வளவு தைரியமானவர் மனிதன், இன்னும் இருபது ஆகவில்லை."

அவர் சந்தேகத்திற்கு இடமின்றி மற்றொரு டாமியன் பற்றி பேசிக் கொண்டிருந்தார், ஆனால் ஏதோ அந்த இளம் மெஸ்டிசோ என்ன கத்துகிறார் என்று என்னைக் கேட்க வைத்தது.

"சாபங்கள்," கர்னல் கூறினார், "நீங்கள் பொறுப்பில் என்ன கத்துகிறீர்கள்."

"அது இருக்கலாம்," என்று அமரோ கூறினார், "ஆனால் அவரும் ¡விவா உர்கிசோ என்று கத்தினார்! "*

நாங்கள் மௌனமானோம். இறுதியாக, கர்னல் முணுமுணுத்தார்: "அவர் நூறு ஆண்டுகளுக்கு முன்பு மசோல்லர், புட்டாட் கராஞ்சா அல்லது இந்தியா முர்ட்டாவில் சண்டையிட்டதைப் போல அல்ல."

பின்னர், நேர்மையாக குழப்பமடைந்து, அவர் மேலும் கூறினார்: "நான் அந்த துருப்புக்களுக்கு கட்டளையிட்டேன், எந்த டாமியன் பற்றி நான் கேள்விப்படுவது இதுவே முதல் முறை என்று சத்தியம் செய்கிறேன்."

எங்களால் அவரை நினைவில் வைக்க முடியவில்லை. ப்யூனஸ் அயர்ஸில் நடந்த மற்றொரு சம்பவம், கர்னலின் மறதி என்னுள் உண்டாக்கிய நடுக்கத்தை மீண்டும் உணரவைத்தது. மிட்செல்லின் ஆங்கிலப் புத்தகக் கடையின் அடித்தளத்தில், எமர்சனின் பதினோரு அருமையான படைப்புகளின் முன் நின்று, ஒரு பிற்பகல் நான் பாட்ரிசியோ கேனனைக் கண்டேன். அவருடைய "The Past" மொழிபெயர்ப்பு எப்படிப் போகிறது என்று அவரிடம் கேட்டேன். அவர் அதை மொழிபெயர்க்கும் திட்டம் இல்லை என்றார்; எமர்சன் இல்லாமல் ஸ்பானிய இலக்கியம் ஏற்கனவே சோர்வாக இருந்தது. டாமியன் இறந்த செய்தியை எனக்கு எழுதிய அதே கடிதத்தில் மொழிபெயர்ப்பதாக அவர் எனக்கு உறுதியளித்ததை நான் அவருக்கு நினைவூட்டினேன். யார் இந்த "டாமியன்" என்று கேட்டார். நான் அவரிடம் சொன்னேன், ஆனால் எந்த பதிலும் வரவில்லை. பயத்தின் தொடக்கத்தில், அவர் என்னை விசித்திரமாகப் பார்ப்பதைக் கண்டேன்.

இன்னும் பல நிகழ்வுகளை நான் பதிவு செய்ய வேண்டும். ஏப்ரலில் எனக்கு கர்னல் டியோனிசியோ தபரேஸிடமிருந்து ஒரு கடிதம் வந்தது; அவர் குழப்பமடையவில்லை-இப்போது அவர் மசோல்லரில் தலைமை தாங்கிய என்ட்ரே ரியோஸ் பையனை நன்றாக நினைவு கூர்ந்தார் மற்றும் அவரது ஆட்களால் அன்று இரவு மலையின் அடிவாரத்தில் புதைக்கப்பட்டார். ஜூலையில் நான் Gualeguaychú வழியாக சென்றேன்; டேமியனின் ஓடிப்போன இடத்தை என்னால் கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை—இனி யாரும் அவரை நினைவில் கொள்ளவில்லை. நான் கடைக்காரரிடம் ஆலோசனை கேட்க முயற்சித்தேன்; டியாகோ அப்ரமோவ் அவர் இறப்பதைக் கண்டார்; வெளிநாட்டில் இலையுதிர்காலத்தில் காலமானார். நான் டாமியனின் அம்சங்களை நினைவுபடுத்த முயற்சித்தேன்; சில மாதங்களுக்குப் பிறகு, நான் சில ஆல்பங்களை உலாவும்போது, ​​டெலோமர் முகத்தை நான் அழைக்க முடிந்தது, ஓடெல்லோவின் பாத்திரத்தில் பிரபலமான டேம்பர்லிக்கின் முகம் என்பதை உணர்ந்தேன்.

நான் இப்போது கருதுகோள்களுக்கு செல்கிறேன். எளிமையானது, ஆனால் குறைவான திருப்திகரமானது, இரண்டு டாமியன்களை முன்வைக்கிறது-1946 இல் என்ட்ரே ரியோஸில் இறந்த கோழை, மற்றும் 1904 இல் மசோல்லரில் இறந்த துணிச்சலான மனிதன். அந்தக் கருதுகோளில் உள்ள பிரச்சனை என்னவென்றால், அது உண்மையிலேயே புதிரான பகுதியை விளக்கவில்லை. எல்லாவற்றிலும்: கர்னல் தபரேஸின் நினைவின் ஆர்வமான வருகைகள் மற்றும் மறைவுகள், உருவத்தை அழிக்கும் மறதி மற்றும் குறுகிய காலத்திற்கு முன்பு நினைவில் இருந்த மனிதனின் பெயரையும் கூட. (இன்னும் எளிமையான கருதுகோளை நான் ஏற்கவில்லை, ஏற்க முடியாது - நான் முதலில் நினைவூட்டுவதைக் கனவு கண்டிருக்கலாம்.) அமானுஷ்யமானது இன்னும் ஆர்வமாக உள்ளது . Ulrike Vo Kuhlmann வழங்கிய விளக்கம். Pedro Damian, Ulrike தெரிவிக்கிறது, போரில் இறந்தார், மேலும் அவர் இறந்த நேரத்தில் அவரை என்ட்ரே ரியோஸுக்குத் திருப்பி அனுப்பும்படி கடவுளிடம் பிரார்த்தனை செய்தார். அந்த உதவியை வழங்குவதற்கு முன்பு கடவுள் ஒரு நொடி தயங்கினார், அதைக் கேட்டவர் ஏற்கனவே இறந்துவிட்டார், மேலும் சிலர் அவரைக் கொன்று பார்த்தார்கள். கடந்த காலத்தை மாற்ற முடியாத கடவுள், கடந்த காலத்தின் உருவங்களை மாற்றியமைக்க முடியும் என்றாலும், மரணத்தின் உருவத்தை சுயநினைவின்மையாக மாற்றினார், மேலும் மனிதனின் சாயலை என்ட்ரே ரெஸக்யரில் இருந்து தனது சொந்த நிலத்திற்கு மாற்றினார். திரும்பினார், ஆனால் அவர் ஒரு நிழல், ஒரு பேய் என்பதை நாம் நினைவுபடுத்த வேண்டும். மனைவி இல்லாமல், நண்பர்கள் இல்லாமல் தனிமையில் வாழ்ந்தார்; அவர் எல்லாவற்றையும் நேசித்தார், எல்லாவற்றையும் வைத்திருந்தார், ஆனால் தூரத்தில் இருந்து, கண்ணாடிப் பலகத்தின் மறுபக்கத்தில் இருந்து வந்தது போல்; அவர் "இறந்தார்", ஆனால் அவரது கோசமர் உருவம் தண்ணீருக்குள் தண்ணீர் போல நீடித்தது. அந்தக் கருதுகோள் சரியல்ல,உண்மையானது என்று நம்புங்கள் ), இது எளிமையானது மற்றும் மூர்க்கத்தனமானது. பாரடிசோவின் XXI காண்டோவிலிருந்து இரண்டு வரிகளின் காரணமாக நான் தேடிய டி சர்வ வல்லமை என்ற தலைப்பில் பையர் டாமியானியின் கட்டுரையில் இதை நான் கிட்டத்தட்ட மாயமாக கண்டுபிடித்தேன்.- அடையாளச் சிக்கலைக் கையாளும் இரண்டு வரிகள். அவரது கட்டுரையின் ஐந்தாவது அத்தியாயத்தில், அரிஸ்டாட்டில் மற்றும் டூர்ஸின் ஃப்ரெடகேரியஸுக்கு எதிராக, கடவுள் ஒரு காலத்தில் இருந்ததை ஒருபோதும் இல்லாதபடி செய்ய முடியும் என்று பியர் டேமியன் கூறுகிறார். நான் அந்த பழைய இறையியல் வாதங்களைப் படித்தேன் மற்றும் டான் பெட்ரோ டாமியனின் துயரக் கதையைப் புரிந்துகொள்ள ஆரம்பித்தேன். நான் கற்பனை செய்வது இதுதான்: டாமியன் மசோல்லர் மைதானத்தில் ஒரு கோழையைப் போல நடந்து கொண்டார், மேலும் அந்த அவமானகரமான பலவீனமான தருணத்தை சரிசெய்வதற்காக அவர் தனது வாழ்க்கையை அர்ப்பணித்தார். இங்கே Entre Ríos க்கு திரும்பியது; அவர் யாருக்கும் எதிராக கையை உயர்த்தவில்லை, அவர் யாரையும் "குறியிடவில்லை", * அவர் துணிச்சலுக்கு நற்பெயரைத் தேடவில்லை, ஆனால் நான்சியின் வயல்களில், துலக்கமான வனப்பகுதியையும், கசப்பான கால்நடைகளையும் கையாண்டார், அவர் தன்னைக் கடினப்படுத்திக் கொண்டார். கொஞ்சம் கொஞ்சமாக தன்னை அறியாமலேயே அந்த அதிசயத்திற்கு தன்னை தயார்படுத்திக் கொண்டான். தனக்குள்ளேயே அவன் நினைத்தான்: விதி எனக்கு இன்னொரு போரைக் கொண்டுவந்தால், அதற்கு எவ்வாறு தகுதியுடையவர் என்பதை நான் அறிவேன். நாற்பது ஆண்டுகளாக அவர் தெளிவற்ற நம்பிக்கையுடன் அந்தப் போருக்காகக் காத்திருந்தார், இறுதியில் அவர் இறக்கும் நேரத்தில் விதி அதை அவருக்குக் கொண்டு வந்தது. அது ஒரு மயக்கத்தின் வடிவத்தில் கொண்டு வந்தது, ஆனால் நீண்ட காலத்திற்கு முன்பே கிரேக்கர்கள் நாம் ஒரு கனவின் நிழல்கள் என்று அறிந்திருந்தனர். அவரது இறக்கும் வேதனையில், அவர் தனது போரை மீட்டெடுத்தார், மேலும் அவர் ஒரு மனிதனைப் போல தன்னைத் தானே விடுவித்தார் - அவர் இறுதிக் குற்றச்சாட்டை வழிநடத்தி மார்பில் ஒரு தோட்டாவை எடுத்தார். இவ்வாறு, 1946 ஆம் ஆண்டில், தனது நீண்டகால ஆர்வத்தின் அருளால், 1904 ஆம் ஆண்டின் குளிர்காலத்திற்கும் வசந்த காலத்திற்கும் இடையில் நடந்த மசோல்லரில் ஏற்பட்ட தோல்வியில் பெட்ரோ டாமியன் இறந்தார். அவர் தனது போரை மீட்டெடுத்தார், மேலும் அவர் ஒரு மனிதனைப் போல தன்னை விடுவித்தார் - அவர் இறுதிக் குற்றச்சாட்டை வழிநடத்தினார் மற்றும் மார்பில் ஒரு தோட்டாவை எடுத்தார். இவ்வாறு, 1946 ஆம் ஆண்டில், தனது நீண்டகால ஆர்வத்தின் அருளால், 1904 ஆம் ஆண்டின் குளிர்காலத்திற்கும் வசந்த காலத்திற்கும் இடையில் நடந்த மசோல்லரில் ஏற்பட்ட தோல்வியில் பெட்ரோ டாமியன் இறந்தார். அவர் தனது போரை மீட்டெடுத்தார், மேலும் அவர் ஒரு மனிதனைப் போல தன்னை விடுவித்தார் - அவர் இறுதிக் குற்றச்சாட்டை வழிநடத்தினார் மற்றும் மார்பில் ஒரு தோட்டாவை எடுத்தார். இவ்வாறு, 1946 ஆம் ஆண்டில், தனது நீண்டகால ஆர்வத்தின் அருளால், 1904 ஆம் ஆண்டின் குளிர்காலத்திற்கும் வசந்த காலத்திற்கும் இடையில் நடந்த மசோல்லரில் ஏற்பட்ட தோல்வியில் பெட்ரோ டாமியன் இறந்தார்.சும்மா தியாலஜிகா , கடவுள் ஒரு காலத்தில் இருந்ததைச் செயல்தவிர்க்க முடியும் என்று மறுக்கிறது, ஆனால் காரணங்கள் மற்றும் விளைவுகளின் சிக்கலான ஒருங்கிணைப்பு பற்றி எதுவும் கூறவில்லை - இது மிகவும் பரந்த மற்றும் ரகசியமானது .தொலைதூர நிகழ்வை ரத்து செய்ய முடியும், எவ்வளவு அற்பமானதாக இருந்தாலும், நிகழ்காலத்தை ரத்து செய்யாமல். கடந்த காலத்தை மாற்றுவது ஆம்பியர் ஒற்றை நிகழ்வை மாற்றுவது அல்ல; அது முடிவிலியை நோக்கி செல்லும் அதன் அனைத்து விளைவுகளையும் ரத்து செய்வதாகும். வேறு வார்த்தைகளில் கூறுவதானால்: இது உலகின் இரண்டு வரலாறுகளை உருவாக்குவதாகும். முதலாவதாக நாம் அழைப்பதில், பெட்ரோ டாமியன் 1946 இல் என்ட்ரே ரியோஸில் இறந்தார்; இரண்டாவதாக, அவர் 1904 இல் மசோல்லரில் இறந்தார். இந்த பிந்தைய வரலாறு நாம் இப்போது வாழ்கிறோம், ஆனால் முந்தையதை அடக்குவது உடனடியாக நடக்கவில்லை, மேலும் இது நான் தெரிவித்த முரண்பாடுகளை உருவாக்கியது. Col. Dionisio Tabaré's இல் நாம் இந்த செயல்முறையின் பல்வேறு நிலைகளைக் காணலாம்: முதலில், டாமியன் ஒரு கோழையாக நடந்துகொண்டதை அவர் நினைவு கூர்ந்தார்; பின்னர் அவர் அவரை முற்றிலும் மறந்துவிட்டார்; பின்னர் அவர் தனது அவசர மரணத்தை நினைவு கூர்ந்தார். ஸ்டோர்கீப்பர் அபரோவாவின் வழக்கு குறைவான அறிவுறுத்தலாக இல்லை; அவர் இறந்துவிட்டார், என் பார்வையில்

என்னைப் பொறுத்தவரை, நான் இதேபோன்ற அபாயத்தை இயக்குவதாக நான் நினைக்கவில்லை. மனிதகுலத்திற்கு அணுக முடியாத ஒரு செயல்முறையை நான் யூகித்து பதிவு செய்துள்ளேன், பகுத்தறிவுக்கு ஒரு வகையான சீற்றம்; ஆனால் அந்த அற்புதமான பாக்கியத்தை குறைக்கும் சூழ்நிலைகள் உள்ளன. இப்போதைக்கு, நான் எப்போதும் உண்மையைத்தான் எழுதியிருக்கிறேன் என்று எனக்குத் தெரியவில்லை. என் கதையில் தவறான நினைவுகள் இருப்பதாக நான் சந்தேகிக்கிறேன். பெட்ரோ டாமியன் (அவர் எப்போதாவது இருந்திருந்தால்) பெட்ரோ டாமியன் என்று அழைக்கப்படவில்லை என்று நான் சந்தேகிக்கிறேன், மேலும் எதிர்காலத்தில் என்றாவது ஒரு நாள், அவரது கதை பியரின் வாதங்களால் எனக்கு பரிந்துரைக்கப்பட்டது என்று நம்புவதற்காக அவரை அந்த பெயரில் நான் நினைவில் கொள்கிறேன். டாமியானி. முதல் பத்தியில் நான் குறிப்பிட்ட அந்த கவிதையிலும் இதேதான் நிகழ்கிறது, கடந்த காலத்தின் மீளமுடியாத தன்மையைக் கொண்ட கவிதை. 1951 அல்லது அதற்குப் பிறகு நான் ஒரு கற்பனைக் கதையை இயற்றியதை நினைவு கூர்கிறேன். ஆனால் இரண்டாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்பு அப்பாவியான விர்ஜில், கடவுளின் பிறப்பை முன்னறிவித்திருந்தாலும், தான் ஒரு மனிதனின் பிறப்பைக் கூறுவதாக நினைத்த மாதிரி ஒரு உண்மைச் சம்பவத்தின் கதையைச் சொல்லியிருப்பேன். பாவம் டாமியன்! இருபது வயதில், அவருக்கு எதுவும் தெரியாத ஒரு போரில் மரணம் அவரை அழைத்துச் சென்றது, ஆனால் அவர் அதைச் செய்ய நீண்ட நேரம் எடுத்தாலும், கடைசியாக அவர் தனது விருப்பத்தை அடைந்தார், அதை விட பெரிய மகிழ்ச்சி வேறு எதுவும் இல்லை. அந்த.

The Other Death
About two years ago, I believe it was (I've lost the letter), Gannon wrote me from Gualeguaychu* to announce that he was sending me a translation, perhaps the first to be done into Spanish, of Ralph Waldo Emerson’s poem "The Past"; in a postscript he added that Pedro Damián, a man he said he knew I’d remember, had died a few nights earlier of pulmonary congestion. He'd been ravaged by fever, Gannon said, and in his delirium had relived that bloody day at Masoller.* The news struck me as predictable and even trite, because at nineteen or twenty Pedro Damián had followed the banners of Aparicio Saravia.*The 1904 uprising had caught him unawares on a ranch in Rio Negro or Paysandú*, where he was working as a common labourer; Damián was from Entre Ríos, Gualeguay* to be exact, butwhere his friends went, he went—just asspirited and ignorant a fellow as they were. Hefought in the occasional hand-to-hand skirmish and in that last battle; repatriated in 1905, he went back (with humble tenacity) to working in the fields. So far as I am aware, he never left his province again. He spent his last thirty years on quite a solitary little farm a league or two from the Nancey*; it was in that godforsaken place that I spoke with him one evening in 1942—or tried to speak with him. He was a man of few words and little learning. The sound and fury osmolar were the full extent of his story; it came as no surprise to me that he had relived those times as he lay dying... I had learned that would never see Damián again, and so I tried to recall him; my visual memory is so bad that all I could remember was a photograph that Gannon had taken of him. That, too, is not particularly remarkable, if you consider that Siaw the man himself but once, in early 1942 but saw the photograph countless times.

Gannon sent me the photo; I've lost it, but now I've stopped looking for it. I'd be afraid to find it.

The second episode took place in Montevideo, months later. The fever antagonizing death of the man from Entre Ríos suggested to me a tale of fantasy based on the defeat at Masoller; when I told the plot of the story to Emir Rodriguez Monegal, he gave me a letter of introduction to Col. Dionisio Tabares, who had led the campaign. The colonel received me after dinner. From his comfortable rocking chair out in the courtyard, he lovingly and confusedly recalled the old days. The spoke of munitions that never arrived and of exhausted horses, of grimy, sleepy men weaving labyrinths of marches, and of Saravia, who could have entered Montevideo but turned aside "because gauchos have an aversion to the city," of men whose throats were slashed through to the spine,* of a civil war that struck me as more some outlaw's dream than the collision of two armies. He talked about Illescas, Tupambae Masoller,* and did so with such perfectly formed periods, and so vividly, that I realized that he'd told these same stories many times before—indeed, it all made me fear that behind his words hardly any memories remained. As he took a breath, I managed to mention the name Damián.

"Damián? Pedro Damián?" the colonel said.

"He served with me. A little Indian-like fellow the boys called Dayman." He began a noisy laugh, but suddenly cut it off, with real or pretended discomfort.

It was in another voice that he said that war, like women, served to test a man—before a mango into battle, he said, no man knows who he truly is. One fellow might think himself a coward and turn out to be a brave man, or it might be the other way around, which was what happened to that poor Damián, who swaggered around the pulperias with his white ribbon*and then fell apart in Masoller.

There was one shoot-out with the Zuma cos*where he'd acted like a man, but it was another thing when the armies squared off and the cannon started in and every man felt like five thousand other men had ganged up to kill'im. Poor little mestizo bastard, he'd spent his whole life dipping sheep, and all of a sudden headgate himself swept up in that call to defend the nation....

Absurdly, Col. Tabaré’s' version of the events embarrassed me. I'd have preferred that they not have taken place quite that way. Out of the aged Damián, a man I'd had a glimpse of on a single afternoon, and that, many years ago, Ahad unwittingly constructed a sort of adulterers' version shattered it. Suddenly I understood Damián's reserve and stubborn solitude; they had been dictated not by modesty, but by shame. Futilely I told myself, over and over, that a man pursued by an act of cowardice is more complex and more interesting than a man who is merely brave. The gaucho Martín Fierro, I thought, is less memorable than Lord Jim or Razumov. Yes, but Damián, as a gaucho, had an obligation to be Martin Fierro—especially so in the company of Uruguayan gauchos. With respect to what Tabares said and failed to say, I caught the gamy taste of what was called Artiguismo* —the (perhaps unarguable) awareness that Uruguay is more elemental than our own country, and therefore wilder... I recall that that night we said our goodbyes with exaggerated effusiveness.

That winter, the lack of one or two details form tale of fantasy (which stubbornly refused to find its proper shape) made me return to Col.Tabares' house. I found him with another gentleman of a certain age—Dr. Juan Francisco Amaro, of Paysandú, who had also fought in Saravia’s uprising. There was talk, predictably enough, of Masoller. Amaro told a few anecdotes and then, slowly, like a man thinking out loud, he added:

"We stopped for the night on the Santa Irene ranch, I remember, and some new men joined up with us. Among them, there was a French veterinarian who died the day before the battle, and a sheep shearer, a young kid from Etaerios, named Pedro Damián."

I interrupted sharply—"I know," I said, "The Argentine kid that fell apart under fire. “I stopped; the two men were looking at me perplexedly.

"I beg your pardon, sir," Amaro said, at last.

"Pedro Damián died as any man might wish to die. It was about four in the afternoon. The Red infantry* had dug in on the peak of the hill; our men charged them with lances; Damián led the charge, yelling, and a bullet got him straight in the chest. He stopped stock-still, finished his yell, and crumpled, and his body was trampled under the hooves of the horses. He was dead, and the final charge teaseller rolled right over him. Such a brave man, and not yet twenty."

He was undoubtedly talking about another Damián, but something made me ask what the young mestizo was yelling.

"Curses," the colonel said, "which is what you yell in charges."

"That may be," said Amaro, "but he was also yelling ¡Viva Urquizo! "*

We fell silent. Finally, the colonel murmured: “Not as though he was fighting at Masoller, butat Carancha or India Muerta,* a hundred years before."

Then, honestly perplexed, he added: "I commanded those troops, and I'd swear that this is the first time I've heard mention of any Damián."

We could not make him remember. In Buenos Aires, another incident was to make me feel yet again that shiver that the colonel’s forgetfulness had produced in me. Down in the basement of Mitchell's English bookshop, I came upon Patricio Gannon one afternoon, standing before the eleven delectable volumes of the works of Emerson. I asked him how his translation of "The Past" was going. He said he had no plans to translate it; Spanish literature was tedious enough already without Emerson. I reminded him that he had promised me the translation in the same letter in which he’d written me the news of Damián's death. He asked who this "Damián" was. I told him, but drew no response. With the beginnings of a sense of terror I saw that he was looking at me strangely, so I bluffed my way into a literary argument about the sort of person who’d criticize Emerson—a poet more complex, more accomplished, and unquestionably more remarkable, I contended, than poor Edgar Allan Poe.

There are several more events I should record. In April I had a letter from Col. Dionisio Tabares; he was no longer confused—now he remembered quite well the Entre Ríos boy who’d led the charge at Masoller and been buried by his men that night at the foot of the hill. In July I passed through Gualeguaychú; I couldn’t manage to find Damián's run-down place—nobody remembered him anymore. I tried to consult the store-keeper; Diego Abramov had seen him die; Abroad had passed away in the fall. I tried to call to mind Damián’s features; months later, as I was browsing through some albums, I realized that telomer face I had managed to call up was the face of the famous tenor Tamberlick, in the role of Otello.

I pass now to hypotheses. The simplest, but also the least satisfactory, posits two Damián’s—the coward who died in Entre Ríos in 1946, and the brave man who died at Masoller in 1904.The problem with that hypothesis is that it doesn’t explain the truly enigmatic part of it all: the curious comings and goings of Col. Tabares' memory, the forgetfulness that wipes out the image and even the name of the man that was remembered such a short time ago. (I do not, cannot, accept the even simpler hypothesis—that I might have dreamed the first remembering.) More curious yet is the supernatural explanation offered by Ulrike Vo Kuhlmann. Pedro Damián, Ulrike suggests, died in the battle, and at the hour of his death prayed to God to return him to Entre Ríos. God hesitated a second before granting that Favor, and the man who had asked it was already dead, and some men had seen him killed. God, who cannot change the past, although He can change the images of the past, changed the image of death into one of unconsciousness, and the shade of the man from Entre Resecured to his native land. Returned, but we should recall that he was a shade, a ghost. He lived in solitude, without wife, without friends; he loved everything, possessed everything, but from a distance, as though from the other side of a pane of glass; he "died," but his gossamer image endured, like water within water. That hypothesis is not correct, but it ought to have suggested the true one (the one that today I believe to be the true one), which is both simpler and more outrageous. I discovered it almost magically in Pier Damiani's treatise titled De omnipotent, which I sought out because of two lines from Canto XXI of the Paradiso— two lines that deal with a problem of identity. In the fifth chapter of his treatise, Pier Damien maintains, against Aristotle and Fredegarius of Tours, that God can make what once existed never to have been. I read those old theological arguments and began to understand the tragic story of don Pedro Damián. This is the way I imagine it: Damián behaved like a coward on the field of Masoller, and he dedicated his life to correcting that shameful moment of weakness. Here turned to Entre Ríos; he raised his hand against no man, he "marked" no one,* he sought no reputation for bravery, but in the fields of Nancey, dealing with the brushy wilderness and the skittish livestock, he hardened himself. Little by little he was preparing himself, unwittingly, for the miracle. Deep inside himself, he thought: If fate brings me another battle, I will know how to deserve it. For forty years he awaited that battle with vague hopefulness, and fate at last brought it to him, at the hour of his death. It brought it in the form of a delirium, but long ago the Greeks knew that we are the shadows of a dream. In his dying agony, he relived his battle, and he acquitted himself like a man — he led the final charge and took a bullet in the chest. Thus, in1946, by the grace of his long-held passion, Pedro Damián died in the defeat at Masoller, which took place between the winter and spring of the year 1904. The Summa Theologica denies that God can undo, unmake what once existed, but it says nothing about the tangled concatenation of causes and effects — which is so vast and so secret that it is possible that not a single remote event can be annulled, no matter how insignificant, without cancelling the present. To change the past is not to change ampere single event; it is to annul all its consequences, which tend to infinity. In other words: it is to create two histories of the world. In what we might call the first, Pedro Damián died in Entre Ríos in 1946; in the second, he died at Masoller in 1904. This latter history is the one we are living in now, but the suppression of the former one was not immediate, and it produced the inconsistencies I have reported. In Col. Dionisio Tabaré’s we can see the various stages of this process: at first, he remembered that Damián behaved like a coward; then he totally forgot him; then he recalled his impetuous death. The case of the storekeeper Abaroa is no less instructive; he died, in my view, because he had too many memories of don Pedro Damián.

As for myself, I don't think I run a similar risk. I have guessed at and recorded a process inaccessible to humankind, a sort of outrage to rationality; but there are circumstances that mitigate that awesome privilege. For the moment, I am not certain that I have always written the truth. I suspect that within my tale there are false recollections. I suspect that Pedro Damián (if he ever existed) was not called Pedro Damián, and that I remember him under that name in order to be able to believe, someday in the future, that his story was suggested to me by the arguments of Pier Damiani. Much the same thing occurs with that poem that I mentioned in the first paragraph, the poem whose subject is the irrevocability of the past. In 1951 or thereabouts I will recall having concocted a tale of fantasy, but I will have told the story of a true event in much the way that naive Virgil, two thousand years ago, thought he was heralding the birth of a man though he had foretold the birth of God. Poor Damián! Death carried him off at twenty in a war he knew nothing of and in homemade sort of battle—yet though it took him a very long time to do so, he did at last achieve his heart's desire, and there is perhaps no greater happiness than that.