எழுத்தாளர் பற்றி

மொழிபெயர்ப்பாளரின் குறிப்பு

ஒரு மனிதனின் வாழ்க்கையின் சிக்கல்களை எளிமையாகக் காட்டும் ஒரு கலை நயவஞ்சகமான, ஒரே நேரத்தில் இலக்கிய மற்றும் ஆழமான பிரபலமான ஒரு பாணியை உருவாக்குமாறு காமுவிடம் அந்நியன் கோரினான். தோற்றம் இருந்தபோதிலும், காமுஸ் அல்லது மெர்சால்ட் எப்போதும் தங்களுக்கு விஷயங்களை எளிமையாக்க முயற்சிக்கவில்லை. உண்மையில், ஒரு தார்மீகவாதியின் மனதில், எளிமைப்படுத்துவது ஒழுக்கக்கேட்டிற்குச் சமம், மேலும் மெர்சால்ட் மற்றும் காமுஸ் ஒவ்வொருவரும் தங்கள் சொந்த வழியில் ஒழுக்கவாதிகள். சிறிய மெர்சால்ட் சொல்வது அல்லது உணருவது அல்லது செய்வது அவர் சொல்லாத, அவர் உணராத, அவர் செய்யாத அனைத்தையும் எதிரொலிக்கிறது. உரையின் "எளிமை" என்பது வெளிப்படையானது மற்றும் எல்லா இடங்களிலும் முரண்பாடானது.

குறிப்பாக புத்தகத்தின் முதல் பாதியில், தி ஸ்ட்ரேஞ்சரை எழுதுவதில் "அமெரிக்கன் முறையை" பயன்படுத்தியதை காமுஸ் ஒப்புக்கொண்டார்: குறுகிய, துல்லியமான வாக்கியங்கள்; சுயநினைவு இல்லாமல் வெளித்தோற்றத்தில் ஒரு பாத்திரத்தின் சித்தரிப்பு; மற்றும், இடங்களில், "கடினமான பையன்" தொனி. ஹெமிங்வே, டாஸ் பாஸோஸ், பால்க்னர், கெய்ன் மற்றும் பலர் வழியை சுட்டிக்காட்டினர். நாற்பது ஆண்டுகளாக அமெரிக்க பார்வையாளர்களுக்கு கிடைக்கக்கூடிய ஒரே மொழிபெயர்ப்பு ஸ்டூவர்ட் கில்பெர்ட்டின் "பிரிட்டானிக்" மொழிபெயர்ப்பாக இருக்க வேண்டும் என்பதில் சில முரண்பாடுகள் உள்ளன. நாம் அனைவரும் படித்த பதிப்பு அவருடையது, சுமார் இருபது ஆண்டுகளுக்கு முன்பு பூண்டோக்கில் பள்ளி மாணவனாக நான் படித்த பதிப்பு. எல்லா மொழிபெயர்ப்பாளர்களும் செய்வது போல, கில்பர்ட் நாவலுக்கு ஒரு நிலைத்தன்மையையும் தனக்கே உரித்தான குரலையும் கொடுத்தார். ஒரு குறிப்பிட்ட பாராபிராஸ்டிக் சிரத்தை என்பது, காமுஸ் எதைக் குறிக்கிறது என்பதை ஆங்கிலம் பேசும் வாசகருக்குப் புரிந்துகொள்ள உதவுவதற்காக, உரையை புரிந்துகொள்ளக்கூடியதாக மாற்றுவதற்கான அவரது முயற்சியை விவரிக்கும் ஒரு வழியாக இருக்கலாம். உரைக்கு மேலும் ஒரு "அமெரிக்கன்" தரத்தை வழங்குவதோடு, காமுஸின் நாவலின் கடிதத்தில் அவர் என்ன சொன்னார், எப்படிச் சொன்னார் என்பதைப் படம்பிடிக்க நான் முயற்சித்தேன். கோட்பாட்டில், பிந்தையது தன்னை கவனித்துக் கொள்ள வேண்டும்.

Meursault அவர்களின் அடுக்குமாடி வீட்டின் இருண்ட படிக்கட்டில் வயதான சாலமனோ மற்றும் அவரது நாயை சந்திக்கும் போது, ​​Meursault கவனிக்கிறார், "Il était avec son chien." நன்கு வளர்க்கப்பட்ட ஆங்கிலேயரின் பிரதிபலிப்புடன், கில்பர்ட் மனிதனுக்கும் மிருகத்திற்கும் இடையிலான வழக்கமான உறவை மீட்டெடுக்கிறார் மற்றும் கூடுதல் வினையுரிச்சொல் தகவலை வழங்குகிறார்: "வழக்கம் போல், அவர் தனது நாயை அவருடன் வைத்திருந்தார்." ஆனால் நான் மெர்சால்ட்டை அவரது வார்த்தையில் ஏற்றுக்கொண்டேன்: "அவர் தனது நாயுடன் இருந்தார்." - ஒருவர் மனைவி அல்லது நண்பருடன் இருக்கும் விதத்தில். இது போன்ற நேரடியான வாக்கியம் மெர்சால்ட்டின் கண்களால் உலகை நமக்குத் தருகிறது. அவர் தனது கதையின் முடிவில் சொல்வது போல், அவர் விஷயங்களைப் பார்க்கும்போது, ​​சாலமனோவின் நாய் சலமனோவின் மனைவியைப் போலவே மதிப்புள்ளது. உணர்வின் இத்தகைய தனித்தன்மைகள், குணநலன்களின் இத்தகைய உளவியல் அதிகரிப்புகள் Meursault. காமுஸின் எழுத்தில் வழக்கத்திற்கு மாறானவற்றைப் பின்தொடர்வதன் மூலம், அதன் இன்னும் திடுக்கிடும் அசல் தன்மையை ஒருவர் அணுகுகிறார்.

நாவலின் இரண்டாம் பாதியில், காமுஸ் மெர்சால்ட்டைப் பாடலாசிரியர்களுக்கு சுதந்திரமான கட்டுப்பாட்டைக் கொடுக்கிறார், இப்போது அவரது சுதந்திரம் பறிக்கப்பட்டது, உணர்வுக்கு அப்பாற்பட்ட நினைவாற்றல், திருப்தியற்ற ஆசை மற்றும் இறுதியாக, ஒரு வகையான புரிதல். இரண்டு பகுதிகளுக்கும் இடையிலான இந்த ஸ்டைலிஸ்டிக் வேறுபாட்டில், எல்லா இடங்களிலும், சாத்தியமற்ற நம்பகத்தன்மை எனது நோக்கமாக இருந்தது.

ஆங்கில மொழிபெயர்ப்பில் பிரெஞ்சு இலக்கியத்தில் உள்ள எந்த வாக்கியமும் தி ஸ்ட்ரேஞ்சரின் தொடக்க வாக்கியத்தை விட சிறப்பாக அறியப்படவில்லை. அது ஒரு வகையான புனிதமான பசுவாக மாறிவிட்டது, நான் அதை மாற்றினேன். காமுஸ் தனது குறிப்பேடுகளில், "மகன் தனது தாயின் மீது கொண்ட ஆர்வமான உணர்வு அவனது அனைத்து உணர்வுகளையும் உருவாக்குகிறது" என்று அவதானித்துள்ளார். மேலும் சார்த்ரே, தனது "எப்ளிகேஷன் டி எல்'எட்ரேஞ்சர்" இல், தனது தாயைப் பற்றி பேசும் போது குழந்தையின் "மாமன்" என்ற வார்த்தையை மீர்சால்ட் பயன்படுத்தியதை சுட்டிக்காட்டினார். மேலும் நீக்கப்பட்ட, வயது வந்த "அம்மா"வைப் பயன்படுத்துவது, மெர்சால்ட்டின் ஆர்வமான உணர்வின் தன்மையை மாற்றுவதாக நான் நம்புகிறேன். அது அவனுடைய உணர்வையே மாற்றுவதாகும்.

ரிச்சர்ட் ஹோவர்ட், தி இம்மோரலிஸ்ட்டுக்கான அவரது முன்னுரைக் குறிப்பில் மறுமொழிபெயர்ப்பு குறித்த தனது உன்னதமான அறிக்கையில் சுட்டிக்காட்டியபடி, காலம் எல்லா மொழியாக்கங்களையும் பொழிப்புரையாக வெளிப்படுத்துகிறது. அனைத்து மொழிபெயர்ப்பு தேதிகள்; சில வேலைகள் இல்லை. இதை அறிந்ததும், ஒரு குறிப்பிட்ட ஏக்கத்துடன், நான் ஸ்டூவர்ட் கில்பர்ட்டின் திசையில் தலைவணங்கி, காமுஸ் செய்ததைப் போல, தி ஸ்ட்ரேஞ்சரின் இந்த முதல் அமெரிக்க மொழிபெயர்ப்பின் வாசகரிடம் மகிழ்ச்சியையும் புரிதலையும் கேட்கிறேன், இதை நான் அன்புடன் கரேல் வஹ்ர்சாகருக்கு அர்ப்பணிக்கிறேன்.

இந்த மொழிபெயர்ப்பு முடிக்கப்பட்ட சிறப்பு சூழ்நிலையில், பல ஆண்டுகளாக பொறுமை மற்றும் விசுவாசத்திற்காக நான் Knopf இல் எனது ஆசிரியர் ஜூடித் ஜோன்ஸ் அவர்களுக்கு நன்றி சொல்ல வேண்டும். நான்சி ஃபெஸ்டிங்கர் மற்றும் மெலிசா வெய்ஸ்பெர்க் ஆகியோரும் எனது நன்றிக்கு தகுதியானவர்கள்.

பகுதி ஒன்று

1

மாமன் இன்று காலமானார். அல்லது நேற்று இருக்கலாம், எனக்குத் தெரியாது. வீட்டிலிருந்து எனக்கு ஒரு தந்தி வந்தது: “அம்மா இறந்துவிட்டார். நாளை இறுதிச் சடங்கு. விசுவாசமாக உங்களுடையது. ” அது எதையும் குறிக்காது. ஒருவேளை அது நேற்றாக இருக்கலாம்.

அல்ஜியர்ஸிலிருந்து எண்பது கிலோமீட்டர் தொலைவில் உள்ள மாரெங்கோவில் முதியோர் இல்லம் உள்ளது, நான் இரண்டு மணி பஸ்ஸில் மதியம் அங்கு செல்வேன். அந்த வழியே நான் விழிப்புக்காக அங்கேயே இருந்துவிட்டு நாளை இரவு வரலாம். நான் என் முதலாளியிடம் இரண்டு நாட்கள் விடுமுறை கேட்டேன், அவர் அப்படி ஒரு சாக்கு சொல்லி என்னை மறுக்கப் போவதில்லை. ஆனால் அவர் அதைப் பற்றி அதிகம் மகிழ்ச்சியடையவில்லை. “அது என் தவறல்ல” என்று கூட சொன்னேன். அவன் எதுவும் சொல்லவில்லை. அப்போது நான் அப்படிச் சொல்லக் கூடாது என்று நினைத்தேன். எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, மன்னிப்பு கேட்க என்னிடம் எதுவும் இல்லை. அவர்தான் இரங்கல் தெரிவித்திருக்க வேண்டும். ஆனால் நான் துக்கத்தில் இருப்பதைப் பார்க்கும்போது அவர் நாளை மறுநாள் வருவார். இப்போதைக்கு மாமன் சாகவில்லை போலும். இறுதிச் சடங்கிற்குப் பிறகு, வழக்கு மூடப்படும், மேலும் எல்லாவற்றிலும் இன்னும் அதிகாரப்பூர்வ உணர்வு இருக்கும்.

இரண்டு மணி பஸ்ஸை பிடித்தேன். மிகவும் சூடாக இருந்தது. நான் வழக்கம் போல் உணவகத்தில், Céleste இல் சாப்பிட்டேன். எல்லோரும் என்னைப் பற்றி மிகவும் வருந்தினர், மேலும் செலஸ்ட், "உங்களுக்கு ஒரே ஒரு தாய் மட்டுமே இருக்கிறார்" என்றார். நான் சென்றதும், அவர்கள் என்னை வாசலுக்கு அழைத்துச் சென்றனர். நான் இன்னும் ஒரு கருப்பு டை மற்றும் ஒரு ஆர்ம் பேண்ட் கடன் வாங்க இம்மானுவேலின் இடத்திற்கு செல்ல வேண்டியிருந்ததால் நான் கொஞ்சம் திசைதிருப்பப்பட்டேன். சில மாதங்களுக்கு முன் மாமாவை இழந்தார்.

பேருந்தை தவற விடக்கூடாது என்று ஓடினேன். அனேகமாக எல்லா இடங்களிலும் விரைந்திருப்பதாலும், அதற்கு மேல் சமதளமான சவாரி, பெட்ரோல் வாசனை மற்றும் வானத்தின் மற்றும் சாலையின் கண்ணை கூசும் காரணமாகவும் இருக்கலாம். நான் கிட்டத்தட்ட முழு வழியும் தூங்கினேன். நான் விழித்தபோது, ​​ஒரு சிப்பாய்க்கு எதிராக நான் சாய்ந்தேன், அவர் என்னைப் பார்த்து சிரித்து, நான் நீண்ட பயணம் செய்கிறேனா என்று கேட்டார். நான் வேறு எதுவும் சொல்ல வேண்டியதில்லை என்பதற்காக, “ஆம்” என்றேன்.

கிராமத்தில் இருந்து இரண்டு கிலோமீட்டர் தொலைவில் வீடு உள்ளது. நான் அவர்களை நடந்தேன். மாமனை உடனே பார்க்க வேண்டும் என்று ஆசைப்பட்டேன். ஆனால் முதலில் இயக்குனரை பார்க்க வேண்டும் என்று கேர்டேக்கர் என்னிடம் கூறினார். அவர் பிஸியாக இருந்தார், அதனால் நான் சிறிது நேரம் காத்திருந்தேன். கேர்டேக்கர் முழு நேரமும் பேசிவிட்டு இயக்குனரைப் பார்த்தேன். நான் அவருடைய அலுவலகத்தில் காட்டப்பட்டேன். அவர் தனது மடியில் லெஜியன் ஆஃப் ஹானர் என்ற ரிப்பனைக் கொண்ட ஒரு சிறிய வயதான மனிதர். தெளிவான கண்களால் என்னைப் பார்த்தார். பின்னர் அவர் என் கையை குலுக்கி, அதை எப்படி அவிழ்ப்பது என்று எனக்குத் தெரியவில்லை. அவர் ஒரு கோப்பைப் பார்த்துவிட்டு, “மேடம் மெர்சால்ட் மூன்று ஆண்டுகளுக்கு முன்பு எங்களிடம் வந்தார். நீங்கள் அவளுக்கு ஒரே ஆதரவாக இருந்தீர்கள். அவர் ஏதோ என்னை விமர்சிக்கிறார் என்று நினைத்து விளக்கமளிக்க ஆரம்பித்தேன். ஆனால் அவர் என்னை வெட்டிவிட்டார். “உன்னை நீ நியாயப்படுத்திக் கொள்ள வேண்டியதில்லை, என் அன்பான பையன். நான் உங்கள் அம்மாவின் கோப்பைப் படித்தேன். உங்களால் அவளுக்கு சரியாக கொடுக்க முடியவில்லை. அவளைக் கவனிக்க ஒருவர் தேவைப்பட்டார். நீங்கள் சாதாரண சம்பளம் மட்டுமே பெறுகிறீர்கள். இந்த விஷயத்தின் உண்மை என்னவென்றால், அவள் இங்கே மகிழ்ச்சியாக இருந்தாள். நான் “ஆமாம் சார்” என்றேன். அவர் மேலும் கூறினார், “நீங்கள் பார்க்கிறீர்கள், அவளுக்கு இங்கே நண்பர்கள் இருந்தனர், அவளுடைய சொந்த வயதுடையவர்கள். பழைய காலத்து விஷயங்களை அவர்களுடன் பகிர்ந்து கொள்ள முடிந்தது. நீ இளைஞனாக இருக்கிறாய், உன்னுடன் அவளுக்கு கடினமாக இருந்திருக்கும்.

அது உண்மைதான். அவள் என்னுடன் வீட்டில் இருக்கும்போது, ​​மாமன் ஒன்றும் சொல்லாமல் அவள் கண்களால் என்னைப் பின்தொடர்ந்து நேரத்தைச் செலவழித்தான். வீட்டில் இருந்த முதல் சில நாட்களில் அவள் மிகவும் அழுதாள். ஆனால் அது அவளுக்கு பழக்கமில்லாததால். சில மாதங்களுக்குப் பிறகு, அவளை வெளியே அழைத்துச் சென்றிருந்தால் அவள் அழுதிருப்பாள். அவள் பழகிவிட்டாள். அதனால்தான் கடந்த ஆண்டு நான் அங்கு அதிகம் செல்லவில்லை. மேலும் அது எனது ஞாயிற்றுக்கிழமையை எடுத்துக் கொண்டதால் - பேருந்தில் செல்வதற்கும், டிக்கெட் வாங்குவதற்கும், இரண்டு மணிநேரம் பயணம் செய்வதற்கும் உள்ள சிரமங்களைக் குறிப்பிடவில்லை.

இயக்குனர் என்னிடம் ஆகா பேசினார்
ஆனால் நான் உண்மையில் இனி கேட்கவில்லை. பிறகு, “உன் அம்மாவைப் பார்க்க வேண்டும் என்று நினைக்கிறேன்” என்றார். நான் ஒன்றும் பேசாமல் எழுந்து வாசல் வரை சென்றான். கீழே செல்லும் வழியில், அவர் விளக்கினார், "நாங்கள் அவளை எங்கள் சிறிய பிணவறைக்கு மாற்றியுள்ளோம். அதனால் மற்றவர்களை தொந்தரவு செய்யக்கூடாது. குடியிருப்பாளர்களில் ஒருவர் இறந்தால், மற்றவர்கள் அடுத்த இரண்டு அல்லது மூன்று நாட்களுக்கு ஒரு பிட் விளிம்பில் இருக்கிறார்கள். அது அவர்களைக் கவனித்துக்கொள்வதை கடினமாக்குகிறது. நாங்கள் ஒரு முற்றத்தைக் கடந்தோம், அங்கு ஏராளமான முதியவர்கள் சிறிய குழுக்களாக அரட்டை அடித்துக் கொண்டிருந்தனர். சென்றதும் பேச்சு நின்று விடும். பின்னர் உரையாடல் மீண்டும் எங்களுக்குப் பின்னால் தொடங்கும். அந்தச் சத்தம் கிளிகளின் முனகிய ஜாபர் போல இருந்தது. இயக்குனர் ஒரு சிறிய கட்டிடத்தின் வாசலில் நிறுத்தினார். "நான் இப்போது உன்னை விட்டுவிடுகிறேன், மான்சியர் மெர்சால்ட். உங்களுக்கு ஏதாவது தேவை என்றால், நான் என் அலுவலகத்தில் இருப்பேன். வழக்கம் போல், இறுதிச் சடங்கு காலை பத்து மணிக்கு அமைக்கப்படுகிறது. இந்த வழியில் நீங்கள் புறப்பட்டவர்கள் மீது விழிப்புடன் இருக்க முடியும். கடைசியாக ஒரு விஷயம்: உங்கள் தாய் அடிக்கடி தனது நண்பர்களிடம் மத ரீதியாக அடக்கம் செய்ய விரும்புவதாகத் தெரிகிறது. தேவையான ஏற்பாடுகளைச் செய்ய நான் சுதந்திரம் பெற்றுள்ளேன். ஆனால் நான் உங்களுக்குத் தெரிவிக்க விரும்பினேன். அவருக்கு நன்றி சொன்னேன். நாத்திகராக இல்லாவிட்டாலும், மாமன் தன் வாழ்நாளில் மதத்தைப் பற்றி சிந்திக்கவே இல்லை.

நான் உள்ளே சென்றேன். அது ஒரு கூரைக்கு ஸ்கைலைட் கொண்ட மிகவும் பிரகாசமான, வெள்ளையடிக்கப்பட்ட அறை. தளபாடங்கள் சில நாற்காலிகள் மற்றும் சில குறுக்கு வடிவ மரக்குதிரைகளைக் கொண்டிருந்தன. அவர்களில் இருவர், அறையின் நடுவில், ஒரு மூடிய கலசத்திற்கு ஆதரவாக இருந்தனர். நீங்கள் பார்க்கக்கூடியது சில பளபளப்பான திருகுகள், எல்லா வழிகளிலும் திருகப்படவில்லை, வால்நட் படிந்த பலகைகளுக்கு எதிராக நிற்கிறது. கலசத்திற்கு அருகில் ஒரு அரேபிய செவிலியர் வெள்ளைப் புகையில், தலையில் ஒரு பிரகாசமான தாவணியுடன் இருந்தார்.

அப்போது எனக்குப் பின்னால் காப்பாளர் வந்தார். ஓடிக்கொண்டிருக்க வேண்டும். அவன் கொஞ்சம் தடுமாறினான். "நாங்கள் அட்டையைப் போட்டோம், ஆனால் நான் கலசத்தை அவிழ்க்க வேண்டும், அதனால் நீங்கள் அவளைப் பார்க்க முடியும்." நான் அவரைத் தடுத்தபோது அவர் கலசத்தை நோக்கிச் சென்று கொண்டிருந்தார். அவர், "நீங்கள் விரும்பவில்லையா?" நான், "இல்லை" என்று பதிலளித்தேன். அவர் அமைதியாக இருந்தார், நான் வெட்கப்பட்டேன், ஏனென்றால் நான் அப்படிச் சொல்லக்கூடாது என்று உணர்ந்தேன். அவர் என்னைப் பார்த்து, “ஏன் இல்லை?” என்று கேட்டார். ஆனால் விமர்சிக்காமல், தான் தெரிந்து கொள்ள வேண்டும் போல. நான், “எனக்குத் தெரியாது” என்றேன். அவர் மீசையை முறுக்க ஆரம்பித்தார், பின்னர் என்னைப் பார்க்காமல், "எனக்கு புரிகிறது" என்றார். நல்ல வெளிர் நீல நிறக் கண்களும் சிவந்த நிறமும் உடையவராக இருந்தார். அவர் எனக்கு ஒரு நாற்காலியைக் கொடுத்தார், பின்னர் என் பின்னால் அமர்ந்தார். நர்ஸ் எழுந்து கதவை நோக்கி சென்றாள். அந்த நேரத்தில், பராமரிப்பாளர் என்னிடம், "அவளுக்கு ஒரு புண் உள்ளது" என்று கூறினார். எனக்கு புரியவில்லை, அதனால் நான் நர்ஸைப் பார்த்தேன், அவள் கண்களுக்குக் கீழே தலையில் ஒரு கட்டு கட்டப்பட்டிருப்பதைக் கண்டேன். அவள் மூக்கு இருக்க வேண்டிய இடத்தில், கட்டு தட்டையாக இருந்தது. அவள் முகத்தில் கண்ணுக்குத் தெரிந்தது கட்டுகளின் வெண்மை.

அவள் சென்றதும், காவலாளி, "நான் உன்னைத் தனியாக விட்டுவிடுகிறேன்" என்றார். நான் என்ன சைகை செய்தேன் என்று எனக்குத் தெரியவில்லை, ஆனால் அவர் என் பின்னால் இருந்த இடத்தில் இருந்தார். இந்த இருப்பை என் கழுத்தில் சுவாசிப்பது எனக்கு எரிச்சலூட்டத் தொடங்கியது. அந்த அறை பிற்பகல் சூரிய ஒளியால் நிரம்பியிருந்தது. இரண்டு கொம்புகள் கண்ணாடி கூரைக்கு எதிராக ஒலித்துக் கொண்டிருந்தன. எனக்கு தூக்கம் வருவதை உணர முடிந்தது. நான் திரும்பிப் பார்க்காமல், பராமரிப்பாளரிடம், “நீங்க ரொம்ப நாளா வந்திருக்கீங்க?” என்றேன். உடனே அவர் பதிலளித்தார், "ஐந்து வருடங்கள்" - நான் கேட்பதற்காக அவர் காத்திருப்பதைப் போல.

அதன் பிறகு அவர் நிறைய பேசினார். மாரெங்கோ இல்லத்தில் பராமரிப்பாளராக முடிவடையும் என்று யாராவது அவரிடம் சொன்னால் அவர் மிகவும் ஆச்சரியப்பட்டிருப்பார். அறுபத்து நான்கு வயதான அவர் பாரிஸிலிருந்து வந்தவர். அந்த நேரத்தில் நான் அவரை குறுக்கிட்டேன். "ஓ, நீங்கள் இங்கிருந்து வரவில்லையா?" அப்போது என்னை டைரக்டர் அலுவலகத்திற்கு அழைத்துச் செல்லும் முன், அவர் என்னிடம் மாமன் பற்றி பேசியது நினைவுக்கு வந்தது. சமவெளிகளில், குறிப்பாக நாட்டின் இந்தப் பகுதியில் சூடாக இருப்பதால், அவர்கள் அவளை விரைவில் புதைக்க வேண்டும் என்று அவர் என்னிடம் கூறினார். அப்போது தான் அவர் பாரிஸில் வசிப்பதாகவும், அதை மறக்க கடினமாக இருப்பதாகவும் என்னிடம் கூறினார். பாரிஸில் அவர்கள் உடலை மூன்று, சில நேரங்களில் நான்கு நாட்கள் கண்காணித்து வருகின்றனர். ஆனால் இங்கே நீங்கள் சவக்கிடங்குக்குப் பிறகு ஓடத் தொடங்குவதற்கு முன் யோசனையைப் பயன்படுத்த உங்களுக்கு நேரம் இல்லை. அப்போது அவரது மனைவி அவரிடம், “இப்போது அமைதியாக இருங்கள், அந்த மனிதரிடம் சொல்வது அப்படி இல்லை” என்று கூறியிருந்தார். முதியவர் முகம் சிவந்து மன்னிப்பு கேட்டார். நான் உள்ளே நுழைந்து, "இல்லை, இல்லை" என்றேன். அவர் சொல்வது சுவாரஸ்யமாகவும் அர்த்தமுள்ளதாகவும் இருந்தது என்று நினைத்தேன்.

சிறிய பிணவறையில் அவர் ஆதரவற்றவர் என்பதால் வீட்டிற்கு வருவேன் என்று கூறினார். அவர் நல்ல ஆரோக்கியத்துடன் இருந்தார், எனவே அவர் பராமரிப்பாளர் பணியை ஏற்க முன்வந்தார். அப்படியிருந்தும் அவர் இன்னும் குடியுரிமை பெற்றவர் என்பதை நான் சுட்டிக்காட்டினேன். அவர் இல்லை, இல்லை என்று கூறினார். "அவர்கள்" அல்லது "மற்றவர்கள்" என்று அவர் கூறிய விதம் என்னை ஏற்கனவே தாக்கியது, மேலும் அவர்களில் சிலர் அவரை விட வயதானவர்களாக இல்லாதபோது நோயாளிகளைப் பற்றி அடிக்கடி "முதியவர்கள்" பேசுகிறார்கள். ஆனால் நிச்சயமாக அது அப்படியே இல்லை. அவர் பராமரிப்பாளராக இருந்தார், மேலும் ஒரு குறிப்பிட்ட அளவிற்கு அவர்கள் மீது அவருக்கு அதிகாரம் இருந்தது.

அப்போது நர்ஸ் உள்ளே வந்தாள்.இரவு திடீரென விழுந்தது. வானவெளிக்கு மேலே இருள் விரைவாக, கூடியிருந்தது. கவனிப்பாளர் சுவிட்சைத் திருப்பினார், திடீரென்று ஒளிரும் ஒளியில் நான் கண்மூடித்தனமாக இருந்தேன். இரவு உணவிற்கு டைனிங் ஹாலுக்குச் செல்லும்படி அவர் பரிந்துரைத்தார். ஆனால் எனக்கு பசி இல்லை. பின்னர் அவர் பாலுடன் ஒரு கோப்பை காபி கொண்டு வர முன்வந்தார். நான் என் காபியில் பால் பிடிக்கும், எனவே நான் ஆம் என்று சொன்னேன், சில நிமிடங்கள் கழித்து அவர் ஒரு தட்டில் கொண்டு வந்தார். காபியைக் குடித்தேன். அப்போது எனக்கு புகை பிடித்தது போல் இருந்தது. ஆனால் நான் தயங்கினேன், ஏனென்றால் நான் அதை மாமனுடன் செய்ய முடியுமா என்று எனக்குத் தெரியவில்லை. நான் அதைப் பற்றி யோசித்தேன்; அது முக்கியமில்லை. நான் பராமரிப்பாளருக்கு ஒரு சிகரெட்டைக் கொடுத்தேன், நாங்கள் புகைத்தோம்.

ஒரு கட்டத்தில், “உனக்கு தெரியும், உன் அம்மாவின் நண்பர்களும் கண்காணித்து வருவார்கள். இது வழக்கம். நான் சில நாற்காலிகள் மற்றும் கருப்பு காபி எடுத்து வர வேண்டும். விளக்குகளில் ஒன்றை அணைக்க முடியுமா என்று கேட்டேன். வெள்ளைச் சுவர்களில் படிந்த பளபளப்பு என்னை மயக்கமடையச் செய்தது. முடியாது என்றார். அப்படித்தான் அவர்கள் வயர் செய்யப்பட்டனர்: இது எல்லாம் அல்லது ஒன்றுமில்லை. அதன் பிறகு நான் அவரை அதிகம் கவனிக்கவில்லை. அவர் போய், திரும்பி வந்து, சில நாற்காலிகளை அமைத்தார். அவற்றில் ஒன்றில் அவர் ஒரு காபி பானையைச் சுற்றி சில கோப்பைகளை அடுக்கினார். பின்னர் அவர் எனக்கு எதிரே, மாமனின் மறுபுறத்தில் அமர்ந்தார். செவிலியும் அறையின் அந்தப் பக்கம் இருந்தாள், ஆனால் அவள் எனக்கு முதுகில் இருந்தாள். அவள் என்ன செய்கிறாள் என்று என்னால் பார்க்க முடியவில்லை. ஆனால் அவளது கைகள் அசையும் விதம் அவள் பின்னல் செய்கிறாள் என்று நினைக்க வைத்தது. அது இனிமையாக இருந்தது; காபி என்னை சூடேற்றியது, திறந்த கதவு வழியாக இரவு காற்றில் பூக்களின் வாசனை வந்தது. நான் சிறிது நேரம் தூங்கினேன் என்று நினைக்கிறேன்.

சலசலக்கும் சத்தம்தான் என்னை எழுப்பியது. நான் கண்களை மூடியிருந்ததால், அறையின் வெண்மை முன்பை விட பிரகாசமாகத் தெரிந்தது. எனக்கு முன்னால் எங்கும் நிழல் இல்லை, ஒவ்வொரு பொருளும், ஒவ்வொரு கோணமும், வளைவும் மிகவும் கூர்மையாக என் கண்களை காயப்படுத்தியது. அப்போதுதான் மாமனின் நண்பர்கள் உள்ளே வந்தார்கள்.அங்கே சுமார் பத்து பேர் இருந்தனர், அவர்கள் சத்தமில்லாமல் கண்மூடித்தனமான வெளிச்சத்தில் மிதந்தனர். ஒரு நாற்காலி கூட சத்தமிடாமல் அமர்ந்தனர். நான் இதுவரை யாரையும் பார்க்காததை விட நான் அவர்களை மிகவும் தெளிவாகப் பார்த்தேன், அவர்களின் முகங்கள் அல்லது அவர்களின் உடைகள் பற்றிய ஒரு விவரம் கூட என்னிடமிருந்து தப்பவில்லை. ஆனால் என்னால் அவற்றைக் கேட்க முடியவில்லை, அவை உண்மையில் இருந்தன என்று நம்புவது எனக்கு கடினமாக இருந்தது. ஏறக்குறைய எல்லாப் பெண்களும் ஏப்ரான் அணிந்திருந்தனர், இடுப்பில் இறுகக் கட்டப்பட்டிருந்த கயிறுகள், அவர்களின் பெருத்த வயிற்றை இன்னும் ஒட்டிக்கொண்டன. வயதான பெண்களுக்கு என்ன பெரிய வயிறு இருக்கும் என்பதை நான் ஒருபோதும் கவனிக்கவில்லை. ஏறக்குறைய எல்லா ஆண்களும் ஒல்லியாகவும், கரும்புகளை சுமந்தவர்களாகவும் இருந்தனர். அவர்களின் முகங்களில் என்னை மிகவும் கவர்ந்தது என்னவென்றால், அவர்களின் கண்களை என்னால் பார்க்க முடியவில்லை, சுருக்கங்களின் கூட்டில் ஒரு மங்கலான மினுமினுப்பு. அவர்கள் அமர்ந்ததும், அவர்களில் பெரும்பாலோர் என்னைப் பார்த்து சங்கடமாகத் தலையசைத்தனர், அவர்களின் உதடுகளை பல்லில்லாத வாயால் உறிஞ்சினர், அதனால் அவர்கள் என்னை வாழ்த்துகிறார்களா அல்லது அது ஒரு பதட்டமான நடுக்கமா என்று என்னால் சொல்ல முடியவில்லை. அவர்கள் என்னை வாழ்த்தினார்கள் என்று நினைக்கிறேன். அப்போதுதான் அவர்கள் அனைவரும் எனக்கு எதிரே அமர்ந்து, தலையை ஆட்டியபடி, பராமரிப்பாளரைச் சுற்றிக் குழுமியிருப்பதை உணர்ந்தேன். ஒரு நொடி அவர்கள் என்னை நியாயந்தீர்க்க இருக்கிறார்கள் என்ற அபத்தமான உணர்வு எனக்கு ஏற்பட்டது.

உடனே பெண்களில் ஒருத்தி அழ ஆரம்பித்தாள். அவள் இரண்டாவது வரிசையில் இருந்தாள், அவளுடைய தோழிகளில் ஒருவருக்குப் பின்னால் மறைந்திருந்தாள், என்னால் அவளை நன்றாகப் பார்க்க முடியவில்லை. அவள் மெதுவாகவும், சீராகவும், சிறிய அழுகையிலும் அழுது கொண்டிருந்தாள். அவள் ஒருபோதும் நிறுத்த மாட்டாள் என்று நினைத்தேன். மற்றவர்கள் அவளைக் கேட்கவில்லை என்று தோன்றியது. அவர்கள் அங்கே குனிந்து, இருளாகவும் அமைதியாகவும் அமர்ந்தனர். அவர்கள் கலசத்தையோ அல்லது அவர்களின் கரும்புகளையோ அல்லது வேறு எதையோ பார்ப்பார்கள், ஆனால் அதைத்தான் பார்ப்பார்கள். அந்தப் பெண் அழுது கொண்டே இருந்தாள். அது எனக்கு ஆச்சரியமாக இருந்தது, ஏனென்றால் அவள் யார் என்று எனக்குத் தெரியவில்லை. இனி அவள் சொல்வதைக் கேட்கக் கூடாது என்று ஆசைப்பட்டேன். ஆனால் நான் எதையும் சொல்லத் துணியவில்லை. பராமரிப்பாளர் குனிந்து அவளிடம் ஏதோ சொன்னாள், ஆனால் அவள் தலையை ஆட்டினாள், ஏதோ முணுமுணுத்தாள், முன்பு போலவே அழுதாள். அப்போது காப்பாளர் என் பக்கம் வந்தார். அவர் என் அருகில் அமர்ந்தார். நீண்ட இடைநிறுத்தத்திற்குப் பிறகு, அவர் என்னைப் பார்க்காமல் விளக்கினார், “அவர் உங்கள் அம்மாவுடன் மிகவும் நெருக்கமாக இருந்தார். உன் அம்மா தனக்கு ஒரே தோழியாக இருந்ததாகவும், இப்போது அவளுக்கு யாரும் கிடைக்கவில்லை என்றும் அவள் சொல்கிறாள்.

கொஞ்ச நேரம் அப்படியே அமர்ந்திருந்தோம். பெண்ணின் பெருமூச்சும் அழுகுரல்களும் அடங்கிக் கொண்டிருந்தன. அவள் நிறைய முகர்ந்து பார்த்தாள். பின்னர் இறுதியாக அவள் வாயை மூடிக்கொண்டாள். எனக்கு தூக்கம் வரவில்லை, ஆனால் நான் சோர்வாக இருந்தேன், என் முதுகு என்னை காயப்படுத்தியது. இப்போது இந்த மக்கள் அனைவரும் சத்தம் போடவில்லை என்பது என் நரம்புகளில் பரவியது. எப்போதாவது ஒரு விசித்திரமான சத்தம் கேட்கிறதே தவிர, அது என்னவென்று என்னால் கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை. இறுதியாக, வயதானவர்களில் சிலர் தங்கள் கன்னங்களின் உட்புறத்தை உறிஞ்சி, இந்த வித்தியாசமான சத்தம் போடுவதை நான் உணர்ந்தேன். அவர்கள் அதை அறியாத அளவுக்கு தங்கள் எண்ணங்களில் மூழ்கிவிட்டனர். அவர்கள் முன்னால் கிடக்கும் இறந்த பெண் அவர்களுக்கு எதுவும் புரியவில்லை என்ற எண்ணம் கூட எனக்கு இருந்தது. ஆனால் அது ஒரு தவறான எண்ணம் என்று இப்போது நினைக்கிறேன்.

Fools Die - Mario Puzzo - 1

அத்தியாயம் 1

நான் சொல்வதை கேள் . ஒரு மனிதனின் வாழ்க்கையைப் பற்றிய உண்மையை நான் உங்களுக்குச் சொல்கிறேன் .​​ அவனுடைய பெண்களின் மீதான காதலை நான் உனக்கு உண்மையைச் சொல்கிறேன் .​​ அவர் அவர்களை வெறுக்கவே இல்லை என்று . நான் தவறான பாதையில் இருப்பதாக ஏற்கனவே நீங்கள் நினைக்கிறீர்கள் .​ என்னுடன் இருங்கள் .​ உண்மையில் நான் மாயாஜாலத்தில் வல்லவன் . ​

ஒரு ஆண் ஒரு பெண்ணை உண்மையாக காதலிக்க முடியும் என்று நம்புகிறீர்களா ?​​​ அவளை உறுதியாகக் காட்டிக் கொடுப்பதா ? உடல் ரீதியாகப் பொருட்படுத்த வேண்டாம் , ஆனால் அவரது ஆத்மாவின் கவிதையில் , அவரது மனதில் அவளுக்கு துரோகம் செய்யுங்கள் . சரி , இது எளிதானது அல்ல , ஆனால் ஆண்கள் அதை எப்போதும் செய்கிறார்கள் . ​​​

பெண்கள் உங்களை எப்படி நேசிக்கிறார்கள் , உங்கள் உடலையும் மனதையும் விஷமாக்குவதற்காக வேண்டுமென்றே அந்த அன்பை உங்களுக்கு உணவளிக்கிறார்கள் என்பதை நீங்கள் அறிய விரும்புகிறீர்களா ?​​​​​​​​ மேலும் உணர்ச்சிமிக்க அன்பின் காரணமாக இனி உன்னை காதலிக்க வேண்டாம் என்று தேர்வு செய்கிறீர்களா ? அதே சமயம் ஒரு முட்டாள் பரவசத்தால் உங்களுக்கு மயக்கமா ?​​​​ சாத்தியமில்லையா ? அது எளிதான பகுதி .

ஆனால் ஓடிவிடாதே .​​ இது காதல் கதை அல்ல . ​​

ஒரு குழந்தையின் வலிமிகுந்த அழகை நான் உன்னை உணர வைப்பேன் , ஒரு ?​​​​ வாலிப ஆணின் அநாகரிக குணம் , இளம் பெண்ணின் ஏக்க தற்கொலை மனநிலை .​​​​​ பின்னர் ( இங்கே கடினமான பகுதி ) காலம் எவ்வாறு ஆணும் பெண்ணும் முழு வட்டத்தில் சுற்றி வருகிறது , உடலிலும் ஆன்மாவிலும் பரிமாறிக்கொள்ளப்படுகிறது என்பதைக் காட்டுகிறது .​​​​

பின்னர் நிச்சயமாக உண்மையான காதல் இருக்கிறது .​​​ போய்விடாதே !​​ அது இருக்கிறது அல்லது நான் அதை உண்டாக்குவேன் .​​ நான் ஒன்றும் செய்யாத மந்திரத்தில் வல்லவன் அல்ல .​​ அதன் விலை மதிப்புள்ளதா ?​​​ மற்றும் பாலியல் நம்பகத்தன்மை பற்றி எப்படி ? இது வேலை செய்யுமா ? இது அன்பா ?​ ஒருவரிடம் மட்டும் இருப்பது மனிதாபிமானமா ?​​​​​​​​​​ அது வேலை செய்யவில்லை என்றால் , முயற்சித்ததற்காக உங்களுக்கு இன்னும் போனஸ் கிடைக்குமா ?​​​​ இரண்டு வழிகளிலும் வேலை செய்ய முடியுமா ? நிச்சயமாக இல்லை , அது எளிதானது .​ இன்னும் வாழ்க்கை ஒரு நகைச்சுவையான வணிகமாகும் , மேலும் காலத்தின் வழியாக பயணிப்பதை விட வேடிக்கையானது எதுவும் இல்லை .​​​ ஆனால் ஒரு உண்மையான மாஸ்டர் தனது பார்வையாளர்களை ஒரே நேரத்தில் சிரிக்கவும் அழவும் செய்யலாம் .​​​​​ மரணம் வேறு கதை .​ மரணத்தைப் பற்றி நான் ஒருபோதும் கேலி செய்ய மாட்டேன் .​ அது என் சக்திக்கு அப்பாற்பட்டது . ​

நான் எப்போதும் மரணத்திற்கு எச்சரிக்கையாக இருக்கிறேன் .​ அவர் என்னை ஏமாற்றுவதில்லை .​ நான் உடனே அவனைக் கண்டேன் .​ அவன் தன் நாட்டில் பூசணிக்காய் மாறுவேடத்தில் வர விரும்புகிறான் ;​​ திடீரென்று வளர்ந்து வளரும் ஒரு நகைச்சுவையான மரு ;​ கருமையான , ரோம மச்சம் அதன் வேர்களை எலும்புக்கு அனுப்புகிறது ;​​​​​ அல்லது மறைத்ததா ? ஒரு அழகான சிறிய காய்ச்சல் ப்ளஷ் பின்னால் ing . பின்னர் திடீரென்று அந்த சிரிக்கும் மண்டை ஓடு பாதிக்கப்பட்டவரை ஆச்சரியத்தில் ஆழ்த்தியது .​​​ ஆனால் நான் ஒருபோதும் . நான் அவருக்காக காத்திருக்கிறேன் .​ நான் என் முன்னெச்சரிக்கை நடவடிக்கைகளை எடுக்கிறேன் .

மரணத்திற்கு இணையாக , காதல் ஒரு சோர்வான , குழந்தைத்தனமான வணிகமாகும் , இருப்பினும் ஆண்கள் மரணத்தை விட அன்பை அதிகம் நம்புகிறார்கள் .​​​ பெண்கள் ஒரு ?​ மற்ற கதை . அவர்களிடம் ஒரு சக்திவாய்ந்த ரகசியம் உள்ளது . அவர்கள் காதலை பெரிதாக எடுத்துக் கொள்ள மாட்டார்கள் , ஒருபோதும் இல்லை .

ஆனால் மீண்டும் , போகாதே .​​ மீண்டும் ; இது காதல் கதை இல்லை .​​ காதலை மறந்துவிடு .​ அதிகாரத்தின் எல்லா நீட்சிகளையும் காட்டுவேன் .​​​​​ முதலில் ஒரு ஏழைப் போராடும் எழுத்தாளனின் வாழ்க்கை . ​​

உணர்திறன் . திறமைசாலி . சில மேதைகளாகவும் இருக்கலாம் .​ கலைஞன் தன் கலைக்காக அவனிடம் இருந்து சீண்டப்பட்டதை நான் உங்களுக்குக் காட்டுவேன் .​​​​​​​​​ மேலும் அவர் ஏன் மிகவும் தகுதியானவர் .​ அது . அப்போது நான் அவனை தந்திரமான குற்றவாளியாகவும் , அவனுடைய வாழ்நாளில் இருப்பவனாகவும் காட்டுவேன் .​​​​​​ ஆஹா , உண்மையான கலைஞன் கடைசியில் ஒரு வஞ்சகனாக மாறும்போது என்ன மகிழ்ச்சி அடைகிறான் .​​​ அது இப்போது திறந்த வெளியில் உள்ளது , அவரது அத்தியாவசிய இயல்பு .​ இனி அவனது கௌரவத்தைப் பற்றி கேலி செய்ய வேண்டாம் . ஒரு பிச்சு மகன் ஒரு சலசலப்புக்காரன் .​​​ ஒரு கன்னிவர் . சமூகத்தின் ஒரு எதிரி தன் வேசியின் கலையின் பின்னால் ஒளிந்து கொள்வதற்குப் பதிலாக தெளிவான இடத்தில் இருக்கிறான் .​​​ என்ன ஒரு நிவாரணம் . என்ன இன்பம் . அத்தகைய தந்திரமான மகிழ்ச்சி . பின்னர் எப்படி அவர் மீண்டும் ஒரு நேர்மையான மனிதராக மாறுகிறார் . ஒரு வஞ்சகனாக இருப்பது ஒரு மோசமான விகாரம் .

ஆனால் அது சமுதாயத்தை ஏற்றுக்கொள்ளவும் , சக மனிதனை மன்னிக்கவும் உதவுகிறது .​​​​ அதைச் செய்துவிட்டால் , பணம் தேவைப்படாவிட்டால் , எந்த ஒரு நபரும் மோசடி செய்பவராக இருக்கக்கூடாது . ​​

செக்ஸ் ,

பின்னர் இலக்கிய வரலாற்றில் மிக அற்புதமான வெற்றிக் கதைகளில் ஒன்று .​​​​​​ நம் பண்பாட்டின் பூதங்களின் அந்தரங்க வாழ்க்கை .​​​​ குறிப்பாக ஒரு பைத்தியக்காரன் .​ உன்னதமான உலகம் .​ எனவே இப்போது ஏழைப் போராடும் மேதை உலகமும் , வக்கிர உலகமும் , உன்னதமான இலக்கிய உலகமும் நம்மிடம் உள்ளன .​​ இவை அனைத்தும் சில சிக்கலான யோசனைகளுடன் இணைக்கப்பட்டுள்ளன , நீங்கள் தலைக்கு மேல் அடிக்க மாட்டீர்கள் மற்றும் சுவாரஸ்யமாகவும் இருக்கலாம் .​​​​​​​ இறுதியாக ஹாலிவுட்டில் ஒரு முழு வெடிப்பில் முடிவடையும் நம் ஹீரோ அதன் வெகுமதிகள் , பணம் , புகழ் , அழகான பெண்கள் அனைத்தையும் குவித்துக்கொண்டார் .​​​​​​​ மேலும் போகாதே , போய்விடாதே , எப்படி எல்லாம் சாம்பலாகிறது . ​​

அது போதாதா ?​ நீங்கள் இதையெல்லாம் முன்பே கேள்விப்பட்டிருக்கிறீர்களா ?​ ஆனால் நான் மாயாஜாலத்தில் வல்லவன் என்பதை நினைவில் வையுங்கள் . இந்த மக்கள் அனைவரையும் நான் உண்மையிலேயே உயிருடன் கொண்டு வர முடியும் . அவர்கள் உண்மையிலேயே என்ன நினைக்கிறார்கள் மற்றும் உணர்கிறார்கள் என்பதை நான் உங்களுக்குக் காட்ட முடியும் . நீங்கள் அவர்களுக்காக அழுவீர்கள் , அவர்களுக்காக , நான் உங்களுக்கு உறுதியளிக்கிறேன் .​​​ அல்லது சிரிக்கலாம் .​ எப்படியிருந்தாலும் , நாங்கள் மிகவும் வேடிக்கையாக இருக்கப் போகிறோம் .​​​ மேலும் வாழ்க்கையைப் பற்றி ஏதாவது கற்றுக்கொள்ளுங்கள் . உண்மையில் எந்த உதவியும் இல்லை . ​

ஆ , நீங்கள் என்ன நினைக்கிறீர்கள் என்று எனக்குத் தெரியும் . அந்த கன்னிங் பாஸ்டர்ட் எங்களைப் பக்கம் திருப்ப முயற்சிக்கிறார் .​​​ ஆனால் காத்திருங்கள் , நான் சொல்ல விரும்புவது ஒரு கதை மட்டுமே .​​ தீங்கு என்ன ?​ நான் அதை சீரியஸாக எடுத்துக் கொண்டாலும் , நீங்கள் செய்ய வேண்டியதில்லை .​ சும்மா ஒரு நல்ல நேரம் . ​

நான் உங்களுக்கு ஒரு கதை சொல்ல விரும்புகிறேன் , எனக்கு வேறு வீண் இல்லை .​ நான் வெற்றி , புகழ் அல்லது பணத்தை விரும்பவில்லை . ஆனால் அது எளிதானது , பெரும்பாலான ஆண்கள் , பெரும்பாலான பெண்கள் செய்ய மாட்டார்கள் , உண்மையில் இல்லை . இன்னும் சிறப்பாக , எனக்கு காதல் வேண்டாம் .​ நான் இளமையாக இருந்தபோது , ​​சில பெண்கள் என் நீண்ட இமைகளுக்காக என்னை காதலிப்பதாக சொன்னார்கள் .​​​ நான் ஒப்புக்கொண்டேன் . பின்னாளில் அது என் புத்திக்காக இருந்தது . அப்புறம் என் அதிகாரத்துக்கும் பணத்துக்கும் .​ அப்புறம் என் திறமைக்கு .​ பிறகு என் மனதிற்கு .​ சரி , நான் எல்லாவற்றையும் சமாளிக்க முடியும் .​​ எனக்காகத் தனியே என்னைக் காதலிப்பவள்தான் என்னைப் பயமுறுத்துகிறாள் .​​​​​​ அவளுக்காக என்னிடம் திட்டங்கள் உள்ளன .​ அவள் தலையை மறைக்க எனக்கு விஷங்களும் குத்துகளும் குகைகளில் இருண்ட கல்லறைகளும் உள்ளன .​​​​ அவளை வாழ அனுமதிக்க முடியாது .​​ குறிப்பாக அவள் பாலியல் உண்மையுள்ளவள் , ஒருபோதும் பொய் சொல்ல மாட்டாள் , எல்லாவற்றிலும் என்னை எப்போதும் முன்னிலைப்படுத்துகிறாள்​​​

அனைவரும் .

இந்த புத்தகத்தில் காதல் பற்றி நிறைய இருக்கும் , ஆனால் இது காதல் புத்தகம் அல்ல .​​​​ இது ஒரு போர் புத்தகம் . உண்மையான நண்பர்களான மனிதர்களுக்கு இடையே பழைய போர் .​​​ பெரும் Ô புதிய போர்

ஆண்களுக்கும் பெண்களுக்கும் இடையில் .​ நிச்சயமாக இது ஒரு பழைய கதை , ஆனால் அது இப்போது வெளிவருகிறது .​​​ பெண்களின் விடுதலைப் போராளிகள் தங்களிடம் ஏதோ புதிதாக இருப்பதாக நினைக்கிறார்கள் , ஆனால் அது அவர்களின் கொரில்லா மலைகளில் இருந்து வெளிவருவது அவர்களின் படைகள்தான் .​​​ இனிய பெண்கள் எப்போதும் ஆண்களை பதுங்கி இருப்பார்கள் : அவர்களின் தொட்டில்களிலும் , சமையலறையிலும் , படுக்கையறையிலும் .​​​ மற்றும் அவர்களின் சில்லின் கல்லறைகளில் ?​​​ ட்ரென் , கருணை மனுவை கேட்காத சிறந்த இடம் . ​​​​​

அட , எனக்கு பெண்கள் மீது ஒரு குறை இருக்கிறது என்று நினைக்கிறீர்கள் .​​ ஆனால் நான் அவர்களை வெறுத்ததில்லை . மேலும் அவர்கள் ஆண்களை விட சிறந்த மனிதர்களாக வெளிவருவார்கள் , நீங்கள் பார்ப்பீர்கள் . ஆனால் உண்மை என்னவெனில் , பெண்களால் மட்டுமே என்னை மகிழ்ச்சியடையச் செய்ய முடிந்தது , அவர்கள் தொட்டிலில் இருந்து அதைச் செய்திருக்கிறார்கள் .​​​​​​​ ஆனால் பெரும்பாலான ஆண்கள் அப்படித்தான் சொல்ல முடியும் . மற்றும் எதுவும் இல்லை ? செய்ய வேண்டும் . ​​

என்ன ஒரு இலக்கை நான் இங்கே கொடுத்துள்ளேன் . எனக்குத் தெரியும், எனக்கு எப்படி தெரியும் ? எதிர்ப்புத் தெரிகிறது .​ ஆனால் கவனமாக இருங்கள் . நான் ஒரு தந்திரமான கதைசொல்லி , உங்கள் பாதிக்கப்படக்கூடிய உணர்திறன் கலைஞர்களில் ஒருவர் மட்டுமல்ல .​ நான் எனது முன்னெச்சரிக்கை நடவடிக்கைகளை எடுத்துள்ளேன் . எனக்கு இன்னும் சில ஆச்சரியங்கள் உள்ளன . ​​

ஆனால் போதும் . என்னை வேலைக்குச் செல்ல விடுங்கள் .​ நான் ஆரம்பித்து முடிக்கட்டும் .

Chapter 1

Listen to me. I will tell you the truth about a manÕs life. I will tell you the truth about his love for women. That he never hates them. Already you think IŌm on the wrong track. Stay with me. Really I'm a master of magic.

Do you believe a man can truly love a woman and con?stantly betray her? Never mind physically, but betray her in his mind, in the very Ôpoetry of his soul.Ŏ Well, itÕs not easy, but men do it all the time.

Do you want to know how women can love you, feed you that love deliberately to poison your body and mind simply to destroy you? And out of passionate love choose not to love you anymore? And at the same time dizzy you with an idiotÕs ecstasy? Impossible? ThatÕs the easy part.

But dont run away. This is not a love story.

I will make you feel the painful beauty of a child, the an?imal hominess of the adolescent male, the yearning suicidal moodiness of the young female. And then (hereÕs the hard part) show you how time turns man and woman around full circle, exchanged in body and soul.

And then of course there is TRUE LOVE. Donot go away! It exists or I will make it exist. IŌm not a master of magic for nothing. Is it worth what it cost? And how about sexual fidelity? Does it work? Is it love? Is it even human, that perverse passion to be with only one person? And if it doesnt work, do you still get a bonus for trying? Can it work both ways? Of course not, thatÕs easy. And yetŇ Life is a comical business, and there is nothing funnier than love traveling through time. But a true master of magic can make his audience laugh and cry at the same time. Death is another story. I will never make a joke about death. It is beyond my powers.

I am always alert for death. He doesnÕt fool me. I spot him right away. He loves to come in his country-bumpkin disguise; a comical wart that suddenly grows and grows; the dark, hairy mole that sends its roots to the very bone; or hid?ing behind a pretty little fever blush. Then suddenly that grinning skull appears to take the victim by surprise. But never me. IŎm waiting for him. I take my precautions.

Parallel to death, love is a tiresome, childish business, though men believe more in love than death. Women are an?other story. They have a powerful secret. They donÕt take love seriously and never have.

But again, donot go away. Again; this is not a love story. Forget about love. I will show you all the stretches of power. First the life of a poor struggling writer.

Sensitive. Talented. Maybe even some genius. I will show you the artist getting the shit kicked out of him for the sake of his art. And why he so richly deserves. it. Then I will show him as a cunning criminal and having the time of his life. Ah, what joy the true artist feels when he finally becomes a crook. ItÕs out in the open now, his essential nature. No more kidding around about his honor. The son of a bitch is a hustler. A conniver. An enemy of society right out in the clear instead of hiding behind his whoreÕs cunt of art. What a relief. What pleasure. Such sly delight. And then how he becomes an honest man again. ItÕs an awful strain being a crook.

But it helps you to accept society and forgive your fellow-man. Once thatÕs done no person should be a crook unless he really needs the money.

sex,

Then on to one of the most amazing success stories in the history of literature. The intimate lives of the giants of our culture. One crazy bastard especially. The classy world. So now we have the poor struggling genius world, the crooked world and the classy literary world. All this laced with plenty of some complicated ideas you wonÕt be hit over the head with and may even find interesting. And finally on to a full-blast ending in Hollywood with our hero gobbling up all its rewards, money, fame, beautiful women. And donŌt go awayÑdonÕt go awayÑhow it all turns to ashes.

ThatÕs not enough? YouÕve heard it all before? But remember IŎm a master of magic. I can bring all these people truly alive. I can show you what they truly think and feel. YouÕll weep for them, all of them, I promise you that. Or maybe just laugh. Anyway, weÕre going to have a lot of fun. And learn something about life. Which is really no help.

Ah, I know what youÕre thinking. That conning bastard trying to make us turn the page. But wait, itÕs only a tale I want to tell. WhatÕs the harm? Even if I take it seriously, you don t have to. Just have a good time.

I want to tell you a story, I have no other vanity. I donÕt desire success or fame or money. But thatÕs easy, most men, most women donÕt, not really. Even better, I donỖt want love. When I was young, some women told me they loved me for my long eyelashes. I accepted. Later it was for my wit. Then for my power and money. Then for my talent. Then for my mindÑdeep. OK, I can handle all of it. The only woman who scares me is the one who loves me for myself alone. I have plans for her. I have poisons and daggers and dark graves in caves to hide her head. She canÕt be allowed to live. Especially if she is sexually faithful and never lies and always puts me ahead of everything and

everyone.

There will be a lot about love in this book, but itÕs not a love book. ItÕs a war book. The old war between men who are true friends. The great ÔnewÕ war

between men and women. Sure itÕs an old story, but itÕs out in the open now. The WomenÕs Liberation warriors think they have something new, but itÕs just their armies coming out of their guerrilla hills. Sweet women ambushed men always: at their cradles, in the kitchen, the bedroom. And at the graves of their chil?dren, the best place not to hear a plea for mercy.

Ah, well, you think I have a grievance against women. But I never hated them. And theyÕll come out better people than men, youÕll see. But the truth is that only women have been able to make me unhappy, and they have done so from the cradle on. But most men can say that. And thereÕs noth?ing to be done.

What a target IÕve given here. I knowÑI knowÑhow ir? resistible it seems. But be careful. IŎm a tricky storyteller, not just one of your vulnerable sensitive artists. IÕve taken my precautions. IÕve still got a few surprises left. But enough. Let me get to work. Let me begin and let me end.

பிரியாவிடை - ஷசகு எண்டோ

Encounter magazine

ஷசகு எண்டோ
பிரியாவிடை
விடைபெறு




டபிள்யூ

கியோட்டோவுக்குச் செல்லும் புல்லட் ரயிலில் நான் ஏறினேன், ஒரு வயதான தம்பதி என்னிடமிருந்து இடைகழிக்கு குறுக்கே அமர்ந்திருப்பதைக் கவனித்தேன். டோக்கியோ நிலையத்தில்,

அவர்களின் மகளாக இருக்கக்கூடிய ஒரு பெண் தன் குழந்தைகளுடன் அந்த வயதான தம்பதியை பார்க்க வந்திருந்தார். ரயில் நகரத் தொடங்கியதும், இரண்டு பெரியவர்கள் தங்கள் பேரக்குழந்தைகளை உற்சாகமாக கைகளை அசைத்தனர், ஆனால் மேடை தொலைவில் மறைந்தவுடன், அவர்கள் தங்கள் இருக்கைகளில் அசையாமல் அமைதியாக அமர்ந்தனர்.

கியோட்டோவிற்கு மூன்று மணி நேர பயணத்தில் இருவரும் பேசிக்கொள்ளவே இல்லை. கண்ணாடி அணிந்த கணவர், செய்தித்தாள் படித்தார்; ரயில் Shizuoka நெருங்கியதும், பெண் ஒரு காகித கோப்பையில் ஒரு தெர்மோஸ் இருந்து சிறிது தேநீர் ஊற்ற மற்றும் அவரது கணவரிடம் கொடுத்தார். ஒரு வார்த்தையும் பேசாமல் கோப்பையை எடுத்து, மெதுவாக இரண்டு அல்லது மூன்று விழுங்குகளை ருசித்துவிட்டு, அதை அவளிடம் கொடுத்தான். கணிசமான நேரம் அவன் விட்டுச் சென்ற டீயை முடித்துக் கொடுத்தாள். ஆ, நான் நினைத்தேன், வயதான திருமணமான தம்பதிகள் இப்படித்தான் இருப்பார்கள்.

ரயில் ஒரு நீண்ட சுரங்கப்பாதையில் இருந்து வெளிப்பட்டது, மற்றும் கியோட்டோவின் கருப்பு கூரை ஓடுகள் பார்வைக்கு வந்ததும், தம்பதிகள் தங்கள் இருக்கைகளில் இருந்து எழுந்தனர். கணவர் மேல்நிலைப் பேக்கேஜ்-ரேக்கில் இருந்து ஒரு சூட்கேஸைக் கழற்றினார், அவருடைய மனைவி நினைவுப் பொருட்கள் நிறைந்த காகிதப் பையை எடுத்துக்கொண்டு வெளியேறும் கதவை நோக்கி நடந்தார். நான் எனது ப்ரீஃப்-கேஸை எடுத்தேன், வெளியேறும் போது அவர்களுக்குப் பின்னால் நான் வரிசையில் நின்றபோது, ​​காதில் கேட்க முயற்சிக்காமல் பின்வரும் உரையாடலைக் கேட்டேன்:

"நாங்கள் எப்போது புஷிமி இனாரி கோயிலுக்குச் சென்றோம்?" "பதினைந்து வருடங்கள்-இல்லை, இருபது வருடங்களுக்கு முன்னரா?" "இருபது வருடமா? இவ்வளவு நேரம் இருந்திருக்க முடியுமா?"

எனக்கு வயதானவர்களின் நினைவு இருக்கிறது, ஒவ்வொரு முறையும் நான் அதை நினைவுபடுத்தும் போது, ​​மனிதர்கள் எவ்வளவு விசித்திரமானவர்கள் என்பதை உணர வைக்கும் நினைவாற்றல்.

லியோனில் எனது இரண்டாம் ஆண்டு வெளிநாட்டு மாணவனாக இருந்த கோடையில், நான் தங்கியிருந்த கல்லூரி விடுதியை விட்டு வெளியேறி, நான் சொந்தமாக வாழக்கூடிய ஒரு அறையைத் தேடினேன். மாணவர்-விவகார அலுவலகம் வழங்கிய முகவரியைப் பிடித்துக் கொண்டு, தங்குமிடம் இருந்த ரூ டி பிளாட்டிலிருந்து வெகு தொலைவில் உள்ள ஒரு சந்தில் உள்ள ஒரு இடிந்த கட்டிடத்திற்கு நான் அழைத்தேன்.

லிஃப்ட் இல்லை, நான்காவது மாடிக்கு படிக்கட்டுகளில் ஏறியபோது எனக்கு மூச்சுத் திணறல் ஏற்பட்டது. வசந்த காலத்தில் சில நேரம் எனக்கு ஒரு மோசமான இருமல் ஏற்பட்டது, மேலும் ஒரு ஈய எடை என் முதுகில் கட்டப்பட்டதைப் போல நான் தொடர்ந்து சோர்வாக உணர்ந்தேன். நான் மணியை அடித்தேன், சிறிது நேரம் கழித்து, சங்கிலியால் கட்டப்பட்டிருந்த கதவு திறக்கப்பட்டது, ஒரு வயதான பெண் கவலை நிறைந்த கண்களுடன் விரிசல் வழியாக எட்டிப்பார்த்தாள். நான் அறையைப் பார்க்க விரும்புகிறேன் என்று சொன்னேன், அவள் இறுதியாக சங்கிலியை அவிழ்த்தாள்.

நான் அறைக்குள் நுழைந்தவுடன் ஒரு துர்நாற்றம் என்னைத் தாக்கியது. அது உணவின் வாசனை அல்ல, ஆனால் பூஞ்சை போன்ற ஒன்று. வயதான பெண்மணி எனது குடியுரிமை மற்றும் நான் பிரான்சில் என்ன செய்கிறேன் என்று என்னிடம் சுருக்கமாக கேள்வி எழுப்பினார், மேலும் நான் லியோன் பல்கலைக்கழகத்தில் ஒரு மாணவன் என்று அவளிடம் சொன்னதும், அவர்கள் அனுமதிக்க வேண்டிய அறையை அவள் என்னைக் காட்டினாள்.

அதில் ஒரு பெரிய கட்டில், ஒரு பழைய ஆடை அலங்காரம், ஒரு மேசை மற்றும் ஒரு நாற்காலி இருந்தது. கோடையின் அஸ்தமன சூரியனை எதிர்கொள்ளும் ஜன்னல், சந்துக்கு வெளியே பார்த்தது; தெருவின் குறுக்கே ஒரு ஜன்னலில் ஒரு இளைஞன் தனது கீழ்ச்சட்டையுடன் ஒரு கையால் ஹார்மோனிகாவை வாசித்துக் கொண்டிருந்தான். காலடிச் சத்தம் கேட்டது, நான் திரும்பிப் பார்த்தபோது, ​​என் மீது கண்கள் பதிந்திருந்த அந்தப் பெண், கால் கெட்டுப்போனதால், கரும்பில் சாய்ந்திருந்த ஒரு மொட்டை, சிவந்த முகம் கொண்ட முதியவர் ஒருவருடன் இணைந்திருந்தார். அவர்கள் கணவன் மனைவி என்பது ஒரே பார்வையில் தெரிந்தது.

கணவன், என்னிடமிருந்து ஒரு நன்றியுணர்வைக் கோருவது போல் தோன்றிய குரலில், இந்த நாட்களில் இவ்வளவு குறைந்த விலையில் ஒரு அறையை வாடகைக்கு எடுக்கும் வேறு வீடுகள் இல்லை என்று அறிவித்தார். வேண்டுமென்றே முன்யோசனையுடன், அவர் தனக்கு ஒரு அறையை வாடகைக்கு விட வேண்டிய அவசியமில்லை என்று முணுமுணுத்தார், ஆனால் இறுதியாக பல்கலைக்கழக மாணவர் விவகார அலுவலகத்தின் வேண்டுகோளின் பேரில் அறையை வழங்க முடிவு செய்தார். அவர் என்னை லியோனில் உள்ள சக சாதாரணமான வஞ்சகமான, கஞ்சத்தனமான சக மனிதர் என்று தாக்கினார், ஆனால் வாடகை மலிவானது என்பதை நான் ஒப்புக்கொள்ள வேண்டியிருந்தது.

அறையை வாடகைக்கு எடுத்து முடித்தேன். மூன்று நாட்களுக்குப் பிறகு, நான் மூச்சுத்திணறல் மற்றும் வியர்வையில் நான்காவது மாடிக்கு அந்த படிக்கட்டுகளில் ஏறி, ஒரு கனமான உடற்பகுதியை இழுத்து, பின்னர் தங்குமிடத்திற்கும் அவர்களது வீட்டிற்கும் இடையில் முன்னும் பின்னுமாக பல பயணங்களை மேற்கொண்டேன். எனது உடைமைகளை எல்லாம் எடுத்துச் சென்று முடிப்பதற்குள், என்னால் பேசமுடியாமல் களைப்பாக இருந்தது, அறையின் மையத்தில் இருந்த பெரிய படுக்கையில் சரிந்தேன். என் எடை அதன் மீது இறங்கியதும், பழைய படுக்கை ஒரு மந்தமான சத்தத்தை கொடுத்தது.

லியோனில் அந்தக் கோடை எவ்வளவு கொப்புளமாக இருந்தது என்பதை நான் இன்னும் நினைவில் வைத்திருக்கிறேன். கல்லூரிக்குச் செல்லும் வழியில், நான் சான் ஆற்றின் மீது ஒரு பாலத்தைக் கடக்கும்போது, ​​இருண்ட, எண்ணெய்-கருப்பு நீரின் மேற்பரப்பில் இருந்தும், அதன் கரையில் நிறுத்தப்பட்டிருந்த படகுகளிலிருந்தும் சூரிய ஒளியின் வலிமிகுந்த ஈட்டிகள் என் கண்களுக்குள் திரும்பின. கண்ணை கூசும் பிரதிபலிப்பைப் பார்த்தாலே போதும். நான் மிகவும் சோர்வாக இருப்பதை உணர்ந்தேன்.




8




சுசாகு எண்டோ 9




அந்த வீட்டில் நான் வசித்த கோடைக்காலத்தை ஒவ்வொரு முறையும் நினைவுபடுத்தும் போது, ​​முதலில் நினைவுக்கு வருவது வயதான கணவர் எப்போதும் வைத்திருக்கும் வானொலியின் சத்தமும், அந்த விசித்திரமான வாசனையும் தான். பழைய காகிதக் கட்டுகளைப் போல ஒரு அடர், பூஞ்சை நாற்றம். நான் கதவைத் தாண்டிச் சென்ற உடனேயே அது மங்கலாக ஆனால் விரைவாக என் மூக்கிற்கு வந்தது. எனது அறை வாசலின் வலதுபுறத்தில் இருந்தது, சிறிய சமையலறை மற்றும் வயதான தம்பதியினரின் படுக்கையறையிலிருந்து தனித்தனியாக இருந்தது; அவர்கள் வசிக்கும் பகுதியில் இருந்து வாசனை வந்தது. "முதுமையின் வாசனை" போன்ற ஒரு சொற்றொடர் இருந்தால், அதுதான். அவர்கள் வெளியேற்றும் மூச்சுக்காற்றும், அவர்கள் உண்ணும் உணவோடு அவர்களது உடல் வாசனையும் கலந்ததால், அது பல வருடங்களாக ஒரு நாற்றத்தை உருவாக்கியது. இளமையின் வியர்வையை இனி உமிழாத மனித உடல்களின் தூபம் போன்ற வாசனை. அந்த வாசனை இந்த வீட்டின் சுவர்கள் மற்றும் தளங்கள் மற்றும் பாழடைந்த தளபாடங்கள் ஆகியவற்றில் கூட ஊடுருவியது.

நான் அங்கு தடையின்றி வாழ எல்லா முயற்சிகளையும் செய்தேன், ஆனால் நான் இன்னும் எப்போதாவது ஒரு முதியவரால் திட்டப்பட்டேன். நான் இரவில் வெளியே செல்லும்போது விளக்குகளை அணைக்க மறந்துவிட்டேன், அல்லது தாமதமாக வீடு திரும்பிய நான் முன் கதவை மூடும்போது அவரை எழுப்பினேன் என்று அவர் புகார் செய்வார். ஆனால் எனது சொற்பத் தொகையிலிருந்து அவருக்கு சில பொன்பான்கள் அல்லது சில மாரோன் கண்ணாடிகளை வாங்கினால், அவர் உடனடியாக முகநூல் செய்து, ஆத்மாக்களில் மிகவும் அன்பானவராக மாறுவார்.

அவர்களது சமையலறையின் சுவர்கள் தம்பதியினரின் பல பழைய புகைப்படங்களால் அலங்கரிக்கப்பட்டன. மஞ்சள், மங்கிப்போன புகைப்படங்களில் இருந்து பல வருடங்களுக்கு முன்பு அவர்கள் அல்ஜியர்ஸில் ஒரு கஃபேவை நிர்வகித்ததாக அறிந்தேன். ஒரு படத்தில், பழைய பிரெஞ்ச் திரைப்படங்களில் பிரபலமான நீண்ட பாவாடை அணிந்த, பாப் செய்யப்பட்ட தலைமுடியுடன் ஒரு மெல்லிய பெண், "கஃபே டி லா பாய்க்ஸ்" என்று எழுதப்பட்ட ஒரு பலகையுடன் ஒரு கடையின் முன் நோயுற்ற தோற்றமுடைய ஒரு பெண்ணின் அருகில் நின்றாள். அதுதான் முப்பது வருடங்களுக்கு முன் அந்த மூதாட்டியும், இப்போது இறந்து போன அவர்களின் மகளும். மற்றொன்றில், ஒரு குண்டான மனிதர் வாடிக்கையாளர்களால் சூழப்பட்டு, மற்ற அனைவருடனும் மகிழ்ச்சியுடன் தனது கண்ணாடியை உயர்த்தினார். அந்த முதியவர். அவர் மிகுந்த உற்சாகத்தில் இருந்தபோது, ​​மாணவர் சிற்றுண்டிச்சாலையில் இருந்து திரும்பி வரும்போது அவர் என்னைக் காலர் அடித்து, மதுவை அருந்தி, அல்ஜீரியாவில் பிரெஞ்சுக்காரர்கள் அனுபவித்த மகத்தான வாழ்க்கையைப் பற்றி பெருமையாகப் பேசுவார்.

"அப்போது அவர்கள் சமாளிக்கக்கூடிய மனிதர்களாக இருந்தனர். ஆனால் அவர்கள் இனி நல்லவர்கள் அல்ல."

அவர் அல்ஜீரியர்களைப் பற்றி நிச்சயமாகப் பேசிக் கொண்டிருந்தார்.

"நாங்கள் பிரெஞ்சுக்காரர்கள் அவர்களுக்காக மருத்துவமனைகளைக் கட்டினோம், அவர்களுக்கு எழுதவும் படிக்கவும் கற்றுக் கொடுத்தோம், ஆனால் இப்போது அவர்கள் எங்களுக்குக் கொடுக்க வேண்டியதை மறந்துவிடத் தொடங்குகிறார்கள்."

நான் பதில் சொல்லாததால், அவர் தொடர்ந்தார், "நாங்கள் பிரெஞ்சுக்காரர்கள் அங்கு செல்லவில்லை என்றால், அவர்கள் பழைய நாட்களில் இருந்ததைப் போலவே இன்னும் நோய்வாய்ப்பட்டவர்களாகவும் ஆதரவற்றவர்களாகவும் பரிதாபமாகவும் இருந்திருப்பார்கள்."

அப்படிப்பட்ட சமயங்களில் அவன் மனைவி, செம்மறி குழி விழுந்த கண்களுடன், அவன் குடித்துக்கொண்டிருந்த மது பாட்டிலை வார்த்தையின்றி கைப்பற்றுவாள். அவர் அதிகமாக குடிப்பதாக அவர் தொடர்ந்து புகார் கூறினார். அவனுடைய பாட்டிலை எடுத்துச் சென்றதும், அவன் முகம் ஏமாற்றத்தில் விழுந்து, அழுக்கடைந்த கைக்குட்டையை எடுத்து, சத்தமாக மூக்கை ஊதினான்.

வயதான தம்பதிகள் பெரும்பாலான நாட்களில் வீட்டிலேயே இருந்தனர். கணவர் தனது படுக்கையறையில் தனது வானொலியைக் கேட்டு அல்லது செய்தித்தாள் படித்து தூங்குவார். கால் கெட்டதால், நான்காவது மாடிக்கு படிக்கட்டுகளில் ஏறி இறங்குவது அவருக்கு வேதனையாக இருந்திருக்க வேண்டும். மனைவி ஞாயிற்றுக்கிழமைகளில் மாஸ்க்கு வெளியே செல்வாள், மாலையில் அவள் உணவுக்காக அல்லது வேலைக்காக வெளியே செல்வாள், ஆனால் அவள் எப்போதும் விரைவாக திரும்பி வருவாள். வகுப்புகளில் இருந்து திரும்பி வரும்போது, ​​அவளது ஷாப்பிங் பயணங்களில் ஒன்றில் நான் அடிக்கடி அவளிடம் ஓடுவேன். அவள் கறுப்பு ஆடை அணிந்திருந்தாள், என்னைப் போலவே அவளும் வெறிச்சோடிய சந்துக்குள் முதுகை சற்று வளைத்துக்கொண்டு நடந்தாள். ஒருமுறை அவள் போர்டியாக்ஸில் உள்ள தன் சகோதரனுக்கு கடிதம் அனுப்பப் போகிறேன் என்று சொன்னாள். "ஏ டவுட் எ எல்'ஹீரே" என்று நான் சொன்னதும், அவள் என்னை வேகமாக, பயந்து பார்த்து, "ஏ டவுட் எ எல்'ஹீரே" என்று பதிலளித்தாள்.

எஸ்

சில சமயங்களில், தலைவலியைப் பற்றி புகார் கூறி, முதியவர் மதியம் வரை தூங்குவார். நான் கேட்க வேண்டியதில்லை என்பதால் நான் நன்றியுள்ளவனாக இருந்தேன்

அவரது வானொலி.

அந்த நாட்களில், வயதான பெண் என்னை தனது சமையலறைக்கு அழைத்து காபி கொடுப்பார், ஆனால் அதற்கு பதிலாக நான் அவளுடைய குறைகளை பொறுமையாக கேட்க வேண்டியிருந்தது. அவர்கள் அல்ஜியர்ஸில் வசித்த காலத்திலிருந்து அவரது கணவர் எந்த ஒரு தீவிரமான வேலையும் செய்யவில்லை. அவனுடைய சூதாட்டக் கடனை அவள் அடைக்க வேண்டியிருந்தது, அவனுடைய கல்லீரல் சேதமடைந்திருந்தாலும் அவன் மதுவைக் கொடுக்க மறுத்துவிட்டான். அல்ஜீரியாவில் அவர்கள் எடுத்த நாட்களின் புகைப்படங்களைப் பார்த்து அழுவதைப் போல ஈரமான கண்களுடன் அவள் அவனது தவறுகளைப் பற்றிக் கூறினாள். அவ்வப்போது நான் ஒரு "Tiens" அல்லது "C'est vrai?" உடன் சிணுங்குவேன், ஆனால் எனக்கு சிறிதும் ஆர்வமோ அக்கறையோ இல்லை.

"நான் இல்லாவிட்டால் என் கணவர் ஒன்றும் செய்ய முடியாது. பல வருடங்களுக்கு முன்பு அவர் அப்படித்தான் இருந்தார், இப்போதும் அப்படித்தான் இருக்கிறார். நான் முதலில் இறந்தால், ஏன், அவருக்கு என்ன ஆகும் என்று எனக்குத் தெரியவில்லை."

அவள் குழிந்த கண்கள் விண்வெளியில் ஒரு இடத்தில் நிலைத்திருந்தன. "ஆனால் எனக்கு வயதாகிவிட்டது, என்னால் எப்போதும் அவருக்குப் பாலூட்டி அவரைப் பார்த்துக் கொள்ள முடியாது. . . "

"அவர் உடல் ரீதியாக மிகவும் வலுவாக இருக்கிறார், ஆனால் அவருக்கு பலவீனமான அரசியலமைப்பு உள்ளதா?"

"அவர் முன்பெல்லாம் வலிமையானவர். ஆனால் சமீபகாலமாக அவருக்கு இன்று போல் தலைவலி, அல்லது தலைசுற்றல். அதற்குக் காரணம் அவரது கல்லீரல். ஒரு நாள் கூட குடிப்பழக்கத்தைக் கைவிடவில்லை."

"நீங்கள் ஏன் அவரை மருத்துவரிடம் அழைத்துச் செல்லவில்லை?"

அவள் தோள்களை அழுத்தமாக குலுக்கினாள். "ஒரு மருத்துவர் அவ்வளவு நோய்வாய்ப்படாதவர்களிடமிருந்து பணத்தை உறிஞ்சுகிறார்." அதனுடன், நான் காலி செய்த காபி கோப்பையை அவசரமாக எடுத்துக்கொண்டு சமையலறையை விட்டு வெளியேறினாள்.

இரவில் சந்து ஓரமாக எந்த சத்தமும் கேட்கவில்லை. பெரும்பாலும், படிக்கும் ஆசையோ அல்லது வெளியே சென்று நண்பர்களை அழைக்கும் ஆற்றலோ இல்லாததால், நான் மீண்டும் என் படுக்கையில் படுத்து, கூரையின் நிழல்களைப் பார்க்காமல் பார்த்துக் கொண்டிருப்பேன். அங்கு நிசப்தத்தில், எப்போதாவது தூரத்தில் ஒரு கார் பந்தய சத்தம் கேட்கும். அங்குள்ள அமைதியில், அந்த மணம் பகலை விட அதிகமாகத் தெரிந்தது. தம்பதியரின் படுக்கையறையிலிருந்து சத்தம் வரவில்லை. கிழவனும் பெண்ணும் இன்னும் ஒரே படுக்கையில் தூங்குகிறார்களா என்று நான் ஆச்சரியப்பட்டேன். வாசனை இன்னும் அதிகமாக இருக்கும் என்று நான் உறுதியாக நம்பினேன்-




10 பிரியாவிடை




அவர்களின் படுக்கையறையில். நான் இந்த அறைக்குள் சென்றதிலிருந்து தூபம் போன்ற வாசனை என் உடலில் ஊடுருவியது போல் உணர ஆரம்பித்தேன்.

ஒரு இரவு நான் என் படுக்கையில் படுத்திருந்தபோது கூரையைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன், சமையலறையில் இருந்து வரும் அழுகையுடன் கூடிய மெல்லிய கிசுகிசுக்களையும் ஒரு குரலையும் கேட்டேன்.

நான் உன்னிப்பாகக் கேட்டேன். முதியவர் கிசுகிசுக்கிறார், அழுகை குரல் கிழவிக்கு சொந்தமானது. எனது பதில் புதிராக இருந்தது: ஒரு ஜோடி இவ்வளவு காலம் ஒன்றாக இருந்த பிறகும் மனைவிகள் கண்ணீர் வடிக்கிறார்களா? வாழ்க்கையின் அவலங்களை எண்ணி அழுவதின் பயனற்ற தன்மையை அறியும் வயதிற்குப் பிறகும் மக்கள் தொடர்ந்து அழுதார்களா? அந்த எண்ணம் என்னை சோகத்தில் ஆழ்த்தியது. இரவின் நிசப்தத்தில், அழுகை என்றென்றும் தொடரும் என்று தோன்றியது. கிழவிக்கு உடம்பு சரியில்லாமல் போயிருக்கும் என்று நான் கவலைப்பட ஆரம்பித்தேன். அந்த வீட்டில் நானும் இந்த வயதான தம்பதியும் தவிர வேறு யாரும் இல்லை, இந்த சூழ்நிலையை என்னால் புறக்கணிக்க முடியாது என்று என்னை நானே சமாதானப்படுத்திக் கொண்டேன்.

சமையலறைக் கதவைத் தட்டியதும் முனகல் நின்றது. முதியவர் கதவைத் திறந்து என்னை வெட்கத்துடன் பார்த்தார். கிழவி இரு கைகளையும் முகத்தின் மேல் வைத்திருந்தாள், தோள்கள் நடுங்கின.

"அது ஒன்றும் இல்லை," முதியவர் என்னிடம் கூறினார். "இது ஒரு தாக்குதல். அவளுக்கு சில சமயங்களில் அவை உள்ளன. எங்கள் மகள் இறந்துவிட்டாள். அழுவது எந்த நன்மையும் செய்யாது. . அது அவளை மீண்டும் உயிர்ப்பிக்காது. . . . . . ."

ஆனாலும், மனைவியின் முதுகில் மெதுவாகத் தடவினான். அவள் அழுகை சற்றே தணிந்ததும், கைக்குட்டையின் ஒரு மூலையில் கண்களைத் துடைத்துக்கொண்டு, “பெர்னார்ட், மன்னிக்கவும்” என்றாள்.

"அந்தப் படங்களில் இருக்கும் குழந்தை உங்கள் மகள்தானா?" அல்ஜீரியாவில் பள்ளிச் சீருடையில் தன் தாயின் அருகில் நிற்கும் இளம்பெண்ணின் பழைய புகைப்படத்தை இன்னொரு முறை பார்த்தேன். பாப் செய்யப்பட்ட தலைமுடியுடன் மெலிந்த பெண், பிரகாசமான ஆப்பிரிக்க வெயிலில் கண்கலங்கினாள். அவளுக்கு ஏழு அல்லது எட்டு வயது இருக்கும்.

"ஆமாம். அவள் காய்ச்சலால் இறந்துவிட்டாள். என் மனைவி அந்தப் பெண்ணைக் கவனித்துக்கொள்வதில் சோர்வடைந்தாள், வாழ வேண்டும் என்ற முழு விருப்பத்தையும் இழந்துவிட்டாள், நான் அவளை மீண்டும் லியோனுக்குக் கொண்டு வந்திருந்தால். . . ."

"இல்லை, அவள் மிகவும் இளமையாக இறந்தது அதிர்ஷ்டம்." அவள் தலையை உறுதியாக ஆட்டினாள். "அவள் மிகவும் நோய்வாய்ப்பட்டிருந்தாள், நாங்கள் முதலில் இறந்திருந்தால், அவளைப் பார்க்க யாரும் இருந்திருக்க மாட்டார்கள். . . ."

நான் என் அறைக்குத் திரும்பிச் சென்ற பிறகு, சமையலறையிலிருந்து வயதான தம்பதியினரின் குழப்பமான உரையாடலைத் தொடர்ந்து கேட்டேன்.

நான்

இருப்பினும், வயதான தம்பதிகளைப் பற்றி நான் நினைவில் வைத்திருக்கும் இதுபோன்ற அற்பமான சம்பவங்கள் அல்ல. இது சற்றே வித்தியாசமான ஒன்று. முதியவர் இன்னும் வேதனைப்பட்டார்

எனது கோடை விடுமுறை முடிந்த நேரத்தில் கடுமையான தலைவலியால். இரு கைகளிலும் தலையைப் புதைத்துக்கொண்டு முனகிய முனகல்களைக் கூட கொடுப்பார். ஒரு நாள் பள்ளிக்குச் செல்லும் வழியில், நான் வயதான பெண்ணிடம், "நீங்கள் ஒரு மருத்துவரை அழைக்க வேண்டும் என்று நான் நினைக்கிறேன்."

"ஆம் ஆம்." அவள் தோள்களை குலுக்கினாள். "அவனுக்கு இந்த தலைவலி வருகிறது, ஏனென்றால் அவன் அதிகமாக குடிப்பதால், நான் அவனிடம் வேண்டாம் என்று சொன்னாலும்."

டாக்டரைக் கூப்பிடுவதா, இல்லையா என்று அவள் சொல்லவே இல்லை

இல்லை. ஜப்பானில் இருப்பதைப் போலவே, பிரான்சிலும் மருத்துவர்களை விரும்பாத பல வயதானவர்கள் இருந்தனர், அதனால் அவளிடம் என்னால் எதுவும் சொல்லவோ அல்லது செய்யவோ முடியவில்லை.

மதியம் திரும்பி வந்து பார்த்தபோதும் அவனுடைய தலைவலி நீங்கவில்லை. வயதான பெண் அவருக்கு மூலிகை தேநீர் தயாரித்தார், ஆனால் அது அவரது நிலையில் எந்த விளைவையும் ஏற்படுத்தவில்லை. நான் எனது ஆலோசனையை அதிக வற்புறுத்தலுடன் திரும்பத் திரும்பச் சொன்னபோது, ​​​​அவள் இறுதியாக ஒரு மருத்துவரை அழைக்க மிகவும் தயக்கத்துடன் ஒப்புக்கொண்டாள். செய்தியுடன் அருகில் இருந்த கிளினிக்கிற்குச் சென்றேன்.

சிறிது நேரத்திற்குள், ஒரு இளைஞன் ஒரு கருப்பு சட்டையைச் சுமந்து கொண்டு வந்தான். அவர் முதியவரின் படுக்கையறைக்குள் மறைந்தார், நீண்ட நேரம் நோயாளியை பரிசோதித்தார். மூத்திர மாதிரி எடுக்க மூதாட்டியிடம் கோப்பை கேட்டார்.

வெளியே செல்லும் வழியில், மருத்துவர் தனது கண்ணாடியை மேலே தள்ளிவிட்டு, வாசலில் என்னிடம், "நான் அவருக்கு மருந்துச் சீட்டை எழுதித் தருகிறேன். பிறகு மருந்தகத்தில் எடுத்துச் செல்லுங்கள்" என்றார்.

அந்த முதியவருக்கு என்ன பிரச்சனை என்று கேட்டேன்.

"அவரது இரத்த அழுத்தம் மிகவும் அதிகமாக உள்ளது . . மற்றும் அவரது சிறுநீரகங்கள் பயங்கரமான நிலையில் உள்ளன."

"இரத்த அழுத்தம்" என்பதன் அர்த்தத்தை என்னால் யூகிக்க முடிந்தது, ஆனால் அந்த நேரத்தில் "சிறுநீரகம்" என்ற பிரெஞ்சு வார்த்தை எனக்குத் தெரியாது. நான் அந்த வார்த்தையை ஒரு காகிதத்தில் எழுதச் சொன்னேன், பின்னர் நான் அதை அகராதியில் பார்த்தேன்.

"அவர் என்ன சாப்பிடுகிறார் என்பதைப் பார்க்க வேண்டும். அவர் க்ரீஸ் அல்லது காரமான எதையும் தவிர்க்க வேண்டும், மிளகு மற்றும் உப்பு ஆகியவற்றைக் குறைக்க வேண்டும். அவ்வாறு செய்யாவிட்டால், அவருக்கு இந்த தலைவலி தொடரும், இறுதியில் அது அவரைக் கொன்றுவிடும். "

"அவனைக் கொல்லவா?"

"அவரது மூளையில் உள்ள இரத்த நாளங்கள் வெடிக்கும்." "இதையெல்லாம் மேடம்கிட்ட சொன்னியா?"

"இயற்கையாகவே."

மருந்துக் கடையில் மருந்துச் சீட்டை எடுத்து வருமாறு என்னிடம் அவர் மீண்டும் அறிவுறுத்தினார், பின்னர் அவரது கருப்பு சட்டையை அவரது காலில் படபடக்க, அவர் படிக்கட்டுகளில் இறங்கினார்.

நான் பரிந்துரைக்கப்பட்ட மருந்தகத்திற்கு மருந்துச் சீட்டை எடுத்துச் சென்று, வெள்ளை மற்றும் நீல மாத்திரைகளின் பாட்டில்களை மீண்டும் கொண்டு வந்தேன், அதை நான் வயதான பெண்ணிடம் கொடுத்தேன். அவர் காலை உணவுக்கு முன் வெள்ளை நிற மாத்திரைகளை எடுத்துக் கொள்ள வேண்டும்; ஒவ்வொரு உணவிற்கும் பிறகு அவர் தவறாமல் சாப்பிட வேண்டிய நீல மருந்து.

ஒரு வேளை மருத்துவரின் வருகையால் ஆறுதல் அடைந்த முதியவரின் தலைவலி மறுநாள் குறைந்துவிட்டது போலும். பகல் முழுவதும் வானொலியைக் கேட்டும், செய்தித்தாள்களைப் படித்தும், கூண்டில் அடைக்கப்பட்ட மிருகத்தைப் போல கைத்தடியுடன் வீட்டைச் சுற்றினார்.

ஆனால் அன்று முதல், எனக்கு ஒரு வித்தியாசமான விஷயம் மெதுவாகத் தெரிந்தது. கண்ணுக்குத் தெரியாத தூசிப் படிவு போல வீட்டை நிறைத்திருந்த நாற்றம் மாறியது. ஒவ்வொரு முறையும் வீட்டிற்குத் திரும்பி வந்து கதவைத் திறக்கும் போது, ​​பன்றிக்கொழுப்பு மற்றும் சமையல் எண்ணெய் வாசனை என் மூக்கை வரவேற்றது. அதுவரை அந்த வயதான தம்பதிகள் என்ன சாப்பிட்டார்கள் என்று எனக்குத் தெரியாது, ஆனால் பன்றிக்கொழுப்பின் வாசனையை நான் ஒருபோதும் கடுமையாக உணர்ந்ததில்லை என்பது எனக்குத் தெரியும். அவர்கள் கட்டுப்பாடான வாழ்க்கை முறையால், அவர்களின் அன்றாடக் கட்டணம் சாதுவான உணவுகள் என்று நான் உறுதியாக நம்புகிறேன்.

முதலில் நான் மாற்றம் எதுவும் நினைக்கவில்லை. ஆனால் நான் அவர்களுடன் வாழ்ந்த காலத்தில் அவர்களின் உடலின் பூஞ்சை நாற்றத்திற்கு மிகவும் பழகியிருந்தேன், அந்த திடீர் மாற்றம் எனக்கு ஆர்வமாக இருந்தது.




ஷசாகு எண்டோ 11




ஒரு நாள் சமையலறையில், அந்த முதியவரிடம் அவர் செய்தித்தாளைப் படித்துக் கொண்டிருந்தபோது, ​​"உனக்கு இங்கே எண்ணெய் வாசனை வருகிறதா?"

பக்கத்து நாற்காலியில் பின்னிக்கொண்டிருந்த அவனது மனைவி அவனுக்காக கடுமையாக பதிலளித்தாள். "என் கணவருக்கு கல்லீரல் மோசமாக உள்ளது, அவருக்கு சரியான ஊட்டச்சத்து இருக்க வேண்டும்."

"டாக்டர் சொன்னாரு ரொம்ப எரிச்சல் எதுவும் சாப்பிடக்கூடாது. . ."

"ஆமாம். நான் அதுல ரொம்ப ஜாக்கிரதையா இருக்கேன். இனி அவனை ஒயின் குடிக்க விடமாட்டேன். ஆல்கஹாலைப் போல எரிச்சல் எதுவும் இல்லை."

அவள் குரல் வழக்கத்திற்கு மாறாக அதிகமாக இருந்தது, அதனால் நான் எதுவும் பேசவில்லை. நான் அவர்களின் மகனாகவோ அல்லது அவர்களின் குடும்ப உறுப்பினராகவோ கூட இல்லை. நான் ஒரு போர்டராக இருந்தேன். அது சேராத இடத்தில் என் மூக்கை நுழைக்க விரும்பவில்லை.

டி

அதன் பிறகு வீட்டின் ஒவ்வொரு மூலையிலும் பன்றிக்கொழுப்பு மற்றும் சமையல் எண்ணெய்யின் வாசனை தெளிவாகத் தெரிந்தது. முதியவரின் தவறை உணர்ந்தேன்

உணவு சிகிச்சை, ஆனால் அவரது மனைவியின் அறியாமைக்காக அவளைக் கண்டிக்க என்னால் முடியவில்லை. முதியவர்கள் எப்போதும் தங்கள் சொந்த வழியே சரியானது என்று நினைக்கிறார்கள்.

அதனால் சிறிது நேரம் நான் அவளுடைய முட்டாள்தனத்திற்கு எல்லாமே காரணம். ஆனால் அவளுடைய அறிவின்மை உண்மையில் காரணமா என்று எனக்கு ஆச்சரியமாக இருக்கிறது.

அக்டோபரில் அந்த ஞாயிறு எனக்கு இன்னும் நினைவில் இருக்கிறது. அது ஒரு பிரகாசமான இலையுதிர் நாள், நான் என் ஜன்னலைத் திறந்தபோது, ​​மஞ்சள் இலைகள் உதிர்ந்த கற்களால் ஆன சந்தில் சிரித்துக் கொண்டிருந்த குழந்தைகள் விளையாடிக் கொண்டிருந்தனர். மாஸ் அறிவிக்கும் தேவாலயத்தின் ஓசைகள் தூரத்திலிருந்து எதிரொலித்தன. மூதாட்டி மாஸ்ஸுக்குப் புறப்பட்டாள், அவளுடைய கணவரும் நானும் வீட்டில் இருந்தோம்.

சமையல் அறையில் இருந்து திடீரென வலியால் அலறல் சத்தம் கேட்டது. முழங்கைகளை மேசையில் அழுத்தி, முஷ்டிகளுக்கு இடையே தலையைப் பிடித்துக் கொண்ட முதியவரைக் கண்டுபிடிக்க நான் விரைந்தேன்.

"வலி மீண்டும் வந்துவிட்டது. அந்த பயங்கரமான வலி."

அவரது முகம் சிவந்து சிவந்து இருந்தது, கிட்டத்தட்ட வழுக்கைத் தலையில் எஞ்சியிருந்த வெள்ளை முடியின் சில இழைகளில் நீல நரம்புகள் துடித்தன. அவருக்கு முன்னால் லிப்ஸ்டிக் நிறத்தில் ஏதோ தடயங்களுடன் ஒரு கண்ணாடி இருந்தது. அவன் மனைவி வீட்டிலிருந்து வெளியே சென்றிருந்தபோது அவன் ஒரு கிளாஸ் சமையல் மதுவை கீழே இறக்கிவிட்டான் என்பது எனக்கு ஒரு கணத்தில் தெரிந்தது. "ஒரு நிமிஷத்துல சரியாயிடுவேன்." வெட்கப் புன்னகையில் உதடுகளை வற்புறுத்தினான். "ஆனால் நீங்கள் இந்த மது பாட்டிலைத் தூக்கி எறிவீர்களா? அலமாரியில் வைத்து விடுவீர்களா? இல்லை என்றால், அவள் என்னைக் கண்டுபிடித்துவிடுவாள்."

பாட்டிலை எடுத்து அலமாரியைத் திறந்தேன்.

ஆலிவ் எண்ணெய் மற்றும் கெட்ச்அப்பிற்கு அடுத்ததாக இரண்டு சிறிய பாட்டில்களைக் கவனித்தேன். நான் முன்பு பார்த்த பாட்டில்கள். அவர்கள் வெள்ளை மாத்திரைகள் மற்றும் நீல மாத்திரைகள் நிரப்பப்பட்ட. மருந்தகத்தில் எடுத்துச் செல்லுமாறு மருத்துவர் எனக்கு அறிவுறுத்தியிருந்தார்கள். ஒரு மாத்திரை கூட காணவில்லை. அந்த மூதாட்டி தன் கணவனுக்கு அவற்றில் எதையும் கொடுக்கவில்லை.

அந்த நேரத்தில் நான் எப்படி உணர்ந்தேன் என்பதை என்னால் சரியாக விவரிக்க முடியாது. ஏதோ ஒரு பயங்கரமான பூச்சியின் முதல் பார்வையைப் பார்க்கும் போது ஒரு குழந்தை அனுபவிக்கும் திகிலுடன், நான் திறந்த அலமாரியில் நின்று, மருந்து பாட்டில்களை வெறுமையாக வெறித்துப் பார்த்தேன்.

"என்ன தப்பு? அதை உள்ளே போடு." அவருடைய அறிவுரைகள் என்னை என் மனக்கசப்பிலிருந்து வெளியே கொண்டு வந்தன.

இறுதியில் அவன் மனைவி திரும்பி வந்தாள். கறுப்பு உடை அணிந்து கைப்பையை ஏந்தியபடி, வாசலில் இருந்து நோயுற்ற கணவனைப் பார்த்து, “பெர்னார்ட்!” என்று நடுங்கும் குரலில் அழுதாள்.

அவர் படுக்கையறையில் தூங்கிய பிறகு, வயதான பெண், ஈரமான கண்களுடன், என் அறைக்கு வந்து முறையிட்டார், "நான் போனபோது அவர் கொஞ்சம் மது அருந்தினார், ஆம், எனக்கு எல்லாம் தெரியும். நான் அவரிடம் எத்தனை முறை சொன்னாலும் பரவாயில்லை. நிறுத்து, அவன் நான் சொல்வதைக் கேட்க மாட்டான். அவன் எப்போதும் அப்படித்தான். நான் இல்லாமல் அவனால் பழக முடியாது. நான் முதலில் இறந்தால் அவனுக்கு என்ன நடக்கும் என்று என்னால் கற்பனை செய்து பார்க்க முடியவில்லை."

அவளது புலம்பலைக் கேட்டுக் கொண்டிருந்த எனக்கு சட்டென்று அலமாரியில் இருந்த இரண்டு மாத்திரை பாட்டில்கள் நினைவுக்கு வந்தது. அவள் ஏன் தன் கணவனுக்கு மருந்து கொடுக்கவில்லை என்று எனக்குத் தெரியவில்லை. முதியவரை வெறுக்க அவளுக்கு எந்த காரணமும் இல்லை. அவள் ஒவ்வொரு நாளும் அவனை கவனித்துக்கொள்வதை நான் பார்த்திருக்கிறேன், அவள் புகார்களை முணுமுணுத்தபோது அவள் கண்ணீரில் பொய் எதுவும் இருப்பதாக என்னால் நம்ப முடியவில்லை. இன்னும் அவர் தனது கணவருக்கு அவரது மருத்துவர் தடைசெய்த எண்ணெய் உணவுகளை ஊட்டினார், மேலும் அவருக்கு மருந்து கொடுக்க அவள் எந்த முயற்சியும் எடுக்கவில்லை. அவளது நடத்தை ஒவ்வொரு நாளும் தனது கணவனை மரணத்திற்கு ஒரு படி மேலே கொண்டு வரும் என்று கணக்கிடப்பட்டது.

இலையுதிர்காலத்தின் முடிவில், நான் வெவ்வேறு தங்கும் இடங்களுக்குச் சென்றேன். புதிய வீடு ஆரம்பப் பள்ளியில் கற்பித்த தம்பதியருக்குச் சொந்தமானது. நான் வயதான தம்பதியரின் அறையிலிருந்து நகர்ந்த நாளில், முதியவர் தலைவலி மற்றும் கை கால்களில் உணர்வின்மையுடன் படுக்கையில் இருந்தார். வாசலில் கிழவி என்னிடம் கையை நீட்டினாள். நான் அதை என் கையில் எடுத்ததும், அவள் அந்த கவலை நிறைந்த கண்களால் என்னைப் பார்த்து, "அடியே" என்று கிசுகிசுத்தாள். நான் அவளுடைய அர்த்தத்தை "பிரியாவிடை" என்று எடுத்துக் கொள்ளலாமா அல்லது "அடுத்த உலகில்" என்று சொல்ல வேண்டுமா என்று யோசித்தேன். மௌனமாகத் தலையைத் தாழ்த்திக் கொண்டு படிகளில் இறங்கினேன்.

ஜப்பானிய மொழியிலிருந்து வான் சி. கெசெல் மொழிபெயர்த்தார்




ஆலன் எச். சோமர்ஸ்டீன்

கிரேக்கர்களிடமிருந்து கற்றல்

மனித இயல்பு, போர் & அறிவுசார் விசாரணை




G cWILL BE Content",

நான்

துசிடிடிஸ் இல் எழுதினார்

கிமு 5 ஆம் நூற்றாண்டு, பெலோபொன்னேசியன் போரின் அவரது வரலாற்றின் முன்னுரையில், "இனிமேல் நடந்த நிகழ்வுகளின் உண்மையை அறிய விரும்பும் எவருக்கும் எனது பணி பயனுள்ளதாக இருந்தால், எல்லா மனித நிகழ்தகவுகளிலும், ஒரு நாள் மீண்டும் நிகழும்." 1 துசிடிடிஸ் அந்த தீர்க்கதரிசனத்தைச் சொன்னபோது, ​​அவர் எதிர்பார்த்த எதிர்கால மோதல்கள், அந்தப் போரைப் போலவே, சிறிய கிரேக்க நகர-மாநிலங்களின் உலகின் முன்னணி சக்திகளிடையே முதன்மையாக நடத்தப்படும் என்று கருதுவது மிகவும் பாதுகாப்பானது. அவரது வாழ்க்கை அமைக்கப்பட்டது.

அவரது அனைத்து அறிவுசார் தன்னம்பிக்கையின் காரணமாக, துசிடிடிஸ் அவரது மரணத்திற்குப் பிறகு கிட்டத்தட்ட 24 நூற்றாண்டுகளுக்குப் பிறகு, அவரது வரலாறு, நாடுகளின் அரசியற் கலை (அல்லது, இப்போது நாம் அதை அரசியல் அறிவியல் என்று அழைப்பது) மாணவர்களுக்கு ஒரு அடிப்படை உரையாக இருக்கும் என்று கற்பனை செய்திருக்க முடியாது. அவர் கேட்டிராத; அல்லது ஏதென்ஸ் (வாக்களிக்கும் மக்கள் தொகை 40,000) மற்றும் ஸ்பார்டா (வாக்களிக்கும் மக்கள்தொகை ஒருவேளை 4,000) ஆகியவற்றுக்கு இடையேயான போரின் காரணங்களைப் பற்றிய அவரது பகுப்பாய்வு பலனளிக்கும். அவரது சமகாலத்தவரான அரிஸ்டோஃபேன்ஸின் உயிரோட்டமான கற்பனையை நகைச்சுவை கற்பனைகளாகக் கருத முடியாது. அரிஸ்டோஃபேன்ஸ் சில சமயங்களில் மிக அருகில் வந்தாலும், தவளைகளில் யூரிபிடிஸ் கடலில் ஏதெனியன் மேன்மையை உறுதி செய்வதற்காக வான்வழி இரசாயனப் போரின் பின்வரும் திட்டத்தை முன்மொழிந்தார்:

"கொழுத்த கிளியோக்ரிட்டஸின் முதுகில் மெல்லிய சினேசியாவைக் கட்டி, ஒரு ஜோடி இறக்கைகளை உருவாக்கி, அவற்றைக் கடல் நீரில் காற்றில் செலுத்துங்கள். . . . அவர்கள் வினிகர் நிறைந்த குரூட்களால் ஆயுதம் ஏந்தியிருப்பார்கள், அவர்கள் எதிரியின் கண்களில் பொழிவார்கள். கடற்படை போர்கள்".3

இன்னும், நிச்சயமாக பரந்த வேறுபாடுகள் இருந்தாலும்

ஆலன் சோமர்ஸ்டீன் நாட்டிங்ஹாம் பல்கலைக்கழகத்தில் கிரேக்க மொழி பேராசிரியராக உள்ளார். இந்தக் கட்டுரையானது 1989 இல் வழங்கப்பட்ட அவரது தொடக்க உரையிலிருந்து தழுவி எடுக்கப்பட்டது. அவர் "ஹெலனிக் ஆய்வுகள் இதழின்" ஆசிரியர் ஆவார், மேலும் கிரேக்க மொழி மற்றும் இலக்கியம் மற்றும் மொழியியல் கோட்பாடு பற்றி விரிவாக எழுதியுள்ளார்.

அரிஸ்டோபேன்ஸின் நகைச்சுவைகளின் முழுமையான பதிப்பை மொழிபெயர்ப்புடன் தயாரிக்கும் பணியில் அவர் ஈடுபட்டுள்ளார், இதில் அரிஸ் & பிலிப்ஸ் ஏற்கனவே ஆறு தொகுதிகளை வெளியிட்டுள்ளனர்.




பண்டைய கிரேக்க சமுதாயத்திற்கும் நமது சமூகத்திற்கும் இடையே, அவர்களின் அனுபவத்திலிருந்து இன்னும் நிறைய கற்றுக்கொள்ள உதவும் ஒற்றுமைகள் உள்ளன.

இவற்றில் மிகவும் ஆழமானது எளிமையானது: இரண்டு சமூகங்களும் மனிதர்களால் ஆனவை, மேலும் மனிதர்கள் எந்த ஒரு முக்கிய விஷயத்திலும் மாறவில்லை. கடந்த இரண்டரை ஆயிரமாண்டுகளில் நாம் உயிரியல் அர்த்தத்தில் குறிப்பிடத்தக்க அளவில் பரிணாம வளர்ச்சியடைந்திருப்பதற்கான அறிகுறியோ அல்லது நமது உடல் மற்றும் உணர்ச்சித் தேவைகள் மற்றும் மனித இயல்பு மற்றும் துசிடிடிஸ் என்று நாம் அழைக்கும் கோரிக்கைகள் மற்றும் முயற்சிகள் "அது மனிதாபிமானம்" (ஆந்த்ரோபினான் வரை) குறிப்பிடத்தக்க அளவிற்கு மாறிவிட்டது. 4 நமது சொந்த நூற்றாண்டில், அடக்குமுறை அல்லது கல்வி அல்லது இரண்டின் மூலம் அந்த கோரிக்கைகள் மற்றும் முயற்சிகளை மறுவடிவமைக்க மற்றும் உருவாக்க ஒரு நவீன அரசின் அனைத்து எந்திரங்களுடனும் மாபெரும் முயற்சிகளை மீண்டும் மீண்டும் பார்த்தோம். ஒரு இலட்சிய, திட்டமிடப்பட்ட, பகுத்தறிவு சமுதாயத்தில் வாழ்வதற்கு ஏற்ற புதிய மனிதன். இரத்தக் கடல்கள் சிந்தப்பட்ட இந்த முயற்சிகள் பேரழிவுகரமான தோல்வியை அடைந்துள்ளன, அவற்றை உருவாக்கியவர்களின் வாரிசுகள் இப்போது ஒப்புக்கொள்கிறார்கள். துசிடிடீஸ் மற்றும் அரிஸ்டாட்டில் ஆரம்பத்திலிருந்தே அவர்களிடம் எவ்வளவோ சொல்லியிருக்க முடியும் என்பதை யாரும் கவனிக்காமல் இருக்க முடியாது, மேலும் பிளேட்டோ கூட இறுதிக்கு முன்பே அதை ஒப்புக்கொண்டிருப்பார்.

எனவே அரிஸ்டாட்டில், தி பாலிடிக்ஸ் புத்தகம் II இல், பிளேட்டோவின் குடியரசின் கம்யூனிசத்தையும், சால்செடனின் ஃபாலியாஸின் சமத்துவத்தையும் மனித இயல்புக்கு எதிராக பலமுறை விமர்சிக்கிறார். பின்வரும் மேற்கோள்கள் பிரதிநிதிகள்:

"எல்லாவற்றையும் விட இரண்டு தூண்டுதல்கள் மனிதர்கள் ஒருவரையொருவர் நேசிக்கவும் பாசத்தை உணரவும் காரணமாகின்றன: 'இது என்னுடையது' மற்றும் 'இது ஒரு மகிழ்ச்சி'. குடியரசில் முன்மொழியப்பட்ட லாஸ் ஏற்பாடு செய்யப்பட்ட மக்களில் யாராலும் முடியாது. ஒன்று சொல்ல."

"ஒவ்வொரு மனிதனும் தன்மீது பாசம் வைத்திருப்பது நிச்சயமாக தற்செயலானது அல்ல: இயற்கையானது அவ்வாறு இருக்க வேண்டும் என்று அர்த்தம்."

1 துசிடிடிஸ், பெலோபொன்னேசியன் போரின் வரலாறு, புத்தகம் I, அத்தியாயம். 22, பிரிவு 4.

2 பார்க்கவும் மைக்கேல் ஹோவர்ட், தி காஸ் ஆஃப் வார்ஸ் அண்ட் அதர் எஸ்ஸேஸ் (1983), பக். 7-22.

3 அரிஸ்டோபேன்ஸ், தவளைகள், வரிகள் 1,437-41.

4 "மனித இயல்பு" இன் அத்தியாவசிய நிலைத்தன்மை மற்றும் உயிரியல் அடிப்படையைப் பார்க்கவும், எட்வர்ட் 0. வில்சன், சமூக உயிரியல்: புதிய தொகுப்பு (1975), குறிப்பாக பக். 547-75, மற்றும் ஆன் ஹ்யூமன் நேச்சர் (1978); மற்றும் PL van den Berghe, Human Family Systems: An Evolutionary View (1979). Endo

Adieu

W

HEN I BOARDED the bullet train bound for Kyoto, I noticed an elderly couple seated across the aisle from me. At Tokyo Station,

a woman who might have been their daughter had come with her children to see the elderly couple off. When the train began to move, the two older people energetically waved their hands at their grandchildren, but once the platform had disappeared into the distance, they sat unmoving and silent in their seats.

 The two scarcely spoke during the three-hour ride to Kyoto. The husband, who wore glasses, read a newspaper; as the train approached Shizuoka, the woman poured some tea from a thermos into a paper cup and handed it to her husband. Without a word he took the cup, slowly savoured two or three swallows, then passed it back to her. She spent a considerable amount of time finishing off the tea he had left. Ah, I thought, this is what an old married couple is like.

 The train emerged from a long tunnel, and when the black roof-tiles of Kyoto came into view, the couple got up from their seats. The husband removed a suitcase from the overhead baggage-rack, and his wife walked toward the exit door carrying a paper bag full of souvenirs. I picked up my brief-case, and as I queued up behind them at the exit, without really trying to eavesdrop I overheard the following conversation:

"When was it we visited the Fushimi Inari Shrine?" "Fifteen years—no, was it twenty years ago?" "Twenty years? Can it have been that long?"

  I have a memory of elderly people, the sort of memory that causes me, each time I recall it, to feel how peculiar human beings are.

  In the summer of my second year in Lyon as a foreign student, I moved out of the college dormitory I had been staying in and went looking for a room where I could live on my own. Clutching an address provided by the student-affairs office, I called at a shabby building on an alley not far from the rue de Plat where the dorm was.

  There was no elevator, and by the time I had climbed the stairs to the fourth floor I was out of breath. Some time in the spring I had developed a nasty cough, and I constantly felt exhausted, as though a lead weight had been strapped to my back. I rang the bell, and after some time the door, which was se- cured with a chain, was opened, and an elderly woman with worried eyes peeped furtively through the crack. I told her I would like to see the room, and she finally unfastened the chain.

  A foul stench assailed me the moment I stepped into the room. It was not the smell of food, but something like mildew. The old woman questioned me briefly about my nationality and what I was doing in France, and when I told her I was a student at Lyon University, she showed me to the room they had to let.

  It had a large bed, an old clothes dresser, a desk and a chair. The window, facing the summer's setting sun, looked out on the alley; at a window across the street a young man in his undershirt was playing an harmonica that he held in one hand. I heard footsteps, and when I turned around, the woman, who had her eyes fixed on me, had been joined by a bald, red-faced old man who leaned on a cane, perhaps because of a bad leg. It was evident at one glance that they were man and wife.

  The husband, in a voice that seemed to demand a look of gratitude from me, announced that there were no other houses these days that would rent a room this fine at so low a price. With deliberate forethought he muttered, as if to himself, that they had no need to rent out a room but had finally decided, at the request of the student-affairs office of the university, to make the room available. He struck me as the crafty, miserly sort of fellow common in Lyon, but I had to admit that the rent was cheap.

  I ended up renting the room. Three days later, I panted and sweated my way up those stairs to the fourth floor, dragging a heavy trunk, and then made several other trips back and forth between the dormitory and their house. By the time I had finished transporting all my belongings, I was so tired I could hardly speak, and I collapsed on to the large bed in the centre of the room. As my weight came down on it, the old bed gave out a lethargic creak.

  I can still remember how blisteringly hot that summer was in Lyon. On my way to college, as I crossed a bridge over the Saone River, painful darts of sunlight rebounded into my eyes from the surface of the murky, oil-black water and from the boats moored to its shores. Just looking at the glaring reflections was enough to exhaust me. I realised that I was weary to my very core.

8

Shusaku Endo 9

 Each time I recall the summer I lived in that house, the first things that come to mind are the sound of the radio the old husband always kept on, and that strange smell. A dank, mouldy smell like old bundles of paper. No sooner had I stepped through the door than it came faintly but quickly to my nose. My room was off to the right of the doorway, separate from the tiny kitchen and bedroom of the old couple; the smell seemed to come from their living area. If there is such a phrase as "the smell of old age", then that was what it was. It was an odour built up over many long years, as the breath they exhaled and the smells of their bodies mingled with the food they ate. The incense-like smell of human bodies that no longer emitted the sweat of youth. That smell had seeped into all the walls and floors and even the dilapidated furniture of this house.

  I made every effort to live there unobtrusively, but I was still occasionally scolded by the hobbling old man. He would complain that I had forgotten to turn off the lights when I went out at night, or that I had awakened him when I closed the front door after returning home late. But if I bought him some bonbons or some marrons glaces from my meagre allowance, he would do an immediate about-face and become the most affable of souls.

  The walls of their kitchen were decorated with several old photographs of the couple. From the yellow, faded photographs I learned that many years earlier they had managed a café in Algiers. In one picture, a thin woman with bobbed hair, wearing the kind of long skirt that was popular in old French movies, stood beside a sickly-looking girl in front of a shop with a sign reading "Café de la Paix". That was the old woman thirty years ago, along with their now-deceased daughter. In another, a plump man sat surrounded by customers, raising his glass happily with all the others. That was the old man. When he was in high spirits, he would collar me on my way back from the student cafeteria, and sipping on wine he would boast about the grand life the French had enjoyed in Algeria.

  "They were a manageable people back then. But they're no good any more."

He was talking, of course, about the Algerians.

  "We Frenchmen built hospitals for them, and taught them how to read and write, but now they're starting to forget what they owe us."

  When I did not reply, he continued, "If we French hadn't gone there, they'd still be as sickly and destitute and miserable as they were in the old days."

  At such times his wife, with sheepish sunken eyes, would wordlessly seize the bottle of wine from which he was drinking. She constantly complained that he drank too much. When his bottle was taken away, his face would fall in disappointment, and he would take out a soiled handkerchief and loudly blow his nose.

 The old couple remained in the house the greater part of the day. The husband would fall asleep in his bedroom, either listening to his radio or reading the newspaper. With his bad leg, it must have been agonising for him to climb up and down the stairs to the fourth floor. The wife would go out to Mass on Sundays, and in the evenings she would go out shopping for food or to run errands, but she always came back quickly. On my way back from classes I would often run into her on one of her shopping trips. She wore black clothing, and, like me, she walked down the deserted alley with her back slightly bent. Once she told me she was on her way to mail a letter to her brother in Bordeaux. When I said, "A tout a l'heure", she gave me a quick, frightened look and replied, "A tout a l'heure".

S

OMETIMES, complaining of a headache, the old man would sleep into the afternoon. I was grateful, if only because I didn't have to listen to

his radio.

  On those days, the old woman would invite me into her kitchen and make me coffee, but in exchange I had to listen patiently to her complaints. Her husband had not done any serious work since the time they lived in Algiers. She had had to cover for his gambling debts, and he refused to give up liquor even though his liver was damaged. She would harp on about his faults, all the while gazing with eyes moist as though after a crying spell at the photographs of their days in Algeria. Now and then I would chime in with a "Tiens" or a "C'est vrai?", but I was not the least bit interested or concerned.

  "My husband can't do anything if I'm not around. He was that way years ago, and he's the same way now. If I were to die first, why, I have no idea what would become of him."

 Her sunken eyes were fixed on one spot in space. "But I'm getting old myself, and I can't always nurse him and look after him. . . ."

  "He looks fairly strong physically, but does he have a weak constitution?"

  "He used to be strong. But recently he gets these headaches like today, or has dizzy spells. It's because of his liver. He's never given up his drinking for even a day."

"Why haven't you taken him to a doctor?"

  She shrugged her shoulders brusquely. "A doctor just soaks up money from people who aren't all that sick." With that, she hastily collected the coffee-cup I had emptied and left the kitchen.

  At night not a sound could be heard along the alley. Often, lacking the desire to study or the energy to go out and call on friends, I would lie back on my bed, staring absently at the shadows on the ceiling. There in the silence, I would sometimes hear a car racing along in the distance. There in the silence, that smell seemed much stronger than in the daylight. Not a sound came from the couple's bedroom. I wondered if the old man and woman still slept in the same bed. I was certain the smell would be even more overpower-

10 Adieu

ing in their bedroom. I began to feel as if the incense-like smell had permeated my own body since I had moved into this room.

 One night as I lay stretched out on my bed gazing at the ceiling, I heard soft whispers and a voice convulsed with sobs coming from the kitchen.

 I listened intently. It was the old man whispering, and the weeping voice belonged to the old woman. My response was one of puzzlement: could it be that wives were still driven to tears after a couple had been together this long? Did people continue to cry even after they were old enough to know the futility of weeping over the vicissitudes of life? The thought filled me with sorrow. In the silence of the night, the sobbing seemed as if it would go on forever. I began to worry that the old woman might have taken ill. There was no one else in the house but this old couple and me, and I persuaded myself that I couldn't just ignore the situation.

  When I knocked on the kitchen door, the moaning stopped. The old man opened the door and looked at me in embarrassment. The old woman had both hands over her face, and her shoulders quivered.

  "It's nothing", the old man told me. "It's just an attack. She has them sometimes. Over our daughter who died. Crying doesn't do any good . . . it won't bring her back to life. . . ."

  Still, he slowly stroked his wife's back. When her sobs subsided a bit, she wiped her eyes with a corner of her handkerchief and said, "Bernard, I'm sorry."

  "Is your daughter the child in those pictures?" I took another look at the old photograph of the young girl in a school uniform standing beside her mother in Algeria. The slender girl with bobbed hair squinted in the bright African sun. She looked perhaps seven or eight years old.

  "Yes. She died of a fever. My wife wore herself out caring for the girl, and lost all will to live, and I thought maybe if I brought her back to Lyon. . . ."

  "No, she's lucky to have died so young." She shook her head firmly. "She was so sickly, if we'd died first there would have been no one to look after her. . . ."

  After I went back to my room, I continued to hear the muffled conversation of the old couple from the kitchen.

I

T ISN'T, however, such trivial incidents that I remember about the old couple. It's something quite different. The old man was still tormented

by severe headaches around the time my summer vacation ended. He would bury his head in both hands and even give out muffled moans. On my way to school one day, I said to the old woman, "I really think you ought to call a doctor."

  "Yes, yes." She shrugged her shoulders. "He gets these headaches because he drinks too much, even though I tell him not to."

She never said whether she would call a doctor or

not. Just as in Japan, there were many older people in France who disliked doctors, so there was nothing further I could or did say to her.

  When I came back in the afternoon, his headache had not gone away. The old woman made him some herbal tea, but of course it had no effect on his condition. When I repeated my suggestion with more insistence, she finally agreed with much reluctance to summon a doctor. I went to a nearby clinic with the message.

  Before long, a young man carrying a black satchel arrived. He disappeared into the old man's bedroom, and for a long while he examined the patient. He asked the old woman for a cup to take a urine sample.

  On his way out, the doctor pushed up his glasses and said to me at the door, "I'll write out a prescription for him. Pick it up at the pharmacy later."

I asked him what was wrong with the old man.

  "His blood pressure is very high . . . and his kidneys are in terrible shape."

  I was able to guess at the meaning of "blood pressure", but at that time I didn't know the French word for "kidney". I had him write the word on a piece of paper, and later I looked it up in a dictionary.

  "He'll have to watch what he eats. He should avoid anything greasy or spicy, and cut down on pepper and salt. If he doesn't, he'll continue to have these headaches, and eventually it'll kill him."

"Kill him?"

"The blood-vessels in his brain will burst." "Did you tell all of this to Madame?"

"Naturally."

  He repeated his instructions to me to pick up the prescription at the pharmacy, and then with his black satchel flapping against his leg, he went down the stairs.

  I took the prescription to the appointed pharmacy, and brought back bottles of white and blue pills that I handed over to the old woman. He was to take the round white pills before breakfast; the blue medication he was to have without fail after every meal.

  Comforted perhaps by the doctor's visit, the old man's headache seemed to have abated the following day. Throughout the day he listened to the radio, read the newspaper, and paced around the house with his cane like an animal in a cage.

  But from that day, I slowly became aware of something peculiar. The odour that had filled the house like a layer of invisible dust changed. Each time I returned to the house and opened the door, my nose was greeted by the smells of lard and cooking-oil. I had no idea what the old couple had eaten up until that time, but I do know that I had never smelled the odour of lard as strongly. With the restrained sort of life they led, I'm sure their daily fare consisted of rather bland foods.

  At first I thought nothing of the change. But I had grown so accustomed to the mouldy smell of their bodies in the time I had lived with them that the abrupt change struck me as curious.

Shasaku Endo 11

  In the kitchen one day, I said to the old man as he read his newspaper, "Does it smell sort of oily in here to you?"

  His wife, who was knitting in a chair beside him, sternly responded for him. "My husband has a bad liver. He has to have proper nourishment."

  "The doctor said he shouldn't eat anything too irritating. . . ."

  "Yes. I'm very careful about that. I don't let him drink wine any more. There's nothing as irritating as alcohol."

  Her voice was uncommonly overpowering, so I said nothing further. It wasn't as if I was their son, or even a member of their family. I was merely a boarder. I didn't want to stick my nose in where it didn't belong.

T

HE SMELLS of lard and cooking-oil hovered indistinctly in every corner of the house after that. I recognised the error in the old man's

dietary treatment, but I couldn't bring myself to reprimand his wife for her ignorance. Elderly people always think that their own way of doing things is correct.

  And so for some time I attributed it all to her stupidity. But I wonder if her lack of knowledge was really to blame.

  I can still remember that Sunday in October. It was a bright autumn day, and when I opened my window, laughing children were playing on the stone-paved alley strewn with fallen yellow leaves. The chimes of the church announcing Mass echoed from the distance. The old woman set out for Mass, while her husband and I remained in the house.

  There was a sudden groan of pain from the kitchen. I rushed in to find the old man with his elbows pressed on to the table, clutching his head between his fists.

"The pain has come again. That horrible pain."

  His face was flushed red, and the blue veins pulsated through the few strands of white hair left on his nearly-bald head. In front of him was a glass with traces of something the colour of lipstick. I knew in a moment that he had downed a glass of cooking wine while his wife was out of the house. "I'll be all right in a minute." He forced his lips into an embarrassed smile. "But would you put away this bottle of wine? Into the cupboard. If not, she'll find me out."

I picked up the bottle and opened the cupboard.

Next to the olive oil and ketchup I noticed two smaller bottles. Bottles that I had seen before. They were filled with white pills and blue pills. The ones the doctor had instructed me to pick up at the pharmacy. Not one pill was missing. The old woman had not given any of them to her husband.

  I can't properly describe how I felt at that moment. With the sort of horror a child experiences when it has its first glimpse of some ghastly insect, I stood at the open cupboard, staring vacantly at the medicine bottles.

  "What's wrong? Just put it in there." His instructions brought me out of my reverie.

  Eventually his wife returned. Dressed in black and carrying a handbag, she saw her ailing husband from the doorway and cried out in a quavering voice, "Bernard!"

  After he had fallen asleep in his bedroom, the old woman, with moist eyes, came to my room and complained, "While I was gone he drank some wine. Yes, I know all about it. No matter how often I tell him to stop, he won't listen to me. He's always been that way. He can't get along without me. I can't imagine what would happen to him if I died first."

  As I listened to her lamentations, I suddenly thought of the two pill bottles in the cupboard. I had no idea why she had not given her husband his medicine. She had no reason to detest the old man. I had seen her caring for him each day, and I couldn't believe that there was anything false in her tears as she muttered her complaints. And yet she had fed her husband the oily foods his doctor had prohibited, and she had made no attempt to give him his medication. Her behaviour seemed calculated to bring her husband one step closer to death each day.

TOWARD THE END of autumn, I moved to different lodgings. The new house was owned by a couple who taught at primary school. The day I moved from the old couple's room, the old man remained in bed with a headache and numbness in his hands and feet. At the doorway the old woman held her hand out to me. When I took it in mine, she gazed at me with those worried eyes and whispered, "Adieu". I wondered whether I should take her meaning as "farewell", or as literally signifying "in the next world". I lowered my head in silence and went down the stairs.

Translated from the Japanese by Van C. Gessel

Alan H. Sommerstein

Learning from the Greeks

On Human Nature, War & Intellectual Inquiry

G cWILL BE CONTENT",

i

wrote Thucydides in

        the 5th century B.c., in the prologue to his history of the Peloponnesian War, "if my work is judged useful by any who hereafter wish to learn the truth of the events which happened and something quite similar to which, in all human probability, will one day happen again."1 It is fairly safe to assume that when Thucydides made that prophecy, the future conflicts which he envisaged would, like that war, be primarily waged among the leading powers in the world of small Greek city-states within which his life was set.

  For all his intellectual self-assurance, Thucydides could hardly have imagined that nearly 24 centuries after his death his history would be a fundamental text for students of the art of statesmanship (or, as we would call it now, political science) in countries of which he had never heard; or that his analysis of the causes of the war between Athens (voting population 40,000) and Sparta (voting population perhaps 4,000) would be fruitfully applied2 to wars between states a thousand times as populous and ten thousand times as wealthy, equipped with technologies which even the lively imagination of his contemporary, Aristophanes, could hardly have conceived as comic fantasies. Although Aristophanes sometimes comes quite near, as when in Frogs Euripides is made to propose the following scheme of aerial chemical warfare for ensuring Athenian superiority at sea:

"Tie thin Cinesias across fat Cleocritus's back to make a pair of wings, and launch them into the air over the waters of the sea . . . . They would be armed with cruets full of vinegar, which they would shower into the enemy's eyes during naval battles".3

And yet, although there are certainly vast differences

ALAN SOMMERSTEIN is Professor of Greek at the University of Nottingham. This article is adapted from his inaugural lecture, delivered in 1989. He is Editor of the "Journal of Hellenic Studies", and has written extensively about Greek language and literature, and about linguistic theory.

  He is in the process of producing a complete edition, with translation, of the comedies of Aristophanes, of which Aris & Phillips have already published six volumes. 

between ancient Greek society and our own, there are nevertheless also similarities that enable us still to learn much from their experience.

  The profoundest of these is also the simplest: that both societies are composed of human beings, and human beings have not changed in any essential respect. There is no sign that we have evolved significantly in a biological sense in the last two-and-a-half millennia, or that our physical and emotional needs, and the demands and strivings of what we call human nature and Thucydides called "that which is human" (to anthropinon) have altered to any appreciable extent.4 In our own century we have repeatedly seen gigantic efforts made with all the apparatus of a modern state to remodel those demands and strivings by repression or education or both, and to create a New Man fit to live in an ideal, planned, rational society. These efforts, in which oceans of blood were shed, have been catastrophic failures, as the heirs of those who made them now admit. One cannot help observing that Thucydides and Aristotle could have told them as much from the start, and even Plato would probably have admitted it before the end.

THUS ARISTOTLE, in book II of The Politics, several times criticises the communism of Plato's Republic and the egalitarianism of Phaleas of Chalcedon as running counter to human nature. The following quotations are representative:

"There are two impulses which more than all others cause human beings to cherish and feel affection for each other: `this is my own' and 'this is a delight'. Among people organised Las proposed in the Republic] no one would be able to say either."

"It is surely no accident that every man has affection for himself: nature meant this to be so."

 1 Thucydides, History of the Peloponnesian War, book I, ch. 22, section 4.

     2 See Michael Howard, The Causes of Wars and Other Essays (1983), pp. 7-22.

3 Aristophanes, Frogs, lines 1,437-41.

     4 On the essential constancy and biological underpinning of "human nature", see Edward 0. Wilson, Sociobiology: The New Synthesis (1975), in particular pp. 547-75, and On Human Nature (1978); and P. L. van den Berghe, Human Family Systems: An Evolutionary View (1979).

12

john-dos-passos/the_42nd_parallel

முன்னுரை
ஃபிட்ஸ்ஜெரால்ட், ஜான் டோஸ் பாஸ்சோஸ் போன்ற 1896 ஆம் ஆண்டு பிறந்த இவர்களின் நண்பரும் சமகாலத்தவருமான ஹெமிங்வே போன்ற மனிதனின் அழகியல் அல்லது தன்னைத்தானே அழித்துக்கொள்ளும் காதல் போன்றவற்றுக்குக் கொடுக்கப்படவில்லை - அவர் ஒரு அடக்கமான சுயநலம் கொண்ட நபர், ஆர்வமற்ற அலைந்து திரிபவர். வெளி இடங்கள் வழியாக நடைபயணம் செய்து, அந்நியர்களுடன் மது அருந்துவதற்கும் அவர்களின் கதைகளைக் கேட்பதற்கும் விரும்பினார். இலக்கியத்தை அறிக்கையாகப் பார்த்தார். அவர் டெஃபோவின் எளிய பாணியைப் பாராட்டினார், மேலும் அவர் தாக்கரேயின் வேனிட்டி ஃபேர், ஒரு ஹீரோ இல்லாமல் ஒரு நாவல் என்ற துணைத் தலைப்பை தனது வாழ்நாள் முழுவதும் படித்தார்.

டோஸ் பாஸோஸ் தனது திருமணமாகாத தாயார் லூசி மேடிசனுடன் தனது தனிமையான குழந்தைப் பருவத்தில் அலைந்து திரிந்து பிறந்தார், அவர் ஊழல்களைத் தவிர்ப்பதற்காக ஐரோப்பிய தலைநகரங்களுக்குச் சுற்றுப்பயணம் மேற்கொண்டார், அமெரிக்காவில் அவரது தந்தை ஜான் ஆர். , செல்லாத முதல் மனைவி இறக்கும் வரை காத்திருந்தார். அந்த நிகழ்வு 1910 இல் நடந்தபோது, ​​​​அம்மா, அப்பா மற்றும் பையன், வலுவான அன்பான மூவர், இறுதியாக தங்களை ஒரு குடும்பமாக உருவாக்க முடிந்தது. ஆனால் அவரது ஆரம்பகால வாழ்க்கையின் தனிமை டோஸ் பாசோஸை ஒரு நிரந்தர வெளிநாட்டவரின் உணர்வுகளுடன் உளவியல் ரீதியில் பிரிக்கப்பட்டது.

வெளியில், நிச்சயமாக, ஒரு எழுத்தாளருக்கு சாதகமான நிலை. வெளியில் இருந்து வரும் அறிக்கைகள் மற்றும் சற்று மேலே, டாஸ் பாசோஸின் தலைசிறந்த படைப்பான யு.எஸ்.ஏ.வின் செயல்பாட்டுக் கண்ணோட்டம், சகாப்தத்தின் பெரிய இலக்கிய ஆளுமைகள் அல்ல, ஆனால் இந்த அமைதியான தடைசெய்யப்பட்ட இளைஞன், எல்லாவற்றிலும் மிகவும் பெருமைமிக்க லட்சிய நாவலை உருவாக்குவார் என்பது ஒரு நல்ல முரண்பாடாகும். இருபதாம் நூற்றாண்டின் முதல் மூன்று தசாப்தங்களில் ஒரு முழு நாட்டினதும் வரலாற்று மற்றும் ஆன்மீக வாழ்க்கையின் பன்னிரெண்டு-நூறு பக்க சரித்திரம். ஒரு கேங்ஸ்டரின் உருவப்படம், எவ்வளவு உருவகமாக மின்னும், அல்லது இழந்த தலைமுறையின் குழு உருவப்படம் கூட இல்லை: டாஸ் பாஸோஸ் பரந்த அளவில் செல்கிறது - பிலிப்பைன்ஸில் அமெரிக்க ஊடுருவலில் இருந்து டாக்கீஸின் ஆரம்பம் வரை, கடற்கரையிலிருந்து கடற்கரை மற்றும் வகுப்பிற்கு வகுப்பு. . யுஎஸ்ஏ ஒரு சுவரோவியம் போன்ற நாவல் ஆகும், சமூகத்தின் ஹீரோக்கள் வரலாற்றின் தீப்பிழம்புகளிலிருந்து தனித்து நிற்கிறார்கள், அதே நேரத்தில் சிறிய உருவம் கொண்ட மக்கள் தங்கள் காலடியில் உழைக்கிறார்கள்.

உண்மையில், peripatetic Dos Passos மெக்சிகோ நகரத்தில் ஒரு நாள் தரையிறங்கியது மற்றும் டியாகோ ரிவேராவின் சுவரோவியங்கள் வண்ணமயமாக பரவி, கதைக்கு கதை, கல்விச் செயலகத்தின் முற்றச் சுவர்கள் வரை அதிகம் எடுக்கப்பட்டது. பிந்தைய ஆண்டுகளில், அவர் பதின்மூன்றாம் மற்றும் பதினான்காம் நூற்றாண்டு ஐரோப்பிய அட்டவணைகள் மீதான தனது அன்பையும் சுட்டிக்காட்டினார் - துறவிகளுடன் இருந்தவர்கள் பெரிதாகவும், சாதாரண மக்கள் சிறியதாகவும் வரைந்து பின்னணியை நிரப்பினர்.

அவர் 1929 இல் USA இன் முதல் பாகமான The 42nd Parallel ஐ வெளியிட்டார், அவர் செய்வதை ஒரு தொகுதிக்குள் அடக்க முடியாது என்பதை ஆரம்பத்திலேயே உணர்ந்திருந்தார். 1919 இரண்டு ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு, இறுதித் தொகுதியான தி பிக் மணி, 1936 இல் வெளியிடப்பட்டது. அவர் அதைத் தொடர்ந்திருக்கலாம்—அவரது தாளத்தையும், அவரது சொந்த நடமாடும் வாழ்க்கையிலிருந்து பல விஷயங்களையும் எடுத்துக்கொண்டதால், அந்த விஷயத்திற்கான முடிவில்லாத வளங்கள் அவரிடம் இருந்தன. அவர் பால்டிமோர் முதல் ஹார்வர்டு வரை சென்றார், அங்கு அவர் இமாஜிஸ்ட் கவிஞர்களான எஸ்ரா பவுண்ட், ஏமி லோவெல், கார்ல் சாண்ட்பர்க் ஆகியோரால் ஈர்க்கப்பட்டார். இருபதாம் நூற்றாண்டின் எழுத்தாளரான ஜேம்ஸ் ஜாய்ஸின் படைப்புகளுடனும் அவர் தனது அறிமுகத்தை உருவாக்கினார், அவர் ஆங்கிலப் பேச்சுக்கு அரிதாகவே கொடுக்கப்பட்டிருந்தாலும், அவர் மீது மிகவும் நீடித்த தாக்கத்தை ஏற்படுத்துவார். ஹார்வர்டுக்குப் பிறகு அவர் தனது அலைந்து திரிந்தார், ஸ்பெயினில் ஒரு வருடம் கழித்தார் மற்றும் கட்டிடக்கலை படித்தார். ஆனால் முதலாம் உலகப் போர் எல்லைக்கு அப்பால் இருந்தது, மேலும் 1916 ஆம் ஆண்டில் ஹெமிங்வே மற்றும் EE கம்மிங்ஸ் ஓட்டிய அதே அமைப்பான நார்டன்-ஹார்ஜஸ் ஆம்புலன்ஸ் சேவைக்காக அவர் முன்வந்து ஓட்டினார். அவர் பிரான்ஸ் மற்றும் இத்தாலியில் பணியாற்றினார், பின்னர் அமெரிக்காவின் மோதலில் நுழைந்தவுடன், அவர் AEF இல் பட்டியலிட்டார், மேலும் நவீன யுத்தத்தின் ஒரு டோஸ் அவருக்குத் தேவையான அளவுக்கு அதன் சிப்பாய்-பாதிக்கப்பட்டவர்களை சித்தரிப்பதற்கான உத்வேகத்தைப் பெற்றார். அவரது முதல் நாவல், த்ரீ சோல்ஜர்ஸ் (1921).

தயக்கமுள்ள எழுத்தாளர் எப்போதும் செயலில் ஈடுபடுகிறார். போருக்குப் பிந்தைய இருபதுகளில், எமிலியானோ ஜபாடாவின் மரணத்திற்குப் பிறகு நியூயார்க் மற்றும் பாரிஸ், புரட்சிகர மெக்சிகோவில் இலக்கியக் காட்சி, புதிதாக கம்யூனிஸ்ட் சோவியத் யூனியன் அல்லது நேட்டிவிஸ்ட் நகரமான பாஸ்டன் என வரலாற்றின் முக்கிய இடங்களில் தன்னை மீண்டும் மீண்டும் நிலைநிறுத்திக் கொண்டார். அவர் சிறையில் அடைக்கப்பட்ட இருவருக்காக அணிவகுத்துச் சென்றார் மற்றும் புலம்பெயர்ந்த அராஜகவாதிகளான சாக்கோ மற்றும் வான்செட்டியைக் கண்டித்தார்.

அவர் எல்லா நேரத்திலும் எழுதினார், நிச்சயமாக. அவர் ரோசினான்டே டு தி ரோட் அகைன் (1922), ஸ்பெயின் பற்றிய கட்டுரைகளின் புத்தகம், மன்ஹாட்டன் டிரான்ஸ்ஃபர் (1925), நியூயார்க்கின் இருண்ட இம்ப்ரெஷனிஸ்ட் உருவப்படம் மற்றும் யுஎஸ்ஏ நாவல்களின் தொழில்நுட்ப முன்னோடி மற்றும் புதிய மாசஸ், தி டயல், தி நேஷன் மற்றும் தி நியூ ரிபப்ளிக் ஆகியவை அவரது இடதுசாரி உணர்வை உறுதிப்படுத்துகின்றன. அவர் ஒரு நாட்குறிப்பாளராக இருந்தார் மற்றும் எட்மண்ட் வில்சன், மால்கம் கவுலி, ஹெமிங்வே மற்றும் ஃபிட்ஸ்ஜெரால்ட் உள்ளிட்ட பல்வேறு சகாக்களுடன் சுறுசுறுப்பான கடிதப் பரிமாற்றத்தை வைத்திருந்தார் - அவர்கள் அனைவரும் உலகில் கவலைப்படுகிறார்கள், அவர்கள் அனைவரும் அரசியலில் வாதிடும் செய்திகளை விரும்புபவர்கள் மற்றும் நாகரீகத்தின் நெருக்கடிகளில் சிக்கிக் கொண்டனர். .

ஸ்பானிய உள்நாட்டுப் போர் வரை டாஸ் பாஸோஸின் மனிதநேயக் கொள்கைகளுக்கும் அவரது சமகாலத்தவர்களில் பலரின் கோட்பாட்டு இலட்சியத்திற்கும் இடையே உள்ள ஆழமான வேறுபாடு தெளிவாகிறது: குடியரசுக் கட்சிக்காரரான அவரது நண்பரான ஜோஸ் ரோபிள்ஸ் வலென்சியாவில் தூக்கிலிடப்பட்டதன் மூலம் பிரிவினையின் புலப்படும் தருணம் நிகழ்ந்ததாகத் தெரிகிறது. ஒரு கம்யூனிஸ்ட் துப்பாக்கிச் சூடு படையால்.

அவரது பிற்கால வாழ்க்கையில் டாஸ் பாஸோஸ் தீவிரமான பழமைவாதியாக இருந்ததைப் போலவே இருந்தார். ஒரு தார்மீக திசைகாட்டிப் போக்கைப் போல, எப்போதும் மாறாத நிலையானது, நவீன தொழில்துறை சமூகத்தின் நிறுவனங்களின் சேவையில் வளைந்திருக்கும் ஒற்றை மனிதனின் தலைவிதியைப் பற்றிய அவனது விரக்தி, அந்த நிறுவனங்கள் எதுவாக இருந்தாலும் சரி.

உண்மையில், அமெரிக்காவின் பரவலான பார்வை நிறுவனங்களால் ஆதிக்கம் செலுத்தும் மக்களைப் பற்றியது, இது வரலாற்றில் சிக்கியுள்ளது. நாவல் ஹீரோ இல்லாமல் உள்ளது. ஒரு டஜன் ஆண்கள் மற்றும் பெண்களின் வாழ்க்கையின் விவரிப்புகள் எங்களுக்கு வழங்கப்பட்டுள்ளன-ஜோ வில்லியம்ஸ், ஒரு கடலோடி; மேக், ஒரு தட்டச்சுப்பொறி; ஜே. வார்டு மூர்ஹவுஸ், ஒரு மக்கள் தொடர்பு மனிதர்; எலினோர் ஸ்டோடார்ட், ஒரு மேடை வடிவமைப்பாளர்; டிக் சாவேஜ், ஹார்வர்ட் பட்டதாரி மற்றும் முதலாம் உலகப் போரின் ஆம்புலன்ஸ் டிரைவர்; சார்லி ஆண்டர்சன், ஒரு போர்க்கால ஏர் ஏஸ் மற்றும் கண்டுபிடிப்பாளர்; மார்கோ டௌலிங், ஒரு நடிகை; பென் காம்ப்டன், ஒரு தொழிற்சங்க அமைப்பாளர்; மற்றும் பல - மற்றும் மூன்று தசாப்தங்கள் அவர்கள் தங்கள் உச்சநிலையை அடைந்து, பின்னர் வயதை அடைந்து தத்தளிக்கிறார்கள், ஒன்று இறப்பது அல்லது வெறுமனே மறைந்து போவது அல்லது ஒன்று அல்லது இரண்டு விதிவிலக்குகள் தார்மீக தோல்வியில் முடிவடைவதைப் பாருங்கள். தலைப்புச் செய்திகளுக்குக் கீழே வாழ்வதால், அவர்கள் சாதாரண மனிதர்களாகக் காட்டப்படுகிறார்கள்: அவர்களின் வாழ்க்கை குறுக்கிடலாம், சில சமயங்களில் வசீகரமானதாகவோ அல்லது அனுதாபமாகவோ இருக்கலாம், ஆனால் அவர்கள் எப்போதும் மேலிருந்து பார்க்கிறார்கள், நையாண்டியைப் போல, அவர்களின் தீர்மானமின்மை, சுய வஞ்சகம் மற்றும் மகிழ்ச்சியற்ற தன்மை மற்றும் அவர்கள் காதலில் அதிகாரம் பெறுவதில் தோல்வி அல்லது
சமூகக் கிளர்ச்சி, ஒரு சதித்திட்டத்தின் தார்மீக கட்டமைப்பால் சமாதானப்படுத்தப்படவில்லை. அமெரிக்காவிற்கு எந்த சதியும் இல்லை, வரலாற்றின் முன்னோடி சூழ்நிலையில் அதன் பல கதைகளின் முன்னோக்கி நகர்வு மட்டுமே.

"நியூஸ்ரீல்கள்" என்று அழைக்கப்படுபவை மூலம் அந்தச் சூழ்நிலைகள் அவ்வப்போது நமக்குப் பளிச்சிடுகின்றன, அவை அக்கால செய்தித்தாள்களின் உண்மையான தலைப்புச் செய்திகள், செய்திகளின் துண்டுகள், விளம்பர வாசகங்கள் மற்றும் பிரபலமான பாடல் வரிகள், இவை அனைத்தும் எலிகளாக தோன்றும். அ-டாட் ஃபேஷன், அமெரிக்க நிலப்பரப்பின் வானவேடிக்கையைப் போல, தற்காலிக அலங்கார விளக்குகள் போன்றது.

ஆரம்பகால வாசகர்கள் இந்த படத்தொகுப்புகளால் திகைப்படைந்தனர். ஆனால் Dos Passos அங்கு நிற்கவில்லை. மூன்றாவது முறை நிமிட சுயசரிதை, யூஜின் டெப்ஸ் மற்றும் வில்லியம் ஜென்னிங்ஸ் பிரையன், ஆண்ட்ரூ கார்னகி, தாமஸ் எடிசன், ஜான் ரீட் மற்றும் உட்பட அவர் உள்ளடக்கிய தசாப்தங்கள் ஒவ்வொன்றின் சில முக்கிய நபர்களின் மிகவும் தலையங்கம் செய்யப்பட்ட சுருக்கமான வாழ்க்கையின் உரையில் அவ்வப்போது செருகப்படுகிறது. ஜேபி மோர்கன், டெடி ரூஸ்வெல்ட், உட்ரோ வில்சன், ரைட் பிரதர்ஸ், ஹென்றி ஃபோர்டு, இசடோரா டங்கன் மற்றும் வில்லியம் ராண்டால்ஃப் ஹியர்ஸ்ட் - டாஸ் பாசோஸ் அட்டவணையின் மதச்சார்பற்ற புனிதர்கள், பெரும்பாலும் கேலி செய்தார்கள், சில சமயங்களில் துக்கம் அனுசரித்தார்கள், ஆனால் எந்த நிகழ்விலும் பெரிதாக வரையப்பட்டுள்ளனர். இடைவிடாமல் ஓடும் அவரது கற்பனைக் கதாபாத்திரங்களின் வாழ்க்கையைப் போலல்லாமல், மூச்சு விடாத ஆசிரியர், பின்னர் இது நடந்தது, அது நடந்தது, வாழ்க்கை வரலாறுகள் வரலாற்றுக் குறிகளாக அவரது அறிவிப்பில் உறுதியாக நிற்கின்றன.

புத்தகத்தின் நான்காவது முக்கிய முகவரியின் மூலம், "தி கேமரா ஐ" என்ற தலைப்பின் கீழ் அந்த ஜாய்சியன் பத்திகள், டாஸ் பாஸோஸ் தனது சிறுவயதில் தொடங்கி தனது சொந்த பெயரற்ற உணர்வுகளை பதிவு செய்கிறார். இவை மிகவும் புதிரான இடைவெளிகளாக இருக்கலாம். நியூஸ்ரீல்கள் மற்றும் சுருக்கமான சுயசரிதைகள் போன்றவை, அவை உரைக்கு ஒரு நிலப்பரப்பு பரிமாணத்தை அளிக்கின்றன, முக்கிய கதையில் உள்ள புள்ளிகள் அதிக லென்ஸ் உருப்பெருக்கத்தின் கீழ் வைக்கப்படுவது போல. அவை கதை சொல்பவரைக் கதையில் உட்படுத்துகின்றன, எழுதும் செயலுக்கான அவரது தார்மீக உறுதிப்பாட்டை அடிக்கோடிட்டுக் காட்ட உதவுகின்றன. ஆனால் அவரது குணாதிசயமான சுய-இழிவுபடுத்தலுடன், டாஸ் பாஸோஸ் ஒருமுறை நேர்காணல் செய்பவருக்கு இந்தப் பிரிவுகளை நியாயப்படுத்தினார், இது "அன்பியல்" என்று திட்டமிடப்பட்டுள்ளது, இது இந்த பயங்கரமான மாசுபாட்டை மற்ற கையெழுத்துப் பிரதிகளிலிருந்து விலக்கி வைக்கும் ஒரு வழியாகும்.

எழுத்தாளரை நம்ப வேண்டாம், புத்தகத்தை நம்புங்கள் என்ற டி.எச்.லாரன்ஸின் எச்சரிக்கையை இங்கு நாம் நினைவில் கொள்ள வேண்டும். டோஸ் பாஸோஸின் சுயநினைவைப் போலவே, சுயநினைவின் இலக்கிய வடிவமான அவரது புறநிலை, ஒரு ஏகாதிபத்திய நுண்ணறிவு, ஒரு அசெர்பிக் புத்தி, ஒரு பெரிய கோபம் மற்றும் எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, உற்சாகங்களை சுவாசிக்கும் ஒரு நாவலை எழுதும் துணிச்சலை மறைக்கிறது. இருபதாம் நூற்றாண்டின் முற்பகுதியில் இருந்த அனைத்து புரட்சிகரக் கலைகளிலும்—ஜாய்ஸின் கூட்டு வார்த்தை ஸ்ட்ரீம்கள் அல்லது ரிவேராவின் பாட்டாளி வர்க்க சுவரோவியங்கள் அல்லது டி.டபிள்யூ கிரிஃபித் மற்றும் செர்ஜி ஐசென்ஸ்டீனின் திரைப்படத் தொகுப்புகள்.

அமெரிக்காவின் அந்தஸ்து அன்றைய விமர்சகர்களால் உடனடியாக அங்கீகரிக்கப்பட்டது. 1938 ஆம் ஆண்டில் நிறைவு செய்யப்பட்ட ஒரு தொகுதி முத்தொகுப்பாக வெளியிடப்பட்ட நேரத்தில், இந்த நாவல் பொதுவாக ஒரு பெரிய சாதனையாகக் கருதப்பட்டது, இருப்பினும் மிகவும் கட்டுப்படுத்தப்பட்ட பார்வையின் பண்புகளைக் காட்டுகிறது. மால்கம் கோவ்லி இதை ஒரு "கூட்டுவாத நாவல்" என்று நினைத்தார், இது ஒரு கூட்டுவாத நாவலில் இருந்து எதிர்பார்க்கப்படும் பொதுவான மனிதகுலத்தின் கொண்டாட்டங்களை வக்கிரமாக இல்லாதது. எட்மண்ட் வில்சன், புத்தகத்தின் ஒவ்வொரு சாதாரண கதாபாத்திரமும் ஏன் தோல்வியில் இறங்கியது, ஏன் யாரும் வேரூன்றவில்லை, குடும்பத்தை வளர்க்கவில்லை, ஒரு பயனுள்ள தொழிலை நிறுவவில்லை, அல்லது உண்மையான நடுத்தர வர்க்க அமெரிக்க வாழ்க்கையில் மறுக்க முடியாத திருப்திகள் எதையும் காணவில்லை. மற்றவர்கள் கதாப்பாத்திரங்களின் யோசனைகளின் பற்றாக்குறையை எதிர்த்தனர், டோஸ் பாஸோஸ் அவர்களின் பசியின்மையுடன் தொடர்பில்லாத எந்தவொரு விளைவு சிந்தனை அல்லது பிரதிபலிப்பை அவர்களுக்கு வழங்க மறுத்தார். இவை கிட்டத்தட்ட முழுவதுமாக தங்கள் உணர்வுகளால் ஆக்கிரமிக்கப்பட்டு, தங்கள் ஏக்கங்களால் பாதிக்கப்பட்டு, குடிப்பழக்கம் மற்றும் விபச்சாரத்திற்கு வலுவாக கொடுக்கப்பட்டவை என்பது உண்மைதான், அதே நேரத்தில் அவர்களின் மெலிந்த சிந்தனை அவர்களின் வாழ்க்கையின் சறுக்கலுக்கு எதிராக எந்த நங்கூரத்தையும் அளிக்காது.

ஆனால் 1938 இல் எழுதிய ஜீன்-பால் சார்த்தருக்கு, நாவல் அதன் கதாபாத்திரங்களை மீட்டெடுக்க மறுத்ததில் தான் அதன் மகத்துவத்தைக் கண்டார். அவர்களின் வாழ்க்கை அறிக்கையிடப்படுகிறது, அவர்களின் உணர்வுகள் மற்றும் பேச்சுக்கள் வெளியிடப்படுகின்றன, சார்த்தர், "பத்திரிகைக்கு அறிக்கை" பாணியில் கூறுகிறார். மேலும் வாசகர்களாகிய நாம் தனிப்பட்ட உணர்வு சாகசங்களின் முடிவற்ற பட்டியல்களை வெளியில் இருந்து, பாத்திரம் மறையும் அல்லது இறக்கும் தருணம் வரை குவித்து, கூட்டு நனவில் கரைந்து போகிறோம். அந்த உணர்வுகள், அந்த சாகசம் எல்லாம் எந்த நோக்கத்திற்காக? வரலாற்றிற்கு எதிரான தனிமனித வாழ்க்கை என்ன? "ஒரு வாயு அதன் கொள்கலனின் சுவர்களில் செலுத்தும் அழுத்தம் அதை உருவாக்கும் மூலக்கூறுகளின் தனிப்பட்ட வரலாறுகளைச் சார்ந்தது அல்ல" என்று பிரெஞ்சு இருத்தலியல் தத்துவஞானி கூறுகிறார்.

ஆனால் அமெரிக்கா ஒரு அமெரிக்க நாவல், மேலும் கதாபாத்திரங்களின் அமெரிக்கத்தன்மையை நாங்கள் அங்கீகரிக்கிறோம். அவர்கள் உண்மையில் ஒரு தேசிய தனித்துவத்தைக் கொண்டுள்ளனர். உண்மையில், அரை நூற்றாண்டிற்குப் பிறகு, இப்போது வாசகரால், டோஸ் பாஸோஸின் கதாபாத்திரங்கள் எவ்வாறு தற்போதையவை என்பதைக் குறிப்பிட உதவ முடியாது - இன்று நாம் மார்கோ டவ்லிங் அல்லது வார்ட் மூர்ஹவுஸ் அல்லது சார்லி ஆண்டர்சன் ஆகியோருக்கு எப்படி ஓடி, அவற்றில் ஏதேனும் ஒன்றை அடையாளம் கண்டுகொள்வது மற்றும் அவை எவ்வாறு சரியாகப் பொருந்தும். எந்த பிரச்சனையும் இல்லாமல் உள்ளே. எப்படி செய்கிறார்கள். அமெரிக்கா எங்களுக்கு ஒரு பயனுள்ள புத்தகம், ஏனெனில் அது தொலைநோக்கு பார்வை கொண்டது. இது 1938 இல் தோன்றியதை விட கோபமாகவும் அதே நேரத்தில் அதிக நம்பிக்கையுடனும் தெரிகிறது. ஒரு தார்மீக கோரிக்கை அதன் பக்கங்களில் மறைமுகமாக உள்ளது. எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, "அமெரிக்கா மக்களின் பேச்சு" என்று டாஸ் பாஸ்ஸோ தனது முன்னுரையில் கூறுகிறார். அவர் எங்கள் குரலைக் கேட்டு அதைப் பதிவு செய்தார், நாங்கள் அதை இப்போது எங்கள் ஆழ்ந்த சிந்தனைக்காக விளையாடுகிறோம்.

-எல் டாக்டரோவ்

அமெரிக்கா

இரவுத் தெருக்களில் மெலிந்து போகும் கூட்டத்தினூடே இளைஞன் தானே வேகமாக நடக்கிறான்; பல மணிநேர நடைப்பயணத்தால் கால்கள் சோர்வடைகின்றன; முகங்களின் சூடான வளைவுக்குப் பேராசை கொண்ட கண்கள், கண்களின் மின்னலுக்கு பதில், தலையின் தொகுப்பு, தோள்பட்டை தூக்குதல், கைகள் விரிந்து இறுக்கும் விதம்; தேவைகளுடன் இரத்தம் துடிக்கிறது; மனம் என்பது நம்பிக்கைகளின் சலசலப்பு மற்றும் கொட்டும் தேன்கூடு; வேலைகள் பற்றிய அறிவுக்காகவும், ரோட்மேண்டரின் தேர்வு மற்றும் மண்வெட்டி வேலைக்காகவும், மீனவர்களின் கொக்கியுடன் கூடிய சாமர்த்தியம், வளைந்து செல்லும் இழுவை படகின் தண்டவாளத்திலிருந்து வழுக்கும் வலையை இழுக்கும்போது, ​​வைட்ஹாட் ரிவெட்டை கீழே இறக்கும்போது பிரிட்ஜ்மேனின் கையின் ஊசலாட்டம் , பொறியியலாளரின் த்ரோட்டில் வாரியான மெதுவான பிடிப்பு, கழுதைகளை எறிந்து, உரோமத்திலிருந்து கலப்பையை இழுக்கும்போது, ​​அழுக்கு விவசாயி தனது முழு உடலையும் பயன்படுத்துகிறார். இளைஞன் பேராசை நிறைந்த கண்களுடன், பேராசை நிறைந்த காதுகளுடன், தனியாக, தனியாகக் கேட்கத் துடித்தபடி கூட்டத்தினூடே தேடிச் செல்கிறான்.

தெருக்கள் காலியாக உள்ளன. மக்கள் சுரங்கப்பாதைகளில் நிரம்பியுள்ளனர், தெருக் கார்கள் மற்றும் பேருந்துகளில் ஏறினர்; ரயில் நிலையங்களில் அவர்கள் புறநகர் ரயில்களுக்காக அலைந்தனர்; அவர்கள் தங்கும் இடங்கள் மற்றும் குடியிருப்புகளில் வடிகட்டப்பட்டு, லிஃப்ட் மூலம் அடுக்குமாடி குடியிருப்புகளுக்குச் சென்றனர். ஒரு ஷோவிண்டோவில் இரண்டு சல்லடை ஜன்னல் ஆடைகள் தங்கள் சட்டைகளில் ஒரு போலி பெண்ணை வெளியே கொண்டு வருகிறார்கள், ஒரு மூலையில் முகமூடி அணிந்த வெல்டர்கள் நீல சுடர் தாள்களில் சாய்ந்து ஒரு கார்ட்ராக்கை சரிசெய்கிறார்கள், ஒரு சில குடிபோதையில் பம்பரங்கள், ஒரு சோகமான தெருவில் நடப்பவர்கள் ஃபிட்ஜெட்கள் ஒரு ஆர்க்லைட்டின் கீழ். ஆற்றிலிருந்து ஒரு நீராவிப் படகின் ஆழமான சத்தம் கேட்கும் விசில். ஒரு இழுபறி வெகுதொலைவில் ஒலிக்கிறது.

அந்த இளைஞன் தன்னந்தனியாக நடக்கிறான், வேகமாக ஆனால் போதுமான வேகத்தில் இல்லை, வெகு தூரம் ஆனால் போதுமான தூரம் இல்லை (முகங்கள் பார்வைக்கு வெளியே சரிய, கந்தலான ஸ்கிராப்புகளாகப் பேசும் தடங்கள், சந்துகளில் கால் தடங்கள் மங்கலாகத் தட்டும்); கடைசி சுரங்கப்பாதை, ஸ்ட்ரீட்கார், பேருந்து, அனைத்து நீராவி படகுகளின் கேங்க்ப்ளாங்க்களை ஓடவும், அனைத்து ஹோட்டல்களிலும் பதிவு செய்யவும், நகரங்களில் வேலை செய்யவும், தேவையற்றவர்களுக்கு பதிலளிக்கவும், தொழில்களைக் கற்றுக்கொள்ளவும், வேலைகளை மேற்கொள்ளவும், எல்லாவற்றிலும் வாழவும் வேண்டும். போர்டிங்ஹவுஸ், எல்லா படுக்கைகளிலும் தூங்குங்கள். ஒரு படுக்கை போதாது, ஒரு வேலை போதாது, ஒரு வாழ்க்கை போதாது. இரவில், தேவைகளுடன் தலை நீந்துகிறது, அவர் தனியாக நடந்து செல்கிறார்.

வேலை இல்லை, பெண் இல்லை, வீடு இல்லை, நகரம் இல்லை.

பேச்சைப் பிடிக்க காதுகள் மட்டும் தனியாக இல்லை; காதுகள் இறுகப் பிடிக்கப்படுகின்றன, சொற்றொடரான ​​சொற்களின் போக்குகளால் இறுக்கமாக இணைக்கப்பட்டுள்ளன, ஒரு நகைச்சுவையின் திருப்பம், ஒரு கதையின் பாட்டு மங்குதல், ஒரு வாக்கியத்தின் முரட்டுத்தனமான வீழ்ச்சி; நகரத் தொகுதிகள் வழியாக, நடைபாதைகளில் பரவி, பரந்த நிறுத்தப்பட்ட வழிகளில் விரிவடைந்து, நீண்ட இரவைக் கடந்து செல்லும் டிரக்குகளின் வேகம், கர்ஜனையான நெடுஞ்சாலைகளில் ஓடுகிறது, மணலுடன் கூடிய இடைச் சாலைகளில், தேய்ந்து போன பண்ணைகளைக் கடந்தது, நகரங்கள் மற்றும் நிரப்பு நிலையங்கள், ரவுண்ட்ஹவுஸ்கள் ஆகியவற்றை இணைக்கிறது , நீராவிப் படகுகள், விமானங்கள் காற்றுப்பாதையில் தடுமாறுகின்றன; வார்த்தைகள் மலை மேய்ச்சல் நிலங்களை அழைக்கின்றன, கடல் மற்றும் அமைதியான கடற்கரைகளுக்கு விரிவடையும் ஆறுகள் மெதுவாக செல்கின்றன.

இரவில் சலசலக்கும் கூட்டத்தினூடாக நீண்ட நடைப்பயணத்திலோ அல்லது அலன்டவுனில் உள்ள பயிற்சி முகாமிலோ அல்லது சியாட்டிலில் உள்ள கப்பல்துறைகளிலோ அல்லது வாஷிங்டன் சிட்டியின் சூடான சிறுவயது கோடை இரவுகளின் வெற்றுப் பகுதியிலோ அவர் குறைவாகவே இருந்தார். மார்க்கெட் தெருவில் உள்ள உணவில், அல்லது சான் டியாகோவில் உள்ள சிவப்பு பாறைகளை நீந்தும்போது, ​​அல்லது நியூ ஆர்லியன்ஸில் பிளேஸ் நிறைந்த படுக்கையில், அல்லது ஏரியின் குளிர்ந்த ரேஸர் காற்றில், அல்லது கியர்களின் அரைப்பில் நடுங்கும் சாம்பல் முகங்களில் மிச்சிகன் அவென்யூவின் கீழ் தெருவில், அல்லது வரையறுக்கப்பட்ட எக்ஸ்பிரஸ் ரயில்களில் புகைப்பிடிப்பவர்கள், அல்லது நாடு முழுவதும் நடந்து செல்வது, அல்லது வறண்ட மலைப் பள்ளத்தாக்குகளில் சவாரி செய்வது, அல்லது யெல்லோஸ்டோனில் உறைந்த பியர்ட்ராக்குகளுக்கு இடையே ஸ்லீப்பிங் பேக் இல்லாத இரவு, அல்லது குயின்னிபியாக்கில் ஞாயிற்றுக்கிழமைகளில் கேனோயிங்;
ஆனால் லாங்காகோவைப் பற்றிச் சொல்லும் அவனது அம்மாவின் வார்த்தைகளில், நான் சிறுவனாக இருந்தபோது அவனுடைய அப்பா சொன்னதில், மாமாக்களின் கிண்டல் கதைகளில், பள்ளியில் குழந்தைகள் சொன்ன பொய்கள், கூலிக்காரனின் நூல்கள், தட்டிய பின் மாவைச் சிறுவர்கள் சொன்ன நெடிய கதைகள்;

அது காதுகளில் ஒட்டிய பேச்சு, இரத்தத்தில் ஊறிய இணைப்பு; அமெரிக்கா

அமெரிக்கா ஒரு கண்டத்தின் துண்டு. USA என்பது ஹோல்டிங் கம்பெனிகள், தொழிற்சங்கங்களின் சில கூட்டமைப்புகள், கன்றுக்குக் கட்டுப்பட்ட சட்டங்களின் தொகுப்பு, வானொலி நெட்வொர்க், நகரும் படத் திரையரங்குகளின் சங்கிலி, ஒரு வெஸ்டர்ன் யூனியன் சிறுவன் கரும்பலகையில் தேய்த்து எழுதும் கையிருப்புகளின் பத்திகள். , ஒரு பொது நூலகம் நிரம்பிய பழைய செய்தித்தாள்கள் மற்றும் எழுதப்பட்ட வரலாற்றுப் புத்தகங்கள் மற்றும் எதிர்ப்புக்களுடன் பென்சிலில் விளிம்புகளில் எழுதப்பட்டது. அமெரிக்கா என்பது மலைகள் மற்றும் குன்றுகள் நிறைந்த உலகின் மிகப்பெரிய நதி பள்ளத்தாக்கு, அமெரிக்கா என்பது பல வங்கிக் கணக்குகளைக் கொண்ட பெரிய அதிகாரிகளின் தொகுப்பாகும். ஆர்லிங்டன் கல்லறையில் நிறைய ஆண்கள் தங்கள் சீருடையில் புதைக்கப்பட்டுள்ளனர். USA என்பது நீங்கள் வீட்டை விட்டு வெளியே இருக்கும் போது முகவரியின் முடிவில் உள்ள எழுத்துக்கள். ஆனால் பெரும்பாலும் அமெரிக்கா என்பது மக்களின் பேச்சு.

நியூஸ்ரீல் ஐ

அது தான் விடுதலை பெற்ற இனம்

அது மலையின் மேல் ஏற்றிக்கொண்டிருந்தது

அவர்கள் கிளர்ச்சி செய்யும் இடம் வரை

கொல்லத் தகுதியுடன் சண்டையிட்டார்

தலைநகர் சிட்டியின் நூற்றாண்டு நிறைவுற்றது

ஜெனரல் மைல்ஸ் தனது ஆடம்பரமான சீருடை மற்றும் உற்சாகமான சார்ஜருடன் அனைத்து கண்களுக்கும் மையமாக இருந்தார், குறிப்பாக அவரது குதிரை மிகவும் அமைதியற்றதாக இருந்தது. இசைக்குழு கமாண்டிங் ஜெனரலைக் கடந்து சென்றபோது, ​​​​அவரது குதிரை அவரது பின்னங்கால்களில் நின்று கிட்டத்தட்ட நிமிர்ந்தது. ஜெனரல் மைல்ஸ் உடனடியாக பயந்துபோன விலங்கைக் கட்டுப்படுத்தி, குதிரையைக் கட்டுப்படுத்தும் முயற்சியில் தனது உந்துதலில் தோண்டினார், இது பார்வையாளர்களின் திகிலுடன், பின்னோக்கி விழுந்து, தளபதி ஜெனரலின் மீது சதுரமாக தரையிறங்கியது. மக்களின் மகிழ்ச்சிக்கு ஜெனரல் மைல்ஸ் காயமடையவில்லை, ஆனால் குதிரையின் பக்கவாட்டில் இருந்து கணிசமான தோல் துடைக்கப்பட்டது. ஜெனரல் மைல்ஸின் ஓவர் கோட்டின் கிட்டத்தட்ட ஒவ்வொரு அங்குலமும் தெருவின் தூசியால் மூடப்பட்டிருந்தது மற்றும் தோள்களுக்கு இடையில் ஒரு அங்குல விட்டம் கொண்ட ஒரு துளை துளைக்கப்பட்டது. ஜெனரல் மைல்ஸ் தனது ஆடைகளில் இருந்து தூசியைத் துலக்குவதற்கு யாரும் காத்திருக்காமல், தனது குதிரையின் மீது ஏறி, அணிவகுப்பை அன்றாட நிகழ்வைப் போல மறுபரிசீலனை செய்தார்.

இச்சம்பவம் இயற்கையாகவே கூட்டத்தின் கவனத்தை ஈர்த்தது, மேலும் கமண்டிங் ஜெனரல் ஒரு கொடியை வெளிக்கொணராமல், வண்ணங்கள் கடந்து செல்லும் வரை அப்படியே இருக்காமல் அவரைக் கடந்து செல்ல ஒருபோதும் அனுமதிக்கவில்லை என்ற உண்மையை இது கவனத்தில் கொண்டு வந்தது.

மற்றும் கேப்டன் போல்ட் ஆஃப் கம்பெனி பி

முன்னிலையில் போராடினார்

அவர் ஒரு உண்மையான சிப்பாய் போல

அவற்றில் தோட்டாக்கள் கவனம் செலுத்தவில்லை

அதிகாரிகளுக்கு வைஸ் பற்றி எதுவும் தெரியாது

சுகாதார அறங்காவலர்கள் சிகாகோ ஆற்றின் நீரை வடிகால் கால்வாயாக மாற்றுகிறார்கள் மிச்சிகன் ஏரி தண்ணீரின் தந்தையுடன் கைகுலுக்குகிறது ஜெர்மன் zuchterverein பாடும் கேனரி பறவைகளுக்கான பாடும் போட்டி 16 முதல் 1 என்ற விகிதத்தில் பைமெட்டாலிசத்திற்கான சண்டையைத் திறக்கிறது என்று ப்ரையன் கூறுகிறார்.

தயாரிப்பில் ஆங்கிலேயர்கள் தோற்கடிக்கப்பட்டனர்

ஏனெனில் லூசோனில் பலர் கொல்லப்பட்டுள்ளனர்

எல்லா நேரத்திலும் உரிமைகோரல் தீவுகள்

ஹாமில்டன் கிளப் இந்தியானாவின் முன்னாள் காங்கிரஸ்காரர் போஸியின் சொற்பொழிவைக் கேட்கிறது

சத்தம் புதிய நூற்றாண்டுக்கு வாழ்த்துக்கள்

தொழிலாளர் புதிய நூற்றாண்டை வாழ்த்துகிறார்

தேவாலயங்கள் புதிய நூற்றாண்டை வாழ்த்துகின்றன

புதிய ஆண்டு தொடங்கும் போது திரு. மெக்கின்லி தனது அலுவலகத்தில் கடினமாக உழைக்கிறார்.

தேசம் நூற்றாண்டு விடியலை வாழ்த்துகிறது

ஒரு சிற்றுண்டிக்கு பதிலளித்து, கொலம்பியா வாழ்க! இண்டியானாபோலிஸ், இந்தியன் நகரில் உள்ள கொலம்பியா கிளப் விருந்தில், முன்னாள் ஜனாதிபதி பெஞ்சமின் ஹாரிசன் ஒரு பகுதியாக கூறினார்: பிராந்திய விரிவாக்கத்திற்கு எதிராக இங்கு அல்லது எங்கும் நான் எந்த வாதமும் செய்யவில்லை; ஆனால், சிலர் செய்வது போல், பிராந்திய விரிவாக்கத்தை தேசிய வளர்ச்சியின் பாதுகாப்பான மற்றும் கவர்ச்சிகரமான பாதையாக நான் பார்க்கவில்லை. அபரிமிதமான மற்றும் மலிவான நிலக்கரி மற்றும் இரும்பின் நன்மைகள், உணவுப் பொருட்களின் மகத்தான அதிகப்படியான உற்பத்தி மற்றும் உற்பத்தியில் கண்டுபிடிப்பு மற்றும் பொருளாதாரம் ஆகியவற்றின் நன்மைகளால், நாம் இப்போது அசல் மற்றும் பெரிய காலனித்துவ நாடுகளின் மூக்கால் வழிநடத்தப்படுகிறோம்.

சமூக பெண்கள் அதிர்ச்சி: துப்பறியும் நபர்களுடன் நடனமாடினார்கள்

ஏனெனில் லூசோனில் பலர் கொல்லப்பட்டுள்ளனர்

மற்றும் மிண்டானாவ்

நியூ ஜெர்சியில் கெயிட்டி கேர்ள்ஸ் கும்பல்

முன்னணி பெண்மணியின் லித்தோகிராஃப்களில் ஒன்று, அட்லாண்டிக் நகரத்தை விட குறைவான குளிக்கும் உடையில், சிவப்பு-சூடான அடுப்பில் அமர்ந்து அவரைப் பிரதிநிதித்துவப்படுத்தியது; அவள் ஒரு கையில் ஒரு கண்ணாடி மதுவை வைத்திருந்தாள், மற்றொன்று ரிப்பன்களில் ஒரு ஜோடி பரவலான நண்டுகள் மீது வரையப்பட்டிருந்தது.

ஏனெனில் லூசோனில் பலர் கொல்லப்பட்டுள்ளனர்

மற்றும் மிண்டானாவ்

மற்றும் சமரில்

"இருபதாம் நூற்றாண்டு" என்ற சிற்றுண்டிக்கு பதிலளித்ததில், செனட்டர் ஆல்பர்ட் ஜே. பெவெரிட்ஜ் ஒரு பகுதியாக கூறினார்: இருபதாம் நூற்றாண்டு அமெரிக்கராக இருக்கும். அதில் அமெரிக்க சிந்தனை ஆதிக்கம் செலுத்தும். அமெரிக்க முன்னேற்றம் அதற்கு நிறத்தையும் திசையையும் கொடுக்கும். அமெரிக்க செயல்கள் அதை சிறந்ததாக்கும்.

நாகரிகம் ஷாங்காய் மீதான பிடியை ஒருபோதும் இழக்காது. நாகரிகம் ஹாங்காங்கிலிருந்து ஒருபோதும் விலகாது. நவீன மனிதனின் முறைகளுக்கு பீக்கிங்கின் வாயில்கள் இனி ஒருபோதும் மூடப்படாது. உலகத்தின் மீளுருவாக்கம், உடல் மற்றும் தார்மீக, தொடங்கியது, மற்றும் புரட்சிகள் ஒருபோதும் பின்னோக்கி நகராது.

பிலிப்பைன்ஸில் பல நல்ல மனிதர்கள் கொல்லப்பட்டுள்ளனர்

ஏதோ ஒரு தனிமையான கல்லறையில் தூங்குகிறது.

கேமரா கண் (1)

நீங்கள் தெருவில் நடக்கும்போது, ​​​​அம்மாவின் கையைப் பிடித்து, அதில் தொங்கினால், உங்கள் கால்விரல்களை உதைக்கலாம், ஆனால் வேகமாக நடந்தால், பிரகாசமான ஆர்வமுள்ள புல்வெளிகளை எளிதாக மிதிக்காதபடி, நீங்கள் எப்போதும் கூழாங்கல்களை கவனமாக மிதிக்க வேண்டும். பல புல்தரைகளில் ஏழைகள் காயப்பட்ட பச்சை நாக்குகள் உங்கள் காலடியில் சுருங்கும் அதனால் தான் அந்த மக்கள் மிகவும் கோபமடைந்து எங்களைப் பின்தொடர்ந்து முஷ்டிகளை அசைக்கிறார்கள் அவர்கள் கற்களை வீசுகிறார்கள் பெரியவர்கள் கற்களை எறிகிறார்கள் அவள் வேகமாக நடக்கிறாள், நாங்கள் அவளது கூரான கால்விரல்களை கூர்மையாக வெளியே ஓடுகிறோம் ஏழை மிதித்த புல்வெளிகளுக்கு மத்தியில் பழுப்பு நிற துணி ஆடையின் நடுங்கும் மடிப்புகளின் கீழ் ஒரு கூழாங்கல் கூழாங்கல் கூழாங்கல்களுடன் சேர்ந்து ஒலிக்கிறது

விரைவு அன்பே போஸ்ட்கார்ட் கடையில் சீக்கிரம் கோபம் கொண்டவர்கள் வெளியில் அமைதியாக இருக்கிறார்கள், அல்லாத நீன் nicht englander amerikanisch americain Hoch Amerika Vive l'Amerique அவள் சிரிக்கிறாள் என் அன்பே அவர்கள் என்னை சரியாக பயமுறுத்தினார்கள்

வெல்ட் மீது போர் க்ரூகர் ப்ளூம்ஃபோன்டைன் லேடிஸ்மித் மற்றும் விக்டோரியா மகாராணி ஒரு கூர்மையான சரிகை தொப்பியில் ஒரு வயதான பெண்மணி கிறிஸ்துமஸில் வீரர்களுக்கு சாக்லேட் அனுப்பினார்

கவுண்டரின் கீழ் அது இருட்டாக இருக்கிறது, அமெரிக்கர்களை நேசிக்கும் மற்றும் ட்ரெண்டனில் உறவுகளை வைத்திருக்கும் அழகான டச்சு பெண்மணி, இருட்டில் அழகான ஹோட்டல்கள் மற்றும் அரண்மனைகளில் ஜொலிக்கும் போஸ்ட்கார்டுகளை உங்களுக்குக் காட்டுகிறார். சிறிய ரிவர்பெர்ஸ் கவுண்டரின் கீழ் இருட்டில் எரிகிறது மற்றும் துறைமுகத்தைச் சுற்றியுள்ள ஹோட்டல்களின் சிறிய ஜன்னல்கள் O que c'est beau la lune

மற்றும் பெரிய நிலவு

மேக்

ஆற்றின் குறுக்கே வெள்ளித் தொழிற்சாலைகளிலிருந்து காற்று வீசியபோது, ​​ஃபேனி மெக்ரேரி பிறந்த சாம்பல் நான்கு குடும்ப சட்ட வீட்டின் காற்று திமிங்கல சோப்பின் வாசனையால் நாள் முழுவதும் மூச்சுத் திணறுகிறது. மற்ற நாட்களில் அது முட்டைக்கோஸ் மற்றும் குழந்தைகளின் வாசனை மற்றும் திருமதி மெக்ரீரியின் வாஷ்பாய்லர்கள் ஃபைனியால் வீட்டில் விளையாடவே முடியவில்லை, ஏனென்றால் பாப், ஒரு நொண்டிக் குகைக்குழியில், மெல்லிய பொன்னிற-சாம்பல் மீசையுடன், சாட்விக் மில்ஸில் இரவுக் காவலாளியாக இருந்தார் மற்றும் நாள் முழுவதும் தூங்கினார். ஐந்து மணியளவில்தான் புகையிலை புகையின் சுருள் சப்தம் முன் அறையில் இருந்து சமையலறைக்குள் ஊடுருவியது. பாப் நல்ல உற்சாகத்துடன் இருக்கிறார் என்பதற்கான அறிகுறியாக இருந்தது, விரைவில் அவரது இரவு உணவை விரும்புவார்.

பின்னர் அவர்கள் வாழ்ந்த ஒரே மாதிரியான பிரேம் வீடுகளின் குறுகிய சேற்று தெருவின் இரண்டு மூலைகளில் ஒன்றிற்கு ஃபைனி வெளியே அனுப்பப்படுவார்.

வலதுபுறம் ஃபின்லிக்கு அரைத் தடையாக இருந்தது, அங்கு அவர் சேறும் சகதியுமான கால்சட்டைக் கால்கள் நிறைந்த காட்டில் பாரில் காத்திருக்க வேண்டியிருந்தது, பெரியவர்களின் சச்சரவுகள் அனைத்தும் பீர் மற்றும் விஸ்கிகளுடன் நிறுத்தப்படும். பின்னர் அவர் தனது கையில் வெட்டப்பட்ட சுடிதாரின் கைப்பிடியுடன் ஒவ்வொரு அடியையும் மிகவும் கவனமாகச் செய்து, வீட்டிற்கு நடந்து செல்வார்.

இடதுபுறத்தில் மகினிஸின் ஃபேன்ஸி மளிகைப் பொருட்கள், வீடு மற்றும் இறக்குமதி செய்யப்பட்ட பொருட்களுக்கு அரைத் தடையாக இருந்தது. ஜன்னலில் இருந்த க்ரீம் ஆஃப் கோதுமை டார்க்கி அட்டை, அதில் பலவிதமான சலாமிகள் கொண்ட கண்ணாடி பெட்டி, உருளைக்கிழங்கு மற்றும் முட்டைக்கோஸ் பீப்பாய்கள், சர்க்கரை, மரத்தூள், இஞ்சி, கிப்பர்டு ஹெர்ரிங், ஹாம், வினிகர், ரொட்டி, மிளகு ஆகியவற்றின் பழுப்பு வாசனை ஃபைனிக்கு பிடித்திருந்தது. , பன்றிக்கொழுப்பு.

"ஒரு ரொட்டி, தயவு செய்து, மிஸ்டர், ஒரு அரை பவுண்டு வெண்ணெய் மற்றும் ஒரு பெட்டி இஞ்சி ஸ்னாப்ஸ்."

சில மாலைகளில், அம்மா மோசமாக உணர்ந்தபோது, ​​ஃபைனி மேலும் செல்ல வேண்டியிருந்தது; மகினிஸ்ஸைக் கடந்த மூலையில், தள்ளுவண்டி ஓடிக்கொண்டிருந்த ரிவர்சைடு அவென்யூவைச் சுற்றி, மற்றும் சிறிய நதியின் சிவப்புப் பாலத்தின் குறுக்கே பனிக்கட்டி பனிக்கட்டிகளுக்கு இடையே கருப்பு நிறத்தில் ஓடும் பனிக்கட்டி பனிக்கட்டிகளுக்கு இடையே, மஞ்சள் மற்றும் வசந்த காலத்தில் கசியும், கோடையில் பழுப்பு மற்றும் எண்ணெய். ஆற்றின் குறுக்கே, மருந்துக் கடை இருந்த ரிவர்சைடு மற்றும் மெயின் மூலை வரை, போஹங்க்ஸ் மற்றும் போலக்ஸ் வாழ்ந்தனர். ஆர்ச்சர்ட் தெருவில் வசித்த மர்பிஸ் மற்றும் ஓ'ஹாரஸ் மற்றும் ஓ'ஃப்ளானகன்ஸ் ஆகியோரின் குழந்தைகளுடன் அவர்களது குழந்தைகள் எப்போதும் சண்டையிட்டுக் கொண்டிருந்தனர்.

ஃபைனி தனது முழங்கால்கள் நடுங்க, அதன் வெள்ளை காகிதத்தில் மருந்து பாட்டிலை ஒரு கையால் இறுக்கிக்கொண்டு நடந்து செல்வார். குயின்ஸின் மூலையில் அவர் கடந்து செல்ல வேண்டிய சிறுவர்களின் குழு இருந்தது. கடந்து செல்வது அவ்வளவு மோசமாக இல்லை; அவர் அவர்களிடமிருந்து இருபது கெஜம் தொலைவில் இருந்தபோதுதான் முதல் பனிப்பந்து அவரது காதில் ஒலித்தது. மீண்டும் வரவில்லை. அவர் ஒரு ஓட்டத்தில் உடைந்தால், அவர்கள் அவரை துரத்துவார்கள். மருந்து பாட்டிலை கீழே போட்டால், வீட்டுக்கு வந்ததும் அடித்து விடுவார்கள். ஒரு மென்மையானவன் அவன் தலையின் பின்பகுதியில் குதிக்கிறான், அவனுடைய கழுத்தில் பனி இறங்கத் தொடங்கியது. அவர் பாலத்திலிருந்து ஒரு அரைத் தடுப்பில் இருந்தபோது, ​​அவர் ஒரு வாய்ப்பைப் பெற்று அதற்காக ஓடுவார்.

“பயந்து போன பூனை . . . சாண்டி ஐரிஷ். . . பவுலெக்டு மர்பி. . . போலீஸ்காரரிடம் சொல்ல வீட்டுக்கு ஓடுகிறேன்” . . . பனிப்பந்துகளுக்கு இடையில் போலக் மற்றும் போஹங்க் குழந்தைகளை கத்துவார்கள். அவர்கள் தங்கள் பனிப்பந்துகளை அவற்றின் மீது தண்ணீரை ஊற்றி, ஒரே இரவில் உறைய வைப்பதன் மூலம் கடினமாக்கினர்; அவர்களில் ஒருவர் அவரைத் தாக்கினால் இரத்தம் வந்தது.

கொல்லைப்புறம் மட்டுமே நீங்கள் விளையாடுவதற்கு பாதுகாப்பாக உணரக்கூடிய ஒரே இடம். உடைந்த வேலிகள், பழுதடைந்த குப்பைத் தொட்டிகள், பழைய பானைகள் மற்றும் பானைகள் சீர்செய்ய முடியாத அளவுக்கு கிட்டத்தட்ட சல்லடைகள், காலியாக இருக்கும் கோழிக்கூடு, இன்னும் தரையில் இறகுகள் மற்றும் எச்சங்கள் இருந்தன, கோடையில் ஹாக்வீட் , குளிர்காலத்தில் சேறு; ஆனால் McCrearys இன் கொல்லைப்புறத்தின் பெருமை டோனி ஹாரிமனின் முயல் குடில் ஆகும், அங்கு அவர் பெல்ஜிய முயல்களை வைத்திருந்தார். டோனி ஹாரிமேன் ஒரு நுகர்வு மற்றும் இடது தரையில் தனது தாயுடன் வசித்து வந்தார். அவர் மற்ற அனைத்து வகையான சிறிய விலங்குகளையும் வளர்க்க விரும்பினார், ரக்கூன்கள், நீர்நாய், வெள்ளி நரி கூட, அவர் அந்த வழியில் செல்வந்தராக இருப்பார். அவர் இறந்த நாள் முயல் குடிசையின் கதவில் இருந்த பெரிய பூட்டின் சாவியை யாராலும் கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை. முட்டைக்கோஸ் மற்றும் கீரை இலைகளை கோழிக் கம்பியின் இரட்டைத் தடிமன் வழியாகத் தள்ளுவதன் மூலம் ஃபைனி பல நாட்களுக்கு முயல்களுக்கு உணவளித்தார். பின்னர் ஒரு வாரம் அவர் முற்றத்திற்கு வெளியே செல்லாதபோது பனி மற்றும் மழை வந்தது. முதல் நாள், அவர் சென்று பார்த்தபோது, ​​முயல் ஒன்று இறந்து கிடந்தது. ஃபைனி வெள்ளையாக மாறியது; முயல் தூங்கிக்கொண்டிருக்கிறது என்று தனக்குத்தானே சொல்லிக்கொள்ள முயன்றான், ஆனால் அது உறங்காமல் விறைப்பாகக் கிடந்தது. மற்ற முயல்கள் ஒரு மூலையில் வளைந்து வளைந்த மூக்குடன் பார்த்துக் கொண்டிருந்தன, அவற்றின் பெரிய காதுகள் உதவியின்றி முதுகில் கவிழ்ந்தன. ஏழை முயல்கள்; ஃபைனி அழ விரும்பினாள். அவன் அம்மாவின் சமையலறைக்கு மாடிக்கு ஓடி, இஸ்திரி பலகைக்கு அடியில் வாத்து, சமையலறை மேஜையில் இருந்த டிராயரில் இருந்து சுத்தியலை எடுத்தான். முதல் முறையாக அவர் தனது விரலை பிசைந்தார், ஆனால் இரண்டாவது முறை அவர் பேட்லாக் குதிக்க முடிந்தது. கூண்டுக்குள் ஒரு வேடிக்கையான, புளிப்பு வாசனை இருந்தது. இறந்த முயலை அதன் காதுகளால் ஃபைனி எடுத்தார். அதன் மென்மையான வெள்ளை வயிறு கொப்பளிக்க ஆரம்பித்தது, ஒரு இறந்த கண் பயங்கரமாக திறந்திருந்தது. ஏதோ திடீரென்று ஃபைனியைப் பிடித்து, முயலை அருகில் இருந்த குப்பைத் தொட்டியில் இறக்கிவிட்டு மேலே ஓடச் செய்தது. இன்னும் குளிருடனும் நடுக்கத்துடனும் பின்பக்கத் தாழ்வாரத்தில் சாய்ந்து கீழே பார்த்தான். மூச்சு விடாமல் மற்ற முயல்களைப் பார்த்தான். ஜாக்கிரதையான துள்ளல்களால் அவர்கள் குடிசையின் கதவுக்கு அருகில் முற்றத்தில் நுழைந்தனர். அவர்களில் ஒருவர் வெளியேறினார். அது தன் பின்னங்கால்களில் எழுந்து உட்கார்ந்தது, தளர்ந்த காதுகள் திடீரென்று விறைத்தன. அம்மா அடுப்பிலிருந்து ஒரு பிளாட்டிரோன் கொண்டு வர அவனை அழைத்தாள். அவர் மீண்டும் வராண்டாவுக்கு வந்தபோது முயல்கள் அனைத்தும் மறைந்துவிட்டன.

அந்த குளிர்காலத்தில் சாட்விக் மில்ஸில் வேலைநிறுத்தம் நடந்தது மற்றும் பாப் தனது வேலையை இழந்தார். அவர் நாள் முழுவதும் முன் அறையில் அமர்ந்து புகைப்பிடித்து சபிப்பார்:

“இயேசுவால் திறமையான மனிதனே, என் ஊன்றுகோலை என் முதுகுக்குப் பின்னால் கட்டிக்கொண்டு அந்த மட்டமான போலக்ஸில் ஒன்றை என்னால் நக்க முடியாவிட்டால் . . . திரு.பாரியிடம் நான் அப்படிச் சொல்கிறேன்; நான் வேலை நிறுத்தத்தில் சேரப் போவதில்லை. திரு. பாரி, ஒரு விவேகமான அமைதியான மனிதர், கொஞ்சம் செல்லாதவர், மனைவி மற்றும் குழந்தைகளுடன் சிந்திக்க வேண்டும். எட்டு வருடங்களாக நான் காவலாளியாக இருந்தேன், இப்போது ஒரு துப்பறியும் ஏஜென்சியில் இருந்து ஒரு குண்டர் கும்பலைப் பிடிக்க நீங்கள் எனக்குப் பையைத் தருகிறீர்கள். ஒரு பிச்சின் அழுக்கு புக்னோஸ் மகன்."

"அந்த மோசமான அசிங்கமான ஃபர்ரனர்கள் வெளியே செல்லவில்லை என்றால்," யாராவது நிதானமாக பதிலளிப்பார்கள்.

ஆர்ச்சர்ட் தெருவில் வேலைநிறுத்தம் பிரபலமாகவில்லை. அம்மா மேலும் கடினமாக உழைக்க வேண்டும், பெரிய மற்றும் பெரிய கொதிகலன்களை கழுவ வேண்டும், மேலும் ஃபைனி மற்றும் அவரது மூத்த சகோதரி மில்லி அவர்கள் பள்ளியிலிருந்து வீட்டிற்கு வரும்போது உதவ வேண்டும். பின்னர் ஒரு நாள் அம்மாவுக்கு உடல்நிலை சரியில்லாமல் போனது, அயர்னிங் செய்யத் தொடங்குவதற்குப் பதிலாக மீண்டும் படுக்கைக்குச் செல்ல வேண்டியிருந்தது, மேலும் தலையணையை விட வெள்ளை நிற மடிந்த முகம் மற்றும் கன்னத்தின் கீழ் ஒரு முடிச்சுடன் அவளது கைகளால் படுத்திருந்தாள். டாக்டர் வந்தார், மாவட்ட செவிலியர், மற்றும் பிளாட்டின் மூன்று அறைகளும் டாக்டர்கள் மற்றும் செவிலியர்கள் மற்றும் மருந்துகளின் வாசனையால் நிரம்பியது, ஃபைனியும் மில்லியும் உட்காரக்கூடிய ஒரே இடம் படிக்கட்டுகளில் இருந்தது. அங்கே அவர்கள் ஒன்றாக அமர்ந்து அமைதியாக அழுதனர். அப்போது தலையணையில் இருந்த அம்மாவின் முகம் கைக்குட்டை போல் கொஞ்சம் சுருக்கி வெண்மையாக சுருங்கி அவள் இறந்துவிட்டாள் என்று கூறி அழைத்துச் சென்றனர்.

அடுத்த பிளாக்கில் ரிவர்சைடு அவென்யூவில் உள்ள அண்டர்டேக்கிங் பார்லர்களில் இருந்து இறுதிச் சடங்கு நடந்தது. ஃபைனி மிகவும் பெருமையாகவும் முக்கியமானதாகவும் உணர்ந்தார், ஏனென்றால் எல்லோரும் அவரை முத்தமிட்டு, அவரது தலையைத் தட்டினர் மற்றும் அவர் ஒரு சிறிய மனிதனைப் போல நடந்துகொள்கிறார் என்று கூறினார். அவர் ஒரு புதிய கருப்பு உடையை அணிந்திருந்தார், அது குட்டையான பேன்ட்டைத் தவிர, பாக்கெட்டுகள் மற்றும் எல்லாவற்றையும் கொண்ட க்ரூனப் சூட் போன்றது. சிகாகோவில் இருந்து வரவிருந்த திரு. ரஸ்ஸல், கசாப்புக் கடை மற்றும் தந்தை ஓ'டோனல் மற்றும் மாமா டிம் ஓ'ஹாரா ஆகியோருடன் அவர் இதுவரை நெருங்கிராத அண்டர்டேக்கிங் பார்லர்களில் எல்லா வகையான ஆட்களும் இருந்தனர், அது விஸ்கி மற்றும் பீர் வாசனையுடன் இருந்தது. ஃபின்லியில் போல. மாமா டிம் ஒரு குட்டி சிவப்பு முகம் மற்றும் மங்கலான நீல நிற கண்கள் கொண்ட ஒல்லியான மனிதர். ஃபைனியைக் கவலையடையச் செய்யும் ஒரு தளர்வான கறுப்புப் பட்டுத் துணியை அணிந்திருந்த அவர், சட்டென்று கீழே சாய்ந்து, பலாக் கத்தியைப் போல் இடுப்பைக் குனிந்து, தடிமனான குரலில் ஃபைனியின் காதில் கிசுகிசுத்தார்.

"நீங்கள் அவர்களைப் பொருட்படுத்தாதீர்கள், பழைய விளையாட்டு, அவர்கள் ஏற்கனவே காதுகளுக்கு சுண்டவைத்த ஒரு 'பல்ஸ் மற்றும் போலிக்ரைட்டுகள்'. ஃபாதர் ஓ'டோனலைப் பாருங்கள், கொழுத்த பன்றிகள் ஏற்கனவே அடக்கம் செய்யும் கட்டணத்தை உயர்த்தியுள்ளன. ஆனால் நீங்கள் உங்கள் அம்மாவின் பக்கத்தில் ஒரு ஓஹாரா என்பதை நினைவில் வைத்துக் கொள்ளாதீர்கள். நான் அவர்களைப் பொருட்படுத்தவில்லை, பழைய விளையாட்டு, அவள் பிறப்பாலும் இரத்தத்தாலும் என் சொந்த சகோதரி.

அவர்கள் வீட்டிற்கு வந்தபோது அவர் பயங்கரமான தூக்கத்தில் இருந்தார் மற்றும் அவரது கால்கள் குளிர்ச்சியாகவும் ஈரமாகவும் இருந்தது. யாரும் அவரை கவனிக்கவில்லை. இருட்டில் கட்டிலின் ஓரத்தில் சிணுங்கியபடி அமர்ந்தான். முன் அறையில் கத்திகள் மற்றும் முட்கரண்டிகளின் சத்தம் மற்றும் குரல்கள் இருந்தன, ஆனால் அவர் அங்கு செல்லத் துணியவில்லை. சுவரில் சுருண்டு படுத்து உறங்கச் சென்றான். அவன் கண்களில் ஒளி அவனை எழுப்பியது. மாமா டிம் மற்றும் பாப் அவர் மீது சத்தமாக பேசிக் கொண்டிருந்தனர். அவர்கள் வேடிக்கையாகத் தோன்றினர் மற்றும் மிகவும் நிலையானதாகத் தெரியவில்லை. மாமா டிம் விளக்கைப் பிடித்தார்.

"சரி, ஃபைனி, பழைய விளையாட்டு," என்று டிம் மாமா விளக்கை ஃபைனியின் தலைக்கு மேல் ஒரு ஆபத்தான அலையைக் கொடுத்தார். “Fenian O'Hara McCreary, எழுந்து உட்கார்ந்து கவனியுங்கள் மற்றும் சிகாகோவின் சிறந்த மற்றும் வளர்ந்து வரும் நகரத்தை அகற்றுவது பற்றி நீங்கள் என்ன நினைக்கிறீர்கள் என்பதை எங்களிடம் கூறுங்கள். என்னைக் கேட்டால் மிடில்டவுன் ஒரு பயங்கரமான குப்பைத் தொட்டி. . . குற்றம் இல்லை, ஜான். . . ஆனால் சிகாகோ. . . இயேசு கடவுளே, மனிதனே, நீங்கள் அங்கு சென்றதும், நீங்கள் இறந்துவிட்டீர்கள் என்று நினைப்பீர்கள், இத்தனை ஆண்டுகளாக சவப்பெட்டியில் அறையப்பட்டீர்கள்.

ஃபைனி பயந்தாள். அவர் தனது முழங்கால்களை கன்னம் வரை இழுத்து, ஆடும் விளக்கால் எரிந்த இரண்டு பெரிய மனிதர்களின் உருவங்களை நடுங்கிப் பார்த்தார். அவர் பேச முயன்றார், ஆனால் வார்த்தைகள் அவரது உதடுகளில் உலர்ந்தன.

“குழந்தை தூங்கிக்கொண்டிருக்கிறது, டிம், உன் பேச்சுக்காக. . . ஃபைனி, உனது ஆடைகளைக் களைந்து, படுக்கையில் ஏறி, நன்றாகத் தூங்கு. நாங்கள் காலையில் புறப்படுகிறோம்.

ஒரு மழைக்காலக் காலையில் தாமதமாக, காலை உணவு ஏதுமின்றி, ஒரு பெரிய பழைய ஸ்வெல்டாப் டிரங்குக் கயிற்றால் கட்டப்பட்டு, ஹாட்ஜ்சனின் லிவரி ஸ்டேபிளில் இருந்து ஆர்டர் செய்ய ஃபைனி அனுப்பப்பட்ட வண்டியின் கூரையில் ஆபத்தாக ஓடிக்கொண்டிருந்தது. மில்லி அழுது கொண்டிருந்தாள். பாப் ஒரு வார்த்தை கூட பேசவில்லை, ஆனால் ஒரு லைட் இல்லாத பைப்பை உறிஞ்சினார். டிம் மாமா எல்லாவற்றையும் கையாண்டார், எப்போதும் யாரும் சிரிக்காத சிறிய நகைச்சுவைகளைச் செய்தார், ஒவ்வொரு தருணத்திலும் தனது சட்டைப் பையில் இருந்து ஒரு பில்களை வெளியே எடுத்தார் அல்லது அவர் தனது பாக்கெட்டில் வைத்திருந்த பிளாஸ்கில் இருந்து பெரிய கர்க்லிங் சிப்களை எடுத்துக் கொண்டார். மில்லி அழுது அழுதாள். ஃபைனி பெரிய வறண்ட கண்களுடன் தெரிந்த தெருக்களைப் பார்த்தார், திடீரென்று ஒற்றைப்படை மற்றும் தலைகீழாக, அது வண்டியைக் கடந்தது; சிவப்புப் பாலம், பொலக்ஸ் வாழ்ந்த இடங்கள், ஸ்மித் மற்றும் ஸ்மித்தின் மூலை மருந்துக் கடை. . . பில்லி ஹோகன் கையில் சூயிங்கம் பொட்டலத்துடன் வெளியே வந்து கொண்டிருந்தார். மீண்டும் ஹூக்கி விளையாடுகிறது. ஃபைனிக்கு அவனைக் கத்த வேண்டும் என்ற உந்துதல் இருந்தது, ஆனால் ஏதோ அது உறைத்தது. . . முக்கிய அதன் எல்ம்ஸ் மற்றும் தெரு கார்கள், சர்ச் மூலையில் சுற்றி கடைகள் தொகுதிகள், பின்னர் தீயணைப்பு துறை. ஃபைனி கடைசியாக இருண்ட குகைக்குள் பார்த்தார், அங்கு இயந்திரத்தின் பித்தளை மற்றும் செப்பு வளைவுகள் பிரகாசிக்கின்றன, பின்னர் முதல் காங்கிரேஷனல் தேவாலயம், கார்மல் பாப்டிஸ்ட் தேவாலயம், செயின்ட் ஆண்ட்ரூஸ் எபிஸ்கோபல் தேவாலயம் மற்றும் செங்கற்களால் கட்டப்பட்ட செயின்ட் ஆண்ட்ரூஸ் எபிஸ்கோபல் தேவாலயம் ஆகியவற்றின் அட்டை முகப்புகளைக் கடந்தது. மற்ற தேவாலயங்களைப் போல கடுமையான முகத்துடன் தெருவுக்கு நேராக இருக்காமல், அதன் பிறகு கமர்ஷியல் ஹவுஸின் முன் புல்வெளியில் மூன்று காஸ்டிரான் குச்சிகள், மற்றும் குடியிருப்புகள், ஒவ்வொன்றும் அதன் புல்வெளி, ஒவ்வொன்றும் அதன் ஸ்க்ரோல்சா தாழ்வாரம், ஒவ்வொன்றும் அதன் ஹைட்ரேஞ்சா புஷ். பின்னர் வீடுகள் சிறியதாகி, புல்வெளிகள் மறைந்தன; சிம்ப்சன்ஸ் கிரேன் மற்றும் ஃபீட் கிடங்கைக் கடந்த வண்டி, முடிதிருத்தும் கடைகள், சலூன்கள் மற்றும் மதிய உணவு அறைகளின் வரிசையைக் கடந்து சென்றது, அவர்கள் அனைவரும் ஸ்டேஷனில் இறங்கிக் கொண்டிருந்தனர்.

ஸ்டேஷன் லஞ்ச்கவுண்டரில் அங்கிள் டிம் அனைவருக்கும் காலை உணவை ஏற்பாடு செய்தார். அவர் மில்லியின் கண்ணீரை உலர்த்தினார் மற்றும் ஒரு பெரிய புதிய பாக்கெட் குட்டையில் ஃபைனியின் மூக்கை ஊதினார், அது இன்னும் மூலையில் குறிச்சொல் வைத்திருந்தது மற்றும் அவற்றை பேக்கன் மற்றும் முட்டை மற்றும் காபியில் வேலை செய்யும்படி அமைத்தார். ஃபைனி இதற்கு முன்பு காபி சாப்பிடவில்லை, எனவே ஒரு மனிதனைப் போல உட்கார்ந்து காபி குடிக்க வேண்டும் என்ற எண்ணம் அவருக்கு மிகவும் நன்றாக இருந்தது. மில்லிக்கு அவளை பிடிக்கவில்லை, அது கசப்பானது என்று கூறினார். நீண்ட கழுத்தும் கூரிய முகமும் கொண்ட ஒரு பெண்ணின் கண்ணுக்குக் கீழே காலி தட்டுகள் மற்றும் காலி காபி கோப்பைகளுடன் அவர்கள் மதிய உணவு அறையில் சிறிது நேரம் தனிமையில் இருந்தனர். பிறகு ஒரு பெரிய, நொறுங்கும் சத்தத்துடன், சேறும் சகதியுமாக . . . பஃப், ரயில் நிலையத்திற்குள் வந்தது. அவர்கள் ஸ்கூப் செய்யப்பட்டு பிளாட்பாரத்தின் குறுக்கே இழுத்துச் செல்லப்பட்டனர் மற்றும் ஒரு பைப்ஸ்மோக்கி கார் வழியாக அவர்கள் அதை அறிவதற்கு முன்பே ரயில் நகர்கிறது மற்றும் குளிர்கால ரஸ்செட் கனெக்டிகட் நிலப்பரப்பு சத்தமிட்டது.