[ 2 ]

—You, Cochrane, what city sent for him?

—Tarentum, sir.

—Very good. Well?

—There was a battle, sir.

—Very good. Where?

The boy’s blank face asked the blank window.

Fabled by the daughters of memory. And yet it was in some way if not as memory fabled it. A phrase, then, of impatience, thud of Blake’s wings of excess. I hear the ruin of all space, shattered glass and toppling masonry, and time one livid final flame. What’s left us then?

—I forget the place, sir. 279 B. C.

—Asculum, Stephen said, glancing at the name and date in the gorescarred book.

—Yes, sir. And he said: Another victory like that and we are done for.

That phrase the world had remembered. A dull ease of the mind. From a hill above a corpsestrewn plain a general speaking to his officers, leaned upon his spear. Any general to any officers. They lend ear.

—You, Armstrong, Stephen said. What was the end of Pyrrhus?

—End of Pyrrhus, sir?

—I know, sir. Ask me, sir, Comyn said.

—Wait. You, Armstrong. Do you know anything about Pyrrhus?

A bag of figrolls lay snugly in Armstrong’s satchel. He curled them between his palms at whiles and swallowed them softly. Crumbs adhered to the tissue of his lips. A sweetened boy’s breath. Welloff people, proud that their eldest son was in the navy. Vico Road, Dalkey.

—Pyrrhus, sir? Pyrrhus, a pier.

All laughed. Mirthless high malicious laughter. Armstrong looked round at his classmates, silly glee in profile. In a moment they will laugh more loudly, aware of my lack of rule and of the fees their papas pay.

—Tell me now, Stephen said, poking the boy’s shoulder with the book, what is a pier.

—A pier, sir, Armstrong said. A thing out in the water. A kind of a bridge. Kingstown pier, sir.

Some laughed again: mirthless but with meaning. Two in the back bench whispered. Yes. They knew: had never learned nor ever been innocent. All. With envy he watched their faces: Edith, Ethel, Gerty, Lily. Their likes: their breaths, too, sweetened with tea and jam, their bracelets tittering in the struggle.

—Kingstown pier, Stephen said. Yes, a disappointed bridge.

The words troubled their gaze.

—How, sir? Comyn asked. A bridge is across a river.

For Haines’s chapbook. No-one here to hear. Tonight deftly amid wild drink and talk, to pierce the polished mail of his mind. What then? A jester at the court of his master, indulged and disesteemed, winning a clement master’s praise. Why had they chosen all that part? Not wholly for the smooth caress. For them too history was a tale like any other too often heard, their land a pawnshop.

Had Pyrrhus not fallen by a beldam’s hand in Argos or Julius Caesar not been knifed to death. They are not to be thought away. Time has branded them and fettered they are lodged in the room of the infinite possibilities they have ousted. But can those have been possible seeing that they never were? Or was that only possible which came to pass? Weave, weaver of the wind.

—Tell us a story, sir.

—O, do, sir. A ghoststory.

—Where do you begin in this? Stephen asked, opening another book.

—Weep no more, Comyn said.

—Go on then, Talbot.

—And the story, sir?

—After, Stephen said. Go on, Talbot.

A swarthy boy opened a book and propped it nimbly under the breastwork of his satchel. He recited jerks of verse with odd glances at the text:

—Weep no more, woful shepherds, weep no more
For Lycidas, your sorrow, is not dead,
Sunk though he be beneath the watery floor...

It must be a movement then, an actuality of the possible as possible. Aristotle’s phrase formed itself within the gabbled verses and floated out into the studious silence of the library of Saint Genevieve where he had read, sheltered from the sin of Paris, night by night. By his elbow a delicate Siamese conned a handbook of strategy. Fed and feeding brains about me: under glowlamps, impaled, with faintly beating feelers: and in my mind’s darkness a sloth of the underworld, reluctant, shy of brightness, shifting her dragon scaly folds. Thought is the thought of thought. Tranquil brightness. The soul is in a manner all that is: the soul is the form of forms. Tranquility sudden, vast, candescent: form of forms.

Talbot repeated:

—Through the dear might of Him that walked the waves,
Through the dear might...

—Turn over, Stephen said quietly. I don’t see anything.

—What, sir? Talbot asked simply, bending forward.

His hand turned the page over. He leaned back and went on again, having just remembered. Of him that walked the waves. Here also over these craven hearts his shadow lies and on the scoffer’s heart and lips and on mine. It lies upon their eager faces who offered him a coin of the tribute. To Caesar what is Caesar’s, to God what is God’s. A long look from dark eyes, a riddling sentence to be woven and woven on the church’s looms. Ay.

Riddle me, riddle me, randy ro.
My father gave me seeds to sow.

Talbot slid his closed book into his satchel.

—Have I heard all? Stephen asked.

—Yes, sir. Hockey at ten, sir.

—Half day, sir. Thursday.

—Who can answer a riddle? Stephen asked.

They bundled their books away, pencils clacking, pages rustling. Crowding together they strapped and buckled their satchels, all gabbling gaily:

—A riddle, sir? Ask me, sir.

—O, ask me, sir.

—A hard one, sir.

—This is the riddle, Stephen said:

The cock crew,
The sky was blue:
The bells in heaven
Were striking eleven.
’Tis time for this poor soul
To go to heaven.

What is that?

—What, sir?

—Again, sir. We didn’t hear.

Their eyes grew bigger as the lines were repeated. After a silence Cochrane said:

—What is it, sir? We give it up.

Stephen, his throat itching, answered:

—The fox burying his grandmother under a hollybush.

He stood up and gave a shout of nervous laughter to which their cries echoed dismay.

A stick struck the door and a voice in the corridor called:

—Hockey!

They broke asunder, sidling out of their benches, leaping them. Quickly they were gone and from the lumberroom came the rattle of sticks and clamour of their boots and tongues.

Sargent who alone had lingered came forward slowly, showing an open copybook. His tangled hair and scraggy neck gave witness of unreadiness and through his misty glasses weak eyes looked up pleading. On his cheek, dull and bloodless, a soft stain of ink lay, dateshaped, recent and damp as a snail’s bed.

He held out his copybook. The word Sums was written on the headline. Beneath were sloping figures and at the foot a crooked signature with blind loops and a blot. Cyril Sargent: his name and seal.

—Mr Deasy told me to write them out all again, he said, and show them to you, sir.

Stephen touched the edges of the book. Futility.

—Do you understand how to do them now? he asked.

—Numbers eleven to fifteen, Sargent answered. Mr Deasy said I was to copy them off the board, sir.

—Can you do them yourself? Stephen asked.

—No, sir.

Ugly and futile: lean neck and tangled hair and a stain of ink, a snail’s bed. Yet someone had loved him, borne him in her arms and in her heart. But for her the race of the world would have trampled him underfoot, a squashed boneless snail. She had loved his weak watery blood drained from her own. Was that then real? The only true thing in life? His mother’s prostrate body the fiery Columbanus in holy zeal bestrode. She was no more: the trembling skeleton of a twig burnt in the fire, an odour of rosewood and wetted ashes. She had saved him from being trampled underfoot and had gone, scarcely having been. A poor soul gone to heaven: and on a heath beneath winking stars a fox, red reek of rapine in his fur, with merciless bright eyes scraped in the earth, listened, scraped up the earth, listened, scraped and scraped.

Sitting at his side Stephen solved out the problem. He proves by algebra that Shakespeare’s ghost is Hamlet’s grandfather. Sargent peered askance through his slanted glasses. Hockeysticks rattled in the lumberroom: the hollow knock of a ball and calls from the field.

Across the page the symbols moved in grave morrice, in the mummery of their letters, wearing quaint caps of squares and cubes. Give hands, traverse, bow to partner: so: imps of fancy of the Moors. Gone too from the world, Averroes and Moses Maimonides, dark men in mien and movement, flashing in their mocking mirrors the obscure soul of the world, a darkness shining in brightness which brightness could not comprehend.

—Do you understand now? Can you work the second for yourself?

—Yes, sir.

In long shaky strokes Sargent copied the data. Waiting always for a word of help his hand moved faithfully the unsteady symbols, a faint hue of shame flickering behind his dull skin. Amor matris: subjective and objective genitive. With her weak blood and wheysour milk she had fed him and hid from sight of others his swaddling bands.

Like him was I, these sloping shoulders, this gracelessness. My childhood bends beside me. Too far for me to lay a hand there once or lightly. Mine is far and his secret as our eyes. Secrets, silent, stony sit in the dark palaces of both our hearts: secrets weary of their tyranny: tyrants, willing to be dethroned.

The sum was done.

—It is very simple, Stephen said as he stood up.

—Yes, sir. Thanks, Sargent answered.

He dried the page with a sheet of thin blottingpaper and carried his copybook back to his bench.

—You had better get your stick and go out to the others, Stephen said as he followed towards the door the boy’s graceless form.

—Yes, sir.

In the corridor his name was heard, called from the playfield.

—Sargent!

—Run on, Stephen said. Mr Deasy is calling you.

He stood in the porch and watched the laggard hurry towards the scrappy field where sharp voices were in strife. They were sorted in teams and Mr Deasy came away stepping over wisps of grass with gaitered feet. When he had reached the schoolhouse voices again contending called to him. He turned his angry white moustache.

—What is it now? he cried continually without listening.

—Cochrane and Halliday are on the same side, sir, Stephen said.

—Will you wait in my study for a moment, Mr Deasy said, till I restore order here.

And as he stepped fussily back across the field his old man’s voice cried sternly:

—What is the matter? What is it now?

Their sharp voices cried about him on all sides: their many forms closed round him, the garish sunshine bleaching the honey of his illdyed head.

Stale smoky air hung in the study with the smell of drab abraded leather of its chairs. As on the first day he bargained with me here. As it was in the beginning, is now. On the sideboard the tray of Stuart coins, base treasure of a bog: and ever shall be. And snug in their spooncase of purple plush, faded, the twelve apostles having preached to all the gentiles: world without end.

A hasty step over the stone porch and in the corridor. Blowing out his rare moustache Mr Deasy halted at the table.

—First, our little financial settlement, he said.

He brought out of his coat a pocketbook bound by a leather thong. It slapped open and he took from it two notes, one of joined halves, and laid them carefully on the table.

—Two, he said, strapping and stowing his pocketbook away.

And now his strongroom for the gold. Stephen’s embarrassed hand moved over the shells heaped in the cold stone mortar: whelks and money cowries and leopard shells: and this, whorled as an emir’s turban, and this, the scallop of saint James. An old pilgrim’s hoard, dead treasure, hollow shells.

A sovereign fell, bright and new, on the soft pile of the tablecloth.

—Three, Mr Deasy said, turning his little savingsbox about in his hand. These are handy things to have. See. This is for sovereigns. This is for shillings. Sixpences, halfcrowns. And here crowns. See.

He shot from it two crowns and two shillings.

—Three twelve, he said. I think you’ll find that’s right.

—Thank you, sir, Stephen said, gathering the money together with shy haste and putting it all in a pocket of his trousers.

—No thanks at all, Mr Deasy said. You have earned it.

Stephen’s hand, free again, went back to the hollow shells. Symbols too of beauty and of power. A lump in my pocket: symbols soiled by greed and misery.

—Don’t carry it like that, Mr Deasy said. You’ll pull it out somewhere and lose it. You just buy one of these machines. You’ll find them very handy.

Answer something.

—Mine would be often empty, Stephen said.

The same room and hour, the same wisdom: and I the same. Three times now. Three nooses round me here. Well? I can break them in this instant if I will.

—Because you don’t save, Mr Deasy said, pointing his finger. You don’t know yet what money is. Money is power. When you have lived as long as I have. I know, I know. If youth but knew. But what does Shakespeare say? Put but money in thy purse.

—Iago, Stephen murmured.

He lifted his gaze from the idle shells to the old man’s stare.

—He knew what money was, Mr Deasy said. He made money. A poet, yes, but an Englishman too. Do you know what is the pride of the English? Do you know what is the proudest word you will ever hear from an Englishman’s mouth?

The seas’ ruler. His seacold eyes looked on the empty bay: it seems history is to blame: on me and on my words, unhating.

—That on his empire, Stephen said, the sun never sets.

—Ba! Mr Deasy cried. That’s not English. A French Celt said that. He tapped his savingsbox against his thumbnail.

—I will tell you, he said solemnly, what is his proudest boast. I paid my way.

Good man, good man.

—I paid my way. I never borrowed a shilling in my life. Can you feel that? I owe nothing. Can you?

Mulligan, nine pounds, three pairs of socks, one pair brogues, ties. Curran, ten guineas. McCann, one guinea. Fred Ryan, two shillings. Temple, two lunches. Russell, one guinea, Cousins, ten shillings, Bob Reynolds, half a guinea, Koehler, three guineas, Mrs MacKernan, five weeks’ board. The lump I have is useless.

—For the moment, no, Stephen answered.

Mr Deasy laughed with rich delight, putting back his savingsbox.

—I knew you couldn’t, he said joyously. But one day you must feel it. We are a generous people but we must also be just.

—I fear those big words, Stephen said, which make us so unhappy.

Mr Deasy stared sternly for some moments over the mantelpiece at the shapely bulk of a man in tartan fillibegs: Albert Edward, prince of Wales.

—You think me an old fogey and an old tory, his thoughtful voice said. I saw three generations since O’Connell’s time. I remember the famine in ’46. Do you know that the orange lodges agitated for repeal of the union twenty years before O’Connell did or before the prelates of your communion denounced him as a demagogue? You fenians forget some things.

Glorious, pious and immortal memory. The lodge of Diamond in Armagh the splendid behung with corpses of papishes. Hoarse, masked and armed, the planters’ covenant. The black north and true blue bible. Croppies lie down.

Stephen sketched a brief gesture.

—I have rebel blood in me too, Mr Deasy said. On the spindle side. But I am descended from sir John Blackwood who voted for the union. We are all Irish, all kings’ sons.

—Alas, Stephen said.

—Per vias rectas, Mr Deasy said firmly, was his motto. He voted for it and put on his topboots to ride to Dublin from the Ards of Down to do so.

Lal the ral the ra
The rocky road to Dublin.

A gruff squire on horseback with shiny topboots. Soft day, sir John! Soft day, your honour!... Day!... Day!... Two topboots jog dangling on to Dublin. Lal the ral the ra. Lal the ral the raddy.

—That reminds me, Mr Deasy said. You can do me a favour, Mr Dedalus, with some of your literary friends. I have a letter here for the press. Sit down a moment. I have just to copy the end.

He went to the desk near the window, pulled in his chair twice and read off some words from the sheet on the drum of his typewriter.

—Sit down. Excuse me, he said over his shoulder, the dictates of common sense. Just a moment.

He peered from under his shaggy brows at the manuscript by his elbow and, muttering, began to prod the stiff buttons of the keyboard slowly, sometimes blowing as he screwed up the drum to erase an error.

Stephen seated himself noiselessly before the princely presence. Framed around the walls images of vanished horses stood in homage, their meek heads poised in air: lord Hastings’ Repulse, the duke of Westminster’s Shotover, the duke of Beaufort’s Ceylon, prix de Paris, 1866. Elfin riders sat them, watchful of a sign. He saw their speeds, backing king’s colours, and shouted with the shouts of vanished crowds.

—Full stop, Mr Deasy bade his keys. But prompt ventilation of this allimportant question...

Where Cranly led me to get rich quick, hunting his winners among the mudsplashed brakes, amid the bawls of bookies on their pitches and reek of the canteen, over the motley slush. Even money Fair Rebel. Ten to one the field. Dicers and thimbleriggers we hurried by after the hoofs, the vying caps and jackets and past the meatfaced woman, a butcher’s dame, nuzzling thirstily her clove of orange.

Shouts rang shrill from the boys’ playfield and a whirring whistle.

Again: a goal. I am among them, among their battling bodies in a medley, the joust of life. You mean that knockkneed mother’s darling who seems to be slightly crawsick? Jousts. Time shocked rebounds, shock by shock. Jousts, slush and uproar of battles, the frozen deathspew of the slain, a shout of spearspikes baited with men’s bloodied guts.

—Now then, Mr Deasy said, rising.

He came to the table, pinning together his sheets. Stephen stood up.

—I have put the matter into a nutshell, Mr Deasy said. It’s about the foot and mouth disease. Just look through it. There can be no two opinions on the matter.

May I trespass on your valuable space. That doctrine of laissez faire which so often in our history. Our cattle trade. The way of all our old industries. Liverpool ring which jockeyed the Galway harbour scheme. European conflagration. Grain supplies through the narrow waters of the channel. The pluterperfect imperturbability of the department of agriculture. Pardoned a classical allusion. Cassandra. By a woman who was no better than she should be. To come to the point at issue.

—I don’t mince words, do I? Mr Deasy asked as Stephen read on.

Foot and mouth disease. Known as Koch’s preparation. Serum and virus. Percentage of salted horses. Rinderpest. Emperor’s horses at Mürzsteg, lower Austria. Veterinary surgeons. Mr Henry Blackwood Price. Courteous offer a fair trial. Dictates of common sense. Allimportant question. In every sense of the word take the bull by the horns. Thanking you for the hospitality of your columns.

—I want that to be printed and read, Mr Deasy said. You will see at the next outbreak they will put an embargo on Irish cattle. And it can be cured. It is cured. My cousin, Blackwood Price, writes to me it is regularly treated and cured in Austria by cattledoctors there. They offer to come over here. I am trying to work up influence with the department. Now I’m going to try publicity. I am surrounded by difficulties, by... intrigues by... backstairs influence by...

He raised his forefinger and beat the air oldly before his voice spoke.

—Mark my words, Mr Dedalus, he said. England is in the hands of the jews. In all the highest places: her finance, her press. And they are the signs of a nation’s decay. Wherever they gather they eat up the nation’s vital strength. I have seen it coming these years. As sure as we are standing here the jew merchants are already at their work of destruction. Old England is dying.

He stepped swiftly off, his eyes coming to blue life as they passed a broad sunbeam. He faced about and back again.

—Dying, he said again, if not dead by now.

The harlot’s cry from street to street
Shall weave old England’s windingsheet.

His eyes open wide in vision stared sternly across the sunbeam in which he halted.

—A merchant, Stephen said, is one who buys cheap and sells dear, jew or gentile, is he not?

—They sinned against the light, Mr Deasy said gravely. And you can see the darkness in their eyes. And that is why they are wanderers on the earth to this day.

On the steps of the Paris stock exchange the goldskinned men quoting prices on their gemmed fingers. Gabble of geese. They swarmed loud, uncouth about the temple, their heads thickplotting under maladroit silk hats. Not theirs: these clothes, this speech, these gestures. Their full slow eyes belied the words, the gestures eager and unoffending, but knew the rancours massed about them and knew their zeal was vain. Vain patience to heap and hoard. Time surely would scatter all. A hoard heaped by the roadside: plundered and passing on. Their eyes knew their years of wandering and, patient, knew the dishonours of their flesh.

—Who has not? Stephen said.

—What do you mean? Mr Deasy asked.

He came forward a pace and stood by the table. His underjaw fell sideways open uncertainly. Is this old wisdom? He waits to hear from me.

—History, Stephen said, is a nightmare from which I am trying to awake.

From the playfield the boys raised a shout. A whirring whistle: goal. What if that nightmare gave you a back kick?

—The ways of the Creator are not our ways, Mr Deasy said. All human history moves towards one great goal, the manifestation of God.

Stephen jerked his thumb towards the window, saying:

—That is God.

Hooray! Ay! Whrrwhee!

—What? Mr Deasy asked.

—A shout in the street, Stephen answered, shrugging his shoulders.

Mr Deasy looked down and held for awhile the wings of his nose tweaked between his fingers. Looking up again he set them free.

—I am happier than you are, he said. We have committed many errors and many sins. A woman brought sin into the world. For a woman who was no better than she should be, Helen, the runaway wife of Menelaus, ten years the Greeks made war on Troy. A faithless wife first brought the strangers to our shore here, MacMurrough’s wife and her leman, O’Rourke, prince of Breffni. A woman too brought Parnell low. Many errors, many failures but not the one sin. I am a struggler now at the end of my days. But I will fight for the right till the end.

For Ulster will fight
And Ulster will be right.

Stephen raised the sheets in his hand.

—Well, sir, he began.

—I foresee, Mr Deasy said, that you will not remain here very long at this work. You were not born to be a teacher, I think. Perhaps I am wrong.

—A learner rather, Stephen said.

And here what will you learn more?

Mr Deasy shook his head.

—Who knows? he said. To learn one must be humble. But life is the great teacher.

Stephen rustled the sheets again.

—As regards these, he began.

—Yes, Mr Deasy said. You have two copies there. If you can have them published at once.

Telegraph. Irish Homestead.

—I will try, Stephen said, and let you know tomorrow. I know two editors slightly.

—That will do, Mr Deasy said briskly. I wrote last night to Mr Field, M.P. There is a meeting of the cattletraders’ association today at the City Arms hotel. I asked him to lay my letter before the meeting. You see if you can get it into your two papers. What are they?

—The Evening Telegraph...

—That will do, Mr Deasy said. There is no time to lose. Now I have to answer that letter from my cousin.

—Good morning, sir, Stephen said, putting the sheets in his pocket. Thank you.

—Not at all, Mr Deasy said as he searched the papers on his desk. I like to break a lance with you, old as I am.

—Good morning, sir, Stephen said again, bowing to his bent back.

He went out by the open porch and down the gravel path under the trees, hearing the cries of voices and crack of sticks from the playfield. The lions couchant on the pillars as he passed out through the gate: toothless terrors. Still I will help him in his fight. Mulligan will dub me a new name: the bullockbefriending bard.

—Mr Dedalus!

Running after me. No more letters, I hope.

—Just one moment.

—Yes, sir, Stephen said, turning back at the gate.

Mr Deasy halted, breathing hard and swallowing his breath.

—I just wanted to say, he said. Ireland, they say, has the honour of being the only country which never persecuted the jews. Do you know that? No. And do you know why?

He frowned sternly on the bright air.

—Why, sir? Stephen asked, beginning to smile.

—Because she never let them in, Mr Deasy said solemnly.

A coughball of laughter leaped from his throat dragging after it a rattling chain of phlegm. He turned back quickly, coughing, laughing, his lifted arms waving to the air.

—She never let them in, he cried again through his laughter as he stamped on gaitered feet over the gravel of the path. That’s why.

On his wise shoulders through the checkerwork of leaves the sun flung spangles, dancing coins.

சான் லூயிஸ் ரே பாலம் - தோர்ன்டன் வைல்டர்

 

சான் லூயிஸ் ரேயின் பாலத்தின் திட்ட குட்டன்பெர்க் மின்புத்தகம்

இந்த மின்புத்தகம் அமெரிக்காவிலும் உலகின் பிற பகுதிகளிலும் உள்ள எவருக்கும் எந்த கட்டணமும் இல்லாமல் மற்றும் கிட்டத்தட்ட எந்த கட்டுப்பாடுகளும் இல்லாமல் பயன்படுத்தக்கூடியது. நீங்கள் அதை நகலெடுக்கலாம், கொடுக்கலாம் அல்லது இந்த மின்புத்தகத்துடன் சேர்க்கப்பட்டுள்ள திட்ட குட்டன்பெர்க் உரிமத்தின் விதிமுறைகளின் கீழ் அல்லது www.gutenberg.org இல் ஆன்லைனில் பயன்படுத்தலாம் . நீங்கள் அமெரிக்காவில் இல்லாவிட்டால், இந்த மின்புத்தகத்தைப் பயன்படுத்துவதற்கு முன்பு நீங்கள் இருக்கும் நாட்டின் சட்டங்களைச் சரிபார்க்க வேண்டும்.

தலைப்பு : சான் லூயிஸ் ரே பாலம்

ஆசிரியர் : தோர்ன்டன் வைல்டர்

இல்லஸ்ட்ரேட்டர் : ஏமி ட்ரெவன்ஸ்டெட்

வெளியான தேதி : ஜனவரி 11, 2023 [eBook #69768]

ஆங்கில மொழி

அசல் வெளியீடு : யுனைடெட் ஸ்டேட்ஸ்: ஏ. & சி. போனி, 1927

நன்றி : லாரா நடால் ரோட்ரிக்ஸ் (ஹத்தி டிரஸ்ட் டிஜிட்டல் லைப்ரரி மூலம் படங்கள் தாராளமாக கிடைக்கின்றன.)

*** திட்டத்தின் ஆரம்பம் குட்டன்பெர்க் மின்புத்தகம் சான் லூயிஸ் ரேயின் பாலம் ***

சான் லூயிஸ் ரேயின் பாலம்

மூலம்

தோர்ன்டன் வைல்டர்

AMY DREVENSTEDT ஆல் விளக்கப்பட்டது

1927

ஆல்பர்ட் & சார்லஸ் போனி: நியூயார்க்

பதிப்புரிமை, 1927,
ஆல்பர்ட் & சார்லஸ் போனி, INC.

என் அம்மாவிடம்

உள்ளடக்கங்கள்

பகுதி ஒன்று: ஒருவேளை விபத்து
பகுதி இரண்டு: மார்க்யூசா டி மாண்டேமேயர்
பகுதி மூன்று: எஸ்டெபன்
பகுதி நான்கு: மாமா பியோ
பகுதி ஐந்து: ஒருவேளை ஒரு எண்ணம்

விளக்கப்படங்கள்

முதல் தட்டு
இரண்டாம் தட்டு
மூன்றாவது தட்டு
நான்காவது தட்டு
ஐந்தாம் தட்டு
ஆறாவது தட்டு
ஏழாவது தட்டு
எட்டாவது தட்டு
ஒன்பதாவது தட்டு
பத்தாம் தட்டு

பகுதி ஒன்று: ஒருவேளை ஒரு விபத்து

ஓN வெள்ளிக்கிழமை மதியம், ஜூலை இருபதாம் தேதி, 1714, பெருவில் உள்ள மிகச்சிறந்த பாலம் உடைந்து ஐந்து பயணிகளை கீழே வளைகுடாவிற்குள் விரைவுபடுத்தியது. இந்த பாலம் லிமாவிற்கும் குஸ்கோவிற்கும் இடையிலான நெடுஞ்சாலையில் இருந்தது மற்றும் ஒவ்வொரு நாளும் நூற்றுக்கணக்கான மக்கள் அதை கடந்து சென்றனர். இது ஒரு நூற்றாண்டுக்கு முன்னர் இன்காக்களால் ஓசியரால் நெய்யப்பட்டது மற்றும் நகரத்திற்கு வருபவர்கள் எப்போதும் அதைப் பார்க்க அழைத்துச் செல்லப்பட்டனர். அது காய்ந்த கொடியின் கைப்பிடிகளுடன், பள்ளத்தாக்கின் மேல் வீசப்பட்ட மெல்லிய ஸ்லேட்டுகளின் வெறும் ஏணி. குதிரைகளும் பயிற்சியாளர்களும் நாற்காலிகளும் நூற்றுக்கணக்கான அடிகள் கீழே சென்று படகுகளில் குறுகிய நீரோடையைக் கடக்க வேண்டியிருந்தது, ஆனால் யாரும், வைஸ்ராய் கூட, லிமாவின் பேராயர் கூட, புகழ்பெற்ற பாலத்தைக் கடப்பதற்குப் பதிலாக, சாமான்களுடன் இறங்கவில்லை. சான் லூயிஸ் ரேயின். பிரான்சின் செயின்ட் லூயிஸ் தானே அதை தனது பெயராலும், அடுத்த பக்கத்தில் உள்ள சிறிய மண் தேவாலயத்தாலும் பாதுகாத்தார். பாலம் என்றென்றும் நிலைத்திருக்கும் பொருட்களில் இருப்பதாகத் தோன்றியது; அதை உடைக்க வேண்டும் என்று நினைத்துக்கூட பார்க்க முடியவில்லை. விபத்தைப் பற்றி கேள்விப்பட்ட ஒரு பெருவியன் தானே கையெழுத்திட்டு, எவ்வளவு சமீபத்தில் அதைக் கடந்தான், எவ்வளவு விரைவில் அதைக் கடக்க நினைத்தான் என்று ஒரு மனக் கணக்கீடு செய்தார். மக்கள் முணுமுணுத்துக்கொண்டு மயக்கம் போன்ற நிலையில் அலைந்தனர்; தாங்கள் வளைகுடாவில் விழுவதைப் பார்க்கும் மாயை அவர்களுக்கு இருந்தது.

கதீட்ரலில் ஒரு பெரிய சேவை இருந்தது. பலியானவர்களின் உடல்கள் தோராயமாக சேகரிக்கப்பட்டு தோராயமாக ஒன்றிலிருந்து மற்றொன்று பிரிக்கப்பட்டன, மேலும் அழகான லிமா நகரத்தில் இதயங்களைத் தேடுவது மிகவும் அதிகமாக இருந்தது. வேலைக்காரப் பெண்கள் தங்கள் எஜமானிகளிடமிருந்து திருடிய வளையல்களைத் திருப்பிக் கொடுத்தனர், மேலும் வட்டிக்காரர்கள் தங்கள் மனைவிகளை கோபமாக, வட்டிக்குப் பாதுகாப்பதற்காக துன்புறுத்தினர். ஆயினும்கூட, இந்த நிகழ்வு லைமியர்களை மிகவும் கவர்ந்திருக்க வேண்டும் என்பது மிகவும் விசித்திரமாக இருந்தது, ஏனென்றால் அந்த நாட்டில் வழக்கறிஞர்கள் அதிர்ச்சியூட்டும் வகையில் "கடவுளின் செயல்கள்" என்று அழைக்கும் பேரழிவுகள் வழக்கமாக அடிக்கடி நிகழ்ந்தன. அலைகள் தொடர்ந்து நகரங்களைக் கழுவின; பூகம்பங்கள் ஒவ்வொரு வாரமும் வந்து நல்ல ஆண்கள் மற்றும் பெண்கள் மீது கோபுரங்கள் எப்போதும் விழுந்தன. நோய்கள் என்றென்றும் மாகாணங்களுக்கு உள்ளேயும் வெளியேயும் பறந்துகொண்டிருந்தன மற்றும் முதுமை மிகவும் போற்றத்தக்க சில குடிமக்களை எடுத்துச் சென்றது. அதனால்தான் சான் லூயிஸ் ரேயின் பாலத்தில் உள்ள வாடகையால் பெருவியர்கள் குறிப்பாகத் தொட்டிருக்க வேண்டும் என்பது மிகவும் ஆச்சரியமாக இருந்தது.

எல்லோரும் மிகவும் ஆழமாக ஈர்க்கப்பட்டனர், ஆனால் ஒரு நபர் மட்டுமே அதைப் பற்றி எதையும் செய்தார், அது சகோதரர் ஜூனிபர். சில தற்செயல் நிகழ்வுகளின் மூலம், ஏதோ ஒரு உள்நோக்கம் இருப்பதாக ஒருவர் சந்தேகிக்கிறார், வடக்கு இத்தாலியைச் சேர்ந்த இந்த சிறிய சிவப்பு ஹேர்டு பிரான்சிஸ்கன், பெருவில் இந்தியர்களை மதம் மாற்றி, விபத்தை நேரில் பார்த்தார்.

அது மிகவும் வெப்பமான நண்பகலாக இருந்தது, அந்த கொடிய நண்பகல், ஒரு மலையின் தோளைச் சுற்றி வந்த சகோதரர் ஜூனிபர் தனது நெற்றியைத் துடைத்துவிட்டு, தூரத்தில் உள்ள பனி சிகரங்களின் திரையைப் பார்த்து, பின்னர் அவருக்குக் கீழே உள்ள பள்ளத்தாக்கில் இருண்ட இறகுகளால் நிரப்பப்பட்டார். பச்சை மரங்கள் மற்றும் பச்சை பறவைகள் மற்றும் அதன் ஓசியர் ஏணி மூலம் கடந்து. மகிழ்ச்சி அவருக்குள் இருந்தது; விஷயங்கள் மோசமாக நடக்கவில்லை. கைவிடப்பட்ட பல சிறிய தேவாலயங்களை அவர் திறந்து வைத்திருந்தார், மேலும் இந்தியர்கள் ஆரம்ப மாஸ்ஸில் ஊர்ந்து கொண்டிருந்தனர் மற்றும் அதிசயத்தின் தருணத்தில் தங்கள் இதயங்கள் உடைந்து விடும் போல் புலம்பினர். ஒருவேளை அது அவருக்கு முன் பனியில் இருந்து சுத்தமான காற்று; கவிதையின் ஒரு கணம் அவரைத் துலக்கிய நினைவே உதவியான மலைகளை நோக்கிக் கண்களை உயர்த்தச் செய்தது. எல்லா நிகழ்வுகளிலும் அவர் அமைதியாக உணர்ந்தார். பின்னர் அவரது பார்வை பாலத்தின் மீது விழுந்தது, அந்த நேரத்தில் ஒரு முறுக்கு சத்தம் காற்றை நிரப்பியது, சில இசைக்கருவிகளின் சரம் பயன்படுத்தப்படாத அறையில் ஒடித்தது போல், பாலம் பிரிந்து ஐந்து சைகை எறும்புகளை கீழே உள்ள பள்ளத்தாக்கில் வீசுவதைக் கண்டார்.

வேறு யாரேனும் ரகசிய மகிழ்ச்சியுடன் தனக்குள் சொல்லிக்கொண்டிருப்பார்கள்: "பத்து நிமிடங்களுக்குள் நானே...!" ஆனால் சகோதரர் ஜூனிபரை சந்தித்தது மற்றொரு எண்ணம்: " அந்த ஐந்து பேருக்கு ஏன் மெலிந்தது?" பிரபஞ்சத்தில் ஏதேனும் திட்டம் இருந்திருந்தால், ஒரு மனித வாழ்க்கையில் ஏதேனும் மாதிரிகள் இருந்தால், நிச்சயமாக அந்த வாழ்க்கையில் மர்மமான முறையில் மறைந்திருப்பதைக் கண்டுபிடிக்க முடியும். ஒன்று விபத்தால் வாழ்ந்து தற்செயலாக இறப்போம், அல்லது திட்டமிட்டுத் திட்டமிட்டு இறப்போம், அந்த ஐந்து பேரின் ரகசிய வாழ்க்கையையும், அந்தத் தருணத்தில் காற்றில் விழுந்து ஆச்சரியப்படும்படியும் அந்த நிமிடத்தில் சகோதரர் ஜூனிபர் தீர்மானித்தார். அவர்கள் வெளியேறுவதற்கான காரணம்.

* * * * * * *

சரியான அறிவியலில் இறையியல் இடம் பெறுவதற்கான நேரம் இது என்று சகோதரர் ஜூனிபருக்குத் தோன்றியது, அதை அவர் நீண்ட காலமாக அங்கு வைக்க விரும்பினார். அவருக்கு இதுவரை இல்லாதது ஒரு ஆய்வகம். ஓ, மாதிரிகள் பற்றாக்குறை இருந்ததில்லை; அவரது குற்றச்சாட்டுகள் எவ்வளவோ பேரழிவை சந்தித்தன - சிலந்திகள் அவர்களைக் குத்திவிட்டன; அவர்களின் நுரையீரல் தொடப்பட்டது; அவர்களின் வீடுகள் எரிந்து நாசமாகிவிட்டன, அவர்களுடைய பிள்ளைகளுக்கு நடந்தவைகள், அதிலிருந்து ஒருவர் மனதைத் தவிர்க்கிறார். ஆனால் மனித துயரத்தின் இந்த சந்தர்ப்பங்கள் ஒருபோதும் அறிவியல் ஆய்வுக்கு மிகவும் பொருத்தமானதாக இருந்ததில்லை. சரியான கட்டுப்பாடு என்று அழைக்கும் நமது நல்ல அறிவாளிகள் என்னவென்றால் அவர்களுக்குப் பற்றாக்குறை இருந்தது . விபத்து மனித பிழையைச் சார்ந்தது, எடுத்துக்காட்டாக, அல்லது நிகழ்தகவு கூறுகளைக் கொண்டிருந்தது. ஆனால் சான் லூயிஸ் ரே பாலத்தின் இந்த சரிவு கடவுளின் ஒரு சுத்த செயல். இது ஒரு சரியான ஆய்வகத்தை வழங்கியது. இங்கே இறுதியாக ஒரு தூய நிலையில் அவரது நோக்கங்களை ஆச்சரியப்படுத்த முடியும்.

சகோதரர் ஜூனிபரைத் தவிர வேறு யாரிடமிருந்தும் இந்த திட்டம் வருவது சரியான சந்தேகத்தின் மலராக இருக்கும் என்பதை நீங்களும் நானும் பார்க்க முடியும். இது சொர்க்கத்தின் நடைபாதைகளில் நடக்க விரும்பிய மற்றும் அங்கு செல்வதற்கு பாபல் கோபுரத்தை கட்டிய பெருமைமிக்க ஆத்மாக்களின் முயற்சியை ஒத்திருந்தது. ஆனால் எங்கள் பிரான்சிஸ்கனுக்கு சோதனையில் சந்தேகம் எதுவும் இல்லை. அவருக்கு பதில் தெரியும். அவர் அதை வரலாற்று ரீதியாகவும், கணித ரீதியாகவும், தன்னை மதம் மாறியவர்களுக்கு நிரூபிக்க விரும்பினார்,-ஏழை பிடிவாதமாக மதம் மாறியவர்கள், அவர்களின் வலிகள் தங்கள் சொந்த நலனுக்காக தங்கள் வாழ்க்கையில் செருகப்பட்டதாக நம்புவதில் மிகவும் மெதுவாக இருந்தார். மக்கள் எப்பொழுதும் நல்ல ஒலி ஆதாரங்களைக் கேட்டுக்கொண்டிருந்தனர்; சந்தேகம் மனித மார்பில் நித்தியமாக எழுகிறது, விசாரணை உங்கள் பார்வையில் உங்கள் எண்ணங்களைப் படிக்கக்கூடிய நாடுகளில் கூட.

சகோதரர் ஜூனிபர் இப்படிப்பட்ட முறைகளைக் கையாள முயற்சிப்பது இது முதல் முறையல்ல. அடிக்கடி அவர் செய்ய வேண்டிய நீண்ட பயணங்களில் (திருச்சபையிலிருந்து திருச்சபைக்கு ஓடுவது, அவரது அங்கியை முழங்காலில் மாட்டிக் கொண்டது, அவசரம்) அவர் மனிதனுக்கு கடவுளின் வழிகளை நியாயப்படுத்தும் சோதனைகளை கனவு காண்கிறார். உதாரணமாக, மழைக்கான பிரார்த்தனைகள் மற்றும் அவற்றின் முடிவுகளின் முழுமையான பதிவு. அடிக்கடி அவர் தனது சிறிய தேவாலயங்களில் ஒன்றின் படிகளில் நின்று கொண்டிருந்தார், அவரது மந்தை சுட்ட தெருவில் அவருக்கு முன் மண்டியிட்டது. பெரும்பாலும் அவர் தனது கைகளை வானத்தை நோக்கி நீட்டி, அற்புதமான சடங்குகளை அறிவித்தார். அடிக்கடி அல்ல, ஆனால் பல முறை, அந்த நல்லொழுக்கம் தனக்குள் நுழைவதை உணர்ந்து, அடிவானத்தில் சிறிய மேகம் உருவாவதைக் கண்டான். ஆனால் வாரங்கள் சென்றபோது பல முறைகள் இருந்தன ... ஆனால் அவற்றை ஏன் நினைக்க வேண்டும்? மழையும் வறட்சியும் புத்திசாலித்தனமாகப் பிரிக்கப்பட்டது என்பதை அவர் நம்ப வைக்க முயன்றது அவரல்ல.

இதனால் விபத்து நடந்த தருணத்தில் அவருக்குள் மன உறுதி எழுந்தது. லிமாவில் உள்ள அனைத்து கதவுகளையும் தட்டி, ஆயிரக்கணக்கான கேள்விகளைக் கேட்டு, பல குறிப்பேடுகளை நிரப்பி, இழந்த ஐந்து உயிர்களில் ஒவ்வொன்றும் ஒரு முழுமையான முழுமையானது என்ற உண்மையை நிறுவும் முயற்சியில், ஆறு வருடங்கள் தன்னைத்தானே பிஸியாக இருக்கத் தூண்டியது. அவர் விபத்தின் ஏதோவொரு நினைவுச்சின்னத்தில் பணிபுரிகிறார் என்பது அனைவருக்கும் தெரியும், மேலும் அனைவரும் மிகவும் உதவியாகவும் தவறாகவும் இருந்தனர். ஒரு சிலர் அவரது செயல்பாட்டின் முக்கிய நோக்கத்தை அறிந்திருந்தனர் மற்றும் உயர் இடங்களில் ஆதரவாளர்கள் இருந்தனர்.

இந்த விடாமுயற்சியின் விளைவாக ஒரு மகத்தான புத்தகம் இருந்தது, அதை நாம் பின்னர் பார்ப்போம், பெரிய சதுக்கத்தில் ஒரு அழகான வசந்த காலையில் பகிரங்கமாக எரிக்கப்பட்டது. ஆனால் ஒரு ரகசிய நகல் இருந்தது, பல ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு, அதிக அறிவிப்பு இல்லாமல் அது சான் மார்கோ பல்கலைக்கழகத்தின் நூலகத்திற்குச் சென்றது. அது ஒரு அலமாரியில் தூசி சேகரிக்கும் இரண்டு பெரிய மர அட்டைகளுக்கு இடையில் உள்ளது. இது விபத்தில் பாதிக்கப்பட்டவர்களில் ஒன்றன் பின் ஒன்றாகக் கையாளப்படுகிறது, ஆயிரக்கணக்கான சிறிய உண்மைகள் மற்றும் நிகழ்வுகள் மற்றும் சாட்சியங்களை பட்டியலிடுகிறது, மேலும் கடவுள் ஏன் அந்த நபரின் மீதும் அந்த நாளில் அவருடைய ஞானத்தை வெளிப்படுத்தினார் என்பதை விவரிக்கும் கண்ணியமான பத்தியுடன் முடிவடைகிறது. ஆயினும் அவரது விடாமுயற்சியால் சகோதரர் ஜூனிபர் டோனா மரியாவின் வாழ்க்கையின் மைய ஆர்வத்தை அறிந்திருக்கவில்லை; அல்லது மாமா பியோவின், எஸ்டெபனின் கூட இல்லை. மேலும், இன்னும் நிறைய தெரியும் என்று கூறிக்கொள்ளும் நான், வசந்த காலத்துக்குள் இருக்கும் வசந்தத்தை கூட நான் தவறவிட்டிருக்க வாய்ப்பில்லையா?

நாம் ஒருபோதும் அறிய மாட்டோம் என்றும், கடவுள்களுக்கு நாம் கோடை நாளில் சிறுவர்கள் கொல்லும் ஈக்கள் போன்றவர்கள் என்றும் சிலர் கூறுகிறார்கள், மாறாக, சிட்டுக்குருவிகள் துலக்கப்படாத இறகுகளை இழக்காது என்றும் கூறுகிறார்கள். கடவுளின் விரல்.

பகுதி இரண்டு: மார்க்யூசா டி மாண்டேமேயர்

ஏNY ஸ்பானிய பள்ளி மாணவன் டோனா மரியா, மார்கேசா டி மாண்டேமேயர் பற்றி சகோதரர் ஜூனிபர் பல வருட ஆராய்ச்சியில் கண்டுபிடித்ததை விட இன்று அதிகம் தெரிந்து கொள்ள வேண்டும். அவர் இறந்த ஒரு நூற்றாண்டிற்குள் அவரது கடிதங்கள் ஸ்பானிஷ் இலக்கியத்தின் நினைவுச்சின்னங்களில் ஒன்றாக மாறியது மற்றும் அவரது வாழ்க்கை மற்றும் காலங்கள் நீண்ட ஆய்வுகளின் பொருளாக இருந்தன. ஆனால் அவரது வாழ்க்கை வரலாற்றாசிரியர்கள் ஒரு திசையில் ஃபிரான்சிஸ்கன் செய்ததைப் போல மற்றொரு திசையில் தவறாகப் புரிந்துகொண்டனர்; அவளுடைய கடிதங்களில் நிறைந்திருக்கும் சில அழகுகளை அவளுடைய வாழ்க்கையிலும் மனிதனிலும் திரும்பப் படிக்க, அவர்கள் அவளுக்கு பல கருணைகளுடன் முதலீடு செய்ய முயன்றனர், அதேசமயம் இந்த அற்புதமான பெண்ணைப் பற்றிய உண்மையான அறிவு அனைத்தும் அவளை அவமானப்படுத்துவதற்கும் அவளை விட்டு விலகுவதற்கும் ஆகும். எல்லா அழகுகளிலும் ஒருவரைக் காப்பாற்றுங்கள்.

அவர் ஒரு துணி வியாபாரியின் மகள், அவர் பணத்தையும் பிளாசாவின் கல்லெறிவுக்குள் லிமியர்களின் வெறுப்பையும் பெற்றார். அவளுடைய குழந்தைப் பருவம் மகிழ்ச்சியற்றது: அவள் அசிங்கமானவள்; அவள் தடுமாறினாள்; சில சமூக வசீகரங்களைத் தூண்டும் முயற்சியில் அவளது தாயார் கிண்டல்களால் அவளைத் துன்புறுத்தினார், மேலும் உண்மையான நகைகளை அணிந்துகொண்டு ஊர் சுற்றும்படி கட்டாயப்படுத்தினார். அவள் தனியாக வாழ்ந்தாள், அவள் தனியாக நினைத்தாள். பல வழக்குரைஞர்கள் தங்களை முன்வைத்தனர், ஆனால் அவளால் முடிந்தவரை அவள் காலத்தின் மாநாட்டிற்கு எதிராக போராடினாள் மற்றும் தனிமையில் இருக்க உறுதியாக இருந்தாள். அவரது தாயுடன் வெறித்தனமான காட்சிகள், பழிவாங்கல்கள், அலறல்கள் மற்றும் கதவுகளை சாத்துவது போன்ற காட்சிகள் இருந்தன. கடைசியாக இருபத்தி ஆறாவது வயதில், அவள் ஒரு அபத்தமான மற்றும் பாழடைந்த பிரபுவுடன் திருமணம் செய்துகொண்டதைக் கண்டாள், மேலும் லிமா கதீட்ரல் அவளது விருந்தினர்களின் ஏளனங்களால் மிகவும் சலசலத்தது. இன்னும் அவள் தனியாக வாழ்ந்தாள், தனியாக நினைத்தாள், அவளுக்கு ஒரு நேர்த்தியான மகள் பிறந்ததும், அவள் மீது ஒரு உருவ வழிபாட்டின் அன்பைக் கட்டினாள். ஆனால் சிறிய கிளாரா தன் தந்தையை பின் தொடர்ந்தாள்; அவள் குளிர்ச்சியாகவும் புத்திசாலியாகவும் இருந்தாள். எட்டாவது வயதில் தன் தாயின் பேச்சை நிதானமாகச் சரிசெய்து, தற்போது வியப்புடனும் வெறுப்புடனும் அவளைப் பற்றிக் கொண்டிருந்தாள். பயந்துபோன தாய் சாந்தமாகவும் பணிவாகவும் ஆனார், ஆனால் பதட்டமான கவனத்துடனும் சோர்வுற்ற அன்புடனும் டோனா கிளாராவைத் துன்புறுத்துவதை அவளால் தடுக்க முடியவில்லை. மீண்டும் வெறித்தனமான பழிவாங்கல்கள், அலறல்கள் மற்றும் கதவுகள் சாத்தப்பட்டன. அவருக்கு வந்த திருமண வாய்ப்புகளில் இருந்து, டோனா கிளாரா வேண்டுமென்றே அவளை ஸ்பெயினுக்கு அகற்ற வேண்டிய ஒன்றைத் தேர்ந்தெடுத்தார். எனவே ஸ்பெயினுக்கு அவள் சென்றாள், அந்த நாட்டிலிருந்து ஒருவரின் கடிதத்திற்கு பதில் பெற ஆறு மாதங்கள் ஆகும். நீண்ட பயணத்திற்கு முன் விடுப்பு எடுப்பது பெருவில் சர்ச்சின் முறையான சேவைகளில் ஒன்றாக மாறியது. கப்பல் ஆசீர்வதிக்கப்பட்டது மற்றும் கப்பலுக்கும் கடற்கரைக்கும் இடையில் இடைவெளி விரிவடைந்ததும் இரு நிறுவனங்களும் மண்டியிட்டு ஒரு பாடலைப் பாடின, அது திறந்த வெளியில் பலவீனமாகவும் பயமாகவும் ஒலிக்கத் தவறவில்லை. டோனா கிளாரா மிகவும் வியக்கத்தக்க அமைதியுடன் பயணம் செய்தார், பிரகாசமான கப்பலைப் பார்க்க தனது தாயை விட்டுவிட்டு, அவளுடைய கை இப்போது அவளுடைய இதயத்தையும் இப்போது அவளுடைய வாயையும் அழுத்துகிறது. அமைதியான பசிபிக் மற்றும் அதன் மேலே எப்போதும் அசைவற்றுத் தொங்கும் மகத்தான முத்து மேகங்களின் பார்வை மங்கலாகவும், கோடுகளாகவும் மாறியது.

லிமாவில் தனித்து விடப்பட்ட மார்கேசாவின் வாழ்க்கை மேலும் மேலும் உள்நோக்கி வளர்ந்தது. அவள் உடையில் அலட்சியமாக இருந்தாள், தனிமையில் இருக்கும் எல்லா மனிதர்களையும் போலவே அவள் தனக்குத்தானே கேட்கும்படியாக பேசினாள். அவளுடைய இருப்பு அனைத்தும் அவள் மனதின் எரியும் மையத்தில் இருந்தது. அந்த மேடையில் அவரது மகளுடன் முடிவில்லாத உரையாடல்கள் நிகழ்த்தப்பட்டன, சாத்தியமற்ற சமரசங்கள், நித்தியமாக வருத்தம் மற்றும் மன்னிப்பு ஆகியவற்றின் காட்சிகள். தெருவில் ஒரு வயதான பெண்ணின் சிவப்பு நிற விக் ஒரு காதுக்கு மேல் விழுந்திருப்பதை நீங்கள் பார்த்தீர்கள், அவளுடைய இடது கன்னத்தில் தொழுநோயாளி பாசத்தால் கோபமாக இருந்தது, வலதுபுறம் முரட்டுத்தனமாக சரிசெய்தல். அவள் கன்னம் வறண்டதில்லை; அவள் உதடுகள் ஒருபோதும் அசையவில்லை. லிமா ஒரு விசித்திரமான நகரமாக இருந்தது, ஆனால் அங்கும் அவள் தெருக்களில் ஓட்டும்போது அல்லது அதன் தேவாலயங்களின் படிகளை மாற்றியமைக்கும்போது அது வேடிக்கையாக மாறியது. அவள் தொடர்ந்து குடிபோதையில் இருந்ததாக கருதப்பட்டது. அவளைப் பற்றி மோசமான விஷயங்கள் கூறப்பட்டன, அவளைப் பூட்ட வேண்டும் என்று மனுக்கள் குவிந்தன. விசாரணைக்கு முன்பு அவள் மூன்று முறை கண்டிக்கப்பட்டாள். அவளுடைய மருமகன் ஸ்பெயினில் செல்வாக்கு குறைவாக இருந்திருந்தால், அவளுடைய விநோதத்திற்காகவும் அவளுடைய பரந்த வாசிப்புக்காகவும் அவளைத் துன்புறுத்திய துணை நீதிமன்றத்தைப் பற்றி எப்படியாவது சில நண்பர்களைச் சேகரிக்கவில்லை என்றால் அவள் எரிக்கப்பட்டிருக்கலாம் என்பது சாத்தியமில்லை.

தாய்க்கும் மகளுக்கும் இடையிலான உறவுகளின் துன்பகரமான தன்மை, பணத்தின் மீதான தவறான புரிதலால் மேலும் மன உளைச்சலுக்கு ஆளானது. காண்டேசா தனது தாயிடமிருந்து அழகான கொடுப்பனவையும் அடிக்கடி பரிசுகளையும் பெற்றார். டோனா கிளாரா விரைவில் ஸ்பானிஷ் நீதிமன்றத்தில் உளவுத்துறையின் சிறந்த பெண்ணாக ஆனார். பெருவின் செல்வங்கள் அனைத்தும் அவள் தனக்கென கற்பனை செய்த பிரமாண்டமான பாணியில் அவளை பராமரிக்க போதுமானதாக இருக்காது. விசித்திரமாக, அவளுடைய ஆடம்பரம் அவளது இயல்பின் சிறந்த குணாதிசயங்களில் ஒன்றிலிருந்து தொடர்ந்தது: அவள் தன் நண்பர்கள், அவளுடைய வேலைக்காரர்கள் மற்றும் தலைநகரில் உள்ள அனைத்து ஆர்வமுள்ள நபர்களையும் தன் குழந்தைகளாகக் கருதினாள். உண்மையில், உலகில் ஒரே ஒரு நபர் மட்டுமே இருப்பதாகத் தோன்றியது, அவரை நோக்கி அவள் அன்பான அலுவலகங்களில் செலவிடவில்லை. அவரது பாதுகாவலர்களில் கார்ட்டோகிராஃபர் டி பிளாசிஸ் (அவரது புதிய உலகின் வரைபடங்கள் மார்கேசா டி மாண்டேமேயருக்கு அர்ப்பணிக்கப்பட்டது, லிமாவில் உள்ள பிரபுக்களின் கர்ஜனைகளுக்கு மத்தியில் அவர் " அவரது நகரத்தின் அபிமானம் மற்றும் மேற்கில் உதிக்கும் சூரியன் " என்று படித்தார்) ; மற்றொருவர் அசுவேரியஸ் என்ற விஞ்ஞானி, ஹைட்ராலிக்ஸ் விதிகள் பற்றிய அவரது ஆய்வுக் கட்டுரை மிகவும் பரபரப்பானது என்று விசாரணையால் அடக்கப்பட்டது. ஒரு தசாப்தத்திற்கு காண்டேசா ஸ்பெயினின் அனைத்து கலைகளையும் அறிவியலையும் உண்மையில் நிலைநிறுத்தினார்; அந்த நேரத்தில் மறக்க முடியாத எதுவும் உருவாகவில்லை என்பது அவளுடைய தவறு அல்ல.

டோனா கிளாரா வெளியேறிய சுமார் நான்கு ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு, டோனா மரியா ஐரோப்பாவிற்குச் செல்ல அனுமதி பெற்றார். இரு தரப்பிலும் வருகையானது சுய நிந்தனையில் நன்கு ஊட்டப்பட்ட தீர்மானங்களுடன் எதிர்பார்க்கப்பட்டது: ஒன்று பொறுமையாக இருக்க வேண்டும், மற்றொன்று வெளிக்காட்டாமல் இருக்க வேண்டும். இரண்டும் தோல்வியடைந்தன. ஒவ்வொருவரும் ஒருவரையொருவர் சித்திரவதை செய்து, சுய கண்டனத்தின் மாற்றங்களாலும், உணர்ச்சியின் வெடிப்புகளாலும் தன் மனதை இழக்கும் கட்டத்தில் இருந்தனர். ஒரு நாள் டோனா மரியா விடியும் முன் எழுந்து, தன் மகள் தூங்கிக் கொண்டிருந்த கதவை முத்தமிடத் துணியாமல், கப்பலைப் பிடித்து அமெரிக்கா திரும்பினாள். இனிமேல் கடிதம் எழுதுவது வாழ முடியாத அனைத்து பாசங்களின் இடத்தைப் பிடிக்க வேண்டியிருந்தது.

வியக்க வைக்கும் உலகில் பள்ளி மாணவர்களின் பாடப்புத்தகமாகவும், இலக்கண அறிஞர்களின் எறும்பு குன்றாகவும் மாறிய கடிதங்கள் அவளது கடிதங்கள். டோனா மரியா அவளுடன் பிறக்காமல் இருந்திருந்தால், அவளுடைய மேதையைக் கண்டுபிடித்திருப்பாள், அவளுடைய அன்பிற்கு அவள் தொலைதூரக் குழந்தையின் கவனத்தை, ஒருவேளை போற்றுதலைக் கவருவது அவசியமாக இருந்தது. சமூகத்தின் ஏளனங்களைத் துண்டிக்க, சமூகத்திற்கு வெளியே செல்லும்படி அவள் கட்டாயப்படுத்தினாள்; அவள் கண்ணைக் கவனிக்கக் கற்றுக் கொடுத்தாள்; அதன் விளைவுகளைக் கண்டறிய தன் மொழியின் தலைசிறந்த படைப்புகளைப் படித்தாள்; அவர்களின் உரையாடலுக்காக கொண்டாடப்பட்டவர்களின் நிறுவனத்தில் அவள் தன்னை உள்வாங்கினாள். அவளுடைய பரோக் அரண்மனையில் இரவோடு இரவாக அவள் நம்பமுடியாத பக்கங்களை எழுதினாள், மீண்டும் எழுதினாள், அவளுடைய விரக்தியான மனதிலிருந்து புத்திசாலித்தனம் மற்றும் கருணையின் அற்புதங்கள், துணை நீதிமன்றத்தின் வடிகட்டப்பட்ட நாளாகமம் ஆகியவற்றை கட்டாயப்படுத்தினாள். அவளுடைய மகள் கடிதங்களை அரிதாகவே பார்க்கிறாள் என்பதையும், அவற்றைப் பாதுகாக்க மருமகனுக்கு நாங்கள் கடமைப்பட்டிருக்கிறோம் என்பதையும் இப்போது நாங்கள் அறிவோம்.

அவரது கடிதங்கள் அழியாதவை என்பதை அறிந்து மார்கெசா வியந்திருப்பார். ஆயினும்கூட, பல விமர்சகர்கள் அவர் சந்ததியினரின் மீது ஒரு கண் வைத்திருப்பதாகக் குற்றம் சாட்டியுள்ளனர் மற்றும் துணிச்சலான துண்டுகள் என்ற காற்றைக் கொண்ட பல கடிதங்களை சுட்டிக்காட்டுகின்றனர். பெரும்பாலான கலைஞர்கள் பொதுமக்களை திகைக்க வைக்கும் அதே வலியை டோனா மரியா தனது மகளை திகைக்க வைக்க வேண்டும் என்பது அவர்களுக்கு சாத்தியமற்றதாக தோன்றுகிறது. அவளுடைய மருமகனைப் போலவே அவர்கள் அவளைத் தவறாகப் புரிந்துகொண்டனர்: காண்டே அவளுடைய கடிதங்களில் மகிழ்ச்சியடைந்தார், ஆனால் அவர் அந்த பாணியை ரசித்தபோது, ​​அவர்களின் செழுமையையும் எண்ணத்தையும் பிரித்தெடுத்தார் என்று நினைத்தார், (பெரும்பாலான வாசகர்கள் செய்வது போல) இலக்கியத்தின் முழு நோக்கத்தையும் காணவில்லை. இது இதயத்தின் குறியீடாகும். உடை என்பது கசப்பான திரவம் உலகிற்கு பரிந்துரைக்கப்படும் மங்கலான இழிவான பாத்திரம். அவரது கடிதங்கள் மிகவும் நன்றாக இருந்தன என்பதை அறிந்து மார்கேசா ஆச்சரியப்பட்டிருப்பார், ஏனென்றால் அத்தகைய ஆசிரியர்கள் எப்போதும் தங்கள் மனதின் உன்னதமான வானிலையில் வாழ்கிறார்கள், மேலும் நமக்கு குறிப்பிடத்தக்கதாகத் தோன்றும் தயாரிப்புகள் அவர்களுக்கு ஒரு நாள் வழக்கத்தை விட மிகச் சிறந்தவை.

இந்த வயதான பெண்மணி தனது பால்கனியில் மணிக்கணக்காக உட்கார்ந்து கொண்டிருந்தார், அவரது ஒற்றைப்படை வைக்கோல் தொப்பி, வரிசையாக மற்றும் மஞ்சள் நிற முகத்தில் ஊதா நிற நிழலை வீசியது. எத்தனை முறை தன் ரத்தினக் கைகளால் தன் பக்கங்களைப் புரட்டும்போது, ​​தன் இதயத்தில் ஏற்படும் நிலையான வலிக்கு ஒரு கரிம இருக்கை இருக்கிறதா என்று கிட்டத்தட்ட கேளிக்கையுடன் தன்னைத்தானே கேட்டுக்கொள்வாள். அந்த அடிபட்ட சிம்மாசனத்தை ஒரு நுட்பமான மருத்துவர் கடைசியாக ஒரு அடையாளத்தைக் கண்டுபிடித்து, ஆம்பிதியேட்டரை நோக்கி தனது முகத்தை உயர்த்தி தனது மாணவர்களிடம் கூக்குரலிட முடியுமா என்று அவள் ஆச்சரியப்பட்டாள்: "இந்தப் பெண் கஷ்டப்பட்டாள், அவளுடைய துன்பம் அவளுடைய இதய அமைப்பில் அதன் அடையாளத்தை வைத்திருக்கிறது. ." இந்த எண்ணம் அடிக்கடி அவளைச் சந்தித்தது, ஒரு நாள் அவள் அதை ஒரு கடிதத்தில் எழுதினாள், அவளுடைய மகள் அவளை ஒரு உள்நோக்கத்திற்காகவும் துக்கத்தின் வழிபாட்டிற்காகவும் திட்டினாள்.

பதிலுக்கு அவள் ஒருபோதும் நேசிக்கப்பட மாட்டாள் என்ற அறிவு, பாறைகளின் மீது ஒரு அலை செயல்படுவது போல அவளுடைய யோசனைகளின் மீது செயல்பட்டது. அவளுடைய மத நம்பிக்கைகள் முதலில் சென்றன, ஏனென்றால் அவள் ஒரு கடவுளை அல்லது அழியாமையைக் கேட்கக்கூடியது, மகள்கள் தங்கள் தாய்களை நேசிக்கும் இடத்தின் பரிசு; ஒரு பாடலுக்கு நீங்கள் வைத்திருக்கக்கூடிய சொர்க்கத்தின் மற்ற பண்புகள். அடுத்து தன்னைப் பற்றியவர்களின் நேர்மையில் அவள் நம்பிக்கை இழந்தாள். யாரும் (தன்னைத் தவிர) யாரையும் நேசிப்பதாக அவள் ரகசியமாக நம்ப மறுத்தாள். எல்லா குடும்பங்களும் பழக்கவழக்கத்தின் வீணான சூழ்நிலையில் வாழ்ந்தன மற்றும் இரகசிய அலட்சியத்துடன் ஒருவருக்கொருவர் முத்தமிட்டன. இவ்வுலக மக்கள் அகங்காரத்தின் கவசம் அணிந்து, தன்னைப் பார்த்துக் குடித்து, பாராட்டுத் தாகம், அவர்களிடம் சொன்னதைக் கொஞ்சமும் கேட்காமல், தங்கள் நெருங்கிய நண்பர்களுக்கு நேர்ந்த விபத்துக்களால் அசையாமல், எல்லா முறையீடுகளுக்கும் பயந்து நடமாடுவதை அவள் கண்டாள். அது அவர்களின் சொந்த ஆசைகளுடன் நீண்ட தொடர்பை குறுக்கிடலாம். இவர்கள் கேத்தாய் முதல் பெரு வரை ஆதாமின் மகன்கள் மற்றும் மகள்கள். பால்கனியில் அவளது எண்ணங்கள் இந்த திருப்பத்தை அடைந்தபோது, ​​​​அவளும் பாவம் செய்ததை அறிந்த அவள் வாய் வெட்கத்தால் சுருங்கியது, மேலும் தன் மகள் மீதான அவளுடைய காதல் அன்பின் அனைத்து வண்ணங்களையும் உள்ளடக்கும் அளவுக்கு பரந்ததாக இருந்தாலும், அது ஒரு நிழல் இல்லாமல் இல்லை. கொடுங்கோன்மை: அவள் தன் மகளை நேசித்தாள் தன் மகளுக்காக அல்ல, அவளுக்காக. இந்த இழிவான பந்தத்திலிருந்து தன்னை விடுவித்துக் கொள்ள ஆசைப்பட்டாள்; ஆனால் பேரார்வம் சமாளிக்க முடியாத அளவுக்கு கடுமையாக இருந்தது. பின்னர் அந்த பச்சை பால்கனியில் ஒரு விசித்திரமான போர் கொடூரமான வயதான பெண்ணை உலுக்கும், ஒரு சோதனைக்கு எதிராக ஒரு பயனற்ற போராட்டம், அவள் ஒருபோதும் அடிபணிய வாய்ப்பில்லை. அவர்களுக்கிடையே நான்காயிரம் மைல்கள் இருக்குமாறு தன் மகள் பார்த்துக்கொண்டிருக்கும்போது அவள் தன் மகளை எப்படி ஆள முடியும்? ஆயினும்கூட, டோனா மரியா தனது சோதனையின் ஆவியுடன் மல்யுத்தம் செய்தார், மேலும் ஒவ்வொரு சந்தர்ப்பத்திலும் மோசமாக இருந்தார். அவள் தன் மகளை தனக்காக விரும்பினாள்; அவள் சொல்வதைக் கேட்க விரும்பினாள்: "அனைத்து தாய்மார்களிலும் நீங்கள் சிறந்தவர்"; அவள் கிசுகிசுப்பதைக் கேட்க அவள் ஏங்கினாள்: "என்னை மன்னியுங்கள்."

ஸ்பெயினில் இருந்து அவள் திரும்பிய சுமார் இரண்டு ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு, மார்கேசாவின் உள் வாழ்க்கையைப் பற்றிச் சொல்லக்கூடிய பல தெளிவற்ற நிகழ்வுகள் நடந்தன. அவற்றைப் பற்றிய மிகக் குறைவான குறிப்பு மட்டுமே கடிதத்தில் உள்ளது, ஆனால் அது XXII கடிதத்தில் காணப்படுவதால், கடிதத்தின் முதல் பகுதியின் மொழிபெயர்ப்பையும் விளக்கத்தையும் கொடுக்க நான் என்னால் முடிந்த அனைத்தையும் செய்வேன்:

" ஸ்பெயினில் டாக்டர்கள் இல்லையா? ஃபிளாண்டர்ஸைச் சேர்ந்த அந்த நல்ல மனிதர்கள் உங்களுக்கு உதவி செய்தவர்கள் எங்கே? ஐயோ, என் பொக்கிஷமே, இத்தனை வாரங்கள் உங்கள் சளியைத் தாங்க அனுமதித்ததற்காக நாங்கள் உங்களை எப்படி தண்டிப்பது? என் குழந்தை காரணத்தைப் பார்க்கிறது, சொர்க்கத்தின் தேவதைகளே, என் குழந்தையைப் பகுத்தறிவைப் பார்க்கும்படி நான் உங்களைக் கேட்டுக்கொள்கிறேன், இப்போது நீங்கள் நன்றாக இருக்கிறீர்கள், நான் உங்களிடம் கெஞ்சுகிறேன், ஜலதோஷத்தின் முதல் எச்சரிக்கை வரும்போது நீங்கள் நன்றாக ஆவியாகி படுக்கைக்குச் செல்வீர்கள் என்று உறுதியளிக்கிறேன். இங்கே பெருவில் நான் நிராதரவாக இருக்கிறேன், என்னால் ஒன்றும் செய்ய முடியாது, அன்பே, சுயமாக இருக்காதே, கடவுள் உன்னை ஆசீர்வதிப்பாராக எனக்குத் தெரியாது, அதனால் எந்தத் தீங்கும் செய்ய முடியாது, கான்வென்ட்டில் உள்ள முட்டாள் சகோதரிகள் அதை மிகவும் விடாமுயற்சியுடன் உள்ளிழுக்கிறார்கள், மாஸ்ஸில் உள்ள தூபத்தின் வாசனையை உணர முடியாது, எனக்கு தெரியாதது எதுவாக இருந்தாலும், முயற்சி செய்யுங்கள்.

" அமைதியாக இருங்கள், என் அன்பே, நான் அவரது மாஸ். கத்தோலிக்க மாட்சிமைக்கு சரியான தங்கச் சங்கிலியை அனுப்புகிறேன் ." (அவளுடைய மகள் அவளுக்கு எழுதியிருந்தாள்: " சங்கிலி நல்ல நிலையில் வந்தது, நான் அதை குழந்தைகளின் கிறிஸ்டினிங்கில் அணிந்தேன். கத்தோலிக்க மாட்சிமை மிக்க கத்தோலிக்க மாட்சிமை பாராட்டத்தக்கது, நீங்கள் அதை எனக்குக் கொடுத்தீர்கள் என்று நான் அவரிடம் சொன்னபோது அவர் உங்களுக்கு அனுப்பினார். உங்கள் ரசனைக்கு பாராட்டுக்கள். முடிந்தவரை அவருக்கு ஒருவரை அனுப்பத் தவறாதீர்கள்; சேம்பர்லைன் மூலம் உடனடியாக அனுப்புங்கள்.") "அதைப் பெறுவதற்கு நான் ஒரு படத்திற்குள் நடக்க வேண்டும் என்று அவருக்குத் தெரியாது. சான் மார்ட்டின் புனித ஸ்தலத்தில் மடாலயத்தை நிறுவிய வைஸ்ராயின் வெலாஸ்குவேஸின் உருவப்படம் மற்றும் அவரது மனைவி மற்றும் அவரது மனைவி தங்கச் சங்கிலி அணிந்திருப்பது உங்களுக்கு நினைவிருக்கிறதா? அந்த சங்கிலி மட்டுமே செய்யும் என்று நான் தீர்மானித்தேன். ஒரு நள்ளிரவில் நான் சாக்ரிஸ்டிக்குள் நுழைந்தேன், பன்னிரெண்டு வயது சிறுமியைப் போல ராபிங் டேபிளில் ஏறி உள்ளே சென்றேன், கேன்வாஸ் ஒரு கணம் எதிர்த்தது, ஆனால் அந்த நிறமியின் வழியாக என்னைத் தூக்க ஓவியர் முன் வந்தார், நான் அவரிடம் சொன்னேன், நான் அவரிடம் சொன்னேன். ஸ்பெயினில் உள்ள ஒரு பெண், உலகின் மிகவும் கருணையுள்ள மன்னனுக்குக் கிடைக்கக்கூடிய மிகச்சிறந்த தங்கச் சங்கிலியை பரிசளிக்க விரும்பினாள். அது அவ்வளவு எளிமையாக இருந்தது, அங்கே நாங்கள் நான்கு பேரும், சாம்பல் மற்றும் வெள்ளி நிற காற்றில் வெலாஸ்குவேஸை உருவாக்கி பேசிக்கொண்டு நின்றோம். இப்போது நான் இன்னும் தங்க ஒளி பற்றி நினைத்துக்கொண்டிருக்கிறேன்; நான் அரண்மனையைப் பார்த்துக் கொண்டே இருக்கிறேன்: நான் மாலையை டிடியனில் கடக்க வேண்டும். வைஸ்ராய் என்னை அனுமதிப்பாரா?

" ஆனால் மாண்புமிகு அவருக்கு மீண்டும் கீல்வாதம் உள்ளது. நீதிமன்றத்தின் முகஸ்துதி அவர் அதிலிருந்து விடுபடும் நேரங்கள் உள்ளன என்று வலியுறுத்துவதால் நான் 'மீண்டும்' சொல்கிறேன். இன்று செயின்ட் மார்க்ஸ் நாளில் மாண்புமிகு அவர் இருபத்தி இரண்டு புதிய பல்கலைக்கழகத்திற்குச் செல்லத் தொடங்கினார். டாக்டர்கள் உலகிற்கு கொண்டு வரப்பட்டனர்.அவர் அலறி துடித்தபோது அவரது டிவானில் இருந்து பயிற்சியாளருக்குக் கொண்டு செல்லப்படவில்லை. மேலும் அவர் கதறிக் கொண்டு மேலும் செல்ல மறுத்துவிட்டார். மீண்டும் படுக்கைக்கு அழைத்துச் செல்லப்பட்டார், அங்கு அவர் மிகவும் சுவையான சுருட்டை உடைத்து பெரிச்சோலுக்கு அனுப்பினார். நாங்கள் நீண்ட கோட்பாட்டு முகவரிகளை லத்தீன் மொழியில் கேட்கும்போது, ​​அவர் எங்களைப் பற்றி அதிகமாகவோ அல்லது குறைவாகவோ ஸ்பானிஷ் மொழியில், நகரத்தின் சிவந்த மற்றும் கொடூரமான உதடுகளிலிருந்து கேட்டார் ." (டோனா மரியா தனது மகளின் கடைசி கடிதத்தில் படித்திருந்தாலும், இந்த பத்தியை தானே அனுமதித்தார்: " உங்கள் கடிதங்களில் நீங்கள் சொல்லும் விஷயங்களில் அதிக எச்சரிக்கையுடன் இருக்க வேண்டும் என்று நான் எத்தனை முறை கூற வேண்டும்? அவை அடிக்கடி திறக்கப்பட்டதற்கான அறிகுறிகளைக் காட்டுகின்றன. பயணம், குஸ்கோவில் நான் என்ன சொல்கிறேன் என்பது பற்றிய உங்கள் கருத்துகளை விட வேறு எதுவும் தவறானதாக இருக்க முடியாது. வைசென்டே தனது போஸ்ட்ஸ்கிரிப்ட்டில் உங்களைப் பாராட்டியிருந்தாலும், இதுபோன்ற கருத்துக்கள் வேடிக்கையானவை அல்ல, மேலும் அவை நம்மை ஈர்க்கக்கூடும் இங்கு ஸ்பெயினில் உள்ள சில நபர்களுடன் ஒரு பெரிய பிரச்சனை உள்ளது. உங்கள் கவனக்குறைவு நீண்ட காலமாக உங்கள் பண்ணைக்கு ஓய்வு எடுக்க உத்தரவிடவில்லை என்பதில் நான் தொடர்ந்து ஆச்சரியப்படுகிறேன் .")

" பயிற்சியில் ஒரு பெரிய பிரஸ் இருந்தது, இரண்டு பெண்கள் பால்கனியில் இருந்து விழுந்தனர், ஆனால் அவர்கள் டோனா மெர்சிட் மீது விழுந்ததை கடவுள் பார்த்தார், அவர்கள் டோனா மெர்சிட் மீது விழுந்தனர். மூவரும் மோசமாக பாதிக்கப்பட்டுள்ளனர், ஆனால் ஒரு வருடத்தில் மற்ற விஷயங்களைப் பற்றி யோசிப்பார்கள். ஜனாதிபதி. விபத்து நடந்த தருணத்தில் பேசுவதும், குறுகிய பார்வையற்றதுமாக இருந்ததால், அழுகை, பேச்சு, உடல்கள் விழும் தொந்தரவு என்னவாக இருக்கும் என்று நினைத்துப் பார்க்க முடியவில்லை.அவர் கைதட்டப்படுகிறார் என்ற எண்ணத்தில் அவர் குனிந்ததைப் பார்க்க மிகவும் மகிழ்ச்சியாக இருந்தது.

" பெரிச்சோலைப் பற்றி பேசுகையில், கைதட்டல்களைப் பற்றி பேசுகையில், பெபிடாவும் நானும் இன்று மாலை நகைச்சுவைக்கு செல்ல முடிவு செய்தோம் என்பதை நீங்கள் அறிந்து கொள்ள வேண்டும். பொதுமக்கள் இன்னும் அதன் பேரிச்சோலை சிலை செய்கிறார்கள்; அது அவளது ஆண்டுகளை மன்னிக்கிறது. அவளால் முடிந்ததை அவள் சேமிக்கிறாள் என்று நாங்கள் கூறுகிறோம், ஒவ்வொரு காலையிலும், அவளது கன்னங்களின் குறுக்கே பனி மற்றும் நெருப்பின் மாற்று பென்சில்களை அனுப்புவதன் மூலம் ." (மொழிபெயர்ப்பு ஸ்பெயின் மொழியின் முழு சுறுசுறுப்பையும் சுமந்து செல்லும் இந்த அகந்தைக்கு மிகக் குறைவாகவே உள்ளது. இது காண்டேசாவின் அருவருப்பான முகஸ்துதியாகக் கருதப்பட்டது, அது பொய்யானது. இந்த நேரத்தில் சிறந்த நடிகைக்கு இருபத்தெட்டு வயது; அவரது கன்னங்கள் மென்மையாகவும் மென்மையாகவும் இருந்தன. அடர் மஞ்சள் பளிங்கு பாலிஷ் மற்றும் நிச்சயமாக பல ஆண்டுகளாக அந்த தரத்தை தக்கவைத்திருக்கும்.அவரது நடிப்புக்கு தேவையான அழகுசாதனப் பொருட்களைத் தவிர, காமிலா பெரிச்சோல் அவரது முகத்திற்கு அளித்த ஒரே சிகிச்சை என்னவென்றால், ஒரு விவசாயப் பெண் குதிரையின் மீது ஒரு நாளைக்கு இரண்டு முறை குளிர்ந்த நீரை அதில் வீசுவதுதான். தொட்டி.) " அங்கிள் பியோ என்று அவர்கள் அழைக்கும் ஆர்வமுள்ள மனிதர் எப்போதும் அவளுடன் இருக்கிறார். டான் ரூபியோ மாமா பியோ அவளுடைய தந்தையா, அவளுடைய காதலனா அல்லது அவளுடைய மகனா என்பதை தன்னால் கண்டுபிடிக்க முடியாது என்று கூறுகிறார். பெரிச்சோல் ஒரு அற்புதமான நடிப்பைக் கொடுத்தார். என்னை எல்லாரையும் திட்டுங்கள் நீங்கள் ஒரு மாகாண நின்னியை விரும்புகிறீர்கள், ஸ்பெயினில் உங்களுக்கு அத்தகைய நடிகைகள் இல்லை ." மற்றும் பல.

தியேட்டருக்கு இந்த விஜயத்தில் தான் மேலும் விஷயம் தொங்குகிறது. மோரேட்டோவின் டிராம்பா அடெலாண்டேவில் பெரிச்சோல் டோனா லியோனராக நடித்த காமெடியாவுக்குச் செல்ல அவள் முடிவு செய்தாள் ; ஒருவேளை அவளுடைய மகளின் அடுத்த கடிதத்திற்கான வருகையிலிருந்து சில விஷயங்களைப் பெறலாம். அவர் தனது பெபிடா என்ற சிறுமியை அழைத்துச் சென்றார், அவரைப் பற்றி பின்னர் நாம் அதிகம் கற்றுக்கொள்வோம். டோனா மரியா, சான்டா மரியா ரோசா டி லாஸ் ரோசாஸ் கான்வென்ட் உடன் இணைக்கப்பட்ட அனாதை இல்லத்தில் இருந்து தனது தோழமைக்காக கடன் வாங்கினார். மார்கெசா தனது பெட்டியில் அமர்ந்து, புத்திசாலித்தனமான மேடையில் கொடிகட்டிப் பறந்த கவனத்துடன். செயல்களுக்கு இடையில், நீதிமன்றப் பாத்திரத்தை ஒதுக்கி வைத்துவிட்டு, சில தலைப்புப் பாடல்களைப் பாடுவதற்காக திரைக்கு முன் தோன்றுவது பெரிச்சோலின் வழக்கம். தீங்கிழைக்கும் நடிகை மார்கேசா வருவதைப் பார்த்தார், தற்போது அவரது தோற்றம், அவரது பேராசை, குடிப்பழக்கம் மற்றும் அவரது மகள் அவரிடமிருந்து தப்பி ஓடுவதைக் குறிக்கும் ஜோடிகளை மேம்படுத்தத் தொடங்கினார். வீட்டின் கவனத்தை நுட்பமாக கிழவியின் மீது செலுத்தியது மற்றும் பார்வையாளர்களின் சிரிப்புடன் அவமதிப்பு முணுமுணுப்பு எழுந்தது. ஆனால் மார்கெசா, நகைச்சுவையின் முதல் இரண்டு செயல்களால் ஆழமாக ஈர்க்கப்பட்டார், பாடகரைப் பார்க்கவில்லை, ஸ்பெயினைப் பற்றி யோசித்துக்கொண்டே அவள் முன் அமர்ந்தார். கமிலா பெரிச்சோல் தைரியமாக மாறியது மற்றும் கூட்டத்தின் வெறுப்பு மற்றும் மகிழ்ச்சியுடன் காற்று மின்சாரமாக இருந்தது. கடைசியில் பெபிடா மார்கேசாவின் கையைப் பறித்து, அவர்கள் போக வேண்டும் என்று அவளிடம் கிசுகிசுத்தாள். அவர்கள் பெட்டியை விட்டு வெளியேறியதும் வீடு எழுந்து வெற்றிக் களிப்பில் வெடித்தது; பெரிச்சோல் ஒரு வெறித்தனமான நடனத்தில் குதித்தார், ஏனென்றால் அவள் ஹாலின் பின்புறத்தில் மேலாளரைப் பார்த்தாள், அவளுடைய சம்பளம் அதிகரிக்கப்பட்டதை அறிந்தாள். ஆனால் என்ன நடந்தது என்பதை மார்க்வேசா அறியாமல் இருந்தார்; உண்மையில் அவள் மிகவும் மகிழ்ச்சியடைந்தாள், ஏனென்றால் அந்த விஜயத்தின் போது அவள் மகளின் முகத்தில் ஒரு புன்னகையை வரவழைக்கக்கூடிய சில மகிழ்ச்சியான சொற்றொடர்கள், சொற்றொடர்கள் (யாருக்குத் தெரியும்) மற்றும் அவளை முணுமுணுக்க வைக்கும்: "உண்மையில், என் அம்மா அழகாக இருக்கிறார்."

உரிய நேரத்தில் அவரது உயர்குடிகளில் ஒருவர் திரையரங்கில் பகிரங்கமாக தூண்டில் விடப்பட்டார் என்ற தகவல் வைஸ்ராயின் காதுகளுக்கு எட்டியது. அவர் பேரிச்சோலை அரண்மனைக்கு வரவழைத்து, மார்கேசாவை அழைத்து மன்னிப்பு கேட்கும்படி கட்டளையிட்டார். வெறுங்காலுடன் கருப்பு உடையில் பயணம் மேற்கொள்ளப்பட இருந்தது. கமிலா வாதிட்டு சண்டையிட்டாள், ஆனால் அவள் சம்பாதித்தது ஒரு ஜோடி காலணிகள் மட்டுமே.

வைஸ்ராய் வலியுறுத்துவதற்கு மூன்று காரணங்கள் இருந்தன. முதலில், பாடகர் தனது நீதிமன்றத்துடன் சுதந்திரம் பெற்றார். டான் ஆண்ட்ரேஸ் நாடுகடத்தப்படுவதைத் தாங்கக்கூடியதாக மாற்றுவதற்கு மிகவும் சிக்கலான ஒரு சடங்குகளை உருவாக்குவதன் மூலம் அதை பற்றி சிந்திக்க வேறு எதுவும் இல்லாத ஒரு சமூகத்தால் மட்டுமே நினைவில் கொள்ள முடியும். அவர் தனது சிறிய பிரபுத்துவத்தையும் அதன் நுணுக்கமான வேறுபாடுகளையும் கவனித்துக் கொண்டார், மேலும் ஒரு மார்கேசாவுக்கு வழங்கப்படும் எந்த அவமானமும் அவரது நபருக்கு அவமானமாக இருந்தது. இரண்டாவது இடத்தில், டோனா மரியாவின் மருமகன் ஸ்பெயினில் பெருகிய முறையில் முக்கியமான நபராக இருந்தார், வைஸ்ராய்க்கு காயம் ஏற்படுவதற்கான சாத்தியக்கூறுகள் உள்ளன, இல்லை அவரை மாற்றுவதற்கான சாத்தியக்கூறுகள் இல்லை. Conde Vicente d'Abuirre தனது அரைகுறை புத்திசாலியான மாமியார் மூலமாகவும் கோபப்படக்கூடாது. இறுதியாக, வைஸ்ராய் நடிகையை தாழ்த்துவதில் மகிழ்ச்சி அடைந்தார். நீதிமன்றத்தின் முகஸ்துதிக்கும் கீல்வாதத்தின் மந்தநிலைக்கும் இடையில், அவர் யாரென்று சரியாகக் கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை; எல்லா நிகழ்வுகளிலும், பாடகர் உலகின் முதல் மனிதர்களில் ஒருவர் என்பதை மறக்கத் தொடங்கினார் என்பது தெளிவாகத் தெரிந்தது.

மார்கெசா, மோசமான பாடல்களைக் கேட்கவில்லை, வேறு வழிகளில் நடிகையின் வருகைக்கு தயாராக இல்லை. அவரது மகள் வெளியேறிய பிறகு, டோனா மரியா ஒரு குறிப்பிட்ட ஆறுதலை வெளிப்படுத்தினார்: அவள் குடிப்பழக்கத்தை எடுத்துக் கொண்டாள். எல்லோரும் பெருவில் சிச்சா குடித்தார்கள் மற்றும் ஒரு பண்டிகை நாளில் சுயநினைவின்றி காணப்படுவதில் குறிப்பிட்ட அவமானம் எதுவும் இல்லை. டோனா மரியா தனது காய்ச்சல் மோனோலாக்ஸ் அவளை இரவு முழுவதும் விழித்திருக்க ஒரு வழியைக் கொண்டிருப்பதைக் கண்டுபிடிக்கத் தொடங்கினாள். ஒருமுறை அவள் ஓய்வு பெறும்போது ஒரு மென்மையான புல்லாங்குழல் கண்ணாடி சிச்சாவை எடுத்துக் கொண்டாள். மறதி மிகவும் இனிமையாக இருந்தது, தற்போது அவள் அதிக அளவு திருடினாள் மற்றும் பெபிடாவிடமிருந்து அவற்றின் விளைவுகளை சிதைக்க முயன்றாள்; அவள் உடல்நிலை சரியில்லை என்று சுட்டிக் காட்டினாள். கடைசியில் அவள் பாசாங்கு செய்தாள். அவளுடைய கடிதத்தை ஸ்பெயினுக்கு எடுத்துச் சென்ற படகுகள் மாதத்திற்கு ஒரு முறைக்கு மேல் புறப்படுவதில்லை. பொட்டலத்தை தயாரிப்பதற்கு முந்தைய வாரத்தில், அவர் ஒரு கண்டிப்பான விதிமுறைகளைக் கடைப்பிடித்தார் மற்றும் பொருளுக்காக நகரத்தை தீவிரமாக பயிரிட்டார். கடைசியாக இடுகைக்கு முன்னதாக அவள் கடிதம் எழுதினாள், விடியற்காலையில் மூட்டையை உருவாக்கி, அதை முகவருக்கு வழங்குவதற்காக பெபிடாவிடம் விட்டுவிட்டாள். பின்னர் சூரியன் உதிக்கும்போது அவள் சில கொடிகளுடன் தன் அறையில் தன்னை மூடிக்கொண்டு அடுத்த சில வாரங்களில் சுயநினைவின் சுமை இல்லாமல் நகர்ந்தாள். இறுதியாக அவள் மகிழ்ச்சியிலிருந்து வெளிப்பட்டு மற்றொரு கடிதம் எழுதுவதற்குத் தயாராகும் "பயிற்சி" நிலைக்குச் செல்லத் தயாராவாள்.

இதனால் தியேட்டரில் நடந்த அவதூறுக்குப் பிறகு இரவில், அவர் XXII கடிதம் எழுதி, ஒரு கேரஃபுடன் படுக்கைக்குச் சென்றார். அடுத்த நாள் முழுவதும் பெபிடா படுக்கையில் இருந்த உருவத்தைப் பார்த்து கவலையுடன் அறையை சுற்றி நகர்ந்தாள். மறுநாள் மதியம் பெபிடா தன் ஊசி வேலைகளை அறைக்குள் கொண்டு வந்தாள். மார்கெசா, அகன்ற கண்களுடன் கூரையைப் பார்த்துக் கொண்டு, தனக்குள் பேசிக் கொண்டிருந்தாள். அந்தி வேளையில் பெபிடாவை வாசலுக்கு அழைத்து, பெரிச்சோல் எஜமானியைப் பார்க்க வந்திருப்பதாகத் தெரிவித்தார். பெபிடாவுக்கு தியேட்டர் நன்றாக ஞாபகம் இருந்தது, எஜமானி தன்னை பார்க்க மறுத்துவிட்டாள் என்று கோபத்துடன் திருப்பி அனுப்பினாள். அந்த நபர் தெரு வாசலுக்கு செய்தியை எடுத்துச் சென்றார், ஆனால் செனோரா பெரிச்சோல் அந்த பெண்ணுக்கு வைஸ்ராய் அனுப்பிய கடிதத்துடன் ஆயுதம் ஏந்தியிருந்தார் என்ற செய்தியால் திகைப்புடன் திரும்பினார். பெபிடா படுக்கையில் சாய்ந்து மார்கேசாவிடம் பேச ஆரம்பித்தாள். பளபளப்பான கண்கள் சிறுமியின் முகத்தை நோக்கி நகர்ந்தது. பெபிடா அவளை மெதுவாக அசைத்தாள். மிகுந்த முயற்சியுடன் டோனா மரியா தன்னிடம் என்ன சொல்லப்படுகிறது என்பதில் தன் மனதை சரிசெய்ய முயன்றாள். இரண்டு முறை அவள் அர்த்தத்தைப் புரிந்து கொள்ள மறுத்துவிட்டாள், ஆனால் கடைசியில், ஒரு ஜெனரல் மழையில் ஒன்றாக அழைப்பது போலவும், இரவில் சிதறிய இராணுவப் பிரிவைப் போலவும் அவள் நினைவாற்றலையும் கவனத்தையும் வேறு சில திறன்களையும் கூட்டி வலியுடன் நெற்றியில் கையை அழுத்தினாள். அவள் ஒரு கிண்ண பனியைக் கேட்டாள். அது அவளிடம் கொண்டு வரப்பட்டபோது, ​​அவள் நீண்ட மற்றும் தூக்கத்துடன் அதை அவளது கோயில்களிலும் கன்னங்களிலும் கைநிறைய அழுத்தினாள்; பின்னர் எழுந்து அவள் படுக்கையில் சாய்ந்து நீண்ட நேரம் நின்று தன் காலணிகளைப் பார்த்தாள். கடைசியாக அவள் முடிவோடு தலையை உயர்த்தினாள், அவளது உரோமத்தால் அலங்கரிக்கப்பட்ட ஆடை மற்றும் முக்காடு ஆகியவற்றை அழைத்தாள். அவள் அவற்றை அணிந்துகொண்டு அவளது அழகான வரவேற்பு அறைக்குள் நுழைந்தாள், அங்கு நடிகை தனக்காகக் காத்திருந்தாள்.

கமிலா செயலற்றவராகவும், முடிந்தால் துடுக்குத்தனமாகவும் இருக்க விரும்பினார், ஆனால் இப்போது அவர் முதன்முறையாக வயதான பெண்ணின் கண்ணியத்தால் தாக்கப்பட்டார். வணிகரின் மகள் சில சமயங்களில் மாண்டேமேயர்களின் அனைத்து வித்தியாசங்களுடனும் தன்னைத்தானே சுமக்க முடியும், அவள் குடிபோதையில் ஹெகுபாவின் பிரமாண்டத்தை அணிந்திருந்தாள். கமிலாவைப் பொறுத்தவரை, பாதி மூடிய கண்கள் சோர்வான அதிகாரத்தின் காற்றைக் கொண்டிருந்தன, அவள் கிட்டத்தட்ட பயத்துடன் தொடங்கினாள்:

"நான் வருகிறேன், செனோரா, நான் மாலையில் நான் சொன்ன எதையும் நீங்கள் தவறாகப் புரிந்து கொள்ளக்கூடாது என்பதை உறுதிப்படுத்திக் கொள்ள, உங்கள் அருள் எனக்கு என் தியேட்டருக்குச் செல்லும் மரியாதையை அளித்தது."

"தவறாகப் புரிந்து கொண்டீர்களா? தவறாகப் புரிந்து கொண்டீர்களா?" மார்கேசா கூறினார்.

"உன் அருள் தவறாகப் புரிந்துகொண்டு, என் வார்த்தைகள் உனது கருணைக்கு அவமரியாதையை ஏற்படுத்தும் என்று நினைத்திருக்கலாம்."

"எனக்கு?"

"உன் கிரேஸ் தன் பணிவான வேலைக்காரனைப் புண்படுத்தவில்லையா? என் பதவியில் இருக்கும் ஒரு ஏழை நடிகை தன் எண்ணத்திற்கு அப்பால் கொண்டு செல்லப்படலாம் என்பதை உங்கள் கிரேஸ் அறிந்திருக்கிறார் ... அது மிகவும் கடினம் ... எல்லாம்...."

"நான் எப்படி புண்படுவேன், செனோரா? நீங்கள் ஒரு அழகான நடிப்பைக் கொடுத்தீர்கள் என்பது மட்டுமே எனக்கு நினைவிருக்கிறது. நீங்கள் ஒரு சிறந்த கலைஞர். நீங்கள் மகிழ்ச்சியாக, மகிழ்ச்சியாக இருக்க வேண்டும். என் கைக்குட்டை, பெபிடா...."

மார்கேசா இந்த வார்த்தைகளை மிக வேகமாகவும் தெளிவற்றதாகவும் கொண்டு வந்தார், ஆனால் பெரிச்சோல் குழப்பமடைந்தார். வெட்கத்தின் குத்துதல் உணர்வு அவளை நிரப்பியது. அவள் கருஞ்சிவப்பு நிறமாக மாறினாள். கடைசியில் அவளால் முணுமுணுக்க முடிந்தது:

"நகைச்சுவையின் இடையிலுள்ள பாடல்களில் இது இருந்தது. உன் அருளுக்கு நான் பயந்தேன் ..."

"ஆமாம் ஆமாம். எனக்கு இப்ப ஞாபகம் இருக்கு. சீக்கிரம் கிளம்பிட்டேன். பெபிடா, சீக்கிரம் கிளம்பினோம், இல்லையா? ஆனால், செனோரா, நான் சீக்கிரம் போனதை மன்னிக்கும் அளவுக்கு நீ நல்லவன், ஆம், உன் ரசிக்கத்தக்க நடிப்பின் நடுவில் கூட. நான் மறந்துவிட்டேன். ஏன் புறப்பட்டோம்.

பாடல்களின் நோக்கத்தை தியேட்டரில் யாரும் தவறவிட்டிருக்க முடியாது. ஒருவித அற்புதமான பெருந்தன்மையின் வெளிப்பாடாக, மார்கேசா அதைக் கவனிக்காமல் கேலிக்கூத்து விளையாடுகிறார் என்று கமிலாவால் மட்டுமே கருத முடிந்தது. அவள் கிட்டத்தட்ட கண்ணீருடன் இருந்தாள்: "ஆனால் நீங்கள் என் குழந்தைத்தனத்தை கவனிக்காமல் இருப்பது மிகவும் நல்லவர், செனோரா, - அதாவது உங்கள் கருணை. எனக்குத் தெரியாது. உங்கள் நல்ல குணம் எனக்குத் தெரியாது, செனோரா, உங்கள் கையை முத்தமிட அனுமதியுங்கள்."

டோனா மரியா ஆச்சரியத்துடன் கையை நீட்டினார். அவள் நீண்ட காலமாக அத்தகைய கருத்தில் கொள்ளப்படவில்லை. அவளுடைய அயலவர்கள், அவளுடைய வியாபாரிகள், அவளுடைய வேலைக்காரர்கள்-பெபிடா கூட அவளைப் பார்த்து பயந்து வாழ்ந்தாள், அவளுடைய மகள் அவளை அப்படி அணுகியதில்லை. அது அவளுக்கு ஒரு புதிய மனநிலையைத் தூண்டியது; மவுட்லின் என்று அழைக்கப்படும் ஒன்று. அவள் லாவகமானாள்:

"உன் மீது புண்பட்டு, புண்பட்டேன், என் அழகான, ... என் திறமையான குழந்தை? நான் யார், ஒரு ... ஒரு விவேகமற்ற மற்றும் அன்பற்ற வயதான பெண், உங்கள் மீது புண்படுத்தப்படுவதற்கு? என் மகளே, நான் இருப்பது போல் உணர்ந்தேன் - என்ன கவிஞர் கூறுகிறார்?- தேவதைகளின் உரையாடல் மேகத்தின் வழியே ஆச்சரியமளிக்கிறது , உங்கள் குரல் எங்கள் மோரேட்டோவில் புதிய அதிசயங்களைக் கண்டுபிடித்தது, நீங்கள் சொன்னபோது:

டான் ஜுவான், சி மை அமோர் மதிப்பீடுகள்,ஒய் லா ஃபே செகுரா எஸ் நெசியா,Enojarte mis temoresகுவாரம் டிஸ்க்ரேட்டா இல்லை.¿டான் செகுரோஸ் ....'

மற்றும் பல,-அது உண்மை! முதல் நாளின் முடிவில் நீங்கள் என்ன சைகை செய்தீர்கள். அங்கே, உங்கள் கையால். கன்னிப் பெண் இப்படி ஒரு சைகை செய்து, கேப்ரியல் சொன்னாள்: எனக்கு குழந்தை பிறப்பது எப்படி சாத்தியம் ? இல்லை, இல்லை, நீங்கள் என் மீது வெறுப்படையத் தொடங்குவீர்கள், ஏனென்றால் நீங்கள் ஒரு நாள் பயன்படுத்துவதை நினைவில் வைத்திருக்கும் ஒரு சைகையைப் பற்றி நான் உங்களுக்குச் சொல்லப் போகிறேன். ஆம், உங்கள் டான் ஜுவான் டி லாராவை நீங்கள் மன்னிக்கும் அந்தக் காட்சியில் அது நன்றாகப் பொருந்தும். ஒருவேளை நான் என் மகள் செய்ததை ஒரு நாள் பார்த்தேன் என்று சொல்ல வேண்டும். என் மகள் மிகவும் அழகான பெண்... எல்லோரும் நினைக்கிறார்கள். என் டோனா கிளாரா, செனோராவை உனக்குத் தெரியுமா?"

"அவளுடைய கிரேஸ் அடிக்கடி என் திரையரங்கிற்குச் செல்லும் மரியாதையை எனக்குச் செய்தது. நான் காண்டேசாவை பார்வையால் நன்கு அறிந்தேன்."

"அப்படியே இருக்காதே, என் குழந்தை, ஒரு முழங்காலில்.-பெபிடா, ஜெனாரிடோவிடம் இந்த பெண்ணிடம் சிறிது இனிப்பு கேக்குகளை உடனடியாக கொண்டு வரச் சொல்லுங்கள். யோசியுங்கள், ஒரு நாள் நாம் வீழ்ந்தோம், நான் எதை மறந்துவிட்டேன், ஓ, அதில் விசித்திரமான ஒன்றும் இல்லை. ;நாங்க எல்லாரும் அம்மா காலங்காலமா.... கொஞ்சம் கிட்ட வர முடியுமா பாருங்க, என்னோட கருணை காட்டாதீங்கன்னு சொல்லும் ஊரை நம்பவேண்டாம்.அழகான சுபாவம் கொண்ட பெரிய பெண், இன்னும் பார்க்கணும். இந்த விஷயங்களில் கூட்டம் பார்க்கிறது.-உங்களுடன் பேசுவது மகிழ்ச்சி அளிக்கிறது, என்ன அழகான கூந்தல், என்ன அழகான முடி!-அவளுக்கு வெதுவெதுப்பான சுபாவம் இல்லை, எனக்குத் தெரியும், ஆனால், ஓ, என் குழந்தை, அவளுக்கு அப்படி இருக்கிறது. புத்திசாலித்தனம் மற்றும் கருணையின் களஞ்சியம், எங்களுக்கிடையில் ஏதேனும் தவறான புரிதல்கள் ஏற்பட்டால், அது என் தவறு, அவள் என்னை மன்னிப்பதில் ஆச்சரியமில்லையா? இன்று அந்த சிறிய தருணங்களில் ஒன்று விழுந்தது, நாங்கள் இருவரும் அவசரமாக விஷயங்களைச் சொல்லிவிட்டு எங்கள் வீட்டிற்குச் சென்றோம். அறைகள்.பின்னர் ஒவ்வொருவரும் மன்னிக்க திரும்பினர்.கடைசியாக ஒரு கதவு மட்டுமே எங்களைப் பிரித்தது, அங்கே நாங்கள் அதை எதிர்மாறாக இழுத்துக்கொண்டிருந்தோம்.ஆனால் கடைசியாக அவள்...என் முகத்தை...இவ்வாறு தன் இரு வெள்ளைக் கைகளில் எடுத்தாள். அதனால்! பார்!"

அவள் முன்னோக்கி சாய்ந்தபோது, ​​​​அவள் முகத்தில் மகிழ்ச்சியான கண்ணீருடன், மற்றும் அழகான சைகையை செய்தபோது, ​​​​மார்கேசா அவள் நாற்காலியில் இருந்து கிட்டத்தட்ட கீழே விழுந்தாள். நான் புராண சைகையைச் சொல்ல வேண்டும், ஏனென்றால் சம்பவம் ஒரு தொடர் கனவு.

"நீங்கள் இங்கு வந்ததில் நான் மகிழ்ச்சியடைகிறேன்," என்று அவள் தொடர்ந்தாள், "சிலர் சொல்வது போல் அவள் என்னிடம் இரக்கமற்றவள் என்று என் உதடுகளிலிருந்து நீங்கள் இப்போது கேள்விப்பட்டிருக்கிறீர்கள். கேள், செனோரா, தவறு என்னுடையது. என்னைப் பார். பார். ஏதோ ஒரு தவறு என்னை மிகவும் அழகான பெண்ணின் தாயாக்கியது, நான் கடினமாக இருக்கிறேன், நான் முயற்சி செய்கிறேன், நீங்களும் அவளும் பெரிய பெண்கள், இல்லை, என்னைத் தடுக்காதீர்கள்: நீங்கள் அரிதான பெண்கள், நான் பதட்டமாக இருக்கிறேன். ... ஒரு முட்டாள் ... ஒரு முட்டாள் பெண். நான் உங்கள் கால்களை முத்தமிடட்டும். நான் சாத்தியமற்றது. என்னால் இயலாது. என்னால் இயலாது."

இங்கே உண்மையில் வயதான பெண் தனது நாற்காலியில் இருந்து விழுந்து, பெபிடாவால் கூட்டிச் செல்லப்பட்டு மீண்டும் படுக்கைக்கு அழைத்துச் செல்லப்பட்டார். பெரிச்சோல் திகைப்புடன் வீட்டிற்குச் சென்று, கண்ணாடியில் கண்களைப் பார்த்தபடி நீண்ட நேரம் அமர்ந்திருந்தாள், அவளுடைய உள்ளங்கைகள் அவள் கன்னங்களை அழுத்தினாள்.

ஆனால் மார்கேசாவின் பெரும்பாலான கடினமான நேரங்களைப் பார்த்தவர் அவளுடைய சிறிய துணையான பெபிடா. பெபிடா ஒரு அனாதை மற்றும் லிமாவின் அந்த விசித்திரமான மேதை, அபேஸ் மாட்ரே மரியா டெல் பிலரால் வளர்க்கப்பட்டார். பெருவின் இரண்டு பெரிய பெண்கள் (வரலாற்றின் கண்ணோட்டத்தில் அவர்களை வெளிப்படுத்துவது) நேருக்கு நேர் சந்தித்த ஒரே ஒரு சந்தர்ப்பம், டோனா மரியா, சாண்டா மரியா கான்வென்ட்டின் இயக்குனர் ரோசா டி லாஸ் ரோசாஸை அழைத்து, அனாதை இல்லத்திலிருந்து சில பிரகாசமான பெண்ணை அவள் தன் துணையாகக் கடன் வாங்கலாம். அபேஸ் கோரமான வயதான பெண்ணை கடுமையாகப் பார்த்தார். உலகில் உள்ள புத்திசாலிகள் கூட முழு ஞானமுள்ளவர்கள் அல்ல, முட்டாள்தனம் மற்றும் எதிர்ப்பின் அனைத்து முகமூடிகளுக்கும் பின்னால் ஏழை மனித இதயத்தை தெய்வீகப்படுத்த முடிந்த Madre María del Pilar, Marquesa de Montemayor க்கு ஒருவரை ஒப்புக்கொள்ள எப்போதும் மறுத்துவிட்டார். அவளிடம் நிறைய கேள்விகள் கேட்டாள், பின்னர் சிறிது நேரம் யோசித்தாள். அரண்மனையில் வாழும் உலக அனுபவத்தை பெபிதாவுக்கு கொடுக்க விரும்பினாள். கிழவியை தன் நலனுக்காக வளைக்க விரும்பினாள். பெருவிலுள்ள பணக்காரப் பெண்களில் ஒருவரையும், பார்வையற்ற பெண்மணியையும் அவள் பார்த்துக் கொண்டிருப்பதை அவள் அறிந்திருந்ததால், அவள் ஒரு பயங்கரமான கோபத்தால் நிறைந்தாள்.

நாகரிக வரலாற்றில் ஒரு யோசனை தோன்றுவதற்கு பல நூற்றாண்டுகளுக்கு முன்பே அவர்கள் காதலில் விழுந்ததால், தங்கள் வாழ்க்கையைப் பறிக்க அனுமதித்தவர்களில் இவரும் ஒருவர். பெண்களுக்குக் கொஞ்சம் கண்ணியம் வேண்டும் என்ற ஆசையில் தன் காலத்தின் பிடிவாதத்திற்கு எதிராகத் தன்னைத்தானே தூக்கி எறிந்தாள். நள்ளிரவில் அவள் வீட்டுக் கணக்குகளைச் சேர்த்து முடிக்கும் போது, ​​பெண்களைப் பாதுகாக்க, பெண்கள், பயணம் செய்யும் பெண்களை, பெண்களை வேலையாட்களாக, வயதான அல்லது நோய்வாய்ப்பட்ட பெண்களை, தன்னிடம் இருந்த பெண்களைப் பாதுகாக்க ஏற்பாடு செய்யக்கூடிய யுகத்தின் பைத்தியக்காரத்தனமான பார்வையில் விழுந்தாள். பொட்டோசியின் சுரங்கங்களில் அல்லது துணி வியாபாரிகளின் வேலை அறைகளில், மழை இரவுகளில் அவள் வீட்டு வாசலில் இருந்து சேகரித்த பெண்களைக் கண்டுபிடித்தாள். ஆனால் மறுநாள் காலையில், பெருவில் உள்ள பெண்கள், அவளுடைய கன்னியாஸ்திரிகள் கூட, இரண்டு கருத்துகளுடன் வாழ்க்கையை கடந்து சென்றிருக்கிறார்கள் என்ற உண்மையை அவள் எதிர்கொள்ள வேண்டியிருந்தது: ஒன்று, அவர்களுக்கு ஏற்படக்கூடிய அனைத்து துரதிர்ஷ்டங்களும் அவர்கள் போதுமான அளவு கவர்ச்சியாக இல்லாததால் மட்டுமே. சில மனிதனை அவர்களின் பராமரிப்பிற்கு பிணைப்பது மற்றும் இரண்டு, உலகில் உள்ள அனைத்து துன்பங்களும் அவனது பாசத்திற்கு மதிப்புள்ளது. லிமாவின் சுற்றுப்புறத்தைத் தவிர வேறு எந்த நாட்டையும் அவள் அறிந்திருக்கவில்லை, அதன் ஊழல்கள் அனைத்தும் மனிதகுலத்தின் இயல்பான நிலை என்று அவள் கருதினாள். நம் நூற்றாண்டிலிருந்து திரும்பிப் பார்க்கும்போது, ​​அவளுடைய நம்பிக்கையின் முழு முட்டாள்தனத்தையும் நாம் காணலாம். அத்தகைய இருபது பெண்கள் அந்த வயதில் எந்த தாக்கத்தையும் ஏற்படுத்தத் தவறியிருப்பார்கள். ஆனாலும் அவள் தன் பணியை விடாமுயற்சியுடன் தொடர்ந்தாள். நிலவை அடைய ஒரு மலையை வளர்க்கும் நம்பிக்கையில், ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்கு ஒருமுறை ஒரு கோதுமை தானியத்தை மாற்றிய கட்டுக்கதையில் விழுங்கும் பறவை போல அவள் இருந்தாள். அத்தகைய நபர்கள் ஒவ்வொரு வயதிலும் எழுப்பப்படுகிறார்கள்; அவர்கள் பிடிவாதமாக தங்கள் கோதுமை தானியங்களை கொண்டு செல்வதை வலியுறுத்துகின்றனர் மற்றும் பார்வையாளர்களின் ஏளனங்களில் இருந்து அவர்கள் ஒரு குறிப்பிட்ட மகிழ்ச்சியைப் பெறுகிறார்கள். "எவ்வளவு கேவலமாக உடை அணிகிறார்கள்!" நாங்கள் அழுகிறோம். "எவ்வளவு கேவலமாக உடை அணிகிறார்கள்!"

அவளுடைய வெற்று சிவந்த முகம் மிகுந்த இரக்கத்தையும், கருணையை விட இலட்சியவாதத்தையும், இலட்சியவாதத்தை விட பொதுவான தன்மையையும் கொண்டிருந்தது. அவளுடைய வேலைகள், அவளுடைய மருத்துவமனைகள், அவளுடைய அனாதை இல்லம், அவளுடைய கான்வென்ட், அவளுடைய திடீர் மீட்புப் பயணங்கள் அனைத்தும் பணத்தைச் சார்ந்தது. வெறும் நற்குணத்தின் மீது எவரும் ஒரு சிறந்த போற்றுதலைக் கொண்டிருக்கவில்லை, ஆனால் அவள் தன் கருணையை, ஏறக்குறைய தன் இலட்சியத்தை, பொதுத்துவத்திற்குத் தியாகம் செய்வதைப் பார்க்க வேண்டிய கட்டாயத்தில் இருந்தாள், தேவாலயத்தில் அவளுடைய மேலதிகாரிகளிடமிருந்து மானியங்களைப் பெறுவதற்கான போராட்டங்கள் மிகவும் பயங்கரமானவை. லீமாவின் பேராயர், நாம் பின்னர் மிகவும் அழகான தொடர்பில் அறியலாம், அவர் ஒரு வாடினிய வெறுப்பு என்று அழைத்ததன் மூலம் அவளை வெறுத்தார் மற்றும் இறப்பிற்கான இழப்பீடுகளில் அவரது வருகைகளை நிறுத்துவதைக் கணக்கிட்டார்.

சமீபகாலமாக அவள் கன்னத்தில் முதுமையின் மூச்சுக்காற்றை மட்டுமல்ல, கடுமையான எச்சரிக்கையையும் உணர்ந்தாள். ஒரு பயம் அவளுக்குள் சென்றது, தனக்காக அல்ல, அவளுடைய வேலைக்காக. அவள் மதிப்பிட்ட பொருள்களுக்கு மதிப்பளிக்க பெரு நாட்டில் யார் இருந்தார்கள்? ஒரு நாள் விடியற்காலையில் எழுந்து அவள் மருத்துவமனை மற்றும் கான்வென்ட் மற்றும் அனாதை இல்லம் வழியாக ஒரு விரைவான பயணத்தை மேற்கொண்டாள், அவளுடைய வாரிசாக பயிற்சி பெறக்கூடிய ஒரு ஆன்மாவைத் தேடினாள். அவள் வெறுமையான முகத்திலிருந்து வெற்று முகத்திற்கு விரைந்தாள், எப்போதாவது நம்பிக்கையை விட நம்பிக்கையை நிறுத்தினாள். முற்றத்தில், கைத்தறிக்கு மேல் வேலை செய்து கொண்டிருந்த ஒரு பெண் குழுவை அவள் பார்த்தாள், அவளுடைய கண்கள் பன்னிரெண்டு வயது சிறுமியின் மீது ஒரே நேரத்தில் விழுந்தன, அவள் மற்றவர்களை தொட்டியில் வழிநடத்தினாள், அதே சமயம் பெரிய வியத்தகு தீயுடன் அவர்களுக்குச் சொல்லும் அற்புதங்களைச் சொன்னாள். லிமாவின் புனித ரோஸின் வாழ்க்கையில். அதனால் தேடுதல் பெபிடாவுடன் முடிந்தது. மேன்மைக்கான கல்வி எப்போது வேண்டுமானாலும் கடினமாக உள்ளது, ஆனால் ஒரு துறவற சபையின் உணர்வுகள் மற்றும் பொறாமைகளுக்கு மத்தியில் அது அற்புதமான மறைமுகத்துடன் நடத்தப்பட வேண்டும். சபையில் மிகவும் விரும்பப்படாத பணிகளுக்கு பெபிடா நியமிக்கப்பட்டார், ஆனால் அதன் நிர்வாகத்தின் அனைத்து அம்சங்களையும் அவர் புரிந்து கொண்டார். முட்டைகள் மற்றும் காய்கறிகளின் பாதுகாவலராக இருந்தபோதிலும், அவர் தனது பயணங்களில் அபேஸ் உடன் சென்றார். எல்லா இடங்களிலும், ஆச்சரியத்துடன், நேரங்கள் திறக்கும், அதில் இயக்குனர் திடீரென்று தோன்றி அவளுடன் நீண்ட நேரம் பேசினார், மத அனுபவங்கள் மட்டுமல்ல, பெண்களை எவ்வாறு நிர்வகிப்பது மற்றும் தொற்று வார்டுகளை எவ்வாறு திட்டமிடுவது மற்றும் பணத்தை பிச்சை எடுப்பது எப்படி. மகத்துவத்திற்கான இந்த கல்வியின் ஒரு படிதான் பெபிடா ஒரு நாள் வந்து டோனா மரியாவின் துணையாக இருக்கும் பைத்தியக்காரத்தனமான கடமைகளில் நுழைவதற்கு வழிவகுத்தது. முதல் இரண்டு வருடங்கள் எப்போதாவது மதியம் மட்டும் வந்தவள், கடைசியாக அரண்மனைக்கு வந்து வாழ வந்தாள். மகிழ்ச்சியை எதிர்பார்க்க அவள் ஒருபோதும் கற்பிக்கப்படவில்லை, மேலும் பதினான்கு வயதுடைய ஒரு பெண்ணுக்கு அவளுடைய புதிய நிலையின் சிரமங்கள், பயம் என்று சொல்ல முடியாது. அபேஸ், அங்கேயும் கூட, வீட்டின் மேலே வட்டமிடுகிறாள் என்று அவள் சந்தேகிக்கவில்லை, அவளே அழுத்தங்களை மதிப்பிட்டு, ஒரு சுமை தீங்கு விளைவிக்கும் மற்றும் வலுவடையாத தருணத்தைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.

பெபிடாவின் சில சோதனைகள் உடல்ரீதியாக இருந்தன: உதாரணமாக, வீட்டில் இருந்த வேலையாட்கள் டோனா மரியாவின் உடல்நலக்குறைவைப் பயன்படுத்திக் கொண்டனர்; அவர்கள் தங்கள் உறவினர்களுக்கு அரண்மனையின் படுக்கையறைகளைத் திறந்தனர்; அவர்கள் சுதந்திரமாக திருடினார்கள். தனியாக Pepita அவர்களுக்கு எதிராக நின்று சிறிய அசௌகரியங்கள் மற்றும் நடைமுறை நகைச்சுவைகளை துன்புறுத்தினார். அவளது மனமும், அதேபோன்று, மனக்கசப்பைக் கொண்டிருந்தது: அவள் நகரத்தில் தன் வேலைகளில் டோனா மரியாவுடன் சென்றபோது, ​​அந்த வயதான பெண் ஒரு தேவாலயத்திற்குள் நுழைய ஆசைப்படுவாள், அவள் மத நம்பிக்கையை இழந்ததால், மதத்தை மாற்றினாள். மந்திரமாக. "இங்கே சூரிய ஒளியில் இருங்கள், என் அன்பான குழந்தை, நான் நீண்ட காலம் இருக்க மாட்டேன்," என்று அவள் சொல்வாள். டோனா மரியா பலிபீடத்தின் முன் ஒரு மரியாதையில் தன்னை மறந்து மற்றொரு கதவு வழியாக தேவாலயத்தை விட்டு வெளியேறுவார். மேட்ரே மரியா டெல் பிலரால் பெபிடாவை கிட்டத்தட்ட நோயுற்ற கீழ்ப்படிதலுடன் வளர்க்கப்பட்டாள், பல மணிநேரங்களுக்குப் பிறகு அவள் தேவாலயத்திற்குள் நுழைந்து, அவளுடைய எஜமானி அங்கு இல்லை என்பதை உறுதிப்படுத்திக் கொண்டபோது, ​​அவள் தெரு மூலையில் திரும்பி வந்து நிழல்கள் விழும் வரை காத்திருந்தாள். படிப்படியாக சதுரம் முழுவதும். இவ்வாறு பொது இடத்தில் காத்திருந்த அவள் ஒரு சிறுமியின் சுயநினைவின் அனைத்து சித்திரவதைகளையும் அனுபவித்தாள். அவள் இன்னும் அனாதை இல்லத்தின் சீருடையை அணிந்திருந்தாள் (டோனா மரியாவின் ஒரு நிமிட சிந்தனையை மாற்றியிருக்கலாம்) அவள் மாயத்தோற்றத்தை அனுபவித்தாள், அதில் ஆண்கள் அவளைப் பார்த்து கிசுகிசுப்பது போல் தோன்றியது-அல்லது இந்த மாயத்தோற்றங்கள் எப்போதும் இல்லை. சில நாட்களில் டோனா மரியா திடீரென்று அவளைப் பற்றி அறிந்துகொண்டு அவளுடன் அன்பாகவும் நகைச்சுவையாகவும் பேசுவாள், சில மணிநேரங்களுக்கு கடிதங்களின் அனைத்து நேர்த்தியான உணர்திறனையும் காட்ட அனுமதிப்பாள்; பின்னர், மறுநாளில் அவள் மீண்டும் தனக்குள்ளேயே ஒதுங்கிக் கொள்வாள், ஒருபோதும் கடுமையாக இல்லை என்றாலும், ஆள்மாறாட்டம் மற்றும் கண்ணுக்குத் தெரியாதவளாக மாறுவாள். பெபிடாவுக்கு அப்படிச் செலவழிக்க வேண்டும் என்ற நம்பிக்கை மற்றும் பாசத்தின் ஆரம்பம் காயமடையும். அவள் அரண்மனையைப் பற்றிச் சுட்டிக் காட்டினாள், மௌனமாக, திகைத்து, தன் கடமை உணர்வு மற்றும் அவளை அங்கு அனுப்பிய "இறைவனில் உள்ள தாய்" மாட்ரே மரியா டெல் பிலருக்கு விசுவாசமாக இருந்தாள்.

* * * * * * *

இறுதியாக ஒரு புதிய உண்மை தோன்றியது, இது மார்கேசா மற்றும் அவரது துணை இருவரின் வாழ்க்கையிலும் கணிசமான தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியது: " என் அன்பான அம்மா ," காண்டேசா எழுதினார், " வானிலை மிகவும் சோர்வாக உள்ளது மற்றும் பழத்தோட்டங்களும் தோட்டங்களும் பூக்கின்றன. அது இன்னும் முயற்சி செய்ய வைக்கிறது. பூக்களுக்கு வாசனை திரவியம் இல்லாவிட்டால் மட்டுமே என்னால் தாங்க முடியும். எனவே வழக்கத்தை விட குறைவான நீளத்தில் எழுத உங்கள் அனுமதியைக் கேட்கிறேன். பதவியை விட்டு வெளியேறும் முன் வைசென்டே திரும்பி வந்தால் இலையை முடித்து மகிழ்ச்சி அடைவார். என்னைப் பற்றிய அந்த அலுப்பூட்டும் விவரங்களை உங்களுக்கு வழங்குங்கள்.

என்ன குழந்தை? மார்க்கெசா சுவரில் சாய்ந்தார். டோனா க்ளாரா இந்தச் செய்தி தனது தாயாருக்கு எழும் என்று சோர்வடையும் தருவாயை முன்னறிவித்திருந்ததோடு, தனது அறிவிப்பின் சாதாரணத்தன்மையால் அவற்றைக் குறைக்க முயன்றார். சூழ்ச்சி வெற்றி பெறவில்லை. பிரபலமான கடிதம் XLII பதில்.

இப்போது நீண்ட காலமாக மார்கேசாவுக்கு ஏதோ கவலை இருந்தது: அவளுடைய மகள் தாயாக வேண்டும். டோனா கிளாராவை சலிப்படையச் செய்த இந்த நிகழ்வு, மார்க்யூசாவில் ஒரு புதிய அளவிலான உணர்ச்சிகளைக் கண்டறிந்தது. அவள் மருத்துவ அறிவு மற்றும் ஆலோசனைகளின் சுரங்கமாக மாறினாள். அவர் புத்திசாலித்தனமான வயதான பெண்களுக்காக நகரத்தை இணைத்து, புதிய உலகின் முழு நாட்டுப்புற ஞானத்தையும் தனது கடிதங்களில் ஊற்றினார். அவள் மிகவும் அருவருப்பான மூடநம்பிக்கையில் விழுந்தாள். அவர் தனது குழந்தையின் பாதுகாப்பிற்காக இழிவுபடுத்தும் தடைகளை நடைமுறைப்படுத்தினார். வீட்டில் முடிச்சு போட அவள் மறுத்துவிட்டாள். பணிப்பெண்கள் தங்கள் தலைமுடியைக் கட்டுவதற்குத் தடை விதிக்கப்பட்டனர், மேலும் மகிழ்ச்சியான பிரசவத்தின் அபத்தமான சின்னங்களை அவர் தனது நபர் மீது மறைத்தார். படிக்கட்டுகளில் சமமான படிகளில் சிவப்பு சுண்ணாம்பு குறிக்கப்பட்டது மற்றும் தற்செயலாக சமமான படியில் மிதித்த ஒரு பணிப்பெண் கண்ணீருடன் அலறல்களுடன் வீட்டை விட்டு வெளியேற்றப்பட்டார். டோனா கிளாரா தீய இயற்கையின் கைகளில் இருந்தார், அவர் தனது குழந்தைகளுக்கு மிகவும் பயங்கரமான கேலிகளை திணிக்க உரிமை உண்டு. பல தலைமுறைகளான விவசாயப் பெண்களுக்கு ஆறுதல் அளிக்கும் ஒரு ஆசாரம் இருந்தது. சாட்சிகளின் ஒரு பெரிய படை நிச்சயமாக அதில் ஓரளவு உண்மை இருப்பதைக் குறிக்கிறது. குறைந்தபட்சம் அது எந்தத் தீங்கும் செய்ய முடியாது, ஒருவேளை அது நல்லது செய்திருக்கலாம். ஆனால் மார்க்கேசா புறமத சடங்குகளை மட்டும் திருப்திப்படுத்தவில்லை; அவர் கிறித்தவத்தின் மருந்துகளையும் படித்தார். அவள் இருட்டில் எழுந்து தெருக்களில் ஆரம்ப வெகுஜனங்களுக்கு தடுமாறினாள். அவள் வெறித்தனமாக பலிபீடத் தண்டவாளங்களை அணைத்துக் கொண்டாள், ஆடம்பரமான சிலைகளிலிருந்து ஒரு அடையாளம், ஒரு அடையாளம், புன்னகையின் பேய், மெழுகு தலையின் விரக்தியான தலையசைப்பு. எல்லாம் நன்றாக இருக்குமா? அன்பே, இனிய அம்மா, எல்லாம் நன்றாக இருக்குமா?

சில சமயங்களில், ஒரு நாள் வெறித்தனமாக அத்தகைய அழைப்புகளுக்குப் பிறகு, ஒரு வெறுப்பு அவளை வருடும். இயற்கை செவிடானது. கடவுள் அலட்சியமாக இருக்கிறார். மனிதனின் சக்தியில் எதுவும் சட்டத்தின் போக்கை மாற்ற முடியாது. பின்னர் ஏதோ ஒரு தெரு முனையில் அவள் நின்று, விரக்தியில் தலை சுற்றுவாள், சுவரில் சாய்ந்து கொண்டு, எந்தத் திட்டமும் இல்லாத ஒரு உலகத்திலிருந்து அழைத்துச் செல்ல ஏங்கினாள். ஆனால் விரைவில் பெரியவர் மீதான நம்பிக்கை அவளது இயல்பின் ஆழத்திலிருந்து எழும்பி, மகளின் படுக்கைக்கு மேலே உள்ள மெழுகுவர்த்திகளைப் புதுப்பிக்க அவள் வீட்டிற்கு ஓடினாள்.

கடைசியாக இந்த நிகழ்வை எதிர்நோக்கிய பெருவியன் குடும்பங்களின் மிக உயர்ந்த சடங்குகளை திருப்திப்படுத்தும் நேரம் வந்தது: அவர் சாண்டா மரியா டி க்ளக்சாம்புகுவாவின் ஆலயத்திற்கு யாத்திரை மேற்கொண்டார். பக்தியில் ஏதேனும் பலன் இருந்தால், அது இந்தப் பெரிய க்ஷேத்திரத்திற்குச் சென்றால் நிச்சயம் இருக்கும். மூன்று மதங்கள் மூலம் இந்த மைதானம் புனிதமாக இருந்தது; இன்கான் நாகரிகத்திற்கு முன்பே, மனிதர்கள் கலங்கிப் பாறைகளைக் கட்டிப்பிடித்து, தங்கள் விருப்பத்தை வானத்திலிருந்து பிடுங்குவதற்காக சாட்டையால் அடித்துக் கொண்டனர். அங்கு மார்கேசா தனது நாற்காலியில் தூக்கிச் செல்லப்பட்டார், சான் லூயிஸ் ரேயின் பாலத்தைக் கடந்து, பெரிய கச்சை அணிந்த பெண்களைக் கொண்ட அந்த நகரத்தை நோக்கி மலைகளில் ஏறிச் சென்றார், ஒரு அமைதியான நகரம், மெதுவாக நகரும் மற்றும் மெதுவாகச் சிரித்தது; ஸ்படிகக் காற்றின் நகரம், அதன் பல நீரூற்றுகளுக்கு உணவளிக்கும் நீரூற்றுகள் போன்ற குளிர்; மணிகளின் நகரம், மென்மையானது மற்றும் இசையானது, மேலும் ஒருவரோடு ஒருவர் மகிழ்ச்சியான சண்டைகளைத் தொடர இசையமைக்கப்பட்டுள்ளது. Cluxambuqua நகரத்தில் ஏதேனும் ஏமாற்றம் ஏற்பட்டால், ஆண்டீஸின் அபரிமிதமான இயல்பாலும், பக்கத்திலுள்ள தெருக்களுக்குள்ளும் ஓடிய அமைதியான மகிழ்ச்சியின் வானிலையாலும் துக்கம் எப்படியோ ஒருங்கிணைக்கப்பட்டது. இந்த நகரத்தின் வெள்ளைச் சுவர்கள் மிக உயர்ந்த சிகரங்களின் முழங்கால்களில் அமைந்திருப்பதை மார்கேசா தூரத்திலிருந்து பார்த்தவுடன், அவளுடைய விரல்கள் மணிகளைத் திருப்புவதை நிறுத்திவிட்டன, அவளுடைய பயத்தின் மும்முரமான பிரார்த்தனைகள் அவள் உதடுகளில் குறுகின.

அவள் விடுதியில் கூட இறங்கவில்லை, ஆனால் அவர்கள் தங்குவதற்கு ஏற்பாடு செய்ய பெபிடாவை விட்டுவிட்டு அவள் தேவாலயத்திற்குச் சென்று நீண்ட நேரம் மண்டியிட்டு கைகளை மெதுவாகத் தட்டினாள். அவளுக்குள் எழும்பும் ராஜினாமாவின் புதிய அலையை அவள் கேட்டுக் கொண்டிருந்தாள். ஒருவேளை அவள் தன் மகள் மற்றும் அவளுடைய தெய்வங்கள் இருவரையும் தங்கள் சொந்த விவகாரங்களை நிர்வகிக்க அனுமதிக்கக் கற்றுக்கொண்டிருக்கலாம். மெழுகுவர்த்திகளையும் பதக்கங்களையும் விற்று விடியற்காலையில் இருந்து இருள் வரை பணத்தைப் பற்றி பேசும் முதியவர்கள் திணிக்கப்பட்ட ஆடைகளை கிசுகிசுப்பது அவளுக்கு எரிச்சலூட்டவில்லை. ஏதோ அல்லது வேறு ஏதாவது ஒரு கட்டணத்தை வசூலிக்க முயன்ற ஒரு உத்தியோகபூர்வ சாக்ரிஸ்தானால் அவள் கவனத்தை சிதறடிக்கவில்லை, மேலும், தரையில் ஓடுகளை பழுதுபார்ப்பதாக சாக்குப்போக்கின் கீழ் அவள் இடத்தை மாற்றினாள். தற்போது அவள் சூரிய ஒளியில் சென்று நீரூற்றின் படிகளில் அமர்ந்தாள். ஊனமுற்றவர்களின் சிறிய ஊர்வலங்கள் தோட்டங்களில் மெதுவாகச் சுற்றுவதை அவள் பார்த்தாள். மூன்று பருந்துகள் வானத்தில் குதிப்பதை அவள் பார்த்தாள். நீரூற்றுக்கருகில் விளையாடிக் கொண்டிருந்த குழந்தைகள் அவளை ஒரு கணம் உற்றுப் பார்த்துவிட்டு, பயந்து போய்விட்டார்கள், ஆனால் ஒரு லாமா (நீண்ட கழுத்தும், இனிமையான மேலோட்டமான கண்களும் கொண்ட ஒரு பெண், அவளுக்கு மிகவும் பாரமான ஃபர் கேப்பால் பாரமாகி, அவள் வழியைத் தேர்ந்தெடுத்தாள். நுணுக்கமாக ஒரு இடைவிடாத படிக்கட்டில் கீழே) வந்து, பக்கவாதத்திற்கு ஒரு வெல்வெட் பிளவு மூக்கை அவளுக்கு வழங்கினார். லாமாக்கள் தன்னைப் பற்றி ஆண்களிடம் ஆழ்ந்த அக்கறை கொண்டவர், தானும் அவர்களில் ஒருவராக இருப்பதைப் போல பாசாங்கு செய்வதிலும், அவர்களின் உரையாடல்களில் தலையைச் செருகுவதிலும் கூட, ஒரு கணத்தில் அவள் குரலை உயர்த்தி, ஒரு வானத்தையும் பயனுள்ள கருத்தையும் வழங்குவதைப் போல விரும்புகிறது. விரைவிலேயே டோனா மரியாவை இந்த சகோதரிகள் பலர் சூழ்ந்தனர், அவர்கள் ஏன் கைதட்டுகிறீர்கள், அவள் முக்காடு போடுவதற்கு ஒரு புறத்தில் எவ்வளவு செலவாகும் என்று கேட்கும் எண்ணம் தோன்றியது.

ஸ்பெயினிலிருந்து வரும் எந்தக் கடிதத்தையும் ஒரு சிறப்புத் தூதுவர் மூலம் உடனடியாகக் கொண்டு வருமாறு டோனா மரியா ஏற்பாடு செய்திருந்தார். அவள் லிமாவிலிருந்து மெதுவாகப் பயணம் செய்தாள், இப்போதும் அவள் சதுக்கத்தில் அமர்ந்திருந்தபோது அவளது பண்ணையிலிருந்து ஒரு பையன் ஓடிவந்து, காகிதத்தோலில் சுற்றப்பட்ட ஒரு பெரிய பாக்கெட்டை அவள் கையில் கொடுத்தான், மேலும் சில சீலிங்-மெழுகுக் கட்டிகளைத் தொங்கவிட்டான். மெதுவாக மடிப்புகளை அவிழ்த்தாள். அளவிடப்பட்ட ஸ்டோயிக் சைகைகளுடன் அவள் முதலில் தன் மருமகனிடமிருந்து ஒரு அன்பான மற்றும் நகைச்சுவையான குறிப்பைப் படித்தாள்; பின்னர் அவரது மகளின் கடிதம். வலியை நேர்த்தியாகக் கொடுக்கும் சுத்த புத்திசாலித்தனத்திற்காகச் சொல்லப்பட்டிருக்கலாம், மாறாக அற்புதமாகச் சொல்லப்பட்ட காயப்படுத்தும் கருத்துக்கள் நிறைந்தது. அதன் வாக்கியங்கள் ஒவ்வொன்றும் மார்கேசாவின் கண்களால் அதன் வழியைக் கண்டுபிடித்தன, பின்னர், கவனமாக புரிந்துகொள்வதிலும் மன்னிப்பிலும் மூடப்பட்டிருந்தன, அது அவளுடைய இதயத்தில் மூழ்கியது. கடைசியாக அவள் எழுந்து, அனுதாபமுள்ள லாமாக்களை மெதுவாகக் கலைத்து, ஒரு கடுமையான முகத்துடன் சன்னதிக்குத் திரும்பினாள்.

டோனா மரியா தேவாலயத்திலும் சதுக்கத்திலும் பிற்பகல் கடந்து கொண்டிருந்தபோது, ​​பெபிடா அவர்கள் தங்கும் இடத்தைத் தயார் செய்ய விடப்பட்டார். பெரிய தீயத் தடைகளை எங்கு போடுவது என்று போர்ட்டர்களுக்குக் காட்டினாள் மற்றும் பலிபீடம், பிரேசியர், நாடாக்கள் மற்றும் டோனா கிளாராவின் உருவப்படங்களை அவிழ்க்கத் தொடங்கினாள். அவள் சமையலறைக்குள் இறங்கி, சமையல்காரருக்கு ஒரு குறிப்பிட்ட கஞ்சியைத் தயாரிப்பது பற்றிய சரியான வழிமுறைகளைக் கொடுத்தாள், அதில் மார்கேசா முக்கியமாக வாழ்ந்தார். பிறகு அறைகளுக்குத் திரும்பிக் காத்திருந்தாள். அவள் அபேஸ்க்கு ஒரு கடிதம் எழுதத் தீர்மானித்தாள். நடுங்கும் உதட்டுடன் தூரத்தையே பார்த்துக் கொண்டே குயிலின் மேல் வெகுநேரம் தொங்கிக் கொண்டிருந்தாள். அவள் மாத்ரே மரியா டெல் பிலரின் முகத்தையும், மிகவும் சிவப்பாகவும், துடைக்கப்பட்டதாகவும், அற்புதமான கருப்புக் கண்களையும் பார்த்தாள். இரவு உணவின் நிறைவில் அவள் குரலைக் கேட்டாள் (குறைந்த கண்கள் மற்றும் கூப்பிய கைகளுடன் அமர்ந்திருக்கும் அனாதைகள்) அவள் அன்றைய நிகழ்வுகளைப் பற்றி கருத்து தெரிவித்தாள், அல்லது மெழுகுவர்த்தி வெளிச்சத்தில், மருத்துவமனையின் படுக்கைகளுக்கு இடையில் நின்று தியானத்திற்கான கருப்பொருளை அறிவித்தாள். இரவு நேரத்தில். ஆனால் எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, அபேஸ் (பெண் வயது வரும் வரை காத்திருக்கத் துணியவில்லை) அவளுடன் தனது அலுவலகத்தின் கடமைகளைப் பற்றி விவாதித்தபோது திடீரென நேர்காணல்களை பெபிடா நினைவு கூர்ந்தார். அவள் பெபிதாவிடம் சமமாகப் பேசினாள். அத்தகைய பேச்சு ஒரு புத்திசாலி குழந்தைக்கு கவலையளிக்கிறது மற்றும் அற்புதமானது மற்றும் Madre María del Pilar அதை தவறாக பயன்படுத்தினார். அவள் எப்படி உணர வேண்டும் மற்றும் செயல்பட வேண்டும் என்ற பெபிடாவின் பார்வையை அவள் வருடங்களின் அளவைத் தாண்டி விரிவுபடுத்தினாள். வியாழன் செமலே மீது திரும்பியதைப் போல, அவள் யோசிக்காமல் பெபிடாவின் மீது அவளது ஆளுமையின் முழு சுடரையும் திருப்பினாள். பெபிடா தன் பற்றாக்குறை உணர்வால் பயந்தாள்; அவள் அதை மறைத்து அழுதாள். பின்னர் அப்பெஸ் குழந்தையை இந்த நீண்ட தனிமையின் ஒழுக்கத்தில் தள்ளினார், அங்கு பெபிடா போராடினார், அவர் கைவிடப்பட்டதாக நம்ப மறுத்தார். இப்போது இந்த விசித்திரமான மலைகளில் உள்ள இந்த விசித்திரமான விடுதியில் இருந்து, உயரம் அவளை ஒளிரச் செய்தது, பெபிடா தனது வாழ்க்கையில் ஒரே உண்மையான அன்பான இருப்புக்காக ஏங்கினாள்.

அவள் ஒரு கடிதம் எழுதினாள், அனைத்து மைகள் மற்றும் பொருத்தமின்மை. பிறகு புதிய கரியைப் பற்றிப் பார்க்கவும் கஞ்சியைச் சுவைக்கவும் கீழே சென்றாள்.

மார்க்கேசா உள்ளே வந்து மேஜையில் அமர்ந்தார். "இனி என்னால் முடியாது. என்னவாக இருக்கும், இருக்கும்," அவள் கிசுகிசுத்தாள். அவள் மூடநம்பிக்கையின் தாயத்துக்களை கழுத்தில் இருந்து அவிழ்த்து ஒளிரும் பிரேசியரில் போட்டாள். அதிக ஜெபத்தால் கடவுளை விரோதித்ததாக அவளுக்கு ஒரு விசித்திரமான உணர்வு இருந்தது. "எல்லாவற்றுக்கும் மேலாக அது இன்னொருவரின் கைகளில் உள்ளது. நான் இனி குறைந்தபட்ச செல்வாக்கைக் கோரவில்லை. என்னவாக இருக்கும், இருக்கும்." அவள் கன்னங்களுக்கு எதிராக உள்ளங்கைகளை நீண்ட நேரம் உட்கார்ந்து, அவள் மனதை வெறுமையாக்கினாள். பெபிடாவின் கடிதத்தில் அவள் கண்கள் விழுந்தன. இயந்திரத்தனமாக திறந்து படிக்க ஆரம்பித்தாள். அந்த வார்த்தைகளின் அர்த்தத்தை அவள் கவனத்திற்குத் தெரியுமுன், அவள் பாதியை முழுமையாகப் படித்துவிட்டாள்: "... ஆனால் நீ என்னை விரும்பி அவளுடன் இருக்க ஆசைப்பட்டால் இதெல்லாம் ஒன்றுமில்லை. நான் உன்னிடம் சொல்லக் கூடாது ஆனால் ஒவ்வொன்றும் சில சமயங்களில் கெட்ட சேம்பர்மெய்ட்ஸ் என்னை அறைகளில் அடைத்து வைத்து பொருட்களைத் திருடுவார்கள், ஒருவேளை நான் அவற்றைத் திருடுவேன் என்று மை லேடி நினைத்துக் கொள்வாள். இல்லை என்று நம்புகிறேன். நீ நலமாக இருக்கிறாய், மருத்துவமனையிலோ அல்லது எங்கும் எந்தப் பிரச்சனையும் இல்லாமல் இருக்கிறாய் என்று நம்புகிறேன். நான் உன்னைப் பார்க்கவே இல்லை. எப்பொழுதும் உன்னையே நினைத்துக்கொள்கிறேன், கடவுளில் என் அன்பான அம்மா, நீங்கள் என்னிடம் சொன்னது எனக்கு நினைவிருக்கிறது, நான் உங்கள் விருப்பப்படி மட்டுமே செய்ய விரும்புகிறேன், ஆனால் நீங்கள் என்னை சில நாட்கள் கான்வென்ட்டுக்கு வர அனுமதித்தால், ஆனால் நீங்கள் இல்லை என்றால். அதை விரும்பாதே.ஆனால் நான் தனியாக யாரிடமும் பேசாமல் தனிமையில் இருக்கிறேன்.சில சமயம் நீ என்னை மறந்துவிட்டாயா என்று தெரியவில்லை.ஒரு நிமிடம் கிடைத்தால் ஒரு சிறு கடிதம் அல்லது வேறு ஏதாவது எழுதினால் அதை வைத்துக் கொள்ளலாம் , ஆனால் நீங்கள் எவ்வளவு பிஸியாக இருக்கிறீர்கள் என்று எனக்குத் தெரியும் .

டோனா மரியா மேற்கொண்டு படிக்கவில்லை. கடிதத்தை மடித்து ஓரமாக வைத்தாள். ஒரு கணம் அவள் பொறாமையால் நிரம்பினாள்: இந்த கன்னியாஸ்திரி செய்ய முடிந்ததைப் போல இன்னொருவரின் ஆன்மாவை முழுமையாகக் கட்டளையிட அவள் ஏங்கினாள். எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, அவள் எப்போதும் சுமந்துகொண்டிருக்கும் பெருமை மற்றும் மாயையின் சுமையை தூக்கி எறிந்துவிட்டு, அன்பின் இந்த எளிமையில் திரும்பி வர விரும்பினாள். அவள் மனதில் ஏற்பட்ட குழப்பத்தை அடக்க அவள் ஒரு பக்தி புத்தகத்தை எடுத்து வார்த்தைகளில் கவனம் செலுத்த முயன்றாள். ஆனால் ஒரு கணம் கழித்து அவள் திடீரென்று முழு கடிதத்தையும் மீண்டும் படிக்க வேண்டும் என்று உணர்ந்தாள், முடிந்தால், இவ்வளவு மகிழ்ச்சியின் ரகசியத்தை ஆச்சரியப்படுத்தினாள்.

பெபிதா இரவு உணவைத் தன் கைகளில் எடுத்துக்கொண்டு திரும்பினாள், ஒரு பணிப்பெண் பின்தொடர்ந்தாள். டோனா மரியா, சொர்க்கத்திலிருந்து வரும் ஒருவரைப் பார்த்திருப்பதைப் போல, தன் புத்தகத்தின் மேல் அவளைப் பார்த்தாள். பெபிடா அறையை மேசையை வைத்து தன் உதவியாளரிடம் கிசுகிசுத்தாள்.

"உங்கள் இரவு உணவு தயாராக உள்ளது, மை லேடி," அவள் இறுதியாக சொன்னாள்.

"ஆனால், என் குழந்தை, நீ என்னுடன் சாப்பிடப் போகிறாயா?" லிமாவில், பெபிடா பொதுவாக தனது எஜமானியுடன் மேஜையில் அமர்ந்தார்.

"நீங்கள் சோர்வாக இருப்பீர்கள் என்று நினைத்தேன், மை லேடி. நான் என் இரவு உணவை கீழே சாப்பிட்டேன்."

"அவள் என்னுடன் சாப்பிட விரும்பவில்லை," என்று மார்க்வேசா நினைத்தார். "அவள் என்னை அறிந்திருக்கிறாள், என்னை நிராகரித்தாள்."

"நீங்கள் சாப்பிடும் போது நான் உங்களுக்கு சத்தமாக வாசிக்க விரும்புகிறீர்களா, மை லேடி?" அவள் தவறு செய்துவிட்டதாக உணர்ந்த பெபிடாவிடம் கேட்டாள்.

"இல்லை. நீங்கள் தேர்வு செய்தால் நீங்கள் படுக்கைக்குச் செல்லலாம்."

"நன்றி, மை லேடி."

டோனா மரியா எழுந்து மேஜையை நெருங்கினாள். ஒரு கையை நாற்காலியின் பின்புறத்தில் வைத்து நிறுத்தியவாறு சொன்னாள்: "என் அன்பான குழந்தை, நான் காலையில் லீமாவுக்கு ஒரு கடிதம் அனுப்புகிறேன். உங்களிடம் ஒன்று இருந்தால் அதை என்னுடைய கையோடு இணைக்கலாம்."

"இல்லை, என்னிடம் யாரும் இல்லை," என்று பெபிடா கூறினார். அவள் அவசரமாகச் சொன்னாள்: "நான் கீழே சென்று புதிய கரியைக் கொண்டு வர வேண்டும்."

"ஆனால், என் அன்பே, உன்னிடம் ஒன்று இருக்கிறது ... மாத்ரே மரியா டெல் பிலாருக்கு. நீங்கள் மாட்டீர்களா ...?"

பெபிடா பிரேசியரில் பிஸியாக இருப்பது போல் நடித்தார். “இல்லை, நான் அனுப்பப் போவதில்லை” என்றாள். அதைத் தொடர்ந்து வந்த நீண்ட இடைநிறுத்தத்தின் போது, ​​மார்கேசா திகைப்புடன் அவளைப் பார்த்துக் கொண்டிருப்பதை அவள் உணர்ந்தாள். "நான் என் மனதை மாற்றிவிட்டேன்."

"அவள் உன்னிடமிருந்து ஒரு கடிதத்தை விரும்புகிறாள் என்று எனக்குத் தெரியும், பெபிடா. அது அவளுக்கு மிகவும் மகிழ்ச்சியாக இருக்கும். எனக்குத் தெரியும்."

பெபிடா சிவந்து கொண்டிருந்தது. அவள் உரத்த குரலில் சொன்னாள்: "இருட்டில் உனக்காக புதிய கரி தயாராக இருக்கும் என்று விடுதிக் காப்பாளர் சொன்னார். அதை இப்போதே கொண்டு வரச் சொல்கிறேன்." அவள் அவசரமாக வயதான பெண்ணைப் பார்த்தாள், அவள் மிகவும் சோகமான விசாரிக்கும் கண்களுடன் அவளைப் பார்ப்பதை நிறுத்தவில்லை என்பதைக் கண்டாள். பெபிடா இதைப் பற்றி பேசவில்லை என்று உணர்ந்தாள், ஆனால் விசித்திரமான பெண் இந்த விஷயத்தை மிகவும் வலுவாக உணர்ந்தாள், பெபிடா மேலும் ஒரு பதிலை ஒப்புக்கொள்ளத் தயாராக இருந்தாள்: "இல்லை, இது ஒரு மோசமான கடிதம். இது ஒரு நல்ல கடிதம் அல்ல. "

டோனா மரியா மிகவும் மூச்சுத் திணறினார். "ஏன், என் அன்பான பெபிடா, இது மிகவும் அழகாக இருந்தது என்று நான் நினைக்கிறேன், என்னை நம்புங்கள், எனக்குத் தெரியும். இல்லை, இல்லை; அதை ஒரு மோசமான கடிதமாக என்ன செய்திருக்க முடியும்?"

பெபிடா முகத்தைச் சுருக்கி, விஷயத்தை மூடும் வார்த்தைக்காக வேட்டையாடினாள்.

"அது இல்லை ... அது இல்லை ... தைரியம், " என்று அவள் சொன்னாள். பின்னர் அவள் இனி வேண்டாம் என்று சொல்வாள். அவள் கடிதத்தை தன் அறைக்குள் எடுத்துச் சென்றாள், அதைக் கிழிப்பதைக் கேட்க முடிந்தது. பின்னர் அவள் படுக்கையில் ஏறி இருளை வெறித்துப் பார்த்தபடி படுத்திருந்தாள், அப்படிப் பேசுவது இன்னும் சங்கடமாக இருந்தது. மற்றும் டோனா மரியா ஆச்சரியத்துடன் தனது உணவில் அமர்ந்தார்.

அவள் வாழ்க்கையில் அல்லது காதலுக்கு ஒருபோதும் தைரியத்தை கொண்டு வந்ததில்லை. அவள் கண்கள் அவள் இதயத்தைக் கொள்ளை கொண்டன. அவள் தாயத்துகளையும் தன் மணிகளையும், குடிப்பழக்கத்தையும்... தன் மகளை நினைத்தாள். தோண்டி எடுக்கப்பட்ட உரையாடல்களின் சிதைவுகள், கற்பனையான சின்னங்கள், பொருத்தமற்ற நம்பிக்கைகள், புறக்கணிப்பு மற்றும் ஒதுக்கிவைக்கப்பட்ட குற்றச்சாட்டுகள் ஆகியவற்றால் நிறைந்த நீண்ட உறவை அவள் நினைவு கூர்ந்தாள் (ஆனால் அன்று அவள் பைத்தியமாக இருந்திருக்க வேண்டும்; அவள் மேஜையில் அடித்தது நினைவுக்கு வந்தது). "ஆனால் அது என் தவறு இல்லை," அவள் அழுதாள். "நான் அப்படி இருந்தது என் தவறல்ல. அது சூழ்நிலை. நான் வளர்க்கப்பட்ட விதம் அது. நாளை நான் ஒரு புதிய வாழ்க்கையைத் தொடங்குகிறேன். பொறுங்கள், ஓ என் குழந்தை." நான் கடைசியாக, அவள் மேஜையைத் துடைத்துவிட்டு, கீழே உட்கார்ந்து, தைரியத்தில் தன் முதல் கடிதம் என்று எழுதினாள். முந்தைய ஒன்றில் அவள் தன் மகளிடம் அவளை எவ்வளவு நேசிக்கிறாள் என்று பரிதாபமாகக் கேட்டதையும், டோனா கிளாரா சமீபத்தில் அவளிடம் செய்த சில மற்றும் தயக்கமான அன்பை பேராசையுடன் மேற்கோள் காட்டியதை அவள் வெட்கத்துடன் நினைவு கூர்ந்தாள். டோனா மரியாவால் அந்தப் பக்கங்களை நினைவுபடுத்த முடியவில்லை, ஆனால் அவளால் சில புதியவற்றை இலவசமாகவும் தாராளமாகவும் எழுத முடியும். அவர்களைத் தடுமாற்றமாக வேறு யாரும் கருதவில்லை. இது பிரபலமான கடிதம் எல்விஐ ஆகும், என்சைக்ளோபீடிஸ்டுகள் அவரது இரண்டாவது கொரிந்தியன்ஸ் என்று அறியப்படுகிறார்கள், ஏனெனில் காதல் பற்றிய அழியாத பத்தி: "வாழ்க்கையில் நாம் சந்திக்கும் ஆயிரக்கணக்கான நபர்களில், என் குழந்தை ..." மற்றும் பல. அவள் கடிதத்தை முடிக்கும்போது கிட்டத்தட்ட விடிந்தது. அவள் பால்கனியில் கதவைத் திறந்து ஆண்டிஸ் மலைக்கு மேலே மின்னும் நட்சத்திரங்களின் பெரிய அடுக்குகளைப் பார்த்தாள். இரவு முழுவதும், அதைக் கேட்பது குறைவாக இருந்தபோதிலும், இந்த விண்மீன்களின் பாடலுடன் வானம் முழுவதும் சத்தமாக இருந்தது. பின்னர் அடுத்த அறைக்குள் ஒரு மெழுகுவர்த்தியை எடுத்துக்கொண்டு அவள் தூங்கும்போது பெபிடாவைப் பார்த்து, அந்த பெண்ணின் முகத்தில் இருந்து ஈரமான முடியை பின்னுக்குத் தள்ளினாள். "என்னை இப்போது வாழ விடுங்கள்," அவள் கிசுகிசுத்தாள். "மீண்டும் தொடங்குகிறேன்."

இரண்டு நாட்களுக்குப் பிறகு, அவர்கள் லிமாவுக்குத் திரும்பினர், சான் லூயிஸ் ரேயின் பாலத்தைக் கடக்கும்போது அவர்களுக்கு விபத்து ஏற்பட்டது.

பகுதி மூன்று: எஸ்டீபன்

ஓசாண்டா மரியா ரோசா டி லாஸ் ரோசாஸ் கான்வென்ட்டின் வாசலுக்கு முன் NE காலை இரட்டை சிறுவர்கள் கண்டெடுக்கப்பட்டவர்களின் கூடையில் கண்டுபிடிக்கப்பட்டனர். ஈரமான செவிலியர் வருவதற்கு முன்பே அவர்களுக்கான பெயர்கள் கண்டுபிடிக்கப்பட்டன, ஆனால் நம்மில் பெரும்பாலானோருக்கு எங்கள் பெயர்களைப் போல அந்தப் பெயர்கள் அவர்களுக்கு பயனுள்ளதாக இல்லை, ஏனென்றால் சிறுவர்களைப் பிரித்துச் சொல்வதில் யாரும் வெற்றிபெறவில்லை. அவர்களின் பெற்றோர் யார் என்பதை அறிய வழி இல்லை, ஆனால் லீமியன் கிசுகிசுக்கள், சிறுவர்கள் வயதாகும்போது, ​​அவர்கள் எவ்வளவு நேராக நடந்துகொள்கிறார்கள் என்பதையும், அவர்கள் எவ்வளவு அமைதியாகவும் சோகமாகவும் இருக்கிறார்கள் என்பதைக் கவனித்து, அவர்களை காஸ்டிலியன் என்று அறிவித்து, எல்லா வகையான முகடு கதவுகளிலும் கிடத்தினார்கள். . உலகில் அவர்களின் பாதுகாவலராக நெருங்கியவர் கான்வென்ட்டின் அபேஸ் ஆவார். மாட்ரே மரியா டெல் பிலார் எல்லா ஆண்களையும் வெறுக்க ஆரம்பித்தார், ஆனால் அவர் மானுவல் மற்றும் எஸ்டெபனை விரும்பினார். பிற்பகலில், அவள் அவர்களை தனது அலுவலகத்திற்கு அழைத்து, சமையலறையிலிருந்து சில கேக்குகளை அனுப்புவாள், மேலும் சிட் மற்றும் ஜூடாஸ் மக்காபியஸ் மற்றும் ஹார்லெக்வின் முப்பத்தாறு துரதிர்ஷ்டங்களைப் பற்றிய கதைகளைச் சொல்வாள். அவர்கள் ஆண்களாக வளரும்போது தோன்றும் அந்த குணாதிசயங்களை, அந்த அசிங்கத்தை, ஆன்மாவின்மை அனைத்தையும், தான் உழைத்த உலகையே அருவருப்பானதாக மாற்றிய அந்த ஆன்மாவைத் தேடி, அவர்களின் கறுப்பும், புருவமுமான கண்களை ஆழமாகப் பார்ப்பதற்கு, அவள் அவர்களை நேசிக்கும் அளவிற்கு வளர்ந்தாள். அர்ப்பணிப்புள்ள சகோதரிகளுக்கு அவர்களின் இருப்பு சற்று கவனச்சிதறலாக இருக்கும் வயதைக் கடக்கும் வரை அவர்கள் கான்வென்ட்டைப் பற்றி வளர்ந்தனர். அங்கிருந்து அவர்கள் நகரத்தில் உள்ள அனைத்து யாகங்களுடனும் தெளிவற்ற முறையில் இணைந்தனர்: அவர்கள் அனைத்து மூடை வேலிகளையும் ஒழுங்கமைத்தனர்; சாத்தியமான ஒவ்வொரு சிலுவையையும் அவர்கள் மெருகூட்டினார்கள்; அவர்கள் வருடத்திற்கு ஒருமுறை ஈரத்துணியை பெரும்பாலான திருச்சபையின் மேற்கூரைகளில் கடந்து சென்றனர். அனைத்து லிமாவும் அவர்களை நன்கு அறிந்திருந்தார். பாதிரியார் தனது விலைமதிப்பற்ற சுமையை ஒரு நோய்வாய்ப்பட்ட அறைக்குள் சுமந்துகொண்டு தெருக்களில் விரைந்தபோது, ​​​​எஸ்டேபன் அல்லது மானுவல் அவருக்குப் பின்னால், தூபக்கட்டியை ஊசலாடுவதைக் காண முடிந்தது. அவர்கள் வளர வளர, அவர்கள் மதகுரு வாழ்வில் விருப்பம் காட்டவில்லை. அவர்கள் படிப்படியாக எழுத்தாளரின் தொழிலை ஏற்றுக்கொண்டனர். புதிய உலகில் சில அச்சு இயந்திரங்கள் இருந்தன, சிறுவர்கள் விரைவில் தியேட்டருக்கான நகைச்சுவைகளையும், கூட்டத்திற்கான பாலாட்டுகளையும், வணிகர்களுக்கான விளம்பரங்களையும் எழுதுவதில் நியாயமான வாழ்க்கையை உருவாக்கினர். எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக அவர்கள் பாடகர்களின் நகலெடுப்பாளர்கள் மற்றும் மொரேல்ஸ் மற்றும் விட்டோரியாவின் மோட்களின் முடிவில்லாத பகுதிகளை உருவாக்கினர்.

குடும்பம் இல்லாத காரணத்தாலும், இரட்டைக் குழந்தைகள் என்பதாலும், பெண்களால் வளர்க்கப்பட்டதாலும், அமைதியாக இருந்தார்கள். அவர்களின் ஒற்றுமையைப் பற்றி அவர்களுக்குள் ஒரு ஆர்வமான அவமானம் இருந்தது. தொடர்ச்சியான கருத்து மற்றும் நகைச்சுவைக்கு உட்பட்ட ஒரு உலகில் அவர்கள் வாழ வேண்டியிருந்தது. இது அவர்களுக்கு ஒருபோதும் வேடிக்கையாக இருக்கவில்லை, மேலும் அவர்கள் கடுமையான பொறுமையுடன் நித்திய இன்பங்களை அனுபவித்தனர். அவர்கள் முதன்முதலில் பேசக் கற்றுக்கொண்ட ஆண்டுகளிலிருந்தே, அவர்களுக்கென்று ஒரு இரகசிய மொழியைக் கண்டுபிடித்தார்கள், அது ஸ்பானிய மொழியை அதன் சொற்களஞ்சியம் அல்லது அதன் தொடரியல் சார்ந்து இருந்தது. அவர்கள் தனியாக இருக்கும்போது அல்லது மன அழுத்தத்தின் போது அதிக இடைவெளியில் மற்றவர்கள் முன்னிலையில் கிசுகிசுக்கும்போது மட்டுமே அவர்கள் அதை நாடினர். லிமா பேராயர் ஏதோ ஒரு தத்துவவியலாளராக இருந்தார்; அவர் பேச்சுவழக்குகளில் திளைத்தார்; அவர் லத்தீன் மொழியில் இருந்து ஸ்பானிஷ் மற்றும் ஸ்பானிஷ் மொழியிலிருந்து இந்திய-ஸ்பானிஷ் ஆகியவற்றில் உயிர் மற்றும் மெய் மாற்றங்களுக்கான மிகவும் அற்புதமான அட்டவணையை உருவாக்கினார். அவர் செகோவியாவிற்கு வெளியே உள்ள தனது தோட்டங்களில் தன்னைத் திரும்பக் கொடுக்கத் திட்டமிட்டார். அப்படி ஒரு நாள் இரட்டை சகோதரர்களின் ரகசிய மொழியைக் கேள்விப்பட்ட அவர், சில குயில்களை ட்ரிம் செய்து அனுப்பினார். சிறுவர்கள் அவருடைய படிப்பின் வளமான கம்பளங்களின் மீது அவமானப்பட்டு நின்றனர் . எனக்கு ஏற்பட்ட அனுபவம் ஏன் அவர்களுக்கு மிகவும் பயங்கரமானது என்று அவர்களுக்குத் தெரியவில்லை. அவர்களுக்கு ரத்தம் கொட்டியது. பேராயரின் கேள்விகள் ஒவ்வொன்றையும் பின்தொடர்ந்து நீண்ட அதிர்ச்சியான மௌனங்கள் நீடித்தன, இறுதியில் ஒருவர் அல்லது ஒருவர் பதில் சொல்லும் வரை. பாதிரியார் அவர்கள் தனது பதவிக்கு முன்னும், அவரது குடியிருப்பின் ஆடம்பரத்தின் முன்பும் பிரமிப்புடன் இருப்பதாக சிறிது நேரம் நினைத்தார், ஆனால் கடைசியாக, மிகவும் குழப்பமடைந்த அவர், சில ஆழமான தயக்கம் இருப்பதைக் கண்டறிந்து, சோகமாக அவர்களை விடுவித்தார்.

இந்த மொழி அவர்களின் ஆழமான அடையாளத்தின் அடையாளமாக இருந்தது, ஏனெனில் ராஜினாமா என்பது க்ளக்ஸாம்புகுவாவில் உள்ள விடுதியில் அன்று இரவு மார்கேசா டி மான்டேமேயருக்கு ஏற்பட்ட ஆன்மீக மாற்றத்தை விவரிக்க போதுமான வார்த்தையாக இல்லை, எனவே அமைதியை விவரிக்க அன்பு போதுமானதாக இல்லை. இந்த சகோதரர்களின் ஒற்றுமை கிட்டத்தட்ட வெட்கக்கேடானது. உணவு, உடை மற்றும் தொழில் பற்றிய விவரங்கள் பற்றி மட்டும் சில வார்த்தைகள் பரிமாறிக்கொள்ளும் உறவு என்ன? இதில் இரண்டு நபர்களும் ஒருவரையொருவர் பார்க்க கூட ஆர்வமான தயக்கம் காட்டுகின்றனர்; மேலும் ஊரில் ஒன்றாகத் தோன்றாமல், வெவ்வேறு தெருக்களில் ஒரே வேலையாகச் செல்லக் கூடாது என்ற மறைமுகமான ஏற்பாடு எது? இன்னும் இதற்கு அருகருகே ஒருவருக்கு ஒருவர் தேவை மிகவும் பயங்கரமாக இருந்தது, அது ஒரு புத்திசாலித்தனமான நாளின் சார்ஜ் செய்யப்பட்ட காற்று மின்னலை உருவாக்குவது போல் இயற்கையாக அற்புதங்களை உருவாக்கியது. சகோதரர்கள் இதைப் பற்றி அரிதாகவே அறிந்திருந்தனர், ஆனால் டெலிபதி அவர்களின் வாழ்க்கையில் ஒரு பொதுவான நிகழ்வாக இருந்தது, ஒருவர் வீடு திரும்பும்போது மற்றவர் தனது சகோதரர் இன்னும் பல தெருக்களுக்கு அப்பால் இருந்தபோது அதை எப்போதும் அறிந்திருந்தார்.

திடீரென்று அவர்கள் எழுதுவதில் சோர்வாக இருப்பதைக் கண்டுபிடித்தார்கள். அவர்கள் கடலில் இறங்கி கப்பல்களை ஏற்றுவதும் இறக்குவதும் ஒரு தொழிலைக் கண்டார்கள், இந்தியர்களுடன் இணைந்து பணியாற்றுவதில் வெட்கப்படவில்லை. அவர்கள் மாகாணங்கள் முழுவதும் அணிகளை ஓட்டினார்கள். பழங்களைப் பறித்தனர். அவர்கள் படகுப் பணியாளர்கள். மேலும் அவர்கள் எப்போதும் அமைதியாக இருந்தார்கள். அவர்களின் சோகமான முகங்கள் இந்த உழைப்பிலிருந்து ஒரு ஆண் மற்றும் ஜிப்சி நடிகர்களைப் பெற்றன. அவர்களின் தலைமுடி எப்போதாவது வெட்டப்பட்டது மற்றும் இருண்ட பாயின் கீழ் அவர்களின் கண்கள் திடீரென்று ஆச்சரியமாகவும் கொஞ்சம் மந்தமாகவும் காணப்பட்டன. ஒருவரின் சகோதரனைத் தவிர உலகம் முழுவதும் தொலைதூரமாகவும் விசித்திரமாகவும் விரோதமாகவும் இருந்தது.

ஆனால் கடைசியில் இந்த ஒற்றுமையின் குறுக்கே முதல் நிழல் விழுந்து பெண்களின் காதலால் நிழல் விழுந்தது. அவர்கள் ஊருக்குத் திரும்பி, தியேட்டருக்கான பாகங்களை நகலெடுக்கும் பணியை மீண்டும் தொடங்கினர். ஒரு இரவு மேலாளர், மெலிந்து வரும் வீட்டைக் கண்டு, அவர்களுக்கு இலவச அனுமதி அளித்தார். சிறுவர்களுக்கு அங்கு கிடைத்ததை பிடிக்கவில்லை. பேச்சு கூட அவர்களுக்கு இழிவான மௌனமாக இருந்தது; இழிவான பேச்சு வடிவமான கவிதை எவ்வளவு பயனற்றது. மரியாதை, நற்பெயர் மற்றும் அன்பின் சுடர் பற்றிய அனைத்து குறிப்புகளும், பறவைகள், அகில்லெஸ் மற்றும் சிலோனின் நகைகள் பற்றிய அனைத்து உருவகங்களும் சோர்வாக இருந்தன. இலக்கியத்தின் முன்னிலையில், நாயின் கண்களுக்குப் பின்னால் சிறிது நேரம் அசையும் அதே இருண்ட புத்திசாலித்தனம் அவர்களிடம் இருந்தது, ஆனால் அவர்கள் பொறுமையாக அமர்ந்து, பிரகாசமான மெழுகுவர்த்திகளையும் பணக்கார ஆடைகளையும் பார்த்தார்கள். நகைச்சுவையின் செயல்களுக்கு இடையில், பெரிச்சோல் தனது பாத்திரத்தை விட்டு வெளியேறி, பன்னிரண்டு உள்பாவாடைகளை அணிந்துகொண்டு திரைக்கு முன் நடனமாடினார். எஸ்டேபன் இன்னும் சில நகல்களை செய்ய வேண்டியிருந்தது, அல்லது அவ்வாறு நடித்து, சீக்கிரம் வீட்டிற்குச் சென்றார்; ஆனால் மானுவல் தொடர்ந்து இருந்தார். பெரிச்சோலின் சிவப்பு காலுறைகளும் காலணிகளும் தங்கள் உணர்வை ஏற்படுத்தியிருந்தன.

இரண்டு சகோதரர்களும் மேடைக்குப் பின்னால் இருந்த தூசி படிந்த படிக்கட்டுகளில் தங்கள் கையெழுத்துப் பிரதிகளை எடுத்து வந்து கொண்டு சென்றனர். அங்கு அவர்கள் ஒரு எரிச்சலூட்டும் பெண் ஒரு அழுக்கடைந்த ரவிக்கையில் கண்ணாடியின் முன் தனது காலுறைகளை சரிசெய்வதைக் கண்டார்கள், அதே நேரத்தில் அவரது மேடை இயக்குனர் மனப்பாடம் செய்வதற்காக அவரது வரிகளை உரக்க வாசித்தார். அவள் ஆச்சரியமான கண்களின் வெடிப்பை ஒரு கணம் சிறுவர்கள் மீது விழ விட்டாள், அவர்கள் இரட்டையர்கள் என்பதை அவள் வேடிக்கையான அங்கீகாரத்தில் உடனடியாக கலைத்தாள். உடனே அவள் அவர்களை அறைக்குள் இழுத்து அருகருகே வைத்தாள். கவனமாகவும், மகிழ்வாகவும், மனம் வருந்தாமல் அவர்களின் முகத்தின் ஒவ்வொரு சதுர அங்குலத்தையும் உற்றுப் பார்த்தாள், கடைசியில் எஸ்டெபனின் தோளில் ஒரு கையை வைக்கும் வரை: "இவர்தான் இளையவர்!" அது பல ஆண்டுகளுக்கு முன்பு இருந்தது, எந்த சகோதரரும் மீண்டும் அத்தியாயத்தைப் பற்றி நினைக்கவில்லை.

இனிமேல் மானுவலின் எல்லா வேலைகளும் அவரை தியேட்டரை கடந்து சென்றது போல் தோன்றியது. இரவில் வெகுநேரம் அவன் அவளது டிரஸ்ஸிங் ரூம் ஜன்னலுக்கு அடியில் மரங்களுக்கு நடுவே சுற்றித் திரிவான். மானுவல் ஒரு பெண்ணால் கவரப்படுவது இது முதல் முறையல்ல (இரு சகோதரர்களும் பெண்களைக் கொண்டிருந்தனர், மேலும் பெரும்பாலும், குறிப்பாக அவர்கள் நீர்முனையில் இருந்த ஆண்டுகளில்; ஆனால் எளிமையாக, லத்தீன்), ஆனால் அவரது விருப்பமும் கற்பனையும் இதுவே முதல் முறை. இதனால் நிரம்பி வழிந்தது. எளிமையான இயல்பு, அன்பு மற்றும் இன்பம் ஆகியவற்றின் விலகல் அந்த பாக்கியத்தை அவர் இழந்திருந்தார். இன்பம் இனி சாப்பிடுவது போல் எளிமையாக இல்லை; அது காதலால் சிக்கலானதாக இருந்தது. ஒருவரின் சுயத்தின் அந்த பைத்தியக்காரத்தனமான இழப்பு, காதலியைப் பற்றிய ஒருவரின் வியத்தகு எண்ணங்களைத் தவிர எல்லாவற்றையும் புறக்கணிப்பது, காய்ச்சல் நிறைந்த உள் வாழ்க்கை அனைத்தும் பெரிச்சோலின் மீது திரும்பியது, அது அவளுக்கு தெய்வீகமாக அனுமதிக்கப்பட்டிருந்தால் அவளை ஆச்சரியப்படுத்தியது மற்றும் வெறுப்படையச் செய்திருக்கும். இந்த மானுவல் எந்த இலக்கியப் பிரதியினாலும் காதலில் விழவில்லை. எல்லா நிகழ்வுகளிலும், பிரான்சின் கசப்பான நாக்கு ஐம்பது ஆண்டுகளுக்கு முன்பு குறிப்பிட்டது அவரைப் பற்றியது அல்ல: பலர் அதைப் பற்றி கேள்விப்பட்டிருக்காவிட்டால் காதலித்திருக்க மாட்டார்கள். மானுவல் கொஞ்சம் படித்தார்; அவர் ஒருமுறை மட்டுமே தியேட்டருக்கு வந்திருந்தார் (அனைத்திற்கும் மேலாக காதல் ஒரு பக்தி என்ற புராணக்கதை உள்ளது) மற்றும் அவர் கேட்டிருக்கக்கூடிய பெருவியன் மதுக்கடை-பாடல்கள், ஸ்பெயினில் இருந்ததைப் போலல்லாமல், ஒரு இலட்சியப் பெண்ணின் காதல் வழிபாட்டு முறையைப் பிரதிபலிக்கவில்லை. . அவர் அழகானவர், பணக்காரர், சோர்வுற்ற புத்திசாலி மற்றும் வைஸ்ராயின் எஜமானி என்று அவர் தனக்குள் சொன்னபோது, ​​அவளைக் குறைவாகப் பெறச் செய்த இந்தப் பண்புகளில் எதுவும் அவனது ஆர்வத்தையும் மென்மையான உற்சாகத்தையும் தணிக்கும் சக்தியைக் கொண்டிருக்கவில்லை. அதனால் அவர் இருட்டில் மரங்களின் மீது சாய்ந்து, பற்களுக்கு இடையில் முழங்கால்களை வைத்து, அவரது சத்தமாக இதயத் துடிப்பைக் கேட்டார்.

ஆனால் எஸ்டீபன் நடத்திக் கொண்டிருந்த வாழ்க்கை அவருக்கு போதுமானதாக இருந்தது. ஒரு புதிய விசுவாசத்திற்கு அவரது கற்பனையில் இடமில்லை, ஏனெனில் அவரது இதயம் மானுவலை விட குறைவாக இருந்ததால் அல்ல, மாறாக அது எளிமையான அமைப்புடன் இருந்தது. இப்போது அவர் அந்த ரகசியத்தைக் கண்டுபிடித்தார், அதில் இருந்து ஒருவர் ஒருபோதும் மீளமுடியாது, மிகச் சரியான அன்பில் கூட ஒருவர் மற்றவரை விட ஆழமாக நேசிக்கிறார். சமமாக நல்லவர்கள், சமமான திறமையுள்ளவர்கள், சமமான அழகானவர்கள் இருவர் இருக்கலாம், ஆனால் ஒருவரையொருவர் சமமாக நேசிக்கும் இருவர் இருக்க முடியாது. எனவே எஸ்டீபன் அவர்களின் அறையில் ஒரு மெழுகுவர்த்தியின் அருகே அமர்ந்து, பற்களுக்கு இடையில் அவரது முழங்கால்கள், மற்றும் மானுவல் ஏன் இவ்வளவு மாறிவிட்டார் மற்றும் அவர்களின் வாழ்க்கையின் முழு அர்த்தமும் ஏன் போய்விட்டது என்று ஆச்சரியப்பட்டார்.

ஒரு மாலை வேளையில் மானுவலை ஒரு சிறுவன் தெருவில் நிறுத்தினான், அவன் பெரிச்சோல் அவளை உடனே அழைக்க விரும்புவதாக அவனுக்கு அறிவித்தான். மானுவல் தனது பாதையில் திரும்பி தியேட்டருக்குச் சென்றார். நேராக, நிதானமாகவும், ஆள்மாறாகவும், அவர் நடிகையின் அறைக்குள் நுழைந்து காத்திருந்தார். மானுவலிடம் கேட்க கமிலாவுக்கு ஒரு சேவை இருந்தது, மேலும் சில பூர்வாங்க சாதரணங்கள் அவசியம் என்று அவள் நினைத்தாள், ஆனால் அவள் முன் மேசையில் அணிந்திருந்த ஒரு மஞ்சள் நிற விக் சீப்புவதில் சிறிதும் இடைநிறுத்தப்படவில்லை.

"நீங்கள் மக்களுக்காக கடிதம் எழுதுகிறீர்கள், இல்லையா? எனக்காக ஒரு கடிதம் எழுத வேண்டும், தயவுசெய்து உள்ளே வாருங்கள்."

இரண்டடி முன்னே வந்தான்.

"உங்கள் இருவரில் ஒருவர் கூட எனக்கு வருகை தரவில்லை. அது உங்களது ஸ்பானிஷ் மொழி அல்ல."-அதாவது 'மரியாதை' - "நீங்கள் யார், மானுவல் அல்லது எஸ்டெபன்?"

"மானுவல்."

“பரவாயில்லை.. நீங்க ரெண்டு பேருமே என்னைப் பார்க்க வர்றதில்ல.. இதோ நான் நாள் முழுக்க முட்டாள்தனமான வரிகளைக் கற்றுக்கொண்டு உட்கார்ந்து கொண்டிருக்கிறேன், யாரும் என்னைப் பார்க்க வருவதில்லை, ஆனால் நிறையக் கடைக்காரர்கள். அதற்குக் காரணம் நான் ஒரு நடிகை. , இல்லை?"

இது மிகவும் கலைநயமிக்கதாக இல்லை, ஆனால் மானுவலுக்கு இது சொல்லமுடியாத சிக்கலானதாக இருந்தது. அவன் தன் நீண்ட கூந்தலின் நிழலில் இருந்து அவளை வெறுமெனப் பார்த்துவிட்டு, அவளை மேம்படுத்திக் கொள்ள விட்டுவிட்டான்.

"எனக்காக ஒரு கடிதம் எழுத நான் உங்களை ஈடுபடுத்தப் போகிறேன், மிகவும் ரகசியமான கடிதம், ஆனால் இப்போது நான் உங்களுக்கு என்னைப் பிடிக்கவில்லை என்பதையும், கடிதம் எழுதச் சொன்னால், அதை சத்தமாக வாசிப்பது போல் நன்றாக இருக்கும். மதுக்கடைகள், அந்த தோற்றத்தின் அர்த்தம் என்ன, மானுவல்? நீ என் நண்பனா?"

"ஆம், செனோரா."

"போய் போ. எஸ்டெபனை எனக்கு அனுப்பு. நீ ஆம் என்று கூட சொல்லாதே , ஒரு நண்பன் சொல்வது போல் செனோரா."

நீண்ட இடைநிறுத்தம். தற்போது அவள் தலையை உயர்த்தினாள்: "நீங்கள் இன்னும் இருக்கிறீர்களா, அன்பற்றவரா?"

"ஆம், செனோரா... உனக்காக எதையும் செய்ய நீ என்னை நம்பலாம்... நீ நம்பலாம்..."

"எனக்காக ஒரு கடிதம் அல்லது இரண்டு கடிதங்கள் எழுதும்படி நான் உங்களிடம் கேட்டால், அவற்றில் உள்ளதை அல்லது நீங்கள் எழுதியதைக் கூட ஒரு மனிதனிடம் குறிப்பிட மாட்டேன் என்று நீங்கள் உறுதியளிக்கிறீர்களா?"

"ஆம், செனோரா."

"நீங்கள் என்ன சத்தியம் செய்கிறீர்கள்?-கன்னி மேரி மூலம்?"

"ஆம், செனோரா."

"லிமாவின் புனித ரோஸின் இதயத்தால்?"

"ஆம், செனோரா."

"பெயரின் பெயர், மானுவல், உன்னை எருது போல் முட்டாள் என்று யாரும் நினைப்பார்கள். மானுவல், நான் உங்கள் மீது மிகவும் கோபமாக இருக்கிறேன், நீங்கள் முட்டாள் இல்லை, நீங்கள் முட்டாள் என்று பார்க்கவில்லை. தயவுசெய்து ஆம் என்று சொல்லாதீர்கள் , செனோரா . முட்டாளாக இருக்காதே அல்லது நான் எஸ்டீபானை அழைத்து வருகிறேன். உனக்கு ஏதாவது பிரச்சனையா?"

இங்கே மானுவல் ஸ்பானிய மொழியின் மீது தன்னை ஈடுபடுத்திக்கொண்டு தேவையற்ற வீரியத்துடன் கூச்சலிட்டார்: "கன்னி மேரி மற்றும் லிமாவின் புனித ரோஜாவின் இதயத்தின் மீது நான் சத்தியம் செய்கிறேன், கடிதத்துடன் தொடர்புடைய அனைத்தும் இரகசியமாக இருக்கும்."

"எஸ்டிபானில் இருந்தும் கூட," பெரிச்சோல் தூண்டியது.

"எஸ்டீபானில் இருந்தும் கூட."

"சரி, அது நல்லது." எழுதும் பொருட்கள் ஏற்கனவே போடப்பட்டிருந்த மேஜையில் அமரும்படி அவனை சைகை செய்தாள். அவள் கட்டளையிட்டபடி, அவள் முகத்தைச் சுருக்கி, இடுப்பை ஆட்டிக்கொண்டு அறையை சுற்றி நடந்தாள். அவள் கைகளை அகிம்போவுடன், அவள் தன் தோள்களில் தன் சால்வையை மீறி அணைத்துக் கொண்டாள்.

" கமிலா பெரிச்சோல் உங்கள் மாண்புமிகு கைகளில் முத்தமிட்டு, "இல்லை, மற்றொரு காகிதத்தை எடுத்து மீண்டும் தொடங்குங்கள்" என்று கூறுகிறார். சினோரா மைக்கேலா வில்லேகாஸ், கலைஞர், உங்கள் மாண்புமிகு கைகளை முத்தமிட்டு, பொறாமை கொண்ட மற்றும் பொய்யான நண்பர்களால் பாதிக்கப்பட்டவர் என்று கூறுகிறார். YE இன் நற்குணம் அவரைப் பற்றி அனுமதிக்கும், அவளால் இனி உனது சந்தேகங்களையும் பொறாமையையும் தாங்க முடியாது, YE இன் வேலைக்காரன் எப்போதும் YE இன் நட்பை மதிக்கிறான், அதற்கு எதிராக ஒரு குற்றமும் செய்யவில்லை, அல்லது நினைக்கவில்லை, ஆனால் அவள் நம்பும் அவதூறுகளுக்கு எதிராக அவளால் இனி போராட முடியாது. செனோரா வில்லேகாஸ், கலைஞர், பெரிச்சோல் என்று அழைக்கப்படுகிறார், எனவே நினைவுக்கு அப்பால் வைக்கப்படாத YE இன் பரிசுகளை இத்துடன் திருப்பித் தருகிறார், ஏனெனில் YE இன் நம்பிக்கை இல்லாமல், YE இன் வேலைக்காரன் அவற்றில் மகிழ்ச்சியடைய முடியாது ."

கமிலா தனது எண்ணங்களால் நுகரப்பட்டு பல நிமிடங்கள் அறையை சுற்றி நடந்தாள். தற்சமயம் தன் செயலாளரைப் பார்க்காமல், அவள் கட்டளையிட்டாள்: "இன்னொரு இலையை எடு. உனக்குப் பைத்தியம் பிடித்துவிட்டதா? இனி எனக்கு வேறொரு காளையைத் தின்ன நினைக்காதே. அது ஒரு பயங்கரமான போரை உண்டாக்கிவிட்டது. சொர்க்கம் உன்னைக் காக்கும் என் குட்டி. வெள்ளிக்கிழமை. இரவு, அதே இடம், அதே நேரம். நான் கொஞ்சம் தாமதமாக வரலாம், ஏனென்றால் நரி விழித்துவிட்டது . அவ்வளவுதான்."

மானுவல் உயர்ந்தார்.

"நீங்கள் எந்த தவறும் செய்யவில்லை என்று சத்தியம் செய்கிறீர்களா?"

"ஆம், நான் சத்தியம் செய்கிறேன்."

"உங்கள் பணம் இருக்கிறது."

மனுவேல் பணத்தை எடுத்தார்.

"நீங்கள் எனக்கு அவ்வப்போது கடிதங்களை எழுத வேண்டும் என்று நான் விரும்புகிறேன். என் மாமா பியோ பொதுவாக எனது கடிதங்களை எழுதுவார்; இவை அவருக்குத் தெரியக்கூடாது என்று நான் விரும்பவில்லை. இரவு வணக்கம். கடவுளுடன் செல்."

"இறைவனுடன் செல்."

மானுவல் படிக்கட்டுகளில் இருந்து இறங்கி, மரங்களுக்கு இடையே நீண்ட நேரம் நின்று, யோசிக்காமல், நகரவில்லை.

தனது சகோதரர் பெரிச்சோல் மீது தொடர்ந்து அடைகாத்துக்கொண்டிருப்பதை எஸ்டீபன் அறிந்திருந்தார், ஆனால் அவர் அவளைப் பார்த்ததாக அவர் ஒருபோதும் சந்தேகிக்கவில்லை. அடுத்த இரண்டு மாதங்களில் அவ்வப்போது ஒரு சிறுவன் அவனை மிக அவசரமாக அணுகி, அவன் மானுவலா அல்லது எஸ்தபானா என்று கேட்பான், மேலும் அவன் தான் எஸ்தபான் என்று தெரியவந்தால், அந்த சிறுவன் மானுவலை தியேட்டரில் தேடுகிறான் என்று சேர்த்துக் கொள்வான். இந்த அழைப்பு நகல் எடுப்பவரின் பணிக்காக என்று எஸ்டெபன் கருதினார், எனவே அவர்கள் தங்கள் அறையில் ஒரு இரவு வந்த வருகைக்கு முற்றிலும் தயாராக இல்லை.

கிட்டத்தட்ட நள்ளிரவாகிவிட்டது. எஸ்டீபன் படுக்கைக்குச் சென்று, தனது சகோதரர் வேலை செய்து கொண்டிருந்த மெழுகுவர்த்தியை போர்வையின் அடியில் இருந்து பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். வாசலில் ஒரு சிறிய தட்டு இருந்தது, மானுவல் மூச்சுத் திணறல் மற்றும் பதட்டமான ஒரு பெண்ணை அனுமதிக்க திறந்தார். அவள் முகத்தில் இருந்த தாவணியைத் தூக்கி எறிந்துவிட்டு அவசரமாக சொன்னாள்:

"விரைவு, மை மற்றும் காகிதம். நீங்கள் மானுவல், ஆம்? நீங்கள் எனக்கு ஒரு கடிதம் செய்ய வேண்டும்."

ஒரு கணம் அவள் பார்வை கட்டிலின் ஓரத்தில் இருந்து அவளைப் பார்த்த இரு பிரகாசமான கண்கள் மீது விழுந்தது. அவள் முணுமுணுத்தாள்: "ஐயோ... நீ என்னை மன்னிக்க வேண்டும். எனக்கு தாமதமாகத் தெரியும். அது அவசியம்... நான் வர வேண்டும்." பிறகு மானுவலின் பக்கம் திரும்பி, அவள் அவனது காதில் கிசுகிசுத்தாள்: "இதை எழுது: பெரிச்சோல், ரெண்டெஸ்-வவுஸில் காத்திருக்க எனக்குப் பழக்கமில்லை . நீ அதை முடித்துவிட்டாயா? நீ ஒரு சோலோ மட்டுமே, உன்னை விட சிறந்த மேதாடர்கள் இருக்கிறார்கள். லீமா. நான் பாதி காஸ்ட்லியானவள், உலகில் சிறந்த நடிகைகள் யாரும் இல்லை. உங்களுக்கு வாய்ப்பு கிடைக்காது —உனக்கு கிடைத்ததா?— என்னை மீண்டும் காத்திருக்க வைக்க, சோலோ, கடைசியாக நான் சிரிப்பேன், ஏனென்றால் ஒரு நடிகை கூட அப்படி இல்லை. காளைச் சண்டை வீரனைப் போல வேகமாக வயதாகி விடு ."

நிழலில் இருந்த எஸ்டெபனுக்கு, கமிலா தன் சகோதரனின் கையின் மேல் சாய்ந்துகொண்டு, அவன் காதில் கிசுகிசுத்துக்கொண்டிருக்கும் படம், அவன் அறியாத ஒரு புதிய இணக்கம் உருவாகியிருப்பதற்கான முழுமையான சான்றாக இருந்தது. அவர் எல்லையற்ற சிறிய, எல்லையற்ற தேவையற்ற, விண்வெளியில் சுருங்குவது போல் தோன்றியது. அவன் மூடியிருந்த எல்லா சொர்க்கத்தையும், அன்பின் மேசையில் ஒரு முறை பார்வையிட்டு, சுவரின் முகத்தைத் திருப்பிக் கொண்டான்.

கமிலா அந்த நோட்டைக் கைபற்றினாள். மானுவல் மெழுகுவர்த்தியுடன் கதவைத் திரும்பினார். அவர் உட்கார்ந்து, காதுகளுக்கு மேல் கையை வைத்து, முழங்கால்களில் முழங்கைகளை வைத்தார். அவளை வணங்கினான். சப்தத்தை ஒருவித மந்திரமாகவும், சிந்தனைக்கு தடையாகவும் ஆக்கி, அவளை வணங்குகிறேன் என்று தனக்குள் முணுமுணுத்துக் கொண்டான்.

அவர் ஒரு பாடல் பாடலைத் தவிர மற்ற எல்லாவற்றிலும் தனது மனதைக் காலி செய்தார், மேலும் இந்த வெற்றிடமே எஸ்டெபனின் மனநிலையைப் பற்றி அறிந்து கொள்ள அனுமதித்தது. நிழலில் இருந்து ஒரு குரல் கேட்டது போல் தோன்றியது: "போய் அவளைப் பின்தொடர்ந்து, மானுவல், இங்கே இருக்க வேண்டாம், நீங்கள் மகிழ்ச்சியாக இருப்பீர்கள், உலகில் நம் அனைவருக்கும் இடம் இருக்கிறது." பின்னர் உணர்தல் மேலும் தீவிரமடைந்தது, மேலும் எஸ்தேபான் வெகுதூரம் செல்வது போன்ற ஒரு மனப் படத்தைப் பெற்றார், மேலும் அவர் செல்லும்போது பலமுறை விடைபெற்றார். அவர் திகில் நிறைந்தார்; அதன் வெளிச்சத்தில், உலகில் உள்ள மற்ற இணைப்புகள் அனைத்தும் நிழல்கள் அல்லது காய்ச்சலின் மாயைகள், மாத்ரே மரியா டெல் பிலார், பெரிச்சோல் கூட என்று அவர் கண்டார். அவருக்கும் பெரிச்சோலுக்கும் இடையே ஒரு தேர்வைக் கோருவது போல் எஸ்டீபனின் துயரம் ஏன் தன்னை முன்வைக்க வேண்டும் என்பதை அவரால் புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை, ஆனால் எஸ்தேபானின் துயரத்தை அவர் துயரமாக புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. ஒரேயடியாக அவர் எல்லாவற்றையும் தியாகம் செய்தார், எப்போதாவது எதையாவது தியாகம் செய்கிறோம் என்று கூறினால், நாம் ஒருபோதும் அடைய முடியாது என்று நமக்குத் தெரிந்ததைத் தவிர, அல்லது சில ரகசிய ஞானம் நமக்குச் சொல்வதை வைத்திருப்பது சங்கடமாகவோ அல்லது வருத்தமாகவோ இருக்கும். எஸ்டெபான் புகாரின் அடிப்படையில் எதுவும் இல்லை என்பதை உறுதிப்படுத்திக் கொள்ள வேண்டும். இது பொறாமை அல்ல, ஏனென்றால் அவர்களது முந்தைய விவகாரங்களில் ஒருவருக்கொருவர் விசுவாசம் குறைந்துவிட்டதாக அவர்கள் இருவருக்கும் ஒருபோதும் தோன்றவில்லை. அவர்களில் ஒருவரின் இதயத்தில் ஒரு விரிவான கற்பனை இணைப்புக்கு இடம் இருந்தது, மற்றவரின் இதயத்தில் இல்லை. மானுவல் இதைப் புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை, நாம் பார்ப்பது போல், அவர் அநியாயமாக குற்றம் சாட்டப்பட்ட ஒரு மங்கலான உணர்வை வளர்த்தார். ஆனால் எஸ்டீபன் கஷ்டப்படுவதை அவர் புரிந்து கொண்டார். அவரது உற்சாகத்தில், தூரத்தில் பின்வாங்குவது போல் தோன்றிய இந்த சகோதரனைப் பிடித்துக் கொள்வதற்கான வழியைத் தேடினார். உடனடியாக, விருப்பத்தின் ஒரு தயக்கமின்றி, அவர் தனது இதயத்திலிருந்து பெரிச்சோலை அகற்றினார்.

மெழுகுவர்த்தியை அணைத்துவிட்டு படுக்கையில் படுத்துக் கொண்டார். அவன் நடுங்கிக் கொண்டிருந்தான். அவர் மிகைப்படுத்தப்பட்ட சாதாரணத்தன்மையுடன் உரத்த குரலில் கூறினார்: "அதுதான் அந்தப் பெண்ணுக்கு நான் எழுதும் கடைசிக் கடிதம். அவள் வேறு எங்காவது ஒரு பாண்டரைக் கண்டுபிடியுங்கள். அவள் எப்போதாவது இங்கே அழைத்தாலோ அல்லது நான் வெளியே வரும்போது என்னைக் கூப்பிட்டாலோ, அவளிடம் சொல்லுங்கள். செய்யுங்கள். அதுதான் நான் அவளுடன் செய்ய வேண்டிய கடைசி விஷயம்," என்று கூறி, அவர் தனது மாலைப் பாடலை உரக்கச் சொல்லத் தொடங்கினார். ஆனால் எஸ்தபான் எழுந்து மெழுகுவர்த்தியை ஏற்றிக்கொண்டிருப்பதை அறிந்தபோது,​​அவர் மரணத்தில் ஒரு சகிட்டா வால்ண்டேவை அடையவில்லை .

"என்ன விஷயம்?" அவர் கேட்டார்.

"நான் ஒரு நடைக்கு வெளியே செல்கிறேன்," எஸ்டெபன் தனது பெல்ட்டைக் கட்டியணைத்துக்கொண்டு பரிதாபமாக பதிலளித்தார். சிறிது நேரம் கழித்து, அவர் கோபத்தின் அனுமானத்துடன் வெடித்தார்: "நீங்கள் சொல்ல வேண்டியதில்லை, நீங்கள் சொன்னதை, எனக்காக. நீங்கள் அவளுக்கு கடிதங்களை எழுதினாலும் எழுதாவிட்டாலும் எனக்கு கவலையில்லை. உங்களிடம் இல்லை. எனக்காக மாற்ற வேண்டும். எனக்கும் அதற்கும் எந்த சம்பந்தமும் இல்லை."

"முட்டாளே, படுக்கைக்குச் செல்லுங்கள், கடவுளே, நீங்கள் ஒரு முட்டாள், எஸ்டீபன், நான் உனக்காக அப்படிச் சொன்னேன் என்று நீங்கள் என்ன நினைக்கிறீர்கள்? நான் அவளுடன் இருக்கிறேன் என்று சொன்னால் நீங்கள் அதை நம்பவில்லையா? நீங்கள் நினைக்கிறீர்களா? நான் அவளுடைய அழுக்கு கடிதங்களை இன்னும் எழுத விரும்புகிறேன், அவற்றுக்காக பணம் பெற விரும்புகிறேன்?"

"பரவாயில்லை. நீ அவளைக் காதலிக்கிறாய். என்னால நீ மாற வேண்டியதில்லை."

"' அவளை விரும்புகிறாயா ?' அவளை நேசி ? உனக்கு பைத்தியம், எஸ்டீபன், நான் அவளை எப்படி காதலிக்க முடியும்? எனக்கு என்ன வாய்ப்பு இருக்கும்? ஏதாவது வாய்ப்பு இருந்தால் எழுத அந்த கடிதங்களை அவள் எனக்கு கொடுப்பாள் என்று நினைக்கிறீர்களா? அவள் ஒரு அழுத்தத்தை தள்ளுவாள் என்று நினைக்கிறீர்களா ஒவ்வொரு முறையும் மேசைக்கு குறுக்கே காசு.... உனக்கு பைத்தியம், எஸ்டீபன், அவ்வளவுதான்."

நீண்ட இடைநிறுத்தம் ஏற்பட்டது. எஸ்டீபன் படுக்கைக்குச் செல்ல மாட்டார். அவர் அறையின் நடுவில் இருந்த மெழுகுவர்த்தியின் அருகே அமர்ந்து, மேசையின் ஓரத்தில் கையால் தட்டினார்.

"முட்டாளே, படுக்கைக்குச் செல்லுங்கள்," மானுவல் போர்வையின் கீழ் ஒரு முழங்கையில் எழுந்து கத்தினார். அவர் அவர்களின் இரகசிய மொழியில் பேசிக் கொண்டிருந்தார், மேலும் அவரது இதயத்தில் உள்ள புதிய வலி, அவரது கோபத்தின் அனுமானத்திற்கு ஒரு பெரிய யதார்த்தத்தை அளித்தது. "நான் நலமாக இருக்கிறேன்."

"நான் மாட்டேன். நான் ஒரு நடைக்கு வெளியே செல்கிறேன்," எஸ்டெபன் தனது கோட்டை எடுத்துக் கொண்டான்.

"நீங்க வெளியே வாக்கிங் போக முடியாது. மணி ரெண்டு மணி ஆகுது. மழை பெய்கிறது. அப்படி ஒரு மணி நேரம் நடந்து போக முடியாது. எஸ்டீபன், அதெல்லாம் ஒன்னும் இல்லைன்னு சத்தியம் பண்ணுறேன். நான் அவளை காதலிக்கவில்லை, நான் ஒரு முறை மட்டுமே செய்தேன்."

அதற்குள் எஸ்டீபன் திறந்திருந்த கதவின் இருட்டில் நின்றான். இயற்கைக்கு மாறான குரலில், எங்கள் வாழ்க்கையின் மிகப்பெரிய அறிவிப்புகளை நாங்கள் செய்கிறோம், அவர் முணுமுணுத்தார்: "நான் உங்கள் வழியில் இருக்கிறேன்," மற்றும் செல்ல திரும்பினார்.

மானுவல் படுக்கையில் இருந்து குதித்தார். அவனது தலை முழுக்க ஒரு பெரிய ஆரவாரம் போல் தோன்றியது, எஸ்தபான் என்றென்றும் போய்விடுகிறான் என்று அழும் குரல், அவனை என்றென்றும் தனிமைப்படுத்திக் கொண்டிருந்தது. "கடவுளின் பெயரால், கடவுளின் பெயரில், எஸ்டீபன், இங்கே திரும்பி வாருங்கள்."

எஸ்டீபன் திரும்பி வந்து படுக்கச் சென்று பல வாரங்களாகியும் அந்த விஷயம் மீண்டும் சொல்லப்படவில்லை. மறுநாள் மாலையே மானுவலுக்கு தனது நிலைப்பாட்டை அறிவிக்க வாய்ப்பு கிடைத்தது. பெரிச்சோலிலிருந்து ஒரு தூதர் வந்தார், மேலும் மானுவல் தனக்கு இனி கடிதம் எழுத மாட்டார் என்று நடிகைக்குத் தெரிவிக்க கடுமையாகச் சொல்லப்பட்டது.

ஒரு நாள் மாலை மானுவல் ஒரு உலோகத் துண்டின் மீது முழங்காலில் சதையைக் கிழித்தார்.

இரு சகோதரரும் தனது வாழ்நாளில் ஒரு நாள் கூட நோய்வாய்ப்பட்டிருக்கவில்லை, இப்போது மானுவல், முற்றிலும் குழப்பமடைந்து, அவரது கால் வீங்குவதைப் பார்த்தார், மேலும் அவரது உடலில் வலியின் அலைகள் எழுந்து விழுவதை உணர்ந்தார். எஸ்டீபன் அருகில் அமர்ந்து அவன் முகத்தை உற்றுப் பார்த்தான், என்ன பெரிய வலி என்று கற்பனை செய்ய முயன்றான். கடைசியாக ஒரு நள்ளிரவில், நகரத்தில் உள்ள ஒரு குறிப்பிட்ட சிகையலங்கார நிபுணரின் சைன்போர்டு உரிமையாளர் ஒரு அனுபவம் வாய்ந்த முடிதிருத்தும் மற்றும் அறுவை சிகிச்சை நிபுணர் என்று விவரித்ததை மானுவல் நினைவு கூர்ந்தார். எஸ்டீபன் அவரை அழைத்து வர தெருக்களில் ஓடினார். கதவைத் தட்டினான். தற்போது ஒரு பெண் ஜன்னலுக்கு வெளியே சாய்ந்து தனது கணவர் காலையில் திரும்பி வருவார் என்று அறிவித்தார். அதைத் தொடர்ந்து பயந்துபோன நேரத்தில், மருத்துவர் காலைப் பார்த்ததும் எல்லாம் சரியாகிவிடும் என்று ஒருவருக்கொருவர் சொல்லிக்கொண்டனர். அவர் அதைப் பற்றி ஏதாவது செய்வார், மானுவல் ஒரு நாள் அல்லது இரண்டு நாட்களில் நகரத்தை சுற்றி வருவார், ஒருவேளை ஒரு நாளில் கூட, ஒரு நாளுக்கு குறைவாக இருக்கலாம்.

முடிதிருத்தும் நபர் வந்து பல்வேறு வரைவுகளையும் தைலங்களையும் பரிந்துரைத்தார். ஒவ்வொரு மணி நேரமும் தனது சகோதரனின் காலில் குளிர்ந்த துணியைப் போடுமாறு எஸ்டீபனுக்கு அறிவுறுத்தப்பட்டது. முடிதிருத்தும் நபர் பின்வாங்கினார் மற்றும் சகோதரர்கள் வலி குறையும் வரை காத்திருக்க அமர்ந்தனர். ஆனால் அவர்கள் ஒருவரையொருவர் முகத்தை ஒருவர் பார்த்துக் கொண்டே விஞ்ஞானத்தின் அற்புதத்தை எதிர்பார்த்துக் கொண்டிருந்தபோது வலி இன்னும் அதிகமாகியது. மணி நேரத்திற்குப் பிறகு எஸ்டெபன் தனது சொட்டுத் துண்டுடன் அணுகினார், அதன் பயன்பாடு எல்லாவற்றிலும் மோசமானது என்பதை அவர்கள் கண்டுபிடித்தனர். உலகில் உள்ள அனைத்து வலிமையுடனும், மானுவல் கத்துவதையும் படுக்கையில் குதிப்பதையும் தடுக்க முடியவில்லை. இரவு வந்தது, இன்னும் எஸ்டீபன் திடமாக காத்திருந்து பார்த்து வேலை செய்தார். ஒன்பது, பத்து, பதினொன்று. இப்போது துணிகளைப் பூசும் நேரம் நெருங்கும்போது (அந்தக் கோபுரங்கள் எல்லாவற்றிலிருந்தும் அந்த மணிநேரம் இசையாகத் தாக்கியது) மானுவல் தனது வேலையைச் செய்ய வேண்டாம் என்று எஸ்டீபானிடம் கெஞ்சினார். அவர் தந்திரத்தை நாடுவார் மற்றும் அவர் அதை உணரவில்லை என்று அறிவித்தார். ஆனால் எஸ்டீபன், அவரது இதயம் வலியால் வெடித்தது மற்றும் அவரது உதடுகளில் இரும்புக் கோடு இருந்தது, போர்வையைத் திருப்பி, துண்டை அதன் இடத்தில் கடுமையாகக் கட்டுவார். மானுவல் படிப்படியாக மயக்கமடைந்தார், இந்த விண்ணப்பத்தின் கீழ் அவர் சரியான மனதில் தன்னை அனுமதிக்காத எண்ணங்கள் அனைத்தும் அவரது வாயிலிருந்து பெரிதாக வெடித்தன.

கடைசியாக இரண்டு மணியளவில், ஆத்திரத்துடனும் வேதனையுடனும் மனதை விட்டு வெளியேறி, படுக்கையில் இருந்து பாதியாகத் தன்னைத் தானே தூக்கி எறிந்துவிட்டு, மானுவல் அழுதார்: "கடவுள் உங்கள் ஆன்மாவை மிகக் கடுமையான நரகத்திற்குத் தள்ளுகிறார். ஆயிரம் பிசாசுகள் சித்திரவதை செய்கிறார்கள். நீ என்றென்றும், எஸ்டீபன், கடவுள் உன் ஆன்மாவைக் கண்டிக்கிறார், நீங்கள் கேட்கிறீர்களா?" முதலில், அவரது உடலில் இருந்து காற்று வெளியேறியது, எஸ்டீபன் ஹாலுக்கு வெளியே சென்று கதவில் சாய்ந்தார், அவரது வாயும் கண்களும் விரிந்தன. இன்னும் அவன் உள்ளிருந்து கேட்டான்: "ஆமாம், எஸ்டீபன், கடவுள் உங்கள் மிருகத்தனமான ஆன்மாவை என்றென்றும் அழித்துவிடுவார், நீங்கள் அதைக் கேட்கிறீர்களா? எனக்கும் எனக்கும் இடையில் வந்ததற்கு. அவள் என்னுடையவள், நீங்கள் கேட்கிறீர்களா, உங்களுக்கு என்ன உரிமை இருந்தது. .." மற்றும் அவர் பெரிச்சோல் பற்றிய விரிவான விளக்கத்திற்குச் செல்வார்.

இந்த வெடிப்புகள் ஒவ்வொரு மணிநேரமும் மீண்டும் நிகழ்ந்தன. அண்ணனின் மனம் அப்போது தெளிவடையவில்லை என்பதை சிறிது நேரம் கழித்து எஸ்தேபானால் உணர முடிந்தது. சில நிமிட திகிலுக்குப் பிறகு, அவர் ஒரு பக்தி விசுவாசியாக இருந்ததால், அவர் அறைக்குத் திரும்பி, குனிந்த தலையுடன் தனது கடமைகளைச் செய்வார்.

விடியற்காலையில் அவரது சகோதரர் சாந்தமானார். (என்ன மனித நோய்க்கு விடியல் ஒரு நிவாரணமாகத் தெரியவில்லை?) இந்த இடைவெளிகளில் ஒன்றில்தான் மானுவல் மிகவும் நிதானமாகச் சொன்னார்:

"கடவுளின் மகனே! நான் நன்றாக உணர்கிறேன், எஸ்டீபன். அந்தத் துணிகள் நன்றாக இருக்க வேண்டும். நீங்கள் பார்ப்பீர்கள். நான் நாளை எழுந்து சுற்றி வருகிறேன். நீங்கள் பல நாட்களாக தூங்கவில்லை. நான் உன்னைத் தூண்ட மாட்டேன் என்று நீங்கள் பார்ப்பீர்கள். இனி எந்த பிரச்சனையும் இல்லை, எஸ்டெபன்."

"இது ஒன்றும் பிரச்சனை இல்லை, முட்டாள்."

"நான் பழைய துணிகளை உடுத்துவதை நிறுத்த முயற்சிக்கும் போது நீங்கள் என்னை பெரிதாக எடுத்துக் கொள்ளக்கூடாது, எஸ்டீபன்."

ஒரு நீண்ட இடைநிறுத்தம். கடைசியாக எஸ்டீபன் வெளியே கொண்டு வந்தார், அரிதாகவே கேட்கக்கூடியது:

"நான் நினைக்கிறேன்... நான் பெரிச்சோலைக்கு அனுப்பினால் நன்றாக இருக்கும் என்று நீங்கள் நினைக்கவில்லையா? அவள் ஒரு சில நிமிடங்கள் வந்து உங்களைப் பார்க்கலாம், அதாவது...."

"அவளையா? நீ இன்னும் அவளைப் பற்றி நினைக்கிறாயா? நான் எதற்கும் அவளை இங்கு வைத்திருக்க மாட்டேன். இல்லை."

ஆனால் எஸ்டீபன் இன்னும் திருப்தி அடையவில்லை. அவர் தனது இருப்பின் மையத்திலிருந்து மேலும் சில சொற்றொடர்களை இழுத்தார்:

"மானுவல், உனக்கும் பெரிச்சோலுக்கும் இடையில் நான் வந்தேன் என்று நீ இன்னும் உணர்கிறாய் அல்லவா, உனக்கும் எனக்கும் சரி என்று நான் சொன்னது உனக்கு நினைவில் இல்லை. நான் உன்னிடம் சத்தியம் செய்கிறேன், நீ இருந்தால் நான் மகிழ்ச்சியாக இருந்திருப்பேன்" d அவளுடன் போய்விட்டான், அல்லது வேறு ஏதாவது."

"எஸ்டீபன், நீங்கள் அதை எதற்காகக் கொண்டு வருகிறீர்கள்? கடவுளின் பெயரால் நான் உங்களுக்குச் சொல்கிறேன், நான் அதை ஒருபோதும் நினைக்கவில்லை. அவள் எனக்கு ஒன்றும் இல்லை, எஸ்டீபன், நீங்கள் அதை எப்போது மறக்கப் போகிறீர்கள்? நான் உங்களுக்குச் சொல்கிறேன், நான் மகிழ்ச்சியாக இருக்கிறேன். அவர்கள் அப்படியே இருக்கிறார்கள், பாருங்கள், நீங்கள் அதைத் தொடரும்போது எனக்கு கோபம் வருகிறது."

"மானுவல், நான் அதைப் பற்றி மீண்டும் பேசமாட்டேன், நீங்கள் துணிகளைப் பற்றி என் மீது கோபப்படும்போது மட்டுமே ... நீங்கள், அதைப் பற்றி என் மீதும் கோபப்படுகிறீர்கள். நீங்கள் அதைப் பற்றி பேசுகிறீர்கள், நீ..."

"இதோ பார், நான் சொல்றதுக்கு நான் பொறுப்பல்ல. அப்போ என் வயசான கால் வலிக்குது, பாரு."

"அப்படியானால், நீங்கள் என்னை நரகத்திற்குத் தள்ளவில்லை, ஏனென்றால் நான் உங்களுக்கும் பெரிச்சோலுக்கும் இடையில் வந்ததாகத் தெரிகிறது?"

"அடடா உனக்கு ...? என்ன அப்படிச் சொல்கிறாய்? நீ பைத்தியமாகப் போகிறாய், எஸ்டீபன், நீ எதையாவது கற்பனை செய்துகொண்டிருக்கிறாய், உனக்கு தூக்கம் வரவில்லை, எஸ்டீபன். நான் உனக்கு ஒரு சாபமாக இருந்தேன், உன்னை இழக்கிறாய். என் உடல் ஆரோக்கியம். அன்று, நான் என்னையே இழக்கிறேன், பார். உங்களுக்குத் தெரியும். இதைப் பற்றி இருமுறை யோசிக்க வேண்டாம். இப்போது அவற்றை அணிய வேண்டிய நேரம் இது. நான் ஒரு வார்த்தையும் சொல்ல மாட்டேன்."

"இல்லை, மானுவல், நான் இந்த நேரத்தில் தவிர்க்கிறேன், இது உங்களுக்கு எந்தத் தீங்கும் செய்யாது, நான் இந்த நேரத்தில் தவிர்க்கிறேன்."

"நான் குணமாக வேண்டும், எஸ்டீபன். நான் சீக்கிரம் எழுந்திருக்க வேண்டும், உங்களுக்குத் தெரியும், அவற்றைப் போடுங்கள். ஆனால் ஒரு நிமிடம் - எனக்கு சிலுவையைக் கொடுங்கள். நான் ஏதாவது சொன்னால் கிறிஸ்துவின் இரத்தம் மற்றும் உடலின் மீது சத்தியம் செய்கிறேன். எஸ்டெபனுக்கு எதிராக, நான் அதை அர்த்தப்படுத்தவில்லை, என் கால் வலியால் நான் கனவு காணும்போது இது முட்டாள்தனமான வார்த்தைகள். கடவுள் என்னை சீக்கிரம் குணமாக்குவார், ஆமென், அதை மீண்டும் வைக்கவும். அங்கே. இப்போது நான் தயாராக இருக்கிறேன்."

"பாருங்கள், மானுவல், நான் இதை ஒருமுறை தவிர்த்தால் அது வலிக்காது, பார். இது உங்களுக்கு நன்றாக இருக்கும், நிச்சயமாக, இதை ஒரு முறை மட்டும் கிளறாமல் இருப்பது."

"இல்லை, நான் குணமாகிவிட்டேன், அதைச் செய்ய வேண்டும் என்று டாக்டர் கூறினார், நான் ஒரு வார்த்தை கூட சொல்ல மாட்டேன், எஸ்டீபன்."

அது மீண்டும் தொடங்கும்.

இரண்டாவது இரவில், பக்கத்து அறையில் இருந்த ஒரு விபச்சாரி, அத்தகைய வார்த்தைகளால் கோபமடைந்து சுவரில் அடிக்க ஆரம்பித்தாள். மறுபுறம் உள்ள அறையில் ஒரு பாதிரியார் ஹாலுக்கு வெளியே வந்து கதவைத் தட்டுவார். முழு தளமும் உற்சாகத்தில் அறைக்கு முன் கூடும். அடுத்த நாள் காலையில் சகோதரர்கள் தெருவில் வீசப்படுவார்கள் என்று சத்தமாக விருந்தினர்களுக்கு உறுதியளித்துவிட்டு விடுதிக்காரர் படிக்கட்டுகளில் ஏறி வந்தார். எஸ்டீபன், தனது மெழுகுவர்த்தியைப் பிடித்துக் கொண்டு, மண்டபத்திற்குள் சென்று, அவர்கள் விரும்பியவரை அவர் மீது கோபப்பட அனுமதிப்பார்; ஆனால் அதற்குப் பிறகு அவர் மிகுந்த மன அழுத்தத்தின் தருணங்களில் தனது சகோதரனின் வாயில் தனது கையை உறுதியாக அழுத்தினார். இது மானுவலின் தனிப்பட்ட கோபத்தை அதிகரித்தது, மேலும் அவர் இரவு முழுவதும் பேசுவார்.

மூன்றாம் நாள் இரவு, எஸ்டேபன் பாதிரியாரை வரவழைத்து, மகத்தான நிழல்களுக்கு மத்தியில் மானுவல் சடங்கைப் பெற்று இறந்தார்.

அதன்பிறகு கட்டிடத்தின் அருகே வர எஸ்டீபன் மறுத்துவிட்டார். அவர் நீண்ட நடைப்பயணத்தைத் தொடங்குவார், ஆனால் தற்போது திரும்பிச் செல்வார், அவரது சகோதரர் படுத்திருந்த இரண்டு தெருக்களுக்குள், வழிப்போக்கர்களைப் பார்த்துக் கொண்டு தொங்குவார். விடுதிக் காப்பாளர் அவர் மீது எந்த அபிப்ராயத்தையும் ஏற்படுத்தத் தவறிவிட்டார், மேலும் சிறுவர்கள் சாண்டா மரியா ரோசா டி லாஸ் ரோசாஸ் கான்வென்ட்டில் வளர்க்கப்பட்டதை நினைவில் வைத்துக் கொண்டு, அபேஸ்ஸுக்கு அனுப்பப்பட்டார். செய்ய வேண்டிய அனைத்தையும் எளிமையாகவும் தெளிவாகவும் அவள் இயக்கினாள். கடைசியாக அவள் தெரு முனையில் இறங்கி எஸ்டீபானிடம் பேசினாள். ஏக்கமும் அவநம்பிக்கையும் கலந்த பார்வையில் அவள் அவனை நெருங்குவதை அவன் பார்த்தான். ஆனால் அவள் அவன் அருகில் நின்றதும் அவன் பக்கவாட்டில் திரும்பிப் பார்த்தான்.

"நீ எனக்கு உதவி செய்யணும். நீ உள்ளே வந்து உன் தம்பியைப் பார்க்க மாட்டாயா? உள்ளே வந்து உதவி செய்ய மாட்டாயா?"

"இல்லை."

"நீங்கள் எனக்கு உதவ மாட்டீர்கள்!" ஒரு நீண்ட இடைநிறுத்தம். திடீரென்று அவள் ஆதரவற்ற நிலையில் நின்று கொண்டிருந்தபோது, ​​​​பல வருடங்களுக்கு முன்பு நடந்த ஒரு சம்பவம் அவள் மனதில் பளிச்சிட்டது: சுமார் பதினைந்து வயதுடைய இரட்டை சகோதரர்கள் அவள் முழங்காலில் அமர்ந்து சிலுவையில் அறையப்பட்ட கதையைச் சொல்லிக்கொண்டிருந்தாள். அவர்களின் பெரிய கல்லறைக் கண்கள் அவள் உதடுகளில் பதிந்திருந்தன. திடீரென்று மானுவல் உரத்த குரலில் கூச்சலிட்டார்: "நானும் எஸ்டெபனும் அங்கு இருந்திருந்தால், நாங்கள் அதைத் தடுத்திருப்போம்."

"சரி, நீங்கள் எனக்கு உதவவில்லை என்றால், நீங்கள் யார் என்று சொல்லுவீர்களா?"

"மானுவல்," எஸ்டெபன் கூறினார்.

"மானுவல், நீங்கள் வந்து என்னுடன் சிறிது நேரம் உட்கார மாட்டீர்களா?"

நீண்ட இடைநிறுத்தத்திற்குப் பிறகு: "இல்லை."

"ஆனால் மானுவல், அன்புள்ள மானுவல், குழந்தைகளாக இருந்தபோது நீங்கள் எனக்காக இவ்வளவு விஷயங்களைச் செய்தீர்கள் என்பதை நீங்கள் நினைவில் வைத்திருக்கவில்லையா? நீங்கள் ஒரு சிறிய வேலைக்காக நகரம் முழுவதும் செல்லத் தயாராக இருந்தீர்கள். நான் உடல்நிலை சரியில்லாமல் இருந்தபோது நீங்கள் சமையல்காரரை எனக்கு சூப் கொண்டு வர அனுமதித்தீர்கள். ?" இன்னொரு பெண் கூறியிருப்பாள்: "உனக்காக நான் எவ்வளவு செய்தேன் என்று உனக்கு நினைவிருக்கிறதா?"

"ஆம்."

"நானும், மானுவலும் தோற்றுவிட்டேன். நானும் ... ஒருமுறை. கடவுள் அவர்களைத் தன் கைகளில் எடுத்துக்கொண்டார் என்பது எங்களுக்குத் தெரியும்...." ஆனால் இது எதுவும் செய்யவில்லை. எஸ்டீபன் தெளிவில்லாமல் திரும்பி அவளிடமிருந்து விலகிச் சென்றான். அவர் இருபது அடிகள் சென்றதும், ஒரு பக்கத்திலுள்ள தெருவில் நின்று, வெளியேற விரும்பும் நாயைப் போல, தன்னைத் திரும்ப அழைக்கும் எஜமானரை புண்படுத்தத் தயங்கினார்.

அவ்வளவுதான் அவரிடமிருந்து அவர்களால் வெளியேற முடிந்தது. கறுப்புப் போர்வைகள், முகமூடிகள், பட்டப்பகலில் மெழுகுவர்த்திகள், குவிந்த மண்டை ஓடுகள், திகிலூட்டும் சங்கீதங்கள் எனப் பயமுறுத்தும் ஊர்வலம் நகரைக் கடந்து சென்றபோது, ​​எஸ்தேபான் அதைச் சமாந்தரமான தெருக்களில் பின்தொடர்ந்து, தூரத்திலிருந்து அதைப் பார்த்தார். ஒரு காட்டுமிராண்டி போல.

சகோதரர்களின் இந்த பிரிவினையில் அனைத்து லிமாவும் ஆர்வமாக இருந்தனர். வீட்டுப் பெண்கள் பால்கனிகளில் இருந்து தங்கள் கம்பளங்களை விரித்தபோது அதைப் பற்றி அனுதாபத்துடன் கிசுகிசுத்தனர். ஒயின்ஷாப்பில் இருந்தவர்கள், அதைக் குறிப்பிட்டு, தலையை அசைத்து, சிறிது நேரம் மௌனமாகப் புகைத்தனர். ஆறுகளின் வறண்ட படுக்கைகள் வழியாகவோ அல்லது பழைய இனத்தின் பெரும் இடிபாடுகளின் வழியாகவோ நிலக்கரி போன்ற கண்களுடன் எஸ்டெபான் வழிதவறிச் சென்றபோது அவரைப் பார்த்ததாக உள்நாட்டிலிருந்து வந்த பயணிகள் தெரிவித்தனர். ஒரு மலை உச்சியில் நின்றுகொண்டிருந்த லாமாக்களின் மேய்ப்பன் அவன் மீது வந்து, உறங்கிக் கொண்டிருந்தான் அல்லது திகைத்து, நட்சத்திரங்களுக்குக் கீழே பனியால் நனைந்தான். சில மீனவர்கள் அவர் கரையிலிருந்து வெகுதூரம் நீந்திச் சென்றதை ஆச்சரியப்படுத்தினர். அவ்வப்போது அவர் வேலை தேடுவார், அவர் ஒரு மேய்ப்பராகவோ அல்லது வண்டி ஓட்டுபவர்களாகவோ மாறுவார், ஆனால் சில மாதங்களுக்குப் பிறகு அவர் மறைந்து மாகாணத்திலிருந்து மாகாணத்திற்கு முன்னேறுவார். ஆனால் அவர் எப்போதும் லிமாவுக்குத் திரும்பினார். ஒரு நாள் அவர் பெரிச்சோலின் ஆடை அறையின் வாசலில் தோன்றினார்; அவன் பேசுவது போல் செய்து, அவளை உற்றுப் பார்த்துவிட்டு மறைந்தான். ஒரு நாள் எஸ்டெபன் (உலகம் மானுவல் என்று அழைக்கப்பட்டவர்) கான்வென்ட்டின் வாசலில் நின்றுகொண்டிருக்கிறார் என்ற செய்தியுடன் மாட்ரே மரியா டெல் பிலரின் அலுவலகத்திற்கு ஒரு சகோதரி ஓடி வந்தார். அபேஸ் தெருவுக்கு விரைந்தான். இந்த அரை மனப்பான்மை கொண்ட பையனை மீண்டும் அவர்களிடையே வாழ என்ன உத்தியைச் செய்ய முடியும் என்று பல மாதங்களாக அவள் தன்னைத்தானே கேட்டுக் கொண்டாள். அவள் தன்னால் முடிந்தவரை கல்லறையாகவும் அமைதியாகவும் கூடி, தெரு வாசலில் தோன்றி "என் தோழி" என்று முணுமுணுத்து அவனைப் பார்த்தாள். அவள் முன்பு காட்டிய ஏக்கத்துடனும் அவநம்பிக்கையுடனும் அதே பார்வையில் அவளைத் திரும்பிப் பார்த்து நடுங்கி நின்றான். மீண்டும் "என் தோழி" என்று கிசுகிசுத்து ஒரு படி மேலே சென்றாள். திடீரென்று எஸ்டீபன் திரும்பி ஒரு ரன் உடைந்து மறைந்தார். Madre María del Pilar, தடுமாறித் தன் மேசைக்குத் திரும்பி வந்து, அவள் முழங்காலில் விழுந்து, கோபத்துடன் கூச்சலிட்டாள்: "நான் ஞானத்திற்காக ஜெபித்தேன், நீங்கள் எனக்கு ஒன்றும் கொடுக்கவில்லை. நீங்கள் எனக்குக் குறைந்த பட்ச அருளையும் கொடுக்கவில்லை. நான் வெறும் தரையைத் தேய்ப்பவன். ...." ஆனால் இந்த துடுக்குத்தனத்திற்கு அவள் தன்னைத்தானே அமைத்துக் கொண்டாள், தவம் செய்தபோது, ​​கேப்டன் அல்வராடோவை அனுப்பும் எண்ணம் அவளுக்கு வந்தது. மூன்று வாரங்கள் கழித்து அவனுடன் பத்து நிமிடம் உரையாடினாள். அடுத்த நாள், அவர் குஸ்கோவிற்குச் சென்றார், அங்கு எஸ்டீபன் பல்கலைக்கழகத்திற்காக நகலெடுக்கிறார் என்று கூறப்படுகிறது.

இந்த ஆண்டுகளில் பெருவில் இந்த விசித்திரமான மற்றும் உன்னதமான உருவம் இருந்தது, கேப்டன் அல்வராடோ, பயணி. அவர் எல்லா காலநிலைகளாலும் கருமையடைந்து குணமடைந்தார். அவர் சதுக்கத்தில் கால்களை விட்டு விலகி நின்றார். அவரது கண்கள் விசித்திரமானவை, குறுகிய தூரத்திற்குப் பழக்கமில்லாதவை, மேகத்திற்கும் மேகத்திற்கும் இடையில் ஒரு விண்மீன் கூட்டத்தின் தோற்றத்தையும், மழையில் ஒரு கேப்பின் வெளிப்புறத்தையும் கைப்பற்றுவதற்குப் பழகின. அவருடைய பயணங்களால் நம்மில் பெரும்பாலோருக்கு அவரது மந்தநிலை போதுமான அளவு விளக்கப்பட்டது, ஆனால் மார்க்வேசா டி மான்டேமேயர் இந்த விஷயத்தில் வேறு வெளிச்சத்தைக் கொண்டிருந்தார். " கேப்டன் அல்வராடோ இந்த கடிதத்தை உங்களுக்கு நேரில் கொண்டு வருகிறார் ," என்று அவர் தனது மகளுக்கு எழுதினார். " உங்கள் புவியியல் வல்லுநர்கள் சிலருக்கு அவரை அறிமுகப்படுத்துங்கள், என் பொக்கிஷம், அது அவர்களுக்கு கொஞ்சம் சங்கடமாக இருந்தாலும், அவர் நேர்மையின் வைரம், அவர்கள் இதுவரை பயணம் செய்த யாரையும் அவர்கள் ஒருபோதும் பார்க்க மாட்டார்கள். நேற்று இரவு அவர் தனது சில பயணங்களை என்னிடம் விவரித்தார். ஜூன் மாதத்தில் வெட்டுக்கிளிகள் போன்ற மீன்களின் மேகத்தை கிளறி, களைகள் நிறைந்த கடல் வழியாக தனது பிராவைத் தள்ளுவதை கற்பனை செய்து பாருங்கள், அல்லது பனி தீவுகளுக்கு இடையே பயணம் செய்கிறார். ஓ, அவர் சீனாவிற்கும் ஆப்பிரிக்காவின் ஆறுகளுக்கும் சென்றுள்ளார், ஆனால் அவர் வெறுமனே ஒரு நபர் அல்ல. சாகசக்காரர் மற்றும் அவர் புதிய இடங்களைக் கண்டுபிடிப்பதில் பெருமிதம் கொள்வதாகத் தெரியவில்லை; அவர் ஒரு வணிகரும் இல்லை.ஒரு நாள் நான் அவரிடம் ஏன் அப்படி வாழ்ந்தீர்கள் என்று சுருக்கமாகக் கேட்டேன், அவர் என் கேள்வியைத் தவிர்த்தார். என் சலவைக்காரரிடம் நான் என்ன காரணம் என்று நினைக்கிறேன் அவன் அலைந்து திரிந்தான்: என் குழந்தை, அவனுக்கு ஒரு குழந்தை, என் மகள், அவனுக்கு ஒரு மகள் இருந்தாள், அவள் விடுமுறை உணவை சமைப்பதற்கும், அவனுக்காக கொஞ்சம் தையல் செய்வதற்கும் போதுமான வயதாக இருந்தாள். அந்த நாட்களில் அவன் மெக்சிகோவிற்கும் பெருவிற்கும் நூற்றுக்கணக்கானவர்களுக்கும் இடையே பயணம் செய்தான். சில சமயங்களில் அவள் அவனைக் கை அசைத்து விடைபெறுகிறாள் அல்லது வரவேற்கிறாள், அவனைப் பற்றி வாழ்ந்த ஆயிரக்கணக்கான பிற பெண்களை விட அவள் அழகாக இருந்தாளா அல்லது புத்திசாலியா என்று எங்களுக்குத் தெரியாது, ஆனால் அவள் அவனுடையவள். ஒரு பெண்ணின் சிட்சை அதிலிருந்து விலக்கப்பட்டதால், ஒரு பெரிய கருவேலமரம் ஒரு குருடனைப் போல காலி வீட்டைப் பற்றி உலகைச் சுற்றி வருவது உங்களுக்கு இழிவானதாகத் தோன்றுகிறது என்று நினைக்கிறேன். இல்லை, இல்லை, உன்னால் இதைப் புரிந்து கொள்ள முடியாது, என் அன்பானவனே, ஆனால் நான் புரிந்துகொண்டு வெளிறிப்போகிறேன். நேற்று இரவு அவர் என்னுடன் அமர்ந்து அவளைப் பற்றி பேசினார். அவன் கன்னத்தை தன் கைக்கு எதிரே வைத்து நெருப்பைப் பார்த்து, அவன் சொன்னான்: 'அவள் ஒரு பயணத்தில் போய்விட்டாள், நான் அவளை மீண்டும் பார்ப்பேன் என்று சில நேரங்களில் எனக்குத் தோன்றுகிறது. அவள் இங்கிலாந்தில் இருப்பதாக எனக்குத் தோன்றுகிறது.' நீங்கள் என்னைப் பார்த்து சிரிப்பீர்கள், ஆனால் அவர் இப்போது மற்றும் அவரது முதுமைக்கு இடையில் நேரத்தை கடக்க அரைக்கோளங்களில் செல்கிறார் என்று நான் நினைக்கிறேன் ."

கேப்டன் அல்வராடோ மீது சகோதரர்கள் எப்போதும் மிகுந்த மரியாதையுடன் இருந்தனர். அவர்கள் அவருக்காக குறுகிய காலம் வேலை செய்தார்கள், அவர்கள் மூவரின் மௌனம் பெருமை, சுய சாக்கு மற்றும் சொல்லாட்சி உலகில் ஒரு சிறிய அர்த்தத்தை உருவாக்கியது. எனவே இப்போது பெரிய பயணி இருண்ட சமையலறைக்குள் வந்தபோது, ​​​​எஸ்டெபன் சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தான், சிறுவன் தனது நாற்காலியை நிழலுக்கு வெகுதூரம் இழுத்தான், ஆனால் தூரத்தில், அவன் மகிழ்ச்சியடைந்தான். அவர் சாப்பிட்டு முடிக்கும் வரை அவரை அடையாளம் காண்பதற்கான அறிகுறியோ அல்லது பார்த்ததற்கான அறிகுறியோ கேப்டன் கொடுக்கவில்லை. எஸ்டீபன் நீண்ட காலத்திற்கு முன்பே முடித்துவிட்டார், ஆனால் பேச விரும்பவில்லை, கேப்டன் குகையை விட்டு வெளியேறும் வரை காத்திருந்தார். இறுதியில், கேப்டன் அவரிடம் சென்று கூறினார்:

"நீங்கள் எஸ்டெபான் அல்லது மானுவல். நீங்கள் ஒருமுறை சில இறக்குதல்களில் எனக்கு உதவி செய்தீர்கள். நான் கேப்டன் அல்வராடோ."

“ஆமாம்” என்றான் எஸ்டீபன்.

"எப்படி இருக்கிறீர்கள்?"

எஸ்டீபன் ஏதோ முணுமுணுத்தான்.

"என்னுடன் எனது அடுத்த பயணத்திற்கு செல்ல சில வலிமையான தோழர்களை நான் தேடுகிறேன்." இடைநிறுத்தம். "உனக்கு வர விருப்பமா?" நீண்ட இடைநிறுத்தம். "இங்கிலாந்து. மற்றும் ரஷ்யா.... கடின உழைப்பு. நல்ல ஊதியம்.... பெருவிலிருந்து வெகு தூரம்.-சரி?"

வெளிப்படையாக எஸ்டீபன் கேட்கவில்லை. மேஜையில் கண்களை ஊன்றி அமர்ந்தான். கடைசியில் கேப்டன் ஒரு காது கேளாதவரைப் போல குரல் எழுப்பினார்:

"நான் சொன்னேன்: என்னுடன் எனது அடுத்த பயணத்திற்கு நீங்கள் செல்ல விரும்புகிறீர்களா...."

"ஆம், நான் செல்கிறேன்," எஸ்டீபன் திடீரென்று பதிலளித்தார்.

"சரி. பரவாயில்லை. எனக்கு உன் தம்பியும் வேண்டும், நிச்சயமாக."

"இல்லை."

"என்ன விஷயம்? அவன் வரவேண்டாமா?"

எஸ்டீபன் எதையோ முணுமுணுத்தார், விலகிப் பார்த்தார். பிறகு பாதி எழுந்து, "நான் இப்போது போக வேண்டும். நான் யாரையாவது ஏதாவது ஒன்றைப் பார்க்க வேண்டும்."

"உன் தம்பியை நானே பார்க்கிறேன். அவன் எங்கே?"

"... 'இறந்தார்," எஸ்டீபன் கூறினார்.

"ஐயோ, எனக்கு தெரியாது, எனக்கு தெரியாது, மன்னிக்கவும்." “ஆமாம்” என்றான் எஸ்டீபன். "நான் போக வேண்டும்."

"ம்ம்.-நீ யார்? உன் பெயர் என்ன?"

"எஸ்டீபன்."

"மானுவல் எப்போது இறந்தார்?"

"ஓ, ஒரு ... சில வாரங்கள் தான். அவர் ஏதோ ஒரு முழங்காலில் அடித்தார் மற்றும் ... சில வாரங்களுக்கு முன்பு."

இருவரும் கண்களை தரையில் வைத்தனர்.

"உனக்கு எத்தனை வயது, எஸ்டீபன்?"

"இருபத்து இரண்டு."

"சரி, அது சரி, நீ என்னுடன் வருகிறாயா?"

"ஆம்."

"உங்களுக்கு குளிர் பழக்கமில்லாமல் இருக்கலாம்."

"ஆமாம், நான் பழகிவிட்டேன். - நான் இப்போது செல்ல வேண்டும். நான் நகரத்திற்குச் சென்று யாரையாவது ஏதாவது பார்க்க வேண்டும்."

"சரி, எஸ்டீபன். இரவு உணவிற்கு இங்கே வா, நாங்கள் பயணத்தைப் பற்றி பேசுவோம். திரும்பி வந்து என்னுடன் கொஞ்சம் மது அருந்திவிட்டு, பார். செய்வீர்களா?"

"ஆம் நான் செய்வேன்."

"இறைவனுடன் செல்."

"இறைவனுடன் செல்."

அவர்கள் ஒன்றாக இரவு உணவு சாப்பிட்டனர், மறுநாள் காலை லீமாவுக்குத் தொடங்குவதற்கு ஏற்பாடு செய்யப்பட்டது. கேப்டன் அவரை மிகவும் குடிபோதையில் வைத்தார். முதலில் ஊற்றி குடித்து மௌனமாக குடித்தார்கள். பின்னர் கேப்டன் கப்பல்கள் மற்றும் அவற்றின் படிப்புகளைப் பற்றி பேசத் தொடங்கினார். அவர் எஸ்டெபனிடம் தடுப்பாட்டம் மற்றும் வழிகாட்டி நட்சத்திரங்களைப் பற்றி கேள்விகளைக் கேட்டார். பின்னர் எஸ்டீபன் மற்ற விஷயங்களைப் பற்றி பேச ஆரம்பித்தார், மேலும் மிகவும் சத்தமாக பேச ஆரம்பித்தார்:

"கப்பலில் நீங்கள் எப்போதும் எனக்கு ஏதாவது செய்ய வேண்டும். நான் எதையும் செய்வேன், எதையும் செய்வேன். நான் உயரத்தில் ஏறி கயிறுகளை சரிசெய்வேன்; நான் இரவு முழுவதும் பார்ப்பேன், ஏனென்றால், உங்களுக்குத் தெரியும், எனக்கு தெரியாது. எப்படியும் நன்றாக தூங்காதே, மேலும், கேப்டன் அல்வராடோ, கப்பலில் நீங்கள் என்னைத் தெரியாதது போல் பாசாங்கு செய்ய வேண்டும், நீங்கள் என்னை மிகவும் வெறுக்கிறீர்கள் என்று பாசாங்கு செய்யுங்கள், அதனால் நீங்கள் எப்போதும் எனக்கு செய்ய வேண்டியதைத் தருவீர்கள், என்னால் அமைதியாக இருக்க முடியாது மேலும் ஒரு மேசையில் எழுதுங்கள்.-மற்றவர்களிடம் என்னைப் பற்றி சொல்லாதீர்கள்... அதாவது, பற்றி..."

"நீங்கள் எரியும் வீட்டிற்குள் சென்று ஒருவரை வெளியே இழுத்தீர்கள் என்று நான் கேள்விப்படுகிறேன்."

"ஆமாம். நான் எரிக்கப்படவில்லை அல்லது எதுவும் இல்லை. உங்களுக்குத் தெரியும்," என்று எஸ்டெபன் கூக்குரலிட்டார். ஒருவரைக் காப்பாற்ற எரியும் வீட்டிற்குள், அது உங்களைக் கொன்றுவிடாது, நீங்கள் ஒரு மாடராக மாறினால், காளை உங்களைப் பிடித்தால், அது உங்களைக் கொல்லாது, நீங்கள் மட்டுமே காளையின் வழியில் உங்களை வேண்டுமென்றே நிறுத்தக்கூடாது. தோற்றுப்போவது உறுதியான போதும், விலங்குகள் தங்களைத் தாங்களே கொல்லாது என்பதை நீங்கள் எப்போதாவது கவனித்திருக்கிறீர்களா? அவை ஆற்றிலோ அல்லது எதிலோ குதிப்பதும் இல்லை, தோற்பது உறுதியான போதும் கூட. சிலர் குதிரைகள் நெருப்பில் ஓடுவதாகச் சொல்கிறார்கள். அது உண்மையா?"

"இல்லை, அது உண்மை என்று நான் நினைக்கவில்லை."

"அது உண்மை என்று நான் நினைக்கவில்லை. நாங்கள் ஒரு முறை ஒரு நாய் வைத்திருந்தோம். சரி, நான் அதைப் பற்றி யோசிக்கக் கூடாது.-கேப்டன் அல்வாரடோ, உங்களுக்கு மாத்ரே மரியா டெல் பிலரைத் தெரியுமா?"

"ஆம்."

"நான் செல்வதற்கு முன் அவளுக்கு ஒரு பரிசு கொடுக்க விரும்புகிறேன். கேப்டன் அல்வாரடோ, நான் தொடங்குவதற்கு முன் எனது ஊதியம் அனைத்தையும் எனக்குத் தர வேண்டும்-எனக்கு எங்கும் பணம் தேவையில்லை-அவளுக்கு இப்போது ஒரு பரிசை வாங்க விரும்புகிறேன். தற்போது நான் மட்டும் அல்ல. அவள் ... இருந்தது ..." இங்கே எஸ்டீபன் தனது சகோதரனின் பெயரைச் சொல்ல விரும்பினார், ஆனால் முடியவில்லை. அதற்குப் பதிலாக அவர் தாழ்ந்த குரலில் தொடர்ந்தார்: "அவளுக்கு ஒரு முறை ஒருவிதமான... அவளுக்கு கடுமையான இழப்பு ஏற்பட்டது. அவள் அப்படிச் சொன்னாள். அது யார் என்று எனக்குத் தெரியவில்லை, நான் அவளுக்கு ஒரு பரிசு கொடுக்க விரும்புகிறேன். பெண்கள் முடியும். எங்களால் முடிந்ததைப் போல இதுபோன்ற ஒரு விஷயத்தை தாங்க முடியாது."

காலையில் ஏதாவது ஒன்றைத் தேர்ந்தெடுப்பதாக கேப்டன் அவருக்கு உறுதியளித்தார். எஸ்டீபன் இதைப் பற்றி விரிவாகப் பேசினார். இறுதியாக, கேப்டன் அவர் மேசைக்கு அடியில் நழுவுவதைக் கண்டார், அவர் எழுந்து, சத்திரத்திற்கு முன் சதுக்கத்திற்குச் சென்றார். அவர் ஆண்டிஸ் வரிசையையும், வானத்தில் எப்போதும் திரண்டிருக்கும் நட்சத்திரங்களின் நீரோடைகளையும் பார்த்தார். அங்கே நடுவானில் தொங்கிக்கொண்டு அவனைப் பார்த்து சிரித்துக் கொண்டிருந்த அந்த வளைவு, வெள்ளிக் குரலில் ஆயிரமாவது முறை சொன்னது: "நீண்ட நேரம் போகாதே. ஆனால் நீ திரும்பி வரும்போது நான் பெரிய பெண்ணாகிவிடுவேன்." பின்னர் அவர் உள்ளே சென்று எஸ்தீபானை தனது அறைக்கு அழைத்துச் சென்று நீண்ட நேரம் அவரையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்.

அடுத்த நாள் காலையில், எஸ்டீபன் தோன்றியபோது அவர் படிக்கட்டுகளின் அடிவாரத்தில் காத்திருந்தார்:

"நீங்கள் தயாராக இருக்கும்போது நாங்கள் தொடங்குகிறோம்," என்று கேப்டன் கூறினார்.

சிறுவனின் கண்களில் விசித்திரமான மினுமினுப்பு திரும்பியது. அவர் மழுப்பினார்: "இல்லை, நான் வரவில்லை, நான் வரவில்லை."

"ஏய்! எஸ்டீபன்! ஆனால் நீ வருவேன் என்று எனக்கு வாக்குறுதி அளித்திருக்கிறாய்."

"அது முடியாத காரியம். என்னால் உன்னுடன் வர முடியாது" என்று சொல்லிவிட்டு மீண்டும் படிக்கட்டுகளில் ஏறினார்.

"ஒரு கணம் இங்கே வா, எஸ்டீபன், ஒரு கணம்."

"என்னால் உன்னுடன் வர முடியாது. பெரு நகரை விட்டு வெளியேற முடியாது."

"நான் உங்களிடம் ஒன்று சொல்ல வேண்டும்."

எஸ்டீபன் படிக்கட்டுகளின் அடிவாரத்திற்கு வந்தான்.

"மாத்ரே மரியா டெல் பிலாருக்கு அந்த பரிசு எப்படி?" என்று கேப்டன் தாழ்ந்த குரலில் கேட்டார். எஸ்டீபன் அமைதியாக மலைகளைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். "அந்தப் பரிசை அவளிடமிருந்து பறிக்கப் போவதில்லையா? அது அவளுக்கு நிறையப் பொருள் தரக்கூடும்... உனக்குத் தெரியும்."

"சரி" என்று முணுமுணுத்தார் எஸ்டீபன், மிகவும் ஈர்க்கப்பட்டதைப் போல.

ஆம் நான் பார்த்துக்கொள்கிறேன், போய் உன்னுடைய பொருட்களை எடுத்துக் கொண்டு வா, நாம் தொடங்குவோம்."

எஸ்டீபன் ஒரு முடிவை எடுக்க முயன்றான். எப்பொழுதும் மானுவல் தான் முடிவுகளை எடுத்தார், மானுவல் கூட இதைப் போன்ற சிறந்த ஒன்றை எடுக்க வேண்டிய கட்டாயத்தில் இருந்ததில்லை. எஸ்டீபன் மெதுவாக மேலே சென்றான். கேப்டன் அவருக்காகக் காத்திருந்தார், நீண்ட நேரம் காத்திருந்தார், தற்போது அவர் பாதி வழியில் படிக்கட்டுகளில் ஏறிச் சென்று கேட்டார். முதலில் அமைதி நிலவியது; பின்னர் அவரது கற்பனை ஒரே நேரத்தில் அடையாளம் காணக்கூடிய சத்தங்களின் தொடர். எஸ்டீபன் ஒரு கற்றை மீது பிளாஸ்டரைக் கழற்றிவிட்டு, அதில் ஒரு கயிற்றைச் சரிசெய்து கொண்டிருந்தார். கேப்டன் நடுக்கத்துடன் படிக்கட்டுகளில் நின்றார்: "ஒருவேளை இது சிறந்தது," என்று அவர் தனக்குத்தானே கூறினார். "ஒருவேளை நான் அவரை தனியாக விட்டுவிட வேண்டும். ஒருவேளை அது அவருக்கு மட்டுமே சாத்தியம்." அப்போது மற்றொரு சத்தம் கேட்டு கதவை சாத்திவிட்டு அறைக்குள் விழுந்து சிறுவனை பிடித்தான். "போய் விடு" என்று எஸ்டீபன் கூவினான். "நான் இருக்கட்டும். இப்ப உள்ளே வராதே."

எஸ்டீபன் தரையில் முகம் கீழே விழுந்தார். "நான் தனியாக இருக்கிறேன், தனியாக இருக்கிறேன், தனியாக இருக்கிறேன்" என்று அவர் அழுதார். கேப்டன் அவருக்கு மேலே நின்றார், அவரது பெரிய வெற்று முகம் வலியால் சாம்பல் நிறமாக இருந்தது; அது அவரது சொந்த பழைய நேரங்கள் தான். அவர் கடலின் கதையைத் தவிர உலகின் மோசமான பேச்சாளராக இருந்தார், ஆனால் சாதாரணமாக பேசுவதற்கு அதிக தைரியம் தேவைப்படும் நேரங்களும் உள்ளன. தரையில் இருந்த உருவம் கேட்கிறது என்பதை அவரால் உறுதியாக நம்ப முடியவில்லை, ஆனால் அவர் கூறினார், "நாங்கள் எங்களால் முடிந்ததைச் செய்கிறோம். எஸ்டீபன், எங்களால் முடிந்தவரை நாங்கள் முன்னேறுகிறோம். இது நீண்ட நேரம் இல்லை, உங்களுக்குத் தெரியும். நேரம் கடந்து செல்கிறது. நீங்கள் நேரம் கடந்து செல்லும் விதத்தில் ஆச்சரியப்படுவேன்."

அவர்கள் லிமாவுக்குத் தொடங்கினார்கள். அவர்கள் சான் லூயிஸ் ரேயின் பாலத்தை அடைந்தபோது, ​​​​சில வணிகப் பொருட்களைக் கடந்து செல்வதை மேற்பார்வை செய்வதற்காக கேப்டன் கீழே உள்ள ஓடையில் இறங்கினார், ஆனால் எஸ்டெபன் பாலத்தைக் கடந்து அதனுடன் விழுந்தார்.

பகுதி நான்கு: மாமா பியோ

நான்அவரது கடிதங்களில் ஒன்று (XXIX வது) மார்கேசா டி மான்டேமேயர் மாமா பியோ " எங்கள் வயதான ஹார்லெக்வின் " தன் மீது ஏற்படுத்திய உணர்வை விவரிக்க முயற்சிக்கிறார்: " நான் காலை முழுவதும் பச்சை பால்கனியில் உட்கார்ந்து ஒரு ஜோடி செருப்புகளை உருவாக்குகிறேன், என் ஆத்மா. ," என்று தன் மகளிடம் சொல்கிறாள். " தங்கக் கம்பி என் கவனத்தை முழுவதுமாக எடுக்காததால், என் பக்கத்து சுவரில் எறும்புகளின் கூட்டத்தின் செயல்பாட்டை என்னால் பின்பற்ற முடிந்தது. பகிர்வுக்குப் பின்னால் எங்கோ பொறுமையாக என் வீட்டை அழித்துக் கொண்டிருந்தன. ஒவ்வொரு மூன்று நிமிடங்களுக்கும் இடையில் ஒரு சிறிய வேலையாட் தோன்றும். இரண்டு பலகைகள் மற்றும் ஒரு மரத்துண்டுகளை கீழே தரையில் இறக்கினார், பின்னர் அவர் தனது ஆண்டெனாவை என்னை நோக்கி அசைத்து, அவரது மர்மமான நடைபாதையில் பரபரப்பாகத் திரும்புவார், இதற்கிடையில், அவரது பல்வேறு சகோதர சகோதரிகள் ஒரு குறிப்பிட்ட நெடுஞ்சாலையில் முன்னும் பின்னுமாக நடந்து சென்று கொண்டிருந்தனர். ஒருவர் தலையை மசாஜ் செய்யுங்கள், அல்லது அவர்கள் சொல்லும் செய்திகளுக்கு முக்கியத்துவம் இருந்தால், கோபத்துடன் மசாஜ் செய்ய மறுத்து, மசாஜ் செய்ய மறுத்து, உடனே நான் மாமா பியோவை நினைத்துப் பார்த்தேன்.ஏன்?அவரைத் தவிர வேறு எங்கு பார்த்தேன். கடந்து செல்லும் மடாதிபதியையோ அல்லது அரசவையின் காவலாளியையோ கைது செய்து, கிசுகிசுக்கிறார், அவரது உதடுகள் பாதிக்கப்பட்டவரின் காதில் வைத்தனவா? நிச்சயமாக போதும், மதியத்திற்கு முன், அவருடைய மர்மமான செயல்களில் ஒன்றை அவர் விரைந்து செல்வதை நான் கண்டேன், பெண்களில் நான் மிகவும் சும்மாவும் முட்டாள்தனமானவள். நான் எறும்பின் நெடுஞ்சாலையில் வைத்த நௌகாட்டின் ஒரு துண்டை எடுத்து வர பெபிடாவை அனுப்பினான். அதேபோல கஃபே பிசாரோவுக்கும், சூரிய அஸ்தமனத்திற்கு முன் வந்துவிட்டால், மாமா பியோவை என்னைப் பார்க்க அனுப்புமாறு கேட்டுக்கொண்டு பிசாரோவுக்குச் செய்தி அனுப்பினேன். நான் அவருக்கு அந்த பழைய வளைந்த சாலட் ஃபோர்க்கைக் கொடுப்பேன், அதில் டர்க்கைஸ் உள்ளது, மேலும் அவர் ஓல்-வி-களின் d-q-a பற்றி எல்லோரும் பாடும் புதிய பாலாட்டின் நகலை என்னிடம் கொண்டு வருவார். என் குழந்தையே, உனக்கு எல்லாவற்றிலும் சிறந்தது கிடைக்கும், அதை நீ முதலில் பெறுவாய் ."

மேலும் அடுத்த கடிதத்தில்: " என் அன்பே, மாமா பியோ உலகில் மிகவும் மகிழ்ச்சியான மனிதர், உங்கள் கணவர் தவிர, அவர் உலகின் இரண்டாவது மகிழ்ச்சியான மனிதர். அவரது உரையாடல் மயக்கும். அவர் மிகவும் அவமானப்படுத்தவில்லை என்றால் நான் செய்ய வேண்டும். அவரை என் செயலாளராக ஆக்குங்கள், அவர் எனக்காக எனது கடிதங்கள் அனைத்தையும் எழுத முடியும், தலைமுறைகள் எழுந்து என்னை நகைச்சுவையாக அழைக்கும், ஐயோ, அவர் நோய் மற்றும் கெட்ட சகவாசத்தால் மிகவும் அந்துப்பூச்சியாக இருக்கிறார், நான் அவரை அவரது பாதாள உலகத்திற்கு விட்டுவிட வேண்டும். அவன் எறும்பு மாதிரி மட்டுமல்ல, அழுக்குப் படிந்த சீட்டுப் பொட்டலத்தைப் போன்றவன்.மேலும், பசிபிக் முழுவதுமே அவனை இனிமையாகவும், மணமாகவும் கழுவ முடியுமா என்று எனக்கு சந்தேகம். ஒரு தியேட்டரில் சுற்றித் திரிந்து கால்டெரோனின் உரையாடலைத் தவிர வேறு எதுவும் கேட்கவில்லை, ஐயோ, இந்த உலகத்திற்கு என்ன விஷயம், என் ஆத்மா, அப்படிப்பட்ட ஒரு மனிதனை இவ்வளவு நோயுற்றிருக்க வேண்டும்! அதன் பத்தாவது கன்றுக்குட்டியிலிருந்து பிரிக்கப்பட்டது ."

இந்த மாமா பியோ கமிலா பெரிச்சோலின் பணிப்பெண் என்பதை முதலில் நீங்கள் தெரிந்து கொள்ள வேண்டும். அவனே அவளுடைய பாடும் மாஸ்டர், அவளது கொய்ஃபர், அவளது மசாஜ் செய்பவன், அவளுடைய வாசகர், அவளுடைய வேலைக்காரன், அவளுடைய வங்கியாளர்; வதந்தி சேர்க்கப்பட்டது: அவளுடைய தந்தை. உதாரணமாக, அவர் அவளுடைய பாகங்களை அவளுக்குக் கற்றுக் கொடுத்தார். கமிலாவுக்கு எழுதவும் படிக்கவும் தெரியும் என்று ஊரைச் சுற்றி ஒரு கிசுகிசு இருந்தது. பாராட்டு ஆதாரமற்றது; மாமா பியோ அவளுக்கு படிக்கவும் எழுதவும் செய்தார். பருவத்தின் உச்சத்தில், நிறுவனம் வாரத்திற்கு இரண்டு அல்லது மூன்று புதிய நாடகங்களை நடத்தியது, ஒவ்வொன்றும் பெரிச்சோலுக்கு நீண்ட மற்றும் மலர்ந்த பகுதியைக் கொண்டிருந்ததால், மனப்பாடம் செய்வது ஒரு சிறிய பணி அல்ல.

பெரு ஐம்பது ஆண்டுகளுக்குள் ஒரு எல்லை மாநிலத்திலிருந்து மறுமலர்ச்சி மாநிலமாக மாறியது. இசை மற்றும் நாடகத்துறையில் அதன் ஆர்வம் தீவிரமானது. காலையில் டோமஸ் லூயிஸ் டா விக்டோரியாவின் மாஸ் மற்றும் மாலையில் கால்டெரோனின் பளபளப்பான கவிதைகளைக் கேட்டு லிமா தனது பண்டிகை நாட்களைக் கொண்டாடினார். அற்பமான பாடல்களை மிக நேர்த்தியான நகைச்சுவைகளாகவும், சில லாக்ரிமோஸ் எஃபெக்ட்களை இறுக்கமான இசையாகவும் இடைக்கணிப்பதற்காக Limeans கொடுக்கப்பட்டது உண்மைதான்; ஆனால் குறைந்த பட்சம் அவர்கள் ஒரு தவறான வழிபாட்டின் சலிப்புக்கு அடிபணியவில்லை. அவர்கள் வீர நகைச்சுவையை விரும்பாதிருந்தால், லிமியன்கள் வீட்டில் இருக்கத் தயங்கியிருக்க மாட்டார்கள்; மேலும் அவர்கள் காது கேளாதவர்களாக இருந்திருந்தால், அவர்கள் முந்தைய சேவைக்கு செல்வதை எதுவுமே தடுத்திருக்காது. பேராயர் ஸ்பெயினுக்கு ஒரு குறுகிய பயணத்திலிருந்து திரும்பியபோது, ​​​​எல்லா லிமாவும் தொடர்ந்து கேட்டார்: "அவர் என்ன கொண்டு வந்தார்?" பாலஸ்த்ரினா, மொரேல்ஸ் I மற்றும் விட்டோரியா ஆகியோரின் மாஸ்ஸ் மற்றும் மோட்டட்கள் மற்றும் டிர்சோ டி மோலினா மற்றும் ரூயிஸ் டி அலார்சன் மற்றும் மோரேட்டோ ஆகியோரின் முப்பத்தைந்து நாடகங்களுடன் அவர் திரும்பியதாக செய்தி இறுதியாக வெளிநாட்டில் பரவியது. அவரது நினைவாக ஒரு சிவில் விழா நடந்தது. கொயர்பாய்ஸ் பள்ளி மற்றும் நகைச்சுவையின் பசுமை அறை ஆகியவை காய்கறிகள் மற்றும் கோதுமை பரிசுகளால் நிரம்பி வழிந்தன. இவ்வளவு அழகின் மொழிபெயர்ப்பாளர்களை வளர்க்க உலகம் முழுவதும் ஆர்வமாக இருந்தது.

கமிலா பெரிச்சோல் படிப்படியாக தனது நற்பெயரை உருவாக்கிய தியேட்டர் இதுதான். ரிப்பர்ட்டரி மிகவும் பணக்காரமானது மற்றும் ப்ராம்ப்டரின் பெட்டி மிகவும் நம்பகமானதாக இருந்தது, சில நாடகங்கள் ஒரு பருவத்தில் நான்கு முறைக்கு மேல் கொடுக்கப்பட்டன. 17 ஆம் நூற்றாண்டின் ஸ்பானிஷ் நாடகத்தின் முழு மலர்ச்சியையும் மேலாளரிடம் வைத்திருந்தார், இதில் பலவற்றை இப்போது நம்மிடம் இழந்துவிட்டோம். பெரிச்சோல் லோப் டி வேகாவின் நூறு நாடகங்களில் மட்டுமே தோன்றினார். இந்த ஆண்டுகளில் லிமாவில் போற்றத்தக்க பல நடிகைகள் இருந்தனர், ஆனால் சிறப்பாக யாரும் இல்லை. ஸ்பெயினின் திரையரங்குகளில் இருந்து குடிமக்கள் வெகு தொலைவில் இருந்தனர், அவர் ஸ்பானிஷ் உலகில் சிறந்தவர் என்பதை உணர முடியவில்லை. தாங்கள் பார்த்திராத மாட்ரிட்டின் நட்சத்திரங்களின் பார்வைக்காக அவர்கள் பெருமூச்சு விட்டனர். பெரிச்சோல் ஒரு சிறந்த கலைஞன் என்று ஒருவருக்கு மட்டுமே தெரியும், அது அவளுடைய ஆசிரியர் மாமா பியோ.

மாமா பியோ ஒரு நல்ல காஸ்ட்லியான வீட்டில், முறைகேடாக வந்தார். பத்து வயதில் அவர் தனது தந்தையின் ஹசீண்டாவிலிருந்து மாட்ரிட்டுக்கு ஓடிவிட்டார், விடாமுயற்சியின்றி பின்தொடர்ந்தார். அவர் தனது புத்திசாலித்தனத்தால் எப்போதும் வாழ்ந்தார். அவர் சாகசக்காரரின் ஆறு பண்புகளைக் கொண்டிருந்தார் - பெயர்கள் மற்றும் முகங்களுக்கான நினைவகம், தனது சொந்தத்தை மாற்றுவதற்கான தகுதியுடன்; மொழிகளின் பரிசு; விவரிக்க முடியாத கண்டுபிடிப்பு; இரகசியம்; அந்நியர்களுடன் உரையாடலில் விழும் திறமை; மேலும் மனசாட்சியில் இருந்து விடுபடுவது, அவர் இரையாக்கிய மயங்கிய செல்வந்தர்கள் மீதான அவமதிப்பிலிருந்து உருவாகிறது. பத்து முதல் பதினைந்து வரை அவர் வணிகர்களுக்கு கையேடுகளை விநியோகித்தார், குதிரைகளைப் பிடித்தார், ரகசிய வேலைகளில் ஈடுபட்டார். பதினைந்து முதல் இருபது வரை அவர் கரடிகள் மற்றும் பாம்புகளுக்கு பயண சர்க்கஸ் பயிற்சி அளித்தார்; அவர் சமைத்து, குத்துக்களை கலக்கினார்; விலையுயர்ந்த உணவகங்களின் நுழைவுகளைப் பற்றி அவர் தொங்கினார் மற்றும் பயணிகளின் காதுகளில் தகவல்களை கிசுகிசுத்தார் - சில சமயங்களில் ஒரு குறிப்பிட்ட உன்னதமான வீடு அதன் தட்டை விற்பதற்கு குறைக்கப்பட்டது மற்றும் ஒரு வெள்ளிப் பணியாளரின் கமிஷனை வழங்குவதை விட சந்தேகத்திற்குரியது எதுவுமில்லை. ஊரில் உள்ள அனைத்து திரையரங்குகளிலும் இணைந்திருந்த அவர், பத்து பேர் போல் கைதட்டலாம். இவ்வளவு அவதூறுகளைப் பரப்பினார். பயிர்களைப் பற்றியும் நிலத்தின் மதிப்பு பற்றியும் வதந்திகளை விற்றார். இருபது முதல் முப்பது வரையிலான அவரது சேவைகள் மிக உயர்ந்த வட்டாரங்களில் அங்கீகரிக்கப்பட்டன - மலைகளில் சில அரை மனதுடன் கிளர்ச்சிகளைத் தூண்டுவதற்காக அவர் அரசாங்கத்தால் அனுப்பப்பட்டார், இதனால் அரசாங்கம் தற்போது வந்து முழு மனதுடன் அவர்களை நசுக்க முடியும். ஆஸ்திரியக் கட்சியும் அவரைப் பயன்படுத்தியது தெரிந்தபோதும் பிரெஞ்சுக் கட்சி அவரைப் பயன்படுத்திக் கொள்ளும் அளவுக்கு அவருடைய விவேகம் ஆழமாக இருந்தது. அவர் இளவரசி டெஸ் உர்சின்ஸுடன் நீண்ட நேர்காணல்களைக் கொண்டிருந்தார், ஆனால் அவர் பின் படிக்கட்டுகளில் வந்து சென்றார். இந்த கட்டத்தில், அவர் இனி ஜென்டில்மேன் இன்பங்களை ஏற்பாடு செய்ய வேண்டியதில்லை, அல்லது அவதூறான சிறிய அறுவடைகளை நடவு செய்யவில்லை.

மகத்தான ஆதாயங்கள் தொடர்ந்து வரும் என்று தோன்றியபோதும் அவர் இரண்டு வாரங்களுக்கு மேல் ஒரு காரியத்தைச் செய்ததில்லை. அவர் சர்க்கஸ் மேலாளராக, நாடக இயக்குநராக, பழங்கால வியாபாரியாக, இத்தாலிய பட்டுப்புடவைகளை இறக்குமதி செய்பவராக, அரண்மனை அல்லது பேராலயத்தில் செயலாளராக, ராணுவத்துக்கு ஏற்பாடு செய்யும் வியாபாரி, வீடுகள் மற்றும் பண்ணைகளில் ஊக வணிகராக, வணிகராக ஆகியிருக்கலாம். சிதறல்கள் மற்றும் இன்பங்கள். ஆனால் அவரது ஆளுமையில் ஏதோ ஒரு விபத்து அல்லது அவரது குழந்தைப் பருவத்தின் ஆரம்பகால அபிமானம், எதையும் சொந்தமாக வைத்திருக்க தயக்கம், கட்டிப்போடுவது, நீண்ட நிச்சயதார்த்தம் நடத்துவது போன்றவை எழுதப்பட்டதாகத் தோன்றியது. இதுவே அவரது திருட்டைத் தடுத்தது, உதாரணமாக. அவர் பலமுறை திருடினார், ஆனால் அடைத்துவைக்கப்படுவார் என்ற அவரது அச்சத்தை ஈடுகட்ட லாபங்கள் போதுமானதாக இல்லை; உலகில் உள்ள அனைத்து காவல்துறையினரையும் களத்தில் இருந்து தப்பிக்க போதுமான புத்திசாலித்தனம் அவருக்கு இருந்தது, ஆனால் அவரது எதிரிகளின் கேலிக்கு எதிராக எதுவும் அவரைப் பாதுகாக்க முடியவில்லை. இதேபோல் அவர் விசாரணைக்காக விசாரணைகளை மேற்கொள்வதற்காக சிறிது காலம் குறைக்கப்பட்டார், ஆனால் அவர் பாதிக்கப்பட்டவர்களில் பலர் தலைமறைவாக இருப்பதைக் கண்டபோது, ​​​​அவரின் இயக்கங்கள் சமமாக கணிக்க முடியாத ஒரு நிறுவனத்தில் தன்னை ஈடுபடுத்திக் கொள்ளலாம் என்று அவர் உணர்ந்தார்.

அவர் இருபத்தை நெருங்கும் போது, ​​மாமா பியோ தனது வாழ்க்கையில் மூன்று நோக்கங்களைக் கொண்டிருப்பதை மிகவும் தெளிவாகக் கண்டார். முதலில் இந்த சுதந்திரத்தின் தேவை இருந்தது, ஒரு ஆர்வமான வடிவத்திற்கு அனுப்பப்பட்டது, அதாவது: மாறுபட்ட, இரகசியமான மற்றும் சர்வவல்லமையுள்ள ஆசை. அவர் பொது வாழ்வின் கண்ணியங்களைத் துறக்கத் தயாராக இருந்தார், இரகசியமாக அவர் மிகவும் தொலைவில் இருந்து மனிதர்களை இழிவாகப் பார்ப்பதாக உணர்ந்தால், அவர்கள் தங்களை அறிந்ததை விட அவர்களைப் பற்றி அதிகம் அறிந்திருந்தார்; எப்போதாவது செயலில் இறங்கி, மாநிலங்கள் மற்றும் நபர்களின் விவகாரங்களில் அவரை ஒரு முகவராக மாற்றிய அறிவுடன். இரண்டாவது இடத்தில், அவர் எப்போதும் அழகான பெண்களின் அருகில் இருக்க விரும்பினார், அவர்களில் அவர் எப்போதும் சிறந்த மற்றும் மோசமான அர்த்தத்தில் வழிபடுபவர். அவர்களுக்கு அருகில் இருப்பது மூச்சு விடுவது போல அவனுக்கு அவசியமாக இருந்தது. அழகு மற்றும் வசீகரத்தின் மீதான அவரது மரியாதை, யாரையும் பார்த்து சிரிக்கும்படி இருந்தது, மேலும் தியேட்டர் மற்றும் நீதிமன்றம் மற்றும் இன்ப வீடுகளின் பெண்கள் அவரது அறிவாற்றலை விரும்பினர். அவரைத் துன்புறுத்தி அவமானப்படுத்தி அறிவுரைகளைக் கேட்டு அவனது அபத்தமான பக்தியால் ஏகமாக ஆறுதல் அடைந்தனர். அவர்களுடைய கோபங்களையும், அவர்களின் அற்பத்தனங்களையும், அவர்களின் நம்பிக்கைக் கண்ணீரையும் அவர் பெரிதும் அனுபவித்தார்; அவர் கேட்டதெல்லாம் சாதாரணமாக ஏற்றுக்கொள்ளப்பட வேண்டும், நம்பப்பட வேண்டும், நட்பு மற்றும் சற்று முட்டாள் நாயைப் போல தங்கள் அறைகளுக்கு வந்து செல்ல அனுமதிக்க வேண்டும், அவர்களுக்காக கடிதங்களை எழுத வேண்டும். அவர் அவர்களின் மனதையும் இதயத்தையும் பற்றி தீராத ஆர்வம் கொண்டிருந்தார். அவர்களால் நேசிக்கப்படுவார் என்று அவர் ஒருபோதும் எதிர்பார்க்கவில்லை (அந்த வார்த்தையின் மற்றொரு உணர்வை ஒரு கணம் கடன் வாங்குகிறார்); அதற்காக, அவர் தனது பணத்தை நகரத்தின் தெளிவற்ற பகுதிகளுக்கு கொண்டு சென்றார்; மீசையின் துடைப்பத்துடனும், தாடியின் துடைப்பத்துடனும் மற்றும் அவரது பெரிய அபத்தமான சோகமான கண்களுடனும் அவர் எப்பொழுதும் ஆவலுடன் முன்னோடியாக இருந்தார். அவர்கள் அவருடைய திருச்சபையை அமைத்தனர்; அவர்களிடமிருந்தே அவர் மாமா பியோ என்ற பெயரைப் பெற்றார் மற்றும் அவர்கள் சிக்கலில் இருந்தபோதுதான் அவர் தன்னை வெளிப்படுத்தினார்; அவர்கள் ஆதரவிலிருந்து வீழ்ந்தபோது அவர் அவர்களுக்குப் பணம் கொடுத்தார், அவர்கள் நோய்வாய்ப்பட்டபோது அவர் தங்கள் காதலர்களின் கொடிய பக்தி மற்றும் அவர்களின் பணிப்பெண்களின் கோபத்தை மிஞ்சினார்; காலமோ நோயோ அவர்களின் அழகைப் பறித்தபோது, ​​அவர்களின் அழகின் நினைவாக இன்னும் அவர்களுக்கு சேவை செய்தார்; மேலும் அவர்கள் இறந்தபோது, ​​அவர்களின் பயணத்தில் முடிந்தவரை அவர்களைப் பார்த்த நேர்மையான துக்கம் அவருடையது.

மூன்றாவது இடத்தில் அவர் ஸ்பானிஷ் இலக்கியம் மற்றும் அதன் தலைசிறந்த படைப்புகளை நேசிப்பவர்களுக்கு அருகில் இருக்க விரும்பினார், குறிப்பாக நாடக அரங்கில். அந்த பொக்கிஷம் அனைத்தையும் அவர் தனக்காகக் கண்டுபிடித்தார், கடனாகவோ அல்லது தனது ஆதரவாளர்களின் நூலகங்களில் இருந்து திருடியோ, இரகசியமாகத் தானே உணவளித்துக்கொண்டார் - திரைக்குப் பின்னால், அவரது பைத்தியக்காரத்தனமான வாழ்க்கை. கால்டெரோன் மற்றும் செர்வாண்டேஸில் உள்ள வார்த்தை வரிசையின் அற்புதங்களுக்கு முன், அவர்களின் கல்வி மற்றும் பயன்பாட்டுக்கு எந்த அக்கறையும் ஆச்சரியமும் காட்டாத பெரிய மனிதர்களை அவர் அவமதித்தார். வசனங்களை உருவாக்க வேண்டும் என்று ஆசைப்பட்டார். அவர் வௌிநாடுகளுக்காக எழுதிய பல நையாண்டிப் பாடல்கள் நாட்டுப்புற-இசையில் கடந்து, நெடுஞ்சாலைகளில் எங்கும் தாங்கியிருப்பதை அவர் ஒருபோதும் உணரவில்லை.

விபச்சார விடுதிகளில் இயற்கையாக எழும் சண்டைகளில் ஒன்றின் விளைவாக அவரது வாழ்க்கை மிகவும் சிக்கலானதாக மாறியது, மேலும் அவர் பெருவிற்கு சென்றார். பெருவில் உள்ள மாமா பியோ ஐரோப்பாவில் உள்ள மாமா பியோவை விட பல்துறை திறன் கொண்டவர். இங்கேயும் அவர் ரியல் எஸ்டேட், சர்க்கஸ், இன்பங்கள், கிளர்ச்சிகள் மற்றும் பழங்கால பொருட்களைத் தொட்டார். ஒரு சீன குப்பை கான்டனில் இருந்து அமெரிக்காவிற்கு வீசப்பட்டது; அவர் ஆழமான சிவப்பு பீங்கான் மூட்டைகளை கடற்கரைக்கு இழுத்து, விர்டு சேகரிப்பாளர்களுக்கு கிண்ணங்களை விற்றார். அவர் இன்காக்களின் இறையாண்மை வைத்தியங்களைக் கண்டுபிடித்தார் மற்றும் மாத்திரைகளில் ஒரு ஸ்மார்ட் வர்த்தகத்தைத் தொடங்கினார். நான்கு மாதங்களுக்குள் அவர் லிமாவில் உள்ள அனைவரையும் நடைமுறையில் அறிந்திருந்தார். அவர் தற்போது கடலோர நகரங்கள், சுரங்க முகாம்கள் மற்றும் உட்புறத்தில் உள்ள குடியிருப்புகள் ஆகியவற்றின் குடிமக்களை இந்த அறிமுகத்துடன் சேர்த்தார். சர்வ அறிவாற்றலுக்கான அவரது பாசாங்குகள் மேலும் மேலும் நம்பத்தகுந்ததாக மாறியது. வைஸ்ராய் மாமா பியோவைக் கண்டுபிடித்தார் மற்றும் குறிப்புகளின் இந்த செழுமையையும் கண்டுபிடித்தார்; அவர் பல விவகாரங்களில் தனது சேவைகளை ஈடுபடுத்தினார். அவரது தீர்ப்பின் சிதைவில், டான் ஆண்ட்ரேஸ் ஒரு திறமையைத் தக்க வைத்துக் கொண்டார், அவர் ரகசிய ஊழியர்களைக் கையாளும் நுட்பத்தில் தேர்ச்சி பெற்றவர். அவர் மாமா பியோவை மிகுந்த சாதுர்யத்துடனும் சில மரியாதையுடனும் நடத்தினார்; மற்றவர் எந்தத் தவறுகளைச் செய்யக் கூடாது என்பதை அவர் புரிந்துகொண்டார், மேலும் பல்வேறு மற்றும் இடைநிலைக்கான தேவையைப் புரிந்துகொண்டார். ஒரு இளவரசர் தனது பதவியை, அதிகாரத்திற்காக, அல்லது கற்பனைக்காக, அல்லது மற்ற மனிதர்களின் விதிகளை கையாள்வதில் சுத்த மகிழ்ச்சிக்காக தனது பதவியை மிகக் குறைவாகப் பயன்படுத்துவதை மாமா பியோ தொடர்ந்து ஆச்சரியப்பட்டார்; ஆனால் வேலைக்காரன் எஜமானரை நேசித்தார், ஏனென்றால் அவர் செர்வாண்டஸின் எந்த முன்னுரையிலிருந்தும் மேற்கோள் காட்ட முடியும் மற்றும் அவரது நாக்கில் இன்னும் கொஞ்சம் காஸ்டிலியன் உப்பு இருந்தது. பல காலையில் மாமா பியோ அரண்மனைக்குள் நுழைவதற்கு யாரும் இல்லாத தாழ்வாரங்கள் வழியாக நுழைந்தார், அங்கு ஒரு வாக்குமூலம் அல்லது ரகசிய மிரட்டல் செய்பவரைத் தவிர, வைஸ்ராயுடன் காலை சாக்லேட்டைப் பருகினார்.

ஆனால் அவரது அனைத்து நடவடிக்கைகளுக்கும் எதுவும் மாமாவை பணக்காரர் ஆக்கவில்லை. ஒரு முயற்சி செழிக்கும் என்று அச்சுறுத்தியபோது அவர் அதை கைவிட்டார் என்று ஒருவர் கூறியிருப்பார். யாருக்கும் தெரியாவிட்டாலும் அவருக்கு சொந்தமாக வீடு இருந்தது. அது கூட்டி பெருக்கக்கூடிய நாய்களால் நிரம்பியிருந்தது, மேல் தளம் பறவைகளுக்காக ஒதுக்கப்பட்டது. ஆனால் இந்த ராஜ்யத்தில் கூட அவர் தனிமையில் இருந்தார், தனிமையில் பெருமிதம் கொண்டார், அத்தகைய தனிமையில் ஒரு குறிப்பிட்ட மேன்மை இருப்பதைப் போல. இறுதியாக, அவர் ஒரு சாகசத்தில் தடுமாறினார், அது வானத்திலிருந்து வந்த ஏதோ ஒரு விசித்திரமான பரிசு மற்றும் அவரது வாழ்க்கையின் மூன்று பெரிய நோக்கங்களை ஒன்றிணைத்தது: மற்றவர்களின் வாழ்க்கையை மேற்பார்வையிடும் அவரது ஆர்வம், அழகான பெண்களை வணங்குதல் மற்றும் ஸ்பானிஷ் இலக்கியத்தின் பொக்கிஷங்கள் மீதான அவரது அபிமானம். . அவர் கமிலா பெரிசோலைக் கண்டுபிடித்தார். அவரது உண்மையான பெயர் மைக்கேலா வில்லேகாஸ். அவர் பன்னிரண்டாவது வயதில் கஃபேக்களில் பாடிக்கொண்டிருந்தார், மாமா பியோ எப்போதும் கஃபேக்களின் ஆன்மாவாக இருந்தார். இப்போது அவர் கிதார் கலைஞர்களிடையே அமர்ந்து, இந்த மோசமான பெண் பாலாட்களைப் பாடுவதைப் பார்க்கும்போது, ​​​​தனக்கு முந்தைய அனுபவம் வாய்ந்த பாடகர்களின் ஒவ்வொரு மாற்றத்தையும் பின்பற்றி, பிக்மேலியன் இசைக்க வேண்டும் என்ற உறுதிப்பாடு அவரது மனதில் நுழைந்தது. அவன் அவளை வாங்கினான். மது தொட்டியில் பூட்டி தூங்குவதற்கு பதிலாக, அவள் அவனது வீட்டில் ஒரு கட்டில் மரபுரிமையாக இருந்தாள். அவர் அவளுக்காக பாடல்களை எழுதினார், அவளுடைய தொனியின் தரத்தை எப்படிக் கேட்பது என்று அவளுக்குக் கற்றுக் கொடுத்தார், மேலும் அவளுக்கு ஒரு புதிய ஆடை வாங்கினார். முதலில் அவள் கவனித்ததெல்லாம், சாட்டையடிக்கப்படாமல் இருப்பதும், சூடான சூப்களை வழங்குவதும், எதையாவது அடித்துக் கொடுப்பதும் அருமையாக இருந்தது. ஆனால் உண்மையில் திகைத்து போனது மாமா பியோ. அவரது அவசர பரிசோதனை அனைத்து தீர்க்கதரிசனங்களுக்கும் அப்பாற்பட்டது. சிறிய பன்னிரெண்டு வயது, மௌனமாகவும், எப்பொழுதும் கொஞ்சம் மந்தமாகவும், வேலையைத் தின்றுகொண்டிருந்தாள். அவர் நடிப்பிலும் மிமிக்ரியிலும் அவளுக்கு முடிவற்ற பயிற்சிகளை அமைத்தார்; ஒரு பாடலின் சூழலை வெளிப்படுத்துவதில் அவர் தனது பிரச்சனைகளை அமைத்தார்; அவர் அவளை திரையரங்குகளுக்கு அழைத்துச் சென்று ஒரு நடிப்பின் அனைத்து விவரங்களையும் கவனிக்க வைத்தார். ஆனால் ஒரு பெண்ணாக கமிலாவிடமிருந்து தான் அவனது மிகப்பெரிய அதிர்ச்சியை பெற வேண்டும். நீண்ட கைகளும் கால்களும் இறுதியாக ஒரு முழுமையான கருணையின் உடலாக ஒத்திசைக்கப்பட்டன. கிட்டத்தட்ட கோரமான மற்றும் பசித்த முகம் அழகாக மாறியது. அவளுடைய முழு இயல்பும் மென்மையாகவும் மர்மமாகவும் விந்தையான ஞானமாகவும் மாறியது; அது எல்லாம் அவன் பக்கம் திரும்பியது. அவளால் அவனில் எந்த தவறும் காண முடியவில்லை, அவள் உறுதியான விசுவாசமாக இருந்தாள். அவர்கள் ஒருவரையொருவர் ஆழமாக நேசித்தார்கள், ஆனால் உணர்வு இல்லாமல். அவன் அவள் அருகில் வந்தபோது அவள் முகத்தில் குறுக்கே இருந்த லேசான பதட்ட நிழலை விலக்கினான். ஆனால் இந்த மறுப்பிலிருந்து ஒரு மென்மையின் வாசனை எழுந்தது, அந்த உணர்ச்சியின் பேய், மிகவும் எதிர்பாராத உறவில், ஒரு முழு வாழ்நாளையும் கூட ஒரு கருணையற்ற கடமைக்காக அர்ப்பணித்து ஒரு கருணைக் கனவு போல் கடந்து செல்ல முடியும்.

ஒரு கஃபே பாடகியின் மிக உயர்ந்த பண்பு எப்போதும் அவளது புதுமையாக இருக்கும் என்பதால், புதிய உணவகங்களைத் தேடி அவர்கள் அதிக அளவில் பயணம் செய்தனர். அவர்கள் மெக்சிகோவுக்குச் சென்றனர், அவர்களின் ஒற்றைப்படை ஆடைகள் சுய-அதே சால்வையில் மூடப்பட்டன. அவர்கள் கடற்கரைகளில் தூங்கினர், அவர்கள் பனாமாவில் சவுக்கால் அடிக்கப்பட்டனர் மற்றும் பறவைகளின் கழிவுகளால் பூசப்பட்ட சில சிறிய பசிபிக் தீவுகளில் கப்பல் உடைக்கப்பட்டனர். அவர்கள் பாம்புகள் மற்றும் வண்டுகள் மத்தியில் தங்கள் வழியை நேர்த்தியாக தேர்ந்தெடுத்து காடுகளின் வழியாக மிதித்தார்கள். அவர்கள் கடினமான பருவத்தில் அறுவடை செய்பவர்களாக தங்களை விற்றுக்கொண்டனர். உலகில் எதுவும் அவர்களுக்கு ஆச்சரியமாக இல்லை.

பின்னர் சிறுமிக்கு இன்னும் கடினமான பயிற்சியைத் தொடங்கியது, இது ஒரு அக்ரோபேட்டிற்கான தயாரிப்பை ஒத்ததாக இருந்தது. அவள் ஆதரவாக உயர்வு மிக வேகமாக இருந்ததால் அறிவுறுத்தல் கொஞ்சம் சிக்கலானது; மேலும் அவள் பெற்ற கைதட்டல் அவளது வேலையில் மிக விரைவில் திருப்தி அடையும் அபாயம் இருந்தது. மாமா பியோ அவளை ஒருபோதும் சரியாக அடிக்கவில்லை, ஆனால் அவர் ஒரு கிண்டலை நாடினார், அது அதன் சொந்த பயங்கரமானவை.

ஒரு நிகழ்ச்சியின் முடிவில், கமிலா தனது டிரஸ்ஸிங் அறைக்குத் திரும்புவாள், மாமா பியோ ஒரு மூலையில் அலட்சியமாக விசில் அடிப்பதைக் கண்டாள். அவள் உடனே அவனது அணுகுமுறையைக் கண்டு கோபமாக அழுவாள்:

"இப்போது அது என்ன? கடவுளின் தாய், கடவுளின் தாய், இப்போது என்ன?"

"ஒன்றுமில்லை, சிறிய முத்து, கமிலாவின் என் சிறிய கமிலா, ஒன்றுமில்லை."

"உங்களுக்குப் பிடிக்காத ஒன்று இருந்தது. அசிங்கமான தவறு கண்டுபிடிக்கும் விஷயம் நீங்கள். இப்போது வா, அது என்ன? பார், நான் தயாராக இருக்கிறேன்."

"இல்லை, சிறிய மீன். அபிமான காலை நட்சத்திரம், உன்னால் முடிந்தவரை நன்றாகச் செய்தாய் என்று நினைக்கிறேன்."

அவர் ஒரு வரையறுக்கப்பட்ட கலைஞராக இருந்தார், மேலும் சில மகிழ்வுகள் அவளுக்கு என்றென்றும் மூடப்படும் என்ற கருத்து கமிலாவை வெறித்தனமாக்கத் தவறவில்லை. அவள் கண்ணீர் வடித்தாள்: "நான் உன்னை ஒருபோதும் அறிந்திருக்கவில்லை என்று நான் விரும்புகிறேன். என் வாழ்நாள் முழுவதும் நீங்கள் விஷம் வைத்தீர்கள். நான் மோசமாக செய்தேன் என்று நீங்கள் நினைக்கிறீர்கள். நான் கெட்டவன் என்று பாசாங்கு செய்வது உங்களுக்கு மகிழ்ச்சி அளிக்கிறது. சரி, அமைதியாக இரு."

மாமா பியோ விசில் அடித்துக் கொண்டே போனார்.

"உண்மை என்னவென்றால், நான் இன்றிரவு பலவீனமாக இருந்தேன், அதை நீங்கள் என்னிடம் சொல்லத் தேவையில்லை. அதனால் அங்கே. இப்போது போய்விடு. நான் உன்னைச் சுற்றிப் பார்க்க விரும்பவில்லை. அந்த பங்கை வராமல் நடிப்பது மிகவும் கடினம். திரும்பி வந்து உன்னை இந்த வழியில் கண்டுபிடித்தேன்."

திடீரென்று பியோ மாமா முன்னோக்கி சாய்ந்து கோபத்தின் தீவிரத்துடன் கேட்பார்: "அந்தப் பேச்சை கைதியிடம் ஏன் இவ்வளவு வேகமாக எடுத்துச் சென்றீர்கள்?"

பெரிச்சோலிலிருந்து மேலும் கண்ணீர்: "கடவுளே, நான் நிம்மதியாக சாகட்டும்! ஒரு நாள் என்னை வேகமாகப் போகச் சொல்கிறாய், இன்னொரு நாள் மெதுவாகச் செல்லச் சொல்கிறாய். எப்படியும் ஓரிரு வருடங்களில் நான் பைத்தியமாகிவிடுவேன், பிறகு அது பரவாயில்லை."

மேலும் விசில்.

"மேலும் பார்வையாளர்கள் முன்னெப்போதும் இல்லாத வகையில் கைதட்டி ஆரவாரம் செய்தனர். நீங்கள் சொல்வதைக் கேட்கிறீர்களா? முன்பைப் போல் இல்லை . அங்கே! மிக வேகமாகவோ அல்லது மிக மெதுவாகவோ அவர்களுக்கு ஒன்றுமில்லை. அவர்கள் அழுதார்கள். நான் தெய்வீகமாக இருந்தேன். அதுதான் எனக்கு கவலை. இப்போது அமைதியாக இரு. அமைதியாக இரு. "

அவர் முற்றிலும் அமைதியாக இருந்தார்.

"நீங்கள் என் தலைமுடியை சீவலாம், ஆனால் நீங்கள் இன்னொரு வார்த்தை சொன்னால் நான் இனி விளையாட மாட்டேன். வேறு ஏதாவது பெண்ணை நீங்கள் காணலாம், அவ்வளவுதான்."

அதன்பிறகு, அவள் சோர்ந்துபோன உடலை உலுக்கிக்கொண்டிருக்கும் அழுகையை கவனிக்காதது போல் பாவனை செய்து, பத்து நிமிடங்களுக்கு அவள் தலைமுடியை இதமாகச் சீவினான். கடைசியாக அவள் வேகமாகத் திரும்பி அவனது கைகளில் ஒன்றைப் பிடித்து வெறித்தனமாக முத்தமிடுவாள்: "பியோ மாமா, நான் மிகவும் மோசமாக இருந்தேனா? நான் உங்களுக்கு அவமானமாக இருந்தேனா? நீங்கள் தியேட்டரை விட்டு வெளியேறியது மிகவும் மோசமானதா ?"

நீண்ட இடைநிறுத்தத்திற்குப் பிறகு மாமா பியோ நியாயமாக ஒப்புக்கொண்டார்: "கப்பலில் நீங்கள் நன்றாக இருந்தீர்கள்."

"ஆனால் நான் நன்றாக இருந்தேன், மாமா பியோ. நீங்கள் குஸ்கோவிலிருந்து திரும்பி வந்த இரவு உங்களுக்கு நினைவிருக்கிறதா?"

"நீங்கள் நெருக்கமாக இருந்தீர்கள்."

"நானா?"

"ஆனால் என் பூ, என் முத்து, கைதியிடம் பேசிய விஷயமா ?"

இங்கே பெரிச்சோல் தனது முகத்தையும் கைகளையும் மேசையின் மீது பாமாட்களுக்கு மத்தியில் வீசுவாள், அழுகையின் பிரமாண்டமான பொருத்தத்தில் சிக்கிக்கொண்டாள். முழுமை மட்டுமே செய்யும், முழுமை மட்டுமே. அதுவும் வந்ததில்லை.

பின்னர் குறைந்த குரலில் ஆரம்பித்து, மாமா பியோ ஒரு மணி நேரம் பேசி, நாடகத்தை அலசுவார், குரல், சைகை, வேகம் போன்ற விஷயங்களில் நுணுக்கமான உலகிற்குள் நுழைந்து, விடியும் வரை கால்டெரோனின் பிரமாண்டமான உரையாடலை ஒருவருக்கு ஒருவர் கூறிக்கொண்டே இருப்பார்கள். .

இந்த இருவரும் யாரை திருப்திப்படுத்த முயன்றனர்? லிமாவின் பார்வையாளர்கள் அல்ல. அவர்கள் நீண்ட காலமாக திருப்தி அடைந்தனர். நாம் சிறந்து விளங்கும் நம்பமுடியாத தரங்களை அறிந்த உலகத்திலிருந்து வந்துள்ளோம், மேலும் நாம் மீண்டும் கைப்பற்றாத அழகுகளை மங்கலாக நினைவில் கொள்கிறோம்; நாம் மீண்டும் அந்த உலகத்திற்கு செல்கிறோம். மாமா பியோவும் கமிலா பெரிச்சோலும், கால்டெரோன் தங்களுக்கு முந்திய சில சொர்க்கத்தில் உள்ள திரையரங்குகளின் தரத்தை பெருவில் நிறுவும் முயற்சியில் தங்களைத் தாங்களே துன்புறுத்திக் கொண்டிருந்தனர். தலைசிறந்த படைப்புகளை நோக்கமாகக் கொண்ட பொது இந்த பூமியில் இல்லை.

காலப்போக்கில், கமிலா தனது கலையில் இந்த உறிஞ்சுதலை இழந்தார். நடிப்பின் மீதான ஒரு குறிப்பிட்ட இடைவிடாத அவமதிப்பு அவளை அலட்சியப்படுத்தியது. ஸ்பானிய கிளாசிக்கல் நாடகம் முழுவதும் பெண்களின் வேடங்களில் ஆர்வத்தின் வறுமை காரணமாக இருந்தது. இங்கிலாந்து மற்றும் பிரான்ஸ் (கொஞ்சம் கழித்து, வெனிஸ்) நீதிமன்றங்களைப் பற்றி நாடக ஆசிரியர்கள் குழுவாகக் குழுமியிருந்த நேரத்தில், புத்திசாலித்தனம், வசீகரம், பேரார்வம் மற்றும் வெறி ஆகியவற்றால் பெண்களின் பகுதிகளை வளப்படுத்தினர், ஸ்பெயினின் நாடகக் கலைஞர்கள் தங்கள் ஹீரோக்களின் மீது தங்கள் கண்களை வைத்திருந்தனர். மரியாதைக்குரிய முரண்பாடான கூற்றுகளுக்கு இடையில் கிழிந்த மனிதர்கள் மீது, அல்லது, பாவிகளாக, கடைசி நேரத்தில் சிலுவைக்குத் திரும்புவது. பல ஆண்டுகளாக, மாமா பியோ, பெரிச்சோல் தனக்கு விழுந்த பாத்திரங்களில் ஆர்வம் காட்டுவதற்கான வழிகளைக் கண்டுபிடிப்பதில் தன்னைச் செலவிட்டார். ஒரு சந்தர்ப்பத்தில், விகோ டி பாரெராவின் பேத்தி பெருவிற்கு வந்திருப்பதாக கமிலாவிடம் அவர் அறிவிக்க முடிந்தது. மாமா பியோ நீண்ட காலமாக கமிலாவிடம் சிறந்த கவிஞர்களுக்கான மரியாதையைத் தெரிவித்திருந்தார், மேலும் அவர்கள் மன்னர்களை விட சற்று உயர்ந்தவர்கள், துறவிகளுக்குக் கீழே இல்லை என்ற கருத்தை கமிலா ஒருபோதும் கேள்வி எழுப்பவில்லை. அதனால் பெரும் பரபரப்பில் இருவரும் மாஸ்டர் நாடகங்களில் ஒன்றைத் தேர்ந்தெடுத்து அவருடைய பேத்திக்கு முன்பாக நடிக்க வைத்தனர். அவர்கள் கவிதையை நூறு முறை ஒத்திகை பார்த்தனர், இப்போது கண்டுபிடிப்பின் பெரும் மகிழ்ச்சியில், இப்போது மனச்சோர்வில். நிகழ்ச்சியின் இரவில், திரைச்சீலையின் மடிப்புகளுக்கு இடையில் கமிலா எட்டிப்பார்த்தாள், மாமா பியோ, சிறிய நடுத்தர வயதுப் பெண்மணி மற்றும் ஒரு பெரிய குடும்பத்தின் கவலையுடன் அணிந்திருப்பதைக் காட்டினார்; ஆனால் கமிலாவுக்கு உலகத்தில் உள்ள எல்லா அழகையும் கண்ணியத்தையும் பார்ப்பது போல் தோன்றியது. அவள் நுழைவதற்கு முந்திய வரிகளுக்காகக் காத்திருந்தபோது, ​​பயபக்தியுடன் மாமா பியோவைப் பற்றிக்கொண்டாள், அவள் இதயம் சத்தமாக துடித்தது. செயல்களுக்கு இடையில், யாரும் அவளைக் கண்டுபிடிக்காத கிடங்கின் தூசி நிறைந்த மூலையில் அவள் ஓய்வு எடுத்து மூலைகளை வெறித்துப் பார்த்தபடி அமர்ந்தாள். நிகழ்ச்சியின் முடிவில், மாமா பியோ விகோ டி பாரெராவின் பேத்தியை கமிலாவின் அறைக்கு அழைத்து வந்தார். சுவரில் தொங்கவிடப்பட்டிருந்த ஆடைகளுக்கு நடுவே கமிலா மகிழ்ச்சியுடனும் அவமானத்துடனும் அழுதுகொண்டிருந்தாள். கடைசியாக அவள் முழங்காலில் விழுந்து வயதான பெண்ணின் கைகளில் முத்தமிட்டாள், வயதான பெண் அவளை முத்தமிட்டாள், பார்வையாளர்கள் வீட்டிற்குச் சென்று படுக்கைக்குச் செல்லும்போது பார்வையாளர் கமிலாவிடம் விகோவின் வேலை மற்றும் குடும்பத்தில் எஞ்சியிருக்கும் சிறிய கதைகளைச் சொல்லிக்கொண்டே இருந்தார். அவரது பழக்கவழக்கங்கள்.

ஒரு புதிய நடிகை நிறுவனத்தில் நுழைந்தபோது மாமா பியோ மிகவும் மகிழ்ச்சியாக இருந்தார், ஏனெனில் அவரது பக்கத்தில் ஒரு புதிய திறமையைக் கண்டுபிடித்தது பெரிச்சோலை சிறந்ததாக்கத் தவறவில்லை. பியோ மாமாவுக்கு (ஆடிட்டோரியத்தின் பின்புறம் நின்று, மகிழ்ச்சியுடனும் வெறுப்புடனும் இரட்டிப்பு குனிந்து) பேரிச்சோலின் உடல் ஒரு அலாபாஸ்டர் விளக்காக மாறியது, அதில் ஒரு வலுவான ஒளி வைக்கப்பட்டது. எந்த விதமான தந்திரங்களோ அல்லது தவறான முக்கியத்துவங்களோ இல்லாமல், அவள் புதியவரைத் துடைக்கத் தன்னை அமைத்துக் கொண்டாள். நாடகம் ஒரு நகைச்சுவையாக இருந்தால், அவள் புத்திசாலித்தனத்தின் சுருக்கமாக மாறினாள், மேலும் (அதிகமாக இருந்தது) இது தவறான பெண்கள் மற்றும் அடக்க முடியாத வெறுப்புகளின் நாடகமாக இருந்தது, மேடையில் அவரது உணர்ச்சிகள் மிகவும் புகைபிடித்தன. அவளுடைய ஆளுமை மிகவும் மின்னியது, சக நடிகரின் மீது அவள் கை வைத்தால், பார்வையாளர்களிடையே ஒரு அனுதாப நடுக்கம் ஓடியது. ஆனால் இதுபோன்ற சிறப்பான சந்தர்ப்பங்கள் குறைந்து கொண்டே வந்தன. அவரது நுட்பம் ஒலித்ததால், கமிலாவின் நேர்மை குறைவாகவே தேவைப்பட்டது. அவள் விலகியிருந்தாலும் பார்வையாளர்கள் வித்தியாசத்தை கவனிக்கவில்லை, மாமா பியோ மட்டுமே வருத்தப்பட்டார்.

கமிலா மிகவும் அழகான முகத்தை கொண்டிருந்தாள், அல்லது நிதானமாக ஒரு அழகான முகத்தை கொண்டிருந்தாள். மூக்கு நீளமாகவும் மெல்லியதாகவும் இருப்பதைக் கண்டு ஒருவர் திடுக்கிட்டார், வாய் சோர்வாகவும், குழந்தைத்தனமாகவும் இருந்தது, கண்கள் திருப்தியடையவில்லை - மிகவும் கிள்ளிய ஒரு விவசாயப் பெண், கஃபேக்களில் இருந்து இழுத்துச் செல்லப்பட்டாள் மற்றும் கூற்றுகளுக்கு இடையில் எந்த இணக்கத்தையும் ஏற்படுத்த இயலாது. அவளுடைய கலை, அவளுடைய பசியின்மை, அவளுடைய கனவுகள் மற்றும் அவளது நெரிசலான தினசரி வழக்கம். இவை ஒவ்வொன்றும் ஒரு உலகமாக இருந்தது, மேலும் அவர்களுக்கிடையேயான போர் விரைவில் முட்டாள்தனமாக (அல்லது அற்பத்தனமாக) குறைந்த உறுதியான உடலமைப்பாகக் குறைந்திருக்கும். தன் பாகங்களில் அதிருப்தி இருந்தாலும், நடிப்பில் இருக்கும் மகிழ்ச்சியை பெரிச்சோல் நன்கு அறிந்து, அந்தச் சுடரில் அவ்வப்போது தன்னை அரவணைத்துக் கொண்டதை நாம் பார்த்திருக்கிறோம். ஆனால், வியாழன் தானே அவளுக்கு சில முத்துக்களை அனுப்பும் வரை, மகிழ்ச்சிக்கான எந்த உறுதியும் இல்லாமல், காதல் அவளை அடிக்கடி ஈர்த்தது.

பெருவின் வைஸ்ராய் டான் ஆண்ட்ரேஸ் டி ரிபெரா, மேசையால் உடைக்கப்பட்ட ஒரு மகிழ்ச்சியான மனிதனின் எஞ்சியவர், அல்கோவ், ஒரு பிரமாண்டம் மற்றும் பத்து வருட நாடுகடத்தப்பட்டார். ஒரு இளைஞராக அவர் வெர்சாய்ஸ் மற்றும் ரோம் தூதரகங்களுடன் சென்றார்; அவர் ஆஸ்திரியாவில் நடந்த போர்களில் பங்கேற்றார்; அவர் ஜெருசலேமில் இருந்தார். அவர் ஒரு விதவை மற்றும் ஒரு மகத்தான மற்றும் செல்வந்த பெண்ணுக்கு குழந்தை இல்லாதவர்; அவர் கொஞ்சம் நாணயங்கள், ஒயின்கள், நடிகைகள், ஆர்டர்கள் மற்றும் வரைபடங்களை சேகரித்தார். மேசையிலிருந்து அவர் கீல்வாதத்தைப் பெற்றார்; அல்கோவ் இருந்து வலிப்பு ஒரு போக்கு; பெருந்தன்மையிலிருந்து ஒரு பெருமிதம் மிகவும் பரந்த மற்றும் இளமையாக இருந்தது, அவர் எப்போதாவது அவரிடம் சொல்லப்பட்ட எதையும் கேட்கவில்லை மற்றும் உச்சவரம்புடன் நிரந்தரமான ஒற்றைப் பேச்சில் பேசினார்; நாடுகடத்தப்பட்ட, சலிப்புப் பெருங்கடல்கள், ஒரு சலிப்பு வலி போன்றது,-அவர் அதனுடன் எழுந்தார், அதனுடன் பகலைக் கழித்தார், அது இரவு முழுவதும் அவரது படுக்கையில் அமர்ந்து அவரது தூக்கத்தைப் பார்த்தது. கமிலா பல வருடங்கள் கடின உழைப்புடன் திரையரங்கில் சென்று கொண்டிருந்தார், சில அசுத்தமான காதல் விவகாரங்களால் மகிழ்ந்தார், இந்த ஒலிம்பியன் நபர் (கடவுள் மற்றும் ஹீரோக்களாக நடிக்கும் முகமும் அவருக்கும் இருந்ததால்) திடீரென்று அவளை அழைத்துச் சென்றார். அரண்மனையில் மிகவும் சுவையான நள்ளிரவு இரவு உணவு. மேடை மற்றும் மாநிலத்தின் அனைத்து மரபுகளுக்கும் மாறாக அவள் வயதான அபிமானியை வணங்கினாள்; அவள் எப்போதும் மகிழ்ச்சியாக இருக்கப் போகிறாள் என்று நினைத்தாள். டான் ஆண்ட்ரேஸ் பெரிச்சோலுக்கு பல விஷயங்களைக் கற்றுக் கொடுத்தார் மற்றும் அவளுடைய பிரகாசமான ஆர்வமுள்ள மனதுக்கு அது அன்பின் இனிமையான பொருட்களில் ஒன்றாகும். அவர் அவளுக்கு கொஞ்சம் பிரெஞ்சு கற்றுக் கொடுத்தார்; சுத்தமாகவும் சுத்தமாகவும் இருக்க வேண்டும்; முகவரி முறைகள். மாமா பியோ, பெரிய பெண்கள் எப்படி பெரிய சந்தர்ப்பங்களில் தங்களைக் கொண்டு செல்கிறார்கள் என்பதை அவளுக்குக் கற்றுக் கொடுத்தார்; அவர்கள் எப்படி ஓய்வெடுக்கிறார்கள் என்பதை அவர் அவளுக்குக் கற்றுக் கொடுத்தார். மாமா பியோ மற்றும் கால்டெரோன் அவளுக்கு அழகான ஸ்பானிஷ் மொழியில் பயிற்சி அளித்தனர்; டான் ஆண்ட்ரேஸ் அவளுக்கு எல் பியூன் ரெட்டிரோவின் ஸ்மார்ட் ஸ்லாங்கை அளித்தார் .

அரண்மனையிலிருந்து கமிலாவின் அழைப்பால் மாமா பியோ கவலைப்பட்டார். நாடகக் கிடங்கில் அவள் தனது சிறிய கொச்சையான காதல்-விவகாரங்களைத் தொடர்வதை அவன் மிகவும் விரும்பியிருப்பான். ஆனால் அவளது கலை ஒரு புதிய முடிவைப் பெறுவதைக் கண்டதும் அவர் திருப்தி அடைந்தார். அவர் தியேட்டரின் பின்புறத்தில் அமர்ந்து, சுத்த மகிழ்ச்சிக்காகவும் பொழுதுபோக்காகவும் தனது இருக்கையில் உருண்டு புரண்டு, நாடகக் கலைஞர்கள் எழுதிய பெரிய உலகத்திற்கு அவள் அடிக்கடி செல்வதை பார்வையாளர்களுக்கு நெருக்கமாகப் பார்த்துக் கொண்டிருப்பார். அவள் ஒரு மது கிளாஸில் விரலைப் பார்ப்பது, ஒரு விடையை பரிமாறிக்கொள்வது, எல்லாவற்றையும் சொல்லும் ஒரு கதவுக்குள் நுழைவது ஒரு புதிய வழி. பியோ மாமாவுக்கு வேறு எதுவும் முக்கியமில்லை. ஒரு அழகான பெண் ஸ்பானிய தலைசிறந்த படைப்புக்கு நீதி செலுத்துவதை விட அழகான பெண் உலகில் என்ன இருக்கிறது? - ஒரு நடிப்பு (அவர் உங்களிடம் கேட்கிறார்), கவனிப்பு நிரம்பியது, அதில் வார்த்தைகளின் இடைவெளி வாழ்க்கை மற்றும் உரையின் கருத்தை வெளிப்படுத்தியது. ஒரு அழகான குரலால் வழங்கப்பட்டது - குறைபாடற்ற வண்டி, கணிசமான தனிப்பட்ட அழகு மற்றும் தவிர்க்கமுடியாத வசீகரத்தால் விளக்கப்பட்டது. "இந்த அதிசயத்தை ஸ்பெயினுக்கு கொண்டு செல்ல நாங்கள் கிட்டத்தட்ட தயாராக இருக்கிறோம்," என்று அவர் தனக்குள் முணுமுணுத்துக் கொள்வார். நடிப்புக்குப் பிறகு அவர் அவளது டிரஸ்ஸிங் அறைக்குச் சென்று "வெரி குட்!" ஆனால் அவன் விடுப்பு எடுப்பதற்கு முன், கொலோனின் பதினோராயிரம் கன்னிப்பெண்கள் என்ற பெயரில், எக்ஸெலென்சியா என்று சொல்லும் விதத்தை அவள் எங்கே பெற்றிருக்கிறாள் என்று அவளிடம் கேட்பான் .

சிறிது நேரத்திற்குப் பிறகு, வைஸ்ராய் பெரிச்சோலிடம் சில விவேகமான விருந்தினர்களை அவர்களின் நள்ளிரவு விருந்துக்கு அழைப்பது வேடிக்கையாக இருக்குமா என்று கேட்டார், மேலும் அவர் பேராயரைச் சந்திக்க விரும்புகிறீர்களா என்று அவரிடம் கேட்டார். கமிலா மகிழ்ச்சியடைந்தாள். பேராயர் மகிழ்ச்சி அடைந்தார். அவர்களின் முதல் சந்திப்பிற்கு முன்னதாக, அவர் நடிகைக்கு விளையாட்டு அட்டை போன்ற பெரிய மரகத பதக்கத்தை அனுப்பினார்.

லீமாவில் ஏதோ ஒரு பெரிய துளி தலை மற்றும் இரண்டு கொழுத்த முத்து கைகள் நீண்டு நீண்டிருக்கும் வயலட் சாடின் ஒரு புறத்தில் மூடப்பட்டிருந்தது; அது அதன் பேராயர். அவர்களைச் சூழ்ந்திருந்த சதைச் சுருள்களுக்கிடையில் இரு கருப்புக் கண்கள் அசௌகரியம், கனிவு மற்றும் புத்திசாலித்தனம் பேசுவதைப் பார்த்தன. ஆர்வமும் ஆர்வமும் கொண்ட ஒரு ஆன்மா இந்த பன்றிக்கொழுப்பு அனைத்திலும் சிறை வைக்கப்பட்டது, ஆனால் தன்னை ஒரு ஃபெசன்ட் அல்லது வாத்து அல்லது ரோமானிய ஒயின்களின் தினசரி ஊர்வலத்தை ஒருபோதும் மறுக்காததால், அவர் தனது சொந்த கசப்பான ஜெயிலராக இருந்தார். அவர் தனது கதீட்ரலை நேசித்தார்; அவர் தனது கடமைகளை நேசித்தார்; அவர் மிகவும் பக்தி கொண்டவராக இருந்தார். சில நாட்களில் அவர் தனது பெரும்பகுதியை முரட்டுத்தனமாக கருதினார்; ஆனால் உண்ணாவிரதத்தின் துன்பத்தை விட வருத்தத்தின் துன்பம் குறைவாக இருந்தது, மேலும் ஒரு குறிப்பிட்ட வறுவல் அதைத் தொடர்ந்து வரும் குறிப்பிட்ட சாலட்டுக்கு அனுப்பும் ரகசிய செய்திகளைப் பற்றி அவர் தற்போது ஆலோசித்துக்கொண்டிருந்தார். மேலும் தன்னைத்தானே தண்டிக்க அவர் மற்ற எல்லா விஷயங்களிலும் முன்மாதிரியான வாழ்க்கையை நடத்தினார்.

அவர் பழங்கால இலக்கியங்கள் அனைத்தையும் படித்தார் மற்றும் வசீகரம் மற்றும் ஏமாற்றத்தின் பொதுவான நறுமணத்தைத் தவிர அனைத்தையும் மறந்துவிட்டார். அவர் ஃபாதர்கள் மற்றும் கவுன்சில்களில் கற்றுக்கொண்டார், மேலும் அவற்றைப் பற்றி அனைத்தையும் மறந்துவிட்டார், பெருவிற்கு பொருந்தாத கருத்து வேறுபாடுகளின் மிதக்கும் தோற்றத்தைத் தவிர. அவர் இத்தாலி மற்றும் பிரான்சின் அனைத்து சுதந்திரமான தலைசிறந்த படைப்புகளையும் படித்து ஆண்டுதோறும் அவற்றை மீண்டும் படித்தார்; கல்லின் வேதனையில் கூட (சந்தோஷமாக சாண்டா மரியா டி க்ளக்சாம்புகுவாவின் நீரூற்றுகளில் இருந்து நீரைக் குடிப்பதன் மூலம் கரைந்தார்), பிராண்டோம் மற்றும் தெய்வீக அரேடினோவின் கதைகளை விட ஊட்டமளிக்கும் எதையும் அவரால் கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை.

பெருவின் பாதிரியார்களில் பெரும்பாலோர் அயோக்கியர்கள் என்று பேராயர் அறிந்திருந்தார். அவர் எதையாவது செய்வதைத் தடுக்க அவரது நுட்பமான எபிகியூரியன் கல்வி தேவைப்பட்டது; அவர் தனக்குப் பிடித்தமான கருத்துக்களை மீண்டும் மீண்டும் சொல்ல வேண்டியிருந்தது: உலகில் அநீதியும் மகிழ்ச்சியின்மையும் நிலையானது; முன்னேற்றக் கோட்பாடு ஒரு மாயை என்று; ஏழைகள், ஒருபோதும் மகிழ்ச்சியை அறியாதவர்கள், துரதிர்ஷ்டத்தை உணர மாட்டார்கள். எல்லா பணக்காரர்களையும் போலவே, ஏழைகள் (அவர்களின் வீடுகளைப் பாருங்கள், அவர்களின் ஆடைகளைப் பாருங்கள்) உண்மையில் பாதிக்கப்படுவார்கள் என்று அவரால் நம்ப முடியவில்லை. எல்லா பயிரிடப்பட்டவர்களைப் போலவே, பரவலாகப் படித்தவர்கள் மட்டுமே அவர்கள் மகிழ்ச்சியற்றவர்கள் என்று அறிய முடியும் என்று அவர் நம்பினார். ஒரு சந்தர்ப்பத்தில், அவரது பார்வையில் உள்ள அக்கிரமங்கள் அவரது கவனத்திற்கு அழைக்கப்பட்டதால், அவர் அதைப் பற்றி கிட்டத்தட்ட ஏதாவது செய்தார். பெரு நாட்டில் புரோகிதர்கள் இரண்டு அளவு சாப்பாடு சாப்பாடு ஒரு நல்ல துறவறம் மற்றும் ஐந்து அளவுகள், மிகவும் பயனுள்ள ஒன்று என்று அவர் கேள்விப்பட்டிருந்தார். அவர் ஆத்திரத்தால் நடுங்கினார்; அவர் தனது செயலாளரிடம் கர்ஜித்து, அவருடைய எழுத்துப் பொருட்களைக் கொண்டு வருமாறு ஏலம் விட்டு, தனது மேய்ப்பர்களுக்கு ஒரு பெரும் செய்தியைக் கட்டளையிடப் போவதாக அறிவித்தார். ஆனால் மை கிணற்றில் மை இருக்கவில்லை; அடுத்த அறையில் மை இல்லை; அரண்மனை முழுவதும் மை காணப்படவில்லை. அவரது குடும்பத்தில் உள்ள இந்த நிலைமை நல்ல மனிதரை மிகவும் வருத்தப்படுத்தியது, அவர் ஒருங்கிணைந்த கோபத்தால் நோய்வாய்ப்பட்டார் மற்றும் கோபங்களிலிருந்து தன்னைக் காத்துக் கொள்ளக் கற்றுக்கொண்டார்.

இரவு உணவுகளில் பேராயரைச் சேர்த்தது மிகவும் வெற்றிகரமாக இருந்தது, டான் ஆண்ட்ரேஸ் புதிய பெயர்களைப் பற்றி சிந்திக்கத் தொடங்கினார். அவர் மாமா பியோவைச் சார்ந்து வளர்ந்தார், ஆனால் கமிலா தனது சொந்த விருப்பப்படி அவரைச் சேர்ப்பதற்கு முன்மொழியும் வரை காத்திருந்தார். சரியான நேரத்தில், மாமா பியோ தன்னுடன் கடல்களின் பயிற்சியாளரான கேப்டன் அல்வராடோவை அழைத்து வந்தார். பொதுவாக, கமிலா தியேட்டரில் அவரது நடிப்புக்குப் பிறகு அவர்களுடன் சேருவதற்கு முன்பே மீண்டும் இணைவதற்கு பல மணிநேரம் நடந்து கொண்டிருந்தது. அவள் ஒரு மணியை நெருங்கி வருவாள், பளபளப்பாகவும், நகையாகவும், மிகவும் சோர்வாகவும் இருந்தாள். நான்கு பேரும் அவளை ஒரு பெரிய ராணியாக ஏற்றுக்கொண்டனர். ஒரு மணிநேரம் அல்லது அதற்கு மேல் அவள் உரையாடலை எடுத்துச் செல்வாள், ஆனால் படிப்படியாக டான் ஆண்ட்ரேஸின் தோளுக்கு எதிராக மேலும் மேலும் சாய்ந்துகொண்டு, ஒரு நகைச்சுவையான வரிசையான முகத்திலிருந்து மற்றொன்றுக்கு அவள் பேச்சைப் பின்தொடர்ந்தாள். எப்பொழுதும் ஸ்பெயினுக்காக ஏங்கிக் கொண்டிருந்த தங்கள் இதயங்களை ரகசியமாக ஆறுதல்படுத்தி, அத்தகைய சிம்போசியம் உயர் ஸ்பானிய ஆன்மாவைப் பின்பற்றியது என்று அவர்கள் இரவு முழுவதும் பேசிக் கொண்டனர். அவர்கள் பேய்கள் மற்றும் இரண்டாவது பார்வையைப் பற்றியும், மனிதன் தோன்றுவதற்கு முன்பு பூமியைப் பற்றியும், கோள்கள் ஒன்றையொன்று தாக்கும் சாத்தியம் பற்றியும் பேசினர்; இறக்கும் தருணத்தில் ஆன்மா ஒரு புறா போல படபடப்பதைப் பார்க்க முடியுமா என்பது பற்றி; ஜெருசலேமுக்கு கிறிஸ்துவின் இரண்டாவது வருகையில், பெரு நீண்ட நேரம் செய்தியைப் பெறுமா என்று அவர்கள் ஆச்சரியப்பட்டனர். அவர்கள் சூரியன் உதிக்கும் வரை, போர்கள் மற்றும் மன்னர்கள், கவிஞர்கள் மற்றும் அறிஞர்கள் மற்றும் விசித்திரமான நாடுகளைப் பற்றி பேசினர். ஒவ்வொருவரும் உரையாடலில் தனது புத்திசாலித்தனமான சோகமான கதைகளையும், மனிதர்களின் இனம் குறித்த தனது வறண்ட வருத்தத்தையும் ஊற்றினர். பொன் ஒளியின் வெள்ளம் ஆண்டிஸ் முழுவதும் தாக்கி, பெரிய ஜன்னலுக்குள் நுழைந்தது, பழங்களின் குவியல்கள், மேசையின் மீது கறை படிந்த ப்ரோகேட் மற்றும் பெரிச்சோலின் இனிமையான சிந்தனைமிக்க நெற்றியில் அவள் பாதுகாவலரின் ஸ்லீவ் எதிராக தூங்கியது. ஒரு நீண்ட இடைநிறுத்தம் ஏற்படும், யாரும் முதலில் செல்ல விரும்புவதில்லை, அவர்கள் அனைவரின் பார்வையும் அவர்கள் மத்தியில் வாழ்ந்த இந்த விசித்திரமான அழகான பறவையின் மீது தங்கியிருக்கும். ஆனால் மாமா பியோவின் பார்வை இரவு முழுவதும் அவள் மீது இருந்தது, அவரது கருப்பு கண்களிலிருந்து ஒரு விரைவான பார்வை, மென்மை மற்றும் பதட்டம் நிறைந்தது, அவரது வாழ்க்கையின் பெரிய ரகசியம் மற்றும் காரணத்தின் மீது தங்கியுள்ளது.

ஆனால் மாமா பியோ கமிலாவைப் பார்ப்பதை நிறுத்தவில்லை. இவ்வுலகில் வசிப்பவர்களை நேசித்தவர்கள், விரும்பாதவர்கள் என இரு பிரிவாகப் பிரித்தார். இது ஒரு பயங்கரமான பிரபுத்துவம், வெளிப்படையாக, காதலிக்கும் திறன் இல்லாதவர்கள் (அல்லது அன்பில் துன்பப்படுவதற்கு) உயிருடன் இருப்பதாகக் கூற முடியாது, அவர்கள் இறந்த பிறகு நிச்சயமாக மீண்டும் வாழ மாட்டார்கள். அவர்கள் ஒரு வகையான வைக்கோல் மக்கள், தங்கள் அர்த்தமற்ற சிரிப்பு மற்றும் கண்ணீர் மற்றும் அரட்டை மூலம் உலகத்தை நிரப்பி, இன்னும் அன்பான மற்றும் மெல்லிய காற்றில் மறைந்துவிட்டனர். இந்த வேறுபாட்டிற்காக அவர் காதல் பற்றிய தனது சொந்த வரையறையை வளர்த்துக் கொண்டார், அது வேறு எந்த வகையிலும் இல்லாதது மற்றும் அவரது ஒற்றைப்படை வாழ்க்கையிலிருந்து அதன் கசப்பு மற்றும் பெருமை அனைத்தையும் சேகரித்தது. அவர் அன்பை ஒரு வகையான கொடூரமான நோயாகக் கருதினார், இதன் மூலம் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டவர்கள் தங்கள் இளமைப் பருவத்தில் கடந்து செல்ல வேண்டும், அதிலிருந்து அவர்கள் வெளிர், வெளிர் மற்றும் சிதைந்து, ஆனால் வாழ்க்கைத் தொழிலுக்கு தயாராக உள்ளனர். இந்த நோயிலிருந்து மீண்ட மனிதர்களுக்கு கருணையுடன் சாத்தியமற்ற பிழைகளின் ஒரு பெரிய தொகுப்பு இருந்தது (அவர் நம்பினார்). துரதிர்ஷ்டவசமாக அவர்களுக்கு பல தோல்விகள் இருந்தன, ஆனால் குறைந்த பட்சம் (பல எடுத்துக்காட்டுகளில் இருந்து) அவர்கள் வாழ்க்கையின் முழு நடத்தைக்கும் ஒரு நீடித்த நட்பை ஒருபோதும் தவறாகப் புரிந்து கொள்ளவில்லை, இளவரசன் முதல் வேலைக்காரன் வரை எந்த மனிதனையும் ஒரு இயந்திரத்தனமாக அவர்கள் கருதவில்லை. பொருள். மாமா பியோ கமிலாவைப் பார்ப்பதை நிறுத்தவில்லை, ஏனென்றால் அவர் இந்த தீட்சைக்கு உட்படுத்தப்படவில்லை என்று அவருக்குத் தோன்றியது. வைஸ்ராய்க்கு அவள் அறிமுகமானதைத் தொடர்ந்து வந்த மாதங்களில் அவன் மூச்சை அடக்கிக் கொண்டு காத்திருந்தான். அவர் பல ஆண்டுகளாக மூச்சு விடாமல் இருந்தார். கமிலா வைஸ்ராய்க்கு மூன்று குழந்தைகளைப் பெற்றெடுத்தார், ஆனாலும் அப்படியே இருந்தார். உலகத்தின் உண்மையான உடைமைக்குள் அவள் நுழைவதற்கான முதல் அறிகுறி அவளுடைய நடிப்பில் சில விளைவுகளின் தேர்ச்சியாக இருக்கும் என்பதை அவர் அறிந்திருந்தார். நாடகங்களில் சில பத்திகள் இருந்தன, அவள் சில நாள், எளிமையாகவும், எளிதாகவும், இரகசிய மகிழ்ச்சியுடன், அவள் இதயத்தின் புதிய செழுமையான ஞானத்தைக் குறிப்பிடுவதால்; ஆனால் அத்தகைய பத்திகளை அவள் கையாள்வது மேலும் மேலும் மேலோட்டமாக மாறியது, சங்கடமானது என்று சொல்ல முடியாது. அவர் தற்போது டான் ஆண்ட்ரேஸால் சோர்வடைந்துவிட்டதாகவும், நடிகர்கள் மற்றும் மாதாடர்கள் மற்றும் நகரத்தின் வணிகர்களுடன் தொடர்ச்சியான காதல் விவகாரங்களுக்குத் திரும்பியிருப்பதையும் அவர் கண்டார்.

அவள் நடிப்பில் மேலும் மேலும் பொறுமையிழந்தாள், மற்றொரு ஒட்டுண்ணி அவள் மனதில் நுழைந்தது. அவள் ஒரு பெண்ணாக இருக்க விரும்பினாள். மரியாதைக்கான பேராசையை மெல்ல மெல்லச் சுருக்கி, தன் நடிப்பை ஒரு பொழுதுபோக்காகக் குறிப்பிட ஆரம்பித்தாள். அவர் ஒரு டூனா மற்றும் சில அடிவருடிகளைப் பெற்று நாகரீகமான நேரத்தில் தேவாலயத்திற்குச் சென்றார். அவர் பல்கலைக்கழகத்தில் பரிசு நாட்களில் கலந்து கொண்டார் மற்றும் பெரிய தொண்டு நிறுவனங்களின் நன்கொடையாளர்களிடையே தோன்றினார். அவள் கொஞ்சம் எழுதவும் படிக்கவும் கற்றுக்கொண்டாள். எந்த மங்கலான பாகுபாடும், ஒரு பொஹேமியன் என அவள் கோபத்துடன் சவால் விட்டாள். சலுகைகள் மற்றும் சலுகைகளை படிப்படியாக அபகரிப்பதன் மூலம் வைஸ்ராய் ஒரு பயங்கரமான வாழ்க்கையை நடத்தினார். புதிய துணை பழையதை இடமாற்றம் செய்தது, அவள் சத்தமாக நல்லொழுக்கமுள்ளவளாக மாறினாள். அவர் சில பெற்றோரைக் கண்டுபிடித்தார் மற்றும் சில உறவினர்களை உருவாக்கினார். அவர் தனது குழந்தைகளின் ஆவணமற்ற சட்டப்பூர்வ அங்கீகாரத்தைப் பெற்றார். சமுதாயத்தில், அவர் ஒரு சிறந்த பெண்மணியாக ஒரு நுட்பமான மற்றும் மந்தமான மாக்டெலினிசத்தை வளர்த்துக் கொண்டார், மேலும் அவர் ஒரு மெழுகுவர்த்தியை சுமந்து சென்றார். அவரது பாவம் நடிப்பு மற்றும் நடிகர்களாக இருந்த புனிதர்கள் கூட இருந்தனர் என்பது அனைவருக்கும் தெரியும் - செயிண்ட் ஜெலாசியஸ் மற்றும் செயிண்ட் ஜெனீசியஸ் மற்றும் அந்தியோக்கியா மற்றும் செயிண்ட் பெலாஜியாவின் புனித மார்கரெட் ஆகியோர் இருந்தனர்.

Santa María de Cluxambuqua விற்கு வெகு தொலைவில் மலைகளில் ஒரு நாகரீகமான நீர்ப்பாசன இடம் இருந்தது. டான் ஆண்ட்ரேஸ் பிரான்சில் பயணம் செய்தார், மேலும் தன்னை ஒரு சிறிய கேலி விச்சியை உருவாக்க நினைத்தார்; ஒரு பகோடா, சில ஓவிய அறைகள், ஒரு தியேட்டர், காளை சண்டைக்கான ஒரு சிறிய அரங்கம் மற்றும் சில பிரெஞ்சு தோட்டங்கள் இருந்தன. கமிலாவின் உடல்நிலை ஒருபோதும் நிழலை அறிந்திருக்கவில்லை, ஆனால் அவள் அருகிலேயே ஒரு வில்லாவைக் கட்டிக்கொண்டு பதினொரு மணியளவில் வெறுக்கத்தக்க தண்ணீரைப் பருகினாள். Marquesa de Montemayor இந்த opéra bouffe சொர்க்கத்தின் ஒரு அற்புதமான படத்தை விட்டுச்சென்றுள்ளார், ஆட்சி செய்யும் தெய்வீகம் தூள் ஷெல் வழிகளில் தனது கடுமையான உணர்திறனை அணிவகுத்து, வைஸ்ராயை புண்படுத்த முடியாத அனைவரின் மரியாதையையும் பெறுகிறது. டோனா மரியா இந்த ஆட்சியாளரின் உருவப்படத்தை வரைந்துள்ளார், கம்பீரமாகவும் சோர்வாகவும், இரவு முழுவதும் சூதாட்டத்தில் மற்றொரு எஸ்குரியலை உயர்த்தியிருக்கும். அவருக்கு அருகில் அவர் தனது மகனான கமிலாவின் சிறிய டான் ஜெய்மின் உருவப்படத்தை அமைத்துள்ளார். டான் ஜெய்ம், ஏழு வயதில், தன் தாயின் நெற்றியையும் கண்களையும் மட்டுமல்ல, வலிப்புக்கான தந்தையின் பொறுப்பையும் மரபுரிமையாகப் பெற்றதாகத் தோன்றியது. அவர் ஒரு மிருகத்தின் அமைதியான திகைப்புடன் தனது வலியைச் சுமந்தார், மேலும் ஒரு விலங்கைப் போல அவர் பொதுவில் ஏதேனும் சான்றுகள் நிகழும்போது வெட்கப்பட்டார். அவர் மிகவும் அழகாக இருந்தார், பரிதாபத்தின் மிகவும் அற்பமான வடிவங்கள் அவரது முன்னிலையில் அடக்கப்பட்டன, மேலும் அவரது சிரமங்களைப் பற்றிய அவரது நீண்ட எண்ணங்கள் அவரது முகத்திற்கு ஒரு பொறுமையையும் திடுக்கிடும் கண்ணியத்தையும் அளித்தன. அவரது தாயார் அவருக்கு கார்னெட் வெல்வெட் அணிவித்தார், மேலும் அவரால் முடிந்தவுடன் அவர் அவளைப் பின்தொடர்ந்து பல கெஜங்கள் தூரம் சென்றார், உரையாடலில் அவரைத் தடுத்து நிறுத்த முயன்ற பெண்களிடமிருந்து தீவிரமாக தன்னைப் பிரித்தார். கமிலா ஒருபோதும் டான் ஜெய்மிக்கு குறுக்கே நிற்கவில்லை, அவள் ஒருபோதும் ஆர்ப்பாட்டம் செய்யவில்லை. சூரியன் பிரகாசிக்கும் போது இருவரும் அமைதியாக அந்த செயற்கை மொட்டை மாடிகளில் நடந்து செல்வதைக் காண முடிந்தது, கமிலா எப்போதுமே சமூக நிலைப்பாட்டுடன் தொடர்பு கொண்டதாக இருக்கும் மகிழ்ச்சி எப்போது தொடங்கும் என்று யோசிக்க, டான் ஜெய்ம் சூரிய ஒளியில் மகிழ்ச்சியடைந்து, மேகத்தின் அணுகுமுறையை ஆர்வத்துடன் மதிப்பிடுகிறார். ஏதோ ஒரு தொலைதூர நாட்டிலிருந்து அல்லது பழைய பாலாட்டில் இருந்து, இன்னும் புதிய மொழியைக் கற்றுக் கொள்ளாத, இன்னும் நண்பர்களைக் கண்டுபிடிக்காத உருவங்கள் போல அவை காணப்பட்டன.

கமிலா மேடையை விட்டு வெளியேறும் போது சுமார் முப்பது வயது மற்றும் சமூகத்தில் தனது இடத்தை அடைய ஐந்து வருடங்கள் தேவைப்பட்டது. ஒவ்வொரு வருடமும் அவள் தலை மிகவும் அழகாக வளர்வது போல் தோன்றினாலும், அவள் படிப்படியாக கிட்டத்தட்ட தடிமனானாள். அவள் அதிகப்படியான ஆடைகளை அணிந்தாள், சித்திர அறைகளின் தளங்கள் நகைகள் மற்றும் தாவணிகள் மற்றும் ப்ளூம்களின் உண்மையான கோபுரத்தை பிரதிபலித்தன. அவள் முகமும் கைகளும் நீல நிறப் பொடியால் மூடப்பட்டிருந்தன, அதற்கு எதிராக அவள் கருஞ்சிவப்பு மற்றும் ஆரஞ்சு நிறத்தில் எரிச்சலூட்டும் வாயை வரைந்தாள். வரதட்சணை செய்பவர்களின் நிறுவனத்தில் அவளது முகவரியின் இயற்கைக்கு மாறான இனிமையால் அவளது கோபத்தின் கிட்டத்தட்ட கலக்கமடைந்த கோபம் மாறுபட்டது. அவள் மேல்நோக்கி முன்னேறும் ஆரம்ப கட்டங்களில், மாமா பியோவிடம், அவர் தன்னுடன் பொதுவில் பார்க்கக் கூடாது என்று தெரிவித்திருந்தார், ஆனால் கடைசியில் அவர் தனது விவேகமான வருகைகளில் கூட பொறுமையிழந்தார். அவர் நேர்காணல்களை சம்பிரதாயத்துடனும் ஏய்ப்புடனும் நடத்தினார். அவளது கண்கள் அவனைத் தாண்டியதில்லை, அவனுடன் சண்டையிடுவதற்கான சாக்குப்போக்குகளை அவள் கோணினாள். இன்னும் மாதத்திற்கு ஒருமுறை அவளின் பொறுமையை சோதிக்க அவன் வெளியே வந்தான், அழைப்பு சாத்தியமற்றதாக மாறியதும், அவன் படிக்கட்டுகளில் ஏறி அவளது குழந்தைகளிடையே மணிநேரத்தை முடிப்பான்.

ஒரு நாள் அவர் மலையகத்தில் உள்ள அவளது வில்லாவிற்கு வந்து, அவளது பணிப்பெண் மூலம், அவளுடன் பேச ஒரு வாய்ப்பைக் கேட்டார். சூரிய அஸ்தமனத்திற்கு சற்று முன்பு அவள் அவனை பிரெஞ்சு தோட்டங்களில் பார்ப்பாள் என்று கூறப்பட்டது. அவர் ஒரு விசித்திரமான உணர்ச்சித் தூண்டுதலின் பேரில் லிமாவிலிருந்து வந்திருந்தார். எல்லா தனிமனிதர்களையும் போலவே, அவர் ஒரு தெய்வீக கவர்ச்சியுடன் நட்பை முதலீடு செய்தார்: அவர் தெருவில் சென்றவர்கள், ஒன்றாகச் சிரித்துவிட்டு, பிரிந்தபோது தழுவியவர்கள், பல புன்னகையுடன் ஒன்றாக உணவருந்தியவர்கள், - நீங்கள் என்னை நம்பமாட்டீர்கள், ஆனால் அவர்கள் அந்த நல்லிணக்கத்தில் இருந்து பெரும் திருப்தியின் அங்காடியைப் பிரித்தெடுப்பதாக அவர் கற்பனை செய்தார். அதனால் திடீரென்று அவளை மீண்டும் பார்த்த உற்சாகத்தில், "அங்கிள் பியோ" என்று அழைக்கப்பட்டு, அவர்களின் நீண்ட அலைக்கழிப்பின் நம்பிக்கையையும் நகைச்சுவையையும் ஒரு கணம் மீட்டெடுத்தான்.

பிரெஞ்சு தோட்டங்கள் நகரின் தெற்கு முனையில் இருந்தன. அவர்களுக்குப் பின்னால் உயர்ந்த ஆண்டிஸ் உயர்ந்தது, அவர்களுக்கு முன்னால் ஒரு ஆழமான பள்ளத்தாக்கைக் கண்டும் காணாத ஒரு அணிவகுப்பு இருந்தது மற்றும் பசிபிக் நோக்கி நீண்டுகொண்டிருக்கும் மலைகளின் அலைகளைக் கண்டும் காணாதது. வெளவால்கள் தாழ்வாக பறந்து சிறிய விலங்குகள் கவனக்குறைவாக காலடியில் விளையாடும் நேரம் அது. ஒரு சில தனிமைகள் தோட்டங்களைச் சுற்றித் தவழ்ந்தன, அதன் நிறம் படிப்படியாகக் காலியாகிக்கொண்டிருக்கும் வானத்தை கனவாகப் பார்த்தது அல்லது பலஸ்ரேடில் சாய்ந்து பள்ளத்தாக்கைப் பார்த்தது, எந்த கிராமத்தில் நாய் குரைக்கிறது என்பதைக் கவனித்தது. வயல்வெளியிலிருந்து வீடு திரும்பிய தந்தை, தன் மீது பாய்ந்து வரும் நாயுடன் முற்றத்தில் ஒரு கணம் விளையாடி, முகத்தை மூடிக்கொண்டு அல்லது முதுகில் தூக்கி எறியும் நேரம் அது. இளம் பெண்கள் முதல் நட்சத்திரத்தை அதன் மீது ஒரு ஆசையை சரி செய்ய தேடுகிறார்கள், மற்றும் சிறுவர்கள் இரவு உணவிற்காக அமைதியற்றவர்களாக வளர்கிறார்கள். மிகவும் பரபரப்பான தாய் கூட ஒரு கணம் சும்மா நிற்கிறாள், அவளுடைய அன்பான மற்றும் எரிச்சலூட்டும் குடும்பத்தைப் பார்த்து புன்னகைக்கிறாள்.

மாமா பியோ சில்லு செய்யப்பட்ட பளிங்கு பெஞ்சுகளில் ஒன்றின் எதிரே நின்று கமிலா தன்னை நோக்கி வருவதைப் பார்த்தார்:

“எனக்கு லேட்” என்றாள். "மன்னிக்கவும். என்னிடம் என்ன சொல்ல விரும்புகிறீர்கள்?"

"கமிலா,-" என்று ஆரம்பித்தான்.

"என் பெயர் டோனா மைக்கேலா."

"நான் உன்னை புண்படுத்த விரும்பவில்லை, டோனா மைக்கேலா, ஆனால் இருபது ஆண்டுகளாக உங்களை கமிலா என்று அழைக்க நீங்கள் என்னை அனுமதித்தபோது, ​​​​நான் நினைக்க வேண்டும்--"

"ஓ, உன் இஷ்டப்படி செய். உன் இஷ்டப்படி செய்."

"கமிலா, நீ நான் சொல்வதைக் கேட்பதாக எனக்கு உறுதியளிக்கவும். என் முதல் வாக்கியத்தில் நீ ஓடமாட்டாய் என்று எனக்கு உறுதியளிக்கவும்."

உடனே அவள் எதிர்பாராத ஆவேசத்துடன் வெடித்தாள்: "பியோ மாமா, நான் சொல்வதைக் கேள். என்னை தியேட்டருக்குத் திரும்பச் செய்ய முடியும் என்று நீங்கள் நினைத்தால் உங்களுக்கு பைத்தியம் பிடித்தது. நான் திகிலுடன் தியேட்டரை திரும்பிப் பார்க்கிறேன். அதைப் புரிந்து கொள்ளுங்கள். தியேட்டர்! தியேட்டர், உண்மையில்! அந்த அசுத்தமான இடத்தில் தினசரி அவமானங்களைச் செலுத்துவது. நீங்கள் உங்கள் நேரத்தை வீணடிக்கிறீர்கள் என்பதைப் புரிந்து கொள்ளுங்கள்."

அவர் மெதுவாக பதிலளித்தார்: "இந்த புதிய நண்பர்களுடன் நீங்கள் மகிழ்ச்சியாக இருந்தால் நான் திரும்பி வரமாட்டேன்."

"என்னுடைய புதிய நண்பர்களை உனக்குப் பிடிக்கவில்லையா?" அவள் வேகமாக பதிலளித்தாள். "அவர்களுக்குப் பதிலாக எனக்கு யாரை வழங்குகிறீர்கள்?"

"கமிலா, எனக்கு மட்டும் ஞாபகம் இருக்கு..."

"என்னை விமர்சிக்க மாட்டேன். எனக்கு அறிவுரை எதுவும் வேண்டாம். சிறிது நேரத்தில் குளிர் இருக்கும், நான் என் வீட்டிற்கு திரும்பிச் செல்ல வேண்டும். என்னை விட்டுவிடுங்கள், அவ்வளவுதான். என்னை உங்கள் மனதில் இருந்து விலக்கி விடுங்கள்."

"அன்புள்ள கமிலா, கோபப்படாதே. நான் உன்னிடம் பேசட்டும். ஒரு பத்து நிமிடம் என்னைக் கஷ்டப்படுத்து."

அவள் ஏன் அழுகிறாள் என்று அவனுக்குப் புரியவில்லை. என்ன சொல்வதென்றே தெரியவில்லை. அவர் எதேச்சையாகப் பேசினார்: "நீங்கள் தியேட்டரைப் பார்க்கக்கூட வருவதில்லை, அவர்கள் அனைவரும் அதைக் கவனிக்கிறார்கள். பார்வையாளர்களும் இப்போது விழுந்துவிடுகிறார்கள். அவர்கள் வாரத்திற்கு இரண்டு முறை மட்டுமே பழைய நகைச்சுவையைப் போடுகிறார்கள்; மற்ற எல்லா இரவுகளிலும் இந்த புதிய கேலிக்கூத்துகள் உள்ளன. உரைநடையில் எல்லாம் மந்தமாகவும் குழந்தைத்தனமாகவும் அநாகரீகமாகவும் இருக்கிறது. இனி யாராலும் ஸ்பானிஷ் பேச முடியாது. யாராலும் சரியாக நடக்கவும் முடியாது. கார்பஸ் கிறிஸ்டி தினத்தன்று அவர்கள் பெல்ஷாசரின் விருந்து கொடுத்தார்கள் , அங்கு நீங்கள் மிகவும் அற்புதமாக இருந்தீர்கள். இப்போது அது வெட்கக்கேடானது."

இடைநிறுத்தம் ஏற்பட்டது. மேகங்களின் அழகிய அணிவகுப்பு, ஆட்டு மந்தையைப் போல, கடலில் இருந்து விலகி, மலைகளுக்கு இடையே உள்ள பள்ளத்தாக்குகளை நழுவிக்கொண்டிருந்தது. கமிலா திடீரென்று அவனது முழங்காலைத் தொட்டாள், அவளுடைய முகம் இருபது ஆண்டுகளுக்கு முன்பு அவள் முகத்தைப் போலவே இருந்தது: "பியோ மாமா, என்னை மன்னியுங்கள், மிகவும் மோசமாக இருந்ததற்காக, ஜெய்ம் இன்று மதியம் உடல்நிலை சரியில்லாமல் இருந்தார். யாராலும் ஒன்றும் செய்ய முடியாது. அவர் அங்கேயே படுத்துக் கொண்டார், மிகவும் வெள்ளை மற்றும் .. . மிகவும் ஆச்சரியமாக இருக்கிறது, மற்ற விஷயங்களைப் பற்றி யோசிக்க வேண்டும், பியோ மாமா, நான் மீண்டும் தியேட்டருக்குச் சென்றால் நன்றாக இருக்காது, பார்வையாளர்கள் உரைநடை கேலிக்கூத்துகளுக்கு வருகிறார்கள், பழைய நகைச்சுவையை உயிர்ப்பிக்க முயற்சிப்பது முட்டாள்தனமானது, மக்களை விடுங்கள் அவர்கள் விரும்பினால் பழைய நாடகங்களை புத்தகங்களில் படியுங்கள். கூட்டத்துடன் சண்டையிடுவது மதிப்புக்குரியது அல்ல."

"அருமையான கமிலா, நீங்கள் மேடையில் இருந்தபோது நான் உங்களுக்கு மட்டும் இல்லை. அது எனக்கு ஒரு முட்டாள்தனமான பெருமை. நான் உங்களுக்குத் தகுதியான பாராட்டுக்களைத் தூண்டினேன். என்னை மன்னியுங்கள். நீங்கள் எப்போதும் ஒரு சிறந்த கலைஞராக இருந்தீர்கள். நீங்கள் வந்தால். இந்த மக்களிடையே நீங்கள் மகிழ்ச்சியாக இல்லை என்பதைப் பாருங்கள், மாட்ரிட் செல்வதைப் பற்றி நீங்கள் நினைக்கலாம். அங்கு நீங்கள் ஒரு பெரிய வெற்றியைப் பெறுவீர்கள், நீங்கள் இன்னும் இளமையாகவும் அழகாகவும் இருக்கிறீர்கள். பின்னர் டோனா மைக்கேலா என்று அழைக்கப்படும் நேரம் வரும். நாங்கள் விரைவில் வயதாகிவிடுவோம். விரைவில் இறந்துவிடுவார்."

"இல்லை, நான் எப்பொழுதும் ஸ்பெயினைப் பார்க்க மாட்டேன். உலகம் முழுவதும் ஒரே மாதிரியாக இருக்கிறது, மாட்ரிட் அல்லது லிமா."

"ஓ, நாங்கள் ஏதாவது ஒரு தீவுக்குச் சென்றால், அங்குள்ள மக்கள் உங்களை நீங்களே அறிந்து கொள்வார்கள். மேலும் உங்களை நேசிப்பார்கள்."

"உனக்கு ஐம்பது வயதாகிறது, நீங்கள் இன்னும் அத்தகைய தீவுகளை கனவு காண்கிறீர்கள், மாமா பியோ."

அவர் தலையை குனிந்து முணுமுணுத்தார்: "நிச்சயமாக நான் உன்னை காதலிக்கிறேன், கமிலா, நான் எப்போதும் மற்றும் நான் சொல்வதை விட அதிகமாக. உன்னை அறிந்திருந்தால் என் வாழ்நாள் முழுவதும் போதும். நீ இப்போது ஒரு பெரிய பெண்மணி. நீ பணக்காரன். இனி நான் உங்களுக்கு உதவ எந்த வழியும் இல்லை. ஆனால் நான் எப்போதும் தயாராக இருக்கிறேன்."

"எவ்வளவு அபத்தம் நீ" என்றாள் சிரித்துக்கொண்டே. "பையன்கள் சொல்வது போல் நீ சொன்னாய். வயதாகிவிட்டாலும் கற்றுக் கொள்ளத் தோன்றவில்லை அங்கிள் பியோ. அப்படியொரு காதல், தீவு என்று எதுவும் இல்லை. தியேட்டரில்தான் இப்படிப்பட்ட விஷயங்களைக் காண்கிறீர்கள்."

அவர் வெட்கப்படுகிறார், ஆனால் நம்பவில்லை.

கடைசியாக அவள் எழுந்து சோகமாக சொன்னாள்: "நாம் என்ன பேசுகிறோம்! குளிர் அதிகமாகிறது. நான் உள்ளே போகிறேன். நீங்கள் ராஜினாமா செய்ய வேண்டும். எனக்கு தியேட்டருக்கு மனமில்லை." இடைநிறுத்தம் ஏற்பட்டது. "மற்றும் மற்றவர்களுக்கு?... ஐயோ, எனக்கு புரியவில்லை. இது வெறும் சூழ்நிலை. நான் என்னவாக இருக்க வேண்டும். புரிந்து கொள்ள முயற்சிக்காதீர்கள். என்னைப் பற்றி சிந்திக்க வேண்டாம், பியோ, மன்னிக்கவும், அவ்வளவுதான். . மன்னிக்க முயற்சி செய்யுங்கள்."

அவள் ஒரு கணம் அமைதியாக நின்று, அவனிடம் ஏதோ சொல்ல ஆழமாக உணர்ந்தாள். முதல் மேகம் மொட்டை மாடியை அடைந்தது; இருடாக இருந்தது; கடைசியாக அலைந்து திரிந்தவர்கள் தோட்டத்தை விட்டு வெளியேறினர். அவள் டான் ஜெய்ம் மற்றும் டான் ஆண்ட்ரேஸ் மற்றும் தன்னைப் பற்றி நினைத்துக் கொண்டிருந்தாள். அவளால் வார்த்தைகளைக் கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை. சட்டென்று குனிந்து அவன் விரல்களில் முத்தமிட்டு வேகமாக சென்றாள். ஆனால் அவர் கூடும் மேகங்களில் நீண்ட நேரம் அமர்ந்து மகிழ்ச்சியில் நடுங்கி, இந்த விஷயங்களின் அர்த்தத்தை ஊடுருவ முயன்றார்.

திடீரென்று லீமா முழுவதும் செய்தி பரவியது. டோனா மைக்கேலா வில்லேகாஸ், கமிலா தி பெரிச்சோல் என்ற பெண்மணிக்கு பெரியம்மை இருந்தது. இன்னும் பல நூறு நபர்களுக்கு பெரியம்மை நோய் இருந்தது, ஆனால் பிரபல ஆர்வமும் அவமானமும் நடிகை மீது குவிந்தன. அவள் பிறந்த வகுப்பை வெறுக்க அவளுக்கு உதவியது, அழகு பலவீனமடையும் என்று ஒரு காட்டு நம்பிக்கை நகரம் முழுவதும் ஓடியது. கமிலா வீட்டில் கேலிக்குரியவராகிவிட்டதாகவும், பொறாமை கொண்டவர்களின் கோப்பை நிரம்பி வழிந்ததாகவும் நோய்வாய்ப்பட்ட அறையிலிருந்து செய்தி வந்தது. அவளால் முடிந்தவுடன், அவள் நகரத்திலிருந்து மலைகளில் உள்ள தன் வில்லாவிற்கு அழைத்துச் சென்றாள்; அவளுடைய நேர்த்தியான சிறிய அரண்மனையை விற்க உத்தரவிட்டாள். அவள் தன் நகைகளை அவர்களுக்குக் கொடுத்தவர்களிடம் திருப்பிக் கொடுத்தாள். வைஸ்ராய், ஆர்ச்பிஷப் மற்றும் நீதிமன்றத்தில் இருந்த சில மனிதர்கள் அவளுடைய உண்மையான அபிமானிகளாக இருந்தவர்கள் இன்னும் செய்திகள் மற்றும் பரிசுகளுடன் அவளுடைய கதவை முற்றுகையிட்டனர்; செய்திகள் புறக்கணிக்கப்பட்டன மற்றும் கருத்து தெரிவிக்காமல் பரிசுகள் திருப்பி அனுப்பப்பட்டன. அவளுடைய நோய் தொடங்கியதிலிருந்து அவளுடைய செவிலியர் மற்றும் பணிப்பெண்களைத் தவிர வேறு யாரும் அவளைப் பார்க்க அனுமதிக்கப்படவில்லை. டான் ஆண்ட்ரேஸ் தனது தொடர்ச்சியான முயற்சிகளுக்கு விடையாக அவளிடமிருந்து கசப்பு மற்றும் பெருமையுடன் கூடிய கடிதத்துடன் ஒரு பெரிய தொகையைப் பெற்றார்.

எல்லா அழகான பெண்களையும் போலவே, தன் அழகுக்கான தொடர்ச்சியான அஞ்சலிகளுக்கு மத்தியில் வளர்க்கப்பட்டதைப் போலவே, அவளும் சிடுமூஞ்சித்தனம் இல்லாமல், யாருடைய பற்றுக்கும் அடிப்படையாக இருக்க வேண்டும் என்று கருதினாள்; இனிமேல், அவளிடம் செலுத்தப்படும் எந்தக் கவனமும், மனநிறைவு நிரம்பிய ஒரு பரிதாபத்திலிருந்தும், தலைகீழாக முடிந்த திருப்தியில் மங்கலாக வாசனை கமழ வேண்டும். அவளுடைய அழகு கடந்துவிட்டதால், இனி பக்தியைத் தேட வேண்டியதில்லை என்ற இந்த அனுமானம், காதலைத் தவிர வேறு எந்த அன்பையும் அவள் ஒருபோதும் உணர்ச்சியாக உணரவில்லை என்பதிலிருந்து தொடர்ந்தது. அத்தகைய அன்பு, அது பெருந்தன்மையிலும் சிந்தனையிலும் தன்னைச் செலவழித்தாலும், அது தரிசனங்களையும் சிறந்த கவிதைகளையும் பெற்றெடுத்தாலும், சுயநலத்தின் கூர்மையான வெளிப்பாடுகளில் உள்ளது. அது ஒரு நீண்ட அடிமைத்தனத்தின் மூலம், அதன் சொந்த வெறுப்பின் மூலம், கேலியின் மூலம், பெரிய சந்தேகங்கள் மூலம் கடந்து செல்லும் வரை, அது விசுவாசத்தில் அதன் இடத்தைப் பிடிக்க முடியாது. நேற்று நாயை இழந்த குழந்தையை விட அதில் வாழ்நாள் முழுவதையும் கழித்த பலர் நம்மிடம் அன்பை குறைவாகவே சொல்ல முடியும். அவளை மீண்டும் சமூகத்திற்கு இழுக்கும் முயற்சியில் அவளது நண்பர்கள் தொடர்ந்ததால், அவள் மேலும் மேலும் கோபமடைந்து நகரத்திற்கு அவமானகரமான செய்திகளை அனுப்பினாள். அவள் மதத்தில் இருந்து ஓய்வு பெறுவதாக ஒரு காலத்தில் கூறப்பட்டது. ஆனால் சிறிய பண்ணையில் எல்லாம் கோபம் மற்றும் விரக்தி என்று புதிய வதந்திகள் பழையதை முரண்படுகின்றன. அருகில் இருந்தவர்களுக்கு விரக்தியை பார்க்கவே பயமாக இருந்தது. அவளுடைய வாழ்க்கை முடிந்துவிட்டது, அவளுடைய வாழ்க்கை மற்றும் குழந்தைகளின் வாழ்க்கை என்று அவள் உறுதியாக நம்பினாள். அவளுடைய வெறித்தனமான பெருமிதத்தில் அவள் கடனை விட அதிகமாக திருப்பிக் கொடுத்தாள், மேலும் வறுமையின் அணுகுமுறை அவளுடைய எதிர்காலத்தின் தனிமை மற்றும் இருளில் சேர்க்கப்பட்டது. பாழடைந்து கிடக்கும் சிறிய பண்ணையின் மையத்தில் பொறாமையுடன் தனிமையில் தன் நாட்களைக் கழிப்பதைத் தவிர அவளுக்கு வேறு எதுவும் இல்லை. அவள் எதிரிகளின் மகிழ்ச்சியில் பல மணி நேரம் யோசித்தாள், விசித்திரமான அழுகையுடன் அவள் அறையை சுற்றி வருவதைக் கேட்க முடிந்தது.

மாமா பியோ தன்னை சோர்வடைய அனுமதிக்கவில்லை. குழந்தைகளுக்குத் தன்னைப் பயனுள்ளதாக்கிக் கொள்வதன் மூலம், பண்ணையின் நிர்வாகத்தில் ஒரு கையை எடுத்துக்கொண்டு, அவளுக்கு கொஞ்சம் பணத்தைக் கடனாகக் கொடுத்ததன் மூலம், அவர் வீட்டிற்குள் நுழையவும், அதன் எஜமானியின் முன்னிலையிலும் கூட நுழைந்தார். ஆனால் அப்போதும் கமிலா, அவன் தன் மீது பரிதாபப்பட்டான் என்று தன் பெருமிதத்தில் உறுதியாக இருந்தாள் , அவனுடைய நாக்கின் கத்தியால் அவனை வசைபாடி, அவனை ஏளனமாகக் குவிப்பதில் சில விசித்திரமான ஆறுதல்களைப் பெற்றாள். அவன் அவளை அதிகமாக நேசித்தான், அவள் அவமானப்படுத்தப்பட்ட ஆவியின் சுகவாழ்வில் எல்லா நிலைகளிலும் தன்னைச் செய்ததை விட நன்றாகப் புரிந்துகொண்டான். ஆனால் ஒரு நாள் ஒரு விபத்து நேர்ந்தது, அது அவளுடைய முன்னேற்றத்தில் அவனுடைய பங்கை இழந்தது. அவர் ஒரு கதவைத் திறந்தார்.

பூட்டிவிட்டதாக நினைத்தாள். ஒரு மணி நேரத்திற்கு ஒரு முட்டாள்தனமான இரகசிய நம்பிக்கை அவளுக்கு வந்தது; அவள் முகத்தில் பரவ சுண்ணாம்பு மற்றும் கிரீம் ஒரு பேஸ்ட் செய்ய முடியுமா என்று யோசித்தார். நீதிமன்றத்தின் பாட்டிகளைப் பார்த்து அடிக்கடி ஏளனமாகப் பேசிய அவள், இப்போது மேடையில் தனக்கு உதவக்கூடிய எதையும் கற்றுக்கொண்டாளா என்று சில கணங்கள் யோசித்தாள். அவள் கதவைப் பூட்டிவிட்டதாக எண்ணி, அவசரமான கைகளுடனும், துடித்த இதயத்துடனும், கோட் மீது படுத்துக் கொண்டாள், கோரமான வெளிறியவள், கண்ணாடியைப் பார்த்து, தன் முயற்சியின் பயனற்ற தன்மையை உணர்ந்தாள், அவள் வாசலில் நின்றிருந்த மாமா பியோவின் படத்தைப் பார்த்தாள். . அழுகையுடன் நாற்காலியில் இருந்து எழுந்து கைகளால் முகத்தை மூடிக்கொண்டாள்.

"போய் விடு. என் வீட்டை விட்டு எப்பொழுதும் வெளியே போ" என்று கத்தினாள். "நான் உன்னை மீண்டும் பார்க்க விரும்பவில்லை." அவளுடைய அவமானத்தில் அவள் நிந்தனை மற்றும் வெறுப்புடன் அவனைத் துரத்திவிட்டாள், அவள் அவனைத் தாழ்வாரத்தில் பின்தொடர்ந்து சென்று பொருட்களைப் படிக்கட்டுகளில் எறிந்தாள். மாமா பியோ மைதானத்திற்குள் வர தடை விதிக்கப்பட்டதாக அவர் தனது விவசாயிக்கு உத்தரவிட்டார். ஆனால் அவன் அவளை மீண்டும் பார்க்க ஒரு வாரம் முயற்சி செய்தான். கடைசியாக அவர் லிமாவுக்குத் திரும்பிச் சென்றார்; அவர் தன்னால் முடிந்தவரை நேரத்தை நிரப்பினார், ஆனால் பதினெட்டு வயது சிறுவன் அவளுடன் இருக்க விரும்பினான். கடைசியாக அவர் ஒரு யுக்தியை வகுத்து, அதைச் செயல்படுத்த மலைகளுக்குத் திரும்பினார்.

ஒரு நாள் விடிவதற்கு முன் அவன் எழுந்து அவளது ஜன்னலுக்கு கீழே தரையில் கிடந்தான். அவர் இருளில் அழுகையின் சத்தத்தையும், கிட்டத்தட்ட தன்னால் முடிந்தவரை ஒரு இளம் பெண்ணின் அழுகையையும் பின்பற்றினார். கால் மணி நேரம் முழுவதும் இதைத் தொடர்ந்தார். இத்தாலிய இசைக்கலைஞர்கள் திசையில் பியானோ மூலம் பிரதிநிதித்துவப்படுத்தும் சத்தத்திற்கு மேல் அவரது குரல் உயர விடவில்லை, ஆனால் அவர் தூங்கினால் அது அவரது மனதில் பட்டப்படிப்பு மற்றும் கால அளவிலும் பதிந்துவிடும் என்று நம்பி அடிக்கடி ஒலியை இடைமறித்தார். காற்று குளிர்ச்சியாகவும் இணக்கமாகவும் இருந்தது. நீலக்கல்லின் முதல் மங்கலான கோடுகள் சிகரங்களுக்குப் பின்னால் தோன்றின, கிழக்கில் விடியற்காலை நட்சத்திரம் ஒவ்வொரு கணமும் மிகவும் மென்மையான நோக்கத்துடன் துடித்தது. ஒரு ஆழ்ந்த மௌனம் அனைத்து பண்ணை கட்டிடங்களையும் சூழ்ந்தது, அவ்வப்போது வீசும் காற்று மட்டுமே அனைத்து புற்களையும் பெருமூச்சு விட வைத்தது. திடீரென்று அவள் அறையில் ஒரு விளக்கு எரிந்தது, சிறிது நேரம் கழித்து ஷட்டர் பின்னால் எறியப்பட்டது, முக்காடுகளால் மூடப்பட்ட ஒரு தலை வெகுதூரம் சாய்ந்தது.

"யார் அங்கே?" அழகான குரல் கேட்டது.

மாமா பியோ அமைதியாக இருந்தார்.

கமிலா மீண்டும் பொறுமையிழந்த தொனியில் சொன்னாள்:

"யார் அங்கே? யார் அங்கே அழுகிறார்கள்?"

"டோனா மைக்கேலா, என் பெண்ணே, என்னிடம் இங்கே வரும்படி நான் உங்களிடம் கெஞ்சுகிறேன்."

"நீங்கள் யார், உங்களுக்கு என்ன வேண்டும்?"

"நான் ஒரு ஏழைப் பெண். நான் எஸ்ட்ரெல்லா. நீ வந்து எனக்கு உதவி செய்யும்படி கேட்டுக்கொள்கிறேன். உன் வேலைக்காரியை அழைக்காதே. டோனா மைக்கேலா, நீயே வருமாறு வேண்டிக்கொள்கிறேன்."

கமிலா ஒரு கணம் அமைதியாக இருந்தாள், பின்னர் திடீரென்று: "ரொம்ப சரி" என்று கூறி ஷட்டரை மூடினாள். தற்போது அவள் வீட்டின் மூலையில் தோன்றினாள். அவள் பனியில் இழுத்துச் செல்லும் தடிமனான ஆடையை அணிந்திருந்தாள். அவள் தூரத்தில் நின்று, "நான் நிற்கும் இடத்திற்கு வா, நீ யார்?"

மாமா பியோ எழுந்தார். "கமிலா, நான் தான்,-பியோ மாமா. என்னை மன்னியுங்கள், ஆனால் நான் உங்களிடம் பேச வேண்டும்."

"கடவுளின் தாயே, இந்த பயங்கரமான நபரிடமிருந்து நான் எப்போது விடுபடுவேன்! புரிந்துகொள்: நான் யாரையும் பார்க்க விரும்புகிறேன். நான் ஒரு ஆத்மாவுடன் பேச விரும்பவில்லை. என் வாழ்க்கை முடிந்துவிட்டது. அவ்வளவுதான்."

"கமிலா, எங்களின் நீண்ட ஆயுளால், எனக்கு ஒரு விஷயத்தை வழங்குமாறு நான் உங்களிடம் கெஞ்சுகிறேன். நான் போய்விடுவேன், இனி உன்னை ஒருபோதும் தொந்தரவு செய்ய மாட்டேன்."

"நான் உனக்கு எதுவும் தரவில்லை, ஒன்றுமில்லை. என்னை விட்டு விலகி இரு."

"இதை ஒரு முறை கேட்டால் இனி உன்னை தொந்தரவு செய்ய மாட்டேன் என்று உறுதியளிக்கிறேன்." அவள் வீட்டின் மறுபுறம் கதவுக்குச் சென்று கொண்டிருந்தாள், அவன் சொல்வதை அவள் கேட்கிறாள் என்பதை உறுதிப்படுத்த பியோ மாமா அவள் அருகில் ஓட வேண்டிய கட்டாயம் ஏற்பட்டது. அவள் நிறுத்தினாள்:

"அப்புறம் என்ன? சீக்கிரம். குளிர். எனக்கு உடம்பு சரியில்லை. நான் என் அறைக்கு திரும்பிப் போக வேண்டும்."

"கமிலா, டான் ஜெய்மை என்னுடன் லிமாவில் வாழ ஒரு வருடம் அழைத்துச் செல்லட்டும். நான் அவருக்கு ஆசிரியராக இருக்கட்டும். நான் அவருக்கு காஸ்டிலியன் கற்பிக்கிறேன். இங்கே அவர் வேலையாட்கள் மத்தியில் எஞ்சியிருக்கிறார். அவர் எதையும் கற்றுக் கொள்ளவில்லை."

"இல்லை."

"கமீலா, இவனுக்கு என்ன ஆகுமோ? அவனுக்கு நல்ல மனசு இருக்கிறது, அவன் கற்க விரும்புகிறான்."

"அவர் உடம்பு சரியில்லை. மென்மையானவர். உங்கள் வீடு ஒரு ஸ்டைல். அவருக்கு நாடு மட்டுமே நல்லது."

"ஆனால் கடந்த சில மாதங்களில் அவர் மிகவும் நன்றாக இருக்கிறார். நான் என் வீட்டை சுத்தம் செய்வேன் என்று நான் உறுதியளிக்கிறேன். நான் மாத்ரே மரியா டெல் பிலாரிடம் வீட்டுப் பணிப்பெண்ணுக்கு விண்ணப்பம் செய்வேன். இதோ அவர் உங்கள் தொழுவத்தில் நாள் முழுவதும் இருக்கிறார். நான் அவருக்கு எல்லாவற்றையும் கற்பிப்பேன். ஜென்டில்மேன் தெரிந்து கொள்ள வேண்டும், - ஃபென்சிங் மற்றும் லத்தீன் மற்றும் இசை. நாங்கள் அனைத்தையும் படிப்போம்...."

"ஒரு தாயை தன் குழந்தையிலிருந்து அப்படிப் பிரிக்க முடியாது. அது சாத்தியமற்றது. அதை நினைத்துப் பைத்தியம் பிடித்திருக்கிறாய். என்னைப் பற்றியும் என்னைப் பற்றிய எல்லாவற்றையும் நினைப்பதை விட்டுவிடு. நான் இனி இல்லை. நானும் என் குழந்தைகளும் சிறந்தவர்களாக இருப்போம். நம்மால் முடியும். மீண்டும் என்னை தொந்தரவு செய்ய முயற்சிக்காதே. நான் எந்த மனிதனையும் பார்க்க விரும்பவில்லை."

இப்போது மாமா பியோ ஒரு கடினமான அளவைப் பயன்படுத்த வேண்டிய கட்டாயத்தில் இருப்பதாக உணர்ந்தார். "அப்படியானால் எனக்குக் கொடுக்க வேண்டிய பணத்தைக் கொடுங்கள்" என்று அவர் கூறினார்.

கமிலா குழப்பத்துடன் நின்றாள். தனக்குள் அவள் சொன்னாள்: "வாழ்க்கை தாங்க முடியாத அளவுக்கு பயமாக இருக்கிறது, நான் எப்போது இறக்க முடியும்?" சிறிது நேரத்திற்குப் பிறகு அவள் கரகரப்பான குரலில் அவனுக்குப் பதிலளித்தாள்: "என்னிடம் பணம் மிகக் குறைவு. என்னால் முடிந்ததை நான் உங்களுக்குக் கொடுக்கிறேன். நான் இப்போது உங்களுக்குக் கொடுக்கிறேன். என்னிடம் சில நகைகள் இங்கே உள்ளன. பிறகு நாம் ஒருவரையொருவர் பார்க்க வேண்டியதில்லை." தன் ஏழ்மையை எண்ணி வெட்கப்பட்டாள். அவள் சில அடிகள் எடுத்து, பின் திரும்பி சொன்னாள்: "இப்போது நீங்கள் மிகவும் கடினமான மனிதராக இருப்பதை நான் காண்கிறேன். ஆனால் நான் உங்களுக்குக் கடனை செலுத்துவது சரிதான்."

"இல்லை, கமிலா, நான் என் கோரிக்கையை நிறைவேற்றுவதற்காகத்தான் அப்படிச் சொன்னேன். நான் உங்களிடமிருந்து பணம் எதுவும் வாங்கமாட்டேன். ஆனால் எனக்கு ஒரு வருடத்திற்கு டான் ஜெய்மைக் கடனாகக் கொடுங்கள். நான் அவரை நேசிப்பேன், அவரைக் கவனித்துக்கொள்வேன். நான் உங்களுக்கு தீங்கு விளைவித்ததா? நான் ஒருவனா? மற்ற ஆண்டுகளில் உங்களுக்கு மோசமான ஆசிரியர்?"

"நன்றி, நன்றியுணர்வு, நன்றியுணர்வைத் தொடர்ந்து வற்புறுத்துவது உங்களுக்குக் கொடுமையானது. நான் நன்றியுள்ளவனாக இருந்தேன்,-நல்லது, நல்லது! ஆனால் இப்போது நான் அதே பெண்ணாக இல்லாததால் நன்றியுணர்வுடன் இருக்க எதுவும் இல்லை." ஒரு மௌனம் நிலவியது. அவள் கண்கள் அந்த நட்சத்திரத்தின் மீது தங்கியிருந்தன, அது முழு வானத்தையும் அதன் ஆச்சரியத்தில் வழிநடத்தியது. ஒரு பெரிய வலி அவள் இதயத்தில் இருந்தது, அர்த்தமற்ற ஒரு உலகின் வலி. பின்னர் அவள் சொன்னாள்: "ஜெய்ம் உன்னுடன் செல்ல விரும்பினால், மிகவும் நல்லது. நான் காலையில் அவனிடம் பேசுவேன். அவன் உன்னுடன் செல்ல விரும்பினால், மதிய வேளையில் விடுதியில் அவனைக் காண்பாய். குட் நைட். கடவுளுடன் போ ."

"இறைவனுடன் செல்."

வீட்டிற்குத் திரும்பினாள். அடுத்த நாள் கல்லறை சிறுவன் விடுதியில் தோன்றினான். அவனுடைய நேர்த்தியான ஆடைகள் இப்போது கிழிந்து கறை படிந்திருந்தன, அவன் மாற்றத்திற்காக ஒரு சிறிய மூட்டையை எடுத்துச் சென்றான். அவனுடைய தாய் அவனுக்குச் செலவழிப்பதற்காக ஒரு தங்கத் துண்டையும், தூக்கமில்லாத இரவுகளில் பார்க்க இருளில் காட்டப்பட்ட ஒரு சிறிய கல்லையும் கொடுத்தாள். அவர்கள் ஒன்றாக ஒரு வண்டியில் புறப்பட்டனர், ஆனால் சிறுவனுக்கு நடுக்கம் நல்லதல்ல என்பதை விரைவில் மாமா பியோ உணர்ந்தார். அவனைத் தோளில் சுமந்தான். அவர்கள் சான் லூயிஸ் ரேயின் பாலத்திற்கு அருகில் வந்தபோது, ​​​​ஜெய்ம் தனது அவமானத்தை மறைக்க முயன்றார், ஏனென்றால் அந்த தருணங்களில் ஒன்று அவரை மற்றவர்களிடமிருந்து பிரிக்கிறது என்பதை அவர் அறிந்திருந்தார். மாமா பியோ தனது நண்பரான கடல்-கேப்டனை முந்திச் சென்றதால் அவர் குறிப்பாக வெட்கப்பட்டார். அவர்கள் பாலத்திற்கு வந்தவுடன் அவர் ஒரு சிறுமியுடன் பயணித்த ஒரு வயதான பெண்ணிடம் பேசினார். அவர்கள் பாலத்தைக் கடந்ததும் உட்கார்ந்து ஓய்வெடுப்பார்கள் என்று மாமா பியோ கூறினார், ஆனால் அது தேவையில்லை என்று மாறியது.

பகுதி ஐந்து: ஒருவேளை ஒரு எண்ணம்

ஏபழைய பாலத்தின் இடத்தில் புதிய கல் பாலம் கட்டப்பட்டுள்ளது, ஆனால் அந்த நிகழ்வு மறக்கப்படவில்லை. இது பழமொழி வெளிப்பாடுகளாக கடந்து சென்றது. "செவ்வாய்கிழமை நான் உங்களைப் பார்க்கலாம்" என்று ஒரு லிமியன் கூறுகிறார், "பாலம் விழும் வரை." "என் உறவினர் சான் லூயிஸ் ரேயின் பாலத்தில் வசிக்கிறார்," என்று மற்றொருவர் கூறுகிறார், மேலும் நிறுவனத்தைச் சுற்றி ஒரு புன்னகை செல்கிறது, இதன் பொருள்: டாமோக்லெஸின் வாளின் கீழ். விபத்து பற்றிய சில கவிதைகள் உள்ளன, ஒவ்வொரு பெருவியன் தொகுப்பிலும் கிளாசிக் காணப்படுகின்றன, ஆனால் உண்மையான இலக்கிய நினைவுச்சின்னம் சகோதரர் ஜூனிபரின் புத்தகம்.

சூழ்நிலையில் ஆச்சரியப்படுவதற்கு நூறு வழிகள் உள்ளன. சான் மார்ட்டின் பல்கலைக் கழகத்தில் ஒரு குறிப்பிட்ட மாஸ்டருடன் அவருக்கு நட்பு இருந்திருக்காவிட்டால் சகோதரர் ஜூனிபர் அவரது முறைக்கு வந்திருக்க மாட்டார். இந்த மாணவனின் மனைவி ஒரு நாள் காலை ஸ்பெயினுக்கு ஒரு படகில் ஒரு சிப்பாயைப் பின்தொடர்ந்து திருடிச் சென்று இரண்டு மகள்களை அவர்களின் தொட்டிலில் வைத்து விட்டுச் சென்றாள். சகோதரர் ஜூனிபர் இல்லாத அனைத்து கசப்பையும் அவர் பெற்றிருந்தார், மேலும் உலகில் அனைத்தும் தவறு என்ற நம்பிக்கையிலிருந்து ஒருவித மகிழ்ச்சியைப் பெற்றார். வழிகாட்டப்பட்ட உலகம் என்ற கருத்தை பொய்யாக்குவது போன்ற எண்ணங்களையும் கதைகளையும் அவர் பிரான்சிஸ்கனின் காதில் கிசுகிசுத்தார். ஒரு கணம் ஒரு துன்பம், கிட்டத்தட்ட தோல்வி, சகோதரன் கண்களில் வரும்; அத்தகைய கதைகள் ஒரு விசுவாசிக்கு ஏன் சிரமமாக இல்லை என்பதை அவர் பொறுமையாக விளக்கத் தொடங்குவார். "நேபிள்ஸ் மற்றும் சிசிலியில் ஒரு ராணி இருந்தாள்," என்று அந்த மாணவர் கூறுவார், "அவள் பக்கத்தில் ஒரு கோபமான கட்டி இருப்பதைக் கண்டுபிடித்தார். மிகுந்த அதிர்ச்சியில் அவர் தனது குடிமக்களை பிரார்த்தனைக்கு விழுமாறு கட்டளையிட்டார் மற்றும் சிசிலியில் உள்ள அனைத்து ஆடைகளையும் கட்டளையிட்டார். மற்றும் நேபிள்ஸ் வாக்களிக்கும் சிலுவைகளால் தைக்கப்பட வேண்டும், அவள் மக்களால் மிகவும் விரும்பப்பட்டாள், அவர்களின் பிரார்த்தனைகள் மற்றும் எம்பிராய்டரிகள் அனைத்தும் நேர்மையானவை, ஆனால் பயனற்றவை, இப்போது அவள் மான்ரியாலின் மகிமையில் கிடக்கிறாள், அவளுடைய இதயத்திற்கு மேலே சில அங்குலங்கள் படிக்கலாம்: நான் எந்த தீமைக்கும் பயப்பட வேண்டாம் ."

விசுவாசத்தின் மீது இதுபோன்ற பல ஏளனங்களைக் கேட்டதன் மூலம்தான், சகோதரர் ஜூனிபர் தனக்குள் மிகவும் பிரகாசமான மற்றும் உற்சாகமான நம்பிக்கையின் ஆதாரம், அட்டவணைப்படுத்தப்பட்ட ஆதாரம், உலக நேரம் வந்துவிட்டது என்று உறுதியாக நம்பினார். கொள்ளைநோய் தனது அன்பான கிராமமான போர்ட்டோவுக்குச் சென்று ஏராளமான விவசாயிகளை அழைத்துச் சென்றபோது, ​​​​அவர் ரகசியமாக பதினைந்து பாதிக்கப்பட்டவர்கள் மற்றும் பதினைந்து உயிர் பிழைத்தவர்களின் குணாதிசயங்களின் வரைபடத்தை வரைந்தார் . ஒவ்வொரு ஆன்மாவும் அதன் நன்மை, மதக் கடைப்பிடிப்பதில் அதன் விடாமுயற்சி மற்றும் அதன் குடும்பக் குழுவிற்கு அதன் முக்கியத்துவம் ஆகியவற்றின் அடிப்படையில் பத்து அடிப்படையில் மதிப்பிடப்பட்டது. இந்த லட்சிய விளக்கப்படத்தின் ஒரு பகுதி இங்கே:

	நன்மை	பக்தி	பயன்
அல்போன்சோ ஜி.	4	4	10
நினா	2	5	10
மானுவல் பி.	10	10	0
அல்போன்சோ வி.	-8	-10	10
வேரா என்.	0	10	10

அவர் எதிர்பார்த்ததை விட விஷயம் கடினமாக இருந்தது. கடினமான எல்லைப்புற சமூகத்தில் உள்ள ஒவ்வொரு ஆன்மாவும் பொருளாதார ரீதியாக இன்றியமையாததாக மாறியது, மேலும் மூன்றாவது நெடுவரிசை அனைத்தும் பயனற்றது. அல்போன்சோ வி.யின் தனிப்பட்ட குணாதிசயத்தை எதிர்கொண்டபோது, ​​தேர்வாளர் மைனஸ் சொற்களைப் பயன்படுத்தத் தூண்டப்பட்டார், அவர் வேரா என். போல, வெறும் மோசமானவர் அல்ல: அவர் தீமைக்கான பிரச்சாரகராக இருந்தார், தேவாலயத்தைத் தவிர்க்கவில்லை, ஆனால் மற்றவர்களைத் தவிர்க்க வழிவகுத்தார். . வேரா என். உண்மையில் மோசமானவர், ஆனால் அவர் ஒரு மாதிரி வழிபாட்டாளர் மற்றும் ஒரு முழு குடிசையின் முக்கிய ஆதாரமாக இருந்தார். இந்த சோகமான தரவுகளிலிருந்து சகோதரர் ஜூனிபர் ஒவ்வொரு விவசாயிக்கும் ஒரு குறியீட்டை உருவாக்கினார். அவர் பாதிக்கப்பட்டவர்களுக்கான மொத்தத் தொகையைக் கூட்டி, உயிர் பிழைத்தவர்களுக்கான மொத்தத் தொகையுடன் ஒப்பிட்டுப் பார்த்தார், இறந்தவர்கள் சேமிக்கும் மதிப்பு ஐந்து மடங்கு அதிகம் என்பதைக் கண்டறிந்தார். புவேர்ட்டோ கிராமத்தில் உள்ள உண்மையிலேயே மதிப்புமிக்க மக்களுக்கு எதிராக கொள்ளைநோய் தாக்கப்பட்டதைப் போல தோற்றமளித்தது. அன்று பிற்பகலில் சகோதரர் ஜூனிபர் பசிபிக் கரையில் நடந்து சென்றார். அவர் தனது கண்டுபிடிப்புகளை கிழித்து அலைகளில் வீசினார்; அந்தக் கடலின் அடிவானத்தில் என்றென்றும் தொங்கிக்கொண்டிருக்கும் முத்து மேகங்களை ஒரு மணி நேரம் அவர் உற்றுப் பார்த்தார். நம்பிக்கைக்கும் உண்மைகளுக்கும் இடையே உள்ள முரண்பாடு பொதுவாகக் கருதப்படுவதை விட அதிகமாக உள்ளது.

ஆனால் சான் மார்ட்டின் மாஸ்டரின் மற்றொரு கதை (அவ்வளவு நாசகாரமானது அல்ல, இது) சான் லூயிஸ் ரேயின் பாலத்தின் வீழ்ச்சிக்குப் பிறகு அவரது செயல்முறைக்கான குறிப்பை சகோதரர் ஜூனிபருக்கு வழங்கியிருக்கலாம்.

இந்த மாஸ்டர் ஒரு நாள் லிமா கதீட்ரல் வழியாக நடந்து சென்று ஒரு பெண்ணின் கல்வெட்டைப் படிப்பதற்காக நிறுத்தினார். இருபது வருடங்களாக அவள் தன் வீட்டின் மையமாகவும் மகிழ்ச்சியாகவும் இருந்தாள், அவளுடைய தோழிகளுக்கு அவள் மகிழ்ச்சியாக இருந்தாள், அவளைச் சந்தித்தவர்கள் அனைவரும் அவளுடைய நற்குணத்தையும் அழகையும் கண்டு வியந்து போய்விட்டார்கள் என்று அவர் பெருகிய முறையில் கீழ் உதட்டுடன் படித்தார். அங்கே அவள் தன் இறைவனின் வருகைக்காகக் காத்திருந்தாள். இப்போது அவர் இந்த வார்த்தைகளைப் படித்த நாளில், சான் மார்ட்டின் மாஸ்டர் அவரை மிகவும் வருத்தப்படுத்தினார், மேலும் மாத்திரையிலிருந்து கண்களை உயர்த்தி, அவர் தனது கோபத்தில் உரத்த குரலில் பேசினார்: "அதன் அவமானம், அதன் துன்புறுத்தல்! அனைவருக்கும் தெரியும். உலகில் நாம் நம் விருப்பத்திற்கு உணவளிப்பதைத் தவிர வேறெதுவும் செய்வதில்லை. ஏன் இந்த தன்னலமற்ற புராணக்கதையை நிலைநிறுத்த வேண்டும்? ஏன் இந்த ஆர்வமின்மை என்ற வதந்தியை உயிருடன் வைத்திருக்க வேண்டும்?"

கல் வெட்டுவோரின் இந்த சதியை அம்பலப்படுத்த அவர் தீர்மானித்தார். அந்தப் பெண்மணி இறந்து பன்னிரண்டு வருடங்கள்தான் ஆகியிருந்தது. அவளுடைய வேலைக்காரர்கள், அவளுடைய குழந்தைகள் மற்றும் அவளுடைய நண்பர்களைத் தேடினான். அவன் சென்ற இடமெல்லாம், ஒரு வாசனை திரவியத்தைப் போல, அவளது அன்பான குணங்கள் அவளைத் தக்கவைத்துக்கொண்டன, அவள் குறிப்பிடப்பட்ட இடமெல்லாம் ஒரு துன்பப் புன்னகையும், அவளது கருணை வழிகளை வார்த்தைகளால் விவரிக்க முடியாத எதிர்ப்பும் எழுந்தது. அவளைப் பார்த்திராத அவளது பேரக்குழந்தைகளின் ஆர்வமுள்ள இளமையும் கூட, அதுபோல் நன்றாக இருக்க முடியும் என்ற செய்தி மேலும் கடினமாகிவிட்டது. அந்த மனிதன் திகைத்து நின்றான்; கடைசியாக அவர் முணுமுணுத்தார்: "இருப்பினும், நான் சொன்னது உண்மைதான். இந்த பெண் ஒரு விதிவிலக்காக இருக்கலாம், ஒருவேளை விதிவிலக்காக இருக்கலாம்."

இவர்களைப் பற்றிய தனது புத்தகத்தைத் தொகுத்ததில், சகோதரர் ஜூனிபர், சிறிதளவு விவரங்களைத் தவிர்த்துவிட்டால், சில வழிகாட்டும் குறிப்பை இழக்க நேரிடும் என்ற பயம் அவரைத் தொடர்ந்தது. அவர் நீண்ட நேரம் பணிபுரிந்தார், அவர் பெரும் மங்கலான தகவல்களுக்கு இடையில் தடுமாறிக்கொண்டிருப்பதாக உணர்ந்தார். அவற்றின் அமைப்பை அவரால் கண்டுபிடிக்க முடிந்தால் மட்டுமே அவை குறிப்பிடத்தக்கவை என்று தோன்றும் விவரங்களால் அவர் எப்போதும் ஏமாற்றப்பட்டார். ஆகவே, அவர் (அல்லது ஆர்வமுள்ள ஒருவர்) புத்தகத்தை இருபது முறை மீண்டும் படித்தால், எண்ணற்ற உண்மைகள் திடீரென்று நகரத் தொடங்கும், ஒன்றுகூடி, அவற்றின் ரகசியத்தைக் காட்டிக் கொடுக்கும் என்ற எண்ணத்தில் எல்லாவற்றையும் கீழே வைத்தார். Marquesa de Montemayor இன் சமையல்காரர் அவரிடம், அவர் அரிசி, மீன் மற்றும் ஒரு சிறிய பழத்தை முழுவதுமாக சாப்பிட்டு வாழ்ந்தார் என்று கூறினார், சகோதரர் ஜூனிபர் அதை ஒரு நாள் ஆன்மீக பண்பை வெளிப்படுத்தும் வாய்ப்பைக் குறைத்தார். டான் ரூபியோ, கரண்டிகளைத் திருடுவதற்காக அழைப்பின்றி அவனது வரவேற்பறைகளில் தோன்றுவதைப் பற்றிச் சொன்னார். ஊரின் ஓரத்தில் இருந்த ஒரு மருத்துவச்சி, டோனா மரியா தன்னை ஒரு பிச்சைக்காரனைப் போல கதவில் இருந்து விலக்கி வைக்கக் கடமைப்படும் வரை, மோசமான கேள்விகளுடன் தன்னை அழைத்ததாக அறிவித்தார். லிமாவில் அதிகம் பயிரிடப்பட்ட மூன்று நபர்களில் இவரும் ஒருவர் என்று நகரத்தின் புத்தக விற்பனையாளர் தெரிவித்தார். அவரது விவசாயியின் மனைவி, அவர் மனம் இல்லாதவர், ஆனால் நல்ல குணம் கொண்டவர் என்று அறிவித்தார். சுயசரிதை கலை பொதுவாகக் கூறப்படுவதை விட மிகவும் கடினமானது.

சகோதரர் ஜூனிபர் தனது விசாரணைக்கு உட்பட்டவர்களுடன் மிக நெருக்கமாக தொடர்பு கொண்டவர்களிடம் இருந்து கற்றுக்கொள்வது மிகக் குறைவு என்று கண்டறிந்தார். மாட்ரே மரியா டெல் பிலார் அவரிடம் பெபிடாவைப் பற்றி நீண்ட நேரம் பேசினார், ஆனால் அவருக்கான தனது சொந்த லட்சியங்களைப் பற்றி அவர் அவரிடம் சொல்லவில்லை. பெரிகோல் அணுகுவதற்கு முதலில் கடினமாக இருந்தது, ஆனால் தற்போது பிரான்சிஸ்கனை விரும்புகிறது. மாமா பியோவின் அவரது குணாதிசயம் அவர் வேறு இடங்களில் பெற்ற விரும்பத்தகாத சாட்சியங்களின் கடைகளுக்கு முற்றிலும் முரணானது. தன் மகனைப் பற்றிய அவளுடைய குறிப்புகள் குறைவாகவே இருந்தன, மேலும் வலியுடன் ஒப்புக்கொண்டாள். நேர்காணலை திடீரென முடித்து வைத்தனர். கேப்டன் அல்வராடோ எஸ்டெபன் மற்றும் மாமா பியோவிடம் தன்னால் முடிந்ததைக் கூறினார். இந்த துறையில் அதிகம் தெரிந்தவர்கள், குறைந்த முயற்சியில் ஈடுபடுங்கள்.

சகோதரர் ஜூனிபரின் பொதுமைப்படுத்தல்களை நான் உங்களிடம் விட்டுவிடுகிறேன். அவர்கள் எப்போதும் நம்முடன் இருக்கிறார்கள். துன்மார்க்கன் அழிவின் மூலம் வருகை தந்ததையும், நல்லவர்கள் பரலோகத்திற்கு சீக்கிரமாக அழைக்கப்பட்டதையும் அதே விபத்தில் தான் பார்த்ததாக அவர் நினைத்தார். பெருமையும் செல்வமும் உலகிற்கு ஒரு பொருள் பாடமாக குழப்பமடைவதைக் கண்டதாக அவர் நினைத்தார், மேலும் அவர் மனத்தாழ்மைக்கு முடிசூட்டப்பட்ட மற்றும் நகரத்தை மேம்படுத்துவதற்கு வெகுமதியாக இருப்பதைக் கண்டார். ஆனால் சகோதரர் ஜூனிபர் அவருடைய காரணங்களில் திருப்தி அடையவில்லை. Marquesa de Montemayor பேராசையின் அசுரன் அல்ல, மற்றும் மாமா பியோ சுய இன்பம் கொண்டவர்.

புத்தகம் சில நீதிபதிகளின் கண்களில் விழுந்தது மற்றும் திடீரென்று மதவெறி என்று உச்சரிக்கப்பட்டது. அதன் ஆசிரியருடன் சதுக்கத்தில் எரிக்க உத்தரவிடப்பட்டது. பெருவில் ஒரு அற்புதமான பிரச்சாரத்தை மேற்கொள்ள பிசாசு தன்னைப் பயன்படுத்திக் கொண்டான் என்ற முடிவுக்கு சகோதரர் ஜூனிபர் அடிபணிந்தார். நேற்றிரவு அவர் தனது அறையில் அமர்ந்தார், மேலும் ஐவரில் அவரிடமிருந்து தப்பித்த மாதிரியைத் தனது சொந்த வாழ்க்கையில் தேட முயன்றார். அவர் கலகக்காரர் அல்ல. அவர் தேவாலயத்தின் தூய்மைக்காக தனது உயிரைக் கொடுக்கத் தயாராக இருந்தார், ஆனால் அவருடைய நோக்கம், குறைந்தபட்சம், விசுவாசத்திற்காக இருந்தது என்று அவருக்கு சாட்சியமளிக்க எங்காவது ஒரு குரல் கேட்க அவர் ஏங்கினார்; அவரை நம்புபவர்கள் உலகில் யாரும் இல்லை என்று அவர் நினைத்தார். ஆனால் மறுநாள் காலையில் அந்த கூட்டத்திலும் சூரிய ஒளியிலும் அவர் மிகவும் நேசிக்கப்பட்டதால் நம்பியவர்கள் பலர் இருந்தனர்.

புவேர்ட்டோ கிராமத்திலிருந்து ஒரு சிறிய பிரதிநிதிகள் குழுவும், நினாவும் (நன்மை 2, பக்தி 5, பயன் 10) மற்றும் பலர் குழப்பமான முகங்களுடன் நின்றனர், அதே நேரத்தில் அவர்களின் சிறிய துறவி இணக்கமான தீப்பிழம்புகளுக்கு வழங்கப்பட்டது. அப்போதும் கூட, புனித பிரான்சிஸ் அவரைக் கண்டித்திருக்க மாட்டார் என்று ஒரு பிடிவாதமான நரம்பு அவரது இதயத்தில் இருந்தது, மேலும் (இந்த விஷயங்களில் அவர் தவறு செய்யத் தெரிந்ததால், பெரிய பெயரைக் குறிப்பிடத் துணியவில்லை) அவர் செயின்ட் பிரான்சிஸ் I ஐ இரண்டு முறை அழைத்தார் மற்றும் அவர் ஒரு சுடர் மீது சாய்ந்து சிரித்து இறந்தார்.

* * * * * * *

சேவையின் நாள் தெளிவாகவும் சூடாகவும் இருந்தது. லைமியன்கள், அவர்களின் கரிய கண்கள் பிரமிப்புடன், தெருக்களில் தங்கள் கதீட்ரலுக்குள் நுழைந்து, கருப்பு வெல்வெட் மற்றும் வெள்ளி மேட்டைப் பார்த்து நின்றனர். ஆர்ச்பிஷப் தனது அற்புதமான மற்றும் ஏறக்குறைய மரத்தாலான ஆடைகளில் அவரது சிம்மாசனத்தில் வியர்த்தது, விட்டோரியாவின் எதிர்முனையின் பெருமைகளுக்கு அவ்வப்போது ஒரு அறிவாளியின் காதுகளைக் கொடுத்தார். டோமஸ் லூயிஸ் தனது நண்பரும் புரவலருமான ஆஸ்திரியாவின் பேரரசிக்காக இசையமைத்த பக்கங்களை பாடகர் குழு மீட்டெடுத்தது. மண்டிலா கடல். தாதா. ஆண்ட்ரேஸ், அவரது அலுவலகத்தின் வண்ணங்கள் மற்றும் இறகுகள் கொண்ட தொங்கல்களின் கீழ், மண்டியிட்டு, நோய்வாய்ப்பட்டு, தொந்தரவாக இருந்தார். ஒரே மகனை இழந்த தந்தையாக அவர் நடிப்பார் என்று எதிர்பார்த்துக் கூட்டம் தன்னைப் பார்த்துக் கொண்டிருப்பதை அவர் அறிந்திருந்தார். பெரிச்சோல் இருக்கிறதா என்று யோசித்தார். அவர் புகைபிடிக்காமல் இவ்வளவு நேரம் செல்ல வேண்டிய கட்டாயம் இருந்ததில்லை. கேப்டன் அல்வராடோ ஒரு கணம் சன்னி சதுக்கத்தில் இருந்து உள்ளே தள்ளினார். அவர் கருப்பு முடி மற்றும் சரிகை வயல்களில் முழுவதும் மெழுகுவர்த்திகள் மற்றும் தூபக் கயிறுகளின் அணிவகுப்பைப் பார்த்தார். "எவ்வளவு பொய், எவ்வளவு உண்மையற்றது" என்று சொல்லிவிட்டு வெளியே தள்ளினான். அவர் கடலில் இறங்கி, தனது படகின் விளிம்பில் அமர்ந்து, தெளிவான தண்ணீரைப் பார்த்தார். "நீரில் மூழ்கியவர்கள் மகிழ்ச்சியானவர்கள், எஸ்டீபன்," என்று அவர் கூறினார்.

திரைக்குப் பின்னால் அபேஸ் தன் பெண்கள் மத்தியில் அமர்ந்திருந்தார். முந்தைய நாள் இரவு அவள் இதயத்திலிருந்து ஒரு சிலையைக் கிழித்துவிட்டாள், அந்த அனுபவம் அவளுக்கு வெளிறிய ஆனால் உறுதியாக இருந்தது. தன் வேலை நடந்தாலும் நடக்காவிட்டாலும் முக்கியமில்லை என்ற உண்மையை அவள் ஏற்றுக்கொண்டாள்; வேலை செய்ய போதுமானதாக இருந்தது. ஒருபோதும் குணமடையாத நோயாளிகளைப் பராமரிக்கும் செவிலியர் அவள்; வழிபாட்டாளர்கள் யாரும் வராத பலிபீடத்தின் முன் அலுவலகத்தை நிரந்தரமாக புதுப்பிக்கும் பூசாரி அவள். அவளுடைய வேலையை பெரிதாக்க பெபிடா இருக்காது; அது அவளது சக ஊழியர்களின் அலட்சியம் மற்றும் அலட்சியமாக மாறிவிடும். பெருவில் சிறிது காலம் ஆர்வமற்ற காதல் மலர்ந்து மங்கிப் போனதே சொர்க்கத்திற்குப் போதுமானதாகத் தோன்றியது. கைரியில் சோப்ரானோ தூக்கும் நீண்ட மென்மையான வளைவைப் பின்பற்றி அவள் நெற்றியை அவள் கையில் சாய்த்தாள். "என் பாசத்திற்கு அந்த நிறம் அதிகம் இருந்திருக்க வேண்டும், பெபிடா. என் முழு வாழ்க்கையிலும் அந்த குணம் அதிகமாக இருந்திருக்க வேண்டும். நான் மிகவும் பிஸியாக இருந்தேன்," அவள் முரட்டுத்தனமாகச் சேர்த்துக் கொண்டாள், அவள் மனம் பிரார்த்தனையில் மூழ்கியது.

சேவையில் கலந்து கொள்வதற்காக கமிலா பண்ணையில் இருந்து கிளம்பியிருந்தார். அவள் இதயம் திகைப்பாலும் வியப்பாலும் நிறைந்திருந்தது. இங்கே வானத்திலிருந்து மற்றொரு கருத்து இருந்தது; அது மூன்றாவது முறையாக அவளிடம் பேசப்பட்டது. அவளது பெரியம்மை, ஜெய்மின் நோய் மற்றும் இப்போது பாலத்தின் வீழ்ச்சி,-ஓ, இவை விபத்துக்கள் அல்ல. அவள் நெற்றியில் எழுத்துக்கள் தோன்றியதைப் போல வெட்கப்பட்டாள். வைஸ்ராய் தனது இரண்டு மகள்களையும் ஸ்பெயினில் உள்ள கான்வென்ட் பள்ளிக்கு அனுப்புவதாக அரண்மனையின் உத்தரவு அறிவிக்கப்பட்டது. அது சரிதான். அவள் தனியாக இருந்தாள். அவள் இயந்திரத்தனமாக சில விஷயங்களைச் சேகரித்து சேவைக்காக நகரத்திற்குத் தொடங்கினாள். ஆனால் அவள் மாமா பியோ மீதும், தன் மகனின் மீதும் திரளும் கூட்டத்தை நினைத்துப் பார்த்தாள்; தேவாலயத்தின் பரந்த சடங்குகளைப் பற்றி அவள் நினைத்தாள், அதில் காதலி விழும் ஒரு இடைவெளியைப் போலவும், இறந்தவர்களில் மில்லியன் கணக்கானவர்களில் ஒரு நபர் தொலைந்து போகும் டைஸ் ஐரேயின் புயல் போலவும், அம்சங்கள் மங்கலாகி, குணாதிசயங்கள் மங்குகின்றன. பயணத்தின் பாதிக்கு சற்று அதிகமான நேரத்தில், சான் லூயிஸ் ரேயின் மண் தேவாலயத்தில் அவள் நழுவி ஒரு தூணுக்கு எதிராக மண்டியிட்டாள். தன் இருவரின் முகங்களைத் தேடி அவள் தன் நினைவில் அலைந்தாள். ஏதோ ஒரு உணர்வு தோன்றும் வரை காத்திருந்தாள். "ஆனால் நான் ஒன்றும் உணரவில்லை," அவள் தனக்குள் கிசுகிசுத்தாள். "எனக்கு இதயம் இல்லை. நான் ஒரு ஏழை அர்த்தமற்ற பெண், அவ்வளவுதான். நான் மூடியிருக்கிறேன். எனக்கு இதயம் இல்லை. பார், நான் எதையும் யோசித்து முயற்சிக்க மாட்டேன்; நான் இங்கே ஓய்வெடுக்கிறேன்." மீண்டும் அந்த பயங்கரமான தொற்றாத வலி, மாமா பியோவிடம் ஒருமுறை பேசவும், தன் காதலைச் சொல்லவும் முடியாமல் தவித்தபோதும், ஒருமுறை ஜெய்மிக்கு அவனது துன்பங்களில் தைரியம் சொல்லவும் முடியாமல் தவித்தபோது அவள் சற்றும் நிதானிக்கவில்லை. அவள் வெறித்தனமாக ஆரம்பித்தாள்: "நான் அனைவரையும் தோல்வியடைகிறேன்," அவள் அழுதாள். "அவர்கள் என்னை நேசிக்கிறார்கள், நான் அவர்களை தோல்வியடையச் செய்கிறேன்." அவள் பண்ணைக்குத் திரும்பினாள், ஒரு வருடம் தன் சுய நம்பிக்கையற்ற மனநிலையைச் சுமந்தாள். ஒரு நாள் தற்செயலாக அபேஸ் ஒரே விபத்தில் தான் காதலித்த இருவரை இழந்துவிட்டதாகக் கேள்விப்பட்டாள். அவளுடைய தையல் அவள் கையிலிருந்து விழுந்தது: அவள் அதை அறிவாள், அவள் விளக்குவாள். "ஆனால் இல்லை, அவள் என்னிடம் என்ன சொல்வாள்! நான் காதலிக்க முடியும் அல்லது இழக்க முடியும் என்று அவள் நம்பமாட்டாள்." கமிலா லிமாவுக்குச் சென்று அபேஸை தூரத்திலிருந்து பார்க்க முடிவு செய்தார். “அவள் என்னை கேவலப்படுத்த மாட்டாள் என்று அவள் முகம் சொன்னால் நான் அவளிடம் பேசுவேன்” என்றாள்.

கமிலா கான்வென்ட் தேவாலயத்தில் பதுங்கியிருந்தாள், வீட்டு வயதான முகத்தில் தாழ்மையுடன் காதலித்தாள், அது அவளை கொஞ்சம் பயமுறுத்தியது. கடைசியில் அவள் அவளை அழைத்தாள்.

"அம்மா," அவள், "நான் ... நான்..." என்றாள்.

"என் மகளே, உன்னை எனக்குத் தெரியுமா?"

"நான் நடிகை, நான் பெரிச்சோல்."

"ஓ, ஆமாம், நான் உங்களை நீண்ட காலமாக தெரிந்து கொள்ள விரும்பினேன், ஆனால் நீங்கள் பார்க்க விரும்பவில்லை என்று அவர்கள் என்னிடம் சொன்னார்கள். நீயும், எனக்கு தெரியும், சான் பாலத்தின் வீழ்ச்சியில் தொலைந்துவிட்டாய்...."

கமீலா எழுந்து அசைந்தாள். அங்கே! மீண்டும் அந்த வலியின் அணுகல், இறந்தவர்களின் கைகளை அவளால் அடைய முடியவில்லை. அவள் உதடுகள் வெண்மையாக இருந்தன. அவள் தலை அபேஸ்ஸின் முழங்காலை வருடியது: "அம்மா, நான் என்ன செய்ய? நான் தனியாக இருக்கிறேன். எனக்கு உலகில் எதுவும் இல்லை. நான் அவர்களை நேசிக்கிறேன். நான் என்ன செய்வேன்?"

அபேஸ் அவளை உன்னிப்பாகப் பார்த்தாள். "என் மகளே, இங்கே சூடாக இருக்கிறது, நாம் தோட்டத்திற்குள் செல்வோம், நீங்கள் அங்கே ஓய்வெடுக்கலாம்." குளத்தில் இருந்த ஒரு பெண்ணிடம் தண்ணீர் கொண்டு வரும்படி சைகை செய்தாள். கமீலாவிடம் இயந்திரத்தனமாகப் பேசிக்கொண்டே இருந்தாள். "சினோரா, உன்னைப் பற்றி நான் நீண்ட நாட்களாகத் தெரிந்துகொள்ள விரும்பினேன். விபத்துக்கு முன்பே உன்னைத் தெரிந்துகொள்ள நான் மிகவும் விரும்பினேன். பெல்ஷாசரின் விருந்தில், ஆட்டோ சாக்ரிமென்டேல்ஸில் நீங்கள் மிகவும் பெரிய மற்றும் அழகான நடிகை என்று அவர்கள் என்னிடம் சொன்னார்கள் ."

"ஐயோ அம்மா நீ அப்படிச் சொல்லக் கூடாது. நான் பாவம். நீ அப்படிச் சொல்லக் கூடாது."

"இதோ, இதைக் குடியுங்கள், என் குழந்தை, எங்களுக்கு ஒரு அழகான தோட்டம் உள்ளது, நீங்கள் நினைக்கவில்லையா? நீங்கள் அடிக்கடி எங்களைப் பார்த்து வருவீர்கள், சில நாள் எங்கள் தோட்டக்காரர் சகோதரி ஜுவானாவை சந்திப்பீர்கள். அவள் மதத்திற்குள் நுழைவதற்கு முன்பு அவள் தோட்டத்தைப் பார்த்ததில்லை, ஏனென்றால் அவள் மலைகளில் உயரமான சுரங்கங்களில் வேலை செய்தாள், இப்போது எல்லாம் அவள் கையின் கீழ் வளர்கிறது.-ஒரு வருடம் கடந்துவிட்டது, செனோரா, எங்கள் விபத்தில் இருந்து. ஆனால் நீங்கள் உங்கள் சொந்த குழந்தையை இழந்துவிட்டீர்களா?"

"ஆம், அம்மா."

"மற்றும் ஒரு சிறந்த நண்பரா?"

"ஆம், அம்மா."

"சொல்லுங்க...."

பின்னர் கமிலாவின் நீண்ட விரக்தியின் முழு அலையும், அவளது தனிமையான பிடிவாதமான விரக்தியும், சகோதரி ஜுவானாவின் நீரூற்றுகள் மற்றும் ரோஜாக்களுக்கு மத்தியில் தூசி நிறைந்த நட்பு மடியில் ஓய்வெடுத்தன.

* * * * * * *

ஆனால் பாலம் இடிந்து விழும் நிலையில் இல்லாத நிகழ்வுகளை உள்ளடக்கிய புத்தகங்கள் எங்கே? அத்தகைய எண்ணிலிருந்து நான் இன்னும் ஒன்றைத் தேர்வு செய்கிறேன்.

"காண்டேசா டி அபுயர் உங்களைப் பார்க்க விரும்புகிறார்" என்று அபேஸ் அலுவலகத்தின் வாசலில் ஒரு சகோதரி கூறினார்.

"சரி," அபேஸ், தனது பேனாவை கீழே வைத்து, "அவள் யார்?"

"அவள் இப்போதுதான் ஸ்பெயினிலிருந்து வந்திருக்கிறாள், எனக்குத் தெரியாது."

"ஓ, இது கொஞ்சம் பணம், ஐனெஸ், பார்வையற்றவர்களுக்கான என் வீட்டிற்கு கொஞ்சம் பணம். சீக்கிரம், அவளை உள்ளே வரச் சொல்லுங்கள்."

உயரமான, மிகவும் தளர்வான அழகி அறைக்குள் நுழைந்தாள். பொதுவாக மிகவும் போதுமானதாக இருந்த டோனா கிளாரா, ஒருமுறை கட்டுப்படுத்தப்பட்டதாகத் தோன்றியது. "நீங்கள் பிஸியாக இருக்கிறீர்களா, அன்பே அம்மா, நான் உங்களிடம் சிறிது நேரம் பேசலாமா?"

"நான் மிகவும் சுதந்திரமாக இருக்கிறேன், என் மகளே, ஒரு வயதான பெண்ணின் நினைவை நீ மன்னிப்பாய்; நான் உன்னை முன்பே அறிந்திருக்கிறேனா?"

"என் அம்மா மார்கேசா டி மான்டேமேயர்...." அபேஸ் தனது தாயைப் பாராட்டவில்லை என்றும், டோனா மரியாவை நீண்ட காலமாக உணர்ச்சிவசப்பட்டு வாதிடும் வரை வயதான பெண் பேச அனுமதிக்க மாட்டார் என்றும் டோனா கிளாரா சந்தேகித்தார். அவளது சுயநினைவில் தளர்ச்சி விழுந்தது. கடைசியாக அபேஸ் அவளிடம் பெபிடா மற்றும் எஸ்டெபன் மற்றும் கமிலாவின் வருகை பற்றி கூறினார். "எல்லோரும் தோற்றுவிட்டோம். ஒருவர் தண்டிக்கப்பட வேண்டும் என்று ஆசைப்படுகிறார். ஒருவர் எல்லாவிதமான தவங்களையும் செய்யத் தயாராக இருக்கிறார், ஆனால் உங்களுக்குத் தெரியுமா என் மகளே, காதலில்-நான் அதைச் சொல்லத் துணிவதில்லை-ஆனால் காதலில் நம் தவறுகள் இல்லை. நீண்ட காலம் நீடிக்க முடியாது போலிருக்கிறதே?"

அபேஸ் டோனா மரியாவின் கடைசி கடிதத்தை காண்டேசா காட்டினார். பெபிடாவின் எஜமானியின் இதயத்தில் இத்தகைய வார்த்தைகள் (அன்றிலிருந்து முழு உலகமும் மகிழ்ச்சியுடன் முணுமுணுத்துக்கொண்டிருக்கும் வார்த்தைகள்) எவ்வளவு பெரிய ஆச்சரியம் என்பதை மாத்ரே மரியா உரக்கச் சொல்லத் துணியவில்லை. "இப்போது கற்றுக்கொள்," அவள் தனக்குத்தானே கட்டளையிட்டாள், "எங்கேனும் நீங்கள் அருளை எதிர்பார்க்கலாம் என்பதை கடைசியாகக் கற்றுக் கொள்ளுங்கள்." அவள் வாழ்ந்த பண்புகள் எல்லா இடங்களிலும் உள்ளன, உலகம் தயாராக உள்ளது என்பதற்கான இந்த புதிய நிரூபணத்தில் அவள் ஒரு பெண்ணைப் போல மகிழ்ச்சியால் நிறைந்தாள். "என் மகளே எனக்கு ஒரு உபகாரம் செய்வாயா? என் வேலையை உனக்குக் காட்ட விடுவாயா?"

சூரியன் மறைந்துவிட்டது, ஆனால் அபேஸ் தாழ்வாரத்திற்குப் பிறகு ஒரு விளக்கு கீழே தாழ்வாரத்துடன் வழி நடத்தினார். டோனா கிளாரா வயதானவர்களையும் இளைஞர்களையும், நோயாளிகளையும் பார்வையற்றவர்களையும் பார்த்தார், ஆனால் எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக அவர் தன்னை வழிநடத்தும் சோர்வான, பிரகாசமான வயதான பெண்ணைப் பார்த்தார். அபேஸ் ஒரு வழிப்பாதையில் நின்று திடீரென்று கூறுவார்: "செவிடன் மற்றும் வாய் பேசாதவர்களுக்கு ஏதாவது செய்ய முடியும் என்று என்னால் நினைக்காமல் இருக்க முடியாது. சில பொறுமையாளர்களால் ... ஒரு மொழியைப் படிக்க முடியும் என்று எனக்குத் தோன்றுகிறது. அவர்கள். பெருவில் நூற்றுக்கணக்கான மற்றும் நூற்றுக்கணக்கானவர்கள் இருக்கிறார்கள் என்பது உங்களுக்குத் தெரியும். ஸ்பெயினில் யாராவது அவர்களுக்கு ஒரு வழியைக் கண்டுபிடித்தார்களா என்பது உங்களுக்கு நினைவிருக்கிறதா? சரி, அவர்கள் ஒரு நாள் செய்வார்கள்." அல்லது சிறிது நேரம் கழித்து: "உனக்குத் தெரியுமா, பைத்தியக்காரனுக்கு ஏதாவது செய்ய முடியும் என்று நான் நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறேன், எனக்கு வயதாகிவிட்டது, உங்களுக்குத் தெரியும், இந்த விஷயங்கள் பேசப்படும் இடத்திற்கு என்னால் செல்ல முடியாது, ஆனால் நான் சில நேரங்களில் அவற்றைப் பார்க்கிறேன், எனக்குத் தோன்றுகிறது ... ஸ்பெயினில், இப்போது, ​​அவர்கள் அவர்களுடன் மென்மையாக நடந்து கொள்கிறார்களா?அதில் ஒரு ரகசியம் உள்ளது என்று எனக்குத் தோன்றுகிறது, நம்மிடமிருந்து மறைத்து, ஒரு மூலையில், சில நாட்களுக்கு முன்பு, ஸ்பெயினில், ஏதாவது உதவியாக இருக்கும் எங்களுக்கு, நீங்கள் மிகவும் பிஸியாக இல்லாவிட்டால் எனக்கு ஒரு கடிதம் எழுதுவீர்களா?"

கடைசியாக, டோனா கிளாரா சமையலறைகளைக் கூட பார்த்த பிறகு, அபேஸ் கூறினார்: "இப்போது நீங்கள் என்னை மன்னிப்பீர்கள், ஏனென்றால் நான் மிகவும் நோய்வாய்ப்பட்டவர்களின் அறைக்குச் சென்று அவர்கள் தூங்க முடியாதபோது அவர்கள் சிந்திக்க சில வார்த்தைகளைச் சொல்ல வேண்டும். நான் செய்வேன். உன்னை என்னுடன் அங்கு வரச் சொல்லாதே, ஏனென்றால் உனக்கு அப்படிப்பட்ட ஒலிகள் மற்றும் விஷயங்கள் பழக்கமில்லை. தவிர, குழந்தைகளுடன் பேசுவது போல் நான் அவர்களுடன் பேசுகிறேன்." அவள் அடக்கமான முரட்டுத்தனமான புன்னகையுடன் அவளைப் பார்த்தாள். திடீரென்று அவள் ஒரு கணம் காணாமல் போனாள், அவளுடைய உதவியாளர் ஒருவருடன், அதேபோன்று பாலம் விவகாரத்தில் ஈடுபட்டவர் மற்றும் முன்பு நடிகையாக இருந்தவர். "அவள் என்னை விட்டு வெளியேறுகிறாள்," என்று அபேஸ் கூறினார், "நகரம் முழுவதும் சில வேலைகளுக்காக, நான் இங்கே பேசும்போது நான் உங்கள் இருவரையும் விட்டுவிட வேண்டும், ஏனென்றால் மாவு தரகர் எனக்காக இனி காத்திருக்க மாட்டார், எங்கள் வாதம் நீண்ட நேரம் எடுக்கும். நேரம்."

ஆனால் டோனா கிளாரா வாசலில் நின்றார், அபேஸ் அவர்களுடன் பேசுகிறார், விளக்கு அவளுக்கு அருகில் தரையில் வைக்கப்பட்டது. Madre María ஒரு இடுகைக்கு எதிராக முதுகில் நின்றாள்; நோயாளிகள் வரிசையாக கூரையைப் பார்த்துக் கொண்டு மூச்சை அடக்க முயன்றனர். அன்றிரவு இருளில் இருந்த அனைவரையும் (அவள் எஸ்டெபானை மட்டுமே நினைத்துக் கொண்டிருந்தாள், அவள் பெபிதாவை மட்டுமே நினைத்துக் கொண்டிருந்தாள்) யாரிடம் திரும்புவதற்கு யாரும் இல்லை, யாருக்காக உலகம் கடினமாக இருக்கலாம், அர்த்தமில்லாமல் இருந்தது. அங்கே தங்கள் படுக்கைகளில் படுத்திருந்தவர்கள், அபேஸ் தங்களுக்குக் கட்டிய ஒரு சுவருக்குள் இருப்பதாக உணர்ந்தார்கள்; எல்லாவற்றிலும் ஒளியும் அரவணைப்பும் இருந்தது, இருள் இல்லாமல் அவர்கள் வலியிலிருந்தும் இறப்பிலிருந்தும் நிவாரணம் பெற மாட்டார்கள். ஆனால் அவள் பேசிக் கொண்டிருக்கும் போதே அவள் மனதில் வேறு எண்ணங்கள் ஓடிக் கொண்டிருந்தன. "இப்போது கூட, எஸ்டெபனையும் பெபிடாவையும் யாரும் நினைவில் கொள்ளவில்லை, ஆனால் என்னைத் தவிர, கமிலாவுக்கு மட்டுமே அவரது மாமா பியோ மற்றும் அவரது மகன், இந்த பெண், அவரது தாயார் நினைவு. பூமியும், நாமும் கொஞ்ச காலம் நேசிக்கப்படுவோம், மறக்கப்படுவோம், ஆனால் காதல் போதுமானதாக இருக்கும், அந்த அன்பின் தூண்டுதல்கள் அனைத்தும் அவர்களை உருவாக்கிய அன்பிற்குத் திரும்புகின்றன. காதலுக்கு நினைவு கூட தேவையில்லை, ஒரு நிலம் உள்ளது. வாழ்வது மற்றும் இறந்தவர்களின் நிலம் மற்றும் பாலம் காதல், ஒரே உயிர், ஒரே அர்த்தம்."

முற்றும்

*** திட்டத்தின் முடிவு குட்டன்பெர்க் மின்புத்தகம் 

சான் லூயிஸ் ரேயின் பாலத்தின் திட்ட குட்டன்பெர்க் மின்புத்தகம்

இந்த மின்புத்தகம் அமெரிக்காவிலும் உலகின் பிற பகுதிகளிலும் உள்ள எவருக்கும் எந்த கட்டணமும் இல்லாமல் மற்றும் கிட்டத்தட்ட எந்த கட்டுப்பாடுகளும் இல்லாமல் பயன்படுத்தக்கூடியது. நீங்கள் அதை நகலெடுக்கலாம், கொடுக்கலாம் அல்லது இந்த மின்புத்தகத்துடன் சேர்க்கப்பட்டுள்ள திட்ட குட்டன்பெர்க் உரிமத்தின் விதிமுறைகளின் கீழ் அல்லது www.gutenberg.org இல் ஆன்லைனில் பயன்படுத்தலாம் . நீங்கள் அமெரிக்காவில் இல்லாவிட்டால், இந்த மின்புத்தகத்தைப் பயன்படுத்துவதற்கு முன்பு நீங்கள் இருக்கும் நாட்டின் சட்டங்களைச் சரிபார்க்க வேண்டும்.

தலைப்பு : சான் லூயிஸ் ரே பாலம்

ஆசிரியர் : தோர்ன்டன் வைல்டர்

இல்லஸ்ட்ரேட்டர் : ஏமி ட்ரெவன்ஸ்டெட்

வெளியான தேதி : ஜனவரி 11, 2023 [eBook #69768]

ஆங்கில மொழி

அசல் வெளியீடு : யுனைடெட் ஸ்டேட்ஸ்: ஏ. & சி. போனி, 1927

நன்றி : லாரா நடால் ரோட்ரிக்ஸ் (ஹத்தி டிரஸ்ட் டிஜிட்டல் லைப்ரரி மூலம் படங்கள் தாராளமாக கிடைக்கின்றன.)

*** திட்டத்தின் ஆரம்பம் குட்டன்பெர்க் மின்புத்தகம் சான் லூயிஸ் ரேயின் பாலம் ***