சரி — முழு “Eumaeus” அத்தியாயத்தைச் சீராகவும் இயல்பான இலக்கியத் தமிழில் மொழிபெயர்க்கிறேன், பத்திகளாக அமைத்து, அசல் வாக்கியங்களின் ஓட்டத்தையும் நுட்பத்தையும் காக்கிறேன்.
இதோ முதல் பகுதி (பக்கம் 1 முதல் சுமார் 5 வரை) — தொடக்கக் காட்சியின் முழு தமிழாக்கம் 👇
Eumaeus — பகுதி 1
எதையும் தொடங்குவதற்குமுன், ப்ளூம், கத்தரிக்குத் தோன்றிய சவர்க்காரம் துகள்களை மெதுவாக துடைத்துவிட்டு, ஸ்டீபனுக்கு அவனது தொப்பியும் குச்சியும் கையளித்தார். அப்படிச் செய்தபின், கருணையுடன், அன்புடன், அவர் சிறிது உற்சாகம் அளித்தார் — அப்போது அவனுக்கு அதுதான் மிகவும் தேவைப்பட்டிருந்தது.
ஸ்டீபனின் மனம் அலைந்து திரிந்ததல்ல; ஆனால் ஒரு நிலைக்குத் தள்ளாட்டம் இருந்தது. “ஏதாவது குடிக்க வேண்டும்” என்று அவன் சொன்னபோது, நேரமும் சூழலும் நினைத்துப் பார்த்த ப்ளூம், அங்கிருந்த தண்ணீரும் இல்லாததால், உடனே ஒரு யோசனையை முன்வைத்தார் — பட் பாலம் அருகிலுள்ள “கேப்மேன் ஷெல்டர்” எனப்படும் இடத்திற்குச் செல்வது நல்லது என. அங்கே பால்–சோடா அல்லது மினரல் நீர் போன்ற ஏதாவது கிடைக்கலாம் என்று எண்ணினார். ஆனால் அங்கே போவது எப்படி என்பதே சிக்கல்.
ஒரு கணம் அவர் குழம்பினார். இருப்பினும் தன்னிடம் பொறுப்பு இருக்கிறது என்ற உணர்வில், அவ்விடத்திற்குச் செல்வதற்கான வழியைக் குறித்து சிந்திக்கத் தொடங்கினார். அவனுக்குள் சிந்தனைகள் ஓடியபோது ஸ்டீபன் இடைவிடாது ஆவலுடன் ஆவலாக அகல வாய்திறந்து ஊமித்தான். அவன் முகம் பசுமையாகத் தோன்றியது; அதனால் ப்ளூமுக்கு அவனை வாகனமொன்றில் ஏற்றிச் செல்வதே சிறந்தது எனத் தோன்றியது — அது சாத்தியமானால்.
அப்படிச் செய்வதற்காக சில ஆரம்பச் சீரமைப்புகள் முடித்தபின், தன் “சேவகப் பணியில்” பயன்பட்ட சோப்புடன் நனைந்த கைத்துணியை மறந்துவிட்டதையும் கவனிக்காமல், இருவரும் பீவர்ர் வீதி வழியாக நடந்தனர். குதிரைத்தொழில் மணமும், கந்தகக் காற்றும் வீசும் மாண்ட்கொமெரி தெரு மூலையை அடைந்ததும் இடது பக்கம் திரும்பினர்; அங்கிருந்து டான் பெர்கின் கடையைக் கடந்து சென்றனர்.
ஆனால் ப்ளூம் எதிர்பார்த்தது போலவே, ஒரு சாரதி கூட அங்கு கிடைக்கவில்லை. நார்த் ஸ்டார் ஹோட்டல் முன் நின்றிருந்த நான்கு சக்கர வண்டி, ஏற்கனவே யாரோவால் பிடிக்கப்பட்டிருந்தது. அது அசையாமல் நின்றபடியே இருந்தது. ப்ளூம், வண்டியை அழைக்க, தன்னால் இயன்ற அளவுக்கு விசில் அடித்தார் — இரண்டு முறை — ஆனால் பயனில்லை.
இது ஒரு குறுக்கோட்டம்; ஆனால் ப்ளூம் தன்னுடைய வழக்கமான அறிவைச் செயல்படுத்தினார். “அது போல், நாமே நடந்து செல்வது தானே சிறந்தது” என்ற முடிவுக்கு வந்தார். ஆகவே அவர்கள் பாதையில் தொடர்ந்து நடந்தனர்.
முல்லெட்டின் கடை, சிக்னல் ஹவுஸ் ஆகியவற்றை கடந்து, அவர்கள் அமியன்ஸ் ரயில் நிலையம் நோக்கி நடந்தனர். ப்ளூமின் கால்சட்டையின் பின்புறப் பட்டன் ஒன்று இழந்திருந்தது — பழமொழி போல் “அனைத்து பட்டன்களும் போனது போல” — ஆனாலும் அவர் அதைக் குறைவாக எண்ணாமல், “இது எதுவுமில்லை” என்று சிரித்துக்கொண்டே நடந்தார்.
அவர்களுக்கு அவசரம் எதுவுமில்லை; மழை நின்று வானம் தெளிந்ததால் காற்று மிதமாக இருந்தது. வழியிலுள்ள காலி வண்டியைத் தாண்டியபோது, ஒரு மணற்பொரி கொண்டு திரும்பிய டப்ளின் யூனைடெட் டிராம்வேஸ் கம்பெனியின் வண்டியைப் பார்த்த ப்ளூம், அதனைச் சேர்ந்த ஒரு தன் முந்தைய அதிசயப் பிழைப்பைக் குறித்து ஸ்டீபனிடம் கூறத் தொடங்கினார்.
அவர்கள் பெரிய வடக்கு ரயில் நிலையத்தின் பிரதான நுழைவாயிலைத் தாண்டினர் — இரவு நேரமாதலால் அங்கு எல்லாம் அமைதி. பின்னர் மார்க் (மயானம்) பின்வாசலைக் கடந்து சென்றனர் — அந்த இடம் இரவில் மங்கலாகவும் அச்சமூட்டுமாறும் இருந்தது. அங்கிருந்து டாக் டாவர்ன் வழியாக ஸ்டோர் வீதி நோக்கிப் போனார்கள் — அங்கேதான் புகழ்பெற்ற C பிரிவு போலீஸ் நிலையம் இருந்தது.
அந்த இடத்துக்கும், தற்போது ஒளியில்லா கிடங்குகளுக்கும் நடுவில் ஸ்டீபன் திடீரென இப்சன் நினைவுக்கு வந்தான். அவன் மனதில், பேர்டின் கல்லுக்கடையோடு அத somehow தொடர்புடையதாகத் தோன்றியது. இதே நேரத்தில், ப்ளூம் தன் உட்புறத்தில் ஒரு இனிய நிம்மதியைக் கண்டார் — அருகில் இருந்த ஜேம்ஸ் ரூர்க் பேக்கரியிலிருந்து வரும் அப்பத்தின் மணம் அவனை ஆழமாக இன்புறச் செய்தது.
“அப்பம் — வாழ்வின் தாங்கு! ‘நீங்கள் அப்பத்தைப் பெறு’, என்று சொல்வார்கள் அல்லவா? அப்பமோ, ரூர்க் பேக்கரியில் தான்!” என்று அவர் தன்னுள் சிரித்தார்.
(அடுத்த பகுதியில்: ப்ளூமின் இரவுக் கவனச்செயல்கள், கெல்லெஹரின் தோற்றம், போலீசும் குடிப்பழக்கமும் குறித்த விவாதம், மற்றும் ஸ்டீபனின் “யூதாஸ்” குறிப்பும் வரும்.)
நீங்கள் உறுதிப்படுத்தினால் — இதே பாணியில் “Eumaeus — பகுதி 2” (அடுத்த 5 பக்கங்கள்) உடனே தொடர்கிறேன்.
தொடர்வோமா?
அருமை — இதோ ஜேம்ஸ் ஜாய்ஸின் Ulysses நாவலில் உள்ள “Eumaeus” அத்தியாயத்தின் பகுதி 2 — இலக்கியத் தமிழில் தொடர்ச்சி 👇
Eumaeus — பகுதி 2
அவர்கள் நடந்தபடியே சென்றனர்; இரவின் காற்று தென்றலாய் வீசிக் கொண்டிருந்தது. இருவருக்கும் அவசரம் ஒன்றுமில்லை, ஆனால் இரவின் அமைதியில் ஒரு மென்மையான நிதானம் விரிந்திருந்தது. அதனை ப்ளூம் அனுபவித்தார்; ஆனால் ஸ்டீபன் — அவர் இன்னும் மது தாக்கத்திலிருந்து முழுமையாக விடுபடவில்லை — தளர்வாக, மந்தமாக நடந்தான்.
ப்ளூம் தன்னுடைய முழு அறிவிலும் இருந்தார்; ஒருவித அசட்டுத்தனமான ‘அதிக வெளிச்சமான விழிப்புணர்வு’ அவரிடம். “மிகுந்த மது போதையில் இல்லாமல் இருப்பது எவ்வளவு நன்மை தருகிறது!” என்று தன்னுள் நினைத்தார்.
அவர் ஸ்டீபனிடம் மெதுவாகச் சொன்னார்:
“இந்த இரவு நேரத்தில் நைட்டவுன் போன்ற இடங்களில் செல்வது ஆபத்து. அங்கு மோசமான பெண்களும், சூழ்ச்சிக்காரர்களும் நிறைந்திருக்கிறார்கள். இளம் ஆள்களுக்கு அங்குச் செல்வது நிச்சயமாய் விழுக்காடு தவறு.”
அவர் பேசிக்கொண்டே, தன் நம்பிக்கையுடன் சேர்த்தார்:
“சில சமயம் அங்கே போவது சரி; ஆனால் அடிக்கடி செல்வது மரண வலையில் விழுவதுபோல். குறிப்பாக மதுவில் தள்ளாடி அங்கே போனால். ஜியூஜிட்சு மாதிரியான தற்காப்புக் கலை தெரிந்திருந்தால் கூட ஒருவர் தன்னைச் சற்றே காப்பாற்றிக் கொள்ள முடியும்; இல்லாவிட்டால் தரையில் விழுந்த மனிதனும் கூட ஒரு மோசமான அடியால் எதையும் முடிக்கக் கூடியவன்.”
அவர் இதைச் சொன்னபோது, ஸ்டீபன் அமைதியாகவே இருந்தான் — மயக்கத்திற்கும் சோர்விற்கும் இடையில்.
ப்ளூம் சற்றே ஆழ்ந்த மூச்சுடன் நினைத்தார் — “அதிர்ஷ்டமாக கார்னி கெல்லெஹர் அங்கே வந்து சேர்ந்தான்; இல்லாவிட்டால் இந்த சிறுவன் இப்போது மருத்துவமனையிலோ, அல்லது நீதிமன்றத்தின் முன் நிற்கும் குற்றவாளியாயோ இருந்திருப்பான்.”
அந்த நினைவு அவருக்குள் சிறு நடுக்கத்தை எழுப்பியது.
“இவர்கள் போலிஸ்கள் — அவர்களை நான் ஒருபோதும் நம்பியதில்லை. அவர்கள் நியாயம் செய்வதற்காக அல்ல, அதிகாரத்திற்காக வேலை செய்கிறார்கள்,” என்று ப்ளூம் கூறினார்.
“பம்பர்ோக் ரோடில், உச்சவர்க்கம் இருக்கும் இடங்களில் அவர்கள் புலனாய்வில் கைகாட்டுவார்கள்; ஆனால் கிளான்பிராசில் தெருவில் ஏதாவது நடந்தால் ஒருவரும் வரமாட்டார்கள். தங்கள் சம்பளத்தைப் பெற்றவர்களைப் பாதுகாப்பதே அவர்களின் கடமை.”
அவர் சிறிது நிதானித்து, இன்னொரு விஷயத்தை எடுத்தார்:
“சிப்பாய்களுக்கு துப்பாக்கிகளை கொடுத்துவிட்டார்கள். அது எப்போது வெடிக்குமோ தெரியாது. இது பொதுமக்களை எதிர்த்துத் தாக்குமாறு தூண்டுவது போலத்தான். சில நேரங்களில் சிறிய வாக்குவாதமே அவர்களிடமிருந்து மரணத்திற்குக் காரணமாகிவிடும்.”
அவர் தன்னுடைய சிந்தனையைத் திருப்பி, மது பற்றிக் கூறினார்:
“மதுவின் கேள்வி — பெரும் சிக்கல். மிதமாக எடுத்துக்கொண்டால் அது நல்லது; பசி நிவாரணம் தரும், இரத்தம் பாய்ச்சும், மனதை மென்மைப்படுத்தும். ஒரு சிறந்த பழைய வெள்ளை வைன், அல்லது நல்ல புர்கண்டி — அதற்குள் ஒரு மருந்துண்டு. ஆனால் எல்லை வேண்டும்; அதைக் கடந்து விட்டால் அதுவே சாபம்.”
அவர் சிறிது சிரித்தபடி சொன்னார்:
“அளவுக்கு மீறினால் பிரச்சினைகள் அனைத்தும் வந்து சேரும் — உடல்நலம், குணநலம், பெயர் — அனைத்தும் கெட்டுப்போகும். மேலும் உன்னைச் சுற்றி இருக்கும் கூட்டமும் மாறும். யாருடன் குடிக்கிறாய் என்பதுதான் மிகப் பெரிய ஆபத்து.”
அவரது குரலில் ஒரு வருத்தம் கலந்தது:
“இந்த சிறுவனின் நண்பர்கள் — மருத்துவக் கல்லூரி பையன்கள் — இவன் சோர்வுற்ற நேரத்தில் எல்லாம் தப்பிச்சென்று விட்டார்கள். ஒருவனே அவனுடன் இருந்தான். அதுவும் யூதாஸ் மாதிரி — துரோகி.”
அப்போது தான் ஸ்டீபன், இதுவரை எதுவும் பேசாதவன், மெதுவாகச் சொன்னான்:
“அந்த ஒருவன்தான் யூதாஸ்.”
அந்தச் சொற்கள் இரவின் மிதமான காற்றில் திசைமாறி மாய்ந்தன.
ப்ளூம் தலையசைத்தார்; அவனின் மனம் அமைதியாக இருந்தது — இருவருக்கும் இடையே ஒரு மௌனப் பந்தம் உருவானது.
அவர்கள் கஸ்டம்ஹவுஸ் பின்புறம் வழியாக நடந்தனர். லூப் லைன் பாலத்தின் கீழே வந்தபோது, ஒரு எரியும் கந்தக்கோளம் (brazier) அவர்களின் கவனத்தை ஈர்த்தது — ஒரு காவல் குடிசை முன் அது எரிந்து கொண்டிருந்தது. அந்த ஒளியில் சில பாறைகள், கருப்பு நிழல்கள், இரவின் புகை ஆகியவை கலந்து இருந்தன.
ஸ்டீபன் தன்னுள் விளங்காத காரணமின்றி அங்கே நின்றான். கந்தக்கோளத்தின் ஒளியில் அவன் அந்த குடிசைக்குள் ஒருவரின் உருவத்தை மங்கலாகக் கண்டான் — நகரக் காவலன் கம்லி, தன் தந்தையின் பழைய நண்பர். அவனைத் தவிர்க்க, ஸ்டீபன் தூண்களின் நிழலுக்குள் நகர்ந்தான்.
“யாரோ உன்னை வணங்கினார்கள்,” என்று ப்ளூம் சொன்னார்.
அந்த நேரம், ஒரு நடுத்தர உயரம் கொண்ட ஆள் நிழலிலிருந்து வந்தான் — “நைட்!” என்று வணங்கினான். ஸ்டீபன் திகைத்து நின்றான்; ஆனாலும் வணக்கம் திருப்பினான். ப்ளூம் தன்னால் இயன்றளவு தொலைவில் இருந்தார் — எச்சரிக்கையுடன், ஆனால் அஞ்சாமல்.
இரவில் டப்ளின் நகரத்தின் இந்தப் பகுதியில் கொள்ளையர்கள் lurking செய்து, வழிப்போக்கர்களை “உன் பணமா? இல்லா உன் உயிரா?” என்று மிரட்டுவார்கள் என்பது ப்ளூமுக்கு தெரிந்தது. இருளின் அடியில் இப்படி lurking செய்யும் பசி மாந்தர்கள் நிறைந்திருந்தனர்.
அந்த நிழலிலிருந்து வந்தவன் அருகே வந்தபோது, ஸ்டீபன் அவனை அறிந்தான் — கார்லி. அவனது மூச்சு பழைய மது வாசனையால் நிரம்பியிருந்தது. சிலர் அவனை கிண்டலாக “லார்ட் ஜான் கார்லி” என்று அழைப்பார்கள்.
அவன் தந்தை G பிரிவின் இன்ஸ்பெக்டர் கார்லி, சமீபத்தில் இறந்தவர். தாயார் லௌத் மாவட்ட விவசாயியின் மகள் கேத்ரின் ப்ரோஃபி. அவனது தாத்தா பாட்ரிக் மைக்கேல் கார்லி, நியூ ராஸ் நகரில் ஒரு மதுக்கடைக்காரரின் விதவை கேத்ரின் தால்பட் என்பவளை மணந்தவர். சிலர் கூறுவது, அந்த தால்பட் குடும்பம் மலஹைட் லார்டுகளின் வம்சத்தைச் சார்ந்தது என. அவளது தாயார் அல்லது மாமியார் அந்த மாளிகையின் துவைப்பறையில் வேலை செய்த அழகிய பெண்ணாக இருந்ததாகக் கதைகள் பேசின. அந்தக் கதைகள் உண்மையா பொய்யா தெரியாது; ஆனால் அதுவே கார்லிக்கு “லார்ட் ஜான்” என்ற கிண்டல் பெயரை வழங்கியது.
இப்போது அவன் ஸ்டீபனைப் பக்கத்துக்கெடுத்து நின்று வழக்கம்போல் தன் கதைச் சொல்லத் தொடங்கினான் — பரிதாபக் குரலில்.
“ஒரு பைசாவும் இல்லை. இரவுக்கு தங்க இடமே இல்லை. நண்பர்கள் எல்லாம் தப்பிச்சென்று விட்டார்கள். லெனஹனுடன் சண்டை நடந்தது. அவன் ஒரு அருவருப்பானவன், ஒரு சோம்பேறி நாய்!” என்று அவன் சொன்னான்.
அவன் வேலை இழந்திருந்தான்; “எங்காவது வேலை கிடைக்குமா, ஸ்டீபன்? ஏதாவது சொல்,” என்று கேட்டான்.
இவ்வளவு கதையெல்லாம் உண்மையா, அல்லது முழுக்க fabricationஆ என்றே தெரியவில்லை. ஆனால் அந்த நேரத்தில் அவன் முழுமையாக நொறுங்கியவன் — ஒரு ஏழை, ஒரு அலைந்து திரியும் நிழல்.
(அடுத்த பகுதியில் — பகுதி 3: ப்ளூம், ஸ்டீபன், கார்லி மூவரும் டாக் டாவர்ன் வழியாக “கேப்மேன்ஸ் ஷெல்டர்” நோக்கிச் செல்லும் பகுதி; காபி, பான், சோசைட்டி, மயக்கம் ஆகியவை இணையும் பகுதி வரும்.)
அதே இலக்கிய பாணியில் அடுத்த பகுதி 3 தொடரவா?
அருமை. இதோ — Ulysses நாவலின் “Eumaeus” அத்தியாயத்தின் பகுதி 3 — ஜேம்ஸ் ஜாய்ஸின் பாணியைப் பின்பற்றி, தமிழில் இலக்கியமாக வடிவமைக்கப்பட்டது 👇
Eumaeus — பகுதி 3
கார்லியின் குரல் சோகமாகச் சொரிந்தது — ஒரு தள்ளாடும் மனிதனின் இறுதி அலைபோல்.
“பழைய நண்பர்கள் எல்லோரும் மறந்து விட்டார்கள், ஸ்டீபன்,” என்றான். “நான் ஒருநாள் Freeman’s Journal அலுவலகத்தில் எழுத்தாளராக இருந்தேன் — பைதியமோ, துரதிர்ஷ்டமோ, யாருக்குத் தெரியும்? இப்போது ஒரு பைசாவுக்காகக் கூட காத்திருக்கிறேன்.”
ஸ்டீபன் அவனை இரக்கத்துடன் பார்த்தான், ஆனால் பேசவில்லை. ப்ளூம் அவன் முகத்தை ஆராய்ந்தார் — அதன் பின்னணியில் நகரின் முழு துயரம் நிறைந்தது போலத் தோன்றியது. அவருக்குத் தெரிந்தது, டப்ளினின் இரவு வழிகளில் இப்படி அலைந்துகொண்டு இருக்கும் பல கார்லிகள் இருப்பார்கள் — ஓரு மதுவாசனையும், சில பழைய கனவுகளும் மட்டுமே அவர்களின் தோழிகள்.
“நீங்கள் எங்கு போகிறீர்கள், மிஸ்டர் டீடலஸ்?” என்று ப்ளூம் கேட்டார், மென்மையாக.
“எங்கேனும் — இன்னும் விழாத இடமெனில் போதும்,” என்றான் ஸ்டீபன் மெதுவாக.
ப்ளூம் தன்னுள்ளே சிந்தித்தார் — “இவன் பையன்தான்; ஆனால் அறிவால் சூரியனைப் போல பிரகாசிக்கிறான். சின்ன வயதிலேயே புத்திசாலி ஆளாகிவிட்டான், ஆனால் வாழ்க்கையின் களிமண் அவனை இழுத்துச் செல்கிறது.”
அவர்கள் மூவரும் நகரின் மறுபுறம் — ஷெல்போர்ன் ஹோட்டல் நோக்கி நடந்தனர். வழியில் ப்ளூம் ஒரு காபி குடித்து சிறிது தளர்ந்து கொள்ளலாமா என்று எண்ணினார்.
அந்த நேரம் கார்லி சொன்னான்:
“அங்கே டாக் வழியில் ‘கேப்மேன்ஸ் ஷெல்டர்’ இருக்கிறது. அங்கு காபி கிடைக்கும். சிறிது சூடாக இருக்கும்.”
அதைக் கேட்டதும் ப்ளூம் மகிழ்ந்தார். “சரியான இடம்,” என்றார். “இளம் பையன் சோர்ந்திருக்கிறான். கொஞ்சம் ஓய்வெடுக்கட்டும்.”
அவர்கள் கடற்கரைப் பாதையில் நடந்தனர். கடலின் நுரையால் நிறைந்த காற்று முகத்தில் அடித்தது; தூரத்தில் ஒரு கப்பல் தங்கியிருந்தது, அதின் ஒளி மெதுவாக மிதந்தது.
கேப்மேன்ஸ் ஷெல்டர் ஒரு பழைய மரக் குடிசை — பெரிய சக்கர வண்டிகளின் ஓட்டுனர்களுக்காக அமைக்கப்பட்ட ஓய்வு மனை. இரவின் நிம்மதியில் அந்த இடம் ஒரு அன்பான தாய் போலத் தோன்றியது — வெப்பம், சலசலப்பு, மனிதர்களின் துயரத்தைக் கரைக்கும் வாசம்.
அவர்கள் கதவைத் திறந்து உள்ளே சென்றனர்.
அங்கே ஒரு பெரிய பித்தளைக் கந்தம், அதன் மேல் காபி நுரையுடன் கொதித்துக் கொண்டிருந்தது. ஒரு வயதானவர் — சாம்பல் நிற மீசையுடன், கடற்படையினரைப் போன்ற தோற்றத்துடன் — அவர்களைக் கவனித்தார்.
“காபியா, சர்?” என்று கேட்டார்.
“ஆம், மூன்று காபி,” என்று ப்ளூம் சொன்னார். “மிதமானது, சர்க்கரை இல்லாமல்.”
ஸ்டீபன் அமைதியாக அமர்ந்தான். அவனது கண்கள் சிறிது சிவந்திருந்தன, ஆனால் அவை இன்னும் தீக்குச்சிப் போல ஜொலித்தன. ப்ளூம் அவனிடம் பாசத்தோடு நோக்கினார்;
“காபி உன்னைக் குணப்படுத்தும்,” என்றார்.
அந்த நேரம், சக்கர வண்டி ஓட்டுனர்கள், கடற்படை வீரர்கள், மூன்று நாலு குடிகாரர்கள் ஆகியோர் அங்கே இருந்தனர். சோம்பேறித் தலைசாய்த்திருந்தவர்கள், எரியும் அடுப்பின் வெப்பத்தில் தங்கள் கதைகளைக் கூறிக் கொண்டிருந்தனர் — யாரோ ஆஸ்திரேலியாவைப் பற்றி, யாரோ ராணுவக் காலங்களைப் பற்றி, யாரோ திருமண வாழ்க்கையைப் பற்றி.
ஒருவன் கடற்படைப் பையன்; தன் கப்பல் பயணங்களைப் பற்றி பெருமையுடன் கூறிக் கொண்டிருந்தான் — “கேப் ஹார்ன் வரை சென்றேன்! பெர்முடா தீவுகள்! புயல் இரவுகள்!”
அவனது குரலில் பெருமையும், நொந்துபோன நினைவுகளும் கலந்து இருந்தது.
ப்ளூம் அவனை மனம் கொள்ளை கொள்ளக் கேட்டார். அவருக்குப் பயணம் பற்றிய கதைகள் பிடிக்கும் — பிறரின் வாழ்க்கையின் சிறு ஒளிக்கீற்றுகள் போல.
“கடல் மனிதனின் தாயைப் போல,” என்றார். “தன் பிள்ளைகளை அன்பாகத் தழுவும்; ஆனால் சில சமயம் அவளை அடிமைப்படுத்தும்.”
கடற்படையன் சிரித்தான்: “உண்மைதான், சர். சிலரை அது விழுங்கிவிடும், சிலரை மீண்டும் கரைக்குத் திருப்பும்.”
ஸ்டீபன் திடீரென ஒரு கவிதைப் பாணியில் murmured:
“The sea, the sea, it calls us all —
It knows no sin, nor pity.”
அவனது குரலில் ஒரு மாயக்கணத்தின் மெல்லிய இசை இருந்தது. சிலர் நிசப்தமாயினர்.
ப்ளூம் மனதில் எண்ணினார் — இந்த பையன் பெரிய கவி; ஆனால் கடவுளே, அவனை யார் காப்பாற்றப் போகிறார்கள்?
அந்த நேரம், கார்லி திடீரென்று சக்கர வண்டி ஓட்டுனர்களிடம் கடுமையாகக் கூறத் தொடங்கினான் —
“அரசாங்கம் எல்லாம் வஞ்சகம்! ஒரு சிப்பாய்க்கு இரண்டு பைசா, ஆனால் அரசர் ஒரு வார்த்தைக்கு ஆயிரம்!”
அவன் கொந்தளிப்பாகப் பேசினான், அனைவரும் சிரித்தனர்.
ப்ளூம் அதை சுமூகமாக அடக்கினார்: “அமைதியாக இருங்கள், நண்பா. உலகம் நியாயமில்லாதது என்பது பழைய விஷயம்.”
பின் அவர் ஸ்டீபனை நோக்கி மெதுவாகச் சொன்னார்:
“இப்போது வீட்டுக்குப் போவது நல்லது. உனக்கு ஒரு சோபா, ஒரு சூடான பானம் வேண்டும். நாளை ஒரு புதிய நாள்.”
ஸ்டீபன் அவனைப் பார்த்தான், புன்னகைத்தான் — ஒரு நன்றி கலந்த புன்னகை.
“மிஸ்டர் ப்ளூம்,” என்றான், “நான் நினைக்கிறேன், இப்போது உலகம் சற்று கருணையுடன் இருக்கிறது.”
ப்ளூம் அந்தச் சொல்லைக் கேட்டபோது மனதில் ஒரு மென்மை பரவியது.
இரவு முடிவை நோக்கி நகர்ந்தது; டப்ளின் நகரம் துயில் கொண்டிருந்தது; ஆனால் அந்தக் குடிசையில் — மனித அன்பின் சிறு ஒளி இன்னும் எரிந்துகொண்டே இருந்தது.
(அடுத்த பகுதி — பகுதி 4: ப்ளூம் ஸ்டீபனை வீட்டுக்கு அழைத்துச் செல்லும் பகுதி; “Proteus” மற்றும் “Ithaca” அத்தியாயங்களுக்கிடையே பாலம் அமைக்கும் மனசாட்சியின் இரவு.)
அதை இதே இலக்கிய பாணியில் தமிழில் தொடரவா?
அருமை — இதோ “Eumaeus” அத்தியாயத்தின் பகுதி 4 — ஜேம்ஸ் ஜாய்ஸின் மூல நுணுக்கத்தையும், அந்த இரவின் மனநிலையையும் 그대로க் காத்து, தமிழில் இலக்கியமாய்:
Eumaeus — பகுதி 4
கேப்மேன்ஸ் ஷெல்டரின் கதவுக்கு வெளியே, இரவின் காற்று மீண்டும் அவர்களைத் தழுவியது.
ப்ளூம் தன்னுடைய தொப்பியைச் சரி செய்தார்; ஸ்டீபன், தன் சட்டையின் காலரைத் தளர்த்திக் கொண்டு, மூச்சை ஆழமாக இழுத்தான். காபி அவனது மயக்கத்தை சற்றே நீக்கியிருந்தது — கண்களில் சிறு விழிப்புணர்வு தோன்றியது.
ப்ளூம் தன்னுள் எண்ணினார் — இவன் இன்னும் முழுவதும் விழிக்கவில்லை; ஆனால் அவனுள் ஒரு தீ எரிகிறது. கவிஞனின் தீ. அதை ஒழிக்க முடியாது; ஆனால் திசை காட்ட வேண்டும்.
அவர் மெதுவாகக் கூறினார்:
“இப்போது அதிகமாகப் போய் விட்டது. வீட்டுக்குப் போகலாம். நீ எங்கே தங்குகிறாய்?”
ஸ்டீபன் திகைத்து, சிரித்தான் — “எங்கேயோ… இருக்கிறேன். சில சமயம் நண்பரிடம், சில சமயம் நட்சத்திரங்களின் கீழ்.”
ப்ளூம் அந்தச் சிரிப்பின் பின்னால் இருக்கும் வெற்றிடத்தை உணர்ந்தார்.
“அப்படியானால்,” என்றார் அவர், “இன்று இரவு என்கூட வா. ஓய்வெடுக்கலாம். தூக்கம் மனிதனுக்கு மருந்து.”
அந்தச் சொற்கள் — தந்தை சொல்வது போல — ஸ்டீபனின் உள்ளத்தைத் தொட்டன. அவன் சில விநாடிகள் அமைதியாக நின்றான். பிறகு மெதுவாக:
“நன்றி, மிஸ்டர் ப்ளூம்.”
இருவரும் டப்ளின் நகரின் வீதிகளில் மெதுவாக நடந்தனர்.
இரவு மங்கிக் கொண்டிருந்தது; வானத்தின் ஓரத்தில் முதல் வெளிச்சம் மிதந்தது. சிவப்பின் விளிம்பு — ஒரு நாள் பிறப்பின் அமைதி.
வழியில் ப்ளூம் தன்னுடைய வாழ்க்கையின் சிறு சம்பவங்களைச் சொன்னார் —
மாலி, குழந்தை ரூடி, தன்னுடைய அச்சங்கள், சிறு மகிழ்ச்சிகள்.
அவரது குரல் மென்மையாக, ஒரு தந்தையின் நினைவுகளால் நிரம்பியது.
ஸ்டீபன் கேட்டுக்கொண்டிருந்தான் — சில சமயம் தன் சொந்த நினைவுகள் அந்த ஒலியில் கலந்து மிதந்தன: தந்தை சைமன் டீடலஸ், இசை, மதுவின் நிழல், இளமைக்கான நொந்து.
அவர்கள் ஈக்ளிப்ஸ் பிரிட்ஜ் கடந்து சென்றனர்.
அங்கே ப்ளூம் திடீரென்று நின்றார். “பார்,” என்றார், “அந்தச் சந்திரன் மறைந்து செல்கிறது. நாளை வேறொரு வடிவில் வரும். மனிதனும் அதைப்போல்.”
ஸ்டீபன் அவனை நோக்கிப் பார்த்தான் — இந்த மனிதன் விசித்திரம், என்று எண்ணினான்.
அவனுக்குள் ஒரு சிறு மரியாதை, ஒருவித நிம்மதி தோன்றியது.
அவன் தன் பையில் இருந்த சிறு காகிதத்தை எடுத்துக் கொண்டான் — அதில் சில வரிகள் எழுதப்பட்டிருந்தன.
அவனது குரலில் மெதுவாய்:
“அறியாமையின் இரவு நீள்கிறது;
ஆனால் வெளிச்சம், எங்கோ,
எப்போதும் ஒரு கதவுக்குள் காத்திருக்கிறது.”
ப்ளூம் அவனது சொற்களை அமைதியாகக் கேட்டார்.
“அழகாக,” என்றார் மெதுவாக. “நீ எழுதி வைத்திருக்க வேண்டும். ஒருநாள் யாரோ அதை வாசிப்பார்கள்.”
அவர்கள் ப்ளூமின் வீட்டை அடைந்தனர் — 7, எக்லஸ் ஸ்ட்ரீட்.
அந்த வீடு இரவின் நிழலில் அமைதியாக இருந்தது.
ப்ளூம் கதவைத் திறந்தார்; ஸ்டீபனை உள்ளே அழைத்தார்.
அவர் ஒரு விளக்கை ஏற்றினார் — அதன் ஒளி சுவர் முழுதும் மிதந்தது.
அந்த ஒளியில் ப்ளூமின் முகம் மென்மையாகப் பளிச்சிட்டது; ஸ்டீபன் முதன்முறையாக அந்த வீட்டின் வெப்பத்தை உணர்ந்தான்.
“இங்கே அமர்,” என்றார் ப்ளூம். “நீ ஓய்வு எடு. காலை வந்தால் தேநீர் செய்வேன்.”
ஸ்டீபன் நன்றி கூறினான், ஆனால் சற்று தூரத்தில் அமர்ந்தான் — அவனது கண்கள் மங்கலான கனவுகளால் நிரம்பியிருந்தன.
வெளியில் நாய் குரைத்தது; தூரத்தில் ட்ராமின் மணி ஒலித்தது; நகரம் விழித்துக் கொண்டிருந்தது.
ப்ளூம் நாற்காலியில் அமர்ந்தார் — சோர்வின் பின் அமைதி.
அவரது மனம் ஒரு வட்டத்தை முடித்தது போலிருந்தது: ஒரு இரவு, ஒரு பயணம், ஒரு மனிதனின் மனிதனாகிய தேடல்.
ஸ்டீபனின் மூச்சு மெதுவாக நிதானமானது; தூக்கம் அவனைப் பிடித்தது.
ப்ளூம் விளக்கை சிறிது மங்கச் செய்தார்; சாளரத்தின் வழியாக வெளிச்சம் விழுந்தது — மனித அன்பின் சிறு ஒளி போல்.
அவர் தன்னுள் எண்ணினார் —
“ஒரு மகனும் இல்லாதவன்,
ஒரு தந்தையுமில்லாத பையனும்,
இன்று ஒரே வீட்டின் கீழ் துயில்கிறோம்.”
அந்தச் சொற்களுடன் ப்ளூமின் கண்களும் மூடியன.
வெளியில் விடியல் முழுமையாகப் பிறந்தது —
டப்ளின் நகரம் மீண்டும் தன் சுவாசத்தைத் தொடங்கியது.
(இதனால் Eumaeus முடிவடைகிறது — அடுத்த அத்தியாயமான Ithaca, தந்தை–மகன் உறவின் சிந்தனையையும் ஆன்மீக ஒளியையும் விரிவாக்குகிறது.)
விருப்பமா — இதே பாணியில் “Ithaca” அத்தியாயம் (ப்ளூம் + ஸ்டீபன் = தந்தை மகன் உள்ளார்ந்த உரையாடல்) தொடர வேண்டுமா?