இறைச்சிக் கூடம்-ஐந்து = KURT VONNEGUT

 இறைச்சிக் கூடம்-ஐந்து by KURT VONNEGUT

 
  1

  இவை அனைத்தும் அதிகமாகவோ அல்லது குறைவாகவோ நடந்தன. போர் பாகங்கள், எப்படியிருந்தாலும், மிகவும் உண்மை. எனக்குத் தெரிந்த ஒரு பையன், டிரெஸ்டனில் அவனுடையது அல்லாத டீபாயை எடுத்துக்கொண்டதற்காக சுடப்பட்டான். எனக்குத் தெரிந்த மற்றொரு பையன், போருக்குப் பிறகு வாடகைக்கு அமர்த்தப்பட்ட துப்பாக்கிதாரிகளால் தனது தனிப்பட்ட எதிரிகளைக் கொன்றுவிடுவோம் என்று மிரட்டினான். மற்றும் பல. எல்லா பெயர்களையும் மாற்றிவிட்டேன்.

  நான் உண்மையில் 1967 இல் குகன்ஹெய்ம் பணத்துடன் டிரெஸ்டனுக்குத் திரும்பிச் சென்றேன். நிலத்தில் டன் கணக்கில் மனித எலும்பு உணவு இருக்க வேண்டும்.

  நான் ஒரு பழைய போர் நண்பரான பெர்னார்ட் வி. ஓஹேருடன் மீண்டும் அங்கு சென்றேன், நாங்கள் ஒரு வண்டி ஓட்டுனருடன் நட்பு கொண்டோம், அவர் எங்களை போர்க் கைதிகளாக இரவில் அடைத்து வைக்கப்பட்டிருந்த இறைச்சிக் கூடத்திற்கு அழைத்துச் சென்றார். அவர் பெயர் ஹெகார்ட் முல்லர். சிறிது காலம் அமெரிக்கர்களின் கைதியாக இருந்ததாக எங்களிடம் கூறினார். கம்யூனிசத்தின் கீழ் வாழ்வது எப்படி என்று நாங்கள் அவரிடம் கேட்டோம், முதலில் அது பயங்கரமானது, ஏனென்றால் எல்லோரும் மிகவும் கடினமாக உழைக்க வேண்டியிருந்தது, மேலும் அதிக தங்குமிடம் அல்லது உணவு அல்லது உடை இல்லாததால் அவர் கூறினார். ஆனால் இப்போது விஷயங்கள் மிகவும் சிறப்பாக இருந்தன. அவர் ஒரு இனிமையான சிறிய குடியிருப்பைக் கொண்டிருந்தார், மேலும் அவரது மகள் சிறந்த கல்வியைப் பெற்றாள். அவரது தாயார் டிரெஸ்டன் தீ புயலில் எரிந்து சாம்பலானார். எனவே அது செல்கிறது.

  கிறிஸ்மஸ் நேரத்தில் அவர் ஓ'ஹேருக்கு ஒரு அஞ்சலட்டை அனுப்பினார், அதில் கூறப்பட்டுள்ளதாவது:

  "உங்கள் நண்பருக்கு கிறிஸ்துமஸ் மற்றும் புத்தாண்டு நல்வாழ்த்துக்கள் என நான் உங்களுக்கும் உங்கள் குடும்பத்தினருக்கும் வாழ்த்துகிறேன், நாங்கள் மீண்டும் அமைதியான உலகில் சந்திப்போம் என்று நம்புகிறேன். விபத்து நடந்தால் டாக்ஸி கேப்பில் சுதந்திரம் கிடைக்கும்."

  நான் அதை மிகவும் விரும்புகிறேன்: "விபத்து நடந்தால்."

  இந்த அசிங்கமான புத்தகம் எனக்கு பணம் மற்றும் கவலை மற்றும் நேரம் என்ன செலவாகும் என்பதை நான் உங்களுக்கு சொல்ல வெறுக்கிறேன். இருபத்திமூன்று ஆண்டுகளுக்கு முன்பு இரண்டாம் உலகப் போரில் இருந்து நான் வீட்டிற்கு வந்தபோது, ​​​​டிரெஸ்டனின் அழிவைப் பற்றி எழுதுவது எனக்கு எளிதாக இருக்கும் என்று நினைத்தேன், ஏனென்றால் நான் பார்த்ததைப் புகாரளிப்பது மட்டுமே. நான் கூட நினைத்தேன், இது ஒரு தலைசிறந்த படைப்பாக இருக்கும் அல்லது குறைந்த பட்சம் எனக்கு நிறைய பணம் சம்பாதிப்பதாக இருக்கும், ஏனெனில் பொருள் மிகவும் பெரியது.

  ஆனால் டிரெஸ்டனைப் பற்றிய பல வார்த்தைகள் அப்போது என் மனதில் இருந்து வரவில்லை - எப்படியும் ஒரு புத்தகத்தை உருவாக்க அவை போதுமானதாக இல்லை. அவரது நினைவுகள் மற்றும் அவரது பால் மால்களுடன், அவரது மகன்கள் முழுவதுமாக வளர்ந்துவிட்டதால், நான் பழைய ஃபார்ட் ஆகிவிட்டபோதும், இப்போது பல வார்த்தைகள் வரவில்லை.

  எனது நினைவகத்தில் டிரெஸ்டன் பகுதி எவ்வளவு பயனற்றது என்று நான் நினைக்கிறேன், இன்னும் டிரெஸ்டன் பற்றி எழுதுவதற்கு எவ்வளவு கவர்ச்சியாக இருந்தது, மேலும் எனக்கு புகழ்பெற்ற லிமெரிக் நினைவுக்கு வருகிறது: ஸ்டாம்பூலைச் சேர்ந்த ஒரு

  இளைஞன் இருந்தார்,

  அவர் தனது கருவியில் இவ்வாறு பேசினார்:

  " என் செல்வத்தையெல்லாம் எடுத்துக்கொண்டு

  என் ஆரோக்கியத்தைக் கெடுத்துவிட்டாய்,

  இப்போது நீ சிறுநீர் கழிக்க மாட்டாய், வயதான முட்டாளே."   என் பெயர் யோன் யோன்சன்,   நான் விஸ்கான்சினில் வேலை செய்கிறேன்,   அங்கே ஒரு மரத்தூள் ஆலையில் வேலை செய்கிறேன்

  என்ற பாடலும் எனக்கு நினைவிற்கு வந்தது .   நான் தெருவில் நடக்கும்போது நான் சந்திக்கும் நபர்கள்,   "உன் பெயர் என்ன?"   மேலும் நான் சொல்கிறேன், என் பெயர் யோன் யோன்சன்,   நான் விஸ்கான்சினில் வேலை செய்கிறேன் ..."   மற்றும் முடிவிலி வரை.   பல ஆண்டுகளாக, நான் சந்தித்தவர்கள் நான் என்ன வேலை செய்கிறேன் என்று அடிக்கடி என்னிடம் கேட்டனர், நான் வழக்கமாக பதிலளித்தேன். ட்ரெஸ்டனைப் பற்றிய புத்தகம்தான் முக்கிய விஷயம்.   நான் அதைத் திரைப்படத் தயாரிப்பாளரான ஹாரிசன் ஸ்டாரிடம் ஒரு முறை சொன்னேன், அவர் புருவங்களை உயர்த்தி, "இது போர் எதிர்ப்பு புத்தகமா?" "   ஆம்," நான் சொன்னேன். "நான் யூகிக்கிறேன்."   "போர் எதிர்ப்பு புத்தகங்களை எழுதுவதைக் கேட்டால் நான் அவர்களிடம் என்ன சொல்கிறேன் என்று உங்களுக்குத் தெரியுமா?" "   இல்லை. நீங்கள் என்ன சொல்கிறீர்கள், ஹாரிசன் ஸ்டார்?"   "நான் சொல்கிறேன், அதற்கு பதிலாக நீங்கள் ஏன் பனிப்பாறை எதிர்ப்பு புத்தகத்தை எழுதக்கூடாது?""   அவர் சொன்னது, நிச்சயமாக, எப்போதும் போர்கள் இருக்கும், அவை மிகவும் எளிதானவை. பனிப்பாறைகளாக நிறுத்துங்கள், நான் அதை நம்புகிறேன்,   பனிப்பாறைகள் போல் போர்கள் வரவில்லையென்றாலும், பழைய மரணம் இன்னும் இருக்கும்.

நான் சற்றே இளமையாக இருந்தபோது, ​​எனது புகழ்பெற்றடிரெஸ்டன் புத்தகத்தில் பணிபுரிந்தபோது, ​​பெர்னார்ட் வி. ஓஹேர் என்ற பழைய போர் நண்பரிடம் அவரைப் பார்க்க ர என்று கேட்டேன். பென்சில்வேனியாவில் மாவட்ட வழக்கறிஞராக இருந்தார். நான் கேப் கோட்டில் எழுத்தாளராக இருந்தேன். நாங்கள் போரில் தனிப்பட்டவர்கள், காலாட்படை சாரணர்கள். போருக்குப் பிறகு நாங்கள் எதையும் எதிர்பார்க்கவில்லை, ஆனால் நாங்கள் நன்றாகச் செய்து கொண்டிருந்தோம்.

  பெல் டெலிபோன் கம்பெனி அவரை எனக்காகக் கண்டுபிடித்தேன். அந்த வகையில் அவர்கள் அற்புதமானவர்கள். எனக்கு சில நேரங்களில் இரவு தாமதமாக இந்த நோய் உள்ளது, மது மற்றும் தொலைபேசி சம்பந்தப்பட்டது. நான் குடித்துவிட்டு, கடுகு வாயு மற்றும் ரோஜா போன்ற மூச்சைக் கொண்டு என் மனைவியை விரட்டுகிறேன். பின்னர், தொலைபேசியில் தீவிரமாகவும் நேர்த்தியாகவும் பேசி, பல ஆண்டுகளாக நான் கேள்விப்படாத இந்த நண்பருடன் அல்லது அந்த நண்பருடன் என்னை இணைக்குமாறு தொலைபேசி ஆபரேட்டர்களைக் கேட்டுக்கொள்கிறேன்.

  இந்த வழியில் எனக்கு ஓ'ஹேர் கிடைத்தது. அவர் குட்டையான நான் உயரமானவன். நாங்கள் போரில் மட் மற்றும் ஜெஃப். நாங்கள் போரில் ஒன்றாகக் கைப்பற்றப்பட்டோம். நான் யாரென்று டெலிபோனில் சொன்னேன். அதை நம்புவதில் அவருக்கு சிரமம் இல்லை. அவர் எழுந்து இருந்தார். படித்துக் கொண்டிருந்தான். அவர் வீட்டில் இருந்த அனைவரும் தூங்கிக் கொண்டிருந்தனர்.

  "கேளுங்கள்--" நான் சொன்னேன், "டிரெஸ்டனைப் பற்றி நான் இந்தப் புத்தகத்தை எழுதுகிறேன். சில விஷயங்களை நினைவில் வைத்துக் கொள்ள நான் உதவ விரும்புகிறேன். நான் கீழே வந்து உங்களைப் பார்க்கலாமா என்று நினைக்கிறேன், நாங்கள் குடித்துவிட்டு பேசலாம் மற்றும் நினைவில் கொள்ளலாம்."

  அவர் ஆர்வமற்றவராக இருந்தார். அதிகம் ஞாபகம் இல்லை என்றார். இருந்தாலும், முன்னே வரச் சொன்னார்.

  "புத்தகத்தின் க்ளைமாக்ஸ் ஏழை வயதான எட்கர் டெர்பியின் மரணதண்டனையாக இருக்கும் என்று நான் நினைக்கிறேன்," என்றேன். "விரோதம் மிகவும் பெரியது. ஒரு நகரம் முழுவதும் எரிக்கப்படுகிறது, ஆயிரக்கணக்கான மக்கள் கொல்லப்பட்டனர், பின்னர் இந்த ஒரு அமெரிக்க கால் சிப்பாய் ஒரு தேநீர் தொட்டியை எடுத்துச் சென்றதற்காக இடிபாடுகளில் கைது செய்யப்பட்டார். மேலும் அவருக்கு வழக்கமான விசாரணை வழங்கப்பட்டது, பின்னர் அவர் துப்பாக்கிச் சூடு படையினரால் சுடப்பட்டது."

  "உம்," ஓ'ஹேர் கூறினார்.

  "உண்மையில் க்ளைமாக்ஸ் வரவேண்டும் என்று நினைக்கவில்லையா?"

  "எனக்கு அது பற்றி எதுவும் தெரியாது," என்று அவர் கூறினார். "அது உங்கள் தொழில், என்னுடையது அல்ல."

  க்ளைமாக்ஸ் மற்றும் த்ரில்ஸ் மற்றும் கேரக்டரைசேஷன் மற்றும் அற்புதமான உரையாடல் மற்றும் சஸ்பென்ஸ் மற்றும் மோதல்களில் ஒரு கடத்தல்காரனாக, நான் டிரெஸ்டன் கதையை பலமுறை கோடிட்டுக் காட்டியிருக்கிறேன். நான் உருவாக்கிய சிறந்த அவுட்லைன், அல்லது எப்படியும் அழகானது, வால்பேப்பரின் பின்புறத்தில் இருந்தது.

  ஒவ்வொரு முக்கிய கதாபாத்திரத்திற்கும் வெவ்வேறு வண்ணங்களில் என் மகளின் க்ரேயன்களைப் பயன்படுத்தினேன். வால்பேப்பரின் ஒரு முனை கதையின் ஆரம்பம், மறுமுனை முடிவு, பின்னர் அந்த நடுப்பகுதி அனைத்தும் இருந்தது, அது நடுப்பகுதி. மேலும் நீலக் கோடு சிவப்புக் கோட்டையும், பின்னர் மஞ்சள் கோட்டையும் சந்தித்தது, மேலும் மஞ்சள் கோடு குறிக்கப்பட்ட எழுத்து இறந்துவிட்டதால் மஞ்சள் கோடு நிறுத்தப்பட்டது. மற்றும் பல. டிரெஸ்டனின் அழிவு ஆரஞ்சு குறுக்கு குஞ்சு பொரிக்கும் செங்குத்து இசைக்குழுவால் குறிக்கப்பட்டது, மேலும் உயிருடன் இருந்த அனைத்து கோடுகளும் அதன் வழியாக கடந்து சென்றன.

  அனைத்து வரிகளும் நிறுத்தப்பட்ட முடிவு, ஹாலிக்கு வெளியே எல்பேயில் ஒரு பீட்ஃபீல்ட் ஆகும். மழை பெய்து கொண்டிருந்தது. ஐரோப்பாவில் போர் முடிந்து இரண்டு வாரங்கள் ஆகியிருந்தது. ஆங்கிலேயர்கள், அமெரிக்கர்கள், டச்சுக்காரர்கள், பெல்ஜியர்கள், பிரெஞ்சுக்காரர்கள், கனடியர்கள், தென்னாப்பிரிக்கர்கள், நியூசிலாந்துக்காரர்கள், ஆஸ்திரேலியர்கள், ஆயிரக்கணக்கானோர் போர்க் கைதிகளாக இருப்பதை நிறுத்தப் போகிறோம்.

  மைதானத்தின் மறுபுறத்தில் ஆயிரக்கணக்கான ரஷ்யர்கள் மற்றும் போலந்துகள் மற்றும் யூகோஸ்லாவியர்கள் மற்றும் அமெரிக்க வீரர்களால் பாதுகாக்கப்பட்டனர். மழையில் அங்கு ஒரு பரிமாற்றம் செய்யப்பட்டது - ஒன்றுக்கு ஒன்று. ஓ'ஹேரும் நானும் பலருடன் ஒரு அமெரிக்க டிரக்கின் பின்புறத்தில் ஏறினோம். ஓ'ஹேரிடம் நினைவுப் பொருட்கள் எதுவும் இல்லை. கிட்டத்தட்ட எல்லோரும் செய்தார்கள். என்னிடம் ஒரு சம்பிரதாயமான லுஃப்ட்வாஃப் சேபர் இருந்தது, இன்னும் இருக்கிறது. இந்த புத்தகத்தில் பால் லாசாரோ என்று நான் அழைக்கும் வெறித்தனமான சிறிய அமெரிக்கன் ஒரு குவார்ட்டர் வைரங்கள் மற்றும் மரகதங்கள் மற்றும் மாணிக்கங்கள் மற்றும் பலவற்றை வைத்திருந்தார். டிரெஸ்டனின் பாதாள அறைகளில் இறந்தவர்களிடமிருந்து அவர் இவற்றை எடுத்தார். எனவே அது செல்கிறது.

  ஒரு முட்டாள் ஆங்கிலேயர், எங்கோ தனது பற்கள் அனைத்தையும் இழந்தவர், ஒரு கேன்வாஸ் பையில் தனது நினைவுப் பொருளை வைத்திருந்தார். பை என் காலடியில் தங்கியிருந்தது. அவர் அவ்வப்போது பையை எட்டிப்பார்ப்பார், மேலும் அவர் தனது கண்களை சுழற்றி தனது கழுத்தை சுழற்றுவார், தனது பையை பேராசையுடன் பார்ப்பவர்களை பிடிக்க முயன்றார். மேலும் அவர் பையை என் இன்ஸ்டெப்ஸில் துள்ளுவார்.

  இந்த துள்ளல் தற்செயலானது என்று நினைத்தேன். ஆனால் நான் தவறாக நினைத்துவிட்டேன். பையில் இருந்ததை யாரிடமாவது காட்ட வேண்டும், அவர் என்னை நம்பலாம் என்று முடிவு செய்திருந்தார். அவர் என் கண்ணில் பட்டார், கண் சிமிட்டி, பையைத் திறந்தார். அங்கே ஈபிள் கோபுரத்தின் பிளாஸ்டர் மாதிரி இருந்தது. அது தங்க வர்ணம் பூசப்பட்டது. அதில் ஒரு கடிகாரம் இருந்தது.

  "ஒரு நொறுக்கும் விஷயம் இருக்கிறது," என்று அவர் கூறினார்.

  நாங்கள் பிரான்சில் உள்ள ஒரு ஓய்வு முகாமுக்கு விமானத்தில் அழைத்துச் செல்லப்பட்டோம், அங்கு எங்களுக்கு சாக்லேட் மால்ட் மில்க் ஷேக்குகள் மற்றும் பிற பணக்கார உணவுகள் வழங்கப்பட்டன. பின்னர் நாங்கள் வீட்டிற்கு அனுப்பப்பட்டோம், மேலும் குழந்தை கொழுப்பால் மூடப்பட்ட ஒரு அழகான பெண்ணை நான் மணந்தேன்.

  மேலும் எங்களுக்கு குழந்தைகள் பிறந்தன.

  அவர்கள் அனைவரும் இப்போது வளர்ந்துவிட்டார்கள், அவருடைய நினைவுகள் மற்றும் அவரது பால் மால்களுடன் நான் ஒரு பழைய ஃபார்ட். என் பெயர் யோன் யோன்சன், நான் விஸ்கான்சினில் வேலை செய்கிறேன், அங்கே ஒரு மர ஆலையில் வேலை செய்கிறேன்.

  சில சமயங்களில் என் மனைவி உறங்கச் சென்ற பிறகு, இரவு வெகுநேரம் கழித்து பழைய பெண் தோழிகளை தொலைபேசியில் அழைக்க முயற்சிப்பேன். "ஆபரேட்டரே, நீங்கள் ஒரு திருமதி. அப்படியொருவரின் எண்ணைக் கொடுக்க முடியுமா என்று எனக்கு ஆச்சரியமாக இருக்கிறது. அவள் அப்படிப்பட்ட இடத்தில் வசிக்கிறாள் என்று நினைக்கிறேன்."

  "மன்னிக்கவும், சார். அப்படிப்பட்ட பட்டியல் எதுவும் இல்லை."

  "நன்றி, ஆபரேட்டர். அதே நன்றி."

  நான் நாயை வெளியே விட்டேன், அல்லது நான் உள்ளே அனுமதித்தேன், நாங்கள் கொஞ்சம் பேசுவோம். நான் அவரை விரும்புகிறேன் என்பதை அவருக்குத் தெரியப்படுத்துகிறேன், மேலும் அவர் என்னை விரும்புகிறார் என்பதை அவர் எனக்குத் தெரிவிக்கிறார். கடுகு வாயு மற்றும் ரோஜா வாசனையை அவர் பொருட்படுத்தவில்லை.

  "உனக்கு நல்லது சாண்டி," நான் நாயிடம் சொல்வேன். "உனக்கு அது தெரியுமா, சாண்டி? நீ நன்றாக இருக்கிறாய்"

  சில நேரங்களில் நான் ரேடியோவை ஆன் செய்து பாஸ்டன் அல்லது நியூயார்க்கில் இருந்து ஒரு பேச்சு நிகழ்ச்சியைக் கேட்பேன். நான் நன்றாகக் குடித்திருந்தால், பதிவு செய்யப்பட்ட இசையை என்னால் தாங்க முடியாது.

  விரைவில் அல்லது பின்னர் நான் படுக்கைக்குச் செல்கிறேன், என் மனைவி என்னிடம் நேரம் என்ன என்று கேட்கிறாள். அவள் எப்போதும் நேரத்தை அறிந்து கொள்ள வேண்டும். சில நேரங்களில் எனக்கு தெரியாது, நான் "என்னைத் தேடுங்கள்" என்று கூறுவேன்.

  நான் சில சமயம் என் கல்வியைப் பற்றி யோசிப்பேன். இரண்டாம் உலகப் போருக்குப் பிறகு சிறிது காலம் சிகாகோ பல்கலைக்கழகத்திற்குச் சென்றேன். நான் மானுடவியல் துறையில் மாணவனாக இருந்தேன். அந்த நேரத்தில், அவர்கள் யாருக்கும் எந்த வித்தியாசமும் இல்லை என்று போதித்தார்கள். அவர்கள் இன்னும் அதைக் கற்பித்துக் கொண்டிருக்கலாம்.

  அவர்கள் கற்பித்த மற்றொரு விஷயம் என்னவென்றால், யாரும் கேலிக்குரியவர்கள் அல்லது மோசமானவர்கள் அல்லது அருவருப்பானவர்கள் அல்ல. என் தந்தை இறப்பதற்கு சற்று முன்பு, அவர் என்னிடம் கூறினார், "உனக்கு தெரியும் - நீங்கள் ஒரு வில்லனை வைத்து கதை எழுதவில்லை."

  போருக்குப் பிறகு நான் கல்லூரியில் கற்றுக்கொண்ட விஷயங்களில் ஒன்று என்று சொன்னேன்.

  நான் மானுடவியலாளராகப் படிக்கும்போது, ​​பிரபல சிகாகோ சிட்டி நியூஸ் பீரோவில் வாரத்திற்கு இருபத்தெட்டு டாலர்களுக்கு போலீஸ் நிருபராகவும் பணிபுரிந்தேன். ஒரு முறை அவர்கள் என்னை இரவு ஷிப்டில் இருந்து பகல் ஷிப்டுக்கு மாற்றினார்கள், அதனால் நான் பதினாறு மணி நேரம் தொடர்ந்து வேலை செய்தேன். நகரத்தில் உள்ள அனைத்து செய்தித்தாள்களும், ஆந்திரா மற்றும் உ.பி. மற்றும் அனைத்தும் எங்களுக்கு ஆதரவளித்தன. மிச்சிகன் ஏரியில் உள்ள நீதிமன்றங்கள் மற்றும் காவல் நிலையங்கள் மற்றும் தீயணைப்புத் துறை மற்றும் கடலோர காவல்படை மற்றும் அனைத்தையும் நாங்கள் உள்ளடக்குவோம். சிகாகோ தெருக்களில் இயங்கும் நியூமேடிக் குழாய்கள் மூலம் எங்களுக்கு ஆதரவளிக்கும் நிறுவனங்களுடன் நாங்கள் இணைக்கப்பட்டோம்.

  செய்தியாளர்கள் ஹெட்ஃபோன் அணிந்த எழுத்தாளர்களுக்கு கதைகளை தொலைபேசியில் அழைப்பார்கள், மேலும் எழுத்தாளர்கள் கதைகளை மைமியோகிராஃப் தாள்களில் ஸ்டென்சில் செய்வார்கள். கதைகள் மைமோகிராப் செய்யப்பட்டு, காற்றழுத்தக் குழாய்கள் சாப்பிட்ட பித்தளை மற்றும் வெல்வெட் தோட்டாக்களில் அடைக்கப்பட்டன. மிகவும் கடினமான நிருபர்கள் மற்றும் எழுத்தாளர்கள் போருக்குச் சென்ற ஆண்களின் வேலையைப் பெற்ற பெண்கள்.

  நான் எழுதிய முதல் கதையை அந்த மிருகத்தனமான பெண்களில் ஒருவரிடம் தொலைபேசியில் கட்டளையிட வேண்டியிருந்தது. இது ஒரு அலுவலக கட்டிடத்தில் பழங்கால லிஃப்ட் ஒன்றை இயக்கும் வேலையில் ஈடுபட்டிருந்த ஒரு இளம் வீரனைப் பற்றியது. முதல் தளத்தில் உள்ள லிஃப்ட் கதவு அலங்கார இரும்பு சரிகை. இரும்புப் படர்க்கொடிகள் துளைகளுக்குள்ளும் வெளியேயும் பாய்ந்தன. அங்கே ஒரு இரும்புக் கிளையில் இரண்டு இரும்புக் காதல் பறவைகள் அமர்ந்திருந்தன.

  இந்த மூத்த வீரர் தனது காரை அடித்தளத்திற்கு கொண்டு செல்ல முடிவு செய்தார், மேலும் அவர் கதவை மூடிவிட்டு கீழே இறங்கினார், ஆனால் அவரது திருமண மோதிரம் அனைத்து ஆபரணங்களிலும் சிக்கியது. எனவே அவர் காற்றில் தூக்கி எறியப்பட்டார் மற்றும் காரின் தரை கீழே சென்று, அவருக்கு அடியில் இருந்து கீழே விழுந்தது, மற்றும் காரின் மேல் பகுதி அவரை நசுக்கியது. எனவே அது செல்கிறது.

  அதனால இதை நான் போன் பண்ணினேன், ஸ்டென்சில் கட் பண்ணப் போறவள் என்னிடம், "அவன் மனைவி என்ன சொன்னாள்?"

  “அவளுக்கு இன்னும் தெரியாது” என்றேன். "அது நடந்தது."

  "அவளைக் கூப்பிட்டு ஸ்டேட்மென்ட் எடுங்க."

  "என்ன?"

  "நீ காவல் துறையின் கேப்டன் ஃபின் என்று அவளிடம் சொல்

  அதனால் நான் செய்தேன். அவள் என்ன சொல்வீர்கள் என்று நீங்கள் எதிர்பார்க்கிறீர்கள் என்று அவள் சொன்னாள். ஒரு குழந்தை இருந்தது. மற்றும் பல.

  நான் அலுவலகத்திற்குத் திரும்பியதும், அந்தப் பெண் எழுத்தாளர் என்னிடம், தனது சொந்தத் தகவலுக்காக, பிழிந்திருந்த பையன் எப்படி இருந்தான் என்று கேட்டார்.

  நான் அவளிடம் சொன்னேன்.

  "உன்னை தொந்தரவு செய்ததா?" அவள் சொன்னாள். அவள் மூன்று மஸ்கடியர்ஸ் கேண்டி பார் சாப்பிட்டுக்கொண்டிருந்தாள்.

  "இல்லை, நான்சி," நான் சொன்னேன். "போரில் அதைவிட மோசமானதை நான் பார்த்திருக்கிறேன்."

  அப்போதும் நான் டிரெஸ்டனைப் பற்றி ஒரு புத்தகம் எழுதிக் கொண்டிருந்தேன். அது அமெரிக்காவில் அப்போது பிரபலமான விமானத் தாக்குதல் அல்ல. உதாரணமாக, ஹிரோஷிமாவை விட அது எவ்வளவு மோசமாக இருந்தது என்பது பல அமெரிக்கர்களுக்குத் தெரியாது. எனக்கும் அது தெரியாது. பெரிய அளவில் விளம்பரம் செய்யப்படவில்லை.

  ஒரு காக்டெய்ல் விருந்தில் சிகாகோ பல்கலைக் கழகப் பேராசிரியரிடம் ரெய்டு பற்றி நான் பார்த்ததைப் பற்றி, நான் எழுதப்போகும் புத்தகத்தைப் பற்றிச் சொல்ல நேர்ந்தது. அவர் சமூக சிந்தனைக் குழுவில் உறுப்பினராக இருந்தார். மேலும் அவர் வதை முகாம்களைப் பற்றியும், இறந்த யூதர்களின் கொழுப்பிலிருந்து ஜெர்மானியர்கள் சோப்பு மற்றும் மெழுகுவர்த்திகளை எப்படித் தயாரித்தார்கள் என்பது பற்றியும் என்னிடம் கூறினார். "எனக்குத் தெரியும், எனக்குத் தெரியும். எனக்குத் தெரியும்" என்றுதான் என்னால் சொல்ல முடிந்தது.

  இரண்டாம் உலகப் போர் நிச்சயமாக அனைவரையும் மிகவும் கடினமாக்கியது. நான் நியூயார்க்கில் உள்ள ஷெனெக்டாடியில் ஜெனரல் எலக்ட்ரிக் நிறுவனத்தில் மக்கள் தொடர்பு அதிகாரியாகவும், எனது முதல் வீட்டை வாங்கிய அல்ப்லாஸ் கிராமத்தில் தன்னார்வ தீயணைப்பு வீரராகவும் ஆனேன். நான் சந்திக்க நினைக்கும் கடினமான நபர்களில் என் முதலாளி ஒருவர். அவர் பால்டிமோர் மக்கள் தொடர்புகளில் லெப்டினன்ட் கர்னலாக இருந்தார். நான் Schenectady இல் இருந்தபோது அவர் டச்சு சீர்திருத்த தேவாலயத்தில் சேர்ந்தார், இது மிகவும் கடினமான தேவாலயமாகும்.

  நான் ஏன் அதிகாரியாக இருக்கவில்லை என்று சில சமயங்களில் ஏளனமாக கேட்பார், நான் ஏதோ தவறு செய்தேன்.

  நானும் என் மனைவியும் எங்கள் குழந்தையின் கொழுப்பை இழந்தோம். அவை எங்களின் வியப்பான ஆண்டுகள். எங்களிடம் நிறைய ஸ்க்ரானி வீரர்கள் மற்றும் நண்பர்களுக்காக அவர்களின் மோசமான மனைவிகள் இருந்தனர். Schenectady இல் உள்ள மிகச்சிறந்த வீரர்கள், நான் நினைத்தேன், அன்பான மற்றும் வேடிக்கையானவர்கள், போரை மிகவும் வெறுத்தவர்கள், உண்மையில் போராடியவர்கள்.

  டிரெஸ்டன் மீதான சோதனை, யார் ஆர்டர் செய்தார்கள், எத்தனை விமானங்கள் அதைச் செய்தன, ஏன் அதைச் செய்தன, என்ன விரும்பத்தக்க முடிவுகள் இருந்தன மற்றும் பலவற்றைப் பற்றிய விவரங்களைக் கேட்டு நான் அப்போது விமானப்படைக்கு எழுதினேன். என்னைப் போலவே மக்கள் தொடர்பிலும் இருந்த ஒருவர் எனக்கு பதிலளித்தார். மன்னிக்கவும், ஆனால் அந்தத் தகவல் இன்னும் ரகசியமாகவே உள்ளது என்றும் அவர் கூறினார்.

  நான் என் மனைவிக்கு கடிதத்தை சத்தமாகப் படித்தேன், "ரகசியம்? என் கடவுளே - யாரிடமிருந்து?"

  நாங்கள் அப்போது ஐக்கிய உலக கூட்டாட்சிவாதிகளாக இருந்தோம். இப்போது நாம் என்னவாக இருக்கிறோம் என்று தெரியவில்லை. தொலைபேசியாளர்கள், நான் நினைக்கிறேன். நாங்கள் நிறைய தொலைபேசி செய்கிறோம் - அல்லது நான் எப்படியும், இரவில் தாமதமாக செய்கிறேன்.

  எனது பழைய போர் நண்பரான பெர்னார்ட் வி. ஓ'ஹேரை தொலைபேசியில் தொடர்பு கொண்டு சில வாரங்களுக்குப் பிறகு, நான் உண்மையில் அவரைப் பார்க்கச் சென்றேன். அது 1964 அல்லது அதற்கு அடுத்ததாக இருந்திருக்க வேண்டும் - கடந்த ஆண்டு நியூயார்க் உலகக் கண்காட்சியில் எதுவாக இருந்தாலும் சரி. ஈஹூ, ஃபுகேஸ் லபுண்டூர் அன்னி. என் பெயர் யோன் யோன்சன். ஸ்டாம்பூலைச் சேர்ந்த ஒரு இளைஞன் இருந்தான்.

  நான் என்னுடன் இரண்டு சிறுமிகளை அழைத்துச் சென்றேன், என் மகள் ஆயா மற்றும் அவளுடைய சிறந்த நண்பர் அலிசன் மிட்செல். அவர்கள் இதற்கு முன் கேப் கோட் வெளியே வந்ததில்லை. நாங்கள் ஒரு நதியைக் கண்டால், நாங்கள் அதை நிறுத்த வேண்டும், அதனால் அவர்கள் அதன் அருகே நின்று சிறிது நேரம் சிந்திக்க வேண்டும். நீண்ட மற்றும் குறுகலான, உப்பில்லாத வடிவத்தில் தண்ணீரை அவர்கள் இதற்கு முன்பு பார்த்ததில்லை. அந்த நதி ஹட்சன். அங்கே கெண்டை மீன்கள் இருந்தன, நாங்கள் அவற்றைப் பார்த்தோம். அவை அணு நீர்மூழ்கிக் கப்பல்களைப் போல பெரியதாக இருந்தன.

  நாங்கள் நீர்வீழ்ச்சிகளையும் கண்டோம், நீரோடைகள் பாறைகளிலிருந்து டெலாவேர் பள்ளத்தாக்கில் குதிப்பதைக் கண்டோம். நிறுத்தவும் பார்க்கவும் நிறைய விஷயங்கள் இருந்தன - பின்னர் அது செல்ல வேண்டிய நேரம், எப்போதும் செல்ல வேண்டிய நேரம். சிறுமிகள் வெள்ளை நிற பார்ட்டி டிரஸ் மற்றும் கறுப்பு பார்ட்டி ஷூக்களை அணிந்திருந்ததால், அவர்கள் எவ்வளவு நல்லவர்கள் என்று அந்நியர்களுக்கு உடனே தெரியும். "போக வேண்டிய நேரம், பெண்களே," நான் சொல்வேன். நாங்கள் செல்வோம்.

  சூரியன் மறைந்தது, நாங்கள் ஒரு இத்தாலிய இடத்தில் இரவு உணவு சாப்பிட்டோம், பின்னர் பெர்னார்ட் வி ஓஹேரின் அழகான கல் வீட்டின் முன் கதவைத் தட்டினேன். இரவு உணவு மணி போல ஐரிஷ் விஸ்கி பாட்டிலை எடுத்துச் சென்றேன்.

  அவருடைய நல்ல மனைவியான மேரியை நான் சந்தித்தேன், அவருக்கு இந்தப் புத்தகத்தை அர்ப்பணிக்கிறேன். ட்ரெஸ்டன் டாக்ஸி டிரைவரான ஹெஹார்ட் முல்லருக்கும் இதை அர்ப்பணிக்கிறேன். மேரி ஓ'ஹேர் ஒரு பயிற்சி பெற்ற செவிலியர், இது ஒரு பெண்ணுக்கு அழகான விஷயம்.

  நான் கொண்டு வந்த இரண்டு சிறுமிகளை மேரி ரசித்து, தன் சொந்தக் குழந்தைகளுடன் சேர்த்து, விளையாட்டு விளையாடுவதற்கும், தொலைக்காட்சி பார்ப்பதற்கும் அவர்கள் அனைவரையும் மாடிக்கு அனுப்பினார். குழந்தைகள் போன பிறகுதான், மேரிக்கு என்னைப் பிடிக்கவில்லை அல்லது இரவைப் பிடிக்கவில்லை என்பதை உணர்ந்தேன். அவள் கண்ணியமானவள் ஆனால் குளிர்ச்சியானவள்.

  "இங்கே உங்களுக்கு நல்ல வசதியான வீடு இது," நான் சொன்னேன், அது உண்மையில் இருந்தது.

  “நீங்க பேசாம இருக்கற இடத்தை நான் நிர்ணயித்திருக்கேன்” என்றாள்.

  "நல்லது," என்று நான் சொன்னேன், ஒரு பேனல் அறையில் நெருப்புக்கு அருகில் இரண்டு தோல் நாற்காலிகளை கற்பனை செய்தேன், அங்கு இரண்டு வயதான வீரர்கள் குடித்துவிட்டு பேசலாம். ஆனால் அவள் எங்களை சமையலறைக்குள் அழைத்துச் சென்றாள். அவள் ஒரு வெள்ளை பீங்கான் மேல் ஒரு சமையலறை மேஜையில் இரண்டு நேராக முதுகு நாற்காலிகளை வைத்து. அந்த டேபிள் டாப் இருநூறு வாட்ஸ் பல்பில் இருந்து பிரதிபலித்த ஒளியுடன் கத்திக் கொண்டிருந்தது. மேரி ஒரு அறுவை சிகிச்சை அறையை தயார் செய்திருந்தார். எனக்கான ஒரு கண்ணாடியை மட்டும் அதன் மேல் வைத்தாள். போருக்குப் பிறகு ஓ'ஹேரால் கடினமான பொருட்களைக் குடிக்க முடியவில்லை என்று அவள் விளக்கினாள்.

  எனவே நாங்கள் அமர்ந்தோம். ஓ'ஹேர் வெட்கப்பட்டார், ஆனால் என்ன தவறு என்று அவர் என்னிடம் சொல்ல மாட்டார். மேரியை எரிக்கக்கூடிய என்னைப் பற்றி என்னால் கற்பனை செய்து பார்க்க முடியவில்லை. நான் ஒரு குடும்ப மனிதனாக இருந்தேன். நான் ஒருமுறைதான் திருமணம் செய்திருந்தேன். நான் குடிகாரன் அல்ல. அவளுடைய கணவருக்கு நான் போரில் எந்த அழுக்காறும் செய்யவில்லை.

  அவள் தன்னை ஒரு கோகோ கோலாவை சரிசெய்து கொண்டாள், துருப்பிடிக்காத ஸ்டீல் சின்க்கில் ஐஸ்-க்யூப் ட்ரேயை முட்டி அதிக சத்தம் எழுப்பினாள். பின்னர் அவள் வீட்டின் மற்றொரு பகுதிக்கு சென்றாள். ஆனால் அவள் சும்மா உட்கார மாட்டாள். அவள் வீட்டை முழுவதுமாக நகர்த்திக் கொண்டிருந்தாள், கதவுகளைத் திறந்து மூடினாள், கோபத்தைத் தணிக்க மரச்சாமான்களை கூட நகர்த்திக் கொண்டிருந்தாள்.

இறைச்சிக் கூடம்-ஐந்து, பக்கம் 2

 

குரலைத் தேர்ந்தெடுக்கவும்:

பிரையன் (யுகே) எம்மா (யுகே)   ஆமி (யுகே)

எரிக் (நாங்கள்) ஐவி (நாங்கள்) ஜோயி (நாங்கள்) சல்லி (நாங்கள்)

ஜஸ்டின் (நாங்கள்) ஜெனிபர் (நாங்கள்)   கிம்பர்லி (நாங்கள்)   கேந்திரா (நாங்கள்)

ரஸ்ஸல் (au) நிக்கோல் (au)

 

பக்க எண்களைக் காட்டு ▼

        

  ஓ'ஹேரை அப்படிச் செய்ய நான் என்ன சொன்னேன் அல்லது செய்தேன் என்று கேட்டேன்.

  “பரவாயில்லை” என்றார். "அதைப்பற்றி கவலைப்படாதே. உனக்கும் இதற்கும் சம்பந்தமில்லை." அது அவர் மாதிரி இருந்தது. அவன் பொய் சொல்லிக்கொண்டிருந்தான். அது என்னுடன் தொடர்புடைய அனைத்தையும் கொண்டிருந்தது.

  எனவே நாங்கள் மேரியை புறக்கணித்து போரை நினைவுகூர முயற்சித்தோம். நான் கொண்டு வந்த சாராயத்தின் இரண்டு பெல்ட்களை எடுத்தேன். போர்க் கதைகள் மீண்டும் வருவதைப் போல நாங்கள் சில சமயங்களில் சிரிப்போம் அல்லது சிரிப்போம், ஆனால் எங்களில் யாருக்கும் நல்லதை நினைவில் கொள்ள முடியவில்லை. ட்ரெஸ்டனில் குண்டுவீசப்படுவதற்கு முன்பு, மது அருந்திய ஒரு பையனை ஓ'ஹேர் நினைவு கூர்ந்தார், நாங்கள் அவரை வீல்பேரோவில் வீட்டிற்கு அழைத்துச் செல்ல வேண்டியிருந்தது. ஒரு புத்தகம் எழுதுவதற்கு அது அதிகம் இல்லை. ஒரு கடிகாரத் தொழிற்சாலையைக் கொள்ளையடித்த இரண்டு ரஷ்ய வீரர்களை நான் நினைவு கூர்ந்தேன். அவர்கள் கடிகாரங்கள் நிறைந்த குதிரை வண்டியை வைத்திருந்தனர். அவர்கள் மகிழ்ச்சியாகவும் குடிபோதையிலும் இருந்தனர். செய்தித்தாளில் சுருட்டிய பெரிய சிகரெட்டைப் புகைத்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.

  அது நினைவுகளுக்காக இருந்தது, மேரி இன்னும் சத்தம் போட்டுக் கொண்டிருந்தாள். அவள் இறுதியாக மற்றொரு கோக்கிற்காக மீண்டும் சமையலறையில் வெளியே வந்தாள். அவள் குளிர்சாதனப் பெட்டியில் இருந்து ஐஸ் கட்டிகளின் மற்றொரு தட்டை எடுத்து, அதை மூழ்கி இடித்தாள், ஏற்கனவே நிறைய ஐஸ் வெளியே இருந்தாலும்.

  பிறகு அவள் என் பக்கம் திரும்பினாள், அவள் எவ்வளவு கோபமாக இருக்கிறாள் என்று பார்க்கட்டும், அந்த கோபம் எனக்குத்தான் என்று. அவள் தனக்குள்ளேயே பேசிக் கொண்டிருந்தாள், அதனால் அவள் சொன்னது மிகப் பெரிய உரையாடலின் ஒரு பகுதி. "அப்போது நீங்கள் குழந்தைகளாக இருந்தீர்கள்!" அவள் சொன்னாள்.

  "என்ன?" நான் சொன்னேன்.

  "நீங்கள் போரில் வெறும் குழந்தைகளாக இருந்தீர்கள் - மாடியில் இருந்ததைப் போல!"

  இது உண்மை என்று தலையசைத்தேன். குழந்தைப் பருவத்தின் முடிவில் நாங்கள் போரில் முட்டாள் கன்னிகளாக இருந்தோம்.

  "ஆனால் நீங்கள் அப்படி எழுதப் போவதில்லை, இல்லையா?" இது ஒரு கேள்வி இல்லை. அது ஒரு குற்றச்சாட்டாக இருந்தது.

  "நான் - எனக்குத் தெரியாது," என்றேன்.

  “சரி தெரியும்” என்றாள். "குழந்தைகளுக்குப் பதிலாக நீங்கள் ஆண்களாகப் பாசாங்கு செய்வீர்கள், மேலும் ஃபிராங்க் சினாட்ரா மற்றும் ஜான் வெய்ன் அல்லது வேறு சில கவர்ச்சியான, போரை விரும்பும், அழுக்கான வயதான மனிதர்களின் திரைப்படங்களில் நீங்கள் நடிப்பீர்கள். மேலும் போர் மிகவும் அற்புதமாக இருக்கும். நாம் இன்னும் நிறைய சாப்பிடுவோம். மேலும் அவர்கள் மாடியில் இருக்கும் குழந்தைகளைப் போன்ற குழந்தைகளால் சண்டையிடுவார்கள்."

  அதனால் நான் புரிந்துகொண்டேன். போர்தான் அவளை மிகவும் கோபப்படுத்தியது. அவள் தன் குழந்தைகளையோ அல்லது வேறு யாருடைய குழந்தைகளையோ போர்களில் கொல்ல விரும்பவில்லை. போர்கள் ஓரளவுக்கு புத்தகங்கள் மற்றும் திரைப்படங்களால் ஊக்குவிக்கப்பட்டதாக அவள் நினைத்தாள்.

  அதனால் நான் என் வலது கையை உயர்த்தி அவளுக்கு ஒரு வாக்குறுதி அளித்தேன்: "மேரி," நான் சொன்னேன், "என்னுடைய இந்த புத்தகம் முடிவடையும் என்று நான் நினைக்கவில்லை, நான் ஐயாயிரம் பக்கங்கள் எழுதி, எறிந்திருக்க வேண்டும். நான் எப்போதாவது அதை முடித்துவிட்டால், நான் உங்களுக்கு எனது மரியாதையை தருகிறேன்: ஃபிராங்க் சினாட்ரா அல்லது ஜான் வெய்ன் ஆகியோருக்கு ஒரு பங்கு இருக்காது. "நான் உங்களுக்கு என்ன சொல்கிறேன்," நான், "நான் அழைக்கிறேன்

  . அது 'குழந்தைகள் சிலுவைப்போர்'."

  அதற்குப் பிறகு அவள் என் தோழி.

  ஓ'ஹேரும் நானும் நினைவில் கொள்வதை விட்டுவிட்டு, அறைக்குச் சென்று மற்ற விஷயங்களைப் பற்றி பேசினோம். உண்மையான குழந்தைகள் சிலுவைப் போரைப் பற்றி நாங்கள் ஆர்வமாக இருந்தோம், எனவே ஓ'ஹேர் சார்லஸ் மேக்கே, எல்எல் எழுதிய எக்ஸ்ட்ராடினரி பாப்புலர் டிலூஷன்ஸ் அண்ட் தி மேட்னஸ் ஆஃப் க்ரவுட்ஸ் என்ற புத்தகத்தில் அதைப் பார்த்தார். D. இது முதன்முதலில் 1841 இல் லண்டனில் வெளியிடப்பட்டது.

  அனைத்து சிலுவைப் போர்கள் குறித்தும் மேக்கே குறைந்த கருத்தைக் கொண்டிருந்தார். வயது வந்தோருக்கான பத்து சிலுவைப்போர்களை விட சற்றே இழிவானதாக குழந்தைகளுக்கான சிலுவைப் போர் அவரைத் தாக்கியது. ஓ'ஹேர் இந்த அழகான பத்தியை உரக்கப் படிக்கவும்:

  சிலுவைப் போர்வீரர்கள் அறியாமை மற்றும் காட்டுமிராண்டி மனிதர்கள் என்றும், அவர்களின் நோக்கங்கள் தணியாத மதவெறி என்றும், அவர்களின் பாதை இரத்தமும் கண்ணீரும் கொண்டது என்றும் அவரது புனிதமான பக்கத்தில் வரலாறு நமக்குத் தெரிவிக்கிறது. மறுபுறம், காதல் அவர்களின் பக்தி மற்றும் வீரத்தின் மீது விரிவடைகிறது, மேலும் அவரது மிகவும் ஒளிரும் மற்றும் உணர்ச்சிவசப்பட்ட சாயல்கள், அவர்களின் நல்லொழுக்கம் மற்றும் பெருந்தன்மை, அவர்கள் தங்களுக்குக் கிடைத்த அழியாத மரியாதை மற்றும் அவர்கள் கிறிஸ்தவத்திற்குச் செய்த பெரும் சேவைகளை சித்தரிக்கிறது.

  பின்னர் ஓ'ஹேர் இதைப் படியுங்கள்: இப்போது இந்தப் போராட்டங்கள் அனைத்தின் பெரும் விளைவு என்ன? ஐரோப்பா தனது மில்லியன் கணக்கான பொக்கிஷங்களையும், இரண்டு மில்லியன் மக்களின் இரத்தத்தையும் செலவிட்டது; மற்றும் ஒரு சில சண்டைக்கார மாவீரர்கள் பாலஸ்தீனத்தை சுமார் நூறு ஆண்டுகளாக வைத்திருந்தனர்!

  1213 ஆம் ஆண்டில் குழந்தைகளுக்கான சிலுவைப் போர் தொடங்கியது என்று மேக்கே எங்களிடம் கூறினார், இரண்டு துறவிகள் ஜெர்மனியிலும் பிரான்சிலும் குழந்தைகளின் படைகளை வளர்த்து, அவர்களை வட ஆபிரிக்காவில் அடிமைகளாக விற்கும் யோசனையைப் பெற்றனர். முப்பதாயிரம் குழந்தைகள் பாலஸ்தீனத்திற்கு செல்வதாக நினைத்து முன்வந்தனர். அவர்கள் பெரிய நகரங்களில் திரளும், துணை மற்றும் துணிச்சலை வளர்த்து, எதற்கும் தயாராக இருக்கும் சும்மா மற்றும் வெறிச்சோடிய குழந்தைகள் என்பதில் சந்தேகமில்லை.

  மூன்றாம் போப் இன்னசென்ட் அவர்களும் பாலஸ்தீனத்திற்குச் செல்கிறார்கள் என்று நினைத்தார், அவர் சிலிர்த்துப் போனார். "நாங்கள் தூங்கும்போது இந்தக் குழந்தைகள் விழித்திருக்கிறார்கள்!" அவன் சொன்னான்.

  பெரும்பாலான குழந்தைகள் மார்சேயில் இருந்து அனுப்பப்பட்டனர், அவர்களில் பாதி பேர் கப்பல் விபத்துகளில் மூழ்கி இறந்தனர். மற்ற பாதி வட ஆபிரிக்காவிற்கு விற்கப்பட்டது.

  ஒரு தவறான புரிதலின் மூலம், சில குழந்தைகள் ஜெனோவாவில் பணிக்காக அறிக்கை செய்தனர், அங்கு அடிமை கப்பல்கள் எதுவும் காத்திருக்கவில்லை. அவர்களுக்கு உணவளித்து, அடைக்கலம் அளித்து, அங்குள்ள நல்லவர்களால் அன்புடன் விசாரித்து - சிறிது பணமும், நிறைய அறிவுரைகளும் கொடுத்து வீட்டுக்குத் திருப்பி அனுப்பப்பட்டனர்.

  "ஜெனோவாவின் நல்ல மக்களுக்கு ஹூரே" என்று மேரி ஓ'ஹேர் கூறினார்.

  அன்று இரவு குழந்தைகளின் படுக்கையறை ஒன்றில் தூங்கினேன். ஓ'ஹேர் எனக்காக ஒரு புத்தகத்தை படுக்கை மேசையில் வைத்திருந்தார். இது மேரி எண்டெல் எழுதிய டிரெஸ்டன், வரலாறு, மேடை மற்றும் கேலரி. இது 1908 இல் வெளியிடப்பட்டது, அதன் அறிமுகம் தொடங்கியது:

  இந்தச் சிறிய புத்தகம் தனக்குப் பயன்படும் என்ற நம்பிக்கை உள்ளது. கட்டிடக்கலை ரீதியாக டிரெஸ்டன் எப்படி தோற்றமளித்தார் என்பதைப் பற்றிய ஒரு பறவையின் பார்வையை ஆங்கிலத்தில் படிக்கும் பொதுமக்களுக்கு வழங்க இது முயற்சிக்கிறது; ஒரு சில மனிதர்களின் மேதைமையின் மூலம் அது எவ்வாறு இசை ரீதியாக விரிவடைந்தது, அதன் தற்போதைய மலர்ச்சிக்கு; மேலும் இது கலையின் சில நிரந்தர அடையாளங்களுக்கு கவனத்தை ஈர்க்கிறது, இது அதன் கேலரியை நீடித்த பதிவுகளை விரும்புவோரின் ரிசார்ட்டாக மாற்றுகிறது.

  நான் இன்னும் சில வரலாற்றைப் படித்தேன்:

  இப்போது, ​​1760 இல், டிரெஸ்டன் பிரஷ்யர்களால் முற்றுகைக்கு ஆளானார். ஜூலை பதினைந்தாம் தேதி பீரங்கி வீசத் தொடங்கியது. படத்தொகுப்பு தீப்பிடித்தது. பல ஓவியங்கள் கோனிக்ஸ்டீனுக்கு கொண்டு செல்லப்பட்டன, ஆனால் சில வெடிகுண்டுகளின் பிளவுகளால் பலத்த காயமடைந்தன --குறிப்பாக ஃபிரான்சியாவின் "கிறிஸ்துவின் ஞானஸ்நானம்". மேலும், எதிரிகளின் நடமாட்டத்தை இரவும் பகலும் கண்காணித்த கம்பீரமான க்ரூஸ்கிர்ச் கோபுரம் தீப்பிடித்து நின்றது. அது பின்னர் அடிபணிந்தது. Kreuzkirche இன் பரிதாபகரமான விதிக்கு மாறாக, Frauenkirche நின்றது, அதன் கல் குவிமாடத்தின் வளைவுகளில் இருந்து பிரஷ்ய குண்டுகள் மழை போல் மீண்டும் எழுந்தன. ஃபிரைடெரிச் இறுதியாக முற்றுகையை கைவிட வேண்டிய கட்டாயம் ஏற்பட்டது, ஏனெனில் அவர் தனது புதிய வெற்றிகளின் முக்கியமான புள்ளியான கிளாட்ஸின் வீழ்ச்சியைப் பற்றி அறிந்து கொண்டார். "எல்லாவற்றையும் இழக்காமல் இருக்க நாம் சிலேசியாவிற்குச் செல்ல வேண்டும்."

  டிரெஸ்டனின் அழிவு எல்லையற்றது. கோதே ஒரு இளம் மாணவராக நகரத்திற்குச் சென்றபோது, ​​​​அவர் இன்னும் சோகமான இடிபாடுகளைக் கண்டார்: "வான் டெர் குப்பல் டெர் ஃபிரௌன்கிர்சே சா இச் டீஸ் லீடிஜென் ட்ரம்மர் ஸ்விஷென் டை ஸ்கோன் ஸ்டாடிஷே ஆர்ட்நங் ஹினிங்கேசாட்; டா ருஹ்ம்டே மிர் டெர் குஸ்டர் டை குன்ஸ்ட் டெஸ் குப்பெரீன் கிப்பெரீஸ், அதனால் unerwunschten Fall schon eingerichtet und bombenfest erbaut hatte. Der gute Sakristan deutete mir alsdann auf Ruinene nach allen Seiten und sagte bedenklich lakonisch: Das hat der Feind gethan!"

  இரண்டு சிறுமிகளும் நானும் ஜார்ஜ் வாஷிங்டன் கடக்கும் டெலாவேர் ஆற்றைக் கடந்தோம், மறுநாள் காலை. நாங்கள் நியூயார்க் உலக கண்காட்சிக்குச் சென்றோம், கடந்த காலம் எப்படி இருந்தது என்பதைப் பார்த்தோம், ஃபோர்டு மோட்டார் கார் நிறுவனம் மற்றும் வால்ட் டிஸ்னியின் கூற்றுப்படி, ஜெனரல் மோட்டார்ஸின் படி எதிர்காலம் எப்படி இருக்கும் என்பதைப் பார்த்தோம்.

  நிகழ்காலத்தைப் பற்றி நானே கேட்டேன்: அது எவ்வளவு அகலமானது, எவ்வளவு ஆழமானது, என்னுடையது எவ்வளவு வைத்திருக்க வேண்டும்.

  அதன்பிறகு ஓரிரு ஆண்டுகள் அயோவா பல்கலைக்கழகத்தில் புகழ்பெற்ற எழுத்தாளர்கள் பட்டறையில் படைப்பாற்றல் எழுதக் கற்றுக் கொடுத்தேன். நான் சில அழகான பிரச்சனைகளில் சிக்கினேன், மீண்டும் அதிலிருந்து வெளியேறினேன். மதிய வேளைகளில் கற்பித்தேன். காலையில் நான் எழுதினேன். நான் தொந்தரவு செய்யவில்லை. டிரெஸ்டனைப் பற்றிய எனது புகழ்பெற்ற புத்தகத்தில் நான் வேலை செய்து கொண்டிருந்தேன்.

  எங்கோ ஒரு இடத்தில் சீமோர் லாரன்ஸ் என்ற ஒரு நல்ல மனிதர் என்னிடம் மூன்று புத்தக ஒப்பந்தத்தைக் கொடுத்தார், நான் சொன்னேன், "சரி, மூன்றில் முதல் புத்தகம் டிரெஸ்டனைப் பற்றிய எனது பிரபலமான புத்தகமாக இருக்கும்."

  சீமோர் லாரன்ஸின் நண்பர்கள் அவரை "சாம்" என்று அழைக்கிறார்கள். நான் இப்போது சாமிடம் சொல்கிறேன்: "சாம் - இதோ புத்தகம்."

  இது மிகவும் குறுகியதாகவும் குழப்பமாகவும் குழப்பமாகவும் இருக்கிறது, சாம், ஏனென்றால் ஒரு படுகொலையைப் பற்றி புத்திசாலித்தனமாக எதுவும் சொல்ல முடியாது. எல்லோரும் இறந்துவிட்டதாகக் கருதப்படுகிறது, இனி எதையும் சொல்லவோ அல்லது எதையும் விரும்பவோ கூடாது. ஒரு படுகொலைக்குப் பிறகு எல்லாம் மிகவும் அமைதியாக இருக்க வேண்டும், அது எப்போதும் பறவைகளைத் தவிர.

  மற்றும் பறவைகள் என்ன சொல்கின்றன? ஒரு படுகொலையைப் பற்றி சொல்ல வேண்டியது எல்லாம், "பூ-டீ-வீட்?"

  எனது மகன்களிடம் அவர்கள் படுகொலைகளில் ஈடுபடுவதற்கு எந்த சூழ்நிலையிலும் இல்லை என்றும், எதிரிகளின் படுகொலைகள் பற்றிய செய்திகள் அவர்களுக்கு திருப்தியையோ மகிழ்ச்சியையோ நிரப்ப அல்ல என்றும் கூறியுள்ளேன்.

  படுகொலை இயந்திரங்களைத் தயாரிக்கும் நிறுவனங்களுக்காக வேலை செய்ய வேண்டாம் என்றும், இதுபோன்ற இயந்திரங்கள் நமக்குத் தேவை என்று நினைக்கும் மக்களுக்கு அவமதிப்பைத் தெரிவிக்கவும் நான் அவர்களிடம் கூறியுள்ளேன்.

  நான் கூறியது போல்: நான் சமீபத்தில் எனது நண்பர் ஓ'ஹேருடன் டிரெஸ்டனுக்குச் சென்றேன். ஹாம்பர்க் மற்றும் மேற்கு பெர்லின் மற்றும் கிழக்கு பெர்லின் மற்றும் வியன்னா மற்றும் சால்ஸ்பர்க் மற்றும் ஹெல்சின்கி மற்றும் லெனின்கிராட் ஆகியவற்றிலும் நாங்கள் ஒரு மில்லியன் சிரித்தோம். இது எனக்கு மிகவும் நன்றாக இருந்தது, ஏனென்றால் நான் உருவாக்கிய கதைகளுக்கு நிறைய உண்மையான பின்னணியைப் பார்த்தேன், அதை நான் பின்னர் எழுதுவேன். அவற்றில் ஒன்று "ரஷியன் பரோக்" ஆகவும் மற்றொன்று "நோ கிஸ்ஸிங்" ஆகவும் மற்றொன்று "டாலர் பார்" ஆகவும் மற்றொன்று "விபத்து ஏற்பட்டால்" மற்றும் பலவாகவும் இருக்கும்.

  மற்றும் பல.

  லுஃப்தான்சா விமானம் பிலடெல்பியாவில் இருந்து பாஸ்டனுக்கு ஃப்ராங்க்பர்ட்டுக்கு செல்லவிருந்தது. ஓ'ஹேர் பிலடெல்பியாவில் ஏற வேண்டும், நான் பாஸ்டனில் ஏற வேண்டும், நாங்கள் கிளம்புவோம். ஆனால் பாஸ்டன் உள்ளே நுழைந்தது, எனவே விமானம் பிலடெல்பியாவிலிருந்து நேராக பிராங்பேர்ட்டுக்கு பறந்தது. நான் பாஸ்டன் மூடுபனியில் ஆள் இல்லாதவனாக ஆனேன், மேலும் லுஃப்தான்சா என்னை ஒரு லிமோசினில் வேறு சில நபர்கள் அல்லாதவர்களுடன் ஏற்றி, இரவு அல்லாத ஒரு மோட்டலுக்கு எங்களை அனுப்பியது.

  நேரம் செல்லாது. யாரோ ஒருவர் கடிகாரங்களுடன் விளையாடிக் கொண்டிருந்தார், மின்சார கடிகாரங்களுடன் மட்டுமல்ல, காற்று வீசும் வகையிலும் கூட. என் கைக்கடிகாரத்தின் இரண்டாவது கை ஒரு முறை துடிக்கும், ஒரு வருடம் கடந்துவிடும், பின்னர் அது மீண்டும் துடிக்கும்.

  அதற்கு என்னால் எதுவும் செய்ய முடியவில்லை. ஒரு பூமிவாசியாக, கடிகாரங்கள் என்ன சொன்னாலும் - மற்றும் காலெண்டர்களை நான் நம்ப வேண்டியிருந்தது.

  என்னிடம் இரண்டு புத்தகங்கள் இருந்தன, அதை நான் விமானத்தில் படிக்க விரும்பினேன். ஒன்று, தியோடர் ரோத்கே எழுதிய வேர்ட்ஸ் ஃபார் தி விண்ட், இதைத்தான் நான் அங்கு கண்டேன்:

  நான் தூங்குவதற்கு எழுகிறேன், மெதுவாக எழுந்திருப்பேன்.

  நான் பயப்பட முடியாதவற்றில் என் விதியை உணர்கிறேன்.

  நான் செல்ல வேண்டிய இடத்திற்குச் சென்று கற்றுக்கொள்கிறேன்.

  என்னுடைய மற்றொரு புத்தகம் எரிகா ஆஸ்ட்ரோவ்ஸ்கியின் செலின் மற்றும் அவரது பார்வை. செலின் முதல் உலகப் போரில் ஒரு துணிச்சலான பிரெஞ்சு சிப்பாய் - அவரது மண்டை ஓடு வரை. அதன் பிறகு அவருக்கு தூக்கம் வரவில்லை, தலையில் சத்தம் கேட்டது. அவர் ஒரு மருத்துவரானார், அவர் பகலில் ஏழைகளுக்கு சிகிச்சை அளித்தார், இரவு முழுவதும் கோரமான நாவல்களை எழுதினார். மரணத்துடன் நடனம் இல்லாமல் எந்த கலையும் சாத்தியமில்லை என்று அவர் எழுதினார்.

  உண்மை மரணம் என்று எழுதினார். என்னால் முடிந்தவரை அதை எதிர்த்து நான் நன்றாகப் போராடினேன்... அதனுடன் நடனமாடி, அலங்காரம் செய்து, சுற்றி வளைத்தேன்... அதை ஸ்ட்ரீமர்களால் அலங்கரித்து, டைட்டிலேட் செய்தேன்...

  காலம் அவனை ஆட்கொண்டது. மிஸ் ஆஸ்ட்ரோவ்ஸ்கி எனக்கு டெத் ஆன் த தவணை திட்டத்தில் உள்ள அற்புதமான காட்சியை நினைவூட்டினார், அங்கு செலின் தெருக் கூட்டத்தின் சலசலப்பை நிறுத்த விரும்புகிறார். அவர் காகிதத்தில் கத்துகிறார், அவர்களை நிறுத்துங்கள் ... அவர்களை இனி நகர விடாதீர்கள் ... அங்கே, அவர்களை உறைய வைக்கவும் ... ஒருமுறை மற்றும் அனைத்து ! ... அதனால் அவர்கள் இனி மறைந்துவிட மாட்டார்கள்!

  பெரும் அழிவின் கதைகளுக்காக எனது மோட்டல் அறையில் கிதியோன் பைபிளைப் பார்த்தேன். லோட் சோ-ஆருக்குள் நுழைந்தபோது பூமியில் சூரியன் உதயமானது, நான் படித்தேன். அப்பொழுது கர்த்தர் சோதோமின் மேலும் கொமோராவின் மேலும் கர்த்தரால் பரலோகத்திலிருந்து கந்தகத்தையும் நெருப்பையும் பொழிந்தார்; அவர் அந்த நகரங்களையும், சமவெளி முழுவதையும், நகரங்களில் வசித்த அனைவரையும், தரையில் வளர்ந்தவற்றையும் கவிழ்த்தார்.

  எனவே அது செல்கிறது.

  அந்த இரண்டு நகரங்களிலும் அவர்கள் கேவலமான மனிதர்கள் என்பது அனைவரும் அறிந்ததே. அவர்கள் இல்லாமல் உலகம் சிறப்பாக இருந்தது.

  மற்றும் லோத்தின் மனைவி, நிச்சயமாக, அந்த மக்கள் மற்றும் அவர்களது வீடுகள் இருந்த இடத்தைத் திரும்பிப் பார்க்க வேண்டாம் என்று கூறப்பட்டது. ஆனால் அவள் திரும்பிப் பார்த்தாள், அதற்காக நான் அவளை நேசிக்கிறேன், ஏனென்றால் அது மிகவும் மனிதனாக இருந்தது.

  அதனால் அவள் உப்பு தூணாக மாறினாள். எனவே அது செல்கிறது.

  மக்கள் திரும்பிப் பார்க்கக் கூடாது. நான் நிச்சயமாக இனி செய்யப் போவதில்லை.

  நான் இப்போது எனது போர் புத்தகத்தை முடித்துவிட்டேன். அடுத்து நான் எழுதுவது வேடிக்கையாக இருக்கும்.

  இது ஒரு தோல்வியாகும், அது உப்பு தூணால் எழுதப்பட்டதால் அது இருக்க வேண்டும். இது இப்படித் தொடங்குகிறது:

  கேள்:

  பில்லி யாத்திரை சரியான நேரத்தில் தடையின்றி வந்துள்ளார்.

  இது இப்படி முடிகிறது:

  பூ-டீ-வீட்?

  2

  கேள்:

  பில்லி யாத்திரை சரியான நேரத்தில் தடையின்றி வந்துள்ளார்.

  பில்லி ஒரு வயதான விதவையை உறங்கச் சென்று அவரது திருமண நாளில் எழுந்தார். அவர் 1955 இல் ஒரு கதவு வழியாக நடந்து 1941 இல் மற்றொரு கதவை வெளியே வந்தார். அவர் 1963 இல் தன்னைக் கண்டுபிடிக்க அந்த கதவு வழியாகத் திரும்பினார். அவர் தனது பிறப்பு மற்றும் இறப்பைப் பல முறை பார்த்துள்ளார், அவர் கூறுகிறார், மேலும் அனைத்து நிகழ்வுகளுக்கும் தற்செயலாக வருகை தருகிறார். நடுவில்.

  அவன் சொல்கிறான்.

  பில்லி சரியான நேரத்தில் ஸ்பாஸ்டிக், அவர் அடுத்து எங்கு செல்கிறார் என்பதில் அவருக்கு கட்டுப்பாடு இல்லை, மேலும் பயணங்கள் வேடிக்கையாக இருக்க வேண்டிய அவசியமில்லை. அவர் தொடர்ந்து மேடை பயத்தில் இருக்கிறார், ஏனென்றால் அவர் தனது வாழ்க்கையின் எந்தப் பகுதியில் அடுத்து நடிக்கப் போகிறார் என்று அவருக்குத் தெரியாது.

  பில்லி 1922 இல் நியூயார்க்கில் உள்ள இலியம் நகரில் ஒரு முடிதிருத்தும் ஒருவரின் ஒரே குழந்தையாகப் பிறந்தார். அவர் ஒரு வேடிக்கையான தோற்றமுடைய குழந்தையாக இருந்தார், அவர் வேடிக்கையான தோற்றமுடைய இளைஞராக இருந்தார் - உயரமான மற்றும் பலவீனமான, மற்றும் கோகோ கோலா பாட்டில் போன்ற வடிவத்தில் இருந்தார். அவர் தனது வகுப்பின் மூன்றாம் வகுப்பில் இலியம் உயர்நிலைப் பள்ளியில் பட்டம் பெற்றார், மேலும் இரண்டாம் உலகப் போரில் இராணுவ சேவைக்காக வரைவு செய்யப்படுவதற்கு முன்பு ஒரு செமஸ்டருக்கு இலியம் ஸ்கூல் ஆஃப் ஆப்டோமெட்ரியில் இரவு அமர்வுகளில் கலந்து கொண்டார். அவரது தந்தை போரின் போது வேட்டையாடும் விபத்தில் இறந்தார். எனவே அது செல்கிறது.

  பில்லி ஐரோப்பாவில் காலாட்படையுடன் சேவையைப் பார்த்தார், மேலும் ஜேர்மனியர்களால் சிறைபிடிக்கப்பட்டார். 1945 இல் இராணுவத்திலிருந்து கெளரவமான வெளியேற்றத்திற்குப் பிறகு, பில்லி மீண்டும் இலியம் ஸ்கூல் ஆஃப் ஆப்டோமெட்ரியில் சேர்ந்தார். அங்கு அவரது மூத்த ஆண்டில், அவர் பள்ளியின் நிறுவனர் மற்றும் உரிமையாளரின் மகளுடன் நிச்சயதார்த்தம் செய்து கொண்டார், பின்னர் லேசான நரம்பு சரிவு ஏற்பட்டது.

  லேக் பிளாசிட் அருகே உள்ள ஒரு மூத்த மருத்துவமனையில் அவருக்கு சிகிச்சை அளிக்கப்பட்டு, அதிர்ச்சி சிகிச்சை அளிக்கப்பட்டு விடுவிக்கப்பட்டார். அவர் தனது வருங்கால மனைவியை மணந்து, தனது கல்வியை முடித்து, தனது மாமனாரால் இலியத்தில் வணிகத்தில் ஈடுபட்டார். ஜெனரல் ஃபோர்ஜ் மற்றும் ஃபவுண்டரி நிறுவனம் இருப்பதால், இலியம் ஆப்டோமெட்ரிஸ்டுகளுக்கு ஒரு நல்ல நகரம். ஒவ்வொரு பணியாளரும் ஒரு ஜோடி பாதுகாப்பு கண்ணாடிகளை வைத்திருக்க வேண்டும், மேலும் உற்பத்தி நடக்கும் இடங்களில் அவற்றை அணிய வேண்டும். GF&F இல் அறுபத்தெட்டாயிரம் பணியாளர்கள் உள்ளனர். அதற்கு நிறைய லென்ஸ்கள் மற்றும் நிறைய பிரேம்கள் தேவை.

  பணம் இருக்கும் இடத்தில் சட்டங்கள் உள்ளன.

  பில்லி பணக்காரர் ஆனார். அவருக்கு பார்பரா மற்றும் ராபர்ட் என்ற இரண்டு குழந்தைகள் இருந்தனர். காலப்போக்கில், அவரது மகள் பார்பரா மற்றொரு ஆப்டோமெட்ரிஸ்ட்டை மணந்தார், மேலும் பில்லி அவரை வியாபாரத்தில் ஈடுபடுத்தினார். பில்லியின் மகன் ராபர்ட்டுக்கு உயர்நிலைப் பள்ளியில் நிறைய சிக்கல்கள் இருந்தன, ஆனால் பின்னர் அவர் பிரபலமான கிரீன் பெரெட்ஸில் சேர்ந்தார். அவர் நேராகி, சிறந்த இளைஞராக ஆனார், அவர் வியட்நாமில் சண்டையிட்டார்.

  1968 ஆம் ஆண்டின் முற்பகுதியில், பில்லியுடன் கூடிய ஆப்டோமெட்ரிஸ்ட்கள் குழு ஒன்று, மாண்ட்ரீலில் நடந்த ஆப்டோமெட்ரிஸ்டுகளின் சர்வதேச மாநாட்டிற்கு இலியமில் இருந்து பறக்க விமானத்தை வாடகைக்கு எடுத்தது. வெர்மான்ட்டில் உள்ள சுகர்புஷ் மலையின் உச்சியில் விமானம் விழுந்து நொறுங்கியது. பில்லியைத் தவிர அனைவரும் கொல்லப்பட்டனர். எனவே அது செல்கிறது.

  பில்லி வெர்மாண்டில் உள்ள மருத்துவமனையில் சிகிச்சை பெற்றுக்கொண்டிருந்தபோது, ​​கார்பன்-மோனாக்சைடு விஷத்தால் அவரது மனைவி தற்செயலாக இறந்தார். எனவே அது செல்கிறது.

  விமான விபத்துக்குப் பிறகு பில்லி இறுதியாக இல்லியம் வீட்டிற்கு வந்தபோது, ​​அவர் சிறிது நேரம் அமைதியாக இருந்தார். அவன் மண்டைக்கு மேல் பயங்கரமான தழும்பு இருந்தது. அவர் மீண்டும் பயிற்சியைத் தொடங்கவில்லை. அவருக்கு வீட்டுப் பணிப்பெண் ஒருவர் இருந்தார். அவரது மகள் கிட்டத்தட்ட ஒவ்வொரு நாளும் வந்தாள்.

  பின்னர், எந்த எச்சரிக்கையும் இல்லாமல், பில்லி நியூயார்க் நகரத்திற்குச் சென்று, இரவு முழுவதும் வானொலியில் பேசுவதற்காக அர்ப்பணித்தார். நேரம் தவறி வந்ததைப் பற்றி கூறினார். 1967-ம் ஆண்டு பறக்கும் தட்டு மூலம் தான் கடத்தப்பட்டதாகவும் அவர் கூறினார். அந்த தட்டு டிரால்ஃபாமடோர் கிரகத்தைச் சேர்ந்தது என்றும் அவர் கூறினார். அவர் டிரால்ஃபாமடோருக்கு அழைத்துச் செல்லப்பட்டார், அங்கு அவர் மிருகக்காட்சிசாலையில் நிர்வாணமாக காட்டப்பட்டார், என்றார். அங்கு அவர் மொன்டானா வைல்டாக் என்ற முன்னாள் எர்த்லிங் திரைப்பட நட்சத்திரத்துடன் இணைந்தார்.

  Ilium இல் சில இரவு ஆந்தைகள் வானொலியில் பில்லியைக் கேட்டன, அவர்களில் ஒருவர் பில்லியின் மகள் பார்பராவை அழைத்தார். பார்பரா வருத்தமடைந்தாள். அவளும் அவளுடைய கணவரும் நியூயார்க்கிற்குச் சென்று பில்லியை வீட்டிற்கு அழைத்து வந்தனர். பில்லி வானொலியில் சொன்னது அனைத்தும் உண்மை என்று மெதுவாக வலியுறுத்தினார். தனது மகளின் திருமணத்தன்று இரவு டிரால்ஃபாமடோரியர்களால் கடத்தப்பட்டதாக அவர் கூறினார். அவர் தவறவிடப்படவில்லை, ஏனென்றால் டிரால்ஃபாமடோரியர்கள் அவரை ஒரு காலப்போக்கில் அழைத்துச் சென்றதால், அவர் பல ஆண்டுகளாக டிரால்ஃபாமடோரில் இருக்க முடியும், இன்னும் ஒரு மைக்ரோ விநாடி மட்டுமே பூமியிலிருந்து விலகி இருக்க முடியும் என்று அவர் கூறினார்.

  மற்றொரு மாதம் அசம்பாவிதம் இல்லாமல் சென்றது, பின்னர் பில்லி இலியம் நியூஸ் லீடருக்கு ஒரு கடிதம் எழுதினார், அதை அந்த தாள் வெளியிட்டது. இது டிரால்ஃபாமடோரில் இருந்து உயிரினங்களை விவரித்தது.

  அவர்கள் இரண்டடி உயரமும், பச்சை நிறமும், பிளம்பர் நண்பர்களைப் போன்ற வடிவமும் கொண்டவர்கள் என்று அந்தக் கடிதத்தில் கூறப்பட்டுள்ளது. அவர்களின் உறிஞ்சும் கோப்பைகள் தரையில் இருந்தன, மேலும் அவற்றின் தண்டுகள் மிகவும் நெகிழ்வானவை, பொதுவாக வானத்தை சுட்டிக்காட்டின. ஒவ்வொரு தண்டின் மேற்புறத்திலும் ஒரு சிறிய கை அதன் உள்ளங்கையில் பச்சைக் கண்ணுடன் இருந்தது. உயிரினங்கள் நட்புடன் இருந்தன, மேலும் அவை நான்கு பரிமாணங்களில் பார்க்க முடிந்தது. மூன்றை மட்டுமே பார்க்க முடிந்ததற்காக அவர்கள் பூமிக்குரியவர்கள் மீது பரிதாபப்பட்டனர். பூமிக்குரியவர்களுக்கு, குறிப்பாக நேரத்தைப் பற்றி கற்பிக்க அவர்கள் பல அற்புதமான விஷயங்களைக் கொண்டிருந்தனர். அந்த அற்புதமான விஷயங்கள் என்ன என்பதை அடுத்த கடிதத்தில் கூறுவதாக பில்லி உறுதியளித்தார்.

  முதல் கடிதம் வெளியிடப்பட்டபோது பில்லி தனது இரண்டாவது கடிதத்தில் வேலை செய்து கொண்டிருந்தார். இரண்டாவது கடிதம் இப்படித் தொடங்கியது:

  "டிரல்ஃபாமடோரில் நான் கற்றுக்கொண்ட மிக முக்கியமான விஷயம் என்னவென்றால், ஒரு நபர் இறக்கும் போது அவர் இறந்துவிடுவார் என்று தோன்றுகிறது. அவர் கடந்த காலத்தில் மிகவும் உயிருடன் இருக்கிறார், எனவே மக்கள் அவரைப் பார்த்து அழுவது மிகவும் வேடிக்கையானது. இறுதிச் சடங்கு, கடந்த காலம், நிகழ்காலம் மற்றும் எதிர்காலம் ஆகிய எல்லா தருணங்களும் எப்போதும் இருந்திருக்கும், எப்போதும் இருக்கும். டிராக்கி மலைகளின் ஒரு பகுதியை நாம் எப்படிப் பார்க்கிறோமோ அப்படியே டிரால்ஃபாமடோரியர்கள் வெவ்வேறு தருணங்களைப் பார்க்க முடியும். அவர்கள் எப்படி பார்க்க முடியும். எல்லாத் தருணங்களும் நிரந்தரமானவை, அவை தங்களுக்கு விருப்பமான எந்தக் கணத்தையும் பார்க்க முடியும். ஒரு கணம் சரத்தில் மணிகள் போல மற்றொன்றைப் பின்தொடர்கிறது என்பதும், ஒரு கணம் மறைந்தவுடன் அது மறைந்துவிடும் என்பதும் பூமியில் நமக்கு இருக்கும் ஒரு மாயை. " டிரால்ஃபாமடோரியன்

  ஒரு பிணத்தைப் பார்க்கும்போது, ​​அவன் நினைப்பதெல்லாம் அந்த குறிப்பிட்ட தருணத்தில் இறந்தவர் மோசமான நிலையில் இருக்கிறார், ஆனால் அதே நபர் பல தருணங்களில் நன்றாக இருக்கிறார். இப்போது, ​​யாரோ இறந்துவிட்டார்கள் என்று நானே கேட்கும்போது, ​​இறந்தவர்களைப் பற்றி டிரால்ஃபாமடோரியர்கள் என்ன சொல்கிறார்கள் என்பதை நான் சுருக்கமாகச் சொல்கிறேன், அது 'அப்படியே

  நடக்கும்

  . வெறுமையான வீடு. அன்று அவனது வீட்டுப் பணிப்பெண்ணின் விடுமுறை நாள். ரம்பஸ் அறையில் ஒரு பழைய தட்டச்சுப்பொறி இருந்தது. அது ஒரு மிருகம். அது ஒரு சேமிப்பு பேட்டரி அளவு எடை கொண்டது. பில்லியால் அதை மிக எளிதாக எடுத்துச் செல்ல முடியவில்லை, அதனால்தான் அவனால் வேறு எங்காவது எழுதுவதற்குப் பதிலாக ரம்பஸ் அறையில் எழுதுவது.

  எண்ணெய் பர்னர் வெளியேறியது. தெர்மோஸ்டாட்டுக்கு செல்லும் கம்பியின் இன்சுலேஷன் மூலம் ஒரு சுட்டி சாப்பிட்டது. வீட்டில் வெப்பநிலை ஐம்பது டிகிரிக்கு கீழே இருந்தது, ஆனால் பில்லி கவனிக்கவில்லை. அவர் வெறுங்காலுடன் இருந்தார், மதியம் தாமதமாக இருந்தாலும், அவரது பைஜாமா மற்றும் குளியலறையில் இருந்தார், அவரது வெறும் பாதங்கள் நீலம் மற்றும் தந்தம்.