மகாபாரதத்திலுள்ள கர்ணனின் பாத்திரம் போற்றுதலுக்கும், தூற்றுதலுக்கும் மிகவும் ஆளான ஒன்று. இலக்கிய உலகில் வெங்கட் சாமிநாதன் நிறைய போற்றுதலுக்கும், தூற்றுதலுக்கும் ஆளானவர். போற்றுதலை விடதூற்றுதலையே அவர் அதிகமாக வாங்கிக் கொண்டவர். எந்த விமரிசகனுக்கும் சிலை வைக்க மாட்டார்கள் என்று சொல்வார்கள். நிச்சயம் வெங்கட் சாமிநாதனுக்கு யாரும் சிலை வைக்கப் போவதில்லை. கானகத்தின் தனிக் குரலாக இவர் - இலக்கிய உலகில் தனக்குத் தோன்றிய விஷயங்களைப் பக்கபலம் சேர்த்துக் கொள்ளாமல், கொடி பிடிக்கும் ஆட்களைத் திரட்டாமல், 'ஆமாம் சாமி' போடுகிறவர்களை அணுக விடாமல் - ஒலித்து வருகிறார். எவ்வித சமரசமும் இன்றி, தன் மனதிற்குப்பட்டதை பளிச்சென்று எழுதும் வழக்கமுள்ளவர். 'எழுத்து' பத்திரிகையின் மூலம் அறிமுகமான இவர், தனது 'பாலையும் வாழையும்' என்ற விமரிசன நூலால் தமிழ் இலக்கிய உலகில் பெரும் பரபரப்பை ஏற்படுத்தியவர். எந்த மேல்நாட்டு விமரிசன பாணியையும் கைக்கொள்ளாமல், தன் சுவைக்கு உட்பட்டதை படைப்பின் கலாசாரப் பின்னணியோடு பார்க்கும் தனிரகம் இவரது விமரிசனம், இலக்கியச் சூழலில் ஏற்பட்ட சில்லறை சண்டை-சச்சரவுகளில் மனம் தளர்ந்து கொஞ்சநாள் எழுதாமல் இருந்தார். இப்பொழுது மீண்டும் பேனாவைக் கையில் எடுத்திருக்கிறார். இவர் விமரிசனத்தை நாம் ஏற்றுக் கொள்கிறோமா இல்லையா என்பது வேறு விஷயம். ஆனால், 'இதோ ஒரு விமரிசகர்' என்று சுட்டிக் காட்டுவதற்கு கோபுர உச்சியில் உட்கார்ந்திருக்கும் ஒரு விமரிசகர் வெங்கட் சாமிநாதன். இலக்கியம் மட்டும் அல்லாமல் - இசை, ஓவியம், நாடகம், சினிமா போன்ற பல துறைகளிலும் கால் பதித்து, அவைகளைப் பற்றியெல்லாம் விமரிசனம் எழுதுபவர். டெல்லியில் இருந்து வெளிவரும் 'எகனாமிக் டைம்ஸ்'பத்திரிகையில், இவர் கட்டுரைகளை அடிக்கடி பார்க்கலாம். டெல்லியிலுள்ள அவரது இல்லத்தில் சந்தித்தபோது அவர் அளித்த பதில்கள் இதோ:
எப்ப விமரிசனம் எழுத ஆரம்பிச்சீங்க? என்ன தூண்டுதல்?
விரிஆகணும்னு ஒண்ணும் திட்டம் இருக்கலை எழுதணும்னே கூட எண்ணம் இருந்ததில்லை. சின்ன வயசிலேர்ந்தே நான் நிறையப் படிப்பேன். பாடப் புஸ்தக எழுத்து மேல அப்பலேர்ந்தே ஒரு வெறுப்பும் அதிருப்தியும் இருந்தது. அப்ப பாட புஸ்தகங்கள்ல ரா.பி. சேதுப்பிள்ளை. மறைமலை அடிகள் இப்படித்தான சிலர் எழுதுவாங்க அன்பு கணபதின்னு ஒருத்தர் நிறைய எழுதுவார். அதையெல்லாம் படிக்கிறப்ப எனக்குத் தோணும். இவங்க அப்டி என்ன எழுதிட்டாங்க. இதிலயெல்லாம் என்ன இருக்குன்னு தூக்கிப் பேசறாங்க அப்படின்னு நாங்க சில மாணவர்கள் இதைப் பத்திப் பேசிப்போம். ஒண்ணும் விஷயமே இல்லைன்னு தோணும். அப்பல்லாம் மாணவர்கள் வகுப்பிலேயே உக்காந்து நிறையப் படிப்போம். விவாதிப்போம்.
முதல் தடவையா 1953-ல் ரகுநாதன் நடத்தின. 'சாந்தி' பத்திரிகையைப் பார்த்தேன். உடனே சந்தா கட்டி அதை வரவழைச்சுப் படிச்சேன். அப்ப எனக்குப் பிடிச்ச எழுத்தாளர்கள் அழகிரிசாமியும் ரகுநாதனும். சாந்திக்கும் முன்னாலேயே அவருடைய இலக்கிய விமரிசனம் புத்தகம் வந்தது என்று ஞாபகம். 1951-ல் என்று ஞாபகம் அதற்கும் முன்னால் 1948-லோ 1949-லோ அவர் ஓர் இரவு' அல்லது முதல் இரவுன்னு ஒரு புஸ்தகம் எழுதி அது தடை
செய்யப்பட்டு, ரகுநாதன் மீது வழக்கும் நடந்தது என்று ஞாபகம் அப்போ இருந்து அவர் பெயர் பழக்கமானது. அப்போது பாஸ்கரத் தொண்டைமான் இவன் என் தம்பியே இல்லேன்னு பிரகடனம் செய்ததும் இப்போ ஞாபகம் வரது.
புதுமைப்பித்தன்?
இல்லை. அவரை அப்ப தெரியாது. நாப்பத்தெட்டில நான் படிச்சிட்டிருக்கிறப்ப அவருடைய மரணச் செய்தி பேப்பர்ல வந்தது. அப்பதான் நான் அவரைக் கேள்விப்படறேன். அப்ப கல்கியில அவரோட *கடவுளும் கந்தசாமிப்பிள்ளையும் 'ங்கிற கதை பிரசுரமாயிருந்தது. அனுதாபக் குறிப்பும் இருந்தது. அந்தக் கதை எனக்கு ரொம்பப் பிடிச்சிருந்தது. ரொம்ப தமாஷா இருந்ததுன்னு ஞாபகம். அதுக்கப்பறம் அவரோட எழுத்த ரொம்ப நாள் கழிச்சுத்தான் படிச்சேன்.
ரகுநாதன் படைப்புகளைத் தொடர்ந்து படிச்சீங்களா?
0 ஆமா.ஆனைத் தீ, வென்றிலன் என்ற போதும். ஐந்தாம்படை எல்லாமே படிச்சது ஞாபகம் இருக்கு. வென்றிலன் என்றபோதும் அற்புதமான கதை ஆரம்பமே பிரமாதமா இருக்கும். சாந்தியில அவருடைய கட்டுரைகள் வரும். கல்கியை கடுமையாக விமரிசனம் பண்ணி எழுதியிருப்பார். இலக்கியத்தின் முக்கியத்துவம் பத்தி திட்டவட்டமா சொல்லியிருப்பார். இது எனக்கு ரொம்ப உற்சாகம் தந்தது. அட, நாம் நெனைக்கிற மாதிரியே ஒருத்தர் நெனைக்கிறாரேங்கிற சந்தோஷம் நம்ம நினைப்பு ஒண்ணும் என் தனிப்பட்ட வக்ரம் இல்லை, அதுக்கும் இடம் இருக்கு. அதை தைரியமா சொல்லலாம். என்னைப் போல இன்னும் வேற ஆட்களும் இருக்காங்க என்ற எண்ணம் ஏற்பட்டது. அதுதான் எனக்கு முதலில் தைரியம் தந்தது. இந்தச் சமயத்திலே அவருடைய இலக்கிய விமரிசனம் தொகுப்பும் வந்தது. ஆனால் அவர் பேரில் இருந்த இந்த ஆரம்ப பிம்பம் சில வருடங்களுக்குப் பின்னால் உடைந்து போயிற்று. 'தலைமறைவில், தன் வீட்டில் தங்கியிருந்த கட்சிக்காரனை. போலீஸ் பிடிக்காமல் தப்புவிக்க தன் குழந்தையை வாசல் நிலைப்படியில் அறைந்தாள் ஒரு தாய்" என்று ஒரு கதை எழுதினார். ரகுநாதன். 'சீ' என்று ஆயிற்று. கட்சிப் பிரச்சாரம் இவ்வளவு மோசமாலா போகும் என்று வெறுத்துப் போச்சு.
க.நா.சு.உங்களுக்குத் தூண்டுதலா இருந்ததா சொல்லியிருக்கீங்க?
ஆமா க.நா.சு. அதுக்கப்புறம் நிறைய எழுத ஆரம்பிச்சார். 1951-லே அதுவரை வந்த நாவல்களைப் பத்தி எழுதினார். 1956-லே தாட்'னு ஒரு பத்திரிகை டெல்லியிலேர்ந்து வந்தது. ராம்சிங்னு ஒருத்தர் நடத்தினார். அதிலே க.நா.சு. எழுதினார், பின்னாடி நானும் அதிலே நிறைய எழுதியிருக்கேன், சுதேசமித்திரன்லேயும் க.நா.சு ஆணித்தரமான கட்டுரைகள் எழுதினார். இதெல்லாம் நானும் எழுதலாம்ங்கிற நம்பிக்கையைத் தந்தது நம்ப கருத்து பெரும்பான்மை சமூகத்திலிருந்து பெரிய 'கல்விமான்'களிடமிருந்து எவ்வளவு மாறுபட்டதா இருந்தாலும் சொல்லலாம்கிற தைரியம் வந்தது.
உங்கள் முதல் கட்டுரையிலேயே உங்களுடைய பார்வை உருவாகி வலுவாக இருப்பது தெரியுது இல்லையா?
ஆமா. என்னோட ஆதாரமான பார்வையே அதுதான். அப்படித்தான் நாள் எல்லா துறைகளையும் பார்க்கிறேன். அது என்னன்னா, வெவ்வேறு துறைகள்லே தெரியற வீழ்ச்சி ஒரு சமூகத்தில ஒட்டுமொத்தமான அடிப்படையான குறை ஒண்ணு இருக்குங்கறதைத்தான் காட்டுதுங்கிறதுதான் அந்தக் குறை என்னங்கிற தேடல்தான் நான் எழுதுகிற எல்லாவற்றிலும் திரும்பத் திரும்ப வரும்
வெளி வேஷங்களையும் கபட நாடகங்களையும்
எழுத்தில் கோஜமாக வக்துவீடும் புனித உச்சாடனங்களையும் சுட்டிக் காட்ட
எனக்கு உரிமை உண்டு.
VEN
9
செல்லப்பா கூட உங்க உறவு எப்படி?
எழுத்து வரதுக்கு முன்னாடியே கலைமகள் போட்ட அவரோட ஒரு தொகுப்பை நான் படிச்சிருக்கேன். பிடிச்சிருந்தது. அவருடைய பெர்சனாலிட்டி எனக்கு எப்பவுமே பிடிக்கும். அந்தப் பிடிவாதம், ஒண்ணை செய்ய நினைச்சா செஞ்சு முடிக்கிற வெறியும் ஆவேசமும் அதெல்லாம் போக அவருடைய பரந்த பார்வை. அவருக்கும் எனக்கும் எவ்வளவோ அபிப்பிராய வித்தியாசங்கள் உண்டு. அந்த ஆரம்ப காலங்களிலும் கூட ரொம்ப ஆத்திரப்பட்டு கோபமாகக் கூட எழுதியிருக்கிறேன். பேசியிருக்கிறேன். ஆனால் அவர் ஒண்ணையும் பெரிசா நினைக்கலை. எல்லாரையும் எழுத வச்சார் என்னை. சிவராமுவை, ந. முத்துசாமியை. அது அவருக்கு ரொம்ப சந்தோஷமான விஷயம். அந்த குணம்தான் ஒரு பெரிய பத்திரிகை ஆசிரியனோட குணம்.
எழுத்தில நிறைய எழுதினீங்க இல்லையா? எதை வேணும்னாலும் எழுதிக்கோன்னார் செல்லப்பா சினிமா, டிராமா ஓவியம் எல்லாத்தப் பத்தியும் நான் எழுதினேன். பாருங்க நான் எழுதின பல
10
விஷயங்களில் செல்லப்பாக்கு ஈடுபாடு கிடையாது. மேலும் 'எழுத்து 'இலக்கிய விமரிசனத்துக்காக தொடங்கப்பட்ட இதழ். அதில இதையெல்லாம். விரும்பி, தடை சொல்லாமல் போடறது பெரிய விஷயம் இல்லையா?
நீங்க இலக்கியத்தை ஒரு தனியான அறிவுத்துறையா பார்க்கலை. கலாச்சாரத்தோட ஒரு பகுதியா பார்க்கிறீங்க. அதாவது இலக்கியத்தோட இயக்கம் உங்களுக்கு முக்கியமில்லை கலாச்சாரத்தை அறிய அது ஒரு வாசல் அவ்வளவுதான் இல்லையா?
( ஆமா.
ஒட்டுமொத்தமா சமூகத்தோட கலாச்சாரத்தை பார்க்கிறதுதான் என்னோட இயல்பு. அப்படித்தான் நான் வளர்ந்திருக்கேன். அப்படித்தான் நான் சிந்திக்க முடிகிறது.
ஓவியத்தையும் நாடகத்தையும் கூட
அப்படித்தான் பார்க்கறீங்க. ஆனால் இலக்கியத்துக்கு அதிக இடம் தர்றீங்க?
அப்படி தோணுதுன்னா அதுக்குக் காரணம் நான் இலக்கியத்தைப் பத்தி ஜாஸ்தியா பேசினேன்கிறதுதான் அதைப் பத்தித்தான் அதிகம் பேச முடிகிறது என்கிறதுதான் காரணம். ஏன்னா அப்ப பிற விஷயங்களைப் பத்தி பேச முகாந்திரங்கள் இல்லை. எதை வைத்துப் பேசுவது. Common reference points என்ன? இங்க அடிப்படைகள் இல்லை. சிறுகதையில வென்றிலன் என்றபோதும் மாதிரியான கதைகள் இருந்திச்சு. ஓவியத்தில். சினிமால அப்படி ஒண்ணுமே இல்லை. நான் ஒரு வார்த்தைய கருத்தைச் சொன்னா அதை வாசகனுக்கு புரிய வைக்க அவனுக்கும் பார்க்க கிடைக்க ஒரு படைப்பு இருந்தாகணுமே. பின்னாடி நாடகத்திலயும் ஓவியத்திலயும் பெரிய முயற்சிகள் வர ஆரம்பிச்சப்ப அதையெல்லாம் பத்திப் பேசியிருக்கேன்.
'பாலையும் வாழையும் கட்டுரையிலும் சரி, அந்தத் தொகுப்பிலயும் சரி தமிழ்நாட்டு கலாச்சாரம் அரிசோனா பாலைவனம் மாதிரின்னு கடுமையாத் தாக்கறீங்க. இங்க கத்தாழைதான் வளர முடியும்ங்கறீங்க? இந்த அபிப்பிராயம் எப்படி வந்தது?
0 நான் தமிழ்நாட்டுக்கு வெளியே வாழ நேர்ந்தது முக்கியமான காரணம். மத்த கலாச்சாரங்களை பக்கத்தில பாக்க நேர்ந்தது. இதெல்லாம் என்னை உடைச்சது. என்னை வளர்த்தது. ஒரு உதாரணம் சொல்றேன். நாடகத்துக்கு ஜீவித நியாயமே இல்லைன்னு நினைச்சவன் நான். நாடகத்திலே எல்லாமே ஒரு மையத்திலே ஒரு இடத்திலே குவிஞ்சாகணும். ஆனா காமிரா எங்க வேணும்னாலும் போகும். ஒரு காரணத்திலே. நினைச்ச நினைப்பிலே. காலத்தைக் கடக்கும். இடத்தைக் கடக்கும். மன சஞ்சாரங்களை பேசாமல் சொல்லும். ஆக, இனிமே நாடகம் எதுக்குன்னு நினைச்சேன். 1962-ல் நான் அல்காஷியின் நாடகத்த பார்க்கிறேன். எல்லா முன் அபிப்பிராயமும் விழுந்து உடைஞ்சது. நாடகம்னா என்னான்னு தெரிஞ்சது. வங்காள
சினிமா அப்பவே ஒரு தரத்தில் இருக்கும். உதாரணமா
BWEB
ஹிராகுட்டில் இருந்தபோது.
1950-லே ஒரு வங்க படம், 'கர்வபங்கம் னு ஒரு படம் பாத்த ஞாபகம் இருக்கு சரத்சந்திரர் கதை கண்ணன் தேவி நடிச்சது. நேரான கதை இயல்பான நடிப்பு. அலட்டாத சத்தம் போடாத நடிப்பு. யதார்த்தமான காட்சி அமைப்பு. பாட்டு கிடையாது. டான்ஸ் கிடையாது. சண்டை கிடையாது. ஒரு கதையை நேராக திரையில் சொல்லியிருக்கும். வங்காள மொழில அப்ப எல்லா படமும் பிரபலமான நாவல்களை ஒட்டித்தான் இருக்கும். வங்காளிகள் படம் பார்க்கணும்னு சொல்ல மாட்டாங்க. 'புத்தகம் பார்க்கப் போறோம்' (பொயி தேக்த ஜாபோ) என்பார்கள். காரணம் ஆரம்ப கால திரைப்படங்கள் பிரபலமான இலக்கிய ஆசிரியர்களின் கதைகளே படமாக்கப்பட்டன. பங்கிம் சந்திரர், சரத் சந்திரர், பிமல் மித்ரா கதைகள். இது இன்னைக்கு வரை தமிழ்நாட்டில் சாத்தியமில்லை. அப்புறம் பாதேர் பாஞ்சாலி வந்தது
அத மாதிரி ஓவியங்கள். அப்ப சி ஆர் மண்டி எடிட் பண்ணின இல்லஸ்ட்ரேட்டட் வீக்லி ஓவியங்களைப் பிரசுரிக்கும். கோபால் கோஷ், கல்யாண் சென். ஹூஸேன், குஜ்ரால், ஜமிணி ராய் ஓவியங்கள்லாம் வரும். நான் 1952-லே கல்கத்தா போயிருந்தபோது அப்போது அங்கு நடந்த தேசிய ஓவியக் கண்காட்சிக்குப் போனேன். அங்கே உசேன். கோபால் கோஷ், சதீஷ் குஜ்ரால், ஜஹாங்கீர் சப்வாலா எல்லோரும் வரைஞ்ச ஓவியங்களைப் பாத்தேன். அந்த ஒரிஜினல்களை முதன் முறையாகப் பார்த்தது எல்லாமே எனக்குப் பெரிய அனுபவம். ரொம்ப சந்தோஷம் தந்த அனுபவம். அச்சிலே பார்க்கிறதுக்கும் ஒரிஜினலை, அதன் கலரில் டெக்சரில், பிரஷ் ஸ்ட்ரோக்களில் பார்க்கிறதுக்கும் நிறைய வித்தியாசம். இதை எப்படி எழுத்தில் சொல்லி ஓவியத்தைப் பார்க்காதவங்களுக்குப் புரிய வைப்பது?
சந்தானராஜ் எல்லாம் அப்ப வரலியா?
i அப்ப இங்க தேவிபிரஸாத் ராய் சௌத்ரி இருந்தார் என்று நினைக்கிறேன். சந்தானராஜ் மாதிரி புது ஆட்கள் அப்ப வரலை. இங்க ஓவியமே இல்லை. 1953-ல ஹீராகுட்டில் 'ஆன் தி வாட்டர், பிரன்ட் வந்தது. மார்லன் பிரான்டோ நடித்தது, எலியா கஸான்தான் டைரக்டர். சினிமாங்கறது ஒரு கலைங்கிறது எனக்கு அப்ப அனுபவபூர்வமா உறைச்சது. இது போல wages of fear -னு ஒரு பிரெஞ்சுப் படம். இதையெல்லாம் editing-க்கு text book - ஆகப் பயன்படுத்துவார்கள் என்று பின்னால் தெரிந்தது.
எனக்குத் தோணினது இதுதான். வங்காளிகளுக்கு என்ன பாரம்பரியம் இருக்கு? ஒண்ணும் இல்லை. ஆனா நாம்? எவ்வளவு பெரிய பின்புலம் இது. அத வச்சுக்கிட்டு நாம் என்ன செஞ்சோம்? ஒவ்வொரு துறையிலயும் வறட்டு தேக்கம். மூடப் பெருமை. அதனாலதான் பாலைன்னு கடுமையா எழுதினேன்.
தமிழுக்கு சுயமான சிந்தனை மரபு இல்லை, ஆராய்ந்து பார்க்கும் மரபு இல்லை, நம்பிக்கை அடிப்படையிலான பார்வைதான் இருக்குன்னு எழுதியிருக்கீங்க?
நம்ம பழைய படைப்புகளைத்தான் பார்ப்போம்.
11
மூட பக்தி வேணாம். தொல்காப்பியம் தொட்டே மிக வெளிப்படையா அகில இந்திய கொடுக்கல் வாங்கல் இருந்திருக்கு. சம்ஸ்கிருத சார்பு இருக்கு. அதை தப்புன்னோ குறைன்னோ சொல்லலை. அதுதான் அறிவுத்துறைகளோட இயல்பு, கொண்டும் கொடுத்தும். வளர்றது. நாம கொண்டதில பெரும் பகுதி சிந்தனை மரபுகள், கலைச் சொற்கள் இதெல்லாம்தான்.
அரங்கேற்றம்கிற அமைப்பு இருந்திருக்கே? உண்மைதான். அங்க விமரிசனம் இருந்திருக்கலாம். ஆனால் அது கூட மொழி சார்ந்து, பொருள் சார்ந்துதான் இருந்திருக்கு. சிருஷ்டி என்கிற புதிர் பற்றி இல்லே. பழைய படைப்புகள் இங்க ஒரு வகையான சமூக சட்டங்கள் மாதிரி ஆகியிருக்கு. தமிழ் சமூகத்தை இயக்கிக்கிட்டிருக்க நம்பிக்கைகள் அப்படி அப்படி இருக்க பழைய படைப்புகளை வாழ்க்கையோட ஒப்பிட்டு பரிசீலிக்கிற மரபு ஏன் உருவாகலை. தொல்காப்பியர் எவ்வளவு புதிய விஷயங்களை தமிழுக்குக் கொண்டு வரார்! எவ்வளவு மரபுகளை மீறுகிறார்! எவ்வளவு புது மரபுகளை உருவாக்குகிறார். எவ்வளவு மீறல்களுக்கு, post-facto sanction தந்திருக்கார். அவர் ஒரு ஜைனர். இன்னிக்கு நாம் சுத்தத் தமிழர். நாம செய்யற காரியங்கள்லே, உருவாக்கற மொழியிலே தொல்காப்பியத்தையே மறுக்கிறோம். தொல்காப்பியருக்கு மாலை போடறோம். ஆக தொல்காப்பியத்துக்கு அப்புறம் கவிதையியல் ஏன் வளரலை? அங்கியே நின்னுட்டது ஏன்? புது அளவுகோல் இல்லை. அதனால பழைய படைப்புகளை சமகாலத்துக்கு ஏற்ப மறுவாசிப்பு செய்ய முடியலை. அதைத்தான் நான் சொல்றேன்.
வளர்ச்சிங்கிறது கருத்துக்கள் இணைவதன் மூலம், சிந்தஸிஸ் மூலம் வரக்கூடியது. இங்குள்ளதும் வர்ரதும் சேர்ந்து மூணாவதா ஒண்ணை உருவாக்கிறது ஒண்ணு வர்ரதே ஒரு பலவீனம், அல்லது இடைவெளி இங்க இருக்கிறதனாலதான்கிறீங்க.
[] இதோ பாருங்க. முதல்ல இங்க இருக்கிறத மறுபரிசீலனை செய்யனும். வருகிற எல்லாத்தையும் பரிசீலனை செய்யணும் அப்பிடித்தான் சிந்தஸிஸ் உருவாகும். நாம நாமதான் ஆனா தினம் குளிச்சாகணும். நம்ம மேலபடியற அழுக்கையும் நாமன்னு குளிக்காம இருக்கப்படாது. இது வெளியிலேயிருந்து வந்ததுன்னு சவாசிக்காம். சாப்பிடாம இருக்கப்படாது. ஒண்ணு ஒட்டாத்த வெளியே தள்ளணும். இன்னொண்ணு ஜீரணமாக்க நம்முடையதா ஆக்கிக்க வேண்டியது. ஒட்ட வைக்க வேண்டியது. அதான் ஆரோக்கியமானது. இங்க அந்த பரிசீலனையே இல்லியே, குருட்டுத்தனமான பின்பற்றல் இல்லையா இருக்கு. அப்ப, ஒண்ணு, புதிசா வருவதை முழுக்க தூக்கிப் போட்டுடுவோம். இல்ல அப்பிடியே வாங்கி வச்சுக்கிடுவோம். அதான் சொல்றேன்.
அப்ப போதுமான அளவு தத்துவார்த்த விவாதங்கள் இங்க நடக்கலைங்கறீங்களா?
நடந்திருந்தா நாம இங்க இப்பிடி இருந்திருக்க மாட்டோம். இங்க வெறுமே பின்பற்றல்தான் வேர் பிடிச்சது. வந்தது எல்லாம் அப்படியே நூற்றாண்டுகளா உக்காந்திருக்கு.
மாறுதல் இருக்கே. தமிழ் சமணமும் தமிழ் பௌத்தமும் மூலத்திலேர்ந்து ரொம்ப மாறுபட்டிருக்கே.
[] அடிப்படையான மாறுதல் இல்லை. ரொம்ப மேலோட்டமாத்தான். அது எந்த மதமும் தத்துவமும் எங்க போலாலும் அப்படி மாறும். அது வாழ்க்கை முறை உருவாக்கிற மாற்றம். அறிவார்ந்த விவாதம் நடக்கக் கூடிய ஒரு குழல் இன்னைக்காவது தமிழில் இருக்கா. மத்த மொழிகள்ல இருக்கிற மாதிரி? வெறுமே நம்பிக்கைகள்தானே இருக்கு? கையில் இருக்கிறதை தொடர்ந்து மறுபரிசீலனை செய்றது, புதிய விஷயங்களை வரவேற்று விவாதிக்கிறது. கோபதாபம் இல்லாத ஆரோக்கியமான விவாதம் இதெல்லாம் இருக்கா? நமக்கு இருக்கிறது தாழ்வுணர்ச்சி வெளியேயிருந்து ஒண்ணு வந்தா கும்பிடாது இல்லை புறக்கணிக்கிறது. எதிர் கருத்தை கோபத்தக் காட்டி அழிக்க நினைக்கிறது இதெல்லாம் என்ன? நம்ம பல்கலைக்கழக ஆட்கள் எப்படி புது விஷயங்களை வாங்கிக்கிட்டாங்க? மார்க்ஸியம் இங்க வந்து எப்படி மாற்றத்தத் தந்தது? இல்லை அதுக்கப்புறம் வந்து சேர்ந்த புதுச்சிந்தனைகள்வு என்ன மாற்றம் ஏற்பட்டது? ஒழுங்கா விவாதம் நடந்ததா முதல்லே? எதுவாயிருந்தாலும் அதை நமக்கேத்த மாதிரி கொச்சைப்படுத்தி மலினப்படுத்தி. தம்ம சொந்த அழுக்குகளையெல்லாம் அதுக்கேத்தி வைத்துக் கொள்வதில் நமக்கு இணை யாருமே இல்லை. லேபிள் மாத்திரம் புதுசு புதுசா போட்டுக்குவோம்.
இங்க ஒரு ஆரோக்கியமான கலைச் சூழலோ, இலக்கியச் சூழலோ கருத்துச் சூழவோ இல்லை.
நீங்க இலக்கியத்துக்கு உள்வட்டம்னு ஒண்ணு உண்டுன்னு சொன்னதை பலர் பலவிதமா சொல்றாங்க இப்ப. உயர் சாதியத்தான் உள்வட்டங்கறீங்கன்னு ஒரு தரப்பு; இல்லை உயர் வாக்கத்தை சொல்றீங்கன்னு ஒரு தரப்பு.
அது திரிச்சுப் பேசறது. வேணும்னே சொல்றது. எல்லாருக்கும் அது தெரியும் எல்லாத்துக்கும் அத்துக்குரிய உள்வட்டம் உண்டு ராஜேஷகுமார் நாவலுக்கும் சரி மௌனி கதைக்கும் சரி ஆதிமூலம் ஓவியத்துக்கும் - ஜெயராஜ் ஓவியத்துக்கும் தனித்தனி உள்வட்டம் உண்டு பாருங்க குறுந்தொகை பத்தி ஒரு
அபிப்பிராயத்தை யார் சொல்ல முடியும்? அவனுக்கு தமிழ் கவிமரபு தெரிஞ்சிருக்கணும் மத்த சங்கப் படைப்புகளை அவன் படிச்சிருக்கணும் இல்லியா? எட்டு கோடி தமிழர்கள்ல எட்டாயிரம் பேர் தேறுவார்களா? அவங்கதான் குறுந்தொகையோட உள்வட்டம் அவங்கதான் குறுந்தொகை பத்தி தமிழ் சமூகத்தோட மதிப்பீட்டை உருவாக்கித் தராங்க. ஜனநாயக முறைல ஓட்டுப் போட்டா குறுந்தொகைய பெரிய இலக்கியம்னு தேர்வு செஞ்சாங்க? எட்டுக் கோடி பேரும் படிக்கலைங்கிறதுக்காக குறுந்தொகைய தூக்கிப் போட்டுடலாமா? குறுந்தொகையை எல்லாரும். படிக்கலாம். ஒண்ணும் தடையில்லை. அது எட்டு கோடி பேருக்கும் சொந்தம்தான். ரே படம்னாலும் சரி ஆதிமூலம் ஓவியம்னாலும் சரி. அது ஒரு மரபின் தொடர்ச்சியா நின்னுட்டுப் பேசுது. அந்தத் தொடர்ச்சி தெரிஞ்சாகணும் அது பிற படைப்புகள் உள்ள சூழல்ல நின்னுட்டு பேசுது. அந்தச் சூழல் தெரிஞ்சாகணும் இல்லியா. அப்ப அதை அணுக நீங்கதான் உங்களை தயார் படுத்திக்கணும். இதில என்ன சிக்கல் இருக்கு? தர்க்கம் பண்ண என்ன இருக்கு? உலகத்துல ஒரு இடத்திலயும் இது மேல தர்க்கம் கிடையாது. நான். முன்னாலேயே சொன்னேனே. எதைச் சொன்னாலும் எந்தச் சிந்தனையானாலும், அதை நமக்கு ஏத்த மாதிரி கொச்சைப்படுத்தினால்தான் நமக்கு சௌகரியமா இருக்கு கொச்சைப்படுத்துறது மாத்திரமல்ல. அதிலே. தன்னோட அழுக்குகளையும் சேர்த்துக்கணும், நான் உள்வட்டம் என்கிறதை, ஒருத்தன் தன்னை தகுதிப்படுத்திக் கொள்கிறதைப் பற்றிப் பேசினேன். இதில் உயர் வர்க்கம் காண்கிறது யார்? நம்மூர் கொச்சை முற்போக்கு, உயர் சாதி காண்கிறது யார்? சாதி வெறியன்தான். கார் ஓட்டத் தெரிஞ்சவன்தான் காரை ஓட்டலாம் என்றால், அதில் உயர் சாதி எங்கே வந்தது. உயர் வர்க்கம் எங்கே வந்தது?
அப்ப கைலாசபதி, வானமாமலை எல்லாம் ஏன் இதை எதுத்தாங்க?
வெறும் பாலிடிக்ஸ் வேற என்ன? அப்ப அவங்க சார்ந்திருந்த கட்சிக்கு விசுவாசமா அப்படிச் சொன்னாங்க. இரண்டு பேருக்கும் இலக்கிய உணர்வு, கலை உணர்வு கிடையாது. வானமாமலை, கட்சியை விஸ்வாசித்தவர் நல்ல மனிதர். கட்சியால் கெட்டவர். ஆனால் கைலாசபதி நேர்மையற்ற careerist. கட்சியை தன் முன்னேற்றத்திற்காகப் பயன்படுத்திக் கொண்டவர். வேறு இடங்களில், சைவ சித்தாந்தத்துக்கு தாவணும்னு தேவை ஏற்பட்டா. இவருக்கு தெரிஞ்ச. சோவியத்
துண்டுப் பிரசுர மார்க்ஸை அம்போ என்று கைவிட்டு விடுவார். ரகசியமாக. இன்னொரு இடத்தில் ஜாதியை வைச்சு அடிக்கணும்னா அதையும் செய்வார். அப்போதான் சைவவேளாள பிள்ளைமாராக, ஹரிஜன எழுத்தாளனை எப்படி நடத்த வரும் என்கிறதை நினைப்பில் கொள்ள மாட்டார். இந்தக் சுசடுகள் எல்லாம் வானமாமலையிடம் கிடையாது விசுவாசமான கட்சி ஊழியர். நாட்டுப்புற இயலில் உண்மையாகவே ஈடுபாடுள்ளவர். போகட்டும், ஆமாம் கம்யூனிஸ்ட் கட்சியை avant garde என்று லெனின் சொன்னாரே. அதுக்கு என்ன அர்த்தம்? அதிகார வர்க்க மேலாண்மைன்னு அதுக்கு பாஷ்யம் சொல்லலாமா?
உங்க விமரிசன அளவுகோல் என்ன?
i என் சுய அனுபவம்தான் என் பார்வைதான் என் அளவுகோல்,
இன்னைக்கு வந்திருக்கிற புதுமுறை விமரிசன மரபுகளைப் பத்தி என்ன நினைக்கிறீங்க?
பழைய யாந்திரிக மார்க்ஸிய விமரிசனங்களுக்கும். இதுக்கும் பெரிய மாறுதல் ஏதும் இல்லைன்னுதான் பேடுது. அவங்க அரசியலையும் சமூகவியலையும் முன்னிறுத்தினாங்க. இவங்க மொழியியலை... அப்பப்போ என்னமோ ஒண்ணு ஒவ்வொரு சமயத்திலேயும். கொண்டு வர்ற எல்லா லேபிளும் 'விஞ்ஞானபூர்வமானது'தான். 'இது வரைக்கும் உள்ள, இதற்கு முன்னால் இருந்த மற்றெல்லாத்தையும். இந்த கரண்ட் லேபின் அடிச்சுப் போட்டுடுது ஏரியல், ஸர்ஃப், ரின் (Aerial,Surf, Rin) விளம்பரம் எல்லாம் இப்படித்தான் வருது. இந்த வார Super soaker aerial, & விளம்பரம் போன வாரம் டமாரம் அடிச்ச Green aerial - ஐப் பத்தி மூச்சு விடறது கிடையாது. ஆக இந்த லேபிள் அடுத்த 'விஞ்ஞானபூர்வமான'வேறு லேபிள் வர்ற வரைக்கும் இருக்கும். என்னோட பிரச்சினை ஒரு இலக்கியப் படைப்பு, ஏன் அப்படி இருக்கு இன்னொண்ணு ஏன் இல்லை - இதுதான். இந்தக் கேள்விக்கு நவீன விமரிசனம் புதிசா ஒண்ணையும் சொல்லலை. தமிழ்ல வெறுமே பரபரப்புக்காகத்தான் இதையெல்லாம் கொண்டு வராங்க. இந்த தமிழவனையே பாருங்க. அவர் எவ்வளவு இடம் மாறியாச்சு. முதல்லே மார்க்ஸியம். அப்புறம் சர்ரியலிசம், அப்புறம் ஸ்டரக்சுரலிசம் அப்புறம் இப்ப போஸ்ட் மாடர்னிசம் இருக்கிறதில் புதிசா இருக்கிறதப் பத்தி பேசணும், மத்தவங்களை பழசா
போயிட்டீங்கன்னு சொல்லணும், அதில் ஒரு திருப்தி: அவ்வளவுதான். இப்ப அவருக்கு சில சீடப் பிள்ளைங்க வேற எல்லாம் கட்சி செயல்பாடு மாதிரி, தமிழ்நாடு பூராவும் மறியல், கடை அடைப்பு நடக்கற மாதிரி ஒரே சமயத்திலே, ஒரே கூச்சல், ஒரே கோஷம். ஒரே மாதிரி பாஷையிலே பல இடங்கள்லேயிருந்து கிளம்பும்.
தமிழ்ல சில விமரிசகர்கள், தரப்படுத்தல்ங்கிறது. அதிகாரத்துக்காக செய்யப்படறது,அது தப்புங்கிறாங்க. ஒடுக்கப்பட்ட மக்கள் ஒடுக்கும் மக்களோட தரப்பிரிவினையை ஏற்க கூடாதுங்கிறாங்க?
தரப்படுத்தல் செய்யக் கூடாதுன்னா அது முடியாத காரியம். எல்லாரும் அதைச் செஞ்சுக்கிட்டேதான்
13
இருக்கிறாங்க. எனக்கு ஒரு பமைப்பு இன்னயின்ன அனுபவங்களைத் தந்தது இன்னொண்ணு நரமை இதை நான் எழுதறேன். ஏன் தரலைன்னு யோசிக்கிைேன இது அதிகாரம்னா இருந்துட்டுப் போகட்டும் எனக்கு வேற வழி கிடையாது. அது சரி. இது அதிகாரம். கூடாது என்று சொல்கிறதே. அதிகார மனப்பான்மைதானே. ஒரு அதிகாரத்தை மறுத்து இன்னொரு அதிகாரத்தை சிம்மாசனமேற்றுவதுதானே? மாலை போடத சிலை' மாறினா. படம் மாறினா, விக்கிரஹ விநாசன் ஆயிட முடியமா? தரப்பிரிவினை இல்லாம ஒரு நிலை இல்லை. ஒரு தரப்பிரிவினை ஏற்க முடியாதவங்க இன்னொண்ணை உருவாக்கறாங்க. உருவாக்கட்டும். அது அவங்க பிரச்சினை நான் சொன்ன மாதிரி இதெல்லாம் ரொம்ப பொசனல்தான். அவரவர் பார்வையைப் பொறுத்தது. எல்லாவற்றுக்கும் இடம் உண்டு, பரஸ்பர சம்வாதம். விவாதம் நடக்க வேண்டும். அதில்லாது இது அதிகாரம் என்று சொல்வது. இன்னொரு பார்வையை அனுமதிக்க மறுக்கும் பாஸிஸம்.
இலக்கியத்தைப் பற்றி நீங்கள் மதிப்பிடும்போது அதன் Poetic reality-க்கு முக்கியத்துவம் தருகிறீர்கள் (ஜானகிராமன் - மலர் மஞ்சம் - கோபுரத்தின் மீது உட்கார்ந்திருக்கும் காக்கை பற்றி நீங்கள் சொன்னது) Analytical reality-யைப் பூரணமாக மறுக்கிறீர்கள் என்றும் படுகிறதே?
இலக்கியத்தில் analysis எங்கு வருகிறது என்பது எனக்குத் தெரியாது. ஆகவே அதை மறுப்பது பற்றியும் எனக்குத் தெரியாது. உதாரணமாக கோபுரத்தின் மீது உட்கார்ந்திருக்கும் காக்கை இதை Poetic reality என்கிறீர்கள். Analytical reality-யை மறுப்பது என்கிறீர்கள். இந்தக் காட்சி,அனுபளத்தில் கவிதையின் ஜீவன் கொண்டது. நாவலில் இக்காட்சி வரும் சந்தர்ப்பம். highly charged emotional drama. மௌனமாக நிகழ்ந்தேறுகிறது அப்படி நிகழ்வதுதான் இயல்பு. வாழ்க்கை உண்மை. அதோடு அது நிகழ்ந்த பின் கிடைக்கும் தீர்வு, நடப்புண்மையும். அதன் ஒரு பக்க சோகமும். ஒரு பக்க absurdityயும், பின் என்னதான் நடந்தாலும் வாழ்க்கை நடந்து கொண்டுதான் இருக்கிறது. சோகமும் அபத்தமும் மறக்கப்பட்டு விடுகின்றன. வாழ்க்கையும் அதன் லட்சியங்களும், கோபுரம் போன்றவை. என்றைக்கும் உயர்ந்தவை வானைத் தொட எழும்பி நிற்பவை. சமயங்களில் காகங்களும் உட்காரும். அதே போல சில நிகழ்ச்சிகளும் நிகழும். ஆனால், எப்படி காக்கைகள் உட்காருவதற்காக கோபுரங்கள் எழுப்பப்படவில்லையோ. அதே போல சில சமயங்களில் நிகழ்ந்து விடும் நிகழ்ச்சிகள் வாழ்க்கையை ஸ்தம்பித்து விடச் செய்வதில்லை. அதன் சக்கரங்கள் கழன்று கொண்டே முன் சென்று கொண்டே இருக்கும் என்பதெல்லாம் அந்த கணநேர high drama-வை அந்தக் காட்சியின் visual poetry யைப் பற்றி நினைத்துப் பார்க்கும்போது தோன்றும்.
எனக்குத் தோன்றியதைச் சொன்ளேன். ஒரு அர்த்தத்தில் இது ஜானகிராமன். இது தஞ்சை மண் என்பதற்கும் மேலாக, இதுதான் நானும் என்று கூட இருக்கலாம். நான் என்னையே படித்துக் கொள்கிறேன் என்று கூட இருக்கலாம். இதற்கெல்லாம் நான் எந்த சித்தாந்தத்தையும். கட்சியையும் கொள்கையையும் துணைக்கழைக்க முடியாது. இது என் பார்வை. என் அனுபவம். இதில் எதை முக்கியப்படுத்துகிறேன். எதை மறுக்கிறேன் என்று சொல்வது? இதில் கவிதை, நாடகம், வாழ்க்கை நடப்பு, மனித மன சஞ்சலங்கள். தத்துவார்த்தப் பார்வை. நம்மைக் கட்டுப்படுத்தும் வாழையடி வாழையான மரபுகள் எல்லாம் ஒன்றிணைந்த ஒன்றேயான, இன்னதுதான் என்று மற்றதை விலக்கி தனிப்படுத்தி define செய்ய முடியாத ஒரு முழுமையாக எனக்குப் படுகிறது. இப்படித்தான் நான் படிக்கிறேன் அனுபவிக்கிறேன். அதைச் சொல்கிறேன். இது என்ன 'இஸம்?
விவாதங்களில் நீங்கள் பல சமயம் நேரடித் தாக்குதல்களில் (கிண்டல் செய்வதும் உண்டு) இறங்குகிறீர்கள். இது விவாதங்களுக்கு இருக்க வேண்டிய சுமுக நிலையை இல்லாமல் செய்து விடுகிறது. பதற்றத்தைப் புகுத்தி விடுகிறது. உங்கள் கருத்துக்கள் சரியான முறையில்
விவாதிக்கப்படாமைக்கு இது காரணம் அல்லவா?
நான் நேரடித் தாக்குதல்கள் செய்தது கிடையாது. என்னை விரோதியாகப் பார்க்கிறவர்கள். என் கருத்துக்களால் உதைபடுகிறவர்கள், என் கேள்விகளுக்குப் பதில் தர இயலாதவர்கள் இப்படிச் சொல்கிறார்கள். இவர்கள்தான் என் கருத்துக்களை என்றும் அப்படியே மேற்கோள் தந்து எதிர்கொள்ளாதவர்கள். என் கருத்துக்களை தங்கள் வார்த்தைகளில் திரித்து, கொச்சைப்படுத்திச்சொல்லி, பின் நான் தாக்கியதாகச் சொல்பவர்கள்.
மனித நேயத்தைப் பற்றிக் கதை எழுதுகிறவன் மனித நேயம் கொண்டவனாக வாழ்க்கையில் இருக்க வேண்டும். பாட்டாளிக்காக உருகுகிறவன். வாழ்க்கையில் நேர்ப்படும் பாட்டாளியின் அப்போதைய துயரைத் தீர்க்கத் தான் ஏதாவது செய்ய வேண்டும் சாதி ஒழிப்பு பற்றிப் பேசுகிறவன் சாதி
உணர்வு அற்ற மனிதநேயம் கொண்டவனாக இருக்க வேண்டும். இவற்றில் எல்லாம் அவன் உணர்வுகள் மிகத் தீவிரமாகக் கொந்தளித்திருக்க வேண்டும். இவை எதுவும் அவனிடம் இல்லாது, அவன் பேச்சும். எழுத்தும் அவனது ஆத்மார்த்தத்திற்கும் வாழ்க்கைக்கும். நேர் எதிரானதாக இருப்பின் அவன் எழுத்து கலையாக முடியாது. இதனால்தான் கட்சி சார்ந்த சித்தாந்தம். உருவாக்கிய, வெளியில் இருந்து பெற்ற எதுவும் இலக்கியமாகவில்லை. பாரதி - அவன் எங்கிருந்தும் கற்கவில்லை. எந்தக் கட்சியும் அவனைப்
பணிக்கவில்லை. எதையும் அவன் கொள்கையாகப் பெறவில்லை. அரசியலிலும் சரி, சமூக மாற்றத்திலும் சரி. இலக்கியம், சங்கீதம், மொழி எதிலும் அவனது பேச்சும். எழுத்தும் அவனது உள்ளார்ந்த மனித நேயத்திலிருந்து பெற்றதுதான். 'காக்கை குருவி எங்கள் ஜாதி ஒரு கோஷம் இல்லை. காக்கைக்கும் குருவிக்கும் மனிதனுக்கும் உள்ள உறவை ஜாதி என்கிறான். அவன் காலத்தில் இருந்த ஆங்கிலேய அரசு எதிர்ப்பின் உக்கிரத்திலும், குற்றம் அறியாத வெள்ளைக்கார குழந்தைகளும், தாயும் சுட்டுக் கொல்லப்பட்டதைக் கண்டித்தான். ரஷ்யப் புரட்சியை வரவேற்ற முதல் இந்தியக் கவி அவன். லெனினின் வன்முறையைக் கண்டிப்பதிலும் முன் நின்றவன் அவன் ரஷ்ய சாம்ராஜ்யம் உடையும் வரை, அதற்கிருந்த ஆதரவு வற்றும் வரை அவன் காத்திருக்கவில்லை. இப்படி அவன் வாழ்க்கையையும். எண்ணங்களையும் எழுத்துக்களையும் ஒன்றாகப் பார்க்க முடியுமானால், இன்று என் கண் முன் நடக்கும் வெளி வேஷங்களையும் கபட நாடகங்களையும் எழுத்தில் கோஷமாக வந்துவிடும் புனித உச்சாடனங்களையும் சுட்டிக்காட்ட எனக்கு உரிமை உண்டு. இது என் உரிமை என்று அல்ல. இதுதான் நியாயம். கலை நியாயம் இலக்கிய நியாயம். எனது இந்தச் செயல்பாடு அனுமதிக்கப்பட்டு விட்டால், இது மரபாகி விட்டால், இவர்கள் வேஷங்கள் கலைந்து சிறுமைப்பட்டுப் போவார்கள். இதில் நிறையப் பேர் பாதிக்கப்படுகிறார்கள். ஆகவே அவர்களுக்குள் எத்தனை விரோதங்கள் இருந்தாலும், இந்த விஷயத்தில் அவர்கள் ஒன்று சேர்ந்து விடுகிறார்கள் என்னை எதிர்க்க
ஒரு உதாரணம். அல்லது சில கேள்விகள். படைப்பை மட்டும் பார். படைப்பாளிக்கும் படைப்புக்கும் சம்பந்தமில்லை. சம்பந்தப்படுத்துவது personal தாக்குதல் ஆகும் என்பவர்கள் (இந்த அபத்த மூட்டை தமிழ்நாட்டைத் தவிர வேறு எங்கும் செல்லுபடியாகாது) புதுமைப்பித்தன் தன் மனைவிக்கு எழுதிய அந்தக் கடிதங்கள் பிரசுரமானதை ஏன் கண்டிக்கவில்லை? ஜீவா, அகிலன், புதுமைப்பித்தன். பாரதி, பாரதிதாசன் இப்படி எண்ணற்ற சுயசரிதைகள், வாழ்க்கைச் சரிதைகள் வெளியானபோது என்ன செய்தார்கள்? ஏன் உலகத்திலேயே, எழுத்தாளர்கள் கவிஞர்கள், ஓவியர்களின் வாழ்க்கை சரிதங்களில் அவர்கள் நம்பிக்கைகள். கோட்பாடுகள் துருவித் துருவி ஆராயப்படுகின்றன? தமிழ்நாட்டில் எந்த மடத்தனமான நிலைப்பாடும். கட்சி சார்பில் குழு சார்பில் வைக்கப்படுமானால் அது செல்லுபடியாகிறது. பலம் பெறுகிறது. அந்த மடத்தனங்கள். மடத்தனங்கள் என்று வாதிக்கப்பட்டால் அது personal தாக்குதல் ஆகி விடுகிறது.
கட்டுரைகளைப் பார்க்கலாம். மேலும் கிட்டத்தட்ட இருபது பெயர்கள், வண்ணதாசன், ஜெயமோகன். சி வை. தாமோ தரம் பிள்ளை, கால்டுவெல், சா. சுந்தசாமி, எஸ்.வி. ராஜதுரை, பூர்ணலிங்கம் பிள்ளை இப்படி (ஞாபகமிருப்பவற்றைச் சொல்கிறேன்) பல பெயர்கள் நான் சொல்வி கட்டுரை எழுதப் பணிக்கப்பட்டவர்கள் இவர்களைப் பற்றி நன்கு அறிந்தவர்கள். உடன் எழுதக் கூடியவர்கள் எழுதவில்லை. ஏன் எழுதவில்லை? இலக்கியக் கடமை, தெரிந்தவர்கள். நண்பர்கள் இவர்களைப் பற்றி எழுதும் நட்புக் கடமை - அதைப் பற்றிய உணர்வே இல்லை. இதில் மு.கு. ஜகந்நாதராஜாவைப் பற்றி எழுதிச் சேர்க்க முடியாது போனது எனக்கு மிக வருத்தம்.
சரி. நான் என் கருத்துக்களைச் சொல்கிறேன். அது எப்படி personal attack ஆகும். இவர்கள் என்னிடம் நடந்து கொண்டது எப்படி? நான் இவர்களிடம் நடந்து கொள்வது எப்படி? ஜெயகாந்தன் கந்தசாமி, அசோகமித்திரன் இவர்கள் விரோத நடவடிக்கைகளில் ஈடுபட்டிருந்த அப்போதே. அந்த வெட்பக் கொடுமையிலேயே கூட, இவர்கள் பற்றி என் objective ஆன, சாதகமும் பாதகமும் ஆன கருத்துக்களைச் சொல்லியிருக்கிறேன்.
என் கருத்துக்கள் சரியான முறையில் விவாதிக்கப்படவில்லை. என்றுமே விவாதிக்கப்படாது. ஏனெனில், தான் சொல்பவை, அநேகரது. பெரும்பான்மையினது பொய்களை வெளிப்படுத்துகிறது என் செயல் இலக்கிய கொள்கையாகி விடுவதைத் தடுக்க வேண்டும். ஏதோ குற்றம் சாட்டித் தூக்கிலிடு? 61-லிருந்து இன்று வரை, என் கருத்துக்கள் அதன் அடிப்படையில் பார்வையில் மாறாதவை. அவை விகசித்துள்ளன தமிழ் இலக்கிய உலகில், நான் ஒருத்தன்தான் எனக்கு மாறான கருத்துக்களைக் கொண்டவரை என் புத்தகங்களுக்கு முன்னுரை எழுத அழைத்திருக்கிறேன். நான் என் எழுத்துக்களை தொகுக்கும்போது பழைய அச்சுப் பிழைகளைக் கூட திருத்தாமல் அப்படியே தொகுத்திருக்கிறேன். மற்றவர்கள் அநேகர் ஒன்று தம் பழைய எழுத்துக்களைப் பற்றி பிரஸ்தாபிப்பதே இல்லை. சிலர் அவற்றை திருத்தி இன்றைய தேவைகளுக்கு ஏற்ப மாற்றி வெட்டி, திருத்தி சுருக்கி பிரகணிக்கிறார்கள், பிக்காஸோ எண்ணற்ற மாறுதல்களை அடைந்தவன் அது அவனது பரிணாம வளர்க ன் எதையும் மறைக்கவில்லை. தடுக்கவில்லை. எதற்கும் வெட்கப்படுவதில்லை. எல்லாம் அவனது ஒரே ஆளுமையின் விகசிப்புகள் இங்கு கட்சித் தாவலுக்கும். சுபட நாடகத்திற்கும் நாக்கை புரட்டிப் புரட்டி பேசுதலுக்கும், இயல்பான வளர்ச்சிக்கும் வித்தியாசம் தெரிவதில்லை. சம்பந்தப்பட்டவர்களுக்குத் தெரியும். ஆனால் அவரும் கண்டு கொள்வதில்லை. மற்றவர்களும் கண்டு கொள்வதில்லை. காரணம் கண்டு கொள்வது. அவர்களுக்கும் ஆபத்தைக் கொண்டு சேர்க்கும் *
உங்களுக்கு மத, ஜாதி நம்பிக்கை உண்டா?
இந்த மாதிரி கேள்விகளுக்குத் தமிழ்நாட்டில் அர்த்தமே இல்லை எனக்கு கிடையாது. ஆனால்
இப்படிச் சொல்வது உண்மைதானா என்பதை என வாழ்க்கையில், பேச்சில், எழுத்தில், உணர்வுகளில் செயல்பாடுகளில் ஆதாரமும் சாட்சியமும் கண்டு ஏற்றுக் கொள்ளவோ மறுக்கவோ யாருக்கும் அக்கறை இல்லை. நான் பிறந்த ஜாதியின் காரணத்தாலேயே என்னை பார்ப்பன வெறியன் என்று பட்டை குத்தி ஜன்னலுக்கு வெளியே தூக்கி எறிவதுதான் நடப்பது இப்படிச் செய்பவர்கள் செயல்களையும் அச்செயல்களைத் தூண்டிய உணர்வுகளையும் பார்த்தால். அவர்கள். தாம் தப்பித்தவறிப் பிறந்த பார்ப்பனரல்லாத ஜாதியே அவர்களது ஆதார மூலதனமாவதையும், அவர்கள் செயல்கள், உணர்வுகள் எத்தகையதாக இருந்தாலும், அவர்கள் தாம் தாக்கத் தேர்ந்தெடுக்கும் எவருக்கும் ஜாதி வெறிப்பட்டை குத்தும் தகுதியுடன் பிறந்தவர்களாகக் கருதிக் கொள்வதையும், மற்றவர்களால் கருதப்படுவதையும், இதில் எல்லோரும் ஒரு trade union-னாக செயல்படுவதையும் பார்க்கலாம். இதுதான் நடப்பது. யாரையும் 'உமக்கு ஜாதி மதத்தில், நம்பிக்கை உண்டா?' என்று கேட்க வேண்டியதில்லை. தன் ஜாதிப் பற்றையும், தன் மேல்ஜாதி துவேஷத்தையும் வைத்தே பிழைப்பு நடத்துபவர்கள் எனக்கு நம்பிக்கை இல்லை' என்றுதான் சொல்வார்கள் அவர்களது வாழ்க்கையை ஆராயப் புகுந்தால், இருக்கவே இருக்கிறது 'பெர்ஸனல் தாக்குதல் குண்டாந்தடி.
தமிழ்ல உங்களுக்கு பிடிச்ச எழுத்தாளர் யார்?
மௌனீ, புதுமைப்பித்தன். லா.ச.ரா. ஜானகிராமன். புதுமைப்பித்தன் கதையை இப்பக் கூட படிச்சிட்டிருந்தேன் ஒரு இடம் வருது. ஒரு கொழந்தை வெள்ளிக் கொலுசு போட்டுட்டு ஓடைக்கரையோரம் உக்காந்து தண்ணியில காலைவிட்டு ஆட்டறது. சூரிய வெளிச்சம் கொலுசு மேலே பட்டுப் பட்டுத் தெறிக்கிறது. ''கால் தண்ணிக்குள்ளேர்ந்து வெளியே வர்றதுக்காக சூரியன் காத்திருக்கிறான். சூரியனா இருந்தா என்ன குழந்தையோட பாத தரிசனத்துக்கு தவம் கெடந்துதானே ஆகணும்' கிறார் புதுமைப்பித்தன். இதைப் படிக்கிறப்போ. ஆளை உலுக்கி எடுக்கிற ஒரு பரவசம் இதெல்லாம் உட்கார்ந்து யோசிச்சு எழுதற விஷயம் இல்லே. இதைத்தான் உள்ளொளி, தரிசனம்கிற வார்த்தைகள்ளே சொல்கிறோம். நினைச்சுப் பார்க்கிறப்போ, இதை எழுதறப்போ புதுமைப்பித்தன் அந்த க்ஷணத்திலே, ஒரு ரிக்வேத ரிஷியா. இல்லே ஒரு சித்திரா, பிரபஞ்ச தரிசனத்தை வேதப் பாடல்களாக தந்த மகாபுருஷனா தெரியறார். பிரபஞ்சம் முழுவதையும், தேவனா உருவகித்த சூரியனையும் குழந்தையின் தன இயல்பில் விளையாடும் காலடிக்குக் கொணர்ந்து இணைத்து விடுகிறார். இங்கே எந்த விமரிசனமும் தோத்துப் போகும். அருபந்தான் பெரிசு. அது ஃபிக்கலைன்னா. உனக்கு தமிழும் தெரியாது. கண்ணும் கிடையாது மன்ஸும் கிடையாது. ஏதோ ஒரு லேபிள் பண்டித்தனமதான் உனக்கு லபிச்சது சொல்லிக் காட்டியோ தர்க்கம் பண்ணியோ அதைத் தந்துட முடியாது. அதான் என்னைப் பொறுத்தவரை இலச
லக்கிய அனுபலமங்கிறது. அதைத்தான் தேடறேன். அதைப் புரிஞ்சுக்கத்தான எப்பவும் முயற்சி பண்றேன்.
சந்திப்பு: கெ.வி.
படங்கள்: ஓம் சுப்பிரமணியம்