A CLOUD IN TROUSERS - Vladimir Mayakovsky
Your thought 
musing in those brains of oatmeal 
like a bloated functionary on an oily sofa 
I 
You think I'm crazy? It's malaria? 
It happened. 
It happened in Odessa. 
"See you at four," Maria said. 
I'll mock it to death with a dripping shred of 
my 
heart 
and nourish my biting contempt, 
No gray hair in my soul, 
no doddering tenderness. 
I rock the world with the thunder of my voice, 
strolling, looking good 
twenty-two. 
Sensitive ones, 
your love is a violin solo, 
cruder ones use a drum. 
But you can't be like me, 
inside out, all lips. 
Come out and learn, cambric-prim officialdom 
of the angelic leagues! 
You too, ladies, thumbing your lips like a cook his cookbook. 
Eight. 
Nine. 
Ten. 
Then the twilight 
spun around from the window 
and stomped off into nightmarish darkness, frowning, 
decemberish. 
Behind its dilapidated back, 
snickering candelabras. 
You wouldn't recognize me, 
a sack of gristly meat, 
moaning, writhing. 
What can such a jerk want? 
A lump's desires are infinite! 
Who cares 
if I'm made of bronze, 
if my heart is lined with iron? 
At night I only want 
to muffle my clang 
in soft woman. 
And so, 
huge, 
I hunched by the window, 
my forehead melting the glass. 
Love, no or yes? 
And what kind, 
big or teeny? 
From my body how could it be big? 
It would have to be a quiet little lovelet 
that's shy of noisy traffic, 
that loves horse-tram bells. 
On and on, 
my face muzzling 
the rain's pocked face, 
I wait, 
drenched by the city's splashing surf. 
Midnight races, 
grabs, 
stabs, 
get rid of him! 
The twelfth stroke fell, 
a chopped-off head. 
Gray raindrops on the windowpanes howling, 
a heap of grimaces, 
like all the gargoyles of Notre Dame 
in concert. 
th 
That's it! 
The hell with her. 
I'll yell till my mouth busts. 
Quietly, 
I heard 
a nerve 
twitch like a sick man hopping out of bed; 
at first 
it barely stirred, 
then pattered around, 
uneasy, 
strict; 
then a few more, 
tap dancing 
frantically. 
The first floor ceiling crashed. 
Nerves! 
Big, little, 
millions! 
Galloping like mad 
till their knees give! 
Through the room, night oozed on and on, 
ooze the heavy eye can't heave out of. 
The hotel doors 
suddenly banged, chomping unevenly. 
In you rushed, 
sharp as "Here!" 
torturing your suede gloves 
you said, 
"Guess what? 
I'm getting married.” 

Go get married. 
Big deal. 
Who cares? 
I'm perfectly calm, pulse: 
zero. 
Remember 
you used to say, "Jack London, 
money, 
love, 
sex. 
" 
I only saw 
a Giaconda 
that had to be stolen! 
You were stolen. 
I'll gamble for love again, 
my brows a fiery arch. 
So what! 
Hobos can live 
in burnt-out houses. 
You mock me? 
"A beggar has no money, 
and you have no ‘emeralds of madness.'" 
Now listen! 
They mocked Vesuvius, 
and Pompeii was destroyed! 
Attention 
gentlemen, 
dilettantes 
in sacrilege, 
crime, 
slaughter 
M 
have you seen 
the epitome of horror, 
my face. 
when 
I 
am quite calm? 
And I feel 
"I" 
is too small for me. 
Some other body is bursting out. 
Hello? 
Who is it? 
Momma? 
Momma! 
Your son is wonderfully ill! 
Momma! 
His heart is on fire. 
Tell Lyuda and Olga 
their brother is trapped. 
Each word, 
even the jokes, 
that his scorching mouth pukes up, 
hurls itself out like a naked whore 
from a burning brothel. 
A whiff 
of burning flesh! 
Here they come! 
Glittering 
helmets! 
But please, no heavy boots. 
Tell the firemen to climb 
tenderly on a burning heart. 
Here, let me. 
I'll pump barrels of tears. 
I'll push against the ribs. 
I'm jumping! I'm jumping! I'm jumping! I'm jumping! They fell in. 
You can't jump out of your heart. 

Through cracked lips, from my smoldering face, cindery kisses leap up. 
Momma! 
I can't sing. 
In the church of my heart the choir's in flames. 
Charred images of numbers and words 
rush from my skull 
like children from a flaming building. Fear, 
grabbing at the sky, 
lifted high, 
the Lusitania's burning arms. 
Into quiet apartments 
where people are trembling, 
a hundred-eyed fire roars from the docks. 
My last cry 
groan through the ages, 
I'm on fire! 
2 
Praise me! 
I am greater than the greatest. 
On everything before me 
I stamp nihil. 
I won't read anything 
at all. 
A book? 
What's that? 
Here's how I used to think 
you made a book: 
a poet comes along, 
mouth half open, inspired, 
then suddenly the idiot bursts into song fancy that! 
1 
But, it seems, before he starts his song, 
he tramps around, calloused from fermentation, with the dull fish of imagination 
flopping about in the heart's swamp. 
And while his soup of love and nightingales 
is boiling, thrumming with rhyme, 
the tongueless street's in torture, 
unable to make a sound. 
We're proud, 
We lift up towers of Babel, 
but god 
scatters all speech, 
grinds 
cities into fields. 
Quietly the street shoves pain along. 
Out of its gullet a yell sticks up. 
Fat taxis and bony cabs 
swell, stuck in its throat. 
Its tubercular chest 
is pedestrianed flat. 
The city barricades the street with night. 
But still, 
when the street coughed up its phlegm 
onto the square, 
shoving that porch off its throat, 
it seemed a choir 
of archangels cried 
god was plundered, now he comes to punish! 
But the street sat down and yelled, 
"Let's stuff our bellies!" 
Krupps and baby Krupps 
paint war brows on the city, 
but in its mouth 
dead words rot, 
only two grow fat: 
"bastard" 
and I think the other 
is "borsch." 
Poets, 
sopped with lamentation, 
rush from the street, their long hair matted, 
"how can those two words sing 
of maidens 
and love 
and tiny flowers in the dew?" 
After the poets 
come thousands 
of students, 
whores, 
contractors. 
Hey gentlemen! 
Stop! 
You're not beggars, 
don't beg! 
We're strong 
and take huge strides. 
We mustn't listen, must rip them apart, 
those who are glued 
as a special bonus 
to every double bed. 
Should we kneel and beg them 
"help me!" 
beg for hymns 
and oratorios? 
We who are the creators in a blazing hymn 
in the noise of factories and laboratories. 
Who gives a damn for Faust 
in his occult rocket 
slithering along the parquet of heaven with Mephistopheles! I know 
a nail in my boot 
is worse than Goethe's fantasies! 
I, 
the extreme golden mouth, 
whose every word 
gives birth to the soul, 
and christens the body, 
I say to you, 
the least living speck 
is worth more than anything I'll ever do. 
Listen! 
Today 
brasslipped Zarathustras preach, 
rushing around, 
moaning and wailing. 
We, 
our faces crumpled like sheets, our lips dangling like chandeliers, inmates of leper city, 
where dirty gold breeds leper's sores, 
we are far purer than Venetian azure, washed by sea and sun! 
Damn Homer and Ovid 
for not having made characters like us, pocked and sooty. 
I know 
the sun would dim 
seeing the golden sparkle of our souls! 
Muscle and sinew work better than prayer. 
Do we have to beg time for charity? We 
each of us 
hold the world's reigns 
in our five fingers. 
Saying this brought me to my Golgothas in the auditoriums 
of Petrograd, Moscow, Odessa, and Kiev, 
where there wasn't one 
who didn't 
yell: 
"Crucify him! 
Crucify him!" 
But, 
people, even you who have wounded me, 
you're closer and dearer than anything. 
Haven't you seen a dog licking 
the hand that whips it? 
I, 
mockery of my tribe, 
like some long 
dirty joke, 
I see the one no one sees 
crossing the mountains of time. 
Where men's vision fails, 
I see 1916 come, 
leading hungry masses, 
wearing the thorny crown of revolution. 
I am with you, I, his 
precursor, 
I am wherever there is pain, 
I nail myself 
to every tear. 
There is no more that can be forgiven, 
I've cauterized once-tender souls, 
a thing far more difficult 
than taking a million Bastilles! 
And when 
he arrives, 

a 
announced by rebellion, 
and you greet your saviour, then I'll 
rip out my soul, 
stamp on it 
to make it big, 
and hand it to you, 
bloody, for a flag. 
Ah, what's this? 
Why 
do dirty fists shake at clear joy? 
It came 
the thought 
of insane asylums came 
3 
and hung its curtains in my head. 
And 
like a battleship, sinking, 
men choking, 
diving out open hatches 
so Burlyuk,' terrified, crawled 
out of his own gashed eye. 
Nearly dirtying his teary eyelid, 
he drawled out, 
stood, 
walked, 
and unusually tender for one so fat, 
proclaimed, 
"Good!" 
Good, when a yellow shirt 
keeps the soul from having to answer questions. 
========================
1 David Burlyuk (b. 1882) Russian artist and Futurist poet. 
=================================
Good 
to yell 
when thrown to the gallows, 
"Drink Van Houten's Cocoa!" 
That 
thunderous 
flash 
is worth more 
than anything 

Lurching through cigar smoke, 
like a liqueur glass, 
here comes Severyanin's2 drunken face. 
You call yourself a poet, 
squeaking like a little gray quail! Today 
brass knuckles 
will smash the world inside 
You, 
your 
skull! 
troubled by only one thought, 
"Is my dancing smooth enough?" 
Look at me enjoying myself, 
me 
an ordinary pimp and gambler. 
On you, 
pickled in love, 
wetting the centuries 
with weeping, 
I turn 
my back, using the sun 
as a monocle 
for my bulging eye. 
Dressing up incredibly, 
============================
2 Igor Severyanin (1887–1941), Russian Futurist poet. 
================================
I'll strut over the world, spreading ruin or joy, 
and in front of me, 
like a pug on a leash, my pet, the Emperor Napoleon. 
The world will lie on her back, 
meat quivering, eager, 
things will come to life, 
lips 
prattling forever, 
Umm umm ummm! 
Suddenly, 
clouds 
and various cloud-like things in the sky will kick up a fuss, 
as if white-suited workers were dispersing after calling 
an embittered strike against the sky. Enraged thunder 
crawled out of the clouds, 
its huge nostrils snorting friskily, 
and for a second, the sky's face twitched 
like the iron Bismarck, grimacing. 
And someone, 
tangled in cloudy chains, 
held out a hand to the cafe 
and somehow it seemed feminine, 
and gentle somehow, 
and somehow like a gun carriage. 
You think 
the sun's kindly 
patting the cafe's cheek? 
No it's General Galliffet3 
coming to cut the rebels down! 
Take 
your 
hands out of 
your pockets! 
3 Marquis Gaston Alexandre Auguste de Galliffet (1830–1909), a French general known 
for his harsh treatment of Communard prisoners. 

Grab a rock, a knife, a bomb, 
and if you don't have any arms, use your forehead! 
Come on, you little starving, 
sweating, 
timid, 
moldy, lice-infested clods! 
Come on! 
We'll paint Monday and Tuesday with blood 
and make them holidays. 
At knifepoint let the earth remember 
those she tried to vulgarize! 
The earth, 
Aleshy 
as Rothschild's overpetted mistress. 
As on an official holiday, 
let the flags fly, in a delirium of gunfire, 
you street lamps, raise up higher 
the bloody carcasses of merchants. 
Swearing 
begging 
knifing 
biting 
each other's flesh 
The sky was red as the Marseillaise, 
a final shudder and the sun set. 
This is crazy. 
There won't be a thing left. 
Night will come, 
chew you up, 
gobble you down. 
Look 
is the sky turning Judas again, 
4 Mamai 
with its handful of treachery-stained stars? Night came. 
Mamai 4 
squatting down on the city to feast. 
You can't break through this night, black as Azef. 5 
I slouch in the corner of a bar, 
getting wine on the tablecloth and on my soul, and I see 
in another corner the round eyes 
of the madonna piercing my heart. 
Why give this crowd in a bar 
such radiance of painted cliché? 
See? 
Again they spit on the man from Golgotha 
and choose Barabbas. 
On purpose, perhaps, 
my face is no newer 
among this human garbage heap, 
perhaps I'm your handsomest 
son. 
Give them 
in their mildewed joy 
a time of fast death, 
so the children will 
grow, 
boys becoming fathers, 
girls 
pregnant. 
And let the new born 
have the keen grizzle of the magi. 
And in their turn 
Khan of the Golden Horde. He was defeated by Russians under Prince Dmitry 
Donskoy at the Battle of Kulikovo, Sept. 8, 1380. 
5 Yevno-Meyer Azef (1869-1918) dual agent and terrorist in employment of the Socialist Revolutionary Party and the Tsarist police. 
22 
24 
they'll baptize 
their infants with the names of my poems. 
I, praiser of England and machines, 
perhaps am merely 
the thirteenth apostle 
in a common gospel. 
And wherever 
my dirty voice sounds, 
then, minute by minute, 
day and night, 
maybe Jesus Christ 
is sniffing the forget-me-nots of my soul. 
Maria! Maria! Maria! 
Let me in! 
4 
These streets drive me nuts! 
No? 
You'll wait 
for 
my cheeks to collapse 
and me to arrive, 
squeezed, 
stale, 
toothless, muttering 
that today 
I'm "amazingly honest?" 
Maria 
look, 
my shoulders are sinking. 
On the streets 
men poke at the blubber of four-story craws, 
little tiny eyes stick out, 
worn out in forty years, 
to sneer 
at me gnawing again 
the stale crusts of old caresses. 
Rain pours its tears down 
on the sidewalk. A wino in the puddles soaked, licks the dead street's cobbles, 
but on his faded eyelashes, 
yes! 
on the eyelashes on the grizzled icicles tears pour down, 
yes! 
from the lowered eyes of the waterspouts. 
The rain poked and licked 
everyone on foot, 
· but athlete after fat athlete gleamed by in carriages. 
Stuffed down to the bone, 
people cracked open, 
and the grease dripping out, 
plus the old chewed hamburger, 
plus the gummy used bread, 
flowed down in a cruddy river from the carriages. 
Maria! 
How can I jam a delicate word into those fat ears? A bird 
sings 
for charity, 
hungry but he sings sweetly. 
V 
But I'm a man, Maria, 
ordinary, 
one that the tubercular night 
coughed up onto Presnya's dirty hand. 
Maria, do you want a man like me? Let me in! 
Or I'll have a fit and squash the doorbell. 
Maria! 
The pastures of the street are a jungle. They've got their hands around 
my 
throat. 
Open up! 
It hurts! 
Look, they're sticking 
hatpins in my eyes! 
I'm in. 
Sweetheart, 
never mind 
the damp mountain of sweaty-bellied women 
I carry on my oxy neck 
I lug 
M 
a million pure endless loves through my life 
and a billion foul little likes. 
Never mind 
if again 
in storms of betrayal 
I kiss thousands of pretty faces 
"Mayakovsky's girls!" 
They're just the dynasty 
that rules from a madman's heart. 
Maria, come closer. 
Naked and shameless 
or trembling in fear, 
give me your beautiful mouth. 
My heart and I never live in May, we're stuck 
in a hundred Aprils. 
Maria! 
The poets trill sonnets to Diana, but I 
am pure flesh, 

100% man. 
I ask for your body, 
simply, as Christians pray, 
"Give us this day 
our daily bread!" 
Give, Maria! 
Maria! 
I'm scared I'll forget your name 
like a poet's scared he'll forget 
a word 
born at night in pain, 
equal to god. 
I'll cherish and love your 
body 
as a soldier, 
mutilated by war, 
useless, 
alone, 
cherishes his one leg. 
Maria 
You don't want to? 
You're not going to? 
Ha! 
So again, 
dim and dull, 
I'll take my sobbed-on heart 
and carry it 
as a dog 
carries 
to the kennel 
his paw a train crushed. 
I give joy to the road with my heart's blood. Blood sticks in flowers on my dusty shirt. 
The sun, Salome, will dance a Herodiade 
a thousand times 
around the earth, the Baptist's head. 
And when my time 
has danced itself out, 
a million spots of blood 
will be spread along the path to my father's house. 
I'll climb up, 
filthy, 
(from sleeping in ditches) 
and I'll stand 
beside him and bend down 
and shout in his ear, 
"Listen, sir god, 
aren't you bored 
daubing your puffy eyes 
in cloudy jelly every day? 
Why don't we 
rig up a merry-go-round 
around the tree of good and evil? 
You'll be omnipresent in every cupboard and we'll set the tables with such wine 
that even the Apostle Peter, the puritan, 
will dance the kickapoo. 
We'll put little Eves back in Eden. 
Say the word 
and by tonight 
I'll get you the best girls 
from the boulevards 
how about that? 
Why not? 
You shake your head, Curly? 
You frown, Santa? 
You think 
this thing 
with wings 
behind you knows what love is? 
I'm an angel too, I was one 
I used to stare gently as a sugarlamb, 
but I'm not going to give old mares 
ornamental vases of tormented Sevres anymore. 
Almighty, you made hands, 
gave 
everyone a head, 
so why couldn't you manage 
to let people, painlessly, 
make love and make love and make love? 
I thought you were Mr. Big once, 
but you're a jerk, a dwarf. 
Watch now, 
I'm getting my knife 
out from my boot. 
You winged fools, 
huddle in your heaven, 
better start shaking your feathers! 
I'll slit you, full of incense, from here to Alaska! 
Let me in! 
I can't be stopped! 
Wrong 
or right, 
I'm quite calm. 
Look 
they've chopped up the stars, the sky's dripping blood! 
Hey you! 
Heaven! 
Get that hat off! 
Here I come! 
Not a whisper. 
The universe sleeps, 
a paw on its huge ear 
lousy with stars. 
Bob Perelman & Kathy Lewis 
டிரஸ்ஸர்களில் ஒரு மேகம் - விளாடிமிர் மாயகோவ்ஸ்கி
உங்கள் சிந்தனை
ஓட்மீல் மூளையில் சிந்திக்கொண்டிருக்கிறது

எண்ணெய் கலந்த சோபாவில் வீங்கிய ஒரு அதிகாரியைப் போல

நான்
நான் பைத்தியம் என்று நினைக்கிறாயா? இது மலேரியாவா?

அது நடந்தது.

அது ஒடெசாவில் நடந்தது.

"நான்கு மணிக்கு சந்திப்போம்," மரியா கூறினார்.

நான் அதை என்
இதயத்தின் ஒரு துளி துளியுடன் கேலி செய்வேன்
என் கடித்தல் அவமதிப்பை வளர்ப்பேன்,

என் உள்ளத்தில் நரை முடி இல்லை,

தள்ளும் மென்மை இல்லை.

நான் என் குரலின் இடியுடன் உலகையே உலுக்குகிறேன்,

நடந்து செல்கிறேன், அழகாக இருக்கிறேன்

இருபத்திரண்டு.

உணர்ச்சி மிக்கவர்கள்,

உங்கள் காதல் ஒரு வயலின் தனிப்பாடல்,

குரூடர்கள் ஒரு டிரம் பயன்படுத்துகிறார்கள்.

ஆனால் நீங்கள் என்னைப் போல,

உள்ளே வெளியே, அனைத்து உதடுகளிலும் இருக்க முடியாது.

வெளியே வந்து, தேவதூத லீக்குகளின் கேம்பிரிக்-ப்ரிம் அதிகாரப்பூர்வத்தை கற்றுக்கொள்ளுங்கள்!

நீங்களும், பெண்களே, ஒரு சமையல்காரரைப் போல உங்கள் உதடுகளை கட்டைவிரல் மூலம் அவரது சமையல் புத்தகத்தை உயர்த்துங்கள்.

எட்டு.
ஒன்பது.
பத்து.
பின்னர் அந்தி
ஜன்னலில் இருந்து சுழன்று
பகலில் மிதித்து
பகலில் முகம் சுளித்து , டிசம்பர்.

அதன் பாழடைந்த முதுகுக்குப் பின்னால் ,
சிரிக்கும் மெழுகுவர்த்திகள்.

நீங்கள் என்னை அடையாளம் காண மாட்டீர்கள்,

ஒரு கசப்பான இறைச்சி மூட்டை,

புலம்புதல், நெளிதல்.

அத்தகைய முட்டாள்தனமானவன் என்ன விரும்புவான்?

ஒரு கட்டியின் ஆசைகள் எல்லையற்றவை!

நான் வெண்கலத்தால் ஆனவனாக இருந்தால் ,
என் இதயம் இரும்பினால் வரிசையாக இருந்தால்

இரவில் நான் மென்மையான பெண்ணாக என் சத்தத்தை அடக்க விரும்புகிறேன்.

அதனால்,

பெரியது,

நான் ஜன்னல் அருகே குனிந்து நின்றேன் ,
என் நெற்றி கண்ணாடியை உருக்கியது.

காதல், இல்லை அல்லது ஆம்?

என்ன வகையானது,
பெரியதா அல்லது டீனேஜா?

என் உடலில் இருந்து அது எப்படி பெரியதாக இருக்க முடியும்?

அது ஒரு அமைதியான சிறிய காதலனாக இருக்க வேண்டும்

சத்தமான போக்குவரத்துக்கு வெட்கப்படும்,

குதிரை மணிகளை விரும்பும்.

தொடர்ந்து,

என் முகம் குழப்பமடைகிறது

மழையின் முகம்,

நான் காத்திருக்கிறேன்,

நகரத்தின் தெறிக்கும் அலையில் நனைந்தேன்.

நள்ளிரவு பந்தயங்கள்,

பிடிக்கிறது,

குத்துகிறது,

அவனை ஒழித்துக்கட்டுகிறது!

பன்னிரண்டாவது அடி விழுந்தது,

துண்டிக்கப்பட்ட தலை.

ஜன்னல் கண்ணாடிகளில் சாம்பல் நிற மழைத்துளிகள் அலறுகின்றன,

முகத்தின் முகபாவனைகளின் குவியல்,

நோட்ரே டேமின் அனைத்து கார்கோயில்களைப் போல

கச்சேரியில்.

அவ்வளவுதான்!

அவளுடன் நரகம்.

என் வாய் உடையும் வரை நான் கத்துவேன்.

அமைதியாக,

ஒரு நரம்பு
படுக்கையில் இருந்து குதிக்கும் ஒரு நோயாளியைப் போல நடுங்குவதைக் கேட்டேன்;

முதலில்
அது அசையாமல்,

பின்னர் சுற்றித் திரிந்தது,

அசௌகரியமாக,

கடுமையானது;
பின்னர் இன்னும் சில,
தட்டல் நடனம்
வெறித்தனமாக.
முதல் மாடி கூரை இடிந்து விழுந்தது.
நரம்புகள்!

பெரியது, சிறியது,
மில்லியன்கள்!
முழங்கால்களும் விழும் வரை பைத்தியம் போல் ஓடியது!

அறை முழுவதும், இரவு தொடர்ந்து சீறிக்கொண்டே இருந்தது,
கனமான கண்களிலிருந்து வெளியேற முடியாது.
ஹோட்டல் கதவுகள்
திடீரென்று மோதின, சீரற்ற முறையில் நசுங்கின.
உன் ஸ்வீட் கையுறைகளை சித்திரவதை செய்து கொண்டு விரைந்து வந்தாய்
"என்ன தெரியுமா?
நான் திருமணம் செய்து கொள்கிறேன்."

போய் திருமணம் செய்து கொள்ளுங்கள்.

பெரிய விஷயம்.
யாருக்கு கவலை?
நான் முற்றிலும் அமைதியாக இருக்கிறேன், துடிப்பு:
பூஜ்யம்.

நீ "ஜாக் லண்டன்,
பணம்,
காதல்,
செக்ஸ்.
" என்று சொன்னாய் என்பதை நினைவில் கொள்க

நான் திருடப்பட வேண்டிய ஒரு ஜியகோண்டாவை மட்டுமே பார்த்தேன்!
நீ திருடப்பட்டாய்.
நான் மீண்டும் காதலுக்காக சூதாடுவேன்,
என் புருவங்கள் நெருப்பு வளைவாக மாறிவிட்டன.
அதனால் என்ன!
ஹோபோஸ் எரிந்த வீடுகளில் வாழ முடியும்.

நீ என்னை கேலி செய்கிறாயா?
"பிச்சைக்காரனிடம் பணம் இல்லை,
உங்களிடம் 'பைத்தியக்காரத்தனமான மரகதங்கள்' இல்லை."
இப்போது கேளுங்கள்!
அவர்கள் வெசுவியஸை கேலி செய்தார்கள்,
பாம்பீ அழிக்கப்பட்டது!

கவனத்திற்கு
ஜென்டில்மேன்,
திகில்,
குற்றம்,
கொலை

எம்
நீங்கள்
திகிலின் உருவகத்தை
என் முகத்தைப் பார்த்தீர்களா.

நான்
எப்போது மிகவும் அமைதியாக இருக்கிறேன்?

நான்
எனக்கு மிகவும் சிறியவன் என்று உணர்கிறேன்.
வேறு ஏதோ ஒரு உடல் வெடிக்கிறது.
வணக்கம்?
யார் அது?

அம்மா?
அம்மா!
உங்கள் மகன் மிகவும் நோய்வாய்ப்பட்டிருக்கிறான்!
அம்மா!
அவரது இதயம் எரிகிறது.
லியுடா மற்றும் ஓல்காவிடம் சொல்லுங்கள்
அவர்களின் சகோதரர் சிக்கியிருப்பதாக.

அவரது வெந்துபோன வாய் வாந்தி எடுக்கும் ஒவ்வொரு வார்த்தையும்,
நகைச்சுவைகளும் கூட,
எரியும் விபச்சார விடுதியிலிருந்து ஒரு நிர்வாண வேசியைப் போல வெளியே வருகிறது.

எரியும் சதையின் ஒரு மூச்சு!

இதோ வருகிறார்கள்!
பளபளக்கும்
ஹெல்மெட்டுகள்!
ஆனால் தயவுசெய்து, கனமான பூட்ஸ் வேண்டாம்.

தீயணைப்பு வீரர்களை எரியும் இதயத்தில் மென்மையாக ஏறச் சொல்லுங்கள்.

இதோ, என்னை விடுங்கள்.
நான் கண்ணீர் பீப்பாய்களை இறைப்பேன்.
நான் விலா எலும்புகளுக்கு எதிராகத் தள்ளுவேன்.
நான் குதிக்கிறேன்! நான் குதிக்கிறேன்! நான் குதிக்கிறேன்! நான் குதிக்கிறேன்! அவர்கள் உள்ளே விழுந்தார்கள்.

உன் இதயத்திலிருந்து நீ குதிக்க முடியாது.

வெடித்த உதடுகள் வழியாக, என் புகைந்துகொண்டிருக்கும் முகத்திலிருந்து, எரியும் முத்தங்கள் மேலே குதிக்கின்றன.
அம்மா!
என்னால் பாட முடியாது.

என் இதயத்தின் தேவாலயத்தில் பாடகர் குழு தீப்பிடித்து எரிகிறது.
எண்கள் மற்றும் வார்த்தைகளின் கருகிய படங்கள்
எரியும் கட்டிடத்திலிருந்து குழந்தைகளைப் போல என் மண்டையிலிருந்து பாய்கின்றன. பயம்,
வானத்தைப் பற்றிக் கொண்டு,
உயர்ந்து,
லூசிடானியாவின் எரியும் கரங்கள்.

மக்கள் நடுங்கிக் கொண்டிருக்கும் அமைதியான அடுக்குமாடி குடியிருப்புகளுக்குள்

நூறு கண்கள் கொண்ட நெருப்பு கப்பல்துறைகளிலிருந்து கர்ஜிக்கிறது.

என் கடைசி அழுகை

யுகங்களாக முனகல்,
நான் எரிகிறேன்!

2

என்னைப் போற்று!

நான் பெரியவரை விட பெரியவன்.

எனக்கு முன்னால் உள்ள எல்லாவற்றிலும்
நான் முத்திரை குத்தவில்லை.
நான் எதையும் படிக்க மாட்டேன்

ஒரு புத்தகம்?

அது என்ன?

நீ ஒரு புத்தகத்தை உருவாக்கினாய் என்று நான் நினைத்தது இதுதான்:
ஒரு கவிஞர் வருகிறார்,

பாதி திறந்த வாய், உத்வேகம் பெற்றார்,

பின்னர் திடீரென்று முட்டாள் பாடலில் வெடிக்கிறான்!
1
ஆனால், அவன் பாடலைத் தொடங்குவதற்கு முன்,

அவன் நொதித்தலில் இருந்து சோர்வடைந்து, கற்பனையின் மந்தமான மீனுடன்
இதயத்தின் சதுப்பு நிலத்தில் சுற்றித் திரிகிறான்.
காதல் மற்றும் நைட்டிங்கேல்களின் அவரது சூப்
கொதித்துக்கொண்டிருக்கும்போது, ​​ரைம் மூலம் துள்ளிக் குதிக்கும்போது, ​​
நாக்கற்ற தெரு சித்திரவதையில் உள்ளது,
சத்தம் எழுப்ப முடியவில்லை.
நாங்கள் பெருமைப்படுகிறோம்,
நாங்கள் பாபலின் கோபுரங்களை உயர்த்துகிறோம்,
ஆனால் கடவுள்
எல்லா பேச்சையும் சிதறடிக்கிறார்,
நகரங்களை வயல்களில் அரைக்கிறார்.
அமைதியாக தெரு வலியைத் திணிக்கிறது.
அதன் உணவுக்குழாயிலிருந்து ஒரு அலறல் எழுகிறது.
கொழுத்த டாக்சிகளும் எலும்புக்கூடு வண்டிகளும்
வீங்கி, தொண்டையில் சிக்கிக் கொள்கின்றன.
அதன் காசநோய் மார்பு
பாதசாரிகள் செல்லக்கூடிய தட்டையானது.
நகரம்

தெருவை இரவால் அடைக்கிறது.
ஆனால் இன்னும்,
தெரு அதன் சளியை சதுக்கத்திற்கு கொண்டு வந்தபோது

அந்த தாழ்வாரத்தை அதன் தொண்டையிலிருந்து தள்ளிவிட்டு ,
அது ஒரு பாடகர் குழுவாகத் தோன்றியது
தேவதைகள் கத்தினார்கள்

கடவுள் கொள்ளையடிக்கப்பட்டார், இப்போது அவர் தண்டிக்க வருகிறார்!

ஆனால் தெரு உட்கார்ந்து கத்தினார்

"நம் வயிற்றை அடைப்போம்!"
குருப்ஸ் மற்றும் குழந்தை க்ருப்ஸ்
நகரத்தின் மீது போர் புருவங்களை வரைகிறார்கள்

ஆனால் அதன் வாயில்
இறந்த வார்த்தைகள் அழுகும்,

இரண்டு மட்டுமே கொழுப்பாக வளர்கின்றன:
"பாஸ்டர்ட்"
மற்றொன்று
"போர்ஷ்" என்று நான் நினைக்கிறேன்.

புலம்பினால் நனைந்த கவிஞர்கள் ,
தங்கள் நீண்ட கூந்தலுடன் தெருவிலிருந்து விரைந்து வருகிறார்கள்

"அந்த இரண்டு வார்த்தைகளும் கன்னிப்பெண்கள்
மற்றும் காதல்
மற்றும் பனியில் சிறிய பூக்களைப் பற்றி எப்படிப் பாட முடியும்?"
கவிஞர்களுக்குப் பிறகு
ஆயிரக்கணக்கான மாணவர்கள்
,
வேசிகள் ,
ஒப்பந்தக்காரர்கள்
வருகிறார்கள்.
ஏய் ஜென்டில்மேன்!
நிறுத்துங்கள்!
நீங்கள் பிச்சைக்காரர்கள் அல்ல,
பிச்சை எடுக்காதீர்கள்!
நாங்கள் வலிமையானவர்கள்
மற்றும் பெரிய முன்னேற்றங்களை எடுக்கிறோம்.
நாம் கேட்கக்கூடாது, அவற்றைப் பிரிக்க வேண்டும்,

ஒவ்வொரு இரட்டை படுக்கையிலும்
சிறப்பு போனஸாக
பொருத்தப்பட்டவர்கள்.

நாம் மண்டியிட்டு அவர்களிடம் கெஞ்ச வேண்டுமா

எனக்கு உதவுங்கள்!

பாடல்களுக்காகவும் சொற்பொழிவுகளுக்காகவும் கெஞ்ச வேண்டுமா?

தொழிற்சாலைகள் மற்றும் ஆய்வகங்களின் சத்தத்தில்
ஒரு சுடர்விடும் பாடலில் படைப்பாளர்களான நாம்.

ஃபாஸ்டின் அமானுஷ்ய ராக்கெட்டில்
மெஃபிஸ்டோபீல்ஸுடன் சொர்க்கத்தின் பார்கெட்டில் சறுக்கிச் செல்வதற்கு யார் தண்டனை கொடுக்கிறார்கள்!

என் பூட்டில் ஒரு ஆணி
கோதேவின் கற்பனைகளை விட மோசமானது என்று எனக்குத் தெரியும்!

நான்,

மிகவும் உயர்ந்த தங்க வாய்,

ஒவ்வொரு வார்த்தையும்
ஆன்மாவைப் பெற்றெடுக்கிறது

மற்றும் உடலைப் பெயரிடுகிறது

நான் உங்களுக்குச் சொல்கிறேன்,

மிகக் குறைந்த உயிருள்ள புள்ளி
நான் செய்யும் எதையும் விட மதிப்புமிக்கது.

கேள்!
இன்று

செங்குத்தான ஜரதுஸ்திரர்கள் பிரசங்கிக்கிறார்கள்,

விரைந்து ஓடுகிறார்கள்,

புலம்பிக் கொண்டு புலம்புகிறார்கள்.

நாங்கள்,

எங்கள் முகங்கள் விரிப்புகள் போல சுருங்கி, எங்கள் உதடுகள் சரவிளக்குகள் போல தொங்கிக் கொண்டிருக்கின்றன, தொழுநோயாளி நகரத்தின் கைதிகள்,

அழுக்கு தங்கம் தொழுநோயாளிகளின் புண்களை வளர்க்கும் இடத்தில்,

நாங்கள் வெனிஸ் நீல நிறத்தை விட மிகவும் தூய்மையானவர்கள், கடலாலும் சூரியனாலும் கழுவப்பட்டவர்கள்!

ஹோமர் மற்றும் ஓவிட்
நாம் போன்ற கதாபாத்திரங்களை உருவாக்காததற்காக, பொக்கிஷமாகவும், புகையாகவும் இருக்கிறார்கள்.

சூரியன் மங்கிவிடும் என்பது எனக்குத் தெரியும்

நம் ஆன்மாக்களின் தங்க பிரகாசத்தைக் கண்டு!

தசை மற்றும் தசைநார் பிரார்த்தனையை விட சிறப்பாக செயல்படுகின்றன.

தொண்டுக்காக நாம் நேரம் கேட்க வேண்டுமா? நாம் ஒவ்வொருவரும்
உலகின் ஆட்சியை
நம் ஐந்து விரல்களில் வைத்திருக்கிறோம்.

இதைச் சொன்னது என்னை பெட்ரோகிராட், மாஸ்கோ, ஒடெசா மற்றும் கியேவ் ஆகிய இடங்களில் உள்ள எனது கோல்கோதாக்களுக்கு அழைத்துச் சென்றது,
அங்கு யாரும் இல்லை

"அவரைச் சிலுவையில் அறையுங்கள்!

சிலுவையில் அறையுங்கள்!" என்று கத்தவில்லை

ஆனால்,

மக்களே, என்னைக் காயப்படுத்திய நீங்கள் கூட,

நீங்கள் எதையும் விட நெருக்கமாகவும் அன்பாகவும் இருக்கிறீர்கள்.

ஒரு நாய் அதைச் சாட்டையால் அடிக்கும் கையை நக்குவதை நீங்கள் பார்த்ததில்லையா?

நான்,
என் பழங்குடியினரின் கேலிக்கூத்து,

ஒரு நீண்ட
அழுக்கு நகைச்சுவை போல,

யாரும் பார்க்காத ஒன்றைக் காண்கிறேன்

காலத்தின் மலைகளைக் கடக்கிறேன்.

மனிதர்களின் பார்வை தோல்வியடையும் இடத்தில்,

1916 வருவதைக் காண்கிறேன்,

பசியுள்ள மக்களை வழிநடத்துகிறது,

புரட்சியின் முள் கிரீடத்தை அணிந்துள்ளது.

நான் உங்களுடன் இருக்கிறேன், நான், அவரது
முன்னோடி,

வலி இருக்கும் இடத்தில் நான் இருக்கிறேன்,

ஒவ்வொரு கண்ணீரிலும் நான் என்னைத் தாக்கிக் கொள்கிறேன்.

மன்னிக்க முடியாதது வேறு எதுவும் இல்லை,

ஒரு காலத்தில் மென்மையான ஆன்மாக்களை நான் காயப்படுத்திவிட்டேன்,

ஒரு மில்லியன் பாஸ்டில்களை எடுப்பதை விட இது மிகவும் கடினமானது!

அவர் வரும்போது, ​​

a
கிளர்ச்சியால் அறிவிக்கப்பட்டு,
நீங்கள் உங்கள் மீட்பரை வாழ்த்தும்போது, ​​நான்
என் ஆன்மாவைப் பிடுங்கி,
அதன் மீது முத்திரை குத்தி
அதைப் பெரிதாக்க,

இரத்தக்களரி, ஒரு கொடிக்காக அதை உங்களிடம் ஒப்படைப்பேன்.

ஆ, இது என்ன?

தெளிவான மகிழ்ச்சியில் அழுக்கு கைமுட்டிகள் ஏன் நடுங்குகின்றன?

பைத்தியக்காரத்தனமான மருத்துவமனைகள் பற்றிய எண்ணம் ஏன் வந்தது

அதன் திரைச்சீலைகள் என் தலையில் தொங்கின.

ஒரு போர்க்கப்பல் போல, மூழ்குவது,
ஆண்கள் மூச்சுத் திணறுவது,
திறந்த குஞ்சுகளை வெளியே எடுப்பது

எனவே பர்லியுக், பயந்து, தனது சொந்தக் காயப்பட்ட கண்ணிலிருந்து ஊர்ந்து சென்றார்.
கண்ணீர் வழிந்த இமைகளை கிட்டத்தட்ட அழுக்காக்கிக்கொண்டு,
அவர் வெளியே இழுத்து,
நின்று,
நடந்து,
மிகவும் கொழுத்த ஒருவருக்கு வழக்கத்திற்கு மாறாக மென்மையாக,
அறிவித்தார்,

"நல்லது!"

ஒரு மஞ்சள் சட்டை
ஆன்மாவை கேள்விகளுக்கு பதிலளிக்காமல் தடுக்கும்போது நல்லது.

==========================

1 டேவிட் பர்லியுக் (பி. 1882) ரஷ்ய கலைஞரும் எதிர்காலக் கவிஞருமானவர்.

=======================================

தூக்கு மேடையில் வீசப்படும்போது கத்துவது நல்லது,

"வான் ஹூட்டனின் கோகோவை குடிக்கவும்!"

அந்த
இடிமுழக்கம்
எதையும் விட மதிப்புமிக்கது

சிகார் புகையின் வழியாக பதுங்கி,
ஒரு மதுபானக் கோப்பை போல,
இதோ செவரியானின் குடிபோதையில் இருக்கும் முகம் வருகிறது.
நீ உன்னை ஒரு கவிஞன் என்று அழைக்கிறாய்,
சிறிய சாம்பல் நிற காடை போல சத்தமிடுகிறாய்! இன்று
பித்தளை முழங்கால்கள்
உள்ளே உள்ள உலகத்தையே நொறுக்கும்

நீ,
உன்
மண்டை ஓடு!

ஒரே ஒரு எண்ணத்தால் கலங்கி,

"என் நடனம் போதுமானதா மென்மையாக இருக்கிறதா?"

நான் என்னை மகிழ்விப்பதைப் பாருங்கள்,

நான்
ஒரு சாதாரண வித்தைக்காரன் மற்றும் சூதாட்டக்காரன்.

உன் மீது,
காதலில் ஊறுகாய்,

நூற்றாண்டுகளை நனைத்தல்

அழுகையுடன்,

நான்
என் முதுகைத் திருப்பி,
சூரியனைப் பயன்படுத்தி

என் வீங்கிய கண்ணுக்கு.

நம்பமுடியாத அளவிற்கு உடையணிந்து,

==================================================

2 இகோர் செவரியானின் (1887–1941), ரஷ்ய எதிர்காலக் கவிஞர்.

===================================

நான் உலகம் முழுவதும் அலைந்து திரிவேன், அழிவையோ அல்லது மகிழ்ச்சியையோ பரப்புவேன்,
என் முன்னால்,
கயிற்றில் கட்டப்பட்ட நாய் போல, என் செல்லப்பிள்ளை, நெப்போலியன்.

உலகம் அவள் முதுகில் படுத்துக் கொள்ளும்,

இறைச்சி நடுங்கும், ஆர்வத்துடன்,

விஷயங்கள் உயிர் பெறும்,
உம் மேகமூட்டமான சங்கிலிகளில் சிக்கிய ஒருவர், ஓட்டலை நோக்கி ஒரு கையை நீட்டினார்
அது எப்படியோ பெண்மையாகவும்,
மென்மையாகவும் தோன்றியது

w,
எப்படியோ ஒரு துப்பாக்கி வண்டி போல.
சூரியன் தயவுசெய்து
ஓட்டகத்தின் கன்னத்தைத் தட்டுகிறது என்று நீங்கள் நினைக்கிறீர்களா?
இல்லை, ஜெனரல் காலிஃபெட் 3
கிளர்ச்சியாளர்களை வெட்ட வருகிறார்!

உங்கள்
கைகளை
உங்கள் பைகளில் இருந்து எடுங்கள்!

3 மார்க்விஸ் காஸ்டன் அலெக்ஸாண்ட்ரே அகஸ்டே டி காலிஃபெட் (1830–1909), கம்யூனார்ட் கைதிகளை கடுமையாக நடத்தியதற்காக அறியப்பட்ட ஒரு பிரெஞ்சு ஜெனரல்.

ஒரு பாறை, கத்தி, ஒரு வெடிகுண்டை எடுத்துக் கொள்ளுங்கள்

உங்களிடம் எந்த கைகளும் இல்லையென்றால், உங்கள் நெற்றியைப் பயன்படுத்துங்கள்!
வா, பசியுள்ள சிறியவரே,
வியர்வை,
கூச்ச சுபாவமுள்ள,
பூஞ்சை, பேன் நிறைந்த கட்டிகளே!
வா!
திங்கள் மற்றும் செவ்வாய்க்கிழமைகளை இரத்தத்தால் வரைந்து
அவற்றை விடுமுறை நாட்களாக்குவோம்.
கத்தி முனையில் பூமி
அவள் கொச்சைப்படுத்த முயன்றவர்களை நினைவில் கொள்ளட்டும்!
பூமி,
அலெஷி
ரோத்ஸ்சைல்டின் மிகவும் செல்லமான எஜமானியாக.

ஒரு உத்தியோகபூர்வ விடுமுறையைப் போல, கொடிகள் பறக்கட்டும், துப்பாக்கிச் சூட்டின் மயக்கத்தில்,
நீங்கள் தெரு விளக்குகளே, வணிகர்களின் இரத்தக்களரி சடலங்களை மேலே உயர்த்துங்கள்.

பிச்சை எடுப்பது
கத்தி எடுப்பது
ஒருவருக்கொருவர் சதையைக் கடிப்பது

மார்செய்லைஸ் போல வானம் சிவந்தது,

இறுதி நடுக்கம் மற்றும் சூரியன் மறைவது.

இது பைத்தியக்காரத்தனம்.

இனி எதுவும் இருக்காது.

இரவு வரும்,
உன்னை மெல்லும்,
உன்னை விழுங்கும்.

பார்
வானம் மீண்டும் யூதாஸைத் திருப்புகிறதா,
4 மாமாய்
தன்னுடைய ஒரு சில துரோகத்தால் கறை படிந்த நட்சத்திரங்களுடன்? இரவு வந்தது.

மாமாய் 4
விருந்துக்காக நகரத்தின் மீது அமர்ந்திருக்கிறது.

அஸெஃப் போல கருப்பு நிறத்தில் இந்த இரவை நீங்கள் உடைக்க முடியாது. 5

நான் ஒரு பாரில் ஒரு மூலையில் சாய்ந்து,
மேசைத் துணியிலும் என் ஆன்மாவிலும் மதுவை எடுத்துக்கொள்கிறேன், மற்றொரு மூலையில் மடோனாவின் வட்டக் கண்கள் என் இதயத்தைத் துளைப்பதைக் காண்கிறேன்.

ஒரு பாரில் இந்தக் கூட்டத்திற்கு ஏன் வர்ணம் பூசப்பட்ட கிளிஷேவின் பிரகாசத்தைக் கொடுக்க வேண்டும்?

பார்த்தீர்களா?

மீண்டும் அவர்கள் கோல்கோதாவைச் சேர்ந்த மனிதனின் மீது துப்பிவிட்டு, பரபாஸைத் தேர்ந்தெடுக்கிறார்கள்.

வேண்டுமென்றே, ஒருவேளை,

இந்த மனித குப்பைக் குவியலில் என் முகம் புதியதாக இல்லை

ஒருவேளை நான் உங்கள் அழகான
மகனாக இருக்கலாம்.

அவர்களின் பூஞ்சணம் நிறைந்த மகிழ்ச்சியில்
விரைவான மரண நேரத்தை அவர்களுக்குக் கொடுங்கள்,

அதனால் குழந்தைகள்
வளருவார்கள்,
ஆண்கள் தந்தையர் ஆவார்கள்,
பெண்கள்
கர்ப்பிணியாகிறார்கள்.

மேலும் புதிதாகப் பிறந்தவர்கள்
மந்திரவாதிகளின் கூர்மையான சிரிப்பைப் பெறட்டும்.

அவர்களுடைய முறைப்படி
கோல்டன் ஹோர்டின் கான். செப்டம்பர் 8, 1380 அன்று குலிகோவோ போரில் இளவரசர் டிமிட்ரி
டான்ஸ்காய் தலைமையில் ரஷ்யர்களால் அவர் தோற்கடிக்கப்பட்டார்.
5 யெவ்னோ-மேயர் அஸெஃப் (1869-1918) சோசலிச புரட்சிகரக் கட்சி மற்றும் ஜாரிஸ்ட் காவல்துறையின் இரட்டை முகவராகவும் பயங்கரவாதியாகவும் பணியாற்றினார்.
22

24
அவர்கள் தங்கள் குழந்தைகளுக்கு என் கவிதைகளின் பெயர்களைக் கொண்டு ஞானஸ்நானம் கொடுப்பார்கள்.
இங்கிலாந்து மற்றும் இயந்திரங்களைப் புகழ்பவன் நான்,
ஒருவேளை ஒரு பொதுவான நற்செய்தியில்
பதின்மூன்றாவது அப்போஸ்தலன்
நான் மட்டுமே.

என் அழுக்கு குரல் எங்கெல்லாம் ஒலிக்கிறதோ,

பின்னர், நிமிடத்திற்கு நிமிடம்,

இரவும் பகலும்,

ஒருவேளை இயேசு கிறிஸ்து
என் ஆன்மாவின் மறதிகளை முகர்ந்து கொண்டிருக்கிறார்.
மரியா! மரியா! மரியா!
என்னை உள்ளே விடு!
4
இந்த வீதிகள் என்னை பைத்தியமாக்குகின்றன!
இல்லையா?
நீ காத்திருப்பாய்

என் கன்னங்கள் இடிந்து விழும்

நான் வருவதற்காக,
அழுத்தப்பட்டு,
பற்கள் இல்லாமல், முணுமுணுத்துக்கொண்டே

நான் "வியக்கத்தக்க வகையில் நேர்மையானவனா?"

மரியா

பாருங்கள்,

என் தோள்கள் மூழ்கிக் கொண்டிருக்கின்றன.

தெருக்களில்

நான்கு மாடி நத்தைகளின் சளியை ஆண்கள் குத்துகிறார்கள்,

சிறிய சிறிய கண்கள் வெளியே நிற்கின்றன,

நாற்பது ஆண்டுகளில் தேய்ந்து போயின,

பழைய பாசங்களின் பழைய மேலோடுகளை மீண்டும் கடிப்பதைப் பார்த்து ஏளனம் செய்ய

மழை அதன் கண்ணீரை கீழே கொட்டுகிறது

நடைபாதையில். குட்டைகளில் ஒரு வைனோ நனைந்து, இறந்த தெருவின் கற்களை நக்குகிறது,

ஆனால் அதன் மங்கிய கண் இமைகளில்,

ஆம்!

நரைத்த பனிக்கட்டிகள் மீது கண் இமைகளில் கண்ணீர் வழிகிறது,

ஆம்!

நீர்த்துளிகளின் தாழ்ந்த கண்களிலிருந்து.

மழை
காலில் சென்ற அனைவரையும் நக்கியது,

ஆனால் தடகள வீரர்கள் பின்னர் தடகள வீரர்கள் வண்டிகளில் மினுமினுத்தனர்.

எலும்பு வரை அடைக்கப்பட்டு,
மக்கள் வெடித்துத் திறந்தனர்,
கிரீஸ் சொட்டியது,

பழைய மெல்லப்பட்ட ஹாம்பர்கர்,
பசியுள்ள ரொட்டியுடன்,
வண்டிகளில் இருந்து ஒரு கரடுமுரடான நதியில் கீழே பாய்ந்தது.
மரியா!

அந்த கொழுத்த காதுகளில் நான் எப்படி ஒரு மென்மையான வார்த்தையைச் செருக முடியும்? ஒரு பறவை
பரிகாரத்திற்காக
பாடுகிறது
,
பசி ஆனால் அவர் இனிமையாகப் பாடுகிறார்.

ஆனால் நான் ஒரு மனிதன், மரியா,
சாதாரண,
காசநோய் இரவு
பிரஸ்னியாவின் அழுக்கு கையில் இருமியது.
மரியா, என்னைப் போன்ற ஒரு மனிதன் உனக்கு வேண்டுமா? என்னை உள்ளே விடு!
அல்லது நான் ஒரு உடற்பயிற்சி செய்து கதவு மணியை அழுத்துவேன்.
மரியா!
தெருவின் மேய்ச்சல் நிலங்கள் ஒரு காடு. அவர்கள் தங்கள் கைகளை
என்
தொண்டையைச் சுற்றி வைத்திருக்கிறார்கள்.
திற!
வலிக்கிறது!

பார், அவர்கள் என் கண்களில்
தொப்பிகளை ஒட்டிக்கொண்டிருக்கிறார்கள்!

நான் சம்மதிக்கிறேன்.

அன்பே,

பரவாயில்லை

வியர்வையுடன் கூடிய வயிற்றுப் பெண்களின் ஈரமான மலை

நான் என் ஆக்ஸி கழுத்தில் சுமக்கிறேன்

நான்

என்

என் வாழ்நாள் முழுவதும் ஒரு மில்லியன் தூய முடிவற்ற காதல்கள்

மற்றும் ஒரு பில்லியன் மோசமான சிறிய விருப்பங்கள்

பரவாயில்லை

மீண்டும்

துரோகத்தின் புயல்களில்

நான் ஆயிரக்கணக்கான அழகான முகங்களை முத்தமிடுகிறேன்

"மாயகோவ்ஸ்கியின் பெண்கள்!"

அவர்கள் ஒரு பைத்தியக்காரனின் இதயத்திலிருந்து ஆட்சி செய்யும் வம்சம்
.

மரியா, அருகில் வா.

நிர்வாணமாகவும் வெட்கமற்றதாகவும்
அல்லது பயத்தில் நடுங்குவதாகவும்,

உன் அழகான வாயை எனக்குக் கொடு.

நானும் என் இதயமும் மே மாதத்தில் ஒருபோதும் வாழவில்லை, நாங்கள்
நூறு ஏப்ரல்களில் சிக்கிக்கொண்டோம்.

மரியா!

கவிஞர்கள் டயானாவுக்கு சொனட்டுகளைப் பாடுகிறார்கள், ஆனால் நான்

தூய சதை,

100% ஆண்.

நான் உன் உடலைக் கேட்கிறேன்,
கிறிஸ்தவர்கள் ஜெபிப்பது போல,
"எங்களுக்கு இன்று எங்கள் அன்றாட ரொட்டியைக் கொடுங்கள்!"
கொடு, மரியா!
மரியா!
உன் பெயரை மறந்துவிடுவேனோ என்று நான் பயப்படுகிறேன்
ஒரு கவிஞன் இரவில் வலியில் பிறந்த வார்த்தையை மறந்துவிடுவான் என்று பயப்படுவது போல,
கடவுளுக்கு சமம்.
நான் உன் உடலைப் போற்றுவேன், நேசிப்பேன்
ஒரு சிப்பாயாக,
போரால் சிதைக்கப்பட்ட,
பயனற்ற,
தனியாக,
தனது ஒரு காலைப் போற்றுகிறேன்.
மரியா
நீ விரும்பவில்லையா?
நீ போகமாட்டியா?
ஹா!
எனவே மீண்டும்,
மங்கலான மற்றும் மந்தமான,
நான் என் அழுகை நிறைந்த இதயத்தை எடுத்து
ஒரு நாய்
கொட்டிலுக்கு எடுத்துச் செல்வது போல
சுமந்து செல்வேன்

ஒரு ரயிலை நசுக்கியது.

என் இதயத்தின் இரத்தத்தால் சாலைக்கு மகிழ்ச்சியைத் தருகிறேன். என் தூசி படிந்த சட்டையில் இரத்தம் பூக்களில் ஒட்டிக்கொண்டிருக்கிறது.

சூரியன், சலோமி, ஒரு ஹெரோடியாடை
ஆயிரம் முறை
பூமியைச் சுற்றி நடனமாடுவாள், பாப்டிஸ்ட்டின் தலை.

என் நேரம்
தன்னைத்தானே ஆட்டியடித்தவுடன்,

என் தந்தையின் வீட்டிற்குச் செல்லும் பாதையில் ஒரு மில்லியன் இரத்தப் புள்ளிகள்
பரவும்.

நான் மேலே ஏறிவிடுவேன்,
அசுத்தமானவள்,
(குழிகளில் தூங்கியதால்)
நான் அவன் பக்கத்தில் நின்று குனிந்து அவன் காதில் கத்துவேன்,

"ஐயா, கேளுங்கள், கடவுளே,
உன் வீங்கிய கண்களை ஒவ்வொரு நாளும் மேகமூட்டமான ஜெல்லியில் பூசிக்கொண்டு
சலிப்படையவில்லையா?
நன்மை தீமையின் மரத்தைச் சுற்றி நாம் ஏன் ஒரு மகிழ்ச்சியான பயணத்தை மேற்கொள்ளக்கூடாது?

நீங்கள் ஒவ்வொரு அலமாரியிலும் எங்கும் இருப்பீர்கள், மேலும் மேசைகளை அத்தகைய மதுவால் நிரப்புவோம்
அப்போஸ்தலன் பேதுரு கூட
கிக்காபூ நடனமாடுவார்.

சிறுமிகளை ஏதேனில் மீண்டும் வைப்போம்.

சொல்லுங்கள்
இன்றிரவுக்குள்
நான் உனக்கு சிறந்த பெண்களை
பவுல்வார்டுகளிலிருந்து அழைத்து வருவேன்

அது எப்படி?
ஏன் கூடாது?
நீ தலையை ஆட்டுகிறாய், சுருள்?
நீ முகம் சுளிக்கிறாய், சாண்டா?
நீ நினைக்கிறாய்
இந்த விஷயம்
இறக்கைகளுடன்
உனக்குப் பின்னால் என்ன தெரியும் காதல் அப்படியா?

நானும் ஒரு தேவதைதான், நானும் ஒரு தேவதைதான்

நான் ஒரு சர்க்கரை ஆட்டுக்குட்டியைப் போல மென்மையாகப் பார்த்தேன்,

ஆனால் நான் இனி பழைய குதிரைகளுக்கு
வேதனைப்பட்ட செவ்ரெஸின் அலங்கார குவளைகளைக் கொடுக்கப் போவதில்லை.

சர்வவல்லமையுள்ளவரே, நீங்கள் கைகளை உருவாக்கினீர்கள்,

அனைவருக்கும் ஒரு தலையைக் கொடுத்தீர்கள்,

அப்படியானால், மக்களை வலியின்றி,

காதலித்து, காதலித்து, காதலிக்க ஏன் உங்களால் முடியவில்லை?

ஒரு காலத்தில் நீங்கள் மிஸ்டர் பிக் என்று நினைத்தேன்,

ஆனால் நீங்கள் ஒரு முட்டாள், ஒரு குள்ளன்.

இப்போது பாருங்கள்,

நான் என் கத்தியை
என் பூட்டிலிருந்து எடுக்கிறேன்.

சிறகுகள் கொண்ட முட்டாள்களே,

உங்கள் சொர்க்கத்தில் கூடி,

உங்கள் இறகுகளை அசைக்கத் தொடங்குவது நல்லது!

தூபத்தால் நிரம்பிய உங்களை இங்கிருந்து அலாஸ்காவிற்கு வெட்டுவேன்!

என்னை உள்ளே விடு!

என்னைத் தடுக்க முடியாது!

தவறு

சரி,

நான் மிகவும் அமைதியாக இருக்கிறேன்.

பாருங்கள்

அவர்கள் நட்சத்திரங்களை வெட்டிவிட்டார்கள், வானத்திலிருந்து இரத்தம் சொட்டுகிறது!
ஹேய் நீ!
சொர்க்கம்!
அந்த தொப்பியைக் கழற்று!
இதோ வருகிறேன்!
ஒரு கிசுகிசுப்பு அல்ல.
பிரபஞ்சம் தூங்குகிறது,

அதன் பெரிய காதில் ஒரு பாதம்
நட்சத்திரங்களால் அசிங்கமானது.
பாப் பெரல்மேன் & கேத்தி லூயிஸ்