சந்திப்பு - தர்மூ சிவராமூ

 சந்திப்பு
தர்மூ சிவராமூ
எனது நண்பனை நான் வரச்சொல்லியிருந் தேன். அவனை நான் சந்திப்பதாகக் குறிப்பிட்ட நேரத்துக்கு இன்னும் ஒரு மணித்தியாலமாவது ஆகும்; இப்பதானே ஆறரை?
இவ்வூருக்கு வந்தது பரீட்சை எழுத. ஆனால் அம்மா ஓரிரு உறவினர்களையும் - நான் முன்பின் சந்தித்தே இராத உறவினர்களையும் கண்டு தொடர்பு வைத்துக் கொண்டு வரும்படி சொல்லி யிருந்தாள். அவளுடைய கருத்திலும் பொதுவாக மற்றவர்கள் கருத்திலும் இந்தவகை விஷயத்தில் நான் கொஞ்சம் மந்தம். ஆனால் ஒரே பிள்ளை; உறவு கிறவு என்றிருப்பது பேருக்கென்றாலும் வேணும் என்பது அம்மாவின் கரிசனையில் பிறந் தது. வேண்டா வெறுப்பாக அவளுக்காக ஒருப் பட்டுவிட்டேன், இப்போது நண்பனை சொல்லிவிட்டுப் போவதில், அவனைக் காணும் ஆதாங்கம், என் திறமைக்கு மீறிய சம்பிரதாய மூறையிலன்றி, ஒரு உத்வேகத்துடனேயே அவர் களிடமிருந்து சீக்கிரம் என்னை விடுவிக்கும் என நினைத்தேன்.
வரச்
முதல்நாளே பரீட்சை எழுதிவிட்டபடியால் தலைநகரில் வந்து மாட்டிக் கொண்ட நண்பர்களு டன் அளவளாவுவதற்கு மனம் பறந்தது. பரீட்சை எழுதுவதுதான் என்ன, கதை எழுதுவதுபோல் தான் என் விஷயத்தில். 'மூ:ட்' சரியாக இருப்ப தைப் பொறுத்தது. பரீட்சிப்பவர்களும் விமர் சகரைப்போல் தான்; எனது 'மூஃட்' இருளில் தடு மாறி அகப்பட்டதைச் சுருட்டி வந்து அவர்க ளிடம் பிடிபட்ட என் திருட்டுச் சொற்கள் போலவே பரீட்சைத் தாள்களும் பரீட்சிப்பவர் களிடம் அகப்பட்டு முழிக்கப் போகின்றன... எண் ணங்களின் டிசைன்கள் விசித்திரமாகின்றன என்று தென்பட்டதும் என்னை நானே வியந்து கொண்டேன்.. விந்தையான நினைவுகள் இவை எப்படி ஒருவித முன்னேற்பாடுமின்றி பிறக்க முடி கிறது? இதே நினைவுகள் மீண்டும் சுற்றி வந்து என் நண்பனுடன் பேசப்போகிற விஷயங்களுடன் சேர்ந்துகொண்டன. இவற்றோடு-இக் கண நேர நினைவுகளோடு இன்னும் எவ்வளவோ அவ னைத் திணறவைக்க ஏற்கெனவே இருக்கிறது. இப் போது அவனுக்குச் சொல்ல இருப்பவை மண மேடையில் தம்மைத்தாமே ஒத்திகை பார்க்கத் துவங்குகின்றன...அவ் ஒத்திகையின் அடியில் அவனை அவனுக்காகவன்றி நான் சொல்ல இருப் பவைக்காகவே சந்திக்கவேணுமென்ற ஆசை ஒரு நிர்ப்பந்தமாகிக் கொண்டிருக்கிறது.
நான் நினைவுகளில் தடுமாறி எங்கேயெல் லாமோ போய்க்கொண்டிருந்தேன். சில நினைவு கள் திகைப்பூண்டு போன்றவை, அவற்றில் மனம் பதித்தால் இக்கணம் - நிதர்சனம் - மங்கிவிடு கிறது. கானகத்துள் வழி தடுமாறியவனை நோக்கி வரும் அறிமுகமற்ற மரங்கள்போல் எண்ணங்கள் மட்டுமே எதிர்ப்பட்டுக் கொண்டிருக்கும் குறிப் பிட்ட விலாசத்தில் சிதறலாக மனிதர்கள் கூட் டம், அழுகுரல், என் அடையாளத்தை தடுமாறி சொல்லியபடி உரியவர்களிடம் அழைத்துக் செல் லப்பட்டது யாவுமே அளவற்ற மனோவேகத்தில் அள்ளுண்டு செல்லும் எனக்கு 'ஹோ'வெனச் சோனாமாரியாகப் பெய்யும் மழையூடே புலப் படும் ஒரு மங்கிய உலகில் நடப்பவையாயின் அது ஒரு மரணச்சடங்கு என்பதை நான் அறிந்தபோது நான் ஏன் ஒருவித விசித்திரத்தை யும் என் வருகையில் உணரவில்லை. நான் அங்கு அந் நிகழ்ச்சியில் கலக்கவே உத்தேசித்து வந்த ஒரு சாமானிய உணர்வுதான். என்னையறியாமலே இதை
 எதிர்பார்த்திருந்தேனோ? எப்படியானாலும் நான் என்னால் சமாளிக்க முடியாத ஒரு சமூக நிர்ப்பந்ததத்துள் அகப்பட்டுவிட்டேன். என் வருகை பொருட்டற்றதாக ஆரம்பித்து வியாபிக் கும் ஒரு புள்ளிபோல் வட்டம் விரியத் துவங்கி யது.
இம் மனிதர்கள்-இவர்களுள் ஒருவருடம் நான்முன்னுறவு கொள்ளவில்லை எனவே இவர்கள் ஒவ்வொருவரும் ஒரு புதிர். அவர்களது பார்வை கள் கணம் என் பார்வையைச் சந்தித்து, தடுமாறி என் முகத்தைத் துளாவிவிட்டு என்னுள் நுழை யும் பாதை புலப்படாது சறுக்கி விழுந்து அகலும் போது, அகலுமுன், அக் கணநேர கண் சந்திப்பில் அவர்களூடே ஒரு இருள் உலகாகவே அவர்கள் எல்லையற்று, அடத்தனமற்றுச் செல்கிறார்கள். ஒவ்வொரு முகமும் ஒரு பூமிபோல் கண்கள் குகை களாக இருண்டு உள்ளுருவற்றன. பூமியைத் துளையிட்ட குகைகள் திரும்பி வரமுடியாத பெரு வெளியில் பாய்வனபோல் அடையாளமற்ற அமானுஷ்யமாயின. ஒருவனை நாம் இன்னானெனக் காண்பதன் அசட்டுத்தனம் அறிமுகமற்றவன் முன்தான் புலப்படுகிறது. இன்னான் இத்தகைய வனென்று, அடையாளமற்றவனாயினும் பழகிய வனென்பதற்காகவேதானே கொள்கிறோம்? பழக் கமற்றவன் எப்படி தன்னை என் முன் காப்பாற்றி தன் அடையாள மின்மையை மட்டுமே காண் பிக்கிறான்!... நமது இறந்த காலம் என்ற ஒரே உறுதியையும் குலைக்கிறான்!
அவர்களிடையே நான் என்ன சொன்னேன், எவ்விதமாக என்னை அறிமுகப்படுத்தினேன் - இவ் விதமாகச் சொல்லியிருக்க வேண்டியது - இந்த - வார்த்தை - இவ்வகை இங்கிதம் என்பனவெல் கோமாளித்தனமானவைதான்
லாம்
எனத் தோன்றும்படி சூழல் மாறாட்டமாயிற்று? அங்கு ஒன்றுகூடிய மனிதர்கள் யாவரும் ஒரு குடும்ப மென, ஒரே உலகென கொள்வது வெறும் இறந்த காலமென்கிற உறுதியில்தான். அவர் களுடன் அவ்விறந்தகால உறவற்ற எனக்கோ, நானும் அவர்களுள் ஒவ்வொருவனும் ஒவ்வொருத் தியும் அநாதரவாய் தனித்து அறிமுகமற்ற பிற மனிதர்கள் தழைத்திருக்கும் கானகத்துள் வழி தடுமாறுபவர்களாயினோம். தம் பேச்சால் விசா ரணையால் இவ்வகையில் இன்னார் வழியில் என என்னுடனும் உறவு கொள்ள அவர்கள் முயல்வது தலையில் இரு இருள் குழிகளோடு, என்னை அங்கு மிங்கும் கைநீட்டித் தேடி, என்னையும், நான் நிற் குமிடம் தெரியாது வெறும் வெளியையும் தடவுவ தாய்த் தோன்றிற்று. சிலர், நான் நிற்குமிடத் தையும் தாண்டி கைகளை முன் நீட்டி உதடுகளற்ற கபாலச் சிரிப்புடன் வெளியைத் துளாவுவது நிம் மதியாகத்தான் இருக்கிறது. ஆனால் என்னைத் தம் விசாரணையினால் தடவிக் கண்டுகொண்டவர் களின் உறவுச் சொற்கள் என்மீது என்மீது புரள்வது பாம்புகள்போல்தான் அருவருத்தது.
நான் அவ்வீட்டின் அந்நிகழ்ச்சியின் மைய அச்சாகினேன். என்னைச் சூழ்ந்து ஒரு உலகு, மனிதச் சுழல் ஓயாது சுற்றுவதுபோல் அடிக்கடி பிரமை எழுந்தது. கண்ணில் என் வெறிப் பார் வைக்கு நேரே ஒரு முகம் வெளிறிச் சாம்பல் பூத்து உறைந்த பனிச் சிரிப்போடு நின்றது நின்றது தான். அச்சிரிப்பில் என் சுபாவ பயத்தின் எல் லையை நானே மீறிவிட்டேன் போலும், யாருமற்ற ஒரு இருள் வழியில்போல அச்சிரிப்பு, உருவற்ற ஒரு குளிர் காற்றாய் என்மீது மோதி என்னூடே வழிகண்டு ஓடி உள்ளுறைந்தது.
கொள்ளிவைக்கும் உறவு நெருக்கம் அதுக்கு நான் வரும்வரை இல்லை. நான் அங்கு அந்நிகழ்ச் சிக்கு என்றே உடல்கொண்டவனானேன். ஆம், உறைந்து கிடக்கும் அச்சிரிப்பு, நான் வைக்கும் தழலில்தான் உருகி ஓடவேண்டும்... எவ்வளவு காலம்... இதெல்லாம் எவ்வளவு காலம் கடந்தது? இதன் நிகழ்ச்சித் தொடரென்ன? என்பதெல் லாம், நிகழ்ச்சிக்கு அவசியமான தர்க்கப்புலம் இதற்கு இல்லாததால் தடுமாறி, என்றோ, எப் போதோ, தாறுமாறாக முன்பின் மாறி நிகழ்வ தாயின.
சிதையில் நெருப்பை மூட்டிவிட்டு அவர்கள் சொன்னபடி திரும்பிப் பார்க்காமலே கெளர வித்து விலகும் மனிதர்களூடே நான் வந்துக் கொண்டிருக்கிறேன். ஆம், நான் சுடுகாட்டி னூடே நடந்து கொண்டிருக்கிறேன். அந்தரங்க மாக மனம் சிக்கிக்கொண்டது, வெளிப்படையில் நான் அச்சமூக நிர்ப்பந்தத்திலிருந்து விடுபட்டா லும்... அந்தச் சிரிப்பு, என் தழலில் உருகிவிட் டாதா? உருகத் துவங்குகிறதா?... உருகி ஓடியது என் இதயத்தைச் சுற்றிய சர்ப்பமாகிவிட் டதா?... நான் சிக்கிக் கொண்டேன்
பூரணையை அணுகிவிட்ட சுக்கில பக்ஷத்து நிலவில் பூமிமீது அடர்ந்த செழிப்பான பசும்புல் சாம்பல் பூத்தது. விருட்சங்களிலிருந்து உதிர்ந்து காற்றில் அள்ளுண்டு வழியில் திட்டுத் திட்டாக கிடப்படை சாம்பல் பூத்த பிண உதடுகளாக நிலத்தில் பூத்திருக்கின்றன. அவற்றில் உள்ளங் கால்கள் பட்டதும் என் மிதியில் நசிந்து நெளியும் தசைகளாயின. உடலூடே எனக்கு உணர்வு குளிர்ந்தது. அருவருப்புடனேயே ஒவ்வொரு காலடியையும் நிலத்திலிருந்து எடுத்தேன். என் னுள் உருகிய சிரிப்புக்களின் ஊளை ஓட்டம்... எதிரே நிலத்தில் இப் பிண உதடுகளிலிருந்து ஓயாது பாயும் மௌன ஊளையை பொத்தி மறைக்க என் பாதச் சுவடுதானா? ஏன் இப்பாதங் கள் பூமியிலிருந்து பெயர்ந்து எதிரே நீண்டதும் அப்படியே வெறும் வெளியில் என்னை ஏற்றிச் செல்லலாகாது? வெறும் வெளியில் பார்வைக்குப் புலனாகாது படிக்கட்டுகள் இருக்கின்றன. அதில் மிதித்து ஏறி ''ஊ' வென்று குவிந்த உதடுகளை மிதிக்காது தப்பித்துவிடுவேனென காலை வைப் பேன். ஆனால், படிக்கட்டு இல்லை. அது இனித் தான். இப்போது-இந்த-இது! பாதங்களை ஊடுருவி உடலூடே ஒரு கூக்குரல் பாய்கிறது. உறவு. அந்த அதன் உறவு .. ஆம் ஒவ்வொரு அடிச்சுவட்டினூடேயும் சுடுகாட்டில் தன் லையை வந்தடைந்த இச் சவம் என் தழலில் உரு கிய பனிச் சிரிப்பை இவ் ஊளையில் சேதி சொல் லியபடியே இருக்கிறது. எதிரே மிதிப்பது இன் னொரு தடவை கேட்கவேதான்... படிக்கட்டில்லை, தப்பு தலில்லை...எதிர் காலம்-எதிர் கணம்-படிக் கட்டு தப்புதல் ஒளியைத் தேடி மரத்தைத் துறந்த, பறவைகள்போல் இருளில் நினைவுகள் குறியற்றுப் பறந்தன. நான் நடந்தேன்.

நண்பனைச் சந்திக்க மனம் விரும்பவில்லை; குறியற்று தெருக்களிலேயே இரவு வெகு நேரம் திரிந்தேன்... இரவு மடிந்துவிடவில்லை. அதனூடே குரல்களும் மடியவில்லை. இரவு எட்டி, எட்டி, பூமியை வளைத்து ஒண்டுகிறது, ஒளிகிறது. சந்திர ஒளி ஒரு புலம்பலைப்போல உலகின்மீது படர் கிறது. விட்டுவிட்டுக் கேட்கும் தெரு நாய்க் குரைப்பு நிசப்தமான இரவுக் குளத்தின்மீது ஏறி யப்பட்ட கற்களைப்போல் விழுந்து, ஓய்வதற்காக விரியும் சப்த அலைகளாயின. குளிரான குளிரான காற்று தென்னங் கீற்றுகளூடே மழைத்துளிகள் உதிர் வது போன்ற ஒரு ஒலியை எழுப்பியபடி தன் போக்கில் இயற்கையுடன் தொடர்பற்று இயங் கும் தோரணையில் ஒரு பழக்கத்துக்குக் கட்டுப் பட்டு ஊர்ந்து ஊர்ந்து இலைகளை அசைத்துவிட்டு தெருக்களில் திசையற்று நுழைந்து மறைகிறது. புதிய காற்று, தூரத்தில் அணுகும் பெருவெள்ளம் போல் கேட்டுக்கொண்டே இருக்கிறது. அணு யதும் வேகமிழந்து ஊர்ந்தே செல்கிறது. அடிக் கடி வெகு வெகு தூரத்தில், இரவுக்கும் அப்பால், வான எல்லையில், அமானுஷ்யமான கையொன்றால் உருவப்பட்டு மின்னல்கள் தோன்றி மறைந் தன, நிசப்தமாக.

முதல் முகத்தின் தங்கைக்கு

பிரமிள்


துடித்து
அன்று விழுந்த பகலை மீண்டும்
மிதித்து நடப்பவளே
கொலுசு சூழாத நிசப்தத்தில் நின்
வெண்பாதச் சதைகள் மெத்திட்ட
புல்தரையைக் கவனி
உன்முன் சென்றவள் என்னை
உதறிச் சிந்திய சுவடுகள்
அழுதழுது வரளும் என்
மன வெறுமையிலே
ஏழுவண்ணப் புதிர்கள்
அவிழ எனவா நின்
ஒருதுளிப் பார்வை?
அல்ல
தோற்றழியும் என் தவிப்பை
என் உடலின் இலைநரம்புகள்
உள்ளுரப் பரிகசித்துச்
சிரிக்க என் முகம்தேடி
பார்க்க நிமிர்ந்தனையோ?
உயர்ந்து வளர்ந்த சின்னவளே
அண்ணாந்து
என் மாடியைப் பார்ப்பதேன்?
அழியத் துணிந்தும்
அழியாது தடுமாறி
எரிந்தெழுந்து
சாம்பல் புழுதியில்
உயிர் உடலாகத் திரண்டு
மீண்டும் நிலைத்த நிழல் நான்.
உன் முன்னவளின்
ஜால மருந்து தொடுத்த
பார்வைமழை நுனிகளை
எதிர்பார்த்து மறுப்பின்
குரூர நுனிகள் தைக்க
துடித்திறக்கும் எனது நாட்களை
மீண்டும் நிகழ்விக்கவா
என் வாசலில் நின்று
முகம் திரும்பினை?
கவனி-
என் மாடி உப்பரிகையல்ல
உச்சியில் ஒருகுடில்
என்னுள் கவிதையின்
காலதீதச் சழலெனினும்
நாசியில்-
உன் நாசியிலும் தான்-
நம்மிருவர் தெருவின்
எல்லையில் குடிகொண்டு
வாழ்வின் மறுப்புக்கணை பாய
இறந்து வீழ்ந்த
இதயங்களைச் சூழ்ந்து
பிழம்பு வளர்க்கும்
சுடலையின் வீச்சம்.
எனவே,
விளையாடாதே!
என் இதயத்தை வளைக்கும்
இருள் முடிச்சு
உன் புன்னகை விரல்களில்
அவிழ்ந்து
கருநிற மெத்தைகளாய்
சிதறிச் சிரிக்க
மன நடு இரவு
பூ முகம் கொள்ளுமெனில்
சொல்,
சொல்லை இதயத்தின்
சொல்லற்ற சுனைதர
பேசு.
அது இன்றி
விளையாடினாயெனில்
ஹோம குண்டங்கள் கூட
வெற்றுப் புகைமுடிச்சாய் மண்ட
வேதனை மீண்டும்
அக்னியை உரிமைகொள்ளும்.

To the Sister of the First Face
https://chat.deepseek.com/a/chat/s/ea87e945-d178-41c7-865e-09f4e21af2c0

(Translated Interpretation)

You, who tread again on the sunlight
that fell that day, quivering—
in the silence where no anklet hums,
your pale feet press into the grassy earth.
Notice it.

The traces you shook loose from me,
the one who walked ahead of you,
now weep and swell in my hollow heart—
a void where seven-colored riddles unravel
at the flicker of your glance.

Or is it my longing, withering,
that my veins mock in whispers?
Did you rise to meet my gaze,
smiling? Little sister, grown tall,
why crane your neck to stare at my terrace?

I, a shadow solidified from ash and dust,
a phoenix stumbling, burning, refusing to die—
do you return to my threshold to reignite
the days I bled, waiting for the cruel tips
of your predecessor’s enchanted rain?

Beware—
my terrace is no tower, but a hut atop a peak.
Inside me, poetry’s ancient fire smolders.
In your nostrils, too—
on the street where we dwell at the edge of life’s denial—
the pyre’s flames grow, feeding on hearts
pierced by refusal, fallen dead.

So, do not play!
The knot of darkness bending my heart
might loosen under your smile’s fingers,
scattering into black cushions, laughing,
as midnight blooms into a floral face.
Speak—
let your words rise from the wordless spring
of the heart.

If you play instead,
even funeral pyres will choke on empty smoke,
and agony will reclaim the fire.

ஃபியோடர் தஸ்தோவ்ஸ்கியின் தி இடியட் :: ஜான் மிடில்டன் முர்ரி

ஃபியோடர் தஸ்தோவ்ஸ்கியின் தி இடியட்




தி இடியட் இல் தஸ்தாயெவ்ஸ்கி, பர்பியோன் ரோகோஜினின் இருண்ட பிசாசு வீட்டில் கிறிஸ்துவின் ஒரு குறிப்பிட்ட படம் இருந்தது என்று கூறுகிறார், இது சிலுவையில் இருந்து இறக்கப்பட்ட தருணத்தில் அவரைப் பிரதிநிதித்துவப்படுத்தும் நமது இரட்சகரின் ஓவியம். மைஷ்கின் இது ஒரு ஹோல்பீனின் நகல் என்றும் மிக நல்ல பிரதி என்றும் கூறினார்: வெளிநாட்டில் படத்தைப் பார்த்ததாகவும், அதை அவரால் மறக்க முடியவில்லை. படங்களைப் பற்றி எதுவும் தெரியாத ரோகோஜின், சோலோவியேவின் ரஷ்யாவின் வரலாற்றின் நகலைத் தவிர, புத்தகங்களைப் படிக்காதவர், அவர் நாஸ்தஸ்யா பிலிபோவ்னாவின் ஆலோசனையின் பேரில் அதை வாங்கி அறுபது கோபெக் தோட்டக் கத்தியால் வெட்டினார் - அந்த முரட்டுத்தனமான, வலிமையான, படிக்காத ரோகோஜின் திடீரென்று மற்றும் பொருத்தமற்றது. தொடர்ந்து மைஷ்கினிடம் கூறினார்: -
"நான் அந்தப் படத்தைப் பார்க்க விரும்புகிறேன்." . . .
"அந்தப் படத்தில்!" என்று மைஷ்கின் கூவினார், திடீரென்று ஒரு எண்ணம் வந்தது. "அந்தப் படத்தில்! ஏன் அந்தப் படம் சிலரின் நம்பிக்கையை இழக்கச் செய்யலாம்."
14 அதைத்தான் செய்து கொண்டிருக்கிறது" என்று ரோகோஜின் எதிர்பாராமல் ஒப்புக்கொண்டார்.
I 129

அந்த படம் பாவமான நகையாக இருக்கும் இருண்ட மற்றும் இருண்ட வீடு, முழு நிகழ்வுகளையும், இடியோலில் உள்ள அனைத்து மக்களையும் மறைக்கிறது, படமே திருப்புமுனையாக இருக்கிறது Rogozhin விட மற்றொரு வாழ்க்கை அவரது வாக்குமூலத்தில், இளம் Ippolit Terentyev, மரண தண்டனை விதிக்கப்பட்டது நுகர்வு, அவர் அந்த பயங்கரமான வீட்டிற்கு எப்படிச் சென்றார் என்பதைக் கூறுகிறார், மேலும் ரோகோஜின் அவருக்குக் காட்டிய படத்தை விவரிக்கிறார்,
இது சிலுவையில் அறையப்படுவதற்கு முன்பு, காயம்பட்ட, சித்திரவதை செய்யப்பட்ட ஒரு மனிதனின் சடலம் காவலர்கள் மற்றும் மக்களால் அவர் சிலுவையை முதுகில் சுமந்து கொண்டு அதன் எடைக்கு கீழே விழுந்தார், அதன் பிறகு சிலுவையில் அறையப்பட்ட வேதனையை அனுபவித்தார் ஒரு மனிதனின் சடலம் அப்படிப்பட்ட துன்பங்களுக்குப் பிறகு, அது மிகவும் பயங்கரமாக நசுக்கப்பட்டு, வீங்கிய, இரத்தக் கறை படிந்திருக்கும். கண்கள் திறந்திருக்கும் மற்றும் squinting: கண்களின் பெரிய பரந்த-திறந்த வெள்ளைகள் ஒரு வகையான மரண கண்ணாடி ஒளியுடன் மின்னும். . . . அத்தகைய படத்தைப் பார்க்கும்போது, ​​ஒரு மகத்தான இரக்கமற்ற ஊமை மிருகத்தின் வடிவத்தில், அல்லது இன்னும் சரியாக, மிகவும் சரியாக, விசித்திரமாகத் தோன்றினாலும், மிக நவீன கட்டுமானத்தின் ஒரு பெரிய இயந்திரத்தின் வடிவத்தில், மந்தமான மற்றும் உணர்வற்றது. அனைத்து இயற்கைக்கும் அதன் சட்டங்களுக்கும் மதிப்புள்ள, உருவாக்கப்பட்ட முழு பூமிக்கும் மதிப்புள்ள ஒரு பெரிய துர்நாற்றத்தை இலக்கில்லாமல் பிடித்து, நசுக்கி, விழுங்கிவிட்டது. ஒருவேளை
130
தி இடியட் வருகைக்காக மட்டுமே
அந்த இருப்பின். இந்த படம் ஒரு இருண்ட, இழிவான, நியாயமற்ற மற்றும் நித்திய சக்தியின் கருத்தை வெளிப்படுத்துகிறது மற்றும் ஒருவருக்கு அறியாமலேயே அறிவுறுத்துகிறது. . . .
அது தஸ்தாயெவ்ஸ்கியின் நம்பிக்கையாக இருந்தது, ஏனெனில் இது மனிதனாகிய கிறிஸ்துவின் மீதுள்ள தீவிர அன்பின் அவசியமான முடிவாகும், அவருடைய தெய்வீகத்தில் நம்பிக்கை இல்லாமல். தஸ்தாயெவ்ஸ்கியை ஒரு கிறிஸ்தவராகக் கூறுவது எளிது, கிறிஸ்துவைப் பற்றிய அவரது கருத்தை நீங்கள் புரிந்து கொள்ள விரும்பவில்லை என்றால். அவர் கிறிஸ்துவை நேசித்தார், உண்மையில், சில மனிதர்கள் அவரை நேசித்தார்கள்; ஆனால் கிறிஸ்து மீதான அத்தகைய அன்பு கிறிஸ்தவத்திற்கு அழிவை ஏற்படுத்தும். இந்த அன்பில் தஸ்தாயெவ்ஸ்கி ஒருபோதும் தளர்ந்ததில்லை, ஆனால் அந்த அன்பினால் அவரது நம்பிக்கையின் பசியை ஒருபோதும் தீர்க்க முடியவில்லை. அந்த இரண்டு விஷயங்களும் ஒரு படுகுழியால் அழிக்கப்படுகின்றன. பெரிய இதயங்களில் அவர்களால் சமரசம் செய்ய முடியாது என்று கூட இருக்கலாம். ஒரு தஸ்தாயெவ்ஸ்கி கிறிஸ்துவின் தெய்வீக நம்பிக்கையின் பாதுகாப்பை அவரது மரண வேதனைகளை விலைக்கு வாங்க மாட்டார். அந்த பாதுகாப்பிற்கான ஆசையால் அவனது ஆன்மா சித்திரவதை செய்யப்பட்டது, ஆனால் அது அவருக்கு வழங்கப்பட்டிருந்தால் அவர் மறுத்திருப்பார், அதனால் கிறிஸ்துவின் மீதான அவரது அன்பை விழுங்கியது.
கிறிஸ்துவின் தரிசனம் அவரது வாழ்நாள் முழுவதும் அவரை வேட்டையாடியது. இது இருமடங்கு பார்வையாக இருந்தது. முதலில், கிறிஸ்து அவருக்கு வலியின் நித்திய அடையாளமாகவும், மிருகத்தின் சக்தியாகவும் இருந்தார். அவர் மனித பரிபூரணத்தின் மாதிரியாகவும் இருந்தார்,
131
ஃபியோடர் தஸ்தோவ்ஸ்கிக்கு எதிராக வேதனையடைந்த மனிதகுலத்தின் உச்ச சாம்பியன் ஆவார்.
இருளின் பிசாசு. அவனில், மனிதன் மிருகத்தை முன்னிறுத்தி அவனுடன் கடைசி 4-ஐ சண்டையிட்டான். தஸ்தாய்ஸ்கியின் மனதைப் பொறுத்தவரை, உணரவும் சிந்திக்கவும் மிகவும் ஆழமான திறன் கொண்ட அனைத்து மனங்களுக்கும், நன்மையும் தீமையும் என்றென்றும் பின்னிப்பிணைந்த உலகத்துடன் மனிதனால் போராட இரண்டு வழிகள் உள்ளன. ஒன்று செயல்பட வேண்டும், மற்றொன்று துன்பப்பட வேண்டும். இந்த விஷயங்கள் எதிரெதிர் நிறத்தின் வெளிப்புறக் கண்ணுக்குத் தெரியும்: அவை மட்டுமே ஒரே மாதிரியானவை. ஒவ்வொன்றிலும் தனிமனித விருப்பம் அறியப்படாத சக்திக்கு எதிராக நிற்கிறது. முற்றிலும் செயல்படும் மனிதன், தனது விருப்பத்தின் கடைசி உறுதிப்பாட்டிற்காக பாடுபடுகிறான்; முற்றிலும் துன்பத்தை அனுபவிக்கும் மனிதன், இந்த இறுதி நிலைக்கு அப்பால் தனது விருப்பத்தை உறுதிப்படுத்துகிறான், ஏனென்றால் அவன் தன் விருப்பம் அழிக்கப்பட வேண்டும் என்று விரும்புகிறான். எதையும் துன்புறுத்துவது, ஆனால் எல்லாவற்றிலும் செயல்படுவது, உள்ளுணர்வு அல்லது சட்டத்தின் நனவான தனிப்பட்ட விருப்பத்திற்கு அப்பால் எந்தக் கட்டுப்பாட்டையும் அனுமதிக்காதது, எல்லாவற்றையும் துன்புறுத்துவதைப் போன்றது, எதையும் செய்யாமல், விருப்பத்திற்கு தலைவணங்குவது. ஒவ்வொரு அன்னிய சக்தியும். இதற்கு எதிரான விஷயங்களின் அடையாளத்தின் பழைய மர்மமாக இருந்தாலொழிய இதில் எந்த மர்மமும் இல்லை. ஒவ்வொரு சாலையும் சுய அழிவுக்கு வழிவகுக்கிறது; ஏனென்றால், தான் செய்ய வேண்டிய அனைத்தையும் தானே அழிக்க விரும்புபவரின் விதியில் அது நிற்கிறது. ஸ்விட்ரிகைலோவ் செய்ததைப் போலவே, அவர் தனது சொந்த மரணத்தை சந்திக்க நேரிடும், ஆனால் அது ஒரு அபாயகரமானது, ஏனென்றால் உடல் அழித்தல் அதனுடன் கொண்டு வரும் என்பதில் அவருக்கு எந்த உறுதியும் இல்லை -
132 அவர் இருக்கும் சித்தத்தின் முட்டாள்தனமான அழிவு
.
அவரது சொந்த மரண மரணம் என்பது வாழ்க்கையில் தனது சொந்த மரணத்தை விரும்புவதற்கான ஒரு சின்னம் மட்டுமே, இனி செயல்படாது, ஆனால் துன்பம் மட்டுமே.
தஸ்தாயெவ்ஸ்கி கிறிஸ்துவில் கண்ட மனிதகுலத்தின் வெற்றியாளர் அத்தகையவர், துன்பத்தின் மூலம் எல்லாவற்றையும் கைப்பற்ற முயன்றார். வாழ்க்கையிலிருந்து ரகசியம். ஒரு மனிதனால் வாழ முடியுமா என்பதைக் கண்டுபிடிப்பதற்கான ஒரே வழி உண்மையான உணர்வுக்கு அதன் ரகசியத்திற்காக வாழ்க்கையுடன் போராடுவதுதான். வலியைப் பார்த்த அறிவு மனதுக்கு ஒரு வாழ்க்கை முறை - இது தஸ்தாயெவ்ஸ்கியின் பயங்கரமான தேடலின் பொருளாக இருந்தது, கிறிஸ்துவில் அவர் ஒரு வாழ்க்கை முறையைக் கண்டார். கிறிஸ்து அவருக்கு மிகவும் வீரம் மிக்கவர், மிக உன்னதமானவர், மிகவும் மென்மையானவர், மிகவும் சரியான வீரராக இருந்தார், அவர் பயங்கரமான தேடலில் முன்னோக்கிச் சென்றார்; ஆனால் அவரிடம் ஜென்னே நித்திய கேள்விக்கு எந்த பதிலையும் காணவில்லை. கிறிஸ்து ஒரு ihft*^ என்று கேட்டவர், பதில் சொன்ன கடவுள் அல்ல, ^ f -i t மற்றும் தஸ்தாயெவ்ஸ்கி அவரை நேசித்தார்கள். தஸ்தாயெவ்ஸ்கியை கிறிஸ்டியன் என்று அழைப்பதில் எளிதில் திருப்தி அடைபவர்கள், அவருடைய புத்தகங்களை மற்ற நாவல்களுக்குள் \j* நாவல்களாக வாசிப்பவர்கள், மற்ற நாவல்களை விட மிகவும் ஆர்வமாகவும், கடினமாகவும், சோர்வாகவும் இருக்கட்டும். அவருடைய சமயத்தின் கடைசி மற்றும் மிக அழகான கட்டுரையின் முழு முக்கியத்துவத்தையும் அவர்களால் அறிய முடிந்தால்: "கிறிஸ்து சத்தியத்திற்குப் புறம்பானவர் என்று யாராவது எனக்கு நிரூபிக்க முடிந்தால், உண்மை உண்மையில் கிறிஸ்துவை விலக்கினால், நான் அவருடன் இருக்க விரும்புகிறேன். கிறிஸ்துவும்
183
ஃபியோடர் தஸ்தோவ்ஸ்கியும்
சத்தியத்துடன் இல்லை." அந்த வார்த்தைகளில், தஸ்தாயெவ்ஸ்கி தன்னைப் பொறுத்தவரையில் கிறிஸ்துவை விலக்கிவிட்டார் என்று ஒப்புக்கொண்டார்.
ஆகையால், சத்தியத்துடன் இருப்பதை விட கிறிஸ்துவுடன் தங்குவதையே விரும்புவதாக அவர் உண்மையாகச் சொன்னாலும், அவரால் முடியவில்லை. அவனது உள்ளுணர்வும் அவனது அன்பின் சக்தியும் அவனைக் கட்டிப் போட்டிருந்த அவனுடன் அவன் தங்க வேண்டும் என்று அவனது தேடும் ஆவி அவனைத் தூண்டியது. இதயத்தின் தாமதத்தை மனத்தால் அனுமதிக்க முடியவில்லை. ஆனால் அவனது நனவான மனம் எந்த ஆழத்திற்கு அவனைத் தேடலில் தூண்டினாலும், மனிதனாகிய கிறிஸ்துவின் நினைவு, ஒரு வாழ்க்கை முறையின் பார்வையுடன் அவனை வேட்டையாடியது. தி இடியட்டில் அவர் தனது பார்வையை வெளிப்படுத்தும் முயற்சியை மேற்கொண்டார். ஸ்விட்ரிகைலோவில் செயல்படும் விருப்பம் இறுதி ஏமாற்றத்தில் சிதைந்தது; மிஷ்கினில், தஸ்தாயெவ்ஸ்கி வேறு வழியில் முயன்றார், துன்பப்பட வேண்டும் என்ற விருப்பம்.
தலைப்பிலேயே விரக்தி, ஒரு கேலிக்குரிய மற்றும் மோசமான அவநம்பிக்கை உள்ளது. ஒரு பரிபூரண மனிதனின் கருத்தாக்கத்தை நிகழ்தகவு உணர்வுக்கு சகித்துக்கொள்ளக்கூடியதாக மாற்றுவதற்கு, அவன் ஒரு முட்டாள் என்று குறிப்பிடப்பட வேண்டும். ஒரு ரஷ்ய * இலக்கிய வரலாற்றாசிரியர் மிகவும் அப்பாவியாகச் சொல்வது போல்: "தி இடியட்டில் முன்வைக்கப்படும் கோட்பாடு என்னவென்றால், நாம் அத்தியாவசியமாகக் கருதும் சில நீரூற்றுகள் பலவீனமடைந்துவிட்டாலும், தார்மீக ரீதியாகவும் அறிவார்ந்த ரீதியாகவும் மற்றவர்களை விட உயர்ந்ததாக இருக்கலாம். பாதிக்கப்பட்டது." எதுவும் பரந்ததாக இருக்க முடியாது
134
இடியட்
இந்த விமர்சனத்தை விட குறி, முக்கியமாக இது மேலோட்டமான உண்மையைக் கொண்டுள்ளது; தலைப்பின் கசப்பான தன்மை முற்றிலும் மறைக்கப்பட்ட ஒருவரின் பார்வையில் இது உள்ளது. தஸ்தாயெவ்ஸ்கி, தனது படைப்பைப் பற்றி முற்றிலும் மாறுபட்ட கருத்தைக் கொண்டிருந்தார். 1868 ஆம் ஆண்டில், அவர் தி இடியட் எழுதத் தொடங்கியபோது, ​​அவர் தனது மருமகளுக்கு எழுதிய கடிதத்தில், "உண்மையான மற்றும் உன்னதமான மனிதனின் பிரதிநிதித்துவம்தான் அடிப்படை யோசனை" என்று ஒப்புக்கொண்டார், ஆனால் மூளையில் சில நீரூற்றுகள் அவசியமானவை என்று நாம் கருதுகிறோம். பலவீனமானவர், ஆனால் சரியானவராகவும் உன்னதமானவராகவும் இருப்பவர் தவிர்க்க முடியாமல்
நவீன உலகில் வசிப்பவர்களுக்கு 6uT"oi' நிச்சயமாக""bf இயற்கையாகத் தோன்ற வேண்டும். எனவே, தஸ்தாயெவ்ஸ்கி தனது சக மனிதர்களை விட வேறொரு வகையைச் சேர்ந்த மிஷ்கினைப் பிரதிநிதித்துவப்படுத்தினார், அவர் நோயால் அவர்களிடமிருந்து பிரிக்கப்பட்டார், ஏனெனில் அவர் அறியப்படாத ரஷ்ய வாழ்க்கைக்கு வந்தார். சுவிஸ் மலைகளில் உள்ள ஒரு மனநல சுகாதார நிலையமாக இருந்ததாக கூறப்படுகிறது. சாதாரண தரத்தில் இருந்து, அவர் அசாதாரணமானவர், ஆரோக்கியத்திற்கு என்ன செல்கிறார் என்பதை தீர்மானிக்கிறார் உடல்நிலை சரியில்லாமல் இருக்கிறது, ஆனால் இந்த வாழ்க்கையில் ஒரு சரியான மனிதன் தனது முழுமைக்கான தண்டனையை செலுத்த வேண்டும் என்று அர்த்தமா?
135
ஃபியோடர் தஸ்தோவ்ஸ்கியின் பலவீனம் நிரூபிக்கப்பட்டது
. அவனது வாழ்க்கை கேள்விக்குறியாகிவிட்டால், அவனுடைய வெளிப்புறச் செயல்களில் ari&H;he-pr©o£-e£-feis பலவீனம் தேடப்பட்டால், Nastasya Filipovna மற்றும் Aglaia Epanchin ஆகியோரைக் காட்டிலும் அவரது விமர்சகர்களிடம் உள்ள ஆர்வத்தை நாம் எதிர்பார்க்கலாமா? அதேசமயம், அவரது வெளிப்படையான நோயை நோக்கி விரல் நீட்டப்பட்டால், அவர்கள் இந்த இயங்கியலுக்குப் பதிலளிக்க அக்கறை காட்டுகிறார்களா?
வலிப்பு நோய் வருவதற்கு ஒரு நிமிடம் முன்பு (அவர் விழித்திருக்கும் போது அது வந்தால்), திடீரென்று சோகம், ஆன்மீக இருள் மற்றும் அடக்குமுறைக்கு நடுவே, சில நிமிடங்களில் ஒரு ஒளி பிரகாசமாகத் தோன்றியபோது, ​​​​அவர் மற்றவற்றுடன் நினைவு கூர்ந்தார். மூளை, மற்றும் அசாதாரண உத்வேகத்துடன் அவரது அனைத்து முக்கிய சக்திகளும் திடீரென்று மிக உயர்ந்த பதற்றத்தில் வேலை செய்ய ஆரம்பித்தன. மின்னலைப் போல் கடந்து சென்ற இந்தத் தருணங்களில் உயிர் உணர்வு, நான் என்ற உணர்வு பத்து மடங்கு பெருகியது. அவரது மனமும் இதயமும் அசாதாரண ஒளியால் நிரம்பியது; அவனது கவலைகள், சந்தேகங்கள், கவலைகள் அனைத்தும் ஒரேயடியாக நீங்கியது; அவர்கள் அனைவரும் ஒரு உயர்ந்த அமைதியுடன், அமைதியான, இணக்கமான மகிழ்ச்சி மற்றும் நம்பிக்கையுடன் இணைந்தனர். ஆனால் இந்த தருணங்கள், இந்த ஃப்ளாஷ்கள், பொருத்தம் தொடங்கிய அந்த இறுதி வினாடியின் (அது ஒரு நொடிக்கு மேல் இல்லை) முன்னுரை மட்டுமே. அந்த வினாடி, நிச்சயமாக, தாங்க முடியாதது. அந்தத் தருணத்தை நினைத்துப் பார்க்கையில், அவர் மீண்டும் சரியாகிவிட்டபோது, ​​இந்த பளபளப்புகள் மற்றும்
136 உயிர் மற்றும் சுய-உணர்வின் உயர்ந்த உணர்வுகளின்
முட்டாள்தனமான
ஒளிகள் அனைத்தும் நோயே தவிர வேறொன்றுமில்லை, சாதாரண நிலையின் குறுக்கீடு என்று அவர் அடிக்கடி தனக்குத்தானே கூறிக்கொண்டார். அப்படியானால், அது மிக உயர்ந்த வடிவமாக இல்லை, மாறாக, அதற்கு மாறாக, மிகக் குறைந்ததாகக் கருதப்பட வேண்டும் ^ ஆனாலும், கடைசியாக அவர் மிகவும் முரண்பாடான முடிவுக்கு வந்தார். "நோய் என்றால் என்ன?" கடைசியில் முடிவு செய்தார். "அது ஒரு அசாதாரண தீவிரம் என்றால் என்ன விஷயம், அதன் விளைவு, உணர்வின் நிமிடம், நினைவில் வைத்து, பின்னர் ஆரோக்கியத்தில் பகுப்பாய்வு செய்து, நல்லிணக்கம் மற்றும் அழகு ஆகியவற்றின் கலவையாக மாறி, அதுவரை அறியப்படாத மற்றும் அறியப்படாத ஒரு உணர்வைத் தருகிறது. , முழுமை, விகிதாசாரம், நல்லிணக்கம் மற்றும் வாழ்க்கையின் மிக உயர்ந்த தொகுப்பில் பரவசமான பக்தி இணைவு "இந்த தெளிவற்ற வெளிப்பாடுகள் அவருக்குத் தோன்றின மிகவும் புரிந்துகொள்ளக்கூடியது, மிகவும் பலவீனமாக இருந்தாலும். அது உண்மையில் "அழகு மற்றும் வழிபாடு", அது உண்மையில் "வாழ்க்கையின் மிக உயர்ந்த தொகுப்பு" என்று அவரால் சந்தேகிக்க முடியவில்லை, சந்தேகத்தின் சாத்தியத்தை ஒப்புக்கொள்ள முடியவில்லை. ஹாஷிஷ், அல்லது அபின், அல்லது மது போன்றவற்றின் காரணத்தை அழித்து ஆன்மாவை சிதைப்பது போன்ற அசாதாரணமான மற்றும் உண்மைக்கு மாறான தரிசனங்களை அந்த நேரத்தில் அவர் கண்டது போல் இல்லை. தாக்குதல் எப்போது முடிந்தது என்பதை அவர் மிகவும் திறமையானவராக இருந்தார். இந்த தருணங்கள் சுயநினைவின் ஒரு அசாதாரண விரைவு மட்டுமே - நிபந்தனையை ஒரு வார்த்தையில் வெளிப்படுத்தினால்
137
ஃபியோடர் தாஸ்தோவ்ஸ்கி
- மற்றும் அதே நேரத்தில் மிகவும் தீவிரமான அளவில் இருப்பின் நேரடி உணர்வு. அந்த வினாடியில், அதாவது பொருத்தத்திற்கு முந்தைய கடைசி நனவான தருணத்தில், "ஆம், இந்த நொடிக்கு ஒருவர் தனது முழு வாழ்க்கையையும் கொடுக்கலாம்!" என்று தனக்குத்தானே தெளிவாகவும் உணர்வுபூர்வமாகவும் சொல்ல அவருக்கு நேரம் கிடைத்தது, சந்தேகத்திற்கு இடமின்றி அந்த தருணம் உண்மையில் மதிப்புக்குரியது. வாழ்க்கை முழுவதும். இருப்பினும் அவர் தனது வாதத்தின் இயங்கியல் பகுதியை வலியுறுத்தவில்லை. திகைப்பு, ஆன்மீக இருள், முட்டாள்தனம் ஆகியவை இந்த "உயர்ந்த தருணங்களின்" விளைவாக அவருக்கு முன்னால் தெளிவாக இருந்தன; தீவிரமாக, நிச்சயமாக, அவர் அதை மறுக்க மாட்டார். அவரது முடிவில் சந்தேகத்திற்கு இடமின்றி ஒரு தவறு இருந்தது - அந்த நிமிடத்தின் மதிப்பீட்டில் அது இருக்கிறது, ஆனால் அந்த உணர்வின் உண்மை அவரை சற்றே குழப்பியது. அந்த யதார்த்தத்தை அவர் என்ன செய்ய வேண்டும்? 'ஏனெனில், காரியம் நடந்துவிட்டது; அவர் உண்மையில் அந்த நொடியில் தனக்குத்தானே சொல்லிக்கொண்டார், அதில் அவர் உணர்ந்த எல்லையற்ற மகிழ்ச்சிக்காக, அந்த இரண்டாவது உண்மையில் முழு வாழ்க்கைக்கும் மதிப்புமிக்கதாக இருக்கலாம். 44 அந்த நேரத்தில்," ஒரு நாள் மாஸ்கோவில் அவர்கள் சந்திக்கும் போது ரோகோஜினிடம் அவர் கூறியது போல், "அந்த நேரத்தில் எனக்கு இன்னும் நேரம் இருக்காது என்ற அசாதாரண பழமொழியை எப்படி புரிந்துகொள்வது என்று தோன்றுகிறது."
இவ்வாறு அவரது கால்-கை வலிப்பு மைஷ்கினுக்கு மெட்டாபிசிகல் பெர்ஃபெக்ஷன் என்று அழைக்கப்படுவதை வழங்குவதற்கான ஒரு வழிமுறையாகும், அதே போல் சக மனிதர்கள் அவரது ஒழுக்கம் குறித்து சந்தேகப்படுவதற்கு
138
தி இடியட் சாக்குகளை வழங்குவது.
உண்மையில், இந்த கருதுகோள் இருமடங்கு உள்ளது, டோஸ்டோவ்ஸ்கி, உந்துவிசையிலும் உண்மையான உன்னதமான மனிதர் என்று கூறுகிறார் வேறு எந்த விதத்திலும், கற்பனையில் கூட, அவர் ஒரு முட்டாளாக இருக்கட்டும். "விஞ்ஞான துல்லியம்." இந்த இருவகை முட்டாள்கள் பொதுவான புரிதலுக்கு மிகவும் உயர்ந்த வாழ்க்கை முறையை மட்டும் கொண்டிருக்கவில்லை, ஆனால் ஒரு உணர்வு - தத்துவத்தின் அறிவுக்கு அப்பால் உயர்ந்து, காலமற்ற நொடியில் கேள்விகளைக் கேட்கிறது. பூமிக்குரிய புத்திசாலி.
ஆனால் மைஷ்கினின் இந்த மெட்டாபிசிக்கல் பெர்ஃபெக்ஷன் தி இடியட்டின் சோகத்தில் ஒரு துணைப் பங்கு வகிக்கிறது. தஸ்தாயெவ்ஸ்கி அதன் மூலம் தனது வலிக்கு பழிவாங்கியது போல் உள்ளது, அவர் தனது பரிபூரண மனிதன் உலகின் பார்வையில் ஒரு முட்டாள் என்று ஒப்புக்கொள்கிறார், இலட்சிய பரிபூரணத்தில் பார்ப்பவர்கள் பிறழ்வின் அறிகுறிகளை மட்டுமே செய்வார்கள் என்று தனக்குத்தானே சொல்லிக்கொண்டார். மாறுபாட்டின் உன்னதமான தருணத்தில், அவர்களின் முழு இருப்பு, அவர்களின் சிறிய வாழ்க்கை, அவர்களின் சராசரி ஒழுக்கங்கள், நித்தியத்தில் மூழ்கியிருக்கலாம் என்று தெரியவில்லை. அவர்கள் மூழ்கியிருக்கலாம், ஏனென்றால்
139
ஃபியோடர் தாஸ்தோவ்ஸ்கியின்
ஒரு கணத்தின் உண்மை இருந்தபோதிலும், அது முழு வாழ்க்கைக்கும் மதிப்புள்ளது, நல்லிணக்கத்திற்கு எந்த உத்தரவாதமும் இல்லை. வாழ்க்கை எஞ்சியிருக்கிறது மற்றும் அதை மறுக்கிறது. மேலும் தி இடியட்டின் சோகம் என்னவென்றால், வாழ்க்கைக்கு அப்பாற்பட்ட நல்லிணக்கத்தின் நினைவால் வலுப்பெற்றாலும், செயலில் மனித பரிபூரணம், வாழ்க்கையிலேயே ஆண்மையற்றது. துன்பம் நிறைந்த வாழ்வில் தன்னைத்தானே அழித்துக்கொள்ள விரும்பும் சித்தம், அதன் உன்னதமான உறுதியை விரும்பும் விருப்பத்தைத் தவிர வேறு எந்த முடிவுக்கும் வராது. மிஷ்கினின் மனித பரிபூரணமும், ஸ்விட்ரிகைலோவின் மனிதாபிமானமற்ற பரிபூரணமும் ஒரே மாதிரியாக ஏளனமாக மாறியது. தீமை செய்வதும், அதை அனுபவிப்பதும் - ஒவ்வொன்றும் மாயை.
உலகில் நடக்கும் தீமைகளின் அவதாரமான நாஸ்தஸ்யா பிலிபோவ்னாவை மிஷ்கின் சந்திப்பதே தி இடியட்டின் முக்கிய அம்சமாகும். இந்த தீமைக்காக தஸ்தாயெவ்ஸ்கி ஒரு சின்னத்தை தொடர்ந்து பயன்படுத்துகிறார், ஒரு குழந்தையின் அப்பாவித்தனத்தின் மீதான சீற்றம்; இந்த சின்னம் அவரது வேலையில் இறுதிவரை மீண்டும் மீண்டும் திரும்புகிறது. நாஸ்தஸ்யா பிலிபோவ்னா இளவரசர் டோட்ஸ்கியால் சிறுவயதில் கோபமடைந்தார். ஒன்பது வருடங்களாக அவள் தன் தவறை நினைத்துக் கொண்டிருந்தாள், அந்த ஒன்பது வருட துன்பங்கள் அவள் முகத்தில் அச்சிடப்பட்டுள்ளன. அவர் வாழ்க்கையில் நுழையும் நாளின் காலையில் மிஷ்கின் அந்த முகத்தை ஒரு படத்தில் காண்கிறார், அந்த வலியின் முதல் பார்வை- அவரை விட்டு விலகவில்லை. தி இடியட்டின் கதை என்னவென்றால், மைஷ்கின் அந்த வலியிலிருந்து திரும்ப முடியாது, / அவனுடைய எல்லா காதலுக்கும் அவனால் அதைத் தணிக்க முடியாது,
140
தி இடியட்.
அவரது அன்பு பரிதாபமானது, நாஸ்தஸ்யா பெருமைப்படுகிறார். மிஷ்கின் தன் மீது பரிதாபப்பட வேண்டும் என்ற எண்ணத்தை அவளால் தாங்க முடியவில்லை. ஒருவேளை முதலில், அந்த முகத்தையும் அந்தக் கண்களையும் அவன் முதலில் பார்த்தபோது 'அவன் அவள் மீது இரக்கப்படவில்லை; ஒருவேளை அவர் துன்பப்படும் ஆன்மாவை உடனடியாக காதலித்திருக்கலாம். ஆனால் ஒரு பெண்ணை அவளது துன்பத்திற்காக நேசிப்பது அவளுடைய துன்பத்தை நிலைநிறுத்துவதற்கும், உண்மையில் அவள் இல்லாததை அவளிடம் நேசிப்பதற்கும் மட்டுமே. எனவே நாஸ்தஸ்யா மிஷ்கினுக்கு பயப்படுகிறார்; அவர் ஒரு இலட்சியமாக இருக்கிறார், அதை உண்மையில் மொழிபெயர்க்க முடியாது. ஒரு உண்மையான மைஷ்கின் பரிதாபப்படுகிறார், மற்றும் பரிதாபம் தாங்க முடியாதது. நாஸ்தஸ்யா நிஜமானதைக் காண்பதற்கு முன்பே அவள் கனவு கண்ட மிஷ்கினை விரும்பி நிராகரித்தாள்.
"உனக்குத் தெரியும், நானே ஒரு கனவு காண்பவன். உன்னைப் பற்றி நானே கனவு கண்டதில்லையா? நீ சொல்வது சரிதான், நான் நீண்ட காலத்திற்கு முன்பு அவன் வீட்டில் தனியாக ஐந்து வருடங்கள் வாழ்ந்தபோது உன்னைப் பற்றி கனவு கண்டேன். நான் கனவு கண்டேன். உங்களைப் போன்ற ஒருவரை நான் எப்போதும் கற்பனை செய்து கொண்டிருந்தேன், கனிவானவர், நல்லவர், நேர்மையானவர், மிகவும் முட்டாள்தனமாக அவர் திடீரென்று முன் வந்து, 4 நீங்கள் குற்றம் சொல்ல வேண்டியதில்லை, நாஸ்தஸ்யா பிலிபோவ்னா, நான் உன்னை வணங்குகிறேன். என் மனதை விட்டு நீங்கும் வரை நான் அப்படித்தான் கனவு கண்டேன்...."
ஒரு நாஸ்தஸ்யாவிற்கு இரட்சிப்பு இல்லை. இருக்கக்கூடாது என்பதே சரி. இந்த வாழ்க்கையில் இரட்சிப்பு அவளையும் அழ வைக்கலாம், ஹோசன்னா! தீமையால் அவள் மீது செய்யப்பட்ட சீற்றத்தை மகிமைப்படுத்தவும்.
141
ஃபியோடர் தஸ்தோவ்ஸ்கியில் அது அவளுக்கு நன்றாகத் தெரியும்
அவளுடைய ஆழமான இதயம். அவளுடைய தவறு அவளைத் தனிமைப்படுத்திவிட்டது; ஒவ்வொரு ஆணின் கையும் அவளுக்கு எதிரானது, அவளுடைய கை ஒவ்வொரு மனிதனுக்கும் எதிரானது. ஒரு மிஷ்கினின் தூய இதயத்தில் அவள் சமரசம் செய்ய மாட்டாள். அவளுடைய காயத்தை அவள் விரும்புகிறாள், அவள் சொல்வது சரிதான்; அவளால் முடிந்தாலும் மகிழ்ச்சியை ஏற்றுக்கொள்ள அவளுக்கு உரிமை இல்லை. ஆனால் அது இல்லை. அது அவளுக்கும் தெரியும். அவள் அறிவில் பெருமிதம் கொள்கிறாள், அவள் காயங்களைப் பற்றி பெருமைப்படுகிறாள், அவளுடைய துன்பத்தைப் பற்றி பெருமைப்படுகிறாள். எங்கள் பரிதாபம், மைஷ்கினின் பரிதாபம் கூட அவளுக்கு அவமானம்; அது அவளுடைய மகத்துவத்திலிருந்து விலகிச் செல்கிறது: அவள் தன் வாழ்நாள் முழுவதும் கோபமடைந்த, தீமையின் அவதாரமாக இருக்கிறாள், அதைச் செய்வதை விட ஒரு மனிதனின் கழுத்தில் ஒரு எந்திரக் கல்லைத் தொங்கவிட்டு அவன் கடலில் தள்ளப்படுவது நல்லது. அவளால் மன்னிக்கத் துணியவில்லை, அவளால் முடியாது என்பதை மறந்துவிடு: அவளது பெரிய மற்றும் நியமிக்கப்பட்ட பணி மீண்டும் உறுப்பினராக இருப்பது, அவளுடைய காயங்களைத் திறப்பது, அவர்களின் வலி தாங்க முடியாத வரை அவளுடைய கையை அவற்றில் செலுத்துவது. ஆனால் சுமை கடந்துவிட்டது. மனித சதையும் இரத்தமும் அதன் அடியில் சோர்வடைய வேண்டும். இந்த பெண்ணுக்கு சோதனை வந்தது, அவள் மிகவும் சோர்வாக இருந்தாள். ஆறுதலடைய மற்றும் மறக்க, அழ ஓசன்னா! சிரித்த கண்ணீருடன் பலவீனமான குரலில் இருந்தாலும்; நடுங்கும் உதடுகளுடனும், அந்த இருண்ட மற்றும் மறக்க முடியாத கண்களின் மேல் மூடுபனியுடன், "நான் மன்னிக்கிறேன்" என்று கிசுகிசுக்க - நினைவின் வலியை நீக்கி, முழுவதுமாக
142
இடியட் ஆக
, அவளுடைய அற்புதமான தலை மிஷ்கினின் மார்பில் கூடு கட்டியது, அவளைப் பற்றிய அவனது கைகள் மற்றும் அவனது
கண்கள் ஈரமாகி கண்ணீரால் நிரம்பி வழிகின்றன, மகிழ்ச்சி மற்றும் துக்கம் - இந்தச் சிறியவர்களில் ஒருவர் ஆறுதல் அடைய வேண்டும் என்ற மகிழ்ச்சி, துக்கம் ஒரு பெண் மயக்கமடைந்து தன் சிலுவையை கீழே போட்டிருக்க வேண்டும்.
அப்படிப்பட்ட பார்வையில் அந்த பிறந்தநாள் மாலையில் சலனம் வந்தது. ஒரு கணம் அந்த பெண் அவளை ஏற்க தலை குனிந்தாள் . கோழை மகிழ்ச்சி. மிஷ்கின் கொடுத்த ஹீலிங் டிராப்டை நோக்கி கையை நீட்டினாள். அவள் எடுத்து குடித்திருந்தால், அவள் நம்மைப் போலவே இருந்திருப்பாள். நாம் மகிழ்ச்சியாக இருந்திருப்போம், ஏனென்றால் சிறிய மனிதர்களான நமக்கு உள்ளுணர்வு - ஒரு மனிதன் பார்த்தால், அவன் இறந்துவிடுகிறான் என்று சில விஷயங்கள் உள்ளன. ஆனால் நாஸ்தஸ்யா அவள் கையைப் பிடுங்குகிறாள்; அவள் தடுமாறினாலும், விழ முடியாத அளவுக்கு பெரியவள். பலவீனம் வந்ததும் புயலாகக் கடந்தது.
"நான் அதைச் சொன்னேன் என்று நீங்கள் உண்மையில் நினைத்தீர்களா?" நாஸ்தஸ்யா பிலிபோவ்னா சிரித்தார், சோபாவில் இருந்து குதித்தார். "அப்படி ஒரு குழந்தையை அழித்து விடுவாயா? அஃபனாசி இவனோவிச்சின் வரியில் அதிகம் உள்ளது: அவர் குழந்தைகளை விரும்புகிறார்! வாருங்கள், ரோகோஜின்! உங்கள் பணத்தை தயார் செய்யுங்கள்! என்னை திருமணம் செய்து கொள்ள விரும்புவதைப் பற்றி கவலைப்பட வேண்டாம், என்னிடம் பணம் இருக்கட்டும். ஒருவேளை நான் ஷான்' நீங்கள் என்னை திருமணம் செய்து கொண்டால், நான் ஒரு வெட்கக்கேடான விபச்சாரி என்று நினைத்தீர்களா? நான் டோட்ஸ்கியின் கன்னியாஸ்திரியாக இருந்தேன் 1 "
143
ஃபியோடர் டோஸ்டோவ்ஸ்கி
" நான் உண்மையில் அதைச் சொன்னேன் என்று நினைக்கிறீர்களா " இந்தப் பெண் இப்போது தன் பலவீனத்தை ஒப்புக்கொள்ள மாட்டாள். அவள் தன் வீர சுயத்திற்கு உண்மையாக இருப்பாள். அவள் ரோகோஜினுடன் செல்வாள், ஏனென்றால் அது அவளுடைய உயர்ந்த அழைப்பின் வழி, ஏனென்றால் அவன் அவளை வாங்கிவிட்டான், ஏனென்றால் அந்த நூறாயிரம் ரூபிள் ஒவ்வொன்றும் உருகிய உலோகத்தின் ஒரு துளி போல அவளது காயத்தின் மூலையில் விழுகிறது, ஏனென்றால் ஒவ்வொரு தனித்தனி வேதனையிலும் அவள் அவள் இறுதிவரை நிலைத்திருப்பாள் என்று அறிவிக்கிறது. அவள் தன் அழிவுக்கு கண்களைத் திறந்து கொண்டு செல்வாள், மேலும் அப்பாவித்தனத்தின் மீது இழைக்கப்படும் தீமையின் அவதாரமாக இன்னும் இருப்பாள். அவள் ரோகோஜினின் முக்கோணத்திற்கு படிக்கட்டுகளில் இறங்கி ஓடும்போது, ​​அவள் நம் அனுதாபத்தைத் தாண்டி, ஒரு பெண்ணின் வெளிப்புற சாயல் கொண்ட ஆவியாக உருமாறுகிறாள்.
அவள் ரோகோஜினைத் தேர்ந்தெடுத்தாள், அவன் அவளைக் கொன்றுவிடுவான், அவளுடைய உடல் ஒரு தாளால் மூடப்பட்டிருக்கும், மற்றும் அமெரிக்கத் தோல் போர்த்தப்பட்டு, ஜ்டானோவின் திரவத்தின் பாட்டில்கள் அவளுடைய தலை மற்றும் கால்களில் அமைக்கப்பட்டன. ஏனெனில் இரக்கம் அவளுக்கு எதற்கும் பயனளிக்கவில்லை என்றால், பேரார்வமும் அவளுக்கு உதவாது. ரோகோஜினின் ஆசையின் இருண்ட வலிமைக்கு அவள் தன்னை முழுவதுமாகச் சரணடைவதற்கு அவள் இன்னும் முழுமையடையவில்லை; அவன், அவளை முழுவதுமாக, தன் இருப்பின் கடைசி வரம்புகள் வரை வைத்திருக்க வேண்டும் என்று விரும்புவான் என்று அவள் அறிந்திருந்தாள், அவள் வாழ்க்கையில் அது இருக்க முடியாது என்பதை அவள் அறிந்திருந்தாள். அவளது மரணத்தில் மட்டுமே அவள் முழுமையாக அவனுடையவளாக இருக்க முடியும்.
144 க்கு,
முட்டாள்
ரோகோஜினின் ஆர்வத்தை முழு உடைமையால் திருப்திப்படுத்த முடியும், மேலும் அவள் உயிருடன் இருந்தபோதும், அவளுடைய வேதனையான நினைவகம் அவளது துன்பம் மற்றும் அவளுடைய அப்பாவித்தனத்தின் பார்வைக்கு தொடர்ந்து திரும்பியது, அவள் இருப்பது அவனது ஆசையிலிருந்து தப்பித்துவிடும் என்பதை அவர் அறிந்திருந்தார். அவள் தன்னை அவனுக்குக் கொடுத்தாலும் அவளால் அவனுடையதாக இருக்க முடியவில்லை, ஏனென்றால் அவளால் எந்த வகையிலும் விலக்கி வைக்க முடியாத கோபம் அவளுக்குள் இருந்தது. எனவே அவன் அவளைக் கொல்வான் என்று அவனுக்குத் தெரியும், அவனைத் தேர்ந்தெடுப்பதில் அவள் மரணத்தைத் தேர்ந்தெடுத்தாள் என்பது அவளுக்குத் தெரியும். மேலும், மிஷ்கின், அந்த எண்ணத்தை அவனிடமிருந்து அகற்ற முயன்றாலும், இருண்ட வீட்டில் ரோகோஜினுடன் பேசியபோது அதை அறிந்தான்.அவர் மீண்டும் பீட்டர்ஸ்பர்க்கிற்கு வந்த பிறகு.
"...நிச்சயமாக அவள் உன்னைப் பற்றி நீ சொல்வது போல் மோசமாக நினைக்க மாட்டாள். அப்படிச் செய்தால், உன்னைத் திருமணம் செய்து கொள்ள வேண்டுமென்றே நீரில் மூழ்கி அல்லது கொலை செய்யப் போவது போல் நன்றாக இருக்கும். அது சாத்தியமா? யாராகப் போகிறது மூழ்கிவிட்டாரா அல்லது கொலை செய்யப்பட்டாரா? "
ரோகோஜின் கசப்பான புன்னகையுடன் மைஷ்கினின் வார்த்தைகளைக் கேட்டார். அவரது நம்பிக்கை, அசைக்கப்படக்கூடாது என்று தோன்றியது.
"இப்போது நீங்கள் என்னை எவ்வளவு பயமாகப் பார்க்கிறீர்கள், பர்பியோன்!" பய உணர்வுடன் மைஷ்கினிடமிருந்து பிரிந்தார்.
"நீரில் மூழ்கி கொல்லப்பட வேண்டும்!" இறுதியாக ரோகோஜின் கூறினார். " ஹா ! அதனால் தான் அவள் என்னை திருமணம் செய்து கொள்கிறாள், ஏனென்றால் அவள் கொலை செய்யப்பட வேண்டும் என்று எதிர்பார்க்கிறாள் ! இளவரசே, இதற்குக் காரணம் என்னவென்று உனக்கு இதுவரை தெரியவில்லையா? "
கே 145
ஃபியோடர் தாஸ்தோவ்ஸ்கி
" நான் உனக்கு புரியவில்லை."
"சரி, ஒருவேளை உனக்கு உண்மையில் புரியவில்லை. அவன், அவன்! நீ சொல்வது சரியல்ல என்று அவர்கள் சொல்கிறார்கள். அவள் வேறொரு மனிதனை நேசிக்கிறாள் - அதை எடுத்துக்கொள்! நான் இப்போது அவளை நேசிப்பது போல, அவள் இப்போது இன்னொரு மனிதனை நேசிக்கிறாள். அந்த இன்னொரு மனிதன் யார் தெரியுமா? . . .
அவள் கனவுகளின் மிஷ்கினை மிகவும் நேசித்ததால், அவள் அவனை நிராகரித்தாள். அவள் தன் பலவீனத்தைக் கண்டு பயந்தாள், அவன் முன்னிலையில் அவளை வென்ற மறதி மற்றும் மன்னிக்கும் ஏக்கம். அவள் ரோகோஜினைப் பற்றியும் பயந்தாள், ஏனென்றால் மரணமாக இருக்கும் கடைசி வரை தனது துன்பங்களைத் தாங்க வேண்டும் என்ற அவளுடைய தீர்மானம் எப்போதும் உறுதியாக இருக்க முடியாது. ஆகையால், அவள் தொடர்ந்து ஒன்றிலிருந்து மற்றொன்றுக்கு, ரோகோஜினுக்கு மாறுகிறாள், மரணத்தின் மீதான உடல் பயமும், மைஷ்கினுடன் அவள் இழந்ததற்காக வருத்தப்படும் உணர்ச்சியும் அவளை மூழ்கடிக்கும் வரை, ஹோசன்னா மற்றும் அழும் ஆன்மீக பயத்தால் அவள் வெல்லப்படும் வரை மிஷ்கினுக்கு மாறுகிறாள். தன் விதியை தவறவிட்டதற்காக சுய குற்றச்சாட்டின் கசப்பு. ரோகோஜினுடனான துன்பத்தின் இறுதிப் பரவசம் அவளுடைய விதி; அவள் அதிலிருந்து பயந்து சுருங்கினாலும், பெண்ணின் பலவீனம் ஆவியின் அச்சுறுத்தலைத் தொடர்ந்து நிலைநிறுத்த முடியாது என்றாலும், அவள் அதைப் பார்த்து ஏற்றுக்கொள்கிறாள். தன் பலவீனத்திலிருந்து தன்னைக் காத்துக் கொள்ள, மிஷ்கின் அக்லியா எபாஞ்சினை மணக்க வேண்டும் என்று அவள் சூழ்ச்சி செய்கிறாள்; அதனால் அவள் பாதுகாப்பாக இருப்பாள், அவள்
146
ஐடியட் அடைந்திருப்பாள்
இன்னும் ஒரு வேதனை அவள் காயப்பட்ட ஆன்மாவிற்கு. இது வேதனையின் வெற்றியாக இருக்கும்: மிஷ்கின் அக்லாயாவை மணக்கும் நாளில், ரோகோஜினுக்கு அவரை திருமணம் செய்து கொள்வதாக உறுதியளிக்கிறார். "சொல்லுங்கள்," அவள் ரோகோஜினிடம் கூறுகிறாள், "அவர்கள் தேவாலயத்திற்குச் சென்றதும், நாங்கள் தேவாலயத்திற்குச் செல்வோம்." சுய வேதனையின் இந்த மயக்கத்தில், மயக்கத்தின் மோசமான தெளிவுடன், அவர் அக்லியா எபாஞ்சினுக்கு கடிதங்களை எழுதத் தொடங்குகிறார், இது இறுதி சோகத்தைத் தூண்டுகிறது. இந்த கடிதங்களில் அக்லயா ஒரு அப்பாவித்தனமாக வெளிப்படுத்தப்படுகிறார்; அவள் அக்லயா அல்ல, ஆனால் நாஸ்தஸ்யாவின் பார்வையில் அவள் ஒரு காலத்தில் இருந்தாள், நித்தியமாக இருக்கிறாள். நாஸ்தஸ்யா தனது போட்டியாளரை அல்ல, ஆனால் மைஷ்கினுடன் தனது சொந்த பெண்ணை திருமணம் செய்துகொள்கிறார், மேலும் கடிதங்கள் அவரது பழைய சுயத்திற்கு எழுதப்பட்டுள்ளன. அக்லயா அவர்களுக்கு தகுதியானவர் அல்ல, ஏனென்றால் அவர் அவர்களைப் புரிந்துகொள்வதற்கான விலையை அவள் செலுத்தவில்லை. எல்லாவற்றிலும் ஆழமான இதை அவளால் எப்படி புரிந்து கொள்ள முடிந்தது?
இப்படி உங்களுக்கு எழுதுவதன் மூலம் நான் என்னைத் தாழ்த்திக்கொள்கிறேன் என்றோ, பெருமையாக இருந்தாலும், தங்களைத் தாழ்த்திக் கொண்டு மகிழ்கிற வகுப்பைச் சேர்ந்தவன் என்றோ நினைக்க வேண்டாம். இப்போது எனக்கு ஆறுதல் கிடைத்துள்ளது. ஆனால் அதை உங்களுக்கு விளக்குவது எனக்கு கடினம். என்னால் முடியாது என்று என்னை வேதனைப்படுத்தினாலும், அதை நானே தெளிவாக விளக்குவது கடினம். ஆனால், oLnj^Je அணுகலில் இருந்தும் என்னைத் தாழ்த்திக் கொள்ள முடியாது என்பது எனக்குத் தெரியும்; மற்றும் இதயத்தின் தூய்மையிலிருந்து தன்னைத் தாழ்த்திக் கொள்ள என்னால் இயலாது. அதனால் நான் என்னை சிறிதும் தாழ்த்திக் கொள்ளவில்லை. . . .
147
ஃபியோடர் டோஸ்டோவ்ஸ்கி
நாஸ்தஸ்யா தனது பணியைப் பற்றி அறிந்திருக்கிறார், ஆனால் இளமையும் பெருமையும் கொண்ட அக்லாயாவால் புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை; நாஸ்தஸ்யா அவளைச் சந்திக்கும் போது, ​​அவள் தன் ஆன்மாவை வெளிப்படுத்திய அவமதிப்பு மற்றும் பெருமைக்கு எதிரான திடீர் வெறுப்பால் நிரப்பப்படுகிறாள். அவள் அக்லயாவுக்கு சவாலை எறிகிறாள்; அக்லாயா இந்த வார்த்தையைச் சொல்லட்டும், நாஸ்தஸ்யா இப்போது கூட மிஷ்கினை தனது வாக்குறுதியை நினைவில் வைத்துக் கொள்ளும்படி கேட்டுக்கொள்வார், மேலும் அவர் அவளுடன் இருப்பார். மிஷ்கின் அப்படியே இருக்கிறார், இருப்பினும் அது வீணாகிவிடும் என்று நாஸ்தஸ்யாவுக்குத் தெரியும்.
அவர்கள் திருமணம் செய்து கொண்ட தேவாலயத்தின் வாசலில், அவள் அவனை ரோகோஜினுக்கு விட்டுச் செல்கிறாள். அந்த இருண்ட வீட்டில், அவளை எங்கு தேடுவது என்று மிஷ்கினுக்குத் தெரியும், அவள் ரோகோஜினை மணந்திருந்தால், அவளால் எதுவும் மாறியிருக்காது. அவர் வீணாக தட்டுகிறார், பின்னர் அவர் ரோகோஜின் "அவசியம் தன்னிடம் வருவார்" என்று காத்திருக்கிறார். அவர்கள் இருவரும் சேர்ந்து மரணம் போன்ற இருண்ட வீட்டின் அமைதிக்குள் நுழையும்போது, ​​அவர்களின் வாழ்க்கையில் ஒரு காலமற்ற தருணம் இறுதி நிறைவில் இறங்குகிறது. தி இடியட்டின் கடைசிக் காட்சி, தஸ்தாயெவ்ஸ்கியின் கலையின் மிகச் சரியான சாதனை என்று நான் நினைக்கிறேன், அவருடைய கலையை அவரே உடைத்து கடந்து சென்ற தரங்களை வைத்து மதிப்பிட முடியும். இது மனித ஆன்மாக்களின் வரலாற்றின் முழுமையான நிறைவு மற்றும் தவிர்க்க முடியாத முடிவு, ஆனால் மனித நனவில் ஒரு சகாப்தத்தின், சோகம் சாத்தியமான சகாப்தமாகும். சோகக் கலை, மற்றும்
148
! முட்டாள்தனமான
வாழ்க்கையின் கருத்து, சோகமான கலை ஆழமாக சார்ந்துள்ளது, இது உச்சகட்டம். இங்கு சோகம் முன்னெப்போதையும் விட உயர்ந்த சக்திக்கு எடுத்துச் செல்லப்படுகிறது, மேலும் நனவின் மற்றொரு தளத்தில் விரிவடைகிறது. இந்தக் காட்சியைப் போன்ற எதுவும் இதற்கு முன் எழுதப்படவில்லை. இரண்டாயிரம் ஆண்டுகளாக உலகிற்குச் சிறப்பாகச் சேவை செய்த சோக ஹீரோவின் வரையறையின் மூலம் அதை மதிப்பிடுங்கள். மைஷ்கினில் அவரது முழுமையின் உன்னதத்தை தூக்கி எறிய வேண்டிய "ஏதோ கறை" எங்கே? ஆனாலும், பரிபூரணம் தூக்கி எறியப்பட்டது, அவரது ஆன்மா கிளர்ச்சியடைந்தது என்று யார் கூறுவார்கள்? பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டின் சிறந்த தத்துவஞானி உலகிற்கு வழங்கிய சோகத்தின் கருத்தாக்கத்தின் மூலம் அதை மதிப்பிடவா? இந்த முழுநிறைவேற்றத்தில் வெறும் "ஆன்மிகக் கழிவு" உள்ளதா? கொலை செய்யப்பட்ட நாஸ்தஸ்யாவின் உடலால் மைஷ்கின் மற்றும் ரோகோஜினின் விழிப்புணர்வில் ஆன்மீக அழிவு இல்லையா?
ரோகோஜின் அமைதியாக இருந்தபோது (திடீரென்று நின்றுவிட்டார்), மிஷ்கின் மெதுவாக அவன் மீது குனிந்து, அவன் அருகில் அமர்ந்தான், அவனது இதயம் கடுமையாகத் துடித்தது மற்றும் மூச்சுத்திணறல் வந்தது, அவன் அவனைப் பார்க்க ஆரம்பித்தான். ரோகோஜின் தன் தலையை அவனை நோக்கித் திருப்பவில்லை, உண்மையில் அவனை மறந்துவிட்டதாகத் தோன்றியது. மிஷ்கின் பார்த்துவிட்டு காத்திருந்தார் ; நேரம் கடந்துவிட்டது, வெளிச்சம் வர ஆரம்பித்தது. அவ்வப்போது ரோகோஜின் திடீரென்று உரத்த கடுமையான குரலில் முணுமுணுக்கத் தொடங்கினார், அவர் கத்தவும் சிரிக்கவும் தொடங்கினார். பிறகு மிஷ்கின் நடுங்கும் கையை அவனிடம் நீட்டி, அவன் தலையை மெதுவாகத் தொட்டார்,
ஃபியோடர்
தாஸ்தோவ்ஸ்கி.
அவரது தலைமுடி, அவற்றைத் தடவி, கன்னங்களைத் தடவுகிறது. . . அவனால் வேறு எதுவும் செய்ய முடியவில்லை! அவர் மீண்டும் நடுங்கத் தொடங்கினார், மீண்டும் அவரது கால்கள் திடீரென்று அவருக்கு தோல்வியடைவது போல் தோன்றியது. எல்லையற்ற வேதனையுடன் அவனது இதயத்தில் ஒரு புதிய உணர்வு கொப்பளித்தது. இதற்கிடையில், அது மிகவும் வெளிச்சமாகிவிட்டது; கடைசியில் அவர் முற்றிலும் உதவியற்றவராகவும் விரக்தியடைந்தவராகவும் தலையணையின் மீது படுத்துக் கொண்டார், மேலும் ரோகோஜினின் வெளிர் மற்றும் சலனமற்ற முகத்திற்கு அருகில் தனது முகத்தை வைத்தார்; அவரது கண்களில் இருந்து கண்ணீர் ரோகோஜினின் கன்னங்களில் வழிந்தது, ஆனால் அவர் தனது சொந்த கண்ணீரை கவனிக்கவில்லை மற்றும் அவற்றைப் பற்றி அறியாமல் இருக்கலாம்.
எப்படியிருந்தாலும், பல மணிநேரங்களுக்குப் பிறகு கதவுகள் திறக்கப்பட்டு மக்கள் உள்ளே வந்தபோது, ​​​​கொலைகாரன் முற்றிலும் மயக்கமடைந்து வெறித்தனமாக இருப்பதைக் கண்டார்கள். மைஷ்கின் தரையில் அசையாமல் அவனருகே அமர்ந்திருந்தான், ஒவ்வொரு முறையும் அந்த மயக்கம் கொண்ட மனிதன் கத்தும்போதும், சத்தமிடும்போதும், அவன் நடுங்கும் கையை அவனது தலைமுடி மற்றும் கன்னங்கள் மீது மென்மையாகக் கடக்க விரைந்தான். ஆனால் இப்போது அவர் கேட்கப்பட்ட எந்த கேள்வியையும் புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை, மேலும் அவரைச் சுற்றியுள்ளவர்களை அடையாளம் காண முடியவில்லை; ஸ்விட்சர்லாந்தில் தங்கியிருந்த முதல் வருடத்தில் மைஷ்கின் சில சமயங்களில் இருந்த நிலையை நினைத்து, ஸ்விட்சர்லாந்தில் இருந்து தன் முன்னாள் மாணவனையும் நோயாளியையும் பார்க்க ஷ்னீடரே வந்திருந்தால், விரக்தியில் கைகளை விரித்து இவ்வாறு கூறியிருப்பார். அவர் பின்னர் "ஒரு இடியட்!"
கடைசி வார்த்தையில் இந்த யதார்த்தத்தை நம்மிடமிருந்து பிரிக்கும் படுகுழி உள்ளது. மிக உயர்ந்த சுயநினைவின் தருணத்தில் மிஷ்கினைப் போலவே, நாமும் மர்மமான வார்த்தைகளின் அர்த்தத்தை புரிந்துகொள்கிறோம்: "
150
இடியட்
இனி நேரமில்லை." அந்த இருண்ட வீட்டின் சுவர்களுக்குள் இறங்கும் காலமற்ற உலகத்திற்கும் நம்முடைய சொந்தத்திற்கும் இடையில் ஒரு பெரிய, வளைகுடா நிலையானது, அது நம்முடைய மனித உணர்வை உடைக்கும் விலையில் மட்டுமே கடந்து செல்ல முடியும். மிஷ்கின் ஒரு முட்டாள்: ரோகோஜின் பைத்தியம். ரோகோஜின், "கடுமையாகவும், அமைதியாகவும், கனவாகவும்" அவருடைய வாக்கியத்தைக் கேட்டதாகச் சொல்லப்படுகிறது; ஏனெனில் அவனது மரண வாழ்க்கை ஒரு கனவாக இருக்கக்கூடாது. அவர் ஆவி உலகில் தூய ஆவியாக இருந்துள்ளார்; அங்கு அவர் தனியாக வாழ்கிறார் மற்றும் அவரது இருப்பை வைத்திருக்கிறார்.
தி இடியட்டின் கடைசி அத்தியாயத்தில் நமக்குக் காட்டப்படும் இந்த ஆவி உலகம் வெறும் உருவ வேறுபாடுகளால் நம்மிடமிருந்து அகற்றப்படவில்லை. இது முற்றிலும் நம்முடையது அல்ல. அதில் உண்மையில் Zhdanov திரவத்தின் பானைகள், அமெரிக்க தோல் தாள்கள் மற்றும் ஒரு பேக் விளையாடும் சீட்டுகள் உள்ளன; ஏனென்றால், ஆவியின் உலகம் பயங்கரமானது என்றாலும், அது அற்புதமானது அல்ல: உலகம் இளமையாக இருந்தபோது கனவு கண்ட மரணம் பற்றிய பரிதாபகரமான வீரக் கனவுகளின் திருப்தி மிகவும் எளிதானது. இப்போது அது முதுமையடைந்து புத்திசாலித்தனமாகவும் இழிந்ததாகவும் உள்ளது. மூலைகளில் சிலந்தி வலைகள் கொண்ட ஸ்விட்ரிகைலோவின் குளியல் இல்லத்தை நினைவில் வையுங்கள், இது நித்தியம்: ஜ்டானோவின் திரவத்தின் பானைகள் மற்றும் அமெரிக்க தோல் தாள்கள் அவற்றின் அடையாளப் பகுதியைக் கொண்டிருக்கும் நித்தியம் வேறு இல்லை. ஆனால் இந்த நித்தியத்திற்குள் நுழைவதற்கான நிபந்தனை என்னவென்றால், ஃபியோடர் தஸ்தோவ்ஸ்கியின் 151 மனிதகுலத்தை
தள்ளிவைத்திருக்க வேண்டும் அல்லது கடந்திருக்க வேண்டும் . மிஷ்கின் வாழ்க்கையில் ஒரு ஆவியாக இறங்குகிறார். அவர் சரியான மனிதர், ஆனால் இந்த முழுமை மனிதநேய மறுப்பு. ரோகோஜின் தூய பேரார்வம், மைஷ்கின் தூய இரக்கம்: தனது சகோதர ஆவியிலிருந்து பிரிந்து, அவர் இந்த வாழ்க்கையை கனவு காண்கிறார். அவர் இந்த வாழ்க்கையின் ஒரு பகுதியாக இல்லை, உலகின் தொடக்கத்திலிருந்து மனிதகுலத்தை வேட்டையாடும் தொலைதூர நினைவுகளைக் கனவு காணும் மனிதர்களிடையே ஒரு மனிதன்; அவர் ஒரு ஆவி, நம்முடைய இந்த வாழ்க்கையை கனவு காண்கிறார், ஆண்களும் பெண்களும், மனித இருப்பு என்ற பரிதாபமற்ற மற்றும் பயங்கரமான கனவைக் கனவு காண்பவர். ரோகோஜின் உடல், மைஷ்கின் என்பது ஆத்மா; அவர்கள் ஆண்கள் அல்ல, அவர்கள் ஆண்களின் சாயல் மட்டுமே உள்ளனர், அதில் அவர்கள் அணிந்திருக்கும் யோசனைகள். மேலும் நாஸ்தஸ்யா ஒரு பெண் அல்ல, ஆனால் வலியின் யோசனையின் உருவகம். ரோகோஜின் அவரைக் கொல்ல மைஷ்கினைத் தேடுவது சும்மா இல்லை, அல்லது மைஷ்கினை இடைவிடாமல் ரோகோஜின் பக்கம் தள்ளுவது வெறும் மனித மோகம் அல்ல: அல்லது மைஷ்கின் தனது பூமிக்குரிய எதிரியான ரோகோஜினிடம் மட்டுமே தனது இதயத்தை பேச முடிந்தது என்பதை ஒப்புக்கொள்வது புரிந்துகொள்ள முடியாதது; ரோகோஜின் தனது தங்கச் சிலுவையைக் கழற்றி மிஷ்கினின் கழுத்தில் வைத்தது விசித்திரமானது அல்ல, மேலும் மிஷ்கின் தனது சிலுவையை ரோகோஜின் மீது வைத்து, அவர்கள் சகோதரர்கள் என்று அறிவித்தார். அவர்கள் சகோதரர்கள், நித்தியமாக ஒருவரையொருவர் தேடுகிறார்கள்; இந்த வாழ்க்கையின் கனவு இன்னும் 152 முட்டாள்தனத்தை அறிந்திருக்கிறது





தங்களை ஒன்று ; அவர்கள் மட்டுமே தங்கள் கனவின் வேதனைகளைப் பற்றி ஒருவருக்கொருவர் * பேச முடியும்; • ஏனெனில் அவை உடல் மற்றும் ஆன்மா. அவை கிறிஸ்தவத்தின் பிரிக்கப்பட்ட உயிரினம், காலகட்டம், மாம்சத்தை அழிக்க வேண்டிய ஆவி மற்றும் ஆவியைக் கொல்ல வேண்டிய மாம்சம். ரோகோஜின் என்பது - செய்யும் வழி மற்றும் மிஷ்கின் என்பது துன்பத்தின் வழி, அமைதியற்ற ஆவிகள் பூமியில் ஏறி இறங்கி தங்கள் இழந்த ஒற்றுமையைத் தேடி அலைகின்றன. அவை, நாம் வாழும் மனித உணர்வின் சகாப்தத்தின் இறுதி வார்த்தை, ஆன்மாவைப் பற்றிய உடல் உணர்வு, மற்றும் உடலைப் பற்றிய ஆன்மா உணர்வு, ஒவ்வொன்றும் மற்றவரின் மரணத்தைத் தேடுகின்றன, இருப்பினும் ஒவ்வொருவரும் தங்கள் கடைசி வீடு இணக்கமாக இருப்பதை அறிவார்கள். அவர்களுக்கு மறுக்கப்பட்டது.
இந்த இரண்டு ஆவிகள், இந்த இரண்டு வழிகள், அவை இரட்டை அடித்தளமாக இருக்கும் வாழ்க்கையால் சிதைக்கப்படுகின்றன; அவர்கள் வலியின் ஆவியால் வெல்லப்படுகிறார்கள், இது வாழ்க்கை. பேரார்வம் மற்றும் இரக்கம் ஒரே மாதிரியான வாழ்க்கைக்கு எதிராக சக்தியற்றது; இன்னும் அவர்கள் அதிகமாக இருக்கும் போது, ​​அவர்கள் வெற்றி. பேரார்வமும் கருணையும் தாங்கள் கொன்று சொந்தமாக்கிக் கொண்ட வாழ்க்கையின் பக்கத்தில் சகோதரர்களைப் போல ஒன்றாகப் படுத்து உறங்குகின்றன. இருண்ட வீட்டில் அந்த விழிப்புணர்வை அவர்கள் வென்ற ஒருமையின் அமைதியான நித்தியத்தால் மறைக்கப்படுகிறது. ஏனென்றால், தங்கள் கனவாகிய வாழ்க்கையில் எதிரிகளாக ஆக்கப்பட்ட அவர்கள்,
153
FY odor DOSTOEVSKY கொல்லப்பட்ட உயிரின் உடலால் மீண்டும் சகோதரர்கள்
. வாழ்க்கைதான் அவர்களைப் பிரித்தது, அவர்கள் வாழ்க்கையையும் அதன் வலியையும் கொன்று, தங்கள் சகோதரத்துவத்தை என்றென்றும் வென்றிருக்கிறார்கள்.
ஆனால் ஆவி உலகில் வெற்றி என்பது மரண உலகில் தோல்வி. நேரமில்லாத இடத்தில் சகோதரர்களாக இருந்தாலும் ; நாஸ்தஸ்யா ஒரு பெண்ணாக இருந்து, இப்போது பளிங்குக் கற்களால் செதுக்கப்பட்ட இடத்தில், இன்னும் பயங்கரமாக, மிஷ்கின் ஒரு முட்டாள் மற்றும் ரோகோஜின் ரேவ்ஸ்; ஏனென்றால், ஆவிகளாக இருந்தாலும், அவர்கள் உயிரைக் கொன்றார்கள், மனிதர்களாக இருந்து அவர்கள் வாழ்க்கையில் இருக்கிறார்கள், அதனால் தோற்கடிக்கப்படுகிறார்கள். ஆன்மாவில் உயிரைக் கொல்வது, உடலில் உள்ள உயிரால் கொல்லப்பட வேண்டும். அந்த இருண்ட அறையின் ஜன்னல்களின் வெள்ளைத் திரைகளுக்கு அடியில் உற்று நோக்கும் மனிதக் கண்கள், அவலமான மரணத்தையும் இருளையும் பாழாவதையும் பார்க்கிறது. நனவின் உயர்ந்த தளத்திற்கும் கீழ்நிலைக்கும் இடையில் நல்லிணக்கத்திற்கான நம்பிக்கை இல்லை; அவற்றுக்கிடையே காலமும் வாழ்க்கையும் அழிந்து விட்டன. எனவே அவை உயர்ந்தவை மற்றும் தாழ்ந்தவை அல்ல, ஆனால் மற்றவை மட்டுமே, இந்த வேறுபாட்டை எந்த வகையிலும் மாற்ற முடியாது, ஆனால் அங்கீகரிக்கப்பட்டு அதன் முன் தலை குனிந்தால் மட்டுமே. அந்த ஒளி எவ்வாறு வாழ்க்கையை ஒளிரச் செய்யும், அது பிரகாசிக்க மரண மரணத்திலிருந்து எரிய வேண்டும்?
மைஷ்கின் வாழ்க்கையைப் பார்க்கும்போது அவர் கூறியது போல், இந்த உள் ஒளி மற்றும் கண்மூடித்தனமான நனவின் ஒரு கணம் -
154 நல்லிணக்கத்தின்
முட்டாள்தனம்
வாழ்க்கை முழுவதும் மதிப்புக்குரியதாக இருக்கலாம். ஆயினும் அது வாழ்க்கையல்ல ; அது வாழ்க்கையை மறுக்கிறது. அது இருக்கும் இடத்தில், வாழ்க்கை முடியாது. அது வாழ்நாள் முழுவதும் மதிப்புக்குரியதாக இருக்கலாம், ஆனால் பரிமாற்றம் செய்ய முடியாது. முடிவில் அமைதியும் அமைதியும் நிலவுகிறது. இடியட்டின், ஆனால் அது எந்த மரண தேடலுக்கும் உறுதியளிக்கப்பட்ட அமைதியல்ல, ஏனென்றால் அது மரணத்தில் மட்டுமல்ல, வாழ்க்கையைத் தவிர மற்றவற்றிலும் நிற்கிறது. அது மரணம் மட்டுமே என்றால், நாம் என்னவாக இருக்கிறோம் என்பதன் முடிவு, மற்ற சோகங்களில் ஒரு சோகமாக தி இடியட் இருக்கலாம். ஆனால் தி இடியட்டின் முடிவு ஒரு உயர்ந்த நனவு அல்ல, ஆனால் மற்றொரு உணர்வு, அதில் மரணம் அது- 'தன்னுடையது உறுதி இல்லை. எனவே அந்த இறுதிக் காட்சியின் நித்திய தருணத்தில் ஆன்மாவை அடக்கி வைத்திருக்கும் பயங்கரத்தில் பரிதாபம் இல்லை, பரிதாபத்தின் அவதாரமாக இருந்த அவருக்கு கூட பரிதாபம் இல்லை, ஆனால் மரண விரக்தியின் குளிர்ச்சி மட்டுமே. நிறைவான வாழ்க்கைக்கு ஆன்மாவை தூய்மைப்படுத்துவது இல்லை, ஆனால் அழிவு மட்டுமே. எங்கள் இதயங்கள் தூய்மையடையவில்லை, உறைந்துள்ளன; ஏனெனில் இவர்கள் தவிர்க்க முடியாமல் களிமண்ணுக்கு வர வேண்டிய ஆண்களும் பெண்களும் அல்ல, ஆனால் காலமற்ற ஆவிகள். அவர்களின் மரணம் என்பது நாம் ஒவ்வொருவரும் அவரது துணை நிமித்தமாக எதிர்பார்க்க வேண்டிய மரணத்தை அல்ல, மாறாக மரணத்தை நிதானமாக எதிர்கொள்ளத் துணிந்தவரின் மரணத்தை வாழ்க்கையின் விலையாகக் கருதுகிறது, அது தி இடியட்டை ஒரு சோகமாகவும் ஒரு சோகமாகவும் கருதுகிறது. மனித கலையின் வெற்றி. இது ஒரு சோகம் அல்ல,
155
ஃபியோடர் தாஸ்தோவ்ஸ்கி,
ஏனெனில் அதன் நாடகத்தின் அப்பட்டமான தர்க்கத்தால் அது சோகம் என்ற கருத்தாக்கமே கட்டமைக்கப்பட்ட அந்த வெல்ல முடியாத நம்பிக்கையைக் கொன்றுவிடுகிறது.
ஆனால் தஸ்தாயெவ்ஸ்கி தனது நம்பிக்கையை கொன்றுவிட்டாலும் வாழ்ந்தார். மேலும் அவர் தனது சொந்த பார்வைக்கு எதிராக போராடினார். மறுபடி மறுபடி போராடினார். கடந்த முறை அதை மீற போராடினார்.

THE IDIOT by FYODOR DOSTOEVSKY :: ஜான் மிடில்டன் முர்ரி

In  The  Idiot  Dostoevsky  tells  that  there  was in  the  gloomy  devilish  house  of  Parfyon Rogozhin  a  certain  picture  of  the  Christ,  a painting  of  our  Saviour  which  represented  Him at  the  moment  He  had  been  taken  down  from the  Cross.  Myshkin  said  it  was  a  copy  of  a Holbein  and  a  very  good  copy  :  he  had  seen  the picture  abroad,  and  he  could  not  forget  it.  And Rogozhin,  who  knew  nothing  about  pictures, who  had  read  no  books  save  that  copy  of Soloviev's  History  of  Russia,  which  he  bought at  Nastasya  Filipovna's  suggestion  and  cut with  a  sixty  kopeck  garden  knife — that  rough, strong,  unread  Rogozhin  suddenly  and  incon- sequently  said  to  Myshkin  :  —
"  I  like  looking  at  that  picture."  .  .  .
"  At  that  picture  !  "  cried  Myshkin,  struck  by  a sudden  thought.  "  At  that  picture  !  Why  that picture  might  make  some  people  lose  their  faith."
14  That's  what  it  is  doing,"  Rogozhin  assented  un- expectedly.
I  129

The  gaunt  and  gloomy  house  of  which  that picture  is  the  sinister  jewel  overshadows  the whole  of  the  happenings  and  all  the  people  in The  IdioL  The  picture  itself  is  the  turning point  in  yet  another  life  than  Rogozhin's.  In his  confession,  the  young  Ippolit  Terentyev, condemned  to  death  by  consumption,  tells  how he  paid  a  visit  to  that  terrible  house,  and describes  the  picture  which  Rogozhin  had shown  him.
It  is  in  every  detail  the  corpse  of  a  man  who  has endured  infinite  agony  before  the  crucifixion  ;  who has  been  wounded,  tortured,  beaten  by  the  guards and  the  people  when  He  carried  the  cross  on  His back  and  fell  beneath  its  weight,  and  after  that  has undergone  the  agony  of  crucifixion.  ...  It  is  simply nature,  and  the  corpse  of  a  man  whoever  he  might  be must  really  look  like  that  after  such  suffering.  .  .  . In  the  picture  the  face  is  terribly  crushed  by  blows, swollen,  covered  with  fearful,  swollen,  blood-stained bruises  ;  the  eyes  are  open  and  squinting  :  the  great wide-open  whites  of  the  eyes  glitter  with  a  sort  of deathly  glassy  light.  .  .  .  Looking  at  such  a  picture one  conceives  of  nature  in  the  shape  of  an  immense merciless  dumb  beast,  or  more  correctly,  much  more correctly,  though  it  seems  strange,  in  the  form  of  a huge  machine  of  the  most  modern  construction, which,  dull  and  insensible,  has  aimlessly  clutched, crushed  and  swallowed  up  a  great  piiceless  Being, a  Being  worth  all  nature  and  its  laws,  worth  the  whole earth,  which  was  created  perhaps  solely  for  the  advent
130
THE   IDIOT
of  that  being.  This  picture  expresses  and  uncon- sciously suggests  to  one  the  conception  of  such  a  dark, insolent,  unreasoning  and  eternal  power  to  which everything  is  in  subjection.  .  .  .
And  that  was  Dostoevsky's  creed,  for  it  is the  necessary  end  of  passionate  love  for  Christ the  Man,  without  belief  in  His  divinity.  It  is easy  to  claim  Dostoevsky  for  a  Christian,  if you  do  not  care  to  understand  his  conception of  Christ.  He  loved  Christ,  indeed,  as  few  men have  loved  Him  ;  but  such  a  love  for  Christ will  work  havoc  with  Christianity.  Dostoevsky never  faltered  in  this  love,  but  the  love  could never  satisfy  his  hunger  for  belief.  Those  two things  are  sundered  by  an  abyss.  It  may  even be  that  they  cannot  in  great  hearts  be  recon- ciled. A  Dostoevsky  would  not  purchase  the security  of  faith  in  Christ's  divinity  at  the  price of  His  mortal  agonies.  His  soul  was  tortured with  the  desire  for  that  security,  yet  would  he have  refused  had  it  been  offered  to  him,  so devouring  was  his  love  for  Christ.
The  vision  of  Christ  haunted  him  through- out his  life.  It  was  a  twofold  vision.  First, Christ  was  to  him  the  eternal  symbol  of  Pain, and  the  power  of  the  Beast.  He  was  also  the pattern  of  human  perfection,  the  supreme champion  of  agonised  humanity  against  the
131
FYODOR  DOSTOEVSKY
devil  of  darkness.  In  Him,  man  fronted  the Beast  and  fought  the  last  4ight  with  him.  For to  the  mind  of  Dostoeysky,  as  to  all  minds  with so  deep  capacity  to  feel  and  to  think,  there  are two  ways  by  which  mortal  man  can  contend with  the  world  in  which  Good  and  Evil  are  for ever  intertwined.  The  one  is  to  act,  the  other to  suffer.  These  things  are  to  the  outward eye  of  opposite  complexion  :  Only  they  are  the same.  In  each  the  individual  will  is  pitted against  the  unknown  power.  The  man  who acts  absolutely,  strives  for  the  last  assertion  of his  will ;  the  man  who  absolutely  suffers, asserts  his  will  beyond  this  ultimate  degree, for  he  wills  that  his  will  should  be  annihilated. To  suffer  nothing,  but  in  all  things  to  act,  to allow  no  rein  from  beyond  upon  the  conscious individual  will  whether  of  instinct  or  of  law, is  in  intention  the  same  as  to  suffer  all  things, in  nothing  to  act,  to  bow  the  will  to  every  alien power.  There  is  in  this  no  mystery,  unless  it be  the  old  mystery  of  the  identity  of  things opposite.  Each  road  leads  to  self-annihila- tion ;  for  it  stands  in  the  destiny  of  him  who would  will  all  things  that  he  should  will  his own  destruction.  He  may,  as  did  Svidrigailov, will  his  own  mortal  death,  but  that  is  a  hazard, for  he  has  no  assurance  that  the  annihilation of  the  physical  body  will  bring  with  it  in  an-
132
THE   IDIOT
nihilation  of  the  will  which  he  is.  To  will  his own  mortal  death  is  only  a  symbol  of  willing his  own  death  in  life,  of  acting  no  more,  but only  suffering.
Such  was  the  champion  of  humanity  whom Dostoevsky  saw  in  Christ  the  man,  who  by  the way  of  suffering  all  things  sought  to  wrest  the. secret  from  life.     To  struggle  with  life  for  its secret  is  for  the  true  consciousness  the  only way  to  discover  whether  a  man  can  live.     A way  of  life  for  the  knowing  mind  which  has looked    upon    pain — this    was    the    object    of Dostoevsky's  terrible  seeking,  and  in  Christ  he saw  a  way  of  life.    Christ  was  for  him  the  most valiant,  the  most  noble,  the  most  gentle,  the most  perfect  knight  that  ever  rode  forth  on the  awful   Quest ;    but  in  him  Jne  found  no answer  to  the  eternal  question.  \  Christ  was  a  ihft*^ man  who  had  asked,  not  a  God  who  answered,   ^   f -i  t and  Dostoevsky  loved  him.  *  Let  those  who  ]r are   so   easily   content   to   call   Dostoevsky   a  -jr*  * Christian  and  pass  on,  and  who  read  his  books    \j* as  novels  among  other  novels,  more  curious, more  difficult  and  tiresome  than  the  rest,  con- sider if  they  can  the  full  significance  of  the  last and  most  beautiful  article  of  his  creed :  "  If  any one  can  prove  to  me  that  Christ  is  outside  the truth,   and  if  the  truth  really  does  exclude Christ,  I  should  prefer  to  stay  with  Christ  and
183
FYODOR  DOSTOEVSKY
not  with  the  truth."  For  in  those  words  Dosto- evsky  confessed  that  for  him  the  truth  did exclude  Christ.
Therefore,  although  he  truly  said  that  he would  rather  stay  with  Christ  than  with  the truth,  he  could  not.  His  seeking  spirit  drove him  on  and  would  not  suffer  that  he  should stay  with  Him  to  whom  all  his  instinct  and  his power  of  love  bound  him  captive.  The  mind could  not  permit  the  heart's  delay.  But  no matter  to  what  depths  his  conscious  mind  im- pelled him  in  the  search,  the  memory  of  Christ the  man  haunted  him,  with  the  vision  of  a  way of  life.  In  The  Idiot  he  made  the  attempt  to embody  his  vision.  The  will  to  act  had  in Svidrigailov  been  shattered  in  final  disillusion  ; in  Myshkin,  Dostoevsky  tried  the  other  way, the  will  to  suffer.
There  is  despair,  a  sardonic  and  awful  despair, In  the  very  title.  To  make  the  conception of  a  perfect  man  tolerable  to  the  sense  of probability  irt  the  mind  of  the  world,  he  must be  represented  as  an  idiot.  As  a  Russian *  literary  historian  most  naively  says  :  "  The theory  put  forward  in  The  Idiot  is,  that  a  brain in  which  some  of  those  springs  which  we  con- sider essential  are  weakened  may  yet  remain superior,  both  morally  and  intellectually,  to others  less  affected."    Nothing  could  be  wider
134
THE  IDIOT
of  the  mark  than  this  criticism,  chiefly  because it  contains  so  much  of  the  superficial  truth  ;  it is  the  point  of  view  of  one  from  whose  under- standing the  poignancy  of  the  title  is  wholly concealed.  Dostoevsky,  himself  had  a  far different  conception  of  his  work ;  in  1868, when  he  was  beginning  to  write  The  Idiot,  he confessed  in  a  letter  to  his  niece  that  "  the  basic idea  is  the  representation  of  a  trulyjgerfect  and noble  man,"  not  one  in  whose  brain  some  of those  springs  which  we  consider  essential  are weakened,  but  one  who  being  perfect  and  noble must  inevitably  appear  6uT"oi'  the  course""bf
nature  to  the  inhabitants  of  thp  modern  world. Therefore  Dostoevsky  was  bound  to  represent Myshkin,  who  was  of  another  kind  than  his fellow- men,  as  set  apart  from  them  by  sickness. He  as  it  were  descends  upon  Russian  life  irom the  unknown,  which  for  the  sake  of  material- minded  literary  historians  is  said  to  have  been a  mental  sanatorium- in. the  Swiss  mountains. From  the  standard  of  the  normal,  he  is  ab- normal, judged  by  what  passes  for  health,  he is  sick ;  but  does  that  mean  more  than  that  a perfect  man  must  in  this  life  pay  the  penalty of  his  perfection  ?  This  is  the  issue  which  the creator  of  Myshkin  challenged.  If  there  are in  Myshkin's  brain  ^certain  essential  springs weakened,  let  the  charge  be  proved  and  the
135
FYODOR  DOSTOEVSKY
weakness  shown.  If  his  life  be  questioned, ari&H;he-pr©o£-e£-feis  weakness  be  sought  in  his outward  actions,  can  we  hope  for  keener  in- tuition in  his  critics  than  there  is  in  Nastasya Filipovna  and  Aglaia  Epanchin  ?  While,  if the  finger  be  pointed  at  his  manifest  disease, jlo  they  care  to  answer  this  dialectic  ?
He  remembered  among  other  things  that he  always  had  one  minute  just  before  the epileptic  fit  (if  it  came  on  while  he  was  awake), when  suddenly  in  the  midst  of  sadness,  spiritual darkness  and  oppression,  there  seemed  at moments  a  flash  of  light  in  his  brain,  and  with extraordinary  impetus  all  his  vital  forces  sud- denly began  working  at  their  highest  tension. The  sense  of  life,  the  consciousness  of  self,  were multiplied  ten  times  at  these  moments  which passed  like  a  flash  of  lightning.  His  mind  and heart  were  flooded  with  extraordinary  light  ; all  his  uneasiness,  all  his  doubts,  all  his anxieties  were  relieved  at  once  ;  they  were  all merged  in  a  lofty  calm,  full  of  serene,  har- monious joy  and  hope.  But  these  moments, these  flashes,  were  only  the  prelude  of  that final  second  (it  was  never  more  than  a  second) with  which  the  fit  began.  That  second  was, of  course,  unendurable.  Thinking  of  that moment  later,  when  he  was  all  right  again,  he often  said  to  himself  that  all  these  gleams  and
136
THE   IDIOT
flashes  of  the  highest  sensation  of  life  and  self- consciousness,  were  nothing  but  disease,  the interruption  of  the  normal  condition  ;  and  if so,  it  was  not  at  all  the  highest  form  of  being, but  on  the  contrary  must  be  reckoned  the lowest^  And  yet  he  came  at  last  to  an  ex- tremely paradoxical  conclusion.  "  What  if  it is  disease  ?  "  he  decided  at  last.  "  What  does it  matter  that  it  is  an  abnormal  intensity,  if the  result,  the  minute  of  sensation,  remembered and  analysed  afterwards  in  health,  turns  out to  be  the  acme  of  harmony  and  of  beauty,  and gives  a  feeling,  unknown  and  undivined  till then,  of  completeness,  of  proportion,  of  re- conciliation, and  of  ecstatic  devotional  merging in  the  highest  synthesis  of  life  ?  "  These  vague expressions  seemed  to  him  very  comprehen- sible, though  too  weak.  That  it  really  was "  beauty  and  worship,"  that  it  really  was "  the  highest  synthesis  of  life,"  he  could  not doubt,  and  could  not  admit  the  possibility  of doubt.  It  was  not  as  though  he  saw  abnormal and  unreal  visions  of  some  sort  at  that  moment, as  from  hashish,  or  opium,  or  wine,  destroying the  reason  and  distorting  the  soul.  He  was quite  capable  of  judging  that  when  the  attack was  over.  These  moments  were  only  an  extra- ordinary quickening  of  self-consciousness — if the  condition  was  to  be  expressed  in  one  word
137
FYODOR  DOSTOEVSKY
— and  at  the  same  time  of  the  direct  sensation of  existence  in  the  most  intense  degree.  Since at  that  second,  that  is  at  the  very  last  conscious moment  before  the  fit,  he  had  time  to  say  to himself  clearly  and  consciously,  "  Yes,  for  this moment  one  might  give  one's  whole  life  !  " then  without  doubt  that  moment  was  really worth  the  whole  of  life.  He  did  not  insist  upon the  dialectical  part  of  his  argument  however. Stupefaction,  spiritual  darkness,  idiocy  stood before  him  conspicuously  as  the  consequence of  these  "  higher  moments  "  ;  seriously,  of course,  he  would  not  have  disputed  it.  There was  undoubtedly  a  mistake  in  his  conclusion  — that  is  in  his  estimate  of  that  minute,  but  the reality  of  the  sensation  somewhat  perplexed him.  What  was  he  to  make  of  that  reality  ?  ' For  the  very  thing  had  happened  ;  he  actually had  said  to  himself  at  that  second,  that  for  the infinite  happiness  he  had  felt  in  it,  that  second really  might  well  be  worth  the  whole  of  life. 44  At  that  moment,"  as  he  told  Rogozhin  one day  in  Moscow  at  the  time  when  they  used  to meet  there,  "at  that  moment  I  seem  some- how to  understand  the  extraordinary  saying that  there  shall  be  no  more  time."
Thus  his  epilepsy  is  a  means  of  conferring upon  Myshkin  what  may  be  called  a  meta- physical perfection,  as  well  as  of  providing  an
138
THE   IDIOT
excuse  for  his  fellow-men  to  be  dubious  of  his moral  perfection.  Indeed  the  barb  of  this  con- ception is  double  and  enters  deep.  Here,  Dosto- evsky  seems  to  say,  is  the  perfect  and  truly noble  man  in  impulse  and  action.  To  the world  he  must  be  an  idiot.  Men  will  accept him  on  no  other  terms,  even  in  imagination. Let  him  then  be  an  idiot  not  in  a  merely  figur- ative sense  of  common  language,  but  in  the medical  meaning  of  the  word,  in  the  sense  of "scientific  exactness."  This  twofold  idiot  has not  merely  a  way  of  life  which  is  too  high  for the  common  understanding,  but  a  consciousness which-  soars  beyond  the  knowledge  of  philos- ophy and  in  a  timeless  instant  makes  mouths^ at  the  questionings  of  the  earthly  wise.
But  this  metaphysical  perfection  of  Myshkin plays  but  a  subordinate  part  in  the  tragedy  of The  Idiot.  It  is  as  though  Dostoevsky  had thereby  taken  his  revenge  for  the  pain  which it  cost  him  to  confess  that  his  perfect  man  must be  an  idiot  in  the  eyes  of  the  world,  saying  to himself  that  they  who  saw  in  ideal  perfection only  the  signs  of  aberration  would  not  know that  in  the  supreme  moment  of  the  conscious- ness of  aberration  their  whole  being,  their little  lives,  their  mean  moralities,  may  have been  engulphed  in  eternity.  They  may  have been  engulphed,  for  despite  the  reality  of  the
139
FYODOR  DOSTOEVSKY
one  moment  which  is  worth  the  whole  of  life, there  is  no  assurance  of  the  harmony.  Life remains  and  denies  it.  And  the  tragedy  of The  Idiot  is  that  human  perfection  in  act  even when  it  be  strengthened  with  the  memory  of the  harmony  that  is  beyond  life,  is  impotent in  life  itself.  The  will  which  wills  its  own  an- nihilation in  a  life  of  suffering  comes  to  no  other end  than  the  will  which  wills  its  supreme  asser- tion. The  human  perfection  of  Myshkin  and the  inhuman  perfection  of  Svidrigailov  are turned  alike  to  derision.  To  do  evil  and  to suffer  it — each  is  vanity.
The  pivot  of  The  Idiot  is  Myshkin' s  encounter with  Nastasya  Filipovna,  who  is  the  incarna- tion of  the  evil  done  in  the  world.  For  this  evil Dostoevsky  employs  one  symbol  continually, the  outrage  done  upon  the  innocence  of  a  child  ; and  this  symbol  returns  again  and  again  in his  work  to  the  end.  Nastasya  Filipovna  had been  outraged  as  a  child  by  Prince  Totsky. For  nine  years  she  had  brooded  upon  her  wrong, and  those  nine  years  of  suffering  are  printed upon  her  face.  In  the  morning  of  the  day  on which  he  enters  life  Myshkin  sees  that  face  in a  picture,  and  that  first  vision  of  Pain- never leaves  him.  The  story  of  The  Idiot  is  that Myshkin  cannot  turn  away  from  that  Pain,  / neither  can  he  for  all  his  love  assuage  it,  for
140
THE  IDIOT
his  love  is  pity,  and  Nastasya  is  proud.  She cannot  endure  the  thought  that  Myshkin  should pity  her.  Perhaps  at  the  first,  when  he  first saw  that  face  and  those  eyes 'he  did  not  pity her ;  perhaps  he  was  instantly  in  love  with  a suffering  soul.  But  to  love  a  woman  for  her suffering,  is  only  to  perpetuate  her  suffering, and  to  love  in  her  that  which  is  not  really  her. Therefore  Nastasya  fears  Myshkin  ;  he  is  an ideal  that  cannot  be  translated  into  reality. A  real  Myshkin  pities,  and  pity  is  intolerable. Nastasya  had  loved  and  rejected  the  Myshkin she  had  dreamed  before  ever  she  saw  the  real one.
"  I  am  something  of  a  dreamer  myself  as  you  know. Haven't  I  dreamed  of  you  myself  ?  You  are  right, I  dreamed  of  you  long  ago  when  I  lived  five  years  all alone  in  his  country  home.  I  used  to  think  and  dream, and  I  was  always  imagining  someone  like  you,  kind, good  and  honest,  and  so  stupid  that  he  would  come forward  all  of  a  sudden  and  say,  4  You  are  not to  blame,  Nastasya  Filipovna,  and  I  adore  you.' I  used  to  dream  like  that  till  I  nearly  went  out of  my  mind.  ..."
There  is  no  salvation  for  a  Nastasya.  It  is right  that  there  should  not  be.  Salvation  in this  life  might  make  her,  too,  cry  Hosanna  ! and  glorify  the  outrage  that  has  been  done upon  her  by  evil.    She  knows  that  too  well  in
141
FYODOR  DOSTOEVSKY
her  deepest  heart.  Her  wrong  has  isolated her ;  every  man's  hand  is  against  her  and  her hand  is  against  every  man.  She  will  not  stoop to  reconciliation  even  though  it  be  offered  her in  the  pure  heart  of  a  Myshkin.  She  prefers ito  cherish  her  wound,  and  she  is  right ;  she has  no  right  to  accept  happiness  even  if  it  were possible  for  her.  But  it  is  not.  She  knows  that too.  She  is  proud  and  great  in  her  knowledge, proud  of  her  wounds,  proud  of  her  suffering. Our  pity,  even  Myshkin's  pity,  is  an  insult  to her  ;  it  takes  away  from  her  greatness  :  she is  for  all  her  life  the  incarnation  of  innocence that  has  been  outraged,  of  the  evil  than  to  do which  it  were  better  that  a  millstone  should  be hanged  about  a  man's  neck  and  he  be  cast  into the  sea.  Forgive  she  dare  not,  forget  she  can- not :  her  great  and  appointed  task  is  to  re- member, to  open  her  wounds,  to  thrust  her hand  into  them  until  their  pain  is  intolerable. But  the  burden  is  past  bearing.  Human  flesh and  blood  must  weary  beneath  it.  To  this woman  came  temptation,  for  as  much  as  she was  exceeding  weary.  To  be  comforted  and  to forget,  to  cry  Hosanna  !  even  though  it  be  in a  voice  feeble  with  smiling  tears  ;  with  quiver- ing lips  and  a  mist  over  those  dark  and  unfor- gettable eyes  to  whisper,  "  I  forgive  " — so  to put  away  the  pain  of  memory,  and  to  be  whole
142
THE   IDIOT
again,  her  wondrous  head  nestling  against Myshkin's  breast,  his  arms  about  her  and  his  \
eyes  wet  and  brimming  with  tears,  of  happiness and  sorrow — happiness  that  one  of  these  little ones  should  be  comforted,  sorrow  that  a  woman should  have  fainted  and  laid  down  her  cross.
In  such  a  vision  came  temptation  on  the evening  of  that  birthday  party.  For  a  moment the  woman  bowed  her  head  to  accept  her  . coward  happiness.  She  stretched  out  her  hand towards  the  healing  draught  that  Myshkin  gave her.  Had  she  taken  and  drunk,  she  would  have been  like  to  ourselves.  We  would  have  been made  happy,  for  we  little  men  are  instinct- prompted  that  there  are  some  things  which  if a  man  looks  upon  he  dies.  But  Nastasya snatches  her  hand  away  ;  she  is  too  great  to fall,  even  though  she  falters.  The  weakness passed  in  a  storm  as  it  came.
"  Did  you  really  think  I  meant  it  ?  "  laughed Nastasya  Filipovna,  jumping  up  from  the  sofa. "  Ruin  a  child  like  that  ?  That's  more  in  Afanasy Ivanovitch's  line  :  he's  fond  of  children  !  Come along,  Rogozhin  !  Get  your  money  ready  !  Never mind  about  wanting  to  marry  me,  let  me  have  the money  all  the  same.  Perhaps  I  shan't  marry  you  after all.  You  thought  that  if  you  married  me  you'd  keep your  money  ?  A  likely  idea !  I'm  a  shameless whore  !    I've  been  Totsky's  concubine  1  "
143
FYODOR  DOSTOEVSKY
"  Do  you  think  I  really  meant  it  ?  "  This woman  will  not  confess  her  weakness  now. She  will  remain  true  to  her  heroic  self.  She will  go  with  Rogozhin,  because  that  is  the  way of  her  high  calling,  because  he  has  bought  her, because  every  one  of  those  hundred  thousand roubles  falls  like  a  drop  of  molten  metal  on  the rawness  of  her  wound,  because  with  each separate  pang  she  proclaims  that  she  will  en- dure to  the  end.  She  will  go  with  eyes  open  to her  doom,  and  be  the  incarnation  still  of  the evil  that  is  wrought  on  innocence.  As  she  runs down  the  stairs  to  Rogozhin's  troika,  she  passes beyond  our  sympathy,  and  is  transfigured  to a  spirit  with  but  the  outward  semblance  of  a woman.
And  she  chose  Rogozhin,  knowing  that  he would  murder  her,  and  that  her  body  would  be covered  with  a  sheet,  and  a  wrapping  of  Ameri- can leather,  and  bottles  of  Zhdanov's  fluid  be set  at  her  head  and  feet.  For  if  compassion could  avail  her  nothing,  neither  could  passion. She  was  not  whole  any  more  that  she  could surrender  herself  wholly  to  the  dark  strength of  Rogozhin's  desire  ;  she  knew  that  he,  de- siring, would  desire  her  wholly,  to  possess  her even  to  the  last  limits  of  her  being,  and  she knew  that  in  her  life  that  could  not  be.  Only in  her  death  could  she  be  wholly  his.     For
144
THE   IDIOT
Rogozhin's  passion  could  be  satisfied  by  no  less than  utter  possession,  and  he  knew  that  while she  was  alive,  and  her  tormenting  memory constantly  returned  to  the  vision  of  her  suffer- ing and  her  innocence,  her  being  would  escape his  desire.  Though  she  gave  herself  to  him yet  she  could  not  be  his,  for  in  herself  there  was a  consciousness  of  the  outrage  done  to  her  that she  could  by  no  means  put  away.  Therefore he  knew  that  he  would  kill  her,  and  she  knew that  in  choosing  him,  she  chose  death.  And Myshkin,  though  he  strove  to  thrust  the thought  away  from  him,  knew  it  too,  when he  spoke  with  Rogozhin  in  the  gloomy  house, after  he  had  come  back  to  Petersburg.
"...  Of  course  she  doesn't  think  so  ill  of  you  as you  say.  If  she  did,  it  would  be  as  good  as  deliberately going  to  be  drowned  or  murdered  to  marry  you.  Is that  possible  ?  Who  would  deliberately  go  to  be drowned  or  murdered  ?  "
Rogozhin  listened  with  a  bitter  smile  to  Myshkin's eager  words.  His  conviction,  it  seemed,  was  not  to be  shaken.
"  How  dreadfully  you  look  at  me  now,  Parfyon  !  " broke  from  Myshkin  with  a  feeling  of  dread.
"  To  be  drowned  or  murdered  !  "  said  Rogozhin  at last.  "  Ha  !  That's  just  why  she  is  marrying  me, because  she  expects  to  be  murdered  !  Do  you  mean to  say,  Prince,  you've  never  yet  had  a  notion  of what's  at  the  root  of  it  all  ?  "
K  145
FYODOR   DOSTOEVSKY
"  I  don't  understand  you."
"  Well,  perhaps  you  don't  really  understand.  He, he  !  They  say  you  are  .  .  .  not  quite  right.  She loves  another  man — take  that  in  !  Just  as  I  love  her now,  she  loves  another  man  now.  And  do  you  know who  that  other  man  is  ?    It's  you."  .  .  .
Because  she  loved  Myshkin,  the  Myshkin  of her  dreams,  so  much,  she  rejected  him.  She was  afraid  of  her  own  weakness  and  of  the longing  to  forget  and  forgive  which  overcame her  in  his  presence.  She  was  afraid  of  Rogo- zhin,  too,  for  her  resolution  to  endure  her  suffer- ing until  the  end  which  would  be  death,  could not  always  be  steadfast.  Therefore  she  turns from  the  one  to  the  other  continually,  to Rogozhin  until  the  bodily  fear  of  death  and the  passion  of  regret  for  that  which  she  has lost  with  Myshkin  overwhelm  her,  to  Myshkin until  she  is  conquered  by  the  spiritual  fear  of crying  Hosanna  and  the  bitterness  of  self- accusation  for  failing  of  her  destiny.  Her destiny  is  the  final  ecstasy  of  suffering  with Rogozhin  ;  though  she  shrinks  in  terror  from it,  and  the  weakness  of  the  woman  cannot continually  sustain  the  menace  of  the  spirit, she  looks  upon  it  and  accepts.  To  guard  her- self against  her  weakness,  she  intrigues  that Myshkin  should  marry  Aglaia  Epanchin ;  for so  she  will  be  safe,  and  she  will  have  achieved
146
THE   IDIOT
yet  one  more  agony  for  her  wounded  soul.  It shall  be  a  triumph  of  agony  :  on  the  day  that Myshkin  marries  Aglaia,  she  promises  Rogo- zhin  that  she  will  marry  him.  "  Tell  them," she  says  to  Rogozhin,  "  when  they've  gone  to church,  we'll  go  to  church."  In  this  delirium of  self-torment,  with  the  awful  clarity  of  deli- rium, she  begins  to  write  the  letters  to  Aglaia Epanchin  which  precipitate  the  final  tragedy. In  these  letters  Aglaia  is  innocence  personified  ; she  is  not  Aglaia,  but  Nastasya's  vision  of  that which  she  herself  was  once,  and  eternally  is. Nastasya  is  marrying  not  her  rival,  but  her own  girlhood  to  Myshkin,  and  the  letters  are written  to  her  old  self.  Aglaia  is  not  worthy of  them,  because  she  has  not  paid  the  price  of understanding  them.  How  could  she  under- stand this,  the  deepest  of  them  all  ?
Don't  think  I  am  abasing  myself  by  writing  to  you like  this,  or  that  I  belong  to  the  class  of  people  who enjoy  abasing  themselves,  even  if  from  pride.  Now I  have  my  consolation.  But  it  is  difficult  for  me  to explain  it  to  you.  It  would  be  difficult  to  explain  it clearly  to  myself  though  it  torments  me  that  I  can- not. But  I  know  that  I  cannot  abase  myself  even from  an  access  oLnj^Je  ;  and  of  self-abasement  from purity  of  heart  I  am  incapable.  And  so  I  do  not abase  myself  at  all.  .  .  .
147
FYODOR  DOSTOEVSKY
Nastasya  is  conscious  of  her  mission,  but Aglaia,  who  is  young  and  proud,  cannot  under- stand ;  and  Nastasya  when  she  meets  her  is filled  with  a  sudden  revulsion  against  the  con- tempt and  pride  to  which  she  has  bared  her soul.  She  flings  down  the  challenge  to  Aglaia  ; let  Aglaia  say  the  word  and  Nastasya  will  even now  bid  Myshkin  to  remember  his  promise, and  he  will  remain  with  her.  And  Myshkin remains,  although  he  knows  as  Nastasya  knows that  it  will  be  all  in  vain.
At  the  door  of  the  church  where  they  have been  married,  she  leaves  him  for  Rogozhin. Myshkin  knows  where  to  seek  her,  in  that gloomy  house,  where,  had  she  married  Rogo- zhin, she  would  have  had  nothing  changed.  He knocks  in  vain,  and  then  he  waits  for  Rogozhin  « to  come  to  him  as  he  must.  When  they  to- gether enter  the  death-like  stillness  of  the  dark house,  a  timeless  moment  descends  upon  their lives  in  final  consummation.  The  last  scene of  The  Idiot  is,  I  think,  the  most  perfect achievement  of  Dostoevsky's  art,  in  so  far  as his  art  can  be  judged  by  the  standards  which he  himself  shattered  and  passed  on.  It  is  the complete  fulfilment  and  the  inevitable  end,  not merely  of  a  history  of  human  souls,  but  of  an epoch  in  human  consciousness,  the  epoch  in which  tragedy  is  possible.     Of  tragic  art,  and
148
! THE   IDIOT
the  conception  of  life  upon  which  tragic  art profoundly  depends,  this  is  the  culmination. Tragedy  here  is  taken  to  a  higher  power than  ever  before,  and  unrolled  upon  another plane  of  consciousness.  Nothing  like  to  this scene  had  ever  been  written  before.  Judge  it by  a  definition  of  the  tragic  hero  which  has  well served  the  world  for  two  thousand  years. Where  in  Myshkin  is  "  the  something  of blemish  "  that  should  overthrow  the  nobility of  his  perfection  ?  Yet,  the  perfection  over- thrown, who  shall  say  that  his  soul  is  revolted  ? Judge  it  by  the  conception  of  tragedy  which the  great  nineteenth-century  philosopher  gave to  the  world  ?  Is  there  merely  "  spiritual waste  "  in  this  consummation  ?  Is  there  not rather  spiritual  annihilation  in  the  vigil  of Myshkin  and  Rogozhin  by  the  body  of  the murdered  Nastasya  ?
When  Rogozhin  was  quiet  (and  he  suddenly ceased),  Myshkin  bent  softly  over  him,  sat  beside  him, and  with  his  heart  beating  violently  and  his  breath coming  in  gasps,  he  began  looking  at  him.  Rogozhin did  not  turn  his  head  towards  him  and  seemed  indeed to  have  forgotten  him.  Myshkin  looked  and  waited  ; time  was  passing,  it  began  to  get  light.  From  time to  time  Rogozhin  began  suddenly  and  incoherently muttering  in  a  loud  harsh  voice,  he  began  shouting and  laughing.  Then  Myshkin  stretched  out  his trembling  hand  to  him  and  softly  touched  his  head,
149
FYODOR  DOSTOEVSKY
his  hair,  stroking  them  and  stroking  his  cheeks  .  .  . he  could  do  nothing  else  !  He  began  trembling  again, and  again  his  legs  seemed  suddenly  to  fail  him. Quite  a  new  sensation  gnawed  at  his  heart  with  in- finite anguish.  Meanwhile,  it  had  become  quite  light ; at  last  he  lay  down  on  the  pillow  as  though  utterly helpless  and  despairing  and  put  his  face  close  to  the pale  and  motionless  face  of  Rogozhin  ;  tears  flowed from  his  eyes  on  to  Rogozhin' s  cheeks,  but  perhaps he  did  not  notice  his  own  tears  and  was  quite  unaware of  them.
Anyway,  when-  after  many  hours  the  doors  were opened  and  people  came  in,  they  found  the  murderer completely  unconscious  and  raving.  Myshkin  was sitting  beside  him  motionless  on  the  floor  and  every time  the  delirious  man  broke  into  screaming  or  babble, he  hastened  to  pass  his  trembling  hand  softly  over his  hair  and  cheeks  as  though  caressing  and  soothing him.  But  by  now  he  could  understand  no  questions he  was  asked,  and  did  not  recognise  the  people  sur- rounding him  ;  and  if  Schneider  himself  had  come from  Switzerland  to  look  at  his  former  pupil  and patient,  remembering  the  condition  in  which  Myshkin had  sometimes  been  during  the  first  year  of  his  stay in  Switzerland,  he  would  have  flung  up  his  hands  in despair  and  would  have  said  as  he  did  then  "  An Idiot !  "
In  the  last  word  is  contained  the  abyss  which separates  this  reality  from  our  own.  Like Myshkin  himself  in  his  moment  of  highest  self- consciousness,  we  too  seem  to  understand  the meaning  of  the  mysterious  words  :  "  And  there
150
THE   IDIOT
shall  be  no  more  time."  Between  the  timeless world  which  descends  within  the  walls  of  that dark  house  and  our  own  is  fixed  a  great, gulf which  can  be  passed  only  at  the  price  of  shat- tering the  human  consciousness  which  is  ours. Myshkin  is  an  idiot :  Rogozhin  is  mad.  Ro- gozhin,  we  are  told,  heard  his  sentence "  grimly,  silently  and  dreamily  "  ;  for  the  rest of  his  mortal  life  must  be  no  more  than  a  dream. He  has  been  a  pure  spirit  in  the  world  of  spirit ; there  alone  he  lives  and  has  his  being.
This  world  of  spirit  that  is  shown  to  us  in the  last  chapter  of  The  Idiot  is  not  removed from  ours  by  any  merely  figurative  difference. It  is  absolutely  other  than  our  own.  In  it indeed  are  pots  of  Zhdanov's  fluid,  sheets  of American  leather,  and  a  pack  of  playing  cards  ; for,  although  the  world  of  spirit  is  terrible, it  is  not  magnificent :  that  were  too  easy a  satisfaction  of  the  pathetically  heroic dreams  of  mortality,  dreamed  when  the  world was  young.  Now  it  is  grown  old  and  wise  and cynical.  Remember  Svidrigailov's  bath-house with  the  spiders'  webs  in  the  corners,  which  is eternity  :  the  eternity  in  which  the  pots  of Zhdanov's  fluid  and  the  sheets  of  American leather  have  their  symbolic  part,  is  no  other.
But  the  condition  of  entering  this  eternity is   to   have   put   off   or  to   have   transcended
151
FYODOR  DOSTOEVSKY
humanity.  Myshkin  descends  into  life  a  spirit. He  is  perfect  man,  but  this  perfection  is  a denial  of  humanity.  Rogozhin  is  pure  passion, as  Myshkin  is  pure  compassion :  separated from  his  brother  spirit,  he  dreams  this  life  away. He  is  not  part  of  this  life,  a  man  among  men who  dreams  of  the  distant  memories  that  have haunted  mankind  since  the  beginning  of  the world ;  he  is  a  spirit,  who  dreams  this  life  of ours,  and  men  and  women,  the  dreamer  of  the pitiless  and  awful  dream  which  is  human  exist- ence. Rogozhin  is  Body,  as  Myshkin  is  Soul ; they  are  not  men,  they  have  only  the  semblance of  men,  in  which  the  Ideas  which  they  are  have been  clothed.  And  Nastasya  is  not  a  woman, but  the  embodiment  of  the  idea  of  Pain.  Not idly  does  Rogozhin  seek  Myshkin  to  slay  him, nor  is  it  mere  human  fascination  that  drives Myshkin  incessantly  to  Rogozhin's  side  :  nor is  it  incomprehensible  that  Myshkin  should confess  that  only  to  Rogozhin,  his  earthly enemy,  has  he  been  able  to  speak  his  heart ; nor  is  it  strange  that  Rogozhin  should  have taken  off  his  golden  cross  and  put  it  about Myshkin's  neck,  and  Myshkin  put  his  cross  of tin  around  Rogozhin's,  proclaiming  that  they were  brothers.  They  are  brothers,  seeking  each other  eternally ;  the  spirits  which  have  been set  in  enmity  in. this  dream  of  life  yet  know
152
THE   IDIOT
themselves  one  ;   they  alone  could  speak  with  * each  other,  of  the  torments  of  their  dream  ;    • for  they  are  Body  and  Soul.     They  are  the divided  being  of  the   Christian,  dispensation, the  spirit  which  must  mortify  the  flesh,  and  the flesh  which  must  kill  the  spirit.     Rogozhin  is  - the  way  of  doing  and  Myshkin  is  the  way  of suffering,  the  restless  spirits  that  walk  up  and down  the  earth  seeking  their  lost  unity.    They are  that  which  is,  the  final  word  of  the  epoch of  human  consciousness  in  which  we  live,  body conscious  of  soul,  and  soul  conscious  of  body, each  seeking  the  death  of  the  other,  yet  each knowing  that  their  last  home  is  in  a  harmony which  is  denied  them.
And  these  two  spirits,  these  two  Ways,  are shattered  by  the  life  of  which  they  are  the  twin foundations  ;  they  are  conquered  by  the  spirit of  Pain,  which  is  life.  Passion  and  Compassion alike  are  powerless  against  the  life  which  is  ; yet  when  they  are  overwhelmed,  they  conquer. Passion  and  Compassion  lie  down  and  sleep together  like  brothers  by  the  side  of  the  Life which  they  have  killed  and  made  their  own. That  vigil  in  the  dark  'house  is  overshadowed by  the  calm  eternity  of  their  conquered  one- ness. For  they,  who  have  been  made  enemies in  the  life  which  is  their  dream,  are  brothers again  by  the  body  of  the  life  which  they  have
153
FY ODOR  DOSTOEVSKY
killed.  It  was  Life  which  divided  them,  and they  by  killing  life  and  its  Pain,  have  won  their own  fraternity  for  ever.
But  that  which  is  victory  in  the  world  of spirit  is  defeat  in  the  world  of  mortality. Though  they  are  brothers  in  the  place  where there  shall  be  no  time  ;  in  the  place  where Nastasya  has  been  a  woman  and  is  now  carved out  of  marble  and  horridly  still,  Myshkin  is  an idiot  and  Rogozhin  raves  ;  for,  though  being spirits,  they  have  killed  life,  being  men  they are  in  life  and  are  defeated  by  it.  To  kill  life in  the  spirit,  is  to  be  slain  by  life  in  the  body. The  human  eye  which  peers  beneath  the  white curtains  of  the  windows  of  that  gloomy  room, sees  within  onjy  death  and  darkness  and  desola- tion. There  is  no  hope  of  reconciliation  be- tween the  higher  plane  of  consciousness  and  the lower  ;  between  them  time  and  life  itself,  which is  the  measure  and  the  dial-hand  of  time,  have been  annihilated.  Therefore  they  are  not higher  and  lower,  but  only  other,  and  this otherness  can  in  no  wise  be  changed,  but  only recognised  and  the  head  bowed  before  it.  How can  that  light  illumine  life,  which  to  shine  must be  kindled  out  of  mortal  death  ?
It  is  possible  that,  as  Myshkin  had  pro- claimed when  he  had  looked  on  life,  a  moment of   this    inner    light    and    blinding    conscious-
154
THE   IDIOT
ness  of  harmony  may  be  worth  the  whole  of life.  Yet  it  is  not  life  ;  it  denies  life.  Where it  exists,  life  cannot.  It  may  be  worth  the whole  of  life,  but  the  exchange  cannot  be  made. There  is  stillness  and  calm  achieved  in  the  end. of  The  Idiot,  but  it  is  not  the  calm  which  is vouchsafed  to  any  mortal  seeking,  for  it  stands not  merely  in  death,  but  in  that  which  is  other than  life.  If  it  were  death  alone,  the  end  of that  which  we  are,  then  The  Idiot  might  be  a tragedy  among  other  tragedies.  But  the  end of  The  Idiot  is  not  a  heightened  consciousness, but  another  consciousness,  of  which  death  it-  ' self  is  no  assurance.  Therefore  there  is  no  pity in  the  terror  which  holds  the  soul  during  the eternal  moment  of  that  final  scene,  no  pity  even for  him  who  was  the  incarnation  of  pity,  but only  the  chill  of  more  than  mortal  despair. There  is  no  purification  oftEe  soul  to  fulferlife, but  only  annihilation.  Our  hearts  are  not cleansedTtney  are  frozen  ;  for  these  were  not men  and  women  who  must  inevitably  come  to clay,  but  spirits  out  of  time.  Their  death means  not  the  death  which  each  one  of  us  must expect  as  his  sublunary  appointment,  but  the death  of  that  in  us  which  dares  to  confront death  calmly  as  the  price  of  life,  of  that  which would  regard  The  Idiot  as  a  tragedy  and  as  a triumph  of  human  art.     It  is  not  a  tragedy,
155
FYODOR  DOSTOEVSKY
because  by  the  unearthly  logic  of  its  drama  it kills  that  unconquerable  hope  upon  which  the conception  of  tragedy  itself  was  built.
But  Dostoevsky  lived  on,  though  he  had killed  his  hope.  And  living  on  he  fought against  his  own  vision.  Once  again  he  fought to  deny  it.  The  last  time  he  fought  to  tran- scend it.