உண்மையான விஷயம் BY HENRY JAMES


அத்தியாயம் I
வீட்டு மணியை அடிக்கும் காவலாளியின் மனைவி, "ஒரு ஜென்டில்மேன் மற்றும் ஒரு பெண்மணி, ஐயா" என்று அறிவித்தபோது, அந்த நாட்களில் நான் அடிக்கடி நினைத்தது போல - அந்த எண்ணத்திற்கு தந்தை என்ற ஆசை - உட்கார்ந்திருப்பவர்களின் உடனடி பார்வை. இந்த விஷயத்தில் என் பார்வையாளர்கள் அமர்ந்திருப்பவர்கள் என்பது நிரூபிக்கப்பட்டது; ஆனால் நான் விரும்பியிருக்க வேண்டிய அர்த்தத்தில் இல்லை. இருப்பினும், அவர்கள் ஒரு உருவப்படத்திற்காக வந்திருக்க மாட்டார்கள் என்பதைக் குறிக்க முதலில் எதுவும் இல்லை. ஐம்பது வயதுடைய, மிக உயரமான மற்றும் மிகவும் நேரான, சற்று நரைத்த மீசை மற்றும் அடர் சாம்பல் நிற நடைபாதை கோட் கொண்ட, இரண்டும் நான் தொழில் ரீதியாகக் குறிப்பிட்டேன் - நான் ஒரு முடிதிருத்துபவராகவோ அல்லது தையல்காரராகவோ சொல்லவில்லை - பிரபலங்கள் அடிக்கடி வேலைநிறுத்தம் செய்தால், என்னை ஒரு பிரபலமாகத் தாக்கியிருப்பார் என்பது எனக்கு சிறிது காலமாகத் தெரிந்த ஒரு உண்மை. நல்ல முகபாவனை கொண்ட ஒரு நபர், ஒருவர் சொல்வது போல், கிட்டத்தட்ட ஒருபோதும் ஒரு பொது நிறுவனம் அல்ல என்பது எனக்குப் புரிந்தது. அந்தப் பெண்ணைப் பார்த்தது இந்த முரண்பாடான சட்டத்தை எனக்கு நினைவூட்டியது: அவள் ஒரு "ஆளுமை" என்று கருத முடியாத அளவுக்கு தனித்துவமாகத் தெரிந்தாள். மேலும், இரண்டு மாறுபாடுகளையும் ஒன்றாகக் காண்பது அரிது.

இருவரும் உடனடியாகப் பேசினர் - அவர்கள் ஆரம்ப பார்வையை நீட்டினர், ஒவ்வொருவரும் மற்றவருக்கு ஒரு வாய்ப்பு கொடுக்க விரும்புவதாகக் கூறினர். அவர்கள் வெளிப்படையாக வெட்கப்பட்டனர்; அவர்கள் என்னை உள்ளே அழைத்துச் செல்ல அனுமதித்தனர் - இது, பின்னர் நான் உணர்ந்தது போல், அவர்கள் செய்திருக்கக்கூடிய மிகவும் நடைமுறைக்குரிய விஷயம். இந்த வழியில் அவர்களின் சங்கடம் அவர்களின் நோக்கத்திற்கு உதவியது. கேன்வாஸில் சித்தரிக்கப்படுவதற்கு மிகவும் மோசமான எதையும் அவர்கள் விரும்புகிறார்கள் என்று குறிப்பிட மக்கள் வேதனையுடன் தயங்குவதை நான் கண்டேன்; ஆனால் எனது புதிய நண்பர்களின் மனக்குறைகள் கிட்டத்தட்ட தீர்க்க முடியாததாகத் தோன்றின. ஆனாலும், அந்த மனிதர் "எனக்கு என் மனைவியின் உருவப்படம் வேண்டும்" என்று கூறியிருக்கலாம், மேலும் அந்தப் பெண் "எனக்கு என் கணவரின் உருவப்படம் வேண்டும்" என்று கூறியிருக்கலாம். ஒருவேளை அவர்கள் கணவன் மனைவியாக இல்லாமல் இருக்கலாம் - இது இயற்கையாகவே விஷயத்தை மிகவும் நுட்பமானதாக மாற்றும். ஒருவேளை அவர்கள் ஒன்றாகச் செய்ய விரும்பினர் - அப்படியானால், செய்தியை வெளியிட மூன்றாவது நபரை அவர்கள் அழைத்து வந்திருக்க வேண்டும்.
"நாங்கள் மிஸ்டர் ரிவெட்டிலிருந்து வருகிறோம்," என்று அந்தப் பெண் இறுதியாக ஒரு மங்கலான புன்னகையுடன் சொன்னாள், அது "மூழ்கிய" ஓவியத்தின் மீது ஈரமான பஞ்சு கடந்து சென்றதன் விளைவைக் கொண்டிருந்தது, அதே போல் மறைந்துபோன அழகின் தெளிவற்ற குறிப்பையும் கொண்டிருந்தது. அவள் தன் தோழியைப் போலவே உயரமாகவும் நேராகவும் இருந்தாள், மேலும் சுமக்க பத்து ஆண்டுகள் குறைவாக இருந்தன. முகபாவனையால் நிரப்பப்படாத ஒரு பெண்ணைப் போல அவள் சோகமாகத் தெரிந்தாள்; அதாவது, அவளுடைய நிறமுள்ள ஓவல் முகமூடி வெளிப்படும் மேற்பரப்பு உராய்வைக் காண்பது போல வீணாகக் காணப்பட்டது. காலத்தின் கை அவள் மீது சுதந்திரமாக விளையாடியது, ஆனால் ஒரு நீக்குதலின் விளைவு. அவள் மெலிதாகவும், கடினமாகவும் இருந்தாள், மிகவும் நன்றாக உடையணிந்திருந்தாள், அடர் நீல நிற துணியில், மடிப்புகள் மற்றும் பாக்கெட்டுகள் மற்றும் பொத்தான்களுடன், அவள் தன் கணவரைப் போலவே அதே தையல்காரரைப் பயன்படுத்தினாள் என்பது தெளிவாகத் தெரிந்தது. தம்பதியினர் வரையறுக்க முடியாத வளமான சிக்கனத்தைக் கொண்டிருந்தனர் - அவர்கள் தங்கள் பணத்திற்கு நிறைய ஆடம்பரத்தைப் பெற்றனர் என்பது தெளிவாகிறது. நான் அவர்களின் ஆடம்பரங்களில் ஒருவராக இருக்க வேண்டுமென்றால், நான் என் விதிமுறைகளைக் கருத்தில் கொள்ள வேண்டும்.
"ஆ கிளாட் ரிவெட் என்னைப் பரிந்துரைத்தாரா?" நான் எதிரொலித்தேன், அது அவருடைய மிகவும் அன்பான குணம் என்று சொன்னேன், இருப்பினும் அவர் நிலப்பரப்பை மட்டுமே வரைந்ததால், இது ஒரு தியாகம் அல்ல என்பதை என்னால் பிரதிபலிக்க முடிந்தது.

அந்தப் பெண்மணி அந்த மனிதரை மிகவும் கடுமையாகப் பார்த்தார், அந்த மனிதர் அறையைச் சுற்றிப் பார்த்தார். பின்னர் ஒரு கணம் தரையைப் பார்த்து மீசையைத் தடவிய அவர், "நீங்கள்தான் சரியானவர் என்று அவர் சொன்னார்" என்ற வாசகத்துடன் தனது இனிமையான கண்களை என் மீது வைத்தார்.
"மக்கள் உட்கார விரும்பும் போது நான் இருக்க முயற்சிக்கிறேன்."
"ஆம், நாம் உட்கார விரும்பும்போது நான் இருக்க முயற்சிக்கிறேன்," என்று அந்தப் பெண்மணி கவலையுடன் கூறினார்.
"நீங்கள் ஒன்றாகச் சொல்கிறீர்களா?"
என் பார்வையாளர்கள் ஒரு பார்வையைப் பரிமாறிக் கொண்டனர். "என்னுடன் நீங்கள் ஏதாவது செய்ய முடிந்தால் அது இரட்டிப்பாக இருக்கும் என்று நினைக்கிறேன்," என்று அந்த மனிதர் தடுமாறினார்.
"ஓ ஆமாம், இரண்டு இலக்கங்களுக்கு ஒன்றுக்கு இயற்கையாகவே அதிக கட்டணம் உள்ளது."
"நாங்கள் அதைச் செலுத்த விரும்புகிறோம்," என்று கணவர் ஒப்புக்கொண்டார்.
"அது உங்களுக்கு மிகவும் நல்லது," என்று நான் மிகவும் அசாதாரணமான அனுதாபத்தைப் பாராட்டித் திரும்பினேன் - ஏனென்றால் அவர் கலைஞருக்கு பணம் கொடுக்கச் சொன்னார் என்று நான் நினைத்தேன்.
அந்தப் பெண்மணிக்கு ஒரு விசித்திரமான உணர்வு தோன்றியது. "நாங்கள் விளக்கப்படங்களுக்கு - மிஸ்டர் ரிவெட் நீங்கள் ஒன்றை வைக்கலாம் என்று சொன்னார்."
"ஒரு விளக்கப்படத்தை வைக்கவா?" நானும் அதே அளவு குழப்பமடைந்தேன்.
"அவளை வரைந்து விடு, தெரியுமா," என்று அந்த மனிதர் வண்ணம் தீட்டினார்.

அப்போதுதான் கிளாட் ரிவெட் எனக்குச் செய்த சேவையைப் புரிந்துகொண்டேன்; நான் கருப்பு வெள்ளையில், பத்திரிகைகளுக்கு, கதைப் புத்தகங்களுக்கு, சமகால வாழ்க்கையின் ஓவியங்களுக்கு எவ்வாறு பணியாற்றினேன், அதன் விளைவாக மாடல்களுக்கு ஏராளமான வேலைவாய்ப்பு கிடைத்தது என்பதை அவர் அவர்களிடம் கூறினார். இந்த விஷயங்கள் உண்மைதான், ஆனால் அது உண்மையல்ல - இப்போது நான் ஒப்புக்கொள்ளலாம்; எல்லாவற்றிற்கும் இட்டுச் செல்வதே லட்சியமாக இருந்ததாலோ அல்லது எதற்கும் வழிவகுக்காததாலோ - வாசகர் யூகிக்க விட்டுவிடுகிறேன் - ஒரு சிறந்த ஓவிய ஓவியரின் கௌரவங்களைப் பற்றி எதுவும் சொல்ல முடியாது, என் தலையிலிருந்து வெளியேற முடியாது. எனது "விளக்கப்படங்கள்" எனது பானை-கொதிகலன்கள்; நான் கலையின் வேறு ஒரு கிளையைத் தேடினேன் - அது எப்போதும் எனக்கு மிகவும் சுவாரஸ்யமானது - என் புகழை நிலைநிறுத்த. என்னுடைய செல்வத்தை ஈட்டுவதற்காக அதை எதிர்பார்த்துக் கொண்டிருப்பதில் எந்த வெட்கமும் இல்லை, ஆனால் என்னுடைய பார்வையாளர்கள் "இழந்துவிட" விரும்பிய தருணத்திலிருந்து அந்த செல்வம் இன்னும் அதிகமாக இருந்தது. நான் ஏமாற்றமடைந்தேன்; ஏனென்றால், பட அர்த்தத்தில் நான் உடனடியாக அவர்களைப் பார்த்தேன். நான் அவர்களின் வகையைப் பிடித்தேன் - நான் அதை வைத்து என்ன செய்வேன் என்று ஏற்கனவே முடிவு செய்துவிட்டேன். அவர்களுக்கு முற்றிலும் திருப்தி அளிக்காத ஒன்று, பின்னர் நான் யோசித்தேன்.

"ஆஹா நீ--நீ-----?" என் ஆச்சரியத்தை நான் தேர்ச்சி பெற்றவுடன் தொடங்கினேன். "மாடல்கள்" என்ற அசிங்கமான வார்த்தையை என்னால் வெளியே கொண்டு வர முடியவில்லை: அது வழக்குக்கு பொருந்தாத அளவுக்கு குறைவாகவே தோன்றியது.

"எங்களுக்கு அதிக பயிற்சி இல்லை," என்று அந்த பெண்மணி கூறினார்.

"நாங்கள் ஏதாவது செய்ய வேண்டும், உங்கள் வரிசையில் ஒரு கலைஞர் எங்களை ஏதாவது செய்யக்கூடும் என்று நாங்கள் நினைத்தோம்," என்று அவரது கணவர் தூக்கி எறிந்தார். அவர்களுக்கு பல கலைஞர்களைத் தெரியாது என்றும், அவர்கள் முதலில் சென்றதாகவும் அவர் மேலும் குறிப்பிட்டார், தற்செயலாக - அவர் காட்சிகளை வரைந்தார், ஆனால் சில நேரங்களில் புள்ளிவிவரங்களை வைத்தார்; ஒருவேளை நான் நினைவில் வைத்திருந்தேன் - திரு. ரிவெட்டிடம், அவர் சில ஆண்டுகளுக்கு முன்பு நார்ஃபோக்கில் ஒரு இடத்தில் சந்தித்தார், அங்கு அவர் ஓவியம் வரைந்தார்.

"நாங்கள் நாங்களே கொஞ்சம் ஓவியம் வரைவோம்," என்று அந்த பெண்மணி சுட்டிக்காட்டினார்.

"நாங்கள் நாங்களே கொஞ்சம் ஓவியம் வரைவோம்," என்று அந்த பெண்மணி சுட்டிக்காட்டினார்.
"இது மிகவும் சங்கடமாக இருக்கிறது, ஆனால் நாம் நிச்சயமாக ஏதாவது செய்ய வேண்டும்," என்று அவரது கணவர் தொடர்ந்தார்.

"நிச்சயமாக நாங்கள் அவ்வளவு இளமையாக இல்லை," என்று அவர் ஒரு மெல்லிய புன்னகையுடன் ஒப்புக்கொண்டார்.

அவர்களைப் பற்றி இன்னும் ஏதாவது எனக்குத் தெரிந்திருக்கலாம் என்ற கருத்துடன், கணவர் ஒரு புதிய பாக்கெட் புத்தகத்திலிருந்து பிரித்தெடுக்கப்பட்ட ஒரு அட்டையை என்னிடம் கொடுத்தார் - அவற்றின் சாதனங்கள் அனைத்தும் மிகவும் புதியவை - அதில் "மேஜர் மோனார்க்" என்ற வார்த்தைகள் பொறிக்கப்பட்டிருந்தன. இந்த வார்த்தைகள் சுவாரஸ்யமாக இருந்தாலும், அவை என் அறிவை அதிக தூரம் கொண்டு செல்லவில்லை; ஆனால் எனது பார்வையாளர் தற்போது மேலும் கூறினார்: "நான் இராணுவத்தை விட்டு வெளியேறிவிட்டேன், எங்கள் பணத்தை இழக்கும் துரதிர்ஷ்டம் எங்களுக்கு ஏற்பட்டது. உண்மையில் எங்கள் நிதி மிகவும் சிறியது."
"இது மிகவும் முயற்சி - ஒரு வழக்கமான சிரமம்," என்று திருமதி மோனார்க் கூறினார்.

அவர்கள் புத்திசாலித்தனமாக இருக்க விரும்பினர் - அவர்கள் மென்மையானவர்கள் என்பதால் பெருமை பேசாமல் பார்த்துக் கொள்ள விரும்பினர். இதை ஒரு குறைபாடாக அவர்கள் அங்கீகரிக்க விரும்புவதாக நான் உணர்ந்தேன், அதே நேரத்தில் ஒரு அடிப்படை அர்த்தத்தில் - துன்பத்தில் அவர்களின் ஆறுதல் - அவர்கள் தங்கள் கருத்துக்களைக் கொண்டிருந்தனர் என்று நான் யூகித்தேன். அவர்கள் நிச்சயமாக இருந்தனர்; ஆனால் இந்த நன்மைகள் எனக்கு மிகவும் சமூகமாகத் தோன்றின; உதாரணமாக, ஒரு வரவேற்பறையை நன்றாகக் காட்ட உதவும். இருப்பினும், வரவேற்பறை எப்போதும் ஒரு படமாகவே இருந்தது, அல்லது இருக்க வேண்டும்.

அவரது மனைவி அவர்களின் வயதைப் பற்றி குறிப்பிட்டதன் விளைவாக, மேஜர் மோனார்க் குறிப்பிட்டார்: "இயற்கையாகவே அது நாம் உள்ளே செல்ல நினைத்த உருவத்திற்கு அதிகம். நாம் இன்னும் நம்மைத் தாங்கிக் கொள்ள முடியும்." அந்த உருவம் உண்மையில் அவர்களின் பலம் என்பதை நான் உடனடியாகக் கண்டேன். அவரது "இயற்கையாகவே" வீணாகத் தெரியவில்லை, ஆனால் அது கேள்வியை வெளிச்சம் போட்டுக் காட்டியது. "அவளிடம் சிறந்தது இருக்கிறது," என்று அவர் தொடர்ந்தார், இரவு உணவிற்குப் பிறகு ஒரு இனிமையான சுற்றறிக்கை இல்லாத நிலையில் தனது மனைவியை நோக்கி தலையசைத்தார். எங்கள் மதுவின் மேல் அமர்ந்திருப்பது போல், இது அவரது சொந்தம் மிகவும் நல்லதாக இருப்பதைத் தடுக்கவில்லை என்று மட்டுமே நான் பதிலளிக்க முடிந்தது; இது அவரை பதிலுக்கு வழிவகுத்தது: "எங்களைப் போன்றவர்களை நீங்கள் எப்போதாவது செய்ய வேண்டியிருந்தால், நாங்கள் அப்படி ஏதாவது இருக்கலாம் என்று நாங்கள் நினைத்தோம். அவள் குறிப்பாக - ஒரு புத்தகத்தில் உள்ள ஒரு பெண்ணுக்கு, உங்களுக்குத் தெரியும்."
அவர்களால் நான் மிகவும் மகிழ்ந்தேன், அதைப் பற்றி மேலும் அறிய, அவர்களின் பார்வையை எடுக்க என்னால் முடிந்த அனைத்தையும் செய்தேன்; மேலும், அவர்கள் கூலிக்கு அமர்த்தப்பட்ட விலங்குகள் அல்லது பயனுள்ள கறுப்பர்கள் போல உடல் ரீதியாக மதிப்பிடுவது எனக்கு ஒரு சங்கடமாக இருந்தாலும், விமர்சனம் மறைமுகமாக இருக்கும் உறவுகளில் ஒன்றில் மட்டுமே நான் சந்திக்க எதிர்பார்க்க வேண்டிய ஒரு ஜோடி, நான் திருமதி மோனார்க்கை நீதித்துறை ரீதியாகப் பார்த்தேன், ஒரு கணம் கழித்து உறுதியுடன் கூச்சலிட முடிந்தது: "ஓ ஆமாம், ஒரு புத்தகத்தில் ஒரு பெண்!" அவள் ஒரு மோசமான எடுத்துக்காட்டு போல இருந்தாள்.
"நீங்கள் விரும்பினால் நாங்கள் எழுந்து நிற்போம்," என்று மேஜர் கூறினார்; அவர் என் முன் மிகவும் பிரமாண்டமான தோற்றத்துடன் தன்னை உயர்த்திக் கொண்டார்.
ஒரு பார்வையில் நான் அவரது அளவை எடுக்க முடியும் - அவர் ஆறு அடி இரண்டு மற்றும் ஒரு சரியான மனிதர். முதன்மை சாளரத்தில் சம்பளத்தில் அவரை ஈடுபடுத்த ஒரு முத்திரை இல்லாத எந்த கிளப்பிற்கும் அது பணம் செலுத்தியிருக்கும். உடனடியாக என்னைத் தாக்கியது என்னவென்றால், என்னிடம் வந்ததில் அவர்கள் தங்கள் தொழிலைத் தவறவிட்டார்கள்; அவர்கள் நிச்சயமாக விளம்பர நோக்கங்களுக்காக சிறந்த கணக்கிற்கு மாற்றப்பட்டிருக்கலாம். நிச்சயமாக, அந்த விஷயத்தை விரிவாகப் பார்க்க முடியவில்லை, ஆனால் அவர்கள் யாரோ ஒருவரின் செல்வத்தை ஈட்டுவதை என்னால் பார்க்க முடிந்தது - நான் அவர்களுடையதைச் சொல்லவில்லை. ஒரு இடுப்பு கோட் தயாரிப்பாளருக்கோ, ஒரு ஹோட்டல் பராமரிப்பாளருக்கோ அல்லது சோப்பு விற்பனையாளருக்கோ அவற்றில் ஏதோ ஒன்று இருந்தது. "நாங்கள் எப்போதும் அதைப் பயன்படுத்துகிறோம்" என்பது அவர்களின் மார்பில் மிகப் பெரிய விளைவுடன் பொருத்தப்பட்டிருப்பதை என்னால் கற்பனை செய்ய முடிந்தது; அவர்கள் ஒரு மேஜையில் ஒரு மேசையைத் தொடங்குவார்கள் என்ற புத்திசாலித்தனத்தை நான் பார்த்தேன்.

திருமதி மோனார்க் அமைதியாக அமர்ந்தார், பெருமையால் அல்ல, கூச்சத்தால், இப்போது அவரது கணவர் அவளிடம் கூறினார்: "எழுந்திரு, என் அன்பே, நீ எவ்வளவு புத்திசாலி என்பதைக் காட்டு." அவள் கீழ்ப்படிந்தாள், ஆனால் அதைக் காட்ட அவள் எழுந்திருக்க வேண்டிய அவசியமில்லை. அவள் ஸ்டுடியோவின் முனைக்கு நடந்து சென்றாள், பின்னர் வெட்கப்பட்டுத் திரும்பி வந்தாள், அவளுடைய கவர்ச்சியான கூட்டாளியின் மீது அவள் கண்கள் கலங்கின. பாரிஸில் நான் தற்செயலாக ஒரு காட்சியைக் கண்டேன் - ஒரு நாடகக் கலைஞரான ஒரு நண்பருடன் ஒரு நாடகத்தை தயாரிக்கப் போகிறபோது, ஒரு நடிகை அவரிடம் ஒரு பாத்திரத்தை ஒப்படைக்கக் கேட்டபோது. அவள் அவனுக்கு முன்பாகவே தன் வேகத்தைக் கடந்து சென்றாள், திருமதி மோனார்க் செய்வது போல் மேலும் கீழும் நடந்தாள். திருமதி மோனார்க்கும் அதைச் செய்தார், ஆனால் நான் கைதட்டுவதைத் தவிர்த்தேன். இவ்வளவு மோசமான சம்பளத்திற்கு இப்படிப்பட்டவர்கள் விண்ணப்பிப்பதைப் பார்ப்பது மிகவும் விசித்திரமாக இருந்தது. அவளுக்கு வருடத்திற்கு பத்தாயிரம் சம்பளம் இருப்பது போல் இருந்தது. அவளுடைய கணவர் அவளை விவரிக்கும் வார்த்தையைப் பயன்படுத்தினார்: அவள் லண்டன் தற்போதைய மொழியில் அடிப்படையில் "புத்திசாலி".
அவளுடைய உருவம், அதே யோசனைகளின் வரிசையில், தெளிவாகவும், கண்டிக்க முடியாதபடியும் "நன்றாகவும்" இருந்தது. அவளுடைய வயதுடைய ஒரு பெண்ணுக்கு அவளுடைய இடுப்பு ஆச்சரியப்படும் விதமாக சிறியதாக இருந்தது; அவளுடைய முழங்கை மேலும் மரபுவழி வளைவைக் கொண்டிருந்தது. அவள் தலையை வழக்கமான கோணத்தில் வைத்திருந்தாள், ஆனால் அவள் ஏன் என்னிடம் வந்தாள்? அவள் ஒரு பெரிய கடையில் ஜாக்கெட்டுகளை முயற்சித்திருக்க வேண்டும். என் வருகையாளர்கள் ஆதரவற்றவர்கள் மட்டுமல்ல, "கலைஞர்களாக" இருந்தார்கள் என்று நான் அஞ்சினேன் - இது ஒரு பெரிய சிக்கலாக இருக்கும். அவள் மீண்டும் அமர்ந்தபோது, ஒரு வரைவாளர் தனது மாதிரியில் மிகவும் மதிக்கப்படுவது அமைதியாக இருக்கும் திறனைக் கவனித்து, அவளுக்கு நன்றி தெரிவித்தேன்.
"ஓ, அவள் அமைதியாக இருக்க முடியும்," என்று மேஜர் மோனார்க் கூறினார். பின்னர் அவர் நகைச்சுவையாகச் சொன்னார்: "நான் எப்போதும் அவளை அமைதியாக வைத்திருந்தேன்."
"நான் ஒரு மோசமான முட்டாள் அல்ல, இல்லையா?" அவள் தீக்கோழி போன்ற தலையை மற்றொரு அகன்ற மார்பில் மறைத்த விதம் என்னிடமிருந்து கண்ணீரை வரவழைக்கும் என்று உணர்ந்தேன்.
இந்த விரிவின் உரிமையாளர் தனது பதிலை எனக்குக் கூறினார். "ஒருவேளை நாம் மிகவும் வணிக ரீதியாக இருக்க வேண்டும், இல்லையா? - நான் அவளை மணந்தபோது அவள் அழகான சிலை என்று அழைக்கப்பட்டாள் என்று குறிப்பிடுவது பொருத்தமற்றதாக இருக்காது."
"ஐயோ அன்பே!" திருமதி மோனார்க் வருத்தத்துடன் கூறினார்.
"நிச்சயமாக எனக்கு ஒரு குறிப்பிட்ட அளவு வெளிப்பாடு தேவை," நான் மீண்டும் இணைந்தேன்.
"நிச்சயமாக!" - அத்தகைய ஒருமித்த கருத்தை நான் கேள்விப்பட்டதே இல்லை.
"பின்னர் நீங்கள் மிகவும் சோர்வடைவீர்கள் என்று உங்களுக்குத் தெரியும் என்று நினைக்கிறேன்."
"ஓ, நாங்கள் ஒருபோதும் சோர்வடைய மாட்டோம்!" அவர்கள் ஆவலுடன் அழுதனர்.
"உங்களுக்கு ஏதாவது பயிற்சி இருந்ததா?"
அவர்கள் தயங்கினர் - அவர்கள் ஒருவரையொருவர் பார்த்தார்கள். "எங்களை புகைப்படம் எடுத்துள்ளோம் - மிகவும்," திருமதி மோனார்க் கூறினார்.
"அவள் அர்த்தம் தோழர்கள் எங்களிடம் கேட்டார்கள்," என்று மேஜர் கூறினார்.
"நான் பார்க்கிறேன் - ஏனென்றால் நீங்கள் மிகவும் அழகாக இருக்கிறீர்கள்."
"அவர்கள் என்ன நினைத்தார்கள் என்று எனக்குத் தெரியவில்லை, ஆனால் அவர்கள் எப்போதும் எங்களைப் பின்தொடர்ந்தார்கள்."
"எங்கள் புகைப்படங்களை நாங்கள் எப்போதும் இலவசமாகப் பெறுவோம்," திருமதி மோனார்க் சிரித்தார்.

"நாங்கள் சிலவற்றைக் கொண்டு வந்திருக்கலாம், என் அன்பே," அவரது கணவர் குறிப்பிட்டார்.

"எங்களிடம் ஏதேனும் மீதம் இருக்கிறதா என்று எனக்குத் தெரியவில்லை. நாங்கள் அளவுகளைக் கொடுத்துவிட்டோம்," என்று அவர் எனக்கு விளக்கினார்.

"எங்கள் கையெழுத்துக்கள் மற்றும் அந்த மாதிரியான பொருட்களுடன்," மேஜர் கூறினார்.

"அவை கடைகளில் கிடைக்குமா?" நான் ஒரு தீங்கற்ற இனிமையாக விசாரித்தேன்.
"ஓ ஆமாம், அவள் - அவை முன்பு இருந்தன."

"இப்போது இல்லை," திருமதி மோனார்க் தரையில் கண்களுடன் கூறினார்.

அத்தியாயம் II
அவர்கள் தங்கள் புகைப்படங்களின் விளக்கக்காட்சி நகல்களில் வைத்த "வகையான விஷயம்" எனக்குப் புரியும், மேலும் அவர்கள் ஒரு அழகான கையால் எழுதினார்கள் என்பதில் நான் உறுதியாக இருந்தேன். அவர்களைப் பற்றிய எல்லாவற்றையும் நான் எவ்வளவு விரைவாக உறுதியாக நம்பினேன் என்பது விசித்திரமாக இருந்தது. அவர்கள் இப்போது ஷில்லிங் மற்றும் பென்ஸ் வாங்க வேண்டிய அளவுக்கு ஏழைகளாக இருந்தால், அவர்களுக்கு ஒருபோதும் அதிக லாபம் கிடைத்திருக்க முடியாது. அவர்களின் அழகு அவர்களின் மூலதனமாக இருந்தது, மேலும் இந்த வளம் அவர்களுக்காக ஒதுக்கிய வாழ்க்கையை அவர்கள் நல்ல நகைச்சுவையுடன் பயன்படுத்திக் கொண்டனர். இருபது வருட கிராமப்புற வீட்டுப் பயணத்தின் போது அவர்கள் முகங்களில் காணப்பட்ட வெற்றுத்தனம், ஆழ்ந்த அறிவுசார் நிதானம், அவர்களுக்கு இனிமையான உள்ளுணர்வுகளைத் தந்தது. திருமதி மோனார்க் தொடர்ந்து அமர்ந்திருந்த, அவர் படிக்காத பருவ இதழ்களால் தெளிக்கப்பட்ட வெயில் நிறைந்த வாழ்க்கை அறைகளை என்னால் காண முடிந்தது; அவர் நடந்து சென்ற ஈரமான புதர்களை என்னால் காண முடிந்தது, இரண்டு உடற்பயிற்சிகளையும் ரசிக்கும் வகையில் பொருத்தப்பட்டிருந்தது. மேஜர் படமெடுக்க உதவிய பணக்கார அட்டைகளையும், இரவில் தாமதமாக, புகைபிடிக்கும் அறைக்குச் சென்று அவற்றைப் பற்றிப் பேசுவதற்காக அவர் பழுதுபார்த்த அற்புதமான ஆடைகளையும் என்னால் காண முடிந்தது. அவர்களின் லெகிங்ஸ் மற்றும் நீர்ப்புகாக்கள், அவர்களின் அறிவுள்ள ட்வீட்கள் மற்றும் கம்பளங்கள், அவர்களின் குச்சிகளின் ரோல்கள் மற்றும் டேக்கிள் கேஸ்கள் மற்றும் நேர்த்தியான குடைகள் ஆகியவற்றை என்னால் கற்பனை செய்து பார்க்க முடிந்தது; மேலும் அவர்களின் ஊழியர்களின் சரியான தோற்றத்தையும், கிராமப்புற ரயில் நிலையங்களின் தளங்களில் அவர்களின் சாமான்களின் சிறிய வகையையும் என்னால் தூண்ட முடிந்தது.

அவர்கள் சிறிய குறிப்புகள் கொடுத்தார்கள், ஆனால் அவர்கள் விரும்பப்பட்டனர்; அவர்கள் தாங்களாகவே எதையும் செய்யவில்லை, ஆனால் அவர்கள் வரவேற்கப்பட்டனர். அவர்கள் எல்லா இடங்களிலும் மிகவும் நன்றாகத் தெரிந்தார்கள்; அவர்கள் உயரம், நிறம் மற்றும் "வடிவம்" ஆகியவற்றிற்கான பொதுவான ரசனையை திருப்திப்படுத்தினர். அவர்கள் அதை வெறித்தனமோ அல்லது ஆபாசமோ இல்லாமல் அறிந்திருந்தார்கள், அதன் விளைவாக அவர்கள் தங்களை மதிக்கிறார்கள். அவர்கள் மேலோட்டமானவர்கள் அல்ல: அவர்கள் முழுமையானவர்கள், தங்களைத் தாங்களே நிலைநிறுத்திக் கொண்டனர் - அது அவர்களின் கொள்கையாக இருந்தது. செயல்பாட்டில் இவ்வளவு ரசனை கொண்டவர்களுக்கு ஒரு கொள்கை இருக்க வேண்டும். ஒரு சோர்வான வீட்டில் கூட வாழ்க்கையின் மகிழ்ச்சிக்காக அவர்களை நம்பியிருக்க முடியும் என்பதை என்னால் உணர முடிந்தது. தற்போது ஏதோ நடந்தது - அது எதுவாக இருந்தாலும், அவர்களின் சிறிய வருமானம் குறைவாக வளர்ந்துள்ளது, அது மிகக் குறைவாகவே வளர்ந்துள்ளது - மேலும் அவர்கள் பாக்கெட்-பணத்திற்காக ஏதாவது செய்ய வேண்டியிருந்தது. அவர்களின் நண்பர்கள் அவர்களை விரும்பலாம், அவர்களை ஆதரிக்க விரும்பவில்லை என்று நான் நினைத்தேன். அவர்களைப் பற்றி நற்பெயரைக் குறிக்கும் ஏதோ ஒன்று இருந்தது - அவர்களின் உடைகள், அவர்களின் பழக்கவழக்கங்கள், அவர்களின் வகை; ஆனால் நற்பெயரைக் குறிக்கும் ஒரு பெரிய வெற்றுப் பாக்கெட்டில் அவ்வப்போது ஒரு துவாரம் எதிரொலித்தால், குறைந்தபட்சம் அந்த துவாரம் கேட்க வேண்டும். அவர்கள் என்னிடம் விரும்பியது அதைச் செய்ய உதவுவதாகும். அதிர்ஷ்டவசமாக அவர்களுக்கு குழந்தைகள் இல்லை - நான் அதை விரைவில் யூகித்தேன். எங்கள் உறவுகள் ரகசியமாக வைக்கப்பட வேண்டும் என்றும் அவர்கள் விரும்புவார்கள்: அதனால்தான் அது "உருவத்திற்காக" - முகத்தின் மறுஉருவாக்கம் அவர்களைக் காட்டிக் கொடுக்கும்.
எனக்கு அவர்களைப் பிடித்திருந்தது - அவர்களுடைய நண்பர்களைப் போலவே நானும் உணர்ந்தேன் - அவர்கள் மிகவும் எளிமையானவர்கள்; அவர்கள் எனக்குப் பொருந்துவார்களா என்று எனக்கு எந்த ஆட்சேபனையும் இல்லை. ஆனால் எப்படியோ அவர்களின் அனைத்து பரிபூரணங்களுடனும் நான் அவர்களை எளிதில் நம்பவில்லை. எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, அவர்கள் அமெச்சூர்கள், என் வாழ்க்கையின் ஆளும் ஆர்வம் - அமெச்சூர் மீதான வெறுப்பு. இதனுடன் சேர்ந்து மற்றொரு வக்கிரம் - ஒரு உள்ளார்ந்த பகுத்தறிவு.

உண்மையான ஒன்றை விட பிரதிநிதித்துவப்படுத்தப்பட்ட விஷயத்திற்கான குறிப்பு: உண்மையான ஒன்றின் குறைபாடு பிரதிநிதித்துவம் இல்லாதது மிகவும் பொருத்தமானது. தோன்றிய விஷயங்கள் எனக்குப் பிடித்திருந்தன; பின்னர் ஒன்று உறுதியாக இருந்தது. அவை இருந்தனவா இல்லையா என்பது ஒரு துணை மற்றும் கிட்டத்தட்ட எப்போதும் லாபமற்ற கேள்வி. வேறு சில பரிசீலனைகள் இருந்தன, அவற்றில் முதலாவது, நான் ஏற்கனவே இரண்டு அல்லது மூன்று புதியவர்களை பயன்பாட்டில் வைத்திருந்தேன், குறிப்பாக கில்பர்னில் இருந்து அல்பாக்காவில் உள்ள பெரிய கால்களைக் கொண்ட ஒரு இளைஞன், அவர் இரண்டு ஆண்டுகளாக எனது விளக்கப்படங்களுக்காக என்னிடம் தொடர்ந்து வந்து கொண்டிருந்தார், அவருடன் நான் இன்னும் - ஒருவேளை அவமானமாக - திருப்தி அடைந்தேன். வழக்கு எப்படி இருக்கிறது என்பதை நான் என் பார்வையாளர்களுக்கு வெளிப்படையாக விளக்கினேன், ஆனால் அவர்கள் நான் நினைத்ததை விட அதிக முன்னெச்சரிக்கை நடவடிக்கைகளை எடுத்திருந்தனர். அவர்கள் தங்கள் வாய்ப்பை நியாயப்படுத்தியிருந்தனர், ஏனென்றால் கிளாட் ரிவெட், நம் கால எழுத்தாளர்களில் ஒருவரான - அரிதான நாவலாசிரியர் - பலதரப்பட்ட மோசமானவர்களால் நீண்ட காலமாகப் புறக்கணிக்கப்பட்டு, கவனமுள்ளவர்களால் (பிலிப் வின்சென்ட்டைக் குறிப்பிட வேண்டுமா?) மிகவும் பாராட்டப்பட்ட, வாழ்க்கையின் பிற்பகுதியில், விடியலையும் பின்னர் உயர் விமர்சனத்தின் முழு வெளிச்சத்தையும் காணும் மகிழ்ச்சியான அதிர்ஷ்டத்தைப் பெற்றிருந்தார் - ஏனெனில் அவர் தங்கள் வாய்ப்பை நியாயப்படுத்தியிருந்தனர்; பொதுமக்களிடமிருந்து உண்மையிலேயே பரிகாரம் செய்யும் ஒரு மதிப்பீடு இருந்தது. ரசனையுள்ள ஒரு வெளியீட்டாளரால் திட்டமிடப்பட்ட பதிப்பு, நடைமுறையில் அதிக இழப்பீடு வழங்கும் செயலாகும்; அதை வளப்படுத்த வேண்டிய மரவெட்டுகள் ஆங்கில எழுத்துக்களின் மிகவும் சுயாதீனமான பிரதிநிதிகளில் ஒருவருக்கு ஆங்கிலக் கலையின் மரியாதை. மேஜர் மற்றும் திருமதி மோனார்க், எனது நிறுவனத்தின் கிளையில் THEM ஐப் பணியமர்த்த முடியும் என்று அவர்கள் நம்பியதாக என்னிடம் ஒப்புக்கொண்டனர். முதல் புத்தகமான ரட்லேண்ட் ராம்சேவை நான்தான் செய்ய வேண்டும் என்பது அவர்களுக்குத் தெரியும், ஆனால் மீதமுள்ள விஷயத்தில் - இந்த முதல் புத்தகம் ஒரு சோதனையாக இருக்க வேண்டும் - நான் அளிக்க வேண்டிய திருப்தியைப் பொறுத்தது என்பதை நான் அவர்களுக்கு தெளிவுபடுத்த வேண்டியிருந்தது. இது குறைவாக இருந்தால், என் முதலாளிகள் எனக்கு அரிதான பொதுவான வடிவங்களை வழங்குவார்கள். எனவே இது எனக்கு ஒரு நெருக்கடியாக இருந்தது, மேலும் இயற்கையாகவே நான் சிறப்பு தயாரிப்புகளைச் செய்து கொண்டிருந்தேன், புதியவர்களைத் தேடினேன், அவர்கள் அவசியமா என்று, சிறந்த வகைகளைப் பெற்றேன். இருப்பினும், எல்லாவற்றிற்கும் ஏற்ற இரண்டு அல்லது மூன்று நல்ல மாடல்களுடன் நான் குடியேற விரும்புகிறேன் என்பதை ஒப்புக்கொண்டேன்.
"நாம் அடிக்கடி சிறப்பு ஆடைகளை அணிய வேண்டுமா?" திருமதி மோனார்க் கூச்ச சுபாவத்துடன் கேட்டார்.
"அன்பே ஆம் - அது பாதி வேலை."
"நாம் நமது சொந்த உடைகளை வழங்க வேண்டும் என்று எதிர்பார்க்கப்பட வேண்டுமா?
"ஓ இல்லை; எனக்கு நிறைய விஷயங்கள் உள்ளன. ஒரு ஓவியரின் மாதிரிகள் அவருக்குப் பிடித்த எதையும் அணிந்துகொள்கின்றன - அல்லது களைந்துவிடுகின்றன."
"நீங்கள் சொல்வது--அதே--அதுதானா?"
"அதே?"

திருமதி மோனார்க் மீண்டும் தனது கணவரைப் பார்த்தார்.

"ஓ, அவள் யோசித்துக்கொண்டிருந்தாள்," என்று அவர் விளக்கினார், "உடைகள் பொதுவான பயன்பாட்டில் உள்ளதா?" என்று. நான் அவை இருந்தன என்பதை ஒப்புக்கொள்ள வேண்டியிருந்தது, மேலும் அவற்றில் சில - கடந்த நூற்றாண்டின் உண்மையான, க்ரீஸ் நிறைந்த விஷயங்கள் - நூறு ஆண்டுகளுக்கு முன்பு, வாழும், உலகக் கறை படிந்த ஆண்கள் மற்றும் பெண்களுக்கு; இதுவரை அகற்றப்படாத உருவங்கள் மீது, மறைந்துபோன அந்த உலகில், அவர்களின் வகையிலிருந்து, ஒரு வளைந்த மற்றும் வளைந்த வயதின் மன்னர்களின், QUOI! மீது. "பொருந்தக்கூடிய எதையும் நாங்கள் அணிவோம்," என்று மேஜர் கூறினார்.
"ஓ, நான் அதை ஏற்பாடு செய்கிறேன் - அவை படங்களில் பொருந்துகின்றன."
"நவீன புத்தகங்களுக்கு நான் சிறப்பாகச் செய்ய வேண்டும் என்று நான் பயப்படுகிறேன். "உன் விருப்பம் போல நான் வருவேன்," என்று திருமதி மோனார்க் கூறினார்.
"அவள் வீட்டில் நிறைய துணிகள் வைத்திருக்கிறாள்: அவை சமகால வாழ்க்கைக்கு ஏற்றதாக இருக்கலாம்," என்று அவள் கணவர் தொடர்ந்தார்.
"ஓ, நீ மிகவும் இயல்பாக இருக்கும் காட்சிகளை நான் கற்பனை செய்ய முடியும்." உண்மையில், பழைய சொத்துக்களின் சீரற்ற மறுசீரமைப்புகளை - அவற்றைப் படிக்கும் எரிச்சல் இல்லாமல் படங்களை உருவாக்க நான் முயற்சித்த கதைகள் - அந்த நல்ல பெண்மணி மக்களுக்கு உதவக்கூடும் என்பதை என்னால் பார்க்க முடிந்தது. ஆனால் இந்த வகையான வேலைக்கு - தினசரி இயந்திர வேலைகளுக்கு - நான் ஏற்கனவே தயாராக இருந்தேன் என்ற உண்மைக்கு நான் திரும்ப வேண்டியிருந்தது: நான் பணிபுரிந்த மக்கள் முழுமையாக போதுமானவர்கள்.
"நாங்கள் சில கதாபாத்திரங்களைப் போலவே இருக்கலாம் என்று மட்டுமே நினைத்தோம்," என்று திருமதி மோனார்க் மெதுவாக எழுந்து கூறினார்.

அவரது கணவரும் எழுந்தார்; அவர் ஒரு நல்ல மனிதனைத் தொடும் ஒரு மங்கலான ஏக்கத்துடன் என்னைப் பார்த்து நின்றார். "சில நேரங்களில் அது ஒரு இழுப்பாக இருக்காதா?" அவர் நெருப்பைத் தொட்டார்; நான் அவருக்கு உதவ வேண்டும் என்று அவர் விரும்பினார். அவர் என்ன சொல்ல வருகிறார் என்று சொல்ல முடியவில்லை. ஆனால் எனக்குப் புரியவில்லை - எனக்குத் தெரியவில்லை. அதனால் அவர் அதை சங்கடமாக வெளிப்படுத்தினார்: "உண்மையான விஷயம்; ஒரு மனிதர், உங்களுக்குத் தெரியுமா, அல்லது ஒரு பெண்மணி." நான் ஒரு பொதுவான ஒப்புதலை வழங்கத் தயாராக இருந்தேன் - அதில் நிறைய இருக்கிறது என்பதை நான் ஒப்புக்கொண்டேன். இது மேஜர் மோனார்க்கை ஒரு வாய்மொழியாகக் கேட்கத் தூண்டியது, அவரது வேண்டுகோளைத் தொடர்ந்து: "இது மிகவும் கடினம் - நாங்கள் எல்லாவற்றையும் முயற்சித்தோம்." அந்த விழுங்கல் தொடர்பு கொள்ளத்தக்கதாக இருந்தது; அது அவரது மனைவிக்கு மிகவும் அதிகமாக இருந்தது. நான் அதை உணரும் முன்பே திருமதி மோனார்க் மீண்டும் ஒரு திவான் மீது விழுந்து கண்ணீர் விட்டார். அவளுடைய கணவர் அவள் அருகில் அமர்ந்து, தன் ஒரு கையைப் பிடித்தார்; அதன் பிறகு அவள் விரைவாக மற்றொன்றால் கண்களைத் துடைத்தாள், அதே நேரத்தில் அவள் என்னைப் பார்த்தபோது எனக்கு வெட்கமாக இருந்தது. "நான் விண்ணப்பிக்காத - காத்திருந்த - பிரார்த்தனை செய்யாத ஒரு குழப்பமான வேலை இல்லை. முதலில் நாம் மிகவும் மோசமாக இருப்போம் என்று நீங்கள் நினைக்கலாம். செயலாளர் பதவிகள் மற்றும் அந்த மாதிரியான விஷயம்? நீங்கள் ஒரு தோழரைக் கேட்கலாம். நான் எதுவாக இருந்தாலும் இருப்பேன் - நான் வலிமையானவன்; ஒரு தூதுவன் அல்லது நிலக்கரி அறுவடை செய்பவன். நான் தங்கத்தால் பூசப்பட்ட தொப்பியை அணிந்துகொண்டு, ஹேபர்டாஷர்களின் முன் வண்டிக் கதவுகளைத் திறப்பேன்; நான் ஒரு ... தொங்கவிடுவேன். 

போர்ட்மாண்டியோக்களை எடுத்துச் செல்லும் ஒரு நிலையத்தைப் பற்றி; நான் ஒரு தபால்காரராக இருப்பேன். ஆனால் அவர்கள் உங்களைப் பார்க்க மாட்டார்கள்; உங்களைப் போன்ற ஆயிரக்கணக்கான நல்லவர்கள் ஏற்கனவே தரையில் உள்ளனர். "ஜென்டில்மேன், ஏழை பிச்சைக்காரர்களே, தங்கள் மதுவை குடித்தவர்கள், தங்கள் வேட்டைக்காரர்களை வைத்திருந்தவர்கள்!"
நான் எப்படி இருக்க வேண்டும் என்று எனக்குத் தெரிந்த அளவுக்கு நான் உறுதியளித்தேன், என் பார்வையாளர்கள் இப்போது மீண்டும் எழுந்து நின்றார்கள், சோதனைக்காக, நாங்கள் ஒரு மணி நேரம் ஒப்புக்கொண்டோம். நாங்கள் அதைப் பற்றி விவாதித்துக் கொண்டிருந்தபோது கதவு திறக்கப்பட்டது, மிஸ் சர்ம் ஈரமான குடையுடன் உள்ளே வந்தார். மிஸ் சர்ம் மைதா வேலுக்கு சர்வவல்லமையுள்ள பேருந்தில் ஏறி அரை மைல் நடக்க வேண்டியிருந்தது. அவள் கொஞ்சம் ஊதுகுழலாகவும், லேசாக தெறித்தும் இருந்தாள். அவள் உள்ளே வருவதை நான் ஒருபோதும் பார்த்ததில்லை, அவள் தன்னில் மிகவும் சிறியவளாக இருந்ததால், அவள் இன்னும் மற்றவர்களிடம் இவ்வளவு அதிகமாக இருக்க வேண்டும் என்பது எவ்வளவு விசித்திரமானது என்று புதிதாக யோசிக்கவில்லை. அவள் ஒரு அற்பமான சிறிய மிஸ் சர்ம், ஆனால் காதல் நிறைந்த ஒரு நாயகி. அவள் ஒரு மந்தமான பெண்மணி மட்டுமே, ஆனால் அவள் ஒரு நல்ல பெண்மணி முதல் ஒரு மேய்ப்பன் வரை அனைத்தையும் பிரதிநிதித்துவப்படுத்த முடியும், அவளுக்கு ஒரு நல்ல குரல் அல்லது நீண்ட கூந்தல் இருந்திருக்கக்கூடிய திறன் இருந்தது. அவளுக்கு உச்சரிக்கத் தெரியாது, அவளுக்கு பீர் பிடிக்கும், ஆனால் அவளுக்கு இரண்டு அல்லது மூன்று "புள்ளிகள்", பயிற்சி, மற்றும் ஒரு சாமர்த்தியம் இருந்தது, மற்றும் தாய்மை, விசித்திரமான உணர்வு, நாடகக் கலையின் மீதான அன்பு, ஏழு சகோதரிகள் - குறிப்பாக H-க்கு ஒரு துளி கூட மரியாதை இல்லை. என்னைப் பார்க்க வந்தவர்கள் முதலில் பார்த்தது அவளுடைய குடை ஈரமாக இருந்தது, அவர்களின் கறையற்ற பரிபூரணத்தில் அவர்கள் அதைப் பார்த்து கண் சிமிட்டினர். அவர்கள் வந்ததிலிருந்து மழை பெய்து கொண்டிருந்தது.
"நான் அனைவரும் நனைந்திருக்கிறேன்; 'பேருந்தில் நிறைய பேர் இருந்தார்கள். நீங்கள் ஒரு நிலையத்திற்கு அருகில் வசிக்க வேண்டும் என்று நான் விரும்புகிறேன்," என்று மிஸ் சர்ம் கூறினார். நான் அவளை சீக்கிரம் தயாராகும்படி கேட்டேன், அவள் எப்போதும் தன் உடையை மாற்றும் அறைக்குள் சென்றாள். ஆனால் வெளியே செல்வதற்கு முன் அவள் இந்த முறை என்ன ஏற வேண்டும் என்று என்னிடம் கேட்டாள்.
"அது ரஷ்ய இளவரசி, உங்களுக்குத் தெரியாதா?" நான் பதிலளித்தேன்; "சீப்சைடில் நீண்ட விஷயத்திற்காக கருப்பு வெல்வெட்டில் 'தங்கக் கண்கள்' கொண்டவள்."
"தங்கக் கண்கள்? "நான் சொல்றேன்!" என்று மிஸ் சர்ம் அழுதார், என் தோழிகள் அவள் பின்வாங்கும்போது அவளை தீவிரமாகப் பார்த்தார்கள். அவள் எப்போதும் தாமதமாகும்போது, நான் திரும்புவதற்கு முன்பே தன்னைத்தானே ஒழுங்குபடுத்திக் கொள்வாள்; என் பார்வையாளர்கள் அவளைப் பார்ப்பதிலிருந்து என்ன எதிர்பார்க்கப்படுவார்கள் என்பதை அவர்கள் புரிந்துகொள்ள வேண்டும் என்பதற்காக, நான் வேண்டுமென்றே அவர்களை கொஞ்சம் வைத்திருந்தேன். அவள் ஒரு சிறந்த மாடல் என்ற எனது எண்ணம் என்று நான் குறிப்பிட்டேன் - அவள் உண்மையில் மிகவும் புத்திசாலி.
"அவள் ஒரு ரஷ்ய இளவரசி போல் இருக்கிறாள் என்று நீங்கள் நினைக்கிறீர்களா?" மேஜர் மோனார்க் பதுங்கியிருந்த எச்சரிக்கையுடன் கேட்டார்.
"நான் அவளை உருவாக்கும்போது, ஆம்."
"ஓ, நீ அவளை உருவாக்க வேண்டும் என்றால்--!" அவர் நியாயப்படுத்தினார், அர்த்தமில்லாமல் இல்லை.
"அதுதான் நீங்கள் கேட்கக்கூடிய அதிகபட்சம்." "இப்போது, ஒரு பெண்மணி இருக்கிறாள்" - ஒரு வற்புறுத்தும் புன்னகையுடன் அவர் தனது மனைவியின் கைக்குள் தனது கையை நீட்டினார் - "அவள் ஏற்கனவே உருவாக்கப்பட்டவள்!"
"ஓ, நான் ஒரு ரஷ்ய இளவரசி அல்ல," திருமதி மோனார்க் சற்று குளிர்ச்சியாக எதிர்ப்பு தெரிவித்தார். அவளுக்கு சிலவற்றைத் தெரியும், அவற்றைப் பிடிக்கவில்லை என்பது எனக்குத் தெரியும். மிஸ் சர்ம் உடன் நான் ஒருபோதும் பயப்படாத ஒரு வகையான சிக்கல் உடனடியாக ஏற்பட்டது.
இந்த இளம் பெண் கருப்பு வெல்வெட்டில் திரும்பி வந்தாள் - கவுன் துருப்பிடித்ததாகவும், மெலிந்த தோள்களில் மிகவும் தாழ்வாகவும் இருந்தது - மற்றும் அவளுடைய சிவப்பு கைகளில் ஒரு ஜப்பானிய விசிறியுடன். நான் செய்யும் காட்சியில் அவள் ஒருவரின் தலைக்கு மேல் பார்க்க வேண்டும் என்று நான் அவளுக்கு நினைவூட்டினேன். "அது யாருடையது என்பதை நான் மறந்துவிட்டேன், ஆனால் அது ஒரு பொருட்டல்ல." "ஒரு தலைக்கு மேல் பாருங்கள்."
"நான் ஒரு அடுப்புக்கு மேல் பார்ப்பதை விட விரும்புகிறேன்," என்று மிஸ் சர்ம் கூறினார், மேலும் அவர் நெருப்பின் அருகே நின்றார். அவள் நிலையில் விழுந்தாள், ஒரு உயரமான மனநிலையில் தன்னை நிலைநிறுத்திக் கொண்டாள், அவளுடைய தலையில் ஒரு குறிப்பிட்ட பின்னோக்கி சாய்வையும், அவளுடைய விசிறிக்கு ஒரு குறிப்பிட்ட முன்னோக்கி சாய்வையும் கொடுத்தாள், குறைந்தபட்சம் என் பாரபட்சமான உணர்வு, தனித்துவமான மற்றும் வசீகரமான, அந்நியமான மற்றும் ஆபத்தானது என்று தோன்றியது. நான் மேஜர் மற்றும் திருமதி மோனார்க்குடன் கீழே சென்றபோது நாங்கள் அவளை அப்படிப் பார்க்க விட்டுவிட்டோம்.
"நான் அதன் அருகில் வர முடியும் என்று நான் நம்புகிறேன்," என்று திருமதி மோனார்க் கூறினார்.
"ஓ, அவள் மோசமானவள் என்று நீங்கள் நினைக்கிறீர்கள், ஆனால் நீங்கள் கலையின் ரசவாதத்தை அனுமதிக்க வேண்டும்."
இருப்பினும், அவர்கள் உண்மையான விஷயமாக இருப்பதில் அவர்களின் நிரூபிக்கக்கூடிய நன்மையை அடிப்படையாகக் கொண்ட ஒரு தெளிவான ஆறுதலுடன் சென்றனர். அவர்கள் மிஸ் சர்மைப் பற்றி நடுங்குவதை நான் கற்பனை செய்யலாம். நான் திரும்பிச் சென்றபோது அவள் அவர்களைப் பற்றி மிகவும் நகைச்சுவையாக இருந்தாள், ஏனென்றால் அவர்கள் என்ன விரும்புகிறார்கள் என்று நான் அவளிடம் சொன்னேன்.
"சரி, அவள் உட்கார முடிந்தால் நான் கணக்கியல் வேலைக்குச் செல்வேன்," என்று என் மாடல் சொன்னது.
"அவள் மிகவும் பெண்மையைப் போன்றவள்," என்று நான் பதிலளித்தேன். ஒரு அப்பாவி வகையான கோபம்.
"உனக்கு மிகவும் மோசமானது. அதாவது அவளால் திரும்பிச் செல்ல முடியாது."
"அவள் நாகரீக நாவல்களுக்குச் செய்வாள்."
"ஓ ஆமாம், அவள் அவற்றுக்குச் செய்வாள்!" என் மாடல் நகைச்சுவையாக அறிவித்தார். "அவள் இல்லாமல் அவை போதுமானதாக இல்லையா?" நான் அடிக்கடி அவர்களை மிஸ் சர்மிடம் சமூக ரீதியாகக் கண்டித்திருக்கிறேன்.

அத்தியாயம் III
இந்தப் படைப்புகளில் ஒன்றில் ஒரு மர்மத்தை தெளிவுபடுத்துவதற்காகத்தான் நான் முதலில் திருமதி மோனார்க்கை முயற்சித்தேன். அவளுடைய கணவர் அவளுடன் வந்தார், தேவைப்பட்டால் பயனுள்ளதாக இருக்க வேண்டும் - ஒரு பொதுவான விஷயமாக அவர் அவளுடன் வர விரும்புவார் என்பது போதுமான அளவு தெளிவாக இருந்தது. முதலில் இது "தகுதிக்காக" - அவர் பொறாமைப்பட்டு தலையிடப் போகிறாரா என்று யோசித்தேன். இந்த யோசனை மிகவும் சோர்வாக இருந்தது, அது உறுதிப்படுத்தப்பட்டிருந்தால் அது எங்கள் அறிமுகத்தை விரைவாக முடிவுக்குக் கொண்டுவந்திருக்கும். ஆனால் அதில் எதுவும் இல்லை என்பதையும், அவர் திருமதி மோனார்க்குடன் சென்றிருந்தால் - தேடப்படும் வாய்ப்புக்கு கூடுதலாக - அவர் வேறு எதுவும் செய்ய முடியவில்லை. அவர்கள் தனித்தனியாக இருந்தபோது அவரது தொழில் போய்விட்டது, அவர்கள் ஒருபோதும் பிரிந்ததில்லை. அவர்களின் சங்கடமான சூழ்நிலையில் அவர்களின் நெருங்கிய சங்கம் அவர்களுக்கு முக்கிய ஆறுதல் என்றும், இந்த சங்கத்தில் எந்த பலவீனமும் இல்லை என்றும் நான் சரியாகவே தீர்மானித்தேன். அது ஒரு உண்மையான திருமணம், தயங்குபவர்களுக்கு ஒரு ஊக்கம், அவநம்பிக்கையாளர்கள் உடைந்து போக ஒரு கொட்டை. அவர்களின் முகவரி தாழ்மையானது - பின்னர் அது அவர்களைப் பற்றிய ஒரே தொழில்முறை விஷயம் என்று நான் நினைத்தேன் - மேலும் மேஜர் தனியாக விடப்பட்டிருக்கும் துக்ககரமான தங்குமிடங்களை நான் கற்பனை செய்ய முடிந்தது. அவர் தனது மனைவியுடன் அதிகமாகவோ அல்லது குறைவாகவோ கொடூரமாக உட்கார முடியும் - அவள் இல்லாமல் அவரால் எப்படியும் அங்கு உட்கார முடியாது.
அவர் பயனுள்ளதாக இருக்க முடியாதபோது தன்னை ஏற்றுக்கொள்ள முயற்சிக்கும் அளவுக்கு அதிகமான சாதுர்யத்தைக் கொண்டிருந்தார்; அதனால் நான் பேச என் வேலையில் அதிகமாக மூழ்கியிருந்தபோது அவர் வெறுமனே உட்கார்ந்து காத்திருந்தார். ஆனால் அவர் பேசுவதைக் கேட்பது எனக்குப் பிடித்திருந்தது - அது என் வேலையை, அதை குறுக்கிடாதபோது, குறைந்த இயந்திரத்தனமாகவும், குறைந்த சிறப்புடையதாகவும் ஆக்கியது. அவரைக் கேட்பது என்பது வீட்டில் தங்குவதன் சிக்கனத்துடன் வெளியே செல்வதன் உற்சாகத்தை இணைப்பதாகும். ஒரே ஒரு தடைதான் இருந்தது - இந்த புத்திசாலித்தனமான ஜோடி அறிந்த யாரையும் எனக்குத் தெரியாது என்று தோன்றியது. எங்கள் உடலுறவின் போது, எனக்குப் பரிச்சயமான டியூஸ் யாரைப் பற்றி என்று அவர் மிகவும் யோசித்தார் என்று நினைக்கிறேன். அவருக்கு ஒரு பைசா கூட யோசனை இல்லை, அதனால் நாங்கள் அதை நன்றாகச் சுழற்றவில்லை; தோல் பற்றிய கேள்விகள், மதுபானம் தயாரிக்கும் சேணம் அணிபவர்கள் மற்றும் ப்ரீச் தயாரிப்பாளர்கள் மற்றும் சிறந்த கிளாரெட் மலிவாக எப்படி வாங்குவது - "நல்ல ரயில்கள்" மற்றும் சிறிய விலங்குகளின் பழக்கவழக்கங்கள் போன்றவற்றில் மட்டுமே நாங்கள் நம்மை மட்டுப்படுத்திக் கொண்டோம். இந்த கடைசி பாடங்களில் அவரது அறிவு ஆச்சரியமாக இருந்தது - அவர் ஸ்டேஷன் மாஸ்டரை பறவையியல் நிபுணருடன் பின்னிப் பிணைக்க முடிந்தது. பெரிய விஷயங்களைப் பற்றி பேச முடியாதபோது, சிறிய விஷயங்களைப் பற்றி மகிழ்ச்சியுடன் பேச முடியும், மேலும் நான் அவருடன் நாகரீக உலகின் நினைவுகளில் ஈடுபட முடியாததால், அவர் உரையாடலை என் நிலைக்குத் தெளிவாகக் குறைக்க முடியும்.

ஒருவரை எளிதில் வீழ்த்தக்கூடிய ஒரு மனிதனை மகிழ்விக்க வேண்டும் என்ற தீவிர ஆசை மிகவும் தொட்டது. அவர் நெருப்பை கவனித்துக்கொண்டார், நான் அவரிடம் கேட்காமலேயே அடுப்பின் இழுவை பற்றி ஒரு கருத்தை வைத்திருந்தார், மேலும் எனது பல ஏற்பாடுகள் அவருக்குப் பாதி தெரியாது என்று நினைத்ததை என்னால் காண முடிந்தது. நான் பணக்காரனாக இருந்தால், எப்படி வாழ்வது என்று எனக்குக் கற்றுக்கொடுக்க ஒரு சம்பளத்தை வழங்குவேன் என்று அவரிடம் சொன்னது எனக்கு நினைவிருக்கிறது. சில நேரங்களில் அவர் ஒரு சீரற்ற பெருமூச்சு விட்டார், அதன் சாராம்சம்: "இது போன்ற ஒரு வெற்று பழைய-படைவீட்டை எனக்குக் கொடுங்கள், அதை நான் ஏதாவது செய்வேன்!" என்று இருந்திருக்கலாம். நான் அவரைப் பயன்படுத்த விரும்பியபோது அவர் தனியாக வந்தார்; இது பெண்களின் உயர்ந்த தைரியத்தின் எடுத்துக்காட்டு. அவரது மனைவி தனது தனிமையான இரண்டாவது மாடியைத் தாங்க முடியும், மேலும் அவர் பொதுவாக மிகவும் விவேகமானவர்; பல்வேறு சிறிய இருப்புக்கள் மூலம் எங்கள் உறவுகளை குறிப்பிடத்தக்க வகையில் தொழில்முறையாக வைத்திருப்பதற்கான தகுதிக்கு அவள் உயிருடன் இருக்கிறாள் என்பதைக் காட்டினாள் - அவர்களை சமூகத்தன்மைக்குள் நழுவ விடவில்லை. தானும் மேஜரும் வேலைக்குச் செல்கிறார்கள், பண்பட்டவர்கள் அல்ல, என்னை ஒரு மேலதிகாரியாக அங்கீகரித்தால், அவரை அவரது இடத்தில் வைத்திருக்க முடியும், என்னை ஒரு சமமான நபராக அவள் ஒருபோதும் நினைத்ததில்லை.
அவள் மிகுந்த தீவிரத்துடன் அமர்ந்திருந்தாள், தன் மனதை முழுவதுமாக அதற்கு அர்ப்பணித்தாள், மேலும் ஒரு மணிநேரம் ஒரு புகைப்படக் கலைஞரின் லென்ஸுக்கு முன்னால் அசையாமல் இருக்க முடிந்தது. அவள் அடிக்கடி புகைப்படம் எடுக்கப்பட்டிருப்பதை என்னால் பார்க்க முடிந்தது, ஆனால் எப்படியோ அவளை அந்த நோக்கத்திற்காக நல்லவனாக மாற்றிய அந்தப் பழக்கம் அவளை என்னுடையவற்றுக்குப் பொருத்தமற்றதாக்கியது. முதலில் அவளுடைய பெண்மை போன்ற காற்றில் நான் மிகவும் மகிழ்ச்சியடைந்தேன், அவளுடைய வரிகளைப் பின்பற்ற வந்தபோது, அவை எவ்வளவு நல்லவை, அவை பென்சிலை எவ்வளவு தூரம் வழிநடத்த முடியும் என்பதைப் பார்ப்பதில் ஒரு திருப்தி ஏற்பட்டது. ஆனால் சிறிது சண்டைக்குப் பிறகு, அவள் மிகவும் கடினமானவள் என்று எனக்குத் தோன்றியது; அதைக் கொண்டு நான் விரும்புவதைச் செய், என் வரைதல் ஒரு புகைப்படம் அல்லது ஒரு புகைப்படத்தின் நகலை ஒத்திருந்தது. அவளுடைய உருவத்தில் எந்த விதமான வெளிப்பாடும் இல்லை - அவளுக்கும் எந்த விதமான பன்முகத்தன்மையும் இல்லை. இது என்னுடைய வேலை என்றும், அவளை வைப்பது மட்டுமே ஒரு விஷயம் என்றும் நீங்கள் கூறலாம். ஆனாலும் நான் அவளை ஒவ்வொரு சாத்தியமான நிலையிலும் வைத்தேன், அவளுடைய வேறுபாடுகளை அவள் அழிக்க முடிந்தது. அவள் எப்போதும் நிச்சயமாக ஒரு பெண்மணி, பேரத்தில் எப்போதும் அதே பெண்மணி. அவள் உண்மையான விஷயம், ஆனால் எப்போதும் அதே விஷயம். அவள் தான் உண்மையானவள் என்ற அவளுடைய நம்பிக்கையின் அமைதியின் கீழ் நான் மயங்கி விழுந்த தருணங்கள் இருந்தன. அவள் என்னுடனும் அவளுடைய கணவருடனும் நடந்துகொண்ட விதம் அனைத்தும் இது எனக்கு அதிர்ஷ்டம் என்பதற்கான அறிகுறியாக இருந்தது. இதற்கிடையில், அவளுடைய சொந்த உருமாற்றத்தை ஏற்படுத்துவதற்குப் பதிலாக, அவளுடைய சொந்தத்தை அணுகும் வகைகளைக் கண்டுபிடிக்க முயற்சிப்பதைக் கண்டேன் - ஏழை மிஸ் சுர்முக்கு சாத்தியமற்றது அல்ல, உதாரணமாக. நான் விரும்பியபடி ஏற்பாடு செய்து, நான் எடுக்கும் முன்னெச்சரிக்கை நடவடிக்கைகளை எடுக்க, அவள் எப்போதும் என் படங்களில், மிக உயரமாக வெளியே வந்தாள் - ஏழு அடி உயரத்தில் ஒரு கவர்ச்சிகரமான பெண்ணை சித்தரித்ததன் குழப்பத்தில் என்னை இறக்கினாள், அது (ஒருவேளை என் சொந்த மரியாதை காரணமாக மிகக் குறைந்த அங்குலங்கள்) அத்தகைய ஒரு நபரைப் பற்றிய எனது யோசனையிலிருந்து வெகு தொலைவில் இருந்தது.

மேஜருடன் வழக்கு மோசமாக இருந்தது - நான் எதுவும் செய்ய முடியாது, அதனால் அவர் துணிச்சலான ராட்சதர்களின் பிரதிநிதித்துவத்திற்கு மட்டுமே பயனுள்ளதாக மாறினார். நான் பன்முகத்தன்மை மற்றும் வரம்பை விரும்பினேன், மனித விபத்துகளை நான் நேசித்தேன், விளக்கக் குறிப்பை நான் விரும்பினேன்; நான் நெருக்கமாக வகைப்படுத்த விரும்பினேன், உலகில் நான் மிகவும் வெறுத்த விஷயம் பீயின் ஆபத்து.

ஒரு வகையால் சவாரி செய்யப்பட்டது. அதைப் பற்றி என் நண்பர்கள் சிலருடன் நான் சண்டையிட்டேன்; அந்த வகை அழகாக இருந்தால் - சாட்சி ரஃபேல் மற்றும் லியோனார்டோ - அடிமைத்தனம் ஒரு ஆதாயம் மட்டுமே என்று அவர்களுடன் நான் பிரிந்தேன். நான் லியோனார்டோவோ ரஃபேலோ அல்ல - நான் ஒரு ஆணவமுள்ள இளம் நவீன தேடுபவராக மட்டுமே இருக்கலாம்; ஆனால் எல்லாவற்றையும் குணத்தை விட விரைவில் தியாகம் செய்ய வேண்டும் என்று நான் கருதினேன். வெறித்தனமான வடிவம் எளிதில் கதாபாத்திரமாக இருக்க முடியும் என்று அவர்கள் கூறியபோது, நான் மேலோட்டமாக, "யாருடையது?" என்று பதிலளித்தேன். அது எல்லோருடையதாகவும் இருக்க முடியாது - அது யாருடையதாகவும் இருக்கக்கூடாது.
நான் ஒரு டஜன் முறை திருமதி சர்ம் போன்ற ஒரு மாடலின் மதிப்பு, அவளுக்கு நேர்மறையான முத்திரை இல்லை என்பதில் துல்லியமாக வாழ்கிறது என்பதில் உறுதியாக உணர்ந்தேன், நிச்சயமாக அவளிடம் இருந்தது ஒரு ஆர்வமுள்ள மற்றும் விவரிக்க முடியாத பிரதிபலிப்பு திறமை என்ற மற்றொரு உண்மையுடன் இணைந்தது. அவளுடைய வழக்கமான தோற்றம் ஒரு திரைச்சீலை போன்றது - ஒரு பெரிய நடிப்புக்கான கோரிக்கையின் பேரில் அவள் வரைய முடியும். இந்த நடிப்பு வெறுமனே அறிவுறுத்தலாக இருந்தது; ஆனால் அது ஞானிகளுக்கு ஒரு வார்த்தையாக இருந்தது - அது துடிப்பானதாகவும் அழகாகவும் இருந்தது. சில சமயங்களில் நான் கூட அதை நினைத்தேன், அவள் வெளிப்படையாக இருந்தாலும், மிகவும் அற்பமான அழகாக இருந்தாலும்; அவளிடமிருந்து வரையப்பட்ட உருவங்கள் சலிப்பானவை (BÊTEMENT, நாங்கள் முன்பு சொன்னது போல்) அழகாக இருப்பதை நான் அவளுக்கு ஒரு நிந்தனையாக மாற்றினேன். அவளை வேறு எதுவும் கோபப்படுத்தவில்லை: ஒன்றுக்கொன்று பொதுவானது இல்லாத கதாபாத்திரங்களுக்கு அவள் பொருந்த முடியும் என்று நினைப்பது அவளுடைய பெருமை. அத்தகைய தருணங்களில் அவள் தனது "நற்பெயரை" பறிப்பதாக அவள் என்னைக் குற்றம் சாட்டுவாள்.
என் புதிய நண்பர்களின் தொடர்ச்சியான வருகைகளிலிருந்து அது ஒரு குறிப்பிட்ட சுருக்கத்தை சந்தித்தது, இந்த விசித்திரமான அளவு. மிஸ் சர்ம் மிகவும் தேவைப்பட்டார், ஒருபோதும் வேலை தேவையில்லை, எனவே அவ்வப்போது அவளைத் தள்ளி வைப்பதில், என் நிம்மதியில் அவற்றை அதிகமாக முயற்சிப்பதில் எனக்கு எந்தத் தயக்கமும் இல்லை. உண்மையான காரியத்தைச் செய்வது முதலில் நிச்சயமாக வேடிக்கையாக இருந்தது - மேஜர் மோனார்க்கின் கால்சட்டைகளைச் செய்வது வேடிக்கையாக இருந்தது. அவர் பிரமாண்டமாக வெளியே வந்தாலும் கூட, அவை உண்மையானவை. அவரது மனைவியின் பின்புற முடியைச் செய்வது வேடிக்கையாக இருந்தது - அது கணித ரீதியாக மிகவும் நேர்த்தியாக இருந்தது - மற்றும் அவரது இறுக்கமான தங்குதல்களின் குறிப்பிட்ட "புத்திசாலித்தனமான" பதற்றம். முகம் சற்று விலகியோ அல்லது மங்கலாகவோ இருந்த நிலைகளில் அவள் தன்னை அர்ப்பணித்துக் கொண்டாள், அவள் பெண் போன்ற முதுகுக் காட்சிகளையும், பெர்டஸின் சுயவிவரங்களையும் ஏராளமாகக் கொண்டிருந்தாள். அவள் நிமிர்ந்து நின்றபோது, அரசவை ஓவியர்கள் ராணிகள் மற்றும் இளவரசிகளைப் பிரதிநிதித்துவப்படுத்தும் மனப்பான்மைகளில் ஒன்றை அவள் இயல்பாகவே எடுத்துக் கொண்டாள்; அதனால், இந்த சாதனையை வரைய, "பக்கிங்ஹாம் அரண்மனையின் கதை" என்ற உண்மையிலேயே அரச காதல் கதையை வெளியிட CHEAPSIDE இன் ஆசிரியரை என்னால் பெற முடியவில்லையா என்று நான் யோசித்தேன். சில சமயங்களில் உண்மையான விஷயமும் கற்பனையும் தொடர்புக்கு வந்தன; இதன் மூலம் நான் சொல்வது என்னவென்றால், மிஸ் சர்ம், ஒரு சந்திப்பை வைத்துக் கொண்டாலோ அல்லது எனக்கு நிறைய வேலை இருந்த நாட்களில் ஒன்றைச் செய்ய வந்தாலோ, அவளுடைய பொறாமைமிக்க போட்டியாளர்களை சந்தித்தார். அந்த சந்திப்பு அவர்களின் தரப்பில் இல்லை, ஏனென்றால் அவள் வீட்டு வேலைக்காரியாக இருந்திருந்தால் மட்டுமே அவளைக் கவனித்தாள்; வேண்டுமென்றே உயர்ந்த தன்மையால் அல்ல, ஆனால் இன்னும், தொழில் ரீதியாக, அவர்கள் எப்படி சகோதரத்துவம் செய்வது என்று தெரியாததால், அவர்கள் விரும்பியிருப்பார்கள் என்று நான் கற்பனை செய்திருக்கலாம் - அல்லது குறைந்தபட்சம் மேஜர் விரும்புவார். அவர்களால் சர்வவல்லமையைப் பற்றி பேச முடியவில்லை - அவர்கள் எப்போதும் நடந்தார்கள்; அவர்களுக்கு வேறு என்ன முயற்சி செய்வது என்று தெரியவில்லை - அவளுக்கு நல்ல ரயில்கள் அல்லது மலிவான கிளாரெட் மீது ஆர்வம் இல்லை. மேலும், அவர்கள் காற்றில் இருந்தபோது - அவள் அவர்களைப் பார்த்து வேடிக்கை பார்த்ததாகவும், அவர்கள் எப்படி செய்வது என்று தெரியாமல் இருந்ததை ரகசியமாக ஏளனம் செய்ததாகவும் உணர்ந்திருக்க வேண்டும். அவர்களுக்குக் காட்ட ஒரு வாய்ப்பு கிடைத்திருந்தால், அவள் தன் நம்பிக்கையின் வரம்புகளை மறைக்கும் நபர் அல்ல. மறுபுறம், திருமதி மோனார்க் தன்னை நேர்த்தியாக நினைக்கவில்லை; வேறு ஏன் அவள் என்னிடம் - திருமதி மோனார்க்கிற்கு அது வழி தவறிச் செல்கிறது - அவள் அழுக்குப் பெண்களைப் பிடிக்கவில்லை என்று சொல்ல முயற்சித்தாள்?
ஒரு நாள் என் இளம் பெண் என் மற்ற சீட்டர்களுடன் இருந்தபோது - வசதியாக இருக்கும்போது, அரட்டையடிக்கக் கூட வந்தாள் - தேநீர் வாங்குவதில் மிகவும் நல்லவளாக இருக்குமாறு நான் அவளிடம் கேட்டேன், அவளுக்குப் பரிச்சயமான ஒரு சேவை, அது ஒரு வகுப்பில் ஒன்றாகும், நான் ஒரு சிறிய வழியில் வாழ்ந்தது போல, குறைந்த வீட்டு வளங்களுடன், நான் அடிக்கடி என் மாடல்களை வழங்குமாறு கேட்டுக் கொண்டேன். அவர்கள் என் சொத்துக்களில் கை வைப்பதையும், உட்கார்ந்த இடத்தை உடைப்பதையும், சில சமயங்களில் சீனாவையும் விரும்பினர் - அது அவர்களை போஹேமியன் போல உணர வைத்தது. இந்த சம்பவத்திற்குப் பிறகு நான் அடுத்த முறை மிஸ் சர்மைப் பார்த்தபோது, அதைப் பற்றிய ஒரு காட்சியை உருவாக்கி என்னை மிகவும் ஆச்சரியப்படுத்தினாள் - அவள் தன்னை அவமானப்படுத்த விரும்புவதாகக் குற்றம் சாட்டினாள். அந்த நேரத்தில் அவள் கோபத்தை வெறுக்கவில்லை, ஆனால் கடமைப்பட்டவளாகவும் வேடிக்கையாகவும் தோன்றினாள், தெளிவற்றதாகவும் அமைதியாகவும் அமர்ந்திருந்த திருமதி மோனார்க்கிடம், அவளுக்கு கிரீம் மற்றும் சர்க்கரை இருக்கிறதா என்று கேட்பதும், கேள்வியில் மிகைப்படுத்தப்பட்ட எளிமையான வார்த்தைகளை வைப்பதும் நகைச்சுவையை ரசித்தாள். அவள் உண்மையான விஷயத்திற்கு மாற்ற விரும்புவது போல் - என் மற்ற பார்வையாளர்கள் கோபப்படுவார்கள் என்று நான் பயந்த வரை, அவள் உள்ளுணர்வுகளை முயற்சித்தாள்.
ஓ, இதைச் செய்யக்கூடாது என்று அவர்கள் உறுதியாக இருந்தார்கள், அவர்களின் தொடும் பொறுமை அவர்களின் பெரும் தேவையின் அளவுகோலாகும். நான் அவர்களைப் பயன்படுத்தத் தயாராகும் வரை, அவர்கள் புகார் செய்யாமல், மணிக்கணக்கில் அமர்ந்திருப்பார்கள்; அவர்கள் தேடப்படும் சந்தர்ப்பத்தில் திரும்பி வருவார்கள், அது தோல்வியுற்றால் மகிழ்ச்சியுடன் நடந்து செல்வார்கள். அவர்கள் எந்த அற்புதமான வரிசையில் பின்வாங்கினார்கள் என்பதைப் பார்க்க நான் அவர்களுடன் வாசலுக்குச் செல்வேன். நான் அவர்களுக்கு வேறு வேலை தேட முயற்சித்தேன்--நான் 

 பல கலைஞர்களுக்கு அவர்களை அறிமுகப்படுத்தினேன். ஆனால் அவர்கள் "எடுத்துக் கொள்ளவில்லை", என்னால் புரிந்துகொள்ளக்கூடிய காரணங்களுக்காக, மேலும் இதுபோன்ற ஏமாற்றங்களுக்குப் பிறகு அவர்கள் என் மீது அதிக சுமையுடன் விழுந்ததை நான் மிகவும் கவலையுடன் உணர்ந்தேன். அவர்கள் என்னை அவர்களின் வடிவத்தில் அதிகம் நினைப்பதற்கு எனக்கு மரியாதை அளித்தனர். அவர்கள் ஓவியர்களுக்கு போதுமான காதல் இல்லை, அந்த நாட்களில் கருப்பு வெள்ளை நிறத்தில் சில தீவிரமான தொழிலாளர்கள் இருந்தனர்.

மேலும், நான் அவர்களிடம் குறிப்பிட்டிருந்த சிறந்த வேலையை அவர்கள் கவனித்தனர் - எங்கள் சிறந்த நாவலாசிரியரை நான் சித்திர ரீதியாக நியாயப்படுத்துவதற்கு சரியான சாரத்தை வழங்குவதில் அவர்கள் ரகசியமாக தங்கள் இதயங்களை வைத்திருந்தனர். இந்த முயற்சிக்கு நான் எந்த உடையையும் - விளைவுகளையும், கடந்த காலங்களின் ஆடம்பரத்தையும் விரும்பவில்லை - இது எல்லாம் சமகால மற்றும் நையாண்டி மற்றும் ஒருவேளை மென்மையானதாக இருக்கும் ஒரு வழக்கு என்பதை அவர்கள் அறிந்திருந்தனர். நான் அவர்களை அதில் ஈடுபடுத்த முடிந்தால் அவர்களின் எதிர்காலம் உறுதி செய்யப்படும், ஏனெனில் உழைப்பு நிச்சயமாக நீண்டதாகவும், தொழில் நிலையானதாகவும் இருக்கும்.

ஒரு நாள் திருமதி மோனார்க் தனது கணவர் இல்லாமல் வந்தார் - அவர் நகரத்திற்குச் செல்ல வேண்டியிருந்ததன் மூலம் அவர் இல்லாததை விளக்கினார். அவள் வழக்கமான நிதானமான கம்பீரத்துடன் அங்கே அமர்ந்திருந்தபோது, கதவைத் தட்டுவது போல் ஒரு சத்தம் வந்தது, அது வேலையிலிருந்து வெளியே வந்த ஒரு மாடலின் அடக்கமான கவர்ச்சியாக நான் உடனடியாக உணர்ந்தேன். அதைத் தொடர்ந்து ஒரு இளைஞன் உள்ளே நுழைந்தான், அவன் உடனடியாக ஒரு வெளிநாட்டவன் என்று நான் கண்டேன், உண்மையில் அவன் ஒரு இத்தாலியன் என்பதை நிரூபித்தான், அது மற்ற அனைத்தையும் உள்ளடக்கியதாகத் தோன்றும் வகையில் உச்சரித்தான். நான் அப்போது அவருடைய நாட்டிற்குச் சென்றிருக்கவில்லை, அவருடைய நாக்கில் நான் தேர்ச்சி பெற்றவனல்ல; ஆனால் அவர் அவ்வளவு மோசமானவராக இல்லாததால் - இத்தாலியன் என்றால் என்ன? - அந்த உறுப்பினரை மட்டுமே சார்ந்து, அவர் எனக்கு முன் இருந்த பெண் ஈடுபட்டுள்ள வேலையைத் தான் தேடிக்கொண்டிருப்பதாக, பழக்கமான ஆனால் அழகான மிமிக்ரியில் எனக்குச் சொன்னார். முதலில் நான் அவரைப் பற்றி ஈர்க்கப்படவில்லை, நான் தொடர்ந்து வரைந்தபோது சில ஆர்வத்தையோ அல்லது ஊக்கத்தையோ விட்டுவிட்டேன். இருப்பினும், அவர் தனது நிலைப்பாட்டில் உறுதியாக இருந்தார் - தேவையற்றதாக அல்ல, ஆனால் அவரது கண்களில் ஒரு ஊமை நாய் போன்ற விசுவாசம், அப்பாவி துடுக்குத்தனத்திற்கு சமம், ஒரு அர்ப்பணிப்புள்ள வேலைக்காரனின் விதம் - நியாயமற்ற முறையில் சந்தேகிக்கப்பட்டது. திடீரென்று இந்த மனப்பான்மையும் முகபாவனையுமே ஒரு படத்தை உருவாக்கியது போல் எனக்குத் தோன்றியது; உடனே நான் அவரை உட்காரச் சொல்லி, நான் சுதந்திரமாக இருக்கும் வரை காத்திருக்கச் சொன்னேன். அவர் எனக்குக் கீழ்ப்படிந்த விதத்தில் இன்னொரு படம் இருந்தது, நான் வேலை செய்யும் போது, அவர் ஆச்சரியத்துடன், தலையைத் திருப்பி, உயர் ஸ்டுடியோவைப் பற்றிப் பார்க்கும் விதத்தில் இன்னும் சிலர் இருப்பதைக் கவனித்தேன். அவர் செயிண்ட் பீட்டரில் தன்னைக் கடந்து சென்றிருக்கலாம். நான் முடிப்பதற்கு முன், "அந்த நபர் ஒரு திவாலான ஆரஞ்சு வியாபாரி, ஆனால் ஒரு புதையல்" என்று எனக்குள் சொல்லிக் கொண்டேன்.
திருமதி. மோனார்க் பின்வாங்கியபோது, அவர் அறையைக் கடந்து, கதவைத் திறக்க, இளம் பீட்ரைஸால் மயக்கப்பட்ட இளம் டான்டேவின் உற்சாகமான தூய பார்வையுடன் நின்றார். இதுபோன்ற சூழ்நிலைகளில், பிரிட்டிஷ் வீட்டு வேலைக்காரனின் வெறுமையை நான் ஒருபோதும் வலியுறுத்தாததால், அவர் ஒரு வேலைக்காரனாக உருவாவார் என்று நான் நினைத்தேன் - எனக்கு ஒருவர் தேவை, ஆனால் அவரை ஒரு மாதிரியாகக் கூட இருக்க முடியவில்லை; சுருக்கமாகச் சொன்னால், அவர் இரட்டைத் திறனில் பணியாற்ற ஒப்புக்கொண்டால், எனது பிரகாசமான சாகசக்காரரை ஏற்றுக்கொள்ள நான் தீர்மானித்தேன். அவர் என் வாய்ப்பை ஏற்றுக்கொண்டார், என் அவசரம் - அவரைப் பற்றி எனக்கு எதுவும் தெரியாததால் - எனக்கு அது புரியவில்லை. அவர் ஒரு பரிதாபகரமான ஊழியராக இருந்தாலும், ஒரு அனுதாபத்தை நிரூபித்தார், மேலும் அற்புதமான அளவில் SENTIMENT DE LA POSE ஐக் கொண்டிருந்தார். அது அவரை என் வாசலுக்கு அழைத்துச் சென்று, அதில் ஒட்டப்பட்ட அட்டையில் என் பெயரை உச்சரிக்க உதவிய மகிழ்ச்சியான உள்ளுணர்வின் ஒரு பகுதியாகும். வெளியே பார்த்த என் உயரமான வடக்கு ஜன்னலின் வடிவத்திலிருந்து, எனது இடம் ஒரு ஸ்டுடியோ என்றும், ஒரு ஸ்டுடியோவாக அது ஒரு கலைஞரைக் கொண்டிருக்கும் என்றும் யூகித்ததைத் தவிர அவருக்கு எனக்கு வேறு எந்த அறிமுகமும் இல்லை. மற்ற பயணிகளைப் போலவே, அவர் அதிர்ஷ்டத்தைத் தேடி இங்கிலாந்துக்கு அலைந்து திரிந்தார், மேலும் ஒரு கூட்டாளியுடனும் ஒரு சிறிய பச்சை கை வண்டியுடனும் பென்னி ஐஸ் விற்பனையில் இறங்கினார். பனிக்கட்டிகள் உருகிவிட்டன, கூட்டாளி அவர்களின் ரயிலில் கரைந்துவிட்டார். என் இளைஞன் சிவப்பு நிற கோடுகளுடன் இறுக்கமான மஞ்சள் கால்சட்டை அணிந்திருந்தான், அவன் பெயர் ஒரோன்ட். அவர் மெல்லியவர், ஆனால் நான் அவருக்குப் பிடித்தமான சில பழைய ஆடைகளை அணிவித்தபோது, அவர் ஒரு ஆங்கிலேயர் போலத் தெரிந்தார். அவர் மிஸ் சர்ம் போலவே நல்லவராக இருந்தார், கேட்கும்போது, ஒரு இத்தாலியர் போலத் தோன்ற முடியும்.

அத்தியாயம் IV
திருமதி மோனார்க் தனது கணவருடன் திரும்பி வந்தபோது, ஓரோன்ட் பொருத்தப்பட்டிருப்பதைக் கண்டபோது, அவரது முகம் சற்று நடுங்கியதாக நான் நினைத்தேன். ஒரு லாசரோனின் துண்டுகளில் தனது அற்புதமான மேஜருக்குப் போட்டியாளராக அடையாளம் காண வேண்டியது விசித்திரமாக இருந்தது. மேஜர் ஒரு விசித்திரமான முறையில் மயக்கமடைந்ததால், முதலில் ஆபத்தை மணந்தவர் அவள்தான். ஆனால் ஓரோன்ட் எங்களுக்கு நூறு ஆர்வமுள்ள குழப்பங்களுடன் தேநீர் கொடுத்தார் - அவர் ஒருபோதும் இவ்வளவு விசித்திரமான செயல்பாட்டில் அக்கறை காட்டவில்லை - இறுதியாக ஒரு "ஸ்தாபனத்தை" வைத்திருப்பதற்காக என்னை நன்றாக நினைத்தார் என்று நான் நினைக்கிறேன். நான் நிறுவனத்தைப் பற்றி வரைந்த இரண்டு வரைபடங்களை அவர்கள் பார்த்தார்கள், மேலும் திருமதி மோனார்க் அவர்களுக்காக அமர்ந்திருப்பது அவளுக்கு ஒருபோதும் பிடிக்காது என்று சூசகமாகக் கூறினார். "இப்போது நீங்கள் அமெரிக்காவிலிருந்து வரைந்த வரைபடங்கள், அவை நம்மைப் போலவே இருக்கின்றன," என்று அவர் வெற்றியுடன் சிரித்துக்கொண்டே எனக்கு நினைவூட்டினார்; இது உண்மையில் அவர்களின் குறைபாடு என்பதை நான் உணர்ந்தேன். நான் நான் எப்படியும் அவர்களிடமிருந்து தப்பிக்க முடியாத மன்னர்களை வரைந்தேன் - நான் பிரதிநிதித்துவப்படுத்த விரும்பும் கதாபாத்திரத்திற்குள் நுழையுங்கள்; என் மாதிரி என் படத்தில் கண்டுபிடிக்கப்பட வேண்டும் என்று நான் சிறிதும் விரும்பவில்லை. மிஸ் சர்ம் ஒருபோதும் அப்படி இல்லை, திருமதி மோனார்க் அவளை மறைத்து வைத்தேன், ஏனென்றால் அவள் மோசமானவள்; அதேசமயம் அவள் தொலைந்து போனால் அது சொர்க்கத்திற்குச் செல்லும் இறந்தவர்கள் தொலைந்து போவது போல - ஒரு தேவதையின் ஆதாயத்தில்.

இந்த நேரத்தில் நான் "ரட்லேண்ட் ராம்சே" என்ற பெரிய திட்டமிடப்பட்ட தொடரின் முதல் நாவலுடன் ஒரு குறிப்பிட்ட தொடக்கத்தைப் பெற்றிருந்தேன்; அதாவது மேஜர் மற்றும் அவரது மனைவியின் உதவியுடன் நான் ஒரு டஜன் வரைபடங்களை உருவாக்கியிருந்தேன், அவற்றை ஒப்புதலுக்காக அனுப்பியிருந்தேன். நான் ஏற்கனவே சுட்டிக்காட்டியபடி, வெளியீட்டாளர்களுடனான எனது புரிதல் என்னவென்றால், இந்த குறிப்பிட்ட விஷயத்தில், நான் விரும்பியபடி, முழு புத்தகமும் எனக்கு ஒப்படைக்கப்பட்ட நிலையில், எனது வேலையைச் செய்ய நான் விடப்பட வேண்டும்; ஆனால் தொடரின் மீதமுள்ளவற்றுடனான எனது தொடர்பு நிபந்தனைக்குட்பட்டது மட்டுமே. வெளிப்படையாகச் சொன்னால், "ரட்லேண்ட் ராம்சே"யில் உண்மையான விஷயம் கையில் இருப்பது ஒரு ஆறுதலாக இருந்த தருணங்கள் இருந்தன, ஏனென்றால் "ரட்லேண்ட் ராம்சே"யில் அதைப் போலவே இருந்த கதாபாத்திரங்கள் இருந்தன. மேஜரைப் போல நேர்மையானவர்களாகவும், திருமதி மோனார்க் போன்ற நல்ல பாணியிலான பெண்களாகவும் இருந்தனர். கிராமப்புற வாழ்க்கை நடத்தப்பட்டது, அது உண்மைதான், ஒரு நல்ல கற்பனையான முரண்பாடான பொதுமைப்படுத்தப்பட்ட வழியில் - மேலும் நிக்கர்பாக்கர்ஸ் மற்றும் கில்ட்களின் கணிசமான தாக்கமும் இருந்தது. ஆரம்பத்தில் நான் தீர்க்க வேண்டிய சில விஷயங்கள் இருந்தன; எடுத்துக்காட்டாக, ஹீரோவின் சரியான தோற்றம் மற்றும் கதாநாயகியின் குறிப்பிட்ட மலர்ச்சி மற்றும் உருவம். நிச்சயமாக ஆசிரியர் எனக்கு ஒரு முன்னுதாரணத்தைக் கொடுத்தார், ஆனால் விளக்கத்திற்கு ஒரு விளிம்பு இருந்தது. நான் மன்னர்களை என் நம்பிக்கையில் எடுத்துக்கொண்டேன், நான் என்னவென்று அவர்களிடம் வெளிப்படையாகச் சொன்னேன், என் சங்கடங்களையும் மாற்றுகளையும் குறிப்பிட்டேன். "ஓ அவரை ஏற்றுக்கொள்!" திருமதி மோனார்க் தனது கணவரைப் பார்த்து இனிமையாக முணுமுணுத்தார்; மேலும் "என் மனைவியை விட உங்களுக்கு வேறு என்ன வேண்டும்?" மேஜர் இப்போது எங்களுக்கிடையில் நிலவும் வசதியான நேர்மையுடன் விசாரித்தார்.
இந்தக் கருத்துக்களுக்கு நான் பதிலளிக்க வேண்டிய கட்டாயம் இல்லை - என் இருக்கைகளை வைக்க மட்டுமே நான் கடமைப்பட்டிருந்தேன். என் மனதில் எளிதாக இல்லை, ஒருவேளை என் கேள்விக்கான தீர்வை நான் கொஞ்சம் தயக்கத்துடன் ஒத்திவைத்தேன். புத்தகம் ஒரு பெரிய கேன்வாஸ், மற்ற உருவங்கள் ஏராளமாக இருந்தன, முதலில் ஹீரோவும் ஹீரோயினும் கவலைப்படாத சில அத்தியாயங்களை நான் வரைந்தேன். ஒரு முறை நான் அவற்றை அமைத்தபோது - என் இளைஞனை ஒரு இடத்தில் ஏழு அடி உயரமாகவும், இன்னொரு இடத்தில் ஐந்து அடி ஒன்பது உயரமாகவும் என்னால் உருவாக்க முடியவில்லை. ஒட்டுமொத்தமாக பிந்தைய அளவீட்டை நான் விரும்பினேன், இருப்பினும் மேஜர் அவர் வேறு யாரையும் போல இளமையாகத் தெரிகிறார் என்பதை ஒன்றுக்கு மேற்பட்ட முறை எனக்கு நினைவூட்டினார். அந்த உருவத்திற்காக அவரை ஏற்பாடு செய்வது உண்மையில் மிகவும் சாத்தியமானது, இதனால் அவரது வயதைக் கண்டறிவது கடினமாக இருந்திருக்கும். தன்னிச்சையான ஓரோன்ட் ஒரு மாதம் என்னுடன் இருந்த பிறகு, அவரது சொந்த உற்சாகம் தற்போது எங்கள் மேலும் உடலுறவுக்கு ஒரு தீர்க்க முடியாத தடையாக இருக்கும் என்பதை நான் பல முறை அவருக்குப் புரிய வைத்த பிறகு, அவரது வீரத் திறனை உணர்ந்தேன். அவர் ஐந்து அடி ஏழு மட்டுமே, ஆனால் மீதமுள்ள அங்குலங்கள் மறைந்திருந்தன. முதலில் நான் அவரை கிட்டத்தட்ட ரகசியமாக முயற்சித்தேன், ஏனென்றால் என்னுடைய மற்ற மாடல்கள் அத்தகைய தேர்வில் என்ன தீர்ப்பை வழங்குவார்கள் என்று நான் மிகவும் பயந்தேன். மிஸ் சர்மை ஒரு கண்ணியை விட சற்று சிறந்தவராக அவர்கள் கருதினால், ஒரு பொதுப் பள்ளியால் உருவாக்கப்பட்ட ஒரு கதாநாயகனின் இத்தாலிய தெரு விற்பனையாளராக உண்மையான ஒருவரின் பிரதிநிதித்துவத்தைப் பற்றி அவர்கள் என்ன நினைப்பார்கள்?

நான் அவர்களைப் பார்த்து கொஞ்சம் பயந்து சென்றால், அவர்கள் என்னை கொடுமைப்படுத்தியதால் அல்ல, அவர்கள் ஒரு அடக்குமுறையான இடத்தைப் பிடித்ததால் அல்ல, ஆனால் அவர்களின் மிகவும் பரிதாபகரமான அலங்காரத்திலும் மர்மமான நிரந்தர புதுமையிலும் அவர்கள் என்னை மிகவும் தீவிரமாக நம்பியதால். எனவே ஜாக் ஹாலி வீட்டிற்கு வந்தபோது நான் மிகவும் மகிழ்ச்சியடைந்தேன்: அவர் எப்போதும் மிகவும் நல்ல ஆலோசனையுடன் இருந்தார். அவர் தன்னை மோசமாக வரைந்தார், ஆனால் அந்த இடத்தில் விரல் வைத்ததற்காக அவரைப் போல யாரும் இல்லை. அவர் ஒரு வருடமாக இங்கிலாந்தில் இல்லை; அவர் எங்கோ இருந்தார் - எனக்கு எங்கே என்று நினைவில் இல்லை - புதிய பார்வையைப் பெற. அத்தகைய எந்த உறுப்பையும் நான் நன்றாக பயந்தேன், ஆனால் நாங்கள் பழைய நண்பர்கள்; அவர் பல மாதங்களாக வெளியே இருந்தார், என் வாழ்க்கையில் ஒரு வெறுமை உணர்வு ஊர்ந்து கொண்டிருந்தது. ஒரு வருடமாக நான் ஒரு ஏவுகணையைத் தட்டாமல் இருந்ததில்லை.
அவர் புதிய கண்ணுடன் திரும்பி வந்தார், ஆனால் அதே பழைய கருப்பு வெல்வெட் ரவிக்கையுடன், அவர் என் ஸ்டுடியோவில் கழித்த முதல் மாலையில் நாங்கள் சிறு வேளை வரை சிகரெட் புகைத்தோம். அவர் எந்த வேலையும் செய்யவில்லை, அவருக்கு கண் மட்டுமே கிடைத்தது; எனவே எனது சிறிய விஷயங்களைத் தயாரிப்பதற்கு களம் தெளிவாக இருந்தது. மலிவான பக்கத்திற்காக நான் என்ன செய்தேன் என்பதைப் பார்க்க அவர் விரும்பினார், ஆனால் கண்காட்சியில் அவர் ஏமாற்றமடைந்தார். குறைந்தபட்சம் இரண்டு அல்லது மூன்று விரிவான முனகல்களின் அர்த்தமாகத் தோன்றியது, அவர் என் பெரிய திவானில் சாய்ந்து, அவரது காலை மடித்து, சிகரெட்டின் புகையுடன் அவரது உதடுகளிலிருந்து வெளிவந்த எனது சமீபத்திய வரைபடங்களைப் பார்த்து.
"உனக்கு என்ன ஆச்சு?" நான் கேட்டேன்.
"உனக்கு என்ன ஆச்சு?"
"நான் மர்மமாக இருப்பதைத் தவிர வேறு எதுவும் இல்லை."
"நீ உண்மையிலேயே. நீ மிகவும் விலகி இருக்கிறாய். இந்தப் புதிய மோகத்தின் அர்த்தம் என்ன?" மேலும் அவர் என்னை வெளிப்படையான மரியாதையின்றி, என் இரண்டு நேர்த்தியான மாடல்களையும் சித்தரித்த ஒரு வரைபடத்தைத் தூக்கி எறிந்தார். நான் அது நல்லதல்ல என்று அவர் நினைத்தார், நான் எப்போதும் அவருக்கு என்னைப் பிரதிநிதித்துவப்படுத்தி வந்த விஷயத்தைக் கருத்தில் கொண்டு, அது அவரை இழிவானதாகத் தாக்கியது என்று அவர் பதிலளித்தார்; ஆனால் நான் அதை மறந்துவிட்டேன் - அவர் என்ன சொல்ல வருகிறார் என்பதை சரியாகப் பார்க்க நான் மிகவும் ஆர்வமாக இருந்தேன். படத்தில் உள்ள இரண்டு உருவங்கள் பிரமாண்டமாகத் தெரிந்தன, ஆனால் அவர் என்ன சொல்ல வந்தார் என்பது இதுவல்ல என்று நான் நினைத்தேன், ஏனென்றால், அவருக்கு நேர்மாறாகத் தெரிந்த எதற்கும், நான் அத்தகைய விளைவை அடைய முயற்சித்திருக்கலாம். கடைசியாக அவர் ஒரு நாள் எனக்கு ஏதாவது செய்ய முடியும் என்று சொல்லும் மரியாதையைச் செய்தபோது நான் அதே வழியில் வேலை செய்கிறேன் என்று நான் வாதிட்டேன். "சரி, எங்கோ ஒரு திருகு தளர்ந்துள்ளது," என்று அவர் பதிலளித்தார்; "கொஞ்சம் பொறு, நான் அதைக் கண்டுபிடிப்பேன்." அவ்வாறு செய்ய நான் அவரை நம்பியிருந்தேன்: புதிய கண் வேறு எங்கே இருந்தது? ஆனால் அவர் இறுதியாக "எனக்குத் தெரியாது - உங்கள் வகைகளை எனக்குப் பிடிக்கவில்லை" என்பதை விட பிரகாசமான எதையும் உருவாக்கவில்லை. செயல்படுத்தல், பக்கவாதங்களின் திசை மற்றும் மதிப்புகளின் மர்மம் ஆகியவற்றைத் தவிர வேறு எதையும் என்னுடன் விவாதிக்க ஒப்புக்கொள்ளாத ஒரு விமர்சகருக்கு இது நொண்டியாக இருந்தது.
"நீங்க பார்த்துட்டு இருக்கிற வரைபடங்களப் பாத்துட்டு என் மாதிரிகள் ரொம்ப அழகா இருக்குன்னு நினைக்கிறேன்."
"ஓ அவங்க அப்படி பண்ண மாட்டாங்க!"
"நான் புது மாடல்களோட வேலை செஞ்சுட்டு இருக்கேன்."
"நீங்க செஞ்சிருக்கீங்கன்னு எனக்குப் புரியுது. அவங்க செய்ய மாட்டாங்க."
"நீங்க அதை ரொம்ப நம்புறீங்களா?"
"நிச்சயமா--அவங்க முட்டாள்கள்."
"நீங்க அப்படிப்பட்டவங்களோட இருக்க முடியாது. அவங்க யார்?"
நான் அவங்ககிட்ட சொன்னேன், அதுவரைக்கும், அவர் மனசாட்சி இல்லாம முடிச்சுட்டார்: "CE SONT DES GENS QU'IL FAUT METTRE A LA PORTE."
"நீங்க அவங்களை பார்த்ததே இல்ல; அவங்க ரொம்ப நல்லவங்க" - அவங்களோட பாதுகாப்பிற்காக நான் பறந்தேன்.
"அவங்களைப் பார்க்கலையா? ஏன் உங்க சமீபத்திய வேலைகள் எல்லாம் அவங்களோட சேர்ந்து துண்டாடப் போச்சு. அவங்களைப் பத்தி நான் பார்க்க விரும்புறது அவ்வளவுதான்."
"வேறு யாரும் அதை எதிர்த்து எதுவும் சொல்லல --சீப்சைடு மக்கள் சந்தோஷமா இருக்காங்க."
"மற்ற அனைவரும் கழுதைகள், மலிவான மக்கள்தான் மிகப்பெரிய கழுதைகள். இந்த நேரத்தில் பொதுமக்களைப் பற்றி, குறிப்பாக வெளியீட்டாளர்கள் மற்றும் ஆசிரியர்களைப் பற்றி, ஒரு மாயை இருப்பதாக நடிக்காதீர்கள். நீங்கள் வேலை செய்யும் விலங்குகளுக்காக அல்ல - இது தெரிந்தவர்களுக்காக, COLORO CHE SANNO; எனவே உங்களுக்காக நேராக இருக்க முடியாவிட்டால் எனக்காக நேராக இருங்கள். நீங்கள் ஒரு குறிப்பிட்ட வகையான விஷயத்திற்காக முயற்சி செய்து கொண்டிருந்தீர்கள் - அது மிகவும் நல்ல விஷயம். ஆனால் இந்த குழப்பம் அதில் இல்லை." பின்னர் நான் ஹாலியுடன் "ரட்லேண்ட் ராம்சே" மற்றும் அதன் சாத்தியமான வாரிசுகள் பற்றிப் பேசியபோது, நான் மீண்டும் என் படகில் ஏற வேண்டும் அல்லது நான் கீழே செல்ல வேண்டும் என்று அவர் அறிவித்தார். சுருக்கமாக அவரது குரல் எச்சரிக்கையின் குரலாக இருந்தது.
நான் எச்சரிக்கையைக் கவனித்தேன், ஆனால் நான் என் நண்பர்களை வெளியே அனுப்பவில்லை. அவர்கள் எனக்கு நிறைய சலிப்பு ஏற்படுத்தினார்கள்; ஆனால் அவர்கள் என்னை சலிப்படையச் செய்ததே, அவர்களை தியாகம் செய்ய வேண்டாம் என்று எனக்கு அறிவுறுத்தியது - அவர்களுடன் ஏதாவது செய்ய வேண்டியிருந்தால் - எரிச்சலுக்கு. இந்தக் கட்டத்தை நான் திரும்பிப் பார்க்கும்போது, அவை என் வாழ்க்கையை கொஞ்சம் கூட ஊடுருவிச் சென்றதாகத் தெரியவில்லை. என் ஸ்டுடியோவில் பெரும்பாலான நேரம், ஒரு பழைய வெல்வெட் பெஞ்சில் சுவரில் அமர்ந்து, ஒரு அரச முன் அறையில் பொறுமையான அரண்மனை உறுப்பினர்களைப் போலவே இருப்பது போன்ற ஒரு பார்வை எனக்கு இருக்கிறது. குளிர்காலத்தின் குளிரான வாரங்களில் அவர்கள் தங்கள் நிலையைப் பாதுகாத்ததால் அது அவர்களைத் தடுத்தது என்று நான் உறுதியாக நம்புகிறேன். அவர்களின் புதுமை அதன் பளபளப்பை இழந்து கொண்டிருந்தது, மேலும் அவற்றை தர்மத்தின் பொருள்களாக உணராமல் இருக்க முடியாது. மிஸ் சர்ம் வரும்போதெல்லாம் அவர்கள் சென்றுவிட்டார்கள், நான் "ரட்லேண்ட் ராம்சே"யில் மிகவும் அறிமுகப்படுத்தப்பட்ட பிறகு மிஸ் சர்ம் அடிக்கடி வந்தார். புத்தகத்தின் கீழ்நிலை வாழ்க்கைக்கு நான் அவளை விரும்புவதாக அவர்கள் நினைத்ததாக அவர்கள் மறைமுகமாக என்னிடம் வெளிப்படுத்த முடிந்தது, மேலும் அவர்கள் படைப்பைப் படிக்க முயற்சித்ததால் - அது ஸ்டுடியோவைப் பற்றிய பொய் - அது உயர்ந்த வட்டங்களை மட்டுமே கையாள்கிறது என்பதைக் கண்டுபிடிக்காமல், அதை அவர்கள் யூகிக்க அனுமதித்தேன். பல பகுதிகளைப் புரிந்துகொள்ளாமல் அவர்கள் எங்கள் மிகவும் புத்திசாலித்தனமான நாவலாசிரியர்களில் மூழ்கிவிட்டனர். ஜாக் ஹாலியின் எச்சரிக்கை இருந்தபோதிலும், அவ்வப்போது நான் அவர்களிடமிருந்து ஒரு மணி நேரம் எடுத்துக் கொண்டேன்: பணிநீக்கம் தேவைப்பட்டால், பருவத்தின் கடுமை முடிந்ததும், அவர்களை பணிநீக்கம் செய்ய இதுவே போதுமான நேரம். ஹாலி அவர்களை சந்தித்தார் - அவர் அவர்களை என் நெருப்புப் பக்கத்தில் சந்தித்தார் - மேலும் அவர்களை ஒரு அபத்தமான ஜோடி என்று நினைத்தார். அவர் ஒரு ஓவியர் என்பதை அறிந்ததும், அவர்கள் அவரை அணுகி, அவர்கள் உண்மையான விஷயம் என்பதைக் காட்ட முயன்றனர்; ஆனால் அவர் பெரிய அறையின் குறுக்கே அவர்களைப் பார்த்தார், அவர்கள் மைல்கள் தொலைவில் இருப்பது போல்: அவர்கள் அவரது நாட்டின் சமூக அமைப்பில் அவர் மிகவும் எதிர்த்த எல்லாவற்றின் தொகுப்பாகும். அந்த மாதிரியான மக்கள், அனைத்து மரபுகள் மற்றும் காப்புரிமை தோல், உரையாடலை நிறுத்தும் விந்துதள்ளல்களுடன், ஒரு ஸ்டுடியோவில் எந்த வேலையும் இல்லை. ஒரு ஸ்டுடியோ பார்க்க கற்றுக்கொள்ள ஒரு இடம், ஒரு ஜோடி இறகு படுக்கைகள் வழியாக நீங்கள் எப்படி பார்க்க முடியும்?

அவர்களிடமிருந்து நான் அனுபவித்த முக்கிய சிரமம் என்னவென்றால், முதலில் எனது கலைநயமிக்க சிறிய வேலைக்காரன் "ரட்லேண்ட் ராம்சே" க்காக என்னிடம் உட்காரத் தொடங்கியிருப்பதை அவர்கள் மீது சுமத்த நான் வெட்கப்பட்டேன். நான் விசித்திரமாக நடந்து கொண்டேன் என்பது அவர்களுக்குத் தெரியும் - அந்தக் காலகட்டத்தில் கலைஞர்களுக்கு விசித்திரமான விஷயங்களை அனுமதிக்க அவர்கள் தயாராக இருந்தார்கள் - தெருக்களில் இருந்து ஒரு வெளிநாட்டு நாடோடியைத் தேர்ந்தெடுக்க, அப்போது எனக்கு மீசை மற்றும் தகுதிகள் உள்ள ஒருவர் இருந்திருக்கலாம்; ஆனால் நான் அவருடைய சாதனைகளை எவ்வளவு உயர்வாக மதிப்பிட்டேன் என்பதை அவர்கள் அறிய சிறிது நேரம் ஆனது. அவர்கள் அவரை ஒரு முறைக்கு மேல் ஒரு மனப்பான்மையில் கண்டார்கள், ஆனால் நான் அவரை ஒரு ஆர்கன்-கிரைண்டராகச் செய்கிறேன் என்று அவர்கள் ஒருபோதும் சந்தேகிக்கவில்லை. அவர்கள் ஒருபோதும் யூகிக்காத பல விஷயங்கள் இருந்தன, அவற்றில் ஒன்று, நாவலில் ஒரு குறிப்பிடத்தக்க காட்சியில், ஒரு கால்வீரன் சுருக்கமாக சித்தரிக்கப்பட்டபோது, மேஜர் மோனார்க்கை ஒரு இழிவான நபராகப் பயன்படுத்த வேண்டும் என்று எனக்குத் தோன்றியது. நான் இதைத் தள்ளிப் போட்டுக்கொண்டே இருந்தேன், அவருக்குப் பொருத்தமான ஒரு லிவரியைக் கண்டுபிடிப்பதில் உள்ள சிரமத்தைத் தவிர, அவரிடம் லிவரி அணியச் சொல்ல எனக்குப் பிடிக்கவில்லை. கடைசியாக, குளிர்காலத்தில் ஒரு நாள் தாமதமாக, நான் வெறுக்கப்பட்ட ஓராண்டில் வேலை செய்து கொண்டிருந்தபோது, அவர் ஒருவரின் யோசனையைப் புரிந்துகொண்டு, நான் மிகவும் நேராகச் செல்வதாக உணரும் பிரகாசத்தில் இருந்தபோது, அவர்கள் உள்ளே வந்தார்கள், மேஜரும் அவரது மனைவியும், அவர்களின் சமூகத்துடன் எதையும் பற்றி சிரிக்கவில்லை (சிரிக்கக் குறைவாக இருந்தது); கிராமப்புற அழைப்பாளர்களைப் போல உள்ளே வந்தார்கள் - அவர்கள் எப்போதும் அதை எனக்கு நினைவூட்டினார்கள் - அவர்கள் தேவாலயத்திற்குப் பிறகு பூங்கா முழுவதும் நடந்து சென்று தற்போது மதிய உணவிற்குத் தங்க வற்புறுத்தப்படுகிறார்கள். மதிய உணவு முடிந்தது, ஆனால் அவர்கள் தேநீர் அருந்த தங்கலாம் - அவர்கள் அதை விரும்புகிறார்கள் என்று எனக்குத் தெரியும். இருப்பினும், எனக்குப் பொருத்தமாக இருந்தது, என் மாடல் அதைத் தயாரிக்கும் வரை, என் ஆர்வத்தை குளிர்விக்கவும், என் வேலை காத்திருக்கவும் என்னால் அனுமதிக்க முடியவில்லை. எனவே, நான் திருமதி மோனார்க்கை அவர் நின்ற இடத்திற்குக் கொண்டு வந்தேன் - ஒரு வேண்டுகோள் அவள் முகத்தில் இரத்தத்தை வரவழைத்தது. அவள் கண்கள் ஒரு நொடி தன் கணவரின் மீது இருந்தன, சில மௌனமான தந்தி அவர்களுக்கு இடையே சென்றது. அவர்களின் முட்டாள்தனம் அடுத்த நொடியே முடிந்துவிட்டது; அவரது மகிழ்ச்சியான சாதுர்யம் அதற்கு முற்றுப்புள்ளி வைத்தது. அவர்களின் காயமடைந்த பெருமையைப் பற்றி பரிதாபப்படுவதற்குப் பதிலாக, நான் அதைச் சேர்க்க வேண்டும், என்னால் முடிந்தவரை முழுமையான பாடம் கற்பிக்க நான் தூண்டப்பட்டேன். அவர்கள் ஒன்றாகச் சேர்ந்து, கோப்பைகள் மற்றும் தட்டுகளை எடுத்து, கெட்டியை கொதிக்க வைத்தனர். அவர்கள் என் வேலைக்காரனுக்காகக் காத்திருப்பது போல் உணர்ந்தார்கள், தேநீர் தயாரிக்கப்பட்டதும் நான் சொன்னேன்: "அவர் ஒரு கோப்பை சாப்பிடுவார், தயவுசெய்து - அவர் சோர்வாக இருக்கிறார்." திருமதி மோனார்க் அவருக்கு நின்ற இடத்தில் ஒன்றைக் கொண்டு வந்தார், அவர் ஒரு விருந்தில் ஒரு ஜென்டில்மேன் முழங்கையால் நசுக்கிய தொப்பியை அழுத்துவது போல் அதை அவளிடமிருந்து எடுத்துக் கொண்டார்.
பின்னர் அவள் எனக்காக ஒரு பெரிய முயற்சி செய்தாள் - ஒருவித உன்னதத்துடன் அதைச் செய்தாள் - மேலும் நான் அவளுக்கு ஒரு இழப்பீடு கொடுக்க வேண்டும் என்பது எனக்குத் தோன்றியது. இதற்குப் பிறகு நான் அவளைப் பார்க்கும் ஒவ்வொரு முறையும் இழப்பீடு என்னவாக இருக்கும் என்று யோசித்தேன். அவர்களைக் கட்டாயப்படுத்த நான் தவறான செயலைச் செய்ய முடியாது. ஓ, அது தவறான விஷயம், அவர்கள் அமர்ந்திருந்த வேலையின் முத்திரை - இப்போது அதைச் சொன்ன ஒரே நபர் ஹாலி அல்ல. "ரட்லேண்ட் ராம்சே" க்காக நான் வரைந்த ஏராளமான வரைபடங்களை அனுப்பினேன், ஹாலியின் ஓவியங்களை விட முக்கியமான ஒரு எச்சரிக்கையைப் பெற்றேன். நான் பணிபுரிந்த வீட்டின் கலை ஆலோசகர் எனது பல விளக்கப்படங்கள் தேடப்பட்டவை அல்ல என்று கருதினார். இந்த விளக்கப்படங்களில் பெரும்பாலானவை மன்னர்கள் கண்டுபிடித்த பாடங்கள். எதைத் தேடினார்கள் என்ற கேள்விக்குச் செல்லாமல், இந்த விகிதத்தில் மற்ற புத்தகங்களை நான் செய்யக்கூடாது என்ற உண்மையை நான் எதிர்கொள்ள வேண்டியிருந்தது. நான் விரக்தியில் மிஸ் சர்ம் மீது என்னைத் தூக்கி எறிந்தேன் - நான் அவளை அவளுடைய எல்லா வேகங்களிலும் செலுத்தினேன். நான் ஒரோன்டேவை என் ஹீரோவாகப் பகிரங்கமாக ஏற்றுக்கொண்டது மட்டுமல்லாமல், ஒரு நாள் காலை, மேஜர் ஒரு வாரத்திற்கு முன்பு உட்காரத் தொடங்கிய ஒரு மலிவான உருவத்தை முடிக்கும்படி நான் அவரிடம் கேட்கவில்லையா என்று பார்த்தபோது, நான் என் மனதை மாற்றிக்கொண்டேன் என்று சொன்னேன் - என் ஆளிடமிருந்து நான் வரைந்துவிடுவேன். இதைக் கேட்டதும், என்னைப் பார்த்தவர் வெளிறிப்போய் என்னைப் பார்த்து நின்றார். "அவர் ஒரு ஆங்கிலேய மனிதர் பற்றிய உங்கள் யோசனையா?" என்று அவர் கேட்டார்.
நான் ஏமாற்றமடைந்தேன், பதட்டமாக இருந்தேன், என் வேலையைத் தொடர விரும்பினேன்; அதனால். நான் எரிச்சலுடன் பதிலளித்தேன்: "ஓ என் அன்பான மேஜர் - உங்களுக்காக நான் அழிக்கப்பட முடியாது!"
அது ஒரு பயங்கரமான பேச்சு, ஆனால் அவர் இன்னொரு கணம் நின்றார் - அதன் பிறகு, ஒரு வார்த்தையும் சொல்லாமல், அவர் ஸ்டுடியோவை விட்டு வெளியேறினார். நான் நீண்ட மூச்சு விட்டேன், நான் அவரை மீண்டும் பார்க்கக்கூடாது என்று எனக்குள் சொல்லிக்கொண்டேன். என் படைப்பு நிராகரிக்கப்படும் அபாயத்தில் இருப்பதாக நான் அவரிடம் நிச்சயமாகச் சொல்லவில்லை, ஆனால் அவர் காற்றில் ஏற்பட்ட பேரழிவை உணராதது, எங்கள் பயனற்ற ஒத்துழைப்பின் தார்மீகத்தை எனக்குப் படிக்காதது, கலையின் ஏமாற்றும் சூழலில் உயர்ந்த மரியாதை கூட பிளாஸ்டிக்காக இருப்பது தோல்வியடையக்கூடும் என்ற பாடத்தை எனக்குப் படிக்காதது எனக்கு எரிச்சலூட்டியது.

நான் என் நண்பர்களுக்கு பணம் கொடுக்க வேண்டியிருக்கவில்லை, ஆனால் நான் அவர்களை மீண்டும் பார்த்தேன். மூன்று நாட்களுக்குப் பிறகு அவர்கள் மீண்டும் ஒன்றாகத் தோன்றினர், மற்ற எல்லா உண்மைகளையும் கருத்தில் கொண்டு, அதில் ஏதோ சோகம் இருந்தது. வாழ்க்கையில் வேறு எதுவும் செய்ய அவர்களுக்குக் கிடைக்கவில்லை என்பதற்கு இது ஒரு தெளிவான சான்றாகும். அவர்கள் ஒரு மோசமான மாநாட்டில் விஷயத்தை வெளிப்படுத்தினர் - அவர்கள் தொடருக்கு இல்லை என்ற கெட்ட செய்தியை அவர்கள் ஜீரணித்துக்கொண்டார்கள். மலிவான பக்கத்திற்கு கூட அவர்கள் எனக்குப் பயனுள்ளதாக இல்லாவிட்டால், அவர்களின் செயல்பாட்டைத் தீர்மானிப்பது கடினமாகத் தோன்றியது, மேலும் அவர்கள் கடைசி விடுப்பு எடுக்க வந்திருக்கிறார்கள் என்பதை நான் முதலில் தீர்மானிக்க முடியும். இது ஒரு காட்சிக்கு எனக்கு சிறிதும் ஓய்வு இல்லை என்பதில் எனக்கு ரகசியமாக மகிழ்ச்சியைத் தந்தது; ஏனென்றால் நான் என்னுடைய மற்ற இரண்டு மாடல்களையும் ஒன்றாக நிலைநிறுத்தியிருந்தேன், மேலும் நான் பெருமை பெற விரும்பும் ஒரு வரைபடத்தை வரைந்து கொண்டிருந்தேன். ஆர்ட்டெமிசியாவின் பியானோ-ஸ்டூலுக்கு ஒரு நாற்காலியை வரைந்து, ரட்லேண்ட் ராம்சே, ஒரு கடினமான இசைப் பகுதியை வெளிப்படையாகக் காட்டும்போது, அசாதாரணமான விஷயங்களைச் சொல்கிறார் என்ற பகுதியால் இது பரிந்துரைக்கப்பட்டது. நான் முன்பு பியானோவில் மிஸ் சர்ம் வாசித்திருந்தேன் - அது முற்றிலும் கவிதை நயத்தை எவ்வாறு பெறுவது என்பது அவளுக்குத் தெரிந்த ஒரு அணுகுமுறை. இரண்டு உருவங்களும் தீவிரத்துடன் ஒன்றாக "இசையமைக்க" நான் விரும்பினேன், என் சிறிய இத்தாலியன் என் கருத்தாக்கத்தில் முழுமையாக நுழைந்தாள். ஜோடி என் முன்னால் தெளிவாகத் தெரிந்தது, பியானோ வெளியே இழுக்கப்பட்டது; அது இளமையும் முணுமுணுப்பும் கலந்த அன்பின் வசீகரமான நிகழ்ச்சி, அதை நான் பிடித்து வைத்திருக்க வேண்டியிருந்தது. என்னைப் பார்க்க வந்தவர்கள் நின்று அதைப் பார்த்தார்கள், நான் என் தோளில் அவர்களுடன் நட்பாக இருந்தேன்.

அவர்கள் எந்த பதிலும் சொல்லவில்லை, ஆனால் நான் அமைதியாக இருக்கப் பழகிவிட்டேன், என் வேலையைத் தொடர்ந்தேன், கொஞ்சம் அதிருப்தியுடன் - இதுதான் சிறந்த விஷயம் என்ற உணர்வால் உற்சாகமடைந்தாலும் - அவற்றை அகற்றாமல் இருந்ததால். இப்போது திருமதி மோனார்க்கின் இனிமையான குரல் எனக்கு அருகில் அல்லது மேலே கேட்டது: "அவளுடைய தலைமுடி இன்னும் கொஞ்சம் நன்றாக இருந்திருக்க வேண்டும் என்று நான் விரும்புகிறேன்." நான் மேலே பார்த்தேன், அவள் மிஸ் சர்மை ஒரு விசித்திரமான நிலையுடன் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள், அவள் தன் பக்கம் திரும்பி இருந்தாள். "நான் அதைத் தொடுவதைப் பற்றி உங்களுக்கு கவலையா?" அவள் தொடர்ந்தாள் - அந்த இளம் பெண்ணுக்கு ஏதாவது தீங்கு விளைவிக்கலாம் என்ற உள்ளுணர்வு பயத்துடன் ஒரு கணம் என்னைத் தூண்டிய கேள்வி. ஆனால் அவள் என்னை ஒருபோதும் மறக்க முடியாத ஒரு பார்வையால் அமைதிப்படுத்தினாள் - அதை வரைய முடிந்திருக்க வேண்டும் என்று நான் ஒப்புக்கொள்கிறேன் - என் மாதிரியிடம் ஒரு கணம் சென்றாள். அவள் அவளிடம் மெதுவாகப் பேசினாள், அவள் தோளில் கை வைத்து அவள் மீது குனிந்தாள்; அந்தப் பெண், புரிந்துகொண்டு, நன்றியுடன் ஒப்புக்கொண்டதால், அவள் தனது கரடுமுரடான சுருட்டைகளை, சில விரைவான பாஸ்கள் மூலம் அப்புறப்படுத்தினாள், மிஸ் சர்மின் தலையை இரு மடங்கு வசீகரிக்கும் வகையில். நான் செய்த மிகவும் வீரமான தனிப்பட்ட சேவைகளில் இதுவும் ஒன்று. பின்னர் திருமதி மோனார்க் ஒரு தாழ்வான பெருமூச்சுடன் திரும்பி, ஏதோ செய்ய வேண்டும் என்பது போல் அவளைச் சுற்றிப் பார்த்து, ஒரு உன்னதமான பணிவுடன் தரையில் குனிந்து, என் வண்ணப்பூச்சுப் பெட்டியிலிருந்து விழுந்த ஒரு அழுக்கு துணியை எடுத்தாள்.

இதற்கிடையில் மேஜரும் ஏதாவது செய்யத் தேடிக்கொண்டிருந்தார், மேலும், ஸ்டுடியோவின் மறுமுனைக்குச் சென்றபோது, அவர் முன் என் காலை உணவுப் பொருட்கள் புறக்கணிக்கப்பட்டவை, அகற்றப்படாமல் இருப்பதைக் கண்டார். "நான் சொல்கிறேன், நான் இங்கே பயனுள்ளதாக இருக்க முடியாதா?" அவர் அடக்க முடியாத நடுக்கத்துடன் என்னை அழைத்தார். நான் சிரித்துக் கொண்டே ஒப்புக்கொண்டேன், அது எனக்கு சங்கடமாக இருக்கிறது என்று பயந்தேன், அடுத்த பத்து நிமிடங்களுக்கு, நான் வேலை செய்து கொண்டிருந்தபோது, பீங்கான்களின் லேசான சத்தமும், கரண்டிகள் மற்றும் கண்ணாடிகளின் சத்தமும் கேட்டன. திருமதி மோனார்க் தனது கணவருக்கு உதவினார் - அவர்கள் என் பாத்திரங்களைக் கழுவி, அதை ஒதுக்கி வைத்தார்கள். அவர்கள் என் சிறிய சிற்பக் கூடத்திற்குள் அலைந்து திரிந்தார்கள், பின்னர் அவர்கள் என் கத்திகளைச் சுத்தம் செய்ததையும், என் மெல்லிய தட்டு முன்னோடியில்லாத மேற்பரப்பைக் கொண்டிருப்பதையும் நான் கண்டேன். அது என் மீது வந்தபோது, அவர்கள் என்ன செய்து கொண்டிருந்தார்கள் என்பதன் மறைந்திருக்கும் பேச்சுத்திறன், என் வரைதல் ஒரு கணம் மங்கலாக இருந்தது என்பதை நான் ஒப்புக்கொள்கிறேன் - படம் மிதந்தது. அவர்கள் தங்கள் தோல்வியை ஏற்றுக்கொண்டார்கள், ஆனால் அவர்களால் தங்கள் விதியை ஏற்றுக்கொள்ள முடியவில்லை. அவர்கள் திகைத்துப் போய் தலை குனிந்தார்கள், உண்மையான விஷயம் உண்மையற்றதை விட மிகவும் குறைவான விலைமதிப்பற்றதாக இருக்கக்கூடிய வக்கிரமான மற்றும் கொடூரமான சட்டத்திற்கு அவர்கள் தலைகீழாகக் குனிந்தார்கள்; ஆனால் அவர்கள் பட்டினியால் இறக்க விரும்பவில்லை. என் ஊழியர்கள் என் மாதிரிகளாக இருந்தால், என் மாதிரிகள் என் வேலைக்காரர்களாக இருக்கலாம். அவர்கள் பாகங்களைத் திருப்பிவிடுவார்கள் - மற்றவர்கள் பெண்கள் மற்றும் தாய்மார்களுக்காக அமர்ந்திருப்பார்கள், அவர்கள் வேலையைச் செய்வார்கள். அவர்கள் இன்னும் ஸ்டுடியோவில் இருப்பார்கள் - அவர்களை விரட்ட வேண்டாம் என்று எனக்கு ஒரு தீவிரமான முட்டாள்தனமான வேண்டுகோள். "எங்களை அழைத்துச் செல்லுங்கள்," அவர்கள் சொல்ல விரும்பினர் - "நாங்கள் எதையும் செய்வோம்."

என் பென்சில் என் கையிலிருந்து விழுந்தது; என் இருக்கை கெட்டுப்போனது, என் இருக்கைக்காரர்களை நான் அகற்றினேன், அவர்களும் வெளிப்படையாகவே மர்மமாகவும் திகைப்புடனும் இருந்தனர். பின்னர், மேஜர் மற்றும் அவரது மனைவியுடன் தனியாக எனக்கு மிகவும் சங்கடமான தருணம் ஏற்பட்டது. அவர் அவர்களின் பிரார்த்தனையை ஒரே வாக்கியத்தில் எழுதினார்: "நான் சொல்கிறேன், உங்களுக்குத் தெரியும் - நாங்கள் உங்களுக்காகச் செய்யட்டும், இல்லையா?" என்னால் முடியவில்லை - அவர்கள் என் சாய்வுகளை காலி செய்வதைப் பார்ப்பது பயங்கரமாக இருந்தது; ஆனால் நான் அவர்களை ஒரு வாரம் கட்டாயப்படுத்த முடியும் என்று பாசாங்கு செய்தேன். பின்னர் நான் அவர்களுக்கு ஒரு தொகையைக் கொடுத்தேன், நான் அவர்களை மீண்டும் ஒருபோதும் பார்த்ததில்லை. மீதமுள்ள புத்தகங்களை நான் பெற்றேன், ஆனால் மேஜரும் திருமதி மோனார்க்கும் எனக்கு நிரந்தர தீங்கு விளைவித்தனர், என்னை தவறான வழிகளில் தள்ளினர் என்று என் நண்பர் ஹாலி மீண்டும் கூறுகிறார். அது உண்மையாக இருந்தால், நினைவாற்றலுக்கான விலையை நான் செலுத்தியதில் திருப்தி அடைகிறேன்.

THE REAL THING

 

   CHAPTER I

   When the porter's wife, who used to answer the house-bell, announced "A  gentleman and a lady, sir," I had, as I often had in those days--the  wish being father to the thought--an immediate vision of sitters.  Sitters my visitors in this case proved to be; but not in the sense I  should have preferred. There was nothing at first however to indicate  that they mightn't have come for a portrait. The gentleman, a man of  fifty, very high and very straight, with a moustache slightly grizzled  and a dark grey walking-coat admirably fitted, both of which I noted  professionally--I don't mean as a barber or yet as a tailor--would have  struck me as a celebrity if celebrities often were striking. It was a  truth of which I had for some time been conscious that a figure with a  good deal of frontage was, as one might say, almost never a public  institution. A glance at the lady helped to remind me of this  paradoxical law: she also looked too distinguished to be a  "personality." Moreover one would scarcely come across two variations  together.

 Neither of the pair immediately spoke--they only prolonged the  preliminary gaze suggesting that each wished to give the other a chance.  They were visibly shy; they stood there letting me take them in--which,  as I afterwards perceived, was the most practical thing they could have  done. In this way their embarrassment served their cause. I had seen  people painfully reluctant to mention that they desired anything so  gross as to be represented on canvas; but the scruples of my new friends  appeared almost insurmountable. Yet the gentleman might have said "I  should like a portrait of my wife," and the lady might have said "I  should like a portrait of my husband." Perhaps they weren't husband and  wife--this naturally would make the matter more delicate. Perhaps they  wished to be done together--in which case they ought to have brought a  third person to break the news.

 "We come from Mr. Rivet," the lady finally said with a dim smile that  had the effect of a moist sponge passed over a "sunk" piece of painting,  as well as of a vague allusion to vanished beauty. She was as tall and  straight, in her degree, as her companion, and with ten years less to  carry. She looked as sad as a woman could look whose face was not  charged with expression; that is her tinted oval mask showed waste as an  exposed surface shows friction. The hand of time had played over her  freely, but to an effect of elimination. She was slim and stiff, and so  well-dressed, in dark blue cloth, with lappets and pockets and buttons,  that it was clear she employed the same tailor as her husband. The  couple had an indefinable air of prosperous thrift--they evidently got a  good deal of luxury for their money. If I was to be one of their  luxuries it would behove me to consider my terms.

 "Ah Claude Rivet recommended me?" I echoed and I added that it was very  kind of him, though I could reflect that, as he only painted landscape,  this wasn't a sacrifice.

 The lady looked very hard at the gentleman, and the gentleman looked  round the room. Then staring at the floor a moment and stroking his  moustache, he rested his pleasant eyes on me with the remark: "He said  you were the right one."

 "I try to be, when people want to sit."

 "Yes, we should like to," said the lady anxiously.

 "Do you mean together?"

 My visitors exchanged a glance. "If you could do anything with ME I  suppose it would be double," the gentleman stammered.

 "Oh yes, there's naturally a higher charge for two figures than for  one."

 "We should like to make it pay," the husband confessed.

 "That's very good of you," I returned, appreciating so unwonted a  sympathy--for I supposed he meant pay the artist.

 A sense of strangeness seemed to dawn on the lady. "We mean for the  illustrations--Mr. Rivet said you might put one in."

 "Put in--an illustration?" I was equally confused.

 "Sketch her off, you know," said the gentleman, colouring.

 It was only then that I understood the service Claude Rivet had rendered  me; he had told them how I worked in black-and-white, for magazines, for  story-books, for sketches of contemporary life, and consequently had  copious employment for models. These things were true, but it was not  less true--I may confess it now; whether because the aspiration was to  lead to everything or to nothing I leave the reader to guess--that I  couldn't get the honours, to say nothing of the emoluments, of a great  painter of portraits out of my head. My "illustrations" were my  pot-boilers; I looked to a different branch of art--far and away the  most interesting it had always seemed to me--to perpetuate my fame.  There was no shame in looking to it also to make my fortune but that  fortune was by so much further from being made from the moment my  visitors wished to be "done" for nothing. I was disappointed; for in the  pictorial sense I had immediately SEEN them. I had seized their type--I  had already settled what I would do with it. Something that wouldn't  absolutely have pleased them, I afterwards reflected.

 "Ah you're--you're--a--?" I began as soon as I had mastered my surprise.  I couldn't bring out the dingy word "models": it seemed so little to fit  the case.

 "We haven't had much practice," said the lady.

 "We've got to do something, and we've thought that an artist in your  line might perhaps make something of us," her husband threw off. He  further mentioned that they didn't know many artists and that they had  gone first, on the off-chance--he painted views of course, but sometimes  put in figures; perhaps I remembered--to Mr. Rivet, whom they had met a  few years before at a place in Norfolk where he was sketching.

 "We used to sketch a little ourselves," the lady hinted.

 "It's very awkward, but we absolutely must do something," her husband  went on.

 "Of course we're not so VERY young," she admitted with a wan smile.

 With the remark that I might as well know something more about them the  husband had handed me a card extracted from a neat new  pocket-book--their appurtenances were all of the freshest--and inscribed  with the words "Major Monarch." Impressive as these words were they  didn't carry my knowledge much further; but my visitor presently added:  "I've left the army and we've had the misfortune to lose our money. In  fact our means are dreadfully small."

 "It's awfully trying--a regular strain,", said Mrs. Monarch.

 They evidently wished to be discreet--to take care not to swagger  because they were gentlefolk. I felt them willing to recognise this as  something of a drawback, at the same time that I guessed at an  underlying sense--their consolation in adversity--that they HAD their  points. They certainly had; but these advantages struck me as  preponderantly social; such for instance as would help to make a  drawing-room look well. However, a drawing-room was always, or ought to  be, a picture.

 In consequence of his wife's allusion to their age Major Monarch  observed: "Naturally it's more for the figure that we thought of going  in. We can still hold ourselves up." On the instant I saw that the  figure was indeed their strong point. His "naturally" didn't sound vain,  but it lighted up the question. "SHE has the best one," he continued,  nodding at his wife with a pleasant after-dinner absence of  circumlocution. I could only reply, as if we were in fact sitting over  our wine, that this didn't prevent his own from being very good; which  led him in turn to make answer: "We thought that if you ever have to do  people like us we might be something like it. SHE particularly--for a  lady in a book, you know."

 I was so amused by them that, to get more of it, I did my best to take  their point of view; and though it was an embarrassment to find myself  appraising physically, as if they were animals on hire or useful blacks,  a pair whom I should have expected to meet only in one of the relations  in which criticism is tacit, I looked at Mrs. Monarch judicially enough  to be able to exclaim after a moment with conviction: "Oh yes, a lady in  a book!" She was singularly like a bad illustration.

 "We'll stand up, if you like," said the Major; and he raised himself  before me with a really grand air.

 I could take his measure at a glance--he was six feet two and a perfect  gentleman. It would have paid any club in process of formation and in  want of a stamp to engage him at a salary to stand in the principal  window. What struck me at once was that in coming to me they had rather  missed their vocation; they could surely have been turned to better  account for advertising purposes. I couldn't of course see the thing in  detail, but I could see them make somebody's fortune--I don't mean their  own. There was something in them for a waistcoat-maker, an hotel-keeper  or a soap-vendor. I could imagine "We always use it" pinned on their  bosoms with the greatest effect; I had a vision of the brilliancy with  which they would launch a table d'hôte.

 Mrs. Monarch sat still, not from pride but from shyness, and presently  her husband said to her: "Get up, my dear, and show how smart you are."  She obeyed, but she had no need to get up to show it. She walked to the  end of the studio and then came back blushing, her fluttered eyes on the  partner of her appeal. I was reminded of an incident I had accidentally  had a glimpse of in Paris--being with a friend there, a dramatist about  to produce a play, when an actress came to him to ask to be entrusted  with a part. She went through her paces before him, walked up and down  as Mrs. Monarch was doing. Mrs. Monarch did it quite as well, but I  abstained from applauding. It was very odd to see such people apply for  such poor pay. She looked as if she had ten thousand a year. Her husband  had used the word that described her: she was in the London current  jargon essentially and typically "smart." Her figure was, in the same  order of ideas, conspicuously and irreproachably "good." For a woman of  her age her waist was surprisingly small; her elbow moreover had the  orthodox crook. She held her head at the conventional angle, but why did  she come to ME? She ought to have tried on jackets at a big shop. I  feared my visitors were not only destitute but "artistic"--which would  be a great complication. When she sat down again I thanked her,  observing that what a draughtsman most valued in his model was the  faculty of keeping quiet.

 "Oh SHE can keep quiet," said Major Monarch. Then he added jocosely:  "I've always kept her quiet."

 "I'm not a nasty fidget, am I?" It was going to wring tears from me, I  felt, the way she hid her head, ostrich-like, in the other broad bosom.

 The owner of this expanse addressed his answer to me. "Perhaps it isn't  out of place to mention--because we ought to be quite business-like,  oughtn't we?--that when I married her she was known as the Beautiful  Statue."

 "Oh dear!" said Mrs. Monarch ruefully.

 "Of course I should want a certain amount of expression," I rejoined.

 "Of COURSE!"--and I had never heard such unanimity.

 "And then I suppose you know that you'll get awfully tired."

 "Oh we NEVER get tired!" they eagerly cried.

 "Have you had any kind of practice?"

 They hesitated--they looked at each other. "We've been  photographed--IMMENSELY," said Mrs. Monarch.

 "She means the fellows have asked us themselves," added the Major.

 "I see--because you're so good-looking."

 "I don't know what they thought, but they were always after us."

 "We always got our photographs for nothing," smiled Mrs. Monarch.

 "We might have brought some, my dear," her husband remarked.

 "I'm not sure we have any left. We've given quantities away," she  explained to me.

 "With our autographs and that sort of thing," said the Major.

 "Are they to be got in the shops?" I inquired as a harmless pleasantry.

 "Oh yes, HERS--they used to be."

 "Not now," said Mrs. Monarch with her eyes on the floor.

 

   CHAPTER II

   I could fancy the "sort of thing" they put on the presentation copies of  their photographs, and I was sure they wrote a beautiful hand. It was  odd how quickly I was sure of everything that concerned them. If they  were now so poor as to have to cam shillings and pence they could never  have had much of a margin. Their good looks had been their capital, and  they had good-humouredly made the most of the career that this resource  marked out for them. It was in their faces, the blankness, the deep  intellectual repose of the twenty years of country-house visiting that  had given them pleasant intonations. I could see the sunny  drawing-rooms, sprinkled with periodicals she didn't read, in which Mrs.  Monarch had continuously sat; I could see the wet shrubberies in which  she had walked, equipped to admiration for either exercise. I could see  the rich covers the Major had helped to shoot and the wonderful garments  in which, late at night, he repaired to the smoking-room to talk about  them. I could imagine their leggings and waterproofs, their knowing  tweeds and rugs, their rolls of sticks and cases of tackle and neat  umbrellas; and I could evoke the exact appearance of their servants and  the compact variety of their luggage on the platforms of country  stations.

 They gave small tips, but they were liked; they didn't do anything  themselves, but they were welcome. They looked so well everywhere; they  gratified the general relish for stature, complexion and "form." They  knew it without fatuity or vulgarity, and they respected themselves in  consequence. They weren't superficial: they were thorough and kept  themselves up--it had been their line. People with such a taste for  activity had to have some line. I could feel how even in a dull house  they could have been counted on for the joy of life. At present  something had happened--it didn't matter what, their little income had  grown less, it had grown least--and they had to do something for  pocket-money. Their friends could like them, I made out, without liking  to support them. There was something about them that represented  credit--their clothes, their manners, their type; but if credit is a  large empty pocket in which an occasional chink reverberates, the chink  at least must be audible. What they wanted of me was help to make it so.  Fortunately they had no children--I soon divined that. They would also  perhaps wish our relations to be kept secret: this was why it was "for  the figure"--the reproduction of the face would betray them.

 I liked them--I felt, quite as their friends must have done--they were  so simple; and I had no objection to them if they would suit. But  somehow with all their perfections I didn't easily believe in them.  After all they were amateurs, and the ruling passion of my life was--the  detestation of the amateur. Combined with this was another  perversity--an innate preference for the represented subject over the  real one: the defect of the real one was so apt to be a lack of  representation. I liked things that appeared; then one was sure. Whether  they WERE or not was a subordinate and almost always a profitless  question. There were other considerations, the first of which was that I  already had two or three recruits in use, notably a young person with  big feet, in alpaca, from Kilburn, who for a couple of years had come to  me regularly for my illustrations and with whom I was still--perhaps  ignobly--satisfied. I frankly explained to my visitors how the case  stood, but they had taken more precautions than I supposed. They had  reasoned out their opportunity, for Claude Rivet had told them of the  projected ÉDITION DE LUXE of one of the writers of our day--the rarest  of the novelists--who, long neglected by the multitudinous vulgar, and  dearly prized by the attentive (need I mention Philip Vincent?) had had  the happy fortune of seeing, late in life, the dawn and then the full  light of a higher criticism; an estimate in which on the part of the  public there was something really of expiation. The edition preparing,  planned by a publisher of taste, was practically an act of high  reparation; the woodcuts with which it was to be enriched were the  homage of English art to one of the most independent representatives of  English letters. Major and Mrs. Monarch confessed to me they had hoped I  might be able to work THEM into my branch of the enterprise. They knew I  was to do the first of the books, Rutland Ramsay, but I had to make  clear to them that my participation in the rest of the affair--this  first book was to be a test--must depend on the satisfaction I should  give. If this should be limited my employers would drop me with scarce  common forms. It was therefore a crisis for me, and naturally I was  making special preparations, looking about for new people, should they  be necessary, and securing the best types. I admitted however that I  should like to settle down to two or three good models who would do for  everything.

 "Should we have often to--a--put on special clothes?" Mrs. Monarch  timidly demanded.

 "Dear yes--that's half the business."

 "And should we be expected to supply our own costumes?

 "Oh no; I've got a lot of things. A painter's models put on--or put  off--anything he likes."

 "And you mean--a--the same?"

 "The same?"

 Mrs. Monarch looked at her husband again.

 "Oh she was just wondering," he explained, "if the costumes are in  GENERAL use." I had to confess that they were, and I mentioned further  that some of them--I had a lot of, genuine greasy last-century  things--had served their time, a hundred years ago, on living,  world-stained men and women; on figures not perhaps so far removed, in  that vanished world, from THEIR type, the Monarchs', QUOI! of a breeched  and bewigged age. "We'll put, on anything that FITS," said the Major.

 "Oh I arrange that--they fit in the pictures."

 "I'm afraid I should do better for the modern books. I'd come as you  like," said Mrs. Monarch.

 "She has got a lot of clothes at home: they might do for contemporary  life," her husband continued.

 "Oh I can fancy scenes in which you'd be quite natural." And indeed I  could see the slipshod re-arrangements of stale properties--the stories  I tried to produce pictures for without the exasperation of reading  them--whose sandy tracts the good lady might help to people. But I had  to return to the fact that--for this sort of work--the daily mechanical  grind--I was already equipped: the people I was working with were fully  adequate.

 "We only thought we might be more like SOME characters," said Mrs.  Monarch mildly, getting up.

 Her husband also rose; he stood looking at me with a dim wistfulness  that was touching in so fine a man. "Wouldn't it be rather a pull  sometimes to have--a--to have--?" He hung fire; he wanted me to help him  by phrasing what he meant. But I couldn't--I didn't know. So he brought  it out awkwardly: "The REAL thing; a gentleman, you know, or a lady." I  was quite ready to give a general assent--I admitted that there was a  great deal in that. This encouraged Major Monarch to say, following up  his appeal with an unacted gulp: "It's awfully hard--we've tried  everything." The gulp was communicative; it proved too much for his  wife. Before I knew it Mrs. Monarch had dropped again upon a divan and  burst into tears. Her husband sat down beside her, holding one of her  hands; whereupon she quickly dried her eyes with the other, while I felt  embarrassed as she looked up at me. "There isn't a confounded job I  haven't applied for--waited for--prayed for. You can fancy we'd be  pretty bad first. Secretaryships and that sort of thing? You might as  well ask for a peerage. I'd be ANYTHING--I'm strong; a messenger or a  coalheaver. I'd put on a gold-laced cap and open carriage-doors in front  of the haberdasher's; I'd hang about a station to carry portmanteaux;  I'd be a postman. But they won't LOOK at you; there are thousands as  good as yourself already on the ground. GENTLEMEN, poor beggars, who've  drunk their wine, who've kept their hunters!"

 I was as reassuring as I knew how to be, and my visitors were presently  on their feet again while, for the experiment, we agreed on an hour. We  were discussing it when the door opened and Miss Churm came in with a  wet umbrella. Miss Churm had to take the omnibus to Maida Vale and then  walk half a mile. She looked a trifle blowsy and slightly splashed. I  scarcely ever saw her come in without thinking afresh how odd it was  that, being so little in herself, she should yet be so much in others.  She was a meagre little Miss Churm, but was such an ample heroine of  romance. She was only a freckled cockney, but she could represent  everything, from a fine lady to a shepherdess, she had the faculty as  she might have had a fine voice or long hair. She couldn't spell and she  loved beer, but she had two or three "points," and practice, and a  knack, and mother-wit, and a whimsical sensibility, and a love of the  theatre, and seven sisters,--and not an ounce of respect, especially for  the H. The first thing my visitors saw was that her umbrella was wet,  and in their spotless perfection they visibly winced at it. The rain had  come on since their arrival.

 "I'm all in a soak; there WAS a mess of people in the 'bus. I wish you  lived near a station," said Miss Churm. I requested her to get ready as  quickly as possible, and she passed into the room in which she always  changed her dress. But before going out she asked me what she was to get  into this time.

 "It's the Russian princess, don't you know?" I answered; "the one with  the 'golden eyes,' in black velvet, for the long thing in the  CHEAPSIDE."

 "Golden eyes? I SAY!" cried Miss Churm, while my companions watched her  with intensity as she withdrew. She always arranged herself, when she  was late, before I could turn round; and I kept my visitors a little on  purpose, so that they might get an idea, from seeing her, what would be  expected of themselves. I mentioned that she was quite my notion of an  excellent model--she was really very clever.

 "Do you think she looks like a Russian princess?" Major Monarch asked  with lurking alarm.

 "When I make her, yes."

 "Oh if you have to MAKE her--!" he reasoned, not without point.

 "That's the most you can ask. There are so many who are not makeable."

 "Well now, HERE'S a lady"--and with a persuasive smile he passed his arm  into his wife's--"who's already made!"

 "Oh I'm not a Russian princess," Mrs. Monarch protested a little coldly.  I could see she had known some and didn't like them. There at once was a  complication of a kind I never had to fear with Miss Churm.

 This young lady came back in black velvet--the gown was rather rusty and  very low on her lean shoulders--and with a Japanese fan in her red  hands. I reminded her that in the scene I was doing she had to look over  some one's head. "I forget whose it is but it doesn't matter. Just look  over a head."

 "I'd rather look over a stove," said Miss Churm and she took her station  near the fire. She fell into Position, settled herself into a tall  attitude, gave a certain backward inclination to her head and a certain  forward droop to her fan, and looked, at least to my prejudiced sense,  distinguished and charming, foreign and dangerous. We left her looking  so while I went downstairs with Major and Mrs. Monarch.

 "I believe I could come about as near it as that," said Mrs. Monarch.

 "Oh you think she's shabby, but you must allow for the alchemy of art."

 However, they went off with an evident increase of comfort founded on  their demonstrable advantage in being the real thing. I could fancy them  shuddering over Miss Churm. She was very droll about them when I went  back, for I told her what they wanted.

 "Well, if SHE can sit I'll tyke to bookkeeping," said my model.

 "She's very ladylike," I replied as an innocent form of aggravation.

 "So much the worse for YOU. That means she can't turn round."

 "She'll do for the fashionable novels."

 "Oh yes, she'll DO for them!" my model humorously declared. "Ain't they  bad enough without her?" I had often sociably denounced them to Miss  Churm.

 

   CHAPTER III

   It was for the elucidation of a mystery in one of these works that I  first tried Mrs. Monarch. Her husband came with her, to be useful if  necessary--it was sufficiently clear that as a general thing he would  prefer to come with her. At first I wondered if this were for  "propriety's" sake--if he were going to be jealous and meddling. The  idea was too tiresome, and if it had been confirmed it would speedily  have brought our acquaintance to a close. But I soon saw there was  nothing in it and that if he accompanied Mrs. Monarch it was--in  addition to the chance of being wanted--simply because he had nothing  else to do. When they were separate his occupation was gone, and they  never HAD been separate. I judged rightly that in their awkward  situation their close union was their main comfort and that this union  had no weak spot. It was a real marriage, an encouragement to the  hesitating, a nut for pessimists to crack. Their address was humble--I  remember afterwards thinking it had been the only thing about them that  was really professional--and I could fancy the lamentable lodgings in  which the Major would have been left alone. He could sit there more or  less grimly with his wife--he couldn't sit there anyhow without her.

 He had too much tact to try and make himself agreeable when he couldn't  be useful; so when I was too absorbed in my work to talk he simply sat  and waited. But I liked to hear him talk--it made my work, when not  interrupting it, less mechanical, less special. To listen to him was to  combine the excitement of going out with the economy of staying at home.  There was only one hindrance--that I seemed not to know any of the  people this brilliant couple had known. I think he wondered extremely,  during the term of our intercourse, whom the deuce I DID know. He hadn't  a stray sixpence of an idea to fumble for, so we didn't spin it very  fine; we confined ourselves to questions of leather and even of  liquor-saddlers and breeches-makers and how to get excellent claret  cheap--and matters like "good trains" and the habits of small game. His  lore on these last subjects was astonishing--he managed to interweave  the station-master with the ornithologist. When he couldn't talk about  greater things he could talk cheerfully about smaller, and since I  couldn't accompany him into reminiscences of the fashionable world he  could lower the conversation without a visible effort to my level.

 So earnest a desire to please was touching in a man who could so easily  have knocked one down. He looked after the fire and had an opinion on  the draught of the stove without my asking him, and I could see that he  thought many of my arrangements not half knowing. I remember telling him  that if I were only rich I'd offer him a salary to come and teach me how  to live. Sometimes he gave a random sigh of which the essence might have  been: "Give me even such a bare old-barrack as this, and I'd do  something with it!" When I wanted to use him he came alone; which was an  illustration of the superior courage of women. His wife could bear her  solitary second floor, and she was in general more discreet; showing by  various small reserves that she was alive to the propriety of keeping  our relations markedly professional--not letting them slide into  sociability. She wished it to remain clear that she and the Major were  employed, not cultivated, and if she approved of me as a superior, who  could be kept in his place, she never thought me quite good enough for  an equal.

 She sat with great intensity, giving the whole of her mind to it, and  was capable of remaining for an hour almost as motionless as before a  photographer's lens. I could see she had been photographed often, but  somehow the very habit that made her good for that purpose unfitted her  for mine. At first I was extremely pleased with her ladylike air, and it  was a satisfaction, on coming to follow her lines, to see how good they  were and how far they could lead the pencil. But after a little  skirmishing I began to find her too insurmountably stiff; do what I  would with it my drawing looked like a photograph or a copy of a  photograph. Her figure had no variety of expression--she herself had no  sense of variety. You may say that this was my business and was only a  question of placing her. Yet I placed her in every conceivable position  and she managed to obliterate their differences. She was always a lady  certainly, and into the bargain was always the same lady. She was the  real thing, but always the same thing. There were moments when I rather  writhed under the serenity of her confidence that she WAS the real  thing. All her dealings with me and all her husband's were an  implication that this was lucky for ME. Meanwhile I found myself trying  to invent types that approached her own, instead of making her own  transform itself--in the clever way that was not impossible for instance  to poor Miss Churm. Arrange as I would and take the precautions I would,  she always came out, in my pictures, too tall--landing me in the dilemma  of having represented a fascinating woman as seven feet high, which (out  of respect perhaps to my own very much scantier inches) was far from my  idea of such a personage.

 The case was worse with the Major--nothing I could do would keep HIM  down, so that he became useful only for the representation of brawny  giants. I adored variety and range, I cherished human accidents, the  illustrative note; I wanted to characterise closely, and the thing in  the world I most hated was the danger of being ridden by a type. I had  quarrelled with some of my friends about it; I had parted company with  them for maintaining that one HAD to be, and that if the type was  beautiful--witness Raphael and Leonardo--the servitude was only a gain.  I was neither Leonardo nor Raphael--I might only be a presumptuous young  modern searcher; but I held that everything was to be sacrificed sooner  than character. When they claimed that the obsessional form could easily  BE character I retorted, perhaps superficially, "Whose?" It couldn't be  everybody's--it might end in being nobody's.

 After I had drawn Mrs. Monarch a dozen times I felt surer even than  before that the value of such a model as Miss Churm resided precisely in  the fact that she had no positive stamp, combined of course with the  other fact that what she did have was a curious and inexplicable talent  for imitation. Her usual appearance was like a curtain which--she could  draw up at request for a capital performance. This performance was  simply suggestive; but it was a word to the wise--it was vivid and  pretty. Sometimes even I thought it, though she was plain herself, too  insipidly pretty; I made it a reproach to her that the figures drawn  from her were monotonously (BÊTEMENT, as we used to say) graceful.  Nothing made her more angry: it was so much her pride to feel she could  sit for characters that had nothing in common with each other. She would  accuse me at such moments of taking away her "reputation."

 It suffered a certain shrinkage, this queer quantity, from the repeated  visits of my new friends. Miss Churm was greatly in demand, never in  want of employment, so I had no scruple in putting her off occasionally,  to try them more at my ease. It was certainly amusing at first to do the  real thing--it was amusing to do Major Monarch's trousers. They WERE the  real thing, even if he did come out colossal. It was amusing to do his  wife's back hair--it was so mathematically neat--and the particular  "smart" tension of her tight stays. She lent herself especially to  positions in which the face was somewhat averted or blurred, she  abounded in ladylike back views and PROFILS PERDUS. When she stood erect  she took naturally one of the attitudes in which court-painters  represent queens and princesses; so that I found myself wondering  whether, to draw out this accomplishment, I couldn't get the editor of  the CHEAPSIDE to publish a really royal romance, "A Tale of Buckingham  Palace." Sometimes however the real thing and the make-believe came into  contact; by which I mean that Miss Churm, keeping an appointment or  coming to make one on days when I had much work in hand, encountered her  invidious rivals. The encounter was not on their part, for they noticed  her no more than if she had been the housemaid; not from intentional  loftiness, but simply because as yet, professionally, they didn't know  how to fraternise, as I could imagine they would have liked--or at least  that the Major would. They couldn't talk about the omnibus--they always  walked; and they didn't know what else to try--she wasn't interested in  good trains or cheap claret. Besides, they must have felt--in the  air--that she was amused at them, secretly derisive of their ever  knowing how. She wasn't a person to conceal the limits of her faith if  she had had a chance to show them. On the other hand Mrs. Monarch didn't  think her tidy; for why else did she take pains to say to me--it was  going out of the way, for Mrs. Monarch--that she didn't like dirty  women?

 One day when my young lady happened to be present with my other  sitters--she even dropped in, when it was convenient, for a chat--I  asked her to be so good as to lend a hand in getting tea, a service with  which she was familiar and which was one of a class that, living as I  did in a small way, with slender domestic resources, I often appealed to  my models to render. They liked to lay hands on my property, to break  the sitting, and sometimes the china--it made them feel Bohemian. The  next time I saw Miss Churm after this incident she surprised me greatly  by making a scene about it--she accused me of having wished to humiliate  her. She hadn't resented the outrage at the time, but had seemed  obliging and amused, enjoying the comedy of asking Mrs. Monarch, who sat  vague and silent, whether she would have cream and sugar, and putting an  exaggerated simper into the question. She had tried intonations--as if  she too wished to pass for the real thing--till I was afraid my other  visitors would take offence.

 Oh they were determined not to do this, and their touching patience was  the measure of their great need. They would sit by the hour,  uncomplaining, till I was ready to use them; they would come back on the  chance of being wanted and would walk away cheerfully if it failed. I  used to go to the door with them to see in what magnificent order they  retreated. I tried to find other employment for them--I introduced them  to several artists. But they didn't "take," for reasons I could  appreciate, and I became rather anxiously aware that after such  disappointments they fell back upon me with a heavier weight. They did  me the honour to think me most their form. They weren't romantic enough  for the painters, and in those days there were few serious workers in  black-and-white.

 Besides, they had an eye to the great job I had mentioned to them--they  had secretly set their hearts on supplying the right essence for my  pictorial vindication of our fine novelist. They knew that for this  undertaking I should want no costume--effects, none of the frippery of  past ages--that it was a case in which everything would be contemporary  and satirical and presumably genteel. If I could work them into it their  future would be assured, for the labour would of course be long and the  occupation steady.

 One day Mrs. Monarch came without her husband--she explained his absence  by his having had to go to the City. While she sat there in her usual  relaxed majesty there came at the door a knock which I immediately  recognised as the subdued appeal of a model out of work. It was followed  by the entrance of a young man whom I at once saw to be a foreigner and  who proved in fact an Italian acquainted with no English word but my  name, which he uttered in a way that made it seem to include all others.  I hadn't then visited his country, nor was I proficient in his tongue;  but as he was not so meanly constituted--what Italian is?--as to depend  only on that member for expression he conveyed to me, in familiar but  graceful mimicry, that he was in search of exactly the employment in  which the lady before me was engaged. I was not struck with him at  first, and while I continued to draw I dropped few signs of interest or  encouragement. He stood his ground however--not importunately, but with  a dumb dog-like fidelity in his eyes that amounted to innocent  impudence, the manner of a devoted servant--he might have been in the  house for years--unjustly suspected. Suddenly it struck me that this  very attitude and expression made a picture; whereupon I told him to sit  down and wait till I should be free. There was another picture in the  way he obeyed me, and I observed as I worked that there were others  still in the way he looked wonderingly, with his head thrown back, about  the high studio. He might have been crossing himself in Saint Peter's.  Before I finished I said to myself "The fellow's a bankrupt  orange-monger, but a treasure."

 When Mrs. Monarch withdrew he passed across the room like a flash to  open the door for her, standing there with the rapt pure gaze of the  young Dante spellbound by the young Beatrice. As I never insisted, in  such situations, on the blankness of the British domestic, I reflected  that he had the making of a servant--and I needed one, but couldn't pay  him to be only that--as well as of a model; in short I resolved to adopt  my bright adventurer if he would agree to officiate in the double  capacity. He jumped at my offer, and in the event my rashness--for I had  really known nothing about him--wasn't brought home to me. He proved a  sympathetic though a desultory ministrant, and had in a wonderful degree  the SENTIMENT DE LA POSE. It was uncultivated, instinctive, a part of  the happy instinct that had guided him to my door and helped him to  spell out my name on the card nailed to it. He had had no other  introduction to me than a guess, from the shape of my high north window,  seen outside, that my place was a studio and that as a studio it would  contain an artist. He had wandered to England in search of fortune, like  other itinerants, and had embarked, with a partner and a small green  hand-cart, on the sale of penny ices. The ices had melted away and the  partner had dissolved in their train. My young man wore tight yellow  trousers with reddish stripes and his name was Oronte. He was sallow but  fair, and when I put him into some old clothes of my own he looked like  an Englishman. He was as good as Miss Churm, who could look, when  requested, like an Italian.

 

   CHAPTER IV

   I thought Mrs. Monarch's face slightly convulsed when, on her coming  back with her husband, she found Oronte installed. It was strange to  have to recognise in a scrap of a lazzarone a competitor to her  magnificent Major. It was she who scented danger first, for the Major  was anecdotically unconscious. But Oronte gave us tea, with a hundred  eager confusions--he had never been concerned in so queer a process--and  I think she thought better of me for having at last an "establishment."  They saw a couple of drawings that I had made of the establishment, and  Mrs. Monarch hinted that it never would have struck her he had sat for  them. "Now the drawings you make from US, they look exactly like us,"  she reminded me, smiling in triumph; and I recognised that this was  indeed just their defect. When I drew the Monarchs I couldn't anyhow get  away from them--get into the character I wanted to represent; and I  hadn't the least desire my model should be discoverable in my picture.  Miss Churm never was, and Mrs. Monarch thought I hid her, very properly,  because she was vulgar; whereas if she was lost it was only as the dead  who go to heaven are lost--in the gain of an angel the more.

 By this time I had got a certain start with "Rutland Ramsay," the first  novel in the great projected series; that is I had produced a dozen  drawings, several with the help of the Major and his wife, and I had  sent them in for approval. My understanding with the publishers as I  have already hinted, had been that I was to be left to do my work, in  this particular case, as I liked, with the whole book committed to me;  but my connexion with the rest of the series was only contingent. There  were moments when, frankly, it WAS a comfort to have the real thing  under one's hand for there were characters in "Rutland Ramsay" that were  very much like it. There were people presumably as erect as the Major  and women of as good a fashion as Mrs. Monarch. There was a great deal  of country-house life-treated, it is true, in a fine fanciful ironical  generalised way--and there was a considerable implication of  knickerbockers and kilts. There were certain things I had to settle at  the outset; such things for instance as the exact appearance of the hero  and the particular bloom and figure of the heroine. The author of course  gave me a lead, but there was a margin for interpretation. I took the  Monarchs into my confidence, I told them frankly what I was about, I  mentioned my embarrassments and alternatives. "Oh take HIM!" Mrs.  Monarch murmured sweetly, looking at her husband; and "What could you  want better than my wife?" the Major inquired with the comfortable  candour that now prevailed between us.

 I wasn't obliged to answer these remarks--I was only obliged to place my  sitters. I wasn't easy in mind, and I postponed a little timidly perhaps  the solving of my question. The book was a large canvas, the other  figures were numerous, and I worked off at first some of the episodes in  which the hero and the heroine were not concerned. When once I had set  THEM up I should have to stick to them--I couldn't make my young man  seven feet high in one place and five feet nine in another. I inclined  on the whole to the latter measurement, though the Major more than once  reminded me that he looked about as young as any one. It was indeed  quite possible to arrange him, for the figure, so that it would have  been difficult to detect his age. After the spontaneous Oronte had been  with me a month, and after I had given him to understand several times  over that his native exuberance would presently constitute an  insurmountable barrier to our further intercourse, I waked to a sense of  his heroic capacity. He was only five feet seven, but the remaining  inches were latent. I tried him almost secretly at first, for I was  really rather afraid of the judgement my other models would pass on such  a choice. If they regarded Miss Churm as little better than a snare what  would they think of the representation by a person so little the real  thing as an Italian street-vendor of a protagonist formed by a public  school?

 If I went a little in fear of them it wasn't because they bullied me,  because they had got an oppressive foothold, but because in their really  pathetic decorum and mysteriously permanent newness they counted on me  so intensely. I was therefore very glad when Jack Hawley came home: he  was always of such good counsel. He painted badly himself, but there was  no one like him for putting his finger on the place. He had been absent  from England for a year; he had been somewhere--I don't remember  where--to get a fresh eye. I was in a good deal of dread of any such  organ, but we were old friends; he had been away for months and a sense  of emptiness was creeping into my life. I hadn't dodged a missile for a  year.

 He came back with a fresh eye, but with the same old black velvet  blouse, and the first evening he spent in my studio we smoked cigarettes  till the small hours. He had done no work himself, he had only got the  eye; so the field was clear for the production of my little things. He  wanted to see what I had produced for the CHEAPSIDE, but he was  disappointed in the exhibition. That at least seemed the meaning of two  or three comprehensive groans which, as he lounged on my big divan, his  leg folded under him, looking at my latest drawings, issued from his  lips with the smoke of the cigarette.

 "What's the matter with you?" I asked.

 "What's the matter with you?"

 "Nothing save that I'm mystified."

 "You are indeed. You're quite off the hinge. What's the meaning of this  new fad?" And he tossed me, with visible irreverence, a drawing in which  I happened to have depicted both my elegant models. I asked if he didn't  think it good, and he replied that it struck him as execrable, given the  sort of thing I had always represented myself to him as wishing to  arrive at; but I let that pass--I was so anxious to see exactly what he  meant. The two figures in the picture looked colossal, but I supposed  this was not what he meant, inasmuch as, for aught he knew to the  contrary, I might have been trying for some such effect. I maintained  that I was working exactly in the same way as when he last had done me  the honour to tell me I might do something some day. "Well, there's a  screw loose somewhere," he answered; "wait a bit and I'll discover it."  I depended upon him to do so: where else was the fresh eye? But he  produced at last nothing more luminous than "I don't know--I don't like  your types." This was lame for a critic who had never consented to  discuss with me anything but the question of execution, the direction of  strokes and the mystery of values.

 "In the drawings you've been looking at I think my types are very  handsome."

 "Oh they won't do!"

 "I've been working with new models."

 "I see you have. THEY won't do."

 "Are you very sure of that?"

 "Absolutely--they're stupid."

 "You mean I am--for I ought to get round that."

 "You can't--with such people. Who are they?"

 I told him, so far as was necessary, and he concluded heartlessly: "CE  SONT DES GENS QU'IL FAUT METTRE A LA PORTE."

 "You've never seen them; they're awfully good"--I flew to their defence.

 "Not seen them? Why all this recent work of yours drops to pieces with  them. It's all I want to see of them."

 "No one else has said anything against it--the CHEAPSIDE people are  pleased."

 "Every one else is an ass, and the CHEAPSIDE people the biggest asses of  all. Come, don't pretend at this time of day to have pretty illusions  about the public, especially about publishers and editors. It's not for  SUCH animals you work--it's for those who know, COLORO CHE SANNO; so  keep straight for me if you can't keep straight for yourself. There was  a certain sort of thing you used to try for--and a very good thing it  was. But this twaddle isn't in it." When I talked with Hawley later  about "Rutland Ramsay" and its possible successors he declared that I  must get back into my boat again or I should go to the bottom. His voice  in short was the voice of warning.

 I noted the warning, but I didn't turn my friends out of doors. They  bored me a good deal; but the very fact that they bored me admonished me  not to sacrifice them--if there was anything to be done with  them--simply to irritation. As I look back at this phase they seem to me  to have pervaded my life not a little. I have a vision of them as most  of the time in my studio, seated against the wall on an old velvet bench  to be out of the way, and resembling the while a pair of patient  courtiers in a royal antechamber. I'm convinced that during the coldest  weeks of the winter they held their ground because it saved them fire.  Their newness was losing its gloss, and it was impossible not to feel  them objects of charity. Whenever Miss Churm arrived they went away, and  after I was fairly launched in "Rutland Ramsay" Miss Churm arrived  pretty often. They managed to express to me tacitly that they supposed I  wanted her for the low life of the book, and I let them suppose it,  since they had attempted to study the work--it was lying about the  studio--without discovering that it dealt only with the highest circles.  They had dipped into the most brilliant of our novelists without  deciphering many passages. I still took an hour from them, now and  again, in spite of Jack Hawley's warning: it would be time enough to  dismiss them, if dismissal should be necessary, when the rigour of the  season was over. Hawley had made their acquaintance--he had met them at  my fireside--and thought them a ridiculous pair. Learning that he was a  painter they tried to approach him, to show him too that they were the  real thing; but he looked at them across the big room, as if they were  miles away: they were a compendium of everything he most objected to in  the social system of his country. Such people as that, all convention  and patent-leather, with ejaculations that stopped conversation, had no  business in a studio. A studio was a place to learn to see, and how  could you see through a pair of feather-beds?

 The main inconvenience I suffered at their hands was that at first I was  shy of letting it break upon them that my artful little servant had  begun to sit to me for "Rutland Ramsay." They knew I had been odd  enough--they were prepared by this time to allow oddity to artists--to  pick a foreign vagabond out of the streets when I might have had a  person with whiskers and credentials; but it was some time before they  learned how high I rated his accomplishments. They found him in an  attitude more than once, but they never doubted I was doing him as an  organ-grinder. There were several things they never guessed, and one of  them was that for a striking scene in the novel, in which a footman  briefly figured, it occurred to me to make use of Major Monarch as the  menial. I kept putting this off, I didn't like to ask him to don the  livery--besides the difficulty of finding a livery to fit him. At last,  one day late in the winter, when I was at work on the despised Oronte,  who caught one's idea on the wing, and was in the glow of feeling myself  go very straight, they came in, the Major and his wife, with their  society laugh about nothing (there was less and less to laugh at); came  in like country-callers--they always reminded me of that--who have  walked across the park after church and are presently persuaded to stay  to luncheon. Luncheon was over, but they could stay to tea--I knew they  wanted it. The fit was on me, however, and I couldn't let my ardour cool  and my work wait, with the fading daylight, while my model prepared it.  So I asked Mrs. Monarch if she would mind laying it out--a request which  for an instant brought all the blood to her face. Her eyes were on her  husband's for a second, and some mute telegraphy passed between them.  Their folly was over the next instant; his cheerful shrewdness put an  end to it. So far from pitying their wounded pride, I must add, I was  moved to give it as complete a lesson as I could. They bustled about  together and got out the cups and saucers and made the kettle boil. I  know they felt as if they were waiting on my servant, and when the tea  was prepared I said: "He'll have a cup, please--he's tired." Mrs.  Monarch brought him one where he stood, and he took it from her as if he  had been a gentleman at a party squeezing a crush-hat with an elbow.

 Then it came over me that she had made a great effort for me--made it  with a kind of nobleness--and that I owed her a compensation. Each time  I saw her after this I wondered what the compensation could be. I  couldn't go on doing the wrong thing to oblige them. Oh it WAS the wrong  thing, the stamp of the work for which they sat--Hawley was not the only  person to say it now. I sent in a large number of the drawings I had  made for "Rutland Ramsay," and I received a warning that was more to the  point than Hawley's. The artistic adviser of the house for which I was  working was of opinion that many of my illustrations were not what had  been looked for. Most of these illustrations were the subjects in which  the Monarchs had figured. Without going into the question of what HAD  been looked for, I had to face the fact that at this rate I shouldn't  get the other books to do. I hurled myself in despair on Miss Churm--I  put her through all her paces. I not only adopted Oronte publicly as my  hero, but one morning when the Major looked in to see if I didn't  require him to finish a CHEAPSIDE figure for which he had begun to sit  the week before, I told him I had changed my mind--I'd do the drawing  from my man. At this my visitor turned pale and stood looking at me. "Is  HE your idea of an English gentleman?" he asked.

 I was disappointed, I was nervous, I wanted to get on with my work; so.  I replied with irritation: "Oh my dear Major--I can't be ruined for  YOU!"

 It was a horrid speech, but he stood another moment--after which,  without a word, he quitted the studio. I drew a long breath, for I said  to myself that I shouldn't see him again. I hadn't told him definitely  that I was in danger of having my work rejected, but I was vexed at his  not having felt the catastrophe in the air, read with me the moral of  our fruitless collaboration, the lesson that in the deceptive atmosphere  of art even the highest respectability may fail of being plastic.

 I didn't owe my friends money, but I did see them again. They reappeared  together three days later, and, given all the other facts, there was  something tragic in that one. It was a clear proof they could find  nothing else in life to do. They had threshed the matter out in a dismal  conference--they had digested the bad news that they were not in for the  series. If they weren't useful to me even for the CHEAPSIDE their  function seemed difficult to determine, and I could only judge at first  that they had come, forgivingly, decorously, to take a last leave. This  made me rejoice in secret that I had little leisure for a scene; for I  had placed both my other models in position together and I was pegging  away at a drawing from which I hoped to derive glory. It had been  suggested by the passage in which Rutland Ramsay, drawing up a chair to  Artemisia's piano-stool, says extraordinary things to her while she  ostensibly fingers out a difficult piece of music. I had done Miss Churm  at the piano before--it was an attitude in which she knew how to take on  an absolutely poetic grace. I wished the two figures to "compose"  together with intensity, and my little Italian had entered perfectly  into my conception. The pair were vividly before me, the piano had been  pulled out; it was a charming show of blended youth and murmured love,  which I had only to catch and keep. My visitors stood and looked at it,  and I was friendly to them over my shoulder.

 They made no response, but I was used to silent company and went on with  my work, only a little disconcerted--even though exhilarated by the  sense that this was at least the ideal thing--at not having got rid of  them after all. Presently I heard Mrs. Monarch's sweet voice beside or  rather above me: "I wish her hair were a little better done." I looked  up and she was staring with a strange fixedness at Miss Churm, whose  back was turned to her. "Do you mind my just touching it?" she went  on--a question which made me spring up for an instant as with the  instinctive fear that she might do the young lady a harm. But she  quieted me with a glance I shall never forget--I confess I should like  to have been able to paint that--and went for a moment to my model. She  spoke to her softly, laying a hand on her shoulder and bending over her;  and as the girl, understanding, gratefully assented, she disposed her  rough curls, with a few quick passes, in such a way as to make Miss  Churm's head twice as charming. It was one of the most heroic personal  services I've ever seen rendered. Then Mrs. Monarch turned away with a  low sigh and, looking about her as if for something to do, stooped to  the floor with a noble humility and picked up a dirty rag that had  dropped out of my paint-box.

 The Major meanwhile had also been looking for something to do, and,  wandering to the other end of the studio, saw before him my  breakfast-things neglected, unremoved. "I say, can't I be useful HERE?"  he called out to me with an irrepressible quaver. I assented with a  laugh that I fear was awkward, and for the next ten minutes, while I  worked, I heard the light clatter of china and the tinkle of spoons and  glass. Mrs. Monarch assisted her husband--they washed up my crockery,  they put it away. They wandered off into my little scullery, and I  afterwards found that they had cleaned my knives and that my slender  stock of plate had an unprecedented surface. When it came over me, the  latent eloquence of what they were doing, I confess that my drawing was  blurred for a moment--the picture swam. They had accepted their failure,  but they couldn't accept their fate. They had bowed their heads in  bewilderment to the perverse and cruel law in virtue of which the real  thing could be so much less precious than the unreal; but they didn't  want to starve. If my servants were my models, then my models might be  my servants. They would reverse the parts--the others would sit for the  ladies and gentlemen and THEY would do the work. They would still be in  the studio--it was an intense dumb appeal to me not to turn them out.  "Take us on," they wanted to say--"we'll do ANYTHING."

 My pencil dropped from my hand; my sitting was spoiled and I got rid of  my sitters, who were also evidently rather mystified and awestruck.  Then, alone with the Major and his wife I had a most uncomfortable  moment. He put their prayer into a single sentence: "I say, you  know--just let US do for you, can't you?" I couldn't--it was dreadful to  see them emptying my slops; but I pretended I could, to oblige them, for  about a week. Then I gave them a sum of money to go away, and I never  saw them again. I obtained the remaining books, but my friend Hawley  repeats that Major and Mrs. Monarch did me a permanent harm, got me into  false ways. If it be true I'm content to have paid the price--for the  memory.