ஜொஸ் அன்றாயின் சிறுகதை - பிறழ்வு

 

ஜொஸ் அன்றாயின் சிறுகதை - பிறழ்வு

நான் என்னிடமிருந்து தொலைவிலிருக்கிறேன். சுற்றியுள்ள உலகம் அதைவிட மிகத் தொலைவிலுள்ளது. சக மனிதர்கள் என்னைப் பார்த்து முறுவலிப்பது கோடிக்கணக்கான மைல்களுக்கு அப்பால் இருந்து நட்சத்திரங்கள் மின்னுவது போலத் தோன்றுகிறது. ஒருநாள் நான் பக்கத்து மேஜையில் இருக்கும் சக ஊழியரைப் பார்த்து 'எப்படி உங்களால் மிகத் தொலைவிருந்து அழகாகச் சிரிக்க முடிகிறது?' என்றேன். அவர் தானும் அதே கேள்வியை என்னிடம் கேட்க எண்ணியதாகப் பதிலளித்தார். 'சுயத்திலிருந்து விலகியிருக்கும் ஒருவரால் எப்படி ஒழுங்காக அலுவல்களைச் செய்ய முடியும்?' எனக் கேள்வி எழலாம். ஆனால் ஒரு கணினியின் நேர்த்தியுடன் என்னால் வேலையைச் செய்ய முடியும்.

என்னுடைய மேலாளர் குறிப்பிட்ட கோப்பை கேட்டாரென்றால் சற்றும் யோசிக்காமலேயே ஒரு கண நேரத்தில் அதை அவருக்கு எடுத்துக்கொடுக்க முடியும். நான் தட்டச்சுச் செய்யும் வர்த்தகக் கடிதங்கள், அறிக்கைகளிலும் எந்தத் தவறையும் கண்டுபிடிக்க இயலாது. ஆனால் அதிலுள்ள வார்த்தைகள் கணினியைப் போலவே எனக்கும் அர்த்தமற்றவைகளாகத் தோன்றுகின்றன. உண்மையில் நானும் என்னுடைய கணினியும் ஒரே மாதிரிதான் வேலை செய்கிறோம். இதனால் எங்கள் என் கணினியின் இருவரின் வாழ்வும் பின்னிப்பிணைந்து விட்டன. விசைப்பலகையிலுள்ள பொத்தான்கள் என் விரல் கணுக்களின் நீட்சியாகவே இருக்கின்றன. நாங்கள் இருவரும் நெருக்கமாக இருப்பதால் என்னுடைய மூளையும் கணினியின் ஒரு அங்கமாக மாறிவிட்டது. என் மனதில் ஏற்படும் பிம்பங்களை என் கணினி தன்னுடைய திரையில் காட்டுகிறான் நான் என் மனதில் நினைப்பவற்றை என் கணினி உள்வாங்குவது போல் என்னுடைய நண்பர்கள் யாரும் உள்வாங்கியதாக எனக்கு நினைவில்லை. எனக்கும் என் என்னால் எந்தத் கணினிக்கும் இருக்கும் அந்நியோன்யம் காரணமாக தவறுகளும் செய்யாமலேயே வேலை செய்ய முடிகிறது அப்படியே ஏதாவது பிழை இருந்தாலும் ஒரு நல்ல நண்பனை போல என் கணினி அதைச் சுட்டிக்காட்டுவதோடு அதை திருத்துவதற்கான வழிமுறைகளையும் கொடுக்கிறான். நான் என்னுடைய கணினியை மிகவும் நேசிக்கும் காரணமும் இதுதான்.

மிகவும் நேர்த்தியாக வேலை நான் மிகவும்

செய்வதால் என்னுடைய மேலாளருக்கு என்மேல் மிகுந்த மதிப்பு உண்டு. ஆனால் என்ன இருந்தாலும் என்னுடைய செயல்பாடுகளில் ஏதோ ஒரு குறைபாடு இருப்பதாக அவர் கருதினார். ஒருநாள் அவர் என்னை அழைத்து 'உங்களிடம் உள்ள பிரச்சினை என்னவென்று கண்டுபிடித்துவிட்டேன். நீங்கள் கணினியைப் போல வேலைகளை எந்த உணர்ச்சியுமில்லாமல் செய்கிறீர்கள். மனிதர்கள் என்றால் உணர்ச்சிகள் வேண்டும. நம்முடைய நிறுவனம் முன்னேற வேண்டுமானால் நாம் எல்லோரும் ஒரே குடும்பத்தின் அங்கத்தினரைப் போல் பழக வேண்டும். அதற்கு உணர்ச்சிகள் முக்கியம்' என்றார். எனக்குச் சிரிப்பாக வந்தது நான் அவருக்கு "உணர்ச்சிகளின் சிகரம்" என பட்டப்பெயர் வைத்துவிட்டேன். சக ஊழியர்களும் அந்தப் பெயரை ஆமோதித்தார்கள்.

எங்களுக்குள்

மேலாளரை

நானும் சக ஊழியர்களும் பட்டப்பெயரிட்டு குறிப்பிடுவது அவருக்குத் தெரிந்திருக்க வேண்டும். எங்களில் சிலரின் பதவி உயர்வுக்கு ஏற்பாடு செய்திருந்தார் அவர் எங்களைப் போலவே வேலை செய்த கணினிகளுக்குப் பதவி உயர்வு இல்லை. து எங்களையும் எங்களின் கணினிகளையும் பிரிக்கச் செய்யப்படும் சதி என எனக்குப்பட்டது. பதவி உயர்வு பெற்ற மற்ற சக ஊழியர்களின் முகங்கள் சோகத்துடன் இருப்பதைப் பார்த்தபோது அவர்களும் அவ்வாறுதான் எண்ணியிருக்க வேண்டும் எனத் தோன்றியது ஆனால் நான் அவர்களைப் போல அமைதியாக இருக்கத் தயாராக இல்லை. என்னுடையப் பணிவிலகல் கடிதத்தை உடனே மேலாளரிடம் கொண்டு கொடுத்துவிட்டேன் அவர் அதிர்ந்து போனார். 'உங்களுடைய ஆத்திரம் எனக்குப் புரிகிறது. உங்களுடைய திறமைக்கு இந்த உயர்வு போதாது என்பது எனக்கு தெரியும். நான் மேலதிகாரிகளிடம் சிபாரிசு செய்து இதைவிட நல்லநிலைக்கு ஏற்பாடு செய்கிறேன்' என்றார். எனக்கு ஆத்திரமும் அழுகையுமாக வந்தது. கோபத்தில் கட்டிடமே அதிரும்படி கத்திவிட்டேன். ஒரு வழியாக மேலாளர்

எனக்கு என்னுடையப் பழைய வேலையையே கொடுத்துவிட்டார். சுயநலவாதியல்ல. மற்றவர்களுடைய நலத்தில் அக்கறை கொண்டவன். எனவே என்னுடைய மற்ற சக ஊழியர்கள் தங்களுடைய நல்ல நண்பனாக இருக்கும் கணினியை இழந்து என்ன பாடுபடுவார்கள் என்பதை என்னால் ஊகிக்க முடிந்தது. இதை மனதில் கொண்டு

கொண்டு என்னுடைய

என்னுடைய சக ஊழியர்களுக்கும் அவரவர்களின் பழைய வேலையையே திருப்பிக் கொடுக்குமாறு எங்களுடைய மேலாளரைக் கேட்டுக்கொண்டேன் அவர் அவர்களுடன் கலந்தாலோசித்து ஒரு முடிவுக்கு வருவதாகக் கூறினார் எனக்கும் அது சரியாகப் பட்டது.

மேலாளர் அறையை விட்டு வந்ததும் என்னுடைய சக ஊழியர்கள் என்னைப் பார்த்துப் புன்னகைத்தார்கள். நான் அவர்களுக்காகவும் பரிந்து பேசியதை அவர்கள் எல்லோரும் வெளியிருந்து கேட்டிருக்க வேண்டும். எனக்கு என் செயலைக் குறித்துப் பெருமிதமாக இருந்தது. சந்தோசத்துடன் என்னுடைய நண்பனான என்னுடைய கணினியை தொட்டுப் பார்த்துக் கொண்டேன்.

அன்று எங்கள் நிறுவனத்தை நிறுவியவரின் நினைவு தினம் என்பதால் அரைநாள்தான் வேலை. அதனால் மதியமானதும் வீட்டிற்குப் புறப்பட தயாரானேன். ஒரு சில பதவி உயர்வு பெற்ற ஊழியர்கள் மட்டும் மேலாளரைச் சந்திக்கும் பொருட்டு அலுவலகத்திலேயே அமர்ந்திருந்தார்கள். அவர்கள் என்னைப் போலத் தங்களுக்கும் தங்கள் பழைய வேலையைத் தருமாறு மேலாளரை கேட்கப்போகிறார்கள் என்று எண்ணிக்கொண்டேன். அவர்கள் என்னைப் பின்பற்றுவது எனக்கு மிகுந்த சந்தோசமளித்தது. அவர்களிடம் விடைபெற்றுக்கொண்டு வெளியே வந்து பேருந்தில் ஏறிக்கொண்டேன். பேருந்திலிருந்து இறங்கி அறைக்குச் செல்லும் வழியில் உணவுப் பொட்டலம் ஒன்றை வாங்கி என்னுடைய அறையை நோக்கி நடந்தேன்.

அறைக்குள் இரவிற்கான இருள் எல்லாம் பதுங்கி இருப்பதாக உணர்ந்தேன். ஜன்னல்களைத் திறக்க அந்த இருள் பகலில் சென்று கரைந்துவிட்டது. பேரிழப்பு ஏற்பட்டதாக உணர மீண்டும் ஜன்னல்களை மூடிக்கொண்டேன். என் மனம் அமைதியை அடைந்தது. ஆனால் என்னைச் சுற்றியுள்ள சிறு உலகத்துக்கு அது பிடிக்கவில்லை போலும். அவைகள் இருளில் என்மீது மோத ஆரம்பித்தன. வேண்டாவெறுப்புடன்

Sh

ஜன்னல்களை மீண்டும் திறந்தேன். எலி ஒன்று திறந்த ஜன்னல் வழியாக வெளியே ஓடியது. ஓடிப்போன எலியுடன் உலகத்திற்கும் எனக்குமான உறவு முறிந்து போனதாக எனக்குப் பட்டது. என் அறையிலுள்ள என் புத்தகங்களும், செய்தித்தாள்களும், தொலைகாட்சிப் பெட்டியும் என்னைவிட்டுப் போய்விடுமோ என்ற பயம் என்னைத் தொற்றிக்கொண்டது. மீண்டும் எழுந்து சென்று ஒரு ஜன்னலை மட்டும் லேசாகத் திறந்திருக்கும்படி செய்துவிட்டு மீதி எல்லா ஜன்னல்களையும் மூடினேன். பயம் நீங்கியது. ஆனாலும், மனமும், வயிறும் வெறுமையாக இருப்பதாக உணர்ந்தேன்

14

வேண்டும்.

நான்

வெறுமையிருந்து விடுபட ஏதாவது சாப்பிட வேண்டும் போலிருக்க நான் வாங்கிவந்த உணவுப் பொட்டலத்தை பிரித்துச் சாப்பிட ஆரம்பித்தேன் சுவையற்றதாக இருந்த உணவு என்ன என்று சோதித்துப் பார்க்க, அது தயிர் சாதம் போல தோன்றியது. என் நாக்குக் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக செத்துக்கொண்டிருப்பதாக எனக்குப் பட்டது. இதைத் தடுத்து நிறுத்தியாக சுவை உணர்ச்சியைத் தூண்ட நல்ல காரத்துடன் கோழிக்கறி சாப்பிட்டால் நன்றாயிருக்கும் என்று தோன்றியது. அதை நினைக்கும் போதே என் நாக்கில் எச்சில் ஊறியது. உடனே எழுந்து கை கழுவிக்கொண்டு நல்ல கோழிக்கறி வாங்குவதற்காகப் புறப்படத் தயாரானேன் அப்போது பல தீயணைப்பு வண்டிகள் பயங்கரச் சத்தத்தை எழுப்பிய வண்ணம் நான் குடியிருக்கும் கட்டிடத்தின் அருகிலிருக்கும் பிரதானச் சாலைக்கு வந்து சேர்ந்தன.

வெளியே பயங்கர கூச்சலும் குழப்பமுமாக இருந்தது. அறையை விட்டு இறங்கி வெளியே ஓடினேன்.

னேன். எங்கள் பகுதியிருந்து சற்று தொலைவில் இருக்கும் கட்டிடங்களில் தீ பயங்காமாகப் பற்றி எரிந்து கொண்டிருந்தது எங்கும் புகை மண்டலமாகக் காட்சியளித்தது. அந்தப் தீயணைப்புப் புகை உலகத்தையே இருளாக்கி விடும் போல இருந்தது. படையினர் தீயை அணைக்கத் தீவிரமாகப் போராடிக்கொண்டிருக்க ஆங்காங்கே மக்கள் கூட்டம் கூட்டமாக கூட ஆரம்பித்தனர் நிலவரத்தைத் தெரிந்துகொள்ளும் பொருட்டு ஒரு கூட்டத்தை நோக்கிச் சென்றேன் அங்கு ஒருவர் தீ பக்கத்துப் பகுதிகளுக்கும் பரவிக்கொண்டிருப்பதாகவும், பலப்பேர் இறந்திருக்கக் கூடும். எனவும் தன் அருகிலிருப்பவர்களிடம் சொல்லிக்கொண்டிருந்தார். எனக்கும் ஏதாவது சொல்ல வேண்டும் என்று தோன்றியது அதனால் அவரைப் பார்த்து, 'ஏன் எரிகிறது' என்றேன். அவர் என்னை ஒருவிதமாக பார்த்தார். எனக்கு என்னுடைய தவறு புரிந்தது நான் செய்ய வேண்டியதை விட்டுவிட்டு தேவையில்லாமல் மற்ற விஷயங்களில் கவனத்தைத் திருப்புவதனால்தான் இப்படி நடக்கிறது. ஒரு விஷயத்தை எடுத்துக்கொண்டால் அதில்தான் முழுக் கவனத்தையும் செலுத்த வேண்டும் மனதை ஒருமுகப்படுத்துதல் மிகவும் அவசியம் என எனக்கு தோன்றியது. அதனால் நான் ஏற்கனவே செய்ய நினைத்த விசயத்தைச் செயல்படுத்தும் விதமாக 'இங்கே நல்ல கோழிக்கறி எங்கு கிடைக்கும்?” என்று அவரையே திருப்பிக் கேட்டேன். அங்கே இருந்த அனைவரும் என்னை எரிச்சலுடன் பார்த்தார்கள். அவ்வளவு கூச்சலும் குழப்பமும் இருந்த இடத்தில் நான் தனியனாக உணர்ந்தேன். பெரும் பீதி என்னைத் தொற்றிக்கொள்ள உடம்பெல்லாம் வேர்த்து போய்விட்டது அங்கிருந்த அனைவரும் மிருகங்களை விடக் கொடுமையானவர்களாகத் தோன்றினார்கள். இன்னும் கொஞ்ச நேரம் இருந்தால் அவர்கள் என்னைக் கொன்றுவிடுவார்கள் என்பதில் எனக்கு எந்தச் சந்தேகமுமிருக்கவில்லை. எனவே அவ்விடமிருந்து மெதுவாக நழுவி அறையை நோக்கி நடந்தேன். நடக்க நடக்க, உருண்டையான உலகம் என்னை விட்டு என் கைகளிலிருந்து உருண்டோடிக் கொண்டிருப்பதாக நான் உணர்ந்தேன்.

புது எழுத்து - 15 /2007