கடைசி சந்திப்பு
இலையுதிர் இலையுதிர் இரவு ஈரமாகவும் குளிராகவும் இருந்தபோது ஸ்ட்ரெஷ்நேவ் தனது குதிரையை சேணம் போட உத்தரவிட்டார்.
இருண்ட குதிரை லாயத்தின் குறுகிய ஜன்னல் வழியாக நீல புகை கோடுகளில் நிலவொளி விழுந்து, சேணம் குதிரையின் ஒரு கண்ணை ஒரு விலையுயர்ந்த கல்லின் நெருப்பால் ஒளிரச் செய்தது. குதிரைக்காரன் ஒரு ஹெட்ஸ்டாலியையும் கனமான, உயரமான கோசாக் சேணத்தையும் குதிரையின் மீது வீசி, அதை கடிவாளத்தால் தொழுவத்திலிருந்து வெளியே இழுத்து, அதன் வாலை ஒரு முடிச்சில் கட்டினான். குதிரை அடிபணிந்தது. சேண சுற்றளவை உணர்ந்தபோதுதான், அது ஒரு ஆழ்ந்த பெருமூச்சில் அதன் விலா எலும்புகளை ஊதியது. சுற்றளவுகளில் ஒன்று உடைந்தது. மணமகன் அதை ஒரு முயற்சியால் கட்டி, பற்களால் முனையை இழுத்தான்.
குட்டையான குதிரை சேணம் போடப்பட்டதால் இப்போது இன்னும் அழகாகத் தெரிந்தது. குதிரைக்காரன் அதை முன் தாழ்வாரத்திற்கு அழைத்துச் சென்று, அழுகும் கம்பத்தைச் சுற்றி கடிவாளத்தைச் சுற்றி நடந்து சென்றான். நீண்ட நேரம் குதிரை அதன் மஞ்சள் பற்களால் கம்பத்தைக் கடித்துக்கொண்டு நின்றது. அவ்வப்போது அது தன் விலா எலும்புகளை ஊதி, சிணுங்கி, வயிற்றுப் பக்கவாட்டை வெளியிட்டது. அதன் அருகில் இருந்த ஒரு குட்டையில் குறைந்து வரும் நிலவின் பச்சை நிற பிரதிபலிப்பு இருந்தது. வெற்றுத் தோட்டத்தில் ஒரு மங்கலான மூடுபனி படிந்து கொண்டிருந்தது.
ஸ்ட்ரெஷ்நேவ், கையில் வேட்டையாடும் பயத்துடன் தாழ்வாரத்தில் தோன்றினார். கொக்கி மூக்குடன், அவரது மெல்லிய தலை பின்னால் சாய்ந்து, அவர் தனது பழுப்பு நிறப் பட்டையில் உயரமாகவும் அழகாகவும் இருந்தார், வெள்ளியால் துரத்தப்பட்ட தோல் பெல்ட் அவரது மெல்லிய இடுப்பைப் பிடித்துக் கொண்டது, மற்றும் அவரது தலையில் ஒரு கருஞ்சிவப்பு நிற ஃபர் தொப்பி இருந்தது. ஆனால் நிலவின் வெளிச்சத்தில் கூட, அவர் தேய்ந்துபோன மற்றும் வானிலையால் தாக்கப்பட்ட முகம், சாம்பல் நிறத்தால் தொட்ட ஒரு கரடுமுரடான சுருள் தாடி மற்றும் ஒரு சரம் போன்ற கழுத்து ஆகியவற்றைக் காண முடிந்தது. அவரது உயரமான பூட்ஸ் பழையதாகவும், அவரது கோட்டின் பாவாடை நீண்ட உலர்ந்த முயலின் இரத்தத்தின் கருமையான புள்ளிகளைக் காட்டியதாகவும் நீங்கள் காணலாம்.
வராந்தாவின் அருகே ஒரு சிறிய, இருண்ட ஜன்னல் திறக்கப்பட்டது, ஒரு பயமுறுத்தும் குரல் கேட்டது:
“அன்பே ஆண்ட்ரி, நீ எங்கே போகிறாய்?”
“நான் ஒரு குழந்தை இல்லை, அம்மா,” ஸ்ட்ரெஷ்நேவ் முகம் சுளித்து பதிலளித்து, கடிவாளத்தை எடுத்தார்.
ஜன்னல் இழுத்துச் செல்லப்பட்டது. ஆனால் இப்போது மண்டபத்தில் ஒரு கதவு தட்டப்பட்டது. பாவெல் ஸ்ட்ரெஷ்நேவ், தனது வழுக்கும் கால்களை அசைத்துக்கொண்டு, தாழ்வாரத்திற்கு வெளியே வந்தார். அவரது முகம் வீங்கி, கண்கள் கருகி, நரைத்திருந்தது, நரைத்த முடி மீண்டும் சீப்பப்பட்டிருந்தது; அவர் உள்ளாடையுடன், தோள்களில் ஒரு பழைய மேலாடையை வீசி, அரை குடிபோதையில், வழக்கம் போல் பேசுபவராக இருந்தார்.
“நீ எங்கே போகிறாய், ஆண்ட்ரே?” அவர் கரகரப்பான குரலில் கேட்டார். “தயவுசெய்து வேரா அலெக்ஸீவ்னாவுக்கு என் மனமார்ந்த வணக்கங்களைத் தெரிவிக்கவும். நான் எப்போதும் அவளை மிகவும் ஆழமாக மதித்திருக்கிறேன்.”
“உன்னால் யாரையாவது மதிக்க முடியுமா?” ஸ்ட்ரெஷ்நேவ் பதிலளித்தார். “மற்றவர்களின் விஷயங்களில் நீ ஏன் எப்போதும் தலையிடுகிறாய்?”
"மன்னிக்கவும், மன்னிக்கவும்," என்று பாவெல் கூறினார். "அன்பான துணிச்சலான இளைஞன் ஒரு ரகசிய சந்திப்பில் சவாரி செய்கிறான்...." என்று அவர் ஓதினார்.
பற்களைப் பிடித்துக் கொண்டு, ஸ்ட்ரெஷ்நேவ் 'ஏறத் தொடங்கினார். அவரது கால் அசைவைத் தொட்டவுடன், அவரது குதிரை உயிர் பெற்று விகாரமாக ஆடத் தொடங்கியது. தனது வாய்ப்பைப் பயன்படுத்திக் கொண்டு, ஸ்ட்ரெஷ்நேவ் எளிதாக ஏறி, சத்தமிடும் சேண வில்லில் அமர்ந்தார். குதிரை அதன் தலையை உயர்த்தி, குட்டையில் சந்திரனை ஒரு குளம்பினால் அடித்து, விறுவிறுப்பாக ஓடியது.
II
ஈரமான, நிலவொளி வயல்களில் இருந்த பால்குகள் புழு மரத்தால் மங்கலான வெண்மையாக இருந்தன. ஆந்தைகள், தங்கள் பெரிய இறக்கைகளை விரித்து, பால்குகளிலிருந்து திடீரெனவும் சத்தமின்றியும் உயர்ந்தன, குதிரை குறட்டைவிட்டு நடுங்கியது. நிலவு ஒளி மற்றும் பனியுடன் வெறிச்சோடிய மற்றும் குளிரான ஒரு மெல்லிய காடு வழியாக சாலை சென்றது. பிரகாசமான, ஈரமான தோற்றமுடைய சந்திரன் வெற்று மரங்களின் உச்சிகளின் வழியாக ஒளிர்ந்தது, வெற்று கிளைகள் அதன் ஈரமான பளபளப்புடன் ஒன்றிணைந்து மறைந்தன. அது. பள்ளத்தாக்குகளில் ஆஸ்பென் பட்டைகளின் கசப்பான வாசனை, இறந்த இலைகளின் வாசனை.... இப்போது புல்வெளிகளுக்குள் இறங்குதல் வந்தது, அது அடிமட்டமாகத் தெரிந்தது, மெல்லிய வெள்ளை நீராவியால் நிரம்பியிருந்தது. பனியால் சூழப்பட்ட புதர்கள் வழியாக அது அதன் பாதையில் செல்லும்போது, குதிரை வெள்ளை நீராவியை சுவாசித்தது. அதன் குளம்புகளுக்கு அடியில் உள்ள கிளைகளின் சத்தம் எதிர் பக்கத்தில், மலைச் சரிவை நிழலாடிய உயரமான காட்டில் எதிரொலித்தது.... திடீரென்று, குதிரை அதன் காதுகளைக் குத்தியது. உறுதியான, தடித்த கழுத்து மற்றும் மெல்லிய கால்கள் கொண்ட இரண்டு ஓநாய்கள் புல்வெளியின் வெளிறிய மூடுபனியில் நின்றன. அவர்கள் ஸ்ட்ரெஷ்நேவை மிக அருகில் வர அனுமதித்தனர், பின்னர் அவர்கள் சுற்றி குதித்து, பளபளப்பான பளபளக்கும் புல், வெள்ளை நிற விளிம்புடன் மலையில் விகாரமாக ஏறினார்கள்.
"அவள் இன்னும் ஒரு நாள் தங்கினால்?" ஸ்ட்ரெஷ்நேவ் தலையைத் திருப்பி சந்திரனைப் பார்த்து யோசித்தான்.
பாலைவனமான, மங்கலான வெள்ளி புல்வெளிகளுக்கு மேல் வலதுபுறம் சந்திரன் தொங்கியது.... ஓ, இலையுதிர்காலத்தின் கனிவான அழகு!
குதிரை, அதன் முழு வலிமையுடனும், சிணுங்கிக் கொண்டும், நீரோடைகளால் பாதை அடித்துச் செல்லப்பட்ட ஒரு ஆழமான பள்ளத்தாக்கின் ஓரத்தில், மேலே உள்ள உயரமான, அடர்ந்த காட்டை நோக்கி ஏறியபோது சேண வில் சத்தமிட்டது. திடீரென்று, அது கால்களைத் தவறவிட்டு, கரையில் கிட்டத்தட்ட மோதியது. கோபம் ஸ்ட்ரெஷ்நேவின் அம்சங்களை சிதைத்தது, அவர் தனது பயிரை சுழற்றி குதிரையின் தலையில் கடுமையாக வீழ்த்தினார்.
"நீ வயதான நாயே!" சோகமான கோபத்துடன் காடு முழுவதும் அவனது அலறல் ஒலித்தது.
காட்டுக்கு அப்பால் பரந்து விரிந்திருந்த ஸ்டார்க் வயல்கள். மலையடிவாரத்தில், இருண்ட பக்வீட் புதர்களுக்கு மத்தியில், சில வெளிப்புறக் கட்டிடங்கள் மற்றும் ஒரு ஓலை வேயப்பட்ட மேனர்-வீடு கொண்ட ஒரு ஏழை எஸ்டேட் கிடந்தது. நிலவொளியில் எல்லாம் எவ்வளவு துக்கமாகத் தெரிந்தது! ஸ்ட்ரெஷ்நேவ் நின்றார். மிகவும் தாமதமாகத் தோன்றியது, இங்கே மிகவும் அமைதியாக இருந்தது. அவர் முற்றத்தில் சவாரி செய்தார். வீடு இருளில் இருந்தது. ஸ்ட்ரெஷ்நேவ் சேணத்திலிருந்து கீழே குதித்தார். குதிரை சாந்தமாகத் தொங்கிய தலையுடன் நின்று கொண்டிருந்தது. ஒரு வயதான நாய் தாழ்வாரத்தில் சுருண்டு கிடந்தது, அதன் மூக்கு பஅதன் பாதங்களுக்கு இடையில். அது அசையவில்லை, ஆனால் ஸ்ட்ரெஷ்நேவைப் பார்த்து, புருவங்களை உயர்த்தி, வரவேற்று தரையில் வாலைத் தட்டியது. அவர் நுழைவாயிலுக்குள் நுழைந்தார், அதில் அலமாரியிலிருந்து ஒரு பழைய ரகசிய வாசனை வந்தது. மண்டபம் அந்தி வேளையில் இருந்தது, பனிக்கட்டி வியர்வையில் ஜன்னல் பலகைகள் தங்க நிறத்தில் மின்னின. மென்மையான, லேசான அலட்சியத்தில் ஒரு சிறிய பெண் இருண்ட நடைபாதையிலிருந்து சத்தமில்லாத கால்களில் ஓடி வந்தாள். ஸ்ட்ரெஷ்நேவ் அவளிடம் குனிந்தாள். அவள் தன் வெற்றுக் கைகளை அவனது மெல்லிய கழுத்தில் விரைவாகவும் நெருக்கமாகவும் அணைத்துக் கொண்டு, மகிழ்ச்சியுடன் மென்மையாக அழுதாள், அவனது கோட்டின் கரடுமுரடான துணியில் தன் முகத்தை அழுத்தினாள். அவள் இதயம் ஒரு குழந்தையைப் போல துடிப்பதை அவனால் கேட்க முடிந்தது, அவளுடைய மார்பில் உள்ள சிறிய தங்க சிலுவை, அவளுடைய பாட்டியின் சிலுவை, அவளுடைய மீதமுள்ள செல்வம் அனைத்தையும் அவனால் உணர முடிந்தது.
“நாளை வரை நீ இருப்பாயா?” அவள் விரைவான கிசுகிசுப்பில் கேட்டாள். "நீங்க செய்வீங்களா? ஓ, நம்புறது ரொம்பவே அருமையா இருக்கு"
"நான் போய் குதிரையை அப்புறப்படுத்திட்டுப் போறேன், வேரா," ஸ்ட்ரெஷ்நேவ் தன்னை விடுவித்துக் கொண்டு சொன்னான். 'நாளை வரைக்கும், நாளை வரை," என்று அவன் திரும்பத் திரும்ப யோசித்துக்கொண்டே சொன்னான்: "ஓ கடவுளே, அவள் ஒவ்வொரு நாளும் அதிகமாகப் பரவசப்படுகிறாள்! அவள் எவ்வளவு கடுமையான புகைப்பிடிப்பவள், அவளுடைய பாசங்களில் எவ்வளவு அடக்கமற்றவள்!"
வேராவின் முகம் இனிமையாகவும், பொடியால் வெல்வெட்டாகவும் இருந்தது. அவள் அவன் உதடுகளில் தன் கன்னத்தைத் தேய்த்தாள், பின்னர் அவளுடைய மென்மையான வாயால் அவன் மீது கடுமையாக முத்தமிட்டாள். சிலுவை அவள் மீது மின்னியது. அவளுடைய குரல் மிகவும் மென்மை, மிகவும் குழந்தைத்தனமான துக்கம்! ஆனால், அவன் கண்களைத் திறந்து, ஸ்ட்ரெஷ்நேவ் அவளிடம் குளிர்ச்சியாகக் கேட்டான்:
"நீ என்ன விட்டுக்கொடுத்தாய்?"
"ஓ, எல்லாம், எல்லாம். எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக என் மரியாதை, என் இளமை...."
"நீயும் ஜேயும் அவ்வளவு இளமையாக இல்லை."
"நீ எவ்வளவு முரட்டுத்தனமாக இருக்கிறாய், நீ என்னைப் புரிந்து கொள்ளவே இல்லை!" அவள் மென்மையாக சொன்னாள்.
“உலகம் முழுவதும் உள்ள எல்லாப் பெண்களும் எப்போதும் ஒரே விஷயத்தைச் சொல்கிறார்கள். ‘புரிந்துகொள்’ என்பது அவர்களுக்குப் பிடித்தமான வார்த்தை, ஆனால் அவர்கள் அதை வித்தியாசமாகச் சொல்கிறார்கள். முதலில் மகிழ்ச்சியுடனும் பாராட்டுடனும்: ‘நீ மிகவும் புத்திசாலி, நீ என்னை மிகவும் புரிந்துகொள்கிறாய்!’ பின்னர்: ‘நீ எவ்வளவு முரட்டுத்தனமாக இருக்கிறாய், நீ என்னைப் புரிந்து கொள்ளவே இல்லை!”
மெதுவாக அழுதுகொண்டே, அவள் கேட்காதது போல் தொடர்ந்தாள்:
“நான் ஒரு தோல்வியுற்றவன் என்பது உண்மைதான்.... ஆனால் நான் எப்போதும் இசையை நேசித்திருக்கிறேன், | அதை இன்னும் உணர்ச்சியுடன் விரும்புகிறேன், அது அதிகமாக இல்லாவிட்டாலும் கூட நான் ஏதாவது சாதித்திருப்பேன்... .”
“ஓ, அது இசை அல்ல! அந்த தருணம் பதார்ஸ்கி—”
“அது முரட்டுத்தனம், அன்பே.... இப்போது நான் ஒரு உறைவிடப் பள்ளியில் ஒரு பரிதாபகரமான நடன வகுப்பு பியானோ கலைஞர், எல்லா இடங்களிலும் எங்கே? அதே சபிக்கப்பட்ட ஊரில் நான் எப்போதும் வெறுத்தேன்! ஆனாலும் இப்போது கூட, எனக்கு ஒரு வீட்டையும் குழந்தைகளையும் கொடுக்கும், என்னை நேசிக்கும், மதிக்கும் ஒரு மனிதனைக் கண்டுபிடித்திருக்கலாம். ஆனால் நம் காதலின் நினைவுகள்—”
ஸ்ட்ரெஷ்னேவ் ஒரு சிகரெட்டைப் பற்றவைத்து, வார்த்தைகளை மெதுவாகக் குறைத்து அவளுக்கு பதிலளித்தார்.
“வேரா, நாங்கள், பிரபுக்களின் இனம், அன்பை வெறுமனே எடுத்துக்கொள்ள முடியாது. அது எங்களுக்கு சாபக்கேடு. என் வாழ்க்கை, உன்னுடையது அல்ல, அது பாழாகிவிட்டது. பதினைந்து அல்லது பதினாறு ஆண்டுகளுக்கு முன்பு நான் ஒவ்வொரு நாளும் இங்கு வருவேன், உங்கள் வாசலில் என் இரவுகளைக் கழிக்க நான் தயாராக இருந்தேன். அப்போது நான் ஒரு இளைஞன், உணர்ச்சிவசப்பட்ட மற்றும் உணர்ச்சிவசப்பட்ட முட்டாள்....”
அவரது சிகரெட் அணைந்தது. அவர் அதை எறிந்துவிட்டு, தனது கையை தனது உடலின் அருகே கீழே இறக்கி, கூரையைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்.
“நமது முன்னோர்களின் காதல் கதைகள், நீல நிறத்தைச் சுற்றி தங்க விளிம்புடன் கூடிய ஓவல் பிரேம்களில் அவர்களின் உருவப்படங்கள்.... நமது பண்டைய குடும்பங்களின் புரவலர் துறவிகளான குரி, சைமன் மற்றும் அவிவ் ஆகியோரின் படங்கள்.... நீங்களும் நானும் இல்லாவிட்டால் யார் இதையெல்லாம் பெற விதிக்கப்பட்டிருந்தோம்? அப்போது நான் கவிதை கூட எழுதினேன்:
உன்னை நேசித்தேன், கனவு கண்டவர்களைக் கனவு கண்டேன்
நூறு ஆண்டுகளுக்கு முன்பு இங்கே ஒருவரையொருவர் நேசித்தேன்.
ஒரு காலத்தில் அவர்களுக்குப் பிரகாசித்த நட்சத்திரங்களுக்குக் கீழே,
III
நான் உன்னைப் பற்றி யோசித்து, சில வார்த்தைகளைச் சொல்லிவிட்டு அலைந்தேன்
அவர் வேராவைப் பார்த்து கடுமையான தொனியில் மாறினார்:
“நீ ஏன் சென்றாய்—யாருடன் சென்றாய்! அவன் உன் இனத்தைச் சேர்ந்தவனா, உன் கோத்திரத்தைச் சேர்ந்தவனா?”
அவன் எழுந்து உட்கார்ந்து அவளுடைய உடையக்கூடிய கருப்பு முடியை ஒரு கடினமான, கோபமான பார்வையுடன் பார்த்தான்.
‘என் மனைவியாக உன்னை எப்போதும் பயபக்தியுடனும் பேரானந்தத்துடனும் நினைத்தேன். ஆனால் விதி எப்போது நம்மை ஒன்றாக இணைத்தது? நீ எனக்கு என்ன ஆனாய்? என் மனைவியா? ஆனாலும் இளமை, மகிழ்ச்சி, அப்பாவித்தனம், ஒரு கருமையான வெட்கம், ஒரு அழகான புல்வெளி சட்டை.... ஒவ்வொரு நாளும் இங்கு வந்து, உங்கள் ஆடையைப் பார்க்க, புல்வெளியையும், வெளிர் மற்றும் இளமையையும், சூரியனாலும், எங்கள் மூதாதையர்களின் இரத்தத்தாலும் பழுப்பு நிறமாக இருக்கும் உங்கள் நிர்வாண கைகள், உங்கள் ஒளிரும் டாடர் கண்கள் - என்னைப் பார்க்காத கண்கள் - உங்கள் கருப்பு, கருப்பு முடியில் மஞ்சள் ரோஜா, உங்கள் புன்னகை - அப்போது எப்படியோ ஆச்சரியமாகவும் முட்டாள்தனமாகவும் இருந்தது, ஆனால் ஒரு அழகான புன்னகை - நீங்கள் தோட்டப் பாதையில் என்னிடமிருந்து விலகிச் சென்று, வேறொருவரைப் பற்றி யோசித்து, விளையாட்டில் நீங்கள் உண்மையில் இருப்பதாக பாசாங்கு செய்து உங்கள் குரோக்கெட் பந்தை அடித்த விதம், பால்கனியில் இருந்து உங்கள் அம்மா என்னை அவமானப்படுத்தும் வார்த்தைகளைக் கேட்ட விதம் - எனக்கு அது....”
“எல்லாவற்றிற்கும் அவள்தான் காரணம், நான் அல்ல,” வேரா ஒரு முயற்சியுடன் கூறினார்.
“இல்லை! நீங்கள் முதல் முறையாக மாஸ்கோவிற்குச் சென்றதை நினைவில் கொள்க; நீங்கள் பேக் செய்து, என்னைப் பார்க்காமல், உங்கள் கனவுகளில் இருப்பது போல் வியந்து, ஏதோ பாடிக்கொண்டிருந்தீர்கள், நீங்கள் மகிழ்ச்சியைக் காண்பீர்கள் என்ற உங்கள் உறுதி? அந்தத் தெளிவான, குளிர்ந்த மாலைப் பொழுதில், உன்னைக் குதிரையில் ஏற்றி அழைத்துச் செல்லப் போனேன். பிரகாசமான பச்சைப் புல், அந்த ரோஜா நிறப் புதர் வயல்கள், உன் ரயிலின் திறந்த ஜன்னலில் உள்ள அந்தத் திரைச்சீலை.... ஐயோ, கடவுளே!" என்று அவன் கோபத்துடனும் கண்ணீருடனும் சொல்லிவிட்டு, மீண்டும் தலையணையில் படுத்துக் கொண்டான். "உன் கையில் வெர்பெனா வாசனை இருந்தது, அது என் கையிலும் அதன் நறுமணத்தை விட்டுச் சென்றது. அது ஒருவிதத்தில்...கடிவாளத்தின் வாசனை, என் சேணத்தின் வாசனை, குதிரை வியர்வையின் வாசனை என அனைத்தும் கலந்திருந்தன, ஆனால் அதை இன்னும் என்னால் உணர முடிந்தது. அந்தி வேளையில் நெடுஞ்சாலையில் சவாரி செய்து அழுதேன்.... எனவே எல்லாவற்றையும் துறந்து, தன் முழு வாழ்க்கையையும் தியாகம் செய்த ஒருவர் இருந்தால், அது நான்தான், பழைய குடிகாரன்!"
மேலும், கன்னங்கள் மற்றும் மீசையில் வழிந்தோடிய கண்ணீரின் உப்பு கலந்த அரவணைப்பை உதடுகளில் உணர்ந்த ஸ்ட்ரெஷ்நேவ், கால்களை தரையில் சாய்த்து அறையை விட்டு வெளியேறினார்.
நிலவு மறைந்து கொண்டிருந்தது. மலையின் கீழே உள்ள வயல்களில் வெள்ளை, பஞ்சுபோன்ற மரக்கட்டைகள் ஒட்டிக்கொண்டிருந்தன, மரண நீல நிறத்தில். ஒரு ஊதா நிற ஒளி வெகுதூரம் உயர்ந்து கொண்டிருந்தது. குளிர்ந்த, தொலைதூர இருண்ட காட்டில் வனத்துறையினரின் குடிசையில் ஒரு சேவல் கூவிக்கொண்டிருந்தது.
ஸ்ட்ரெஷ்நேவ், தனது காலுறைகள் அணிந்த கால்களுடன், தாழ்வாரப் படிகளில் அமர்ந்து, மெல்லிய சட்டை வழியாக தனது எலும்புகளை குளிர்விக்கும் ஈரப்பதத்தின் அலைகளை உணர்ந்தார்.
“பின்னர், நிச்சயமாக, பாத்திரங்கள் மாற்றப்பட்டன,” என்று அவர் அமைதியாக, வெறுப்புடன் கூறினார். “ஓ, இப்போது அது ஒரு பொருட்டல்ல. எல்லாம் முடிந்துவிட்டது....”
IV
குளிர்ந்த மண்டபத்தில் ஒரு பெரிய மார்பில் தேநீர் பரிமாறப்பட்டது. சமோவர் கறைபட்டு பச்சை நிற பூஞ்சையால் மூடப்பட்டிருந்தது; அதில் இருந்த நெருப்பு நீண்ட காலத்திற்கு முன்பே அணைந்து போயிருந்தது. ஜன்னலைத் துளைத்த குளிர்ந்த வியர்வை மேல் பலகைகளிலிருந்து விலகிச் சென்றது, இப்போது உறைபனி காலையின் வெயில் பிரகாசத்தையும், நிறமற்ற பச்சை நிறத்தில் இன்னும் சில இடங்களில் எஞ்சியிருக்கும் ஒரு வளைந்த மரத்தையும் நீங்கள் காணலாம். தூக்கத்திலிருந்து வீங்கிய முகம் கொண்ட, வெறுங்காலுடன், சிவப்பு முடி கொண்ட ஒரு வேலைக்காரப் பெண் உள்ளே வந்து சொன்னாள்:
“மிட்ரி வந்துவிட்டார்.”
“அவர் காத்திருக்க முடியும்,” என்று ஸ்ட்ரெஷ்னேவ் கண்களை உயர்த்தாமல் கூறினார்.
வேராவும் கண்களை உயர்த்தவில்லை. அவள் முகம் ஒரே இரவில் கிள்ளியது, பழுப்பு நிற புள்ளிகள் அவள் கண் இமைகளிலும் கண்களுக்குக் கீழும் கிடந்தன. அவளுடைய கருப்பு உடை அவளை இளமையாகவும் அழகாகவும் காட்டியது, அவளுடைய கருப்பு முடி அவளுடைய முகத்தில் ஒரு ரோஜா நிறத்தை அளித்தது. ஸ்ட்ரெஷ்னேவின் மெலிந்த, கடினமான முகம் மரண வெளிறியது. அவரது தலை பின்னால் வீசப்பட்டது, அவரது முக்கிய ஆதாமின் ஆப்பிள் அவரது கரடுமுரடான, சுருள் சாம்பல் தாடி வழியாகத் தெரிந்தது.
வெயில் இன்னும் குறைவாக இருந்தபோதிலும், முன் தாழ்வாரம் முழுவதும் உறைபனியால் வெண்மையாக இருந்தது. புல் மீது உப்பு தெளிக்கப்பட்டது போலவும், முற்றத்தில் சிதறிக்கிடக்கும் முட்டைக்கோஸ் இலைகளின் நீல பச்சை ஓடுகள் போலவும் விளிம்பில் கிடந்தன. வைக்கோல் நிரப்பப்பட்ட மற்றும் உறைபனியால் மூடப்பட்ட வண்டியில் தாழ்வாரத்திற்குச் சென்ற ஈயக் கண்களைக் கொண்ட மனிதன் இப்போது வைக்கோலை முத்திரை குத்திக் கொண்டு நடந்து கொண்டிருந்தான். அவன் பற்களுக்கு இடையில் ஒரு குழாயைப் பிடித்திருந்தான், இளஞ்சிவப்பு புகையின் சுழல் அவன் தோளில் பின்வாங்கியது. வேரா ஒரு காலத்தில் விலை உயர்ந்ததாக இருந்த ஆனால் இப்போது இழிவான மற்றும் பழமையான ஒரு ஃபர் கோட் அணிந்து வீட்டை விட்டு வெளியே வந்தாள்; அவள் தலையில் கடினமான, துருப்பிடித்த சாடின் பூக்களால் அலங்கரிக்கப்பட்ட கருப்பு வைக்கோலால் ஆன கோடைகால தொப்பி இருந்தது.
ஸ்ட்ரெஷ்நேவ் அவளை நெடுஞ்சாலை வரை அழைத்துச் சென்று, உறைபனி உருகிய பாதைகளில் வண்டியின் பின்னால் சவாரி செய்தார். அவரது குதிரை வைக்கோலை நோக்கிச் சென்றது. அவர் குதிரையின் மூக்கின் குறுக்கே தனது பயிரை அடித்தார், அது அதன் தலையை எறிந்து கடுமையாக மூச்சுத் திணறியது. அவர்கள் ஊர்ந்து சென்றனர், பேசவில்லை. அந்த வயதான நாய் வீட்டிலிருந்து ஸ்ட்ரெஷ்நேவைத் தொடர்ந்து வந்தது, இப்போது அது அவன் பின்னால் ஓடியது. சூரியன் சூடாக இருந்தது, வானம் மென்மையாகவும் தெளிவாகவும் இருந்தது.
அவர்கள் நெடுஞ்சாலையை நெருங்கும்போது, ஓட்டுநர் திடீரென்று பேசினார்:
“அடுத்த கோடையில் என் குழந்தையை மீண்டும் உங்களிடம் அனுப்புவேன், மிஸ். அவர் மீண்டும் மேய்ப்பதில் உதவுவார் என்று நான் நினைக்கிறேன்.”
வேரா வெட்கத்துடன் புன்னகையுடன் திரும்பினார். ஸ்ட்ரெஷ்நேவ் தனது தொப்பியைக் கழற்றி, சேணத்திலிருந்து சாய்ந்து, அவள் கையைப் பிடித்து ஒரு நீண்ட முத்தம் கொடுத்தார். அவள் உதடுகள் அவனது நரைத்த கோவிலில் ஒட்டிக்கொண்டன, அவள் மெதுவாக சொன்னாள்:
“உன்னை கவனித்துக்கொள், அன்பே. என்னைப் பற்றி மோசமாக நினைக்காதே.”
நடுத்தர சாலையில் வெளியே வந்ததும், ஓட்டுநர் ஒரு ட்ரோட்டாக மாறி, வண்டி சத்தமாக ஓடியது. ஸ்ட்ரெஷ்நேவ் திரும்பி, தன் வழியைத் தேர்ந்தெடுக்காமல் நேராக வயல்களைக் கடந்து சென்றான். நாய் தூரத்தில் அவனைப் பின்தொடர்ந்து, தங்க வயல்களில் தெளிவாக நின்றது. அவன் அவ்வப்போது நின்று, அதன் மீது தனது வேட்டைப் பயிரை அசைத்தான். அந்த நாயும் நின்று, தன் கைகளில் பின்வாங்கி, "ஆனால் நான் எங்கே போவது?" என்று கேட்பது போல் தோன்றியது. அவன் சவாரி செய்தவுடன், நாய் மீண்டும் அவசரமின்றி அவனைப் பின்தொடர்ந்தது. அவன் எண்ணங்கள் தொலைவில் உள்ள ரயில் நிலையத்தைப் பற்றியும், மின்னும் தண்டவாளங்களைப் பற்றியும், தெற்கு நோக்கிச் செல்லும் ரயிலில் இருந்து புகை கொட்டுவதைப் பற்றியும் இருந்தன....
அவன் பாலைவன வயல்களுக்குள் சவாரி செய்தான், பகுதிகளாக பாறைகள் நிறைந்தவை, அவை கிட்டத்தட்ட சூடாக இருந்தன. தெளிவான நீல வானத்தின் கீழ் திகைப்பூட்டும் இலையுதிர் நாளில் எந்த சத்தமும் இல்லை. அடர் வயல்கள், பள்ளத்தாக்குகள், இந்த பெரிய ரஷ்ய புல்வெளி முழுவதும் அமைதியாக இருந்தன. முட்செடிகளிலிருந்தும் காய்ந்த மரங்களிலிருந்தும் பருத்தித் துண்டுகள் காற்றில் மெதுவாக மிதந்தன. ஃபின்ச்கள் மரங்களில் அமர்ந்தன. இவ்வாறு அவை நாள் முழுவதும் தங்கியிருந்தன, எப்போதாவது வேறொரு இடத்திற்கு பறந்து, அங்கு அழகிலும் மகிழ்ச்சியிலும் தங்கள் அமைதியான வாழ்க்கையைத் தொடர்ந்தன.
காப்ரி, டிசம்பர் 3, 1912
THE LAST RENDEZ-VOUS
Tse moonuir autumn night was damp and cold when Streshnev ordered his horse to be saddled.
Moonlight fell in a streak of blue smoke through the narrow window of the dark stable, lighting up one eye of the saddle-horse with the fire of a precious stone. The groom flung a headstali and a heavy, high Cossack saddle on the horse, pulled it out of the stable by the bridle, and tied up its tail in a knot. The horse was submissive. Only when it felt the saddle girth, did it blow out its ribs in a deep sigh. One of the girths was broken. The groom buckled it with an effort and pulled the end through with his teeth.
The stumpy horse looked sprucer now that it was saddled. The groom led it up to the front porch, wound the bridle round a rot- ting pole and walked away. For a long time the horse stood gnawing and biting at the pole with its yellow teeth. Now and then it blew out its ribs, whinnied, and let out an abdominal neigh. In a puddle beside it was the greenish reflection of the waning moon. A hazy mist was settling on the bare garden.
Streshnev appeared on the porch, hunting- crop in hand. Hook-nosed, his smal! head thrown back, he looked tall and trim in his brown poddyovka, with a silver-chased leather belt gripping his slim waist, and a crimson topped fur cap on his head. But even in the light of the moon, you could see that he had a worn and weather-beaten face, a coarse curly beard touched with grey and a stringy neck. You could see that his tall boots were old and the skirt of his coat showed dark spots of long-dried hare’s blood.
A small, dark window beside the porch was pushed open, and a timid voice asked:
“Andrei dear, where are you going?”
“I’m not a child, Mother,” Streshnev replied frowning, and took up the bridle.
The window was pulled to. But now a door banged in the hall. Pavel Streshnev, shuffling his slippered feet, came out on to the porch. His face was bloated and bleary-eyed, his grey hair combed back; he was in his underwear with an old topcoat thrown over his shoulders, half-drunk and talkative as usual.
“Where are you off to, Andrei?” he asked in a husky voice. “Please give my sincere regards to Vera Alexeyevna. I’ve always respected her most deeply.”
“Can you respect anyone?” Streshnev re- plied. “And why do you always meddle in other people’s business?”
“Sorry, sorry,’ said Pavel. “To a_ secret rendez-vous rides the lovelorn gallant youth....” he recited.
Clenching his teeth, Streshnev ‘began to mount. The moment his foot touched the stir- rup, his horse came to life and started pranc- ing clumsily. Seizing his opportunity, Stresh- nev mounted easily and sat back on the creak- ing saddle-bow. The horse flung up its head and, smashing the moon in the puddle with a hoof, set off at a brisk amble.
II
The balks in the damp, moonlit fields were blurred white with wormwood. Owls, spread- ing their large wings, soared suddenly and noiselessly from the balks, and the horse snorted and shied. The road passed through a thin wood, desolate and cold with moon- light and dew. The bright, wet-looking moon flashed through the bare tree tops, and the bare branches merged with its moist gleam and vanished into it. There was a bitter smell of aspen bark, of dead leaves in the gullies.... Now came the descent into the meadows which seemed bottomless, flooded with a thin white steam. The horse breathed white steam, too, as it threaded its way through bushes crys- talline with dew. The snap of twigs under its hoofs was echoed on the opposite side, in the tall forest shadowing the mountain slope.... Suddenly, the horse pricked up ils ears. Two wolves—sturdy, thick-necked and thin-leg- ged—stood in the meadow’s pale haze. They let Streshnev come up quite close, then they jumped round and loped clumsily up the hill across the radiantly glistening grass, white with rime.
“And if she stays for one more day?” thought Streshnev, throwing back his head and looking at the moon.
The moon hung to the right over the deso- late, hazily silver meadows.... Oh, the mel- ancholy beauty of autumn!
The saddle-bow creaked as the horse, strain- ing with all its might and whinnying, climbed up the side of a deep gully where the path had been washed away by streams, towards the tall, dense forest above. Suddenly, it missed its footing and almost crashed down the bank. Fury distorted Streshnev’s features, he swung his crop and brought it down hard on the horse’s head.
“You old dog!” his shout rang across the forest with sad anger.
Stark fields stretched beyond the forest. On the hillside, amid dark buckwheat stubble, lay a poor estate with a few outbuildings and a thatched manor-house. How mournful it all looked in the moonlight! Streshnev stopped. It seemed very, very late, it was so quiet here. He rode into the yard. The house was in dark- ness. Streshnev jumped down from the saddle. The horse remained standing with meekly drooping head. An old dog lay curled up on the porch, its nose between its paws. It did not move, but just looked at Streshnev, lift- ing its eyebrows and rapping its tail on the floor in welcome. He walked into the entry which had a stale privy smell in it coming from the closet. The hall was in twilight, the window-panes in icy sweat gleamed golden. A small woman in a soft, light negligee ran in on soundless feet from the dark corridor. Streshnev bent down to her. She twined her bared arms round his thin neck in a quick and close embrace, and cried happily and softly, pressing her face against the coarse cloth of his coat. He could hear her heart beating like a child’s, he could feel the little golden cross on her bosom, her grandmother's cross, all her remaining wealth.
“You'll stay till tomorrow?” she asked in a rapid whisper. “You will? Oh, it’s too won- derful to believel”’
“Tll go and put the horse away, Vera,” Streshnev said, freeing himself. ‘Till tomor- row, till tomorrow,” he repeated, thinking the while: “Oh God, she’s getting more rapturous with every day! And what a hard smoker she is, how immoderate in her caresses!”
Vera’s face was sweet and velvety with powder. She rubbed her cheek against his lips, then kissed him hard upon them with her soft mouth. The cross gleamed on her uncovered Her voice held so much tenderness, so much childish grief! But, opening his eyes, Stresh- nev asked her coldly:
“What did you give up?”
“Oh, everything, everything. And above all my honour, my youth....”
“You and J are not so terribly young.”
“How rude you are, you don't understand me at all!” she said tenderly.
“All the women the world over always say the same thing. ‘Understand’ is a favourite word of theirs, only they put it differently. With delight and admiration at first: ‘You are so clever, you understand me so!’ And later: ‘How rude you are, you don’t understand me at all!”
Weeping softly, she went on as if she was not listening:
“Granted I am a failure.... But I have al- ways loved music and | love it passionately still, and I would have achieved something, even if it wasn’t much... .”
“Oh, it wasn’t music! And the moment Padarsky—”
“That's rude, Andrei dear.... And now I’m a miserable dancing class pianist at a board- ing-school, and where, of all places? In the same cursed town I’ve always hated so! Yet even now, I could have found a man who’d give me a home and children, who'd love and respect me. But the memory of our love—”
Streshnev lighted a cigarette and answered her, letting the words drop slowly.
“Vera, we, the breed of noblemen, cannot take love simply. It’s bane to us. And it’s my life, not yours, that’s ruined. Fifteen or sixteen years ago I used to come here every day, and I was willing to spend my nights upon your threshold. I was a mere youngster then, an emotional and sentimental fool....”
His cigarette went out. He flung it away, dropped his arm down beside his body, and lay staring at the ceiling.
“The love stories of our ancestors, their portraits in the oval frames with a golden rim round the blue.... The images of Gury, Simon and Aviv, the patron saints of our ancient families.... Who if not you and I were des- {ined to inherit it all? I even wrote poetry then:
And loving you, I dreamed of those who dreamed
And loved each other here a hundred years ago.
Beneath the stars that once for them had gleamed,
III
I thought of you and wandered to and JOOS dics
He glanced at Vera and changed to a harsh- er tone:
“Why did you go—and with whom! Did he belong to your race, your tribe?”
He sat up and fixed a hard, angry stare at her brittle black hair.
‘T always thought of you with reverence and rapture, as my wife to be. But when did fate bring us together? And what did you become to me? My wife? And yet there had been youth, joy, innocence, a dark blush, a fine lawn shirt.... What it had meant to me to come here every day, to see your frock, of lawn too, light and youthful, your naked arms, browned by the sun and the blood of our an- cestors, your flashing Tatar eyes—eyes that did not see me—the yellow rose in your black, black hair, your smile—somehow amazed and silly then, but a lovely smile—even your walking away from me down the garden path, thinking of someone else, and the way you hit your croquet ball pretending you were really in the game, and hearing your mother’s insulting words to me from the balcony - to me it was....”
“She is to blame for everything, not I,” Vera brought out with an effort.
“No! Remember the first time you went away to Moscow; you were packing, singing something absently, without seeing me, en- grossed as you were in your dreams, your cer- tainty that you would find happiness? I went to see you off on horseback that clear, cold evening. The bright green grass, those rosy stubble fields, and that curtain in the open window of your train.... Oh, God!” he said with rancour and tears, and lay back on the pillow again. “Your hand was scented with verbena that left its fragrance on my hand, too. It got mixed up with the smell of the bridle, of my saddle, of horse sweat, but I could feel it still. I rode along the ‘highroad in the dusk and wept.... So if there’s anyone who has given up everything, sacrificed his whole life, it’s I, old drunkard that I am!”
And, feeling on his lips the salty warmth of tears pouring down his cheeks and mous- tache, Streshnev swung his legs down on the floor and walked out of the room.
The moon was setting. White, spongy log clung to the fields below the hill, tinged with deathly blue. A purple glow was rising far beyond. A cock was crowing in the forester’s hut in the cold, distantly darkling wood.
Streshnev, in his stockinged feet, sat down on the porch steps and felt the waves of damp- ness chilling his very bones through the thin shirt.
“And afterwards, of course, the roles were changed,” he said quietly, with loathing. “Oh well, it doesn’t matter now. It’s all over....”
IV
Thev had their morning tea served on a huge chest in the cold hall. The samovar was tarnished and covered with green mould; the fire in it had gone out long ago. The cold sweat beading the window had receded from the top panes and now you could see the sunny brilliance of the frosty morning and a crooked tree amid the colourless green which still survived here and there. A barefooted, red-haired servant girl, her face swollen from sleep, came in and said:
“Mitry’s come.”
“He can wait,’ said Streshnev without raising his eyes.
Vera did not raise her eyes either. Her face had become pinched overnight, brown smudges lay on her eyelids and under her eyes. Her black dress made her look younger and prettier, and her black hair gave her face powder a rosy tinge. Streshnev’s lean, hard face was deathly pale. His head was thrown back and his prominent Adam’s apple showed through his coarse, curly grey beard.
Though still low the sun was blinding. The whole of the front porch was white with frost. Rime lay sprinkled like salt on the grass and the bluish green shells of cabbage leaves strewn in the yard. The man with leaden eyes who had driven up to the porch in his cart, filled with straw and also covered with frost, was now walking around stamping down the straw. He was holding a pipe between his teeth and a spiral of lilac smoke trailed back over his shoulder. Vera came out of the house wearing a fur coat that had once been expen- sive but was now shabby and old-fashioned; on her head was a summer hat of black straw trimmed with stiff, rusty satin flowers.
Streshnev took her as far as the highroad, riding behind the cart along paths on which the frost had melted. His horse strained to- wards the straw. He struck the horse across the nose with his crop and it flung its head and wheezed strenuously. They went on at a crawl and did not speak. The old dog had fol- lowed Streshnev from the house, and now it trotted behind him. The sun was warm, the sky gentle and clear.
When they were nearing the highroad, the driver suddenly spoke:
“ll be sending my youngster to you again next summer, Miss. I reckon he'll help with the shepherding again.”
Vera turned round with a shy smile. Stresh- nev took off his cap, leaned down from the saddle, took her hand and gave it a long kiss. Her lips clung to his greying temple, and she said softly:
“Take care of yourself, dearest. Don't think ill of me.”
Once out on the highroad the driver changed to a trot and the cart clattered away. Stresh- nev turned back and rode straight across the fields without picking his way. The dog followed him at a distance, standing out clear- ly in the golden fields. He stopped now and again and shook his hunting-crop at it. The dog would stop too and, sitting back on its haunches, it seemed to ask, “But where am I to go?” And the moment he rode on, the dog ambled unhurriedly after him again. His thoughts were on the railway station far away, on the gleaming rails, the smoke pour- ing from the south-bound train....
He rode down into the desolate fields, rocky in parts, that were almost hot. There was no sound in the dazzling autumn day beneath the clear blue skies. The stark fields, the gul- lies, the whole of this great Russian steppe was locked in silence. Puffs of cotton from the thistles and the dried-up burdock floated slow- ly in the air. Finches sat on the burdocks. Thus they would remain all day, only occasion- ally flying on to another spot, there to con- tinue their quiet lives in beauty and happiness.
Capri, December 3, 1912