https://granta.com/monas-story/...
MONA’S STORY
Urvashi Butalia
I
I first met Mona at a birthday party in a graveyard. That proximity of birth and death has stayed with us through the many years of our friendship. The back wall of her home abutted that of the morgue of a local hospital and Mona would often say to unsuspecting visitors – knowing full well the possible impact of her words – ‘I have the dead behind me and the dead beneath me.’ Then she might point to the graves on top of which people had built houses and add: ‘It’s a good way to live.’
At the time of that first meeting, I was looking for unusual stories about the Partition of India for a book I was researching. Friends suggested I talk to Mona and offered to take me to meet her. More than a decade has now passed since we met and got to know each other and, looking back, I sometimes wonder what either of us wanted from this unlikely friendship which crossed the barriers of class and gender in curious ways. I’m not sure I am any closer to understanding what, if anything, we’ve gained.
It was the 26th of January in Delhi, a crisp, clear, spicy-radish-and-tomatoes-in-the-sun winter morning that makes you glad to be alive. On this date, some fifty years ago, India had become a republic. Mona had chosen the anniversary to celebrate the birthday of her adopted daughter Ayesha; it pleased her that Ayesha had come into her arms precisely on the 26th of January. She would be free, like India.
The route to the graveyard, the walls of its compound, the pillars at its gate, were plastered with posters inviting all and sundry to the party; it was certainly the most unusual invitation I’d ever seen. Beside a somewhat makeshift, unfinished structure stood a wall about five feet high, and behind it men and women cooked food in large vats. Pakodas were being fried, their delicious aroma wafting out along the clear morning air, vying with the mouth-watering smell of meat curry and hot, oven-baked rotis. At one end of the compound, next to a cluster of graves, two people were busy chopping bananas, guavas and oranges into a spicy fruit chaat. Mona, large and imposing, hennaed and cropped hair spiking every which way, teeth stained with paan, her dark skin catching the winter sun, walked among her guests, offering food to one, a cold drink to another. But something was amiss. She didn’t seem dressed for a party; her clothes were rumpled and somewhat grimy, her hair dishevelled. She looked distracted and unhappy – and there was no sign of her child.
It turned out that Ayesha hadn’t come to her own birthday party because a few days earlier – or possibly it was some weeks – she’d been abducted. Or so Mona said. ‘Abducted’ is perhaps an odd word to describe what had happened to Ayesha, but she had indeed been taken away, by her adoptive ‘grandmother’, Chaman, and ‘mother’, Nargis, who – along with Mona – had formed themselves into a family for the child. Mona was devastated. She’d known of Ayesha’s ‘abduction’ before she’d planned the party – after all, they had all lived together. But she’d gone ahead anyway, in the hope that making the party a public event would shame Ayesha’s grandmother and mother into returning the girl to Mona’s care. This didn’t happen, but all the guests arrived nonetheless, and Mona was torn between her duties as a hostess and her concern over Ayesha’s non-appearance. At some point Mona lay down in front of a small storeroom, defeated, but still insisting that Ayesha would come. ‘I know she will,’ she said. ‘They’re sure to bring her, it’s her birthday.’ But it was clear that her heart wasn’t in it.
My friends and I stayed on at the party for a while, although I don’t think I realized then exactly how broken Mona was by her daughter’s absence. I was fascinated by what I saw around me. Mehendiyan, the large, bustling compound in the heart of Delhi, held two graveyards for Muslims and was also the headquarters of a religious sect called Jamia Rahimia. Local lore had it that the founders of the sect had moved to Delhi from Persia in the nineteenth century, setting up in Mehendiyan, living, dying and being buried there. Then, in the absence of a successor to their leader, the sect disbanded, and some years later, squatters began to move in, some of whom ‘recreated’ the sect to give themselves legitimate access to the land. The compound housed two mosques and a school for the religious instruction of young boys, the buildings set apart from the graveyard. Somewhere deep inside its portals was the small editorial office of an Urdu newspaper that had been, until recently, written by hand and then printed at a small offset press nearby.
Mona had built her home – or had begun to build it, for it was quite unfinished – to encompass a very small living area above several graves in which she said her ancestors were buried, on land that apparently belonged to her family. The structure consisted of a large wall covered with shiny white bathroom tiles featuring pictures of the Taj Mahal, forming a semicircle around what appeared to be a water tank sunk into the ground. At one end stood two other unfinished and free-standing walls, built of trellised brickwork, and between them a door that led to a small storeroom. This was where Mona said she slept.
Most of the guests at the party were male, though there were women as well. These were Mona’s friends and neighbours, some of whom lived in the old city of Delhi nearby. Mona talked to everyone. Speaking to the men she became, or assumed, the male persona of Ahmed-bhai, and many of the men present addressed her as such. Speaking with the women she was Mona, or baji, or behen – all female terms. This quick switch from one identity to the other, and the ease with which she achieved this, was remarkable. Now she was Ahmed and now baji or Mona, and no one seemed to find this odd.
At some point, mindful of my reason for visiting her, Mona found a half-hour to take me aside and talk to me about Partition. I filled several pages with her stories and some of these later appeared in my book. My friends and I left after spending several hours with Mona that day. The party had continued without Ayesha and after a while no one mentioned the child. There was food to be eaten and conversations to be had and people to be entertained, so all this went on until dusk set in and the crowds began to dwindle. I spent some time that night writing my notes on the experience and then put it out of my head. A few weeks later, Mona called. Was I a writer? she wanted to know. Why didn’t I write her life? There was so little people knew about the way hijras lived, and she would give me all this information. Come and see me, she said, and we’ll talk.
II
And so we began. My initial visits were tentative, hesitant, unsure. Then she suggested we fix a regular slot and Sunday afternoon became our time. I would drive across to see her in her graveyard compound – where I soon became known as the woman with the red car – and shortly after I arrived, she would shoo away all her hangers-on. She would talk and I’d write detailed notes. It wasn’t long, though, before the note-taking stopped and our conversation became more personal. We began to talk, not as researcher and researched, but as two women would. She was curious about me – why was I not married? What did it mean to be a feminist? And I was curious about her – what was it that so attracted her about femaleness? Had she really wanted to be a woman so badly that she was willing to give up everything – home, family, friends – for it? Over time I became her friend, confidante, banker (for those times when she found herself broke and needed money), adviser and, I discovered one day, a sort of ‘ticket’ to respectability. I’d once told her that I had been invited to dinner (along with about two hundred others, but this she conveniently forgot) by Sonia Gandhi, and I found that she had announced to her neighbours that I ‘regularly’ dined with the most powerful woman in India! Her questions, and her actions, never ceased to surprise me. One hot summer afternoon I arrived to find her sitting large and naked on a charpai, a string cot, with a bucket of water at her feet. She was preparing to bathe. ‘Don’t be embarrassed,’ she said to me, seeing the look on my face. ‘We’re all women here – I’ve nothing that you don’t have,’ she said, pointing to different parts of her anatomy and grinning at my discomfiture. Gradually, this too would disappear. As would my fear – and I’m ashamed to say it, but I was fearful – of being in a largely poor and Muslim (and as I then imagined, hostile) place. Over time, the mullahs, the young boys in skullcaps, the battery operators, the knife sharpeners and rickshaw pullers and the gravedigger who occupied the compound all became my friends, familiar, sometimes funny, often lonely men, a number of them joining Mona in the quest for femaleness.
III
Mona Ahmed was born a boy, the third child after two girls, in 1937. In the narrow, congested streets of Ballimaran in Old Delhi, where her father ran a small business selling skullcaps, the birth was greeted with joy. The family could no longer be dismissed – they now had a boy to continue the line. But things didn’t quite turn out as expected.
‘From the moment I became conscious of myself as a person,’ she says, ‘I felt I was a misfit. I was convinced I had been born in the wrong body. I really wanted to be a girl.’ It wasn’t only the physical fact of her maleness that made her uncomfortable, but also the cultural baggage that accompanied it. She liked dolls and ‘feminine’ things, preferred girls as friends. This made her the butt of many jokes at school, as well as a source of anxiety for her parents. She was a lonely child, an outcast among boys who saw her as effeminate yet unable to join the girls because the society in which she lived was conservative: there was no space for girls and boys to play together. Often, she would leave home for school but instead spend the day sitting in the park, alone. It was not until much later in life that she would find what she believed was a place for herself.
‘When I was around ten, in 1947, my family moved to Pakistan,’ she says. ‘Later we came back here. I was unable to get admission to a school, and my parents were quite concerned about my girlishness – so the maulana was brought in to teach me. He would read the Quran to me.
‘One day, the maulana molested me. I remember the terrible pain. I was bleeding and hurting. I told my mother, who told my grandmother, and later they told my father. Then my grandmother and father, they beat up the maulana. At first he admitted he had done this and later he swore he had not. So my father punished me by sending me back to him. I hated it – I was frightened of him. My mother fought with my father about this, but he refused to change, he was adamant. He insisted the fault was mine.’
Mona was sent back to school, but nothing changed. She only ever had female friends, and she would play female roles in plays at school. The boys and the older men in her neighbourhood teased her, making her the object of their lewd jokes; people would say to her: ‘Apa hai, bhai nahin hai’ (‘She’s a sister, not a brother’).
Mona was eighteen when she first met the hijras who would change her life. In the time-honoured tradition, a group of them had come to a nearby home to bless a newborn child and sing and dance in exchange for money. Mona felt an immediate shock of recognition. ‘These are my people,’ she thought. ‘Men who want to become women.’ She followed them to a local tea stall and struck up a conversation. They recognized a kindred spirit. Several meetings later, after a particularly traumatic encounter with her father, Mona went to them in desperation and they offered her an escape. ‘Come with us,’ they said. ‘We’ll help you.’ Mona didn’t hesitate. Tempted by the hijras’ promise of a nearly female identity, Mona left home and travelled to Bombay, where she lived with the troupe and prepared for her castration, a procedure known in the hijra community as ‘nirvana’. ‘I didn’t actually need much preparation,’ she told me. ‘I’d already decided. I hated all those male genitalia.’ She used the little money she had, the hijras helped out with the rest. ‘They look after their own,’ she said. Mona’s penis and testicles were removed in a back-room surgery in Belapur, a small village near Bombay. At the time, in the late fifties, sexual reassignment surgery was illegal in India, and unregulated. In Mona’s case the local anaesthetic did not work very well and the pain was agonizing.
‘Afterwards I felt an enormous sense of liberation,’ she says. ‘But at the time all I could think of was the pain.’ Much later, Mona would tell me that although she’d always wanted to be female, she had not been prepared for the finality of castration. ‘Suddenly, I realized that I had crossed the point of no return. There was now no going back.’
But Mona did go back – although unwillingly; the real point of no return was to come later. Her parents managed to trace her through a friend, who was then dispatched to bring her back from Belapur. ‘I stayed at his home in Delhi until my wounds healed, and then I returned to my parents’ home. But things did not improve – my father hated the idea of my effeminacy and continued to ill-treat me, so I did not tell him about the operation. But he would call me hij for hijra, and he would often say it would be better if I were dead. One night he even tried to strangle me. Then my brother-in-law came and took me away, and I stayed with him and his family for a while. But everywhere, things were difficult. I decided to go back to the hijras. My father protested, but the other people in my family said, “Let him go.” Maybe they knew about the castration. Anyway, I left.’
IV
In the early days, Mona was happy with the hijras. She was treated well and taught to sing and dance, skills that would become her route to earning money. ‘It was a wonderful life,’ Mona told me. ‘We’d dress up in nice clothes, go out to sing, dance or offer blessings.’ But the community’s rules were strict. Their earnings had to be handed over to the guru, the head of the society, and he’d share them among the troupe. She felt increasingly that she had landed among her own kind, that her sexuality and gender were finally not in question. ‘I thought I’d found a home.’
But new homes are not so easily found, nor old ones left behind. Despite the violence and insults she had endured from her family, Mona’s connection to them remained strong. She refused to give them up, worrying about her sisters and later even offering to pay for their children’s education. For this, she was punished: in the hijra community, you do not live by the rules of ‘ordinary’ society. Once you’ve been inducted, family connections are to be severed, and loyalty to the guru must be absolute. Disobedience, resistance, even questioning, are often punished with violence, or – worse – ostracism. Mona had indeed questioned the guru, Chaman – a legendary figure in the streets of Old Delhi. She flouted his instructions about not keeping in touch with her family. She would phone, send money at festivals, fund her nephews’ and niece’s schooling. (She drew the line, however, at visiting them too often. Only when her father lay dying was she given permission to visit.)
There was another reason Chaman was reluctant to let Mona maintain contact with her family: every time she returned home, Mona switched identities, put on male attire – dull or dark-coloured shalwar kurtas, loose trousers with a long shirt that effectively hid her silicone breasts. (One of the first hijras to undergo a full sex-change operation – which is today routine for many – Mona had acquired her breasts and a vagina, as well as undergoing other surgeries, a few years after the castration.) For Chaman and Mona’s fellow hijras, such ambivalence about identity was simply not allowed: you either were or were not part of the community. As Mona describes it: ‘It’s like being in a nunnery – the community is your family, and you dare not go out of it.’
Mona also desperately wanted something else, and here, for some reason, Chaman indulged her – up to a point. She wanted to be a mother. ‘Why’, she wondered once when I asked her about her longing, ‘do people think motherhood can only be biological?’ Mona yearned to experience motherhood – it was the only way for a woman to be complete, she said – so she begged Chaman to allow her to adopt a child. By now part of a communal household in old Delhi with Chaman as patriarch, Mona felt they had a home to offer the child she so wanted. As it happened, the hijras’ neighbour died in childbirth, and her widower was reluctant to keep the child – a girl. Mona, Chaman and Nargis, another of Chaman’s followers, took the child in, forming a family with Chaman becoming Dadi (‘Grandmother’ – although Chaman was always only referred to as ‘he’); Mona was Abbu (‘Father’, although by this time she had become physically female), and Nargis became Ammi (‘Mother’).
The real role of mother was played by Mona, however. She visited paediatricians and midwives to learn how to hold, burp, wash, care for and bring up a child. Until the age of six – the birthday celebrated at the graveyard – Ayesha was raised by Mona. But Chaman grew jealous of the growing affection between Mona and the girl, and critical. His authority was being undermined, his instructions flouted. Mona listened to doctors, to ‘normal’ people, not to him, and the child and mother seemed to share a bond that effectively left him out. He decided to separate them. With his customary authority, Chaman took Ayesha away from Mona. Fierce in her attachment, Mona fought hard to retain the child, but she did not succeed.
With Ayesha now in his control, Chaman shut down the communal home, moved his flock to a new location and barred Mona from joining them. Desperate and despairing, Mona began to drink, squandering everything she had on cheap liquor. ‘I would often wake up in some sleazy street,’ she says, ‘and find myself next to other drunks – beggars, thieves, rickshaw pullers.’ When liquor did not work she turned to religion, at first praying five times a day and then going on the hajj. When she came back, as the male-identified hajji Ahmed, people greeted her with flowers and sweets – but Chaman did not appear, nor did Ayesha. Only when she committed the cardinal sin of going to the police to complain about Chaman having thrown her out, thus grossly violating the rules of the hijra community, was she ostracized. She couldn’t take part in any communal activity, and with the singing and dancing now not an option for her, her earnings were drastically reduced. As with everything else she fought this verdict too, trying to regain her place in hijra society, but she found no support. Chaman had ensured that the entire ‘council of elders’ of the hijra community was on his side. And no one dared to go against the guru.
It took several years for Mona to accept the fact that Ayesha would not be returning to her, that there was no way for her to reclaim her child. Gradually her store of love and the desire for motherhood gave way to a sort of indifference. When I first began visiting Mona, Ayesha would figure often in our talks, and she would try to call the girl at Chaman’s home using my phone so that Ayesha would not recognize the number and reject the call. Ayesha had strict instructions from Chaman that she was not to give in to Mona’s pressure to see her. Mona later stopped trying to phone. Once she bought a second-hand computer, hoping to lure the child to her home, but to no avail. Then she just gave up.
V
As Mona and I became friends, we became more involved in each other’s lives. She began to return my visits. One day, fed up with her own company, she arrived, resplendent in black and gold, at my office and demanded tea and biscuits. ‘So this is what normal life is like,’ she said, sitting across from me at my table, and I was immediately embarrassed by the ‘normalcy’ of my existence. A few years into our friendship, my father died and Mona turned up at my family home to offer her condolences. Dressed in the white of mourning, she sat and held my mother’s hand, telling her that she too knew what it meant to be alone, without a man. Alone and without a man? The part about being alone I could understand, for much of the time she was actually alone, a stranger now to the hijra community. But without a man? I thought that was a strange statement from someone who had spent her life trying to be a woman. And yet, in some odd way, as I got to know Mona better, I realized that the hated male identity had not been abandoned after all, it lay there, somewhere deep down, to be called upon when some ‘clout’ or power was needed, or when a group of male visitors turned up bearing large bottles of rum and smuggled whisky. Schooled in the hard feminist politics of the street, I didn’t quite know what to make of this. Ought I to see her as a man or a woman – and did I have to see her as one or the other, when she herself so often switched? ‘But why do you find this so confusing?’ she once asked me. ‘I’m a woman, I’ve always wanted to be one, it’s that simple.’
But she wasn’t only that. Some days, at her home, I’d meet groups of young men – slicked-back hair, shiny, pointy shoes, skin-tight trousers and an almost elusive sense of femaleness. She introduced me to them – Jugnu, Chand, Ankit, Dharmendra – but it wasn’t until I’d met them a few times that I began to understand what I was seeing: young men transitioning (if one can use that word) from maleness to femaleness. They’d come to Mona for advice and support. ‘There’s really no one else who can help us to understand,’ they told me. ‘That’s why we come to baji.’ Some of them had begun to take hormones and you could see their faces becoming smooth, their body hair starting to drop off. One of them even looked as if he was beginning to grow breasts. His friends teased him gently and, I thought, a shade enviously, about this. Another day, Mona stood waiting for me as I arrived at Mehendiyan. ‘Let’s go,’ she said, lifting herself into my car and leaning forward to turn the air conditioner on full blast. ‘Where?’ I asked. She told me not to ask questions and directed me across the old iron bridge on the River Yamuna, to a part of Delhi called Seelampur. ‘We’re going to DART,’ she said. DART turned out to be an NGO funded by the Delhi government whose main business was Aids prevention, and it sent out groups of young boys to places where men sought sexual partners, to distribute free condoms. But every Sunday afternoon, DART transformed into something else – a space where men and transsexuals and hijras came together to cross-dress, and sing and dance. I met a man in a sari who offered me a cup of tea and introduced himself as an engineer, working for a large corporation, married with two children. ‘I come here most Sundays,’ he said. ‘My wife knows, and she thinks it’s OK for me to express the female part of myself; it also helps us to be friends.’ Another frequent visitor was an old man, slightly bent over and frail, a tattered keffiyeh wound round his head, who sold home-made biscuits in the streets of the old city. ‘He’s also a hij,’ Mona told me. ‘If you lift up his clothes you’ll see.’
What was it with all these men wanting to be women, I wondered. Here I was, a woman who thinks of herself as empathetic and quite open, surrounded by men who were doing their best to switch over to ‘my’ side, and I felt out of place, as if I did not belong. I was reminded of a conversation I’d once had with an Australian friend of mine, a lesbian and a feminist, as she and I stood and watched some hijras dance at a women’s conference. ‘I hate all this,’ she’d said to me. ‘We’ve fought so long and hard to carve out a little space for ourselves in society, to be able to make our voices heard, and here are these men pretending to be women, and they’ve come and taken it over.’ Until she said it in so many words, I hadn’t actually thought of it like that. Instead, I’d been wondering about what the experience of maleness and femaleness meant for the Monas of this world and how someone like me could understand it. Typically, Mona had the answer. ‘Arrey,’ she said, ‘why do you worry so much about this? What is there to think? I’m human, you’re human, I’m a woman but sometimes I can be a man – I don’t like being one, but sometimes it’s useful. And anyway, we have something more in common and that is that both you and I, we’re bachelors.’
VI
Bachelors we both may have been, but that’s where, I think, the similarity ended. Or perhaps not, for there’s no doubt that we bonded together strongly as women – Mona’s natural empathy and sense of belonging in the world of women led her to be caring and affectionate towards me. She would often show concern that I did not colour my hair for example, or that I worked too hard. But something deeper – I’m not sure what to call it, class perhaps? – kept us apart. I could never, for example, invite her with me to a restaurant for a cup of coffee. Not, I think, because I was ashamed of her, but more because I worried about how she would be treated – she was often unbathed, unkempt, loud, sometimes violent – the rules of social behaviour as ‘normal’ people know them were alien to her. She never came to my house when I had friends to visit and I did not ask her. Gradually, I came to realize that by offering me her life to write about, Mona had hoped that I would be instrumental in bringing about a change, that somehow people would see her as a ‘normal’ person and would give her her due. And I? Perhaps it was the fear of not being able to meet her expectations that kept me from writing the book about her. Or perhaps not. But at any rate, I never did write it.
Today, Mona is in her seventies. Her home in Mehendiyan has expanded as she has taken over more and more land there. But it gives her little comfort. Her retinue of hangers-on has seriously dwindled, and she spends much of her time lying on her bed, barely moving, except when it is necessary. She seldom bathes, and is often depressed. In a strange reversal of the old situation, Ayesha, now nearly twenty and married, comes now and again to visit her. Chaman no longer tries to stop her. He’s ninety, and probably tired. But for Mona, the indifference is now too deep, the hurt too profound. Ayesha’s visits bring her no joy. ‘It’s too late,’ she tells me. ‘Far too late.’ I still visit Mona most Sundays; our conversations are desultory, she no longer talks about what it means to her to be a woman. ‘I’ve cut all connections now,’ she says, ‘with my real family and with my hijra family. There’s really nothing left to live for. I used to think the dead were only around me, but now I think they’re inside me as well.’
மோனாவின் கதை
நான் மோனாவை முதலில் சந்தித்தது ஒரு கல்லறையில் நடந்த பிறந்தநாள் விழாவில். பிறப்பும் இறப்பும் அந்த நெருக்கம் பல வருட நட்பில் நம்முடன் இருந்து வருகிறது. அவரது வீட்டின் பின்புறச் சுவர் உள்ளூர் மருத்துவமனையின் பிணவறைக்கு அருகில் இருந்தது, மோனா சந்தேகத்திற்கு இடமில்லாத பார்வையாளர்களிடம் அடிக்கடி சொல்வார் - அவரது வார்த்தைகளின் தாக்கத்தை நன்கு அறிந்தவர் - 'எனக்கு பின்னால் இறந்தவர்களும் எனக்கு கீழே இறந்தவர்களும் உள்ளனர்'. பிறகு, மக்கள் வீடுகளைக் கட்டியிருந்த கல்லறைகளைச் சுட்டிக்காட்டி, 'வாழ்வதற்கு இது ஒரு நல்ல வழி' என்று கூறலாம்.
அந்த முதல் சந்திப்பின் போது, நான் ஆராய்ச்சி செய்து கொண்டிருந்த ஒரு புத்தகத்திற்காக இந்தியப் பிரிவினை பற்றிய வழக்கத்திற்கு மாறான கதைகளைத் தேடிக்கொண்டிருந்தேன். நண்பர்கள் நான் மோனாவிடம் பேசுமாறு பரிந்துரைத்தனர் மற்றும் அவளை சந்திக்க என்னை அழைத்துச் செல்ல முன்வந்தனர். ஒரு தசாப்தத்திற்கும் மேலாக நாங்கள் சந்தித்து ஒருவரையொருவர் தெரிந்துகொண்டு, திரும்பிப் பார்க்கையில், வர்க்கம் மற்றும் பாலினத்தின் தடைகளை ஆர்வமான வழிகளில் கடக்கும் இந்த சாத்தியமில்லாத நட்பிலிருந்து எங்களில் இருவருக்குமே என்ன வேண்டும் என்று சில சமயங்களில் நான் ஆச்சரியப்படுகிறேன். நாம் எதைப் பெற்றுள்ளோம் என்பதைப் புரிந்துகொள்வதற்கு நான் நெருக்கமாக இருக்கிறேன் என்று எனக்குத் தெரியவில்லை.
தில்லியில் ஜனவரி 26 ஆம் தேதி, மிருதுவான, தெளிவான, காரமான-முள்ளங்கி மற்றும் தக்காளி-சூரிய குளிர்காலக் காலை, நீங்கள் உயிருடன் இருப்பதில் மகிழ்ச்சி அடைகிறீர்கள். இந்த தேதியில், சுமார் ஐம்பது ஆண்டுகளுக்கு முன்பு, இந்தியா குடியரசாக மாறியது. மோனா தனது வளர்ப்பு மகள் ஆயிஷாவின் பிறந்தநாளைக் கொண்டாட ஆண்டுவிழாவைத் தேர்ந்தெடுத்திருந்தார்; ஜனவரி 26 ஆம் தேதி துல்லியமாக ஆயிஷா தன் கைகளில் வந்தது அவளுக்கு மகிழ்ச்சியாக இருந்தது. அவள் இந்தியாவைப் போலவே சுதந்திரமாக இருப்பாள்.
கல்லறைக்கு செல்லும் பாதை, அதன் வளாகத்தின் சுவர்கள், அதன் வாயிலில் உள்ள தூண்கள், அனைவரையும் விருந்துக்கு அழைக்கும் சுவரொட்டிகளால் ஒட்டப்பட்டிருந்தது; இது நிச்சயமாக நான் பார்த்தவற்றில் மிகவும் அசாதாரண அழைப்பாகும். சற்றே தற்காலிகமான, முழுமையடையாத அமைப்பிற்கு அருகில் ஐந்து அடி உயரத்தில் ஒரு சுவர் நின்றது, அதன் பின்னால் ஆண்களும் பெண்களும் பெரிய தொட்டிகளில் உணவு சமைத்தனர். பக்கோடாக்கள் வறுக்கப்பட்டன, அவற்றின் சுவையான நறுமணம் தெளிவான காலைக் காற்றில் வீசுகிறது, இறைச்சிக் கறி மற்றும் சூடான, அடுப்பில் சுடப்பட்ட ரொட்டியின் வாயில் நீர்ப்பாசனம் செய்யும் வாசனையுடன் போட்டியிட்டது. வளாகத்தின் ஒரு முனையில், கல்லறைகளின் கொத்துக்கு அடுத்ததாக, இரண்டு பேர் வாழைப்பழங்கள், கொய்யா மற்றும் ஆரஞ்சு பழங்களை காரமான பழச்சாட்டில் வெட்டுவதில் மும்முரமாக இருந்தனர். மோனா, பெரிய மற்றும் ஆடம்பரமான, மருதாணி மற்றும் வெட்டப்பட்ட கூந்தல் எல்லா வழிகளிலும் கூர்மையாக, பற்களால் கறை படிந்த பற்கள், குளிர்கால சூரியனைப் பிடிக்கும் அவளது கருமையான தோல், ஒருவருக்கு உணவு, மற்றொருவருக்கு குளிர்பானம் ஆகியவற்றைக் கொடுத்து விருந்தினர்கள் மத்தியில் நடந்தாள். ஆனால் ஏதோ தவறாக இருந்தது. அவள் விருந்துக்கு உடையணிந்ததாகத் தெரியவில்லை; அவளுடைய ஆடைகள் கிழிந்தும், சற்றே அழுக்காகவும் இருந்தன, அவளுடைய தலைமுடி கலைந்திருந்தது. அவள் கவனச்சிதறலுடனும் மகிழ்ச்சியுடனும் காணப்பட்டாள் - அவளுடைய குழந்தைக்கான எந்த அறிகுறியும் இல்லை.
ஆயிஷா தனது சொந்த பிறந்தநாள் விழாவிற்கு வரவில்லை, ஏனெனில் சில நாட்களுக்கு முன்பு - அல்லது சில வாரங்கள் - அவள் கடத்தப்பட்டிருக்கலாம். அல்லது மோனா சொன்னாள். 'கடத்தல்' என்பது ஆயிஷாவிற்கு என்ன நடந்தது என்பதை விவரிக்க ஒரு வித்தியாசமான வார்த்தையாக இருக்கலாம், ஆனால் அவள் உண்மையில் அவளை வளர்ப்புப் பாட்டியான சாமன் மற்றும் 'அம்மா' நர்கீஸ், மோனாவுடன் சேர்ந்து தங்களை உருவாக்கிக்கொண்டனர். குழந்தைக்கு ஒரு குடும்பம். மோனா நிலைகுலைந்து போனாள். விருந்துக்கு திட்டமிடும் முன்பே ஆயிஷாவின் 'கடத்தல்' பற்றி அவள் அறிந்திருந்தாள் - எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, அவர்கள் அனைவரும் ஒன்றாக வாழ்ந்தனர். ஆனால் அவள் எப்படியும் முன்னேறிவிட்டாள், பார்ட்டியை ஒரு பொது நிகழ்வாக மாற்றுவது ஆயிஷாவின் பாட்டியையும் அம்மாவையும் அவமானப்படுத்தி அந்தப் பெண்ணை மோனாவின் பராமரிப்பிற்குத் திருப்பி அனுப்பும் என்ற நம்பிக்கையில். இது நடக்கவில்லை, ஆனால் விருந்தினர்கள் அனைவரும் வந்து சேர்ந்தனர், மேலும் மோனா ஒரு தொகுப்பாளினியாக தனது கடமைகளுக்கும் ஆயிஷா வராதது குறித்த கவலைக்கும் இடையே கிழிந்தாள். ஒரு கட்டத்தில் மோனா ஒரு சிறிய ஸ்டோர்ரூம் முன் படுத்து, தோற்கடித்தார், ஆனால் இன்னும் ஆயிஷா வர வேண்டும் என்று வலியுறுத்தினார். 'அவள் செய்வாள் என்று எனக்குத் தெரியும்,' என்றாள். 'அவர்கள் நிச்சயமாக அவளை அழைத்து வருவார்கள், இது அவளுடைய பிறந்தநாள்.' ஆனால் அவளுடைய இதயம் அதில் இல்லை என்பது தெளிவாகத் தெரிந்தது.
என் நண்பர்களும் நானும் சிறிது நேரம் பார்ட்டியில் இருந்தோம், இருப்பினும் மோனாவின் மகள் இல்லாததால் எவ்வளவு உடைந்து போனாள் என்பதை நான் அப்போது சரியாக உணரவில்லை. என்னைச் சுற்றி நான் பார்த்தது என்னைக் கவர்ந்தது. டெல்லியின் மையத்தில் உள்ள பெரிய, பரபரப்பான வளாகமான மெஹந்தியான், முஸ்லீம்களுக்காக இரண்டு கல்லறைகளை வைத்திருந்தது மற்றும் ஜாமியா ரஹிமியா என்ற மதப் பிரிவின் தலைமையகமாகவும் இருந்தது. பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டில் இந்த பிரிவை நிறுவியவர்கள் பெர்சியாவிலிருந்து டெல்லிக்கு குடிபெயர்ந்தனர், மெஹந்தியானில் நிறுவப்பட்டு, அங்கேயே வாழ்ந்து, இறந்து, அடக்கம் செய்யப்பட்டதாக உள்ளூர் கதைகள் கூறுகின்றன. பின்னர், அவர்களின் தலைவருக்கு வாரிசு இல்லாததால், பிரிவு கலைக்கப்பட்டது, சில ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு, குடியேற்றக்காரர்கள் செல்லத் தொடங்கினர், அவர்களில் சிலர் நிலத்திற்கு முறையான அணுகலை வழங்குவதற்காக பிரிவை 'மீண்டும் உருவாக்கினர்'. இந்த வளாகத்தில் இரண்டு மசூதிகள் மற்றும் இளம் சிறுவர்களின் மத போதனைக்கான பள்ளி, கல்லறையில் இருந்து தனித்தனியாக அமைக்கப்பட்ட கட்டிடங்கள். அதன் போர்ட்டல்களுக்குள் எங்கோ ஆழமாக ஒரு உருது நாளிதழின் சிறிய தலையங்கம் இருந்தது, அது சமீப காலம் வரை, கையால் எழுதப்பட்டு, அருகில் உள்ள ஒரு சிறிய ஆஃப்செட் அச்சகத்தில் அச்சிடப்பட்டது.
மோனா தனது வீட்டைக் கட்டியிருந்தார் - அல்லது அதைக் கட்டத் தொடங்கினார், ஏனென்றால் அது முழுமையடையாமல் இருந்தது - பல கல்லறைகளுக்கு மேலே ஒரு மிகச் சிறிய வாழ்க்கைப் பகுதியை உள்ளடக்கியது, அதில் அவரது மூதாதையர்கள் புதைக்கப்பட்டதாக அவர் கூறினார், வெளிப்படையாக அவரது குடும்பத்திற்கு சொந்தமான நிலத்தில். இந்த அமைப்பு தாஜ்மஹாலின் படங்களைக் கொண்ட பளபளப்பான வெள்ளை குளியலறை ஓடுகளால் மூடப்பட்ட ஒரு பெரிய சுவரைக் கொண்டிருந்தது, அதைச் சுற்றி ஒரு அரை வட்டத்தை உருவாக்கியது. ஒரு முனையில் ட்ரெல்லிஸ் செய்யப்பட்ட செங்கல் வேலைகளால் கட்டப்பட்ட மற்ற இரண்டு முடிக்கப்படாத மற்றும் சுதந்திரமாக நிற்கும் சுவர்கள் இருந்தன, அவற்றுக்கிடையே ஒரு சிறிய ஸ்டோர்ரூமுக்கு இட்டுச் செல்லும் கதவு. இங்கு தான் தூங்கியதாக மோனா கூறினார்.
விருந்தில் பெண்களும் இருந்தபோதிலும், பெரும்பாலான விருந்தினர்கள் ஆண்களே. இவர்கள் மோனாவின் நண்பர்கள் மற்றும் பக்கத்து வீட்டுக்காரர்கள், அவர்களில் சிலர் அருகிலுள்ள டெல்லியின் பழைய நகரத்தில் வசித்து வந்தனர். மோனா எல்லோரிடமும் பேசினாள். ஆண்களுடன் பேசுகையில், அவள் அகமது-பாயின் ஆணாக மாறினாள் அல்லது கருதினாள், மேலும் அங்கிருந்த பல ஆண்களும் அவளை அப்படித்தான் அழைத்தார்கள். பெண்களுடன் பேசுவது அவள் மோனா, அல்லது பாஜி, அல்லது பெஹன் - எல்லாமே பெண் சொற்கள். ஒரு அடையாளத்திலிருந்து மற்றொன்றுக்கு இந்த விரைவான மாறுதல் மற்றும் அவள் இதை அடைந்த எளிமை குறிப்பிடத்தக்கது. இப்போது அவள் அஹ்மத் மற்றும் இப்போது பாஜி அல்லது மோனா, யாரும் இதை ஒற்றைப்படையாகக் காணவில்லை.
ஒரு கட்டத்தில், நான் அவளைப் பார்க்க வந்ததற்கான காரணத்தை மனதில் கொண்டு, மோனா என்னை ஒதுக்கி அழைத்துச் சென்று பிரிவினை பற்றி என்னிடம் பேச ஒரு அரை மணி நேரம் கிடைத்தது. நான் அவளுடைய கதைகளால் பல பக்கங்களை நிரப்பினேன், அவற்றில் சில பின்னர் எனது புத்தகத்தில் வெளிவந்தன. அன்று மோனாவுடன் பல மணி நேரம் செலவிட்டு நானும் என் நண்பர்களும் கிளம்பினோம். ஆயிஷா இல்லாமல் விருந்து தொடர்ந்தது, சிறிது நேரம் கழித்து யாரும் குழந்தையைக் குறிப்பிடவில்லை. உண்பதற்கு உணவும், உரையாடல்களும், மக்களை மகிழ்விப்பதற்காகவும் இருந்தன, எனவே இவை அனைத்தும் அந்தி சாயும் வரை சென்று கூட்டம் குறையத் தொடங்கியது. அன்றிரவு சிறிது நேரம் செலவழித்த நான் அனுபவத்தைப் பற்றிய குறிப்புகளை எழுதினேன், பின்னர் அதை என் தலையில் இருந்து வெளியேற்றினேன். சில வாரங்கள் கழித்து, மோனா அழைத்தாள். நான் எழுத்தாளனா? அவள் அறிய விரும்பினாள். அவள் வாழ்க்கையை நான் ஏன் எழுதவில்லை? ஹிஜ்ராக்கள் வாழ்ந்த விதம் பற்றி மிகக் குறைவாகவே மக்கள் அறிந்திருந்தனர், மேலும் அவள் எனக்கு இந்த தகவலை வழங்குவாள். என்னை வந்து பார், பேசுவோம் என்றாள்.
அதனால் நாங்கள் தொடங்கினோம். எனது ஆரம்ப வருகைகள் தற்காலிகமானவை, தயக்கம், நிச்சயமற்றவை. பிறகு வழக்கமான ஸ்லாட்டை சரிசெய்வோம் என்று அவள் பரிந்துரைத்தாள், ஞாயிறு மதியம் எங்கள் நேரமாகிவிட்டது. அவளுடைய கல்லறை வளாகத்தில் அவளைப் பார்க்க நான் குறுக்கே செல்வேன் - அங்கு நான் விரைவில் சிவப்பு கார் கொண்ட பெண் என்று அறியப்பட்டேன் - நான் வந்த சிறிது நேரத்திலேயே, அவள் தனது தொங்கும் அனைத்தையும் தூக்கி எறிவாள். அவள் பேசுவாள், நான் விரிவான குறிப்புகளை எழுதுவேன். குறிப்பு எடுப்பது நிறுத்தப்பட்டு எங்கள் உரையாடல் தனிப்பட்டதாக மாறுவதற்கு நீண்ட நேரம் ஆகவில்லை. நாங்கள் பேச ஆரம்பித்தோம், ஆராய்ச்சியாளர் மற்றும் ஆராய்ச்சி செய்வது போல் அல்ல, ஆனால் இரண்டு பெண்களைப் போல. அவள் என்னைப் பற்றி ஆர்வமாக இருந்தாள் - நான் ஏன் திருமணம் செய்து கொள்ளவில்லை? பெண்ணியவாதியாக இருப்பதன் அர்த்தம் என்ன? நான் அவளைப் பற்றி ஆர்வமாக இருந்தேன் - பெண்ணின் மீது அவளை ஈர்த்தது எது? வீடு, குடும்பம், நண்பர்கள் - எல்லாவற்றையும் விட்டுக்கொடுக்க அவள் தயாராக இருந்த அளவுக்கு அவள் ஒரு பெண்ணாக இருக்க விரும்புகிறாளா? காலப்போக்கில் நான் அவளுடைய நண்பன், நம்பிக்கைக்குரியவள், வங்கியாளர் (அந்த சமயங்களில் அவள் உடைந்து பணம் தேவைப்பட்டது), ஆலோசகர் ஆனேன், ஒரு நாள் மரியாதைக்கு ஒரு வகையான 'டிக்கெட்' கிடைத்தது. சோனியா காந்தியால் நான் இரவு உணவிற்கு (இருநூறு பேருடன் சேர்ந்து, ஆனால் இதை அவள் வசதியாக மறந்துவிட்டாள்) என்று அவளிடம் ஒருமுறை சொன்னேன், மேலும் நான் 'வழக்கமாக' நான் அதிகமாக உணவருந்துகிறேன் என்று அவள் அண்டை வீட்டாரிடம் அறிவித்ததைக் கண்டேன். இந்தியாவில் சக்தி வாய்ந்த பெண்! அவளுடைய கேள்விகளும், அவளுடைய செயல்களும் என்னை ஆச்சரியப்படுத்துவதை நிறுத்தவில்லை. ஒரு கோடை வெயில் மதியம் அவள் பெரியதாகவும் நிர்வாணமாகவும் ஒரு சரப்பாயில், ஒரு சரம் கட்டிலில், அவள் கால்களில் ஒரு வாளி தண்ணீருடன் அமர்ந்திருப்பதைக் கண்டேன். அவள் குளிப்பதற்கு தயாராகி கொண்டிருந்தாள். என் முகத்தைப் பார்த்து, 'வெட்கப்படாதே' என்றாள். "நாங்கள் அனைவரும் இங்கே பெண்கள் - உங்களிடம் இல்லாதது என்னிடம் இல்லை," என்று அவள் சொன்னாள், அவளது உடற்கூறியல் பகுதிகளைச் சுட்டிக்காட்டி, என் அசௌகரியத்தைப் பார்த்து சிரித்தாள். படிப்படியாக, இதுவும் மறைந்துவிடும். என் பயம் - அதைச் சொல்ல நான் வெட்கப்படுகிறேன், ஆனால் நான் பயந்தேன் - ஒரு பெரிய ஏழை மற்றும் முஸ்லீம் (மற்றும் நான் கற்பனை செய்தபடி, விரோதமான) இடத்தில் இருப்பது. காலப்போக்கில், முல்லாக்கள், மண்டை ஓடு அணிந்த சிறுவர்கள், பேட்டரி ஆபரேட்டர்கள், கத்தியைக் கூர்மைப்படுத்துபவர்கள் மற்றும் ரிக்ஷாக்காரர்கள் மற்றும் வளாகத்தை ஆக்கிரமித்த கல்லறைக்காரர்கள் அனைவரும் எனது நண்பர்களானார்கள், பரிச்சயமான, சில நேரங்களில் வேடிக்கையான, பெரும்பாலும் தனிமையான மனிதர்கள், அவர்களில் பலர் மோனாவுடன் இணைந்தனர். பெண்மைக்கான தேடல்.
மோனா அகமது 1937 ஆம் ஆண்டு இரண்டு பெண் பிள்ளைகளுக்குப் பிறகு மூன்றாவது குழந்தையாக ஒரு ஆண் குழந்தையாகப் பிறந்தார். பழைய டெல்லியில் உள்ள பல்லிமாறனின் குறுகிய, நெரிசலான தெருக்களில், அவரது தந்தை மண்டை ஓடுகளை விற்கும் சிறு வணிகத்தை நடத்தி வந்தார், பிறப்பு மகிழ்ச்சியுடன் வரவேற்கப்பட்டது. குடும்பத்தை இனி வெளியேற்ற முடியாது - வரிசையைத் தொடர அவர்களுக்கு இப்போது ஒரு பையன் இருந்தான். ஆனால் எதிர்பார்த்தபடி விஷயங்கள் நடக்கவில்லை.
'ஒரு நபராக என்னைப் பற்றி நான் உணர்ந்த தருணத்திலிருந்து,' அவர் கூறுகிறார், 'நான் ஒரு தவறான நபராக உணர்ந்தேன். நான் தவறான உடலில் பிறந்தேன் என்று உறுதியாக நம்பினேன். நான் ஒரு பெண்ணாக இருக்க விரும்பினேன்.' அவளது ஆண்மையின் உடல் உண்மை மட்டும் அவளை சங்கடப்படுத்தியது, ஆனால் அதனுடன் இருந்த கலாச்சார சாமான்களும் கூட. அவர் பொம்மைகள் மற்றும் 'பெண்பால்' விஷயங்களை விரும்பினார், பெண்களை நண்பர்களாக விரும்பினார். இது அவளை பள்ளியில் பல நகைச்சுவைகளுக்கு ஆளாக்கியது, அதே போல் அவளுடைய பெற்றோருக்கு கவலையையும் ஏற்படுத்தியது. அவள் ஒரு தனிமையான குழந்தையாக இருந்தாள், ஆண்களுக்கு மத்தியில் ஒரு புறக்கணிக்கப்பட்டவள், அவளை ஆண்மையுடன் பார்த்தாலும் பெண்களுடன் சேர முடியவில்லை, ஏனெனில் அவள் வாழ்ந்த சமூகம் பழமைவாதமாக இருந்தது: பெண்களும் ஆண்களும் ஒன்றாக விளையாட இடம் இல்லை. பெரும்பாலும், அவள் பள்ளிக்கு வீட்டை விட்டு வெளியேறுவாள், ஆனால் அதற்கு பதிலாக பூங்காவில் தனியாக உட்கார்ந்து நாள் கழிக்கிறாள். தனக்கென ஒரு இடம் என்று அவள் நம்பியதை அவள் வாழ்க்கையில் மிகவும் பிற்பகுதியில் கண்டுபிடிக்கவில்லை.
'எனக்கு சுமார் பத்து வயதாக இருந்தபோது, 1947-ல் எனது குடும்பம் பாகிஸ்தானுக்கு குடிபெயர்ந்தது,' என்று அவர் கூறுகிறார். 'பின்னர் நாங்கள் இங்கு வந்தோம். என்னால் ஒரு பள்ளியில் சேர்க்கை பெற முடியவில்லை, என் பெற்றோர்கள் என் பெண்மை பற்றி மிகவும் கவலைப்பட்டார்கள் - அதனால் எனக்கு கற்பிக்க மௌலானா அழைத்து வரப்பட்டார். அவர் எனக்கு குர்ஆனை ஓதுவார்.
ஒரு நாள், மௌலானா என்னைத் துன்புறுத்தினார். எனக்கு பயங்கர வலி நினைவிருக்கிறது. எனக்கு ரத்தம் வந்து வலித்தது. நான் என் அம்மாவிடம் சொன்னேன், என் பாட்டியிடம் சொன்னேன், பின்னர் அவர்கள் என் தந்தையிடம் சொன்னார்கள். அப்போது என் பாட்டி மற்றும் அப்பா, அவர்கள் மௌலானாவை அடித்து உதைத்தனர். முதலில் தான் இதைச் செய்ததாக ஒப்புக்கொண்டார், பின்னர் செய்யவில்லை என்று சத்தியம் செய்தார். அதனால் என் தந்தை என்னைத் தண்டித்துத் திருப்பி அனுப்பினார். நான் அதை வெறுத்தேன் - நான் அவரைப் பற்றி பயந்தேன். இதைப் பற்றி என் அம்மா அப்பாவிடம் சண்டையிட்டார், ஆனால் அவர் மாற மறுத்துவிட்டார், அவர் பிடிவாதமாக இருந்தார். தவறு என்னுடையதுதான் என்று அவர் வலியுறுத்தினார்.
மோனா மீண்டும் பள்ளிக்கு அனுப்பப்பட்டார், ஆனால் எதுவும் மாறவில்லை. அவளுக்கு எப்போதும் பெண் நண்பர்கள் மட்டுமே இருந்தனர், மேலும் அவர் பள்ளியில் நாடகங்களில் பெண் வேடங்களில் நடிப்பார். அவளுடைய அக்கம்பக்கத்தில் இருந்த சிறுவர்களும் பெரியவர்களும் அவளைக் கேலி செய்து, அவளைத் தங்கள் கேவலமான நகைச்சுவைகளுக்குப் பொருளாக்கினர்; மக்கள் அவளிடம்: 'அபா ஹை, பாய் நஹின் ஹை' ('அவள் ஒரு சகோதரி, ஒரு சகோதரன் அல்ல') என்று கூறுவார்கள்.
தனது வாழ்க்கையை மாற்றும் ஹிஜ்ராக்களை முதன்முதலில் சந்தித்தபோது மோனாவுக்கு பதினெட்டு வயது. காலங்காலமான பாரம்பரியத்தில், அவர்களில் ஒரு குழு புதிதாகப் பிறந்த குழந்தையை ஆசீர்வதிப்பதற்காக அருகிலுள்ள வீட்டிற்கு வந்து பணத்திற்கு ஈடாக பாடி நடனமாடியது. மோனா உடனடியாக அங்கீகாரத்தின் அதிர்ச்சியை உணர்ந்தாள். 'இவர்கள் என் மக்கள்' என்று அவள் நினைத்தாள். 'பெண்களாக மாற விரும்பும் ஆண்கள்.' அவள் அவர்களைப் பின்தொடர்ந்து ஒரு உள்ளூர் தேநீர் கடைக்குச் சென்று உரையாடலை ஆரம்பித்தாள். அவர்கள் ஒரு அன்பான ஆவியை அங்கீகரித்தார்கள். பல சந்திப்புகளுக்குப் பிறகு, குறிப்பாக அவரது தந்தையுடன் ஒரு அதிர்ச்சிகரமான சந்திப்புக்குப் பிறகு, மோனா விரக்தியுடன் அவர்களிடம் சென்றார், அவர்கள் அவளைத் தப்பிக்கச் சொன்னார்கள். 'எங்களுடன் வா' என்றார்கள். 'உங்களுக்கு உதவுவோம்.' மோனா தயங்கவில்லை. ஏறக்குறைய பெண் அடையாளத்தைப் பற்றிய ஹிஜ்ராக்களின் வாக்குறுதியால் ஆசைப்பட்டு, மோனா வீட்டை விட்டு வெளியேறி பம்பாய்க்குச் சென்றார், அங்கு அவர் குழுவுடன் வாழ்ந்து, தனது காஸ்ட்ரேஷனுக்குத் தயாரானார், இது ஹிஜ்ரா சமூகத்தில் 'நிர்வாணா' என்று அறியப்படுகிறது. "எனக்கு உண்மையில் அதிக தயாரிப்பு தேவையில்லை," அவள் என்னிடம் சொன்னாள். 'நான் ஏற்கனவே முடிவு செய்துவிட்டேன். அந்த ஆண் பிறப்புறுப்புகள் அனைத்தையும் நான் வெறுத்தேன்.' அவள் தன்னிடம் இருந்த சிறிய பணத்தை பயன்படுத்தினாள், மீதியை ஹிஜ்ராக்கள் உதவினார்கள். "அவர்கள் தங்கள் சொந்தத்தை கவனித்துக்கொள்கிறார்கள்," என்று அவள் சொன்னாள். பம்பாய்க்கு அருகில் உள்ள சிறிய கிராமமான பேலாபூரில், பின் அறை அறுவை சிகிச்சை மூலம் மோனாவின் ஆண்குறி மற்றும் விரைகள் அகற்றப்பட்டன. அந்த நேரத்தில், ஐம்பதுகளின் பிற்பகுதியில், இந்தியாவில் பாலியல் மறுசீரமைப்பு அறுவை சிகிச்சை சட்டவிரோதமானது மற்றும் ஒழுங்குபடுத்தப்படவில்லை. மோனாவின் விஷயத்தில், உள்ளூர் மயக்க மருந்து சரியாக வேலை செய்யவில்லை மற்றும் வலி மிகவும் வேதனையானது.
'பிறகு நான் ஒரு மகத்தான விடுதலை உணர்வை உணர்ந்தேன்,' என்று அவர் கூறுகிறார். 'ஆனால் அந்த நேரத்தில் நான் நினைத்தது வலியை மட்டுமே.' நீண்ட காலத்திற்குப் பிறகு, மோனா என்னிடம் கூறுவார், தான் எப்போதும் பெண்ணாக இருக்க விரும்பினாலும், காஸ்ட்ரேஷனின் இறுதி நிலைக்கு அவள் தயாராக இல்லை என்று. 'திடீரென, நான் திரும்ப முடியாத நிலையைத் தாண்டிவிட்டேன் என்பதை உணர்ந்தேன். இப்போது திரும்பப் போவதில்லை.'
ஆனால் மோனா திரும்பிச் சென்றாள் - விருப்பமில்லாமல்; திரும்பி வருவதற்கான உண்மையான புள்ளி பின்னர் வர வேண்டும். அவளுடைய பெற்றோர் அவளை ஒரு நண்பர் மூலம் கண்டுபிடித்தனர், பின்னர் அவர் அவளை பெலாபூரிலிருந்து அழைத்து வர அனுப்பப்பட்டார். 'எனது காயங்கள் குணமாகும் வரை நான் டெல்லியில் உள்ள அவரது வீட்டில் இருந்தேன், பின்னர் நான் எனது பெற்றோரின் வீட்டிற்குத் திரும்பினேன். ஆனால் நிலைமை மேம்படவில்லை - என் தந்தை என் பெண்மையின் எண்ணத்தை வெறுத்தார், மேலும் என்னை தொடர்ந்து மோசமாக நடத்தினார், எனவே நான் அறுவை சிகிச்சை பற்றி அவரிடம் சொல்லவில்லை. ஆனால் அவர் என்னை ஹிஜ்ராவுக்கு ஹிஜ் என்று அழைப்பார், நான் இறந்துவிட்டால் நன்றாக இருக்கும் என்று அடிக்கடி கூறுவார். ஒரு நாள் இரவு அவர் என் கழுத்தை நெரிக்கவும் முயன்றார். பிறகு அண்ணி வந்து என்னை அழைத்துச் சென்றான், நான் அவனோடும் அவன் குடும்பத்தோடும் சிறிது காலம் தங்கினேன். ஆனால் எல்லா இடங்களிலும் விஷயங்கள் கடினமாக இருந்தன. நான் மீண்டும் ஹிஜ்ராக்களிடம் செல்ல முடிவு செய்தேன். என் தந்தை எதிர்ப்பு தெரிவித்தார், ஆனால் என் குடும்பத்தில் உள்ள மற்றவர்கள், "அவரை விடுங்கள்" என்றார்கள். காஸ்ட்ரேஷன் பற்றி அவர்கள் அறிந்திருக்கலாம். ஆனா, நான் கிளம்பிட்டேன்.'
ஆரம்ப நாட்களில், மோனா ஹிஜ்ராக்களுடன் மகிழ்ச்சியாக இருந்தார். அவள் நன்றாக நடத்தப்பட்டாள் மற்றும் பாடவும் நடனமாடவும் கற்றுக்கொடுக்கப்பட்டாள், அது பணம் சம்பாதிப்பதற்கான பாதையாக மாறும். "இது ஒரு அற்புதமான வாழ்க்கை," மோனா என்னிடம் கூறினார். 'நாங்கள் நல்ல ஆடைகளை உடுத்திக்கொண்டு, பாட, நடனமாட அல்லது ஆசிர்வாதம் வழங்குவோம்.' ஆனால் சமூகத்தின் விதிகள் கடுமையாக இருந்தன. அவர்களின் சம்பாத்தியம் சங்கத்தின் தலைவரான குருவிடம் ஒப்படைக்கப்பட வேண்டும், மேலும் அவர் அவற்றை குழுவில் பகிர்ந்து கொள்வார். அவள் தன் சொந்த வகையினரிடையே இறங்கிவிட்டதாகவும், அவளது பாலினமும் பாலினமும் இறுதியாக கேள்விக்குள்ளாக்கப்படவில்லை என்றும் அவள் பெருகிய முறையில் உணர்ந்தாள். 'நான் ஒரு வீட்டைக் கண்டுபிடித்தேன் என்று நினைத்தேன்.'
ஆனால், புதிய வீடுகள் அவ்வளவு எளிதில் கண்டுபிடிக்கப்படுவதில்லை, பழைய வீடுகளை விட்டுச் செல்வதில்லை. குடும்பத்தில் இருந்து அவள் அனுபவித்த வன்முறை மற்றும் அவமானங்கள் இருந்தபோதிலும், அவர்களுடன் மோனாவின் தொடர்பு வலுவாக இருந்தது. அவள் அவர்களைக் கொடுக்க மறுத்துவிட்டாள், அவளுடைய சகோதரிகளைப் பற்றி கவலைப்படுகிறாள், பின்னர் அவர்களின் குழந்தைகளின் கல்விக்கு கூட பணம் கொடுக்க முன்வந்தாள். இதற்காக, அவள் தண்டிக்கப்பட்டாள்: ஹிஜ்ரா சமூகத்தில், நீங்கள் 'சாதாரண' சமூகத்தின் விதிகளின்படி வாழவில்லை. நீங்கள் உள்வாங்கப்பட்டவுடன், குடும்ப தொடர்புகள் துண்டிக்கப்பட வேண்டும், மேலும் குருவுக்கு விசுவாசம் முழுமையாக இருக்க வேண்டும். கீழ்ப்படியாமை, எதிர்ப்பு, கேள்வி கேட்பது கூட, பெரும்பாலும் வன்முறையால் தண்டிக்கப்படுகிறது, அல்லது - மோசமான - புறக்கணிப்பு. பழைய டெல்லியின் தெருக்களில் ஒரு புகழ்பெற்ற நபரான சமன் என்ற குருவிடம் மோனா உண்மையில் கேள்வி எழுப்பினார். தன் குடும்பத்தாருடன் தொடர்பில் இருக்கக் கூடாது என்ற அவரது அறிவுரைகளை அவள் மீறினாள். அவள் போன் செய்தாள், திருவிழாக்களில் பணம் அனுப்புவாள், தன் மருமகன்கள் மற்றும் மருமகளின் பள்ளிப்படிப்புக்கு நிதியளிப்பாள். (எவ்வாறாயினும், அடிக்கடி அவர்களைச் சந்திப்பதில் அவள் கோடு வரைந்தாள். அவளுடைய தந்தை இறக்கும் நிலையில் இருக்கும்போது மட்டுமே அவளைப் பார்க்க அனுமதி வழங்கப்பட்டது.)
மோனா தனது குடும்பத்தினருடன் தொடர்பைப் பேணுவதற்குச் சமன் தயங்குவதற்கு மற்றொரு காரணமும் இருந்தது: ஒவ்வொரு முறையும் அவள் வீட்டிற்குத் திரும்பும்போது, மோனா அடையாளங்களை மாற்றி, ஆண் உடையை அணிந்தாள் - மந்தமான அல்லது அடர் நிற ஷல்வார் குர்தாக்கள், நீண்ட சட்டையுடன் கூடிய தளர்வான கால்சட்டை அவரது சிலிகானை திறம்பட மறைத்தது. மார்பகங்கள். (முழு பாலின மாற்ற அறுவை சிகிச்சைக்கு உட்படும் முதல் ஹிஜ்ராக்களில் ஒருவர் - இது இன்று பலருக்கு வாடிக்கையாக உள்ளது - மோனா தனது மார்பகங்களையும் பெண்ணுறுப்பையும் பெற்றிருந்தார், மேலும் சில ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு, பிற அறுவை சிகிச்சைகளை மேற்கொண்டார்.) சமன் மற்றும் மோனாவின் சக ஹிஜ்ராக்களே, அடையாளத்தைப் பற்றிய இத்தகைய தெளிவின்மை அனுமதிக்கப்படவில்லை: நீங்கள் சமூகத்தின் ஒரு பகுதியாக இருந்தீர்கள் அல்லது இல்லை. மோனா அதை விவரிக்கிறது: 'இது ஒரு கன்னியாஸ்திரி இல்லத்தில் இருப்பது போன்றது - சமூகம் உங்கள் குடும்பம், நீங்கள் அதை விட்டு வெளியேறத் துணியவில்லை.'
மோனாவும் வேறு எதையாவது தீவிரமாக விரும்பினாள், இங்கே, சில காரணங்களால், சமன் அவளை ஈடுபடுத்தினான் - ஒரு கட்டம் வரை. அவள் தாயாக விரும்பினாள். 'ஏன்', ஒருமுறை நான் அவளது ஏக்கத்தைப் பற்றிக் கேட்டபோது, 'தாய் என்பது உயிரியல் ரீதியாக மட்டுமே இருக்க முடியும் என்று மக்கள் நினைக்கிறார்களா?' மோனா தாய்மையை அனுபவிக்க ஏங்கினாள் - ஒரு பெண் முழுமையடைவதற்கான ஒரே வழி இதுதான், அவள் சொன்னாள் - எனவே அவள் ஒரு குழந்தையை தத்தெடுக்க அனுமதிக்குமாறு சாமனிடம் கெஞ்சினாள். இப்போது பழைய டெல்லியில் சமன் குலதெய்வமாக இருக்கும் ஒரு வகுப்புவாத குடும்பத்தின் ஒரு பகுதியாக இருந்த மோனா, தான் விரும்பிய குழந்தையை வழங்குவதற்கு ஒரு வீடு இருப்பதாக உணர்ந்தார். அது நடந்தது போல், ஹிஜ்ராக்களின் பக்கத்து வீட்டுக்காரர் பிரசவத்தில் இறந்துவிட்டார், அவளுடைய விதவை குழந்தையை வைத்திருக்க தயங்கினார் - ஒரு பெண். மோனா, சாமன் மற்றும் நர்கிஸ், சமனின் மற்றொரு சீடர்கள், குழந்தையை எடுத்துக்கொண்டு, சமன் தாடியாக மாறுவதன் மூலம் ஒரு குடும்பத்தை உருவாக்கினர் ('பாட்டி' - சமன் எப்போதும் 'அவர்' என்று மட்டுமே குறிப்பிடப்பட்டாலும்); மோனா அப்பு ('அப்பா', இந்த நேரத்தில் அவர் உடல் ரீதியாக பெண்ணாக மாறியிருந்தாலும்), மற்றும் நர்கிஸ் அம்மி ('அம்மா').
அம்மாவின் உண்மையான பாத்திரத்தை மோனா ஏற்றார். குழந்தையை எப்படி பிடிப்பது, துடைப்பது, கழுவுவது, பராமரிப்பது மற்றும் வளர்ப்பது எப்படி என்று கற்றுக் கொள்ள குழந்தை மருத்துவர்கள் மற்றும் மருத்துவச்சிகளை அவர் சந்தித்தார். ஆறு வயது வரை - கல்லறையில் கொண்டாடப்பட்ட பிறந்த நாள் - ஆயிஷாவை மோனாவால் வளர்க்கப்பட்டது. ஆனால் மோனாவுக்கும் அந்தப் பெண்ணுக்கும் இடையே வளர்ந்து வரும் பாசத்தைக் கண்டு சாமன் பொறாமைப்பட்டு, விமர்சித்தார். அவருடைய அதிகாரம் குறைமதிப்பிற்கு உட்படுத்தப்பட்டது, அவருடைய அறிவுரைகள் மீறப்பட்டன. மோனா மருத்துவர்கள் சொல்வதைக் கேட்டு, 'சாதாரண' மக்களிடம், அவரைக் கேட்கவில்லை, மேலும் குழந்தையும் தாயும் ஒரு பந்தத்தைப் பகிர்ந்து கொண்டதாகத் தோன்றியது, அது அவரைத் திறம்பட விட்டுச் சென்றது. அவர்களை பிரிக்க முடிவு செய்தார். சாமன் தனது வழக்கமான அதிகாரத்துடன் ஆயிஷாவை மோனாவிடம் இருந்து அழைத்துச் சென்றார். தனது பற்றுதலில் கடுமையாக இருந்த மோனா, குழந்தையைத் தக்கவைக்க கடுமையாகப் போராடினார், ஆனால் அவர் வெற்றிபெறவில்லை.
ஆயிஷா இப்போது தனது கட்டுப்பாட்டில் இருப்பதால், சமன் வகுப்புவாத வீட்டை மூடிவிட்டு, தனது மந்தையை ஒரு புதிய இடத்திற்கு மாற்றினார் மற்றும் மோனாவை அவர்களுடன் சேரவிடாமல் தடுத்தார். விரக்தியும் விரக்தியும் அடைந்த மோனா, மலிவான மதுபானத்தில் தன்னிடம் இருந்த அனைத்தையும் வீணடித்து குடிக்க ஆரம்பித்தாள். 'நான் அடிக்கடி ஏதோ ஒரு மோசமான தெருவில் எழுந்திருப்பேன், மற்ற குடிகாரர்கள் - பிச்சைக்காரர்கள், திருடர்கள், ரிக்ஷாக்காரர்கள் ஆகியோருக்கு அடுத்ததாக என்னைக் கண்டுபிடிப்பேன்' என்று அவர் கூறுகிறார். சாராயம் வேலை செய்யாதபோது அவள் மதத்திற்குத் திரும்பினாள், முதலில் ஒரு நாளைக்கு ஐந்து வேளை தொழுதுவிட்டு ஹஜ்ஜுக்குச் சென்றாள். அவள் திரும்பி வந்தபோது, ஆண் அடையாளம் காணப்பட்ட ஹாஜி அகமது என, மக்கள் அவளை மலர்கள் மற்றும் இனிப்புகளுடன் வரவேற்றனர் - ஆனால் சாமன் தோன்றவில்லை, ஆயிஷாவும் தோன்றவில்லை. ஹிஜ்ரா சமூகத்தின் விதிகளை கடுமையாக மீறி, சமன் தன்னை வெளியே தூக்கி எறிந்ததைப் பற்றி புகார் செய்ய காவல்துறைக்குச் செல்லும் கார்டினல் பாவத்தை அவள் செய்தபோதுதான் அவள் ஒதுக்கி வைக்கப்பட்டாள். அவளால் எந்த வகுப்புவாத நடவடிக்கையிலும் பங்கேற்க முடியவில்லை, மேலும் பாடுவதும் நடனமாடுவதும் இப்போது அவளுக்கு விருப்பமாக இல்லாததால், அவளுடைய வருமானம் வெகுவாகக் குறைந்தது. எல்லாவற்றையும் போலவே, இந்த தீர்ப்பையும் எதிர்த்துப் போராடினாள், ஹிஜ்ரா சமூகத்தில் தனது இடத்தை மீண்டும் பெற முயன்றாள், ஆனால் அவளுக்கு எந்த ஆதரவும் கிடைக்கவில்லை. ஹிஜ்ரா சமூகத்தின் 'முதியோர் கவுன்சில்' முழுவதும் தன் பக்கம் இருப்பதை சமன் உறுதி செய்திருந்தார். மேலும் குருவுக்கு எதிராக யாரும் செல்லத் துணியவில்லை.
ஆயிஷா தன்னிடம் திரும்ப மாட்டாள், தன் குழந்தையை மீட்க வழியில்லை என்ற உண்மையை மோனா ஏற்க பல வருடங்கள் ஆனது. மெல்ல மெல்ல அவளின் அன்புக் களஞ்சியமும் தாய்மை ஆசையும் ஒருவித அலட்சியத்திற்கு வழிவகுத்தது. நான் முதலில் மோனாவைப் பார்க்கத் தொடங்கியபோது, எங்கள் பேச்சுக்களில் ஆயிஷா அடிக்கடி வருவார், மேலும் ஆயிஷா அந்த எண்ணை அடையாளம் கண்டு கொள்ளாமல் இருக்கவும், அழைப்பை நிராகரிக்கவும் அவள் என் தொலைபேசியைப் பயன்படுத்தி சமனின் வீட்டிற்கு அழைக்க முயற்சித்தாள். தன்னைப் பார்க்க மோனாவின் அழுத்தத்திற்கு அடிபணியக் கூடாது என்று ஆயிஷாவுக்குச் சமனிடமிருந்து கண்டிப்பான உத்தரவுகள் இருந்தன. மோனா பின்னர் தொலைபேசி முயற்சியை நிறுத்தினார். ஒருமுறை, குழந்தையைத் தன் வீட்டிற்குக் கவர்ந்திழுக்க வேண்டும் என்ற நம்பிக்கையில் அவள் ஒரு செகண்ட் ஹேண்ட் கம்ப்யூட்டரை வாங்கினாள், ஆனால் பலனில்லை. பிறகு தான் கைவிட்டாள்.
நானும் மோனாவும் நண்பர்களாகிவிட்டதால், நாங்கள் ஒருவருக்கொருவர் வாழ்க்கையில் அதிக ஈடுபாடு கொண்டோம். அவள் என் வருகைகளைத் திருப்பித் தர ஆரம்பித்தாள். ஒரு நாள், தனது சொந்த நிறுவனத்தால் சோர்வடைந்த அவள், கருப்பு மற்றும் தங்க நிறத்தில் பிரகாசமாக, என் அலுவலகத்திற்கு வந்து டீ மற்றும் பிஸ்கட் கேட்டாள். 'எனவே சாதாரண வாழ்க்கை இப்படித்தான் இருக்கிறது,' என்று அவள் என் மேஜையில் எனக்கு எதிரே அமர்ந்தாள், என் இருப்பின் 'இயல்புநிலை' எனக்கு உடனடியாக சங்கடமாக இருந்தது. எங்கள் நட்பில் சில வருடங்கள், என் தந்தை இறந்துவிட்டார், மோனா எனது குடும்ப வீட்டிற்கு வந்து ஆறுதல் கூறினார். துக்கத்தின் வெண்ணிற ஆடை அணிந்து அமர்ந்து என் அம்மாவின் கைகளைப் பிடித்துக் கொண்டு, ஆணில்லாமல் தனிமையில் இருப்பதன் அர்த்தம் அவளுக்கும் தெரியும் என்று சொன்னாள். தனியாக மற்றும் ஒரு மனிதன் இல்லாமல்? தனிமையில் இருப்பதைப் பற்றிய பகுதியை என்னால் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது, பெரும்பாலான நேரம் அவள் உண்மையில் தனியாக இருந்தாள், இப்போது ஹிஜ்ரா சமூகத்திற்கு அந்நியமானவள். ஆனால் மனிதன் இல்லாமல்? ஒரு பெண்ணாக இருக்க வேண்டும் என்று தன் வாழ்நாளைக் கழித்த ஒருவரின் ஒரு விசித்திரமான அறிக்கை என்று நான் நினைத்தேன். இன்னும், ஏதோ ஒரு வித்தியாசமான வழியில், மோனாவை நான் நன்கு அறிந்தபோது, வெறுக்கப்பட்ட ஆண் அடையாளம் கைவிடப்படவில்லை என்பதை நான் உணர்ந்தேன், அது ஏதோ ஒரு 'பலம்' அல்லது சக்தியின் போது அழைக்கப்படும்படி, எங்கோ ஆழத்தில் கிடந்தது. தேவைப்பட்டது, அல்லது ஆண் பார்வையாளர்கள் குழு ஒன்று பெரிய ரம் பாட்டில்களை எடுத்துக்கொண்டு விஸ்கியை கடத்தியது. தெருவின் கடினமான பெண்ணிய அரசியலில் படித்த எனக்கு இதை என்ன செய்வது என்று தெரியவில்லை. நான் அவளை ஒரு ஆணாகவோ அல்லது பெண்ணாகவோ பார்க்க வேண்டுமா - அவள் அடிக்கடி மாறும்போது நான் அவளை ஒருவராக அல்லது மற்றவராக பார்க்க வேண்டுமா? 'ஆனால் இதை ஏன் குழப்பமாக காண்கிறீர்கள்?' அவள் ஒருமுறை என்னிடம் கேட்டாள். 'நான் ஒரு பெண், நான் எப்போதும் ஒருவராக இருக்க விரும்பினேன், அது மிகவும் எளிமையானது.'
ஆனால் அவள் அது மட்டும் இல்லை. சில நாட்களில், அவளது வீட்டில், நான் இளைஞர்களின் குழுக்களைச் சந்திப்பேன் - மெல்லிய முதுகு முடி, பளபளப்பான, கூர்மையான காலணிகள், தோல் இறுக்கமான கால்சட்டை மற்றும் கிட்டத்தட்ட மழுப்பலான பெண்மை உணர்வு. அவள் என்னை அவர்களுக்கு அறிமுகப்படுத்தினாள் - ஜுக்னு, சந்த், அங்கித், தர்மேந்திரா - ஆனால் நான் அவர்களைச் சில முறை சந்தித்த பிறகுதான் நான் என்ன பார்க்கிறேன் என்று எனக்குப் புரிய ஆரம்பித்தது: இளைஞர்கள் (ஒருவர் அந்த வார்த்தையைப் பயன்படுத்தினால்) மாறுகிறார்கள். ஆண்மை பெண்மை. அவர்கள் ஆலோசனை மற்றும் ஆதரவிற்காக மோனாவிடம் வருவார்கள். 'உண்மையில் எங்களுக்குப் புரிந்துகொள்ள உதவக்கூடிய வேறு யாரும் இல்லை' என்று அவர்கள் என்னிடம் சொன்னார்கள். 'அதான் பாஜிக்கு வரோம்.' அவர்களில் சிலர் ஹார்மோன்களை எடுத்துக் கொள்ளத் தொடங்கினர், மேலும் அவர்களின் முகம் மென்மையாக மாறுவதை நீங்கள் காணலாம், அவர்களின் உடல் முடிகள் உதிர ஆரம்பித்தன. அவர்களில் ஒருவர் மார்பகங்களை வளரத் தொடங்குவது போல் இருந்தார். அவரது நண்பர்கள் அவரை மெதுவாக கேலி செய்தார்கள், இதைப் பற்றி பொறாமையுடன் ஒரு நிழல் என்று நான் நினைத்தேன். இன்னொரு நாள், நான் மெஹந்தியானுக்கு வரும்போது எனக்காகக் காத்திருந்தாள் மோனா. 'போகலாம்' என்று கூறி, என் காரில் தன்னைத் தூக்கிக் கொண்டு, ஏர் கண்டிஷனரை முழுவதுமாகத் திருப்ப முன்னோக்கி சாய்ந்தாள். 'எங்கே?' என்று கேட்டேன். என்னிடம் கேள்விகள் கேட்க வேண்டாம் என்று சொல்லிவிட்டு, யமுனை நதியின் பழைய இரும்புப் பாலத்தின் வழியாக, டெல்லியின் சீலம்பூர் என்ற பகுதிக்கு என்னை அழைத்துச் சென்றாள். "நாங்கள் DART க்கு செல்கிறோம்," என்று அவள் சொன்னாள். DART என்பது டெல்லி அரசாங்கத்தால் நிதியளிக்கப்பட்ட ஒரு NGO ஆக மாறியது, அதன் முக்கிய வணிகம் எய்ட்ஸ் தடுப்பு ஆகும், மேலும் இது ஆண்களின் பாலியல் பங்காளிகளை தேடும் இடங்களுக்கு இலவச ஆணுறைகளை விநியோகிக்க இளம் சிறுவர்களை அனுப்பியது. ஆனால் ஒவ்வொரு ஞாயிற்றுக்கிழமை மதியம், DART வேறு ஏதோவொன்றாக மாறியது - ஆண்கள் மற்றும் திருநங்கைகள் மற்றும் ஹிஜ்ராக்கள் ஒன்றுகூடி குறுக்கு ஆடைகளை அணிந்துகொண்டு பாடவும் நடனமாடவும். புடவை அணிந்த ஒருவரை நான் சந்தித்தேன், அவர் எனக்கு ஒரு கோப்பை தேநீர் வழங்கினார் மற்றும் தன்னை ஒரு பொறியாளர் என்று அறிமுகப்படுத்தினார், ஒரு பெரிய நிறுவனத்தில் பணிபுரிகிறார், திருமணமாகி இரண்டு குழந்தைகளுடன். 'பெரும்பாலான ஞாயிற்றுக்கிழமைகளில் இங்கு வருவேன். 'என் மனைவிக்குத் தெரியும், நான் என் பெண்ணின் பகுதியை வெளிப்படுத்துவது சரி என்று அவள் நினைக்கிறாள்; இது நாம் நண்பர்களாக இருக்கவும் உதவுகிறது. மற்றொரு அடிக்கடி வருகையாளர் ஒரு முதியவர், சற்றே குனிந்து பலவீனமான, ஒரு கிழிந்த கெஃபியே தலையில் காயம், பழைய நகரத்தின் தெருக்களில் வீட்டில் தயாரிக்கப்பட்ட பிஸ்கட்களை விற்றார். 'அவரும் ஒரு ஹிஜ்' என்று மோனா என்னிடம் கூறினார். 'அவருடைய ஆடையை மேலே தூக்கினால் தெரியும்.'
இந்த ஆண்களுக்கெல்லாம் பெண்களாக இருக்க ஆசை என்ன என்று யோசித்தேன். இங்கே நான், தன்னைப் பச்சாதாபம் கொண்டவளாகவும், மிகவும் திறந்தவளாகவும் நினைக்கும் ஒரு பெண், 'என்' பக்கம் மாறுவதற்கு தங்களால் இயன்றதைச் செய்யும் ஆண்களால் சூழப்பட்டிருந்தேன், மேலும் எனக்குச் சொந்தம் இல்லை என்பது போல் நான் இடமில்லாமல் உணர்ந்தேன். ஒருமுறை ஒரு ஆஸ்திரேலிய தோழி, லெஸ்பியன் மற்றும் பெண்ணியவாதியுடன் நான் பேசிய உரையாடல் எனக்கு நினைவிற்கு வந்தது, நானும் அவளும் பெண்கள் மாநாட்டில் சில ஹிஜ்ராக்கள் நடனமாடுவதை நின்று பார்த்துக்கொண்டிருந்தோம். 'இதையெல்லாம் நான் வெறுக்கிறேன்,' என்று அவள் என்னிடம் சொன்னாள். 'சமுதாயத்தில் நமக்கென்று ஒரு சிறிய இடத்தை உருவாக்கி, எங்கள் குரலைக் கேட்க நாங்கள் இவ்வளவு காலமாக போராடினோம், இதோ இந்த ஆண்கள் பெண்களாக நடிக்கிறார்கள், அவர்கள் வந்து அதை எடுத்துக் கொண்டார்கள்.' அவள் இவ்வளவு வார்த்தைகளில் சொல்லும் வரை, நான் அப்படி நினைக்கவில்லை. அதற்கு பதிலாக, இந்த உலகின் மோனாக்களுக்கு ஆண்மை மற்றும் பெண்மையின் அனுபவம் என்ன, என்னைப் போன்ற ஒருவரால் அதை எவ்வாறு புரிந்து கொள்ள முடியும் என்று நான் யோசித்துக்கொண்டிருந்தேன். பொதுவாக, மோனாவிடம் பதில் இருந்தது. 'அரே, இதைப் பற்றி ஏன் இவ்வளவு கவலைப்படுகிறீர்கள்? சிந்திக்க என்ன இருக்கிறது? நான் மனிதன், நீ மனிதன், நான் ஒரு பெண், ஆனால் சில நேரங்களில் நான் ஒரு ஆணாக இருக்கலாம் - நான் ஒருவராக இருப்பது பிடிக்கவில்லை, ஆனால் சில நேரங்களில் அது பயனுள்ளதாக இருக்கும். எப்படியிருந்தாலும், எங்களுக்கு இன்னும் பொதுவான ஒன்று உள்ளது, அதுதான் நீங்களும் நானும் இருவரும், நாங்கள் இளங்கலை.'
நாங்கள் இருவரும் இளங்கலைப் பட்டதாரிகளாக இருந்திருக்கலாம், ஆனால் அங்குதான் ஒற்றுமை முடிந்தது என்று நினைக்கிறேன். அல்லது ஒருவேளை இல்லை, ஏனென்றால் நாங்கள் பெண்களாக வலுவாகப் பிணைந்துள்ளோம் என்பதில் சந்தேகமில்லை - மோனாவின் இயல்பான பச்சாதாபம் மற்றும் பெண்கள் உலகில் சொந்தமான உணர்வு அவளை என்னிடம் அக்கறையுடனும் பாசத்துடனும் இருக்க வழிவகுத்தது. உதாரணமாக, நான் என் தலைமுடிக்கு வண்ணம் பூசவில்லை அல்லது நான் மிகவும் கடினமாக உழைத்தேன் என்று அவள் அடிக்கடி கவலைப்படுவாள். ஆனால் ஆழமான ஒன்று - அதை என்ன அழைப்பது என்று எனக்குத் தெரியவில்லை, ஒருவேளை வகுப்பு? - எங்களை பிரித்து வைத்தது. உதாரணமாக, ஒரு கப் காபிக்கு அவளை என்னுடன் உணவகத்திற்கு அழைக்கவே முடியாது. இல்லை, நான் அவளைப் பற்றி வெட்கப்பட்டதால் அல்ல, ஆனால் அவள் எப்படி நடத்தப்படுவாள் என்று நான் கவலைப்பட்டதால் - அவள் அடிக்கடி குளிக்காமல், அலட்சியமாக, சத்தமாக, சில சமயங்களில் வன்முறையாக இருந்தாள் - சமூக நடத்தை விதிகளை 'சாதாரண' மக்கள் அறிந்திருக்கிறார்கள். அவளுக்கு. நான் பார்க்க நண்பர்கள் இருக்கும்போது அவள் என் வீட்டிற்கு வரவில்லை, நான் அவளிடம் கேட்கவில்லை. படிப்படியாக, மோனா தனது வாழ்க்கையைப் பற்றி எழுதத் தந்ததன் மூலம், ஒரு மாற்றத்தைக் கொண்டுவருவதற்கு நான் உறுதுணையாக இருப்பேன், எப்படியாவது மக்கள் தன்னை ஒரு 'சாதாரண' நபராகப் பார்த்து, அவளுக்கு உரிய தகுதியைக் கொடுப்பார்கள் என்று மோனா நம்பினார் என்பதை நான் உணர்ந்தேன். மற்றும் நான்? அவளின் எதிர்பார்ப்புகளை பூர்த்தி செய்ய முடியாமல் போய்விடுமோ என்ற பயம்தான் அவளைப் பற்றிய புத்தகத்தை எழுதவிடாமல் செய்திருக்கலாம். அல்லது ஒருவேளை இல்லை. ஆனால் எப்படியிருந்தாலும், நான் அதை எழுதவில்லை.
இன்று மோனாவுக்கு எழுபது வயது. மெஹந்தியானில் உள்ள அவரது வீடு மேலும் மேலும் அங்குள்ள நிலங்களைக் கைப்பற்றியதால் விரிவடைந்தது. ஆனால் அது அவளுக்கு கொஞ்சம் ஆறுதல் அளிக்கிறது. ஹேங்கர்ஸ்-ஆன்களின் அவளது எண்ணிக்கை வெகுவாகக் குறைந்துவிட்டது, மேலும் அவள் தன் படுக்கையில் படுத்திருக்கும் நேரத்தைச் செலவிடுகிறாள், அவசியமான நேரங்களில் தவிர, அசைவில்லாமல். அவள் எப்போதாவது குளிக்கிறாள், அடிக்கடி மனச்சோர்வடைந்தாள். பழைய சூழ்நிலையில் ஒரு விசித்திரமான தலைகீழ், ஆயிஷா, இப்போது கிட்டத்தட்ட இருபது மற்றும் திருமணமானவர், அவளைப் பார்க்க அடிக்கடி வருகிறார். சமன் இனி அவளைத் தடுக்க முயற்சிக்கவில்லை. அவருக்கு வயது தொண்ணூறு, ஒருவேளை சோர்வாக இருக்கலாம். ஆனால் மோனாவைப் பொறுத்தவரை, அலட்சியம் இப்போது மிகவும் ஆழமானது, காயம் மிகவும் ஆழமானது. ஆயிஷாவின் வருகை அவளுக்கு மகிழ்ச்சியைத் தரவில்லை. "இது மிகவும் தாமதமானது," அவள் என்னிடம் சொல்கிறாள். 'ரொம்ப தாமதம்.' நான் இன்னும் ஞாயிற்றுக்கிழமைகளில் மோனாவைப் பார்க்கிறேன்; எங்கள் உரையாடல்கள் வெறுக்கத்தக்கவை, ஒரு பெண்ணாக இருப்பதன் அர்த்தம் என்ன என்பதை அவள் இனி பேசுவதில்லை. எனது உண்மையான குடும்பத்துடனும் எனது ஹிஜ்ரா குடும்பத்துடனும் நான் இப்போது எல்லா தொடர்புகளையும் துண்டித்துவிட்டேன். வாழ்வதற்கு உண்மையில் எதுவும் இல்லை. இறந்தவர்கள் என்னைச் சுற்றி மட்டுமே இருக்கிறார்கள் என்று நான் நினைத்தேன், ஆனால் இப்போது அவர்கள் எனக்குள்ளும் இருக்கிறார்கள் என்று நினைக்கிறேன்.
