அத்தியாயம் 1
வருத்தம் மற்றும் மறத்தல்
"மிஸ் ஆல்பர்டைன் போய்விட்டாள்!" உளவியலை விட எவ்வளவு கூர்மையாக துன்பங்கள் ஆன்மாவை ஆராய்கின்றன! ஒரு கணம் முன்பு, நான் என் உணர்வுகளை பகுப்பாய்வு செய்தபோது, அவளைப் பார்க்காமல், அவளை விட்டு வெளியேறுவதுதான் நான் விரும்பியது என்று நினைத்தேன், ஆல்பர்டைன் எனக்கு அளித்த இன்பத்தின் அற்பத்தனத்தை அவள் என்னைத் தடுத்த ஆசைகளின் செழுமையுடன் ஒப்பிட்டுப் பார்த்தேன். சாதித்ததில் இருந்து, நான் இனி அவளைப் பார்க்க விரும்பவில்லை, நான் அவளை இனி காதலிக்கவில்லை என்பதைக் கண்டறிந்து என் நுட்பமான இதயத் தேடலை முடித்தேன். ஆனால் இந்த வார்த்தைகள்: "மேடமொய்செல்லே ஆல்பர்டைன் வெளியேறினார்" என் இதயத்தில் இவ்வளவு வலியை ஏற்படுத்தியது, என்னால் இனி தாங்க முடியாது என்று உணர்ந்தேன். இதனால், எனக்கு ஒன்றும் இல்லை என்று நான் நினைத்தது, என் வாழ்நாள் முழுவதும் மிகவும் எளிமையாக இருந்தது. நம்மை நாம் அறிவது எவ்வளவு குறைவு. என் துன்பத்திற்கு உடனே முடிவு கட்ட வேண்டும்; என் அம்மா மரணப் படுக்கையில் என் பாட்டியுடன் இருந்ததைப் போல என்னுடன் மென்மையாக உணர்கிறேன், துன்பத்திலிருந்து விடுபடுவதற்காக நாம் விரும்புகிறவர்களைக் காக்க வேண்டும் என்ற எல்லா நல்லெண்ணத்துடனும், “ஒரு கணம் பொறுமையாக இருங்கள், நாங்கள்' ஒரு பரிகாரம் கிடைக்கும், கவலைப்படாதே, உன்னை இப்படி கஷ்டப்பட விடமாட்டோம். இந்த யோசனைகளின் மண்டலத்தில்தான் சுய-பாதுகாப்புக்கான எனது உள்ளுணர்வு திறந்த காயத்திற்கு அதைப் பயன்படுத்துவதற்கான முதல் தைலத்தை நாடியது: “இதில் எந்த முக்கியத்துவமும் இல்லை, ஏனென்றால் நான் அவளை உடனே திரும்பப் பெறுவேன். நான் ஒரு வழியை யோசிக்க வேண்டும், ஆனால் எப்படியிருந்தாலும் அவள் இன்று மாலைக்குள் வந்துவிடுவாள். எனவே கவலைப்படத் தேவையில்லை” என்றார். "இதில் எந்த முக்கியத்துவமும் இல்லை," இதைப் பற்றி என்னை வற்புறுத்துவதில் நான் திருப்தியடையவில்லை, ஆனால் நான் ஃபிராங்கோவாஸுக்கு அதே உணர்வைக் கொடுக்க முயற்சித்தேன், அவள் முன்னிலையில் என் வேதனையை வெளிப்படுத்தவில்லை, ஏனென்றால், நான் துன்பப்பட்ட தருணத்தில் கூட. வன்முறையில், என் காதல், அது ஒரு பரஸ்பர மகிழ்ச்சியான காதல் விவகாரமாகத் தோன்றும் முக்கியத்துவத்தை மறக்க விடாது, எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, ஆல்பர்டைனைப் பிடிக்காத மற்றும் அவளுடைய நேர்மையை சந்தேகித்த பிரான்சுவாவின் பார்வையில். பிரான்சுவா தோன்றுவதற்கு ஒரு கணம் முன்பு, நான் இனி ஆல்பர்டைனை நேசிக்கவில்லை என்று நினைத்தேன் என்பது உண்மைதான், நான் எல்லாவற்றையும் கணக்கில் எடுத்துக்கொண்டேன் என்று நம்பினேன், நான் முற்றிலும் தெளிவாக இருக்கிறேன், என் இதயத்தின் ஆழத்தில் மூழ்கினேன். ஆனால் நமது புத்திசாலித்தனம் எவ்வளவு பெரியதாக இருந்தாலும், அதை உருவாக்கும் அனைத்து கூறுகளையும் அது கருத்தரிக்க முடியாது மற்றும் அவற்றை தனிமைப்படுத்தும் திறன் கொண்ட எந்த நிகழ்வும் அவை பெரும்பாலான நேரம் இருக்கும் நிலையற்ற நிலையில் இருந்து திடப்படுத்தத் தொடங்கும் வரை கண்டறியப்படாமல் இருக்கும். நான் என் இதயத்தில் தெளிவாகப் பார்த்தேன் என்று நினைத்தபோது நான் தவறாகப் புரிந்துகொண்டேன். ஆனால் எனது அறிவாற்றலின் மிகச்சிறந்த நுண்ணறிவுகள் எனக்கு வழங்காத இந்த அறிவு, திடீரென வலியின் தூண்டுதலின் மூலம் உப்பு படிகங்களைப் போல கடினமாகவும், திகைப்பூட்டும் மற்றும் விசித்திரமாகவும் எனக்கு வீட்டிற்கு கொண்டு வரப்பட்டது. ஆல்பர்டைனை என் அருகில் வைத்திருப்பது எனக்கு மிகவும் பழக்கமாகிவிட்டது, இப்போது நான் திடீரென்று பழக்கத்தை முற்றிலும் புதிய கண்ணோட்டத்தில் பார்த்தேன். எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, அசல் தன்மையையும் நமது உணர்வுகள் பற்றிய நமது விழிப்புணர்வையும் கூட அடக்கி ஒடுக்கும் எதிர்மறை சக்தியாகவே இது வரை நான் கருதினேன்; இப்போது நான் அதை ஒரு பயமுறுத்தும் தெய்வமாக பார்த்தேன், அதனால் எங்களுடன் இணைக்கப்பட்டுள்ளது,
ஆல்பர்டைனின் கடிதத்தைப் படிப்பதே மிகவும் அவசரமான விஷயம், ஏனென்றால் அவளை எப்படித் திரும்பக் கொண்டுவருவது என்று நான் சிந்திக்க வேண்டியிருந்தது. இது என் பிடியில் இருப்பதாக நான் கற்பனை செய்தேன், ஏனென்றால் எதிர்காலம் நம் மனதில் மட்டுமே இருப்பதால், கடைசி நிமிட விருப்பத்தின் மூலம் அதைக் கட்டுப்படுத்த முடியும் என்று நாங்கள் நினைக்கிறோம். ஆனால் அதே சமயம் என்னுடையது அல்லாத பிற சக்திகளால் எதிர்காலம் ஊடுருவியதை நான் கண்டேன், அதற்கு எதிராக, அதிக நேரம் கிடைத்தாலும், என்னால் எதுவும் செய்ய முடியாது என்பதை நான் நினைவில் வைத்தேன். அது என்ன கொண்டு வரும் என்பதைத் தடுக்க நம்மால் எதுவும் செய்ய முடியாவிட்டால், அந்த மணிநேரம் இன்னும் தாக்காததால் நமக்கு என்ன பயன்? ஆல்பர்டைன் என்னுடன் வாழும் வரை, எங்கள் பிரிவின் உத்வேகத்தைத் தக்க வைத்துக் கொள்ள நான் உறுதியாக இருந்தேன். ஆனால் இப்போது அவள் போய்விட்டாள். நான் ஆல்பர்டைனின் கடிதத்தைத் திறந்தேன். அது கூறியது இதுதான்:
“என் அன்பான நண்பரே, உங்கள் முகத்தில் வரும் சில வார்த்தைகளை உங்கள் முகத்தில் சொல்லத் துணியவில்லை என்பதற்காக என்னை மன்னியுங்கள், ஆனால் நான் ஒரு கோழை, நான் எப்போதும் உன்னை எதிர்கொள்ள மிகவும் பயந்தேன், என் முயற்சிகள் இருந்தபோதிலும், அதற்கான தைரியத்தை என்னால் எடுக்க முடியவில்லை. இதைத்தான் நான் உங்களுக்குச் சொல்ல விரும்புகிறேன்: 'ஒன்றாக வாழ்வது சாத்தியமற்றதாகிவிட்டது, அதுமட்டுமல்லாமல், எங்கள் உறவில் ஏதோ மாற்றம் ஏற்பட்டிருக்கிறது என்பதை மறுநாள் மாலையில் நீங்கள் உணர்ந்திருக்க வேண்டும். அன்றைய மாலையில் நிவர்த்தி செய்யப்பட்டிருக்கக்கூடியது அடுத்த சில நாட்களில் சரிசெய்ய முடியாததாக மாறியது. எங்களுடைய கருத்து வேறுபாடுகளைத் தீர்த்துக்கொள்ளவும், ஒருவரையொருவர் நட்பாகப் பிரிந்து செல்லவும் நாம் அதிர்ஷ்டம் பெற்றிருப்பதால், அது நன்றாகத் தெரிகிறது. அதனால்தான், என் அன்பே, நான் உங்களுக்கு இந்த குறிப்பை அனுப்புகிறேன், நான் அனுபவிக்கும் மிக பெரிய வலியை நீங்கள் நினைக்கும் போது, உங்களுக்கு ஒரு சிறிய வருத்தத்தை ஏற்படுத்தியதற்காக என்னை மன்னிக்கும் அளவுக்கு நீங்கள் தயவுசெய்து கெஞ்சுகிறேன். என் அன்பான பழைய நண்பரே, நான் உங்கள் எதிரியாக மாற விரும்பவில்லை, படிப்படியாக உங்களைப் பார்ப்பது எனக்கு கடினமாக இருக்கும், ஆனால் மிக விரைவாக, என்னைப் பற்றி அலட்சியமாக மாறுகிறது; அதனால் எனது முடிவு திரும்பப் பெற முடியாதது என்பதால், இந்தக் கடிதத்தை உங்களிடம் ஒப்படைக்குமாறு பிரான்சுவாஸிடம் கேட்பதற்கு முன்பு, எனது டிரங்கை என்னிடம் கொண்டு வரும்படி நான் ஏற்கனவே அவளிடம் கூறியிருப்பேன். பிரியாவிடை, என்னில் சிறந்ததை விட்டுவிடுகிறேன். ஆல்பர்டைன்."
இதெல்லாம் ஒன்னும் இல்லைன்னு நானே சொல்லிட்டேன், நான் நினைச்சதை விட இது நல்லா இருக்கு, இதெல்லாம் ஒரு வார்த்தை கூட நம்பாததால், ஒரு காட்சியை உருவாக்க, என்னை பயமுறுத்துவதற்காக மட்டுமே இதை எழுதியிருக்கிறாள். நான் அவளிடம் நியாயமற்ற முறையில் நடந்து கொள்வதை நிறுத்துவேன். இன்று மாலை ஆல்பர்டைன் வீடு திரும்புவதை உறுதி செய்வதே மிக அவசரமான காரியம். பான்டெம்ப்ஸ் ஊழல்வாதிகள் என்று எண்ணுவது எவ்வளவு வருத்தமாக இருக்கிறது, என்னிடமிருந்து பணம் எடுக்க அவர்களின் மருமகளைப் பயன்படுத்துகிறது. ஆனால் பரவாயில்லை. இன்று மாலை ஆல்பர்டைனை இங்கு வரவழைப்பதற்காக நான் எனது ராஜ்யத்தின் பாதியை எம்மி பான்டெம்ப்ஸுக்கு வழங்கினால், ஆல்பர்டைனும் நானும் நிம்மதியாக வாழ போதுமானதாக இருக்கும். அதே சமயம் அன்று காலை வெளியே சென்று அவள் விரும்பிய படகு மற்றும் ரோல்ஸ் ராய்ஸை வாங்க எனக்கு நேரம் கிடைக்குமா என்று கணக்கிட்டுக் கொண்டிருந்தேன், எல்லா தயக்கங்களையும் விட்டுவிட்டு, நான் ஒரு கணம் கூட யோசிக்கவில்லை, அது விவேகமற்றது என்று நான் நினைத்தேன். அவளுக்கு இந்த பரிசை வழங்க வேண்டும். Mme Bontemps இன் ஒப்பந்தம் போதுமானதாக இல்லாவிட்டாலும், ஆல்பர்டைன் தன் அத்தைக்குக் கீழ்ப்படிய மறுத்தாலும், அவள் திரும்பி வருவதற்கான நிபந்தனையாக அவள் இனி முழு சுதந்திரத்தை அனுபவிக்க வேண்டும் என்று நிபந்தனை விதித்தாலும், அது எனக்கு எவ்வளவு வருத்தத்தை ஏற்படுத்தினாலும், அது இருக்கட்டும்; அவள் விரும்பும் போதெல்லாம், அவள் துணையின்றி வெளியே செல்லலாம்; தியாகங்களைச் செய்ய வேண்டியதன் அவசியத்தை நாம் ஏற்றுக் கொள்ள வேண்டும், எவ்வளவு வேதனையாக இருந்தாலும், நாம் மிகவும் விரும்புகின்றவற்றின் நலனுக்காக, இன்று காலை எனது துல்லியமான மற்றும் அபத்தமான கணக்கீடுகளின் வெளிச்சத்தில் நான் நம்பியிருந்தாலும், ஆல்பர்டைன் இங்கே வாழ வேண்டும் என்பதே. என்னை. இருப்பினும், அவளுக்கு இந்த சுதந்திரம் வழங்குவது எனக்கு மிகுந்த மன உளைச்சலை ஏற்படுத்தியிருக்கும் என்பதை நான் சேர்க்க வேண்டுமா? நான் பொய் சொல்லி இருப்பேன். அவள் என்னை விட்டு வெகு தொலைவில் தவறு செய்யச் சுதந்திரமாக விட்டுச் செல்வதால் ஏற்படும் துன்பம், வீட்டில் என் அருகில் அவள் சலிப்படைந்ததை நான் உணர்ந்தபோது நான் அனுபவித்த சோகத்தை விட குறைவாக இருக்கலாம் என்று நான் முன்பு அடிக்கடி உணர்ந்தேன். நிச்சயமாக, ஏதேனும் ஒரு குறிப்பிட்ட தருணத்தில், அவள் என்னைப் பார்க்க முடியுமா என்று கேட்டபோது, ஒரு முழு நிகழ்ச்சியையும் கற்பனை செய்துகொண்டு அவளைப் பார்த்து திகிலடையச் செய்திருப்பேன். ஆனால் நான் அடிக்கடி சொல்ல ஆசைப்பட்டேன், “நம்ம படகில் போ, ரயிலில் ஏறி, ஒரு மாத காலம் எனக்கு தெரியாத, நான் இதுவரை சென்றிராத, எங்கு சென்றாலும் எனக்கு எதுவும் தெரியாது. நீ செய்,” என்று நான் நினைத்தேன், ஒருமுறை என்னிடமிருந்து விலகி, அதற்கு பதிலாக அவள் என்னுடன் திரும்பி வர விரும்புவாள், அவள் திரும்பி வந்ததும் மகிழ்ச்சியாக இருப்பாள். கூடுதலாக, அவள் நிச்சயமாக இதைத்தான் விரும்புகிறாள்: அவள் உண்மையில் அத்தகைய சுதந்திரத்தை கோரவில்லை, நான் சேர்க்கலாம், ஒவ்வொரு நாளும் அவளுக்கு புதிய இன்பங்களை வழங்குவதன் மூலம் நாளுக்கு நாள் கட்டுப்படுத்துவதை எளிதாக்குவேன். இல்லை, ஆல்பர்டைன் விரும்பியது என்னவென்றால், நான் அவளிடம் சகிப்புத்தன்மையற்ற முறையில் நடந்துகொள்வதை நிறுத்த வேண்டும், எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக-முன்னாள் ஸ்வானுடன் ஒடெட் போல-நான் அவளை திருமணம் செய்து கொள்ள முடிவு செய்ய வேண்டும். திருமணமானவுடன், அவள் தன் சுதந்திரத்தைப் பற்றி கவலைப்பட மாட்டாள்; நாங்கள் இங்கு ஒன்றாக வாழ்வது மிகவும் மகிழ்ச்சியாக இருக்கும்! நிச்சயமாக அது வெனிஸ் பற்றிய எந்த யோசனையையும் கைவிடுவதாகும். ஆனால் வெனிஸ் போன்ற மிகவும் விரும்பப்படும் நகரங்கள் - டச்சஸ் டி குர்மாண்டஸ் போன்ற ஹோஸ்டஸ்கள் அல்லது தியேட்டர் போன்ற பொழுதுபோக்குகளைக் குறிப்பிடாமல் - வெளிர், மங்குதல் மற்றும் இறக்க முனைகின்றன, ஒரு பந்தத்தால் நாம் மற்றொரு இதயத்துடன் பிணைக்கப்படும் போது, அது நம்மைப் பிரிவதைத் தடுக்கிறது! தவிர, திருமணம் பற்றிய கேள்வியில் ஆல்பர்டைன் முற்றிலும் சரியானவர். மாமா கூட எல்லா தாமதத்தையும் கேலிக்குரியதாகக் காண்கிறார். அவளை திருமணம் செய்துகொள்வது என்பது பல வருடங்களுக்கு முன்பு நான் செய்திருக்க வேண்டியது, இப்போது நான் செய்ய வேண்டியது, அதுதான் அவளை இந்த கடிதத்தை எழுத வைத்தது, அதில் ஒரு வார்த்தை கூட அவள் நம்பவில்லை; இதை அடைவதற்காகவே அவள் சில மணிநேரங்களுக்கு எதையாவது துறந்தாள், நான் அவள் செய்ய விரும்புவதைப் போலவே அவள் செய்ய வேண்டும்: வீடு திரும்ப வேண்டும். ஆம், அதுவே அவள் விரும்புகிறாள், அதுவே அவளுடைய முக்கிய எண்ணம், என் காரணம் இரக்கத்துடன் சொன்னது; ஆனால் நான் வாதிட்டது போல், எனது காரணம் அது ஆரம்பத்தில் ஏற்றுக்கொண்ட கருதுகோளைப் பின்பற்ற முனைகிறது என்று உணர்ந்தேன், அதே சமயம் இது மற்ற கருதுகோள்கள் தொடர்ந்து உறுதிப்படுத்தப்பட்டதாக நான் தெளிவாக உணர்ந்தேன். நிச்சயமாக, ஆல்பர்டைன் Mlle Vinteuil மற்றும் அவரது பெண் நண்பருடன் உறவு வைத்திருந்திருக்கலாம் என்ற கோட்பாட்டை வெளிப்படையாக உருவாக்கும் அளவுக்கு இந்த மாற்று பதிப்பு ஒருபோதும் தைரியமாக இருந்திருக்காது. ஆயினும்கூட, நாங்கள் இன்கார்வில்லில் உள்ள நிலையத்திற்கு வரும்போது இந்த பயங்கரமான செய்தியால் நான் மூழ்கியிருந்தபோது, இது இரண்டாவது கருதுகோள் உறுதிப்படுத்தப்பட்டது. இந்த கோட்பாடு ஆல்பர்டைன் தன் சொந்த விருப்பத்தின் பேரில், எச்சரிக்கையின்றி, அவளைத் தடுக்க எனக்கு நேரம் கொடுக்காமல் விட்டுவிடக்கூடும் என்று இதுவரை பரிந்துரைக்கவில்லை. ஆனால், நான் எடுக்க வேண்டிய மகத்தான மனப் பாய்ச்சலுக்குப் பிறகு, நான் எதிர்கொள்ள வேண்டிய புதிய யதார்த்தம் ஒரு இயற்பியலாளரின் சமீபத்திய கண்டுபிடிப்பு, ஒரு குற்றத்தைப் பற்றிய வழக்கறிஞரின் புதிய விசாரணை அல்லது ஒரு வரலாற்றாசிரியரின் புதிய நுண்ணறிவால் வெளிப்படுத்தப்பட்டதைப் போலவே ஆச்சரியமாக இருந்தது. ஏதோ ஒரு புரட்சியில், இந்தப் புதிய யதார்த்தம் எனது மாற்றுக் கருதுகோளின் அரைகுறை முன்னறிவிப்புகளுக்கு அப்பால் சென்றது, இன்னும் அவற்றைச் சரியாக நிரூபிக்க உதவியது. இந்த மாற்று கருதுகோள் புத்திசாலித்தனத்தால் உருவாக்கப்பட்டதல்ல, ஆல்பர்டைன் என்னை முத்தமிடாத மாலையில் அல்லது அவள் ஜன்னல் திறப்பதைக் கேட்ட இரவில் நான் அனுபவித்த பீதி ஒரு பகுத்தறிவு பயம் அல்ல. ஆனால்-ஏற்கனவே பல அத்தியாயங்கள் சுட்டிக்காட்டியிருக்கலாம் மற்றும் பின்வருபவை அனைத்தையும் மேலும் காண்பிக்கும்-உண்மையைப் புரிந்துகொள்வதற்கு புத்தி மிகவும் நுட்பமான, சக்திவாய்ந்த மற்றும் பொருத்தமான கருவி அல்ல என்பது புத்தியில் தொடங்குவதற்கு ஆதரவான மற்றொரு காரணம். உணர்வற்ற உள்ளுணர்வைக் காட்டிலும் அல்லது நமது முன்னறிவிப்புகளில் சந்தேகத்திற்கு இடமில்லாத நம்பிக்கையுடன். நம் இதயத்திற்கோ அல்லது நம் மனதுக்கோ எது மிக முக்கியமானது என்பது பகுத்தறிவினால் அல்ல, பிற சக்திகளால் நமக்குக் கற்பிக்கப்படுகிறது என்பதை சிறிது சிறிதாக, ஒவ்வொரு முறையும் உணர அனுமதிக்கும் வாழ்க்கை இதுவாகும். பின்னர், புத்தி தான், அவர்களின் மேன்மையை உணர்ந்து, அவர்களுக்கு ஆதரவாகத் துறந்து, ஒத்துழைப்பவர் மற்றும் வேலைக்காரன் பாத்திரத்தை ஏற்றுக்கொள்வதற்கு தனது பகுத்தறிவைப் பயன்படுத்துகிறது. அதற்கு “சோதனை நம்பிக்கை உள்ளது. ” நான் எதிர்கொண்ட எதிர்பாராத துரதிர்ஷ்டம் (இரண்டு லெஸ்பியன்களுடனான ஆல்பர்டைனின் நட்பைப் போலவே) பல அறிகுறிகளால் (எனது பகுத்தறிவு வாதங்கள் இருந்தபோதிலும், அதற்கு நேர்மாறாக நிரூபிப்பதற்காக) எனக்கு நன்கு தெரிந்திருந்தது. இந்த அடிமைத்தனத்தில் வாழ்வதில் அவள் உணர்ந்த வெறுப்பு, பின்தங்கிய மற்றும் கண்ணுக்கு தெரியாத மையில் எழுதப்பட்ட அடையாளங்களில், ஆல்பர்டினின் சோகமான மற்றும் கீழ்ப்படிந்த கண்களில், அந்த கன்னங்களில் திடீரென்று ஒரு விவரிக்க முடியாத வெட்கத்தால் அல்லது திடீரென்று திறந்த ஜன்னல் சத்தத்தில் ! அவளுடைய திடீர்ப் புறப்பாட்டின் துல்லியமான படத்தை உருவாக்கும் அளவுக்கு அவற்றை முழுமையாக பகுப்பாய்வு செய்ய நான் ஒருபோதும் துணிந்ததில்லை. ஆல்பர்டைனின் பிரசன்னத்தால் என் ஆவிகள் மந்தமடைந்தன, நான் நிச்சயமற்ற தேதியில், அதாவது காலமற்ற மண்டலத்தில் அமைந்திருந்த ஒரு புறப்படுதலை மட்டுமே நான் எண்ணியிருந்தேன்; அதன் விளைவாக, அவள் வெளியேறுவதைப் பற்றி நான் நினைத்தேன், அவர்கள் நல்ல ஆரோக்கியத்துடன் இருக்கும்போது மரணத்தைப் பற்றி நினைக்கும் பலர் தாங்கள் அதைப் பற்றி பயப்படுவதில்லை என்று கற்பனை செய்கிறார்கள், உண்மையில் ஒரு எதிர்மறையான கருத்தை மட்டுமே அறிமுகப்படுத்தவில்லை. அவர்களின் நல்ல ஆரோக்கியத்தின் இதயம், இது துல்லியமாக மரணத்தின் அணுகுமுறையை மாற்றும். மேலும், ஆல்பர்டைனே திட்டமிட்டு பிரிந்து செல்வது பற்றிய எண்ணம் என் மனதை ஆயிரம் முறை தாக்கியிருக்கலாம், நீங்கள் விரும்புவது போல் தெளிவாகவும் சந்தேகத்திற்கு இடமின்றி, இந்த விலகல் எனக்கு என்ன அர்த்தம், அதாவது என்ன அர்த்தம் என்பதை நான் உணராமல். உண்மையில் ஏதோ அசல், அழிவுகரமான, தெரியாத, முற்றிலும் புதுமையான தீமை. இந்த விலகலை நான் முன்னறிவித்திருந்தாலும், இதுபோன்ற எண்ணங்கள் அனைத்தும் இல்லாமல், ஒன்றாக இணைந்திருந்தாலும், பிரான்சுவா என்னைப் பார்க்க அனுமதித்த கற்பனைக்கு எட்டாத நரகத்தில் தீவிரம் அல்லது தரம் ஆகியவற்றுடன் சிறிதளவு தொடர்பு வைத்திருந்தாலும், நான் அதை வருடா வருடம் இடைவிடாமல் நினைத்திருக்கலாம். அவள் சொன்னபோது, "மிஸ் ஆல்பர்டைன் போய்விட்டாள்." அறியப்படாத சூழ்நிலையைப் பிரதிநிதித்துவப்படுத்துவதற்காக, கற்பனையானது ஏற்கனவே அறியப்பட்ட கூறுகளை கடன் வாங்குகிறது, மேலும் இந்த காரணத்திற்காக அதை பிரதிநிதித்துவப்படுத்த முடியவில்லை. ஆனால் நமது உணர்திறன், அதன் மிக உடல்நிலையில் கூட, புதிய நிகழ்வின் அசல் மற்றும் நீண்ட அழியாத அடையாளத்தால், மின்னலின் ஃபிளாஷ் அடித்த உரோமத்தைப் போல, நீண்ட காலத்திற்குப் பிறகு மதிப்பெண் பெறுகிறது. இந்த புறப்படுதலை நான் முன்னறிவித்திருந்தால், அதன் உண்மையான திகிலுடன் நான் அதை வெளிப்படுத்த முடியாமல் இருந்திருப்பேன், ஆல்பர்டைன் அதை என்னிடம் அறிவித்திருந்தாலும், நான் அவளை மிரட்டி, கெஞ்சினேன் என்பதை நான் ஒப்புக்கொள்ளத் துணியவில்லை. அவளை தடுக்க முடியாமல் இருந்திருக்கலாம். வெனிஸ் மீதான என் ஆசை எவ்வளவு தூரம் குறைந்துவிட்டது! கடந்த நாட்களில் காம்ப்ரேயில் Mme de Guermantes ஐச் சந்திக்க வேண்டும் என்ற ஆசை குறைந்து போனது போல, அம்மாவை என் படுக்கையறையில் வைத்திருக்க வேண்டும் என்று நான் ஒரு விஷயத்தை வைத்திருந்தேன். உண்மையில், நான் சிறுவயதில் இருந்தே உணர்ந்த கவலைகள் அனைத்தும் இந்த புதிய கவலையின் மூலத்தால் கோரப்பட்டு, அதை வலுப்படுத்த விரைந்தன, அதனுடன் ஒரே மாதிரியான வெகுஜனமாக ஒன்றிணைந்து என்னை மூச்சுத் திணற வைத்தது. ஆல்பர்டைனின் சோகமான மற்றும் பணிந்த கண்களில், அந்த கன்னங்களில் திடீரென்று ஒரு விவரிக்க முடியாத வெட்கத்தால் அல்லது திடீரென்று திறக்கப்பட்ட ஜன்னலின் சத்தத்தில்! அவளுடைய திடீர்ப் புறப்பாட்டின் துல்லியமான படத்தை உருவாக்கும் அளவுக்கு அவற்றை முழுமையாக பகுப்பாய்வு செய்ய நான் ஒருபோதும் துணிந்ததில்லை. ஆல்பர்டைனின் பிரசன்னத்தால் என் ஆவிகள் மந்தமடைந்தன, நான் நிச்சயமற்ற தேதியில், அதாவது காலமற்ற மண்டலத்தில் அமைந்திருந்த ஒரு புறப்படுதலை மட்டுமே நான் எண்ணியிருந்தேன்; அதன் விளைவாக, அவள் வெளியேறுவதைப் பற்றி நான் நினைத்தேன், அவர்கள் நல்ல ஆரோக்கியத்துடன் இருக்கும்போது மரணத்தைப் பற்றி நினைக்கும் பலர் தாங்கள் அதைப் பற்றி பயப்படுவதில்லை என்று கற்பனை செய்கிறார்கள், உண்மையில் ஒரு எதிர்மறையான கருத்தை மட்டுமே அறிமுகப்படுத்தவில்லை. அவர்களின் நல்ல ஆரோக்கியத்தின் இதயம், இது துல்லியமாக மரணத்தின் அணுகுமுறையை மாற்றும். மேலும், ஆல்பர்டைனே திட்டமிட்டு பிரிந்து செல்வது பற்றிய எண்ணம் என் மனதை ஆயிரம் முறை தாக்கியிருக்கலாம், நீங்கள் விரும்புவது போல் தெளிவாகவும் சந்தேகத்திற்கு இடமின்றி, இந்த விலகல் எனக்கு என்ன அர்த்தம், அதாவது என்ன அர்த்தம் என்பதை நான் உணராமல். உண்மையில் ஏதோ அசல், அழிவுகரமான, தெரியாத, முற்றிலும் புதுமையான தீமை. இந்த விலகலை நான் முன்னறிவித்திருந்தாலும், இதுபோன்ற எண்ணங்கள் அனைத்தும் இல்லாமல், ஒன்றாக இணைந்திருந்தாலும், பிரான்சுவா என்னைப் பார்க்க அனுமதித்த கற்பனைக்கு எட்டாத நரகத்தில் தீவிரம் அல்லது தரம் ஆகியவற்றுடன் சிறிதளவு தொடர்பு வைத்திருந்தாலும், நான் அதை வருடா வருடம் இடைவிடாமல் நினைத்திருக்கலாம். அவள் சொன்னபோது, "மிஸ் ஆல்பர்டைன் போய்விட்டாள்." அறியப்படாத சூழ்நிலையைப் பிரதிநிதித்துவப்படுத்துவதற்காக, கற்பனையானது ஏற்கனவே அறியப்பட்ட கூறுகளை கடன் வாங்குகிறது, மேலும் இந்த காரணத்திற்காக அதை பிரதிநிதித்துவப்படுத்த முடியவில்லை. ஆனால் நமது உணர்திறன், அதன் மிக உடல்நிலையில் கூட, புதிய நிகழ்வின் அசல் மற்றும் நீண்ட அழியாத அடையாளத்தால், மின்னலின் ஃபிளாஷ் அடித்த உரோமத்தைப் போல, நீண்ட காலத்திற்குப் பிறகு மதிப்பெண் பெறுகிறது. இந்த புறப்படுதலை நான் முன்னறிவித்திருந்தால், அதன் உண்மையான திகிலுடன் நான் அதை வெளிப்படுத்த முடியாமல் இருந்திருப்பேன், ஆல்பர்டைன் அதை என்னிடம் அறிவித்திருந்தாலும், நான் அவளை மிரட்டி, கெஞ்சினேன் என்பதை நான் ஒப்புக்கொள்ளத் துணியவில்லை. அவளை தடுக்க முடியாமல் இருந்திருக்கலாம். வெனிஸ் மீதான என் ஆசை எவ்வளவு தூரம் குறைந்துவிட்டது! கடந்த நாட்களில் காம்ப்ரேயில் Mme de Guermantes ஐச் சந்திக்க வேண்டும் என்ற ஆசை குறைந்து போனது போல, அம்மாவை என் படுக்கையறையில் வைத்திருக்க வேண்டும் என்று நான் ஒரு விஷயத்தை வைத்திருந்தேன். உண்மையில், நான் சிறுவயதில் இருந்தே உணர்ந்த கவலைகள் அனைத்தும் இந்த புதிய கவலையின் மூலத்தால் கோரப்பட்டு, அதை வலுப்படுத்த விரைந்தன, அதனுடன் ஒரே மாதிரியான வெகுஜனமாக ஒன்றிணைந்து என்னை மூச்சுத் திணற வைத்தது. ஆல்பர்டைனின் சோகமான மற்றும் பணிந்த கண்களில், அந்த கன்னங்களில் திடீரென்று ஒரு விவரிக்க முடியாத வெட்கத்தால் அல்லது திடீரென்று திறக்கப்பட்ட ஜன்னலின் சத்தத்தில்! அவளுடைய திடீர்ப் புறப்பாட்டின் துல்லியமான படத்தை உருவாக்கும் அளவுக்கு அவற்றை முழுமையாக பகுப்பாய்வு செய்ய நான் ஒருபோதும் துணிந்ததில்லை. ஆல்பர்டைனின் பிரசன்னத்தால் என் ஆவிகள் மந்தமடைந்தன, நான் நிச்சயமற்ற தேதியில், அதாவது காலமற்ற மண்டலத்தில் அமைந்திருந்த ஒரு புறப்படுதலை மட்டுமே நான் எண்ணியிருந்தேன்; அதன் விளைவாக, அவள் வெளியேறுவதைப் பற்றி நான் நினைத்தேன், அவர்கள் நல்ல ஆரோக்கியத்துடன் இருக்கும்போது மரணத்தைப் பற்றி நினைக்கும் பலர் தாங்கள் அதைப் பற்றி பயப்படுவதில்லை என்று கற்பனை செய்கிறார்கள், உண்மையில் ஒரு எதிர்மறையான கருத்தை மட்டுமே அறிமுகப்படுத்தவில்லை. அவர்களின் நல்ல ஆரோக்கியத்தின் இதயம், இது துல்லியமாக மரணத்தின் அணுகுமுறையை மாற்றும். மேலும், ஆல்பர்டைனே திட்டமிட்டு பிரிந்து செல்வது பற்றிய எண்ணம் என் மனதை ஆயிரம் முறை தாக்கியிருக்கலாம், நீங்கள் விரும்புவது போல் தெளிவாகவும் சந்தேகத்திற்கு இடமின்றி, இந்த விலகல் எனக்கு என்ன அர்த்தம், அதாவது என்ன அர்த்தம் என்பதை நான் உணராமல். உண்மையில் ஏதோ அசல், அழிவுகரமான, தெரியாத, முற்றிலும் புதுமையான தீமை. இந்த விலகலை நான் முன்னறிவித்திருந்தாலும், இதுபோன்ற எண்ணங்கள் அனைத்தும் இல்லாமல், ஒன்றாக இணைந்திருந்தாலும், பிரான்சுவா என்னைப் பார்க்க அனுமதித்த கற்பனைக்கு எட்டாத நரகத்தில் தீவிரம் அல்லது தரம் ஆகியவற்றுடன் சிறிதளவு தொடர்பு வைத்திருந்தாலும், நான் அதை வருடா வருடம் இடைவிடாமல் நினைத்திருக்கலாம். அவள் சொன்னபோது, "மிஸ் ஆல்பர்டைன் போய்விட்டாள்." அறியப்படாத சூழ்நிலையைப் பிரதிநிதித்துவப்படுத்துவதற்காக, கற்பனையானது ஏற்கனவே அறியப்பட்ட கூறுகளை கடன் வாங்குகிறது, மேலும் இந்த காரணத்திற்காக அதை பிரதிநிதித்துவப்படுத்த முடியவில்லை. ஆனால் நமது உணர்திறன், அதன் மிக உடல்நிலையில் கூட, புதிய நிகழ்வின் அசல் மற்றும் நீண்ட அழியாத அடையாளத்தால், மின்னலின் ஃபிளாஷ் அடித்த உரோமத்தைப் போல, நீண்ட காலத்திற்குப் பிறகு மதிப்பெண் பெறுகிறது. இந்த புறப்படுதலை நான் முன்னறிவித்திருந்தால், அதன் உண்மையான திகிலுடன் நான் அதை வெளிப்படுத்த முடியாமல் இருந்திருப்பேன், ஆல்பர்டைன் அதை என்னிடம் அறிவித்திருந்தாலும், நான் அவளை மிரட்டி, கெஞ்சினேன் என்பதை நான் ஒப்புக்கொள்ளத் துணியவில்லை. அவளை தடுக்க முடியாமல் இருந்திருக்கலாம். வெனிஸ் மீதான என் ஆசை எவ்வளவு தூரம் குறைந்துவிட்டது! கடந்த நாட்களில் காம்ப்ரேயில் Mme de Guermantes ஐச் சந்திக்க வேண்டும் என்ற ஆசை குறைந்து போனது போல, அம்மாவை என் படுக்கையறையில் வைத்திருக்க வேண்டும் என்று நான் ஒரு விஷயத்தை வைத்திருந்தேன். உண்மையில், நான் சிறுவயதில் இருந்தே உணர்ந்த கவலைகள் அனைத்தும் இந்த புதிய கவலையின் மூலத்தால் கோரப்பட்டு, அதை வலுப்படுத்த விரைந்தன, அதனுடன் ஒரே மாதிரியான வெகுஜனமாக ஒன்றிணைந்து என்னை மூச்சுத் திணற வைத்தது. தாங்கள் நல்ல ஆரோக்கியத்துடன் இருக்கும்போது மரணத்தைப் பற்றி நினைக்கும் பலர், அவர்கள் அதைப் பற்றி பயப்படுவதில்லை என்று கற்பனை செய்கிறார்கள், உண்மையில் அவர்களின் நல்ல ஆரோக்கியத்தின் இதயத்தில் முற்றிலும் எதிர்மறையான கருத்தை அறிமுகப்படுத்துவதைத் தவிர, அது துல்லியமாக என்னவாக இருக்கும். மரணத்தின் அணுகுமுறை மாறும். மேலும், ஆல்பர்டைனே திட்டமிட்டு பிரிந்து செல்வது பற்றிய எண்ணம் என் மனதை ஆயிரம் முறை தாக்கியிருக்கலாம், நீங்கள் விரும்புவது போல் தெளிவாகவும் சந்தேகத்திற்கு இடமின்றி, இந்த விலகல் எனக்கு என்ன அர்த்தம், அதாவது என்ன அர்த்தம் என்பதை நான் உணராமல். உண்மையில் ஏதோ அசல், அழிவுகரமான, தெரியாத, முற்றிலும் புதுமையான தீமை. இந்த விலகலை நான் முன்னறிவித்திருந்தாலும், இதுபோன்ற எண்ணங்கள் அனைத்தும் இல்லாமல், ஒன்றாக இணைந்திருந்தாலும், பிரான்சுவா என்னைப் பார்க்க அனுமதித்த கற்பனைக்கு எட்டாத நரகத்தில் தீவிரம் அல்லது தரம் ஆகியவற்றுடன் சிறிதளவு தொடர்பு வைத்திருந்தாலும், நான் அதை வருடா வருடம் இடைவிடாமல் நினைத்திருக்கலாம். அவள் சொன்னபோது, "மிஸ் ஆல்பர்டைன் போய்விட்டாள்." அறியப்படாத சூழ்நிலையைப் பிரதிநிதித்துவப்படுத்துவதற்காக, கற்பனையானது ஏற்கனவே அறியப்பட்ட கூறுகளை கடன் வாங்குகிறது, மேலும் இந்த காரணத்திற்காக அதை பிரதிநிதித்துவப்படுத்த முடியவில்லை. ஆனால் நமது உணர்திறன், அதன் மிக உடல்நிலையில் கூட, புதிய நிகழ்வின் அசல் மற்றும் நீண்ட அழியாத அடையாளத்தால், மின்னலின் ஃபிளாஷ் அடித்த உரோமத்தைப் போல, நீண்ட காலத்திற்குப் பிறகு மதிப்பெண் பெறுகிறது. இந்த புறப்படுதலை நான் முன்னறிவித்திருந்தால், அதன் உண்மையான திகிலுடன் நான் அதை வெளிப்படுத்த முடியாமல் இருந்திருப்பேன், ஆல்பர்டைன் அதை என்னிடம் அறிவித்திருந்தாலும், நான் அவளை மிரட்டி, கெஞ்சினேன் என்பதை நான் ஒப்புக்கொள்ளத் துணியவில்லை. அவளை தடுக்க முடியாமல் இருந்திருக்கலாம். வெனிஸ் மீதான என் ஆசை எவ்வளவு தூரம் குறைந்துவிட்டது! கடந்த நாட்களில் காம்ப்ரேயில் Mme de Guermantes ஐச் சந்திக்க வேண்டும் என்ற ஆசை குறைந்து போனது போல, அம்மாவை என் படுக்கையறையில் வைத்திருக்க வேண்டும் என்று நான் ஒரு விஷயத்தை வைத்திருந்தேன். உண்மையில், நான் சிறுவயதில் இருந்தே உணர்ந்த கவலைகள் அனைத்தும் இந்த புதிய கவலையின் மூலத்தால் கோரப்பட்டு, அதை வலுப்படுத்த விரைந்தன, அதனுடன் ஒரே மாதிரியான வெகுஜனமாக ஒன்றிணைந்து என்னை மூச்சுத் திணற வைத்தது. தாங்கள் நல்ல ஆரோக்கியத்துடன் இருக்கும்போது மரணத்தைப் பற்றி நினைக்கும் பலர், அவர்கள் அதைப் பற்றி பயப்படுவதில்லை என்று கற்பனை செய்கிறார்கள், உண்மையில் அவர்களின் நல்ல ஆரோக்கியத்தின் இதயத்தில் முற்றிலும் எதிர்மறையான கருத்தை அறிமுகப்படுத்துவதைத் தவிர, அது துல்லியமாக என்னவாக இருக்கும். மரணத்தின் அணுகுமுறை மாறும். மேலும், ஆல்பர்டைனே திட்டமிட்டு பிரிந்து செல்வது பற்றிய எண்ணம் என் மனதை ஆயிரம் முறை தாக்கியிருக்கலாம், நீங்கள் விரும்புவது போல் தெளிவாகவும் சந்தேகத்திற்கு இடமின்றி, இந்த விலகல் எனக்கு என்ன அர்த்தம், அதாவது என்ன அர்த்தம் என்பதை நான் உணராமல். உண்மையில் ஏதோ அசல், அழிவுகரமான, தெரியாத, முற்றிலும் புதுமையான தீமை. இந்த விலகலை நான் முன்னறிவித்திருந்தாலும், இதுபோன்ற எண்ணங்கள் அனைத்தும் இல்லாமல், ஒன்றாக இணைந்திருந்தாலும், பிரான்சுவா என்னைப் பார்க்க அனுமதித்த கற்பனைக்கு எட்டாத நரகத்தில் தீவிரம் அல்லது தரம் ஆகியவற்றுடன் சிறிதளவு தொடர்பு வைத்திருந்தாலும், நான் அதை வருடா வருடம் இடைவிடாமல் நினைத்திருக்கலாம். அவள் சொன்னபோது, "மிஸ் ஆல்பர்டைன் போய்விட்டாள்." அறியப்படாத சூழ்நிலையைப் பிரதிநிதித்துவப்படுத்துவதற்காக, கற்பனையானது ஏற்கனவே அறியப்பட்ட கூறுகளை கடன் வாங்குகிறது, மேலும் இந்த காரணத்திற்காக அதை பிரதிநிதித்துவப்படுத்த முடியவில்லை. ஆனால் நமது உணர்திறன், அதன் மிக உடல்நிலையில் கூட, புதிய நிகழ்வின் அசல் மற்றும் நீண்ட அழியாத அடையாளத்தால், மின்னலின் ஃபிளாஷ் அடித்த உரோமத்தைப் போல, நீண்ட காலத்திற்குப் பிறகு மதிப்பெண் பெறுகிறது. இந்த புறப்படுதலை நான் முன்னறிவித்திருந்தால், அதன் உண்மையான திகிலுடன் நான் அதை வெளிப்படுத்த முடியாமல் இருந்திருப்பேன், ஆல்பர்டைன் அதை என்னிடம் அறிவித்திருந்தாலும், நான் அவளை மிரட்டி, கெஞ்சினேன் என்பதை நான் ஒப்புக்கொள்ளத் துணியவில்லை. அவளை தடுக்க முடியாமல் இருந்திருக்கலாம். வெனிஸ் மீதான என் ஆசை எவ்வளவு தூரம் குறைந்துவிட்டது! கடந்த நாட்களில் காம்ப்ரேயில் Mme de Guermantes ஐச் சந்திக்க வேண்டும் என்ற ஆசை குறைந்து போனது போல, அம்மாவை என் படுக்கையறையில் வைத்திருக்க வேண்டும் என்று நான் ஒரு விஷயத்தை வைத்திருந்தேன். உண்மையில், நான் சிறுவயதில் இருந்தே உணர்ந்த கவலைகள் அனைத்தும் இந்த புதிய கவலையின் மூலத்தால் கோரப்பட்டு, அதை வலுப்படுத்த விரைந்தன, அதனுடன் ஒரே மாதிரியான வெகுஜனமாக ஒன்றிணைந்து என்னை மூச்சுத் திணற வைத்தது. இந்த காரணத்திற்காக அதை பிரதிநிதித்துவப்படுத்த தவறிவிட்டார். ஆனால் நமது உணர்திறன், அதன் மிக உடல்நிலையில் கூட, புதிய நிகழ்வின் அசல் மற்றும் நீண்ட அழியாத அடையாளத்தால், மின்னலின் ஃபிளாஷ் அடித்த உரோமத்தைப் போல, நீண்ட காலத்திற்குப் பிறகு மதிப்பெண் பெறுகிறது. இந்த புறப்படுதலை நான் முன்னறிவித்திருந்தால், அதன் உண்மையான திகிலுடன் நான் அதை வெளிப்படுத்த முடியாமல் இருந்திருப்பேன், ஆல்பர்டைன் அதை என்னிடம் அறிவித்திருந்தாலும், நான் அவளை மிரட்டி, கெஞ்சினேன் என்பதை நான் ஒப்புக்கொள்ளத் துணியவில்லை. அவளை தடுக்க முடியாமல் இருந்திருக்கலாம். வெனிஸ் மீதான என் ஆசை எவ்வளவு தூரம் குறைந்துவிட்டது! கடந்த நாட்களில் காம்ப்ரேயில் Mme de Guermantes ஐச் சந்திக்க வேண்டும் என்ற ஆசை குறைந்து போனது போல, அம்மாவை என் படுக்கையறையில் வைத்திருக்க வேண்டும் என்று நான் ஒரு விஷயத்தை வைத்திருந்தேன். உண்மையில், நான் சிறுவயதில் இருந்தே உணர்ந்த கவலைகள் அனைத்தும் இந்த புதிய கவலையின் மூலத்தால் கோரப்பட்டு, அதை வலுப்படுத்த விரைந்தன, அதனுடன் ஒரே மாதிரியான வெகுஜனமாக ஒன்றிணைந்து என்னை மூச்சுத் திணற வைத்தது. இந்த காரணத்திற்காக அதை பிரதிநிதித்துவப்படுத்த தவறிவிட்டார். ஆனால் நமது உணர்திறன், அதன் மிக உடல்நிலையில் கூட, புதிய நிகழ்வின் அசல் மற்றும் நீண்ட அழியாத அடையாளத்தால், மின்னலின் ஃபிளாஷ் அடித்த உரோமத்தைப் போல, நீண்ட காலத்திற்குப் பிறகு மதிப்பெண் பெறுகிறது. இந்த புறப்படுதலை நான் முன்னறிவித்திருந்தால், அதன் உண்மையான திகிலுடன் நான் அதை வெளிப்படுத்த முடியாமல் இருந்திருப்பேன், ஆல்பர்டைன் அதை என்னிடம் அறிவித்திருந்தாலும், நான் அவளை மிரட்டி, கெஞ்சினேன் என்பதை நான் ஒப்புக்கொள்ளத் துணியவில்லை. அவளை தடுக்க முடியாமல் இருந்திருக்கலாம். வெனிஸ் மீதான என் ஆசை எவ்வளவு தூரம் குறைந்துவிட்டது! கடந்த நாட்களில் காம்ப்ரேயில் Mme de Guermantes ஐச் சந்திக்க வேண்டும் என்ற ஆசை குறைந்து போனது போல, அம்மாவை என் படுக்கையறையில் வைத்திருக்க வேண்டும் என்று நான் ஒரு விஷயத்தை வைத்திருந்தேன். உண்மையில், நான் சிறுவயதில் இருந்தே உணர்ந்த கவலைகள் அனைத்தும் இந்த புதிய கவலையின் மூலத்தால் கோரப்பட்டு, அதை வலுப்படுத்த விரைந்தன, அதனுடன் ஒரே மாதிரியான வெகுஜனமாக ஒன்றிணைந்து என்னை மூச்சுத் திணற வைத்தது.
நிச்சயமாக, அத்தகைய பிரிவினை சமாளிக்கும் உடல் வலி மற்றும் பதிவுகளை வைத்திருக்கும் உடலின் பயங்கரமான திறன் மூலம், நம் வாழ்வில் நாம் அனுபவித்த எல்லா காலகட்டங்களுக்கும் சமகால எந்த வலியையும் அளிக்கிறது,-நிச்சயமாக இந்த இதய வலி, ஒருவேளை ஓரளவு கணக்கிடப்பட்டது-அது மிகக் குறைவு. மற்றவர்களின் வலியை நாங்கள் கவனித்துக்கொள்கிறோம் - ஒரு பெண் அவளை முடிந்தவரை தவறவிட வேண்டும் என்று விரும்புகிறாள், அந்தப் பெண் தன்னை விட்டு வெளியேறுவது போல் நடிக்கிறாள், மேலும் சாதகமான சூழ்நிலைகளைப் பெற விரும்புகிறாளா அல்லது என்றென்றும் வெளியேறுகிறாளா - அவள்! ஒருவேளை பழிவாங்கும் எண்ணத்தில் இருந்து, ஒருவேளை தொடர்ந்து நேசிக்கப்பட வேண்டும், அல்லது அவள் விட்டுச்செல்லும் நினைவகத்தின் தரத்தை பாதுகாக்க விரும்புகிறாள், தன்னைச் சுற்றி பின்னப்பட்டதாக உணர்ந்த இந்த சோர்வு மற்றும் அலட்சியத்தின் வலையமைப்பிலிருந்து வன்முறையில் வெளியேற விரும்புகிறாள். ,-நிச்சயமாக நாங்கள் அத்தகைய மனவேதனையைத் தவிர்ப்போம் என்று ஒருவருக்கொருவர் உறுதியளித்தோம், நாங்கள் நல்ல நிபந்தனைகளுடன் பிரிந்து செல்வோம் என்று கூறியிருந்தோம். ஆனால் உண்மையில் நல்ல நிலையில் பிரிவது மிகவும் அரிது, ஏனென்றால் அனைவரும் நன்றாக இருந்தால் நாங்கள் பிரிந்து செல்ல மாட்டோம். மீண்டும், நாம் யாரை அலட்சியமாகப் பாதிக்கிறோமோ, அந்தப் பெண், பழக்கத்தின் சக்தியால் அவளிடம் சோர்வடைந்துவிட்டோமோ, அதே போல அவளிடம் நாம் அதிகப் பற்றுள்ளவர்களாகிவிட்டோமோ, அவ்வாறே அவள் தெளிவில்லாமல் உணருகிறாள். நல்ல நிபந்தனைகளுடன் பிரிவதற்கான அத்தியாவசியத் தேவைகளில் ஒன்று, அவள் வெளியேறப் போகிறாள் என்று அவளுடைய துணையை எச்சரிப்பது. ஆனாலும் அவனை எச்சரிப்பது தன்னைத் தடுக்கலாம் என்று அவள் அஞ்சுகிறாள். ஒவ்வொரு பெண்ணும் உணர்கிறாள், ஒரு ஆணின் மீது அவளுடைய சக்தி எவ்வளவு அதிகமாக இருக்கிறதோ, அவ்வளவு அதிகமாக அவனை விட்டு வெளியேறுவதற்கான ஒரே வழி பறந்து செல்வதுதான். அவள் ஒரு ராணியாக இருந்ததால் துல்லியமாக தப்பியோடுகிறாள், இது தவிர்க்க முடியாதது. நிச்சயமாக, ஒரு கணத்திற்கு முன்பு அவள் தூண்டிய சோர்வுக்கும், அவள் வெளியேறியவுடன், அவளைத் திரும்பப் பெறுவதற்கான கோபமான தேவைக்கும் இடையே ஒரு கொட்டாவி இடைவெளி உள்ளது. ஆனால் இதற்கான காரணங்கள் உள்ளன, இந்த வேலையின் போக்கில் கொடுக்கப்பட்டவை மற்றும் பிறவற்றைக் காட்டிலும் மேலேயும் அதற்கு அப்பாலும் உள்ளன. முதல் மற்றும் முக்கியமாக, புறப்பாடு பெரும்பாலும் நமது அலட்சியம்-உண்மையான அல்லது கற்பனையான-அதன் உச்சத்தில், ஊசல் ஊசலாட்டத்தின் மிகத் தொலைவில் இருக்கும் தருணத்தில் நிகழ்கிறது. பெண் நினைக்கிறாள்: "இல்லை, விஷயங்கள் இப்படி நடக்க முடியாது," துல்லியமாக ஆண் தன்னை விட்டு வெளியேறுவதை மட்டுமே பேசுகிறான் அல்லது நினைக்கிறான். எனவே ஊசல், அதன் மற்ற தீவிர நிலைக்குத் திரும்பும்போது, இந்த நேரத்தில் மிகப்பெரிய இடைவெளியைத் திறக்கிறது. ஒரு கணம் கழித்து அது அதன் தொடக்கப் புள்ளிக்குத் திரும்பும்: மீண்டும் ஒருமுறை, எல்லாக் காரணங்களையும் முன்வைத்தாலும், எல்லாம் மிகவும் இயல்பானதாகத் தெரிகிறது! நம் இதயம் துடிக்கத் தொடங்குகிறது; அதுமட்டுமல்ல, போன பெண் இப்போது இருந்த பெண்ணைப் போல் இல்லை. எங்களுடனான அவளுடைய வாழ்க்கை, மிகவும் கணிக்கக்கூடியதாக இருந்தது, அவள் தவிர்க்க முடியாமல் ஈடுபடும் மற்ற எல்லா உயிர்களாலும் திடீரென்று தன்னை வளப்படுத்துகிறது, மேலும் அவள் நம்மை விட்டு வெளியேறியிருக்கலாம். இதன் விளைவாக, ஓடிப்போன பெண்ணின் வாழ்க்கையில் இந்த புதிய சிக்கலானது முன்பு எங்கள் பக்கத்தில் வாழ்ந்த பெண்ணின் மீது பின்னோக்கி தாக்கத்தை ஏற்படுத்துகிறது, மேலும் அவள் வெளியேறுவதை முன்கூட்டியே திட்டமிட்டிருக்கலாம். நம் வாழ்வின் ஒரு பகுதியாகவும், பொறாமையின் ஒரு பகுதியாகவும் நாம் அடையாளம் காணும் உளவியல் உண்மைகளின் தொகுப்பிற்கு (இது பல பெண்களால் கைவிடப்பட்ட ஆண்கள் ஒவ்வொரு முறையும் ஒரே மாதிரியான மற்றும் ஒரே மாதிரியான காரணத்தால் ஒவ்வொரு முறையும் ஒரே மாதிரியாக விட்டுவிட்டார்கள் என்பதைக் குறிக்கிறது. முற்றிலும் யூகிக்கக்கூடிய கதாபாத்திரங்கள் மற்றும் எதிர்வினைகள்: ஒவ்வொருவருக்கும் துரோகம் செய்வது போல, அவருக்குத் துரோகம் செய்யும் முறை உள்ளது), இந்த உண்மைகளின் தொகுப்பை நாம் மிகவும் மர்மமானதாகக் காணவில்லை என்றாலும், நாம் கவனிக்கத் தவறிய உண்மைகளின் தொகுப்பு சந்தேகத்திற்கு இடமின்றி உள்ளது. அவள் சம்மதித்திருந்தால், "மான்சியர் எக்ஸ் நேற்று என்னைப் பார்க்க வந்தார்" என்று சொல்லி, நம்மையறியாமல் நாமே கொடுத்த சிக்னலுக்காகக் காத்திருந்து, ஒரு தூதர் மூலம் சில ஆணுடன் அல்லது பெண்ணுடன் தொடர்புகொண்டிருக்க வேண்டும். மான்சியர் எக்ஸ், அவள் அவரைச் சந்திக்க வேண்டிய நாளுக்கு முந்தைய நாளில் அவர் என்னைப் பார்க்க வருவார். எத்தனை கருதுகோள்கள் சாத்தியமாகின! ஆனால் மட்டுமே சாத்தியம். நான் உண்மையை மிகவும் சிறப்பாக உருவாக்கினேன், ஆனால் சாத்தியக்கூறுகளின் அடிப்படையில், ஒரு நாள், என் எஜமானி ஒருவருக்கு எழுதப்பட்ட கடிதத்தைத் திறந்து, குறியீட்டு வடிவத்தில் எழுதப்பட்ட ஒரு கடிதம், “மார்க்விஸ் டி செயிண்ட்-லூப்பைப் பார்வையிட சமிக்ஞைக்காக காத்திருக்கிறது, நாளை எச்சரிக்கையாக இருங்கள் தொலைபேசி மூலம்,” நான் ஒருவித திட்டமிட்ட தப்பித்தலை மீண்டும் கட்டமைத்தேன்; Marquis de Saint-Loup இன் பெயர் வேறொன்றைக் குறிக்க மட்டுமே இருந்தது, ஏனென்றால் என் எஜமானிக்கு Saint-Loup தெரியாது, ஆனால் நான் அவரைப் பற்றி பேசுவதைக் கேட்டிருந்தேன், மேலும் கையொப்பம் ஒரு வகையான புனைப்பெயராக இருந்தது, எந்த மொழியியல் வடிவமும் இல்லை. ஆயினும் அந்தக் கடிதம் எனது எஜமானிக்கு அனுப்பப்படவில்லை, ஆனால் கட்டிடத்தில் இருந்த மற்றொரு நபரின் பெயர் வேறுபட்டது, ஆனால் அவளுடையது என்று தவறாகப் புரிந்து கொள்ளப்பட்டது. கடிதம் ஒரு குறியீட்டு வடிவத்தில் எழுதப்பட்டது, ஆனால் மோசமான பிரெஞ்சு மொழியில் எழுதப்பட்டது, ஏனெனில் இது ஒரு அமெரிக்க பெண்மணியால் எழுதப்பட்டது, அவர் உண்மையில் செயிண்ட்-லூப்பின் நண்பர்களில் ஒருவராக இருந்தார், அவர் எனக்கு அறிவித்தார். இந்த அமெரிக்கப் பெண்மணி தனது கடிதங்களில் சிலவற்றை உருவாக்கிய விசித்திரமான விதம், முற்றிலும் உண்மையான ஆனால் வெளிநாட்டு குடும்பப்பெயருக்கு புனைப்பெயரின் தோற்றத்தை அளித்தது. எனவே அன்று நான் சந்தேகித்ததில் முற்றிலும் தவறு இருந்தேன். ஆனால் இந்த உண்மைகளை என் மனதில் ஒன்றாக இணைத்த அறிவார்ந்த கட்டமைப்பானது உண்மைக்கு முற்றிலும் சரியான மற்றும் பதிலளிக்க முடியாத மாதிரியை வழங்கியது, என் எஜமானி (அப்போது தனது முழு வாழ்க்கையையும் என்னுடன் செலவிட நினைத்தார்) மூன்று மாதங்களுக்குப் பிறகு என்னை விட்டு வெளியேறினார். ஏனென்றால், முந்தைய சந்தர்ப்பத்தில் நான் கற்பனை செய்ததைப் போலவே இது நடந்தது. முந்தைய கடிதத்தில் நான் தவறாக அடையாளம் காட்டிய அதே குணாதிசயங்களுடன் ஒரு கடிதம் வந்தது, ஆனால் இந்த முறை உண்மையில் ஒரு சமிக்ஞையின் உணர்வைக் கொண்டிருந்தது, மேலும் ஆல்பர்டைன் சில காலம் தப்பிக்கத் திட்டமிட்டிருந்தார். இது என் வாழ்வின் மிகப்பெரிய துரதிர்ஷ்டம். எல்லாவற்றையும் மீறி, இந்த பேரழிவுக்கான காரணங்களை அறியும் ஆர்வத்தால் எனக்கு ஏற்பட்ட துன்பம் கூட அதிகமாக இருக்கலாம்: ஆல்பர்டின் யாரை விரும்பினார், யாருக்காக அவள் என்னை விட்டு வெளியேறினாள். ஆனால் இந்த பெரிய நிகழ்வுகளின் ஆதாரங்கள் ஆறுகள் போன்றவை, நாம் அவற்றைக் கண்டுபிடிக்க முடியாமல் பூமியின் முழு மேற்பரப்பிலும் பயணம் செய்யலாம். ஏனென்றால், அந்த நேரத்தில் அது வெறுமனே கவனத்தைத் தேடும் மற்றும் கெட்ட கோபமாகத் தோன்றியதால், பிரான்சுவாவின் விஷயத்தில் நாங்கள் "சுல்க்ஸைக் கொண்டிருத்தல்" என்று அழைத்தோம், அவள் என்னை முத்தமிடுவதை நிறுத்திய நாளிலிருந்து, அவள் ஒரு இறுதிச் சடங்கைப் பார்த்தாள் என்பதை நான் கவனிக்கவில்லை. கடினமான மற்றும் வளைக்காத, மிகவும் எளிமையான விஷயங்களுக்கு கூட சோகமான குரலை ஏற்றுக்கொள்வது, மெதுவாக நகரும் மற்றும் ஒருபோதும் சிரிக்காது. அவளுக்கு வெளி உலகத்துடன் எந்த தொடர்பும் இல்லை என்பதை எந்த ஆதாரமும் நிரூபிக்கவில்லை என்று என்னால் கூற முடியாது. அவள் புறப்படுவதற்கு இரண்டு நாட்களுக்கு முன்பு அவள் அறைக்குள் நுழைந்தபோது, அங்கு யாரையும் காணவில்லை, திரைச்சீலைகள் வரையப்பட்டிருந்தன, ஆனால் ஜன்னல் திறந்திருப்பதை அவள் வளிமண்டலத்திலிருந்தும் அறையின் சத்தங்களிலிருந்தும் உணர்ந்தாள் என்று பிரான்சுவா உண்மையில் என்னிடம் கூறினார். உண்மையில் அவள் பால்கனியில் ஆல்பர்டைனைக் கண்டாள். ஆனால் அவள் அங்கிருந்து யாருடன் தொடர்பு கொண்டாள் என்று என்னால் பார்க்க முடியவில்லை, தவிர, வரையப்பட்ட திரைச்சீலைகளுக்குப் பின்னால் உள்ள திறந்த ஜன்னல், நான் வரைவுகளுக்கு எவ்வளவு பயப்படுகிறேன் என்பதையும், திரைச்சீலைகள் அதிக பாதுகாப்பில் இல்லாவிட்டாலும் அவளுக்குத் தெரியும் என்பதன் மூலம் விளக்குவது எளிது. என்னைப் பொறுத்தவரை, பிராங்கோயிஸ் தனது ஷட்டர்கள் இவ்வளவு சீக்கிரம் திறந்திருப்பதை தாழ்வாரத்தில் இருந்து பார்ப்பதைத் தடுத்திருப்பார்கள். இல்லை, ஒரு சிறிய விவரத்தை மட்டும் என்னால் நினைத்துப் பார்க்க முடிகிறது, அது அவள் வெளியேறப் போவதாக முந்தைய நாளே முடிவு செய்திருந்தாள் என்பதை நிரூபிக்கிறது. முந்தைய நாள் அவள் உண்மையில் என் அறையிலிருந்து கணிசமான அளவு டிஷ்யூ பேப்பர் மற்றும் பேக்கிங் பொருட்களை நான் கவனிக்காமல் எடுத்துச் சென்றேன், அதை நான் அங்கே வைத்திருந்தேன், காலையில் கிளம்புவதற்காக அவள் இரவு முழுவதும் அவளது எண்ணற்ற பைக்னோயர்களையும் அலட்சியங்களையும் சுற்றிப் பயன்படுத்தினாள். . அது மட்டுமே விவரம், அவ்வளவுதான். மாலை நேரத்தில் அவள் எனக்குக் கொடுக்க வேண்டிய ஆயிரம் பிராங்குகளை என் மீது திணித்தாள், அதில் எந்த விசேஷமும் இல்லை, ஏனென்றால் அவள் பண விஷயங்களில் மிகவும் கவனமாக இருந்தாள். முந்தைய நாள் அவள் உண்மையில் என் அறையிலிருந்து கணிசமான அளவு டிஷ்யூ பேப்பர் மற்றும் பேக்கிங் பொருட்களை நான் கவனிக்காமல் எடுத்துச் சென்றேன், அதை நான் அங்கே வைத்திருந்தேன், காலையில் கிளம்புவதற்காக அவள் இரவு முழுவதும் அவளது எண்ணற்ற பைக்னோயர்களையும் அலட்சியங்களையும் சுற்றிப் பயன்படுத்தினாள். . அது மட்டுமே விவரம், அவ்வளவுதான். மாலை நேரத்தில் அவள் எனக்குக் கொடுக்க வேண்டிய ஆயிரம் பிராங்குகளை என் மீது திணித்தாள், அதில் எந்த விசேஷமும் இல்லை, ஏனென்றால் அவள் பண விஷயங்களில் மிகவும் கவனமாக இருந்தாள். முந்தைய நாள் அவள் உண்மையில் என் அறையிலிருந்து கணிசமான அளவு டிஷ்யூ பேப்பர் மற்றும் பேக்கிங் பொருட்களை நான் கவனிக்காமல் எடுத்துச் சென்றேன், அதை நான் அங்கே வைத்திருந்தேன், காலையில் கிளம்புவதற்காக அவள் இரவு முழுவதும் அவளது எண்ணற்ற பைக்னோயர்களையும் அலட்சியங்களையும் சுற்றிப் பயன்படுத்தினாள். . அது மட்டுமே விவரம், அவ்வளவுதான். மாலை நேரத்தில் அவள் எனக்குக் கொடுக்க வேண்டிய ஆயிரம் பிராங்குகளை என் மீது திணித்தாள், அதில் எந்த விசேஷமும் இல்லை, ஏனென்றால் அவள் பண விஷயங்களில் மிகவும் கவனமாக இருந்தாள்.
ஆம், முந்தின நாளே டிஷ்யூ பேப்பரை எடுத்தாள், அவள் கிளம்பப் போகிறாள் என்பது முந்திய நாள் மட்டும் அல்ல! ஏனென்றால், அவள் வெளியேறியது துக்கம் அல்ல, ஆனால் அவள் ஏற்கனவே விட்டுவிட, அவள் கனவு கண்ட வாழ்க்கையைத் துறக்க எடுத்த முடிவு, அவளுக்கு அந்த சோகமான காற்றைக் கொடுத்தது. துக்கத்துடன், கிட்டத்தட்ட குளிர்ச்சியாக என்னுடன் இருந்தது, கடைசி மாலை தவிர, அவள் விரும்பியதை விட என்னுடன் தங்கிய பிறகு - அவள் வழக்கமாக முடிந்தவரை இருக்க விரும்புவதால் அவள் பங்கில் என்னை ஆச்சரியப்படுத்தியது - அவள் வாசலில் நின்று, " பிரியாவிடை, என் அன்பே, விடைபெறு, என் அன்பே." ஆனால் நான் அப்போது கவனம் செலுத்தவில்லை. மறுநாள் காலையில், ஆல்பர்டைன் அவள் வெளியேறுவதாகச் சொன்னபோது, அவள் இன்னும் மிகவும் சோகமாகவும், மிகவும் கடினமாகவும், முந்தைய நாட்களை விட வளைந்து கொடுக்காமலும் இருந்ததாக பிரான்சுவாஸ் என்னிடம் கூறினார் (ஆனால் இது சோர்வின் மூலமாகவும் வெளிப்படுகிறது, ஏனெனில் ஆடைகள் அவிழ்க்கப்படாமல், இரவு முழுவதும் பேக்கிங்கில் கழித்திருந்தாள், அவளுடைய அறையிலோ அல்லது அவளது ஆடை அறையிலோ இல்லாத உடைமைகளைத் தவிர), “பிரியாவிடை, பிரான்சுவா” என்று அவள் சொன்னதைக் கேட்டதும் பிரான்சுவா ஏறக்குறைய கீழே விழுந்தார். இப்படிப்பட்ட விஷயங்களைக் கேட்கும் போது, நம்மை மகிழ்விக்க வந்த பெண் மிகவும் சாதாரண சந்தர்ப்பத்தில் சந்திக்கும் அனைவரையும் விட மிகக் குறைவு என்று புரிந்துகொள்கிறோம், தனக்காக நம்மைத் தியாகம் செய்யச் செய்ததற்காக நாம் கோபப்படுகிற பெண். மாறாக, நாம் இப்போது ஆயிரம் மடங்கு அதிகமாக விரும்புகிறோம். ஏனென்றால், ஒரு குறிப்பிட்ட இன்பத்திற்கு இடையே தேர்வு செய்யும்படி நாங்கள் இனி கேட்கப்படுவதில்லை-அதன் வழக்கம் மற்றும் அதன் பொருளின் சாதாரணத்தன்மை கிட்டத்தட்ட பூஜ்யமாகவும் வெற்றிடமாகவும் மாறிவிட்டது-மற்றும் இன்னும் கவர்ச்சியான மற்றும் கவர்ச்சியான இன்பங்கள், ஆனால் இந்த இன்பங்களுக்கும் இன்னும் வலுவான ஒன்றுக்கும் இடையே அவளுடைய துன்பத்திற்கான இரக்கம். .
ஆல்பர்டைன் மாலைக்குள் வீடு திரும்புவார் என்று எனக்கு நானே உறுதியளித்தபடி, நான் அவசரநிலைக்கு எழுந்தேன், என் பழைய நம்பிக்கையைக் கிழித்து திறந்த காயத்தில் உணர்ச்சிவசப்பட்ட ஒட்டும் பிளாஸ்டரைப் பயன்படுத்தினேன். ஆனால் தற்காப்புக்கான எனது உள்ளுணர்வு எவ்வளவு விரைவாக இருந்தபோதிலும், பிரான்சுவாஸ் பேசும்போது, நான் ஒரு கணம் உதவியற்றவனாக இருந்தேன், அன்று மாலை ஆல்பர்டைன் திரும்பி வருவார் என்று எனக்குத் தெரிந்தாலும், அந்த நேரத்தில் நான் உணர்ந்த வலி. இந்த வருவாயைப் பற்றி இன்னும் என்னை நம்பிக் கொள்ளவில்லை ("மிஸ் ஆல்பர்டைன் தன் தும்பிக்கையைக் கேட்டாள், மிஸ் ஆல்பர்டைன் கிளம்பிவிட்டாள்" என்ற வார்த்தைகளைத் தொடர்ந்து வந்த அந்த நிமிடம், முன்பு போலவே, அதாவது நான் இன்னும் இருப்பதைப் போல எனக்குள் தன்னிச்சையாக மீண்டும் எழுந்தது. ஆல்பர்டைனின் உடனடித் திரும்புதல் பற்றி அறியாமல். எப்படியிருந்தாலும், அவள் திரும்ப வேண்டும், ஆனால் அவளுடைய சொந்த விருப்பப்படி. எந்த கருதுகோள் சரியானதாக இருந்தாலும், நான் அவளிடம் கெஞ்சினால் அல்லது அவள் திரும்பி வருவதைப் பொறியியலாளர் செய்தால், அது எதிர்விளைவாக இருக்கும். கில்பர்ட்டின் விஷயத்தில் எனக்கு இருந்த அவளைத் துறக்கும் வலிமை என்னிடம் இல்லை என்பதில் சந்தேகமில்லை. ஆல்பர்டைனை மீண்டும் பார்ப்பதை விட, நான் விரும்பியது, வழக்கத்தை விட மோசமான நிலையில் இருந்த என் இதயம் இனி தாங்க முடியாத உடல் வேதனைக்கு முற்றுப்புள்ளி வைக்க வேண்டும். மீண்டும், வேலைக்காகவோ அல்லது மற்ற விஷயங்களுக்காகவோ விருப்பத்தின் எந்த முயற்சியையும் தவிர்க்கும் சுத்த பழக்கத்திலிருந்து, நான் ஒரு கோழையாக மாறிவிட்டேன். ஆனால் எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, பல காரணங்களுக்காக, இந்த நேரத்தில் என் வேதனை ஒப்பிடமுடியாத அளவிற்கு வலுவாக இருந்தது, அதில் மிக முக்கியமானது, நான் Mme de Guermantes அல்லது Gilberte உடன் சிற்றின்ப இன்பத்தை அனுபவித்ததில்லை, ஆனால் நான் அவர்களை ஒவ்வொரு மணி நேரமும் பார்க்கவில்லை என்பதால். நாள் மற்றும் வாய்ப்பு இல்லை, அதன் விளைவாக அவ்வாறு செய்ய வேண்டிய அவசியம் இல்லை, அவர்கள் மீதான எனது அன்பில் பழக்கத்தின் அனைத்து சக்திவாய்ந்த கூறுகளும் இல்லை. ஒருவேளை, இப்போது என் இதயம், தன் விருப்பத்தைச் செயல்படுத்த முடியாமல், துன்பத்தைத் தாங்க முடியாமல், ஒரே ஒரு தீர்வு மட்டுமே இருப்பதாக உணர்ந்தேன், எல்லா விலையிலும் ஆல்பர்டைன் திரும்புவது அல்லது அதற்கு நேர்மாறான பரிகாரம் (வேண்டுமென்றே துறத்தல், படிப்படியான ராஜினாமா) தாக்கியிருக்கலாம். கில்பெர்ட்டின் விஷயத்தில் நான் ஏற்கனவே இந்தத் தீர்வைத் தேர்வு செய்யவில்லை என்றால், நிஜ வாழ்க்கையில் நம்பமுடியாத ஒரு நாவலின் முடிவாக நான் இருக்கிறேன். நான் இன்னும் அதிகமாகவோ அல்லது குறைவாகவோ அதே நபராக இருந்ததால், இந்த மற்ற தீர்வையும் ஏற்றுக்கொள்ள முடியும் என்பதை நான் அறிந்தேன், மேலும் ஒரே மனிதனால். ஆனாலும் காலம் தன் பங்கை ஆற்றியது, எனக்கு வயதாகிவிட்ட காலம், ஆல்பர்டைனை எப்போதும் என் பக்கத்தில் வைத்துக்கொண்டு, நாங்கள் ஒன்றாக வாழ்க்கையைப் பகிர்ந்துகொண்டோம். ஆனால் குறைந்த பட்சம், ஆல்பர்டைனை கைவிடவில்லை என்றாலும், கில்பர்ட்டிற்காக நான் உணர்ந்தது எனக்கு எஞ்சியிருந்தது, நான் அவளை திரும்பி வரச் சொன்னால், ஆல்பர்டைன் என்னை ஒரு பரிதாபகரமான பொம்மையாகப் பார்க்க விரும்பவில்லை என்ற பெருமை. அவள் திரும்பி வர வேண்டும் என்று நான் விரும்பினேன், ஆனால் அக்கறையுடன் பார்க்க விரும்பவில்லை. நேரத்தை வீணாக்காமல் நான் எழுந்தேன், ஆனால் துன்பம் என்னைத் தடுத்து நிறுத்தியது: ஆல்பர்டைன் வெளியேறிய பிறகு நான் எழுந்தது இதுவே முதல் முறை. இன்னும் ஏதாவது செய்தி இருக்கிறதா என்று அவளது வரவேற்பாளரிடம் கேட்க நான் விரைவாக உடை அணிய வேண்டும்.
துன்பம், விரும்பத்தகாத தார்மீக அதிர்ச்சியின் விளைவாக, வடிவத்தை மாற்ற விரும்புகிறது: திட்டங்களை உருவாக்குவதன் மூலம், தகவல்களைத் தேடுவதன் மூலம் அதை அகற்ற நாங்கள் நம்புகிறோம்; அதன் எண்ணற்ற உருமாற்றங்களைக் கடந்து செல்ல வேண்டும் என்று நாங்கள் விரும்புகிறோம், ஏனெனில் இதற்கு துன்பத்தை பச்சையாக வைத்திருப்பதை விட குறைவான தைரியம் தேவைப்படுகிறது; மிகவும் குறுகிய, மிகவும் கடினமான மற்றும் மிகவும் குளிரான படுக்கையில் இருப்பது போல் நாங்கள் எங்கள் துன்பங்களுடன் படுத்துக் கொள்கிறோம். அதனால் மீண்டும் எழுந்து நின்றேன்; நான் அறையைச் சுற்றி வந்தேன், ஆனால் எல்லையற்ற எச்சரிக்கையுடன், ஆல்பர்டைனின் நாற்காலி, பியானோலாவின் பெடல்கள் அவளது தங்க செருப்புகளின் அழுத்தத்தை உணர்ந்த பியானோலா அல்லது அவள் பயன்படுத்திய பொருள்கள் எதையும் பார்க்க முடியாத நிலைகளை எடுத்தேன். என் நினைவு அவர்களுக்குக் கற்பித்த அந்தத் தனிப்பட்ட மொழியில், இரண்டாவது முறையாக அவள் வெளியேறும் செய்தியை அறிவிக்கும் புதிய மொழிபெயர்ப்பை, மற்றொரு வரைவை எனக்கு வழங்குவது போல் தோன்றியது. ஆனால் பார்க்காமலேயே நான் அவர்களைப் பார்த்தேன்; என் வலிமை வடிந்தது, நான் அந்த நீல நிற சாடின் நாற்காலிகளில் ஒன்றில் சாய்ந்தேன், அதன் பளபளப்பு, அறையின் சியாரோஸ்குரோவில், பகல் ஒளியின் ஒற்றை தண்டால் மயக்கமடைந்தது, ஒரு மணி நேரத்திற்கு முன்பு என்னுள் உணர்ச்சியுடன் வளர்க்கப்பட்ட கனவுகள், இப்போது முற்றிலும் தொலைவில் இருப்பதாகத் தோன்றியது. ஐயோ! இந்த தருணத்திற்கு முன்பு நான் ஆல்பர்டைனின் முன்னிலையில் தவிர ஒரு இடத்தில் அமர்ந்ததில்லை. அதனால் என்னால் உட்கார முடியவில்லை, நான் மீண்டும் என் காலில் ஏறினேன்; ஆகவே, ஒவ்வொரு கணமும், ஆல்பர்டைன் வெளியேறியதை இன்னும் அறியாத எங்களைத் தொகுத்து, அதை அவர்களுக்குத் தெரிவிக்கும் எண்ணற்ற, தாழ்மையான மனிதர்களில் ஒருவரை நான் சந்திக்க வேண்டியிருந்தது - அவர்கள் அந்நியர்களாக இருந்ததை விட இந்த பணி மிகவும் கொடூரமானது. துன்பப்படுவதற்காக என் உணர்திறனைக் கடன் வாங்கினேன் - வரவிருக்கும் துரதிர்ஷ்டத்தை இந்த மக்கள் அனைவருக்கும், இதுவரை அறியாத இந்த சுயங்கள் அனைவருக்கும் அறிவிக்க; "ஆல்பர்டைன் தன் தும்பிக்கையைக் கேட்டாள்"-என் அம்மாவின் சாமான்களுடன் பால்பெக்கில் வண்டியில் ஏற்றப்பட்டதை நான் பார்த்த அந்த சவப்பெட்டி வடிவ தண்டு-"ஆல்பர்டைன் கிளம்பிவிட்டார்" என்ற வார்த்தைகளை அவர்கள் ஒவ்வொருவரும் முதன்முறையாகக் கேட்க வேண்டியிருந்தது. அவர்கள் ஒவ்வொருவருக்கும் எனது துக்கத்தை நான் தெரிவிக்க வேண்டியிருந்தது, அந்த துக்கமானது ஒரு அவநம்பிக்கையான முடிவு அல்ல, இது மோசமான சூழ்நிலைகளின் தொகுப்பிலிருந்து சுதந்திரமாக எடுக்கப்பட்டது, ஆனால் ஒரு குறிப்பிட்ட உணர்வின் இடைப்பட்ட மற்றும் தன்னிச்சையான மறுமலர்ச்சி, எங்களால் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டதை விட வெளிப்புறமாக தூண்டப்பட்டது. இவர்களில் சிலரை நான் நீண்ட நாட்களாக பார்க்காமல் இருந்தேன். உதாரணமாக (பார்பர் அழைக்கும் நாள் இது என்பதை நான் உணரவில்லை) நான் முடி வெட்டப்பட்டபோது நான் இருந்தேன். நான் அந்த சுயத்தை மறந்திருந்தேன், அவருடைய வருகை என்னைத் துக்கத்தில் ஆழ்த்தியது, இப்போது இறந்த பெண்ணை அறிந்த வயதான, ஓய்வுபெற்ற ஊழியரின் இறுதிச் சடங்கிற்கு வரும்போது. பின்னர் திடீரென்று கடந்த ஒரு வாரமாக நான் அவ்வப்போது பீதி தாக்குதல்களால் கைப்பற்றப்பட்டதை நினைவில் வைத்தேன், அதை நானே ஒப்புக் கொள்ளவில்லை. அந்த தருணங்களில் நான் என்னுடன் வாதிட்டேன், "நிச்சயமாக அவள் திடீரென்று வெளியேறக்கூடும் என்ற கருதுகோளை மகிழ்விப்பதில் எந்த அர்த்தமும் இல்லை. இது அபத்தமானது. நான் இந்த கருதுகோளை ஒரு விவேகமான மற்றும் புத்திசாலித்தனமான மனிதரிடம் சமர்ப்பித்திருந்தால் (பொறாமை யாரையும் என் நம்பிக்கைக்கு உட்படுத்துவதைத் தடுக்கவில்லை என்றால், மன அமைதியைப் பெற நான் செய்திருப்பேன்), அவர் நிச்சயமாக பதிலளித்திருப்பார்: 'ஆனால் நீ பைத்தியக்காரன். அது முடியாத காரியம்.' உண்மையில் அந்த கடைசி நாட்களில் எங்களுக்குள் ஒரு சண்டையும் இல்லை. மக்கள் ஒரு காரணத்திற்காக வெளியேறுகிறார்கள். அது என்னவென்று சொல்கிறார்கள். அவர்கள் பதிலளிக்கும் உரிமையை வழங்குகிறார்கள். அவர்கள் சும்மா விடுவதில்லை. இல்லை, அது குழந்தைத்தனமானது. அது மட்டுமே அபத்தமான கருதுகோள்." இன்னும் ஒவ்வொரு நாளும், காலையில் நான் அவளுக்காக அழைத்தபோது அவள் அங்கேயே இருப்பதைக் கண்டபோது, நான் ஒரு பெரிய நிம்மதி பெருமூச்சு விட்டேன். ஆல்பர்டைனின் கடிதத்தை பிரான்சுவாஸ் என்னிடம் ஒப்படைத்தபோது, அது நினைத்துப் பார்க்க முடியாத ஒரு நிகழ்வைப் பற்றியது என்பதை நான் உடனடியாக உணர்ந்தேன், நான் உறுதியளித்ததற்கான தர்க்கரீதியான காரணங்கள் இருந்தபோதிலும், வெளியேறுவது எப்படியோ பல நாட்களுக்கு முன்பே உணர்ந்தது. தன்னைக் கண்டுபிடிக்க முடியாது என்று தெரிந்தும் பயந்து, திடீரென்று பாதிக்கப்பட்டவரின் பெயரை மேசையின் மேசையில் எழுதப்பட்டிருப்பதைக் கண்டு பயந்துபோன கொலைகாரனைப் போல, ஏறக்குறைய சுயநினைவு கொண்ட நுண்ணறிவுடன் இதை நானே சொல்லிக்கொண்டேன். அவரை ஆஜராகுமாறு சம்மன் அனுப்பிய மாஜிஸ்திரேட் விசாரணை. எனது ஒரே நம்பிக்கை என்னவென்றால், ஆல்பர்டைன் தனது அத்தையை டூரைனில் பார்க்கச் சென்றாள், அங்கு அவள் மிகவும் நெருக்கமாகக் கண்காணிக்கப்படுவாள், நான் அவளைக் கூட்டிச் செல்வதற்கு முன்பு அதிக தீங்கு செய்ய முடியாது. எனது மோசமான பயம் என்னவென்றால், அவள் பாரிஸில் தங்கியிருக்கலாம் அல்லது ஆம்ஸ்டர்டாம் அல்லது மான்ட்ஜோவைனுக்குப் புறப்பட்டிருக்கலாம், அதாவது, என் கவனத்தைத் தப்பவிட்ட சில சூழ்ச்சிகளில் ஈடுபட அவள் தப்பித்திருக்கலாம். ஆனால் உண்மையில் நான் பாரிஸ், ஆம்ஸ்டர்டாம், மாண்ட்ஜோவைன், அதாவது பலவிதமான இடங்களைப் பற்றி நினைத்தேன், சாத்தியமில்லாத இடங்களைப் பற்றி நான் நினைத்தேன்; ஆல்பர்டைனின் உதவியாளர் பதிலளித்தபோது, அவள் டூரைனுக்குப் புறப்பட்டுவிட்டாள், நான் விரும்பிய இடம் எல்லாவற்றிலும் மிகவும் மோசமானதாக எனக்குத் தோன்றியது, ஏனென்றால் அது உண்மையானது மற்றும் முதல் முறையாக, நிகழ்காலத்தின் உறுதியினாலும் நிச்சயமற்ற தன்மையினாலும் சித்திரவதை செய்யப்பட்டது. எதிர்காலத்தில், ஆல்பர்டைன் என்னிடமிருந்து வேண்டுமென்றே பிரிந்த ஒரு வாழ்க்கையைத் தொடங்குவதை என்னால் கற்பனை செய்து பார்க்க முடிந்தது, ஒருவேளை சில காலம், ஒருவேளை என்றென்றும், மற்றும் நான் வைத்திருக்கும் அதிர்ஷ்டம் இருந்தபோதிலும், முன்பு அடிக்கடி என்னை தொந்தரவு செய்த அந்த அறியப்படாத வாழ்க்கையை அவள் அடையும் வாழ்க்கை மற்றும் வெளியே கிடந்ததை, அவளது இனிமையான, சிறைபிடிக்கப்பட்ட, ஊடுருவ முடியாத முகம். இது தெரியாதது தான் என் காதலின் இதயத்தில் இருந்தது. ஒரு கொலைகாரனைப் போல, தன்னைக் கண்டுபிடிக்க முடியாது என்று தெரிந்தாலும் பயந்து, திடீரென்று விசாரணை செய்யும் மாஜிஸ்திரேட்டின் மேசையில் ஒரு கோப்பின் தலையில் பாதிக்கப்பட்டவரின் பெயரைப் பார்த்து, அவரை ஆஜராகுமாறு அழைத்தார். எனது ஒரே நம்பிக்கை என்னவென்றால், ஆல்பர்டைன் தனது அத்தையை டூரைனில் பார்க்கச் சென்றாள், அங்கு அவள் மிகவும் நெருக்கமாகக் கண்காணிக்கப்படுவாள், நான் அவளைக் கூட்டிச் செல்வதற்கு முன்பு அதிக தீங்கு செய்ய முடியாது. எனது மோசமான பயம் என்னவென்றால், அவள் பாரிஸில் தங்கியிருக்கலாம் அல்லது ஆம்ஸ்டர்டாம் அல்லது மான்ட்ஜோவைனுக்குப் புறப்பட்டிருக்கலாம், அதாவது, என் கவனத்தைத் தப்பவிட்ட சில சூழ்ச்சிகளில் ஈடுபட அவள் தப்பித்திருக்கலாம். ஆனால் உண்மையில் நான் பாரிஸ், ஆம்ஸ்டர்டாம், மாண்ட்ஜோவைன், அதாவது பலவிதமான இடங்களைப் பற்றி நினைத்தேன், சாத்தியமில்லாத இடங்களைப் பற்றி நான் நினைத்தேன்; ஆல்பர்டைனின் உதவியாளர் பதிலளித்தபோது, அவள் டூரைனுக்குப் புறப்பட்டுவிட்டாள், நான் விரும்பிய இடம் எல்லாவற்றிலும் மிகவும் மோசமானதாக எனக்குத் தோன்றியது, ஏனென்றால் அது உண்மையானது மற்றும் முதல் முறையாக, நிகழ்காலத்தின் உறுதியினாலும் நிச்சயமற்ற தன்மையினாலும் சித்திரவதை செய்யப்பட்டது. எதிர்காலத்தில், ஆல்பர்டைன் என்னிடமிருந்து வேண்டுமென்றே பிரிந்த ஒரு வாழ்க்கையைத் தொடங்குவதை என்னால் கற்பனை செய்து பார்க்க முடிந்தது, ஒருவேளை சில காலம், ஒருவேளை என்றென்றும், மற்றும் நான் வைத்திருக்கும் அதிர்ஷ்டம் இருந்தபோதிலும், முன்பு அடிக்கடி என்னை தொந்தரவு செய்த அந்த அறியப்படாத வாழ்க்கையை அவள் அடையும் வாழ்க்கை மற்றும் வெளியே கிடந்ததை, அவளது இனிமையான, சிறைபிடிக்கப்பட்ட, ஊடுருவ முடியாத முகம். இது தெரியாதது தான் என் காதலின் இதயத்தில் இருந்தது. ஒரு கொலைகாரனைப் போல, தன்னைக் கண்டுபிடிக்க முடியாது என்று தெரிந்தாலும் பயந்து, திடீரென்று விசாரணை செய்யும் மாஜிஸ்திரேட்டின் மேசையில் ஒரு கோப்பின் தலையில் பாதிக்கப்பட்டவரின் பெயரைப் பார்த்து, அவரை ஆஜராகுமாறு அழைத்தார். எனது ஒரே நம்பிக்கை என்னவென்றால், ஆல்பர்டைன் தனது அத்தையை டூரைனில் பார்க்கச் சென்றாள், அங்கு அவள் மிகவும் நெருக்கமாகக் கண்காணிக்கப்படுவாள், நான் அவளைக் கூட்டிச் செல்வதற்கு முன்பு அதிக தீங்கு செய்ய முடியாது. எனது மோசமான பயம் என்னவென்றால், அவள் பாரிஸில் தங்கியிருக்கலாம் அல்லது ஆம்ஸ்டர்டாம் அல்லது மான்ட்ஜோவைனுக்குப் புறப்பட்டிருக்கலாம், அதாவது, என் கவனத்தைத் தப்பவிட்ட சில சூழ்ச்சிகளில் ஈடுபட அவள் தப்பித்திருக்கலாம். ஆனால் உண்மையில் நான் பாரிஸ், ஆம்ஸ்டர்டாம், மாண்ட்ஜோவைன், அதாவது பலவிதமான இடங்களைப் பற்றி நினைத்தேன், சாத்தியமில்லாத இடங்களைப் பற்றி நான் நினைத்தேன்; ஆல்பர்டைனின் உதவியாளர் பதிலளித்தபோது, அவள் டூரைனுக்குப் புறப்பட்டுவிட்டாள், நான் விரும்பிய இடம் எல்லாவற்றிலும் மிகவும் மோசமானதாக எனக்குத் தோன்றியது, ஏனென்றால் அது உண்மையானது மற்றும் முதல் முறையாக, நிகழ்காலத்தின் உறுதியினாலும் நிச்சயமற்ற தன்மையினாலும் சித்திரவதை செய்யப்பட்டது. எதிர்காலத்தில், ஆல்பர்டைன் என்னிடமிருந்து வேண்டுமென்றே பிரிந்த ஒரு வாழ்க்கையைத் தொடங்குவதை என்னால் கற்பனை செய்து பார்க்க முடிந்தது, ஒருவேளை சில காலம், ஒருவேளை என்றென்றும், மற்றும் நான் வைத்திருக்கும் அதிர்ஷ்டம் இருந்தபோதிலும், முன்பு அடிக்கடி என்னை தொந்தரவு செய்த அந்த அறியப்படாத வாழ்க்கையை அவள் அடையும் வாழ்க்கை மற்றும் வெளியே கிடந்ததை, அவளது இனிமையான, சிறைபிடிக்கப்பட்ட, ஊடுருவ முடியாத முகம். இது தெரியாதது தான் என் காதலின் இதயத்தில் இருந்தது.
ஆல்பர்டைனின் கதவுக்கு வெளியே ஒரு சிறிய ஏழைப் பெண்ணைக் கண்டேன், அவள் என்னை அகலக் கண்களால் பார்த்தாள், மிகவும் அன்பாகத் தோன்றினாள், அவள் என்னுடன் வீட்டிற்கு வர விரும்பவில்லையா என்று அவளிடம் கேட்டேன், ஏனெனில் நான் விசுவாசமான தோற்றத்துடன் ஒரு நாயை அழைத்திருக்கலாம். அவள் மகிழ்ச்சியடைந்ததாகத் தோன்றியது. வீட்டில் ஒருமுறை, நான் அவளை சிறிது நேரம் என் முழங்காலில் அசைத்தேன், ஆனால் விரைவில் அவளுடைய இருப்பு, ஆல்பர்டைன் இல்லாததை மிகவும் கூர்மையாக உணரவைத்தது, சகிக்க முடியாததாக மாறியது. ஐநூறு பிராங்க் நோட்டைக் கொடுத்துவிட்டு அவளைப் போகச் சொன்னேன். இன்னும், விரைவில், என் பக்கத்தில் வேறு ஒரு சிறுமி இருக்க வேண்டும் என்ற எண்ணம், ஒரு அப்பாவி இருப்பின் துணையின்றி ஒருபோதும் தனியாக இருக்கக்கூடாது என்ற எண்ணம், ஆல்பர்டைன் சிறிது நேரம் விலகி இருக்கக்கூடும் என்ற எண்ணத்தை என்னால் தாங்கிக்கொள்ள முடிந்தது. அவள் திரும்பும் முன். ஆல்பர்டைனைப் பொறுத்தவரை, அவள் எனக்கு ஒரு பெயரைக் காட்டிலும் அதிகமாக இருக்கவில்லை, அது எழுந்திருக்கும் சில அரிய தருணங்களைத் தவிர, மீண்டும் மீண்டும் என் மூளையில் தன்னைப் பதித்துக் கொண்டே இருந்தது. நான் சத்தமாக யோசித்திருந்தால், நான் அதை முடிவில்லாமல் திரும்பத் திரும்பச் சொல்லியிருப்பேன், மேலும் நான் ஒரு பறவையாக மாற்றப்பட்டதைப் போல என் சொற்கள் சலிப்பானதாகவும் மட்டுப்படுத்தப்பட்டதாகவும் இருந்திருக்கும், புராணத்தில் வரும் பெண்ணின் பெயரை முடிவில்லாமல் திரும்பத் திரும்ப அழைப்பது போல. அவர் ஒரு மனிதனாக இருந்தபோது நேசித்தார். நீங்களே சொல்கிறீர்கள், ஆனால் நீங்கள் அதை வெளியே சொல்லாததால், நீங்கள் அதை உங்களுக்குள் எழுதுவது போல் தெரிகிறது, அது மூளையில் அதன் சுவடுகளை விட்டுச்செல்கிறது, அது இறுதியாக, யாரோ ஒரு சுவரைப் போல எழுதி மகிழ்ந்திருக்க வேண்டும். காதலியின் பெயரால் முழுமையாக மூடப்பட்டிருக்கும், ஆயிரம் முறை மீண்டும் எழுதப்பட்டது. நாம் மகிழ்ச்சியாக இருக்கும் வரை அதை மீண்டும் மீண்டும் மனதில் எழுதுகிறோம். இந்த பெயரை மீண்டும் மீண்டும் மீண்டும் செய்ய வேண்டிய அவசியத்தை நாங்கள் உணர்கிறோம், இது ஏற்கனவே நமக்குத் தெரிந்ததை விட அதிகமாக இல்லை, ஆனால், நீண்ட காலத்திற்கு, நாங்கள் சோர்வையும் உணர்கிறோம். இந்தத் தருணத்தில் நான் சரீர இன்பத்தைப் பற்றி நினைக்கவே இல்லை; அந்த ஆல்பர்டைனின் உருவத்தை நான் என் மனக்கண்ணில் கூட பார்க்கவில்லை, அவள் என் இருப்பில் அத்தகைய புரட்சிக்கு காரணமாக இருந்தாள், அவளுடைய உடலை நான் உணரவில்லை, நான் அந்த எண்ணத்தை தனிமைப்படுத்த விரும்பினால் - எப்போதும் இருக்கிறது. ஒன்று - அதை என் துன்பத்துடன் இணைத்தது, அது மாறி மாறி இருந்திருக்கும், ஒருபுறம், அவள் வெளியேறும்போது அவள் மனநிலையைப் பற்றி ஆச்சரியப்பட்டாள், அவள் திரும்பி வருவாளோ இல்லையோ என்று யோசித்துக்கொண்டிருந்தாள், மறுபுறம், அவளை எப்படி அழைத்து வருவது என்று யோசித்துக்கொண்டிருந்தாள். ஒருவேளை அவர்கள் தொடர்புபடுத்தும் அன்புக்குரியவரால் நம் கவலை உணர்வுகளில் எல்லையற்ற சிறிய இடத்தில் ஒரு குறியீட்டு உண்மை இருக்கலாம். அவளது நபருக்கு அதனுடன் சிறிதும் சம்பந்தமில்லை; இது கிட்டத்தட்ட முழுக்க முழுக்க உணர்ச்சிகள் மற்றும் கவலைகளின் வரிசையைப் பற்றியது, அந்த வாய்ப்பு கடந்த காலத்தில் சில சமயங்களில் அல்லது வேறு சில நேரங்களில் அவளுக்காக உணரவைத்தது, மேலும் அவளுடன் எந்தப் பழக்கம் இணைந்திருக்கிறது. இதைத் தெளிவாக நிரூபிப்பது என்னவெனில் (மகிழ்ச்சியின் நடுவே நாம் காணும் மனச்சோர்வைக் காட்டிலும்) இதே நபரைப் பார்க்கும்போதும் பார்க்காமலும் இருப்பது, அவளால் மதிக்கப்படுகிறதோ இல்லையோ, அவளை நம் வசம் வைத்திருப்பதோ இல்லையோ, நாம் எவ்வளவு அலட்சியமாக உணர்கிறோம் என்பதுதான். இந்த நபருடன் மட்டும் நாங்கள் கேள்வி கேட்க வேண்டியதில்லை (மிகவும் மிதமிஞ்சிய கேள்வி, அதை நாங்கள் இனி கேட்க மாட்டோம்), - இந்த உணர்ச்சிகள் மற்றும் கவலைகளின் வரிசை மறந்துவிட்டால், குறைந்தபட்சம் அவை அவளுடன் இணைந்திருக்கும் வரை, அவை மீண்டும் தோன்றியிருக்கலாம், ஆனால் வேறு யாரிடமாவது இணைந்திருக்கலாம். அதற்கு முன், இந்த உணர்ச்சிகளும் கவலைகளும் அவளுடன் இணைந்திருந்தபோது, எங்கள் மகிழ்ச்சி அவளுடைய நபரைப் பொறுத்தது என்று நாங்கள் நம்பினோம்: ஆனால் அது எங்கள் கவலையை முடிவுக்குக் கொண்டுவருவதில் மட்டுமே சார்ந்துள்ளது. அந்த நேரத்தில், எங்கள் மயக்கம் நம்மை விட தெளிவான பார்வையுடன் இருந்தது, அன்பான உருவத்தை இவ்வளவு சிறியதாகக் குறைத்தது, நாமே மறந்துவிட்ட ஒரு உருவத்தை, பயங்கரமான நாடகத்தில் அபூரணமாக அறிந்திருக்கலாம், சாதாரணமாக நம்பியிருக்கலாம். அவளுக்காகக் காத்திருப்பதை நிறுத்துவதற்காக அவளைக் கண்காணிப்பதில் எங்கள் வாழ்க்கையே தங்கியிருக்கும் இடத்தில் நாங்கள் இயற்றினோம். பெண்ணின் உருவத்தை இந்த அளவிடுதல்-கீழ்தல் என்பது காதல் வளரும் விதத்தின் தர்க்கரீதியான மற்றும் அவசியமான விளைவு, இந்த அன்பின் அகநிலை தன்மையின் தெளிவான உருவகமாகும்.