முதல் முகத்தின் தங்கைக்கு
பிரமிள்
துடித்து
அன்று விழுந்த பகலை மீண்டும்
மிதித்து நடப்பவளே
கொலுசு சூழாத நிசப்தத்தில் நின்
வெண்பாதச் சதைகள் மெத்திட்ட
புல்தரையைக் கவனி
உன்முன் சென்றவள் என்னை
உதறிச் சிந்திய சுவடுகள்
அழுதழுது வரளும் என்
மன வெறுமையிலே
ஏழுவண்ணப் புதிர்கள்
அவிழ எனவா நின்
ஒருதுளிப் பார்வை?
அல்ல
தோற்றழியும் என் தவிப்பை
என் உடலின் இலைநரம்புகள்
உள்ளுரப் பரிகசித்துச்
சிரிக்க என் முகம்தேடி
பார்க்க நிமிர்ந்தனையோ?
உயர்ந்து வளர்ந்த சின்னவளே
அண்ணாந்து
என் மாடியைப் பார்ப்பதேன்?
அழியத் துணிந்தும்
அழியாது தடுமாறி
எரிந்தெழுந்து
சாம்பல் புழுதியில்
உயிர் உடலாகத் திரண்டு
மீண்டும் நிலைத்த நிழல் நான்.
உன் முன்னவளின்
ஜால மருந்து தொடுத்த
பார்வைமழை நுனிகளை
எதிர்பார்த்து மறுப்பின்
குரூர நுனிகள் தைக்க
துடித்திறக்கும் எனது நாட்களை
மீண்டும் நிகழ்விக்கவா
என் வாசலில் நின்று
முகம் திரும்பினை?
கவனி-
என் மாடி உப்பரிகையல்ல
உச்சியில் ஒருகுடில்
என்னுள் கவிதையின்
காலதீதச் சழலெனினும்
நாசியில்-
உன் நாசியிலும் தான்-
நம்மிருவர் தெருவின்
எல்லையில் குடிகொண்டு
வாழ்வின் மறுப்புக்கணை பாய
இறந்து வீழ்ந்த
இதயங்களைச் சூழ்ந்து
பிழம்பு வளர்க்கும்
சுடலையின் வீச்சம்.
எனவே,
விளையாடாதே!
என் இதயத்தை வளைக்கும்
இருள் முடிச்சு
உன் புன்னகை விரல்களில்
அவிழ்ந்து
கருநிற மெத்தைகளாய்
சிதறிச் சிரிக்க
மன நடு இரவு
பூ முகம் கொள்ளுமெனில்
சொல்,
சொல்லை இதயத்தின்
சொல்லற்ற சுனைதர
பேசு.
அது இன்றி
விளையாடினாயெனில்
ஹோம குண்டங்கள் கூட
வெற்றுப் புகைமுடிச்சாய் மண்ட
வேதனை மீண்டும்
அக்னியை உரிமைகொள்ளும்.
https://chat.deepseek.com/a/chat/s/ea87e945-d178-41c7-865e-09f4e21af2c0
(Translated Interpretation)
You, who tread again on the sunlight
that fell that day, quivering—
in the silence where no anklet hums,
your pale feet press into the grassy earth.
Notice it.
The traces you shook loose from me,
the one who walked ahead of you,
now weep and swell in my hollow heart—
a void where seven-colored riddles unravel
at the flicker of your glance.
Or is it my longing, withering,
that my veins mock in whispers?
Did you rise to meet my gaze,
smiling? Little sister, grown tall,
why crane your neck to stare at my terrace?
I, a shadow solidified from ash and dust,
a phoenix stumbling, burning, refusing to die—
do you return to my threshold to reignite
the days I bled, waiting for the cruel tips
of your predecessor’s enchanted rain?
Beware—
my terrace is no tower, but a hut atop a peak.
Inside me, poetry’s ancient fire smolders.
In your nostrils, too—
on the street where we dwell at the edge of life’s denial—
the pyre’s flames grow, feeding on hearts
pierced by refusal, fallen dead.
So, do not play!
The knot of darkness bending my heart
might loosen under your smile’s fingers,
scattering into black cushions, laughing,
as midnight blooms into a floral face.
Speak—
let your words rise from the wordless spring
of the heart.
If you play instead,
even funeral pyres will choke on empty smoke,
and agony will reclaim the fire.