Avichi Chettiar, AVM’s father, and his Karaikudi ‘department’ store. Photo: M. Saravanan in The Hindu  

பிரமிள்

 வீடு பிரமிள் கவிதைகள் ஆத்மாநாம் கவிதைகள் மௌனி சிறுகதைகள் - I மௌனி சிறுகதைகள் -  II நகுலன் கவிதைகள் சி.மணி கவிதைகள் சுந்தர ராமசாமி கவிதைகள்  மற்றும் .... கலாப்ரியா கவிதைகள் யூமா வாசுகி கவிதைகள் என். டி. ராஜ்குமார்: கவிதைகள் பிரம்மராஜன் கவிதைகள் ▼

திங்கட்கிழமை, டிசம்பர் 04, 2023

   

1892ல் ஜி.சுப்ரமணிய அய்யர் தி ஹிந்துவை நடத்தியபோதும் வார இதழாகத் தொடங்கிய சுதேசமித்திரன்தான் சுதந்திரத்திற்கு முந்தைய காலத்தின் சிறந்த தமிழ் செய்தித்தாள். 1898-ல் தி ஹிந்துவில் இருந்து பிரிந்தபோது அவர் சொந்தமாக வைத்திருந்த தமிழ் பேப்பருக்குச் சென்றார். அவர் முதலில் சுதேசமித்திரனை வாரம் மூன்று முறை நாளிதழாகவும், பின்னர் 1899-ல் தமிழில் முதல் நாளிதழாகவும் ஆக்கினார். அதன்பிறகு 17 ஆண்டுகள், ஜனாதிபதி பதவியில் இருந்த ஒரே தமிழ் நாளிதழாக இது இருந்தது. பின்னர், 1916 இல், நீதிக்கட்சி, ஆங்கிலேய ஆதரவு, காங்கிரஸுக்கு எதிரான திராவிடன் கட்சியுடன் இணைந்து களம் இறங்கினர். 

திராவிடன் சுதேசமித்திரனில் பெரிய தாக்கத்தை ஏற்படுத்தவில்லை ஆனால் அது ஒரு முக்கிய வாசகர் வட்டத்தை கொண்டிருந்தது. 1917 செப்டம்பரில் தொடங்கப்பட்ட தேசபக்தன், ராயப்பேட்டையில் உள்ள அதன் சொந்த பத்திரிகையிலிருந்து வெளிவந்து, அன்னி பெசண்டின் புதிய இந்தியா வரிசையை ஆரம்பத்தில் எதிரொலித்தது. பெசன்ட் தனது ஹோம் ரூல் லைனைப் பிரச்சாரம் செய்வதற்காக தி மெட்ராஸ் ஸ்டாண்டர்டை வாங்கியபோது அந்த ஆண்டின் தொடக்கத்தில் புதிய இந்தியா தொடங்கியது. அப்போது அவருடன் பேப்பரில் பணியாற்றியவர் எம். சுப்பராயா காமத். அவரது ஆதரவுடன், அவர் புதிய இந்தியாவின் தமிழ் பதிப்பை நிறுவ முடிவு செய்தார். அப்படித்தான் தேசபக்தன் பிறந்தது, அன்றைய மதராஸில் இருந்த மற்ற எல்லா நாளிதழ்களையும் போல ஒரு மாலைப் பத்திரிகை. அதைத் திருத்த, திரு.வி.கல்யாணசுந்தர முதலியாரை அழைத்துக்கொண்டு, வெஸ்லி கல்லூரியில் தமிழ்ப் பண்டிதர் பணியிலிருந்து விலகும்படி அவரை வற்புறுத்தினார். திரு வி கா பற்றி சமீபத்தில் (இதரம், நவம்பர் 23) படிக்கும் போதுதான் தேசபக்தன் மற்றும் அது சுதேசமித்திரன் முன்வைத்த கடுமையான சவாலைப் பற்றி அறிந்தேன்.

ஆங்கில மற்றும் சமஸ்கிருத வழித்தோன்றல்கள் இல்லாத தூய தமிழை திரு வி க கொண்டுவந்தார். பழங்கால மொழியிலிருந்து பல 'நவீன' தமிழ் வார்த்தைகளை உருவாக்கினார். ஆனால் அவர் எழுதியதில் மிகவும் மென்மையாக இருந்தார், அவர் ஒரு கடினமான பத்திரிகையாளராக கருதப்படுகிறார். அவரது வாதங்கள் 'ஆம், ஆனால்' வகையானவை, மேலும் அவர் ஒருவருடன் எவ்வளவு உடன்படவில்லை என்றாலும், அவர் அவரிடம் நல்லொழுக்கத்தைக் கண்டார். ஆனால், எந்தப் பத்திரிகைப் பயிற்சியும் இல்லாவிட்டாலும், தனது செய்தித்தாள் எப்போதும் செய்திகளில் முதன்மையாக இருக்க வேண்டும் என்பதே அவரது நோக்கமாக இருந்தது, மேலும் கட்டுரையாளர்களாக வளர்ந்த பத்திரிகையில் பணிபுரியும் பல பத்திரிகையாளர்கள், 'தந்தி வந்தால்' என்ற இந்தக் கொள்கையைச் சமாளிப்பது கடினம். , எல்லாவற்றையும் ஒதுக்கி வைத்துவிட்டு, தந்தியை மொழிபெயர்த்து உடனடியாக பத்திரிகைக்குத் தயார் செய்யுங்கள்'. தேசபக்தன் ஜாலியன்வாலாபாக் கதையை முதலில் எடுத்துச் சென்றது எப்படி - அதிகாரிகளுடன் சிக்கலில் சிக்கியது.

தொழிற்சங்க நடவடிக்கைகளில் அவர் செலவழிக்கும் நேரம் அதிகரிப்பதற்கும் அவருக்கும் ஏதாவது தொடர்பு இருந்ததா அல்லது அவருக்கும் காமத்துக்கும் இடையில் வேறு கருத்து வேறுபாடுகள் எழுந்ததா - பத்திரிகை உலகில் உரிமையாளர்-ஆசிரியர் வேறுபாடுகள் எவ்வளவு அடிக்கடி பதிவு செய்யப்பட்டுள்ளன! - அவர் ஜூலை 1920 இல் விலகினார். காமத் பாண்டிச்சேரியில் பாரதியின் புரட்சிகர சமகாலத்தவரான வி.வி.எஸ் ஐயரை காகிதத்தை திருத்துவதற்காக அழைத்து வந்தார்.

அய்யாரின் ஆட்சியில் தேசபக்தனில் எழுதுவது மேலும் அனல் பறக்கும், பொதுமக்களின் கற்பனையையும் கவர்ந்தது. விரைவில் அது புழக்கத்தில் இருந்த சுதேசமித்திரனை முந்தியது. ஆனால் நிதி ரீதியாக பத்திரிகை தொடர்ந்து சிக்கலில் இருந்தது, வி.வி.எஸ் ஐயர் சேர்ந்தவுடன், காமத் அந்த காகிதத்தையும் அதன் பிரிட்டிஷ் இந்தியா அச்சகத்தையும் காமத் கடன்பட்ட நில உரிமையாளரான எஸ். நாகேஸ்வர சாஸ்திரிக்கு விற்றார். சாஸ்திரி, தலைவராக இருந்த ஒரு பேப்பரை வைத்திருந்தாலும், நீண்ட காலத்திற்கு முன்பே வ.வே.சு.அய்யரின் எழுத்தில் அக்கறை கொண்டு, நண்பரை ஆசிரியராக நியமித்தார், ஆனால் பத்திரிகைக்கு தொடர்ந்து எழுதி வந்த ஐயரை நிராகரிக்கவில்லை. நிலைமை விரைவில் உரிமையாளர், புதிய ஆசிரியர் மற்றும் பகுதி உரிமையாளராக கொண்டு வரப்பட்ட மற்றும் ஐயர் ஆகியோருக்கு இடையே மும்முனை சிக்கலாக மாறியது. 1921 ஆகஸ்டில் இந்த தாள் தடுமாறத் தொடங்கியது, ஐயர் வெளியேறினார். தேசபக்தன் மடிவதற்கு நீண்ட காலத்திற்கு முன்பே - 1920களின் பிற்பகுதியில்.

ஒருமுறை, திட்டமிட்ட ஆக்கிரமிப்பு

ஒரு சமயம் நான் ஞாயிறு நாளிதழின் பொறுப்பில் இருந்தேன். மேலும் எல்லா நல்ல ஞாயிறு செய்தித்தாள்களைப் போலவே இதுவும் 'நட்சத்திரங்கள் என்ன முன்னறிவிக்கிறது' என்ற பத்தியைக் கொண்டிருந்தது. நாங்கள் மிகவும் எதிர்பார்க்கும் ஜோதிடரின் காகிதத்திற்கான 'நகல்' ஒவ்வொரு வியாழக்கிழமையும் மதிய உணவு நேரத்தில் உண்மையாக வந்து சேரும். ஆனால் எப்போதாவது, வெள்ளிக்கிழமை மாலைக்குள் அது வராதபோது, ​​வீட்டிற்குச் செல்வதற்கு முன் நானே பத்தியை எழுதுவேன்; "விபத்துக்களில் ஜாக்கிரதை", "உங்கள் நடையைக் கவனியுங்கள்", "பணத்தில் கவனமாக இருங்கள்", "நீங்கள் ஒரு சுவாரஸ்யமான அந்நியரைச் சந்திப்பீர்கள்" மற்றும் பல. அந்த வாரங்களில் கூட அவரது ரசிகர் அஞ்சல் குறையவில்லை. ! (இந்தக் கதையின் தொடர்ச்சி இருக்கிறது, ஆனால் அதற்கு இன்னொரு நாள் காத்திருக்க வேண்டும்.)

வெள்ளத்தின் போது மங்கலான, மழை-இருட்டப்பட்ட பகலில் எனது வாசிப்பைப் பிடிக்கும்போது இந்த சிறிய ஏக்கம் எனக்கு நினைவூட்டப்பட்டது (இனிமேல் நான் எப்போதும் மூலதனமாக). அசோகமித்திரனின் மெலிதான சென்னை நகரம்: ஒரு கலைடாஸ்கோப், முற்றிலும் ரசிக்கக்கூடிய, நிகழ்வுகள் நிறைந்த (அவற்றில் பெரும்பாலானவை ஓரிரு வரிகளில் மட்டுமே தொடர்புடையவை) நகரத்தின் பல்வேறு பகுதிகளைப் பார்த்து, அவர் முதலில் 1998 இல் தமிழில் எழுதத் தொடங்கினார்; அதில், "ஒவ்வொரு கட்டுரையிலும் ஒரு முழு நீள புத்தகத்திற்கான குறிப்புகள் உள்ளன" என்று அவர் கூறுகிறார். முதல் தமிழ் பதிப்பு 2002 இல் வெளியிடப்பட்டது மற்றும் திருத்தப்பட்ட பதிப்பு, இந்த உருப்படியில் என்னைத் தாக்கியது, 2008 இல் தோன்றியது.

டாக்டர் கே.எஸ். சுப்ரமணியத்தின் இந்த ஆண்டின் தொடக்கத்தில் வெளிவந்த கடிதத்தின் ஆங்கில மொழிபெயர்ப்பில் நான் இந்த வரிகளைக் கண்டேன்: “ஒரு காலத்தில் நுங்கம்பாக்கத்தில் ஒரு ஏரி இருந்தது. மினி ஏரியும் இருந்தது. இந்த இரண்டு ஏரிகளும் குப்பைகளை கொட்டி நிரம்பின. வள்ளுவர் கோட்டத்தை ஒட்டியுள்ள பகுதி ஏரிப் பகுதி என்று அழைக்கப்படுகிறது. இந்த இடம் வீடுகளால் நிரம்பியுள்ளது, ஆனால் மழை நாட்களில் தெருக்கள் முற்றிலும் வெள்ளத்தில் மூழ்கும். பல நாட்கள் தண்ணீர் தேங்கி நிற்கும் போது, ​​தேவையான விளைவுகளில் இருந்து தப்பிக்க முடியாது; விலங்குகள், கொசுக்கள் மற்றும் நோய்கள்."

சில வாரங்களுக்கு முன்பு, அக்டோபர் 26 ஆம் தேதி மிஸ்கெலனியில், 1920களில் தி'நகரை உருவாக்குவதற்காக மீட்டெடுக்கப்பட்ட நீண்ட தொட்டியைப் பற்றி முன்னறிவிக்கும் வகையில் எழுதியிருந்ததை நான் நினைவூட்டினேன். அசோகமித்திரன் நினைவு கூர்ந்தபடி, தாழ்வான குடியிருப்புப் பகுதி உருவாக்கப்பட்டு, சைதாப்பேட்டை, திநகர் மற்றும் நுங்கம்பாக்கத்தின் பெரிய பகுதிகள் அனைத்தும் நீண்ட தொட்டியின் படுக்கையில் கட்டப்பட்டவை மெய்நிகர் 'நீரில் மூழ்குவதற்கு' வழிவகுத்தது. அவர்கள் அனைவரும் கனமழை மற்றும் நீர்த்தேக்கங்கள் திறப்பின் போது பயமுறுத்தும் வெள்ளத்தால் பாதிக்கப்பட்டனர்; நகரின் நூற்றுக்கணக்கான ஏரிகளின் பாத்திகளில் கட்டுமானப் பணிகளை அனுமதிக்கும் வகையில், அசோகமித்திரன் கூறியதில் இருந்து அதிகாரிகள் கற்றுக்கொள்ளவில்லை.

தபால்காரர் தட்டியதும்...

• சமீப இதழ்களில் சரியாக விளக்கப்படாத ஒன்றிரண்டு விடயங்களை எழுதியுள்ளீர்கள் என வாசகர் சு.நாச்சியப்பன் எழுதுகிறார். உதாரணமாக, நீங்கள் ஏவிஎம் கட்டுரையுடன் அவிச்சி செட்டியாரின் படத்தையும் (மிசலானி, நவம்பர் 9) ட்ரெவெலியன் உருப்படியுடன் கூடிய ட்ரெவெல்யன் நீரூற்றின் படத்தையும் பயன்படுத்தவில்லை (இதர, நவம்பர் 23). வாசகர் நாச்சியப்பன், ஆனால் அவிச்சி செட்டியாரின் படத்தை அப்போது என் கைவசம் வைக்க முடியவில்லை, ட்ரெவெல்யன் நீரூற்று படத்தைப் பொறுத்தவரை அதற்கு இடம் இல்லை. நான் இன்று விடுபட்டவற்றை நன்றாக செய்து வருகிறேன், மேலும் ஒரு படி மேலே சென்று, ஏவிஎம் ஸ்டோரின் படத்தையும் உங்களுக்கு வழங்குகிறேன். குறைகளை அவ்வப்போது நினைவுபடுத்திக் கொள்வது நல்லது. தற்செயலாக, சுரேஷ் கிருஷ்ணா மெட்ராஸின் ஷெரீப்பாக இருந்தபோது (1992-93) மறுசீரமைத்த பிறகு இன்றைய படத்தில் ட்ரெவெல்யன் நீரூற்று காணப்படுகிறது. அது இன்னும் இருக்கிறதா அல்லது மெட்ரோ ரயிலின் நடவடிக்கைகளால் பாதிக்கப்பட்டதா என்பது எனக்குத் தெரியாது.

• மெட்ராஸில் உள்ள ஒய்.எம்.சி.ஏ-வின் ஆரம்ப நாட்களைப் பற்றிய குறிப்புகள் வரும்போதெல்லாம், எப்போதும் நினைவில் நிற்கும் பெயர் ஹாரி பக். ஆனால் அவர் மெட்ராஸ் ஒய்எம்சிஏவை நிறுவியவர் என்று நான் நினைக்கவில்லை. நீங்கள் தெளிவுபடுத்த முடியுமா, வாசகர் FA ஸ்டீபன் எழுதுகிறார். அவன் இல்லை; ஜனவரி 1890 இல் இங்கு வந்த அமெரிக்காவைச் சேர்ந்த டேவிட் மெக்கோனாகியுடன் இந்த இயக்கம் சென்னையில் தொடங்கியது, அடுத்த மாதம் மெட்ராஸ் ஒய்எம்சிஏ தொடங்கப்பட்டது, இந்த ஆண்டு நகரத்தில் அமைப்பின் 125 வது ஆண்டாகும், அதன் முன்னோடியான ஒய்எம்சிஏ உடற்கல்வி கல்லூரி பக்ஸின் முன்னோடியாக இருந்தது. வேலை. 1891 ஆம் ஆண்டு மெட்ராஸில் பொதுச்செயலாளர் மெக்கோனாகி ஒரு கூட்டத்தை ஏற்பாடு செய்தார், இது இந்தியாவில் ஒய்எம்சிஏக்களின் தேசிய கவுன்சில் உருவாவதற்கு வழிவகுத்தது. McConaughy எப்பொழுதும் பெரிதாக நினைக்கிறார், மேலும் அவர் தனது கனவுக்கு ஏற்ப YMCA கட்டிடத்தை விரும்பினார். அதுவரை சர்ச் ஆஃப் இங்கிலாந்தின் டெம்பரன்ஸ் இன்ஸ்டிட்யூட்டில் அதன் முக்கிய செயல்பாடுகளை நடத்தி வந்த ஒய்எம்சிஏ, 1895ல் இன்றைய கட்டிடத்திற்கு அடிக்கல் நாட்டியது. தற்போதைய கட்டிடத்தைப் பற்றி நான் முன்பே எழுதியுள்ளேன் (இதரம், செப்டம்பர் 5, 2005). அதில்தான் 1933-ல் சென்னை ஒய்எம்சிஏ-வின் முதல் இந்தியச் செயலாளராகப் பதவியேற்றார். அவர் ஒரு முறை தமிழ்நாடு சட்டமன்றத் தலைவராக இருந்த பி.எச்.பாண்டியனின் தாத்தா ஜி.சாலமன் ஆவார்.

பிளாகர் மூலம் இயக்கப்படுகிறது .

Probably the best remembered Tamil newspaper of the pre-Independence era is the Swadesamitran started by G. Subramania Aiyar in 1892 as a weekly even while he ran The Hindu . It was to the Tamil paper he owned on his own that he went when he parted company with The Hindu in 1898. He first made the Swadesamitran a thrice-weekly paper, then, in 1899, a daily, the first in Tamil. For 17 years thereafter, it was the only Tamil daily in the Presidency. Then, in 1916, there arrived on the scene, together with the Justice Party, the pro-British, anti-Congress Dravidan . 

The Dravidan did not have much of an impact on the Swadesamitran but it did have a niche readership. What proved a challenger was Desabhaktan , which started in September 1917, coming out from its own press in Royapettah and echoing initially Annie Besant’s New India line. New India had started earlier that year when Besant bought The Madras Standard to propagate her Home Rule line. Working with her at the paper at the time was M. Subbaroya Kamath. Backed by her, he decided to establish a Tamil version of New India . Thus was born Desabhaktan , an evening paper like all the other dailies in Madras at the time. To edit it, he brought in Tiru V. Kalyanasundaram Mudaliar, persuading him to leave his Tamil Pundit assignment at Wesley College. It was while reading about Tiru Vi Ka recently (Miscellany, November 23) that I learnt about Desabhaktan and the serious challenge it posed Swadesamitran .

To the paper, Thiru Vi Ka brought pure Tamil, devoid of English and Sanskrit derivatives. He coined many a ‘modern’ Tamil word from the ancient language. But he was too soft in what he wrote to be considered a hard-hitting journalist. His arguments were of the ‘yes, but’ kind and no matter how much he disagreed with a person, he found virtue in him. But even with no journalistic training, his aim was that his paper should always be first with the news, and many a journalist working with the paper, brought up as essayists, found it difficult in cope with this policy of ‘if a telegram came in, put everything aside, translate the telegram and get it ready for the press immediately’. Which is how Desabhaktan carried the Jallianwala Bagh story first — and got into trouble with the authorities.

Whether the increasing time he spent on trade union activities had something to do with it or other differences arose between him and Kamath — how often have owner-editor differences been recorded in the newspaper world! — he quit in July 1920. Kamath brought in V.V.S Aiyar, Bharati’s revolutionary contemporary in Pondicherry, to edit the paper.

Under Aiyar, writing in Desabhaktan became more fiery and caught the imagination of the public. Soon it overtook the Swadesamitran in circulation. But financially the paper continued to be in trouble and, soon after V.V.S. Aiyar joined, Kamath sold the paper and its British India Press to S. Nageswara Sastri, a land-owner to whom Kamath owed money. Sastri, even though he owned a paper that was the leader, before long became concerned with V.V.S. Aiyar’s writing, appointed a friend as editor but did not dismiss Aiyar, who continued to write for the paper. The situation soon became a three-way tangle between owner, the new editor brought in as part-owner too, and Aiyar. The paper began to flounder and Aiyar quit in August 1921. It wasn’t long before Desabhaktan folded — in the latter 1920s.

Once, planned encroachment

Once upon a time, I was in charge of a Sunday newspaper. And like all good Sunday newspapers it carried a ‘What the Stars Foretell’ column. Our much-looked-forward-to astrologer’s ‘copy’ for the paper would faithfully arrive around lunchtime every Thursday. But once in a while, when it did not arrive by Friday evening, I’d write the column myself before going home; I’d got the language down pat: “beware of accidents”, “watch your step”, “be careful with money”, “you’ll meet an interesting stranger”, etc. His fan mail did not decrease during even those weeks! (There’s a sequel to this story, but that will have to await another day.)

I was reminded about this little bit of nostalgia when catching up with my reading in the dim, rain-darkened daylight of days during The Flood (always capitalised by me hereafter). It was Ashokamitran’s slim Chennai City: A Kaleidoscope , a thoroughly enjoyable, anecdote-rich (most of them pithily related in only a line or two) look at different parts of the city that he first began writing in Tamil in 1998; in it, as he says, “each essay contains notes for a full-length book.” The first Tamil edition was published in 2002 and the revised edition, where what struck me for this item appears, in 2008.

Dr K.S. Subramaniam’s English translation of the letter, which came out earlier this year, is where I found these lines: “There was once a lake in Nungambakkam. There was also a mini lake. Both these lakes got filled up by dumping garbage…. The area adjacent to Valluvar Kottam is called Lake Area. The place is filled with houses, but on rainy days the streets get completely flooded. When water stagnates for many days, we cannot escape the necessary consequences; animals, mosquitoes and diseases.”

That reminded me that only a few weeks earlier, in Miscellany, October 26, I had almost had in my fortelling past, predictively written about the Long Tank that had been reclaimed to create T’Nagar in the 1920s. It was such reclamation, resulting in a low-lying residential area being developed, as remembered by Ashokamitran, that led to the virtual ‘drowning’ of large parts of Saidapet, T’Nagar and Nungambakkam, all built on the Long Tank’s bed. All of them suffered from fearful flooding during the heavy rains and opening of the reservoirs; obviously the authorities had not learnt from what Ashokamitran had said, as they went ahead allowing construction on the beds of the city’s hundreds of lakes.

When the postman knocked...

• You have written a couple of items in recent issues that have not been properly illustrated, writes reader S. Nachiappan. For instance, you have not used a picture of Avichi Chettiar with the AVM article (Miscellany, November 9) and a picture of the Trevelyan Fountain with the Trevelyan item (Miscellany, November 23). Point taken, reader Nachiappan, but I couldn’t lay my hands on a picture of Avichi Chettiar in the time at my disposal then and as for the Trevelyan Fountain picture there was just no space for it. I’m making good the omissions today and, going a step further, offer you a picture of the AVM Store too. It’s good to be reminded of omissions from time to time. Incidentally, the Trevelyan Fountain is seen in today’s picture after restoration by Suresh Krishna when he was Sheriff of Madras (1992-93). Whether it is still there or a victim of Metro Rail’s activities I do not know.

• Whenever references are made to the early days of the YMCA in Madras, the name always remembered is that of Harry Buck. But I don’t think he was the founder of the Madras YMCA. Can you clarify, writes reader F.A. Stephen. He was not; the movement started in Madras with David McConaughy from the US who arrived here in January 1890 and got the Madras YMCA going the next month, this year thus being the 125th year of the organisation in the city, whose pioneering YMCA College of Physical Education was Buck’s work. A go-getter, General Secretary McConaughy organised a meeting in Madras in 1891 that led to the formation of the National Council of YMCAs in India. McConaughy always thought big and he wanted a YMCA building to suit his dream. The YMCA, which till then was hosting its core activities in the Church of England’s Temperance Institute, laid there in 1895 the foundation stone for today’s building. Of the present building I’ve written before (Miscellany, September 5, 2005). It was in it that the first Indian Secretary of the Madras YMCA took office in 1933. He was G. Solomon, grandfather of P.H. Pandian, one time Speaker of the Tamil Nadu Legislative Assembly.