Avichi Chettiar, AVM’s father, and his Karaikudi ‘department’ store. Photo: M. Saravanan in The Hindu  

பிரமிள்

 வீடு பிரமிள் கவிதைகள் ஆத்மாநாம் கவிதைகள் மௌனி சிறுகதைகள் - I மௌனி சிறுகதைகள் -  II நகுலன் கவிதைகள் சி.மணி கவிதைகள் சுந்தர ராமசாமி கவிதைகள்  மற்றும் .... கலாப்ரியா கவிதைகள் யூமா வாசுகி கவிதைகள் என். டி. ராஜ்குமார்: கவிதைகள் பிரம்மராஜன் கவிதைகள் ▼

திங்கட்கிழமை, டிசம்பர் 04, 2023

   

1892ல் ஜி.சுப்ரமணிய அய்யர் தி ஹிந்துவை நடத்தியபோதும் வார இதழாகத் தொடங்கிய சுதேசமித்திரன்தான் சுதந்திரத்திற்கு முந்தைய காலத்தின் சிறந்த தமிழ் செய்தித்தாள். 1898-ல் தி ஹிந்துவில் இருந்து பிரிந்தபோது அவர் சொந்தமாக வைத்திருந்த தமிழ் பேப்பருக்குச் சென்றார். அவர் முதலில் சுதேசமித்திரனை வாரம் மூன்று முறை நாளிதழாகவும், பின்னர் 1899-ல் தமிழில் முதல் நாளிதழாகவும் ஆக்கினார். அதன்பிறகு 17 ஆண்டுகள், ஜனாதிபதி பதவியில் இருந்த ஒரே தமிழ் நாளிதழாக இது இருந்தது. பின்னர், 1916 இல், நீதிக்கட்சி, ஆங்கிலேய ஆதரவு, காங்கிரஸுக்கு எதிரான திராவிடன் கட்சியுடன் இணைந்து களம் இறங்கினர். 

திராவிடன் சுதேசமித்திரனில் பெரிய தாக்கத்தை ஏற்படுத்தவில்லை ஆனால் அது ஒரு முக்கிய வாசகர் வட்டத்தை கொண்டிருந்தது. 1917 செப்டம்பரில் தொடங்கப்பட்ட தேசபக்தன், ராயப்பேட்டையில் உள்ள அதன் சொந்த பத்திரிகையிலிருந்து வெளிவந்து, அன்னி பெசண்டின் புதிய இந்தியா வரிசையை ஆரம்பத்தில் எதிரொலித்தது. பெசன்ட் தனது ஹோம் ரூல் லைனைப் பிரச்சாரம் செய்வதற்காக தி மெட்ராஸ் ஸ்டாண்டர்டை வாங்கியபோது அந்த ஆண்டின் தொடக்கத்தில் புதிய இந்தியா தொடங்கியது. அப்போது அவருடன் பேப்பரில் பணியாற்றியவர் எம். சுப்பராயா காமத். அவரது ஆதரவுடன், அவர் புதிய இந்தியாவின் தமிழ் பதிப்பை நிறுவ முடிவு செய்தார். அப்படித்தான் தேசபக்தன் பிறந்தது, அன்றைய மதராஸில் இருந்த மற்ற எல்லா நாளிதழ்களையும் போல ஒரு மாலைப் பத்திரிகை. அதைத் திருத்த, திரு.வி.கல்யாணசுந்தர முதலியாரை அழைத்துக்கொண்டு, வெஸ்லி கல்லூரியில் தமிழ்ப் பண்டிதர் பணியிலிருந்து விலகும்படி அவரை வற்புறுத்தினார். திரு வி கா பற்றி சமீபத்தில் (இதரம், நவம்பர் 23) படிக்கும் போதுதான் தேசபக்தன் மற்றும் அது சுதேசமித்திரன் முன்வைத்த கடுமையான சவாலைப் பற்றி அறிந்தேன்.

ஆங்கில மற்றும் சமஸ்கிருத வழித்தோன்றல்கள் இல்லாத தூய தமிழை திரு வி க கொண்டுவந்தார். பழங்கால மொழியிலிருந்து பல 'நவீன' தமிழ் வார்த்தைகளை உருவாக்கினார். ஆனால் அவர் எழுதியதில் மிகவும் மென்மையாக இருந்தார், அவர் ஒரு கடினமான பத்திரிகையாளராக கருதப்படுகிறார். அவரது வாதங்கள் 'ஆம், ஆனால்' வகையானவை, மேலும் அவர் ஒருவருடன் எவ்வளவு உடன்படவில்லை என்றாலும், அவர் அவரிடம் நல்லொழுக்கத்தைக் கண்டார். ஆனால், எந்தப் பத்திரிகைப் பயிற்சியும் இல்லாவிட்டாலும், தனது செய்தித்தாள் எப்போதும் செய்திகளில் முதன்மையாக இருக்க வேண்டும் என்பதே அவரது நோக்கமாக இருந்தது, மேலும் கட்டுரையாளர்களாக வளர்ந்த பத்திரிகையில் பணிபுரியும் பல பத்திரிகையாளர்கள், 'தந்தி வந்தால்' என்ற இந்தக் கொள்கையைச் சமாளிப்பது கடினம். , எல்லாவற்றையும் ஒதுக்கி வைத்துவிட்டு, தந்தியை மொழிபெயர்த்து உடனடியாக பத்திரிகைக்குத் தயார் செய்யுங்கள்'. தேசபக்தன் ஜாலியன்வாலாபாக் கதையை முதலில் எடுத்துச் சென்றது எப்படி - அதிகாரிகளுடன் சிக்கலில் சிக்கியது.

தொழிற்சங்க நடவடிக்கைகளில் அவர் செலவழிக்கும் நேரம் அதிகரிப்பதற்கும் அவருக்கும் ஏதாவது தொடர்பு இருந்ததா அல்லது அவருக்கும் காமத்துக்கும் இடையில் வேறு கருத்து வேறுபாடுகள் எழுந்ததா - பத்திரிகை உலகில் உரிமையாளர்-ஆசிரியர் வேறுபாடுகள் எவ்வளவு அடிக்கடி பதிவு செய்யப்பட்டுள்ளன! - அவர் ஜூலை 1920 இல் விலகினார். காமத் பாண்டிச்சேரியில் பாரதியின் புரட்சிகர சமகாலத்தவரான வி.வி.எஸ் ஐயரை காகிதத்தை திருத்துவதற்காக அழைத்து வந்தார்.

அய்யாரின் ஆட்சியில் தேசபக்தனில் எழுதுவது மேலும் அனல் பறக்கும், பொதுமக்களின் கற்பனையையும் கவர்ந்தது. விரைவில் அது புழக்கத்தில் இருந்த சுதேசமித்திரனை முந்தியது. ஆனால் நிதி ரீதியாக பத்திரிகை தொடர்ந்து சிக்கலில் இருந்தது, வி.வி.எஸ் ஐயர் சேர்ந்தவுடன், காமத் அந்த காகிதத்தையும் அதன் பிரிட்டிஷ் இந்தியா அச்சகத்தையும் காமத் கடன்பட்ட நில உரிமையாளரான எஸ். நாகேஸ்வர சாஸ்திரிக்கு விற்றார். சாஸ்திரி, தலைவராக இருந்த ஒரு பேப்பரை வைத்திருந்தாலும், நீண்ட காலத்திற்கு முன்பே வ.வே.சு.அய்யரின் எழுத்தில் அக்கறை கொண்டு, நண்பரை ஆசிரியராக நியமித்தார், ஆனால் பத்திரிகைக்கு தொடர்ந்து எழுதி வந்த ஐயரை நிராகரிக்கவில்லை. நிலைமை விரைவில் உரிமையாளர், புதிய ஆசிரியர் மற்றும் பகுதி உரிமையாளராக கொண்டு வரப்பட்ட மற்றும் ஐயர் ஆகியோருக்கு இடையே மும்முனை சிக்கலாக மாறியது. 1921 ஆகஸ்டில் இந்த தாள் தடுமாறத் தொடங்கியது, ஐயர் வெளியேறினார். தேசபக்தன் மடிவதற்கு நீண்ட காலத்திற்கு முன்பே - 1920களின் பிற்பகுதியில்.

ஒருமுறை, திட்டமிட்ட ஆக்கிரமிப்பு

ஒரு சமயம் நான் ஞாயிறு நாளிதழின் பொறுப்பில் இருந்தேன். மேலும் எல்லா நல்ல ஞாயிறு செய்தித்தாள்களைப் போலவே இதுவும் 'நட்சத்திரங்கள் என்ன முன்னறிவிக்கிறது' என்ற பத்தியைக் கொண்டிருந்தது. நாங்கள் மிகவும் எதிர்பார்க்கும் ஜோதிடரின் காகிதத்திற்கான 'நகல்' ஒவ்வொரு வியாழக்கிழமையும் மதிய உணவு நேரத்தில் உண்மையாக வந்து சேரும். ஆனால் எப்போதாவது, வெள்ளிக்கிழமை மாலைக்குள் அது வராதபோது, ​​வீட்டிற்குச் செல்வதற்கு முன் நானே பத்தியை எழுதுவேன்; "விபத்துக்களில் ஜாக்கிரதை", "உங்கள் நடையைக் கவனியுங்கள்", "பணத்தில் கவனமாக இருங்கள்", "நீங்கள் ஒரு சுவாரஸ்யமான அந்நியரைச் சந்திப்பீர்கள்" மற்றும் பல. அந்த வாரங்களில் கூட அவரது ரசிகர் அஞ்சல் குறையவில்லை. ! (இந்தக் கதையின் தொடர்ச்சி இருக்கிறது, ஆனால் அதற்கு இன்னொரு நாள் காத்திருக்க வேண்டும்.)

வெள்ளத்தின் போது மங்கலான, மழை-இருட்டப்பட்ட பகலில் எனது வாசிப்பைப் பிடிக்கும்போது இந்த சிறிய ஏக்கம் எனக்கு நினைவூட்டப்பட்டது (இனிமேல் நான் எப்போதும் மூலதனமாக). அசோகமித்திரனின் மெலிதான சென்னை நகரம்: ஒரு கலைடாஸ்கோப், முற்றிலும் ரசிக்கக்கூடிய, நிகழ்வுகள் நிறைந்த (அவற்றில் பெரும்பாலானவை ஓரிரு வரிகளில் மட்டுமே தொடர்புடையவை) நகரத்தின் பல்வேறு பகுதிகளைப் பார்த்து, அவர் முதலில் 1998 இல் தமிழில் எழுதத் தொடங்கினார்; அதில், "ஒவ்வொரு கட்டுரையிலும் ஒரு முழு நீள புத்தகத்திற்கான குறிப்புகள் உள்ளன" என்று அவர் கூறுகிறார். முதல் தமிழ் பதிப்பு 2002 இல் வெளியிடப்பட்டது மற்றும் திருத்தப்பட்ட பதிப்பு, இந்த உருப்படியில் என்னைத் தாக்கியது, 2008 இல் தோன்றியது.

டாக்டர் கே.எஸ். சுப்ரமணியத்தின் இந்த ஆண்டின் தொடக்கத்தில் வெளிவந்த கடிதத்தின் ஆங்கில மொழிபெயர்ப்பில் நான் இந்த வரிகளைக் கண்டேன்: “ஒரு காலத்தில் நுங்கம்பாக்கத்தில் ஒரு ஏரி இருந்தது. மினி ஏரியும் இருந்தது. இந்த இரண்டு ஏரிகளும் குப்பைகளை கொட்டி நிரம்பின. வள்ளுவர் கோட்டத்தை ஒட்டியுள்ள பகுதி ஏரிப் பகுதி என்று அழைக்கப்படுகிறது. இந்த இடம் வீடுகளால் நிரம்பியுள்ளது, ஆனால் மழை நாட்களில் தெருக்கள் முற்றிலும் வெள்ளத்தில் மூழ்கும். பல நாட்கள் தண்ணீர் தேங்கி நிற்கும் போது, ​​தேவையான விளைவுகளில் இருந்து தப்பிக்க முடியாது; விலங்குகள், கொசுக்கள் மற்றும் நோய்கள்."

சில வாரங்களுக்கு முன்பு, அக்டோபர் 26 ஆம் தேதி மிஸ்கெலனியில், 1920களில் தி'நகரை உருவாக்குவதற்காக மீட்டெடுக்கப்பட்ட நீண்ட தொட்டியைப் பற்றி முன்னறிவிக்கும் வகையில் எழுதியிருந்ததை நான் நினைவூட்டினேன். அசோகமித்திரன் நினைவு கூர்ந்தபடி, தாழ்வான குடியிருப்புப் பகுதி உருவாக்கப்பட்டு, சைதாப்பேட்டை, திநகர் மற்றும் நுங்கம்பாக்கத்தின் பெரிய பகுதிகள் அனைத்தும் நீண்ட தொட்டியின் படுக்கையில் கட்டப்பட்டவை மெய்நிகர் 'நீரில் மூழ்குவதற்கு' வழிவகுத்தது. அவர்கள் அனைவரும் கனமழை மற்றும் நீர்த்தேக்கங்கள் திறப்பின் போது பயமுறுத்தும் வெள்ளத்தால் பாதிக்கப்பட்டனர்; நகரின் நூற்றுக்கணக்கான ஏரிகளின் பாத்திகளில் கட்டுமானப் பணிகளை அனுமதிக்கும் வகையில், அசோகமித்திரன் கூறியதில் இருந்து அதிகாரிகள் கற்றுக்கொள்ளவில்லை.

தபால்காரர் தட்டியதும்...

• சமீப இதழ்களில் சரியாக விளக்கப்படாத ஒன்றிரண்டு விடயங்களை எழுதியுள்ளீர்கள் என வாசகர் சு.நாச்சியப்பன் எழுதுகிறார். உதாரணமாக, நீங்கள் ஏவிஎம் கட்டுரையுடன் அவிச்சி செட்டியாரின் படத்தையும் (மிசலானி, நவம்பர் 9) ட்ரெவெலியன் உருப்படியுடன் கூடிய ட்ரெவெல்யன் நீரூற்றின் படத்தையும் பயன்படுத்தவில்லை (இதர, நவம்பர் 23). வாசகர் நாச்சியப்பன், ஆனால் அவிச்சி செட்டியாரின் படத்தை அப்போது என் கைவசம் வைக்க முடியவில்லை, ட்ரெவெல்யன் நீரூற்று படத்தைப் பொறுத்தவரை அதற்கு இடம் இல்லை. நான் இன்று விடுபட்டவற்றை நன்றாக செய்து வருகிறேன், மேலும் ஒரு படி மேலே சென்று, ஏவிஎம் ஸ்டோரின் படத்தையும் உங்களுக்கு வழங்குகிறேன். குறைகளை அவ்வப்போது நினைவுபடுத்திக் கொள்வது நல்லது. தற்செயலாக, சுரேஷ் கிருஷ்ணா மெட்ராஸின் ஷெரீப்பாக இருந்தபோது (1992-93) மறுசீரமைத்த பிறகு இன்றைய படத்தில் ட்ரெவெல்யன் நீரூற்று காணப்படுகிறது. அது இன்னும் இருக்கிறதா அல்லது மெட்ரோ ரயிலின் நடவடிக்கைகளால் பாதிக்கப்பட்டதா என்பது எனக்குத் தெரியாது.

• மெட்ராஸில் உள்ள ஒய்.எம்.சி.ஏ-வின் ஆரம்ப நாட்களைப் பற்றிய குறிப்புகள் வரும்போதெல்லாம், எப்போதும் நினைவில் நிற்கும் பெயர் ஹாரி பக். ஆனால் அவர் மெட்ராஸ் ஒய்எம்சிஏவை நிறுவியவர் என்று நான் நினைக்கவில்லை. நீங்கள் தெளிவுபடுத்த முடியுமா, வாசகர் FA ஸ்டீபன் எழுதுகிறார். அவன் இல்லை; ஜனவரி 1890 இல் இங்கு வந்த அமெரிக்காவைச் சேர்ந்த டேவிட் மெக்கோனாகியுடன் இந்த இயக்கம் சென்னையில் தொடங்கியது, அடுத்த மாதம் மெட்ராஸ் ஒய்எம்சிஏ தொடங்கப்பட்டது, இந்த ஆண்டு நகரத்தில் அமைப்பின் 125 வது ஆண்டாகும், அதன் முன்னோடியான ஒய்எம்சிஏ உடற்கல்வி கல்லூரி பக்ஸின் முன்னோடியாக இருந்தது. வேலை. 1891 ஆம் ஆண்டு மெட்ராஸில் பொதுச்செயலாளர் மெக்கோனாகி ஒரு கூட்டத்தை ஏற்பாடு செய்தார், இது இந்தியாவில் ஒய்எம்சிஏக்களின் தேசிய கவுன்சில் உருவாவதற்கு வழிவகுத்தது. McConaughy எப்பொழுதும் பெரிதாக நினைக்கிறார், மேலும் அவர் தனது கனவுக்கு ஏற்ப YMCA கட்டிடத்தை விரும்பினார். அதுவரை சர்ச் ஆஃப் இங்கிலாந்தின் டெம்பரன்ஸ் இன்ஸ்டிட்யூட்டில் அதன் முக்கிய செயல்பாடுகளை நடத்தி வந்த ஒய்எம்சிஏ, 1895ல் இன்றைய கட்டிடத்திற்கு அடிக்கல் நாட்டியது. தற்போதைய கட்டிடத்தைப் பற்றி நான் முன்பே எழுதியுள்ளேன் (இதரம், செப்டம்பர் 5, 2005). அதில்தான் 1933-ல் சென்னை ஒய்எம்சிஏ-வின் முதல் இந்தியச் செயலாளராகப் பதவியேற்றார். அவர் ஒரு முறை தமிழ்நாடு சட்டமன்றத் தலைவராக இருந்த பி.எச்.பாண்டியனின் தாத்தா ஜி.சாலமன் ஆவார்.

பிளாகர் மூலம் இயக்கப்படுகிறது .

Probably the best remembered Tamil newspaper of the pre-Independence era is the Swadesamitran started by G. Subramania Aiyar in 1892 as a weekly even while he ran The Hindu . It was to the Tamil paper he owned on his own that he went when he parted company with The Hindu in 1898. He first made the Swadesamitran a thrice-weekly paper, then, in 1899, a daily, the first in Tamil. For 17 years thereafter, it was the only Tamil daily in the Presidency. Then, in 1916, there arrived on the scene, together with the Justice Party, the pro-British, anti-Congress Dravidan . 

The Dravidan did not have much of an impact on the Swadesamitran but it did have a niche readership. What proved a challenger was Desabhaktan , which started in September 1917, coming out from its own press in Royapettah and echoing initially Annie Besant’s New India line. New India had started earlier that year when Besant bought The Madras Standard to propagate her Home Rule line. Working with her at the paper at the time was M. Subbaroya Kamath. Backed by her, he decided to establish a Tamil version of New India . Thus was born Desabhaktan , an evening paper like all the other dailies in Madras at the time. To edit it, he brought in Tiru V. Kalyanasundaram Mudaliar, persuading him to leave his Tamil Pundit assignment at Wesley College. It was while reading about Tiru Vi Ka recently (Miscellany, November 23) that I learnt about Desabhaktan and the serious challenge it posed Swadesamitran .

To the paper, Thiru Vi Ka brought pure Tamil, devoid of English and Sanskrit derivatives. He coined many a ‘modern’ Tamil word from the ancient language. But he was too soft in what he wrote to be considered a hard-hitting journalist. His arguments were of the ‘yes, but’ kind and no matter how much he disagreed with a person, he found virtue in him. But even with no journalistic training, his aim was that his paper should always be first with the news, and many a journalist working with the paper, brought up as essayists, found it difficult in cope with this policy of ‘if a telegram came in, put everything aside, translate the telegram and get it ready for the press immediately’. Which is how Desabhaktan carried the Jallianwala Bagh story first — and got into trouble with the authorities.

Whether the increasing time he spent on trade union activities had something to do with it or other differences arose between him and Kamath — how often have owner-editor differences been recorded in the newspaper world! — he quit in July 1920. Kamath brought in V.V.S Aiyar, Bharati’s revolutionary contemporary in Pondicherry, to edit the paper.

Under Aiyar, writing in Desabhaktan became more fiery and caught the imagination of the public. Soon it overtook the Swadesamitran in circulation. But financially the paper continued to be in trouble and, soon after V.V.S. Aiyar joined, Kamath sold the paper and its British India Press to S. Nageswara Sastri, a land-owner to whom Kamath owed money. Sastri, even though he owned a paper that was the leader, before long became concerned with V.V.S. Aiyar’s writing, appointed a friend as editor but did not dismiss Aiyar, who continued to write for the paper. The situation soon became a three-way tangle between owner, the new editor brought in as part-owner too, and Aiyar. The paper began to flounder and Aiyar quit in August 1921. It wasn’t long before Desabhaktan folded — in the latter 1920s.

Once, planned encroachment

Once upon a time, I was in charge of a Sunday newspaper. And like all good Sunday newspapers it carried a ‘What the Stars Foretell’ column. Our much-looked-forward-to astrologer’s ‘copy’ for the paper would faithfully arrive around lunchtime every Thursday. But once in a while, when it did not arrive by Friday evening, I’d write the column myself before going home; I’d got the language down pat: “beware of accidents”, “watch your step”, “be careful with money”, “you’ll meet an interesting stranger”, etc. His fan mail did not decrease during even those weeks! (There’s a sequel to this story, but that will have to await another day.)

I was reminded about this little bit of nostalgia when catching up with my reading in the dim, rain-darkened daylight of days during The Flood (always capitalised by me hereafter). It was Ashokamitran’s slim Chennai City: A Kaleidoscope , a thoroughly enjoyable, anecdote-rich (most of them pithily related in only a line or two) look at different parts of the city that he first began writing in Tamil in 1998; in it, as he says, “each essay contains notes for a full-length book.” The first Tamil edition was published in 2002 and the revised edition, where what struck me for this item appears, in 2008.

Dr K.S. Subramaniam’s English translation of the letter, which came out earlier this year, is where I found these lines: “There was once a lake in Nungambakkam. There was also a mini lake. Both these lakes got filled up by dumping garbage…. The area adjacent to Valluvar Kottam is called Lake Area. The place is filled with houses, but on rainy days the streets get completely flooded. When water stagnates for many days, we cannot escape the necessary consequences; animals, mosquitoes and diseases.”

That reminded me that only a few weeks earlier, in Miscellany, October 26, I had almost had in my fortelling past, predictively written about the Long Tank that had been reclaimed to create T’Nagar in the 1920s. It was such reclamation, resulting in a low-lying residential area being developed, as remembered by Ashokamitran, that led to the virtual ‘drowning’ of large parts of Saidapet, T’Nagar and Nungambakkam, all built on the Long Tank’s bed. All of them suffered from fearful flooding during the heavy rains and opening of the reservoirs; obviously the authorities had not learnt from what Ashokamitran had said, as they went ahead allowing construction on the beds of the city’s hundreds of lakes.

When the postman knocked...

• You have written a couple of items in recent issues that have not been properly illustrated, writes reader S. Nachiappan. For instance, you have not used a picture of Avichi Chettiar with the AVM article (Miscellany, November 9) and a picture of the Trevelyan Fountain with the Trevelyan item (Miscellany, November 23). Point taken, reader Nachiappan, but I couldn’t lay my hands on a picture of Avichi Chettiar in the time at my disposal then and as for the Trevelyan Fountain picture there was just no space for it. I’m making good the omissions today and, going a step further, offer you a picture of the AVM Store too. It’s good to be reminded of omissions from time to time. Incidentally, the Trevelyan Fountain is seen in today’s picture after restoration by Suresh Krishna when he was Sheriff of Madras (1992-93). Whether it is still there or a victim of Metro Rail’s activities I do not know.

• Whenever references are made to the early days of the YMCA in Madras, the name always remembered is that of Harry Buck. But I don’t think he was the founder of the Madras YMCA. Can you clarify, writes reader F.A. Stephen. He was not; the movement started in Madras with David McConaughy from the US who arrived here in January 1890 and got the Madras YMCA going the next month, this year thus being the 125th year of the organisation in the city, whose pioneering YMCA College of Physical Education was Buck’s work. A go-getter, General Secretary McConaughy organised a meeting in Madras in 1891 that led to the formation of the National Council of YMCAs in India. McConaughy always thought big and he wanted a YMCA building to suit his dream. The YMCA, which till then was hosting its core activities in the Church of England’s Temperance Institute, laid there in 1895 the foundation stone for today’s building. Of the present building I’ve written before (Miscellany, September 5, 2005). It was in it that the first Indian Secretary of the Madras YMCA took office in 1933. He was G. Solomon, grandfather of P.H. Pandian, one time Speaker of the Tamil Nadu Legislative Assembly.

ஃபியோடர் தஸ்தாயெவ்ஸ்கியின் தி இடியட் (END)

மொழிபெயர்ப்பில் ஈவா மார்ட்டின்

மார்ட்டின் ஆடம்சன், டேவிட் விட்ஜெர் தயாரித்தார், ஆண்ட்ரூ ஸ்லை   திருத்தங்களுடன்

_...............................__________________________________________

____இளவரசனின் பங்கு. அவர் தேவாலயத்தை விட்டு வெளியேறினார், பல சாட்சிகள் பின்னர் அறிவிக்கப்பட்டதால், அவர் மிகவும் அமைதியாக இருந்தார். முடிந்தவரை விரைவாக வீட்டை அடைந்து தனியாக இருக்க வேண்டும் என்று அவர் ஆர்வமாக இருந்தார்; ஆனால் அது இருக்கக்கூடாது. அவருடன் ஏறக்குறைய அனைத்து அழைக்கப்பட்ட விருந்தினர்களும் இருந்தனர், இது தவிர, வீட்டை வராண்டாவிற்குள் நுழைய அனுமதிக்குமாறு வலியுறுத்திய மக்கள் உற்சாகமான குழுக்களால் கிட்டத்தட்ட முற்றுகையிடப்பட்டது. இந்த அறியப்படாத நபர்களுடன் கெல்லர் மற்றும் லெபெடெஃப் பழிவாங்குவதையும் சண்டையிடுவதையும் இளவரசன் கேட்டறிந்தார், விரைவில் வெளியே சென்றார். அவர் தனது அமைதியைக் குலைப்பவர்களை அணுகி, விரும்புவதைத் தெரிவிக்குமாறு பணிவுடன் கேட்டுக் கொண்டார்; பின்னர் லெபெடெஃப் மற்றும் கெல்லரை பணிவுடன் ஒதுக்கி வைத்துவிட்டு, வராண்டாவின் படிக்கட்டுகளில் விருந்தினர்களாக வரவிருக்கும் குழுவின் தலையில் நின்று கொண்டிருந்த ஒரு வயதான மனிதரிடம் அவர் உரையாற்றினார், மேலும் அவரை ஒரு வருகையின் மூலம் கௌரவிக்குமாறு பணிவுடன் கேட்டுக் கொண்டார். வயதானவர் இதைப் பார்த்து மிகவும் அதிர்ச்சியடைந்தார், ஆனால் உள்ளே நுழைந்தார், அதைத் தொடர்ந்து இன்னும் சிலர், அவர்கள் எளிதாக தோன்ற முயன்றனர். வெளியில் ஒதுங்கினர், தற்போது முழு கூட்டமும் அழைப்பை ஏற்றுக்கொண்டவர்களைக் கண்டித்துக்கொண்டிருந்தது. இளவரசர் தனது விசித்திரமான பார்வையாளர்களுக்கு இருக்கைகளை வழங்கினார், தேநீர் வழங்கப்பட்டது, மேலும் ஒரு பொதுவான உரையாடல் முளைத்தது.எல்லாமே மிகவும் அலங்காரமாக செய்யப்பட்டது, ஊடுருவியவர்களுக்கு கணிசமான ஆச்சரியம். உரையாடலை அன்றைய நிகழ்வுகளுக்குத் திருப்ப சில தற்காலிக முயற்சிகள் மேற்கொள்ளப்பட்டன, மேலும் சில கவனக்குறைவான கேள்விகள் கேட்கப்பட்டன; ஆனால் முயிஷ்கின் அனைவருக்கும் மிகவும் எளிமையாகவும் நல்ல நகைச்சுவையுடனும், அதே நேரத்தில் மிகவும் கண்ணியத்துடனும் பதிலளித்தார், மேலும் தனது விருந்தினர்களின் நல்ல இனப்பெருக்கத்தில் அத்தகைய நம்பிக்கையைக் காட்டினார், விவேகமின்றி பேசுபவர்கள் விரைவாக அமைதியாகிவிட்டனர். படிப்படியாக, உரையாடல் தீவிரமானது. ஒன்ஜென்டில்மேன் திடீரென்று மிகுந்த ஆவேசத்துடன் கூச்சலிட்டார்: "என்ன நடந்தாலும், நான் என் சொத்தை விற்க மாட்டேன்; நான் காத்திருப்பேன். எண்டர்பிரைஸ் பணத்தை விட சிறந்தது, ஐயா, நீங்கள் விரும்பினால் எனது முழு பொருளாதார அமைப்பும் உங்களிடம் உள்ளது! இளவரசரிடம் அவர் உரையாற்றினார், அவர் தனது உணர்வுகளை அன்புடன் பாராட்டினார், லெபெடெஃப் தனது காதில் கிசுகிசுத்தாலும், தனது "சொத்து" பற்றி அதிகம் பேசும் இந்த மனிதருக்கு ஒருபோதும் வீடு அல்லது வீடு இல்லை.

  ஏறக்குறைய ஒரு மணி நேரம் இப்படியே சென்றது, தேநீர் முடிந்ததும் பார்வையாளர்கள் செல்ல வேண்டிய நேரம் இது என்று நினைத்தார்கள். அவர்கள் வெளியே சென்றதும், மருத்துவரும் முதியவரும் முயிஷ்கினிடம் அன்பான பிரியாவிடை பெற்றனர், மற்றவர்கள் அனைவரும் "கவலைப்படுவதில் பயனில்லை", "ஒருவேளை அனைவரும் கலந்துகொள்ளலாம்" என்று கூறிவிட்டு, நல்லெண்ணத்தின் இதயப்பூர்வமான எதிர்ப்புகளுடன் விடைபெற்றனர். சிறந்த," மற்றும் பல. சில இளம் ஊடுருவல்காரர்கள் ஷாம்பெயின் கேட்டிருப்பார்கள், ஆனால் அவர்கள் பெரியவர்களால் சோதிக்கப்பட்டனர். அனைவரும் புறப்பட்டுச் சென்றதும், கெல்லர் லெபெடெஃப் பக்கம் சாய்ந்து,

  “உங்களுக்கும் எனக்கும் ஒரு காட்சி இருந்திருக்கும். நாங்கள் சத்தமிட்டு சண்டையிட்டிருக்க வேண்டும், காவல்துறையை அழைத்திருக்க வேண்டும். ஆனால் அவர் வெறுமனே சில புதிய நண்பர்களை உருவாக்கியுள்ளார் - மேலும் அத்தகைய நண்பர்களையும் கூட! எனக்கு அவர்களைத் தெரியும்!”

  சற்று போதையில் இருந்த லெபெடெஃப் பெருமூச்சுடன் பதிலளித்தார்:

  "விஷயங்கள் ஞானிகளுக்கும் விவேகிகளுக்கும் மறைக்கப்பட்டு குழந்தைகளுக்கு வெளிப்படுத்தப்படுகின்றன. அந்த வார்த்தைகளை நான் முன்பு அவருக்குப் பயன்படுத்தியிருக்கிறேன், ஆனால் இப்போது கடவுள் குழந்தையைப் படுகுழியில் இருந்து காப்பாற்றினார், அவரும் அவருடைய எல்லா புனிதர்களும்."

  கடைசியாக, சுமார் பத்தரை மணியளவில், இளவரசன் தனியாக இருந்தார். அவரது தலை வலித்தது. கோலியா, அவரது திருமண ஆடைகளை மாற்ற உதவிய பிறகு, கடைசியாக சென்றார். அவர்கள் அன்புடன் பிரிந்தனர், என்ன நடந்தது என்பதைப் பற்றி பேசாமல், கோலியா அடுத்த நாள் சீக்கிரம் வருவதாக உறுதியளித்தார். அவர்கள் விடைபெறும்போது இளவரசர் தனது நோக்கங்களைப் பற்றி எந்தக் குறிப்பையும் கொடுக்கவில்லை, ஆனால் அவற்றை அவரிடமிருந்து மறைத்துவிட்டார் என்று அவர் பின்னர் கூறினார். விரைவில் வீட்டில் எவரும் இருக்கவில்லை. பர்டோவ்ஸ்கி ஹிப்போலிட்டைப் பார்க்கச் சென்றிருந்தார்; கெல்லராண்ட் லெபெடெஃப் எங்கோ ஒன்றாக அலைந்து திரிந்தார்.

  Vera Lebedeff மட்டுமே அறைகளில் உள்ள தளபாடங்களை அவசரமாக மறுசீரமைத்தார். அவள் வராண்டாவை விட்டு வெளியேறியதும், இளவரசரைப் பார்த்தாள். அவர் மேசையில் அமர்ந்திருந்தார், இரண்டு முழங்கைகளையும் அதன் மீது வைத்து, அவரது தலையை அவரது கைகளில் வைத்தனர். அவள் அவனை நெருங்கி, அவன் தோளை மெதுவாகத் தொட்டாள். இளவரசன் ஆரம்பித்து குழப்பத்துடன் அவளைப் பார்த்தான்; அவர் எங்கே இருக்கிறார் என்பதை நினைவில் கொள்வதற்கு முன்பு, அவர் ஒரு நிமிடம் அல்லது அதற்கு மேல் தனது புலன்களை சேகரிப்பது போல் தோன்றியது. நினைவு வந்ததும், அவன் கடுமையாகக் கிளர்ந்தெழுந்தான்.எனினும், அவன் செய்ததெல்லாம், வேராவை அவனது கதவைத் தட்டி, மறுநாள் காலை முதல் ரயிலில் பீட்டர்ஸ்பர்க்கிற்குச் செல்லும் நேரத்தில் அவனை எழுப்பும்படி மிகவும் ஆர்வத்துடன் கேட்டுக் கொண்டதுதான்.வேரா உறுதியளித்தார், இளவரசர் அவளைக் கெஞ்சவில்லை. யாரிடமாவது தன் எண்ணத்தை சொல்ல. அவள் இதையும் உறுதியளித்தாள்; இறுதியாக, அவள் கதவை பாதி மூடியவுடன், அவன் அவளை மூன்றாவது முறையாக அழைத்து, அவள் கைகளை எடுத்து, முத்தமிட்டு, பின்னர் அவள் நெற்றியில் முத்தமிட்டு, ஒரு வித்தியாசமான முறையில் அவளிடம், “நாளை வரை!” என்றான்.

  பிறகு வேராவின் கதை அப்படித்தான் இருந்தது.

  அவள் அவனைப் பற்றிய மிகுந்த கவலையுடன் சென்றாள், ஆனால் அவள் காலையில் அவனைப் பார்த்தபோது, ​​அவன் மீண்டும் தன்னைப் போலவே தோன்றி, புன்னகையுடன் அவளை வரவேற்றான், மேலும் அவன் மாலைக்குள் திரும்பி வரக்கூடும் என்று அவளிடம் சொன்னான். ஊருக்குப் புறப்பட்டதை வேராவைத் தவிர யாருக்கும் தெரிவிக்க வேண்டிய அவசியமில்லை என்று அவர் கருதினார்.

  XI.

  ஒரு மணி நேரம் கழித்து, அவர் செயின்ட் பீட்டர்ஸ்பர்க்கில் இருந்தார், பத்து மணிக்கு அவர் ரோகோஜின் மணியை அடித்தார்.

  அவர் முன் வாசலுக்குச் சென்றுவிட்டார், யாரும் வருவதற்கு முன்பு அவர் நீண்ட நேரம் காத்திருந்தார். கடைசியாக, வயதான திருமதி. ரோகோஜின் குடியிருப்பின் கதவு திறக்கப்பட்டது, ஒரு வயதான வேலைக்காரன் தோன்றினான்.

  "பார்ஃபென் செமியோனோவிச் வீட்டில் இல்லை," அவள் வாசலில் இருந்து அறிவித்தாள். "உனக்கு யார் வேண்டும்?"

  "பர்ஃபென் செமியோனோவிச்."

  "அவர் உள்ளே இல்லை."

  கிழவி மிகுந்த ஆர்வத்துடன் இளவரசரை தலை முதல் கால் வரை பரிசோதித்தாள்.

  "எல்லா நிகழ்வுகளிலும், அவர் நேற்று இரவு வீட்டில் தூங்கினாரா, தனியாக வந்தாரா என்று சொல்லுங்கள்?"

  கிழவி அவனைப் பார்த்துக்கொண்டே இருந்தாள், ஆனால் எதுவும் பேசவில்லை.

  "நேற்று மாலை, நாஸ்தேசியா பிலிபோவ்னா அவருடன் இங்கு இல்லையா?"

  "மேலும், பிரார்த்தனை செய்யுங்கள், நீங்கள் யார்?"

  “இளவரசர் லெஃப் நிகோலேவிச் முயிஷ்கின்; அவருக்கு என்னை நன்றாகத் தெரியும்."

  "அவர் வீட்டில் இல்லை."

  அந்தப் பெண் கண்களைத் தாழ்த்திக் கொண்டாள்.

  "மற்றும் நாஸ்டாசியா பிலிபோவ்னா?"

  "எனக்கு அதைப் பற்றி எதுவும் தெரியாது."

  “ஒரு நிமிடம் நிறுத்து! அவர் எப்போது திரும்பி வருவார்?”

  "எனக்கும் அது தெரியாது."

  இந்த வார்த்தைகளால் கதவு மூடப்பட்டது, வயதான பெண் காணாமல் போனார். ஒரு மணி நேரத்திற்குள் திரும்பி வர முடிவெடுத்தான் இளவரசன். வீட்டை விட்டு வெளியேறி, போர்ட்டரை ஹெமெட் செய்தார்.

  "பார்ஃபென் செமியோனோவிச் வீட்டில் இருக்கிறாரா?" அவர் கேட்டார்.

  "ஆம்."

  "அவர் வீட்டில் இல்லை என்று ஏன் சொன்னார்கள்?"

  "அவருடைய வீட்டு வாசலில் அவர்கள் எங்கே சொன்னார்கள்?"

  “இல்லை, அவனுடைய அம்மாவின் குடியிருப்பில்; நான் பர்ஃபென் செமியோனோவிச்சின் கதவைத் தொட்டேன், யாரும் வரவில்லை.

  “சரி, அவர் வெளியே போயிருக்கலாம். என்னால சொல்ல முடியாது. சில சமயங்களில் சாவியை தன்னுடன் எடுத்துக்கொண்டு இரண்டு அல்லது மூன்று நாட்களுக்கு அறைகளை காலியாக விட்டுவிடுவார்.

  "நேற்று இரவு அவர் வீட்டில் இருந்தார் என்பது உங்களுக்கு உறுதியாகத் தெரியுமா?"

  "ஆம், அவர்."

  "நாஸ்டாசியா பிலிபோவ்னா அவருடன் இருந்தாரா?"

  "எனக்கு தெரியாது; அவள் அடிக்கடி வருவதில்லை. அவள் வந்திருந்தால் நான் அறிந்திருக்க வேண்டும் என்று நினைக்கிறேன்.

  இளவரசன் ஆழ்ந்த சிந்தனையில் இறங்கி, சிறிது நேரம் நடைபாதையில் ஏறி இறங்கி நடந்தான். ரோகோஜின் தங்கியிருந்த அனைத்து அறைகளின் ஜன்னல்களும் மூடப்பட்டன, அவரது தாயின் குடியிருப்புகள் திறந்திருந்தன. அது ஒரு சூடான, பிரகாசமான நாள். மீண்டும் ஜன்னல்களை நன்றாகப் பார்ப்பதற்காக இளவரசன் சாலையைக் கடந்தான்; ரோகோஜின் மூடியிருந்தது மட்டுமின்றி, வெள்ளை பிளைண்டுகளும் கீழே இருந்தன.

  அவர் ஒரு நிமிடம் அங்கேயே நின்றார், பின்னர், திடீரென்று, விசித்திரமாக, குருட்டுகளில் ஒன்றின் ஒரு சிறிய மூலை உயர்த்தப்பட்டதாக அவருக்குத் தோன்றியது, ரோகோஜினின் முகம் ஒரு கணம் தோன்றி பின்னர் மறைந்தது. அவர் மற்றொரு நிமிடம் காத்திருந்தார், மேலும் ஒரு முறை சென்று மணியை அடிக்க முடிவு செய்தார்; இருப்பினும், அவர் அதை மீண்டும் நன்றாக யோசித்து ஒரு மணி நேரம் தள்ளி வைத்தார்.

  இந்த நேரத்தில் அவரது மனதில் உள்ள முக்கிய நோக்கம் நாஸ்டாசியா பிலிபோவ்னாவின் தங்குமிடத்திற்கு விரைவாகச் செல்ல வேண்டும் என்பதே. அவர் தனது வேண்டுகோளின் பேரில் பாவ்லோஃப்ஸ்கை விட்டு வெளியேறியபோது, ​​​​நகரத்தில் ஒரு மரியாதைக்குரிய விதவையின் வீட்டில் தங்கும்படி கெஞ்சியதை அவர் நினைவு கூர்ந்தார். கடந்த முறை பாவ்லோஃப்ஸ்க்கு வந்தபோது நாஸ்டாசியா அறைகளை வைத்திருந்திருக்கலாம்; அனேகமாக அவள் இரவை அவற்றில் கழித்திருப்பாள், ரோகோஜின் அவளை ஸ்டேஷனிலிருந்து நேராக அங்கே அழைத்துச் சென்றான்.

  இளவரசர் ஒரு ட்ரோஷ்கியை எடுத்துக் கொண்டார். நேற்றிரவு ரோகோஜின் நஸ்டாசியாவை தனது சொந்த வீட்டிற்கு அழைத்துச் சென்றிருப்பது மிகவும் சாத்தியமற்றது என்பதால், அவர் இங்கு வருவதைத் தொடங்க வேண்டும் என்று அவர் ஓட்டிச் சென்றபோது அவரைத் தாக்கியது. அவள் மிகவும் அரிதாகவே வருவாள் என்று போர்ட்டர் சொன்னதை அவன் நினைவு கூர்ந்தான், அதனால் அவள் இரவு வெகுநேரமாக அங்கு சென்றிருக்க வாய்ப்பில்லை.

  இந்த பிரதிபலிப்புகள் மூலம் தன்னை ஆறுதல்படுத்த வீணாக முயன்று, இளவரசர் உயிருடன் இருப்பதை விட இஸ்மாயிலோஃப்ஸ்கி பாராக்ஸை அடைந்தார்.

  அவரது திகைப்புக்கு, தங்கும் விடுதியில் இருந்த நல்லவர்கள் நாஸ்டாசியாவைப் பற்றி எதுவும் கேட்கவில்லை என்பது மட்டுமல்லாமல், அவர் ஏதோ ஒரு அதிசயத்தைப் போல அவரைப் பார்க்க அனைவரும் வெளியே வந்தனர். முழு குடும்பமும், எல்லா வயதினரும் அவரைச் சூழ்ந்தனர், மேலும் அவர் உள்ளே நுழையுமாறு கெஞ்சினார். அவர் யாரென்று அவர்களுக்கு நன்றாகத் தெரியும் என்றும், நேற்று அவருடைய திருமண நாளாக இருந்திருக்க வேண்டும் என்றும் அவர் உடனே யூகித்தார்; மேலும் அவர்கள் திருமணத்தைப் பற்றியும், குறிப்பாக அவர் ஏன் இப்போது இங்கு இருக்க வேண்டும் என்றும் கேட்கத் துடித்தார்கள், நியாயமான மனித நிகழ்தகவுகளில் அவருடன் பாவ்லோஃப்ஸ்கில் இருக்கக்கூடும் என்று எதிர்பார்க்கப்பட்ட பெண்ணை விசாரித்தனர்.

  திருமணத்தைப் பற்றிய அவர்களின் ஆர்வத்தை முடிந்தவரை சில வார்த்தைகளில் அவர் திருப்திப்படுத்தினார், ஆனால் அவர்களின் ஆச்சரியங்களும் பெருமூச்சுகளும் ஏராளமான மற்றும் நேர்மையானவை, முழு கதையையும் சொல்ல அவர் கடமைப்பட்டிருந்தார் - நிச்சயமாக ஒரு குறுகிய வடிவத்தில். கிளர்ச்சியடைந்த இந்த பெண்கள் அனைவரின் அறிவுரை என்னவென்றால், இளவரசர் உடனடியாகச் சென்று ரோகோஜினை உள்ளே அனுமதிக்கும் வரை அவரைத் தட்ட வேண்டும்: மேலும் எல்லாவற்றிற்கும் கணிசமான விளக்கத்தை வலியுறுத்த வேண்டும். ரோகோஜின் உண்மையில் வீட்டில் இல்லை என்றால், இளவரசர் ஒரு குறிப்பிட்ட வீட்டிற்குச் செல்லுமாறு அறிவுறுத்தப்பட்டார், அதன் முகவரி வழங்கப்பட்டது, அங்கு ஒரு ஜெர்மன் பெண் வாழ்ந்தார், நாஸ்டாசியா பிலிபோவ்னாவின் நண்பர். அவள் தன்னை மறைத்துக்கொள்ளும் கவலையில் அந்த இரவை அங்கேயே கழித்திருக்கலாம்.

  இளவரசன் மன உளைச்சலில் இருக்கையில் இருந்து எழுந்தான். தி குட் லேடீஸ் பின்னர் "அவரது வெளிறியது பார்ப்பதற்கு பயங்கரமாக இருந்தது, மேலும் அவரது கால்கள் அவருக்கு அடியில் வழிவகுத்தது போல் தோன்றியது" என்று கூறினார். இயன்றால் அவருடன் சேர்ந்து நடிப்பதற்காக, அவரது புதிய நண்பர்கள் அவரது முகவரியில் மகிழ்ச்சி அடைவார்கள் என்பதை சிரமத்துடன் அவர் புரிந்து கொண்டார். சிறிது நேர யோசனைக்குப் பிறகு, அவர் ஒரு சிறிய ஹோட்டலின் முகவரியைக் கொடுத்தார், அதன் படிக்கட்டுகளில் அவர் ஐந்து வாரங்களுக்குப் பிறகு பொருத்தமாக இருந்தார். பின்னர் அவர் ரோகோஜினுக்கு மீண்டும் ஒருமுறை புறப்பட்டார்.

  இந்த முறை அவர்கள் ரோகோஜினின் ஃப்ளாட்டிலோ அல்லது எதிர்புறத்திலோ கதவைத் திறக்கவில்லை. இளவரசர் போர்ட்டரை சிரமத்துடன் கண்டுபிடித்தார், ஆனால் கண்டுபிடிக்கப்பட்டால், அந்த நபர் அவரைப் பார்க்கவோ அல்லது அவரது கேள்விகளுக்கு பதிலளிக்கவோ மாட்டார், பிஸியாக இருப்பது போல் நடித்தார். இருப்பினும், இறுதியில், ரோகோஜின் அதிகாலையில் வீட்டை விட்டு வெளியேறி பாவ்லோஃப்ஸ்க்கு சென்றுவிட்டார் என்றும், அவர் இன்று திரும்பி வரமாட்டார் என்றும் அவர் பதிலளிக்கும்படி வற்புறுத்தினார்.

  “நான் காத்திருப்பேன்; அவர் இன்று மாலை திரும்பி வரலாம்."

  "அவர் ஒரு வாரம் வீட்டில் இல்லாமல் இருக்கலாம்."

  "அப்படியானால், எல்லா நிகழ்வுகளிலும், அவர் _ இங்கேயே தூங்கினார், இல்லையா?"

  "சரி - அவர் இங்கே தூங்கினார், ஆம்."

  இவை அனைத்தும் சந்தேகத்திற்குரியதாகவும் திருப்தியற்றதாகவும் இருந்தது. இளவரசர் இல்லாத இடைவெளியில், போர்ட்டர் புதிய அறிவுரைகளைப் பெற்றிருக்கலாம்; அவருடைய நடத்தை இப்போது மிகவும் வித்தியாசமாக இருந்தது. அவர் கடமைப்பட்டுக் கொண்டிருந்தார் - இப்போது அவர் பிடிவாதமாகவும், கழுதை போலவும் அமைதியாக இருந்தார். இருப்பினும், இளவரசர் இரண்டு மணி நேரத்தில் மீண்டும் அழைக்க முடிவு செய்தார், அதன் பிறகு தேவைப்பட்டால், வீட்டைப் பார்க்க வேண்டும். அவர் இப்போது பெற்ற முகவரியில் நஸ்தாசியாவை இன்னும் கண்டுபிடிக்க முடியும் என்பது அவரது நம்பிக்கை. அந்த முகவரிக்கு அவர் இப்போது முழு வேகத்தில் கிளம்பினார்.

  ஆனால் ஐயோ! ஜெர்மானியப் பெண்ணின் வீட்டில் அவர் விரும்பியதைக் கூட அவர்கள் புரிந்து கொள்ளவில்லை. சிறிது நேரத்திற்குப் பிறகு, சில குறிப்புகள் மூலம், இரண்டு அல்லது மூன்று வாரங்களுக்கு முன்பு நஸ்தேசியா தனது தோழியுடன் சண்டையிட்டிருக்க வேண்டும் என்று அவர் சேகரிக்க முடிந்தது, அந்த தேதியிலிருந்து பிந்தையவர் அவளைப் பற்றி எதுவும் கேட்கவில்லை அல்லது பார்க்கவில்லை. நாஸ்டாசியா தற்போது இருக்கும் இடம் அவளுக்கு சிறிதும் ஆர்வமில்லை என்பதையும், உலகில் உள்ள அனைத்து இளவரசர்களையும் நாஸ்தாசியா திருமணம் செய்து கொள்ளலாம் என்பதையும் புரிந்து கொள்ள அவருக்கு வழங்கப்பட்டது! எனவே முயிஷ்கின் அவசரமாக விடுப்பு எடுத்தார். கடைசியாக அவள் மாஸ்கோவிற்குச் சென்றது போலவே அவள் மாஸ்கோவிற்குச் சென்றிருக்கலாம் என்பதும், ரோகோஜின் அவளைப் பின்தொடர்ந்திருக்கலாம் அல்லது அவளுடன் கூடச் சென்றிருக்கலாம் என்பதும் இப்போது அவருக்குத் தெரிந்தது. அவர் ஏதாவது தடயத்தைக் கண்டுபிடித்தால்!

  இருப்பினும், அவர் ஹோட்டலில் தனது அறையை எடுக்க வேண்டும்; மற்றும் அவர் அந்த திசையில் தொடங்கினார். அவரது அறைக்குச் சென்ற பிறகு, அவர் இரவு உணவை எடுத்துக் கொள்வீர்களா என்று பணியாளர் கேட்டார்; உறுதிமொழியில் இயந்திரத்தனமாக பதிலளித்து, அவர் உட்கார்ந்து காத்திருந்தார்; ஆனால் அது அவரைத் தாக்குவதற்கு வெகு காலத்திற்கு முன்பு, சாப்பாடு அவரை தாமதப்படுத்தும். இந்த யோசனையில் கோபமடைந்த அவர், இருண்ட பாதையைக் கடந்து (அது அவரை பயங்கரமான பதிவுகள் மற்றும் இருண்ட முன்குறிப்புகளால் நிரப்பியது), மேலும் ரோகோஜின்களுக்கு மீண்டும் ஒருமுறை புறப்பட்டார். ரோகோஜின் திரும்பவில்லை, யாரும் வாசலுக்கு வரவில்லை. அவர் வயதான பெண்ணின் வீட்டு வாசலில் அழைத்தார், மேலும் பர்ஃபென் செமியோனோவிச் மூன்று நாட்களுக்குத் திரும்ப மாட்டார் என்று தெரிவிக்கப்பட்டது. வயதான வேலைக்காரன் அவனைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த ஆர்வம் மீண்டும் இளவரசரை ஏற்றுக்கொள்ள முடியாத அளவுக்குக் கவர்ந்தது. இம்முறை போர்ட்டரைக் கண்டுபிடிக்கவே முடியவில்லை.

  முன்பு போலவே, அவர் தெருவைக் கடந்து, மறுபுறம் ஜன்னல்களைப் பார்த்தார், மூச்சுத் திணறல் வெப்பத்தில் அரை மணி நேரம் அல்லது அதற்கு மேல் ஆன்மாவின் வேதனையில் மேலும் கீழும் நடந்து சென்றார். எதுவும் அசையவில்லை; குருடர்கள் அசையாது; உண்மையில், இளவரசர் ரோகோஜின் முகத்தின் தோற்றம் ஆடம்பரமானதாக இருக்கலாம் என்று நினைக்கத் தொடங்கினார். இந்த எண்ணத்தால் நிம்மதியடைந்த அவர், இஸ்மாயிலோஃப்ஸ்கி பாராக்ஸில் உள்ள தனது நண்பர்களிடம் மீண்டும் ஒருமுறை காரில் சென்றார். அவர் அங்கு எதிர்பார்க்கப்பட்டார். அம்மா ஏற்கனவே நாஸ்டாசியாவைத் தேட மூன்று அல்லது நான்கு இடங்களுக்குச் சென்றிருந்தார், ஆனால் எந்த வகையான தடயமும் கிடைக்கவில்லை.

  இளவரசன் எதுவும் பேசவில்லை, ஆனால் அறைக்குள் நுழைந்து, அமைதியாக அமர்ந்து, ஒருவரை ஒருவர் வெறித்துப் பார்த்தார், ஒரு மனிதனின் காற்றில் என்ன பேசுகிறார் என்பதைப் புரிந்து கொண்டார். இது விசித்திரமாக இருந்தது - ஒரு கணம் மிகவும் கவனிக்கப்பட்டதாகத் தோன்றியது, அடுத்த கணம் இல்லை; அவரது நடத்தை மிகவும் குறிப்பிடத்தக்கதாக குடும்பத்தை தாக்கியது. நீண்ட நேரம் அவர் தனது இருக்கையிலிருந்து எழுந்து, நாஸ்டாசியாவின் அறைகளைக் காட்டும்படி கெஞ்சினார். பின்னர் அவர் அடுக்குமாடி குடியிருப்பில் உள்ள அனைத்தையும் ஆய்வு செய்ததாக பெண்கள் தெரிவித்தனர். அவர் மேசையில் திறந்திருந்த புத்தகத்தைப் பார்த்தார், மேடம் போவாரி, அதை தன்னுடன் எடுத்துச் செல்ல அந்த வீட்டுப் பெண்ணிடம் அனுமதி கோரினார். திறந்த பக்கத்திலிருந்த இலையை நிராகரித்து, அது ஒரு நூலகப் புத்தகம் என்று அவர்கள் விளக்குவதற்கு முன்பே பாக்கெட்டில் வைத்துக்கொண்டார். அப்போது அவர் திறந்திருந்த ஜன்னல் வழியாக அமர்ந்து, ஒரு அட்டை மேசையைப் பார்த்து, யார் சீட்டு விளையாடினார்கள் என்று கேட்டான்.

  நஸ்டாசியா ஒவ்வொரு மாலையும் ரோகோஜினுடன் "விருப்பம்" அல்லது "சிறிய முட்டாள்" அல்லது "விஸ்ட்" ஆகியவற்றில் விளையாடுவார் என்று அவருக்குத் தெரிவிக்கப்பட்டது; பாவ்லோஃப்ஸ்கில் இருந்து அவர் கடைசியாக திரும்பியதிலிருந்து இது அவர்களின் நடைமுறையாக இருந்தது; ரோகோஜின் ஒரு நேரத்தில் முழு மாலையும் மௌனமாகவும் மந்தமாகவும் அமர்ந்திருப்பதை அவள் விரும்பாததால் அவள் இந்த கேளிக்கைக்கு எடுத்துக் கொண்டாள்; நஸ்டாசியா இதைப் பற்றி கருத்து தெரிவித்த மறுநாள், ரோகோஜின் தனது பாக்கெட்டில் இருந்து ஒரு அட்டைப் பொதியைத் தட்டிவிட்டான். நாஸ்டாசியா சிரித்தாள், ஆனால் விரைவில் அவர்கள் விளையாடத் தொடங்கினர். கார்டுகள் எங்கே என்று இளவரசன் கேட்டார், ஆனால் ரோகோஜின் ஒவ்வொரு நாளும் ஒரு புதிய பேக்கை எடுத்துச் செல்வதாகவும், அதை எப்போதும் தனது பாக்கெட்டில் எடுத்துச் செல்வதாகவும் கூறப்பட்டது.

  நல்ல பெண்கள் இளவரசரை மீண்டும் ஒருமுறை ரோகோஜினைத் தட்டிக் கேட்கும்படி பரிந்துரைத்தனர் - உடனடியாக அல்ல, மாலையில். இதற்கிடையில், தாய் பாவ்லோஃப்ஸ்க்கு சென்று டானா அலெக்ஸீவ்னாவிடம் நாஸ்டாசியாவைப் பற்றி ஏதாவது கேள்விப்பட்டிருக்கிறதா என்று விசாரிப்பார். இளவரசர் பத்து மணிக்குத் திரும்பி வந்து அவளைச் சந்தித்து, அவளுடைய செய்திகளைக் கேட்டு, நாளைக்கான திட்டங்களை ஏற்பாடு செய்ய வேண்டும்.

  புதிய நண்பர்களின் அன்பான ஆறுதல்கள் இருந்தபோதிலும், இளவரசர் ஆவியின் விவரிக்க முடியாத வேதனையுடன் தனது ஹோட்டலுக்குச் சென்றார், சூடான, தூசி நிறைந்த தெருக்களில், இலக்கின்றி தன்னைக் கடந்து சென்றவர்களின் முகங்களைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். அவர் இலக்கை அடைந்தார். அவர் ரோகோஜினுக்காக மீண்டும் ஒருமுறை தொடங்குவதற்கு முன் அவரது அறையில் சிறிது நேரம் ஓய்வெடுக்கவும். அவன் உட்கார்ந்து, மேசையின் மீது தன் முழங்கைகளையும், கைகளில் தலையையும் ஊன்றி, சிந்தனையில் விழுந்தான்.

  அவர் எவ்வளவு நேரம், எந்தெந்த விஷயங்களைப் பற்றி யோசித்தார் என்பது பரலோகத்திற்குத் தெரியும். அவர் பல விஷயங்களைப் பற்றி நினைத்தார் - வேரா லெபெடெஃப் மற்றும் அவரது தந்தை; Hippolyte இன்; ரோகோஜின் தானே, முதலில் இறுதிச் சடங்கில், பின்னர் பூங்காவில் அவரைச் சந்தித்தது போல், திடீரென்று, அவர்கள் இந்த பத்தியில் சந்தித்தது போல், வெளியே, ரோகோஜின் இருளில் பார்த்துக் கொண்டிருந்தபோது, ​​அவரை உயர்த்திக் கத்தியுடன் காத்திருந்தார். இளவரசனுக்கு எதிரியின் கண்கள் இருளில் அவனைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்ததை நினைவு கூர்ந்தான். திடீரென்று ஒரு யோசனை அவரைத் தாக்கியதால், அவர் நடுங்கினார்.

  இந்த யோசனை என்னவென்றால், ரோகோஜின் பீட்டர்ஸ்பர்க்கில் இருந்தால், அவர் சிறிது நேரம் மறைந்திருக்கலாம், ஆனால் அவர் நிச்சயமாக அவரிடம் - இளவரசரிடம் - நல்ல அல்லது தீய நோக்கங்களுடன் வருவார், ஆனால் ஒருவேளை அதே நோக்கத்துடன் மற்ற சந்தர்ப்பம். எல்லா நிகழ்வுகளிலும், ரோகோஜின் வந்திருந்தால், அவன் இங்கே இளவரசரைத் தேடுவது உறுதி - அவனுக்கு வேறு ஊர் முகவரி இல்லை - ஒருவேளை இதே நடைபாதையில்; அவருக்குத் தேவைப்பட்டால், அவர் அவரைத் தேடலாம். ஒருவேளை அவருக்கு அவர் தேவைப்பட்டிருக்கலாம். இந்த யோசனை இளவரசருக்கு மிகவும் இயல்பானதாகத் தோன்றியது, இருப்பினும் அவர் ஏன் திடீரென்று ரோகோஜினுக்குத் தேவைப்பட்டார் என்பதை விளக்க முடியவில்லை. அவருடன் நன்றாக இருந்தால் ரோகோஜின் வரமாட்டார், அது சிந்தனையின் ஒரு பகுதியாகும்; உடம்பு சரியில்லை என்றால் அவர் வருவார்; மற்றும் நிச்சயமாக, சந்தேகத்திற்கு இடமின்றி, அனைவரும் அவருடன் நன்றாக இருக்க மாட்டார்கள். இந்த புதிய யோசனையை இளவரசரால் தாங்க முடியவில்லை; அவர் தனது தொப்பியை எடுத்துக்கொண்டு தெருவை நோக்கி விரைந்தார். பத்தியில் கிட்டத்தட்ட இருட்டாக இருந்தது.

  "நான் செல்லும் போது அவர் அந்த மூலையிலிருந்து வெளியே வந்து நிறுத்தினால் என்ன செய்வது?" தெரிந்த இடத்தை நெருங்கியதும் இளவரசன் நினைத்தான். ஆனால் யாரும் வெளியே வரவில்லை.

  அவர் நுழைவாயிலின் கீழ் மற்றும் தெருவுக்குச் சென்றார். பீட்டர்ஸ்பர்க்கில் சூரிய அஸ்தமனத்தின் போது எப்போதும் நடப்பது போல, கோடைக்காலத்தில் மக்கள் கூட்டம் அலைமோதுவது அவரை ஆச்சரியத்தில் ஆழ்த்தியது, ஆனால் அவர் ரோகோஜினின் வீட்டை நோக்கி நடந்தார்.

  ஹோட்டலில் இருந்து சுமார் ஐம்பது கெஜம் தொலைவில், முதல் குறுக்கு வழியில், கால் பயணிகளின் கூட்டத்தை அவர் கடந்து செல்லும்போது, ​​​​யாரோ ஒருவர் அவரது தோளைத் தொட்டு, அவரது காதில் கிசுகிசுப்பாக கூறினார்: “லெஃப் நிகோலேவிச், என் நண்பரே, என்னுடன் வாருங்கள்

  . ." அது ரோகோஜின்.

  இளவரசர் உடனடியாக, ஆர்வத்துடனும் மகிழ்ச்சியுடனும், ஹோட்டலின் இருண்ட பாதையில் அவரைப் பார்ப்பார் என்று எதிர்பார்க்கப்பட்ட தருணத்தில் அவர் எப்படி இருந்தார் என்று சொல்லத் தொடங்கினார்.

  "நான் அங்கு இருந்தேன்," ரோகோஜின் எதிர்பாராத விதமாக கூறினார். "உடன் வாருங்கள்." இந்த பதிலில் இளவரசர் ஆச்சரியப்பட்டார்; ஆனால் அவர் அதைப் பரிசீலிக்க ஆரம்பித்தபோது, ​​இரண்டு நிமிடங்களுக்குப் பிறகு அவரது ஆச்சரியம் அதிகரித்தது. யோசித்துவிட்டு, ரோகோஜினைப் பார்த்து அலறினான். பிந்தையவர் முற்றத்தில் அல்லது அதற்கு முன்னோக்கிச் சென்று, அவருக்கு முன்னால் நேராகப் பார்த்தார், மேலும் அவர் சந்திக்கும் எவருக்கும் இயந்திரத்தனமாக வழி செய்தார்.

  "நீங்கள் ஹோட்டலில் இருந்தால் ஏன் என் அறையில் என்னைக் கேட்கவில்லை?" என்று இளவரசன் திடீரென்று கேட்டான்.

  ரோகோஜின் நிறுத்தி அவனைப் பார்த்தான்; பின்னர் யோசித்து, கேள்வியைக் கேட்காதது போல் பதிலளித்தார்:

  "இங்கே பார், லெஃப் நிகோலேவிச், நீங்கள் நேராக வீட்டிற்குச் செல்லுங்கள்; நான் மறுபுறம் நடப்பேன். நாங்கள் ஒன்றாக இருப்பதைப் பாருங்கள்."

  என்று கூறி ரோகோஜின் சாலையைக் கடந்தார்.

  எதிர் நடைபாதையில் வந்து, இளவரசர் நகர்கிறாரா என்று திரும்பிப் பார்த்தார், கோரோஹோவாயாவின் திசையில் கையை அசைத்து, ஒவ்வொரு கணமும் முயிஷ்கினின் அறிவுரைகளைப் புரிந்துகொண்டார்களா என்று பார்க்க அவர் முன்னேறினார். இளவரசர் ரோகோஜின் தன்னைத் தவறவிடுவதற்குப் பயந்த ஒருவரைக் கவனிக்க விரும்புவதாகக் கருதினார்; ஆனால் அப்படியானால், யாரை கவனிக்க வேண்டும் என்று ஏன் _அவனிடம் சொல்லவில்லை? எனவே இருவரும் அரை மைல் தூரம் சென்றனர். திடீரென்று இளவரசர் ஏதோ அறியப்படாத காரணத்தால் நடுங்கத் தொடங்கினார். அவனால் தாங்க முடியாமல், சாலையின் குறுக்கே ரோகோஜினுக்கு சைகை காட்டினான்.

  பின்னவர் உடனே வந்தார்.

  "நாஸ்டாசியா பிலிபோவ்னா உங்கள் வீட்டில் இருக்கிறாரா?"

  "ஆம்."

  "இன்று காலை குருடர்களின் கீழ் நீங்கள் ஜன்னல் வழியாகப் பார்த்தீர்களா?"

  "ஆம்."

  “அப்புறம் ஏன் செய்தது--”

  ஆனால் இளவரசனால் தன் கேள்வியை முடிக்க முடியவில்லை; அவருக்கு என்ன சொல்வது என்று தெரியவில்லை. இது தவிர, அவரது இதயம் துடித்தது, அதனால் அவர் பேசுவது கடினம். ரோகோஜினும் அமைதியாக இருந்து, ஆழ்ந்த சிந்தனையின் வெளிப்பாட்டுடன் பழையபடியே அவனைப் பார்த்தான்.

  "சரி, நான் போகிறேன்," என்று அவர் கூறினார், கடைசியாக, சாலையை கடக்கத் தயாராகிறார். “நீங்கள் முன்பு போலவே இங்கே செல்லுங்கள்; நாங்கள் சாலையின் வெவ்வேறு பக்கங்களில் இருப்போம்; அது நல்லது, நீங்கள் பார்க்கலாம்.

  அவர்கள் கோரோஹோவாயாவை அடைந்து, வீட்டிற்கு அருகில் வந்தபோது, ​​இளவரசரின் கால்கள் நடுங்கின, அதனால் அவர் நடக்க கடினமாக இருந்தது. மணி சுமார் பத்து. கிழவியின் ஜன்னல்கள் முன்பு போலவே திறந்திருந்தன; ரோகோஜின் அனைத்தும் மூடப்பட்டன, இருட்டில் வெள்ளைக் குருட்டுகள் முன்னெப்போதையும் விட வெண்மையாகக் காட்சியளித்தன. ரோகோஜினும் இளவரசனும் ஒவ்வொருவரும் அந்தந்த சாலையின் ஓரத்தில் உள்ள வீட்டை நெருங்கினர்; அருகில் இருந்த ரோகோஜின், இளவரசரை சைகை செய்தான். அவர் வாசலுக்குச் சென்றார்.

  “நான் இப்போது வீட்டுக்கு வந்திருப்பது போர்ட்டருக்குக் கூடத் தெரியாது. நான் பாவ்லோஃப்ஸ்கிற்குப் புறப்பட்டேன் என்று நான் அவரிடம் சொன்னேன், என் அம்மாவிடம் சொன்னேன், ”ரோகோஜின் ஒரு தந்திரமான மற்றும் கிட்டத்தட்ட திருப்தியான புன்னகையுடன் கூறினார். "நாங்கள் அமைதியாக உள்ளே செல்வோம், யாரும் எங்கள் பேச்சைக் கேட்க மாட்டார்கள்."

  அவன் கையில் சாவி இருந்தது. படிக்கட்டில் ஏறிய அவர் திரும்பி இளவரசரிடம் இன்னும் மென்மையாக செல்லுமாறு சமிக்ஞை செய்தார். அவர் மிகவும் அமைதியாக கதவைத் திறந்து, இளவரசரை உள்ளே அனுமதித்தார், அவரைப் பின்தொடர்ந்து, அவருக்குப் பின்னால் கதவைப் பூட்டி, சாவியை அவரது சட்டைப் பையில் வைத்தார்.

  "வாருங்கள்," அவர் கிசுகிசுத்தார்.

  வழியெங்கும் கிசுகிசுப்பாகப் பேசினார். வெளித்தோற்றத்தில் வெளித்தோற்றம் இருந்தபோதிலும், அவர் மிகுந்த மன உளைச்சலுக்கு ஆளாகியிருந்தார் என்பது தெளிவாகத் தெரிகிறது. ஒரு பெரிய சலூனுக்கு வந்த அவர், படிப்புக்கு அடுத்தபடியாக, ஜன்னலுக்குச் சென்று, இளவரசரை எச்சரிக்கையுடன் அவரிடம் அழைத்தார்.

  “இன்று காலை நீ மணியை அடித்தபோது அது நீயாகத்தான் இருக்க வேண்டும் என்று நினைத்தேன். நான் கால் முனையில் வாசலுக்குச் சென்றேன், எதிர் வேலைக்காரனுடன் நீங்கள் பேசுவதைக் கேட்டேன். யாராவது வந்து போன் செய்தால் - குறிப்பாக நீங்கள், நான் உங்கள் பெயரைக் கொடுத்தால் - அவள் என்னைப் பற்றி சொல்லக்கூடாது என்று நான் முன்பே அவளிடம் சொன்னேன். அப்போது நான் நினைத்தேன், அவர் சென்று எதிரே நின்று பார்த்தால், அல்லது வீட்டைப் பார்க்கக் காத்திருந்தால் என்ன செய்வது? எனவே நான் இந்த ஜன்னலுக்கு வந்தேன், வெளியே பார்த்தேன், அங்கே நீங்கள் என்னை நேராகப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தீர்கள். அப்படித்தான் இது உருவானது.”

  "நாஸ்டாசியா பிலிபோவ்னா எங்கே?" இளவரசன் மூச்சு விடாமல் கேட்டான்.

  "அவள் இங்கே இருக்கிறாள்," ரோகோஜின் சிறிது இடைநிறுத்தத்திற்குப் பிறகு மெதுவாக பதிலளித்தார்.

  "எங்கே?"

  ரோகோஜின் கண்களை உயர்த்தி இளவரசரை உற்றுப் பார்த்தான்.

  "வாருங்கள்," என்றார்.

  அவர் ஒரு கிசுகிசுவைத் தொடர்ந்தார், முன்பு போலவே மிகவும் வேண்டுமென்றே, விசித்திரமான சிந்தனையுடனும் கனவுகளுடனும் இருந்தார். பார்வையற்றவர்களை எட்டிப்பார்த்த கதையைச் சொன்னபோதும், வேறு ஏதாவது சொல்ல வேண்டும் என்ற எண்ணத்தை ஏற்படுத்தினார். படிப்பில் நுழைந்தனர். இந்த அறையை இளவரசர் கடைசியாகப் பார்த்ததிலிருந்து சில மாற்றங்கள் நிகழ்ந்தன. அது இப்போது இரண்டு சம பாகங்களாக அதன் குறுக்கே நீட்டிக்கப்பட்ட ஒரு கனமான பச்சை பட்டுத் திரையால் பிரிக்கப்பட்டது, ரோகோஜினின் படுக்கைக்கு அப்பால் இருந்த அல்கோவைப் பிரித்தது, மற்ற அறையிலிருந்து.

  இப்போது கனமான திரை இழுக்கப்பட்டது, அது மிகவும் இருட்டாக இருந்தது. பிரகாசமான பீட்டர்ஸ்பர்க் கோடை இரவுகள் ஏற்கனவே மூடத் தொடங்கின, ஆனால் முழு நிலவுக்கு, ரோகோஜினின் மோசமான அறையில், வரையப்பட்ட குருட்டுகளுடன் எதையும் வேறுபடுத்துவது கடினம். விவரமாக இல்லாவிட்டாலும் அவர்களால் ஒருவரது முகங்களை மட்டுமே பார்க்க முடிந்தது. ரோகோஜினின் முகம் வழக்கம் போல் வெண்மையாக இருந்தது. அவனது பளபளக்கும் கண்கள் இளவரசரை ஒரு உற்று நோக்கியது.

  "நீங்கள் ஒரு மெழுகுவர்த்தியை ஏற்றி வைக்கவில்லையா?" முய்ஷ்கின் கூறினார்.

  "இல்லை, எனக்குத் தேவையில்லை," என்று ரோகோஜின் பதிலளித்தார், மற்றொன்றைக் கையால் எடுத்து அவரை ஒரு நாற்காலியில் ஏற்றினார். அவரே எதிரே ஒரு நாற்காலியை எடுத்துக்கொண்டு, இளவரசரின் முழங்கால்களை ஏறக்குறைய அழுத்தும் அளவுக்கு நெருக்கமாக இழுத்தார். அவர்கள் பக்கத்தில் ஒரு சிறிய வட்ட மேசை இருந்தது.

  "உட்கார்" என்றார் ரோகோஜின்; "கொஞ்சம் ஓய்வெடுப்போம்." ஒரு நிமிஷம் மௌனம் நிலவியது.

  "நீங்கள் அந்த ஹோட்டலில் இருப்பீர்கள் என்று எனக்குத் தெரியும்," என்று அவர் தொடர்ந்தார், சில சமயங்களில் ஆண்கள் முக்கிய விஷயத்திற்கு முன் ஏதேனும் வெளிப்புற விஷயத்தைப் பற்றி விவாதித்து தீவிர உரையாடலைத் தொடங்குகிறார்கள். "நான் பத்தியில் நுழையும் போது, ​​நான் உங்களுக்காகக் காத்திருந்தது போலவே, நீங்களும் உட்கார்ந்து எனக்காகக் காத்திருப்பீர்கள் என்று தோன்றியது. நீங்கள் இஸ்மாயிலோஃப்ஸ்கி பாராக்ஸில் உள்ள வயதான பெண்ணிடம் சென்றிருக்கிறீர்களா?

  "ஆமாம்," என்று இளவரசர் தனது இதயத்தின் பயங்கரமான துடிப்பின் காரணமாக வார்த்தைகளை சிரமத்துடன் அழுத்தினார்.

  “நீ செய்வாய் என்று நினைத்தேன். 'அதைப் பற்றி பேசுவார்கள்' என்று நினைத்தேன்; அதனால் இரவை இங்கே கழிக்கச் சென்று உன்னை அழைத்து வரத் தீர்மானித்தேன்--'இந்த ஒரு இரவுக்காக நாங்கள் ஒன்றாக இருப்போம்,' என்று நான் நினைத்தேன்

  . என்றான் இளவரசன், திடீரென்று இருக்கையில் இருந்து எழுந்தான். அவர் தனது அனைத்து உறுப்புகளிலும் நடுங்கினார், மேலும் அவரது வார்த்தைகள் அரிதாகவே கேட்க முடியாத கிசுகிசுப்பாக வந்தன. ரோகோஜினும் உயர்ந்தார்.

  "அங்கே," அவர் கிசுகிசுத்தார், திரைச்சீலை நோக்கி தலையை ஆட்டினார்.

  "தூங்குகிறதா?" இளவரசன் கிசுகிசுத்தான்.

  ரோகோஜின் முன்பு போலவே அவனை மீண்டும் கூர்ந்து பார்த்தான்.

  "உள்ளே போவோம் - ஆனால் நீங்கள் கூடாது - சரி - உள்ளே போகலாம்."

  அவர் திரையைத் தூக்கி, இடைநிறுத்தி, இளவரசரிடம் திரும்பினார். “உள்ளே போ,” என்று திரைக்குப் பின்னால் செல்லும்படி அவனைக் கைகாட்டினார். முஷ்கின் உள்ளே சென்றார்.

  “ரொம்ப இருட்டாக இருக்கிறது,” என்றார்.

  "நீங்கள் போதுமான அளவு பார்க்க முடியும்," ரோகோஜின் முணுமுணுத்தார்.

  "அங்கே ஒரு படுக்கை இருப்பதை என்னால் பார்க்க முடிகிறது--"

  "அருகில் செல்," ரோகோஜின் மெதுவாக பரிந்துரைத்தார்.

  இளவரசர் ஒரு படி முன்னோக்கி எடுத்து - பின்னர் மற்றொரு - மற்றும் இடைநிறுத்தப்பட்டது. ஓரிரு நிமிடங்கள் நின்று உற்றுப் பார்த்தார்.

  படுக்கையில் இருக்கும் போது இருவரும் ஒரு வார்த்தை கூட பேசவில்லை. இளவரசனின் இதயத் துடிப்பு மிகவும் சத்தமாக இருந்தது, அதன் தட்டும் மரண அமைதியில் தெளிவாகக் கேட்கக்கூடியதாக இருந்தது.

  ஆனால் இப்போது அவனுடைய கண்கள் படுக்கை முழுவதையும் வேறுபடுத்தும் அளவுக்கு இருளுக்கு பழகிவிட்டன. யாரோ ஒருவர் அதன் மீது தூங்கிக் கொண்டிருந்தார் - முற்றிலும் அசையாத உறக்கத்தில். சிறிதளவு அசைவும் புலப்படவில்லை, மங்கலான சுவாசம் கேட்கவில்லை. ஸ்லீப்பர் ஒரு வெள்ளைத் தாளால் மூடப்பட்டிருந்தது; கைகால்களின் அவுட்லைன் அரிதாகவே பிரித்தறியப்படவில்லை. ஒரு மனிதர் அங்கு விரிந்திருப்பதை மட்டுமே அவரால் கண்டுபிடிக்க முடிந்தது.

  சுற்றிலும், படுக்கையில், அதன் அருகில் ஒரு நாற்காலியில், தரையில், ஒரு அற்புதமான வெள்ளை பட்டு ஆடை, பிட்ஸஃப் ஜரிகை, ரிப்பன்கள் மற்றும் பூக்களின் வெவ்வேறு பகுதிகள் சிதறிக்கிடந்தன. படுக்கை ஓரத்தில் ஒரு சிறிய மேசையில் வைரங்கள் மினுமினுப்பு, எப்படியும் கிழித்து கீழே எறியப்பட்டன. படுக்கையின் முடிவில் ஒரு குவியல் சரிகைக்கு அடியில் இருந்து ஒரு சிறிய வெள்ளைக் கால் எட்டிப் பார்த்தது, அது பளிங்குக் கற்களால் வெட்டப்பட்டதாகத் தோன்றியது; அது பயங்கரமாக அமைதியாக இருந்தது.

  இளவரசர் உற்றுப் பார்த்தார், மேலும் அவர் எவ்வளவு அதிகமாகப் பார்க்கிறீர்களோ, அவ்வளவு அமைதியானது மரணத்தைப் போன்றது என்று உணர்ந்தார். திடீரென்று எங்கோ ஒரு ஈ எழுந்தது, அறை முழுவதும் சத்தமிட்டு, தலையணையில் அமர்ந்தது. இளவரசன் அதிர்ந்தான்.

  “போகலாம்” என்றான் ரோகோஜின் தோளைத் தொட்டு. அவர்கள் அல்கோவை விட்டு வெளியேறி, அவர்கள் முன்பு அமர்ந்திருந்த இரண்டு நாற்காலிகளில் ஒருவருக்கொருவர் எதிரே அமர்ந்தனர். இளவரசர் மேலும் மேலும் வலுவாக நடுங்கினார், மேலும் ரோகோஜினின் முகத்தில் இருந்து தனது கேள்விகளைக் கேட்கவில்லை.

  "நீங்கள் நடுங்குவதை நான் காண்கிறேன், லெஃப் நிகோலேவிச்," என்று பிந்தையவர் கூறினார். உனக்கு ஞாபகம் இல்லையா? நான் உன்னை என்ன செய்வேன் என்று எனக்குத் தெரியவில்லை -"

  இளவரசர் கேட்க முன்னோக்கி வளைந்தார், ரோகோஜின் சொன்னதை ஏற்றுக்கொள்வதற்காக தனது புரிதலின் மீது தன்னால் இயன்ற அனைத்து சிரமங்களையும் வைத்து, பிந்தையவரின் முகத்தைத் தொடர்ந்து பார்த்தார்.

  "அது நீங்களா?" அவர் முணுமுணுத்தார், கடைசியாக, திரைச்சீலை நோக்கி தலையை அசைத்தார்.

  "ஆம், அது நான் தான்," ரோகோஜின் கிசுகிசுத்தார், கீழே பார்த்தார்.

  ஐந்து நிமிடம் இருவரும் பேசவில்லை.

  "ஏனென்றால், உங்களுக்குத் தெரியும்," ரோகோஜின் ஒரு முந்தைய வாக்கியத்தைத் தொடர்வது போல் மீண்டும் தொடங்கினார், "நீங்கள் இப்போது உடல்நிலை சரியில்லாமல் இருந்தால், அல்லது உடல்நிலை சரியில்லாமல் இருந்தால், அல்லது அலறினால் அல்லது ஏதாவது இருந்தால், அவர்கள் அதை முற்றத்தில் அல்லது தெருவில் கூட கேட்கலாம், யூகிக்கலாம். யாரோ ஒருவர் வீட்டில் இரவைக் கடந்து கொண்டிருந்தார். அவர்கள் அனைவரும் வந்து தட்டிக் கொண்டு உள்ளே வர விரும்புவார்கள், ஏனென்றால் நான் வீட்டில் இல்லை என்பது அவர்களுக்குத் தெரியும். அதே காரணத்திற்காக நான் மெழுகுவர்த்தியை ஏற்றவில்லை. நான் இங்கு இல்லாத போது - இரண்டு அல்லது மூன்று நாட்களுக்கு ஒரு முறை, இப்போது மற்றும் - யாரும் வீட்டை அல்லது எதையும் ஒழுங்கமைக்க வருவதில்லை; அவை என் கட்டளைகள். நாங்கள் இங்கே இரவைக் கழிக்கிறோம் என்பதை அவர்கள் அறியக்கூடாது என்று நான் விரும்புகிறேன் - "

  காத்திருங்கள்," இளவரசர் குறுக்கிட்டார். "நேற்றிரவு நஸ்டாசியா பிலிபோவ்னா வீட்டில் இருந்தாரா என்று நான் போர்ட்டர் மற்றும் பெண்ணிடம் கேட்டேன்; அதனால் அவர்களுக்குத் தெரியும்--"

  "நீ கேட்டது எனக்குத் தெரியும். அவள் பத்து நிமிடங்களுக்கு அழைத்தாள், பின்னர் நேராக பாவ்லோஃப்ஸ்க்கு சென்றாள் என்று நான் அவர்களிடம் சொன்னேன். அவள் இங்கே தூங்கினாள் என்பது யாருக்கும் தெரியாது.நேற்று இரவு நீங்களும் நானும் இன்று செய்தது போல் கவனமாக உள்ளே வந்தோம். நான் அவளுடன் வரும்போது அவள் ரகசியமாக ஊர்ந்து செல்வதை விரும்ப மாட்டாள் என்று நினைத்தேன், ஆனால் நான் மிகவும் தவறாகிவிட்டேன். அவள் கிசுகிசுத்து, கால் முனையில் நடந்தாள்; அவள் பாவாடையை அவள் கையின் மேல் சுமந்தாள், அது சலசலக்கக்கூடாது, நான் சத்தம் போடக்கூடாது என்பதற்காக அவள் படிக்கட்டுகளில் என்னை நோக்கி விரலை உயர்த்தினாள் - அது நீதான். அவள் பயந்தாள். அவள் ரயிலில் பயத்தால் வெறித்தனமாக இருந்தாள், அவளை இந்த வீட்டிற்கு அழைத்து வரும்படி அவள் என்னிடம் கெஞ்சினாள். நான் அவளை முதலில் இஸ்மாயிலோஃப்ஸ்கி பாராக்ஸில் உள்ள அவளது அறைகளுக்கு அழைத்துச் செல்ல நினைத்தேன்; ஆனால் அவள் அதைக் கேட்கவில்லை. அவள், 'இல்லை--இல்லை; அவர் உடனே என்னை அங்கே கண்டுபிடித்துவிடுவார்.என்னை உங்கள் சொந்த வீட்டிற்கு அழைத்துச் செல்லுங்கள், அங்கு நீங்கள் என்னை மறைத்துக்கொள்ளலாம், நாளை நாங்கள் மாஸ்கோவிற்குப் புறப்படுவோம். அங்கிருந்து ஓரேலுக்குச் செல்வதாக அவள் சொன்னாள். அவள் படுக்கைக்குச் சென்றபோது, ​​அவள் இன்னும் ஓரலுக்குச் செல்வதைப் பற்றி பேசிக்கொண்டிருந்தாள்.

  "காத்திரு! இப்போது நீங்கள் என்ன செய்ய நினைக்கிறீர்கள், பர்ஃபென்?"

  “சரி, நான் உன்னைப் பற்றி பயப்படுகிறேன். நீங்கள் அதிர்ந்து நடுங்குகிறீர்கள். நாங்கள் ஒன்றாக இங்கே இரவைக் கழிப்போம். அதைத் தவிர வேறு படுக்கைகள் இல்லை; ஆனால் எப்படி சமாளிப்பது என்று யோசித்தேன். நான் எல்லா சோஃபாக்களிலிருந்தும் மெத்தைகளை எடுத்து, இங்கே திரைக்கு எதிராக தரையில் கிடப்பேன் - உங்களுக்கும் எனக்கும் - நாம் ஒன்றாக இருப்போம். ஏனென்றால், அவர்கள் உள்ளே வந்து இப்போது பார்த்தால், அவர்கள் அவளைக் கண்டுபிடித்து அழைத்துச் செல்வார்கள் என்பது உங்களுக்குத் தெரியும்

அவர்கள் என்னிடம் கேள்விகளைக் கேட்பார்கள், நான் அதைச் செய்தேன் என்று சொல்வேன், பின்னர் அவர்களும் என்னை அழைத்துச் செல்வார்கள், நீங்கள் பார்க்கவில்லையா? அதனால் அவள் எங்கள் அருகில் படுத்துக் கொள்ளட்டும் - உனக்கும் எனக்கும் அருகில்.

  "ஆம், ஆம்," இளவரசர் அன்புடன் ஒப்புக்கொண்டார்.

  "எனவே நாங்கள் அதைப் பற்றி எதுவும் சொல்ல மாட்டோம், அல்லது அவர்கள் அவளை அழைத்துச் செல்லட்டும்?"

  "எதற்கும் அல்ல!" மற்றவர் அழுதார்; "இல்லை இல்லை இல்லை!"

  “எனவே நான் முடிவு செய்தேன், என் நண்பரே; அவளை யாருக்கும் விட்டுக் கொடுக்கக் கூடாது,” என்று ரோகோஜின் தொடர்ந்தார். "நாங்கள் மிகவும் அமைதியாக இருப்போம். நான் நாள் முழுவதும் ஒரு மணி நேரம் மட்டுமே வீட்டை விட்டு வெளியே இருந்தேன், மீதி நேரமெல்லாம் அவளுடன் இருந்தேன். இங்கே காற்று மிகவும் மோசமாக உள்ளது என்று நான் தைரியமாக கூறுகிறேன். அது மிகவும் சூடாக இருக்கிறது. நீங்கள் அதை மோசமாகக் காண்கிறீர்களா?"

  "எனக்குத் தெரியாது - ஒருவேளை - காலையில் அது இருக்கும்."

  "நான் அவளை எண்ணெய் துணியால் மூடினேன் - சிறந்த அமெரிக்க எண்ணெய் துணி, அதன் மேல் தாள் மற்றும் நான்கு கிருமிநாசினி ஜாடிகளை, வாசனையின் காரணமாக - அவர்கள் மாஸ்கோவில் செய்தது போல் - உங்களுக்கு நினைவிருக்கிறதா? அவள் அமைதியாக படுத்திருக்கிறாள்; காலையில், வெளிச்சம் வரும்போது நீங்கள் பார்க்கலாம். என்ன! உன்னால் எழுந்திருக்க முடியாதா?" ரோகோஜின் கேட்டார், மற்றவர் நடுங்குவதைக் கண்டு அவரால் இருக்கையில் இருந்து எழ முடியவில்லை.

  “என் கால்கள் நகராது” என்றார் இளவரசர்; "இது பயம், எனக்குத் தெரியும். என் பயம் தீர்ந்ததும், நான் எழுந்திருப்பேன்--”

  “கொஞ்சம் பொறு - நான் படுக்கையை உருவாக்குகிறேன், நீங்கள் படுத்துக் கொள்ளலாம். நானும் படுத்துக்கிடுவேன், கேட்டு பார்த்துக் கொள்வோம், ஏனென்றால் நான் என்ன செய்வேன் என்று எனக்கு இன்னும் தெரியவில்லை...முன்பே சொல்கிறேன்

  . வார்த்தைகள், ரோகோஜின் படுக்கைகளை உருவாக்கத் தொடங்கினார். இந்த படுக்கைகளை அவர் நீண்ட காலத்திற்கு முன்பே உருவாக்கினார் என்பது தெளிவாகத் தெரிந்தது; நேற்று இரவு சோபாவில் தூங்கினார். ஆனால் சோபாவில் இருவருக்கு இடமில்லை, அவரும் இளவரசனும் ஒருவரையொருவர் நெருங்கிவிட வேண்டும் என்று ஆர்வமாக இருந்தார்; எனவே, அவர் இப்போது அனைத்து அளவுகள் மற்றும் வடிவங்களின் மெத்தைகளை சோஃபாக்களிலிருந்து இழுத்து, ஒரு வகையான படுக்கையை உருவாக்கினார். திரைச்சீலை. அவர் இளவரசரை அணுகி, மெதுவாக அவரை எழுந்திருக்க உதவினார், மேலும் அவரை படுக்கையை நோக்கி அழைத்துச் சென்றார். ஆனால் இளவரசர் இப்போது தனியாக நடக்க முடியும், அதனால் அவரது பயம் கடந்திருக்க வேண்டும்; அதற்கெல்லாம், இருப்பினும், அவர் தொடர்ந்து நடுங்கினார்.

  "இது வெப்பமான வானிலை, நீங்கள் பார்க்கிறீர்கள்," ரோகோஜின் தொடர்ந்தார், அவர் முயிஷ்கின் அருகே மெத்தைகளில் படுத்துக்கொண்டார், "இயற்கையாகவே, ஒரு வாசனை இருக்கும். ஜன்னலை திறக்க வேண்டாம். என் அம்மா பானைகளில் சில அழகான பூக்களை வைத்திருக்கிறார்;அவை ஒரு சுவையான வாசனை; நான் அவர்களை அழைத்து வர நினைத்தேன், ஆனால் அந்த வயதான வேலைக்காரன் கண்டுபிடிப்பான், அவள் மிகவும் ஆர்வமாக இருக்கிறாள்.

  "ஆம், அவள் ஆர்வமுள்ளவள்" என்று இளவரசன் ஒப்புக்கொண்டான்.

  “பூக்களை வாங்கி அவளைச் சுற்றி வைக்க நினைத்தேன்; ஆனால் அவளைச் சுற்றிப் பூக்கள் இருப்பதைப் பார்ப்பது எங்களுக்கு வருத்தமாக இருக்கும் என்று நான் பயந்தேன்.

  “இங்கே பார்” என்றார் இளவரசர்; அவர் குழப்பமடைந்தார், மற்றும் அவரது மூளை அலைந்து திரிந்தது. அவர் கேட்க விரும்பிய கேள்விகளுக்காக அவர் தொடர்ந்து தேடுவது போல் தோன்றியது, பின்னர் அவற்றை இழப்பது. "கேளுங்கள் - சொல்லுங்கள் - நீங்கள் எப்படி கத்தியுடன் இருந்தீர்கள்? - அதுதானே?"

  "ஆம், அதே ஒன்று."

  “கொஞ்சம் பொறு, நான் உன்னிடம் வேறு ஏதாவது கேட்க விரும்புகிறேன், பர்ஃபென்; அனைத்து வகையான பொருட்கள்; ஆனால் முதலில் சொல்லுங்கள், என் திருமணத்திற்கு முன்பு, தேவாலய வாசலில், உங்கள் கத்தியால் அவளைக் கொல்ல நினைத்தீர்களா?

  "நான் செய்தேனா இல்லையா என்று எனக்குத் தெரியவில்லை," என்று ரோகோஜின் வறண்டவராக, கேள்வியைக் கேட்டு சிறிதும் வியப்படைந்தவர் போல் தோன்றினார், மேலும் அதை எடுத்துக் கொள்ளவில்லை. "

  உன் கத்தியை உன்னுடன் பாவ்லோஃப்ஸ்க்கு எடுத்துச் செல்லவில்லையா?" "இல்லை. கத்தியைப் பொறுத்தவரை, "இது பற்றி நான் உங்களுக்குச் சொல்லக்கூடியது இதுதான்" என்று அவர் மேலும் கூறினார். அவர் சிறிது நேரம் அமைதியாக இருந்துவிட்டு, “இன்று காலை மூன்று மணியளவில் நான் அதை பூட்டிய டிராயரில் இருந்து வெளியே எடுத்தேன், ஏனெனில் இது அதிகாலையில் நடந்தது - இது நடந்தது. அது அன்றிலிருந்து புத்தகத்திற்குள் இருந்தது - மற்றும் - --இதுதான் எனக்கு ஆச்சரியமாக இருக்கிறது, கத்தி அவளது இடது மார்பகத்திற்குக் கீழே அதிகபட்சமாக இரண்டு அங்குலங்கள் மட்டுமே சென்றது, மொத்தத்தில் அரை டேபிள்ஸ்பூன் அளவுக்கு ரத்தம் இல்லை, அதற்கு மேல் இல்லை.

  "ஆமாம் - ஆம் - ஆம் -" இளவரசர் அசாதாரண கிளர்ச்சியில் குதித்தார். "எனக்குத் தெரியும், எனக்குத் தெரியும், நான் அந்த மாதிரியான விஷயத்தைப் படித்திருக்கிறேன் - இது உள் இரத்தப்போக்கு, உங்களுக்குத் தெரியும். சில நேரங்களில் ஒரு துளி கூட இல்லை - அடி இதயத்திற்கு நேராக இருந்தால் -"

  "காத்திருங்கள் - கேளுங்கள்!" ரோகோஜின் திடீரென ஆரம்பித்து அழுதார். “யாரோ அலைகிறார்கள், நீங்கள் கேட்கிறீர்களா? மண்டபத்தில்.” இருவரும் எழுந்து அமர்ந்தனர்.

  "நான் கேட்கிறேன்," இளவரசர் ஒரு கிசுகிசுப்பில் கூறினார், அவரது கண்கள் ரோகோஜின் மீது நிலைத்திருந்தன.

  "அடிச்சுவடுகள்?"

  "ஆம்."

  "நாங்கள் கதவை மூடி, பூட்டி விடுவோமா, இல்லையா?"

  "ஆம், பூட்டு."

  அவர்கள் கதவைப் பூட்டினர், இருவரும் மீண்டும் படுத்துக் கொண்டனர். நீண்ட மௌனம் நிலவியது.

  "ஆமாம், வழியே," இளவரசர் கிசுகிசுத்தார், முன்பு அவசரமாகவும் உற்சாகமாகவும், அவர் ஒரு யோசனையைப் பற்றிக் கொண்டதைப் போலவும், அதை மீண்டும் இழக்க பயந்தவராகவும் இருந்தார். “எனக்கு அந்த அட்டைகள் வேண்டும்! நீங்கள் அவளுடன் சீட்டு விளையாடினீர்கள் என்று சொல்கிறார்கள்?"

  "ஆம், நான் அவளுடன் விளையாடினேன்," ரோகோஜின் சிறிது அமைதிக்குப் பிறகு கூறினார்.

  "அட்டைகள் எங்கே?"

  "இதோ அவர்கள் இருக்கிறார்கள்," ரோகோஜின் இன்னும் நீண்ட இடைநிறுத்தத்திற்குப் பிறகு கூறினார்.

  அவர் தனது பாக்கெட்டிலிருந்து ஒரு துண்டு காகிதத்தில் சுற்றப்பட்ட அட்டைகளை எடுத்து இளவரசரிடம் கொடுத்தார். பிந்தையவர் ஒருவித குழப்பத்துடன் அவர்களை அழைத்துச் சென்றார். ஒரு புதிய, சோகமான, உதவியற்ற உணர்வு அவரது இதயத்தில் கனத்தது; இந்த தருணத்தில் மட்டுமல்ல, நீண்ட காலமாக, தான் சொல்ல விரும்புவதைச் சொல்லாமல் இருந்ததையும், நடிக்கத் துடிக்கவில்லை என்பதையும் அவன் திடீரென்று உணர்ந்தான்; அவர் கையில் வைத்திருந்த இந்த அட்டைகள், முதலில் அவர் மிகவும் மகிழ்ச்சியடைந்ததால், இப்போது எந்தப் பயனும் இல்லை - எந்தப் பயனும் இல்லை ... அவர் எழுந்து, கைகளை அசைத்தார். ரோகோஜின் அசையாமல் படுத்திருந்தான், அவனுடைய அசைவுகளைக் கேட்கவோ பார்க்கவோ இல்லை. ஆனால் அவன் கண்கள் இருளில் சுடர்விட்டு, காட்டுப் பார்வையில் நிலைத்திருந்தன.

  இளவரசர் ஒரு நாற்காலியில் அமர்ந்து, அவரை கவலையுடன் பார்த்தார். அரை மணி நேரம் சென்றது.

  அவர்கள் கிசுகிசுப்பாக பேச வேண்டும் என்பதை மறந்துவிட்டது போல், திடீரென்று ரோகோஜின் உரத்த திடீர் சிரிப்பில் வெடித்தார்.

  “அந்த அதிகாரி! என்ன? ஹஹஹா! அவள் அவனை புத்திசாலித்தனமாக அடிக்கவில்லையா?

  இளவரசன் மீண்டும் திகிலுடன் தன் இருக்கையிலிருந்து குதித்தான். ரோகோஜின் அமைதியானபோது (உடனடியாக அதைச் செய்தார்) இளவரசர் அவர் மீது குனிந்து, அவருக்குப் பக்கத்தில் அமர்ந்து, வலியுடன் துடிக்கும் இதயத்துடனும், இன்னும் வலி நிறைந்த சுவாசத்துடனும், அவர் முகத்தை உன்னிப்பாகப் பார்த்தார். ரோகோஜின் ஒருபோதும் தலையைத் திருப்பவில்லை, மேலும் அவரைப் பற்றிய அனைத்தையும் மறந்துவிட்டதாகத் தோன்றியது. இளவரசன் பார்த்துக் கொண்டு காத்திருந்தான்.நேரம் சென்றது--அது வெளிச்சமாக வளர ஆரம்பித்தது.

  ரோகோஜின் அலைய ஆரம்பித்தார் - துண்டித்து முணுமுணுத்தார்; பின்னர் அவர் கத்தவும் சிரித்துக்கொண்டார். இளவரசன் நடுங்கும் கையை நீட்டி அவனது தலைமுடியையும் கன்னங்களையும் மெதுவாகத் தடவினான் - அவனால் வேறு எதுவும் செய்ய முடியவில்லை. அவனது கால்கள் மீண்டும் நடுங்கியது, அவன் அவற்றைப் பயன்படுத்துவதை இழந்துவிட்டதாகத் தோன்றியது. ஒரு புதிய உணர்வு அவர் மீது வந்தது, அவரது இதயத்தையும் உள்ளத்தையும் எல்லையற்ற வேதனையால் நிரப்பியது.

  இதற்கிடையில் பகல் முழுதும் வலுப்பெற்றது; இறுதியாக, இளவரசர் விரக்தியில் மூழ்கியது போல் கீழே விழுந்து, ரோகோஜினின் வெள்ளை, சலனமற்ற முகத்திற்கு எதிராக தனது முகத்தை வைத்தார். அவரது கண்ணீர் ரோகோஜின்ஷீக்கிற்கு வழிந்தது, இருப்பினும் அவர் அவர்களைப் பற்றி அவருக்குத் தெரியாது.

  எல்லா நிகழ்வுகளிலும், பல மணிநேரங்களுக்குப் பிறகு, கதவு திறக்கப்பட்டு, மக்கள் உள்ளே நுழைந்தபோது, ​​கொலையாளி மயக்கமடைந்து, வெறித்தனமான காய்ச்சலில் இருப்பதைக் கண்டார்கள். இளவரசன் அவரருகில் அசையாமல் அமர்ந்திருந்தார், ஒவ்வொரு முறையும் நோயாளி ஒரு சிரிப்பு அல்லது கூச்சலிட்டார். , அவர் தனது தோழரின் தலைமுடி மற்றும் கன்னங்களை தனது நடுக்கத்துடன் ஒப்படைப்பதற்காக விரைந்தார், அவரை அமைதிப்படுத்தவும் அமைதியாகவும் முயற்சிப்பது போல. ஆனால் ஐயோ! அவரிடம் சொன்னது எதுவும் அவருக்குப் புரியவில்லை, அவரைச் சூழ்ந்திருந்தவர்கள் யாரையும் அடையாளம் காணவில்லை.   அப்போது ஷ்னீடரே வந்து, தனது முன்னாள் மாணவரையும் நோயாளியையும் பார்த்திருந்தால், சுவிட்சர்லாந்தில் இளவரசரின் முதல் வருடத்தின் நிலையை நினைத்து, அவர் கைகளை விரித்து, விரக்தியுடன், அப்போது செய்தது போல், “ஒரு முட்டாள்!”

  என்று அழுதிருப்பார்.   XII.   விதவை பாவ்லோஃப்ஸ்க்கு விரைந்தபோது, ​​​​அவள் நேராக டாரியா அலெக்ஸீவ்னாவின் வீட்டிற்குச் சென்று, தனக்குத் தெரிந்த அனைத்தையும் சொல்லி, அவளை ஒரு பெரிய எச்சரிக்கை நிலைக்குத் தள்ளினாள். இளவரசரின் நண்பன் மற்றும் வீட்டு உரிமையாளரான லெபெடெஃப் உடன் உடனடியாக தொடர்பு கொள்ள இரு பெண்களும் முடிவு செய்தனர். வேரா லெபெடெஃப் தனக்குத் தெரிந்த அனைத்தையும் கூறினார், மேலும் லெபெடெப்பின் ஆலோசனையின்படி மூவரும் சீக்கிரம் பீட்டர்ஸ்பர்க் செல்ல முடிவு செய்தனர். , "இவ்வளவு எளிதாக என்ன நடக்கக்கூடும்" என்பதைத் தவிர்ப்பதற்காக.   அடுத்த நாள் காலை பதினொரு மணியளவில் ரோகோஜின் பிளாட், லெபெடெஃப், இருபெண்கள் மற்றும் ரோகோஜினின் சொந்த சகோதரன் ஆகியோர் முன்னிலையில் காவல்துறையினரால் திறக்கப்பட்டது.

  பொலிசாரின் உதவியைப் பெறுவதில் லெபெடெப்பின் வெற்றியை நோக்கி போர்ட்டரின் சான்றுகள் எல்லாவற்றையும் விட அதிகமாக சென்றன. நேற்றிரவு ரோகோஜின் வீட்டிற்குத் திரும்பியதைக் கண்டதாகவும், நண்பர் ஒருவருடன், இருவரும் மிகவும் ரகசியமாகவும் எச்சரிக்கையாகவும் மாடிக்குச் சென்றதாகவும் அவர் அறிவித்தார். இதற்குப் பிறகு கதவை உடைக்கத் தயங்கவில்லை, ஏனென்றால் வேறு வழியில் திறக்க முடியவில்லை. .

  ரோகோஜின் இரண்டு மாதங்களாக மூளை காய்ச்சலால் அவதிப்பட்டார். அவர் தாக்குதலில் இருந்து மீண்டு வந்தவுடன், அவர் உடனடியாக கொலை வழக்கு விசாரணைக்கு கொண்டு வரப்பட்டார்.

  அவர் ஒவ்வொரு புள்ளியிலும் முழுமையான, திருப்திகரமான மற்றும் நேரடியான ஆதாரங்களைக் கொடுத்தார்; மற்றும் இளவரசரின் பெயர், இதற்கு நன்றி, விசாரணைக்கு கொண்டு வரப்படவில்லை. வழக்கு விசாரணையின் போது ரோகோஜின் மிகவும் அமைதியாக இருந்தார். மூளைக் காய்ச்சல் அல்லது மூளையின் அழற்சியே குற்றத்திற்குக் காரணம் என்று வாதிட்ட அவரது புத்திசாலித்தனமான மற்றும் சொற்பொழிவுமிக்க அறிவுரைக்கு அவர் முரண்படவில்லை; கொலை செய்யப்படுவதற்கு நீண்ட காலத்திற்கு முன்பே இந்த நோய் இருந்தது என்பதைத் தெளிவாக நிரூபித்தது, மேலும் துன்பங்களால் வந்தது. குற்றம் சாட்டப்பட்டவர்.

  ஆனால் ரோகோஜின் இந்தக் கருத்தை உறுதிப்படுத்தும் வகையில் தனது சொந்த வார்த்தைகளைச் சேர்க்கவில்லை, முன்பு போலவே, அவர் தனது குற்றத்தின் விவரங்களை அற்புதமான துல்லியத்துடன் விவரித்தார். அவர் தண்டிக்கப்பட்டார், ஆனால் சூழ்நிலைகளை நீக்கி, சைபீரியாவில் பதினைந்து ஆண்டுகள் கடின உழைப்பைக் கண்டித்தார். அவர் கூச்சமாகவும், அமைதியாகவும், சிந்தனையுடனும் அவரது பேச்சைக் கேட்டார். ஒப்பீட்டளவில் சிறியதைத் தவிர, அவரது மகத்தான அதிர்ஷ்டம் அவரது பரம்பரையின் முதல் வாண்டன் காலத்தில் ஒரு பகுதி வீணாகி, அவரது சகோதரரிடம் சென்றது, பிந்தையவரின் மிகுந்த திருப்திக்கு.

  வயதான பெண்மணி, ரோகோஜினின் தாயார், இன்னும் உயிருடன் இருக்கிறார், சில சமயங்களில் தனது விருப்பமான மகன் பர்ஃபெனை நினைவு கூர்கிறார், ஆனால் தெளிவாக இல்லை. அவளுடைய வீட்டைக் கைப்பற்றிய இந்த பயங்கரமான பேரழிவைப் பற்றிய அறிவை கடவுள் காப்பாற்றினார்.

  Lebedeff, Keller, Gania, Ptitsin மற்றும் எங்களின் பல நண்பர்கள் முன்பு போலவே வாழ்கிறார்கள். அவர்களில் எந்த மாற்றமும் இல்லை, அதனால் அவர்களின் அடுத்தடுத்த செயல்களைப் பற்றி சொல்ல வேண்டிய அவசியமில்லை.

  நஸ்டாசியா பிலிபோவ்னாவின் மரணத்திற்குப் பதினைந்து நாட்களுக்குப் பிறகு, ஹிப்போலைட் பெரும் கிளர்ச்சியில் இறந்தார், அவர் எதிர்பார்த்ததை விட விரைவில். கோலியா இந்த நிகழ்வுகளால் மிகவும் பாதிக்கப்பட்டார், மேலும் இதயத்திலும் அனுதாபத்திலும் தனது தாயிடம் நெருங்கி வந்தார். நினா அலெக்ஸாண்ட்ரோவ்னா கவலைப்படுகிறார், ஏனென்றால் அவர் "வருடங்களுக்கு அப்பால் சிந்திக்கிறார்", ஆனால் அவர் ஒரு பயனுள்ள மற்றும் சுறுசுறுப்பான மனிதனை உருவாக்குவார்.

இளவரசரின் மேலும் விதியானது கோலியாவால் அதிகமாகவோ அல்லது குறைவாகவோ தீர்மானிக்கப்பட்டது, கடந்த ஆறு அல்லது ஏழு மாதங்களில் அவர் சந்தித்த அனைத்து நபர்களிலிருந்தும், எவ்ஜெனி பாவ்லோவிச், நண்பராகவும் நம்பிக்கைக்குரியவராகவும் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார். மேலே பதிவுசெய்யப்பட்ட நிகழ்வுகள் மற்றும் இளவரசனின் தற்போதைய நிலை குறித்து அவர் ஒட்டுமொத்தமாக அறிந்திருந்தார். அவர் தேர்வு செய்ததில் தவறில்லை. EvgeniePavlovitch துரதிர்ஷ்டவசமான "முட்டாள்" விதியில் ஆழ்ந்த ஆர்வம் காட்டினார், மேலும் அவரது செல்வாக்கிற்கு நன்றி, இளவரசர் சுவிட்சர்லாந்தில் டாக்டர் ஷ்னீடருடன் மீண்டும் தன்னைக் கண்டார்.

  இந்த நேரத்தில் வெளிநாட்டிற்குச் சென்ற எவ்ஜெனி பாவ்லோவிச், கண்டத்தில் இருக்கும்போது ஒன்றாக வாழ விரும்பினார், அவர் அடிக்கடி சொல்வது போல், மிகவும் மிதமிஞ்சிய ரஷ்யாவில் இருப்பதால், சில மாதங்களுக்கு ஒருமுறை ஷ்னீடர்ஸில் தனது நோய்வாய்ப்பட்ட நண்பரைப் பார்க்கிறார்.

  ஆனால் டாக்டர். ஷ்னீடர் மேலும் மேலும் முகம் சுளித்து தலையை ஆட்டுகிறார்; மூளை அபாயகரமான காயம் என்று hehints; அவரது நோயாளி குணப்படுத்த முடியாதவர் என்று அவர் இன்னும் அறிவிக்கவில்லை, ஆனால் அவர் கடுமையான அச்சங்களை வெளிப்படுத்த அனுமதிக்கிறார்.

  எவ்ஜெனி இதை இதயத்திற்கு எடுத்துக்கொள்கிறார், மேலும் அவருக்கு ஒரு இதயம் இருக்கிறது, அவர் கோலியாவிடமிருந்து கடிதங்களைப் பெறுகிறார் மற்றும் பதிலளிக்கிறார் என்பதன் மூலம் நிரூபிக்கப்பட்டுள்ளது. ஆனால் இது தவிர, அவரது குணாதிசயத்தில் மற்றொரு குணாதிசயம் தெளிவாகத் தெரிகிறது, மேலும் அசிட் ஒரு நல்ல பண்பு, அதை வெளிப்படுத்த நாங்கள் அவசரப்படுவோம். Schneider இன் நிறுவனத்திற்கு ஒவ்வொரு வருகைக்குப் பிறகும், Evgenie Pavlovitch மற்றொரு கடிதத்தை எழுதுகிறார், அதுமட்டுமல்லாமல் கோலியாவுக்கு, செல்லாதவரின் நிலை குறித்த மிக நுணுக்கமான விவரங்களைத் தருகிறார். இந்தக் கடிதங்களில் கடைசியாக இருந்ததை விட ஒவ்வொன்றிலும் நட்பு மற்றும் அனுதாபத்தின் வளர்ந்து வரும் உணர்வு கண்டறியப்பட வேண்டும்.

  Evgenie Pavlovitch உடன் இவ்வாறு ஒத்துப்போகும் நபர் மற்றும் அவரது கவனத்தையும் மரியாதையையும் அதிகம் ஈடுபடுத்துபவர், Vera Lebedeff. அப்படிப்பட்ட உறவுகள் எப்படி உருவானன என்பதை எங்களால் தெளிவாகக் கண்டறிய முடியவில்லை. நிச்சயமாக அவற்றின் வேர் நாம் ஏற்கனவே பதிவு செய்த நிகழ்வுகளில் இருந்தது, மேலும் இளவரசனின் கணக்கில் வேராவை துக்கத்தில் நிரப்பியது, அவள் கடுமையாக நோய்வாய்ப்பட்டாள். ஆனால் அந்த அறிமுகமும் நட்பும் எப்படி ஏற்பட்டது என்று சொல்ல முடியாது.

  இந்த கடிதங்களைப் பற்றி நாங்கள் பேசினோம், ஏனெனில் அவற்றில் பெரும்பாலும் எபாஞ்சின் குடும்பம் மற்றும் குறிப்பாக அக்லயா பற்றிய சில செய்திகள் உள்ளன. எவ்ஜெனி பாவ்லோவிச் பாரிஸிலிருந்து அவளைப் பற்றி எழுதினார், ஒரு குறிப்பிட்ட போலந்து எண்ணிக்கையுடன் குறுகிய மற்றும் திடீர் இணைப்புக்குப் பிறகு, நாடுகடத்தப்பட்டார், ஒரு பயங்கரமான அவதூறுக்கு பயந்து இறுதியில் அவர்கள் சம்மதம் தெரிவித்திருந்தாலும், அவள் திடீரென்று அவனது பெற்றோரின் விருப்பத்திற்கு மாறாக அவனை திருமணம் செய்து கொண்டாள். பின்னர், ஆறு மாத மௌனத்திற்குப் பிறகு, எவ்ஜெனி பாவ்லோவிச் தனது நிருபரிடம், ஒரு நீண்ட கடிதத்தில், முழு விவரம், டாக்டர். ஷ்னீடரின் ஸ்தாபனத்திற்கு தனது கடைசி வருகையின் போது, ​​அவர் முழு எபாஞ்சின் குடும்பத்தையும் (செயின்ட் பீட்டர்ஸ்பர்க்கில் தங்கியிருந்த ஜெனரல் தவிர) மற்றும் இளவரசர் எஸ். சந்திப்பு ஒரு விசித்திரமான ஒன்றாக இருந்தது. அவர்கள் அனைவரும் எவ்ஜெனி பாவ்லோவிச்சை உற்சாகமான மகிழ்ச்சியுடன் வரவேற்றனர்; அடெலெய்டாவும் அலெக்ஸாண்ட்ராவும் அவருக்கு "மகிழ்ச்சியற்ற இளவரசருக்கு தேவதூதரின் கருணை" க்காக மிகவும் நன்றியுள்ளவர்களாக இருந்தனர்.

  லிசபெத்தா ப்ரோகோஃபீவ்னா, ஏழை முயிஷ்கினின் பலவீனமான மற்றும் அவமானகரமான நிலையில் இருப்பதைப் பார்த்தபோது, ​​​​கடுப்பாக அழுதார். வெளிப்படையாக அனைவரும் மன்னிக்கப்பட்டனர்.

  இளவரசர் எஸ் சில நியாயமான மற்றும் விவேகமான கருத்துக்களைச் செய்திருந்தார். அடிலெய்டாவிற்கும் அவரது வருங்கால மனைவிக்கும் இடையே இன்னும் சரியான இணக்கம் இல்லை என்று எவ்ஜெனி பாவ்லோவிச்சிற்குத் தோன்றியது, ஆனால் காலப்போக்கில் மனக்கிளர்ச்சி கொண்ட இளம் பெண் தனது காரணம் மற்றும் அனுபவத்தால் வழிநடத்தப்படுவார் என்று அவர் நினைத்தார். தவிர, அவரது குடும்பத்தில் நடந்த சமீபத்திய நிகழ்வுகள் அடிலெய்டாவை அதிகம் சிந்திக்க வைத்தன, குறிப்பாக அவரது தங்கையின் சோகமான அனுபவங்கள். ஆறு மாதங்களுக்குள், போலந்து எண்ணுடனான திருமணத்திலிருந்து குடும்பத்தினர் பயந்த அனைத்தும் நிறைவேறின. அவர் நாடுகடத்தப்பட்டவராகவும் இல்லை - குறைந்த பட்சம், இந்த வார்த்தையின் அரசியல் அர்த்தத்தில் - ஆனால் கடந்த சில சந்தேகத்திற்குரிய விவகாரங்கள் காரணமாக தனது பூர்வீக நிலத்தை விட்டுவிட்டார். இது அவரது உன்னதமான தேசபக்தியாகும். சிறந்த காட்சி, அக்லயாவின் பார்வையில் அவரை மிகவும் சுவாரஸ்யமாக்கியது. அவள் மிகவும் ஈர்க்கப்பட்டாள், அவனைத் திருமணம் செய்வதற்கு முன்பே, போலந்தின் மறுசீரமைப்புக்காக வெளிநாட்டில் ஏற்பாடு செய்யப்பட்டிருந்த ஒரு குழுவில் அவள் சேர்ந்தாள்; மேலும், அவர் ஒரு புகழ்பெற்ற ஜேசுட் பாதிரியாரின் ஒப்புதல் வாக்குமூலத்தைப் பார்வையிட்டார், அவர் அவளை வெறித்தனமாக ஆக்கினார். லிசபெத்தா ப்ரோகோஃபீவ்னா மற்றும் இளவரசர் எஸ் ஆகியோருக்கு அதன் இருப்புக்கான கிட்டத்தட்ட மறுக்க முடியாத ஆதாரங்களை அவர் அளித்திருந்தாலும், எண்ணிக்கையின் கூறப்படும் அதிர்ஷ்டம் வெறுமனே ஒன்றுமில்லாமல் குறைந்தது.

  அதுமட்டுமல்ல, அவர்கள் திருமணமாகி அரை வருடத்திற்கு முன்பே, கணவரும் அவருடைய நண்பரும் பாதிரியாரும் அக்லயாவுக்கும் அவளுடைய குடும்பத்தாருக்கும் இடையே சண்டையை ஏற்படுத்த முடிந்தது, அதனால் அவர்கள் அவளைப் பார்த்து பல மாதங்கள் ஆகின்றன. ஒரு வார்த்தையில், சொல்ல ஒரு பெரிய விஷயம் இருந்தது; ஆனால் திருமதி எபாஞ்சின் மற்றும் அவரது மகள்கள் மற்றும் இளவரசர் எஸ் கூட அக்லயாவின் சமீபத்திய மோகங்கள் மற்றும் சாகசங்களால் மிகவும் வேதனையடைந்தனர், அவர்கள் அவற்றைப் பற்றி கவலைப்படவில்லை, இருப்பினும் எவ்ஜெனிக்கு ஏற்கனவே நிறைய கதைகள் தெரியும் என்பதை அவர்கள் அறிந்திருக்க வேண்டும்.

  ஏழை லிசபெத்தா ப்ரோகோபீவ்னா வீட்டிற்குச் செல்வதில் மிகவும் ஆர்வமாக இருந்தார், மேலும் எவ்ஜெனியின் கணக்கின்படி, அவர் வெளிநாட்டு அனைத்தையும் மிகவும் விரோதத்துடன் விமர்சித்தார்.

  “அவர்களால் எங்கும் கண்ணியமாக ரொட்டி சுட முடியாது; மேலும் அவை அனைத்தும் தங்கள் வீடுகளில், குளிர்காலத்தில், பாதாள அறையில் நிறைய எலிகளைப் போல உறைந்துவிடும். எல்லா நிகழ்வுகளிலும், இந்த ஏழையின் மீது எனக்கு ஒரு நல்ல ரஷ்ய அழுகை இருந்தது," என்று அவள் இளவரசரை சுட்டிக்காட்டினாள், அவள் தன்னை சிறிதளவு கூட அடையாளம் காணவில்லை. "இந்த முட்டாள்தனம் போதும்; நாம் உண்மையை எதிர்கொள்ளும் நேரம் இது. இந்தக் கண்ட வாழ்வு, உங்களின் இந்த ஐரோப்பா முழுவதும், 'வெளிநாடு செல்வது' பற்றிய குப்பைகள் அனைத்தும் வெறும் முட்டாள்தனம், அது வரப்போவது வெறும் முட்டாள்தனம். நான் சொல்வதை நினைவில் வையுங்கள் நண்பரே; என்னுடன் ஒத்துப் போகும்படி நீ வாழ்வாய்."

  எவ்ஜெனி பாவ்லோவிச்சிடம் இருந்து விடுப்பு எடுத்தபோது, ​​​​அந்த நல்ல பெண் கிட்டத்தட்ட கோபமாக பேசினார்.