Beyond Perception - MAUNI Tr. Lakshmi Holmström
பிரக்ஞை வெளியில் - மௌனி,
"Look there, at that girl," said Sekaran.
"Those girls?" corrected his friend Kittu, laughing, N as he walked by his side. .
The two had crossed the expanse of sand and were striding towards the edge of the sea. The fading evening light fell on people seated here and there along the beach, touching them with beauty. There wasn't much of a crowd there, though, that evening. At some distance, just where the waves died at the shore, were three girls, facing them, deep in conversation.
Sekaran had been gazing intently at them as he walked along with his friend. He repeated, now, "I am not usually in the habit of looking at girls. I am talking to you about her - that one there."
Kittu still could not fathom which of the three girls Sekaran had indicated by his glance. Sekaran had come to stay in town for a few days, to rid himself of the tedium of life in the village. And, at times, he said things which even his childhood friend Kittu was hard put to understand. Besides this, Sekaran's behaviour in recent days had struck Kittu as being particularly odd. “Whom do you mean? The one who swallows her escaping teeth to stop them from falling out? Or the one who looks as if she is restraining her crazy hair from flying off her head by plaiting it tightly into two?" Kittu spoke in an easy bantering tone. No profound comparisons had been intended, his lighthearted words were meant only to provoke laughter. Either his imagination could not extend to the other girl, or he could not find the comparisons he wanted within a currently fashionable idiom. Anyway, he stopped there.
“Yes, Kittu, I recognize the ones you are describing. I don't mean them, nor do I even particularly want to look at them. But tell me what strikes you the instant you see the third girl. If you can't find some trendy urban mode of description, then try the traditional vocabulary of the Tamil pundit."
"Can't do that, my friend ... Can't even try to scc if it might work. I never learned Tamil formally, you see ..."
-Well, that might be one thing that you managed to do right. Otherwise you would have been splitting hairs over words and letters. At least now you are not in a position to do so. But listen, I was saying something to you and you've interrupted me and made me change my train of thought completely ... Look at that girl now. Let us see what occurs to you, how 'apt your descriptions and comparisons can be."
Kittu's glance swept over her from the top of her head to her feet, and yet was unable to take in all of her. Her appearance, her beauty, her charm plunged him into a sudden surprise. It was impossible to know where exactly that grace, which could be heard only in whispers, was being held captive. She was like a silent, vivid mystery. One could not free one's self of her, nor shake free one's gaze. It was as if she could reflect whatever mood or expression the spectator chose. Kittu stood still, momentarily amazed that there should be one so beautiful on this earth
Sekaran held him by the shoulder and shook him hard as if to bring him back to life. “Why do you stand there as if you were dead, as if you have never seen anyone like her? Can't you let your imagination lead you? Something that one has seen sometime, somewhere, lies forgotten at the bottom of the mind. A yearning to seek it waits at the very corners and edges of one's eyes. At the first sight of her it fills the eyes and spreads over the face, proclaiming with joy, This is it! This is how miracles turn, without a sense of shock, into true happiness ... Oh, I can't explain it in a way that will make you understand ... Yet I feel pressed for time, too." Sekaran was silent for a moment. Then, glancing at her again, he said, “It is when you look upon her in such a way that she becomes the source of imagination spreading through each throbbing pulse-beat of your life."
"Sekara, I know very well the depth of your thoughts and the vehemence of your feelings. But, when your mind is so overtaken by emotion, I really don't know what it might lead to." Kittu's voice betrayed his concern.
“Kittu, in some ways you are right, I think ... Recently, I have felt I don't understand anything any more... You know Sushila very well. It is my great good fortune to have her for my wife. But she was born by mistake into this world. Perhaps she too was fortunate in some way, in having me as her husband. When I look at her now, all sorts of thoughts pass through my mind. When a husband looks at his wife, boundless notions occur to him. These days, sometimes, my love for her has gone beyond all limits, and I have immediately felt afraid ... No, it is not quite right to say that ... But I do feel a strange fear in my heart. Yet, it seems there is a. seductiveness about that fear, too. It draws me close, even as it drives me away. This is what Sushila has done to me ... I am often weary of attending to family matters at home. I came here, thinking my heart would be eased if I stayed in town for a few days ... Yet, even here, when I see this girl, she takes on the appearance of Sushila."
Sekaran spoke these words in a rush before they had walked ten paces. Yet, beneath the hasty words, a certain calm was perceptible. "I don't know what I'm blurting out. Don't misunderstand me ... Look at that girl in the middle, she is the one I meant. I told you that in recent times, when I look at Sushila, all sorts of ideas come to my head. Those confusions become a bit clearer when I look at this girl. That is what I wanted to say to you. And you will understand, I know. Anybody else might misconstrue what I have said, and think ill of me ... Just look at her. How bravely her beauty ventures out to strike you! She is a young girl, as yet unmarried. She appears to be womanhood itself. Do you know what fearful strength womanhood possesses? But, a woman, by the very fact of being so, must become a man's wife. And a husband tries to confine this huge notion of womanhood within the tight frame of a child's slate, and gives himself the pleasure of drawing a picture there, which he calls Wife. As for seeking the womanhood in her, that is a terrifying thing ... Well, Kittu, do you ever feel afraid when you look at your wife?" Sekaran was smiling as he said these words.
Absorbed in their conversation, they had now come very close to the girls. Afraid that their words might have been overheard, they suddenly stopped, as if the continuous sound to which they had both assented had vanished. The girls too seemed to have stopped speaking in exactly the same way, as soon as they realized that the men were near them. Anxious that what they had said amongst themselves might have been overheard by the other group, they exchanged shy glances, hesitant smiles. Because they experienced the same feeling at the same time, there became established between them a subtle bond without their even being aware of it. And that bond would either tighten or slip away, depending on the impact of all the incidents and circumstances that were yet to come.
The next day, at about one, Sekaran was about to go into a restaurant for a cup of coffee. By chance he saw that girl at the entrance. Startled, they stopped and looked at each other. A slight smile spread on both faces.
Sekaran laughed as he looked at her and asked, "Those others?”
She, in her turn asked, “That other?” She went on, "It is neither evening nor are we at the seaside that I should be whiling away time with them."
"Quite right ... shall we have some coffee?" "Not now, thank you. Perhaps another time ..." she said.
“Very well. This evening, maybe ...?” She nodded and moved away hastily. Sekaran stood where he was for a time. He looked as if he was in the middle of a pleasant dream.
That evening, Sekaran happened to go to the seaside on his own. He noticed them from a distance, sitting exactly where they had been that first day. When he came up to them, he began saying,
"Have you been waiting ..." stopped, and altered his words. Have you been here a long while?”
They seemed a little startled. Then that girl answered, “We've been here for a little while."
He sat down at some distance from them. The girl looked at the others, and said in a voice which revealed no expression whatsoever, "I happened to meet him in town this afternoon." The others looked at these two in turn, as if they were bound together by a rope.
These three girls, Bhanu, Sushila and Sumati, came from well to-do and respectable families. Neither they nor their parents could quite decide what they should do next, now that they had completed their studies. They had fallen into the habit of meeting every evening at the seaside, as a way of passing time. And time passed by more pleasantly indeed after Sekaran joined them in their evening conversations. His words were always enjoyable and le lud a pleasant disposition. An affection began to grow between the three girls and Sekaran, without their even being aware of it. Even though they had known him for so short a time, they began to look upon him as an old friend. They had accepted him and he them, without ever exchanging names or making formal introductions. When there has been no opportunity for these in the first meeting, then it is certainly prudent to clarify these matters in due course,
One day, Sekaran was in an obvious state of excitement. Turning to Sushila in particular, he said, "Well, Sushila ..." About to say something in a rush, he stopped short, startled by what he had said. He turned awny and stared into the distance. The girls looked at ench other. They too were surprised.
Smiling a little sarcastically, Bhanu asked him, "What might your name be?"
Sekarnn turned around to face her. "Sekur," he said, and her name?'
"You live just called her Sushila, so why do you ask mey" "I truly didn't know that," he said. After a while, with a certain air of composure he went on, "Did you ever play at the swings? Do you know this game? When you were little, you might have taken turns on the swing, pushing each other. The child on the swing would move at great speed past the one pushing her. How strange that game would be if the child on the swing seemed one person at a distance, and quite another when seen close-up! In those days, the same swinging form used to appear to me in two different and alternating perspectives. But now, I seem to be using the same name for two different people swinging by." There was a certain charm in the way he laughed out aloud. "Forgive me for speaking to you so familiarly, and after knowing you for so short a tine ... Someone who is very close to me, whom I care about greatly, is called Sushila. Now, when I hear that your name too is Sushila, my mind turns in odd ways at the coincidence. That's all."
It was nearly a month since Sekaran had left his home in the village. He had at first stayed for a few days with Kittu. Then, saying that he was returning home, he had, in fact, taken a room and continued to linger in the town. It seemed that he could not bring himself to lenve the place. But, in the past few days, he had been thinking of home frequently. He would say each evening to the girls, "I'll go home to the village tomorrow, most probably." Yet he would be there to meet them the next day.
One evening, Sekaran was anxious to arrive at the seashore somewhat early, for he did not wish to startle the girls who probably were quite sure that he had at last left the town that day. Pulled between luis increasing need to go home and the desire to stay where be was and continue to feel the delight he experienced in talking to the girls, he wns caught in a dilemma. He felt as if he were stumbling about in the dark, widespaces of perception. Ile observed the affairs of the world as if he stood in a tiny crack splitting the boundary line which divides sleep and waking. Perhaps that is the
place from which the world is given that mysterious vencer that makes it, and all that it contains, appear substantial and true, that vision that is lost when we sleep, forgotten when we wake ...
Sekaran had spent the morning in some distress and had arrived early at the bus-stand, intent on going to the seaside. Unable to push himself to the front of the crowd, he let two buses pass by. As he watched the buses pull away, it seemed to him that the whole world was moving on, leaving him there on his own. Yet another bus went by, while he gazed after it, wishing that at least the girls might be left behind, along with him. The street spread wide, and, as if ignoring the trees and houses on either side, ran east to west, narrowing into the distance where it seemed to touch the horizon. Trees stood on either side, along the verges of the street, in many strange forms and in various colours; while between them, the houses could be seen, some visible, others hidden from view.
Sekaran saw the trees and houses standing there, startled into immobility, like himself. Then, as the trees moved gently in the wind, they seemed to shake. He could hear a dog barking in the house that stood opposite. The echo gave the odd impression that it was indeed the house that was barking. Some distance away he could see a clump of casuarina. It looked absurd, as if it were dancing about in political fervour, a banner tied to its head. Towards the west, the sun was just about to set. The whole world seemed to be tinted a pale saffron yellow, and took on a withdrawn look. An intense emotion stirred within Sekaran's mind, unable to find an outlet. His features assumed a harshness, and a contemptuous smile appeared at the corner of his mouth. He stood there. observing the spectacles of the street, like a living idol who watches from his pedestal, the ecstatic devotion of modern-day bhaktas, a sarcastic smile on his face.
The noises of the town, like impatient cries, paraded the streets, unnoticed by anyone. Motor cars flew past and disappeared. Many people walked on, like corpses, desperate to retrieve the lives that had escaped them. And there were others, half-running, holding on to their lives for fear that they would run away from them. All forms seemed both apparent yet hidden, all noises heard yet unheard, all that was happening seemed chaotic, incomprehensible, disordered and awkwardly scattered about. The sensory impressions that he had acknowledged separately as this form, this sound, this name, this appearance, seemed to slip away from their normal order so that his mind could no longer grasp or accept them.
A popular film tune fell upon his ear, forcing itself on him. It was the sound of modern civilization, the attempt of a tea-stall keeper to make his business take on a form larger than itself. Sekaran stood there, letting the buses pass him by, observing the street. He was overwhelmed by the idea that the whole world was being eroded to an inordinate degree through these trivial activities. International commerce, which used the strength of human beings as its capital, seemed to have ground to a standstill. Not seeing gain nor profit, it was now beginning to eat into its very capital.
Although he had meant to be early, it was actually very late by the time he arrived at the seaside. Even from a distance he was instantly aware of where they sat, talking together. As he came near, Bhanu welcomed him, smiling. “Well, Sekar, you are very late this evening. You must have come directly from the village, maybe?”
Sushila said quietly, “You did not go home to the village today." It sounded, to the others, both a question and an exclamation.
Bhanu added, “How can one go unless there is an invitation?” “But they don't know at home that I am here,” said Sekaran.
Bhanu began to laugh loudly, "Oho, Sekar left home in anger, without telling them where he was off to."
"Look Sushila, what Bhanu says is not true, right?" Sekaran asked, in an almost pleading voice.
For some days Sushila had been finding Sekaran's conversation very disturbing. She did not know about the others, but sometimes she disliked the tone of his words. There had once been a calm and depth in his conversations, which had been very attractive. But for the past couple of days she had noticed a guardedness and hesitation in his speech that she found almost repelling. When she wondered why this should be so, she was possessed by different emotions. In turn she felt annoyance, fear, anger and sympathy, and she became weary thinking about it. Sometimes she also felt a kind of grief.
The girls did not really approve of him leaving his wife and children and his village to while away his time in town. They were aware that their own fathers were seeking bridegrooms for them. When a girl, who is yet unmarried, thinks about a man whom she does not know intimately, when she waits for him, can it possibly be the same as when a wife longs for and looks forward to her husband's return? Wife and unmarried girl were by definition different, yet by virtue of being female were, at the same time, similar. No, they did not like it that he refused to go home, that his wifc was waiting for him. Sekaran was wrong in staying in town.. Sometimes it also seemed wrong that they should talk to him as they did.
Often Sushila would wonder if indeed she was the reason for his not going home. Perhaps he was refusing to go home because of the pleasure he derived, both from talking to her, and in being heard by her. Sushila could neither prevent her thoughts from following in that direction, nor could she quite comprehend those ideas which flashed through her mind. Before her mind could become aware of the thoughts that had tumbled out, and follow them to the place where they had perched, they had flown elsewhere. She could not confront the thought that Sekaran would not go home because of her, because she prevented it. She could think of herself neither as being possessed of so cruel a will nor of being so contemptible a character. Was it not a terrible thing to separate a man from his wife? And for another woman to engineer it? Who was she? And could she do such a thing? What did it mean to speak of oneself, and of one's nature and character? Is it by their transformations and opposites, even through our denials and refusals, that what we know as “I” and “mine” reveal themselves as truth? If that is so, can these characteristics that we claim for ourselves be described as firm or steadfast? What are they, really? Sushila could not work it out clearly. It seemed that a name intervened by accident and became the target for a number of attributes, roving without form or home, for these things called “I” and “my character” to pierce and tunnel through. Sushila was filled with strange thoughts. Was she not, after all, a strange girl? Her mind seemed to stretch infinitely ...
As they were walking along after having parted from him, Sushila said, “Bhanu, is it right for him to stay here, or would it be better for him to go home? What do you think? You could say something casually, as if you understood it all well. Or, in another mood, you could say that his staying on here is wrong whether he knows it or not. From that point on, our conversation could branch off into all sorts of directions: what we are aware of and what we are not aware of; what we are responsible for; knowingly or unknowingly. Right. Wrong. Accountability. All these words will take on a number of connotations and meanings. I can debate in opposition to all those notions until you are bored. But when I try to speak what I feel, when I try to express the paradoxical truths of life and experience, then I can only make it sound like an absurdity ..."
She paused for a while and then carried on. “It strikes me that I didn't consider Sekaran as a man at first ... I understand very well what men are and what masculinity is supposed to be about. Men are like roosters, flapping their wings and crowing at the threshold, while the backyard door is left open so that they can slip away. But masculinity is like a plucked hen. I think, after all, I regarded Sekaran as I would a woman, and spoke to him in that way. Can a woman discern the power of womanhood in a man? Is it possible? Is that the reason why I both like and dislike him? He has a wife who has the same name as I. Is it she that I am looking for in hin? Has he claimed her womanhood and made her so helpless? I want to cling to something and weep my heart out." Saying this, she held on tightly to Bhanu. Sumati, following them, was deep in her own thoughts, quiet as a deaf-mute.
Sekaran's words had certainly sounded as if he were not at ease that day. Sushila, on the other hand, had spoken to him very fluently, and even sparklingly. It seemed that she was preventing him from going home by this kind of conversation. Perhaps Sushila was thinking of the extent to which any man repels a woman by his antics and his words. How could a woman bear to spend a lifetime with a man, as his wife ... How could such an experience be described as a pleasure, or be called "love"? What a dilemma, to have to live intimately with someone who was actually repulsive! In order to live one's life always in a decent way, how many subterfuges one had to use! Perhaps it was only when their husbands were out of sight and elsewhere, that women got some sort of pleasure in waiting for their return. Sushila had begun to think that Sekaran's wife's life was profoundly dependent on her own existence. She thought to herself that what she had done - and was doing now - was indeed to stop him from going home. Sushila, who had so far had the impression of standing in the middle of a great void, now became aware that such a thought could give her a place too. Suddenly she realized that what she had thought of before as a cruel tendency in herself, to which her mind would not agree, could now be seen differently.
It had grown quite dark. Many of the people who had been sitting about on the beach had gone their way. A few others were preparing to leave. They too rose to their feet. They would have to go to the junction, walk along the opposite street for some distance and then part from Sekaran at the crossroads there. As they were crossing the road, they heard the noise of a motor car coming from the left. Leaving him, the girls turned back and reached the pavement edging the road. Sekaran, however, stood there in the middle of the road. startled, still, unaware of the traffic about him. The car coming towards him swerved quickly, but seemed unable to stop from colliding with him as it went past. It continued at that speed, without stopping, as if nobody had even noticed what had happened. Sekaran stumbled, lost balance and began to collapse. As he was falling, Death pushed ahead of everyone else and caught him.
Bhanu ran towards him, just as she saw him fall and, stooping down to stroke him gently, said, "Ayyo, our Sekar ... Oh, god, there is neither speech nor breath ..." Tears welled up in her eyes.
Sushila, who had arrived at her side, murmured, “Our Sekar," as she helped Bhanu to her feet. Then she said, “Come, Bhanu, we must go ... before the crowds begin to gather..." and quietly she led her away. Sushila was certain in her mind that he had died.
"But we are abandoning him in the middle of the street ..." Bhanu's words seemed to enter Sushila's soul like an unspoken shriek as she held her friend's face to her chest. Sunk in her own sorrow, Sumati followed them.
Sushila realized that in an instant, the place where she stood had, once again, become a void. She walked, it seemed, in empty space, like a form without a name. By standing in the way, between husband and wife, she had found a place for herself, a means of giving a wife the delight of perpetually waiting for her husband by obstructing his return. Now Death had plucked away that place and forcefully pushed her off. How unjustly just Sekaran's death seemed! Sushila walked on in great uncertainty, not knowing how or where her life henceforth would find a place for itself,
For some days, they had not met at the seaside. Sushila would often stand at the window of her upstairs room, gazing outward. She who had once felt that her very thoughts weighed heavily upon her, now knew neither grief nor joy. It was as if she stood watching as a name shed itself of the burdensome form that it had assumed, and floated away gently into space, a mere name. Who would it be, were the name "Sushila” to inhabit another form? Does the shadow that leaves the body when it is dark, recognize its own body when it is light once more, and can it attach itself anew with this knowledge? When the name "Sushila" cast her aside, did she take form again in her imagination as Sekaran's wise, Sushila?
In the village, it is not possible to forsake the morning and evening chores. It is necessary to wake up at dawn, even before the first light, sprinkle the front yard with cowdung, sweep it, and draw the kolam. Somehow, the kolam falters ... perhaps because the darkness of the night did not bring restful sleep. Where it should lighten in the east, nothing appears, however carefully one looks. This darkness which had made a heap of all that had been spread out in the night, in order to set it alight, how dense indeed it was before the first light!
No sign of her husband, yet the day lengthens towards night. The afternoon extends itself when her child stops circling about her legs and falls asleep in her cradle. But night intervenes and stops the day. In the evening, the sun disappears. As soon as the night arrives, she lights a lamp, and placing it in the niche in the thinnai, stands by the pillar, like a shadow. She looks westward, far beyond the place where the sun sank. Her vision is keen, but she can see nothing. Sushila climbs down the front steps and worships the deity in the temple opposite, then takes the lamp and goes in ...
The night is never foreshortened, but grows longer and longer. Were the distressed soul to be overwhelmed by sorrow, then at least it can look forward to dreams of joy. Perhaps life is nothing except the pleasure of pain.
Sushila, unmarried, would often look outward from her westward facing upstairs window, on her own, staring into the distant horizon, as if she were searching for her selfhood everywhere. And, in seeing Sekar's wife Sushila in her imagination, it was as if she had discovered herself.
Young Sushila stood by her window, becoming the wife who awaited her husband's return and his passionate "love."
In that case, a woman "in love” is an unmarried widow - an absurdity!
பிரக்ஞை வெளியில் - மௌனி
‘ அதோ பார் அந்தப் பெண்ணை ’ என்றான் சேகரன்.
‘ பெண்களை ...? ’ என்று திருத்தினான், அவனோடு கூடப் போய்க்கொண்டிருந்த, அவன் நண்பன் கிட்டு சிரித்துக்கொண்டே. இருவரும் மணற்பரப்பைக் கடந்து, சமுத்திரக்கரையை நோக்கி நடந்து கொண்டிருந்தனர். ஆங்காங்கே, மங்கும் மாலை ஒளியில் வசீகரத்தோற்றம் கொண்டு, அநேகர் உட்கார்ந்து கொண்டிருந்தனர். அன்று கடற்கரையில் அதிக கூட்டமில்லை. கொஞ்சதூரத்தில் கடல் அலை மடியும் கரையின் சமீபமாக, மூன்று பெண்கள் அவர்கள் பக்கம் பார்த்துக்கொண்டு பேசிக்கொண்டிருந்தார்கள். அவர்களைப் பார்த்துக்கொண்டே, தன் நண்பன் கிட்டுவுடன் பேசி நடந்துவந்த சேகரன் ‘ எனக்கு பெண்களைப் பார்க்கும் வழக்கம் கிடையாது, அதோ அந்தப் பெண்ணைத்தான் சொல்லுகிறேன் ’ என்று மறுபடியும் சொன்னான். சேகரன், பார்வையில் குறிப்பிட்ட பெண்ணை கிட்டுவால், அம்மூவரில் யார் என்று தெரிந்து கொள்ளமுடியவில்லை. கிராம வாழ்க்கையில் அலுப்படைந்து அதைத் துடைத்துக்கொள்ள, பட்டணத்தில் சில நாட்கள் தங்கிப் போகலாமென்று வந்த சேகரன் பேச்சுகள், அவன் பாலிய சிநேகிதன் கிட்டுவால் கூட, சில சமயம் புரிந்து கொள்ளமுடியவில்லை. மற்றும் சமீப சில நாட்களாக சேகரன் போக்கும் ஒரு விதமாக கிட்டுவிற்குத் தோன்றியது.
‘ யாரைச் சொல்லுகிறாய் ...? வாயிலிருந்து தப்பி ஓடும் பற்களை, வெளியில் விடாது தடுத்து விழுங்குகிறவளையா ... பிச்சல மயிர் தலையிலிருந்து பறந்து போகாது இருக்க இரட்டைப் பின்னலாகத் தெரிவதையா ?’ எனச் சொல்லி நிறுத்தினான் கிட்டு. பேச்சில் கேலி படர பேசினானே ஒழிய, இக்கற்பனைகள் அவர்களை ஆழந்து குறிக்கும் உவமைகளல்லாது ஏதோ மேலெழுந்த வாரியாக, பிறர் கேட்டுச் சிரிக்கவேண்டுமென்பதற்காகத் தான் இருந்தன. மேலும் மற்றுமொரு பெண்ணிடம் இவன் கற்பனைகள் ஓடவில்லையோ, அல்லது அந்த பட்டணச் சோதா மோஸ்தரில் கற்பனைகளைக் காண முடியவில்லையோ, எதினாலோ அவன் பேச்சு நின்றது.
‘ சரி கிட்டு நீ குறிப்பிட்ட பெண்களைக் கண்டு கொண்டுவிட்டேன். அவர்களைச் சொல்லவில்லை, நான் பார்க்கவுமில்லை. அவர்கள் நடுவில் இருக்கிறாளே அவளைப் பார்த்ததும் உனக்குத் தோன்றுவதைச் சொல் ... பட்டண ரீதியில் முடியாவிட்டால். தமிழ்ப்பண்டிதர் பேச்சிலும் கொஞ்ச முயன்று பார் ..........’ என்றான் சேகரன்.
‘ அது முடியாதப்பா ... முடிகிறதா என்று பார்ப்பதற்கும் என்னால் முடியாது. நான் முறையாகத் தமிழ் படிக்க வில்லையே ’ என்றான் சேகரன்.
‘ இந்த வகையிலாவது நீ செய்தது ஒன்று சரி ... இல்லாவிட்டால், எழுத்தாலும் பேச்சாலும் பாயைப் பிராண்டிக்கொண்டிருப்பாய் ! .... நான் எதையோ சொல்லும்போது, நீ எதையோ பேசி என் எண்ணம் போகும் திசையை மாற்றிவிட்டாய். சரி, அது போகட்டும், அதோ அந்தப் பெண்ணைப் பார். உனக்கு என்ன தோன்றுகிறது, உன் உவமைகளும், பேச்சுக்களும் அவளிடம் எவ்வளவு பொருத்தம் காணுகிறது. பார்க்கலாம் ’ என்றான் சேகரன். அப் பெண்ணை உச்சந்தலையிலிருந்து, கால் வரை தடவிய கிட்டுவின் பார்வையில் பட்டது ஒன்றுமில்லை. அவள் தோற்றம், அழகு, வசீகரம் எல்லாம் இவனை ஒரு பிரமிப்பில் ஆழ்த்தியது. அவள் சௌந்தரியம் எதில் அடங்கி, கேட்காது முணுமுணுக்கிறது என்மது தெரியவில்லை. மொத்தத்தில் பார்வையினின்றும் உதறமுடியாது நிற்கும், விடுவிக்க முடியாத ஒரு மௌன ஜீவப் புதிர் போன்று விளங்கினாள். பார்ப்பவர் மனது கொள்ளும் எந்தப் பாவனையையும் ஏற்று நிற்பவள் போன்று இருந்தாள். இவ்வளவு அழகி உலகிலிருக்க முடியுமோ என்று ஜடமாக பிரமித்துப் பார்த்து நின்றான் கிட்டு. அவன் தோளைப் பிடித்துக் குலுக்கி - அவனை உயிர்ப்பிக்க வேண்டிய நிமித்தம் போலும் - சேகரன் சொன்னான் ... இவளைப்போல் பார்த்ததில்லை என அவளைப் பார்த்து பிரமித்து ஜடமாக நிற்கிறாயே ... கற்பனைகளுக்கு இடமாக முடியுமோ எங்கேயோ எப்போதோ கண்டதொன்று, மனத்தடியில் மறந்தும் கிடக்கிறது. அதைத் தேடும் ஆர்வம் கண் விளிம்பில் ஒட்டிக் காத்திறுக்கிறது; இவளைப் பார்க்குங்கால் கண்களில், முகத்தில் பரவி, ‘ இதுதான் ’ .. எனக் களி கொள்ளுகிறது .. எந்த அதிசயமும், பிரமிப்பின்றி ஆனந்தமெனப்படுவது இவ்வகையில்தான் .. எனக்கு புரியும்படி சொல்ல வரவில்லை. அவகாசமும் அவசரப்படுகிறது ’ ... எனப் பேசிய சேகரன், சிறிது மௌனமானான். அவளை ஒரு தரம் பார்த்துவிட்டு... ‘ இவ்வகையில் அவளைப் பார்ப்பதில்தான், அவள் கற்பனை ஊற்றென உன் ஒவ்வொரு ஜீவ நாடியிலும் துடிப்பில் பரவுவாள் ... ‘ எனச் சொல்லி நிறுத்தினான்.
‘ சேகரா, உன் மூளை வன்மையும், உணர்வு வேகமும் எனக்குத் தெரியும், கற்பனைகளில் நீ உணர்ச்சி வசமாவது, உன்னை எங்கு கொண்டு செலுத்துமோ தெரியவில்லை எனக்கு .. ’ என்று கிட்டு கொஞ்சம் வருத்தம் கலந்த குரலில் சொன்னான்.
‘ கிட்டு, நீ சொல்லுவது ஒரு வகையில் சரியெனப்படுகிறது .. சமீப காலமாக, எனக்கு ஒன்றுமே புரிவதில்லை .... சுசீலாவைத்தான் உனக்கு நன்றாகத் தெரியுமே, அவளை மனைவியாக அடைந்தது என் பாக்கியமென்றாலும் தவறியே இவ்வுலகில் பிறந்த அவள், என்னை அடைந்ததும் அவளுக்கு ஒருவித பாக்கியம்தான். அவளை நான் இப்போது பார்க்கும்போது, என்னென்னவோ தோன்றுகிறது .... மனைவியை கணவன் பார்ப்பதில் என்னென்னவோ எல்லையற்று தோன்றவிருக்கிறது. சிறிது காலமாக, என் பிரியம் அவளிடம் அளவு கடந்துவிடுகிறது ... உடனே மனது ஒரு பயம் அடைகிறது... பயம் என்று சொல்வது சரியல்ல. மனதில் ஒரு விநோத பயங்கரம் காணுகிறது. அந்த பயங்கரத்தில், ஒரு வசீகரமும் காண முடிகிறது போலும். கிட்டவும் இழுக்கிறது, எட்டவும் துரத்துகிறது. இது, இப்போது என் மனைவி சுசீலா செய்கிற வேலை...குடும்பக்காரியங்களில் எனக்கு அடிக்கடி அலுப்பும் சலிப்பும் தோன்றுகிறது. இங்கு வந்து சில நாள் தங்கிச் செல்வதில் மனது கொஞ்சம் லேசாகும் என எண்ணித்தான் இங்கு வந்தது...இங்கேயும் பெண்ணைப் பார்க்கும்போது அவளைக் காணும் தோற்றம் கொள்ளுகிறேன்...’ ஒரு வேகத்தில் பத்து தப்படி நடக்குமுன் இவ்வளவையும் பேசிவிட்டான். ஆனால் அதற்கடியிலும் ஒரு நிதானம் தெரிந்தது. சிரித்துக்கொண்டே கிட்டுவைப் பார்த்து, ‘ ஏதோ உளறுகிறேன்-நீ ஒன்றும் நினைத்துக்கொள்ளாதே ... அதோ நடுவில் உட்கார்ந்து இருக்கிறாளே, அவளைத் தான் சொன்னேன். சமீப காலமாக சுசீலாவைப் பார்த்தால் எனக்கு என்னவோ தோன்றுகிறது என்று சொன்னேனே. அதுதான் இவளைப் பார்க்கும்போது கொஞ்சம் தெளிவடைவதுபோல தெரிகிறது. என்ன என்பதுதான் புத்திக்கு புலப்படவில்லை. அதைத்தான் உன்னிடம் சொன்னேன். உனக்கும் நன்றாகப் புரிந்து இருக்கும் ! ... உன்னிடமில்லாமல் வேறு யாரிடமாவது சொன்னால் தவறாகவும், கேவலமாகவும் என்னை நினைப்பார்கள் ... அதோ அவளைப் பார் .. அவள் அழகு எவ்வளவு வசீகரமாக துணிவு கொண்டு தாக்குகிறது. அவள் கலியாணமாகத கன்னிப்பெண். பெண்மை எனப்படுவது அவள்தான் போலும். எவ்வளவு பயங்கர சக்தி பெண்மை என்பது உனக்குத் தெரியுமா ? பெண்ணென்றால் ஒருவனுக்கு மனைவியாகத்தான் வேண்டும். பிருமாண்ட வெளியில் உருக்கொள்ளும் பெண்மையை, சட்டத்திற்குட்பட்ட சிறு கற்பலகையில், மனைவியென சித்திரம் வரைந்து இன்பமடையப் பார்க்கிறான் கணவன். அவளிடம் பெண்மையைப் பார்ப்பதோ, பயம் கொள்ளுவதுதான் ... என்ன கிட்டு, நீ எப்போதாவது உன் மனைவியைக் கண்டு பயம் கொள்ளுவது உண்டோ ’ என்றான், சிரித்துக் கொண்டே சேகரன்.
இவர்கள் பேசிக்கொண்டே அப்பெண்கள் சமீபமாக வந்துவிட்டார்கள். தங்கள் பேச்சு, அவர்கள் காதில் விழுந்து இருக்குமோ என்ற சந்தேகம் கொண்டு திடுக்கிட்டுப் பேச்சை நிறுத்தினர். இசைந்து தொடரொலியெனக் கேட்டு வந்த ஒரு சப்தம், இவர்கள் பேச்சை நிறுத்தியதும், திடீரென மறைந்ததான தோற்றம் கொண்டனர். பேசிக்கொண்டிருந்த அப்பெண்களும், இவர்களைச் சமீபத்தில் கண்டதும் இவர்களைப் போன்றே பேச்சை நிறுத்தினர் போலும் ஒருவர் ஒருவர் தத்தம் பேசியது மற்றவர் காதில் ஒருக்கால் விழுந்து இருக்குமோ, என்ற சந்தேகத்தின் சஞ்சலத்தில், ஒருவரை ஒருவர், ஓரக்கண்ணால், சிறிது புன் சிரிப்பில் மாறி மாறிப் பார்த்துக்கொண்டனர். இருவருக்கு, ஒரேவிதமான உணர்வு பிடிப்பு ஒரே சமயத்தில் உண்டாவதின் நிமித்தமாக, அவர்களிடையே ஒரு சூக்ஷுமமான பிடிப்பு, அவர்களையறியாமலே ஏற்பட்டு விடுகிறதுபோலும். மேலும் அப்பிடிப்பு, பின் சமய சந்தர்ப்ப விசேஷங்களைப் பொருத்து, இறுகவோ நழுவவோ, மற்றும் என்னென்ன விதத்தில் பாதிக்கவோ காத்து நிற்கும் போலும்.
மறுநாள் பகல் ஒரு மணி சுமாருக்கு சேகரன் காப்பி சாப்பிட, ஒரு ஹோட்டலுக்குப் போய்க் கொண்டிருந்தான். அந்த ஹோட்டல் வாயிலில் அப்பெண்ணை யதேச்சையாகச் சந்திக்க நேர்ந்தது. வியப்பில் ஒருவரை ஒருவர் சிறிது பார்த்து நின்றனர். இருவர் முகத்திலும் ஒரு சிரிப்பு படர்ந்தது.
‘அவர்கள் !?’ என்று அப்பெண்ணைப் பார்த்துச் சிரித்துக்கொண்டே, சேகரன் கேட்டான். அதைத் தொடர்ந்து அவள் ‘ அவர் !? ’ என்று கேட்டுவிட்டு, மேலும் ‘ இது மாலை வேளை அல்ல ; கடற்கரையும் அல்ல ; அவர்களுடன் பேசி பொழுது போக்க ’ என்றாள்.
‘ சரிதான் கொஞ்சம் காப்பி சாப்பிட்டுவிட்டு போகலாமே .. ’ என்றான் சேகரன்.
‘ வேண்டாம் இப்போது ... பிறகு பார்த்துக் கொள்ளலாம்... ’ என்றாள் அப்பெண்.
‘ சரி, சாயங்காலம் பார்த்துக் கொள்ளலாம் ... ? ’ என்றான். தலையை அசைத்துவிட்டு, அப்பெண் ஒரு அவசரத்தில் போய்விட்டாள். அவள் சென்றவுடன், சிறிது நேரம் சேகரன் அவ்விடத்தைவிட்டு அகலாமல் நின்றிருந்தான். ஒரு இன்பக் கனவு கண்டதான ஒரு தோற்றம் கொண்டான்.
அன்று மாலை, சேகரன் மட்டும் தனியாக கடற்கரைப் பக்கம் போக நேர்ந்தது. சிறிது தூரத்திலிருந்து முதல் நாள் உட்கார்ந்து இருந்த இடத்தில் உட்கார்ந்து அவர்கள் பேசிக்கொண்டிருப்பதை, கவனித்தான். அவர்களருகில் நெருங்கியதும் , ‘ வெகு நேரமாகக் காத்து ... ’ என்று ஆரம்பித்தவன், சிறிது தயங்கி ‘வந்து நேரமாகிறதோ ...’ என , மாற்றிக் கேட்டான். அப்பெண்கள் சிறிது திடுக்கிட்டனர். அப்பெண் ‘ வந்து கொஞ்சம் நேரமாகிறது ’ என்றாள். அவர்களுக்குக் கொஞ்சம் தள்ளி இவன் உட்கார்ந்து கொண்டான். அப்பெண் மற்றவர்களைப் பார்த்து, ‘ அவரை, மத்தியானம் டவுனில் சந்திக்க நேரிட்டது’ என்று குரலில் ஒரு பாவமும் தோன்றாவகையில் சொன்னாள். ஒரு கயிறு கொண்டு, இருவரையும் சேர்த்து பிணைத்து போன்று அவ்விரு பெண்களும் இவ்விருவரையும் மாறி மாறிப் பார்த்தனர்.
பானு, சுசீலா, சுமதி இம்மூவரும் வசதியான, மூன்று கௌரவக் குடும்பப் பெண்கள். படிப்பு முடிந்தவுடன், மேற்கொண்டு செய்வ தென்னவென்பது, இவர்களுக்கும் இவர்கள் பெற்றோர்களுக்கும் புரியவில்லை போலும். மாலை நேரத்தில் பொழுது போக்குவதற்காக, கடற்கரை சென்று பேசி காலம் கழிப்பது வழக்கம். சேகரன் இவர்கள் கோஷ்டியில், மாலைப் பேச்சில் கலந்து கொண்டதில் இவர்களுக்குப் பொழுது போவது சிறிது லேசாகியது. சேகரன் பேச்சுகள், கேட்க சுவாரஸ்யமாக இருக்கும். அவன் நல்ல குணமும் இவர்களுக்குப் பிடித்ததாக இருந்தது. அம்மூவருக்கும் இவனிடம், அவர்களை அறியாதே ஒரு பிரியம் ஏற்படலாயிற்று. இக்குறுகிய கால பழக்கத்திலும், அவனை வெகு நாளாகத் தெரிந்த ஒரு நண்பனென அவர்கள் எண்ணலாயினர். இதுவரையிலும், யார் யார், எவர் எவர் என்று கேட்டுத் தெரிந்து கொள்ளாமலும், பெயர் என்ன வென்று கேட்டுக்கொள்ளாமலும் தான் பழகி வந்தனர். சந்தித்தவுடன், முதலில் இவ்வகைப் பேச்சிற்கு இடமில்லாது போய்விட்டால், பிறகு கொஞ்சம் பழக்கமானவுடன் இவ்வகையில் கேட்டுக்கொள்ளுவது ஒரு அலௌகீம் தான்.
ஒருநாள் சேகரன் சிறிது பதட்டத்தில் காணப்பட்டான். அப்பெண்களில் சுசீலாவைப் பார்த்து ஏதோ பேச வாயெடுத்தவன், ‘ என்ன சுசீலா ... ... என்றவுடன் திடுக்கிட்டு பேச்சை, எட்டிய வெளியை நோக்கியபடி நிறுத்தினான். இப்பெண்கள் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக்கொண்டனர். அவர்களும் ஆச்சரியமடைந்தனர்.
கொஞ்சம் பரிகாசமாகச் சிரித்துக்கொண்டே பானு சேகரைப் பாரத்து, ‘ உங்கள் பெயர் என்னவோ ... ’ என்றாள். இவளைப் பார்த்துத் திரும்பிய சேகர், ‘ சேகர் .. அப்பெண்ணின் பெயர் ? ’ என்றான். ‘ நீங்கள் இப்போதுதான் சுசீலா என்று சொல்லிவிட்டு, என்னைக் கேட்கிறீர்களே ’ என்றாள். ‘ இல்லை, எனக்கு இது வரையில் தெரியாது ’ என்றான்.
சிறிது சென்று, ஒரு நிதானத்தில், ‘ நீங்கள் ஊஞ்சல் ஆடுவது உண்டோ, ஊஞ்சல் விளையாட்டுத் தெரியுமோ ? சிறுவயதில், அப்படியாக ஒருவரை ஒருவர் ஊஞ்சலில் வைத்து, நீங்கள் வீசி ஆட்டி விளையாடி இருக்கலாம். வேகத்தில், கிட்டவும் எட்டவும், ஆட்டுபவருக்கு ஊஞ்சலில் இருப்பவர்கள் வந்துபோய்க் கொண்டிருப்பார்கள். கிட்ட ஒருவராகவும், எட்ட ஒருவராகவும் ஊஞ்சலில் இருப்பவர் ஒருவரே தோற்றம் கொடுத்தால், அந்த ஊஞ்சல் விளையாட்டு இன்னும் எவ்வளவு விநோதமாகத் தோன்றும் ? முன்பு நான் ஒரு உருவை வைத்து இருவராகக் கண்டு ஆட்டினேன் போலும் ’ என்று சொல்லி வாய்விட்டுச் சிரித்தது வெகு வசீகரமாக இருந்தது ... ‘
என்னை மன்னித்து விடுங்கள். உங்களிடம் நான் இவ்விதம், இவ்வளவு சீக்கிர பழக்கத்தில், சுவாதீனமாகப் பேசுவதை ... எனக்கு மிகவும் தெரிந்தவள், எனக்கு வெகு பிரியமான ஒருவள் பெயர் சுசீலா. இப்போது உங்கள் பெயரும் சுசீலா என்பதில் ஒரு யதேச்சை பெயர் ஒற்றுமை என்பதில் என்னென்னவோ என் மனது விநோத விதத்தில் எண்ணுகிறது. அதுதான்.
சேகரன் ஊரை விட்டு வந்து கிட்டத்தட்ட ஒரு மாதமாகப் போகிறது. வந்த சில நாட்கள் வரையில் கிட்டுவுடன் தங்கி, ஊர் போவதாக அவனிடம் சொல்லிக் கொண்டு கிளம்பியவன் ஒரு விடுதியில் தங்கிக் காலம் கழித்துக் கொண்டிருந்தான். பட்டணத்தைவிட்டுப் போக அவனுக்கு இன்னும் மனம் வரவில்லைபோலும். ஆனால் சமீபமாக, சில நாளாகவே அவனுக்கு ஊர் ஞாபகம் அடிக்கடி வந்து கொண்டிருந்தது. ‘ அநேகமாக நாளைக்கு ஊருக்குப் போகலாம் ’ என மாலையில் அப்பெண்களிடம் சொல்லுவதும், மறுநாள் மாலையில் அவர்களைக் கடற்கரையில் சந்தித்துப் பேசுவதாகவும் இருந்தான்.
அன்றைய தினம் ‘ இன்று நிச்சயமாக ஊருக்குப் போயிருப்பான் ’ என்று நினைத்துக் கொண்டிருப்பவர்களிடையே தன் தோற்றம் திகைப்பைக் கொடுக்கும் என்ற நினைவில் சேகரன் கொஞ்சம் முன் நேரத்திலேயே கடற்கரையை அடையும் ஆவலிலிருந்தான். அவசியம் ஊர் போக வேண்டிய தென்ற எண்ணம் ஒரு பக்கமும், அப்பெண்களிடையே பேசுவதில் காணும் இனபத்தில் இங்கேயே இருக்க நினைப்பது ஒரு பக்கமும் இவனை ஆட்டுவித்து, என்ன செய்வது என்று தோணாது இருந்தான். ஒளிபடராத பிரக்ஞைவெளியில் சேகரன் தடுமாறிக் கொண்டிருந்தான். தூக்கத்திற்கும் விழிப்பிற்கும் உள்ள எல்லைக்கோடு, பிளவு கொண்டு ஒரு சிறு வெளி விரிவு தெரிவது போலும் அந்நடு வெளியில் நின்று உலக விவகாரங்களைக் கவனித்தான். உலகம் உண்மையெனத் தோன்றுவதற்கு -- வஸ்துக்கள் வாஸ்தவமெனப் படுவதற்கு மாயைப் பூச்சு கொள்ளுமிடம் அதுதான் போலும். தூக்கத்தில் மறையவும், விழிப்பில் மறக்கவும் ......
அன்று பகல்பொழுதை ஏதோ அவஸ்தையில் கழித்து, மாலையில் கடற்கரையை அடைய, கொஞ்சம் முன்நேரத்திலேயே பஸ் ஸ்டாண்டில் சேகரன் நின்றிருந்தான். அங்கு கூட்டம் அதிகமாக இருந்தது. கூட்டத்தில், முன்னேறத் தெரியாது இரண்டு பஸ்ஸுகளை விட்டான். தன்னை விட்டு நகர்ந்து செல்லும் அவைகளைப் பார்க்கும்போது உலகமே தன்னைத் தனிமையில் விட்டு, நகர்ந்து போவதாக நினைத்தான். கடற்கரையில் அப்பெண்களையாவது விட்டுச்செல்லாதா என்ற ஏக்கப்பார்வையில், மற்றொரு பஸ்ஸும் போய்விட்டது. இருபக்க மரங்களையோ, அப்பால் நின்று தெரியும் பங்களாக்களையோ, கவனியாதே போன்று, நகர வீதி அகண்டு, நீண்டு குறுகி, கிழக்கு மேற்காக எட்டிய வெளியை அடிவானம் வரையில் சென்று தொட வெகுதூரம் போய்க்கொண்டிருந்தது. வீதி ஓரத்தில் மரங்கள் அப்பாலும் இப்பாலும் பலபல விசித்திரத் தோற்றத்திலும் பலவித நிறத்திலும், மரங்களிடையே, பாதி தெரிந்தும் தெரியாமலும், வீடுகளும், பங்களாக்களும் பார்வையில் பட்டன.
தன்னைப் போன்றே திகைத்து வீதிமரங்களும், வீடுகளும் நகரமுடியாது நின்றிருப்பதை சேகரன் பார்த்தான். லேசாக மரங்கள் காற்றில் அசையும் போது, அதன் தலையிலிருந்து பூக்கள் பொல பொலவென்று உதிருவது வெகு விநோதமாகத் தெரிந்தது. எதிர் பங்களாவிலிருந்து நாய் குரைப்பு சத்தம் கேட்டது. எதிரொலியில் அப் பங்களாவே நாயெனக் குரைப்பது போன்றிருந்தது. எட்டிய தூரத்தில் ஒரு பட்ட சவுக்கு மரம் நட்டுத் தெரிந்தது. அது தன் தலையில் ஓரு கொடியைக் கட்டிக் கொண்டு ‘ பொலிடிகல் ’ குஷியில் கூத்தாடுவது எவ்வளவு அபத்தமாகத் தெரிகிறது ! மேற்கே சூரியன் மறைய விருக்கிறான். உலகமே ஒரு லேசான மஞ்சள் காவித் தோற்றத்தில் ஒரு வரட்டு விரக்தி கொள்ளுகிறது. வெளியடைய முடியாத ஒரு பளு கொடுக்கும் வேகம், சேகரன் மனதிற்கடியில் குமுறிக்கொண்டிருக்கிறது. அவன் முகத்தில் ஒரு கடுமை கண்டும், உதட்டின் விளிம்பில் ஒரு ஏளனப் புன்னகை அருவிக் கொண்டிருந்தது. கோவிலில் தற்கால பக்தர்களின் சிரிப்பில் மாடத்திலிருந்து பார்த்து நிற்கும் ஒரு ஜீவகளை சிலை என, பட்டணப் போக்குகளைப் பார்த்துக் கொண்டு, சேகரன் நின்றிருந்தான்.
பட்டணச் சந்தடிகள் , பொறுமையிழந்த கூக்குரல்கள் போன்று வீதிவழியே, யார் கவனிப்பிலும் படாது, போய்க் கொண்டிருந்தன. மோட்டார்கள் பறந்து சென்று மறைந்தன. தங்களை விட்டுச்சென்ற உயிரைப்பிடிக்க, நடைப்பிணங்களென, அநேகர் கடந்து சென்றனர். மற்றும் சிலர் தங்களை விட்டு, உயிர் ஓடாது இருக்க, அதைப் பிடித்துக்கொண்டு ஓட்டத்திலும் நடையிலும் சென்றனர். உருவங்கள், தெரிந்தும், மறைந்தும் சப்தங்கள் கேட்டும் கேட்காமலும், எல்லா சந்தடிகளும் ஒரு அலங்கோலத்தில் ஒரு புலனாகாத நியதியில் அவதிப் பட்டுச் சிதறித் தெரிந்தன. இந்த உரு, இந்த சத்தம், இந்தப் பெயர், இந்தத் தோற்றம் என்ற இசைவுமுறை நழுவி, தனித்தனியாகக் காணும் புலணுர்வுகளை, மனது ஒப்புக் கொள்ள முடியவில்லை.
எட்டிய வெளியிலிருந்து, சினிமா மெட்டு காதை சுவைக்கத் துளைத்துக் கொண்டிருந்தது. ஒரு டீக்கடைக்காரனுடைய வியாபாரம் விசுவரூபம் கொள்ளமுயலும், நவீன நாகரிக சத்தம் அது. பஸ்ஸுகளைத் தவறவிட்டுக்கொண்டு இவ்வகைப் பார்வையில் அங்கு நின்று கொண்டிருந்தான். உலகமே, ஒரு நஷ்டக்கணக்கில், இவ்வித ஆர்பாட்டங்களில் தேய்ந்து கொண்டு போவதான எண்ணம் தான் அப்போது அவன் கொண்டது. சக்தியை - ஜனசக்தியை - முதலெனக் கொண்டு, ஆரம்பித்த இந்த உலக வியபகாரம் விளைவுகளில் மதிப்பைக் காணக்கூடாத திகைப்பில், நஷ்டத்தில், முதலையே வீண் விரயமாக்கிக் கொண்டு வருகிறது போலும்.
சீக்கிரம் செல்ல நினைத்த சேகரன், சிறிது நேரம் சென்றே கடற்கரையை அடைந்தான். அவர்கள் வழக்கம் போல், அந்த இடத்திலேயே உட்கார்ந்து பேசிக் கொண்டிருப்பதை, தூரத்திலிருந்தே கவனித்தான். அவன் அவர்களை அணுகியபோது ‘ என்ன சேகர், இன்று ரொம்ப லேட் .. ஊரிலிருந்து நேரே இங்குதானே வருவது ... என்று சிரித்துக் கொண்டே பானு சேகரை வரவேற்றாள். சுசீலா, நிதானத்துடன் ... ‘ இன்று ஊருக்குப் போகவில்லை!? ’ என்றாள். அது கேட்பவருக்குக் கேள்வியாகவும் அதைக் கேட்பவருக்கு ஆச்சரிய விளியாகவும், தோன்றும்படி இருந்தது. ‘ வாவென்று அழைத்து லெட்டர் வந்தாலல்லது எப்படிப் போகிறது ... ’ என்றாள் பானு.
‘ நான் இங்கிருப்பது வீட்டிற்குத் தெரியாது ... ’ என்றான் சேகரன்.
‘ ஓகா, சேகர் கோபித்துக் கொண்டு சொல்லிக் கொள்ளாமல் வீட்டை விட்டு வந்துவிட்டார் ’ என்று சொல்லி, பானு கொஞ்சம் உரக்கச் சிரித்தாள்.
‘ என்ன சுசீலா - பானு சொல்வது பொய்தானே ’ என்று அரை கெஞ்சலுடன் சுசீலாவைப் பார்த்து சேகரன் கேட்டான்.
‘ எனக்கு எப்படித் தெரியும் சேகர் ... நீங்கள் பேசுவது சரியாக இல்லை. நீங்களும் ஏதோபோல் இருக்கிறீர்கள் ’ என்றாள் கொஞ்சம் வருத்ததுடன் சுசீலா.
‘ கொஞ்ச நாளாகவே சேகரன் பேசுவது சுசீலாவுக்கு ஏதோபோல் தோன்றியது. மற்றைய பெண்களுக்கு எப்படியோ, இவளுக்குத் தெரியாது. அவன் பேச்சுகள் சில சமயம் இவளுக்குப் பிடிக்காது. ஒரு அசட்டுத்தனமான ஜாக்கிரதையில், இவர்களுடன் பேசுவது இவளுக்கு அருவருப்பளித்தது. சிற்சில சமயம் அவன் பேச்சுகள், நிதானமாயும், ஆழ்ந்த கருத்துடன் வசீகரமாயும் இருக்கும். இரண்டொரு நாளாக சுசீலாவுடன் பேசும்போது ஒரு ஜாக்கிரதையும் ஒரு தடுமாற்றமும், சேகர் பேச்சில் தெரிந்தது. அது எதனால் என யோசிக்கும்போது, அவனை ஒருவித உணர்ச்சியில் கொள்ள முடியவில்லை. அருவருப்பபு, பயம், வெறுப்பு, பரிதாபம் முதலிய பலவிதமான உணர்ச்சிகளை, மாறி மாறி அவள் மனது கொண்டு யோசனைகளும் சலிக்க ஆரம்பித்தன. சிற்சில சமயம் அவள் மனது துக்கமும் அடையும்.
ஊரையும், மனைவி குழந்தையையும் விட்டு, இப்படி அவன் பட்டணத்தில் காலம் கழிப்பது இப் பெண்களுக்குப் பிடிக்கவில்லை. தங்கள் தகப்பனார், தங்களுக்காக கணவன்மார்களைத் தேடிக் கொண்டிருப்பது இவர்களுக்குத் தெரியும். கல்யாணம் ஆகவேண்டிய பெண், தனக்குத் தெரியாத ஒருவனை எண்ணி, அவனுக்காகக் காத்திருப்பது போன்றதா, ஒரு மனைவி தன் கணவன் வருகைக்கு ஏங்கி எதிர்பார்த்து இருப்பது ? கன்னியும் மனைவியுத் வேறெனப்படுவதில், அதுமாதிரி இல்லாவிட்டாலும், இருவரும் பெண் என்பதில், அது போலவும் தோன்றுகிறது. இவன் ஊர் போகாது இருப்பது, இவன் மனைவி இவனுக்காகக் காத்திருப்பது, இதெல்லாம் இவர்களுக்குப் பிடிக்கவில்லை. ஒரு தவறான காரியத்தைதான், சேகரன் இங்கு இருப்பதில் செய்கிறான். அவனுடன் தாங்கள் பேசுவதும் தவறாகத்தான் தெரிகிறது.... ஒருக்கால் அவன் ஊர் போகாது இருப்பதற்கு தான்தான் காரணமா, என்று சில சமயம் சுசீலா எண்ணுவாள். தன்னெதிரிலும், தன்னுடன் பேசுவதிலும், அவன் ஒரு வகை இன்பம் கண்டு, அதனால்தான் ஊர் போகாது இருக்கிறான்போலும். சுசீலாவினால் தன் மனம் போகும் ரீதியைத் தடுக்கவோ, தன் மனதில் தோன்றி மறையும் எண்ணங்களை நன்கு புரிந்துகொள்ளவோ முடியவில்லை. தத்தி, தன்னைவிட்டுக் குதித்தோடிஉட்கார்ந்து கொள்ளுமிடத்தைத் தெரிந்து கொள்ளுமுன்பே மற்றொரு இடத்திற்குத் தாவிப் போவது போன்றுதான் அவள் மனமும் எண்ணமும் இருந்தன. சேகரன் ஊர் போகாதது, தன்னால், தன் தடுப்பால், என்று அவளால் நேர்முகமாக நினைக்க முடியவில்லை. தான், அவ்விதத்தில் குரூர சித்தம் படைத்தவளாகவோ, கேவல குணமுடையவளாகவோ, கருத முடியவில்லை. ஒரு கணவனை அவன் மனைவியிடமிருந்து பிரிப்பது ஒரு குரூர செய்கையல்லவா ? அதையும் ஒரு பெண் செய்வதென்றால் ? அப்படியாயின் தான் யார், எப்படி ? தான், தன் சுபாவம், குணம் என்பதெல்லாம் என்ன ? தான் அல்லாததென ஒன்று தோன்ற, அதை மறுத்து மாறுதலை கொள்வதில்தானோ இவைகள் ஆகும் ? மாறி மாறித்தானோ, நான் என்னுடைய என்பதெல்லாம் மறுப்பில் மறுதலையாக உண்மையெனத் தோன்றும் ? அவ்வகையானால், இவைகளெல்லாம் ஸ்திரமெனக் கருத முடியுமா ? உண்மையில் இவைகளெல்லாம் என்ன ? சுசீலாவினால் ஒன்றையும் தெளிவுறக் கண்டு கொள்ள முடியவில்லை .. உருவற்று ... இடமற்று - தன் வழியே உலாவும் குணங்கள், நான், சுபாவம் எல்லாமே ஊடுருவத் துளைத்துச் செல்ல குறியென யதேச்சையிலே குறுக்கிடுகிறது பெயர், உருக்கொள்ள ? வெகு விநோதமான எண்ணங்களைக் கொண்டாள் சுசீலா. அவள் ஒரு விநோதப் பெண்தானே ! அவள் மனது வெகுவாக விரிவடைந்தது போலும் ! ...
அவனைவிட்டு, இவர்கள் பிரிந்து செல்லும்போது, பானுவைப் பார்த்து சுசீலா கேட்டாள் : ‘ பானு, அவன் இங்கிருப்பது சரியா, ஊருக்குப் போவது சரியா ? என்ன தோன்றுகிறது உனக்கு ... உனக்கு நன்றாக விளங்குவது போன்று, ஏதோ ஒன்றைச் சொல்லுவாய். வேறு வகையில் அவன் இருப்பது அவனுக்குத் தெரிந்தோ, தெரியாமலோ தவறு செய்கிறான் என்று சொல்லுவாய். அதிலிருந்தும் கிளைபாதைகளென ‘ தெரிவது, தெரியாதது, ’ நாம் நமக்குத் தெரிந்து தெரியாமல் பொறுப்படைவது .. ‘ பொறுப்பு ’ ... ‘ சரி ’, ‘ தவறு ’ எல்லா வார்த்தைகளுமே என்னவெல்லாமோ அர்த்தம் கொடுக்கும். பேசுவதும் புரிவதும் மறுதலையில் சலிக்க என்னால் பேசமுடியும். ஆனால் உணரும்போது ஜீவியத்தை, உலகப்போக்கை முரண்படும் உண்மைக் கூற்றெனக் கண்டு, அதைச் சொல்லும்போது, மாறுபட்ட அபத்தமாகத்தானே விளக்கமுடிகிறது ....’
சிறிது நிறுத்தி மேலும் பேசலானாள். ‘ சேகரனை நான் ஆணாக நினைத்துப் பழகவில்லை போலும் ... ஆண்கள் ... ஆண்மை என்பதெல்லாம் எனக்கு நன்றாகப் புரிகிறது. நழுவ, புழக்கடை வழியைத் திறந்து வைத்துக்கொண்டு, வாயிலில் நின்று சிறகடித்துக் கொக்கரிக்கும் சேவல்கள் ஆண்கள். ஆண்மையோவெனில் இறகு உரித்த கோழிகள். சேகரனைப் பெண்ணென மதித்துதான் நான் பழகி பேசுகிறேன் போலும் ! ஒரு பெண் பெண்மையின் சக்தியையா ஒரு ஆணிடம் உணரமுடிகிறது ? அதனால்தான், நான் அவனிடம் கொள்ளும் விருப்பும் வெறுப்பும் ? .. அவனுக்கு என் பெயர் கொண்ட ஒரு மனைவி இருக்கிறாள். அவளையா, இவனிடம் நான் பார்ப்பது ? அவள் பெண்மையை, இவன் ஸ்வீகரித்துக் கொண்டுவிட்டானா ? ... என் பிரியமான பானு, நீ என்னைக் கேவலமாகக் கருதமாட்டாய் என்பது எனக்குத் தெரியும். எதையாவது கட்டிக்கொண்டு அழவேண்டுமென மனம் தவிக்கிறது. இப்போது .. ’ என்று பானுவை இறுகத் தழுவிக்கொண்டாள் .. தெரியாதே பின் தொடர்ந்து வந்து கொண்டிருந்த சுமதி, பேசா மடந்தையென, ஏதோ யோசனையில் ஆழ்ந்தவள் போன்றிருந்தாள்
சேகரன் பேச்சுக்கள் அன்று சரியாக இல்லை. சுசீலா வெகு நேர்த்தியாகவும், கல கலப்புடனும் அவனுடன் பேசிக்கொண்டிருந்தாள். அவன் ஊருக்குப் போவதை, இவ்வகையில் பேச்சினால் தடுத்துக் கொண்டிருந்தாள் போலும். ஆணென ஒருவன், எதிரில் சேஷ்டைகளிலும், பேச்சுக்களிலும் எவ்வளவு வெறுப்பை அளிக்கிறான் என்பதை சுசீலா எண்ணிக்கொண்டாள் போலும். ஒரு ஆணுடன் ஒரு பெண், மனைவி என எப்படிக் காலம் தள்ள முடியும் ..... அதில் இன்பமோ ‘ காதல் ’ என்பதான ஒன்றையோ எப்படிக் காண முடியும் .... வெறுப்பை அளிப்பவருடன் கூடப் பழகுவது எவ்வளவு தர்மசங்கடம் ... விடாது தொடர்ந்து, நியாயமான முறையில் வாழ்க்கையை நடத்த, எத்தனை உபாயங்களை தர்மமென காண வேண்டியிருக்கிறது ! தன் எதிரில், காணாது தொலைந்தாலாவது கணவன் வருகைக்கு ஏங்கிக் காத்திருப்பதில் ஒருவகை இன்பம் காணமுடியும்போலும் பெண்களால் ! சேகரன் மனைவி சுசீலாவின் வாழ்க்கையின் ஆதாரமெனத்தான், தன்னை எண்ணிக்கொண்டாள். அவனை ஊரடையாது - தடுப்பதைத்தான், தான் செய்கிறது - செய்வது என்று நினைத்தாள். அவ்வித எண்ணம் சூனிய வெளியில் நின்று கொண்டிருப்பது போன்று தோற்றம் கொண்ட தனக்கும் ஒரு இடமளிப்பதென உணர்ந்தாள். முன்பு தன் மனதிற்கு இசையாத குரூர குணமென்பதையும், தன் மனது ஒரு திருப்தியில் கண்டது, என்பதாகவும் அவளுக்குத் தோன்றியது.
இருட்டு கண்டு விட்டது. உட்கார்ந்து இருந்த அநேகர் எழுந்து போய்விட்டனர். மற்றும் சிலர் எழுந்து போவதற்கும் ஆயத்தமானார்கள். இவர்களும் எழுந்து நடந்து வீதியை அடைந்தனர். அந்த முச்சந்திவீதியைக் கடந்து, எதிர் வீதியில் கொஞ்சம் நடந்த பிறகு, மற்றொரு சந்து குறுக்கிடும்போது, சேகரன் இவர்களை விட்டுப் பிரியவேண்டும். இவர்கள், வீதியைக் குறுக்காகக் கடக்கும்போது, இடது புறத்திலிருந்து ஒரு மோட்டார் சப்தம் கேட்டது. இவனை விட்டு, அவர்கள் பின் திரும்பி நடந்து, ஓரமாக நடை பாதையை அடைந்தனர். வீதி நடுவில் நின்ற சேகரன் முன்பின் போவது தெரியாது, ஒரு திகைப்பில் நடு வீதியில் நின்று விட்டான். வந்து கொண்டிருந்த மோட்டார் எவ்வித லாவகத் திருப்பலிலும், இவனைக் கடந்தபோது சிறிது இவனை உராந்து சென்றதுபோலும். ஒருவருக்கும் தெரியவில்லை என்பதே போன்று மோட்டாரும், நிற்காது சென்று விட்டது. சேகரன் சிறிது தடுமாறி, சமாளிக்க முடியாமல் கீழே சாய்ந்தான். தொடர்ந்து விழும் அவனை ‘ சாவு ’ யாவரையும் விட முன் சென்று பிடித்துக் கொண்டது .... சேகரன் கீழே சாய்ந்தான் ...
கண்ணெதிரில் கீழே விழும் சேகரனை, முன்னடைந்து குனிந்து தடவியபடியே பானு, ‘ ஐயோ நம் சேகர் ... பேச்சு மூச்சில்லையே ... ’ என்று கண்களில் நீர் ததும்பச் சொன்னாள். அருகில் வந்து நின்றிருந்த சுசீலா ‘ நம்ப சேகர் ! ’ என முணுமுணுத்தபடி, பானுவைத் தூக்கி நிறுத்தி ... ‘ வா பானு போகலாம் ... கூட்டம் கூடுமுன் .. ’ என்று சொல்லி நிதானமாக அவளை அழைத்துச் சென்றாள். அவன் இறந்து விட்டான் என்பது சுசீலா மனதிற்கு நிச்சயமாகவே பட்டது. ‘ அநாதையாக நடுத் தெருவில் விட்டுச் செல்லுகிறோமே.. ’ என்ற பானுவின் குரல், வெளிவர முடியாது, தன் மார்பில் அவள் முகத்தைப் புதைத்துச்சென்ற சுசீலாவின் மனதிற்குள் கூச்சல் கொண்டு அமுங்கியது போலும் ! வெகு வருத்ததில், சுமதி, இவர்களைப் பின்தொடர்ந்து நடந்து போனாள்.
ஒரு கணத்தில், தான் நின்ற இடம் மறுபடியும் சூனியமானதென்ற ஒரு உணர்வுயடைந்தாள் சுசீலா. வெற்று வெளியில், உருவற்ற பெயரென சுசீலா நடந்து கொண்டிருந்தாள். கணவனுக்கும் மனைவிக்கும், குறுக்காகத் தடுத்து நின்றதென்பதில், இடம் கொண்டு நின்ற கன்னி சுசீலாவை ‘ மரணம் ’ எட்டித் தள்ளி விட்டது.
ஒரு மனைவிக்கு, சதா தன் கணவன் வருகைக்குக் காத்திருப்பதில் இன்பம் கொடுக்க, அவனைத் தடுத்து நின்றதில் இடம் கொண்ட சுசீலாவை எட்டித் தள்ளியே அந்த இடத்தை ‘ மரணம் ’ பறித்துக்கொண்டு விட்டது. எவ்வளவு அநியாய நியாயமெனப் படுகிறது சேகரன் மரணம். இனி எவ்விடம் தன்னிடமாகக் காண்பது என்ற மனத் தடுமாட்டத்தில் சுசீலா நடந்து கொண்டு போனாள்.
* * *
சில நாட்களாக, இவர்கள் மாலையில் கடற்கரையில் கூடுவது இல்லை. தன் மாடி அறை ஜன்னலடியில் மாலையில் நின்று கொண்டு எட்டிய வெளியை, சுசீலா பார்ப்பதுண்டு. தன் சிந்தனைகளே, ஒரு பளுக் கொடுப்பதென நினைத்தவள் மனம், அப்போது துக்கத்தையும் கொள்ளாது சந்தோஷத்தையும் கொள்ளாது இருந்தது. பெயர் கொண்ட ஒன்று, தன் உருவை, சுமையெனக் களைந்து, பெயரெனத்தான் எட்டிய வெளியில் லேசாக மிதப்பதைப் பார்த்து நிற்பவள் போலும்.சுசீலா வென்ற பெயர், மறுபடி உருக்கொண்டால் யாராக முடியும் ? இருளில், உடலை விட்டகன்ற நிழல், ஒளி கண்டவுடன் சரியெனத்தானா, பிரிந்த தன்னுடல் எனக் கண்டு மறுபடியும் உடலுடன் ஒட்டிக் கொள்ளுகிறது ... ? சுசீலா, பெயரெனத் தன்னைக் களைந்து கண்டதில், சேகரன் மனைவி சுசீலா எனவா மனதில் உருக்கொண்டாள் ... ?
கிராமத்தில் காலை, மாலை வேலைகளை கவனிப்பின்றிக் கைவிட முடியாது. அதிகாலையில் இருட்டுடன் எழுந்து, வாயிற்புறம் சாணம் தெளித்து, பெருக்கி, கோலம் வரையவேண்டும். இரவின் இருளில் தூக்கம் காணாதினாலா, போடும் கோலம் தவறுகிறது. ..... வெளிச்சம் காண இருக்கும் கிழக்கே, வெகு தூரத்தை உன்னிப்பாய்க் கவனிப்பதில், கண்டது ஒன்றுமில்லை. இரவில் பரவியதை, ஒன்று கூட்டிச் சேர்த்துக் கொளுத்த குவித்த இருட்டு, ஒளி கொள்ளுமுன்தான் எவ்வளவு இருட்டு ! கணவனைக் காணமுடியவில்லை. பகல் நீண்டும் இரவு வருகிறது. குழந்தை காலைச் சுற்றி வராது தொட்டிலில் தூங்கும்போதுதான், பகல் நீண்டும் இரவு வருகிறது. அதைத் தடுக்க இரவு குறுக்கிடுகிறது. மாலையில் சூரியன் மறைகிறான். இரவு வந்தவுடன் விளக்கை ஏற்றி, வாயிற் புறையில் வைத்துவிட்டு திண்ணைத் தூண்டியில் நிழலென நிற்கிறாள். மேற்கே சூரியன் மறைந்த விடத்திற்கும் அப்பாலே, பார்க்கிறாள். கண்ணொளி கொண்டும், ஒன்றையும் பார்க்கமுடியவில்லை. கீழிறங்கி, எதிரே தெரியும் கோயில் சுவாமியைத் தரிசித்து விட்டு, விளக்கை எடுத்துக் கொண்டு உள்ளடைகிறாள் சுசீலா .... இரவும் குறுகாது நீண்டு வளருகிறது. அல்லலுறும் மனது தூக்கம் கொண்டாலாவது இன்பக் கனவையாது எதிர் பார்க்கலாம் ..... வேதனைகளின் இன்பம்தான் வாழ்க்கை போலும் !
தானாக வேண்டி, எதிலும் தன்னைக் காண தேடுவது போல கன்னி சுசீலா, மேற்கு பார்த்த தன் மாடி அறை ஜன்னலடியிலிருந்து எட்டிய வெளியை வெறித்துப் பார்ப்பதுண்டு. சேகரன் மனைவி சுசீலாவை மனதில் கண்டதில், அவளாகத் தன்னையும் கண்டு கொண்டுவிட்டாள் போலும் !
தன் கணவன் வருகைக்காக எதிர்பார்த்து ‘ காதல் ’ காண மனைவியாக, கன்னிப் பெண் சுசீலா தன் மாடி ஜன்னலடியில் நின்றிருந்தாள்.
அப்படியாயின், ஒரு வகையில் ‘ காதல் ’ கண்ட பெண் கலியாணமாகாத கைம்பெண் என்ற அபத்தம்தானே !
- சரஸ்வதி, 1960
தட்டச்சு : ரா ரா கு
பிரக்ஞை வெளியில் - மௌனி,
"Look there, at that girl," said Sekaran.
"Those girls?" corrected his friend Kittu, laughing, N as he walked by his side. .
The two had crossed the expanse of sand and were striding towards the edge of the sea. The fading evening light fell on people seated here and there along the beach, touching them with beauty. There wasn't much of a crowd there, though, that evening. At some distance, just where the waves died at the shore, were three girls, facing them, deep in conversation.
Sekaran had been gazing intently at them as he walked along with his friend. He repeated, now, "I am not usually in the habit of looking at girls. I am talking to you about her - that one there."
Kittu still could not fathom which of the three girls Sekaran had indicated by his glance. Sekaran had come to stay in town for a few days, to rid himself of the tedium of life in the village. And, at times, he said things which even his childhood friend Kittu was hard put to understand. Besides this, Sekaran's behaviour in recent days had struck Kittu as being particularly odd. “Whom do you mean? The one who swallows her escaping teeth to stop them from falling out? Or the one who looks as if she is restraining her crazy hair from flying off her head by plaiting it tightly into two?" Kittu spoke in an easy bantering tone. No profound comparisons had been intended, his lighthearted words were meant only to provoke laughter. Either his imagination could not extend to the other girl, or he could not find the comparisons he wanted within a currently fashionable idiom. Anyway, he stopped there.
“Yes, Kittu, I recognize the ones you are describing. I don't mean them, nor do I even particularly want to look at them. But tell me what strikes you the instant you see the third girl. If you can't find some trendy urban mode of description, then try the traditional vocabulary of the Tamil pundit."
"Can't do that, my friend ... Can't even try to scc if it might work. I never learned Tamil formally, you see ..."
-Well, that might be one thing that you managed to do right. Otherwise you would have been splitting hairs over words and letters. At least now you are not in a position to do so. But listen, I was saying something to you and you've interrupted me and made me change my train of thought completely ... Look at that girl now. Let us see what occurs to you, how 'apt your descriptions and comparisons can be."
Kittu's glance swept over her from the top of her head to her feet, and yet was unable to take in all of her. Her appearance, her beauty, her charm plunged him into a sudden surprise. It was impossible to know where exactly that grace, which could be heard only in whispers, was being held captive. She was like a silent, vivid mystery. One could not free one's self of her, nor shake free one's gaze. It was as if she could reflect whatever mood or expression the spectator chose. Kittu stood still, momentarily amazed that there should be one so beautiful on this earth
Sekaran held him by the shoulder and shook him hard as if to bring him back to life. “Why do you stand there as if you were dead, as if you have never seen anyone like her? Can't you let your imagination lead you? Something that one has seen sometime, somewhere, lies forgotten at the bottom of the mind. A yearning to seek it waits at the very corners and edges of one's eyes. At the first sight of her it fills the eyes and spreads over the face, proclaiming with joy, This is it! This is how miracles turn, without a sense of shock, into true happiness ... Oh, I can't explain it in a way that will make you understand ... Yet I feel pressed for time, too." Sekaran was silent for a moment. Then, glancing at her again, he said, “It is when you look upon her in such a way that she becomes the source of imagination spreading through each throbbing pulse-beat of your life."
"Sekara, I know very well the depth of your thoughts and the vehemence of your feelings. But, when your mind is so overtaken by emotion, I really don't know what it might lead to." Kittu's voice betrayed his concern.
“Kittu, in some ways you are right, I think ... Recently, I have felt I don't understand anything any more... You know Sushila very well. It is my great good fortune to have her for my wife. But she was born by mistake into this world. Perhaps she too was fortunate in some way, in having me as her husband. When I look at her now, all sorts of thoughts pass through my mind. When a husband looks at his wife, boundless notions occur to him. These days, sometimes, my love for her has gone beyond all limits, and I have immediately felt afraid ... No, it is not quite right to say that ... But I do feel a strange fear in my heart. Yet, it seems there is a. seductiveness about that fear, too. It draws me close, even as it drives me away. This is what Sushila has done to me ... I am often weary of attending to family matters at home. I came here, thinking my heart would be eased if I stayed in town for a few days ... Yet, even here, when I see this girl, she takes on the appearance of Sushila."
Sekaran spoke these words in a rush before they had walked ten paces. Yet, beneath the hasty words, a certain calm was perceptible. "I don't know what I'm blurting out. Don't misunderstand me ... Look at that girl in the middle, she is the one I meant. I told you that in recent times, when I look at Sushila, all sorts of ideas come to my head. Those confusions become a bit clearer when I look at this girl. That is what I wanted to say to you. And you will understand, I know. Anybody else might misconstrue what I have said, and think ill of me ... Just look at her. How bravely her beauty ventures out to strike you! She is a young girl, as yet unmarried. She appears to be womanhood itself. Do you know what fearful strength womanhood possesses? But, a woman, by the very fact of being so, must become a man's wife. And a husband tries to confine this huge notion of womanhood within the tight frame of a child's slate, and gives himself the pleasure of drawing a picture there, which he calls Wife. As for seeking the womanhood in her, that is a terrifying thing ... Well, Kittu, do you ever feel afraid when you look at your wife?" Sekaran was smiling as he said these words.
Absorbed in their conversation, they had now come very close to the girls. Afraid that their words might have been overheard, they suddenly stopped, as if the continuous sound to which they had both assented had vanished. The girls too seemed to have stopped speaking in exactly the same way, as soon as they realized that the men were near them. Anxious that what they had said amongst themselves might have been overheard by the other group, they exchanged shy glances, hesitant smiles. Because they experienced the same feeling at the same time, there became established between them a subtle bond without their even being aware of it. And that bond would either tighten or slip away, depending on the impact of all the incidents and circumstances that were yet to come.
The next day, at about one, Sekaran was about to go into a restaurant for a cup of coffee. By chance he saw that girl at the entrance. Startled, they stopped and looked at each other. A slight smile spread on both faces.
Sekaran laughed as he looked at her and asked, "Those others?”
She, in her turn asked, “That other?” She went on, "It is neither evening nor are we at the seaside that I should be whiling away time with them."
"Quite right ... shall we have some coffee?" "Not now, thank you. Perhaps another time ..." she said.
“Very well. This evening, maybe ...?” She nodded and moved away hastily. Sekaran stood where he was for a time. He looked as if he was in the middle of a pleasant dream.
That evening, Sekaran happened to go to the seaside on his own. He noticed them from a distance, sitting exactly where they had been that first day. When he came up to them, he began saying,
"Have you been waiting ..." stopped, and altered his words. Have you been here a long while?”
They seemed a little startled. Then that girl answered, “We've been here for a little while."
He sat down at some distance from them. The girl looked at the others, and said in a voice which revealed no expression whatsoever, "I happened to meet him in town this afternoon." The others looked at these two in turn, as if they were bound together by a rope.
These three girls, Bhanu, Sushila and Sumati, came from well to-do and respectable families. Neither they nor their parents could quite decide what they should do next, now that they had completed their studies. They had fallen into the habit of meeting every evening at the seaside, as a way of passing time. And time passed by more pleasantly indeed after Sekaran joined them in their evening conversations. His words were always enjoyable and le lud a pleasant disposition. An affection began to grow between the three girls and Sekaran, without their even being aware of it. Even though they had known him for so short a time, they began to look upon him as an old friend. They had accepted him and he them, without ever exchanging names or making formal introductions. When there has been no opportunity for these in the first meeting, then it is certainly prudent to clarify these matters in due course,
One day, Sekaran was in an obvious state of excitement. Turning to Sushila in particular, he said, "Well, Sushila ..." About to say something in a rush, he stopped short, startled by what he had said. He turned awny and stared into the distance. The girls looked at ench other. They too were surprised.
Smiling a little sarcastically, Bhanu asked him, "What might your name be?"
Sekarnn turned around to face her. "Sekur," he said, and her name?'
"You live just called her Sushila, so why do you ask mey" "I truly didn't know that," he said. After a while, with a certain air of composure he went on, "Did you ever play at the swings? Do you know this game? When you were little, you might have taken turns on the swing, pushing each other. The child on the swing would move at great speed past the one pushing her. How strange that game would be if the child on the swing seemed one person at a distance, and quite another when seen close-up! In those days, the same swinging form used to appear to me in two different and alternating perspectives. But now, I seem to be using the same name for two different people swinging by." There was a certain charm in the way he laughed out aloud. "Forgive me for speaking to you so familiarly, and after knowing you for so short a tine ... Someone who is very close to me, whom I care about greatly, is called Sushila. Now, when I hear that your name too is Sushila, my mind turns in odd ways at the coincidence. That's all."
It was nearly a month since Sekaran had left his home in the village. He had at first stayed for a few days with Kittu. Then, saying that he was returning home, he had, in fact, taken a room and continued to linger in the town. It seemed that he could not bring himself to lenve the place. But, in the past few days, he had been thinking of home frequently. He would say each evening to the girls, "I'll go home to the village tomorrow, most probably." Yet he would be there to meet them the next day.
One evening, Sekaran was anxious to arrive at the seashore somewhat early, for he did not wish to startle the girls who probably were quite sure that he had at last left the town that day. Pulled between luis increasing need to go home and the desire to stay where be was and continue to feel the delight he experienced in talking to the girls, he wns caught in a dilemma. He felt as if he were stumbling about in the dark, widespaces of perception. Ile observed the affairs of the world as if he stood in a tiny crack splitting the boundary line which divides sleep and waking. Perhaps that is the
place from which the world is given that mysterious vencer that makes it, and all that it contains, appear substantial and true, that vision that is lost when we sleep, forgotten when we wake ...
Sekaran had spent the morning in some distress and had arrived early at the bus-stand, intent on going to the seaside. Unable to push himself to the front of the crowd, he let two buses pass by. As he watched the buses pull away, it seemed to him that the whole world was moving on, leaving him there on his own. Yet another bus went by, while he gazed after it, wishing that at least the girls might be left behind, along with him. The street spread wide, and, as if ignoring the trees and houses on either side, ran east to west, narrowing into the distance where it seemed to touch the horizon. Trees stood on either side, along the verges of the street, in many strange forms and in various colours; while between them, the houses could be seen, some visible, others hidden from view.
Sekaran saw the trees and houses standing there, startled into immobility, like himself. Then, as the trees moved gently in the wind, they seemed to shake. He could hear a dog barking in the house that stood opposite. The echo gave the odd impression that it was indeed the house that was barking. Some distance away he could see a clump of casuarina. It looked absurd, as if it were dancing about in political fervour, a banner tied to its head. Towards the west, the sun was just about to set. The whole world seemed to be tinted a pale saffron yellow, and took on a withdrawn look. An intense emotion stirred within Sekaran's mind, unable to find an outlet. His features assumed a harshness, and a contemptuous smile appeared at the corner of his mouth. He stood there. observing the spectacles of the street, like a living idol who watches from his pedestal, the ecstatic devotion of modern-day bhaktas, a sarcastic smile on his face.
The noises of the town, like impatient cries, paraded the streets, unnoticed by anyone. Motor cars flew past and disappeared. Many people walked on, like corpses, desperate to retrieve the lives that had escaped them. And there were others, half-running, holding on to their lives for fear that they would run away from them. All forms seemed both apparent yet hidden, all noises heard yet unheard, all that was happening seemed chaotic, incomprehensible, disordered and awkwardly scattered about. The sensory impressions that he had acknowledged separately as this form, this sound, this name, this appearance, seemed to slip away from their normal order so that his mind could no longer grasp or accept them.
A popular film tune fell upon his ear, forcing itself on him. It was the sound of modern civilization, the attempt of a tea-stall keeper to make his business take on a form larger than itself. Sekaran stood there, letting the buses pass him by, observing the street. He was overwhelmed by the idea that the whole world was being eroded to an inordinate degree through these trivial activities. International commerce, which used the strength of human beings as its capital, seemed to have ground to a standstill. Not seeing gain nor profit, it was now beginning to eat into its very capital.
Although he had meant to be early, it was actually very late by the time he arrived at the seaside. Even from a distance he was instantly aware of where they sat, talking together. As he came near, Bhanu welcomed him, smiling. “Well, Sekar, you are very late this evening. You must have come directly from the village, maybe?”
Sushila said quietly, “You did not go home to the village today." It sounded, to the others, both a question and an exclamation.
Bhanu added, “How can one go unless there is an invitation?” “But they don't know at home that I am here,” said Sekaran.
Bhanu began to laugh loudly, "Oho, Sekar left home in anger, without telling them where he was off to."
"Look Sushila, what Bhanu says is not true, right?" Sekaran asked, in an almost pleading voice.
For some days Sushila had been finding Sekaran's conversation very disturbing. She did not know about the others, but sometimes she disliked the tone of his words. There had once been a calm and depth in his conversations, which had been very attractive. But for the past couple of days she had noticed a guardedness and hesitation in his speech that she found almost repelling. When she wondered why this should be so, she was possessed by different emotions. In turn she felt annoyance, fear, anger and sympathy, and she became weary thinking about it. Sometimes she also felt a kind of grief.
The girls did not really approve of him leaving his wife and children and his village to while away his time in town. They were aware that their own fathers were seeking bridegrooms for them. When a girl, who is yet unmarried, thinks about a man whom she does not know intimately, when she waits for him, can it possibly be the same as when a wife longs for and looks forward to her husband's return? Wife and unmarried girl were by definition different, yet by virtue of being female were, at the same time, similar. No, they did not like it that he refused to go home, that his wifc was waiting for him. Sekaran was wrong in staying in town.. Sometimes it also seemed wrong that they should talk to him as they did.
Often Sushila would wonder if indeed she was the reason for his not going home. Perhaps he was refusing to go home because of the pleasure he derived, both from talking to her, and in being heard by her. Sushila could neither prevent her thoughts from following in that direction, nor could she quite comprehend those ideas which flashed through her mind. Before her mind could become aware of the thoughts that had tumbled out, and follow them to the place where they had perched, they had flown elsewhere. She could not confront the thought that Sekaran would not go home because of her, because she prevented it. She could think of herself neither as being possessed of so cruel a will nor of being so contemptible a character. Was it not a terrible thing to separate a man from his wife? And for another woman to engineer it? Who was she? And could she do such a thing? What did it mean to speak of oneself, and of one's nature and character? Is it by their transformations and opposites, even through our denials and refusals, that what we know as “I” and “mine” reveal themselves as truth? If that is so, can these characteristics that we claim for ourselves be described as firm or steadfast? What are they, really? Sushila could not work it out clearly. It seemed that a name intervened by accident and became the target for a number of attributes, roving without form or home, for these things called “I” and “my character” to pierce and tunnel through. Sushila was filled with strange thoughts. Was she not, after all, a strange girl? Her mind seemed to stretch infinitely ...
As they were walking along after having parted from him, Sushila said, “Bhanu, is it right for him to stay here, or would it be better for him to go home? What do you think? You could say something casually, as if you understood it all well. Or, in another mood, you could say that his staying on here is wrong whether he knows it or not. From that point on, our conversation could branch off into all sorts of directions: what we are aware of and what we are not aware of; what we are responsible for; knowingly or unknowingly. Right. Wrong. Accountability. All these words will take on a number of connotations and meanings. I can debate in opposition to all those notions until you are bored. But when I try to speak what I feel, when I try to express the paradoxical truths of life and experience, then I can only make it sound like an absurdity ..."
She paused for a while and then carried on. “It strikes me that I didn't consider Sekaran as a man at first ... I understand very well what men are and what masculinity is supposed to be about. Men are like roosters, flapping their wings and crowing at the threshold, while the backyard door is left open so that they can slip away. But masculinity is like a plucked hen. I think, after all, I regarded Sekaran as I would a woman, and spoke to him in that way. Can a woman discern the power of womanhood in a man? Is it possible? Is that the reason why I both like and dislike him? He has a wife who has the same name as I. Is it she that I am looking for in hin? Has he claimed her womanhood and made her so helpless? I want to cling to something and weep my heart out." Saying this, she held on tightly to Bhanu. Sumati, following them, was deep in her own thoughts, quiet as a deaf-mute.
Sekaran's words had certainly sounded as if he were not at ease that day. Sushila, on the other hand, had spoken to him very fluently, and even sparklingly. It seemed that she was preventing him from going home by this kind of conversation. Perhaps Sushila was thinking of the extent to which any man repels a woman by his antics and his words. How could a woman bear to spend a lifetime with a man, as his wife ... How could such an experience be described as a pleasure, or be called "love"? What a dilemma, to have to live intimately with someone who was actually repulsive! In order to live one's life always in a decent way, how many subterfuges one had to use! Perhaps it was only when their husbands were out of sight and elsewhere, that women got some sort of pleasure in waiting for their return. Sushila had begun to think that Sekaran's wife's life was profoundly dependent on her own existence. She thought to herself that what she had done - and was doing now - was indeed to stop him from going home. Sushila, who had so far had the impression of standing in the middle of a great void, now became aware that such a thought could give her a place too. Suddenly she realized that what she had thought of before as a cruel tendency in herself, to which her mind would not agree, could now be seen differently.
It had grown quite dark. Many of the people who had been sitting about on the beach had gone their way. A few others were preparing to leave. They too rose to their feet. They would have to go to the junction, walk along the opposite street for some distance and then part from Sekaran at the crossroads there. As they were crossing the road, they heard the noise of a motor car coming from the left. Leaving him, the girls turned back and reached the pavement edging the road. Sekaran, however, stood there in the middle of the road. startled, still, unaware of the traffic about him. The car coming towards him swerved quickly, but seemed unable to stop from colliding with him as it went past. It continued at that speed, without stopping, as if nobody had even noticed what had happened. Sekaran stumbled, lost balance and began to collapse. As he was falling, Death pushed ahead of everyone else and caught him.
Bhanu ran towards him, just as she saw him fall and, stooping down to stroke him gently, said, "Ayyo, our Sekar ... Oh, god, there is neither speech nor breath ..." Tears welled up in her eyes.
Sushila, who had arrived at her side, murmured, “Our Sekar," as she helped Bhanu to her feet. Then she said, “Come, Bhanu, we must go ... before the crowds begin to gather..." and quietly she led her away. Sushila was certain in her mind that he had died.
"But we are abandoning him in the middle of the street ..." Bhanu's words seemed to enter Sushila's soul like an unspoken shriek as she held her friend's face to her chest. Sunk in her own sorrow, Sumati followed them.
Sushila realized that in an instant, the place where she stood had, once again, become a void. She walked, it seemed, in empty space, like a form without a name. By standing in the way, between husband and wife, she had found a place for herself, a means of giving a wife the delight of perpetually waiting for her husband by obstructing his return. Now Death had plucked away that place and forcefully pushed her off. How unjustly just Sekaran's death seemed! Sushila walked on in great uncertainty, not knowing how or where her life henceforth would find a place for itself,
For some days, they had not met at the seaside. Sushila would often stand at the window of her upstairs room, gazing outward. She who had once felt that her very thoughts weighed heavily upon her, now knew neither grief nor joy. It was as if she stood watching as a name shed itself of the burdensome form that it had assumed, and floated away gently into space, a mere name. Who would it be, were the name "Sushila” to inhabit another form? Does the shadow that leaves the body when it is dark, recognize its own body when it is light once more, and can it attach itself anew with this knowledge? When the name "Sushila" cast her aside, did she take form again in her imagination as Sekaran's wise, Sushila?
In the village, it is not possible to forsake the morning and evening chores. It is necessary to wake up at dawn, even before the first light, sprinkle the front yard with cowdung, sweep it, and draw the kolam. Somehow, the kolam falters ... perhaps because the darkness of the night did not bring restful sleep. Where it should lighten in the east, nothing appears, however carefully one looks. This darkness which had made a heap of all that had been spread out in the night, in order to set it alight, how dense indeed it was before the first light!
No sign of her husband, yet the day lengthens towards night. The afternoon extends itself when her child stops circling about her legs and falls asleep in her cradle. But night intervenes and stops the day. In the evening, the sun disappears. As soon as the night arrives, she lights a lamp, and placing it in the niche in the thinnai, stands by the pillar, like a shadow. She looks westward, far beyond the place where the sun sank. Her vision is keen, but she can see nothing. Sushila climbs down the front steps and worships the deity in the temple opposite, then takes the lamp and goes in ...
The night is never foreshortened, but grows longer and longer. Were the distressed soul to be overwhelmed by sorrow, then at least it can look forward to dreams of joy. Perhaps life is nothing except the pleasure of pain.
Sushila, unmarried, would often look outward from her westward facing upstairs window, on her own, staring into the distant horizon, as if she were searching for her selfhood everywhere. And, in seeing Sekar's wife Sushila in her imagination, it was as if she had discovered herself.
Young Sushila stood by her window, becoming the wife who awaited her husband's return and his passionate "love."
In that case, a woman "in love” is an unmarried widow - an absurdity!
‘ அதோ பார் அந்தப் பெண்ணை ’ என்றான் சேகரன்.
‘ பெண்களை ...? ’ என்று திருத்தினான், அவனோடு கூடப் போய்க்கொண்டிருந்த, அவன் நண்பன் கிட்டு சிரித்துக்கொண்டே. இருவரும் மணற்பரப்பைக் கடந்து, சமுத்திரக்கரையை நோக்கி நடந்து கொண்டிருந்தனர். ஆங்காங்கே, மங்கும் மாலை ஒளியில் வசீகரத்தோற்றம் கொண்டு, அநேகர் உட்கார்ந்து கொண்டிருந்தனர். அன்று கடற்கரையில் அதிக கூட்டமில்லை. கொஞ்சதூரத்தில் கடல் அலை மடியும் கரையின் சமீபமாக, மூன்று பெண்கள் அவர்கள் பக்கம் பார்த்துக்கொண்டு பேசிக்கொண்டிருந்தார்கள். அவர்களைப் பார்த்துக்கொண்டே, தன் நண்பன் கிட்டுவுடன் பேசி நடந்துவந்த சேகரன் ‘ எனக்கு பெண்களைப் பார்க்கும் வழக்கம் கிடையாது, அதோ அந்தப் பெண்ணைத்தான் சொல்லுகிறேன் ’ என்று மறுபடியும் சொன்னான். சேகரன், பார்வையில் குறிப்பிட்ட பெண்ணை கிட்டுவால், அம்மூவரில் யார் என்று தெரிந்து கொள்ளமுடியவில்லை. கிராம வாழ்க்கையில் அலுப்படைந்து அதைத் துடைத்துக்கொள்ள, பட்டணத்தில் சில நாட்கள் தங்கிப் போகலாமென்று வந்த சேகரன் பேச்சுகள், அவன் பாலிய சிநேகிதன் கிட்டுவால் கூட, சில சமயம் புரிந்து கொள்ளமுடியவில்லை. மற்றும் சமீப சில நாட்களாக சேகரன் போக்கும் ஒரு விதமாக கிட்டுவிற்குத் தோன்றியது.
‘ யாரைச் சொல்லுகிறாய் ...? வாயிலிருந்து தப்பி ஓடும் பற்களை, வெளியில் விடாது தடுத்து விழுங்குகிறவளையா ... பிச்சல மயிர் தலையிலிருந்து பறந்து போகாது இருக்க இரட்டைப் பின்னலாகத் தெரிவதையா ?’ எனச் சொல்லி நிறுத்தினான் கிட்டு. பேச்சில் கேலி படர பேசினானே ஒழிய, இக்கற்பனைகள் அவர்களை ஆழந்து குறிக்கும் உவமைகளல்லாது ஏதோ மேலெழுந்த வாரியாக, பிறர் கேட்டுச் சிரிக்கவேண்டுமென்பதற்காகத் தான் இருந்தன. மேலும் மற்றுமொரு பெண்ணிடம் இவன் கற்பனைகள் ஓடவில்லையோ, அல்லது அந்த பட்டணச் சோதா மோஸ்தரில் கற்பனைகளைக் காண முடியவில்லையோ, எதினாலோ அவன் பேச்சு நின்றது.
‘ சரி கிட்டு நீ குறிப்பிட்ட பெண்களைக் கண்டு கொண்டுவிட்டேன். அவர்களைச் சொல்லவில்லை, நான் பார்க்கவுமில்லை. அவர்கள் நடுவில் இருக்கிறாளே அவளைப் பார்த்ததும் உனக்குத் தோன்றுவதைச் சொல் ... பட்டண ரீதியில் முடியாவிட்டால். தமிழ்ப்பண்டிதர் பேச்சிலும் கொஞ்ச முயன்று பார் ..........’ என்றான் சேகரன்.
‘ அது முடியாதப்பா ... முடிகிறதா என்று பார்ப்பதற்கும் என்னால் முடியாது. நான் முறையாகத் தமிழ் படிக்க வில்லையே ’ என்றான் சேகரன்.
‘ இந்த வகையிலாவது நீ செய்தது ஒன்று சரி ... இல்லாவிட்டால், எழுத்தாலும் பேச்சாலும் பாயைப் பிராண்டிக்கொண்டிருப்பாய் ! .... நான் எதையோ சொல்லும்போது, நீ எதையோ பேசி என் எண்ணம் போகும் திசையை மாற்றிவிட்டாய். சரி, அது போகட்டும், அதோ அந்தப் பெண்ணைப் பார். உனக்கு என்ன தோன்றுகிறது, உன் உவமைகளும், பேச்சுக்களும் அவளிடம் எவ்வளவு பொருத்தம் காணுகிறது. பார்க்கலாம் ’ என்றான் சேகரன். அப் பெண்ணை உச்சந்தலையிலிருந்து, கால் வரை தடவிய கிட்டுவின் பார்வையில் பட்டது ஒன்றுமில்லை. அவள் தோற்றம், அழகு, வசீகரம் எல்லாம் இவனை ஒரு பிரமிப்பில் ஆழ்த்தியது. அவள் சௌந்தரியம் எதில் அடங்கி, கேட்காது முணுமுணுக்கிறது என்மது தெரியவில்லை. மொத்தத்தில் பார்வையினின்றும் உதறமுடியாது நிற்கும், விடுவிக்க முடியாத ஒரு மௌன ஜீவப் புதிர் போன்று விளங்கினாள். பார்ப்பவர் மனது கொள்ளும் எந்தப் பாவனையையும் ஏற்று நிற்பவள் போன்று இருந்தாள். இவ்வளவு அழகி உலகிலிருக்க முடியுமோ என்று ஜடமாக பிரமித்துப் பார்த்து நின்றான் கிட்டு. அவன் தோளைப் பிடித்துக் குலுக்கி - அவனை உயிர்ப்பிக்க வேண்டிய நிமித்தம் போலும் - சேகரன் சொன்னான் ... இவளைப்போல் பார்த்ததில்லை என அவளைப் பார்த்து பிரமித்து ஜடமாக நிற்கிறாயே ... கற்பனைகளுக்கு இடமாக முடியுமோ எங்கேயோ எப்போதோ கண்டதொன்று, மனத்தடியில் மறந்தும் கிடக்கிறது. அதைத் தேடும் ஆர்வம் கண் விளிம்பில் ஒட்டிக் காத்திறுக்கிறது; இவளைப் பார்க்குங்கால் கண்களில், முகத்தில் பரவி, ‘ இதுதான் ’ .. எனக் களி கொள்ளுகிறது .. எந்த அதிசயமும், பிரமிப்பின்றி ஆனந்தமெனப்படுவது இவ்வகையில்தான் .. எனக்கு புரியும்படி சொல்ல வரவில்லை. அவகாசமும் அவசரப்படுகிறது ’ ... எனப் பேசிய சேகரன், சிறிது மௌனமானான். அவளை ஒரு தரம் பார்த்துவிட்டு... ‘ இவ்வகையில் அவளைப் பார்ப்பதில்தான், அவள் கற்பனை ஊற்றென உன் ஒவ்வொரு ஜீவ நாடியிலும் துடிப்பில் பரவுவாள் ... ‘ எனச் சொல்லி நிறுத்தினான்.
‘ சேகரா, உன் மூளை வன்மையும், உணர்வு வேகமும் எனக்குத் தெரியும், கற்பனைகளில் நீ உணர்ச்சி வசமாவது, உன்னை எங்கு கொண்டு செலுத்துமோ தெரியவில்லை எனக்கு .. ’ என்று கிட்டு கொஞ்சம் வருத்தம் கலந்த குரலில் சொன்னான்.
‘ கிட்டு, நீ சொல்லுவது ஒரு வகையில் சரியெனப்படுகிறது .. சமீப காலமாக, எனக்கு ஒன்றுமே புரிவதில்லை .... சுசீலாவைத்தான் உனக்கு நன்றாகத் தெரியுமே, அவளை மனைவியாக அடைந்தது என் பாக்கியமென்றாலும் தவறியே இவ்வுலகில் பிறந்த அவள், என்னை அடைந்ததும் அவளுக்கு ஒருவித பாக்கியம்தான். அவளை நான் இப்போது பார்க்கும்போது, என்னென்னவோ தோன்றுகிறது .... மனைவியை கணவன் பார்ப்பதில் என்னென்னவோ எல்லையற்று தோன்றவிருக்கிறது. சிறிது காலமாக, என் பிரியம் அவளிடம் அளவு கடந்துவிடுகிறது ... உடனே மனது ஒரு பயம் அடைகிறது... பயம் என்று சொல்வது சரியல்ல. மனதில் ஒரு விநோத பயங்கரம் காணுகிறது. அந்த பயங்கரத்தில், ஒரு வசீகரமும் காண முடிகிறது போலும். கிட்டவும் இழுக்கிறது, எட்டவும் துரத்துகிறது. இது, இப்போது என் மனைவி சுசீலா செய்கிற வேலை...குடும்பக்காரியங்களில் எனக்கு அடிக்கடி அலுப்பும் சலிப்பும் தோன்றுகிறது. இங்கு வந்து சில நாள் தங்கிச் செல்வதில் மனது கொஞ்சம் லேசாகும் என எண்ணித்தான் இங்கு வந்தது...இங்கேயும் பெண்ணைப் பார்க்கும்போது அவளைக் காணும் தோற்றம் கொள்ளுகிறேன்...’ ஒரு வேகத்தில் பத்து தப்படி நடக்குமுன் இவ்வளவையும் பேசிவிட்டான். ஆனால் அதற்கடியிலும் ஒரு நிதானம் தெரிந்தது. சிரித்துக்கொண்டே கிட்டுவைப் பார்த்து, ‘ ஏதோ உளறுகிறேன்-நீ ஒன்றும் நினைத்துக்கொள்ளாதே ... அதோ நடுவில் உட்கார்ந்து இருக்கிறாளே, அவளைத் தான் சொன்னேன். சமீப காலமாக சுசீலாவைப் பார்த்தால் எனக்கு என்னவோ தோன்றுகிறது என்று சொன்னேனே. அதுதான் இவளைப் பார்க்கும்போது கொஞ்சம் தெளிவடைவதுபோல தெரிகிறது. என்ன என்பதுதான் புத்திக்கு புலப்படவில்லை. அதைத்தான் உன்னிடம் சொன்னேன். உனக்கும் நன்றாகப் புரிந்து இருக்கும் ! ... உன்னிடமில்லாமல் வேறு யாரிடமாவது சொன்னால் தவறாகவும், கேவலமாகவும் என்னை நினைப்பார்கள் ... அதோ அவளைப் பார் .. அவள் அழகு எவ்வளவு வசீகரமாக துணிவு கொண்டு தாக்குகிறது. அவள் கலியாணமாகத கன்னிப்பெண். பெண்மை எனப்படுவது அவள்தான் போலும். எவ்வளவு பயங்கர சக்தி பெண்மை என்பது உனக்குத் தெரியுமா ? பெண்ணென்றால் ஒருவனுக்கு மனைவியாகத்தான் வேண்டும். பிருமாண்ட வெளியில் உருக்கொள்ளும் பெண்மையை, சட்டத்திற்குட்பட்ட சிறு கற்பலகையில், மனைவியென சித்திரம் வரைந்து இன்பமடையப் பார்க்கிறான் கணவன். அவளிடம் பெண்மையைப் பார்ப்பதோ, பயம் கொள்ளுவதுதான் ... என்ன கிட்டு, நீ எப்போதாவது உன் மனைவியைக் கண்டு பயம் கொள்ளுவது உண்டோ ’ என்றான், சிரித்துக் கொண்டே சேகரன்.
இவர்கள் பேசிக்கொண்டே அப்பெண்கள் சமீபமாக வந்துவிட்டார்கள். தங்கள் பேச்சு, அவர்கள் காதில் விழுந்து இருக்குமோ என்ற சந்தேகம் கொண்டு திடுக்கிட்டுப் பேச்சை நிறுத்தினர். இசைந்து தொடரொலியெனக் கேட்டு வந்த ஒரு சப்தம், இவர்கள் பேச்சை நிறுத்தியதும், திடீரென மறைந்ததான தோற்றம் கொண்டனர். பேசிக்கொண்டிருந்த அப்பெண்களும், இவர்களைச் சமீபத்தில் கண்டதும் இவர்களைப் போன்றே பேச்சை நிறுத்தினர் போலும் ஒருவர் ஒருவர் தத்தம் பேசியது மற்றவர் காதில் ஒருக்கால் விழுந்து இருக்குமோ, என்ற சந்தேகத்தின் சஞ்சலத்தில், ஒருவரை ஒருவர், ஓரக்கண்ணால், சிறிது புன் சிரிப்பில் மாறி மாறிப் பார்த்துக்கொண்டனர். இருவருக்கு, ஒரேவிதமான உணர்வு பிடிப்பு ஒரே சமயத்தில் உண்டாவதின் நிமித்தமாக, அவர்களிடையே ஒரு சூக்ஷுமமான பிடிப்பு, அவர்களையறியாமலே ஏற்பட்டு விடுகிறதுபோலும். மேலும் அப்பிடிப்பு, பின் சமய சந்தர்ப்ப விசேஷங்களைப் பொருத்து, இறுகவோ நழுவவோ, மற்றும் என்னென்ன விதத்தில் பாதிக்கவோ காத்து நிற்கும் போலும்.
மறுநாள் பகல் ஒரு மணி சுமாருக்கு சேகரன் காப்பி சாப்பிட, ஒரு ஹோட்டலுக்குப் போய்க் கொண்டிருந்தான். அந்த ஹோட்டல் வாயிலில் அப்பெண்ணை யதேச்சையாகச் சந்திக்க நேர்ந்தது. வியப்பில் ஒருவரை ஒருவர் சிறிது பார்த்து நின்றனர். இருவர் முகத்திலும் ஒரு சிரிப்பு படர்ந்தது.
‘அவர்கள் !?’ என்று அப்பெண்ணைப் பார்த்துச் சிரித்துக்கொண்டே, சேகரன் கேட்டான். அதைத் தொடர்ந்து அவள் ‘ அவர் !? ’ என்று கேட்டுவிட்டு, மேலும் ‘ இது மாலை வேளை அல்ல ; கடற்கரையும் அல்ல ; அவர்களுடன் பேசி பொழுது போக்க ’ என்றாள்.
‘ சரிதான் கொஞ்சம் காப்பி சாப்பிட்டுவிட்டு போகலாமே .. ’ என்றான் சேகரன்.
‘ வேண்டாம் இப்போது ... பிறகு பார்த்துக் கொள்ளலாம்... ’ என்றாள் அப்பெண்.
‘ சரி, சாயங்காலம் பார்த்துக் கொள்ளலாம் ... ? ’ என்றான். தலையை அசைத்துவிட்டு, அப்பெண் ஒரு அவசரத்தில் போய்விட்டாள். அவள் சென்றவுடன், சிறிது நேரம் சேகரன் அவ்விடத்தைவிட்டு அகலாமல் நின்றிருந்தான். ஒரு இன்பக் கனவு கண்டதான ஒரு தோற்றம் கொண்டான்.
அன்று மாலை, சேகரன் மட்டும் தனியாக கடற்கரைப் பக்கம் போக நேர்ந்தது. சிறிது தூரத்திலிருந்து முதல் நாள் உட்கார்ந்து இருந்த இடத்தில் உட்கார்ந்து அவர்கள் பேசிக்கொண்டிருப்பதை, கவனித்தான். அவர்களருகில் நெருங்கியதும் , ‘ வெகு நேரமாகக் காத்து ... ’ என்று ஆரம்பித்தவன், சிறிது தயங்கி ‘வந்து நேரமாகிறதோ ...’ என , மாற்றிக் கேட்டான். அப்பெண்கள் சிறிது திடுக்கிட்டனர். அப்பெண் ‘ வந்து கொஞ்சம் நேரமாகிறது ’ என்றாள். அவர்களுக்குக் கொஞ்சம் தள்ளி இவன் உட்கார்ந்து கொண்டான். அப்பெண் மற்றவர்களைப் பார்த்து, ‘ அவரை, மத்தியானம் டவுனில் சந்திக்க நேரிட்டது’ என்று குரலில் ஒரு பாவமும் தோன்றாவகையில் சொன்னாள். ஒரு கயிறு கொண்டு, இருவரையும் சேர்த்து பிணைத்து போன்று அவ்விரு பெண்களும் இவ்விருவரையும் மாறி மாறிப் பார்த்தனர்.
பானு, சுசீலா, சுமதி இம்மூவரும் வசதியான, மூன்று கௌரவக் குடும்பப் பெண்கள். படிப்பு முடிந்தவுடன், மேற்கொண்டு செய்வ தென்னவென்பது, இவர்களுக்கும் இவர்கள் பெற்றோர்களுக்கும் புரியவில்லை போலும். மாலை நேரத்தில் பொழுது போக்குவதற்காக, கடற்கரை சென்று பேசி காலம் கழிப்பது வழக்கம். சேகரன் இவர்கள் கோஷ்டியில், மாலைப் பேச்சில் கலந்து கொண்டதில் இவர்களுக்குப் பொழுது போவது சிறிது லேசாகியது. சேகரன் பேச்சுகள், கேட்க சுவாரஸ்யமாக இருக்கும். அவன் நல்ல குணமும் இவர்களுக்குப் பிடித்ததாக இருந்தது. அம்மூவருக்கும் இவனிடம், அவர்களை அறியாதே ஒரு பிரியம் ஏற்படலாயிற்று. இக்குறுகிய கால பழக்கத்திலும், அவனை வெகு நாளாகத் தெரிந்த ஒரு நண்பனென அவர்கள் எண்ணலாயினர். இதுவரையிலும், யார் யார், எவர் எவர் என்று கேட்டுத் தெரிந்து கொள்ளாமலும், பெயர் என்ன வென்று கேட்டுக்கொள்ளாமலும் தான் பழகி வந்தனர். சந்தித்தவுடன், முதலில் இவ்வகைப் பேச்சிற்கு இடமில்லாது போய்விட்டால், பிறகு கொஞ்சம் பழக்கமானவுடன் இவ்வகையில் கேட்டுக்கொள்ளுவது ஒரு அலௌகீம் தான்.
ஒருநாள் சேகரன் சிறிது பதட்டத்தில் காணப்பட்டான். அப்பெண்களில் சுசீலாவைப் பார்த்து ஏதோ பேச வாயெடுத்தவன், ‘ என்ன சுசீலா ... ... என்றவுடன் திடுக்கிட்டு பேச்சை, எட்டிய வெளியை நோக்கியபடி நிறுத்தினான். இப்பெண்கள் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக்கொண்டனர். அவர்களும் ஆச்சரியமடைந்தனர்.
கொஞ்சம் பரிகாசமாகச் சிரித்துக்கொண்டே பானு சேகரைப் பாரத்து, ‘ உங்கள் பெயர் என்னவோ ... ’ என்றாள். இவளைப் பார்த்துத் திரும்பிய சேகர், ‘ சேகர் .. அப்பெண்ணின் பெயர் ? ’ என்றான். ‘ நீங்கள் இப்போதுதான் சுசீலா என்று சொல்லிவிட்டு, என்னைக் கேட்கிறீர்களே ’ என்றாள். ‘ இல்லை, எனக்கு இது வரையில் தெரியாது ’ என்றான்.
சிறிது சென்று, ஒரு நிதானத்தில், ‘ நீங்கள் ஊஞ்சல் ஆடுவது உண்டோ, ஊஞ்சல் விளையாட்டுத் தெரியுமோ ? சிறுவயதில், அப்படியாக ஒருவரை ஒருவர் ஊஞ்சலில் வைத்து, நீங்கள் வீசி ஆட்டி விளையாடி இருக்கலாம். வேகத்தில், கிட்டவும் எட்டவும், ஆட்டுபவருக்கு ஊஞ்சலில் இருப்பவர்கள் வந்துபோய்க் கொண்டிருப்பார்கள். கிட்ட ஒருவராகவும், எட்ட ஒருவராகவும் ஊஞ்சலில் இருப்பவர் ஒருவரே தோற்றம் கொடுத்தால், அந்த ஊஞ்சல் விளையாட்டு இன்னும் எவ்வளவு விநோதமாகத் தோன்றும் ? முன்பு நான் ஒரு உருவை வைத்து இருவராகக் கண்டு ஆட்டினேன் போலும் ’ என்று சொல்லி வாய்விட்டுச் சிரித்தது வெகு வசீகரமாக இருந்தது ... ‘
என்னை மன்னித்து விடுங்கள். உங்களிடம் நான் இவ்விதம், இவ்வளவு சீக்கிர பழக்கத்தில், சுவாதீனமாகப் பேசுவதை ... எனக்கு மிகவும் தெரிந்தவள், எனக்கு வெகு பிரியமான ஒருவள் பெயர் சுசீலா. இப்போது உங்கள் பெயரும் சுசீலா என்பதில் ஒரு யதேச்சை பெயர் ஒற்றுமை என்பதில் என்னென்னவோ என் மனது விநோத விதத்தில் எண்ணுகிறது. அதுதான்.
சேகரன் ஊரை விட்டு வந்து கிட்டத்தட்ட ஒரு மாதமாகப் போகிறது. வந்த சில நாட்கள் வரையில் கிட்டுவுடன் தங்கி, ஊர் போவதாக அவனிடம் சொல்லிக் கொண்டு கிளம்பியவன் ஒரு விடுதியில் தங்கிக் காலம் கழித்துக் கொண்டிருந்தான். பட்டணத்தைவிட்டுப் போக அவனுக்கு இன்னும் மனம் வரவில்லைபோலும். ஆனால் சமீபமாக, சில நாளாகவே அவனுக்கு ஊர் ஞாபகம் அடிக்கடி வந்து கொண்டிருந்தது. ‘ அநேகமாக நாளைக்கு ஊருக்குப் போகலாம் ’ என மாலையில் அப்பெண்களிடம் சொல்லுவதும், மறுநாள் மாலையில் அவர்களைக் கடற்கரையில் சந்தித்துப் பேசுவதாகவும் இருந்தான்.
அன்றைய தினம் ‘ இன்று நிச்சயமாக ஊருக்குப் போயிருப்பான் ’ என்று நினைத்துக் கொண்டிருப்பவர்களிடையே தன் தோற்றம் திகைப்பைக் கொடுக்கும் என்ற நினைவில் சேகரன் கொஞ்சம் முன் நேரத்திலேயே கடற்கரையை அடையும் ஆவலிலிருந்தான். அவசியம் ஊர் போக வேண்டிய தென்ற எண்ணம் ஒரு பக்கமும், அப்பெண்களிடையே பேசுவதில் காணும் இனபத்தில் இங்கேயே இருக்க நினைப்பது ஒரு பக்கமும் இவனை ஆட்டுவித்து, என்ன செய்வது என்று தோணாது இருந்தான். ஒளிபடராத பிரக்ஞைவெளியில் சேகரன் தடுமாறிக் கொண்டிருந்தான். தூக்கத்திற்கும் விழிப்பிற்கும் உள்ள எல்லைக்கோடு, பிளவு கொண்டு ஒரு சிறு வெளி விரிவு தெரிவது போலும் அந்நடு வெளியில் நின்று உலக விவகாரங்களைக் கவனித்தான். உலகம் உண்மையெனத் தோன்றுவதற்கு -- வஸ்துக்கள் வாஸ்தவமெனப் படுவதற்கு மாயைப் பூச்சு கொள்ளுமிடம் அதுதான் போலும். தூக்கத்தில் மறையவும், விழிப்பில் மறக்கவும் ......
அன்று பகல்பொழுதை ஏதோ அவஸ்தையில் கழித்து, மாலையில் கடற்கரையை அடைய, கொஞ்சம் முன்நேரத்திலேயே பஸ் ஸ்டாண்டில் சேகரன் நின்றிருந்தான். அங்கு கூட்டம் அதிகமாக இருந்தது. கூட்டத்தில், முன்னேறத் தெரியாது இரண்டு பஸ்ஸுகளை விட்டான். தன்னை விட்டு நகர்ந்து செல்லும் அவைகளைப் பார்க்கும்போது உலகமே தன்னைத் தனிமையில் விட்டு, நகர்ந்து போவதாக நினைத்தான். கடற்கரையில் அப்பெண்களையாவது விட்டுச்செல்லாதா என்ற ஏக்கப்பார்வையில், மற்றொரு பஸ்ஸும் போய்விட்டது. இருபக்க மரங்களையோ, அப்பால் நின்று தெரியும் பங்களாக்களையோ, கவனியாதே போன்று, நகர வீதி அகண்டு, நீண்டு குறுகி, கிழக்கு மேற்காக எட்டிய வெளியை அடிவானம் வரையில் சென்று தொட வெகுதூரம் போய்க்கொண்டிருந்தது. வீதி ஓரத்தில் மரங்கள் அப்பாலும் இப்பாலும் பலபல விசித்திரத் தோற்றத்திலும் பலவித நிறத்திலும், மரங்களிடையே, பாதி தெரிந்தும் தெரியாமலும், வீடுகளும், பங்களாக்களும் பார்வையில் பட்டன.
தன்னைப் போன்றே திகைத்து வீதிமரங்களும், வீடுகளும் நகரமுடியாது நின்றிருப்பதை சேகரன் பார்த்தான். லேசாக மரங்கள் காற்றில் அசையும் போது, அதன் தலையிலிருந்து பூக்கள் பொல பொலவென்று உதிருவது வெகு விநோதமாகத் தெரிந்தது. எதிர் பங்களாவிலிருந்து நாய் குரைப்பு சத்தம் கேட்டது. எதிரொலியில் அப் பங்களாவே நாயெனக் குரைப்பது போன்றிருந்தது. எட்டிய தூரத்தில் ஒரு பட்ட சவுக்கு மரம் நட்டுத் தெரிந்தது. அது தன் தலையில் ஓரு கொடியைக் கட்டிக் கொண்டு ‘ பொலிடிகல் ’ குஷியில் கூத்தாடுவது எவ்வளவு அபத்தமாகத் தெரிகிறது ! மேற்கே சூரியன் மறைய விருக்கிறான். உலகமே ஒரு லேசான மஞ்சள் காவித் தோற்றத்தில் ஒரு வரட்டு விரக்தி கொள்ளுகிறது. வெளியடைய முடியாத ஒரு பளு கொடுக்கும் வேகம், சேகரன் மனதிற்கடியில் குமுறிக்கொண்டிருக்கிறது. அவன் முகத்தில் ஒரு கடுமை கண்டும், உதட்டின் விளிம்பில் ஒரு ஏளனப் புன்னகை அருவிக் கொண்டிருந்தது. கோவிலில் தற்கால பக்தர்களின் சிரிப்பில் மாடத்திலிருந்து பார்த்து நிற்கும் ஒரு ஜீவகளை சிலை என, பட்டணப் போக்குகளைப் பார்த்துக் கொண்டு, சேகரன் நின்றிருந்தான்.
பட்டணச் சந்தடிகள் , பொறுமையிழந்த கூக்குரல்கள் போன்று வீதிவழியே, யார் கவனிப்பிலும் படாது, போய்க் கொண்டிருந்தன. மோட்டார்கள் பறந்து சென்று மறைந்தன. தங்களை விட்டுச்சென்ற உயிரைப்பிடிக்க, நடைப்பிணங்களென, அநேகர் கடந்து சென்றனர். மற்றும் சிலர் தங்களை விட்டு, உயிர் ஓடாது இருக்க, அதைப் பிடித்துக்கொண்டு ஓட்டத்திலும் நடையிலும் சென்றனர். உருவங்கள், தெரிந்தும், மறைந்தும் சப்தங்கள் கேட்டும் கேட்காமலும், எல்லா சந்தடிகளும் ஒரு அலங்கோலத்தில் ஒரு புலனாகாத நியதியில் அவதிப் பட்டுச் சிதறித் தெரிந்தன. இந்த உரு, இந்த சத்தம், இந்தப் பெயர், இந்தத் தோற்றம் என்ற இசைவுமுறை நழுவி, தனித்தனியாகக் காணும் புலணுர்வுகளை, மனது ஒப்புக் கொள்ள முடியவில்லை.
எட்டிய வெளியிலிருந்து, சினிமா மெட்டு காதை சுவைக்கத் துளைத்துக் கொண்டிருந்தது. ஒரு டீக்கடைக்காரனுடைய வியாபாரம் விசுவரூபம் கொள்ளமுயலும், நவீன நாகரிக சத்தம் அது. பஸ்ஸுகளைத் தவறவிட்டுக்கொண்டு இவ்வகைப் பார்வையில் அங்கு நின்று கொண்டிருந்தான். உலகமே, ஒரு நஷ்டக்கணக்கில், இவ்வித ஆர்பாட்டங்களில் தேய்ந்து கொண்டு போவதான எண்ணம் தான் அப்போது அவன் கொண்டது. சக்தியை - ஜனசக்தியை - முதலெனக் கொண்டு, ஆரம்பித்த இந்த உலக வியபகாரம் விளைவுகளில் மதிப்பைக் காணக்கூடாத திகைப்பில், நஷ்டத்தில், முதலையே வீண் விரயமாக்கிக் கொண்டு வருகிறது போலும்.
சீக்கிரம் செல்ல நினைத்த சேகரன், சிறிது நேரம் சென்றே கடற்கரையை அடைந்தான். அவர்கள் வழக்கம் போல், அந்த இடத்திலேயே உட்கார்ந்து பேசிக் கொண்டிருப்பதை, தூரத்திலிருந்தே கவனித்தான். அவன் அவர்களை அணுகியபோது ‘ என்ன சேகர், இன்று ரொம்ப லேட் .. ஊரிலிருந்து நேரே இங்குதானே வருவது ... என்று சிரித்துக் கொண்டே பானு சேகரை வரவேற்றாள். சுசீலா, நிதானத்துடன் ... ‘ இன்று ஊருக்குப் போகவில்லை!? ’ என்றாள். அது கேட்பவருக்குக் கேள்வியாகவும் அதைக் கேட்பவருக்கு ஆச்சரிய விளியாகவும், தோன்றும்படி இருந்தது. ‘ வாவென்று அழைத்து லெட்டர் வந்தாலல்லது எப்படிப் போகிறது ... ’ என்றாள் பானு.
‘ நான் இங்கிருப்பது வீட்டிற்குத் தெரியாது ... ’ என்றான் சேகரன்.
‘ ஓகா, சேகர் கோபித்துக் கொண்டு சொல்லிக் கொள்ளாமல் வீட்டை விட்டு வந்துவிட்டார் ’ என்று சொல்லி, பானு கொஞ்சம் உரக்கச் சிரித்தாள்.
‘ என்ன சுசீலா - பானு சொல்வது பொய்தானே ’ என்று அரை கெஞ்சலுடன் சுசீலாவைப் பார்த்து சேகரன் கேட்டான்.
‘ எனக்கு எப்படித் தெரியும் சேகர் ... நீங்கள் பேசுவது சரியாக இல்லை. நீங்களும் ஏதோபோல் இருக்கிறீர்கள் ’ என்றாள் கொஞ்சம் வருத்ததுடன் சுசீலா.
‘ கொஞ்ச நாளாகவே சேகரன் பேசுவது சுசீலாவுக்கு ஏதோபோல் தோன்றியது. மற்றைய பெண்களுக்கு எப்படியோ, இவளுக்குத் தெரியாது. அவன் பேச்சுகள் சில சமயம் இவளுக்குப் பிடிக்காது. ஒரு அசட்டுத்தனமான ஜாக்கிரதையில், இவர்களுடன் பேசுவது இவளுக்கு அருவருப்பளித்தது. சிற்சில சமயம் அவன் பேச்சுகள், நிதானமாயும், ஆழ்ந்த கருத்துடன் வசீகரமாயும் இருக்கும். இரண்டொரு நாளாக சுசீலாவுடன் பேசும்போது ஒரு ஜாக்கிரதையும் ஒரு தடுமாற்றமும், சேகர் பேச்சில் தெரிந்தது. அது எதனால் என யோசிக்கும்போது, அவனை ஒருவித உணர்ச்சியில் கொள்ள முடியவில்லை. அருவருப்பபு, பயம், வெறுப்பு, பரிதாபம் முதலிய பலவிதமான உணர்ச்சிகளை, மாறி மாறி அவள் மனது கொண்டு யோசனைகளும் சலிக்க ஆரம்பித்தன. சிற்சில சமயம் அவள் மனது துக்கமும் அடையும்.
ஊரையும், மனைவி குழந்தையையும் விட்டு, இப்படி அவன் பட்டணத்தில் காலம் கழிப்பது இப் பெண்களுக்குப் பிடிக்கவில்லை. தங்கள் தகப்பனார், தங்களுக்காக கணவன்மார்களைத் தேடிக் கொண்டிருப்பது இவர்களுக்குத் தெரியும். கல்யாணம் ஆகவேண்டிய பெண், தனக்குத் தெரியாத ஒருவனை எண்ணி, அவனுக்காகக் காத்திருப்பது போன்றதா, ஒரு மனைவி தன் கணவன் வருகைக்கு ஏங்கி எதிர்பார்த்து இருப்பது ? கன்னியும் மனைவியுத் வேறெனப்படுவதில், அதுமாதிரி இல்லாவிட்டாலும், இருவரும் பெண் என்பதில், அது போலவும் தோன்றுகிறது. இவன் ஊர் போகாது இருப்பது, இவன் மனைவி இவனுக்காகக் காத்திருப்பது, இதெல்லாம் இவர்களுக்குப் பிடிக்கவில்லை. ஒரு தவறான காரியத்தைதான், சேகரன் இங்கு இருப்பதில் செய்கிறான். அவனுடன் தாங்கள் பேசுவதும் தவறாகத்தான் தெரிகிறது.... ஒருக்கால் அவன் ஊர் போகாது இருப்பதற்கு தான்தான் காரணமா, என்று சில சமயம் சுசீலா எண்ணுவாள். தன்னெதிரிலும், தன்னுடன் பேசுவதிலும், அவன் ஒரு வகை இன்பம் கண்டு, அதனால்தான் ஊர் போகாது இருக்கிறான்போலும். சுசீலாவினால் தன் மனம் போகும் ரீதியைத் தடுக்கவோ, தன் மனதில் தோன்றி மறையும் எண்ணங்களை நன்கு புரிந்துகொள்ளவோ முடியவில்லை. தத்தி, தன்னைவிட்டுக் குதித்தோடிஉட்கார்ந்து கொள்ளுமிடத்தைத் தெரிந்து கொள்ளுமுன்பே மற்றொரு இடத்திற்குத் தாவிப் போவது போன்றுதான் அவள் மனமும் எண்ணமும் இருந்தன. சேகரன் ஊர் போகாதது, தன்னால், தன் தடுப்பால், என்று அவளால் நேர்முகமாக நினைக்க முடியவில்லை. தான், அவ்விதத்தில் குரூர சித்தம் படைத்தவளாகவோ, கேவல குணமுடையவளாகவோ, கருத முடியவில்லை. ஒரு கணவனை அவன் மனைவியிடமிருந்து பிரிப்பது ஒரு குரூர செய்கையல்லவா ? அதையும் ஒரு பெண் செய்வதென்றால் ? அப்படியாயின் தான் யார், எப்படி ? தான், தன் சுபாவம், குணம் என்பதெல்லாம் என்ன ? தான் அல்லாததென ஒன்று தோன்ற, அதை மறுத்து மாறுதலை கொள்வதில்தானோ இவைகள் ஆகும் ? மாறி மாறித்தானோ, நான் என்னுடைய என்பதெல்லாம் மறுப்பில் மறுதலையாக உண்மையெனத் தோன்றும் ? அவ்வகையானால், இவைகளெல்லாம் ஸ்திரமெனக் கருத முடியுமா ? உண்மையில் இவைகளெல்லாம் என்ன ? சுசீலாவினால் ஒன்றையும் தெளிவுறக் கண்டு கொள்ள முடியவில்லை .. உருவற்று ... இடமற்று - தன் வழியே உலாவும் குணங்கள், நான், சுபாவம் எல்லாமே ஊடுருவத் துளைத்துச் செல்ல குறியென யதேச்சையிலே குறுக்கிடுகிறது பெயர், உருக்கொள்ள ? வெகு விநோதமான எண்ணங்களைக் கொண்டாள் சுசீலா. அவள் ஒரு விநோதப் பெண்தானே ! அவள் மனது வெகுவாக விரிவடைந்தது போலும் ! ...
அவனைவிட்டு, இவர்கள் பிரிந்து செல்லும்போது, பானுவைப் பார்த்து சுசீலா கேட்டாள் : ‘ பானு, அவன் இங்கிருப்பது சரியா, ஊருக்குப் போவது சரியா ? என்ன தோன்றுகிறது உனக்கு ... உனக்கு நன்றாக விளங்குவது போன்று, ஏதோ ஒன்றைச் சொல்லுவாய். வேறு வகையில் அவன் இருப்பது அவனுக்குத் தெரிந்தோ, தெரியாமலோ தவறு செய்கிறான் என்று சொல்லுவாய். அதிலிருந்தும் கிளைபாதைகளென ‘ தெரிவது, தெரியாதது, ’ நாம் நமக்குத் தெரிந்து தெரியாமல் பொறுப்படைவது .. ‘ பொறுப்பு ’ ... ‘ சரி ’, ‘ தவறு ’ எல்லா வார்த்தைகளுமே என்னவெல்லாமோ அர்த்தம் கொடுக்கும். பேசுவதும் புரிவதும் மறுதலையில் சலிக்க என்னால் பேசமுடியும். ஆனால் உணரும்போது ஜீவியத்தை, உலகப்போக்கை முரண்படும் உண்மைக் கூற்றெனக் கண்டு, அதைச் சொல்லும்போது, மாறுபட்ட அபத்தமாகத்தானே விளக்கமுடிகிறது ....’
சிறிது நிறுத்தி மேலும் பேசலானாள். ‘ சேகரனை நான் ஆணாக நினைத்துப் பழகவில்லை போலும் ... ஆண்கள் ... ஆண்மை என்பதெல்லாம் எனக்கு நன்றாகப் புரிகிறது. நழுவ, புழக்கடை வழியைத் திறந்து வைத்துக்கொண்டு, வாயிலில் நின்று சிறகடித்துக் கொக்கரிக்கும் சேவல்கள் ஆண்கள். ஆண்மையோவெனில் இறகு உரித்த கோழிகள். சேகரனைப் பெண்ணென மதித்துதான் நான் பழகி பேசுகிறேன் போலும் ! ஒரு பெண் பெண்மையின் சக்தியையா ஒரு ஆணிடம் உணரமுடிகிறது ? அதனால்தான், நான் அவனிடம் கொள்ளும் விருப்பும் வெறுப்பும் ? .. அவனுக்கு என் பெயர் கொண்ட ஒரு மனைவி இருக்கிறாள். அவளையா, இவனிடம் நான் பார்ப்பது ? அவள் பெண்மையை, இவன் ஸ்வீகரித்துக் கொண்டுவிட்டானா ? ... என் பிரியமான பானு, நீ என்னைக் கேவலமாகக் கருதமாட்டாய் என்பது எனக்குத் தெரியும். எதையாவது கட்டிக்கொண்டு அழவேண்டுமென மனம் தவிக்கிறது. இப்போது .. ’ என்று பானுவை இறுகத் தழுவிக்கொண்டாள் .. தெரியாதே பின் தொடர்ந்து வந்து கொண்டிருந்த சுமதி, பேசா மடந்தையென, ஏதோ யோசனையில் ஆழ்ந்தவள் போன்றிருந்தாள்
சேகரன் பேச்சுக்கள் அன்று சரியாக இல்லை. சுசீலா வெகு நேர்த்தியாகவும், கல கலப்புடனும் அவனுடன் பேசிக்கொண்டிருந்தாள். அவன் ஊருக்குப் போவதை, இவ்வகையில் பேச்சினால் தடுத்துக் கொண்டிருந்தாள் போலும். ஆணென ஒருவன், எதிரில் சேஷ்டைகளிலும், பேச்சுக்களிலும் எவ்வளவு வெறுப்பை அளிக்கிறான் என்பதை சுசீலா எண்ணிக்கொண்டாள் போலும். ஒரு ஆணுடன் ஒரு பெண், மனைவி என எப்படிக் காலம் தள்ள முடியும் ..... அதில் இன்பமோ ‘ காதல் ’ என்பதான ஒன்றையோ எப்படிக் காண முடியும் .... வெறுப்பை அளிப்பவருடன் கூடப் பழகுவது எவ்வளவு தர்மசங்கடம் ... விடாது தொடர்ந்து, நியாயமான முறையில் வாழ்க்கையை நடத்த, எத்தனை உபாயங்களை தர்மமென காண வேண்டியிருக்கிறது ! தன் எதிரில், காணாது தொலைந்தாலாவது கணவன் வருகைக்கு ஏங்கிக் காத்திருப்பதில் ஒருவகை இன்பம் காணமுடியும்போலும் பெண்களால் ! சேகரன் மனைவி சுசீலாவின் வாழ்க்கையின் ஆதாரமெனத்தான், தன்னை எண்ணிக்கொண்டாள். அவனை ஊரடையாது - தடுப்பதைத்தான், தான் செய்கிறது - செய்வது என்று நினைத்தாள். அவ்வித எண்ணம் சூனிய வெளியில் நின்று கொண்டிருப்பது போன்று தோற்றம் கொண்ட தனக்கும் ஒரு இடமளிப்பதென உணர்ந்தாள். முன்பு தன் மனதிற்கு இசையாத குரூர குணமென்பதையும், தன் மனது ஒரு திருப்தியில் கண்டது, என்பதாகவும் அவளுக்குத் தோன்றியது.
இருட்டு கண்டு விட்டது. உட்கார்ந்து இருந்த அநேகர் எழுந்து போய்விட்டனர். மற்றும் சிலர் எழுந்து போவதற்கும் ஆயத்தமானார்கள். இவர்களும் எழுந்து நடந்து வீதியை அடைந்தனர். அந்த முச்சந்திவீதியைக் கடந்து, எதிர் வீதியில் கொஞ்சம் நடந்த பிறகு, மற்றொரு சந்து குறுக்கிடும்போது, சேகரன் இவர்களை விட்டுப் பிரியவேண்டும். இவர்கள், வீதியைக் குறுக்காகக் கடக்கும்போது, இடது புறத்திலிருந்து ஒரு மோட்டார் சப்தம் கேட்டது. இவனை விட்டு, அவர்கள் பின் திரும்பி நடந்து, ஓரமாக நடை பாதையை அடைந்தனர். வீதி நடுவில் நின்ற சேகரன் முன்பின் போவது தெரியாது, ஒரு திகைப்பில் நடு வீதியில் நின்று விட்டான். வந்து கொண்டிருந்த மோட்டார் எவ்வித லாவகத் திருப்பலிலும், இவனைக் கடந்தபோது சிறிது இவனை உராந்து சென்றதுபோலும். ஒருவருக்கும் தெரியவில்லை என்பதே போன்று மோட்டாரும், நிற்காது சென்று விட்டது. சேகரன் சிறிது தடுமாறி, சமாளிக்க முடியாமல் கீழே சாய்ந்தான். தொடர்ந்து விழும் அவனை ‘ சாவு ’ யாவரையும் விட முன் சென்று பிடித்துக் கொண்டது .... சேகரன் கீழே சாய்ந்தான் ...
கண்ணெதிரில் கீழே விழும் சேகரனை, முன்னடைந்து குனிந்து தடவியபடியே பானு, ‘ ஐயோ நம் சேகர் ... பேச்சு மூச்சில்லையே ... ’ என்று கண்களில் நீர் ததும்பச் சொன்னாள். அருகில் வந்து நின்றிருந்த சுசீலா ‘ நம்ப சேகர் ! ’ என முணுமுணுத்தபடி, பானுவைத் தூக்கி நிறுத்தி ... ‘ வா பானு போகலாம் ... கூட்டம் கூடுமுன் .. ’ என்று சொல்லி நிதானமாக அவளை அழைத்துச் சென்றாள். அவன் இறந்து விட்டான் என்பது சுசீலா மனதிற்கு நிச்சயமாகவே பட்டது. ‘ அநாதையாக நடுத் தெருவில் விட்டுச் செல்லுகிறோமே.. ’ என்ற பானுவின் குரல், வெளிவர முடியாது, தன் மார்பில் அவள் முகத்தைப் புதைத்துச்சென்ற சுசீலாவின் மனதிற்குள் கூச்சல் கொண்டு அமுங்கியது போலும் ! வெகு வருத்ததில், சுமதி, இவர்களைப் பின்தொடர்ந்து நடந்து போனாள்.
ஒரு கணத்தில், தான் நின்ற இடம் மறுபடியும் சூனியமானதென்ற ஒரு உணர்வுயடைந்தாள் சுசீலா. வெற்று வெளியில், உருவற்ற பெயரென சுசீலா நடந்து கொண்டிருந்தாள். கணவனுக்கும் மனைவிக்கும், குறுக்காகத் தடுத்து நின்றதென்பதில், இடம் கொண்டு நின்ற கன்னி சுசீலாவை ‘ மரணம் ’ எட்டித் தள்ளி விட்டது.
ஒரு மனைவிக்கு, சதா தன் கணவன் வருகைக்குக் காத்திருப்பதில் இன்பம் கொடுக்க, அவனைத் தடுத்து நின்றதில் இடம் கொண்ட சுசீலாவை எட்டித் தள்ளியே அந்த இடத்தை ‘ மரணம் ’ பறித்துக்கொண்டு விட்டது. எவ்வளவு அநியாய நியாயமெனப் படுகிறது சேகரன் மரணம். இனி எவ்விடம் தன்னிடமாகக் காண்பது என்ற மனத் தடுமாட்டத்தில் சுசீலா நடந்து கொண்டு போனாள்.
* * *
சில நாட்களாக, இவர்கள் மாலையில் கடற்கரையில் கூடுவது இல்லை. தன் மாடி அறை ஜன்னலடியில் மாலையில் நின்று கொண்டு எட்டிய வெளியை, சுசீலா பார்ப்பதுண்டு. தன் சிந்தனைகளே, ஒரு பளுக் கொடுப்பதென நினைத்தவள் மனம், அப்போது துக்கத்தையும் கொள்ளாது சந்தோஷத்தையும் கொள்ளாது இருந்தது. பெயர் கொண்ட ஒன்று, தன் உருவை, சுமையெனக் களைந்து, பெயரெனத்தான் எட்டிய வெளியில் லேசாக மிதப்பதைப் பார்த்து நிற்பவள் போலும்.சுசீலா வென்ற பெயர், மறுபடி உருக்கொண்டால் யாராக முடியும் ? இருளில், உடலை விட்டகன்ற நிழல், ஒளி கண்டவுடன் சரியெனத்தானா, பிரிந்த தன்னுடல் எனக் கண்டு மறுபடியும் உடலுடன் ஒட்டிக் கொள்ளுகிறது ... ? சுசீலா, பெயரெனத் தன்னைக் களைந்து கண்டதில், சேகரன் மனைவி சுசீலா எனவா மனதில் உருக்கொண்டாள் ... ?
கிராமத்தில் காலை, மாலை வேலைகளை கவனிப்பின்றிக் கைவிட முடியாது. அதிகாலையில் இருட்டுடன் எழுந்து, வாயிற்புறம் சாணம் தெளித்து, பெருக்கி, கோலம் வரையவேண்டும். இரவின் இருளில் தூக்கம் காணாதினாலா, போடும் கோலம் தவறுகிறது. ..... வெளிச்சம் காண இருக்கும் கிழக்கே, வெகு தூரத்தை உன்னிப்பாய்க் கவனிப்பதில், கண்டது ஒன்றுமில்லை. இரவில் பரவியதை, ஒன்று கூட்டிச் சேர்த்துக் கொளுத்த குவித்த இருட்டு, ஒளி கொள்ளுமுன்தான் எவ்வளவு இருட்டு ! கணவனைக் காணமுடியவில்லை. பகல் நீண்டும் இரவு வருகிறது. குழந்தை காலைச் சுற்றி வராது தொட்டிலில் தூங்கும்போதுதான், பகல் நீண்டும் இரவு வருகிறது. அதைத் தடுக்க இரவு குறுக்கிடுகிறது. மாலையில் சூரியன் மறைகிறான். இரவு வந்தவுடன் விளக்கை ஏற்றி, வாயிற் புறையில் வைத்துவிட்டு திண்ணைத் தூண்டியில் நிழலென நிற்கிறாள். மேற்கே சூரியன் மறைந்த விடத்திற்கும் அப்பாலே, பார்க்கிறாள். கண்ணொளி கொண்டும், ஒன்றையும் பார்க்கமுடியவில்லை. கீழிறங்கி, எதிரே தெரியும் கோயில் சுவாமியைத் தரிசித்து விட்டு, விளக்கை எடுத்துக் கொண்டு உள்ளடைகிறாள் சுசீலா .... இரவும் குறுகாது நீண்டு வளருகிறது. அல்லலுறும் மனது தூக்கம் கொண்டாலாவது இன்பக் கனவையாது எதிர் பார்க்கலாம் ..... வேதனைகளின் இன்பம்தான் வாழ்க்கை போலும் !
தானாக வேண்டி, எதிலும் தன்னைக் காண தேடுவது போல கன்னி சுசீலா, மேற்கு பார்த்த தன் மாடி அறை ஜன்னலடியிலிருந்து எட்டிய வெளியை வெறித்துப் பார்ப்பதுண்டு. சேகரன் மனைவி சுசீலாவை மனதில் கண்டதில், அவளாகத் தன்னையும் கண்டு கொண்டுவிட்டாள் போலும் !
தன் கணவன் வருகைக்காக எதிர்பார்த்து ‘ காதல் ’ காண மனைவியாக, கன்னிப் பெண் சுசீலா தன் மாடி ஜன்னலடியில் நின்றிருந்தாள்.
அப்படியாயின், ஒரு வகையில் ‘ காதல் ’ கண்ட பெண் கலியாணமாகாத கைம்பெண் என்ற அபத்தம்தானே !
- சரஸ்வதி, 1960
தட்டச்சு : ரா ரா கு