கோட் ஸ்டாண்ட் கவிதைகள் - நகுலன்

கோட் ஸ்டாண்ட் கவிதைகள் - நகுலன்

http://naveenakavithai.blogspot.in/2012/09/blog-post_8914.html

1.

 அலுப்பு

            அவனுக்கு

            வாழ்க்கை அலுத்துவிட்டது

            அவன் 59 வயதில்

            அப்படியா என்று

            கேட்காதீர்கள்.

மறுபடியும் அறைக்குள் செல்கிறான்

            இப்பொழுது இங்கு

                           யாருமில்லை

            அவன் கூட

            அவள்

யார் என்று கேட்காதீர்கள்

உங்கள் துருவிப் பார்க்கும்

கண்களுக்குச் சற்று ஓய்வு

கொடுங்கள்

உங்களுக்கு இதைப் பற்றி

எல்லாம் ஒன்றும் தெரியாது

அக்கறையுமில்லை.

கை எழுதி அலுத்து விட்டது.

கண் பார்த்து

மூளை சிந்தித்து

மனம் அதையும் – இதையும்

            நினைத்து நினைத்து

தேகத்தையே உரித்து

கோட் – ஸ்டான்டில்

தொங்கவிடுகிறான்

அவனை

அது பரிதாபமாகப் பார்க்கிறது.

“நீ என்னை இப்படித்

தூக்கி எறியலாமா?”

என்று.

அவன் சொல்கிறான்:

“இல்லை நீ அங்கேயே

தொங்கிக் கொண்டிரு;

உன்னைப் பிடித்துக் கொண்டு

நான் தொங்குவதை விட

நீ தனியாகத் தொங்கிக்

கொண்டிருப்பதுதான்

ரண்டு பேருக்கும் நல்லது”

என்று,

சொல்லி விட்டு

அறைக்கதவைச் சாத்திவிட்டு

வெளியே செல்கிறான்.

2.

அவனும் அவன்

சிநேகிதனும்

சண்டைப் போட்டுக் கொண்டு

சமாதானமும்

அடைந்துவிட்டார்கள்.

அவன் இவன் வார்த்தைகளைப்

பொறுக்கமுடியாமல்

கையிலிருந்த புஸ்தகத்தை

நேர் பகுதியாக நாலைந்து

தடவை

கிழித்து எறிந்தான்.

கோட் – ஸ்டான்டில்

தொங்கிக் கொண்டிருந்த

உடலைப் போல்

அந்தப் புஸ்தகம் அவனைக்

கேட்டது.

“நீங்கள் இருவரும் படித்தவர்

கள் இல்லையா?

உங்களுக்குள் சண்டை

ஏற்பட்டால்

ஏன்,

நண்பா, என்னைக் கிழித்து

எறிய வேண்டும்?” 

சொன்னான்

“படித்தவன்

என்றதால்

என்னைக் கிழித்து எறிவதற்குப்

பதில்

உன்னைக் கிழித்தெறிந்தான்”

மேஜையில் கிடந்த

புத்தகம்

அவர்களை என்னவோ

மாதிரிப்

பார்த்துக் கொண்டிருந்தது.

3.

அன்றிரவு அவன்

ஒரு கனாக் கண்டான்

வெகு நேரம்

கோட் – ஸ்டான்டில் தொங்கிக்

கொண்டிருக்கும் உடலையே

பார்த்துக் கொண்டு நின்றான்

அதைக் கழற்றிக்

கோட் – ஸ்டான்டில்

தொங்கவிட்டு விட்டான்

என்பது என்னவோ சரி.

ஆனால்

அவன் இப்பொழுதெல்லாம்

காணாமல் போன

தன் நிழலையே

தேடிக்கொண்டிருக்கின்றான்

நிழல்கள் மாத்திரம்

எங்குமே இருப்பதில்லை;

இங்கு கூட என்று இல்லை;

அங்கும்

4.

வேறொரு நண்பனைப் பார்க்கச்

      சென்றான்

இப்பொழுதெல்லாம் இது ஒரு

      பழக்கமாகிவிட்டது

போன இடத்தில் அவன்

வெளியே போய்விட்டான்

என்றார்கள்

“என்னைப் போலவா?” என்று

கேட்கச் சென்றவன்

அதை அடக்கிக் கொண்டு

திரும்பிப் பார்த்ததும்

உடல் அவனைக் கேட்டது

“கஷ்டமாக இருக்கிறது

இல்லையா?”

      என்று.

5.

வெளி வாசல் திண்ணையில்

அவன்

ஒரு சூரல் நாற்காலி

அருகில்

ஒரு சூரல் வட்ட மேஜை

அதன் மீது

புஸ்தகம் நோட் புஸ்தகம்

பேனா, பாட், அகராதி

வெற்றிலை, பாக்கு புகையிலை

சுண்ணாம்பு வகையறாக்கள்

எதிரில் சிமிண்ட் திட்டையில்

ஒரு செம்புத் தண்ணீர்

கண் எதிரில்

வெளி முற்றம்

மரம் செடி கொடி

மெல்ல வந்து பறந்து

செல்லும் பறவைகள்

எல்லாமே மங்கலாகத்

தான் தெரிந்தன

வாய் வெற்றிலை பாக்குக்குப்

பரபரத்தது

கண் தெளிவான பார்வைக்கு

மனம் மெல்லத் துடித்துக்

கொண்டிருந்தது

துடிப்பின் கதி அதிகரிக்க....

அப்பொழுது தான்

ஏதாவது செய்ய முடியும்

ஆனால் ஒன்றும் செய்யமுடியவில்லை

பின்னால் அடுத்த அறையி

      லிருந்து

ஒரு குரல் ஒலித்தது

என்னைத் தூக்கி எறிந்து விட்டாய்

இப்பொழுது

தெரிகிறதா?

என்று.

6.

வெளி வாசல் திண்ணையில்

சூரல் நாற்காலியில்

உட்கார்ந்திருந்தான்

இருட்டிக் கொண்டு வருகிறது

மங்கல் வெளிச்சத்தில்

எதிரில் இருக்கும்

அரளிச் செடியில்

இந்த அரை இருட்டிலும்

மஞ்சள் மஞ்சளாகப் பூக்கள்

தெரிகின்றன

தெருவில்

போகும் உருவங்கள் தெரியாவிட்டாலும்

குரல்கள் ஒலிக்கின்றன

இதிலும் ஒரு நிம்மதி

முழு இருட்டில் இருக்கப் பயம்

மீண்டும் அடுத்த அறைக்குள்

செல்ல ஒரு பரபரப்பு

எலெக்ட்ரிக் லைட்

மேஜை  நாற்காலி

புஸ்தகங்கள்

அம்மா அப்பா சகோதரி

குப்பிகள்

வெற்றிலைப் பாக்கு வகையறாக்கள்

ரேடியோ

இப்படியாக

கோட்-ஸ்டான்ட் கேட்கிறது?

“இப்பொழுது தெரிகிறதா?”

7.

நள்ளிரவில்

தனியாக

சூரல் நாற்காலியில்

உட்கார்ந்து கொண்டு

எழுதிக் கொண்டிருக்கின்

                  றான்

அருகில்

தரையில்

ஒரு பாம்பு

சுருண்டு கிடக்கிறது

காலம் கண்ணாடியாகக் கரைகிறது

ஒரு நதியாக ஒரு ஜலப்ரள

      யமாகச்

சுழித்துச் செல்லுகிறது

விறைத்த கண்களுடன்

அதன் மீது செத்த மீன்கள்

      மிதந்து செல்கின்றன

எழுந்து கோட்-ஸ்டான்டில்

தொங்கிக் கொண்டிருந்த

சவுக்கத்தை எடுத்து

ஒரே தெப்பமாக

நனைந்த

தலையைத் துடைத்துக்

            கொள்கிறான்

8.

அம்மாவுக்கு

      எண்பது வயதாகிவிட்டது

கண் சரியாகத் தெரிவதில்லை

ஆனால் அவன் சென்றால்

      இன்னும் அருகில் வந்து

      உட்காரக் கூப்பிடுகிறாள்

அருகில் சென்று உட்கார்கிறான்

அவன் முகத்தைக் கையை

      கழுத்தைத் தடவித்

தடவி அவன் உருக்கண்டு

உவகையுறுகிறாள்

மறுபடியும் அந்தக் குரல்

      ஒலிக்கிறது

“நண்பா, அவள்

எந்தச் சுவரில்

எந்தச் சித்திரத்தைத்

தேடுகிறாள்?”

9.

அன்று அவனுக்கு

ஒன்றுமே புரியவில்லை

வெளி வாசலிலா

அல்லது உள் அறையிலா

பகலா இரவா

நேற்றா இன்றா

வீடா கல்லூரியா

அம்மா அவனைத் தொட்டுத்

      தொட்டு

உணர்ந்தது போல

அவனுக்கும் தன்னைத்

தொட்டுத் தொட்டுத்

      தன்னையே உணர

வேண்டுமென்ற

ஒரு கட்டுக் கடங்காத

      ஆவல்

ஆனால் முடியவில்லை

அறை முழுதும் ஒரு

      லேசான நெடி;

எங்கிருந்து?

தரையில்

பேகான் தின்றுவிட்டுச்

செத்துக் கிடக்கும் கரப்புகள்

தரையில்

ஏதோ ஒரு ஜந்து

விரைந்து செல்லும்

      சப்தம்

எல்லாம் ஒரே இருட்டாக

      இருந்தது

அவனுக்கு இப்பொழுதும்

கோட்-ஸ்டான்ட்

ஞாபகம் வந்தது

ஆனால் அவன் அது

      இருக்கும்

பக்கம் கூடத் திரும்பிப் பார்க்கவில்லை.

10.

அந்த அறையில் அவன்

      இல்லை

கோட்-ஸ்டான்ட் இருந்தது

அங்கு நால்வர் இருந்தனர்

அவர்கள்

புது-க்-கவிதையைப் பற்றி

அ-நாவலைப் பற்றி

அதைப் பற்றி

இதைப் பற்றி

புதிய முயற்சிகள் பற்றி

இப்படியாக இப்படியாக

என்னவெல்லாமோ

எதைப் பற்றியெல்லாமோ

எப்படியெல்லாமோ

பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள்

கோட்-ஸ்டான்ட்

அவர்களைப் பார்த்துக்

கொண்டிருந்தது

************************************************************************************************************

கோட் ஸ்டாண்ட் கவிதைகள் - நகுலன்
1.
அலுப்பு அவனுக்கு
வாழ்க்கை அலுத்துவிட்டது
அவன் 59 வயதில்
அப்படியா என்று
கேட்காதீர்கள்
மறுபடியும் அறைக்குள் செல்கிறான்
இப்பொழுது இங்கு
யாருமில்லை
அவள் கூட
அவள்
யார் என்று கேட்காதீர்கள்
உங்கள் துருவிப் பார்க்கும்
கண்களுக்குச் சற்று ஓய்வு
கொடுங்கள்
உங்களுக்கு இதைப்பற்றி
எல்லாம் ஒன்றும் தெரியாது
அக்கறையுமில்லை.
கை எழுதி அலுத்துவிட்டது.
கண் பார்த்து
மூளை சிந்தித்து
மனம் அதையும் - இதையும்
நினைத்து நினைத்து
தேகத்தையே உரித்து
கோட்-ஸ்டாண்டில்
தொங்க விடுகிறான்
அவனை
அது பரிதாபமாகப் பார்க்கிறது

நன்றாக குடி -பாதலேர் (மொ.பெ : நகுலன்) Be Drunk - Charles Baudelaire.

Be Drunk (http://www.poets.org/poetsorg/poem/be-drunk)
Charles Baudelaire, 1821 - 1867

You have to be always drunk. That’s all there is to it—it’s the only way. So as not to feel the horrible burden of time that breaks your back and bends you to the earth, you have to be continually drunk.


But on what? Wine, poetry or virtue, as you wish. But be drunk.



And if sometimes, on the steps of a palace or the green grass of a ditch, in the mournful solitude of your room, you wake again, drunkenness already diminishing or gone, ask the wind, the wave, the star, the bird, the clock, everything that is flying, everything that is groaning, everything that is rolling, everything that is singing, everything that is speaking. . .ask what time it is and wind, wave, star, bird, clock will answer you: “It is time to be drunk! So as not to be the martyred slaves of time, be drunk, be continually drunk! On wine, on poetry or on virtue as you wish.”

From Modern Poets of France: A Bilingual Anthology, translated and edited by Louis Simpson, published by Story Line Press, Inc. Copyright © 1997 by Louis Simpson. Reprinted by permission of the author and Story Line Press, Inc. All rights reserved.


Get Drunk
Charles Baudelaire.

http://www.poemhunter.com/poem/get-drunk/

Always be drunk.
That's it!
The great imperative!
In order not to feel
Time's horrid fardel
bruise your shoulders,
grinding you into the earth,
Get drunk and stay that way.

On what?
On wine, poetry, virtue, whatever.
But get drunk.

And if you sometimes happen to wake up
on the porches of a palace,
in the green grass of a ditch,
in the dismal loneliness of your own room,
your drunkenness gone or disappearing,
ask the wind,
the wave,
the star,
the bird,
the clock,
ask everything that flees,
everything that groans
or rolls
or sings,
everything that speaks,
ask what time it is;
and the wind,
the wave,
the star,
the bird,
the clock
will answer you:
"Time to get drunk!
Don't be martyred slaves of Time,
Get drunk!
Stay drunk!
On wine, virtue, poetry, whatever!"

The Red Wheelbarrow

William Carlos Williams, 1883 - 1963

so much depends
upon

a red wheel
barrow

glazed with rain
water

beside the white
chickens.

Frida Kahlo to Marty McConnell by Marty McConnell https://www.facebook.com/photo.php? fbid=10152835868567645 leaving is not enough; you must stay gone. train your heart like a dog. change the locks even on the house he’s never visited. you lucky, lucky girl. you have an apartment just your size. a bathtub full of tea. a heart the size of Arizona, but not nearly so arid. don’t wish away your cracked past, your crooked toes, your problems are papier mache puppets you made or bought because the vendor at the market was so compelling you just had to have them. you had to have him. and you did. and now you pull down the bridge between your houses, you make him call before he visits, you take a lover for granted, you take a lover who looks at you like maybe you are magic. make the first bottle you consume in this place a relic. place it on whatever altar you fashion with a knife and five cranberries. don’t lose too much weight. stupid girls are always trying to disappear as revenge. and you are not stupid. you loved a man with more hands than a parade of beggars, and here you stand. heart like a four-poster bed. heart like a canvas. heart leaking something so strong they can smell it in the street. 18 hrs

நன்றாக குடி -பாதலேர் (மொ.பெ : நகுலன்)

 1. எப்பொழுதும் நல்ல போதையி
     லிருக்க வேண்டும் எல்லாம்இருக்கிறது,
     அதுதான் பிரச்சனை. காலத்தின் கொடிய
     சுமை உன் தோள்களை முறித்து உன்னை
     நிலத்தில் குனியும்படிச் செய்வதை நீ
     உணராமல் இருக்கவேண்டுமென்றால் நீ
     நல்ல போதையில் இடையீடில்லாமல்                            இருக்க வேண்டும் 
                                                    .

2. எதன் மூலம்? மது, கவிதை, அல்லது
    நீதி போத உணர்வு உன் வகையில். ஆனால்
    போதையில் இருக்கவேண்டும்.

3. சில சமயம் – ஒரு அரண்மனையின்
    வாசற்படிகளில், ஒரு ஓடையின் பச்சைப்புல்
    பரப்பில், உன் சொந்த அறையின் சலித்துப்
    போன தனிமையில், நீ போதையிலிருந்து
    விடுபடுகையில், உன்னுடைய போதை
    அதற்குள் தணிந்திருக்கலாம்.   அப்பொழுது
    கேள். காற்றை. அலையை. நக்ஷத்ரத்தை.
    பக்ஷியை, கடிகாரத்தை. எது எது பறக்கிறதோ.
    எது எது உருண்டு செல்கிறதோ அதை. எது  
    எது  பாடுகிறதோ அதை. எது எது பேசுகிறதோ
    அதை கேள். இப்பொழுது சமயம் என்ன
     என்று; காற்றுச் சொல்லும்; போதையில்
    ஆழ்வதற்கு சரியான சமயம். காலத்தின்          
     ஹிம்சைக்கு அடிமைகளாக இல்லாமல்                          இருக்க
     விடாமல். நிறுத்தாமல் போதையில் இரு …          மதுவில். கவிதையில். அல்லது நீதிபோத              உணர்வில். உன் வகையில்

பாதலேரின் பிரஞ்சு கவிதையின் ஆங்கில மொழிபெயர்ப்பிலிருந்து:

தமிழில் : நகுலன்

Diving into the Wreck

Adrienne Rich, 1929 - 2012

First having read the book of myths,
and loaded the camera,
and checked the edge of the knife-blade,
I put on
the body-armor of black rubber
the absurd flippers
the grave and awkward mask.
I am having to do this
not like Cousteau with his
assiduous team
aboard the sun-flooded schooner
but here alone.

There is a ladder.
The ladder is always there
hanging innocently
close to the side of the schooner.
We know what it is for,
we who have used it.
Otherwise
it is a piece of maritime floss
some sundry equipment.

I go down.
Rung after rung and still
the oxygen immerses me
the blue light
the clear atoms
of our human air.
I go down.
My flippers cripple me,
I crawl like an insect down the ladder
and there is no one
to tell me when the ocean
will begin.

First the air is blue and then
it is bluer and then green and then
black I am blacking out and yet
my mask is powerful
it pumps my blood with power
the sea is another story
the sea is not a question of power
I have to learn alone
to turn my body without force
in the deep element.

And now: it is easy to forget
what I came for
among so many who have always
lived here
swaying their crenellated fans
between the reefs
and besides
you breathe differently down here.

I came to explore the wreck.
The words are purposes.
The words are maps.
I came to see the damage that was done
and the treasures that prevail.
I stroke the beam of my lamp
slowly along the flank
of something more permanent
than fish or weed

the thing I came for:
the wreck and not the story of the wreck
the thing itself and not the myth
the drowned face always staring
toward the sun
the evidence of damage
worn by salt and sway into this threadbare beauty
the ribs of the disaster
curving their assertion
among the tentative haunters.

This is the place.
And I am here, the mermaid whose dark hair
streams black, the merman in his armored body.
We circle silently
about the wreck
we dive into the hold.
I am she: I am he

whose drowned face sleeps with open eyes
whose breasts still bear the stress
whose silver, copper, vermeil cargo lies
obscurely inside barrels
half-wedged and left to rot
we are the half-destroyed instruments
that once held to a course
the water-eaten log
the fouled compass

We are, I am, you are
by cowardice or courage
the one who find our way
back to this scene
carrying a knife, a camera
a book of myths
in which
our names do not appear.