‘Eyes of a Blue Dog’ by Gabriel Garcia Marquez
Then she looked at me. I thought that she was looking at me for the first time. But then, when she turned around behind the lamp and I kept feeling her slippery and oily look in back of me, over my shoulder, I understood that it was I who was looking at her for the first time. I lit a cigarette. I took a drag on the harsh, strong smoke, before spinning in the chair, balancing on one of the rear legs. After that I saw her there, as if she'd been standing beside the lamp looking at me every night. For a few brief minutes that's all we did: look at each other. I looked from the chair, balancing on one of the rear legs. She stood, with a long and quiet hand on the lamp, looking at me. I saw her eyelids lighted up as on every night. It was then that I remembered the usual thing, when I said to her: "Eyes of a blue dog." Without taking her hand off the lamp she said to me: "That. We'll never forget that." She left the orbit, sighing: "Eyes of a blue dog. I've written it everywhere."
I saw her walk over to the dressing table. I watched her appear in the circular glass of the mirror looking at me now at the end of a back and forth of mathematical light. I watched her keep on looking at me with her great hot-coal eyes: looking at me while she opened the little box covered with pink mother of pearl. I saw her powder her nose. When she finished, she closed the box, stood up again, and walked over to the lamp once more, saying: "I'm afraid that someone is dreaming about this room and revealing my secrets." And over the flame she held the same long and tremulous hand that she had been warming before sitting down at the mirror. And she said: "You don't feel the cold." And I said to her: "Sometimes." And she said to me: "You must feel it now." And then I understood why I couldn't have been alone in the seat. It was the cold that had been giving me the certainty of my solitude. "Now I feel it," I said. "And it's strange because the night is quiet. Maybe the sheet fell off." She didn't answer. Again she began to move toward the mirror and I turned again in the chair, keeping my back to her. Without seeing her, I knew what she was doing. I knew that she was sitting in front of the mirror again, seeing my back, which had had time to reach the depths of the mirror and be caught by her look, which had also had just enough time to reach the depths and return--before the hand had time to start the second turn--until her lips were anointed now with crimson, from the first turn of her hand in front of the mirror. I saw, opposite me, the smooth wall, which was like another blind mirror in which I couldn't see her--sitting behind me--but could imagine her where she probably was as if a mirror had been hung in place of the wall. "I see you," I told her. And on the wall I saw what was as if she had raised her eyes and had seen me with my back turned toward her from the chair, in the depths of the mirror, my face turned toward the wall. Then I saw her lower her eyes again and remain with her eyes always on her brassiere, not talking. And I said to her again: "I see you." And she raised her eyes from her brassiere again. "That's impossible," she said. I asked her why. And she, with her eyes quiet and on her brassiere again: "Because your face is turned toward the wall." Then I spun the chair around. I had the cigarette clenched in my mouth. When I stayed facing the mirror she was back by the lamp. Now she had her hands open over the flame, like the two wings of a hen, toasting herself, and with her face shaded by her own fingers. "I think I'm going to catch cold," she said. "This must be a city of ice." She turned her face to profile and her skin, from copper to red, suddenly became sad. "Do something about it," she said. And she began to get undressed, item by item, starting at the top with the brassiere. I told her: "I'm going to turn back to the wall." She said: "No. In any case, you'll see me the way you did when your back was turned." And no sooner had she said it than she was almost completely undressed, with the flame licking her long copper skin. "I've always wanted to see you like that, with the skin of your belly full of deep pits, as if you'd been beaten." And before I realized that my words had become clumsy at the sight of her nakedness she became motionless, warming herself on the globe of the lamp, and she said: "Sometimes I think I'm made of metal." She was silent for an instant. The position of her hands over the flame varied slightly. I said: "Sometimes in other dreams, I've thought you were only a little bronze statue in the corner of some museum. Maybe that's why you're cold." And she said: "Sometimes, when I sleep on my heart, I can feel my body growing hollow and my skin is like plate. Then, when the blood beats inside me, it's as if someone were calling by knocking on my stomach and I can feel my own copper sound in the bed. It's like--what do you call it--laminated metal." She drew closer to the lamp. "I would have liked to hear you," I said. And she said: "If we find each other sometime, put your ear to my ribs when I sleep on the left side and you'll hear me echoing. I've always wanted you to do it sometime." I heard her breathe heavily as she talked. And she said that for years she'd done nothing different. Her life had been dedicated to finding me in reality, through that identifying phrase: "Eyes of a blue dog." And she went along the street saying it aloud, as a way of telling the only person who could have understood her:
"I'm the one who comes into your dreams every night and tells you: 'Eyes of a blue dog.'" And she said that she went into restaurants and before ordering said to the waiters: "Eyes of a blue dog." But the waiters bowed reverently, without remembering ever having said that in their dreams. Then she would write on the napkins and scratch on the varnish of the tables with a knife: "Eyes of a blue dog." And on the steamed-up windows of hotels, stations, all public buildings, she would write with her forefinger: "Eyes of a blue dog." She said that once she went into a drugstore and noticed the same smell that she had smelled in her room one night after having dreamed about me. "He must be near," she thought, seeing the clean, new tiles of the drugstore. Then she went over to the clerk and said to him: "I always dream about a man who says to me: 'Eyes of a blue dog.'" And she said the clerk had looked at her eyes and told her: "As a matter of fact, miss, you do have eyes like that." And she said to him: "I have to find the man who told me those very words in my dreams." And the clerk started to laugh and moved to the other end of the counter. She kept on seeing the clean tile and smelling the odor. And she opened her purse and on the tiles with her crimson lipstick, she wrote in red letters: "Eyes of a blue dog." The clerk came back from where he had been. He told her: Madam, you have dirtied the tiles." He gave her a damp cloth, saying: "Clean it up." And she said, still by the lamp, that she had spent the whole afternoon on all fours, washing the tiles and saying: "Eyes of a blue dog," until people gathered at the door and said she was crazy.
Now, when she finished speaking, I remained in the corner, sitting, rocking in the chair. "Every day I try to remember the phrase with which I am to find you," I said. "Now I don't think I'll forget it tomorrow. Still, I've always said the same thing and when I wake up I've always forgotten what the words I can find you with are." And she said: "You invented them yourself on the first day." And I said to her: "I invented them because I saw your eyes of ash. But I never remember the next morning." And she, with clenched fists, beside the lamp, breathed deeply: "If you could at least remember now what city I've been writing it in."
Her tightened teeth gleamed over the flame. "I'd like to touch you now," I said. She raised the face that had been looking at the light; she raised her look, burning, roasting, too, just like her, like her hands, and I felt that she saw me, in the corner where I was sitting, rocking in the chair. "You'd never told me that," she said. "I tell you now and it's the truth," I said. From the other side of the lamp she asked for a cigarette. The butt had disappeared between my fingers. I'd forgotten I was smoking. She said: "I don't know why I can't remember where I wrote it." And I said to her: "For the same reason that tomorrow I won't be able to remember the words." And she said sadly: "No. It's just that sometimes I think that I've dreamed that too." I stood up and walked toward the lamp. She was a little beyond, and I kept on walking with the cigarettes and matches in my hand, which would not go beyond the lamp. I held the cigarette out to her. She squeezed it between her lips and leaned over to reach the flame before I had time to light the match. "In some city in the world, on all the walls, those words have to appear in writing: 'Eyes of a blue dog," I said. "If I remembered them tomorrow I could find you." She raised her head again and now the lighted coal was between her lips. "Eyes of a blue dog," she sighed, remembered, with the cigarette drooping over her chin and one eye half closed. Then she sucked in the smoke with the cigarette between her fingers and exclaimed: "This is something else now. I'm warming up." And she said it with her voice a little lukewarm and fleeting, as if she hadn't really said it, but as if she had written it on a piece of paper and had brought the paper close to the flame while I read: "I'm warming," and she had continued with the paper between her thumb and forefinger, turning it around as it was being consumed and I had just read ". . . up," before the paper was completely consumed and dropped all wrinkled to the floor, diminished, converted into light ash dust. "That's better," I said. "Sometimes it frightens me to see you that way. Trembling beside a lamp."
We had been seeing each other for several years. Sometimes, when we were already together, somebody would drop a spoon outside and we would wake up. Little by little we'd been coming to understand that our friendship was subordinated to things, to the simplest of happenings. Our meetings always ended that way, with the fall of a spoon early in the morning.
Now, next to the lamp, she was looking at me. I remembered that she had also looked at me in that way in the past, from that remote dream where I made the chair spin on its back legs and remained facing a strange woman with ashen eyes. It was in that dream that I asked her for the first time: "Who are you?" And she said to me: "I don't remember." I said to her: "But I think we've seen each other before." And she said, indifferently: "I think I dreamed about you once, about this same room." And I told her: "That's it. I'm beginning to remember now." And she said: "How strange. It's certain that we've met in other dreams."
She took two drags on the cigarette. I was still standing, facing the lamp, when suddenly I kept looking at her. I looked her up and down and she was still copper; no longer hard and cold metal, but yellow, soft, malleable copper. "I'd like to touch you," I said again. And she said: "You'll ruin everything." I said: "It doesn't matter now. All we have to do is turn the pillow in order to meet again." And I held my hand out over the lamp. She didn't move. "You'll ruin everything," she said again before I could touch her. "Maybe, if you come around behind the lamp, we'd wake up frightened in who knows what part of the world." But I insisted: "It doesn't matter." And she said: "If we turned over the pillow, we'd meet again. But when you wake up you'll have forgotten." I began to move toward the corner. She stayed behind, warming her hands over the flame. And I still wasn't beside the chair when I heard her say behind me: "When I wake up at midnight, I keep turning in bed, with the fringe of the pillow burning my knee, and repeating until dawn: 'Eyes of a blue dog.'"
Then I remained with my face toward the wall. "It's already dawning," I said without looking at her. "When it struck two I was awake and that was a long time back." I went to the door. When I had the knob in my hand, I heard her voice again, the same, invariable. "Don't open that door," she said. "The hallway is full of difficult dreams." And I asked her: "How do you know?" And she told me: "Because I was there a moment ago and I had to come back when I discovered I was sleeping on my heart." I had the door half opened. I moved it a little and a cold, thin breeze brought me the fresh smell of vegetable earth, damp fields. She spoke again. I gave the turn, still moving the door, mounted on silent hinges, and I told her: "I don't think there's any hallway outside here. I'm getting the smell of country." And she, a little distant, told me: "I know that better than you. What's happening is that there's a woman outside dreaming about the country." She crossed her arms over the flame. She continued speaking: "It's that woman who always wanted to have a house in the country and was never able to leave the city." I remembered having seen the woman in some previous dream, but I knew, with the door ajar now, that within half an hour I would have to go down for breakfast. And I said: "In any case, I have to leave here in order to wake up."
Outside the wind fluttered for an instant, then remained quiet, and the breathing of someone sleeping who had just turned over in bed could be heard. The wind from the fields had ceased. There were no more smells. "Tomorrow I'll recognize you from that," I said. "I'll recognize you when on the street I see a woman writing 'Eyes of a blue dog' on the walls." And she, with a sad smile--which was already a smile of surrender to the impossible, the unreachable--said: "Yet you won't remember anything during the day." And she put her hands back over the lamp, her features darkened by a bitter cloud. "You're the only man who doesn't remember anything of what he's dreamed after he wakes up."
கேப்ரியல் கார்சியா மார்க்வெஸின் 'ஐஸ் ஆஃப் எ ப்ளூ டாக்'
கேப்ரியல் கார்சியா மார்க்வெஸின் 'ஐஸ் ஆஃப் எ ப்ளூ டாக்'
பிறகு என்னைப் பார்த்தாள். அவள் முதல் முறையாக என்னைப் பார்க்கிறாள் என்று நினைத்தேன். ஆனால் பின்னர், அவள் விளக்கின் பின்னால் திரும்பியபோது, அவளுடைய வழுக்கும் தோற்றத்தையும், என் தோள்பட்டைக்கு மேல் அவளது வழுக்கும் தோற்றத்தையும் உணர்ந்தேன், முதல் முறையாக அவளைப் பார்ப்பது நான்தான் என்பதை உணர்ந்தேன். சிகரெட்டைப் பற்ற வைத்தேன். நான் நாற்காலியில் சுழலும் முன், கடுமையான, வலுவான புகையை இழுத்து, பின் கால்களில் ஒன்றில் சமநிலைப்படுத்தினேன். அதன் பிறகு நான் அவளை அங்கே பார்த்தேன், அவள் ஒவ்வொரு இரவும் விளக்கின் அருகில் நின்று என்னைப் பார்ப்பது போல. ஒரு சில நிமிடங்களுக்கு நாங்கள் செய்ததெல்லாம் அவ்வளவுதான்: ஒருவரையொருவர் பாருங்கள். நான் நாற்காலியில் இருந்து பார்த்தேன், பின் கால்களில் ஒன்றை சமன் செய்தேன். அவள் விளக்கில் நீண்ட மற்றும் அமைதியான கையுடன் என்னைப் பார்த்து நின்றாள். ஒவ்வொரு இரவிலும் அவள் இமைகள் ஒளிர்வதைக் கண்டேன். அப்போதுதான் எனக்கு வழக்கமான விஷயம் நினைவுக்கு வந்தது, நான் அவளிடம் சொன்னபோது: "ஒரு நீல நாயின் கண்கள்." விளக்கில் இருந்து கையை எடுக்காமல் அவள் என்னிடம் சொன்னாள்: "அது. நாங்கள் அதை ஒருபோதும் மறக்க மாட்டோம்." அவள் சுற்றுப்பாதையை விட்டு வெளியேறினாள், பெருமூச்சு விட்டாள்: "ஒரு நீல நாயின் கண்கள். நான் அதை எல்லா இடங்களிலும் எழுதியுள்ளேன்."
அவள் டிரஸ்ஸிங் டேபிளுக்கு நடந்து செல்வதை நான் பார்த்தேன். கண்ணாடியின் வட்டக் கண்ணாடியில் அவள் தோன்றுவதை நான் பார்த்தேன், இப்போது கணித ஒளியின் முன்னும் பின்னுமாக என்னைப் பார்த்தேன். அவளது பெரிய சூடான நிலக்கரி கண்களால் அவள் என்னைப் பார்த்துக் கொண்டிருப்பதை நான் பார்த்தேன்: அவள் இளஞ்சிவப்பு அம்மா முத்துவால் மூடப்பட்ட சிறிய பெட்டியைத் திறக்கும் போது என்னைப் பார்த்தாள். அவள் மூக்கை பொடி செய்ததை பார்த்தேன். அவள் முடித்ததும், பெட்டியை மூடிவிட்டு, மீண்டும் எழுந்து நின்று, மீண்டும் ஒருமுறை விளக்கை நோக்கி நடந்தாள்: "யாரோ இந்த அறையைப் பற்றி கனவு கண்டு என் ரகசியங்களை வெளிப்படுத்துகிறார்களோ என்று நான் பயப்படுகிறேன்." கண்ணாடியில் உட்காருவதற்கு முன்பு அவள் சூடாக இருந்த அதே நீண்ட மற்றும் நடுக்கமான கையை அவள் சுடருக்கு மேல் பிடித்தாள். அவள் சொன்னாள்: "நீங்கள் குளிர்ச்சியை உணரவில்லை." நான் அவளிடம் சொன்னேன்: "சில நேரங்களில்." அவள் என்னிடம் சொன்னாள்: "நீங்கள் இப்போது அதை உணர வேண்டும்." பிறகு புரிந்தது ஏன் என்னால் முடியாது என்று இருக்கையில் தனியாக இருந்தேன். என் தனிமையின் உறுதியை எனக்குக் கொடுத்துக் கொண்டிருந்த குளிர் அது. "இப்போது உணர்கிறேன்" என்றேன். "அது விசித்திரமானது, ஏனென்றால் இரவு அமைதியாக இருக்கிறது. ஒருவேளை தாள் விழுந்திருக்கலாம்." அவள் பதில் சொல்லவில்லை. மீண்டும் அவள் கண்ணாடியை நோக்கி நகர ஆரம்பித்தேன், நான் மீண்டும் நாற்காலியில் திரும்பினேன், அவளுக்கு முதுகை வைத்தேன். அவளைப் பார்க்காமலே அவள் என்ன செய்கிறாள் என்று எனக்குத் தெரியும். கண்ணாடியின் ஆழத்தை அடையவும், ஆழத்தை அடைந்து திரும்புவதற்கும் போதுமான நேரம் இருந்த அவளது பார்வையில் சிக்கிக் கொள்ள நேரமிருந்த என் முதுகைப் பார்த்து அவள் மீண்டும் கண்ணாடி முன் அமர்ந்திருப்பதை நான் அறிந்தேன். கை இரண்டாவது திருப்பத்தைத் தொடங்குவதற்கு முன் - அவள் உதடுகள் இப்போது சிவப்பு நிறத்தால் அபிஷேகம் செய்யப்படும் வரை, கண்ணாடியின் முன் அவள் கையின் முதல் திருப்பத்திலிருந்து. நான் பார்த்தேன், எனக்கு எதிரே, மென்மையான சுவர், அது இன்னொரு குருட்டுக் கண்ணாடியைப் போல இருந்தது, அதில் என்னால் அவளைப் பார்க்க முடியவில்லை - எனக்குப் பின்னால் அமர்ந்திருக்கிறேன் - ஆனால் சுவருக்குப் பதிலாக ஒரு கண்ணாடியைத் தொங்கவிட்டதைப் போல அவள் இருக்கும் இடத்தை கற்பனை செய்ய முடிந்தது. "நான் உன்னை பார்க்கிறேன்," நான் அவளிடம் சொன்னேன். சுவரில் அவள் கண்களை உயர்த்தி, கண்ணாடியின் ஆழத்தில், கண்ணாடியின் ஆழத்தில், என் முகம் சுவரை நோக்கி திரும்பி என் முதுகில் என்னைப் பார்த்தது போல் இருப்பதை நான் பார்த்தேன். பிறகு அவள் மீண்டும் தன் கண்களைத் தாழ்த்திக் கொண்டு, அவள் பேசாமல் எப்போதும் தன் பித்தளை மீது கண்களை வைத்தபடி இருப்பதைக் கண்டேன். நான் அவளிடம் மீண்டும் சொன்னேன்: "நான் உன்னைப் பார்க்கிறேன்." அவள் மீண்டும் தனது பித்தளையிலிருந்து கண்களை உயர்த்தினாள். "அது சாத்தியமற்றது," என்று அவள் சொன்னாள். ஏன் என்று அவளிடம் கேட்டேன். அவள், அமைதியான கண்களுடன், மீண்டும் அவளது பித்தளை மீது: "உன் முகம் சுவரை நோக்கி திரும்பியதால்." பிறகு நாற்காலியை சுற்றி விட்டேன். சிகரெட்டை வாயில் கவ்வினேன். நான் கண்ணாடியை எதிர்நோக்கி நின்றபோது அவள் விளக்குக்கு அருகில் இருந்தாள். இப்போது கோழியின் இரண்டு இறக்கைகளைப் போல தன் கைகளை நெருப்பின் மேல் திறந்து, தன்னைத் தானே வறுத்துக்கொண்டு, தன் விரல்களால் தன் முகத்தை நிழலாக்கிக் கொண்டிருந்தாள். "எனக்கு சளி பிடிக்கும் என்று நினைக்கிறேன்," என்று அவள் சொன்னாள். "இது ஒரு பனி நகரமாக இருக்க வேண்டும்." அவள் முகத்தை சுயவிவரத்திற்குத் திருப்பினாள், அவளுடைய தோல், தாமிரத்திலிருந்து சிவப்பு நிறத்திற்கு, திடீரென்று சோகமாக மாறியது. "அதுக்கு ஏதாவது செய்" என்றாள். மேலும் அவள் பித்தளையில் தொடங்கி உருப்படியாக ஆடைகளை அவிழ்க்க ஆரம்பித்தாள். நான் அவளிடம் சொன்னேன்: "நான் சுவருக்குத் திரும்பப் போகிறேன்." அவள் சொன்னாள்: "இல்லை. எப்படியிருந்தாலும், உங்கள் முதுகு திருப்பப்பட்டபோது நீங்கள் செய்ததைப் போலவே நீங்கள் என்னைப் பார்ப்பீர்கள்." அவள் அதைச் சொன்னவுடனேயே அவள் முற்றிலும் ஆடையின்றி இருந்தாள், நெருப்பு அவளது நீண்ட செப்புத் தோலை நக்கியது. "எனக்கு எப்பவும் உன்னை அப்படி பார்க்கணும்னு ஆசை. ஆழமான குழிகளால் நிரம்பிய உன் வயிற்றின் தோலுடன், உன்னை அடித்தது போல." அவள் நிர்வாணத்தைப் பார்த்து என் வார்த்தைகள் விகாரமாகிவிட்டன என்பதை நான் புரிந்துகொள்வதற்குள் அவள் அசைவற்று, விளக்கின் பூகோளத்தில் தன்னை சூடேற்றினாள். அவள் சொன்னாள்: "சில நேரங்களில் நான் உலோகத்தால் ஆனது என்று நினைக்கிறேன்." அவள் ஒரு கணம் அமைதியாக இருந்தாள். அவள் சுடரின் மீது அவள் கைகளின் நிலை சற்று மாறியது. நான் சொன்னேன்: "சில நேரங்களில் மற்ற கனவுகளில், நான் உன்னை ஒருவன் மட்டுமே என்று நினைத்தேன். அருங்காட்சியகத்தின் மூலையில் சிறிய வெண்கலச் சிலை. ஒருவேளை அதனால்தான் நீங்கள் குளிர்ச்சியாக இருக்கிறீர்கள்." அவள் சொன்னாள்: "சில நேரங்களில், நான் என் இதயத்தில் தூங்கும்போது, என் உடல் குழிவாகவும், என் தோல் தட்டு போலவும் இருப்பதை என்னால் உணர முடியும். அப்போது, எனக்குள் ரத்தம் துடிக்கும் போது, யாரோ என் வயிற்றில் தட்டி அழைப்பது போல், படுக்கையில் என் செம்பு சத்தத்தை என்னால் உணர முடிகிறது. அது' லேமினேட் செய்யப்பட்ட உலோகத்தை நீங்கள் என்ன அழைக்கிறீர்கள் - லேமினேட் செய்யப்பட்ட உலோகம்." அவள் விளக்கை நெருங்கினாள். "நான் உன்னைக் கேட்க விரும்புகிறேன்," நான் சொன்னேன். அவள் சொன்னாள்: "நாம் எப்போதாவது ஒருவரை ஒருவர் கண்டுபிடித்தால், உங்கள் காதை வைக்கவும் நான் இடது பக்கம் தூங்கும்போது என் விலா எலும்புகளுக்கு, நான் எதிரொலிப்பதை நீங்கள் கேட்பீர்கள். நீங்கள் எப்போதாவது அதைச் செய்ய வேண்டும் என்று நான் எப்போதும் விரும்பினேன்." அவள் பேசும்போது அவள் மூச்சு விடுவதை நான் கேட்டேன். அவள் பல ஆண்டுகளாக அவள் வேறு எதுவும் செய்யவில்லை என்று அவள் சொன்னாள். அந்த அடையாளம் காணும் சொற்றொடரின் மூலம் உண்மையில் என்னைக் கண்டுபிடிப்பதற்காக அவளுடைய வாழ்க்கை அர்ப்பணிக்கப்பட்டது: "ஒரு நீல நாயின் கண்கள்." அவள் சத்தமாக தெருவில் சென்றாள், அவளைப் புரிந்து கொள்ளக்கூடிய ஒரே நபரிடம் சொல்லும் விதமாக: நான் இடது பக்கம் தூங்கும் போது என் விலா எலும்பில் உன் காதை வை, நான் எதிரொலிப்பதை நீங்கள் கேட்பீர்கள். நீங்கள் எப்போதாவது அதைச் செய்ய வேண்டும் என்று நான் எப்போதும் விரும்பினேன்." அவள் பேசும்போது அவள் மூச்சு விடுவதை நான் கேட்டேன். அவள் பல ஆண்டுகளாக அவள் வேறு எதுவும் செய்யவில்லை என்று அவள் சொன்னாள். அந்த அடையாளம் காணும் சொற்றொடரின் மூலம் உண்மையில் என்னைக் கண்டுபிடிப்பதற்காக அவளுடைய வாழ்க்கை அர்ப்பணிக்கப்பட்டது: "ஒரு நீல நாயின் கண்கள்." அவள் சத்தமாக தெருவில் சென்றாள், அவளைப் புரிந்து கொள்ளக்கூடிய ஒரே நபரிடம் சொல்லும் விதமாக: நான் இடது பக்கம் தூங்கும் போது என் விலா எலும்பில் உன் காதை வை, நான் எதிரொலிப்பதை நீங்கள் கேட்பீர்கள். நீங்கள் எப்போதாவது அதைச் செய்ய வேண்டும் என்று நான் எப்போதும் விரும்பினேன்." அவள் பேசும்போது அவள் மூச்சு விடுவதை நான் கேட்டேன். அவள் பல ஆண்டுகளாக அவள் வேறு எதுவும் செய்யவில்லை என்று அவள் சொன்னாள். அந்த அடையாளம் காணும் சொற்றொடரின் மூலம் உண்மையில் என்னைக் கண்டுபிடிப்பதற்காக அவளுடைய வாழ்க்கை அர்ப்பணிக்கப்பட்டது: "ஒரு நீல நாயின் கண்கள்." அவள் சத்தமாக தெருவில் சென்றாள், அவளைப் புரிந்து கொள்ளக்கூடிய ஒரே நபரிடம் சொல்லும் விதமாக:
"ஒவ்வொரு இரவும் உங்கள் கனவில் வந்து, 'நீல நாயின் கண்கள்' என்று சொல்கிறேன்." மேலும் அவள் உணவகங்களுக்குச் சென்றதாகவும், ஆர்டர் செய்வதற்கு முன் பணியாளர்களிடம் சொன்னாள்: "நீல நாயின் கண்கள்." ஆனால் பணியாளர்கள் தங்கள் கனவில் அப்படிச் சொன்னதை நினைவில் கொள்ளாமல் பயபக்தியுடன் வணங்கினர். பின்னர் அவள் நாப்கின்களில் எழுதுவாள் மற்றும் மேஜைகளின் வார்னிஷ் மீது கத்தியால் கீறினாள்: "ஒரு நீல நாயின் கண்கள்." ஹோட்டல்கள், ஸ்டேஷன்கள், அனைத்து பொது கட்டிடங்களின் வேகவைக்கப்பட்ட ஜன்னல்களில், அவள் தனது ஆள்காட்டி விரலால் எழுதுவாள்: "ஒரு நீல நாயின் கண்கள்." ஒருமுறை தான் ஒரு மருந்துக் கடைக்குச் சென்றபோது, என்னைப் பற்றி கனவு கண்ட பிறகு ஒரு இரவில் அவள் அறையில் வாசனை வீசிய அதே வாசனையை கவனித்ததாக அவள் சொன்னாள். "அவர் அருகில் இருக்க வேண்டும்," அவள் நினைத்தாள், மருந்துக் கடையின் சுத்தமான, புதிய ஓடுகளைப் பார்த்தாள். பின்னர் அவள் எழுத்தரிடம் சென்று அவரிடம் சொன்னாள்: "நீல நாயின் கண்கள்" என்று என்னிடம் சொல்லும் ஒரு மனிதனைப் பற்றி நான் எப்போதும் கனவு காண்கிறேன்." மேலும் எழுத்தர் தன் கண்களைப் பார்த்து அவளிடம் சொன்னதாக அவள் சொன்னாள்: உண்மையில், மிஸ், உங்களுக்கு அத்தகைய கண்கள் உள்ளன." அவள் அவனிடம் சொன்னாள்: "என் கனவில் அந்த வார்த்தைகளைச் சொன்ன மனிதனை நான் கண்டுபிடிக்க வேண்டும்." மேலும் எழுத்தர் சிரிக்க ஆரம்பித்து கவுண்டரின் மறுமுனைக்கு சென்றார். சுத்தமான ஓடுகளைப் பார்த்து நாற்றம் வீசிக் கொண்டே இருந்தாள். அவள் தனது பணப்பையைத் திறந்து, சிவப்பு நிற உதட்டுச்சாயத்தால் ஓடுகளில், "நீல நாயின் கண்கள்" என்று சிவப்பு எழுத்துக்களில் எழுதினாள். குமாஸ்தா இருந்த இடத்திலிருந்து திரும்பி வந்தார். அவர் அவளிடம் கூறினார்: மேடம், நீங்கள் ஓடுகளை அழித்துவிட்டீர்கள்." அவர் ஈரமான துணியை அவளுக்குக் கொடுத்தார்: "அதை சுத்தம் செய்யுங்கள்." அவள் இன்னும் விளக்கின் அருகே சொன்னாள்.
இப்போது, அவள் பேசி முடித்ததும், நான் மூலையில் அமர்ந்து, நாற்காலியில் ஆடிக்கொண்டிருந்தேன். "ஒவ்வொரு நாளும் நான் உன்னைக் கண்டுபிடிக்கும் சொற்றொடரை நினைவில் வைக்க முயற்சிக்கிறேன்," என்று நான் சொன்னேன். "இப்போது நான் அதை நாளை மறந்துவிடுவேன் என்று நான் நினைக்கவில்லை, இன்னும், நான் எப்போதும் அதையே தான் கூறுவேன், நான் எழுந்ததும் நான் உன்னைக் கண்டுபிடிக்கக்கூடிய வார்த்தைகள் என்ன என்பதை எப்போதும் மறந்துவிட்டேன்." அவள் சொன்னாள்: "முதல் நாளிலேயே அவற்றை நீங்களே கண்டுபிடித்தீர்கள்." நான் அவளிடம் சொன்னேன்: "உன் கண்களின் சாம்பலைப் பார்த்ததால் நான் அவற்றைக் கண்டுபிடித்தேன். ஆனால் அடுத்த நாள் காலை எனக்கு நினைவில் இல்லை." அவள், பிடுங்கிய கைமுட்டிகளுடன், விளக்கின் அருகே, ஆழமாக மூச்சுவிட்டாள்: "நான் எந்த நகரத்தில் எழுதினேன் என்பதை நீங்கள் இப்போது நினைவில் வைத்திருக்க முடிந்தால்."
அவளது இறுகிய பற்கள் தீப்பிழம்பில் மின்னியது. "நான் இப்போது உன்னைத் தொட விரும்புகிறேன்," என்றேன். வெளிச்சத்தைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த முகத்தை உயர்த்தினாள்; அவள் பார்வையை உயர்த்தினாள், எரிந்து, வறுத்தெடுத்தாள், அவளைப் போலவே, அவளுடைய கைகளைப் போலவே, அவள் என்னைப் பார்த்ததை உணர்ந்தேன், நான் உட்கார்ந்திருந்த மூலையில், நாற்காலியில் ஆடிக்கொண்டிருந்தாள். "நீங்கள் அதை என்னிடம் சொன்னதில்லை," என்று அவள் சொன்னாள். “இப்போது சொல்கிறேன் அதுதான் உண்மை” என்றேன். விளக்கின் மறுபக்கத்திலிருந்து அவள் ஒரு சிகரெட் கேட்டாள். என் விரல்களுக்கு இடையே பிட்டம் மறைந்திருந்தது. நான் புகைபிடித்ததை மறந்துவிட்டேன். அவள் சொன்னாள்: "நான் அதை எங்கு எழுதினேன் என்று எனக்கு ஏன் நினைவில் இல்லை என்று எனக்குத் தெரியவில்லை." நான் அவளிடம் சொன்னேன்: "அதே காரணத்திற்காக நாளை என்னால் வார்த்தைகளை நினைவில் கொள்ள முடியாது." அவள் சோகமாக சொன்னாள்: "இல்லை. சில நேரங்களில் நான் அதை கனவு கண்டேன் என்று நினைக்கிறேன்." எழுந்து நின்று விளக்கை நோக்கி நடந்தேன். அவள் கொஞ்சம் அப்பால் இருந்தாள், விளக்கைத் தாண்டிச் செல்லாத சிகரெட்டையும் தீப்பெட்டியையும் கையில் வைத்துக் கொண்டு நடந்தேன். நான் சிகரெட்டை அவளிடம் நீட்டினேன். நான் தீப்பெட்டியை பற்றவைக்க நேரம் கிடைக்கும் முன் அவள் அதை உதடுகளுக்கு இடையில் கசக்கி, சுடரை அடைய சாய்ந்தாள். "உலகின் சில நகரங்களில், எல்லா சுவர்களிலும், அந்த வார்த்தைகள் எழுத்துப்பூர்வமாக இருக்க வேண்டும்: 'ஒரு நீல நாயின் கண்கள்," நான் சொன்னேன். "நாளை நான் அவர்களை நினைவில் வைத்திருந்தால், நான் உன்னைக் கண்டுபிடிக்க முடியும்." அவள் மீண்டும் தலையை உயர்த்தினாள், இப்போது அவள் உதடுகளுக்கு இடையில் ஒளிரும் கனல் இருந்தது. "ஒரு நீல நாயின் கண்கள்," அவள் பெருமூச்சு விட்டாள், சிகரெட் தன் கன்னம் மீது தொங்கிய நிலையில், ஒரு கண் பாதி மூடியிருந்தது. பிறகு சிகரெட்டை விரல்களுக்கு நடுவே வைத்து புகையை உறிஞ்சிவிட்டு, "இது இப்போ வேற விஷயம். நான் வார்ம் அப் பண்ணுறேன்." அவள் அதைக் கொஞ்சம் மந்தமாகவும் அவசரமாகவும் தன் குரலில் சொன்னாள், அவள் உண்மையில் சொல்லவில்லை என்பது போல, ஆனால் அவள் அதை ஒரு காகிதத்தில் எழுதி, நான் படிக்கும் போது காகிதத்தை சுடருக்கு அருகில் கொண்டு வந்தாள்: "நான் நான் சூடுபிடிக்கிறேன்," அவள் கட்டைவிரலுக்கும் ஆள்காட்டி விரலுக்கும் இடையில் காகிதத்தைத் தொடர்ந்தாள், அது நுகரப்படும்போது அதைத் திருப்பினாள், நான் ". . . . . " என்று படித்தேன், அதற்கு முன்பு காகிதம் முழுவதுமாக நுகரப்படும். தரை, குறைந்து, ஒளி சாம்பல் தூசியாக மாற்றப்பட்டது. "அது நல்லது" என்றேன். "சில சமயங்களில் உங்களை அப்படிப் பார்த்தால் எனக்குப் பயமாக இருக்கிறது. ஒரு விளக்கின் அருகில் நடுங்குகிறது." அவள் கட்டை விரலுக்கும் ஆள்காட்டி விரலுக்கும் இடையில் காகிதத்தை வைத்துக்கொண்டே இருந்தாள், அது நுகரப்படும்போது அதைத் திருப்பிப் பார்த்தாள், நான் ". . . . . " என்று படித்தேன், காகிதம் முழுவதுமாக நுகர்ந்து, சுருக்கமாக தரையில் விழுந்தது, குறைந்து, மாற்றப்பட்டது. லேசான சாம்பல் தூசிக்குள். "அது நல்லது" என்றேன். "சில சமயங்களில் உங்களை அப்படிப் பார்த்தால் எனக்குப் பயமாக இருக்கிறது. ஒரு விளக்கின் அருகில் நடுங்குகிறது." அவள் கட்டை விரலுக்கும் ஆள்காட்டி விரலுக்கும் இடையில் காகிதத்தை வைத்துக்கொண்டே இருந்தாள், அது நுகரப்படும்போது அதைத் திருப்பிப் பார்த்தாள், நான் ". . . . . " என்று படித்தேன், காகிதம் முழுவதுமாக நுகர்ந்து, சுருக்கமாக தரையில் விழுந்தது, குறைந்து, மாற்றப்பட்டது. லேசான சாம்பல் தூசிக்குள். "அது நல்லது" என்றேன். "சில சமயங்களில் உங்களை அப்படிப் பார்த்தால் எனக்குப் பயமாக இருக்கிறது. ஒரு விளக்கின் அருகில் நடுங்குகிறது."
நாங்கள் ஒருவரையொருவர் பல வருடங்களாகப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தோம். சில நேரங்களில், நாங்கள் ஏற்கனவே ஒன்றாக இருந்தபோது, யாரோ ஒரு கரண்டியை வெளியே விடுவார்கள், நாங்கள் எழுந்திருப்போம். எங்கள் நட்பு விஷயங்களுக்கு அடிபணிந்தது என்பதை கொஞ்சம் கொஞ்சமாக புரிந்துகொண்டோம். எங்களின் கூட்டங்கள் எப்பொழுதும் காலையில் ஒரு ஸ்பூன் விழும்படியே முடிவடையும்.
இப்போது விளக்கின் அருகில் அவள் என்னையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். நாற்காலியை அதன் பின் கால்களில் சுழற்றச் செய்து, சாம்பல் நிறக் கண்களுடன் ஒரு விசித்திரமான பெண்ணை எதிர்கொண்ட அந்த தொலைதூரக் கனவில் இருந்து அவளும் என்னை அப்படித்தான் பார்த்தாள் என்பது எனக்கு நினைவிற்கு வந்தது. அந்தக் கனவில்தான் நான் அவளிடம் முதல்முறையாகக் கேட்டேன்: "நீ யார்?" அவள் என்னிடம் சொன்னாள்: "எனக்கு நினைவில் இல்லை." நான் அவளிடம் சொன்னேன்: "ஆனால் நாங்கள் முன்பு ஒருவரை ஒருவர் பார்த்திருக்கிறோம் என்று நினைக்கிறேன்." அவள் அலட்சியமாக சொன்னாள்: "நான் உன்னைப் பற்றி, இதே அறையைப் பற்றி ஒருமுறை கனவு கண்டேன் என்று நினைக்கிறேன்." நான் அவளிடம் சொன்னேன்: "அவ்வளவுதான். எனக்கு இப்போது ஞாபகம் வர ஆரம்பித்துவிட்டது." அவள் சொன்னாள்: "எவ்வளவு விசித்திரமானது. நாம் வேறு கனவுகளில் சந்தித்தோம் என்பது உறுதி."
சிகரெட்டில் இரண்டு இழுவைகளை எடுத்தாள். நான் இன்னும் நின்று கொண்டு, விளக்கை எதிர்கொண்டேன், திடீரென்று நான் அவளைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். நான் அவளை மேலும் கீழும் பார்த்தேன் அவள் இன்னும் செம்பு; இனி கடினமான மற்றும் குளிர் உலோகம் இல்லை, ஆனால் மஞ்சள், மென்மையான, இணக்கமான செம்பு. "நான் உன்னை தொட விரும்புகிறேன்," நான் மீண்டும் சொன்னேன். அவள் சொன்னாள்: "நீங்கள் எல்லாவற்றையும் அழித்துவிடுவீர்கள்." நான் சொன்னேன்: "இப்போது பரவாயில்லை, மீண்டும் சந்திப்பதற்காக நாம் தலையணையைத் திருப்பினால் போதும்." நான் விளக்கின் மேல் கையை நீட்டினேன். அவள் அசையவில்லை. நான் அவளைத் தொடுவதற்குள் "நீங்கள் எல்லாவற்றையும் அழித்துவிடுவீர்கள்" என்று அவள் மீண்டும் சொன்னாள். "ஒருவேளை, நீங்கள் விளக்கின் பின்னால் சுற்றி வந்தால், உலகின் எந்தப் பகுதி யாருக்குத் தெரியும் என்று நாங்கள் பயந்து எழுந்திருப்போம்." ஆனால் நான் வலியுறுத்தினேன்: "அது ஒரு பொருட்டல்ல." அவள் சொன்னாள்: "நாங்கள் தலையணையைப் புரட்டினால், நாங்கள் மீண்டும் சந்திப்போம். ஆனால் நீங்கள் எழுந்ததும் நீங்கள்"
பின்னர் நான் என் முகத்தை சுவரை நோக்கியபடி நின்றேன். “ஏற்கனவே விடிந்து விட்டது” என்றேன் அவளைப் பார்க்காமல். "அது இரண்டு அடித்தபோது நான் விழித்திருந்தேன், அது நீண்ட காலத்திற்கு முன்பு." நான் வாசலுக்குச் சென்றேன். என் கையில் குமிழ் இருந்தபோது, அவள் குரல் மீண்டும் கேட்டது, அதே, மாறாதது. "அந்தக் கதவைத் திறக்காதே" என்றாள். "ஹால்வே கடினமான கனவுகள் நிறைந்தது." நான் அவளிடம் கேட்டேன்: "உனக்கு எப்படி தெரியும்?" அவள் என்னிடம் சொன்னாள்: "ஏனென்றால் நான் ஒரு கணம் முன்பு அங்கு இருந்தேன், நான் என் இதயத்தில் தூங்குவதைக் கண்டறிந்ததும் திரும்பி வர வேண்டியிருந்தது." நான் கதவை பாதி திறந்தேன். நான் அதை கொஞ்சம் நகர்த்தினேன், குளிர்ந்த மெல்லிய காற்று எனக்கு காய்கறி பூமியின் புதிய வாசனை, ஈரமான வயல்களை கொண்டு வந்தது. மீண்டும் பேசினாள். நான் டர்ன் கொடுத்தேன், இன்னும் கதவை நகர்த்திக்கொண்டு, அமைதியான கீல்களில் ஏற்றிக்கொண்டு, நான் அவளிடம் சொன்னேன்: "இங்கே வெளியே ஹால்வே இருப்பதாக நான் நினைக்கவில்லை. எனக்கு தேசத்தின் வாசனை வருகிறது." சிறிது தூரத்தில் இருந்த அவள் என்னிடம் சொன்னாள்: "அது உன்னை விட எனக்கு நன்றாகத் தெரியும். என்ன நடக்கிறது என்றால், வெளியில் ஒரு பெண் நாட்டைப் பற்றி கனவு காண்கிறாள்." அவள் சுடரின் மேல் கைகளை நீட்டினாள். அவள் தொடர்ந்து பேசினாள்: "அந்தப் பெண் எப்போதும் நாட்டில் ஒரு வீடு வைத்திருக்க விரும்புகிறாள், நகரத்தை விட்டு வெளியேற முடியாது." முந்தைய கனவில் அந்தப் பெண்ணைப் பார்த்தது நினைவுக்கு வந்தது, ஆனால் கதவு சாத்தப்பட்ட நிலையில், அரை மணி நேரத்திற்குள் நான் காலை உணவுக்கு கீழே செல்ல வேண்டும் என்று எனக்குத் தெரியும். நான் சொன்னேன்: "எப்படி இருந்தாலும், நான் இங்கிருந்து கிளம்ப வேண்டும். எழுந்திருக்க உத்தரவு." அவள் சுடர் மீது தன் கைகளைக் கடந்தாள். அவர் தொடர்ந்து பேசினார்: "அந்தப் பெண் எப்போதும் நாட்டில் ஒரு வீட்டை வைத்திருக்க விரும்புகிறாள், ஒருபோதும் நகரத்தை விட்டு வெளியேற முடியவில்லை." முந்தைய கனவில் அந்தப் பெண்ணைப் பார்த்தது நினைவுக்கு வந்தது, ஆனால் இப்போது கதவு சாத்தப்பட்ட நிலையில், அரை மணி நேரத்திற்குள் நான் காலை உணவுக்கு கீழே செல்ல வேண்டும் என்று எனக்குத் தெரியும். நான் சொன்னேன்: "எதுவாக இருந்தாலும், நான் எழுந்திருக்க இங்கிருந்து வெளியேற வேண்டும்." அவள் சுடர் மீது தன் கைகளைக் கடந்தாள். அவர் தொடர்ந்து பேசினார்: "அந்தப் பெண் எப்போதும் நாட்டில் ஒரு வீட்டை வைத்திருக்க விரும்புகிறாள், ஒருபோதும் நகரத்தை விட்டு வெளியேற முடியவில்லை." முந்தைய கனவில் அந்தப் பெண்ணைப் பார்த்தது நினைவுக்கு வந்தது, ஆனால் இப்போது கதவு சாத்தப்பட்ட நிலையில், அரை மணி நேரத்திற்குள் நான் காலை உணவுக்கு கீழே செல்ல வேண்டும் என்று எனக்குத் தெரியும். நான் சொன்னேன்: "எதுவாக இருந்தாலும், நான் எழுந்திருக்க இங்கிருந்து வெளியேற வேண்டும்."
வெளியே காற்று ஒரு கணம் படபடத்தது, பின்னர் அமைதியாக இருந்தது, படுக்கையில் திரும்பிய ஒருவரின் சுவாசம் கேட்டது. வயல்களில் இருந்து காற்று நின்றுவிட்டது. மேலும் வாசனைகள் இல்லை. "நாளை அதிலிருந்து உன்னை அடையாளம் கண்டுகொள்வேன்" என்றேன். "தெருவில் ஒரு பெண் 'நீல நாயின் கண்கள்' என்று சுவர்களில் எழுதுவதைப் பார்க்கும்போது நான் உன்னை அடையாளம் கண்டுகொள்வேன்." அவள், சோகமான புன்னகையுடன் - இது ஏற்கனவே சாத்தியமற்றது, அடைய முடியாதது என்று சரணடைவதற்கான புன்னகையாக இருந்தது - "இன்னும் நீங்கள் பகலில் எதையும் நினைவில் வைத்திருக்க மாட்டீர்கள்." அவள் கைகளை மீண்டும் விளக்கின் மேல் வைத்தாள், அவளுடைய அம்சங்கள் கசப்பான மேகத்தால் கருமையாகின. "எழுந்த பிறகு அவர் கனவு கண்டது எதுவும் நினைவில் இல்லாத ஒரே மனிதர் நீங்கள் தான்."