1
பின்தொடர்பவர்   
ஸ்டாக்கர் 1979 ஆம் ஆண்டு இயக்கிய கலைத் திரைப்படமாகும்
ஆண்ட்ரி தர்கோவ்ஸ்கி, ஒரு திரைக்கதையுடன்
போரிஸ் மற்றும் ஆர்கடி ஸ்ட்ருகட்ஸ்கி எழுதியது
அவர்களின் ரோட்சைடு நாவலை அடிப்படையாகக் கொண்டது
பிக்னிக்.
∙வெளிவரும் தேதி:அக்டோபர் 20, 1982 (அமெரிக்கா)
∙இயக்குனர்:ஆண்ட்ரி தர்கோவ்ஸ்கி
∙இருந்து தழுவி:சாலையோர பிக்னிக்
∙திரைக்கதை:ஆண்ட்ரி தர்கோவ்ஸ்கி,ஆர்கேடுகள்
ஸ்ட்ருகட்ஸ்கி,போரிஸ் ஸ்ட்ருகட்ஸ்கி
∙ஒளிப்பதிவு:அலெக்சாண்டர்
Knyazhinsky,ஜார்ஜி ரெர்பெர்க்,லியோனிட்  
கலாஷ்னிகோவ்
நடிகர்கள்
அலெக்சாண்டர் கைடோனோவ்ஸ்கி
பின்தொடர்பவர்
அனடோலி சோலோனிட்சின்
எழுத்தாளர்
நிகோலாய் கிரிங்கோ
பேராசிரியர்
அலிசா ஃப்ரீண்ட்லிச்
ஸ்டாக்கரின் மனைவி
நடாஷா அப்ரமோவா
மார்த்தா
------------------------------------------------- ------------------------------------------------- ------------------------------------------- தலைப்புகள். அவர்களுக்குப் பின்னால் ஒரு இருண்ட தேய்ந்த பட்டை உள்ளது. ஆரம்பத்தில், அது காலியாக உள்ளது, பின்னர் ஒரு பார்மேன் தோன்றுகிறார், விளக்கு இயக்கப்பட்டது. பேராசிரியர் உள்ளே வருகிறார்; பார்மேன் அவருக்கு காபி கொடுத்துவிட்டு மதுக்கடையின் பின்னால் செல்கிறார். பேராசிரியர் காபி குடிக்கிறார். தலைப்புகள் முடிந்துவிட்டன; ஒரு உரை திரையில் உள்ளது:
...என்ன இருந்தது? விண்கல் கீழே விழுந்ததா?
இது பரந்த இடத்தின் குடிமக்களின் வருகையா?
எனவே அல்லது வேறுவிதமாக நம் சிறிய நாட்டில் தோன்றியது
அற்புதங்களின் மிகப்பெரிய அதிசயம் - மண்டலம்.
உடனடியாக படைகளை அங்கு அனுப்பினோம்.
அவர்கள் திரும்பி வரவில்லை.
பின்னர் நாங்கள் பொலிஸ் சுற்றிவளைப்புடன் ZONE ஐ சுற்றி வளைத்தோம்...
மேலும், அதுதான் சரியானது என்று நான் நினைக்கிறேன்...
உண்மையில், எனக்குத் தெரியாது, எனக்குத் தெரியாது ...
RAI இன் பத்திரிகையாளர் நோபல் பரிசு பெற்ற பேராசிரியர் வாலஸ் உடனான நேர்காணலில் இருந்து.
அரை இருட்டு அறையில், பின் சுவரில் ஒரு படுக்கை உள்ளது, அதில் ஸ்டால்கர், அவரது மனைவி மற்றும் மகள் படுத்திருக்கிறார்கள் (கடந்து செல்லும் ரயில் சத்தம் கேட்கிறது). மனைவியும் மகளும் தூங்குகிறார்கள்; ஸ்டாக்கர் அமைதியாக படுத்து தன் மகளைப் பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறான். படுக்கையைத் தவிர நாற்காலியில் கொஞ்சம் பருத்தி கம்பளி, ஒருவித மருந்து மற்றும் தண்ணீருடன் ஒரு கண்ணாடி உள்ளது. கேமரா பயணிக்கிறது: நாற்காலி, மனைவி, மகள், ஸ்டால்கர், மகள், மகள், எழுந்த மனைவி, நாற்காலியைப் பார்த்து.
2
ஸ்டாக்கர் அமைதியாக எழுந்து, படுக்கையின் பின்புறத்திலிருந்து கடிகாரத்தை எடுத்து, தனது பேண்ட் மற்றும் ஷூக்களை அணிந்துள்ளார். அவர் அறைக்கு வெளியே சென்று, தனது மனைவி மற்றும் மகளைப் பார்த்து, மெதுவாக கதவை மூடுகிறார். சமையலறைக்குச் சென்று கேஸ் வாட்டர் ஹீட்டரை பற்ற வைத்து கழுவிக்கொண்டான்.
விளக்கு எரிந்து எரிகிறது.
வாசலில் மனைவி தோன்றுகிறாள்; அவள் கைகளில் ஒரு ஸ்டெரிலைசர் மற்றும் சிரிஞ்ச் உள்ளது.
மனைவி: என் கைக்கடிகாரத்தை ஏன் எடுத்தாய்? நீங்கள் எங்கு செல்ல விரும்புகிறீர்கள், நான் உங்களிடம் கேட்கிறேன்?! நீங்கள் எனக்கு சத்தியம் செய்யவில்லையா, நான் உன்னை நம்பினேன்! சரி, உங்களைப் பற்றி நீங்கள் கவலைப்படவில்லை. எங்களைப் பற்றி என்ன? உங்கள் குழந்தையைப் பற்றி சிந்தியுங்கள்! அவள் இன்னும் உன்னுடன் பழகவில்லை, நீ உன் பழைய தொழிலுக்கு திரும்புகிறாயா?!
ஸ்டாக்கர் பற்களைக் கழுவுகிறார்.
மனைவி: எனக்கு வயதாகிவிட்டது, என்னை அழித்தாய்!
ஸ்டால்கர்: அமைதியான, நீங்கள் குட்டி குரங்கை எழுப்புவீர்கள்.
மனைவி: என்னால் எல்லா நேரத்திலும் காத்திருக்க முடியாது. நான் இறப்பேன்!
ஸ்டால்கர் வாயைக் கழுவி, ஜன்னலுக்குச் சென்று ஒரு தட்டை எடுக்கிறார்.
மனைவி: நீங்கள் வேலையைத் தொடங்க இருந்தீர்கள்! உங்களுக்கு ஒரு சாதாரண மனித வேலை வாக்குறுதி அளிக்கப்படவில்லையா!
ஸ்டால்கர்: (சாப்பிடுகிறேன்) நான் விரைவில் வருவேன்.
மனைவி: ஓ! நீங்கள் மீண்டும் வரப்போகும் சிறை இது! இப்போதுதான் உங்களுக்கு ஐந்து வருடங்கள் அல்ல, பத்து வருடங்கள் கிடைக்கும்! இந்த பத்து வருடங்கள் உங்களுக்கு எதுவும் இருக்காது! மண்டலம் இல்லை, மற்றும் ... எதுவும் இல்லை! நான் ... இந்த பத்து ஆண்டுகளில் நான் இறந்துவிடுவேன் (அழுகிறேன்)!
ஸ்டாக்கர்: கடவுளே, சிறை! எனக்கு எல்லா இடமும் சிறை. என்னை விடுங்கள்!
மனைவி: நான் (அவனைப் பிடிக்க முயற்சிக்க மாட்டேன்)!
ஸ்டால்கர்: (அவளைத் தள்ளிவிட்டு) என்னை விடுங்கள், நீங்கள் கேட்கவில்லையா!
மனைவி: நான் மாட்டேன்!
ஸ்டாக்கர் அறைக்குச் செல்கிறார்: குட்டி குரங்கு படுக்கையில் அமர்ந்திருக்கிறது: ஸ்டால்கர் தனது கைகளில் ஒரு ஜாக்கெட்டுடன் திரும்பி வந்து கதவைத் தாழிட்டு வெளியே செல்கிறார். ஒரு துண்டு கீழே விழுகிறது.
மனைவி: (கத்துகிறார்) போ! நீங்கள் திரும்பி வரமாட்டீர்கள் என்று நம்புகிறேன்! D**நான் உன்னைச் சந்தித்த நாளாக இருக்க வேண்டும், அழுக்கு! கடவுள் தாமே உன்னை இப்படி ஒரு குழந்தையை சபித்தார்! உன்னால் நானும், அயோக்கியனே! நீ கசடு!
அவள் தரையில் விழுந்து, ஒரு வெறித்தனமான வலிப்புத்தாக்கத்தில் அழுது, முறுக்கிக் கொண்டிருக்கிறாள் (வாக்னரின் லோஹெங்ரினில் இருந்து ஒரு ரயிலின் சத்தமும் இசையும் கேட்கப்படுகிறது).
வீட்டை விட்டு வெளியே செல்லும்போது, ​​ஸ்டால்கர் ஒரு ரயில்வே படுக்கையைக் கடந்து நிறுத்துகிறார். எழுத்தாளரின் குரல் கேட்கிறது. எழுத்தாளர்: என் அன்பே! உலகம் முற்றிலும் மந்தமானது, அதனால்தான் டெலிபதியோ, பேய்களோ, பறக்கும் தட்டுகளோ இல்லை... அப்படி எதுவும் இருக்க முடியாது. இரும்புச் சட்டங்கள் உலகைக் கட்டுப்படுத்துகின்றன, அது சகிக்க முடியாத அளவுக்கு சலிப்பை ஏற்படுத்துகிறது. இந்த சட்டங்கள், ஐயோ, உடைக்க முடியாது. அவர்களால் முடியாது.
எழுத்தாளர் பதற்றத்துடன் அந்தப் பெண்ணைச் சுற்றிப் பேசுகிறார்.
எழுத்தாளர்: மேலும் பறக்கும் தட்டுகளை நம்பாதீர்கள். அது மிகவும் சுவாரஸ்யமாக இருக்கும்.
பெண்: மற்றும் பெர்முடா முக்கோணம் பற்றி என்ன? என்று நீங்களும் வாதிடப் போகிறீர்களா...?
எழுத்தாளர்: நான் வாதிடப் போகிறேன். பெர்முடா முக்கோணம் இல்லை. ஒரு முக்கோணம் ABC உள்ளது, இது A′B′C′ முக்கோணத்திற்கு சமமானது. இந்த அறிக்கை எவ்வளவு அலுப்பான சலிப்பை ஏற்படுத்துகிறது என்று நினைக்கிறீர்களா? இருப்பினும், இடைக்காலத்தில் அது சுவாரஸ்யமாக இருந்தது. ஒவ்வொரு வீட்டிலும் ஒரு வீடு-ஆவி இருந்தது, ஒவ்வொரு தேவாலயத்திலும் - கடவுள்... மக்கள் இளமையாக இருந்தார்கள்! இப்போது ஒவ்வொரு நான்காவது ஒரு வயதான மனிதர். சலிப்பு, என் தேவதை, ஓ எவ்வளவு சலிப்பு.
அவர்கள் ஒரு நேர்த்தியான கார் அருகில் நிற்கிறார்கள். கப்பல் தளங்கள் பின்னணியில் உள்ளன, ஒரு கப்பலின் பெயர் கோபாஜா. பெண்: ஆனால் அந்த மண்டலம் ஒரு உயர்ந்த நாகரிகத்தின் விளைவு என்று நீங்களே சொல்லிக் கொள்ளவில்லையா, இது... எழுத்தாளர்: அதுவும் சலிப்பாக இருக்கிறது. அதே மாதிரியான சட்டங்கள், முக்கோணங்கள், மற்றும் முற்றிலும் இல்லாமலேயே இருக்கும்
நிச்சயமாக, கடவுள் இல்லை. ஏனென்றால் கடவுள் ஒரே முக்கோணமாக இருந்தால்... ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம் தெரியாது...அந்தப் பெண்மணி சத்தமாகச் சிரிக்கிறார். அவள் நாகரீகமாக உடையணிந்து, தலைமுடியை அலங்கரித்திருக்கிறாள். எழுத்தாளர் ஸ்டால்கரைப் போல சோகமாகத் தெரியவில்லை மற்றும் நன்றாக உடையணிந்துள்ளார். எழுத்தாளர் ஸ்டாக்கரை கவனிக்கிறார்.
எழுத்தாளர்: ஆ... அவர் என்னைப் பின்தொடர்கிறார். அற்புதம்! அன்புள்ள நண்பரே, விடைபெறுகிறேன். ஆ... மன்னிக்கவும், ம்ம்... (ஸ்டால்கரிடம்) இந்தப் பெண் எங்களுடன் மண்டலத்திற்குச் செல்ல தயவுசெய்து ஒப்புக்கொண்டார். அவள் ஒரு துணிச்சலான பெண். அவள் பெயர் ... ஆ ... மன்னிக்கவும், நான் நினைக்கிறேன், உங்கள் பெயர் ... ஆ ... பெண்: அப்படியானால் நீங்கள் உண்மையில் ஒரு வேட்டைக்காரனா?
ஸ்டாக்கர் தோன்றி, காரை நோக்கி செல்கிறார்.
ஸ்டாக்கர்: இப்போது... நான் எல்லாவற்றையும் விளக்குகிறேன். (தெளிவில்லாமல் பெண்ணிடம்) போ...
பெண்: முட்டாள்!
3
அவள் காரில் ஏறி, ரைட்டரின் தொப்பியை கூரையில் வைத்துக்கொண்டு ஓடுகிறாள். எழுத்தாளர் தலையை அடைகிறார். ஸ்டால்கர்: நீங்கள் குடித்துவிட்டீர்கள்.
எழுத்தாளர்: நான்? நீங்கள் என்ன சொல்கிறீர்கள்? உலகில் வசிப்பவர்களில் பாதியாக நான் கொஞ்சம் குடித்தேன். மற்ற பாதி, ஆம், குடித்துவிட்டு. பெண்களும் குழந்தைகளும் அடங்குவர். நான் கொஞ்சம் குடித்தேன் (ஒரு பாட்டிலில் இருந்து ஒரு சிப் எடுத்துக்கொள்கிறேன்).
மதுக்கடைக்கு வருகிறார்கள். ஸ்டாக்கர் உள்ளே செல்கிறார்; எழுத்தாளர் தாழ்வாரத்தில் வழுக்கி விழுகிறார்.
எழுத்தாளர்: D**n அந்த கசிவு (உள்ளே)...
மதுபானவிடுதி. பேராசிரியர் மேஜையில் காபி குடிக்கிறார். அவர் மந்தமானவராகவும் ஒதுக்கப்பட்டவராகவும் தெரிகிறது. அவர் ஒரு ஜாக்கெட் மற்றும் ஒரு இருண்ட பனிச்சறுக்கு தொப்பி அணிந்துள்ளார்; அவன் காலடியில் ஒரு ரக்சாக் கிடக்கிறது. ஸ்டாக்கர் பார்மேனிடம் கைகுலுக்கி, அவரிடம் ஏதோ சொல்லிவிட்டு பேராசிரியரிடம் திரும்புகிறார்.
ஸ்டால்கர்: குடிக்கவும், குடிக்கவும், இன்னும் சீக்கிரம் தான்.
எழுத்தாளர்: (அவர்களிடம் வந்து) இப்போது என்ன? நாம் செல்வதற்கு முன் கொஞ்சம் குடிப்போம், ஆ? நீங்கள் என்ன நினைக்கிறீர்கள் (பேராசிரியரின் மேசையில் தனது பாட்டிலை வைத்து, பட்டியில் இருந்து சில கண்ணாடிகளை எடுத்து)?
ஸ்டாக்கர்: அதை எடு...
எழுத்தாளர்: சரி, நான் பார்க்கிறேன். பதினெட்டாவது திருத்தம். குடிப்பழக்கம் என்பது மக்களின் கொடுமை. சரி, நாம் பீர் குடிப்போம் (பார்மேனிடம் செல்கிறார், அவர் அவருக்கு கொஞ்சம் பீர் ஊற்றுகிறார்).
பேராசிரியர்: (ஸ்டால்கரிடம், திருப்தியடையாமல்) சொல்லுங்கள், அவர் எங்களுடன் செல்கிறாரா?
ஸ்டால்கர்: பரவாயில்லை, அவர் நிதானமாகிவிடுவார். அவரும் அங்கு செல்ல வேண்டும்.
எழுத்தாளர்: நீங்கள் உண்மையில் ஒரு பேராசிரியரா?
பேராசிரியர்: அது உங்களுக்குப் பிடித்திருந்தால். நீங்கள் விரும்பினால்...
எழுத்தாளர் பீர் கொண்ட கண்ணாடிகளை மேஜையில் வைக்கிறார்.
எழுத்தாளர்: சரி, நான் என்னை அறிமுகப்படுத்துகிறேன். என் பெயர்...
ஸ்டாக்கர்: உங்கள் பெயர் எழுத்தாளர்.
பேராசிரியர்: சரி, என் பெயர் என்ன?
ஸ்டால்கர்: நீங்கள் ... நீங்கள் பேராசிரியர் என்று அழைக்கப்படுகிறீர்கள்.
எழுத்தாளர்: ஆஹா, நான் பார்க்கிறேன், நான் ஒரு எழுத்தாளர், உண்மையில் எல்லாரும் சில காரணங்களால் என்னை எழுத்தாளர் என்று அழைக்கிறார்கள்.
பேராசிரியர்: நீங்கள் எதைப் பற்றி எழுதுகிறீர்கள்?
எழுத்தாளர்: ஓ, வாசகர்களைப் பற்றி.
பேராசிரியர்: இதைப் பற்றி எழுதத் தகுந்த வேறு எதுவும் இல்லை என்பது தெளிவாகிறது...
எழுத்தாளர்: நிச்சயமாக. எழுதுவது மதிப்புக்குரியது அல்ல. எதுவும் பற்றி. மற்றும் நீங்கள் ... நீங்கள் ஒரு வேதியியலாளர்? பேராசிரியர்: உண்மையில், நான் ஒரு இயற்பியலாளர்.
எழுத்தாளர்: அதுவும் சலிப்பாக இருக்க வேண்டும். உண்மைக்கான தேடல். அது ஒளிந்து கொண்டிருக்கிறது, நீங்கள் அதை எல்லா இடங்களிலும் தேடுகிறீர்கள், நீங்கள் அங்கும் இங்கும் தோண்டுகிறீர்கள். ஒரே இடத்தில் தோண்டி விட்டீர்கள் - ஆஹா, கருவானது புரோட்டான்களால் ஆனது! நீங்கள் வேறொரு இடத்தில் தோண்டி எடுத்தீர்கள் - என்ன அழகு: ABC முக்கோணம் A′B′C′ முக்கோணத்திற்கு சமம். என் வழக்கு வேறு. நான் அந்த உண்மையைத் தோண்டுகிறேன், அதே நேரத்தில் அதில் ஏதோ நடக்கிறது, அதனால் நான் உண்மையைத் தோண்டிக்கொண்டிருந்தேன், ஆனால் அது ஒரு துண்டாகத் தோன்றியது, மன்னிக்கவும், நான் என்ன சொல்ல மாட்டேன்.
ஸ்டாக்கர் இருமல். பேராசிரியர் மேஜையைப் பார்க்கிறார்.
எழுத்தாளர்: உங்களுக்கு நல்லது! சொல்லுங்கள், அருங்காட்சியகத்தில் ஒரு பழங்கால பானை உள்ளது. இது இலைகளை வீசுவதற்குப் பயன்படுத்தப்பட்டது, இப்போது அது லாகோனிக் ஆபரணம் மற்றும் பொருத்தமற்ற வடிவம் காரணமாக அனைவரின் வணக்கத்திற்குரிய பொருளாக உள்ளது. எல்லோரும் புகழ்ந்து பாடுகிறார்கள்... திடீரென்று அது பழமையானது அல்ல என்பது தெளிவாகிறது, ஆனால் ஒரு கேலிக்கூத்தர் அதை தொல்பொருள் ஆராய்ச்சியாளர்களிடம் நழுவவிட்டார் ... இருப்பினும், பாராட்டுகள் முடிவடைகின்றன. அறிவாளிகள்...
புரொபஸர்: நீங்கள் எப்பொழுதும் அதைப் பற்றி நினைக்கிறீர்களா?
எழுத்தாளர்: கடவுள் பாதுகாக்க! நான் அடிக்கடி நினைப்பதில்லை. இது எனக்கு ஆரோக்கியமற்றது...
பேராசிரியர்: எழுதுவது சாத்தியமற்றது, அதே நேரத்தில் எப்போதும் வெற்றியைப் பற்றியோ அல்லது தோல்வியைப் பற்றியோ நினைக்கலாம்.
எழுத்தாளர்: நேடர்லிச்! இருப்பினும், மறுபுறம், நூறு ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு யாரும் என்னைப் படிக்கவில்லை என்றால், நான் ஏன் எழுத வேண்டும்? சொல்லுங்கள், பேராசிரியர் அவர்களே, நீங்கள் ஏன் இந்தக் கதையில் சிக்கிக்கொண்டீர்கள்? ஆ? மண்டலத்திலிருந்து உங்களுக்கு என்ன வேண்டும்? புரொபஸர்: சரி, நான் ஒரு வகையில் விஞ்ஞானிதான்... ஆனால் உங்களுக்கு அது ஏன் தேவை? பிரபலமான எழுத்தாளர். பெண் அபிமானிகள் உங்கள் காலடியில் விழ வேண்டும்.
எழுத்தாளர்: உத்வேகம், பேராசிரியர். உத்வேகம் இழந்தது. நான் அதைக் கேட்கப் போகிறேன்.
புரொபஸர்: அப்படியென்றால் நீங்களே எழுதிக்கொண்டீர்கள் என்று சொல்கிறீர்களா?
4
எழுத்தாளர்: என்ன? ஆமாம்... ஒரு விதத்தில் அப்படித்தான் நினைக்கிறேன்.
ஸ்டாக்கர்: நீங்கள் கேட்கிறீர்களா? இது எங்கள் ரயில் (அவரது கடிகாரத்தைப் பார்க்கிறது).
ஸ்டால்கர் தனது பாக்கெட்டிலிருந்து ஒரு இருண்ட மூட்டையை எடுக்கிறார், பேராசிரியர் அவருக்கு ஒரு காரின் சாவியைக் கொடுக்கிறார். ஸ்டால்கர்: ஆம், நீங்கள் காரின் கூரையை கழற்றிவிட்டீர்களா?
பேராசிரியர்: நான் செய்தேன், செய்தேன் ...
எழுத்தாளரும் பேராசிரியரும் தாழ்வாரத்திற்கு வெளியே செல்கிறார்கள்.
ஸ்டால்கர்: (பார்மேனிடம்) லூக்கர், நான் திரும்பி வரவில்லை என்றால், என் மனைவியைப் பார்க்கவும்.
பார்மன் தலையசைத்துவிட்டு ஸ்டாக்கர் வெளியேறுகிறார்.
தாழ்வாரத்தில் எழுத்தாளர் சுற்றிப் பார்த்துவிட்டு வாசலுக்குத் திரும்புகிறார்.
எழுத்தாளர்: நரகம், நான் சிகரெட் வாங்க மறந்துவிட்டேன்.
பேராசிரியர் அவரை நிறுத்துகிறார், இன்னும் மதுக்கடைக்குள் நிற்கிறார்.
எழுத்தாளர்: என்ன?
பேராசிரியர்: திரும்ப வேண்டாம் - நீங்கள் அதை செய்யக்கூடாது.
எழுத்தாளர்: ஏன் அப்படி?
பேராசிரியர்: நீங்கள் கூடாது.
எழுத்தாளர்: நீங்கள் அனைவரும் ஒரே மாதிரியானவர்கள்.
பேராசிரியர்: என்ன வகையான?
எழுத்தாளர்: அது எல்லா முட்டாள்தனத்தையும் நம்புகிறது. எனவே நான் அதை ஒரு மழை நாளுக்கு வைத்திருக்க வேண்டும் (காட்சிக்கு வெளியே செல்கிறது). நீங்கள் உண்மையில் ஒரு விஞ்ஞானியா?
ஸ்டாக்கர் பட்டியை விட்டு வெளியேறுகிறார்.
"லேண்ட் ரோவர்" (உரிமம் தகடு எண் M 46721) அருகில் எங்காவது நிறுத்தப்பட்டுள்ளது, தெரு அழுக்காக உள்ளது, அனைத்து குட்டைகள், மழை பெய்கிறது. எழுத்தாளரும் பேராசிரியரும் காரை நோக்கிச் செல்கிறார்கள்; குட்டைகளில் தெறித்துக்கொண்டு ஸ்டால்கர் அவர்களிடம் ஓடி வருகிறார். அவர்கள் காரில் ஏறுகிறார்கள், விளக்குகள் இயக்கப்படுகின்றன, மேலும் "லேண்ட் ரோவர்" அழுக்கு பக்க தெருக்களிலும் செல்கிறது, சில வகையான வாயில்கள் மற்றும் பிரேக்குகளுக்கு சத்தம் எழுப்புகிறது. ஸ்டால்கர் காரில் இருந்து குதித்து தரையில் விழுந்தார்.
ஸ்டாக்கர்: கீழே இறங்கு! நகராதே!
பேராசிரியரும் எழுத்தாளரும் கீழே குனிந்து, காரின் தாழ்வான பக்கங்களுக்குப் பின்னால் பார்க்க முடியாது. இடதுபுறத்தில் உள்ள சுவரில் ஒரு கிராஃபிட்டியைக் காணலாம் - முதலெழுத்துக்கள் “ஏ. கே.” மேலும் தொலைவில் மோட்டார் சைக்கிள் ஓட்டுபவர் தோன்றி, அருகில் வந்து அவர் ஒரு போலீஸ் அதிகாரி என்பது தெளிவாகிறது. அவரது ஹெல்மெட்டில் A மற்றும் T என்ற எழுத்துகள் ஒன்றாக அமைக்கப்பட்டுள்ளது. அவர் விரட்டுகிறார்; ஸ்டாக்கர் மீண்டும் காரில் ஏறி, திரும்பி ஓட்டிச் செல்கிறார்.
"லேண்ட் ரோவர்" சில வளாகங்களுக்கு திறந்த வாயிலில் நிற்கிறது, ஒருவேளை ஒரு கிடங்காக இருக்கலாம்.
ஸ்டால்கர்: அங்கே யாராவது இருக்கிறார்களா என்று பாருங்கள். (எழுத்தாளர் காரை விட்டு இறங்கி, கேட் வழியாக ஓடிச் சென்று சுற்றிப் பார்க்கிறார்.) சீக்கிரம், கடவுளே!
எழுத்தாளர்: இங்கே யாரும் இல்லை.
ஸ்டாக்கர்: அந்த வெளியேற்றத்திற்குச் செல்!
"லேண்ட் ரோவர்" ஓடுகிறது. ஒரு டீசல் இன்ஜின் அதைப் பின்தொடர்வதை வாயில்கள் வழியாகக் காணலாம். எதிர்புறம் வெளியேறும் போது ரைட்டர் காரில் ஏறுகிறார், தெருவில் ஒரு மோட்டார் சைக்கிள் ஓட்டுநர் மீண்டும் தோன்றியதை ஸ்டால்கர் உடனடியாக கவனிக்கிறார். ஸ்டால்கர்: நீங்கள் எப்படி இருந்தீர்கள், எழுத்தாளர்!
அவர் காரை நிறுத்துகிறார், பின்பக்கமாக, மோட்டார் சைக்கிளில் போலீஸ் அதிகாரி தெருவுக்கு வெளியே செல்கிறார் மற்றும் ஸ்டால்கர் "லேண்ட் ரோவரை" ஓட்டுகிறார்.
அதே தெருவில், எங்கோ மிக அருகில் இருக்கும் ரயில்வேயை கேட்ஸ் தடை செய்கிறது. ஒரு ரயில்வே மனிதர் கம்பி வாயில்களைத் திறந்து, நடைமேடைகளைக் கொண்ட இன்ஜினைக் கடந்து செல்ல விடுகிறார்; இது பெரிய மின்கடத்திகளால் நிரம்பியுள்ளது. உடனே "லேண்ட் ரோவர்" உள்ளே குதிக்க, ரயில்வே மனிதன் அதைக் கவனித்து, கேட்டை மூடிவிட்டு ஓடுகிறான். மோட்டார் சைக்கிளில் ஒரு போலீஸ் அதிகாரி தெரு வழியாக செல்கிறார்.
பாதி இருண்ட பாதாள அறை. "லேண்ட் ரோவர்" ஓட்டுகிறது; ஸ்டாக்கர் காரை விட்டு இறங்குகிறார்.
ஸ்டாக்கர்: தயவுசெய்து இங்கே சுற்றிப் பாருங்கள்.
அவர் மேலும் உள்ளே சென்று, ஜன்னலுக்குச் சென்று, ரயில்வே மனிதன் வாயிலிலிருந்து எப்படி ஓடுகிறான் என்பதைப் பார்க்கிறான்.
5
ஸ்டாக்கர்: தொட்டியை எடுக்க ஞாபகம் வந்ததா?
பேராசிரியர்: இது இங்கே, நிரம்பியுள்ளது (வேறொரு சாளரத்திற்குச் செல்கிறது).
எழுத்தாளர், காரில் அமர்ந்து, பேராசிரியருடன் உரையாடலைத் தொடர்கிறார்.
எழுத்தாளர்: இதோ நான் சமீபத்தில் சொன்னேன்... அதெல்லாம் பொய். இந்த உத்வேகத்தை எல்லாம் நான் பொருட்படுத்தவில்லை. மேலும், எனக்கு எப்படித் தெரியும், அதை எப்படி அழைப்பது... எனக்கு என்ன வேண்டும்? நான் விரும்புவதை நான் விரும்பவில்லை என்பதை நான் எப்படி அறிந்து கொள்வது? அல்லது, நான் விரும்பாததை நான் உண்மையில் விரும்பவில்லை என்று சொல்லலாமா? இவை அனைத்தும் அனுபவபூர்வமான விஷயங்கள்: நீங்கள் அவற்றைப் பெயரிட்டால், அவற்றின் அர்த்தம் மறைந்துவிடும், உருகும், ஆவியாகிறது ... சூரியனில் ஒரு ஜெல்லிமீன் போல. நீங்கள் எப்போதாவது பார்த்திருக்கிறீர்களா? என் உணர்வு முழு உலகிலும் சைவத்தின் வெற்றியை விரும்புகிறது, ஆனால் என் மயக்கம் ஒரு தாகமான இறைச்சியைப் பற்றி கனவு காண்கிறது. மேலும் எனக்கு என்ன வேண்டும்? பேராசிரியர் ஜன்னல் ஓரமாக நின்று கேட்கிறார்.
எழுத்தாளர்: நான்...
பேராசிரியர்: உலகம் முழுவதையும் ஆள...
ஸ்டாக்கர்: அமைதி!
பேராசிரியர்: ...குறைந்தது. அவர்களுக்கு மண்டலத்தில் ஒரு இன்ஜின் என்ன தேவை?
ஸ்டாக்கர்: இது காவலர்களுக்கு சேவை செய்கிறது. இது மேலும் போகவில்லை. அவர்கள் அங்கு செல்ல விரும்புவதில்லை.
ரயில்வேயின் ஒரு வளைவு: ஒரு தடை, ரயில்வேயின் ஓரங்களில் இரண்டு கட்டிடங்கள், ஸ்பாட்லைட்கள். ஒரு போலீஸ் அதிகாரி ரயில்வேயின் குறுக்கே ஓடுகிறார். ஒருவேளை ஒலிபெருக்கிகள் மூலம் சில குரல்கள் கேட்கலாம் (...எல்லோரும் அவரவர் இடங்களுக்கு! அனைவரும் அவரவர் இடங்களில் இருக்கிறார்களா?... காவலர்கள் வந்தனர். டிவியை அணைத்துவிட்டு... அதன் அடியில் பாருங்கள்...).
தடை எழுகிறது. தளங்களுடன் கூடிய என்ஜின் கார்டனின் வளாகத்திற்குள் நுழைகிறது; போலீஸ் அதிகாரிகள் ரயிலை சுற்றி வளைத்து சோதனை செய்தனர்.
ஸ்டாக்கர் ஜன்னல் வழியாக காட்சியை கவனித்து, காரை நோக்கி ஓடுகிறார்.
ஸ்டாக்கர்: சீக்கிரம்!
"லேண்ட் ரோவர்" பாதாள அறையை விட்டு வெளியேறுகிறது, பிரேக்குகள் திரும்பும்போது அலறுகின்றன.
ரயில் வாயில்கள் வழியாக கார்டனை விட்டு வெளியேறுகிறது; ஸ்டால்கரின் கார் அவர்களுக்குப் பின்னால் குதித்து உடனடியாக ஒதுங்குகிறது. போலீஸ் அதிகாரிகள் துப்பாக்கிச் சூடு நடத்துகிறார்கள், சைரன் அலறுகிறது. தோட்டாக்கள் மேடையில் உள்ள பீங்கான் இன்சுலேட்டர்களை நசுக்குகின்றன, ஒரு விளக்கு கம்பத்தில் இருந்து கம்பிகளுடன் ஒரு பணியகத்தை வெட்டுகின்றன. "லேண்ட் ரோவர்" ஒரு புறத்தில் நுழைகிறது. படப்பிடிப்பு தொடர்கிறது, பெட்டிகள் முற்றத்தில் கீழே விழுகின்றன, ஒரு ஜன்னல் வெளியே விழுகிறது.
கார் இடிபாடுகளால் நிறுத்தப்படுகிறது: சுவரின் எச்சங்கள் தரையில் இருந்து நீண்டுள்ளன; அவற்றுக்கிடையேயான இடைவெளி வெள்ளத்தில் மூழ்கியுள்ளது. ஸ்டால்கர்: கேள், போய் அங்கே ரயில்வேயில் ஒரு தள்ளுவண்டி (டிரெசின்) இருக்கிறதா என்று பார்?
எழுத்தாளர்: என்ன டிரெசின்?
ஸ்டாக்கர்: போ, போ...
எழுத்தாளர் காரை விட்டு இறங்கி முன்னோக்கி செல்கிறார். ஷாட்ஸ். தோட்டாக்கள் அருகிலேயே விழுகின்றன, பயந்துபோன எழுத்தாளர் தாவரங்களுக்குள் விழுந்தார்.
பேராசிரியர்: திரும்பிப் போ, நானே செய்வேன்.
பேராசிரியர் எழுத்தாளரைக் கடந்து, ஒரு பெரிய சதுப்பு நிலத்தின் எல்லையில் கவனமாகச் செல்கிறார். துணை இயந்திர துப்பாக்கி தொடர்கள்; தோட்டாக்கள் தண்ணீரில் விழுகின்றன.
ஒரு ரயில் தண்டவாளத்தில் ஒரு டிரெசின் உள்ளது. தண்ணீர் முழுவதும் தெறித்துக்கொண்டு பேராசிரியர் அதனருகில் சென்று, பிரேக்குகளை விடுவித்து, சக்கரங்கள் சுதந்திரமாக இருந்தால் முயற்சி செய்து, கையை அசைக்கிறார். "லேண்ட் ரோவர்" ஓட்டுகிறது.
ஸ்டாக்கர்: தொட்டி!
எழுத்தாளர்: D**n it (தொட்டியைப் பெறுகிறார், ஸ்டால்கர் தனது பையை நினைவில் கொள்கிறார்)...
ஸ்டாக்கர் மற்றும் எழுத்தாளர், காற்றுக்காக மூச்சுத்திணறல், டிரெசினுக்குச் செல்கிறார்கள். எழுத்தாளர் தொட்டியை இழுக்கிறார்.
ஸ்டாக்கர்: வா!
பேராசிரியர் தொட்டியையும் தனது ரக்சாக்கையும் டிரெசின் மீது வைக்கிறார்.
எழுத்தாளர்: உன்னுடைய அந்த ரக்சாக்கை தூக்கி எறியுங்கள்! இது சிரமமாக உள்ளது.
புரொபஸர்: நான் பார்க்கிறபடி, நீங்கள் தான், நடைப்பயிற்சி செய்வது போல வெளிச்சமாகப் போகிறீர்கள்.
ஷாட்ஸ். தோட்டாக்கள் டிரெசின் தவிர தண்ணீரை அடைகின்றன.
ஸ்டால்கர்: யாரேனும் அடிபட்டால், கத்தாதீர்கள், வம்பு செய்யாதீர்கள்: அவர்கள் உங்களைப் பார்க்க வந்தால் - அவர்கள் உங்களைக் கொன்றுவிடுவார்கள்... பின்னர், அது அமைதியாகிவிட்டால், மீண்டும் கார்டனுக்கு ஊர்ந்து செல்லுங்கள். நீங்கள் காலையில் அழைத்துச் செல்லப்படுவீர்கள்.
ஸ்டால்கர் டிரெசினின் இயந்திரத்தை இயக்குகிறார், அவர்கள் வெளியேறுகிறார்கள்.
டிரெசின் சில கட்டிடங்களில் ஒரு குப்பைத்தொட்டியில் ஒலிக்கிறது.
எழுத்தாளர்: அவர்கள் எங்களைப் பிடிக்க முடியுமா?
6
ஸ்டால்கர்: வழி இல்லை ... அவர்கள் அதை நெருப்பைப் போல பயப்படுகிறார்கள்.
எழுத்தாளர்: என்ன?
டிரெசினில் ஒரு நீண்ட பயணம். எழுத்தாளர் மயங்கிக் கிடக்கிறார், பேராசிரியர் புனிதமாகவும் அமைதியாகவும் இருக்கிறார், ஸ்டாக்கர் சுற்றுப்புறத்தை உக்கிரமாகப் பார்க்கிறார்.
டிரெசின் உயர் சாய்வில் (வண்ணங்கள்) நிறுத்தப்படும்.
ஸ்டால்கர்: இதோ... இப்போது நாங்கள் வீட்டிற்கு வந்துள்ளோம்.
பேராசிரியர்: எவ்வளவு அமைதி!
ஸ்டால்கர்: இது உலகின் அமைதியான இடம். அதை நீங்களே பின்னர் பார்க்கலாம். இங்கே மிகவும் அழகாக இருக்கிறது! இங்கு ஆன்மா இல்லை...
எழுத்தாளர்: ஆனால் நாங்கள் இங்கே இருக்கிறோம்!
ஸ்டால்கர்: சரி, ஒரே நாளில் மூன்று பேர் இங்கே எல்லாவற்றையும் அழிக்க முடியாது.
எழுத்தாளர்: ஏன் அவர்களால் முடியாது? அவர்களால் முடியும்.
ஸ்டாக்கர்: எவ்வளவு விசித்திரமானது! பூக்கள் வாசனை இல்லை. நான்... வாசனையை உணர முடியுமா?
எழுத்தாளர்: ஒரு சதுப்பு நிலம் துர்நாற்றம் வீசுகிறது - என்னால் மணக்க முடிகிறது.
ஸ்டால்கர்: இல்லை, இல்லை, இது நதி. அங்கே ஒரு நதி... வெகு தொலைவில் ஒரு பூச்செடி இருந்தது. ஆனால் முள்ளம்பன்றி அதை மிதித்து, சேற்றால் சமன் செய்தது! ஆனால் அந்த வாசனை நீண்ட நேரம் இங்கேயே இருந்தது. பல வருடங்களாக... பேராசிரியர்: ஏன்... அதை மிதித்தார்?
ஸ்டாக்கர்: எனக்குத் தெரியாது. நானும் அவரிடம் “ஏன்?” என்று கேட்டேன். மேலும் அவர் சொல்வார்: பின்னர் நீங்களே புரிந்துகொள்வீர்கள். அவர் வெறுமனே ... மண்டலத்தை வெறுத்தார் என்று நினைக்கிறேன்.
எழுத்தாளர்: இது ஒரு வகையான குடும்பப்பெயரா - முள்ளம்பன்றி?
ஸ்டாக்கர்: நிச்சயமாக, இல்லை. உங்களுடையது போலவே இது ஒரு புனைப்பெயர். அவர் பல ஆண்டுகளாக மக்களை மண்டலத்திற்குள் அழைத்துச் சென்றார், யாராலும் அவரைத் தடுக்க முடியவில்லை. என் ஆசிரியர். அவர் என் கண்களைத் திறந்தார். பின்னர் அவர் முள்ளம்பன்றி என்று அழைக்கப்படவில்லை, அவர் வெறுமனே ஆசிரியர் என்று அழைக்கப்பட்டார். பின்னர் அவருடன் ஏதோ நடந்தது, அவருக்குள் ஏதோ உடைந்தது. ஒருவேளை, அவர் தண்டிக்கப்பட்டிருக்கலாம் என்று நான் நினைக்கிறேன். எனக்கு உதவுங்கள். இங்கே உலோக கொட்டைகள் உள்ளன; இந்த நெய்யின் சரங்கள் அவற்றுடன் இணைக்கப்பட வேண்டும். நான் கொஞ்சம் நடக்கிறேன், நான் நினைக்கிறேன். எனக்கு அங்கே தேவை... (இடைநிறுத்தம்) இங்கு அதிக தூரம் நடக்க வேண்டாம்.
ஸ்டாக்கர் பையை பேராசிரியரிடம் கொடுத்து விட்டு செல்கிறார். பேராசிரியர் நின்று, பார்வையாளருக்கு முதுகைக் காட்டி பையைத் தேடுகிறார். எழுத்தாளர்: அவர் எங்கே போகிறார்?
பேராசிரியர்: ஒருவேளை அவர் தனியாக இருக்க விரும்புவார்.
எழுத்தாளர்: ஏன்? இங்கே மூன்று இருப்பது மிகவும் வசதியாக இல்லை.
பேராசிரியர்: மண்டலத்துடன் ஒரு தேதி. அவன் ஒரு வேட்டைக்காரன்.
எழுத்தாளர்: அதனால் என்ன?
புரொஃபஸர்: நீங்கள் பார்க்கிறீர்கள்... வேட்டையாடுபவர் என்பது ஒரு விதத்தில் அழைப்பு.
எழுத்தாளர்: நான் அவரை வேறுவிதமாக கற்பனை செய்தேன்.
பேராசிரியர்: எப்படி?
எழுத்தாளர்: சரி, பல்வேறு தோல் காலுறைகள், சிங்காச்கூக்ஸ், பெரிய பாம்புகள்...
பேராசிரியர்: அவரது வாழ்க்கை வரலாறு மிகவும் பயங்கரமானது. அவர் பல முறை சிறையில் அடைக்கப்பட்டார், அவர் இங்கு சிதைக்கப்பட்டார். மேலும் அவரது மகள் ஒரு விகாரி, மண்டலத்தின் பாதிக்கப்பட்டவர் என்று கூறப்படுகிறது. அவள் கால்கள் இல்லாமல் இருக்கலாம்.
எழுத்தாளர்: மற்றும் அது பற்றி என்ன ... முள்ளம்பன்றி? மற்றும் "தண்டனை" என்றால் என்ன? இது ஒரு உருவக வெளிப்பா? புரொபசர்: ஒரு நல்ல நாள் முள்ளம்பன்றி இங்கிருந்து திரும்பி வந்து திடீரென்று பணக்காரனாகி விட்டது. நம்பமுடியாத பணக்காரர். எழுத்தாளர்: அதை ஒரு தண்டனை என்கிறீர்களா?
பேராசிரியர்: ஒரு வாரம் கழித்து, அவர் தூக்கிட்டு தற்கொலை செய்து கொண்டார்.
எழுத்தாளர்: ஏன் (உட்கார வேண்டும், ஸ்பிரிங்ஸ் அப்)?
பேராசிரியர்: அமைதி!
ஒரு விசித்திரமான அலறல் சத்தம் கேட்கிறது.
எழுத்தாளர்: இது இப்போது என்ன?
ஒரு வயல் அல்லது காடு புறநகர். புல்லில் சில உலோகப் பொருட்கள் கிடக்கின்றன, ஒரு மரம் சிலந்தி வலைகளால் மூடப்பட்டிருக்கும். தூரத்தில் கைவிடப்பட்ட கட்டிடம் ஒன்று காணப்படுகிறது. ஸ்டாக்கர் கட்டிடத்தை நோக்கி புல் முகத்தில் மண்டியிட்டு, பின்னர் அடர்ந்த உயரமான புல் மீது படுத்துக் கொள்கிறார்; ஒரு மில்லிபீட் அவரது கைக்கு குறுக்கே செல்கிறது. பின்னர் அவர் திரும்பி, கண்களை மூடிக்கொண்டு முதுகில் படுத்துக் கொள்கிறார்.
பேராசிரியர் ஸ்லீப்பரில் அமர்ந்தார், எழுத்தாளர் அவருக்குப் பக்கத்தில் நிற்கிறார்.
7
பேராசிரியர்: சுமார் 20 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு ஒரு விண்கல் விழுந்தது. அது ஒரு கிராமத்தை எரித்தது. மக்கள் அந்த விண்கல்லைத் தேடினார்கள், ஆனால், அவர்கள் எதையும் கண்டுபிடிக்கவில்லை.
எழுத்தாளர்: ம்ம், ஏன் "நிச்சயமாக"?
பேராசிரியர்: பிற்காலத்தில் மக்கள் இங்கு மறைந்து போகத் தொடங்கினர். அங்கு சென்றும் திரும்பி வரவில்லை.
எழுத்தாளர்: அப்படியா?
பேராசிரியர்: (அவர் மூன்று உலோகக் கொட்டைகளுடன் காஸ்ஸைக் கட்டும்போது பேசுகிறார்) எனவே அவர்கள் இறுதியாக முடிவு செய்தனர் ... அந்த விண்கல் ... உண்மையில் ஒரு விண்கல் அல்ல. முதலில், ஆர்வமுள்ளவர்கள் ஆபத்துக்களை எடுக்காதபடி, முள்கம்பியால் வேலி அமைத்தனர். பின்னர் மக்கள் பேசத் தொடங்கினர், மண்டலத்தில் எங்கோ ஒரு இடம் இருக்கிறது, அங்கு ஒருவரின் விருப்பம் நிறைவேறும். மற்றும் நிச்சயமாக ... மண்டலம் கண்மணியாக பாதுகாக்கப்பட்டது. ஒருவருக்கு என்ன ஆசைகள் கிடைக்கும் என்று யாருக்குத் தெரியும்? எழுத்தாளர்: அது என்ன, ஒரு விண்கல் இல்லை என்றால்?
பேராசிரியர்: நான் உங்களுக்கு சொல்கிறேன், அது தெளிவாக இல்லை.
எழுத்தாளர்: நீங்களே என்ன நினைக்கிறீர்கள்?
புரொபசர்: எனக்கு ஒரு சிறு யோசனையும் இல்லை. நீங்கள் விரும்பும் அனைத்தும். மக்களுக்காக ஒரு செய்தி, என் சக ஊழியர் ஒருவர் கூறுகிறார் ... அல்லது ஒரு பரிசு.
எழுத்தாளர்: இது ஒரு பரிசு. அவர்களுக்கு இது ஏன் தேவைப்பட்டது?
ஸ்டாக்கர்: (குரல்) எங்களை மகிழ்விக்க!
ஸ்டாக்கர் சாய்வில் ஏறுகிறார், கம்பத்தில் இருந்து ஒரு கன்சோல் கீழே விழுகிறது, மேலும் அவர் டிரெசினுக்கு செல்கிறார்.
ஸ்டால்கர்: பூக்கள் மீண்டும் மலரும், அவை ஒரு காரணத்திற்காக அல்லது இன்னொரு காரணத்திற்காக இனி வாசனை இல்லை. நான் உங்களை இங்கே விட்டுச் சென்றதற்கு மன்னிப்பு கேட்டுக்கொள்கிறேன், ஆனால் அது எப்படியும் செல்ல மிகவும் சீக்கிரம். (விசித்திரமான ஒலி மீண்டும் கேட்கலாம்.) எழுத்தாளர்: ஓ, நீங்கள் கேட்டீர்களா?
பேராசிரியர்: (மெட்டல் கொட்டைகளை ஸ்டால்கரிடம் கொடுக்கிறார்) அங்கே யாரோ ஒருவர் வசிக்கிறார் என்பது உண்மையாக இருக்கலாம்.
ஸ்டாக்கர்: யார்?
புரொபஸர்: அந்தக் கதையை என்னிடம் சொன்னீர்கள். மண்டலம் தோன்றியபோது இங்கு நின்று கொண்டிருந்த சுற்றுலாப் பயணிகளைப் பற்றியது. ஸ்டால்கர்: மண்டலத்தில் யாரும் இல்லை, யாரும் இங்கு இருக்க முடியாது. சரி, செல்ல வேண்டிய நேரம் இது...
ஸ்டால்கர் காலியான டிரெசினின் (ஹேண்ட்கார்) இன்ஜினை ஸ்டார்ட் செய்து, கடைசி நேரத்தில் அதிலிருந்து தனது பையை எடுக்கிறார், டிராலி மென்மையான சத்தத்துடன் மூடுபனிக்குள் மறைகிறது. எல்லோரும் பார்த்துக் கொள்கிறார்கள்.
எழுத்தாளர்: நாங்கள் எப்படி திரும்பப் போகிறோம்?
ஸ்டாக்கர்: ஒருவர் இங்கு திரும்பவில்லை...
எழுத்தாளர்: நீங்கள் என்ன சொல்கிறீர்கள்?
ஸ்டால்கர்: நாங்கள் ஒப்புக்கொண்டபடி போகலாம். ஒவ்வொரு முறையும் நான் திசை காட்டுவேன். இந்த திசையிலிருந்து விலகுவது ஆபத்தானது. முதல் மைல்கல் - அந்த கடைசி துருவம் (காட்சிகள்). போ... நீ முதலில் போ ப்ரொஃபசர். (பேராசிரியர் சரிவில் இறங்குகிறார்.) உங்கள் முறை. (எழுத்தாளர் சற்று இருமல்.) அவரது அடிச்சுவடுகளைப் பின்பற்ற முயற்சிக்கவும்.
எழுத்தாளர் கீழே செல்கிறார், பேராசிரியருடன் நீண்ட தூரம் செல்கிறார். அவர்கள் எப்படி செல்கிறார்கள் என்பதை ஸ்டாக்கர் கவனிக்கிறார்.
துருப்பிடித்த பாதி அழுகிய பேருந்து, அதற்குள் மனித எச்சம் போன்ற ஒன்று உள்ளது. ஸ்டாக்கர் மற்றும் பேராசிரியர் தோன்றும், பின்னர் எழுத்தாளர் அவர்களுக்குப் பின் வருகிறார். பேருந்தின் உள்ளே ஒரு பார்வையை வீசிய பேராசிரியர், ஓரமாகத் திரும்பினார். எழுத்தாளர் எச்சங்களைப் பார்த்து பயப்படுகிறார்.
எழுத்தாளர்: கடவுளே! மற்றும் எங்கே... அவர்கள் ஏன் இங்கு விடப்பட்டனர்? மக்களா?!
ஸ்டாக்கர்: யாருக்குத் தெரியும்? எங்கள் ஸ்டேஷனில் அவர்கள் எப்படி ஏற்றினார்கள், இங்கே, மண்டலத்திற்குச் செல்லத் தயாராகிறார்கள் என்பது எனக்கு நினைவிருக்கிறது. அப்போது நான் சிறுவன். யாரோ நம்மை ஆக்கிரமிக்க விரும்புகிறார்கள் என்று எல்லோரும் நினைத்தார்கள். புத்திசாலி தோழர்களே (ஒரு உலோகக் கொட்டை போடுகிறார், அது போர் இயந்திரங்களின் எச்சங்களுக்கு இடையில் புல்லில் விழுகிறது)... தொடருங்கள், பேராசிரியர். (பேராசிரியர் செல்கிறார்.) நீங்கள், எழுத்தாளர்...
எழுத்தாளர் மீண்டும் பேருந்தின் மீது ஒரு பயமுறுத்தும் பார்வையை செலுத்தி கீழே இறங்கினார். ஸ்டாக்கர் அவரைப் பின்தொடர்கிறார். அவர்களுக்கு முன்னால் ஒரு புல்வெளி உள்ளது மற்றும் அரை அழுகிய போர் இயந்திரங்கள் இங்கும் அங்கும் கிடக்கின்றன: டாங்கிகள், கவச கேரியர்கள். பேராசிரியர் உலோகக் கொட்டையை எடுக்கிறார், எழுத்தாளர் அவருடன் இணைகிறார், ஸ்டால்கர் வந்து பேராசிரியரிடம் இருந்து உலோகக் கொட்டையைப் பெற்று அதை மீண்டும் வீசுகிறார். எழுத்தாளர் முதலில் சென்று கொட்டையை எடுக்கிறார். பேராசிரியர் அவரிடம் வருகிறார், அவர்கள் எதையோ பார்க்கிறார்கள்.
ஸ்டாக்கர்: (அவர்கள் மூவரும் ஒன்றாக நிற்கிறார்கள்) உங்கள் அறை இருக்கிறது. நாங்கள் அங்கு செல்கிறோம்.
எழுத்தாளர்: நீங்கள் விலையை உயர்த்த முயற்சிக்கிறீர்களா, அல்லது என்ன? இது ஒன்றிரண்டு அடி தூரம் தான்!
ஸ்டாக்கர்: ஆமாம், ஆனால் வேகங்கள் மிக நீளமாக இருக்க வேண்டும். அது எங்களுக்கு சாத்தியமில்லை (மற்றொரு திசையில் ஒரு உலோகக் கொட்டை போடுகிறது).
கொட்டை புல்லில் விழுகிறது. பேராசிரியர் அதை மிகவும் கவனமாக அணுகி அதை எடுக்கிறார். அவருக்குப் பின் எழுத்தாளர் விசில் அடித்தார். பேராசிரியரை அடைந்து, எழுத்தாளர் வளைந்து, ஒரு சிறிய மரத்தில் கட்டியிருந்த கம்பியை இழுத்து விசில் அடித்துக்கொண்டே இருக்கிறார்.
8
 
 
9
ஸ்டாக்கர்: (பயந்து) அதை விடு! இது தடைசெய்யப்பட்டுள்ளது (ஒரு உலோகக் குழாயின் ஒரு பகுதியை எடுத்து, ஒரு உலோகத் தொகுதியில் கிடக்கிறது)! வேண்டாம்... தொடாதே! (உலோகப் பொருளை வார்க்கிறது, அது ரைட்டரைத் தாக்காது; ரைட்டரை நோக்கிச் சென்று, கத்தி) அதைத் தொடுவதை நிறுத்துங்கள்! எழுத்தாளர்: நீங்கள் என்ன செய்கிறீர்கள்? நீங்கள் முட்டாள்தனமாக இருக்கிறீர்களா? நீங்கள் என்ன சொல்கிறீர்கள்?
ஸ்டால்கர்: நான் சொன்னேன், இது அமைதியான நடைப்பயிற்சிக்கான இடம் அல்ல. மண்டலம் தன்னை மதிக்க வேண்டும். இல்லையெனில், அது தண்டிக்கும். எழுத்தாளர்: "தண்டிக்கிறார்"!.. இதே மாதிரியான ஒன்றை மீண்டும் ஒருமுறை முயற்சி செய்யுங்கள்... உங்களுக்கு நாக்கு இல்லையா?
ஸ்டாக்கர்: நான் உன்னிடம் கேட்டேன்!
புரொபஸர்: அங்கே போகிறோமா?
ஸ்டால்கர்: ஆம், மேலே ஏறி, உள்ளிடவும் மற்றும் ... உடனடியாக இடது பக்கம். அதேபோல, நாங்கள் அந்த வழியில் செல்லவில்லை. நாங்கள் சுற்றி வருவோம்.
எழுத்தாளர்: ஏன்?
ஸ்டால்கர்: ஒருவர் அந்த வழியில் செல்வதில்லை. மொத்தத்தில் மண்டலத்தில் நேரான வழி குறுகியதாக இல்லை. நீண்ட வழி, ஆபத்து குறைவாக உள்ளது.
எழுத்தாளர்: சரி, நீங்கள் நேராக மேலே சென்றால், அதனால் என்ன - அது கொடியதா?
பேராசிரியர்: இது ஆபத்தானது என்று நீங்கள் கூறுகிறீர்கள்.
எழுத்தாளர்: ஆனால் ரவுண்டானா வழி அப்படி இல்லையா?
ஸ்டால்கர்: இது ஆபத்தானது, ஆனால் நான் உங்களுக்குச் சொல்கிறேன்: ஒருவர் அந்த வழியில் செல்லவில்லை.
எழுத்தாளர்: மக்கள் எல்லா வழிகளிலும் செல்வதில்லை. சொல்லுங்கள், நான் எப்படியும் இருந்தால் ...
பேராசிரியர்: கேள், நீ... என்ன...
எழுத்தாளர்: எனவே நாங்கள் எங்காவது சுற்றிச் செல்ல வேண்டும்! இங்கே எல்லாம் ஒருவரின் மூக்கு முன்னால் உள்ளது. இங்கே அது ஆபத்தானது, அங்கே அது ஆபத்தானது. என்ன ஒரு நரகம்!
ஸ்டால்கர்: நீங்கள் அதை மிகவும் இலகுவாக எடுத்துக்கொள்கிறீர்கள் என்பது உங்களுக்குத் தெரியும்.
எழுத்தாளர்: இந்த உலோகக் கொட்டைகள் மற்றும் துணியால் நான் சோர்வாக இருக்கிறேன். அதனுடன் நரகத்திற்கு! நீங்கள் விரும்பியபடி செய்யுங்கள், ஆனால் நான் செல்கிறேன்! பேராசிரியர்: ஆனால் அவர் வெறுமனே பொறுப்பற்றவர்!
எழுத்தாளர்: நீங்களே, உங்களுக்குத் தெரியும் (ஒரு பாட்டிலை வெளியே எடுக்கிறது)…
ஸ்டாக்கர்: (மிகவும் பணிவாக) நான் முடியுமா?..
எழுத்தாளர் பாட்டிலைக் கொடுக்கிறார். ஸ்டாக்கர் சற்று ஒதுங்கிச் செல்கிறார்.
ஸ்டால்கர்: காற்று எழுகிறது... உணர முடிகிறதா? புல் (பாட்டிலில் இருந்து மதுவை ஊற்றி ஒரு கான்கிரீட் பிளாக்கில் வைக்கிறது)...
எழுத்தாளர்: சரி, குறிப்பாக இப்போது.
பேராசிரியர்: "குறிப்பாக இப்போது" என்ன?
பேராசிரியரும் எழுத்தாளரும் செல்லத் தொடங்குகிறார்கள். பேராசிரியர் சிறிது முன்னால் சென்று, ஏதோ சொல்ல விரும்புவது போல் எழுத்தாளரைப் பார்க்கிறார், ஆனால் அதைச் செய்ய முடியவில்லை. ஸ்டாக்கர் அவர்களைப் பிடிக்கிறார்.
ஸ்டால்கர்: நிறுத்து (எழுத்தாளரின் கை மீது கை வைக்கிறார்)!
எழுத்தாளர்: கைகளை விடுங்கள்!
ஸ்டாக்கர்: சரி. நான் உங்களை அங்கு அனுப்பவில்லை என்பதற்கு பேராசிரியர் சாட்சியாக இருக்கட்டும். நீயே உன் விருப்பத்தின் பேரில் நீயே அங்கே போவாய்...
எழுத்தாளர்: நானே மற்றும் சுதந்திரமாக. வேறு என்ன?
ஸ்டாக்கர்: (மிகவும் மென்மையாக) ஒன்றுமில்லை. போ. (எழுத்தாளர் செல்கிறார்.) மேலும் வெற்றிபெற கடவுள் உங்களுக்கு உதவட்டும்.
எழுத்தாளர் வெகு தொலைவில் செல்கிறார்.
ஸ்டாக்கர்: (கத்துகிறார்) கேள்! நீங்கள் திடீரென்று எதையாவது கவனித்தால் அல்லது ஏதாவது குறிப்பிட்டதாக உணர்ந்தால், உடனடியாக திரும்பி வாருங்கள். இல்லையெனில்...
எழுத்தாளர்: எந்த உலோகப் பொருட்களையும் என் மீது வீசாதே.
எழுத்தாளர் மெதுவாக கட்டிடத்தை நோக்கி செல்கிறார். அவர் நிறுத்துகிறார், சுற்றிப் பார்க்கிறார், மிக மெதுவாக தனது நடையைத் தொடர்கிறார், பின்னர் நிறுத்துகிறார். காற்று எழுகிறது. கட்டிடத்தின் நுழைவாயிலில் ஒரு சிலந்தி வலை அல்லது ஒளிஊடுருவக்கூடிய துணி கீழே விழுகிறது.
குரல்: (ஆஃப் ஸ்கிரீன்) நிறுத்து! நகராதே!
ஸ்டாக்கரும் பேராசிரியரும் கட்டிடத்தை நோக்கிப் பார்க்கிறார்கள். ஸ்டாக்கர் ஒரு கான்கிரீட் பிளாக்கில் ஏறி, பேராசிரியரைப் பார்க்கிறார். ஸ்டாக்கர்: நீங்கள் ஏன் செய்தீர்கள்?
பேராசிரியர்: என்ன "ஏன்"?
ஸ்டாக்கர்: நீங்கள் ஏன் அவரைத் தடுத்தீர்கள்?
புரொபஸர்: எப்படி? நீதான் என்று நினைத்தேன்...
10
 

எழுத்தாளர் ஒரு கணம் அசையாமல் நிற்கிறார், பிறகு அவசரமாக மூச்சிரைக்கிறார்.
எழுத்தாளர்: என்ன நடந்தது? என்னை ஏன் தடுத்தாய்?
ஸ்டாக்கர்: நான் உன்னைத் தடுக்கவில்லை.
எழுத்தாளர்: (பேராசிரியரிடம்) பிறகு யார்? நீங்கள்? (பேராசிரியர் தோள்களைக் குலுக்குகிறார்.) D**n it...
பேராசிரியர்: நல்லது, குடிமகன் ஷேக்ஸ்பியர். முன்னோக்கி செல்ல பயமாக இருக்கிறது; திரும்பிச் செல்வது அவமானம். எனவே, விசித்திரமான குரலில் நீங்களே கட்டளையிட்டீர்கள். நீங்கள் பயத்தால் கூட நிதானமாகிவிட்டீர்கள்.
எழுத்தாளர்: என்ன?
ஸ்டாக்கர்: அதை வெட்டு.
எழுத்தாளர்: என் பாட்டிலை ஏன் காலி செய்தீர்கள்?
ஸ்டாக்கர்: (அலறுகிறார்) இப்போது அதை வெட்டு; நான் வலியுறுத்துகிறேன் (பக்கத்திற்கு செல்கிறேன்)! மண்டலம் - இது ... மிகவும் சிக்கலான அமைப்பு ... பொறிகள், அதை அழைக்கலாம், மேலும் அவை அனைத்தும் கொடியவை. மனிதர்கள் இல்லாதபோது இங்கு என்ன நடக்கிறது என்று எனக்குத் தெரியவில்லை, ஆனால் மக்கள் இங்கு தோன்றினால், எல்லாம் நகரத் தொடங்குகிறது. முந்தைய பொறிகள் மறைந்து, புதியவை தோன்றும். பாதுகாப்பான இடங்கள் கடந்து செல்ல முடியாததாகி, ஒரு கணம் எளிமையாகவும் எளிதாகவும் இருக்கும், மற்றொன்று - நம்பமுடியாத சிக்கலானதாக மாறும். இது மண்டலம். இது கேப்ரிசியோஸ் என்று கூட தோன்றலாம், ஆனால் ஒவ்வொரு கணத்திலும் அது நாமே உருவாக்கியது போன்றது ... நம் உள் நிலையுடன். நான் மறைக்க மாட்டேன், அது நடந்தது, மக்கள் பாதியில் இருந்து வெறுங்கையுடன் திரும்ப வேண்டிய கட்டாயம் ஏற்பட்டது. அறையின் வாசலில் அழிந்தவர்களும் இருந்தனர். ஆயினும்கூட, இங்கே நடக்கும் அனைத்தும், மண்டலத்தை சார்ந்தது அல்ல, ஆனால் நம்மைப் பொறுத்தது!
எழுத்தாளர்: நல்லவர்களை அது கடந்து செல்கிறது, கெட்டவர்களின் தலையை வெட்டுகிறது.
ஸ்டாக்கர்: இல்லை, எனக்குத் தெரியாது. என்னால் உறுதியாக சொல்ல முடியாது. எனக்குப் படுகிறது, அது உள்ளவர்களைக் கடந்துசெல்லும்... இனி நம்பிக்கை இல்லை. கெட்டது அல்லது நல்லது அல்ல, ஆனால் ... மகிழ்ச்சியற்றதா? இருப்பினும், மகிழ்ச்சியற்றவர் கூட எப்படி நடந்து கொள்ள வேண்டும் என்று தெரியாவிட்டால் எளிதில் அழிந்துவிடுவார்! நீங்கள் அதிர்ஷ்டசாலி, அது உங்களை எச்சரித்தது, ஆனால் அது வேறுவிதமாக நடந்திருக்கலாம்!
பேராசிரியர்: உங்களுக்குத் தெரியும், நீங்கள் திரும்பிச் செல்லும் வரை, நான் உங்களுக்காக இங்கே காத்திருக்க விரும்புகிறேன் என்று நினைக்கிறேன், மகிழ்ச்சியாக (ரக்சாக்கைக் கழற்றிவிட்டு, உட்கார்ந்து).
ஸ்டாக்கர்: இது சாத்தியமற்றது!
பேராசிரியர்: என்னை நம்புங்கள்; என்னுடன் சாண்ட்விச்கள் உள்ளன, தெர்மோஸ்...
11
ஸ்டால்கர்: முதலில், நான் இல்லாமல் உங்களால் ஒரு மணி நேரம் இங்கே இருக்க முடியாது.
பேராசிரியர்: மற்றும் இரண்டாவது?
ஸ்டால்கர்: இரண்டாவதாக, இங்கு ஒருவர் வரும் வழியில் திரும்புவதில்லை.
பேராசிரியர்: எப்படியிருந்தாலும், நான் விரும்புகிறேன் ...
ஸ்டால்கர்: அப்படியானால் நாம் அனைவரும் உடனடியாக திரும்பிச் செல்கிறோம். பணத்தைத் திருப்பித் தருகிறேன். நிச்சயமாக, ஒரு குறிப்பிட்ட தொகையை கழிக்கவும். சரி, பிரச்சனைக்காக, அல்லது எதற்காக...
எழுத்தாளர்: எனவே, பேராசிரியர், நீங்கள் நிதானமாகிவிட்டீர்களா?
புரொபஸர்: சரி (எழுந்து, ரக்சாக் போடுகிறேன்). உங்கள் கொட்டை போடுங்கள்.
ஸ்டாக்கர் ஒரு கொட்டை போடுகிறார். பேராசிரியர் வெளியே செல்கிறார், எழுத்தாளர் மற்றும் ஸ்டாக்கர் - அவருக்குப் பிறகு. எழுத்தாளர் புகைப்பிடிக்கிறார். வெகு தொலைவில் காக்கா சத்தம் கேட்கிறது.
இரண்டாம் பாகத்தின் தலைப்புகள். தலைப்புகளுக்குப் பின்னால் - ஸ்டாக்கர், அவர் சுற்றிப் பார்த்துவிட்டு வெளியே செல்கிறார்.
ஸ்டாக்கர் ஒரு கட்டிடத்தின் அருகே நிற்கிறார். காக்கா சத்தம் அதிகமாகக் கேட்கிறது.
ஸ்டாக்கர்: ஏய்! நீங்கள் எங்கே இருக்கிறீர்கள்? இங்கே வா!
எழுத்தாளர் கற்களில் கிடக்கிறார், பேராசிரியர் அவருக்கு அருகில் அமர்ந்திருக்கிறார்.
ஸ்டாக்கர்: என்ன, நீங்கள் சோர்வாக இருக்கிறீர்களா?
பேராசிரியர் சற்று இருமலுடன் எழுந்து நிற்கிறார், அவர் சோர்வாக இருக்கிறார்.
எழுத்தாளர்: கடவுளே! அவர் மீண்டும் ஒரு பிரசங்கம் செய்வார், தெரிகிறது... அவருடைய தொனியின்படி...
சலசலக்கும் சத்தம் கேட்கிறது. ஒரு கிணற்றில் உள்ள நீர் தொந்தரவு மற்றும் தொய்வு, மெதுவாக குறைகிறது. அதே நேரத்தில், ஸ்டாக்கரின் குரல் திரைக்கு வெளியே கேட்கப்படுகிறது.
ஸ்டால்கர்: திட்டமிட்டது நிறைவேறட்டும். அவர்கள் நம்பட்டும். அவர்கள் தங்கள் உணர்ச்சிகளைப் பார்த்து சிரிக்கட்டும்; ஏனென்றால் அவர்கள் பேரார்வம் என்று அழைப்பது ஆன்மாவிற்கும் வெளி உலகத்திற்கும் இடையிலான உராய்வு மட்டுமே. எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, அவர்கள் தங்களை நம்பி, குழந்தைகளாக ஆதரவற்றவர்களாக மாறட்டும், ஏனென்றால் பலவீனம் பெரியது மற்றும் பலம் பயனற்றது.
ஸ்டாக்கர் ஒரு சுவரின் கார்னிஸின் மீது செல்கிறார், மறைமுகமாக, அது ஒரு அணை. அவரது உள் தனிப்பாடல் தொடர்கிறது. ஸ்டால்கர்: …ஒரு மனிதன் பிறக்கும்போது, ​​​​அவன் பலவீனமாகவும், மிருதுவாகவும் இருக்கிறான், அவன் இறக்கும் போது - அவன் வலிமையானவனாகவும், துணிச்சலானவனாகவும் இருக்கிறான். ஒரு மரம் வளரும்போது, ​​​​அது மென்மையாகவும் மென்மையாகவும் இருக்கும், அது உலர்ந்த மற்றும் கடினமாக இருக்கும்போது, ​​அது இறந்துவிடும். கடினத்தன்மையும் வலிமையும் மரணத்தின் தோழர்கள், மென்மை மற்றும் பலவீனம் வாழ்க்கையின் புத்துணர்ச்சியை வெளிப்படுத்துகின்றன. அதனால்தான் கடினமாகிவிட்டது, வெற்றி பெறாது (உலோக சுரங்கப்பாதையில் நுழைகிறது, சத்தமாக பேசுகிறது). இங்கே வா! (எழுத்தாளர் மற்றும் பேராசிரியர் தோன்றும்.) நாங்கள் நன்றாக செல்கிறோம். "உலர்ந்த சுரங்கப்பாதை" விரைவில் இருக்கும், அது எளிதாக இருக்கும்.
எழுத்தாளர்: தீய கண்கள் வராமல் பார்த்துக் கொள்ளுங்கள்.
புரொபஸர்: என்ன, இப்போதே கிளம்புகிறோமா?
ஸ்டாக்கர்: நிச்சயமாக, ஏன்?
பேராசிரியர்: பொறு! நீ... எங்களுக்காக மட்டும் ஏதாவது காட்ட வேண்டும் என்று நினைத்தேன்! என் ரக்சாக் பற்றி என்ன? ஸ்டால்கர்: மற்றும் ரக்சாக்கிற்கு என்ன ஆனது?
பேராசிரியர்: என்ன "என்ன நடந்தது"? நான் அதை அங்கேயே விட்டுவிட்டேன்! நாங்கள் ஏற்கனவே நடந்து கொண்டிருக்கிறோம் என்று எனக்குத் தெரியவில்லை! ஸ்டாக்கர்: இப்போது உங்களால் எதுவும் செய்ய முடியாது.
பேராசிரியர்: வழியில்லை. நாம் திரும்ப வேண்டும்.
ஸ்டாக்கர்: இது சாத்தியமற்றது!
புரொபஸர்: ஆனால் ரக்சாக் இல்லாமல் என்னால் தொடர முடியாது!
ஸ்டால்கர்: இங்கே ஒருவர் திரும்பி வரவில்லை! நினைவில் கொள்ளுங்கள், யாரும் இங்கு அதே வழியில் திரும்பவில்லை! பேராசிரியர் குழப்பத்துடன் சுற்றி பார்க்கிறார்.
எழுத்தாளர்: அந்த ரக்சாக் மீது துப்பவும். அதில் உங்களிடம் என்ன இருக்கிறது - வைரங்கள்?
ஸ்டால்கர்: நீங்கள் எங்கு செல்கிறீர்கள் என்பதை மறந்துவிட்டீர்கள். நீங்கள் விரும்பும் அனைத்தையும் அறை உங்களுக்கு வழங்கும்.
எழுத்தாளர்: உண்மையில். நீங்கள் ரக்சாக்குகளால் ஏற்றப்படுவீர்கள்.
புரொபஸர்: அந்த அறைக்கு எவ்வளவு தூரம்?
ஸ்டாக்கர்: நேராக - சுமார் இருநூறு மீட்டர். ஒரு நேர்கோட்டில், ஆனால் நேர்கோடுகள் இங்கே இல்லை, அதுதான் பிரச்சனை... போகலாம்.
அவர்கள் வெளியேறும் இடத்திற்குச் செல்கிறார்கள்.
எழுத்தாளர்: உங்கள் அனுபவவாதத்தை விட்டு விடுங்கள், பேராசிரியர். அற்புதம் அனுபவங்களில் இல்லை. செயிண்ட் பீட்டர் ஏறக்குறைய எப்படி நீரில் மூழ்கினார் என்பதை நினைவில் கொள்க.
நம்மால் பார்க்க முடியாத ஒன்றுக்கு முன்னால் ஸ்டாக்கர் நிறுத்தி, ஒரு உலோகக் கொட்டை அங்கே கீழே இறக்கிவிடுகிறார். ஸ்பிளாஸ்.
12
ஸ்டாக்கர்: போ, எழுத்தாளர்.
எழுத்தாளர்: எங்கே?
ஸ்டாக்கர்: அந்த ஏணியில் கீழே. (எழுத்தாளர் செல்கிறார்.) பேராசிரியர், நீங்கள் எங்கே இருக்கிறீர்கள்?
ஸ்டாக்கர் ஏணிக்குச் செல்கிறார். கீழே ஒரு நதி உள்ளது. அதே நுழைவாயிலில் பேராசிரியர் மற்றும் எழுத்தாளர் பைகள், அங்கு ஒரு உலோக நட்டு தொங்கவிடப்பட்டுள்ளது. பல விளக்குகள் மற்றும் நீர்வீழ்ச்சிகள் உள்ளன. ஸ்டாக்கரும் எழுத்தாளரும் சுற்றிப் பார்க்கிறார்கள். அவர்களுக்கு முன்னால் ஒரு வெளியேறு அல்லது நுழைவாயில் உள்ளது, அணையில் இருந்து நொறுங்கும் நீரின் நீரோட்டங்கள். ஸ்டாக்கர் மற்றும் ரைட்டர் நிறுத்தம். ஸ்டாக்கர்: இதோ "உலர்ந்த சுரங்கப்பாதை"!
எழுத்தாளர்: இது மிகவும் உலர்ந்தது!
ஸ்டால்கர்: இது ஒரு உள்ளூர் நகைச்சுவை. பொதுவாக இங்கே நீந்த வேண்டும்! (அணையின் பேழைக்கு அடியில் உள்ள நீரோடைக்கு எதிராகச் சென்று, ஒரு குச்சியால் வழியைப் பாதுகாக்கிறது.)
எழுத்தாளர்: காத்திருங்கள், ஆனால் பேராசிரியர் எங்கே?
ஸ்டாக்கர்: என்ன?
எழுத்தாளர்: பேராசிரியர் மறைந்தார்!
ஸ்டாக்கர்: பேராசிரியர்! ஏய், பேராசிரியர்! உங்களால் எப்படி முடிந்தது! அவர் எப்போதும் உங்கள் பின்னால் சென்று கொண்டிருந்தார்!
எழுத்தாளர்: அவர் திரும்பி விழுந்தார், தொலைந்து போனார்.
ஸ்டால்கர்: அவர் தொலைந்து போகவில்லை! ரக்சாக்கிற்குப் பிறகு அவர் திரும்பிச் சென்றார்! இப்போது அவர் அதை செய்ய மாட்டார்! இருட்டாகிறது.
எழுத்தாளர்: ஒருவேளை நாம் சிறிது காத்திருக்க வேண்டுமா?
ஸ்டாக்கர்: நாங்கள் இங்கே காத்திருக்க முடியாது! ஒவ்வொரு நிமிடமும் எல்லாம் மாறும். நாம் இருவரும் தொடர வேண்டும்..!
தண்ணீரின் சத்தம் அமைதியாகிறது, அது இலகுவாகிறது. ஓடுதளத்தில் விரிசல் படிந்திருப்பதைக் காணலாம், தண்ணீரில் புகைப்பிடிப்பவர்கள் நேரடி நிலக்கரியைக் காணலாம். திரைக்கு வெளியே குரல்கள் கேட்கலாம்.
எழுத்தாளர்: பார், இது என்ன? அது எங்கிருந்து வருகிறது?
ஸ்டால்கர்: நான் அதை உங்களுக்கு விளக்கினேன்!
எழுத்தாளர்: நீங்கள் என்ன "விளக்கியுள்ளீர்கள்"?
ஸ்டால்கர்: இது மண்டலம், புரிகிறதா? மண்டலம்! அவசரம், இதோ... போகலாம்!..
தரையில் தண்ணீர் மூடப்பட்டிருக்கும்; அதில் சிரிஞ்ச்கள், ஒரு ஸ்டெரிலைசர் மற்றும் காகித துண்டுகள் உள்ளன (காலண்டர், 27 வது).
எழுத்தாளரும் ஸ்டாலரும் சுரங்கப்பாதையில் இருந்து வெளியேறி, நெருப்பின் அருகே அமர்ந்து காபி குடித்துக்கொண்டிருக்கும் பேராசிரியரை சந்திக்கின்றனர். எழுத்தாளர்: இதோ அவர்!
பேராசிரியர்: நீங்கள் மட்டும்...
ஸ்டால்கர்: நீங்கள் எப்படி இங்கு வந்தீர்கள்?
புரொபஸர்: நான் வழியின் மிகப் பெரிய பகுதி... நான்கிலும் ஊர்ந்து கொண்டிருந்தேன்.
ஸ்டாக்கர்: நம்பமுடியாது. ஆனால் நீங்கள் எப்படி எங்களை மிஞ்ச முடிந்தது?
பேராசிரியர்: "நம்மை மிஞ்சுவது" என்பதன் அர்த்தம் என்ன? ரக்சாக் முடிந்து மீண்டும் இங்கு வந்தேன்.
ஸ்டால்கர்: ரக் பிறகு...
எழுத்தாளர்: எங்கள் உலோகக் கொட்டை எங்கிருந்து வருகிறது?
ஸ்டால்கர்: (மூச்சுத்திணறல் பேசுகிறார்) கடவுளே, அது... இது ஒரு பொறி! முள்ளம்பன்றி வேண்டுமென்றே ஒரு உலோகக் கொட்டையை இங்கே தொங்கவிட்டது. மண்டலம் எங்களை எப்படி கடந்து செல்ல அனுமதித்தது? சொர்க்கம், நான் இப்போது ஒரு படி கூட எடுக்க மாட்டேன், அது வரை... என்ன ஒரு ஒப்பந்தம். போதும்! ஓய்வு (தடுக்கிவிடுவது பேராசிரியரின் நெருப்பைச் சுற்றி வருகிறது)! ஒரு வேளை அந்த கொட்டையிலிருந்து விலகி இருங்கள். ப்ரொஃபசர் வரமாட்டார் என்று நான் ஏற்கனவே பாவமாக நினைத்தேன். நான் உண்மையில்... (இருமல்) உண்மையில் நான் எப்படிப்பட்ட நபர்களை வழிநடத்துகிறேன் என்று எனக்குத் தெரியாது. எல்லாம் இங்கே மட்டுமே தெளிவாகிறது, அது மிகவும் தாமதமாக முடியும்.
அவர் பேசிக்கொண்டிருக்கும்போது, ​​எழுத்தாளர் ஒருபுறம் செல்கிறார். பேராசிரியர் சிறிது தண்ணீரைக் கொண்டு தீயை அணைக்கிறார்.
எழுத்தாளர்: எங்களைப் பற்றி மறந்துவிடு, முக்கிய விஷயம் என்னவென்றால், உள்ளாடைகளுடன் பேராசிரியரின் பை ஒலி!
புரொபஸர்: எனவே உங்களால் புரிந்து கொள்ள முடியாவிட்டால், மற்றவர்களின் உள்ளாடைகளில் உங்கள் மூக்கை நுழைக்காதீர்கள்.
எழுத்தாளர்: நான் உண்மையில் இங்கே என்ன புரிந்து கொள்ள வேண்டும்? ஓ, சில பைனோமியல் தேற்றம்...
கால்வாயின் கரையோரத்தில் ஒரு சிறிய வறண்ட தீவில் எழுத்தாளர் படுத்துக் கொண்டார்.
எழுத்தாளர்: ஓ, சில உளவியல் படுகுழிகள். நாங்கள் விரும்பாத நிறுவனத்தில், எங்கள் பயணத்திற்கு நிதியளிக்க முடியாது. எனவே ... பல்வேறு மனோமீட்டர்கள் மற்றும் கிராப்மீட்டர்கள் மூலம் நமது ரக்சாக்கில் அடைப்போம், சட்டத்திற்குப் புறம்பாக மண்டலத்திற்குள் நுழைவோம்... மேலும் அந்த இடத்தின் அனைத்து அற்புதங்களையும் இயற்கணிதம் மூலம் சரிபார்ப்போம். (பேராசிரியர் ஒரு சாய்வான சுவரில் சாய்ந்துள்ளார்.) உலகில் யாருக்கும் மண்டலம் பற்றி ஒரு யோசனை இல்லை. அங்கே, நிச்சயமாக, ஒரு உணர்வு! தொலைக்காட்சி, உங்கள் காலடியில் இறக்கும் பெண் ரசிகர்கள், லாரல் கிரீடங்களைக் கொண்டு வருகிறார்கள்... (ஸ்டாக்கர் பொய் சொல்கிறார்
13
கீழே பாறைகள், இருமல்.) ...எங்கள் பேராசிரியர் அனைவரும் வெள்ளை நிறத்தில் தோன்றி அறிவித்தார்: "மெனே, மெனே, டெக்கல், உபர்சின்". மேலும், இயற்கையாகவே, எல்லோரும் திறக்கிறார்கள்... (பேராசிரியர் கால்களை மடக்கிக் கொண்டு படுத்திருக்கிறார்.) ... அவர்களின் வாய்கள், கோரஸில் கத்துகின்றன: அவருக்கு நோபல் பரிசு!..
புரொபஸர்: நீங்கள் ஒரு ஏழை சிறிய எழுத்தாளர், வீட்டில் வளர்ந்த உளவியலாளர். கழிவறைகளின் சுவர்களில் நீங்கள் சிறப்பாக எழுத வேண்டும், போலித்தனம் இல்லை.
எழுத்தாளர்: சோர்வுற்றவர். சோர்வு! உன்னால் முடியாது!
பேராசிரியர்: சரி. சரி, நான் நோபல் பரிசு கேட்கப் போகிறேன். நீங்கள் எதற்காக அங்கு விரைகிறீர்கள்? நீங்கள் மனித குலத்திற்கு விருது வழங்க விரும்புகிறீர்கள்... (ஸ்டாக்கர் பாறைகளில் முகம் குப்புற படுத்து, தலைக்குக் கீழே கை வைத்துள்ளார்.) ... நீங்கள் வாங்கிய உத்வேகத்தின் முத்துக்களுடன்?
எழுத்தாளர்: நான் மனித குலத்துக்காக அத்திப்பழம் கொடுப்பதில்லை. உங்கள் எல்லா மனித இனத்திலும்... (தண்ணீர்: ஒரு துண்டு துணி, ஒரு கண்ணாடி துண்டு, ஸ்டால்கரின் கை ஆகியவற்றைக் காணலாம்; ஸ்டால்கர் தனது முகத்தை மற்றவர்களுக்குத் திருப்புகிறார்.) ... நான் ஒரே ஒரு நபரிடம் ஆர்வமாக உள்ளேன். அது நான்தான். நான் ஏதாவது மதிப்புள்ளவனாக இருந்தால் அல்லது வேறு சிலரைப் போலவே அதே கொட்டையாக இருந்தாலும் சரி.
புரொபஸர்: உங்களுக்குத் தெரிந்தால், உண்மையில் நீங்கள்தான்...
எழுத்தாளர்: மிஸ்டர் ஐன்ஸ்டீன் என்ன தெரியுமா? நான் உங்களுடன் வாதிட விரும்பவில்லை. வாதங்களில் உண்மை பிறக்கிறது, d**n அது. கேள், சிங்காச்கூக்... (ஸ்டாக்கர் தனது முஷ்டியில் (செபியா) தலை வைத்து படுத்துக் கொண்டிருக்கிறார்...
ஸ்டாக்கர்: (வண்ணங்கள்) நான் விரும்பிய அளவுக்கு இல்லை...
எழுத்தாளர்: நாங்கள்-எல், இது எல்லாம் ஒன்றுதான், அது முக்கியமல்ல... அவர்கள் ஏன் இங்கு சென்றார்கள்? அவர்களுக்கு என்ன வேண்டும்? ஸ்டாக்கர்: நான் மகிழ்ச்சி என்று நினைக்கிறேன்.
எழுத்தாளர்: சரி, ஆம், ஆனால் என்ன வகையான மகிழ்ச்சி?
ஸ்டால்கர்: மக்கள் உள்ளத்தைப் பற்றி பேச விரும்ப மாட்டார்கள். மேலும், இது உங்களுக்கும் எனக்கும் கவலையாக இருக்கக்கூடாது. எழுத்தாளர்: எப்படியிருந்தாலும், நீங்கள் அதிர்ஷ்டசாலி. என் வாழ்நாள் முழுவதும் மகிழ்ச்சியான மனிதனை நான் பார்த்ததில்லை.
ஸ்டால்கர்: (கண்களைத் திறந்து, தலையைத் திருப்பி) நானும் செய்யவில்லை. அவர்கள் அறையிலிருந்து திரும்புகிறார்கள், நான் அவர்களை அழைத்துச் செல்கிறேன், நாங்கள் மீண்டும் சந்திப்பதில்லை. ஆசைகள் ஒரு நொடியில் நிறைவேறாது.
எழுத்தாளர்: இந்த அழகான அறையைப் பயன்படுத்த உங்களுக்கு விருப்பம் இல்லையா? ஆ?
ஸ்டால்கர்: ஆ... எனக்கு அது சரி.
நாய் ஸ்டாக்கரை (செபியா) நோக்கி ஓடி வந்து, வளைந்த கால்களால் படுத்துக் கொள்கிறது. ஸ்டாக்கர் விலகிச் செல்கிறார். அவரைத் தவிர தண்ணீரில், ஒரு குப்பி, எரிந்த செய்தித்தாளின் துண்டு உள்ளது.
எழுத்தாளர் தலைக்குக் கீழே கை வைத்து படுத்திருக்கிறார். அவர் பேசுகிறார், படிப்படியாக தூங்குகிறார்.
எழுத்தாளர்: பேராசிரியர், கேளுங்கள்.
பேராசிரியர்: ஆமாம்?
எழுத்தாளர்: இன்னும் வாங்கிய உத்வேகம் பற்றி. நான் அந்த அறைக்குள் நுழைகிறேன் என்று வைத்துக்கொள்வோம், நான் ஒரு மேதையாக எங்கள் கடவுளை விட்டு வெளியேறிய நகரத்திற்குத் திரும்புகிறேன். நீங்கள் என்னைப் பின்பற்றுகிறீர்களா?.. ஆனால் ஒரு மனிதன் துன்பப்படுவதால் எழுதுகிறான், சந்தேகம் இருக்கிறது. தனக்காகவும், தன்னைச் சுற்றியுள்ளவர்களுக்காகவும், அவர் எதற்கும் தகுதியானவர் என்பதை அவர் எப்போதும் நிரூபிக்க வேண்டும். நான் ஒரு மேதை என்பதை நான் நிச்சயமாக அறிவேன் என்று வைத்துக்கொள்வோம்? பிறகு நான் ஏன் எழுத வேண்டும்? என்ன ஒரு நரகம்? உண்மையில், நான் சொல்ல வேண்டும், மிமீ, நாங்கள் இருக்கிறோம்...
புரொபஸர்: எனக்கு ஒரு உதவி செய்து என்னை விட்டு விடுங்கள்! குறைந்தபட்சம் கொஞ்சம் தூங்கட்டும். இன்று இரவு நான் தூங்கவே இல்லை. உங்கள் வளாகங்களை நீங்களே வைத்துக் கொள்ளுங்கள்.
எழுத்தாளர்: எப்படியிருந்தாலும், உங்களின் இந்த தொழில்நுட்பம் எல்லாம்... இந்த வெடி உலைகள், சக்கரங்கள்... மற்றும் பிற வீண் மாயைகள், அதனால் ஒருவர் குறைவாக வேலை செய்ய முடியும் மற்றும் அதிகமாக விழுங்க முடியும் - இது ஊன்றுகோல், செயற்கை கால்கள் மட்டுமே. மனிதகுலம்... கலைத் துண்டுகளை உருவாக்குவதற்காகவே இருக்கிறது... எப்படியிருந்தாலும், அது தன்னலமற்றது, மற்ற எல்லா மனித செயல்களுக்கும் முரணானது. மாபெரும் மாயைகள்... முழுமையான உண்மையின் படங்கள்... நான் சொல்வதைக் கேட்கிறீர்களா, பேராசிரியர்?
பேராசிரியர்: என்ன சுயநலமின்மை பற்றி பேசுகிறீர்கள்? மக்கள் இன்னும் பட்டினியால் இறக்கின்றனர். நீங்கள் சந்திரனில் இருந்து கீழே விழுந்தீர்களா, அல்லது என்ன? (பேராசிரியர் கண்களை மூடிக்கொண்டு படுத்திருக்கிறார்.)
எழுத்தாளர்: மேலும் இவர்கள் எங்கள் மூளை உயர்குடிகள்! நீங்கள் ஒரு சுருக்கமான வழியில் சிந்திக்க முடியாது.
பேராசிரியர்: வாழ்க்கையின் அர்த்தத்தை நீங்கள் எனக்குக் கற்பிக்க விரும்பவில்லை என்று நம்புகிறேன். அதே நேரத்தில் சிந்திக்க வேண்டுமா? எழுத்தாளர்: இது பயனற்றது. நீங்கள் ஒரு பேராசிரியராக இருந்தாலும், நீங்கள் அறியாதவர்.
நதி அடர்த்தியான மஞ்சள் நிற நுரையால் மூடப்பட்டிருக்கும். காற்று ஆற்றின் மேலே நுரையின் செதில்களை செலுத்துகிறது, சிறிய கற்களை பாறை செய்கிறது. ஸ்டாக்கர் கண்களைத் திறந்து படுத்துக் கொண்டிருக்கிறான், அவன் மனைவியின் குரல் கேட்கிறது.
14
 

மனைவி: அங்கே ஒரு பெரிய நிலநடுக்கம் ஏற்பட்டது, சூரியன் சாக்கு துணியால் இருண்டது, சந்திரன் இரத்தத்தால் மூடப்பட்டது போல இருந்தது ... (மூடிய கண்களுடன் (செபியா) வேட்டையாடுபவன்) ... மேலும் வானத்தின் நட்சத்திரங்கள் விழுந்தன. ஒரு பெரிய காற்றினால் அசைந்த ஒரு அத்தி மரத்தைப் போல, அதன் பழுக்காத அத்திப்பழங்கள் கீழே விழுகின்றன. மற்றும் வானம் தன்னை மறைத்து, ஒரு சுருள் போல் சுருட்டப்பட்டது; மற்றும் பல்வேறு மலைகள் மற்றும் தீவுகள் தங்கள் இடங்களில் இருந்து நகர்ந்து (சிரிக்கிறார்) ... மேலும் பூமியில் உள்ள ராஜாக்கள், மற்றும் முக்கியஸ்தர்கள், பணக்காரர்கள், ஆயிரக்கணக்கான தலைவர்கள், மற்றும் சக்திவாய்ந்தவர்கள், மற்றும் அனைத்து சுதந்திரமானவர்கள் குகைகளிலும் மலைகளிலும் தங்களை மறைத்துக்கொண்டனர். - பள்ளத்தாக்குகள் மற்றும் அவர்கள் மலைகளையும் பாறைகளையும் சொன்னார்கள்: எங்கள் மீது விழுந்து, சிம்மாசனத்தில் அமர்ந்திருக்கிறவரின் முகத்திலிருந்தும் ஆட்டுக்குட்டியின் கோபத்திலிருந்தும் எங்களை மறைத்து விடுங்கள்; அவருடைய கோபத்தின் மகா நாள் வந்துவிட்டது, அதை யார் தாங்க முடியும்? (சிரிப்பு.)
தண்ணீர். அதில் ஒரு மண் தீவு, அதில் ஒரு நத்தை, ஒரு ஊசி, ஒரு தட்டு, ஒரு கண்ணாடி, ஒரு மீன் மீன், ஒரு ஸ்டெரிலைசர், ஒரு எக்ஸ்ட்ராக்டர், ஒரு மத சின்னம், நாணயங்கள், சில துணி, ஒரு துப்பாக்கி, உலோகப் பகுதி ஆகியவற்றைக் காணலாம். ஒரு தொழில்துறை நீரூற்று, ஒரு காலெண்டரில் இருந்து ஒரு பக்கம் (28வது), சில உலோக பாகங்கள், சில கம்பி, தண்ணீரில் ஸ்டால்கரின் கை (செபியா).
ஒரு கான்கிரீட் மேடையில் ஒரு நாய் படுத்திருக்கிறது. நாய் எழுகிறது.
ஸ்டாக்கர் தூங்குகிறார், தூக்கத்தில் அதிகமாக சுவாசிக்கிறார். அவர் விழித்து, பார்த்துவிட்டு அமர்ந்தார்.
ஸ்டாக்கர்: (கிசுகிசுக்கள்) அன்று இரண்டு ... அவர்களில் ... (பேராசிரியரும் எழுத்தாளரும் அருகருகே தூங்குகிறார்கள்.) (கிசுகிசுக்கள்) ... அறுபது ஸ்டேடியா தொலைவில் உள்ள ஒரு கிராமத்திற்குச் சென்றார் ... (தெளிவில்லாமல்) அழைத்தார் .. . (தெளிவில்லாமல்) இந்த நிகழ்வுகள் அனைத்தையும் ஒன்றாகப் பேசி, அவர்கள் ஒன்றாகப் பேசி விவாதித்தபோது ... (தெளிவில்லாமல்) அவர் அவர்களிடம் வந்து, அவர்களுடன் சென்றார், ஆனால் அவர்களின் கண்கள் இருந்தன (எழுத்தாளர் எழுந்து, பார்க்கிறார். ஸ்டாக்கர்), அதனால் அவர்கள் அவரை அடையாளம் காணவில்லை. இருப்பினும், அவர்கள் எப்பொழுதும் ஒன்றாகப் பேசிக்கொண்டிருக்கிறார்கள் (பெருமூச்சுகள்) ஏன் அவர்கள் மிகவும் சோகமாக இருக்கிறார்கள் என்று கேட்டார். அவர்களில் ஒருவர், அழைக்கப்பட்டார் ...
பேராசிரியர் திறந்த கண்களுடன் படுத்துக்கொண்டு ஸ்டாக்கரை கவனமாகப் பார்க்கிறார்.
ஸ்டாக்கர் தண்ணீரைப் பார்க்கிறார், பின்னர் எழுத்தாளர் மற்றும் பேராசிரியரைப் பார்க்கிறார், பின்னர் மீண்டும் தனது பார்வையைத் திருப்புகிறார்.
15
ஸ்டாக்கர்: நீங்கள் விழித்திருக்கிறீர்களா? நீங்கள் சமீபத்தில் பொருள் பற்றி பேசினீர்கள்... (பாசி, பாறைகள், ஆற்றில் இன்னும் தண்ணீர்.) ... எங்கள் ... வாழ்க்கை ... கலையின் தன்னலமற்ற தன்மை ... இசையை எடுத்துக்கொள்வோம் ... இது உண்மையில் மிகக் குறைவு அனைத்து இணைக்கப்பட்டுள்ளது; உண்மையைச் சொல்வதென்றால், அது இணைக்கப்பட்டிருந்தால், யோசனையற்ற வழியில், இயந்திரத்தனமாக, வெற்று ஒலியுடன் ... இல்லாமல் ... சங்கங்கள் இல்லாமல் ... இருந்தும் இசை அற்புதமாக ஆத்மாவுக்குள் ஊடுருவுகிறது! ஒத்திசைந்த சத்தத்திற்கு பதில் நமக்குள் என்ன எதிரொலிக்கிறது? மேலும் அதை நமக்கு மிகுந்த மகிழ்ச்சியின் ஆதாரமாக மாற்றுகிறது... (பேராசிரியரும் எழுத்தாளரும் உட்கார்ந்து கேட்கிறார்கள்.) …மேலும் நம்மை ஒன்றிணைத்து, நம்மை உலுக்குகிறதா? அதன் நோக்கம் என்ன? மற்றும், எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, யாருக்காக? நீங்கள் சொல்வீர்கள்: எதற்கும், மற்றும் ... மற்றும் யாருக்கும், அப்படியே. "சுயநலமற்ற". அது அவ்வாறு இல்லை என்றாலும்... ஒருவேளை... எல்லாவற்றிற்கும், இறுதியில், அதன் சொந்த அர்த்தம் உள்ளது... அர்த்தம் மற்றும் காரணம் இரண்டும்...
இருள். (உலோக கதவுகள் திறக்கப்படும் சத்தம்.) ஸ்டாக்கரும் அவரது தோழர்களும் நிலத்தடி தாழ்வாரத்தின் நுழைவாயிலில் நிற்கிறார்கள். தூசி நிறைந்த சிலந்தி வலைகளால் மூடப்பட்ட ஒரு உலோக கதவு உள்ளது.
எழுத்தாளர்: ஹ்ம்ம், என்ன, நாம் அங்கு செல்ல வேண்டுமா?
ஸ்டால்கர்: ஆ ... நான் மிகவும் வருந்துகிறேன் ... ஆனால் வேறு வழியில்லை.
பேராசிரியர் மற்றும் எழுத்தாளர் திறந்த கதவுக்கு அருகில் நிற்கிறார்கள், ஸ்டால்கர் அவர்களுக்குப் பின்னால் நிற்கிறார்.
எழுத்தாளர்: இது கொஞ்சம் மங்கலாக இருக்கிறது, என்ன, பேராசிரியர்? இங்கே எப்படியாவது நான் முதலில் செல்ல விரும்பவில்லை, பெரிய பாம்பு ஒருபோதும் தன்னார்வத் தொண்டு செய்யாது.
ஸ்டாக்கர்: மன்னிக்கவும்; நாம் நிறைய வரைய வேண்டும் என்று தோன்றுகிறது. உங்களுக்கு எதிராக ஏதாவது இருக்கிறதா?
எழுத்தாளர்: ஆம், ஒரு தன்னார்வலர் அங்கு செல்வதை நான் விரும்புகிறேன்.
ஸ்டாக்கர்: உங்களிடம் போட்டிகள் உள்ளதா? (பேராசிரியர் தீப்பெட்டி பெட்டியைக் கொடுக்கிறார்.) நன்றி... (அவர்களிடமிருந்து விலகி, பெட்டியிலிருந்து இரண்டு தீப்பெட்டிகளை எடுக்கிறார்) நீண்டது செல்கிறது. (எழுத்தாளர் ஒரு தீக்குச்சியை இழுக்கிறார்.) நீண்டது... இந்த முறை உங்களுக்கு அதிர்ஷ்டம் இல்லை. எழுத்தாளர்: நீங்கள் குறைந்தபட்சம் ஒரு உலோகக் கொட்டையாவது அதில் போடலாம், அல்லது என்ன.
ஸ்டாக்கர்: நிச்சயமாக... பிரச்சனை இல்லை...
அவர் ஒரு பெரிய கல்லை எடுத்து, அதை எறிந்துவிட்டு உடனடியாக கதவை மூடுகிறார். அவர் கதவைத் திறந்து உள்ளே பார்க்கிறார். ஸ்டாக்கர்: மேலும்?
எழுத்தாளர்: சரி... நான் போறேன்...
எதிரொலி: நான்... போ...
எழுத்தாளர் தாழ்வாரம் வழியாக செல்கிறார். அவர் ஓரிரு அடிகள் செய்கிறார். அவரைப் பார்த்து, ஸ்டால்கர் பேராசிரியரை கதவிலிருந்து தள்ளிவிட்டு பக்கமாகச் செல்கிறார். ஒரு திருப்பத்தின் பின்னால் எழுத்தாளர் மறைந்து விடுகிறார்.
ஸ்டாக்கர்: சீக்கிரம், பேராசிரியர்!
முன்னால் பேராசிரியர் மற்றும் அவருக்குப் பின்னால் ஸ்டால்கர் தாழ்வாரம் வழியாக ஓடுகிறார்கள். கூரையிலிருந்து தண்ணீர் ஓடுகிறது. எழுத்தாளர் பயந்து சுற்றிப் பார்க்கிறார். பேராசிரியரும் ஸ்டாலரும் நின்று, தாழ்வாரத்தின் மூலையில் இருந்து பார்க்கிறார்கள். எழுத்தாளர் மெதுவாக மேலும் செல்கிறார், அவரது மூச்சு சத்தம். தடுமாறி விழுகிறார். ஸ்டாக்கர், பேராசிரியரின் பின்னால் தன்னை மறைத்துக் கொண்டு செல்கிறார். அவர்களும் நிறுத்துகிறார்கள். எழுத்தாளர் மீண்டும், இன்னும் மெதுவாகவும் கடுமையாகவும் செல்கிறார். இருவரும் மேலும் ஒரு ரன் எடுத்தனர். எழுத்தாளர், மூச்சிரைக்கிறார், உடைந்த கண்ணாடி மீது செல்கிறார். அவன் நிறுத்தி கத்துகிறான்.
எழுத்தாளர்: இதோ... இதோ ஒரு வகையான கதவு!
எதிரொலி: இதோ ஒரு வகையான கதவு...
பேராசிரியரும் ஸ்டாலரும் ஓடி வந்து ஒரு திருப்பத்தின் பின்னால் இருந்து பார்க்கிறார்கள்.
ஸ்டால்கர்: இப்போது உள்ளே! கதவைத் திறந்து உள்ளே போ!
எழுத்தாளர் உலோகக் கதவைப் பார்க்கிறார். அவர் ஒரு கைத்துப்பாக்கியை எடுத்துக்கொள்கிறார், அந்தத் துண்டை எடுத்துக்கொள்கிறார்.
எழுத்தாளர்: மீண்டும் நான்... மேலும் நான் உள்ளே செல்ல...
ஸ்டால்கர்: உங்களுக்கு சீட்டு விழுந்தது. நீயே அழிந்து எங்களையும் அழித்துவிடுவாய்! தொட்டிகளை நினைவில் வையுங்கள்!
ஸ்டாக்கர்: (பேராசிரியரிடம்) அமைதி! (எழுத்தாளரிடம், குரல் கெஞ்சுகிறது - வற்புறுத்துகிறது) என்றால் ... ஏதாவது நடந்தால், நான் உன்னை வெளியே இழுப்பேன், மேலும் ... ஆச் ... நான் உங்களிடம் கெஞ்சுகிறேன்! யாரை... (கிட்டத்தட்ட அழுகை) அங்கே யாரை சுடப் போகிறீர்கள்? எதிரொலி: அங்கே சுடவும்...
எழுத்தாளர் துப்பாக்கியை வீசுகிறார்.
ஸ்டாக்கர்: போ! (எதிரொலி: போ...) எங்களுக்கு கொஞ்சம் நேரம் இருக்கிறது!
எழுத்தாளர்: (கதவைத் திறந்து) தண்ணீர் இருக்கிறது!
கதவுக்குப் பின்னால், வெள்ளம் சூழ்ந்த வளாகத்தைக் காணலாம். எதிர் பக்கத்தில், தண்ணீரிலிருந்து மேலே செல்லும் உலோக ஏணி உள்ளது.
16
ஸ்டாக்கர்: பரவாயில்லை! தண்டவாளங்களைப் பிடித்துக் கொண்டு கீழே செல்லுங்கள்!
எழுத்தாளர் தோள்கள் வரை தண்ணீரில் மூழ்கி, சில வேகங்களைச் செய்து ஏணியில் ஏறுகிறார். ஸ்டாக்கர்: எங்கும் செல்லாதே! அங்கே காத்திருங்கள், வெளியேறும் வழியே!
பேராசிரியர் கதவை நெருங்கினார்.
ஸ்டால்கர்: உங்களுடன் ஒத்த எதுவும் இல்லை என்று நம்புகிறேன்?
பேராசிரியர்: என்ன?
ஸ்டால்கர்: சரி, ஏதோ கைத்துப்பாக்கி மாதிரியா?
புரொபசர்: இல்லை, மோசமானது மோசமானதாக வந்தால், என்னிடம் ஒரு ஆம்பூல் உள்ளது.
ஸ்டாக்கர்: என்ன ஆம்பூல்?
பேராசிரியர்: ஓ, ஒரு ஆம்பூல் தைக்கப்பட்டது, விஷம்.
ஸ்டாக்கர்: என் கடவுளே! என்ன, எல்லாரும் இங்கே சாகத்தான் வந்திருக்காங்க, என்ன?
புரொபஸர்: (படியில் இறங்கத் தொடங்குகிறார்) ஆ... ஆம்பூல் என்றால் அப்படித்தான்.
பேராசிரியர் ரக்சாக்கைத் தலைக்கு மேல் வைத்துக்கொண்டு தண்ணீரின் குறுக்கே செல்கிறார். ஸ்டாக்கர் கீழே பார்க்கிறார். தரையில் கைத்துப்பாக்கி கிடக்கிறது. ஸ்டாக்கர் அதை விரல் நுனியில் கவனமாக தண்ணீருக்குள் தள்ளுகிறார்.
ஸ்டாக்கர்: எழுத்தாளர்! திரும்பி போ! ஏய் திரும்பி வா, நீ தற்கொலை! நுழைவாயிலில் காத்திருக்கச் சொன்னேன் அல்லவா! நிறுத்து! நகராதே!
எழுத்தாளர் சுற்றிப் பார்க்கிறார். இது மணல் திட்டுகள் (பர்கான்கள்) கொண்ட ஒரு பெரிய மண்டபம்.
மண்டபத்தின் நுழைவாயிலில் பேராசிரியர் மற்றும் ஸ்டாக்கர் தோன்றினர். ஸ்டாக்கர் ஒரு உலோகக் கொட்டையை வீசுகிறார், மேலும் அவை இரண்டும் மணலில் தட்டையாக விழுகின்றன.
உலோக நட்டு மெதுவாக மணல் பார்சான்களின் மேற்பரப்பில் குதிக்கிறது.
எழுத்தாளர் முகத்தை கையால் மூடுகிறார்.
மணலுக்கு மேலே ஒரு பெரிய பறவை பறந்து மறைகிறது. மற்றொருவர் அதைப் பின்தொடர்ந்து ஒரு பர்கான் மீது இறங்குகிறார். பேராசிரியர் தலையை உயர்த்தி எழுத்தாளரைப் பார்க்கிறார்.
புரொபஸர்: இதற்கெல்லாம் காரணம் உங்கள் குழாய்தான்!
ஸ்டாக்கர்: என்ன?
பேராசிரியர்: ஒன்றுமில்லை! நீங்கள் முதலில் அதன் வழியாக சென்றிருக்க வேண்டும்! இங்கே அவர் பயத்தால் தவறான வழியில் வலம் வந்தார். அவர்கள் மீண்டும் ஒரு பர்கானின் பின்னால் ஒளிந்து கொள்கிறார்கள்.
எழுத்தாளர் ஒரு சதுப்பு நிலத்தில் கிடக்கிறார். அவர் கனமாக எழுந்து நிற்கிறார், அவருக்கு கீழே தண்ணீர் ஓடுகிறது, அவர் ஒரு கிணற்றின் எல்லையில் அமர்ந்தார், இருமல். எழுந்து நின்று ஒரு கல்லை எடுத்து கிணற்றில் போடுகிறார். (ஒரு வெற்று ஒலி.) அவர் கிணற்றின் எல்லையில் அமர்ந்திருக்கிறார். எழுத்தாளர்: இதோ... இன்னும் ஒரு பரிசோதனை. சோதனைகள், உண்மைகள், உண்மை மிக உயர்ந்த நிகழ்வு. ஆனால் உண்மைகள் எதுவும் இல்லை, குறிப்பாக இங்கே - நீண்ட காலமாக. இங்கே எல்லாம் யாரோ ஒருவரால் இட்டுக்கட்டப்பட்டது. எல்லாம் யாரோ ஒருவரின் முட்டாள்தனம். நீங்கள் அதை உணரவில்லையா?.. மற்றும் நீங்கள், நிச்சயமாக, யாருடையது என்பதை அறிய விரும்புகிறீர்கள். ஆனால் ஏன்? உங்கள் அறிவுக்கு மதிப்பு உள்ளதா? மனசாட்சியின் வேதனை யாருக்கு வரப்போகிறது? என்னையா? எனக்கு மனசாட்சி இல்லை. எனக்கு நரம்புகள் மட்டுமே உள்ளன. சில அயோக்கியர்கள் என்னைத் திட்டுகிறார்கள் - ஒரு காயம். இன்னொரு அயோக்கியன் என்னைப் புகழ்கிறான் - இன்னும் ஒரு காயம். நீங்கள் உங்கள் ஆன்மாவை அதில் வைக்கிறீர்கள், உங்கள் இதயத்தை அதில் வைக்கிறீர்கள் - அவை ஆன்மா மற்றும் இதயம் இரண்டையும் விழுங்கும். நீங்கள் ஆன்மாவிலிருந்து அடிப்படைத் தன்மையைப் பிரித்தெடுக்கிறீர்கள் - அவை அடிப்படைத் தன்மையை விழுங்குகின்றன. அவர்களில் கடைசி வரை அனைவரும் எழுத்தறிவு பெற்றவர்கள்; அவர்கள் ஒவ்வொருவருக்கும் உணர்வுப் பசி உள்ளது. அவர்கள் அனைவரும் சுற்றி வருகிறார்கள்: பத்திரிகையாளர்கள், ஆசிரியர்கள், விமர்சகர்கள், சில தடையற்ற பெண்கள். எல்லோரும் கோருகிறார்கள்: “கொடு! கொடுக்க! என்னைப் பொறுத்தவரை இது ஒரு சித்திரவதை, நோய் போன்ற, வெட்கக்கேடான தொழில், மூல நோய் போன்றது. எனது புத்தகங்களால் யாராவது சிறந்து விளங்குகிறார்கள் என்று நான் முன்பே நினைத்தேன். ஆனால் யாருக்கும் நான் தேவையில்லை! நான் கூக்குரலிடுவேன், இரண்டு நாட்களில் அவர்கள் என்னை மறந்து வேறொருவரை விழுங்கத் தொடங்குவார்கள். நான் அவற்றை ரீமேக் செய்ய விரும்பினேன், ஆனால் நானே ரீமேக் செய்யப்பட்டேன்! அவர்களின் சொந்த உருவத்தில். முன்னதாக, எதிர்காலம் நிகழ்காலத்தின் தொடர்ச்சியாக மட்டுமே இருந்தது, மேலும் அனைத்து மாற்றங்களும் எல்லைகளுக்குப் பின்னால் எங்கோ தோன்றின. இப்போது எதிர்காலம் நிகழ்காலத்துடன் ஒன்றாகிவிட்டது. அதற்கு அவர்கள் தயாரா? அவர்கள் எதையும் அறிய விரும்பவில்லை! அவை மட்டுமே விழுங்குகின்றன!
ரைட்டர் ஸ்டாண்ட் பேராசிரியர் மற்றும் ஸ்டால்கரிடம் இருந்து மேலும் விலகி.
ஸ்டாக்கர்: நீங்கள் எவ்வளவு அதிர்ஷ்டசாலி! என் கடவுளே... உண்மையாகவே இப்போது... நீ நூறு ஆண்டுகள் வாழ்வாய்!
எழுத்தாளர்: ஆமாம், ஏன் எப்போதும் இல்லை? அலைந்து திரிந்த யூதனைப் போலவா?
எழுத்தாளர் எழுந்து அவர்களை நோக்கிச் செல்கிறார், மேற்பரப்பில் இருந்து தூசி எழுகிறது.
மணல் மண்டபத்தின் வளாகம். இங்கு ஒரு ஆய்வகம் இருந்ததாகத் தெரிகிறது. இது மிகவும் கைவிடப்பட்ட இடம், கிட்டத்தட்ட இடிபாடுகளில் உள்ளது. தவிர அறை வெள்ளத்தில் மூழ்கியுள்ளது, ஆய்வக குடுவைகள் பொய் மற்றும் தண்ணீரில் மிதக்கின்றன.
17
ஸ்டால்கர்: நீங்கள் நிச்சயமாக ஒரு அற்புதமான மனிதர்! நிச்சயமாக, எனக்கு எந்த சந்தேகமும் இல்லை, ஆனால் நீங்கள் அத்தகைய சித்திரவதையை சகித்துக் கொண்டீர்கள்! இந்த குழாய் மிகவும் கொடூரமான இடம்! மிகவும் கொடூரமானது ... மண்டலத்தில்! நாங்கள் அதை "இறைச்சி சாணை" என்று அழைக்கிறோம், ஆனால் இது எந்த இறைச்சி சாணையையும் விட மோசமானது! இங்கு எத்தனையோ பேர் பலியாகியுள்ளனர்! அங்கேதான் முள்ளம்பன்றி தன் சகோதரனைக் கிடத்தியது (ஜன்னலுக்குச் செல்கிறது). அவர் மிகவும் மெலிந்தவர், திறமையானவர்... கேளுங்கள்:
"இப்போது கோடை காலம் போய்விட்டது,
அது இங்கே இல்லை போல.
சூரியனில் அது சூடாக இருக்கிறது.
ஆனால் அது போதாது.
உண்மையாக வரக்கூடிய அனைத்தும்
ஐந்து விரல் இலை போல
நேராக என் உள்ளங்கையில் விழுந்தது,
ஆனால் அது போதாது.
தீமையும் இல்லை, நன்மையும் இல்லை
வீணாக இழந்தது,
எல்லாம் வெளிச்சத்தில் எரிந்தது,
ஆனால் அது போதாது.
வாழ்க்கை என்னை அதன் இறக்கையின் கீழ் வைத்திருந்தது,
என்னைக் கவனித்துக் காப்பாற்றினார்,
நான் உண்மையில் அதிர்ஷ்டசாலி.
ஆனால் அது போதாது.
இலைகள் எரிக்கப்படவில்லை,
கிளைகள் உடைக்கப்படவில்லை...
நாள் கண்ணாடி போல சுத்தமாக இருக்கிறது
ஆனால் அது போதாது” என்றார்.
(குறிப்பு: அர்செனிஜ் தர்கோவ்ஸ்கியின் கவிதை)
இது நல்லது, இல்லையா? அது அவர் எழுதிய கவிதை.
எழுத்தாளர்: நீங்கள் ஏன் எப்பொழுதும் அலைந்து கொண்டிருக்கிறீர்கள்? ஏன் வம்பு செய்கிறீர்கள்? நல்ல?..
ஸ்டாக்கர்: நான்...
எழுத்தாளர்: உன்னைப் பார்த்து எனக்கு உடம்பு சரியில்லை!
ஸ்டால்கர்: நான் எவ்வளவு மகிழ்ச்சியாக இருக்கிறேன் என்று உங்களால் கற்பனை செய்து பார்க்க முடியாது! வெளியேறிய அனைவரும் இலக்கை அடைவது அடிக்கடி நடக்காது. நீங்கள் சரியான முறையில் நடந்து கொண்டீர்கள்! நீங்கள் நேர்மறை, நல்ல, நேர்மையான மனிதர்கள், நான் தவறு செய்யவில்லை என்பதில் பெருமிதம் கொள்கிறேன்.
எழுத்தாளர்: எல்லாம் வெற்றியடைந்ததில் அவர் மரணத்தில் மகிழ்ச்சி அடைகிறார்! "விதி"! "மண்டலம்"! நான், நீங்கள் பார்க்கிறீர்கள், ஒரு அற்புதமான நபர்! நீங்கள் எனக்கு இரண்டு நீண்ட போட்டிகளைக் கொடுத்ததை நான் பார்க்கவில்லை என்று நினைக்கிறீர்களா?
ஸ்டாக்கர்: இல்லை - இல்லை! நீ புரிந்து கொள்ளவில்லை...
எழுத்தாளர்: ஓ, நான் எப்படி முடியும்! நான் மன்னிக்கிறேன், பேராசிரியர், ஆனால் ... நான் தீங்கிழைக்கும் எதையும் சொல்ல விரும்பவில்லை, ஆனால் ஏதோ ஒரு காரணத்திற்காக இந்த லீச் உங்களை தனக்கு பிடித்தவராக தேர்ந்தெடுத்தது ...
ஸ்டாக்கர்: ஏன் இப்படிச் சொல்கிறாய்!
எழுத்தாளர்: நான்... (நாய் உள்ளே ஓடுகிறது.) …இரண்டாம் தர உயிரினம் போல, அந்தக் குழாயில் தள்ளப்பட்டது! "இறைச்சி அறவை இயந்திரம்"! என்ன பெயர்! ஆனால் யார் வாழ வேண்டும், யாரை "இறைச்சி சாணையில்" வைக்க வேண்டும் என்பதை தீர்மானிக்க உங்களுக்கு என்ன உரிமை இருக்கிறது?! வெள்ளம் சூழ்ந்த அறை. நடுவில் பேராசிரியர் ஒரு நாற்காலியில் அமர்ந்திருக்கிறார். எழுத்தாளர் ஜன்னல் ஓரமாக நிற்கிறார். ஸ்டாக்கர் அவருக்கு அருகில் அமர்ந்தார். தொலைபேசி ஒலிக்கிறது.
ஸ்டாக்கர்: நான் எதையும் தேர்வு செய்யவில்லை, என்னை நம்புங்கள்! நீயே தேர்ந்தெடுத்தாய்!
எழுத்தாளர்: நான் எதைத் தேர்ந்தெடுத்தேன்? இரண்டு நீளமான தீப்பெட்டிகளில் ஒரு நீண்ட தீப்பெட்டி?
18
ஸ்டால்கர்: போட்டிகள் வெறும் ஒன்றும் இல்லை. ஏற்கனவே, மெட்டல் நட்டுக்கு அடியில், மண்டலம் உங்களை செல்ல அனுமதித்தது, மேலும் யாரேனும் "இறைச்சி சாணையை" கடக்க முடிந்தால், அது நிச்சயமாக நீங்கள் தான் என்பது தெளிவாகியது (தொலைபேசி வளையங்கள்). நாங்கள் உங்களுக்குப் பிறகு. தொலைபேசி தொடர்ந்து ஒலிக்கிறது.
எழுத்தாளர்: என்ன தெரியுமா...
ஸ்டால்கர்: நான் ஒருபோதும் என்னைத் தேர்ந்தெடுப்பதில்லை, நான் எப்போதும் பயப்படுகிறேன். தவறு செய்வது எவ்வளவு பயங்கரமானது என்பதை நீங்கள் கற்பனை செய்து பார்க்க முடியாது... ஆனால் யாராவது முதலில் செல்ல வேண்டும்!
எழுத்தாளர்: (ரிசீவரை எடுத்து) ஆம்! இல்லை, இது ஒரு கிளினிக் அல்ல (ரிசீவரைத் தொங்குகிறது). நீங்கள் பார்க்கிறீர்கள், "யாராவது வேண்டும்"! நீ இதை எப்படி விரும்புகிறாய்?
பேராசிரியர் தொலைபேசியை நோக்கி சாய்ந்தார்.
ஸ்டாக்கர்: தொடாதே!
பேராசிரியர் தொலைபேசியை எடுத்து ஒரு எண்ணை டயல் செய்கிறார்.
தொலைபேசியில் பெண்ணின் குரல்: ஆம்?
பேராசிரியர்: ஒன்பதாவது ஆய்வகம், தயவுசெய்து!
பெண்ணின் குரல்: ஒரு நிமிடம்...
பேராசிரியர் கைகளில் தொலைபேசியுடன் அறையை விட்டு வெளியேறினார்.
ஒரு மனிதனின் குரல்: நான் கேட்கிறேன்.
பேராசிரியர்: நான் உங்களை தொந்தரவு செய்ய மாட்டேன் என்று நம்புகிறேன்.
ஒரு மனிதனின் குரல்: உனக்கு என்ன வேண்டும்?
பேராசிரியர்: இரண்டு வார்த்தைகள். நீ அதை மறைத்தாய்; நான் அதை கண்டுபிடித்தேன், பழைய கட்டிடம், நான்காவது பதுங்கு குழி. நான் சொல்வது கேட்கிறதா? ஒரு மனிதனின் குரல்: நான் உடனடியாக பாதுகாப்புப் படையைத் தொடர்புகொள்கிறேன்.
புரொபஸர்: ஆமாம்... செய்! நீங்கள் அவர்களைத் தொடர்பு கொள்ளலாம், எனக்கு எதிராகத் தகவல்களை எழுதலாம், எனக்கு எதிராக எனது சக ஊழியர்களை நீங்கள் திரட்டலாம், ஆனால் அது மிகவும் தாமதமானது! நான் உண்மையில் அந்த இடத்தை விட்டு இரண்டு அடி தள்ளி இருக்கிறேன். நான் சொல்வது கேட்கிறதா? ஒரு மனிதனின் குரல்: ஒரு விஞ்ஞானியாக இது உங்களுக்கு முடிவு என்பதை நீங்கள் புரிந்துகொள்கிறீர்களா?
பேராசிரியர்: அதனால் மகிழ்ச்சியுங்கள்!
ஒரு ஆணின் குரல்: உங்களுக்கு புரிகிறதா, என்ன நடக்கும்... என்ன நடக்கும், உங்களுக்கு தைரியம் இருந்தால்.
புரொபஸர்: மீண்டும் என்னை பயமுறுத்தப் பார்க்கிறீர்களா? ஆம், என் வாழ்நாள் முழுவதும் நான் எதையாவது பயந்தேன். நான் உன்னைக் கண்டு பயந்தேன். ஆனால் இப்போது நான் பயப்படவில்லை, என்னை நம்புங்கள் ...
ஒரு மனிதனின் குரல்: மை குட்னெஸ்! நீங்கள் ஹீரோஸ்ட்ராடஸ் கூட இல்லை. நீங்கள்... உங்கள் வாழ்நாள் முழுவதும் நீங்கள் எனக்கு தீங்கு செய்ய விரும்பினீர்கள். அதன் காரணமாக இருபது ஆண்டுகளுக்கு முன்பு நான் உங்கள் வாழ்க்கையுடன் தூங்கினேன், இப்போது நீங்கள் கவர்ந்திழுக்கிறீர்கள், இறுதியாக நீங்கள் என்னுடன் ஒரு மதிப்பெண்ணைத் தீர்ப்பதில் வெற்றி பெற்றீர்கள். சரி, போ, உன் ... அசிங்கத்தை செய். தொலைபேசியைத் துண்டிக்கத் துணியாதீர்கள்! உங்களுக்காக காத்திருப்பது சிறை மிக மோசமானதல்ல. முக்கிய விஷயம் என்னவென்றால், இதை நீங்களே மன்னிக்க மாட்டீர்கள். எனக்கு தெரியும்... நீங்கள் கழிப்பறைக்கு மேலே உங்கள் சொந்த பிரேஸ்ஸில் தொங்குவதை நான் உண்மையில் பார்க்கிறேன்!
பேராசிரியர் ரிசீவரைத் தொங்கவிட்டார்.
எழுத்தாளர்: நீங்கள் என்ன வடிவமைத்துள்ளீர்கள், ஆ, பேராசிரியர்?
புரொபஸர்: இந்த அறையை எல்லோரும் நம்பினால் என்ன நடக்கும் என்று உங்களால் கற்பனை செய்ய முடியுமா? அவர்கள் அனைவரும் எப்போது இங்கு விரைந்து வருவார்கள்? அது நேரத்தின் கேள்வி (அறைக்குத் திரும்புகிறது)! இன்று இல்லை என்றால் நாளை! பத்தில் அல்ல, ஆயிரக்கணக்கில்! அந்த பேரரசர்கள், சிறந்த விசாரணையாளர்கள், அனைத்து வகையான புரவலர்கள், அது செல்லவில்லை. இப்படிப்பட்ட மனித இனத்தின் அருளாளர்களே! பணத்திற்குப் பிறகு அல்ல, உத்வேகத்திற்குப் பிறகு அல்ல, ஆனால் உலகத்தை ரீமேக் செய்ய!
ஸ்டாக்கர்: இல்லை! அப்படிப்பட்டவர்களை நான் இங்கு எடுப்பதில்லை! எனக்கு புரிகிறது!
புரொபஸர்: ஆஹா, உங்களால் என்ன புரிந்து கொள்ள முடிகிறது, வேடிக்கையான மனிதரே! மேலும் உலகில் வேட்டையாடுபவர் நீங்கள் மட்டும் அல்ல! அவர்கள் யாரை வழிநடத்துகிறார்கள், அவர்கள் என்ன கொண்டு வருகிறார்கள், எதை விட்டுச் செல்கிறார்கள் என்று ஒரு வேட்டையாடுபவர் ஒருபோதும் அறியமாட்டார். மேலும் தூண்டப்படாத குற்றங்களின் எண்ணிக்கை அதிகரித்து வருகிறது! இது உங்கள் வேலை அல்லவா (அறையில் சுற்றிச் செல்கிறது)? அரசாங்கங்களில் இராணுவ சதிகள் மற்றும் மாஃபியாக்கள் - அவர்கள் உங்கள் வாடிக்கையாளர்கள் இல்லையா? மற்றும் லேசர்கள், மற்றும் இந்த அனைத்து உச்ச பாக்டீரியாக்கள், அந்த விரட்டும் அழுக்குகள், சரியான தருணம் வரை பாதுகாப்புப் பெட்டிகளில் மறைத்து வைக்கப்பட்டுள்ளதா?
எழுத்தாளர்: இந்த சமூகவியல் வயிற்றுப்போக்கை நிறுத்த மாட்டீர்களா! இந்த விசித்திரக் கதைகளை நீங்கள் உண்மையிலேயே நம்புகிறீர்களா? பேராசிரியர்: பயங்கரமானவற்றில் - நான் செய்கிறேன். நல்லவற்றில் - நான் இல்லை. ஆனால் பயங்கரமானவற்றில் - முற்றிலும்! எழுத்தாளர்: ஓ, நிறுத்து, நிறுத்து! ஒரு தனி நபர் அத்தகைய வெறுப்பை கொண்டிருக்க முடியாது அல்லது, அப்படி ஒரு அன்பை ... அப்படி இருக்க முடியும்
முழு மனிதகுலத்தையும் கடந்து சென்றது! ஒன்று பணம், பெண் அல்லது உங்கள் முதலாளியை காரில் அடிக்க வேண்டும் என்று பழிவாங்குவது. இது ஒரு அற்பம். ஆனால் உலகை ஆள! சரியான சமுதாயம்! பூமியில் சொர்க்க ராஜ்யம்! இது உண்மையில் ஒரு விருப்பம் அல்ல, ஆனால் ஒரு சித்தாந்தம், நடவடிக்கைகள், கருத்துருக்கள். உணர்வற்ற இரக்கம் இன்னும் நிறைவேறவில்லை. சரி, ஒரு வழக்கமான உள்ளுணர்வு ஆசை போல. ஸ்டாக்கர்: (எழுந்து நிற்கிறார்) வழி இல்லை. வேறொருவரின் மகிழ்ச்சியின் இழப்பில் ஒருவர் எவ்வாறு மகிழ்ச்சியாக இருக்க முடியும்?
19
எழுத்தாளர்: நீங்கள் கற்பனை செய்ய முடியாத கருணையுடன் மனிதகுலத்தை அழிக்க திட்டமிட்டுள்ளீர்கள் என்பதை நான் தெளிவாகக் காண்கிறேன். மேலும் எனக்கு முற்றிலும் பயம் இல்லை! உங்களுக்காகவோ, எனக்காகவோ, குறிப்பாக மனிதகுலத்திற்காகவோ அல்ல, ஏனென்றால் நீங்கள் அதை உருவாக்க மாட்டீர்கள். சிறந்த முறையில் நீங்கள் உங்கள் நோபல் பரிசைப் பெறுவீர்கள், அல்லது, முற்றிலும் அபத்தமான ஒன்றைப் பெறுவீர்கள், நீங்கள் எதைப் பற்றி யோசிக்கவில்லை என்று தோன்றுகிறது. டெலிபோனிக்... நீங்கள் ஒரு விஷயத்தைப் பற்றி கனவு காண்கிறீர்கள், ஆனால் நீங்கள் வித்தியாசமான ஒன்றைப் பெறுவீர்கள் (கத்தி-சுவிட்சை ஆன் செய்கிறீர்கள்; ஒளி ஒளிரும்).
ஸ்டால்கர்: நீ ஏன் அப்படி செய்தாய் (அவன் முகத்தை மறைத்துக்கொண்டு; விளக்கு எரிகிறது)?
எழுத்தாளர்: தொலைபேசி. இனி அப்படிச் செய்ய மாட்டார்கள். அது எங்கிருந்து நிறைய இருக்கிறது?
ஸ்டால்கர்: ஒருவேளை அங்கே போகலாமா? மாலை நெருங்கி விட்டது, திரும்பி வர முடியாத அளவுக்கு இருட்டாக இருக்கும்.
பேராசிரியர் அறையை விட்டு வெளியேறினார்.
எழுத்தாளர்: இந்த கவிதை வாசிப்புகள் மற்றும் வட்டங்களில் செல்வது என்பது ஒரு குறிப்பிட்ட வகையான மன்னிப்பு (அறையை விட்டு வெளியேறுவது) தவிர வேறில்லை என்பதை நான் முழுமையாக புரிந்துகொள்கிறேன். நான் உன்னை புரிந்துகொள்கிறேன். கடினமான குழந்தைப் பருவம், சமூகச் சூழல்... ஆனால் நீங்கள் மயங்காதீர்கள். (எழுத்தாளர் இது வரை கையில் கிளை, கம்பி போன்ற ஒன்றை வைத்திருந்தார்; இப்போது அதைக் குனிந்து முள்கிரீடம் போல் தலையில் வைத்துக் கொண்டார்) நான் உன்னை மன்னிக்க மாட்டேன்!
ஸ்டாக்கர்: நீங்கள் அதை செய்ய வேண்டாம், தயவுசெய்து... (அறையை விட்டு வெளியேறுகிறார்)
நாய் தரையில் படுத்துக் கொண்டு அழுகிறது. சுவரில் உள்ள மூலையில் இரண்டு எலும்புக்கூடுகள் உள்ளன, அவை ஒன்றையொன்று சுற்றி வைத்திருக்கின்றன. ஷட்டர் திறந்து மூடுகிறது.
ஸ்டால்கர்: (ஆஃப்-ஸ்கிரீன்) பேராசிரியர், எங்களிடம் வாருங்கள்.
பேராசிரியர் ஜன்னலுக்கு வெளியே வெள்ளம் சூழ்ந்த மண்டபத்தின் விளிம்பில் எழுத்தாளர் மற்றும் ஸ்டாக்கரை நோக்கி செல்கிறார். ஸ்டாக்கர்: ஒரு கணம், அவசரப்பட வேண்டாம்.
எழுத்தாளர்: நான் எங்கும் அவசரப்படவில்லை.
ஸ்டாக்கர் அவர்களிடமிருந்து விலகிச் செல்கிறார், பின்னர் எங்காவது நுழைவாயிலுக்கு முன்னால் குந்துகிறார்.
ஸ்டால்கர்: நீங்கள் கோபப்படுவீர்கள் என்று எனக்குத் தெரியும்... எப்படியிருந்தாலும், நான் உங்களிடம் சொல்ல வேண்டும்... இதோ... வாசலில் நிற்கிறோம்... இது உங்கள் வாழ்க்கையில் மிக முக்கியமான தருணம்; நீங்கள் அறிந்திருக்க வேண்டும் ... இங்கே உங்கள் மிக ரகசிய ஆசை நிறைவேறும். மிகவும் நேர்மையானவர்! மிகுந்த துன்பத்தின் மூலம் சாதித்தவன்! (அவர்களை அணுகி) நீங்கள் எதுவும் சொல்ல வேண்டியதில்லை. நீங்கள் மட்டுமே ... கவனம் செலுத்தி உங்கள் வாழ்நாள் முழுவதும் நினைவில் வைக்க முயற்சி செய்யுங்கள். மக்கள் கடந்த காலத்தைப் பற்றி சிந்திக்கும்போது, ​​அவர்கள் சிறந்தவர்களாக மாறுகிறார்கள். மேலும், எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக ... (இடைநிறுத்தம்; அறையை நோக்கி செல்கிறது) மிக முக்கியமானது ... நம்புவது! சரி, இப்போது நீங்கள் செல்லலாம். யார் முதலில் செல்ல வேண்டும்? (எழுத்தாளரிடம்) ஒருவேளை நீங்கள்?
எழுத்தாளர்: நான்? இல்லை, நான் விரும்பவில்லை.
ஸ்டாக்கர்: எனக்கு புரிகிறது. அது அவ்வளவு எளிதல்ல. ஆனால் கவலைப்பட வேண்டாம், அது விரைவில் கடந்துவிடும்.
எழுத்தாளர்: அது நிறைவேறுமா என்பது எனக்கு சந்தேகம். முதலில், நான் என் வாழ்க்கையை நினைவில் வைத்துக் கொண்டால், நான் நன்றாக வருவேன் என்று நான் நினைக்கவில்லை. அப்படியானால், இது எப்படி... வெட்கக்கேடானது என்று உங்களால் உணர முடியவில்லையா?
பேராசிரியர் தனது ரக்சாக்கிற்குச் சென்று அதில் பிஸியாகிறார்.
ஸ்டால்கர்: மேலும் பிரார்த்தனையில் என்ன தவறு? பெருமையின் காரணமாக இப்படி பேசுகிறீர்கள். அமைதியாக இருங்கள், நீங்கள் தயாராக இல்லை. இது நடக்கும் மற்றும் அடிக்கடி. (பேராசிரியரிடம்) ஒருவேளை நீங்கள் முன்னதாக செல்லலாமா?
பேராசிரியர்: (அவர்களிடம் வந்து) நான்... (தன் ரக்சாக்கிற்குத் திரும்பி, சிலிண்டர் வடிவப் பொருளை வெளியே எடுக்கிறேன்) எழுத்தாளர்: வோய்லா! பேராசிரியர் பேராசிரியரின் புதிய கண்டுபிடிப்பை இங்கே பார்ப்போம்! மனித ஆன்மாக்களை ஆராயும் கருவி! சோல்மீட்டர்!
பேராசிரியர்: இது வெறும் வெடிகுண்டு.
ஸ்டாக்கர்: என்ன - என்ன?
எழுத்தாளர்: ஒரு நகைச்சுவை...
பேராசிரியர்: இல்லை, வெறும் வெடிகுண்டு. இருபது கிலோடன்கள்.
எழுத்தாளர்: ஏன்?
பேராசிரியர் வெடிகுண்டை அசெம்பிள் செய்கிறார்.
பேராசிரியர்: நாங்கள் அதை... நண்பர்களுடன், எனது முன்னாள் ... சக ஊழியர்களுடன் கூட்டினோம். இந்த இடம், நாம் பார்க்கிறபடி, யாரையும் மகிழ்விக்க முடியாது. (எண்களில் குத்துகிறது; அசெம்பிளிங் முடிந்தது) அது தவறான கைகளில் விழுந்தால்... உண்மையில், இப்போது எனக்குத் தெரியாது. பின்னர் நாங்கள் உணர்ந்தோம் ... மண்டலத்தை அழிக்கக்கூடாது என்று. அது என்றால்... அது ஒரு அதிசயம் என்றால் - அது இயற்கையின் ஒரு பகுதி, அது ஒரு வகையான நம்பிக்கை என்று அர்த்தம். அவர்கள் இந்த வெடிகுண்டை மறைத்து வைத்தார்கள்... நான் கண்டுபிடித்தேன். பழைய கட்டிடம், நான்காவது பதுங்கு குழி. ஒரு விதி இருக்க வேண்டும் என்று தோன்றுகிறது ... ஒருவர் ஒருபோதும் மாற்ற முடியாத செயல்களைச் செய்யக்கூடாது. எனக்குப் புரிகிறது, நான் ஒரு வெறி பிடித்தவன் அல்ல (பெருமூச்சு), ஆனால் இங்குள்ள இந்தப் புண் ஒவ்வொரு கறைக்கும் திறந்திருக்கும் போது... என்னால் தூங்கவோ ஓய்வெடுக்கவோ முடியாது. மறுபுறம், உள்ளம் அதை நடக்க விடாது. ஆ?
20
எழுத்தாளர் பேராசிரியரைப் பார்க்கிறார்.
எழுத்தாளர்: ஏழை தன்னைத்தானே ஒரு சிறிய பிரச்சனையாக தேர்ந்தெடுத்தார்.
வெட்கப்பட்ட ஸ்டாக்கர் கடந்து செல்கிறார். பேராசிரியர் எழுந்து நின்று ஸ்டாக்கரை நோக்கி செல்கிறார். ஸ்டால்கர் தன்னை பேராசிரியர் மீது வீசுகிறார். ஸ்டாக்கர்: அதை என்னிடம் கொடு!
ஸ்டாக்கர் அவனிடமிருந்து குண்டை எடுக்க முயற்சிக்கிறார். பேராசிரியர் கீழே விழுகிறார்; எழுத்தாளர் ஸ்டால்கரின் மீது தன்னைத் தூக்கி எறிந்து, அவரை வீழ்த்தினார். ஸ்டாக்கர் விழுந்து, எழுந்து மீண்டும் பேராசிரியரைத் தாக்குகிறார்.
ஸ்டாக்கர்: அதை என்னிடம் கொடு!
எழுத்தாளர் அவரை ஒரு முஷ்டியால் தட்டுகிறார், அவர் தண்ணீரில் விழுகிறார்.
பேராசிரியர்: (எழுத்தாளரிடம்) நீங்கள் ஒரு அறிவாளி அல்லவா!
ஸ்டாக்கர் மீண்டும் பேராசிரியரைத் தாக்குகிறார், எழுத்தாளர் அவரைத் தூக்கி எறிகிறார்.
பேராசிரியர்: (எழுத்தாளரிடம்) ஏன் இப்படி செய்கிறீர்கள்? எப்படி வந்தது?
எழுத்தாளர்: பாசாங்குத்தனமான நீ...
ஸ்டாக்கர்: (அழுது) எதற்கு? நீ... எனக்காக எதற்காக செய்தாய்? அவர் அதை அழிக்க விரும்புகிறார்; அவர் உங்கள் நம்பிக்கையை அழிக்க விரும்புகிறார்! என்னிடம் கொடு!
எழுத்தாளர் அவரைப் பக்கமாகத் தள்ளுகிறார். ஸ்டாக்கர் எழுந்து, அழுதுகொண்டே, தன் கையால் முகத்தைத் துடைக்கிறார்.
ஸ்டாக்கர்: உலகில் மக்களுக்கு வேறு எதுவும் இல்லை, இல்லையா! அது மட்டும் தான்... இன்னும் நம்பிக்கை இல்லாவிட்டால் ஒருவர் வரக்கூடிய ஒரே இடம். நீங்கள் இங்கு வந்தீர்கள், இல்லையா! நம்பிக்கையை ஏன் அழிக்கிறீர்கள்?! அவர் மீண்டும் பேராசிரியர் மீது தன்னைத் தூக்கி எறிய விரும்புகிறார், ஆனால் எழுத்தாளர் அவரைத் தள்ளுகிறார்.
எழுத்தாளர்: வாயை மூடு, நீ! என்னால் உன்னைப் பார்க்க முடிகிறது! இவர்களுக்கெல்லாம் நீங்கள் ஒரு d**n கொடுக்க வேண்டாம்! நீங்கள் எங்கள் ... துக்கத்தில் பணம் சம்பாதிக்கிறீர்கள்! மேலும் இது பணத்தைப் பற்றியது அல்ல. நீங்கள் இங்கே ரசிக்கிறீர்கள், இல்லையா, இங்கே நீங்கள் ராஜா மற்றும் கடவுள், நீங்கள், பாசாங்குத்தனமான நிட், யார் வாழ வேண்டும், யார் இறக்க வேண்டும் என்பதை முடிவு செய்யுங்கள். அவர் தேர்வுகள், முடிவுகளை எடுக்கிறார்! உங்கள் அண்ணன் ஸ்டால்கர் ஏன் அறைக்குள் நுழைவதில்லை என்பது எனக்குப் புரிகிறது. அவர் ஏன் வேண்டும்? இங்கே நீங்கள் அதிகாரம், இரகசியம் மற்றும் அதிகாரம் ஆகியவற்றால் மயக்கமாக இருக்கிறீர்கள்! இங்கே வேறு என்ன ஆசைகள் இருக்க முடியும்!
ஸ்டாக்கர்: அது உண்மையல்ல! உண்மை இல்லை! நீ... நீ சொல்வது தவறு! (தண்ணீரில் மண்டியிட்டு, கண்ணீரையும், முகத்தில் இருந்து இரத்தத்தையும் கழுவி, அழுது கொண்டிருந்தான்.) ஒரு வேட்டைக்காரன் அறைக்குள் நுழையக்கூடாது! வேட்டையாடுபவர்... சுயநல நோக்கத்தில் மண்டலத்திற்குள் நுழையவே கூடாது! அவர் கூடாது; முள்ளம்பன்றியை நினைவில் கொள்க! ஆமாம், நீங்கள் சொல்வது சரிதான், நான் ஒரு மோசமானவன், நான் இந்த உலகில் எதுவும் செய்யவில்லை, என்னால் எதுவும் செய்ய முடியாது... மேலும் என்னால் என் மனைவிக்கு எதுவும் கொடுக்க முடியவில்லை! எனக்கு நண்பர்கள் யாரும் இல்லை, என்னால் இருக்க முடியாது, ஆனால் என்னிடமிருந்து என்னுடையதை நீங்கள் எடுக்க முடியாது! எல்லாம் ஏற்கனவே என்னிடமிருந்து எடுக்கப்பட்டது, அங்கு, முள்வேலியின் மறுபுறம். என்னிடம் இருப்பதெல்லாம் இங்கே இருக்கிறது. உங்களால் புரிந்து கொள்ள முடியுமா! இங்கே! மண்டலத்தில்! என் மகிழ்ச்சி, என் சுதந்திரம், என் கண்ணியம் - எல்லாம் இங்கே இருக்கிறது! ஏனென்றால், என்னைப் போலவே, மகிழ்ச்சியற்றவர்களையும், துன்பத்திலும் நான் வழிநடத்துகிறேன். அவர்களுக்கு... வேறு எந்த நம்பிக்கையும் இல்லை! மற்றும் நான் - என்னால் முடியும்! உங்களால் புரிந்து கொள்ள முடியுமா - நான் அவர்களுக்கு உதவ முடியும்! வேறு யாரும் அவர்களுக்கு உதவ முடியாது, ஆனால் என்னால், நிட் (கத்துகிறார்), என்னால், நிட், என்னால் முடியும்! என்னால் அவர்களுக்கு உதவ முடிந்த மகிழ்ச்சியில் கண்ணீர் வடிக்க தயாராக இருக்கிறேன். அவ்வளவுதான்! மேலும் எனக்கு வேறு எதுவும் வேண்டாம்.
பேராசிரியர் ஸ்டாக்கரைப் பார்த்து, ஜன்னலுக்குச் சென்று, தனது ஈரமான ஜாக்கெட்டை சரிசெய்கிறார். எழுத்தாளர் ஸ்டால்கரின் அருகில் அமர்ந்து அவரைச் சுற்றி நிற்கிறார்.
எழுத்தாளர்: எனக்குத் தெரியாது. இருக்கலாம். எப்படியும் - மன்னிக்கவும், ஆனால்... நீங்கள் மிகவும் முட்டாள் ["கடவுளின் முட்டாள்"]! இங்கே என்ன நடக்கிறது என்பது பற்றி உங்களுக்குத் தெரியாது! நீங்கள் எப்படி நினைக்கிறீர்கள், முள்ளம்பன்றி ஏன் தூக்கில் தொங்கியது?
ஸ்டால்கர்: அவர் சுயநல நோக்கத்துடன் மண்டலத்திற்கு வந்து பணத்திற்காக தனது சகோதரனை இறைச்சி சாணையில் பலியிட்டார் ...
எழுத்தாளர்: என்னால் புரிந்து கொள்ள முடிகிறது. ஆனால் அவர் ஏன் தூக்கிட்டு தற்கொலை செய்து கொண்டார்? அவர் ஏன் திரும்ப வேண்டாம் என்று முடிவு செய்தார் - இந்த முறை பணத்திற்குப் பிறகு அல்ல, ஆனால் அவரது சகோதரருக்குப் பிறகு? ஆ? அவர் ஏன் கைவிட்டார்?
ஸ்டால்கர்: அவர் விரும்பினார், அவர்... எனக்குத் தெரியாது. சில நாட்களில் அவர் தூக்கிட்டு தற்கொலை செய்து கொண்டார்.
எழுத்தாளர்: (மிகவும் உறுதியாகப் பேசுகிறார்) அவர் இங்கே புரிந்துகொண்டார், எல்லா கனவுகளும் நனவாகாது, ஆனால் மிகவும் விலைமதிப்பற்றவை மட்டுமே! நீங்கள் வீணாகக் கத்துகிறீர்கள்!..
மூவரும் அறையின் நுழைவாயிலில் கூடுகிறார்கள். ஸ்டாக்கர் தரையில் உட்கார்ந்து, குனிந்து, முழங்கால்களுக்கு முகத்தைத் தாழ்த்துகிறார். எழுத்தாளர்: அது, உங்கள் இயல்புக்கு ஏற்ப, உங்கள் சாராம்சத்துக்கு ஏற்றதுதான் இங்கு உண்மையாகிறது! அந்த சாராம்சம் உங்களுக்குத் தெரியாது, ஆனால் அது உங்களுக்குள் அமர்ந்து உங்கள் வாழ்நாள் முழுவதும் உங்களை ஆளுகிறது! உங்களுக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை, லெதர் ஸ்டாக்கிங். முள்ளம்பன்றி தனது பேராசையால் வெல்லப்படவில்லை. இந்த குட்டையில் முழங்காலில் தவழ்ந்து தன் சகோதரனுக்காக கெஞ்சினான். மேலும் அவருக்கு நிறைய பணம் கிடைத்தது, வேறு எதையும் பெற முடியவில்லை. ஏனெனில் ஒரு முள்ளம்பன்றி முள்ளம்பன்றி போன்ற அனைத்தையும் பெறுகிறது! மற்றும் மனசாட்சி, ஆன்மாவின் துடிப்பு - இது கண்டுபிடிக்கப்பட்டது, இது மூளையின் வேலை. அதை புரிந்து கொண்டு தூக்குப்போட்டு தற்கொலை செய்து கொண்டார். (இடைநிறுத்தம்; பேராசிரியர் தண்ணீருக்கு குனிந்து கழுத்தை ஈரமாக்குகிறார்) நான் உங்கள் அறைக்குள் செல்ல மாட்டேன்! எனக்குள் குவிந்திருக்கும் குப்பைகளை யாருடைய தலையிலும் கொட்ட நான் விரும்பவில்லை. உங்கள் மீதும் கூட. பின்னர் முள்ளம்பன்றியைப் போல என் தலையை கயிற்றில் செலுத்துங்கள்.
21
துர்நாற்றம் வீசும் எனது எழுத்தாளரின் தனிப்பட்ட இல்லத்தில் அமைதியாகவும் அமைதியாகவும் குடித்துவிட்டு சாவதை நான் விரும்புகிறேன். (பேராசிரியர் குண்டைப் பரிசோதிக்கிறார்) இல்லை, பெரிய பாம்பு, என்னைப் போன்றவர்களை மண்டலத்திற்கு அழைத்துச் சென்றால், மக்களைத் தீர்ப்பதில் நீங்கள் மோசமானவர். பிறகு... ஆ... இந்த அதிசயம் நிஜமாகவே இருக்கிறது என்று உங்களுக்கு எப்படித் தெரியும்? (பேராசிரியரிடம்) கனவுகள் உண்மையில் இங்கு நனவாகும் என்று யார் சொன்னது? நீங்கள் யாரையாவது பார்த்தீர்களா, யார் இங்கே மகிழ்ச்சியாக இருந்திருப்பார்கள்? ஆ? ஒருவேளை முள்ளம்பன்றியா? உண்மையில், மண்டலத்தைப் பற்றி, முள்ளம்பன்றியைப் பற்றி, இந்த அறையைப் பற்றி உங்களுக்கு யார் சொன்னது?
பேராசிரியர்: அவர் செய்தார்.
எழுத்தாளர்: ஓ!
எழுத்தாளர் தடுமாறி கிட்டத்தட்ட வாசலில் அறைக்குள் விழுகிறார், ஆனால் ஸ்டால்கர் அவரை நிலைநிறுத்துகிறார். தொலைபேசி ஒலிக்கிறது. பேராசிரியர் குண்டைப் பிரித்து, அதன் பாகங்களை எல்லா பக்கங்களிலும் வீசுகிறார். எழுத்தாளரும் ஸ்டாலரும் ஒருவருக்கொருவர் இறுக்கமாக தரையில் அமர்ந்துள்ளனர்.
புரொபஸர்: அப்படியானால் எனக்கு ஒன்றுமே புரியவில்லை. இங்கு வருவதன் அர்த்தம் என்ன?
எழுத்தாளர் ஸ்டாலரின் தோளில் கைதட்டுகிறார். பேராசிரியர் அவர்கள் அருகில் அமர்ந்தார், இன்னும் வெடிகுண்டு வேலையில் மும்முரமாக இருக்கிறார். ஸ்டால்கர்: எவ்வளவு அமைதியானது... கேட்கிறதா? (பெருமூச்சு) எனவே, ஒருவேளை நான் எல்லாவற்றையும் விட்டுவிட வேண்டும்; என் மனைவியான குட்டி குரங்கை அழைத்துக்கொண்டு இங்கே செல்லுங்கள். யாரும் அவர்களை காயப்படுத்த மாட்டார்கள்.
மழை பெய்யத் தொடங்குகிறது, வண்ணங்கள் ஒரே வண்ணமுடையதாக மாறும். பேராசிரியர் கடைசி பாகங்களை தண்ணீரில் போடுகிறார். அசையாமல் அமர்ந்திருக்கிறார்கள். மழை முடிந்துவிட்டது. வெள்ளத்தில் ஓடும் தரை. தண்ணீரில் குண்டின் பாகங்கள் மற்றும் டயல் பிளேட் உள்ளன. அவர்களுக்கு மேலே மீன்கள் நீந்துகின்றன. ஒரு பெரிய கச்சா எண்ணெய் மிதக்கிறது. (ஒரு ரயில் கடந்து செல்லும் சத்தம் மற்றும் இசை, பொலேரோ.)
மதுக்கடையின் நுழைவாயிலில், ஸ்டாக்கரின் மனைவி குழந்தைகளின் ஊன்றுகோலை ஒரு பெஞ்சில் வைத்து, தனது மகளை பெஞ்சில் அமர வைக்கிறார். பின் தாழ்வாரம் வரை வந்து மதுக்கடைக்குள் நுழைகிறாள்.
எழுத்தாளரும் பேராசிரியரும் மேஜையில் நிற்கிறார்கள். அவர்களுக்குப் பின்னால் ஸ்டாக்கர் நிற்கிறார். நாய்க்கு உணவளிக்கிறார். ஸ்டாக்கரின் மனைவி அவர்களிடம் வருகிறாள்.
மனைவி: திரும்பி வந்தாயா? (நாயை கவனிக்கிறார்) அது எங்கிருந்து வருகிறது?
ஸ்டால்கர்: அது எங்களிடம் ஒட்டிக்கொண்டது. அதை எங்களால் கைவிட முடியவில்லை.
மனைவி நிராதரவாக ஜன்னல் ஓரத்தில் அமர்ந்திருக்கிறாள். பாரின் திறந்த கதவு வழியாக பெஞ்ச் மற்றும் தி லிட்டில் குரங்கு அதன் மீது அமர்ந்திருப்பதைக் காணலாம்.
மனைவி: (மெதுவாக) அதனால் என்ன, போகலாமா? குட்டி குரங்கு காத்திருக்கிறது. ஆ? போகட்டுமா?
அவள் பார்மேன் மூலம் வெளியேறுகிறாள். பார்மன் அவளை சோகமாகப் பார்க்கிறான். எழுத்தாளர் பீர் குடிக்கிறார். ஸ்டாக்கர் நாயைப் பார்த்துவிட்டு வெளியேறும் இடத்தை நோக்கிச் செல்கிறார்.
மனைவி: உங்களில் யாருக்காவது நாய் தேவையா?
எழுத்தாளர்: என் வீட்டில் ஐந்து வகையான துண்டுகள் உள்ளன.
மனைவி வாசலில் சென்று நிறுத்துகிறாள். நாய் அவளை நோக்கி ஓடுகிறது.
மனைவி: என்ன, உனக்கு நாய் பிடிக்குமா?
எழுத்தாளர்: ஈ, என்ன?
மனைவி: நல்லா இருக்கு...
ஸ்டால்கர் அவளுடன் சேர்ந்து, பையை அவளிடம் கொடுக்கிறார்.
ஸ்டால்கர்: சரி, போகலாம்.
அவர்கள் வெளியேறி, தாழ்வாரத்தில் இறங்குகிறார்கள். எழுத்தாளர் மற்றும் பேராசிரியர் அவர்களை கவனித்துக்கொள்கிறார்கள். எழுத்தாளர் ஒரு சிகரெட்டைப் பற்றவைக்கிறார். சிறுமி தன் தந்தையின் தோள்களில் அமர்ந்திருக்கிறாள். அவள் முகம் அமைதியானது. அவள் தலை சால்வையால் மூடப்பட்டிருக்கும். ஸ்டாக்கர் தனது மகளை தோளில் சுமக்கிறார், அவரது மனைவி ஊன்றுகோலை சுமக்கிறார். அவை சரிவில் இறங்கி, பின்னர் ஒரு பெரிய அழுக்கு சதுப்பு அல்லது ஏரியின் கரையில், மறைமுகமாக ஒரு மின் உற்பத்தி நிலையத்தின் குளிரூட்டும் குளங்கள், நீரின் மறுபுறத்தில் தெரியும். நாய் அவர்களைச் சுற்றி ஓடுகிறது.
ஸ்டாக்கரின் வீடு. மனைவி ஒரு பாத்திரத்தில் கொஞ்சம் பால் ஊற்றுகிறாள். நாய் மடிகிறது. ஸ்டாக்கர் தரையில் படுத்துக் கொள்கிறார். ஸ்டாக்கர்: (பெருமூச்சு) நான் எவ்வளவு சோர்வாக இருக்கிறேன் என்று அவர்கள் கற்பனை செய்திருந்தால்! கடவுளுக்கு மட்டுமே தெரியும்! மேலும் அவர்கள் தங்களை அறிவுஜீவிகள் என்று அழைக்கிறார்கள். அந்த எழுத்தாளர்கள்! விஞ்ஞானிகள் (ஒரு முஷ்டியால் தரையில் அடிக்கிறார்கள், கிண்ணம் துள்ளுகிறது, நாய் போய்விடும்)!
மனைவி: அமைதி!
ஸ்டால்கர்: அவர்கள் எதையும் நம்புவதில்லை. அவர்களின் ... உறுப்பு சிதைந்து விட்டது என்று அவர்கள் நம்புகிறார்கள்! மனைவி: அமைதி!
ஸ்டால்கர்: அதனால் எந்த பயனும் இல்லை! ..
22
மனைவி: நிறுத்து, நிறுத்து. போகலாம். படுத்துக்கொள். வேண்டாம்... படுக்க போ, போ... உனக்கு இங்கே ஈரம் அதிகம்... நீ இங்கே படுக்க கூடாது... எடு...
ஸ்டாக்கர் அதிகமாக மூச்சு விடுகிறார், பெருமூச்சு விடுகிறார். அவரது மனைவி அவருக்கு உதவுகிறார், படுக்கைக்கு அழைத்துச் செல்கிறார். அவள் அவனது ஜாக்கெட், ஷூ மற்றும் பேண்ட்டை கழற்ற உதவுகிறாள், அவனை படுக்க வைத்துவிட்டு அவன் பக்கத்தில் அமர்ந்தாள்.
ஸ்டால்கர்: கடவுளே, அவர்கள் எப்படிப்பட்ட மனிதர்கள் ...
மனைவி: நிதானமா... நிதானமா... அது அவங்க தப்பு இல்லை... அவங்களுக்கு ஒரு பரிதாபம் வரணும், உனக்கு கோபம் வரும். ஸ்டால்கர்: நீங்கள் அவர்களைப் பார்க்கவில்லையா, அவர்கள் கண்கள் காலியாக உள்ளன.
அவரது மனைவி அவருக்கு ஒரு மாத்திரை கொடுக்கிறார், பின்னர், அவரது தலையை பிடித்து, ஒரு குவளையில் இருந்து சிறிது தண்ணீர் கொடுக்கிறார். பிறகு அவனைத் தடவி முகத்தைக் கழுவினாள். அவர் அழுகிறார், கண்களை மூடுகிறார்.
ஸ்டால்கர்: மேலும் அவர்கள் ஒவ்வொரு நிமிடமும் எப்படி மிகவும் மலிவாக விற்கக்கூடாது, எப்படி அதிக விலைக்கு தங்களை விற்பது என்று நினைக்கிறார்கள்! ஒவ்வொருவரும் தங்கள் ஆன்மாவின் ஒவ்வொரு அசைவிற்கும் பணம் கொடுத்தார்கள்! "அவர்கள் ஏதோ ஒரு நோக்கத்திற்காகப் பிறந்தவர்கள்" என்பது அவர்களுக்குத் தெரியும்! அவர்களுக்கு "அழைப்பு இருக்கிறது" என்று! ஏனென்றால் அவர்கள் "ஒருமுறை மட்டுமே" வாழ்கிறார்கள்! அப்படிப்பட்டவர்கள் எப்படி எதையும் நம்புவார்கள்?
மனைவி: நிதானமா, நிறுத்து... தூங்க முயற்சி, ஆ?.. தூங்கு...
ஸ்டால்கர்: யாரும் நம்பவில்லை. அந்த இரண்டும் மட்டுமல்ல. யாரும் இல்லை! அங்கு நான் யாரை வழிநடத்த வேண்டும்? கடவுளே... மேலும் மிகவும் திகிலூட்டும் விஷயம் என்னவென்றால்... இனி யாருக்கும் அது தேவையில்லை. அந்த அறை யாருக்கும் தேவையில்லை. மேலும் எனது முயற்சிகள் அனைத்தும் பயனற்றவை! மனைவி: ஏன் இப்படி சொல்கிறாய். வேண்டாம்.
ஸ்டால்கர்: நான் இனி யாரையும் அங்கு வழிநடத்த மாட்டேன்.
மனைவி: (இரக்கத்துடன்) சரி... நீங்கள் விரும்பினால், நான் உன்னுடன் செல்கிறேன். அங்கு. உங்களுக்கு வேண்டுமா?
ஸ்டால்கர்: (கண்களைத் திறந்து, அவளைப் பார்க்கிறார்) எங்கே?
மனைவி: என்னிடம் கேட்க எதுவும் இல்லை என்று நினைக்கிறீர்களா?
ஸ்டாக்கர்: இல்லை... நீங்கள் கூடாது...
மனைவி: ஏன்?
ஸ்டால்கர்: இல்லை-இல்லை... திடீரென்று நீங்கள் வெற்றிபெற மாட்டீர்கள்.
ஸ்டாக்கர் கண்களை மூடிக்கொண்டு முகத்தைத் திருப்பிக்கொள்கிறார், அவருடைய அழுக்கு கன்னத்தில் கண்ணீரின் தடம் இப்போது தெரியும். அவரது மனைவி ஒரு ஸ்டூலில் அமர்ந்து, ஒரு சிகரெட் பாக்கெட்டை எடுக்கிறார். பின்னர் அவள் ஜன்னலுக்குச் சென்று ஒரு ஜன்னலில் அமர்ந்து, தீப்பெட்டியை பற்றவைத்து, சிகரெட்டைப் பற்றவைத்து, கேமில் நேரடியாகப் பேசுகிறாள்.
மனைவி: என் அம்மா அதை மிகவும் எதிர்த்தார் என்பது உங்களுக்குத் தெரியும். அவர் ஆசீர்வதிக்கப்பட்டவர்/"கடவுளின் முட்டாள்" என்பதை நீங்கள் புரிந்துகொண்டிருக்க வேண்டும். மொத்த மாவட்டமே அவரைப் பார்த்து சிரித்தது. மேலும் அவர் ஒரு தவறு செய்பவர், மிகவும் பரிதாபகரமானவர் ... மேலும் என் அம்மா கூறினார்: அவர் ஒரு வேட்டையாடுபவர் அல்ல, அவர் கண்டனம் செய்யப்பட்ட மனிதர் அல்லவா, அவர் ஒரு நிரந்தர சிறைப் பறவை அல்லவா! மற்றும் குழந்தைகள். குழந்தைகளை வேட்டையாடுபவர்களுக்கு என்ன கிடைக்கும் என்பதை நினைவில் வையுங்கள்... நானும்... நானும் கூட... நான் வாதிடவில்லை... இதையெல்லாம் நான் அறிந்தேன்: அவர் கண்டனம் செய்யப்பட்ட மனிதர் என்பதும், அவர் நிரந்தர சிறைப் பறவை என்பதும், மற்றும் குழந்தைகளைப் பற்றி... நான் என்ன செய்திருக்க முடியும்? நான் அவருடன் நன்றாக இருப்பேன் என்று உறுதியாக இருந்தேன். நிறைய துக்கம் இருக்கும் என்பதை நான் அறிந்தேன், ஆனால் துக்கமான மகிழ்ச்சி ... சாம்பல் மற்றும் சோகமான வாழ்க்கையை விட சிறந்தது. (அழுகை, புன்னகை) ஒருவேளை நான் அதை பிறகு கண்டுபிடித்தேன். பின்னர் அவர் என்னிடம் வந்து “என்னுடன் வா” என்று கூறினார், நான் சென்றேன். அதன் பிறகு நான் ஒருபோதும் வருத்தப்படவில்லை. ஒருபோதும் இல்லை. மேலும் நிறைய துக்கம் இருந்தது, அது பயமாக இருந்தது, அது வெட்கமாக இருந்தது. ஆனால் நான் ஒருபோதும் வருத்தப்பட்டதில்லை, யாரிடமும் பொறாமைப்பட்டதில்லை. இது அத்தகைய விதி, அத்தகைய வாழ்க்கை, அத்தகைய நாம். மேலும் நம் வாழ்க்கையில் துக்கம் இல்லாவிட்டால், அது சிறப்பாக இருக்காது, மோசமாக இருக்கும். ஏனென்றால், அப்போது மகிழ்ச்சியோ, நம்பிக்கையோ இருக்காது. அவ்வளவுதான்.
ஸ்டாக்கரின் மகள் மேஜையில் அமர்ந்து புத்தகம் வாசிக்கிறாள். அவள் இன்னும் சால்வை அணிந்திருக்கிறாள். அவள் புத்தகத்தை கீழே இறக்கி, சத்தம் இல்லாமல் உதடுகளை அசைக்க ஆரம்பித்தாள்.
குட்டி குரங்கு: (வாய்ஸ் ஓவர்)
"உன் கண்கள், என் நண்பரே, நான் நேசிக்கிறேன்,
அவர்களின் தீப்பிழம்புகளின் மந்திர நாடகம்,
திடீரென்று அவர்கள் நிமிர்ந்து பார்க்கையில்,
மற்றும் ஒரு பரலோக மின்னல் போல,
அவசரமாக சுற்றி பார்க்கவும்...
ஆனால் ஒரு வலுவான மந்திரம் உள்ளது:
தாழ்ந்த கண்கள்
உணர்ச்சிமிக்க முத்தத்தின் தருணங்களில்,
குறைக்கப்பட்ட eyelashes மூலம் அங்கு போது
23
ஆசையின் ஒரு பயங்கரமான, மங்கலான நெருப்பை எரிக்கிறது."
(குறிப்பு: F. I. Tutchev எழுதிய கவிதை)
மேஜையில் சில கண்ணாடி பொருட்கள் நிற்கின்றன. குட்டிக் குரங்கு அவர்களைப் பார்த்துக் கொண்டிருக்க, அவளது தோற்றத்தால் வலுக்கட்டாயமாக அவை நகரத் தொடங்குகின்றன - (ரயில் விசில்) முதலில் ஒரு கண்ணாடி, (மீண்டும் விசில்) பின்னர் ஒரு பானை, (மீண்டும் விசில்) பின்னர் ஒரு உயரமான கண்ணாடி. நாய் கத்துகிறது, பெண் அதைப் பார்க்கிறாள், அது நிற்கிறது. உயரமான கண்ணாடி மேசையின் எல்லையில் விழுகிறது. சிறுமி மேஜையில் ஒரு கன்னத்தில் முகத்தை வைத்தாள்
(கடந்து செல்லும் ரயிலின் சத்தம், ஜன்னல் கண்ணாடிகள் அசைகின்றன; "ஓட் டு தி ஜாய்" இன்னும் தெளிவாகக் கேட்கிறது). இது இருட்டாகிறது (ஜன்னல் பலகைகளை அசைத்தல்).
24