இந்த நாளாகமத்தில் விவரிக்கப்பட்டுள்ள அசாதாரண நிகழ்வுகள் 19 இல் ஓரானில் நிகழ்ந்தன. அவர்களின் அசாதாரண தன்மையைக் கருத்தில் கொண்டு, அவர்கள் அங்கு இடம் பெறவில்லை என்பதை அனைவரும் ஒப்புக்கொண்டனர். அல்ஜீரிய கடற்கரையில் உள்ள ஒரு பெரிய பிரெஞ்சு துறைமுகமான, பிரெஞ்சு துறையின் தலைமையகமான ஓரான் நகரத்தைப் பற்றி முதலில் தாக்குவது அதன் சாதாரணமானது.
ஊரே அசிங்கமானது என்பதை ஒப்புக்கொள்வோம். இது ஒரு மெல்லிய, அமைதியான காற்றைக் கொண்டுள்ளது மற்றும் உலகின் பிற பகுதிகளில் உள்ள பல வணிக மையங்களில் இருந்து இது வேறுபட்டது என்ன என்பதைக் கண்டறிய உங்களுக்கு நேரம் தேவை. எடுத்துக்காட்டாக, புறாக்கள் இல்லாத, மரங்கள் அல்லது தோட்டங்கள் இல்லாத நகரத்தின் சிறகுகளின் துடிப்பு அல்லது இலைகளின் சலசலப்பை நீங்கள் கேட்காத ஒரு படத்தை எப்படி கற்பனை செய்வது? பருவங்கள் வானத்தில் மட்டுமே பாகுபாடு காட்டப்படுகின்றன. வசந்த காலம் வருவதைப் பற்றி உங்களுக்குச் சொல்வதெல்லாம் காற்றின் உணர்வு அல்லது புறநகர்ப் பகுதிகளிலிருந்து நடைபாதை வியாபாரிகளால் கொண்டுவரப்பட்ட பூக் கூடைகள்; அது சந்தைகளில் ஒரு வசந்த கூக்குரல். கோடைக்காலத்தில் சூரியன் வீடுகளை எலும்புடன் உலர வைக்கிறது, நமது சுவர்களில் சாம்பல் நிற தூசியை தூவுகிறது, மேலும் அந்த நாட்களில் வீட்டிற்குள், மூடிய ஷட்டர்களுக்குப் பின்னால் உயிர்வாழ்வதைத் தவிர வேறு வழியில்லை. இலையுதிர்காலத்தில், மறுபுறம், நமக்கு சேற்றின் பிரளயங்கள் உள்ளன.
ஒரு ஊரில் உள்ளவர்கள் எப்படி வேலை செய்கிறார்கள், எப்படி நேசிக்கிறார்கள், எப்படி இறக்கிறார்கள் என்பதை அறிந்துகொள்வதே ஒரு நகரத்தின் அறிமுகத்தை உருவாக்குவதற்கான எளிதான வழி. எங்கள் சிறிய நகரத்தில் (இது ஒரு அதிசயம், காலநிலையின் விளைவுதானா?) இவை மூன்றும் ஒரே மாதிரியான கோடுகளில், அதே காய்ச்சல் மற்றும் சாதாரண காற்றில் செய்யப்படுகிறது. உண்மை என்னவென்றால், எல்லோரும் சலிப்படைந்து, பழக்கங்களை வளர்ப்பதில் தன்னை அர்ப்பணித்துக்கொள்கிறார்கள். எங்கள் குடிமக்கள் கடினமான வார்த்தைகள், ஆனால் பணக்காரர் ஆக வேண்டும் என்ற நோக்கத்துடன் மட்டுமே. அவர்களின் முக்கிய ஆர்வம் வணிகம், மற்றும் அவர்களின் வாழ்க்கையின் முக்கிய குறிக்கோள், அவர்கள் அதை "வியாபாரம் செய்வது." இயற்கையாகவே, காதல், கடல் குளியல், படங்களுக்குச் செல்வது போன்ற எளிமையான இன்பங்களை அவர்கள் தவிர்க்க மாட்டார்கள். மிகவும் புத்திசாலித்தனமாக, அவர்கள் சனி மதியம் மற்றும் ஞாயிற்றுக்கிழமைகளில் இந்த பொழுது போக்குகளை ஒதுக்கி, முடிந்தவரை பணம் சம்பாதிப்பதில் வாரத்தின் மீதமுள்ள நேரத்தை பயன்படுத்துகிறார்கள், மாலையில், அலுவலகத்தை விட்டு வெளியேறும்போது, அவர்கள் மறந்துவிடுகிறார்கள், எப்போதும் மாறாத ஒரு மணி நேரத்தில், கஃபேக்களில், அதே பவுல்வர்டில் உலாவும் அல்லது அவர்களின் பால்கனியில் காற்றை எடுத்துக் கொள்ளவும். இளைஞர்களின் உணர்வுகள் வன்முறை மற்றும் குறுகிய காலம்; வயதான ஆண்களின் தீமைகள் பந்துவீச்சு, விருந்துகள் மற்றும் "சமூகங்கள்" அல்லது ஒரு அட்டையின் வீழ்ச்சியில் பெரிய தொகைகள் கைமாறும் கிளப்புகளுக்கு அப்பால் எப்போதாவது பரவுகிறது.
இப்பழக்கங்கள் நம் ஊருக்குச் சொந்தமில்லை என்பதில் சந்தேகமில்லை என்று சொல்வார்கள்; உண்மையில் நமது சமகாலத்தவர்கள் அனைவரும் ஒரே மாதிரியானவர்கள். மக்கள் காலை முதல் இரவு வரை வேலை செய்துவிட்டு, கார்டு-டேபிள்களிலும், கஃபேக்களிலும், குட்டிப் பேச்சுக்களிலும், வாழ்வதற்கு என்ன நேரம் மிச்சம் என்று பேசுவதைத் தவிர, இப்போதெல்லாம் பொதுவாக வேறு எதுவும் இல்லை. ஆயினும்கூட, நகரங்கள் மற்றும் நாடுகள் இன்னும் உள்ளன, அங்கு மக்கள் இப்போது மற்றும் பின்னர் வித்தியாசமான ஒன்றைக் கொண்டுள்ளனர். பொதுவாக, இது அவர்களின் வாழ்க்கையை மாற்றாது. இன்னும், அவர்களுக்கு ஒரு தகவல் இருந்தது, அது மிகவும் நல்லது. இருப்பினும், ஓரான், தகவல் இல்லாத நகரமாகத் தெரிகிறது; வேறு வார்த்தைகளில் கூறுவதானால், முற்றிலும் நவீனமானது. எனவே, எங்கள் ஊரில் அன்பு செலுத்தும் விதத்தைப் பற்றி சிந்திக்க வேண்டிய அவசியமில்லை. ஆண்களும் பெண்களும் "அன்பின் செயல்" என்று அழைக்கப்படுவதில் ஒருவரையொருவர் விரைவாக உட்கொள்கிறார்கள், இல்லையெனில் திருமணத்தின் லேசான பழக்கத்தில் குடியேறுகிறார்கள். இந்த உச்சநிலைகளுக்கு இடையில் ஒரு சராசரியை நாம் அரிதாகவே காண்கிறோம். அதுவும் விதிவிலக்கல்ல. ஓரானிலும், மற்ற இடங்களைப் போலவே, நேரமின்மை மற்றும் சிந்தனையின் பற்றாக்குறையால், மக்கள் அதைப் பற்றி அதிகம் அறியாமல் ஒருவரையொருவர் நேசிக்க வேண்டும்.
எங்கள் ஊரில் மிகவும் விதிவிலக்கான விஷயம் என்னவென்றால், அங்கு ஒருவர் இறப்பதில் அனுபவிக்கும் சிரமம். "சிரமம்," ஒருவேளை, சரியான வார்த்தை அல்ல; "அசெளகரியம்" அருகில் வரும். நோய்வாய்ப்பட்டிருப்பது ஒருபோதும் ஏற்றுக்கொள்ளத்தக்கது அல்ல, ஆனால் நீங்கள் நோய்வாய்ப்பட்டிருக்கும்போது உங்களுக்கு ஆதரவாக நிற்கும் நகரங்கள் உள்ளன; இதில் நீங்கள், ஒரு ஃபேஷனுக்குப் பிறகு, உங்களை விட்டுவிடலாம். ஒரு செல்லாதவருக்கு சிறிய கவனம் தேவை, அவர் எதையாவது சார்ந்திருக்க விரும்புகிறார், அதுவே போதுமானது. ஆனால் ஓரானில் வெப்பநிலையின் வன்முறை உச்சங்கள், வணிகத்தின் தேவைகள், உற்சாகமில்லாத சூழல்கள், திடீர் இரவுகள் மற்றும் அதன் இன்பங்களின் தன்மை ஆகியவை நல்ல ஆரோக்கியத்தை அழைக்கின்றன. அங்கு ஒரு செல்லாததாக உணர்கிறார். நூற்றுக்கணக்கான சுவர்களுக்குப் பின்னால் வெப்பத்தால் சூடுபிடிக்கும் ஒரு இறக்கும் மனிதனுக்கு அது என்னவாக இருக்கும் என்று யோசித்துப் பாருங்கள், மொத்த மக்களும் ஓட்டலில் அமர்ந்து அல்லது தொலைபேசியில் தொங்கிக்கொண்டிருக்கிறார்கள். ஏற்றுமதி, சரக்கு கட்டணங்கள், தள்ளுபடிகள் பற்றி விவாதிக்கிறது! வறண்ட இடத்தில் இத்தகைய நிலைமைகளின் கீழ் உங்களை வழி நடத்தும் போது, மரணம், நவீன மரணம் கூட, என்ன அசௌகரியம் ஏற்படுகிறது என்பது அப்போது தெளிவாகத் தெரியும்.
இந்த சற்றே இடையூறான அவதானிப்புகள், நமது ஊர் எப்படியிருக்கிறது என்பதற்கான நியாயமான கருத்தைத் தரக்கூடும். இருப்பினும், நாம் மிகைப்படுத்தக்கூடாது. உண்மையில், தெரிவிக்க வேண்டியதெல்லாம் நகரத்தின் தோற்றம் மற்றும் அதில் உள்ள வாழ்க்கையின் சாதாரணமானவை. ஆனால், பழக்கவழக்கங்களை ஏற்படுத்திக் கொண்டால், அந்த நாட்களை சிரமமின்றி கடந்து செல்லலாம். பழக்கவழக்கங்கள் துல்லியமாக எங்கள் ஊர் ஊக்குவிப்பதால், அனைத்தும் சிறந்தவை. இந்தக் கோணத்தில் இருந்து பார்த்தால், அதன் வாழ்க்கை குறிப்பாக உற்சாகமாக இல்லை; என்பதை ஒப்புக்கொள்ள வேண்டும். ஆனால், குறைந்த பட்சம், சமூக அமைதியின்மை நம்மிடையே அறியப்படவில்லை. மேலும் எங்களின் வெளிப்படையான, அன்பான, மற்றும் உழைப்பாளி குடிமக்கள் எப்போதும் பார்வையாளர்களிடம் ஒரு நியாயமான மதிப்பை ஊக்குவிக்கிறார்கள். மரங்களற்ற, கவர்ச்சியற்ற, ஆன்மா இல்லாத, ஓரான் நகரம் நிதானமாகத் தோன்றி முடிவடைகிறது, சிறிது நேரத்திற்குப் பிறகு, நீங்கள் நிம்மதியாக உறங்கச் செல்கிறீர்கள்.
வெற்று பீடபூமியின் மையத்தில், ஒளிரும் குன்றுகள் மற்றும் ஒரு முழுமையான வடிவிலான விரிகுடாவிற்கு மேலே ஓரான் ஒரு தனித்துவமான நிலப்பரப்பில் ஒட்டப்பட்டுள்ளது என்பதைச் சேர்ப்பது நியாயமானது. நாம் வருந்தக்கூடியது என்னவென்றால், அந்த நகரம் விரிகுடாவில் திரும்பிச் செல்லும் அளவுக்கு அப்புறப்படுத்தப்படுவதால், கடலைப் பார்க்க முடியாது, நீங்கள் எப்போதும் அதைத் தேடுவதற்குச் செல்ல வேண்டும்.
ஓரானின் இயல்பான வாழ்க்கை இப்படியிருக்க, சம்பந்தப்பட்ட வருடத்தின் வசந்த காலத்தில் நடந்த சம்பவங்களை நம் சக குடிமக்களுக்குப் பிடிக்கக் காரணம் இல்லை என்பதையும் (பின்னர் நாம் உணர்ந்தது போல) கல்லறையின் முன்னறிவிப்பு அறிகுறிகளாக இருப்பதையும் எளிதாகப் புரிந்து கொள்ளலாம். நாம் பதிவு செய்ய வேண்டிய நிகழ்வுகள். சிலருக்கு, இந்த நிகழ்வுகள் மிகவும் இயல்பானதாகத் தோன்றும்; மற்றவர்களுக்கு, அனைத்தும் நம்பமுடியாதவை. ஆனால், வெளிப்படையாக, ஒரு விவரிப்பாளர் இந்த கண்ணோட்டத்தின் வேறுபாடுகளை கணக்கில் எடுத்துக்கொள்ள முடியாது. இது உண்மையில் நடந்தது, அது ஒட்டுமொத்த வாழ்க்கையையும் நெருக்கமாகப் பாதித்தது என்பதை அறிந்தால், "இதுதான் நடந்தது" என்று சொல்வது மட்டுமே அவரது வணிகம். மக்கள், மற்றும் அவர் எழுதும் உண்மைகளை தங்கள் இதயங்களில் மதிப்பிடக்கூடிய ஆயிரக்கணக்கான நேரில் கண்ட சாட்சிகள் உள்ளனர்.
எவ்வாறாயினும், கதை சொல்பவருக்கு (அவரது அடையாளம் சரியான நேரத்தில் தெரியப்படுத்தப்படும்) இது போன்ற ஒரு பணிக்கான தகுதிக்கான உரிமையை சிறிதும் கொண்டிருக்காது, பல தகவல்களைச் சேகரிக்கும் வழியில் அவரை வாய்ப்பு இல்லாமல் செய்திருந்தால், மேலும் அவர் சக்தியால் இல்லை. விஷயங்களை, அவர் விவரிக்க முன்மொழிகிறது அனைத்து நெருக்கமாக ஈடுபட்டுள்ளது. இது ஒரு வரலாற்றாசிரியரின் பாத்திரத்தில் நடித்ததற்கான அவரது நியாயம். இயற்கையாகவே, ஒரு வரலாற்றாசிரியர், ஒரு அமெச்சூர் கூட, அவருக்கு வழிகாட்ட தனிப்பட்ட தரவு அல்லது இரண்டாவது கையில் எப்போதும் இருக்கும். தற்போதைய கதை சொல்பவருக்கு மூன்று வகையான தரவுகள் உள்ளன: முதலில், அவர் தன்னைப் பார்த்தது; இரண்டாவதாக, மற்ற நேரில் கண்ட சாட்சிகளின் கணக்குகள் (அவர் ஆற்றிய பங்கிற்கு நன்றி, இந்த நாளாகமத்தில் குறிப்பிடும் அனைவரிடமிருந்தும் அவர்களின் தனிப்பட்ட அபிப்ராயங்களை அறிய அவருக்கு உதவியது); மற்றும், கடைசியாக, பின்னர் அவரது கைகளுக்கு வந்த ஆவணங்கள். இது விரும்பத்தக்கதாகத் தோன்றும் போதெல்லாம் இந்த பதிவுகளை வரைய அவர் முன்மொழிகிறார், மேலும் அவர் நினைத்தபடி அவர்களை வேலைக்கு அமர்த்த வேண்டும். அவரும் முன்மொழிகிறார்
ஆனால் பூர்வாங்கங்கள் மற்றும் எச்சரிக்கை குறிப்புகளை கைவிட்டு, சரியான கதையில் தொடங்குவதற்கான நேரம் வந்திருக்கலாம். முதல் நாட்களின் கணக்கை சற்று விரிவாக கொடுக்க வேண்டும்.
the unusual events described in this chronicle occurred in 19 at Oran. Everyone agreed that considering their somewhat extraordinary character, they were out of place there. For its ordinariness is what strikes one first about the town of Oran, which is merely a large French port on the Algerian coast, headquarters of the prefect of a French department.
The town itself, let us admit, is ugly. It has a smug, placid air and you need time to discover what it is that makes it different from so many business centers in other parts of the world. How to conjure up a picture, for instance, of a town without pigeons, without any trees or gardens, where you never hear the beat of wings or the rustle of leaves a thoroughly negative place, in short? The seasons are discriminated only in the sky. All that tells you of spring's coming is the feel of the air, or the baskets of flowers brought in from the suburbs by peddlers; it's a spring cried in the marketplaces. During the summer the sun bakes the houses bone-dry, sprinkles our walls with grayish dust, and you have no option but to survive those days of fire indoors, behind closed shutters. In autumn, on the other hand, we have deluges of mud. Only winter brings really pleasant weather.
Perhaps the easiest way of making a town's acquaintance is to ascertain how the people in it work, how they love, and how they die. In our little town (is this, one wonders, an effect of the climate?) all three are done on much the same lines, with the same feverish yet casual air. The truth is that everyone is bored, and devotes himself to cultivating habits. Our citizens word hard, but solely with the object of getting rich. Their chief interest is in commerce, and their chief aim in life is, as they call it, “doing business." Naturally they don't eschew such simpler pleasures as love-making, sea-bathing, going to the pictures. But, very sensibly, they reserve these pastimes for Saturday afternoons and Sundays and employ the rest of the week in making money, as much as possible. In the evening, on leaving the office, they forgather, at an hour that never varies, in the cafés, stroll the same boulevard, or take the air on their balconies. The passions of the young are violent and short-lived; the vices of older men seldom range beyond an addiction to bowling, to banquets and "socials," or clubs where large sums change hands on the fall of a card.
It will be said, no doubt, that these habits are not peculiar to our town; really all our contemporaries are much the same. Certainly nothing is commoner nowadays than to see people working from morn till night and then proceeding to fritter away at card-tables, in cafés and in small-talk what time is left for living. Nevertheless there still exist towns and countries where people have now and then an inkling of something different. In general it doesn't change their lives. Still, they have had an intimation, and that's so much to the good. Oran, however, seems to be a town without intimations; in other words, completely modern. Hence I see no need to dwell on the manner of loving in our town. The men and women consume one another rapidly in what is called "the act of love," or else settle down to a mild habit of conjugality. We seldom find a mean between these extremes. That, too, is not exceptional. At Oran, as elsewhere, for lack of time and thinking, people have to love one another without knowing much about it.
What is more exceptional in our town is the difficulty one may experience there in dying. "Difficulty," perhaps, is not the right word; "discomfort" would come nearer. Being ill is never agreeable, but there are towns that stand by you, so to speak, when you are sick; in which you can, after a fashion, let yourself go. An invalid needs small attentions, he likes to have something to rely on, and that's natural enough. But at Oran the violent extremes of temperature, the exigencies of business, the uninspiring surroundings, the sudden nightfalls, and the very nature of its pleasures call for good health. An invalid feels out of it there. Think what it must be for a dying man, trapped behind hundreds of walls all sizzling with heat, while the whole population, sitting in cafés or hanging on the telephone, is discussing shipments, bills of lading, discounts! It will then be obvious what discomfort attends death, even modern death, when it waylays you under such conditions in a dry place.
These somewhat haphazard observations may give a fair idea of what our town is like. However, we must not exaggerate. Really, all that was to be conveyed was the banality of the town's appearance and of life in it. But you can get through the days there without trouble, once you have formed habits. And since habits are precisely what our town encourages, all is for the best. Viewed from this angle, its life is not particularly exciting; that must be admitted. But, at least, social unrest is quite unknown among us. And our frank- spoken, amiable, and industrious citizens have always inspired a reasonable esteem in visitors. Treeless, glamourless, soulless, the town of Oran ends by seeming restful and, after a while, you go complacently to sleep there.
It is only fair to add that Oran is grafted on to a unique landscape, in the center of a bare plateau, ringed with luminous hills and above a perfectly shaped bay. All we may regret is the town's being so disposed that it turns its back on the bay, with the result that it's impossible to see the sea, you always have to go to look for it.
Such being the normal life of Oran, it will be easily understood that our fellow citizens had not the faintest reason to apprehend the incidents that took place in the spring of the year in question and were (as we subsequently realized) premonitory signs of the grave events we are to chronicle. To some, these events will seem quite natural; to others, all but incredible. But, obviously, a narrator cannot take account of these differences of outlook. His business is only to say: "This is what happened," when he knows that it actually did happen, that it closely affected the life of a whole. populace, and that there are thousands of eyewitnesses who can appraise in their hearts the truth of what he writes.
In any case the narrator (whose identity will be made known in due course) would have little claim to competence for a task like this, had not chance put him in the way of gathering much information, and had he not been, by the force of things, closely involved in all that he proposes to narrate. This is his justification for playing the part of a historian. Naturally, a historian, even an amateur, always has data, personal or at second hand, to guide him. The present narrator has three kinds of data: first, what he saw himself; secondly, the accounts of other eyewitnesses (thanks to the part he played, he was enabled to learn their personal impressions from all those figuring in this chronicle); and, lastly, documents that subsequently came into his hands. He proposes to draw on these records whenever this seems desirable, and to employ them as he thinks best. He also proposes
But perhaps the time has come to drop preliminaries and cautionary remarks and to launch into the narrative proper. The account of the first days needs giving in some detail.