அன்டன் செக்கோவ்
"மாமா வான்யா" -2

மூன்றாவது செயல்

செரெப்ரியாகோவின் வீட்டில் உள்ள வரவேற்பறை. மூன்று கதவுகள்: வலதுபுறம், இடதுபுறம் மற்றும் நடுவில். - நாள்.

வொய்னிட்ஸ்கி, சோனியா (உட்கார்ந்து) மற்றும் எலெனா ஆண்ட்ரேவ்னா (மேடையைச் சுற்றி நடந்து, எதையாவது யோசித்துக்கொண்டிருக்கிறார்கள்).

வொய்னிட்ஸ்கி. இன்று நாம் அனைவரும் இந்த வரவேற்பறையில் ஒரு மணிக்கு கூட வேண்டும் என்ற விருப்பத்தை வெளிப்படுத்த பேராசிரியர் திட்டமிட்டுள்ளார். (அவரது கைக்கடிகாரத்தைப் பார்க்கிறார்.) ஒரு கால் பகுதி. அவர் உலகிற்கு ஏதாவது ஒன்றைப் பற்றிச் சொல்ல விரும்புகிறார்.

எலெனா ஆண்ட்ரேவ்னா. ஒருவேளை ஏதாவது வேலை.

வொய்னிட்ஸ்கி. அவருக்கு எந்த வேலையும் இல்லை. அவர் முட்டாள்தனமாக எழுதுகிறார், முணுமுணுக்கிறார், பொறாமைப்படுகிறார், அதற்கு மேல் எதுவும் இல்லை.

சோனியா (ஒரு நிந்தனையான தொனியில்). மாமா!

வொய்னிட்ஸ்கி. சரி, சரி, என் தவறு. (எலெனா ஆண்ட்ரேவ்னாவை சுட்டிக்காட்டுகிறார்.) போற்றுகிறேன்: அவர் சோம்பலில் நடந்து தள்ளாடுகிறார். மிகவும் அருமை! மிகவும்!

எலெனா ஆண்ட்ரேவ்னா. நீங்கள் நாள் முழுவதும் சத்தமிடுகிறீர்கள், எல்லா நேரத்திலும் சத்தமிடுகிறீர்கள் - நான் எப்படி சோர்வடையாமல் இருக்க முடியும்! (மனச்சோர்வுடன்.) நான் சலிப்பால் இறந்து கொண்டிருக்கிறேன், என்ன செய்வது என்று எனக்குத் தெரியவில்லை.

சோனியா (தோள்களைக் குலுக்கி). செய்ய போதுமானதாக இல்லையா? நான் விரும்பினால் மட்டும்.

எலெனா ஆண்ட்ரேவ்னா. உதாரணத்திற்கு?

சோனியா. வீட்டு வேலைகளைச் செய், கற்றுக்கொடு, உபசரி. போதுமானதாக இல்லையா? நீங்களும் அப்பாவும் இங்கே இல்லாதபோது, மாமா வான்யாவும் மாவு விற்க சந்தைக்குச் செல்வோம்.

எலெனா ஆண்ட்ரேவ்னா. எனக்கு எப்படி என்று தெரியவில்லை. அது சுவாரஸ்யமாகவும் இல்லை. சித்தாந்த நாவல்களில் மட்டுமே ஆண்களுக்குக் கற்பிக்கப்பட்டு நடத்தப்படுகிறது, ஆனால் எந்த காரணமும் இல்லாமல், நான் எப்படி திடீரென்று சென்று அவர்களுக்கு உபசரிக்க முடியும் அல்லது கற்பிக்க முடியும்?

சோனியா. ஆனால் போகாமல் இருப்பதும் கற்பிக்காமல் இருப்பதும் எப்படி என்று எனக்குப் புரியவில்லை. காத்திருங்கள், நீங்கள் அதற்குப் பழகிவிடுவீர்கள். (அவளைக் கட்டிப்பிடிக்கிறாள்.) சலிப்படையாதே, என் அன்பே. (சிரிக்கிறார்.) நீ சலித்துவிட்டாய், உனக்கென ஒரு இடத்தைக் கண்டுபிடிக்க முடியாது, சலிப்பும் சோம்பலும் தொற்றக்கூடியவை. பார்: மாமா வான்யா ஒன்றும் செய்யவில்லை, நிழல் போல உங்களைப் பின்தொடர்கிறார், நான் என் வேலையை விட்டுவிட்டு உங்களிடம் பேச ஓடினேன். நான் சோம்பேறியாகிவிட்டேன், என்னால் முடியாது! டாக்டர் மிகைல் லவோவிச் ஒரு மாதத்திற்கு ஒரு முறை எங்களிடம் வருவது மிகவும் அரிது, அவரை சம்மதிக்க வைப்பது கடினமாக இருந்தது, ஆனால் இப்போது அவர் ஒவ்வொரு நாளும் இங்கு வருகிறார், அவர் தனது காடுகளையும் மருத்துவத்தையும் கைவிட்டுவிட்டார். நீங்கள் ஒரு சூனியக்காரியாக இருக்க வேண்டும்.

வோய்னிட்ஸ்கி. நீங்கள் ஏன் ஏங்குகிறீர்கள்? (சீக்கிரம்.) சரி, என் அன்பே, ஆடம்பரமாக இரு, புத்திசாலியாக இரு! உங்கள் நரம்புகளில் தேவதை இரத்தம் பாய்கிறது, ஒரு தேவதையாக இரு! உங்கள் வாழ்க்கையில் ஒரு முறையாவது உங்களுக்கு சுதந்திரம் கொடுங்கள், சில நீர் ஸ்ப்ரைட்டைக் காதலித்து - குளத்தில் தலைகீழாகத் தெறிக்கவும், இதனால் ஹெர் பேராசிரியர் மற்றும் நாம் அனைவரும் எங்கள் கைகளை உயர்த்துவோம்!

எலெனா ஆண்ட்ரேவ்னா (கோபத்துடன்). என்னை விட்டுவிடு! எவ்வளவு கொடூரமானது! (வெளியேற விரும்புகிறார்.)

வோய்னிட்ஸ்கி (அவளை விடவில்லை.) சரி, சரி, என் அன்பே, என்னை மன்னியுங்கள்... நான் மன்னிப்பு கேட்டுக்கொள்கிறேன். (அவள் கையை முத்தமிடுகிறார்.) அமைதி.

எலெனா ஆண்ட்ரேவ்னா. ஒரு தேவதைக்கு போதுமான பொறுமை இருக்காது, நீங்கள் ஒப்புக்கொள்ள வேண்டும்.

வொய்னிட்ஸ்கி. அமைதி மற்றும் நல்லிணக்கத்தின் அடையாளமாக, நான் இப்போது ஒரு ரோஜா பூச்செண்டைக் கொண்டு வருகிறேன்; இன்று காலை உங்களுக்காக அவற்றை தயார் செய்தேன்... இலையுதிர் ரோஜாக்கள் - அழகான, சோகமான ரோஜாக்கள்... (வெளியேறுகிறது.)

சோனியா. இலையுதிர் ரோஜாக்கள் - அழகான, சோகமான ரோஜாக்கள்...

இருவரும் ஜன்னலுக்கு வெளியே பார்க்கிறார்கள்.

இடைநிறுத்துங்கள்.

மருத்துவர் எங்கே?

சோனியா. மாமா வான்யாவின் அறையில். அவள் ஏதோ எழுதுகிறாள். மாமா வான்யா வெளியேறியதில் நான் மகிழ்ச்சியடைகிறேன், நான் உங்களிடம் பேச வேண்டும்.

எலெனா ஆண்ட்ரேவ்னா. எதைப் பற்றி?

சோனியா. எதைப் பற்றி? (அவள் மார்பில் தலையை வைக்கிறாள்.)

எலெனா ஆண்ட்ரேவ்னா. சரி, போதும், போதும்... (அவள் தலைமுடியை மென்மையாக்குகிறாள்.) போதும்.

சோனியா. நான் அழகாக இல்லை.

எலெனா ஆண்ட்ரேவ்னா. உனக்கு அழகான முடி இருக்கிறது.

சோனியா. இல்லை! (கண்ணாடியில் தன்னைப் பார்க்க சுற்றிப் பார்க்கிறாள்.) இல்லை! ஒரு பெண் அழகாக இல்லாதபோது, அவர்கள் அவளிடம், "உனக்கு அழகான கண்கள் உள்ளன, உனக்கு அழகான கூந்தல் உள்ளது" என்று கூறுகிறார்கள்... நான் ஆறு வருடங்களாக அவரை நேசிக்கிறேன், என் அம்மாவை விட நான் அவரை நேசிக்கிறேன்; ஒவ்வொரு நிமிடமும் நான் அவரைக் கேட்கிறேன்,

அவரது கையின் இறுக்கத்தை நான் உணர்கிறேன்; நான் கதவைப் பார்க்கிறேன், நான் காத்திருக்கிறேன், அவர் இப்போது உள்ளே வருவார் என்று எனக்குத் தோன்றுகிறது. இப்போது, நீங்கள் பார்க்கிறீர்கள், நான் அவரைப் பற்றிப் பேச உங்களிடம் வந்து கொண்டே இருக்கிறேன். இப்போது அவர் ஒவ்வொரு நாளும் இங்கே வருகிறார், ஆனால் அவர் என்னைப் பார்ப்பதில்லை, என்னைப் பார்ப்பதில்லை... இது எவ்வளவு துன்பம்! எனக்கு நம்பிக்கை இல்லை, இல்லை, இல்லை! (விரக்தியுடன்.) ஓ, கடவுளே, எனக்கு வலிமை கொடு... நான் இரவு முழுவதும் பிரார்த்தனை செய்தேன்... நான் அடிக்கடி அவரிடம் செல்கிறேன், அவரிடம் நானே பேசுகிறேன், அவரது கண்களைப் பார்க்கிறேன்... எனக்கு இனி பெருமை இல்லை, என்னைக் கட்டுப்படுத்தும் வலிமை இல்லை... என்னால் எதிர்க்க முடியவில்லை, நேற்று நான் மாமா வான்யாவிடம் நான் அவரை நேசிக்கிறேன் என்று ஒப்புக்கொண்டேன்... மேலும் அனைத்து வேலைக்காரர்களுக்கும் நான் அவரை நேசிக்கிறேன் என்று தெரியும். அனைவருக்கும் தெரியும்.

எலினா ஆண்ட்ரேவ்னா. அவர்?

சோனியா. இல்லை. அவர் என்னை கவனிக்கவில்லை.

எலெனா ஆண்ட்ரேவ்னா (சிந்தித்துப் பார்த்தாள்). அவன் ஒரு விசித்திரமான மனிதன்... உனக்கு என்ன தெரியுமா? நான் அவனிடம் பேசட்டும்... நான் கவனமாக இருப்பேன், குறிப்பால்...

நிறுத்து.

உண்மையில், நான் எவ்வளவு நேரம் இருட்டில் இருக்க வேண்டும்... என்னை விடு!

சோனியா உறுதியுடன் தலையை ஆட்டுகிறாள்.

அது அருமை. அவன் காதலிக்கிறானா இல்லையா என்பதைக் கண்டுபிடிப்பது எளிது. வெட்கப்படாதே, என் அன்பே, கவலைப்படாதே - நான் அவனை கவனமாக விசாரிப்பேன், அவன் கவனிக்கவே மாட்டான். நாம் தெரிந்து கொள்ள விரும்புகிறோம்: ஆம் அல்லது இல்லை?

நிறுத்து.

இல்லை என்றால், அவன் இங்கே இருக்கக்கூடாது. சரியா?

சோனியா உறுதியுடன் தலையை ஆட்டுகிறாள்.

நீ பார்க்க முடியாதபோது இது எளிதானது. நாங்கள் அதை நீண்ட நேரம் தள்ளி வைக்க மாட்டோம், இப்போதே அவனை விசாரிப்போம். அவன் எனக்கு சில வரைபடங்களைக் காட்டப் போகிறான்... போய் அவனைப் பார்க்க விரும்புகிறேன் என்று சொல்லு.

சோனியா (மிகுந்த உற்சாகத்தில்). முழு உண்மையையும் நீ என்னிடம் சொல்வாயா?

எலெனா ஆண்ட்ரேவ்னா. ஆம், நிச்சயமாக. உண்மை, அது எதுவாக இருந்தாலும், தெரியாததைப் போல இன்னும் பயங்கரமானது அல்ல என்று எனக்குத் தோன்றுகிறது. என்னை நம்புங்கள், என் அன்பே.

சோனியா. ஆமாம், ஆமாம்... நீங்கள் அவருடைய வரைபடங்களைப் பார்க்க விரும்புகிறீர்கள் என்று நான் கூறுவேன்... (அவள் சென்று வாசலில் நிற்கிறாள்.) இல்லை, தெரியாதது சிறந்தது... இன்னும், நம்பிக்கை...

எலினா ஆண்ட்ரேவ்னா. நீங்கள் என்ன சொல்கிறீர்கள்?

சோனியா. ஒன்றுமில்லை. (வெளியேறுகிறார்.)

எலினா ஆண்ட்ரேவ்னா (தனியாக). வேறொருவரின் ரகசியத்தை அறிந்து உதவ முடியாமல் இருப்பதை விட மோசமானது எதுவுமில்லை. (யோசித்துக்கொண்டிருக்கிறேன்.) அவன் அவளை காதலிக்கவில்லை - அது தெளிவாக உள்ளது, ஆனால் அவன் ஏன் அவளை திருமணம் செய்து கொள்ளக்கூடாது? அவள் அழகாக இல்லை, ஆனால் ஒரு நாட்டு மருத்துவருக்கு, அவன் வயதில், அவள் ஒரு அற்புதமான மனைவியாக இருப்பாள். புத்திசாலி, மிகவும் கனிவானவள், தூய்மையானவள்... இல்லை, அது இல்லை, அது இல்லை...

பி auza.

இந்த ஏழைப் பெண்ணை நான் புரிந்துகொள்கிறேன். மிகுந்த சலிப்புக்கு மத்தியில், மக்களுக்குப் பதிலாக சில சாம்பல் புள்ளிகள் சுற்றித் திரியும் போது, அசிங்கமான வார்த்தைகள் மட்டுமே கேட்கப்படுகின்றன, அவர்களுக்குத் தெரிந்ததெல்லாம் சாப்பிடுவது, குடிப்பது, தூங்குவது மட்டுமே, சில நேரங்களில் அவர் வருவார், மற்றவர்களைப் போலல்லாமல், அழகானவர், சுவாரஸ்யமானவர், கவர்ச்சிகரமானவர், இருட்டில் ஒரு தெளிவான நிலவு உதிப்பது போல... அப்படிப்பட்ட ஒருவரின் வசீகரத்திற்கு அடிபணிய, மறக்க... நானே கொஞ்சம் உணர்ச்சிவசப்பட்டதாகத் தெரிகிறது. ஆம், அவர் இல்லாமல் எனக்கு சலிப்பு, அவரைப் பற்றி நினைக்கும் போது நான் சிரிக்கிறேன்... இந்த மாமா வான்யா என் நரம்புகளில் தேவதை இரத்தம் பாய்கிறது என்று கூறுகிறார். "உங்கள் வாழ்க்கையில் ஒரு முறையாவது உங்களை நீங்களே சுதந்திரமாகக் கொடுங்கள்"... சரி? ஒருவேளை அப்படித்தான் இருக்க வேண்டும்... உங்கள் அனைவரிடமிருந்தும், உங்கள் தூக்க முகங்களிலிருந்தும், உங்கள் உரையாடல்களிலிருந்தும், நீங்கள் அனைவரும் இந்த உலகில் இருப்பதை மறந்துவிட, ஒரு சுதந்திரப் பறவையைப் போல நான் பறந்து செல்ல விரும்புகிறேன்... ஆனால் நான் கோழை, கூச்ச சுபாவமுள்ளவன்... என் மனசாட்சி என்னை வேதனைப்படுத்தும்... அவர் ஒவ்வொரு நாளும் இங்கு வருகிறார், அவர் ஏன் இங்கே இருக்கிறார் என்று நினைக்கிறேன், நான் ஏற்கனவே குற்ற உணர்ச்சியுடன் இருக்கிறேன், சோனியா முன் என் மண்டியிட்டு, மன்னிப்பு கேட்க, அழத் தயாராக இருக்கிறேன்...

ஆஸ்ட்ரோவ் (ஒரு வரைபடத்துடன் நுழைகிறார்). வணக்கம்! (கைகுலுக்குகிறார்.) நீங்கள் என் ஓவியத்தைப் பார்க்க விரும்பினீர்களா?

எலெனா ஆண்ட்ரேவ்னா. நேற்று நீங்கள் உங்கள் படைப்புகளை எனக்குக் காண்பிப்பதாக உறுதியளித்தீர்கள்... நீங்கள் சும்மா இருக்கிறீர்களா?

ஆஸ்ட்ரோவ். ஓ, நிச்சயமாக. (அட்டை மேசையில் ஒரு வரைபடத்தை நீட்டி ஊசிகளால் சரிசெய்கிறார்.) நீங்கள் எங்கே பிறந்தீர்கள்?

எலெனா ஆண்ட்ரேவ்னா (அவருக்கு உதவுகிறார்). செயின்ட் பீட்டர்ஸ்பர்க்கில்.

ஆஸ்ட்ரோவ். உங்களுக்கு கல்வி கிடைத்ததா?

எலெனா ஆண்ட்ரேவ்னா. கன்சர்வேட்டரியில்.

ஆஸ்ட்ரோவ். இது உங்களுக்கு ஆர்வமாக இருக்காது.

எலெனா ஆண்ட்ரேவ்னா. ஏன்? உண்மைதான், எனக்கு கிராமம் தெரியாது, ஆனால் நான் நிறைய படித்திருக்கிறேன்.

ஆஸ்ட்ரோவ். இங்கே வீட்டில் எனக்கு சொந்த மேஜை இருக்கிறது... இவான் பெட்ரோவிச்சின் அறையில். நான் முற்றிலும் சோர்வடைந்து, முற்றிலும் மயக்கமடையும் அளவுக்கு, எல்லாவற்றையும் கீழே போட்டுவிட்டு இங்கே ஓடுகிறேன், அதனால் நான் ஒரு மணி நேரம் அல்லது இரண்டு மணி நேரம் இந்த விஷயத்தில் என்னை மகிழ்விக்கிறேன்... இவான் பெட்ரோவிச்சும் சோஃபியா அலெக்ஸாண்ட்ரோவ்னாவும் அபாகஸைக் கிளிக் செய்கிறார்கள், நான் என் மேஜையில் அவர்களுக்கு அருகில் அமர்ந்து பூசுகிறேன், நான் சூடாகவும், அமைதியாகவும் உணர்கிறேன், கிரிக்கெட் சத்தம் கேட்கிறது. ஆனால் நான் அடிக்கடி இந்த மகிழ்ச்சியை அனுமதிக்க மாட்டேன், ஒரு மாதத்திற்கு ஒரு முறை... (வரைபடத்தை சுட்டிக்காட்டி.) இப்போது இங்கே பாருங்கள். ஐம்பது ஆண்டுகளுக்கு முன்பு இருந்த நமது மாவட்டத்தின் படம். அடர் மற்றும் வெளிர் பச்சை வண்ணப்பூச்சு காடுகளைக் குறிக்கிறது; முழுப் பகுதியிலும் பாதி காடுகள் ஆக்கிரமிக்கப்பட்டுள்ளன. பசுமையின் மீது சிவப்பு வலை போடப்பட்ட இடத்தில், எல்க்ஸ், ஆடுகள் இருந்தன... நான் இங்கே தாவரங்கள் மற்றும் விலங்கினங்கள் இரண்டையும் காட்டுகிறேன். இந்த ஏரியில் அன்னங்கள், வாத்துக்கள், வாத்துகள் வாழ்ந்தன, மேலும், வயதானவர்கள் சொல்வது போல், அனைத்து வகையான பறவைகளின் படையும் இருந்தது, வெளிப்படையாக கண்ணுக்குத் தெரியாதவை: அவை மேகம் போல பறந்தன. கிராமங்கள் மற்றும் குக்கிராமங்களுக்கு மேலதிகமாக, இங்கேயும் அங்கேயும் சிதறிக்கிடக்கின்றன, பல்வேறு குடியிருப்புகள், பண்ணைத் தோட்டங்கள், பிளவுபட்ட துறவிகள், நீர் ஆலைகள்... பல கால்நடைகள் மற்றும் குதிரைகள் இருந்தன. நீல வண்ணப்பூச்சிலிருந்து நீங்கள் தெரிந்து கொள்ளலாம். உதாரணமாக, இந்த வோலோஸ்டில் நீல வண்ணப்பூச்சு அடர்த்தியாக கிடந்தது; இங்கே முழு மந்தைகளும் இருந்தன, ஒரு முற்றத்தில் மூன்று குதிரைகள் இருந்தன.

நிறுத்துங்கள்.

இப்போது கீழே பார்ப்போம். இருபத்தைந்து ஆண்டுகளுக்கு முன்பு என்ன இருந்தது. இங்கே முழுப் பகுதியிலும் மூன்றில் ஒரு பங்கு மட்டுமே காட்டின் கீழ் உள்ளது. இப்போது ஆடுகள் இல்லை, ஆனால் எல்க்குகள் உள்ளன. பச்சை மற்றும் நீல வண்ணப்பூச்சுகள் வெளிர் நிறத்தில் உள்ளன. மேலும் பல. மூன்றாவது பகுதிக்குச் செல்வோம்: நிகழ்காலத்தில் மாவட்டத்தின் படம். பச்சை வண்ணப்பூச்சு இங்கேயும் அங்கேயும் உள்ளது, ஆனால் முழுமையாக இல்லை, ஆனால் இடங்களில் உள்ளது; எல்க்ஸ், ஸ்வான்ஸ் மற்றும் மரக்குன்றுகள் மறைந்துவிட்டன... முந்தைய குடியிருப்புகள், பண்ணைத் தோட்டங்கள், துறவிகள் மற்றும் ஆலைகளின் எந்த தடயமும் இல்லை. பொதுவாக, இது படிப்படியான மற்றும் சந்தேகத்திற்கு இடமில்லாத சீரழிவின் ஒரு படம், இது முழுமையடைய இன்னும் பத்து அல்லது பதினைந்து ஆண்டுகள் ஆகும். இங்கே கலாச்சார தாக்கங்கள் உள்ளன, பழைய வாழ்க்கை இயற்கையாகவே புதியவற்றுக்கு வழிவகுக்க வேண்டியிருந்தது என்று நீங்கள் கூறுவீர்கள். ஆம், இந்த அழிக்கப்பட்ட காடுகளுக்குப் பதிலாக நெடுஞ்சாலைகள் மற்றும் ரயில்வேக்கள் கட்டப்பட்டிருந்தால், இங்கு தொழிற்சாலைகள், ஆலைகள் மற்றும் பள்ளிகள் இருந்திருந்தால், மக்கள் ஆரோக்கியமாகவும், பணக்காரர்களாகவும், புத்திசாலிகளாகவும் மாறியிருப்பார்கள் என்பதை நான் புரிந்துகொள்கிறேன், ஆனால் இங்கே அப்படி எதுவும் இல்லை! மாவட்டத்தில் அதே சதுப்பு நிலங்கள், கொசுக்கள், அதே செல்ல முடியாத சாலைகள், வறுமை, டைபஸ், டிப்தீரியா, தீ... இங்கே நாம் இருப்புக்கான பெரும் போராட்டத்தின் விளைவாக சீரழிவைச் சமாளிக்கிறோம்; இது செயலற்ற தன்மையிலிருந்து, அறியாமையிலிருந்து, முழுமையான ஒன்றிலிருந்து ஏற்படும் சீரழிவு

சுய விழிப்புணர்வு இல்லாமை, உறைந்த, பசியுள்ள, நோய்வாய்ப்பட்ட ஒருவர், தனது கடைசி உயிரைக் காப்பாற்றுவதற்காக, தனது குழந்தைகளைப் பாதுகாப்பதற்காக, உள்ளுணர்வாக, அறியாமலேயே தனது பசியைப் போக்கக்கூடிய, தன்னை சூடேற்றக்கூடிய, எல்லாவற்றையும் அழிக்கக்கூடிய அனைத்தையும் நாளை பற்றி சிந்திக்காமல் கைப்பற்றுகிறார்... கிட்டத்தட்ட எல்லாம் அழிக்கப்பட்டுவிட்டது, ஆனால் எதுவும் அதன் இடத்தில் இன்னும் உருவாக்கப்படவில்லை. (குளிர்.) உங்கள் முகத்திலிருந்து நீங்கள் இதில் ஆர்வம் காட்டவில்லை என்பதை என்னால் பார்க்க முடிகிறது.

எலெனா ஆண்ட்ரேவ்னா. ஆனால் இதைப் பற்றி எனக்கு மிகக் குறைவாகவே புரிகிறது...

ஆஸ்ட்ரோவ். இங்கே புரிந்து கொள்ள எதுவும் இல்லை, அது வெறுமனே சுவாரஸ்யமானது அல்ல.

எலெனா ஆண்ட்ரேவ்னா. வெளிப்படையாகச் சொன்னால், என் எண்ணங்கள் தவறான விஷயத்தில் ஆக்கிரமிக்கப்பட்டுள்ளன. என்னை மன்னியுங்கள். நான் உங்களை சுருக்கமாக விசாரிக்க வேண்டும், நான் வெட்கப்படுகிறேன், எப்படி தொடங்குவது என்று எனக்குத் தெரியவில்லை.

ஆஸ்ட்ரோவ். விசாரணை?

எலெனா ஆண்ட்ரேவ்னா. ஆம், ஒரு விசாரணை, ஆனால்... மிகவும் அப்பாவி. உட்காரலாம்!

அவர்கள் அமர்ந்திருக்கிறார்கள்.

இது ஒரு இளம் பெண்ணைப் பற்றியது. நாம் நேர்மையான மனிதர்களைப் போல, நண்பர்களைப் போல, சுற்றித் திரியாமல் பேசுவோம். பேசுவோம், நாங்கள் பேசிக்கொண்டிருந்ததை மறந்துவிடுவோம். ஆமா?

எலெனா ஆண்ட்ரேவ்னா. இது என் வளர்ப்பு மகள் சோனியாவைப் பற்றியது. உனக்கு அவளைப் பிடிக்குமா?

ஆஸ்ட்ரோவ். ஆம், நான் அவளை மதிக்கிறேன்.

எலெனா ஆண்ட்ரேவ்னா. ஒரு பெண்ணாக நீ அவளை விரும்புகிறாயா?

ஆஸ்ட்ரோவ் (உடனடியாக இல்லை). இல்லை.

எலெனா ஆண்ட்ரேவ்னா. இன்னும் இரண்டு அல்லது மூன்று வார்த்தைகள் - அதுதான் முடிவு. நீ எதையும் கவனிக்கவில்லையா?

ஆஸ்ட்ரோவ். ஒன்றுமில்லை.

எலெனா ஆண்ட்ரேவ்னா (அவரது கையைப் பிடித்து). நீ அவளை நேசிக்கவில்லை, அவள் கண்களில் அதை நான் பார்க்கிறேன்... அவள் கஷ்டப்படுகிறாள்... அதைப் புரிந்துகொண்டு... இங்கு வருவதை நிறுத்து.

ஆஸ்ட்ரோவ் (எழுந்து). என் நேரம் ஏற்கனவே கடந்துவிட்டது... எனக்கு நேரமில்லை... (தோள்களைக் குலுக்கி.) நான் எப்போது? (அவர் வெட்கப்படுகிறார்.)

எலெனா ஆண்ட்ரேவ்னா. அச்சச்சோ, என்ன ஒரு விரும்பத்தகாத உரையாடல்! நான் tஎனக்கு ரொம்ப பதட்டமா இருக்கு, என் முதுகில் ஆயிரம் பவுண்டுகள் எடையை இழுத்தது மாதிரி. சரி, கடவுளுக்கு நன்றி, அது முடிந்துவிட்டது. நாம பேசவே இல்லன்னு மறந்துட்டு, போய்டலாம். நீங்க ஒரு புத்திசாலிங்க, உங்களுக்குப் புரியும்...

நிறுத்துங்க.

நான் முழுக்க முழுக்க சிவந்துட்டேன்.

ஆஸ்ட்ரோவ். நீங்க ஒரு மாசம் ரெண்டு மாசம் முன்னாடி சொன்னீங்கன்னா, நான் அதைப் பத்தி யோசிச்சிருப்பேன், ஆனா இப்போ... (தோள்களை குலுக்கி.) அவ கஷ்டப்படுறா, அப்புறம், நிச்சயமாக... எனக்குப் புரியாத ஒரே ஒரு விஷயம் இருக்கு: உனக்கு ஏன் இந்த விசாரணை தேவைப்பட்டது? (அவளை கண்ணைப் பார்த்து விரலை ஆட்டுகிறார்.) நீ தந்திரமானவள்!

எலெனா ஆண்ட்ரேவ்னா. இதுக்கு என்ன அர்த்தம்?

ஆஸ்ட்ரோவ் (சிரிக்கிறார்). தந்திரமானவரே! சோனியா கஷ்டப்படுகிறாள், நான் அதை உடனடியாக ஒப்புக்கொள்கிறேன், ஆனால் உன்னுடைய இந்த விசாரணையின் பயன் என்ன? (அவளைப் பேசவிடாமல் தடுத்தல், சுறுசுறுப்பாக.) மன்னிக்கவும், ஆச்சரியப்பட்ட முகத்தை உருவாக்காதே, நான் ஏன் தினமும் இங்கு வருகிறேன் என்பது உனக்கு நன்றாகவே தெரியும்... நான் ஏன், யாருக்காக வருகிறேன் என்பது உனக்கு நன்றாகவே தெரியும். என் அன்பான வேட்டையாடுபவரே, என்னை அப்படிப் பார்க்காதே, நான் ஒரு வயதான குருவி...

எலினா ஆண்ட்ரேவ்னா (திகைப்புடன்). ஒரு வேட்டையாடுபவரா? எனக்கு எதுவும் புரியவில்லை.

ஆஸ்ட்ரோவ். ஒரு அழகான, பஞ்சுபோன்ற ஃபெரெட்... உனக்கு பாதிக்கப்பட்டவர்கள் தேவை! நான் ஒரு மாதம் முழுவதும் எதுவும் செய்யவில்லை, நான் எல்லாவற்றையும் கைவிட்டேன், நான் பேராசையுடன் உன்னைத் தேடுகிறேன் - உனக்கு அது மிகவும் பிடிக்கும், மிகவும் பிடிக்கும்... சரி, இப்போது என்ன? நான் தோற்கடிக்கப்பட்டேன், விசாரணை இல்லாமல் கூட உனக்குத் தெரியும். (என் கைகளைக் கட்டிக்கொண்டு தலை குனிந்து.) நான் சமர்ப்பிக்கிறேன். இதோ, சாப்பிடு!

எலினா ஆண்ட்ரேவ்னா. உனக்கு பைத்தியமா!

ஆஸ்ட்ரோவ் (பற்கள் வழியாக சிரிக்கிறார்). நீ கூச்ச சுபாவமுள்ளவள்...

எலினா ஆண்ட்ரேவ்னா. ஓ, நான் நீ நினைப்பதை விட சிறந்தவள்  மேலானவள்! நான் உன்னிடம் சத்தியம் செய்கிறேன்! (வெளியேற விரும்புகிறார்.)

ஆஸ்ட்ரோவ் (அவள் வழியைத் தடுத்து). நான் இன்று கிளம்புகிறேன், நான் இங்கே இருக்க மாட்டேன், ஆனால்... (அவள் கையைப் பிடித்து, சுற்றிப் பார்க்கிறார்.) நாம் எங்கே சந்திப்போம்? சீக்கிரம் பேசுங்கள்: எங்கே? அவர்கள் இங்கே வரலாம், சீக்கிரம் பேசுங்கள்... (உணர்ச்சியுடன்.) எவ்வளவு அற்புதமானது, ஆடம்பரமானது... ஒரு முத்தம்... நான் உங்கள் மணம் கொண்ட முடியை மட்டும் முத்தமிட விரும்புகிறேன்...

எலினா ஆண்ட்ரேவ்னா. நான் உங்களிடம் சத்தியம் செய்கிறேன்...

ஆஸ்ட்ரோவ் (அவளைப் பேசவிடாமல் தடுக்கிறார்). ஏன் சத்தியம் செய்கிறேன்? சத்தியம் செய்யத் தேவையில்லை. தேவையற்ற வார்த்தைகள் தேவையில்லை... ஓ, எவ்வளவு அழகானது! என்ன கைகள்! (அவள் கைகளை முத்தமிடுகிறார்.)

எலினா ஆண்ட்ரேவ்னா. ஆனால் போதும், இறுதியாக... போய்விடு... (அவள் கைகளை எடுத்துச் செல்கிறார்.) நீங்கள் உங்களை மறந்துவிட்டீர்கள்.

ஆஸ்ட்ரோவ். பேசுங்கள், பேசுங்கள், நாளை எங்கே சந்திப்போம்? (அவளை இடுப்பைப் பிடித்து அழைத்துச் செல்கிறார்.) நீங்கள் பார்க்கிறீர்கள், அது தவிர்க்க முடியாதது, நாம் ஒருவரையொருவர் பார்க்க வேண்டும். (அவளை முத்தமிடுகிறார்.)

இந்த நேரத்தில் வோனிட்ஸ்கி ரோஜாக்களின் பூங்கொத்துடன் நுழைந்து

கதவில் நிற்கிறார்.

எலெனா ஆண்ட்ரேவ்னா (வோனிட்ஸ்கியைப் பார்க்கவில்லை). கருணை காட்டுங்கள்... என்னை விட்டுவிடுங்கள்... (ஆஸ்ட்ரோவின் மார்பில் தலையை வைக்கிறார்.) இல்லை! (வெளியேற விரும்புகிறார்.)

ஆஸ்ட்ரோவ் (அவளை இடுப்பைப் பிடித்துக் கொண்டு). நாளை வனப்பகுதிக்கு வாருங்கள்... சுமார் இரண்டு மணிக்கு... ஆமா? ஆமா? வருவாயா?

எலெனா ஆண்ட்ரேவ்னா (வோனிட்ஸ்கியைப் பார்க்கிறார்). என்னை உள்ளே விடுங்கள்! (மிகுந்த சங்கடத்தில், அவள் ஜன்னலுக்கு நகர்கிறாள்.) இது பயங்கரமானது.

வோனிட்ஸ்கி (பூங்கொத்தை ஒரு நாற்காலியில் வைக்கிறாள்; கவலைப்பட்டு, அவன் முகத்தையும் காலருக்குப் பின்னால் கைக்குட்டையால் துடைக்கிறான்). ஒன்றுமில்லை... ஆம்... ஒன்றுமில்லை...

ஆஸ்ட்ரோவ் (அவளைத் தூண்டிவிடுகிறார்). இன்று, என் அன்பான இவான் பெட்ரோவிச், வானிலை மோசமாக இல்லை. காலையில் மேகமூட்டமாக இருந்தது, மழை பெய்யும் போல, ஆனால் இப்போது சூரியன் பிரகாசிக்கிறது. உண்மையைச் சொல்ல, இலையுதிர் காலம் அற்புதமாக இருந்தது... குளிர்கால பயிர்கள் அற்புதமானவை. (வரைபடத்தை சுருட்டுகிறார்.) இப்போதுதான்: நாட்கள் குறுகியதாகிவிட்டன... (வெளியேறுகிறது.)

எலெனா ஆண்ட்ரேவ்னா (விரைவாக வோனிட்ஸ்கியை நெருங்குகிறார்). நீ முயற்சி செய்வாய், உன் செல்வாக்கை எல்லாம் பயன்படுத்துவாய், அதனால் நானும் என் கணவரும் இன்று இங்கிருந்து புறப்படுகிறோம்! உனக்குக் கேட்கிறதா? இன்று!

வோனிட்ஸ்கி (முகத்தைத் துடைத்துக் கொண்டு). ஏ? சரி, ஆமாம்... சரி... நான், ஹெலீன், எல்லாவற்றையும், எல்லாவற்றையும் பார்த்தேன்...

எலெனா ஆண்ட்ரேவ்னா (பதட்டத்துடன்). உனக்குக் கேட்கிறதா? நான் இன்று இங்கிருந்து புறப்பட வேண்டும்!

செரெப்ரியாகோவ், சோனியா, டெலிகின் மற்றும் மெரினாவை உள்ளிடவும்.

டெலிகின். நான், உன்னதமானவரே, எனக்கு உடல்நிலை சரியில்லை. எனக்கு இரண்டு நாட்களாக உடல்நிலை சரியில்லை. என் தலை எப்படியோ...

செரெப்ரியாகோவ். மற்றவர்கள் எங்கே? எனக்கு இந்த வீடு பிடிக்கவில்லை. இது ஒரு தளம். இருபத்தி ஆறு பெரிய அறைகள், அனைவரும் அலைந்து திரிவார்கள், நீங்கள் யாரையும் ஒருபோதும் கண்டுபிடிக்க மாட்டீர்கள். (மோதிரங்கள்.) மரியா வாசிலியேவ்னா மற்றும் எலெனா ஆண்ட்ரேவ்னாவை இங்கே அழைக்கவும்!

எலெனா ஆண்ட்ரேவ்னா. நான் இங்கே இருக்கிறேன்.

செரிப்ரியாகோவ். தயவுசெய்து, ஜென்டில்மேன்களே, உட்காருங்கள்.

சோனியா (எலினா ஆண்ட்ரேவ்னாவை பொறுமையின்றி நெருங்குகிறாள்). அவர் என்ன சொன்னார்?

எலினா ஆண்ட்ரேவ்னா. பிறகு.

சோனியா. நீங்கள் நடுங்குகிறீர்களா? நீங்கள் உற்சாகமாக இருக்கிறீர்களா? (அவர் அவள் முகத்தை ஆர்வத்துடன் பார்க்கிறார்.) எனக்குப் புரிகிறது... அவர் இனி இங்கே இருக்க மாட்டார் என்று சொன்னார்... ஆம்?

நிறுத்து.

சொல்லுங்கள்: ஆம்?

எலினா ஆண்ட்ரேவ்னா உறுதியுடன் தலையை ஆட்டுகிறாள்.

செரிப்ரியாகோவ் (டெலிகினிடம்). எனக்கு இன்னும் உடல்நலக்குறைவு தாங்க முடிகிறது, சரி, ஆனால் கிராம வாழ்க்கையின் அமைப்பு எனக்கு ஜீரணிக்க முடியவில்லை. நான் பூமியிலிருந்து ஏதோ வேற்று கிரகத்தில் விழுந்தது போல் உணர்கிறேன். உட்காருங்கள், ஜென்டில்மேன்களே, நான் உங்களிடம் கெஞ்சுகிறேன். சோனியா!

சோனியா அவரைக் கேட்கவில்லை, அவள் சோகமாக தலை குனிந்து நிற்கிறாள்.

சோனியா!

நிறுத்து.

அவள் கேட்கவில்லை. (மெரினாவிடம்.) நீங்களும், ஆயா, உட்காருங்கள்.

ஆயா உட்கார்ந்து ஒரு ஸ்டாக்கிங் பின்னுகிறார்.

நான் உங்களிடம் கெஞ்சுகிறேன், ஐயா. உங்கள் காதுகளை கவனத்தின் ஆணியில் தொங்க விடுங்கள். (சிரிக்கிறார்.)

வோய்னிட்ஸ்கி (கவலைப்படுகிறார்). ஒருவேளை நான் தேவையில்லையா? நான் வெளியேறலாமா?

செரிப்ரியாகோவ். இல்லை, நீங்கள் இங்கே யாரையும் விட அதிகமாக தேவை.

வோய்னிட்ஸ்கி. என்னிடமிருந்து உங்களுக்கு என்ன வேண்டும்?

செரிப்ரியாகோவ். நீங்கள்... ஏன் கோபமாக இருக்கிறீர்கள்?

நிறுத்து.

நான் உங்கள் முன் ஏதாவது குற்றவாளியாக இருந்தால், தயவுசெய்து என்னை மன்னியுங்கள்.

வோய்னிட்ஸ்கி. அந்த தொனியை விட்டுவிடுங்கள். விஷயத்திற்கு வருவோம்... உங்களுக்கு என்ன தேவை?

மரியா வாசிலியேவ்னாவை உள்ளிடவும்.

செரிப்ரியாகோவ். இதோ அம்மா. நான் தொடங்குகிறேன், ஐயா.

நிறுத்து.

இன்ஸ்பெக்டர் எங்களைப் பார்க்க வருகிறார் என்பதை உங்களுக்கு அறிவிக்க நான் உங்களை அழைத்தேன். ஆனால் நகைச்சுவைகள் ஒருபுறம் இருக்கட்டும். இது ஒரு தீவிரமான விஷயம். நான், ஐயா, உங்கள் உதவியையும் ஆலோசனையையும் கேட்க உங்களைக் கூட்டி வந்துள்ளேன், மேலும், உங்கள் நிலையான கருணையை அறிந்து, நான் அவற்றைப் பெறுவேன் என்று நம்புகிறேன். நான் ஒரு கற்றறிந்த மனிதன், புத்தகப் பிரியன், நடைமுறை வாழ்க்கைக்கு எப்போதும் அந்நியன். அறிவுள்ளவர்களின் அறிவுறுத்தல்கள் இல்லாமல் என்னால் செய்ய முடியாது, இவான் பெட்ரோவிச், நான் உங்களிடம் கேட்கிறேன்.இதோ, இல்யா இலிச், நீங்க, அம்மா... விஷயம் என்னவென்றால், நாங்கள் அனைவரும் கடவுளுக்குக் கீழ்ப்படிகிறோம்,[3] அதாவது, நாம் அனைவரும் கடவுளுக்குக் கீழ்ப்படிகிறோம்; நான் வயதானவன், நோய்வாய்ப்பட்டவன், எனவே என் குடும்பத்தைப் பொறுத்தவரை எனது சொத்து உறவுகளை ஒழுங்குபடுத்துவது சரியான நேரத்தில் என்று நான் கருதுகிறேன். என் வாழ்க்கை ஏற்கனவே முடிந்துவிட்டது, நான் என்னைப் பற்றி நினைக்கவில்லை, ஆனால் எனக்கு ஒரு இளம் மனைவி, ஒரு மகள்-பெண் உள்ளனர்.

நிறுத்துங்கள்.

கிராமத்தில் தொடர்ந்து வாழ்வது எனக்கு சாத்தியமற்றது. நாங்கள் கிராமத்திற்காக உருவாக்கப்படவில்லை. மேலும் இந்த எஸ்டேட்டிலிருந்து நாம் பெறும் நிதியில் நகரத்தில் வாழ்வது சாத்தியமற்றது. காட்டை விற்றால், இது ஒவ்வொரு ஆண்டும் பயன்படுத்த முடியாத ஒரு அசாதாரண நடவடிக்கையாகும். எங்களுக்கு நிலையான, அதிகமாகவோ அல்லது குறைவாகவோ திட்டவட்டமான வருமானத்தை உத்தரவாதம் செய்யும் அத்தகைய நடவடிக்கைகளை நாம் கண்டுபிடிக்க வேண்டும். அத்தகைய ஒரு நடவடிக்கையை நான் யோசித்திருக்கிறேன், அதை உங்கள் பரிசீலனைக்கு வழங்கும் மரியாதை எனக்கு உண்டு. விவரங்களைத் தவிர்த்து, அதை பொதுவான சொற்களில் கோடிட்டுக் காட்டுகிறேன். எங்கள் எஸ்டேட் சராசரியாக இரண்டு சதவீதத்திற்கு மேல் விளைச்சல் தராது. அதை விற்க நான் முன்மொழிகிறேன். வருமானத்தை வட்டி தரும் பத்திரங்களாக மாற்றினால், நமக்கு நான்கு முதல் ஐந்து சதவீதம் வரை கிடைக்கும், மேலும் பல ஆயிரம் உபரி இருக்கும் என்று நான் நினைக்கிறேன், இது பின்லாந்தில் ஒரு சிறிய கோடைகால வீட்டை வாங்க அனுமதிக்கும்.

வோய்னிட்ஸ்கி. பொறு... என் விசாரணை தோல்வியடைவது போல் எனக்குத் தோன்றுகிறது. நீங்கள் சொன்னதை மீண்டும் கூறுங்கள்.

செரிப்ரியாகோவ். பணத்தை வட்டி தரும் பத்திரங்களாக மாற்றி, மீதமுள்ள உபரியுடன் பின்லாந்தில் ஒரு கோடைக்கால வீட்டை வாங்கவும்.

வோய்னிட்ஸ்கி. பின்லாந்து அல்ல... நீங்கள் வேறு ஏதாவது சொன்னீர்கள்.

செரிப்ரியாகோவ். எஸ்டேட்டை விற்க நான் முன்மொழிகிறேன்.

வோய்னிட்ஸ்கி. அவ்வளவுதான். நீங்கள் எஸ்டேட்டை விற்பீர்கள், சிறந்தது, ஒரு பணக்கார யோசனை... மேலும் என் வயதான அம்மா மற்றும் சோனியாவுடன் எங்கு செல்ல நீங்கள் எனக்கு உத்தரவிடுகிறீர்கள்?

செரிப்ரியாகோவ். இதையெல்லாம் சரியான நேரத்தில் விவாதிப்போம். உடனடியாக இல்லை.

வோய்னிட்ஸ்கி. பொறு. வெளிப்படையாக, இதுவரை எனக்கு ஒரு அவுன்ஸ் பொது அறிவு கூட இல்லை. இந்த எஸ்டேட் சோனியாவுக்கு சொந்தமானது என்று நினைக்கும் அளவுக்கு நான் முட்டாள். என் மறைந்த தந்தை இந்த எஸ்டேட்டை என் சகோதரிக்கு வரதட்சணையாக கொடுத்தார். இதுவரை நான் அப்பாவியாக இருந்தேன், சட்டங்களை அந்நிய மொழியில் புரிந்துகொண்டேன், எஸ்டேட் என் சகோதரியிடமிருந்து சோனியாவுக்கு சென்றுவிட்டது என்று நினைத்தேன்.

செரிப்ரியாகோவ். ஆம், எஸ்டேட் சோனியாவுக்கு சொந்தமானது. யார் வாதிடுகிறார்கள்? சோனியாவின் சம்மதம் இல்லாமல் நான் அதை விற்கத் துணிய மாட்டேன். மேலும், சோனியாவின் நன்மைக்காக இதைச் செய்ய நான் முன்மொழிகிறேன்.

வோய்னிட்ஸ்கி. இது புரிந்துகொள்ள முடியாதது, புரிந்துகொள்ள முடியாதது! ஒன்று நான் பைத்தியமாகிவிட்டேன், அல்லது... அல்லது...

மரியா வாசிலியேவ்னா. ஜீன், அலெக்சாண்டரை மறுக்காதே. என்னை நம்புங்கள், நல்லது எது கெட்டது என்பதை நாம் செய்வதை விட அவருக்கு நன்றாகத் தெரியும்.

வோய்னிட்ஸ்கி. இல்லை, எனக்கு கொஞ்சம் தண்ணீர் கொடுங்கள். (தண்ணீர் குடிக்கிறார்.) நீங்கள் என்ன வேண்டுமானாலும், என்ன வேண்டுமானாலும் சொல்லுங்கள்!

செரிப்ரியாகோவ். நீங்கள் ஏன் கவலைப்படுகிறீர்கள் என்று எனக்குப் புரியவில்லை. எனது திட்டம் சிறந்தது என்று நான் சொல்லவில்லை. எல்லோரும் அதை பொருத்தமற்றதாகக் கண்டால், நான் வலியுறுத்த மாட்டேன்.

இடைநிறுத்துங்கள்.

டெலிகின் (வெட்கப்படுகிறார்). உன்னதமானவரே, எனக்கு அறிவியலின் மீது மட்டுமல்ல, குடும்ப உணர்வுகளின் மீதும் மரியாதை உண்டு. என் சகோதரர் கிரிகோரி இலிச்சின் மனைவியின் சகோதரர், கான்ஸ்டான்டின் ட்ரோஃபிமோவிச் லேக்டெமோனோவ், உங்களுக்குத் தெரிந்திருக்கலாம், அவர் ஒரு மாஸ்டர்...

வொய்னிட்ஸ்கி. பொறு, வாஃபிள், நாம் வணிகத்தைப் பற்றிப் பேசுகிறோம்... பொறு, பிறகு... (செரிப்ரியாகோவிடம்.) அவரிடம் கேளுங்கள். இந்த எஸ்டேட் அவரது மாமாவிடமிருந்து வாங்கப்பட்டது.

செரிப்ரியாகோவ். ஆ, நான் ஏன் கேட்க வேண்டும்? எதற்காக?

வொய்னிட்ஸ்கி. அந்த நேரத்தில் இந்த எஸ்டேட் தொண்ணூற்றைந்தாயிரம் ரூபாய்க்கு வாங்கப்பட்டது. என் தந்தை எழுபது மட்டுமே செலுத்தினார், இருபத்தைந்தாயிரம் கடனை விட்டுச் சென்றார். இப்போது கேளுங்கள்... நான் மிகவும் நேசித்த என் சகோதரிக்கு ஆதரவாக நான் பரம்பரை சொத்தை கைவிட்டிருக்காவிட்டால் இந்த எஸ்டேட் வாங்கப்பட்டிருக்காது. மேலும், பத்து வருடங்கள் ஒரு எருது போல உழைத்து முழு கடனையும் அடைத்தேன்...

செரிப்ரியாகோவ். இந்த உரையாடலைத் தொடங்கியதற்கு நான் வருந்துகிறேன்.

வொய்னிட்ஸ்கி. எஸ்டேட் கடன்களிலிருந்து விடுபட்டுள்ளது மற்றும் எனது தனிப்பட்ட முயற்சிகளால் மட்டுமே பழுதடைந்த நிலையில் இல்லை. இப்போது நான் வயதாகிவிட்டதால், அவர்கள் என்னை இங்கிருந்து கழுத்தைப் பிடித்துத் தூக்கி எறிய விரும்புகிறார்கள்!

செரெப்ரியாகோவ். நீங்கள் என்ன சாதிக்க முயற்சிக்கிறீர்கள் என்று எனக்குப் புரியவில்லை!

வோய்னிட்ஸ்கி. இருபத்தைந்து ஆண்டுகளாக நான் இந்த எஸ்டேட்டை நிர்வகித்து வருகிறேன், வேலை செய்கிறேன், உங்களுக்கு பணம் அனுப்புகிறேன், மிகவும் மனசாட்சியுள்ள எழுத்தர் போல, இத்தனை காலத்திலும் நீங்கள் எனக்கு நன்றி சொல்லவில்லை. இத்தனை காலம் - என் இளமையிலும் இப்போதும் - உங்களிடமிருந்து வருடத்திற்கு ஐநூறு ரூபிள் சம்பளம் - ஒரு பிச்சைக்காரனின் பணம்! - நீங்கள் எனக்கு ஒரு ரூபிள் கூட சேர்க்க நினைத்ததில்லை!

செரெப்ரியாகோவ். இவான் பெட்ரோவிச், எனக்கு எப்படித் தெரியும்? நான் ஒரு நடைமுறை மனிதன் அல்ல, எனக்கு எதுவும் புரியவில்லை. நீங்கள் விரும்பிய அளவுக்குச் சேர்த்திருக்கலாம்.

வோய்னிட்ஸ்கி. நான் ஏன் திருடவில்லை? திருடாததற்காக நீங்கள் அனைவரும் என்னை ஏன் வெறுக்கக்கூடாது? அது நியாயமாக இருக்கும், இப்போது நான் ஒரு பிச்சைக்காரனாக இருக்க மாட்டேன்!

டெலிகின் (கவலைப்படுகிறார்). வான்யா, என் அன்பே, இல்லை, இல்லை... நான் நடுங்குகிறேன்... ஏன் ஒரு நல்ல உறவைக் கெடுக்க வேண்டும்? (அவரை முத்தமிடுகிறார்.) இல்லை.

வொய்னிட்ஸ்கி. இருபத்தைந்து வருடங்களாக நான் இந்த அம்மாவுடன் நான்கு சுவர்களுக்குள் ஒரு மச்சம் போல அமர்ந்திருக்கிறேன்... எங்கள் எண்ணங்கள் மற்றும் உணர்வுகள் அனைத்தும் உங்களுக்கு மட்டுமே சொந்தமானது. பகலில் நாங்கள் உங்களைப் பற்றி, உங்கள் படைப்புகளைப் பற்றிப் பேசினோம், உங்களைப் பற்றி பெருமைப்பட்டோம், உங்கள் பெயரை பயபக்தியுடன் உச்சரித்தோம்; நான் இப்போது மிகவும் வெறுக்கும் பத்திரிகைகள் மற்றும் புத்தகங்களைப் படித்து எங்கள் இரவுகளை வீணடித்தோம்!

டெலிகின். இல்லை, வான்யா, இல்லை... என்னால் முடியாது...

செரிப்ரியாகோவ் (கோபத்துடன்). உங்களுக்கு என்ன தேவை என்று எனக்குப் புரியவில்லை?

வொய்னிட்ஸ்கி. எங்களுக்கு, நீங்கள் உயர்ந்த நிலையில் இருந்தவர், உங்கள் கட்டுரைகளை நாங்கள் மனதார அறிந்திருந்தோம்... ஆனால் இப்போது என் கண்கள் திறக்கப்பட்டுள்ளன! நான் எல்லாவற்றையும் பார்க்கிறேன்! நீங்கள் கலையைப் பற்றி எழுதுகிறீர்கள், ஆனால் கலையைப் பற்றி உங்களுக்கு எதுவும் புரியவில்லை! நான் நேசித்த உங்கள் படைப்புகள் அனைத்தும் ஒரு செம்பு பைசா கூட மதிப்புக்குரியவை அல்ல! நீங்கள் எங்களை முட்டாளாக்கிக் கொண்டிருக்கிறீர்கள்!

செரிப்ரியாகோவ். ஜென்டில்மேன்! தயவுசெய்து அவரை அமைதிப்படுத்துங்கள்! நான் கிளம்புகிறேன்!

எலெனா ஆண்ட்ரேவ்னா. இவான் பெட்ரோவிச், நீங்கள் வாயை மூட வேண்டும் என்று நான் கோருகிறேன்! நீங்கள் கேட்கிறீர்களா?

வொய்னிட்ஸ்கி. நான் வாயை மூட மாட்டேன்! (செரெப்ரியாகோவின் வழியைத் தடுத்தேன்.) காத்திருங்கள், நான் முடிக்கவில்லை! நீங்கள் என் வாழ்க்கையை அழித்துவிட்டீர்கள்! நான் வாழவில்லை, நான் வாழவில்லை! உங்கள் அருளால் நான் என் வாழ்க்கையின் சிறந்த ஆண்டுகளை அழித்துவிட்டேன், அழித்துவிட்டேன். நீங்கள் என் மோசமான எதிரி!

டெலிகின். என்னால் முடியாது... என்னால் முடியாது... நான் வெளியேறுவேன்... (அவர் மிகுந்த கிளர்ச்சியுடன் வெளியேறுகிறார்.)

செரெப்ரியாகோவ். என்னிடமிருந்து உங்களுக்கு என்ன வேண்டும்? இவ்வளவு தொனியில் என்னிடம் பேச உங்களுக்கு என்ன உரிமை இருக்கிறது? நீங்கள் பயனற்ற பாவம்! சொத்து உங்களுடையது என்றால், அதை எடுத்துக் கொள்ளுங்கள், எனக்கு அது தேவையில்லை!

எலெனா ஆண்ட்ரேவ்னா. நான் இந்த நரகத்தை இந்த நிமிடமே விட்டுவிடுகிறேன்! (அவள் கத்துகிறாள்.) இனி என்னால் அதைத் தாங்க முடியாது!

வொய்னிட்ஸ்கி. என் வாழ்க்கை வீணாகிவிட்டது! நான் திறமையானவன், புத்திசாலி, துணிச்சலானவன்... நான் சாதாரணமாக வாழ்ந்திருந்தால், ஸ்கோபன்ஹவுர், தஸ்தாயெவ்ஸ்கி என்னிடமிருந்து வெளியே வந்திருக்கலாம்... நான் மிகவும் தூரம் சென்றுவிட்டேன்! எனக்கு பைத்தியம் பிடிச்சிருக்கு... அம்மா, நான் விரக்தியில் இருக்கிறேன்! அம்மா!

மரியா வாசிலீவ்னா (கடுமையாக). அலெக்சாண்டர் சொல்வதைக் கேளுங்கள்!

சோனியா (ஆயாவின் முன் மண்டியிட்டு அவளை அணைத்துக்கொள்கிறாள்). ஆயா! ஆயா!

வோய்னிட்ஸ்கி. அம்மா! நான் என்ன செய்ய வேண்டும்? தேவையில்லை, என்னிடம் சொல்லாதே! எனக்கு நானே என்ன செய்வது என்று தெரியும்! (செரிப்ரியாகோவிடம்.) நீங்கள் என்னை நினைவில் கொள்வீர்கள்! (நடு கதவிலிருந்து வெளியே செல்கிறார்.)

மரியா வாசிலீவ்னா அவரைப் பின்தொடர்கிறார்.

செரிப்ரியாகோவ். ஜென்டில்மேன், இது என்ன? இந்த பைத்தியக்காரனை என்னிடமிருந்து விலக்கி விடுங்கள்! நான் அவருடன் ஒரே கூரையின் கீழ் வாழ முடியாது! அவர் இங்கே (நடு கதவிற்கு சுட்டிக்காட்டுகிறார்), கிட்டத்தட்ட எனக்கு அடுத்ததாக... அவர் கிராமத்திற்கு, வெளிப்புறக் கட்டிடத்திற்குச் செல்லட்டும், இல்லையெனில் நான் இங்கிருந்து நகர்வேன், ஆனால் நான் அவருடன் ஒரே வீட்டில் தங்க முடியாது...

எலினா ஆண்ட்ரேவ்னா (அவரது கணவரிடம்). இன்று நாம் இங்கிருந்து புறப்படுவோம்! இந்த நிமிடமே நாம் ஏற்பாடுகளைச் செய்ய வேண்டும்.

செரிப்ரியாகோவ். மிகவும் அற்பமான நபர்!

சோனியா (மண்டியிட்டு, தன் தந்தையிடம் திரும்பினாள்; பதட்டமாக, கண்ணீர் வழிய). நீங்கள் இரக்கமுள்ளவராக இருக்க வேண்டும், அப்பா! மாமா வான்யாவும் நானும் மிகவும் மகிழ்ச்சியற்றவர்கள்! (அவளுடைய விரக்தியைத் தடுத்து நிறுத்திக்கொண்டு.) நீங்கள் இரக்கமுள்ளவராக இருக்க வேண்டும்! நீங்கள் இளமையாக இருந்தபோது, மாமா வான்யாவும் பாட்டியும் இரவில் உங்களுக்காக புத்தகங்களை மொழிபெயர்த்தார்கள், உங்கள் ஆவணங்களை நகலெடுத்தார்கள் என்பதை நினைவில் கொள்க... எல்லா இரவுகளிலும், எல்லா இரவுகளிலும்! மாமா வான்யாவும் நானும் ஓய்வெடுக்காமல் வேலை செய்தோம், எங்களுக்காக ஒரு பைசா செலவழிக்க பயந்து எல்லாவற்றையும் உங்களுக்கு அனுப்பினோம்... நாங்கள் சும்மா ரொட்டி சாப்பிடவில்லை! நான் தவறு சொல்கிறேன், நான் தவறு சொல்கிறேன், ஆனால் நீங்கள் எங்களைப் புரிந்து கொள்ள வேண்டும், அப்பா. நீங்கள் இரக்கமுள்ளவராக இருக்க வேண்டும்!

எலெனா ஆண்ட்ரேவ்னா (கலகலப்பாக, அவளுடைய கணவரிடம்). அலெக்சாண்டர், கடவுளின் பொருட்டு, அதை அவருக்கு விளக்குங்கள்... நான் உங்களிடம் கெஞ்சுகிறேன்.

செரெப்ரியாகோவ். சரி, நான் அதை அவருக்கு விளக்குகிறேன்... நான் அவரை எதற்கும் குறை சொல்லவில்லை, நான் கோபப்படவில்லை, ஆனால், நீங்கள் ஒப்புக்கொள்ள வேண்டும், அவரது நடத்தை விசித்திரமானது, குறைந்தபட்சம் சொல்ல வேண்டும். நீங்கள் தயவுசெய்து, நான் அவரிடம் செல்வேன். (நடு கதவு வழியாக வெளியேறுகிறது.)

எலெனா ஆண்ட்ரேவ்னா. அவருடன் மென்மையாக நடந்து கொள்ளுங்கள், அவரை அமைதிப்படுத்துங்கள்... (அவரைப் பின்தொடர்ந்து வெளியேறுகிறது.)

சோனியா (ஆயாவைப் பற்றிக் கொண்டு). ஆயா! ஆயா!

மெரினா. பரவாயில்லை, என் அன்பே. வாத்துக்கள் கொஞ்சம் கத்தும் - பின்னர் நிறுத்தும்... அவை கொஞ்சம் கத்தும் - பின்னர் நிறுத்தும்...

சோனியா. ஆயா!

மெரினா (தலையைத் தடவுகிறது). உறைந்து போவது போல் நீ நடுங்குகிறாய்! சரி, சரி, சிறிய அனாதை, கடவுள் இரக்கமுள்ளவர். கொஞ்சம் எலுமிச்சை தேநீர் அல்லது ராஸ்பெர்ரி, அது கடந்து போகும்... துக்கப்படாதே, சிறிய அனாதை... (நடு கதவைப் பார்த்து, ஒரு உணர்வுடன்.) பார், வாத்துக்கள் கலைந்துவிட்டன, நீ சபிக்கப்பட்டாய்!

மேடைக்கு வெளியே ஒரு ஷாட்; எலெனா ஆண்ட்ரேவ்னாவின் அலறல்கள் கேட்கின்றன; சோனியா நடுங்குகிறாள்.

ஓ, அடடா!

செரெப்ரியாகோவ் (பயத்துடன் தடுமாறி உள்ளே ஓடுகிறார்). அவனைத் தடுத்து நிறுத்து! அவனைத் தடுத்து நிறுத்து! அவன் பைத்தியமாகிவிட்டான்!

எலெனா ஆண்ட்ரேவ்னாவும் வோனிட்ஸ்கியும் வாசலில் போராடிக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.

எலெனா ஆண்ட்ரேவ்னா (அவரிடமிருந்து ரிவால்வரை எடுக்க முயற்சிக்கிறார்கள்). அதைத் திருப்பிக் கொடு! அதைத் திருப்பிக் கொடு, நான் உங்களுக்குச் சொல்கிறேன்!

வோனிட்ஸ்கி. நான் போகட்டும், ஹெலீன்! என்னைப் போக விடுங்கள்! (தன்னை விடுவித்துக் கொண்டு, அவர் உள்ளே ஓடிச் சென்று செரிப்ரியாகோவைச் சுற்றிப் பார்க்கிறார்.) அவர் எங்கே? ஆ, அங்கே இருக்கிறார்! (அவர் அவரைச் சுடுகிறார்.) பேங்!

நிறுத்துங்கள்.

அவரை அடிக்கவில்லையா? மீண்டும் அவரைத் தவறவிட்டாரா?! (கோபத்துடன்.) ஆ, அடடா, அடடா... அடடா... (அவர் ரிவால்வரை தரையில் அறைந்து ஒரு நாற்காலியில் அமர்ந்து, சோர்வடைந்தார்.)

செரிப்ரியாகோவ் திகைத்துப் போனார்; எலெனா ஆண்ட்ரேவ்னா சுவரில் சாய்ந்து,

அவள் உடம்பு சரியில்லை.

எலெனா ஆண்ட்ரேவ்னா. என்னை இங்கிருந்து அழைத்துச் செல்லுங்கள்! என்னை அழைத்துச் செல்லுங்கள், என்னைக் கொல்லுங்கள், ஆனால்... என்னால் இங்கே இருக்க முடியாது, என்னால் முடியாது!

வோனிட்ஸ்கி (விரக்தியில்). ஓ, நான் என்ன செய்கிறேன்! நான் என்ன செய்கிறேன்!

சோனியா (அமைதியாக). ஆயா! ஆயா!
திரைச்சீலை

செயல் IV

இவான் பெட்ரோவிச்சின் அறை; இங்கே அவரது படுக்கையறை உள்ளது, இங்கே எஸ்டேட் அலுவலகமும் உள்ளது. ஜன்னல் அருகே வருமானம் மற்றும் செலவு புத்தகங்கள் மற்றும் அனைத்து வகையான காகிதங்கள், ஒரு மேசை, அலமாரிகள், செதில்கள் கொண்ட ஒரு பெரிய மேசை உள்ளது. ஆஸ்ட்ரோவுக்கு ஒரு சிறிய மேசை; இந்த மேசையில் வரைவதற்குப் பயன்படுத்தப்படும் பாத்திரங்கள், வண்ணப்பூச்சுகள் உள்ளன; அதற்கு அடுத்ததாக ஒரு கோப்புறை உள்ளது. ஒரு ஸ்டார்லிங் கொண்ட ஒரு கூண்டு. சுவரில் ஆப்பிரிக்காவின் வரைபடம் உள்ளது, இங்கே யாருக்கும் எந்தப் பயனும் இல்லை. எண்ணெய் துணியில் அமைக்கப்பட்ட ஒரு பெரிய சோபா. இடதுபுறத்தில் அறைகளுக்குச் செல்லும் கதவு உள்ளது; வலதுபுறத்தில் நுழைவாயிலுக்கு ஒரு கதவு உள்ளது; வலது கதவின் அருகே விவசாயிகள் அழுக்காகாமல் இருக்க ஒரு கம்பளம் உள்ளது. - இலையுதிர் மாலை. அமைதி.

டெலிகின் மற்றும் மெரினா (ஒருவருக்கொருவர் எதிரே அமர்ந்து கம்பளி ஸ்டாக்கிங்கை முறுக்குகிறார்கள்).

டெலிகின். சீக்கிரம் வா, மெரினா டிமோஃபீவ்னா, இல்லையெனில் அவர்கள் உங்களை விடைபெற அழைப்பார்கள். குதிரைகளை அழைத்து வர ஏற்கனவே உத்தரவிட்டுள்ளனர்.

மெரினா (வேகமாக காற்று வீச முயற்சிக்கிறது). இன்னும் அதிக நேரம் இல்லை.

டெலிகின். அவர்கள் கார்கோவுக்குப் புறப்படுகிறார்கள். அவர்கள் அங்கேயே வாழ்வார்கள்.

மெரினா. மேலும் சிறப்பாக.

டெலிகின். அவர்கள் பயந்தார்கள்... எலெனா ஆண்ட்ரேவ்னா "இங்கே ஒரு மணி நேரம் வாழ விரும்பவில்லை, அவள் சொல்கிறாள்... நாங்கள் புறப்பட்டுச் செல்வோம்... நாங்கள் கார்கோவில் வாழ்வோம், சுற்றிப் பார்ப்போம், பிறகு எங்கள் பொருட்களை அனுப்புவோம் என்று அவள் சொல்கிறாள்."... அவர்கள் லேசாக வெளியேறுகிறார்கள். எனவே, மெரினா டிமோஃபீவ்னா, இங்கே வாழ்வது அவர்களின் விதி அல்ல. இது அவர்களின் விதி அல்ல... ஒரு அபாயகரமான முன்னரே தீர்மானிக்கப்பட்டது.

மெரினா. மேலும் சிறப்பாக. அவர்கள் மறுநாள் ஒரு கூச்சலை எழுப்பி துப்பாக்கிச் சூடு நடத்தினர் - இது ஒரு அவமானம்!

டெலிகின். ஆம், ஐவாசோவ்ஸ்கியின் தூரிகைக்கு தகுதியான ஒரு சதி.

மெரினா. என் கண்கள் அவர்களைப் பார்க்காமல் இருக்க வேண்டும் என்று நான் விரும்புகிறேன்.

இடைநிறுத்து.

பழைய முறையில், அது இருந்தபடியே, மீண்டும் வாழத் தொடங்குவோம். காலை எட்டு மணிக்கு தேநீர், ஒரு மணிக்கு மதிய உணவு, மாலை - இரவு உணவிற்கு உட்காருங்கள்; எல்லாம் அதன் சரியான வரிசையில், மக்களைப் போல... கிறிஸ்தவர்களைப் போல. (ஒரு பெருமூச்சுடன்.) நான், ஒரு பாவி, நூடுல்ஸ் சாப்பிட்டு நீண்ட நாட்களாகிவிட்டன.

டெலிகின். ஆம், நாங்கள் நீண்ட காலமாகிவிட்டோம்

 நூடுல்ஸ் சமைக்கப்படவில்லை.

இடைநிறுத்து.

நீண்ட காலத்திற்கு முன்பு... இன்று காலை, மெரினா டிமோஃபீவ்னா, நான் கிராமத்தின் வழியாக நடந்து கொண்டிருந்தேன், கடைக்காரர் என்னைப் பின்தொடர்ந்து கூறினார்: "ஏய், நீ, ஹேங்கர்-ஆன்!" நான் மிகவும் கசப்பாக உணர்ந்தேன்!

மெரினா. நீங்கள் கவனம் செலுத்தவில்லை, தந்தையே. நாங்கள் அனைவரும் கடவுளுக்காக காத்திருக்கிறோம். உங்களைப் போலவே, சோனியாவைப் போல, இவான் பெட்ரோவிச்சைப் போல - யாரும் சும்மா உட்காருவதில்லை, நாங்கள் அனைவரும் வேலை செய்கிறோம்! எல்லோரும்... சோனியா எங்கே?

டெலிகின். தோட்டத்தில். அவள் எப்போதும் டாக்டருடன் நடந்து செல்கிறாள், இவான் பெட்ரோவிச்சைத் தேடுகிறாள். அவர் தற்கொலை செய்து கொள்ளலாம் என்று அவர்கள் பயப்படுகிறார்கள்.

மெரினா. அவருடைய கைத்துப்பாக்கி எங்கே?

டெலிகின் (ஒரு கிசுகிசுப்பில்). நான் அதை பாதாள அறையில் மறைத்து வைத்தேன்!

மெரினா (சிரிப்புடன்). பாவங்கள்!

வோனிட்ஸ்கியும் ஆஸ்ட்ரோவும் முற்றத்தில் இருந்து நுழைகிறார்கள்.

வோனிட்ஸ்கி. என்னை தனியாக விடுங்கள். (மெரினா மற்றும் டெலிகினிடம்.) இங்கிருந்து வெளியேறு, குறைந்தது ஒரு மணி நேரமாவது என்னை தனியாக விடுங்கள்! காவலில் வைக்கப்படுவதை என்னால் தாங்கிக்கொள்ள முடியாது.

டெலிகின். இப்போதே, வான்யா. (அவர் கால்விரலில் செல்கிறார்.)

மெரினா. வாத்து: ஹோ-ஹோ-ஹோ! (அவர் தனது கம்பளியை சேகரித்து விட்டுச் செல்கிறார்.)

வோய்னிட்ஸ்கி. என்னை தனியாக விடுங்கள்!

ஆஸ்ட்ரோவ். மிகுந்த மகிழ்ச்சியுடன், நான் இங்கிருந்து வெளியேற நீண்ட காலமாக விரும்பினேன், ஆனால் நீங்கள் என்னிடமிருந்து எடுத்ததைத் திருப்பித் தரும் வரை நான் வெளியேற மாட்டேன் என்று நான் மீண்டும் சொல்கிறேன்.

வோய்னிட்ஸ்கி. நான் உங்களிடமிருந்து எதையும் எடுக்கவில்லை.

ஆஸ்ட்ரோவ். நான் தீவிரமாக இருக்கிறேன் - என்னை தாமதப்படுத்தாதே. நான் செல்ல வேண்டிய நேரம் இது.

வோய்னிட்ஸ்கி. நான் உங்களிடமிருந்து எதையும் எடுக்கவில்லை.

அவர்கள் இருவரும் அமர்ந்திருக்கிறார்கள்.

ஆஸ்ட்ரோவ். அப்படியா? சரி, நான் இன்னும் சிறிது நேரம் காத்திருப்பேன், பின்னர், மன்னிக்கவும், நான் பலத்தைப் பயன்படுத்த வேண்டியிருக்கும். நாங்கள் உங்களைக் கட்டிப்போட்டு உங்களைத் தேடுவோம். நான் இதை முற்றிலும் சீரியஸாகச் சொல்கிறேன்.

வோய்னிட்ஸ்கி. உங்கள் விருப்பப்படி.

இடைநிறுத்துங்கள்.

இப்படி ஒரு முட்டாளோட நடிக்க: ரெண்டு தடவை சுடு, ரெண்டு தடவையும் மிஸ் பண்ணு! இதுக்கு நான் என்னையே மன்னிக்க மாட்டேன்!

ஆஸ்ட்ரோவ். சுடணும்னு ஆசை வந்தது, சரி, நான் நெற்றியில சுட்டுட்டிருக்கணும்.

வோய்னிட்ஸ்கி (தோள்களைக் குலுக்கி). விசித்திரம். நான் கொலை செய்ய முயற்சித்தேன், ஆனா அவங்க என்னைக் கைது செய்யல, விசாரணைக்குக் கொண்டு வரல. அதனால அவங்க என்னைப் பைத்தியம்னு நினைக்கிறாங்க. (தீய சிரிப்பு.) நான் பைத்தியம், பைத்தியம் இல்லாதவங்க பேராசிரியரா, ஒரு கற்றறிந்த மந்திரவாதின்னு போர்வையில அவங்களோட சாதாரணத்தனத்த, முட்டாள்தனத்த, அப்பட்டமான இதயமற்றத்தனத்த மறைச்சுக்கிறவங்க. வயதானவங்கள கல்யாணம் பண்ணிட்டு எல்லார் முன்னாலயும் ஏமாற்றுறவங்க பைத்தியம் இல்லை. நான் பார்த்தேன், நீ அவளை எப்படி கட்டிப் பிடிச்சன்னு பார்த்தேன்!

ஆஸ்ட்ரோவ். ஆமா, ஐயா, நான் பண்ணிட்டேன், இப்போ உனக்கு இது இருக்கு. (மூக்கு மாதிரி ஆகுது.)

வோய்னிட்ஸ்கி (கதவைப் பார்த்து). இல்ல, பைத்தியக்கார பூமி, அது இன்னும் உன்னைத் தாங்கி இருக்கு!

ஆஸ்ட்ரோவ். சரி, அது முட்டாள்தனம்.

வோய்னிட்ஸ்கி. சரி, நான் பைத்தியம், பைத்தியக்காரன், எனக்கு முட்டாள்தனமாகப் பேச உரிமை உண்டு.

ஆஸ்ட்ரோவ். இது ஒரு பழைய தந்திரம். நீ பைத்தியம் இல்லை, நீ ஒரு விசித்திரமானவன். ஒரு கோமாளி. முன்பு, ஒவ்வொரு விசித்திரமான விஷயத்தையும் நான் நோய்வாய்ப்பட்டதாக, அசாதாரணமாக கருதினேன், ஆனால் இப்போது ஒரு நபரின் இயல்பான நிலை விசித்திரமாக இருப்பது என்று நான் கருதுகிறேன். நீ முற்றிலும் சாதாரணமானவன்.

வோய்னிட்ஸ்கி (கைகளால் முகத்தை மூடுகிறார்). வெட்கம்! நான் எவ்வளவு வெட்கப்படுகிறேன் என்று உங்களுக்குத் தெரிந்திருந்தால்! இந்த கடுமையான அவமான உணர்வை எந்த வலியுடனும் ஒப்பிட முடியாது. (மனச்சோர்வுடன்.) தாங்க முடியாதது! (மேசையை நோக்கி சாய்ந்து.) நான் என்ன செய்ய வேண்டும்? நான் என்ன செய்ய வேண்டும்?

ஆஸ்ட்ரோவ். ஒன்றுமில்லை.

வோய்னிட்ஸ்கி. எனக்கு ஏதாவது கொடு! ஓ, என் கடவுளே... எனக்கு நாற்பத்தேழு வயது; நான் அறுபது வயது வரை வாழ்ந்தால், எனக்கு இன்னும் பதின்மூன்று மீதம் உள்ளது. நீண்ட காலம்! இந்த பதின்மூன்று ஆண்டுகளில் நான் எப்படி வாழ்வேன்? நான் என்ன செய்வேன், அவற்றை எப்படி நிரப்புவேன்? ஓ, நீ பார்... (அதிர்ச்சியுடன் ஆஸ்ட்ரோவின் கையை அழுத்துகிறான்) என் வாழ்க்கையின் எஞ்சிய பகுதியை ஏதாவது ஒரு புதிய வழியில் வாழ முடிந்திருந்தால், நீ பார். ஒரு தெளிவான, அமைதியான காலையில் விழித்தெழுந்து, கடந்த காலம் மறந்துவிட்டது, புகை போல கலைந்துவிட்டதை உணர. (அழுகை.) ஒரு புதிய வாழ்க்கையைத் தொடங்க... எப்படித் தொடங்குவது என்று சொல்லுங்கள்... எங்கு தொடங்குவது...

ஆஸ்ட்ரோவ் (எரிச்சலுடன்). ஓ, வா! என்ன புதிய வாழ்க்கை! உன்னுடையதும் என்னுடையதும், நம்முடைய நிலைமை நம்பிக்கையற்றது.

வோய்னிட்ஸ்கி. ஆமா?

ஆஸ்ட்ரோவ். நான் அதை உறுதியாக நம்புகிறேன்.

வோய்னிட்ஸ்கி. எனக்கு ஏதாவது கொடு... (அவரது இதயத்தை சுட்டிக்காட்டி.) அது இங்கே எரிகிறது.

ஆஸ்ட்ரோவ் (கோபமாக கத்துகிறார்). நிறுத்து! (மென்மையாக்குதல்.) நமக்குப் பிறகு நூறு, இருநூறு ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு வாழ்வவர்கள், நம் வாழ்க்கையை இவ்வளவு முட்டாள்தனமாகவும், மிகவும் சுவையற்றதாகவும் வாழ்ந்ததற்காக நம்மை இகழ்பவர்கள் - அவர்கள், ஒருவேளை, மகிழ்ச்சியாக இருக்க ஒரு வழியைக் கண்டுபிடிப்பார்கள், ஆனால் நாம்... உங்களுக்கும் எனக்கும் ஒரே ஒரு நம்பிக்கை மட்டுமே உள்ளது. நம் சவப்பெட்டிகளில் நாம் ஓய்வெடுக்கும்போது, தரிசனங்கள் நம்மை வந்து சந்திக்கும் என்ற நம்பிக்கை, ஒருவேளை இனிமையானவை கூட. (பெருமூச்சு.) ஆம், சகோதரா. முழு மாவட்டத்திலும் இரண்டு கண்ணியமான, புத்திசாலி மக்கள் மட்டுமே இருந்தனர்: நீங்களும் நானும். ஆனால் பத்து ஆண்டுகளில், பிலிஸ்டைன்களின் வாழ்க்கை, இழிவான வாழ்க்கை, எங்களை உள்ளே இழுத்துச் சென்றது; அவள் எங்கள் இரத்தத்தை அவளுடைய அழுகிய புகையால் விஷமாக்கினாள், நாங்கள் எல்லோரையும் போல மோசமானவர்களாகிவிட்டோம். (சீக்கிரம்.) ஆனால் என் கண்களில் கம்பளியை இழுக்க முயற்சிக்காதே. நீ என்னிடமிருந்து எடுத்ததை எனக்குத் திருப்பிக் கொடு.

வொய்னிட்ஸ்கி. நான் உன்னிடமிருந்து எதையும் எடுக்கவில்லை.

ஆஸ்ட்ரோவ். நீ என் பயண மருந்துக் கடையிலிருந்து ஒரு ஜாடி மார்பின் எடுத்தாய்.

நிறுத்து.

கேள், நீ உண்மையிலேயே தற்கொலை செய்ய விரும்பினால், காட்டுக்குள் சென்று அங்கே உன்னைச் சுட்டுக்கொள். மார்பினை எனக்குத் திருப்பிக் கொடு, இல்லையெனில் மக்கள் பேசத் தொடங்குவார்கள், யூகிக்கத் தொடங்குவார்கள், நான் அதை உனக்குக் கொடுத்தேன் என்று நினைப்பார்கள்... உன்னை நான் வெட்டித் திறக்க வேண்டியிருக்கும்... அது சுவாரஸ்யமாக இருக்கும் என்று நினைக்கிறீர்களா?

சோனியா உள்ளே நுழைகிறாள்.

வோய்னிட்ஸ்கி. என்னை விட்டுவிடு!

ஆஸ்ட்ரோவ் (சோனியாவிடம்). சோபியா அலெக்ஸாண்ட்ரோவ்னா, உன் மாமா என் மருந்துக் கடையிலிருந்து ஒரு பாட்டில் மார்பின் திருடிவிட்டார், அதைத் திருப்பிக் கொடுக்க மாட்டார். அது... இல்லை என்று சொல்லுங்கள்

எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, புத்திசாலித்தனம். எனக்கு நேரமில்லை. நான் போக வேண்டிய நேரம் இது.

சோனியா. மாமா வான்யா, நீங்கள் மார்பின் எடுத்தீர்களா?

நிறுத்து.

ஆஸ்ட்ரோவ். அவர் அதை எடுத்துக் கொண்டார். எனக்கு அது உறுதியாகத் தெரியும்.

சோனியா. அதைத் திருப்பிக் கொடு! ஏன் எங்களை பயமுறுத்துகிறீர்கள்? (மென்மையாக.) அதைத் திருப்பிக் கொடு, மாமா வான்யா! நான் உங்களை விட மகிழ்ச்சியற்றவனாக இருக்கலாம், ஆனால் நான் விரக்தியடையவில்லை. நான் பொறுமையாக இருக்கிறேன், என் வாழ்க்கை தானே முடியும் வரை பொறுமையாக இருப்பேன்... நீங்களும் பொறுமையாக இருங்கள்.

நிறுத்து.

அதைத் திருப்பிக் கொடு! (அவரது கைகளை முத்தமிடுகிறார்.) அன்பான, மகிமையான மாமா, அன்பே, அதைத் திருப்பிக் கொடு! (அழுகிறார்.) டநீங்க ரொம்ப நல்லவங்க, நீங்க எங்களுக்காக பரிதாபப்பட்டு எங்களை விட்டுடுவீங்க. பொறுமையா இருங்க மாமா! பொறுமையா இருங்க!

வொய்னிட்ஸ்கி (மேசையிலிருந்து ஒரு ஜாடியை எடுத்து ஆஸ்ட்ரோவிடம் கொடுக்கிறார்). இதோ, அதை எடுங்க! (சோனியாவிடம்.) ஆனா நாம சீக்கிரமா வேலை செய்யணும், சீக்கிரமா ஏதாவது செய்யணும், இல்லன்னா என்னால முடியாது... எனக்கு முடியாது...

சோனியா. ஆமா, ஆமா, வேலை செய்யணும். நம்ம ஆட்களை வழியனுப்பி வைத்தவுடன், நாம வேலைக்கு உட்காருவோம்... (பதட்டத்துடன் மேசையில் உள்ள காகிதங்களை வரிசைப்படுத்துகிறார்.) எல்லாம் குழப்பத்தில் உள்ளது.

ஆஸ்ட்ரோவ் (மருந்துக் கடையில் ஜாடியை வைத்து பெல்ட்களை இறுக்குகிறார்). இப்போ நாம போகலாம்.

எலெனா ஆண்ட்ரேவ்னா (உள்ளே நுழைகிறார்). இவான் பெட்ரோவிச், நீங்க இங்க இருக்கீங்களா? நாங்க இப்போ கிளம்புறோம்... அலெக்சாண்டரிடம் போங்க, அவர் உங்ககிட்ட ஒரு விஷயம் சொல்ல விரும்புகிறார்.

சோனியா. போங்க, மாமா வான்யா. (வொய்னிட்ஸ்கியை கைப்பிடிச்சு அழைத்துச் செல்கிறார்.) போகலாம். அப்பாவும் நீங்களும் சமாதானம் செய்ய வேண்டும். அது அவசியம்.

சோனியாவும் வொய்னிட்ஸ்கியும் கிளம்புகிறார்கள்.

எலெனா ஆண்ட்ரேவ்னா. நான் கிளம்புறேன். (ஆஸ்ட்ரோவிடம் கை கொடுக்கிறாள்.) விடைபெறுகிறேன்.

ஆஸ்ட்ரோவ். ஏற்கனவே?

எலெனா ஆண்ட்ரேவ்னா. குதிரைகள் ஏற்கனவே கொண்டு வரப்பட்டுவிட்டன.

ஆஸ்ட்ரோவ். விடைபெறுகிறேன்.

எலெனா ஆண்ட்ரேவ்னா. இன்று நீ இங்கிருந்து புறப்படுவாய் என்று எனக்கு உறுதியளித்தாய்.

ஆஸ்ட்ரோவ். எனக்கு நினைவிருக்கிறது. நான் இப்போது கிளம்புகிறேன்.

இடைநிறுத்து.

நீ பயந்துவிட்டாயா? (அவள் கையைப் பிடித்துக் கொள்கிறாள்.) அது மிகவும் பயமாக இருக்கிறதா?

எலெனா ஆண்ட்ரேவ்னா. ஆம்.

ஆஸ்ட்ரோவ். இல்லையெனில் நாம் தங்கியிருப்போம்! ஏ? நாளை காட்டில்...

எலெனா ஆண்ட்ரேவ்னா. இல்லை... ஏற்கனவே முடிவு செய்யப்பட்டுள்ளது... அதனால்தான் நான் உன்னை மிகவும் தைரியமாகப் பார்க்கிறேன், ஏனென்றால் அது ஏற்கனவே வெளியேற முடிவு செய்யப்பட்டுள்ளது... நான் உங்களிடம் ஒரு விஷயத்தைக் கேட்கிறேன்: என்னைப் பற்றி நன்றாக சிந்தியுங்கள். நீங்கள் என்னை மதிக்க வேண்டும் என்று நான் விரும்புகிறேன்.

ஆஸ்ட்ரோவ். ஏ! (பொறுமையின்மையின் சைகை.) இருங்கள், நான் உங்களிடம் கெஞ்சுகிறேன். ஒப்புக்கொள், இந்த உலகில் உனக்கு எந்த வேலையும் இல்லை, வாழ்க்கையில் உனக்கு எந்த நோக்கமும் இல்லை, உன் கவனத்தை ஈர்க்க உனக்கு எதுவும் இல்லை, விரைவில் அல்லது பின்னர் நீ உன் உணர்வுகளுக்கு அடிபணிவாய் - அது தவிர்க்க முடியாதது. எனவே கார்கோவிலோ அல்லது குர்ஸ்கிலோ எங்காவது இல்லாமல் இருப்பது நல்லது, ஆனால் இங்கே, இயற்கையின் மார்பில்... குறைந்தபட்சம் அது கவிதையாக இருக்கிறது, இலையுதிர் காலம் கூட அழகாக இருக்கிறது... இங்கே ஒரு காடுகள் உள்ளன, துர்கனேவின் பாணியில் பாதி பாழடைந்த தோட்டங்கள்...

எலினா ஆண்ட்ரேவ்னா. நீ எவ்வளவு வேடிக்கையானவன்... எனக்கு உன் மீது கோபம் இருக்கிறது, ஆனாலும்... நான் உன்னை மகிழ்ச்சியுடன் நினைவில் கொள்வேன். நீ ஒரு சுவாரஸ்யமான, அசல் நபர். நாம் மீண்டும் ஒருவரை ஒருவர் பார்க்க மாட்டோம், அதனால் - அதை ஏன் மறைக்க வேண்டும்? நான் உன்னால் கொஞ்சம் ஈர்க்கப்பட்டேன். சரி, கைகுலுக்கி நண்பர்களாகப் பிரிவோம். என்னை உடல்நிலை சரியில்லாமல் நினைவில் கொள்ளாதே.

ஆஸ்ட்ரோவ் (கைகுலுக்கினார்). ஆம், போய்விடு... (சிந்தனையுடன்.) நீ ஒரு நல்ல, நேர்மையான நபர் போல, ஆனால் உன் முழு இருப்பிலும் ஏதோ விசித்திரமானது இருப்பது போல. இதோ நீ உன் கணவருடன் இங்கே வந்தாய், இங்கு வேலை செய்த அனைவரும், பரபரப்பாக, எதையாவது உருவாக்கி, தங்கள் வேலையை விட்டுவிட்டு, முழு கோடை காலத்தையும் உன் கணவரின் கீல்வாதத்தையும் உன்னையும் மட்டுமே கையாள்வதில் கழிக்க வேண்டியிருந்தது. நீங்களும் - அவரும் நீங்களும் - உன் சோம்பேறித்தனத்தால் எங்கள் அனைவரையும் தொற்றிக் கொண்டீர்கள். நான் அலைந்து திரிந்தேன், ஒரு மாதம் முழுவதும் எதுவும் செய்யவில்லை, இந்த நேரத்தில் மக்கள் நோய்வாய்ப்பட்டிருந்தனர், என் காடுகளில், காட்டுப் புதர்களில், விவசாயிகள் தங்கள் கால்நடைகளை மேய்த்துக் கொண்டிருந்தார்கள்... எனவே, நீங்களும் உங்கள் கணவரும் எங்கு கால் வைத்தாலும், நீங்கள் அழிவைக் கொண்டு வருகிறீர்கள்... நிச்சயமாக நான் நகைச்சுவையாகச் சொல்கிறேன், ஆனால் இன்னும்... அது விசித்திரமானது, நீங்கள் தங்கியிருந்தால், அழிவு மிகப்பெரியதாக இருந்திருக்கும் என்று நான் உறுதியாக நம்புகிறேன். நான் இறந்திருப்பேன், நீங்களும்... சிக்கலில் இருந்திருப்பீர்கள். சரி, போ. நகைச்சுவை முடிவு! [4]

எலினா ஆண்ட்ரேவ்னா (தனது மேசையிலிருந்து ஒரு பென்சிலை எடுத்து விரைவாக மறைத்து வைக்கிறார்). நான் இந்த பென்சிலை ஒரு நினைவுப் பொருளாக எடுத்துக்கொள்கிறேன்.

ஆஸ்ட்ரோவ். இது எப்படியோ விசித்திரமானது... நாங்கள் ஒருவரையொருவர் அறிந்தோம், பின்னர் திடீரென்று ஏதோ காரணத்திற்காக... நாங்கள் மீண்டும் ஒருவரையொருவர் பார்க்க மாட்டோம். உலகத்துல இப்படித்தான் இருக்கு... இங்க யாருமே இல்லாத வரைக்கும்

மாமா வான்யா ஒரு பூங்கொத்துடன் வரும் வரை, எனக்கு அனுமதி கொடுங்க... உன்னை முத்தமிட... விடைபெறுகிறேன்... ஆமா? (அவள் கன்னத்தில் முத்தமிடுகிறார்.) சரி, அவ்வளவுதான்... அது அற்புதம்.

எலெனா ஆண்ட்ரேவ்னா. உங்களுக்கு நல்வாழ்த்துக்கள். (திரும்பிப் பார்க்கிறேன்.) எதுவாக இருந்தாலும், வாழ்நாளில் ஒரு முறை! (அவரை உணர்ச்சிவசப்பட்டு கட்டிப்பிடித்து, இருவரும் விரைவாக ஒருவரையொருவர் விட்டு விலகிச் செல்கிறார்கள்.) நாம் வெளியேற வேண்டும்.

ஆஸ்ட்ரோவ். சீக்கிரம் கிளம்புங்கள். குதிரைகள் தயாராக இருந்தால், போங்கள்.

எலெனா ஆண்ட்ரேவ்னா. அவர்கள் இந்த வழியில் வருகிறார்கள் என்று நினைக்கிறேன்.

அவர்கள் இருவரும் கேட்கிறார்கள்.

ஆஸ்ட்ரோவ். ஃபினிடா!

செரெப்ரியாகோவ், வொய்னிட்ஸ்கி, மரியா வாசிலியேவ்னா, டெலிகின் மற்றும் சோனியா ஆகியோரை ஒரு புத்தகத்துடன் உள்ளே நுழையுங்கள்.

செரெப்ரியாகோவ் (வொய்னிட்ஸ்கியிடம்). கடந்த நாட்களை நினைவில் வைத்திருப்பவர் ஒரு கண்ணை இழப்பார். நடந்ததற்குப் பிறகு, இந்த சில மணிநேரங்களில் நான் நிறைய அனுபவித்திருக்கிறேன், யோசித்திருக்கிறேன், சந்ததியினரின் மேம்பாட்டிற்காக எப்படி வாழ்வது என்பது குறித்து ஒரு முழு ஆய்வுக் கட்டுரையை எழுத முடியும் என்று தோன்றுகிறது. உங்கள் மன்னிப்பை நான் மனதார ஏற்றுக்கொள்கிறேன், என்னை மன்னிக்கும்படி கேட்டுக்கொள்கிறேன். விடைபெறுகிறேன்! (வாய்னிட்ஸ்கியை மூன்று முறை முத்தமிடுகிறார்.)

வாய்னிட்ஸ்கி. நீங்கள் முன்பு போலவே பெறுவீர்கள். எல்லாம் முன்பு போலவே இருக்கும்.

எலெனா ஆண்ட்ரேவ்னா சோனியாவைத் தழுவுகிறார்.

செரெப்ரியாகோவ் (மரியா வாசிலியேவ்னாவின் கையை முத்தமிடுகிறார்). மாமன்...

மரியா வாசிலியேவ்னா (அவரை முத்தமிடுகிறார்). அலெக்சாண்டர், இன்னொரு படத்தை எடுத்து உங்கள் புகைப்படத்தை எனக்கு அனுப்புங்கள். நீங்கள் எனக்கு எவ்வளவு அன்பானவர் என்பது உங்களுக்குத் தெரியும்.

டெலிகின். விடைபெறுகிறேன், உன்னதமானவரே! எங்களை மறந்துவிடாதீர்கள்!

செரெப்ரியாகோவ் (அவரது மகளை முத்தமிடுகிறார்). விடைபெறுகிறேன்... அனைவருக்கும் விடைபெறுகிறேன்! (ஆஸ்ட்ரோவிடம் கை கொடுத்து.) இனிமையான துணைக்கு நன்றி... உங்கள் சிந்தனை முறை, உங்கள் பொழுதுபோக்குகள், உங்கள் தூண்டுதல்கள் ஆகியவற்றை நான் மதிக்கிறேன், ஆனால் வயதானவர் எனது பிரியாவிடை வாழ்த்தில் ஒரே ஒரு கருத்தை மட்டும் சேர்க்க அனுமதிக்கவும்: ஐயா, நாம் காரியத்தில் இறங்க வேண்டும்! நாம் காரியத்தில் இறங்க வேண்டும்! (பொது வணக்கம்.) அனைவரும்

சிறந்தது! (அவர் வெளியேறுகிறார்.)

மரியா வாசிலீவ்னாவும் சோனியாவும் அவரைப் பின்தொடர்கிறார்கள்.

வொய்னிட்ஸ்கி (எலினா ஆண்ட்ரேவ்னாவின் கையை உறுதியாக முத்தமிடுகிறார்). பிரியாவிடை... என்னை மன்னியுங்கள்... நாம் மீண்டும் ஒருவரை ஒருவர் பார்க்க மாட்டோம்.

எலினா ஆண்ட்ரேவ்னா (தொட்டு). பிரியாவிடை, என் அன்பான தோழன். (அவரைத் தலையில் முத்தமிட்டு விட்டுச் செல்கிறார்.)

ஆஸ்ட்ரோவ் (டெலிகினுக்கு). அங்கே சொல்லுங்கள், வாஃபிள், அதே நேரத்தில், அவர்கள் எனக்கு குதிரைகளைக் கொண்டு வர வேண்டும்.

டெலிகின். கேளுங்கள், என் நண்பரே. (அவர் வெளியேறுகிறார்.)

ஆஸ்ட்ரோவ் மற்றும் வொய்னிட்ஸ்கி மட்டுமே எஞ்சியுள்ளனர்.

ஆஸ்ட்ரோவ் (மேசையிலிருந்து வண்ணப்பூச்சுகளை அகற்றி ஒரு சூட்கேஸில் மறைத்து வைக்கிறார்). நீங்க ஏன் என்னை வழியனுப்பப் போறதில்ல?

வோயினிட்ஸ்கி. அவரை விடுங்க.அவங்க கிளம்புறாங்க, நான்... எனக்கு முடியாது. எனக்கு கஷ்டமா இருக்கு. சீக்கிரமா ஏதாவது வேலையில ஈடுபடணும்... வேலை செய், வேலை செய்! (மேசை மேல இருக்கிற பேப்பர்களைத் தேய்ச்சுட்டு.)

இடைநிறுத்து; மணிகள் சத்தம் கேட்குது.

ஆஸ்ட்ரோவ். அவங்க போயிட்டாங்க. பேராசிரியர் சந்தோஷமா இருக்கலாம்! இப்போ கலாச் கூட வச்சு அவரை இங்க வச்சுக்க முடியாது.

மெரினா (உள்ளே வருகிறாள்). அவங்க போயிட்டாங்க. (ஒரு நாற்காலியில் உட்கார்ந்து ஒரு ஸ்டாக்கிங்கை பின்னிக்கிறாள்.)

சோனியா (உள்ளே வருகிறாள்). அவங்க போயிட்டாங்க. (கண்களைத் துடைக்கிறாள்.) கடவுள் விருப்பப்படி, பாதுகாப்பாக. (மாமாவிடம்.) சரி, மாமா வான்யா, ஏதாவது செய்வோம்.

வோய்னிட்ஸ்கி. வேலை செய், வேலை செய்...

சோனியா. இந்த மேஜையில் நாம ரெண்டு பேரும் சேர்ந்து உட்கார்ந்து ரொம்ப நாளா ஆகுது. (மேசையில் ஒரு விளக்கை ஏற்றி வைக்கிறார்.) மை இல்லை என்று நினைக்கிறேன்... (ஒரு மைக்கிணற்றை எடுத்து, அலமாரிக்குச் சென்று சிறிது மை ஊற்றுகிறார்.) அவர்கள் போய்விட்டது எனக்கு வருத்தமாக இருக்கிறது.

மரியா வாசிலீவ்னா (மெதுவாக உள்ளே நுழைகிறார்). அவர்கள் போய்விட்டார்கள்! (உட்கார்ந்து படிப்பதில் மூழ்கிவிடுகிறார்.)

சோனியா (மேசையில் அமர்ந்து லெட்ஜரைப் பார்க்கிறார்). முதலில் வான்யா மாமா, பில்களை எழுதுவோம். நாங்கள் ஒரு பயங்கரமான குழப்பத்தில் இருக்கிறோம். இன்று மீண்டும் பில்லுக்கு அனுப்பினார்கள். எழுதுங்கள். நீங்கள் ஒரு பில் எழுதுங்கள், நான் இன்னொன்றை எழுதுவேன்...

வோய்னிட்ஸ்கி (எழுதுகிறார்). "பில்... அந்த ஜென்டில்மேனுக்கு"...

அவர்கள் இருவரும் அமைதியாக எழுதுகிறார்கள்.மெரினா (கொட்டாவி விடுகிறார்). நான் படுக்கைக்குச் செல்ல விரும்புகிறேன்...

ஆஸ்ட்ரோவ். அமைதி. இறகுகள் சத்தமிடுகின்றன, கிரிக்கெட் சத்தம், அது சூடாகவும், வசதியாகவும் இருக்கிறது... நான் இங்கிருந்து செல்ல விரும்பவில்லை.

மணிகள் சத்தம் கேட்கிறது.

இதோ அவர்கள் குதிரைகளைக் கொண்டு வருகிறார்கள்... அப்படியானால், உங்களிடம் விடைபெறுவதுதான், என் நண்பர்களே, என் மேசைக்கு விடைபெற்று - போகலாம்! (வரைபடங்களை ஒரு கோப்புறையில் வைக்கிறார்.)

மெரினா. நீங்கள் எதைப் பற்றி வம்பு செய்கிறீர்கள்? நீங்கள் இப்போதுதான் அமர்ந்திருக்க வேண்டும்.

வோய்னிட்ஸ்கி (எழுதுகிறார்). "பழைய கடனில் இரண்டு எழுபத்தைந்து மீதமுள்ளது..."

ஒரு தொழிலாளி நுழைகிறார்.

தொழிலாளி. மிகைல் லவோவிச், குதிரைகள் கொண்டு வரப்பட்டுள்ளன.

ஆஸ்ட்ரோவ். நான் கேட்டேன். (முதலுதவி பெட்டி, சூட்கேஸ் மற்றும் கோப்புறையை அவருக்குக் கொடுக்கிறார்.) இதோ, இதை எடுத்துக் கொள்ளுங்கள். கோப்புறையை சுருக்காமல் கவனமாக இருங்கள்.

தொழிலாளி. நான் கேட்கிறேன். (வெளியேறுகிறார்.)

ஆஸ்ட்ரோவ். சரி... (விடைபெறச் செல்கிறார்.)

சோனியா. எப்போது சந்திப்போம்?

ஆஸ்ட்ரோவ். கோடைக்கு முன் அல்ல, அநேகமாக. குளிர்காலத்தில் அரிதாகவே... நிச்சயமாக, ஏதாவது நடந்தால், எனக்குத் தெரியப்படுத்துங்கள் - நான் வருவேன். (கைகுலுக்குகிறார்.) ரொட்டிக்கு, உப்புக்கு, கருணைக்கு... ஒரு வார்த்தையில், எல்லாவற்றிற்கும் நன்றி. (ஆயாவிடம் சென்று அவள் தலையில் முத்தமிடுகிறார்.) விடைபெறுகிறேன், வயதான பெண்மணி.

மெரினா. அப்போ நீ தேநீர் இல்லாமல் போகிறாயா?

ஆஸ்ட்ரோவ். எனக்கு எதுவும் வேண்டாம், ஆயா.

மெரினா. ஒருவேளை உனக்கு வோட்கா வேண்டுமா?

ஆஸ்ட்ரோவ் (தயக்கத்துடன்). ஒருவேளை...

மெரினா கிளம்புகிறாள்.

(ஒரு இடைநிறுத்தத்திற்குப் பிறகு.) என் பக்க குதிரை நொண்டியாகிவிட்டது. நேற்று நான் அதைக் கவனித்தேன்,

பெட்ருஷ்கா அவனை குடிக்க அழைத்துச் சென்றபோது.

வோய்னிட்ஸ்கி. அவனை மீண்டும் ஷூ போட வேண்டும்.

ஆஸ்ட்ரோவ். நான் ரோஜ்டெஸ்ட்வென்னியில் உள்ள கொல்லனிடம் நிறுத்த வேண்டும். அதைச் சுற்றி வேறு வழி இல்லை. (அவர் ஆப்பிரிக்காவின் வரைபடத்தை நெருங்கி அதைப் பார்க்கிறார்.) அந்த ஆப்பிரிக்காவில் இப்போது அது மிகவும் சூடாக இருக்கும் - ஒரு பயங்கரமான விஷயம்!

வொய்னிட்ஸ்கி. ஆம், அநேகமாக.

மெரினா (ஒரு தட்டில் ஒரு கிளாஸ் வோட்கா மற்றும் ஒரு துண்டு ரொட்டியுடன் திரும்புகிறார்). சாப்பிடுங்கள்.

ஆஸ்ட்ரோவ் வோட்கா குடிக்கிறார்.

உங்கள் உடல்நலத்திற்காக, அப்பா. (அவர் குனிந்து வணங்குகிறார்.) நீங்கள் ஒரு ரொட்டி சாப்பிட வேண்டும்.

அவர் வெளியேறுகிறார். சோனியா அவரை வழியனுப்ப ஒரு மெழுகுவர்த்தியுடன் அவரைப் பின்தொடர்கிறார்; மெரினா தனது நாற்காலியில் அமர்ந்திருக்கிறார்.

வொய்னிட்ஸ்கி (எழுதுகிறார்). "பிப்ரவரி 2 ஆம் தேதி, 20 பவுண்டுகள் லென்டன் வெண்ணெய்... பிப்ரவரி 6 ஆம் தேதி, மீண்டும் 20 பவுண்டுகள் லென்டன் வெண்ணெய்... பக்வீட் க்ரோட்ஸ்"...

இடைநிறுத்து. மணிகள் கேட்கின்றன.

மெரினா. அவர் வெளியேறினார்.

இடைநிறுத்து.

சோனியா (திரும்பி, மெழுகுவர்த்தியை மேசையில் வைக்கிறார்). அவர் வெளியேறினார்...

வொய்னிட்ஸ்கி (அபாகஸை எண்ணி எழுதினார்). மொத்தம்... பதினைந்து... இருபத்தைந்து...

சோனியா உட்கார்ந்து எழுதுகிறார்.

மெரினா (கொட்டாவி விடுகிறார்). ஓ, எங்கள் பாவங்கள்...

டெலிகின் நுனிவிரலில் நுழைந்து, கதவின் அருகே அமர்ந்து அமைதியாக தனது கிதாரை இசைக்கிறார்.

வொய்னிட்ஸ்கி (சோனியாவிடம், அவள் தலைமுடியில் கையை ஓடவிட்டு). என் குழந்தை, எனக்கு எவ்வளவு கடினம்! ஓ, எனக்கு எவ்வளவு கடினம் என்பதை நீங்கள் அறிந்திருந்தால்!

சோனியா. நாம் என்ன செய்ய முடியும்? நாம் வாழ வேண்டும்!

நிறுத்துங்கள்.

நாங்கள், மாமா வான்யா, வாழ்வோம். நீண்ட, நீண்ட தொடர் நாட்கள், நீண்ட மாலைகள் வழியாக வாழ்வோம்; விதி நமக்கு அனுப்பும் சோதனைகளை நாங்கள் பொறுமையாக சகித்துக்கொள்வோம்; நாம் இப்போதும் முதுமையிலும் மற்றவர்களுக்காக உழைப்போம், அமைதி இல்லாமல், நம் நேரம் வரும்போது, நாம் பணிவுடன் இறந்துவிடுவோம், கல்லறைக்கு அப்பால் அங்கேயே நாம் துன்பப்பட்டோம், அழுதோம், நமக்குக் கசப்பாக இருந்தது என்று சொல்வோம், கடவுள் நம் மீது இரக்கம் கொள்வார், நீங்களும் நானும், மாமா, அன்பான மாமா, ஒரு பிரகாசமான, அழகான, அழகான வாழ்க்கையைக் காண்போம், நாங்கள் மகிழ்ச்சியடைவோம், நமது தற்போதைய துரதிர்ஷ்டங்களை மென்மையுடன், புன்னகையுடன் திரும்பிப் பார்ப்போம் - நாங்கள் ஓய்வெடுப்போம். நான் நம்புகிறேன், மாமா, நான் தீவிரமாக, உணர்ச்சியுடன் நம்புகிறேன்... (அவள் அவன் முன் மண்டியிட்டு அவன் கைகளில் தலையை வைக்கிறாள்; சோர்வான குரலில்.) நாங்கள் ஓய்வெடுப்போம்!

டெலிகின் அமைதியாக கிதார் வாசிப்பார்.

நாங்கள் ஓய்வெடுப்போம்! தேவதைகளைக் கேட்போம், முழு வானத்தையும் வைரங்களில் காண்போம், பூமியின் அனைத்து தீமைகளும், நமது துன்பங்களும் கருணையில் மூழ்கிவிடும், அது உலகம் முழுவதையும் நிரப்பும், எங்கள் வாழ்க்கை அமைதியாக, மென்மையாக, இனிமையாக, பாசம் போல மாறும் என்று பார்ப்போம். நான் நம்புகிறேன், நான் நம்புகிறேன்... (அவரது கண்ணீரை ஒரு கைக்குட்டையால் துடைக்கவும்.) ஏழை, ஏழை மாமா வான்யா, நீங்கள் அழுகிறீர்கள்... (கண்ணீர் வழியாக.) உங்கள் வாழ்க்கையில் மகிழ்ச்சியை நீங்கள் அறிந்திருக்கவில்லை, ஆனால் காத்திருங்கள், மாமா வான்யா, காத்திருங்கள்... நாங்கள் ஓய்வெடுப்போம்... (அவரைத் தழுவிக்கொள்கிறார்.) நாங்கள் ஓய்வெடுப்போம்!

காவலாளி தட்டுகிறார்.

டெலிகின் அமைதியாக விளையாடுகிறார்; மரியா வாசிலீவ்னா சிற்றேட்டின் ஓரங்களில் எழுதுகிறார்; மெரினா ஒரு ஸ்டாக்கிங்கை பின்னுகிறார்.
நாங்கள் ஓய்வெடுப்போம்!

திரைச்சீலை மெதுவாக விழுகிறது
1897