எஃப். ஸ்காட் ஃபிட்ஸ்ஜெரால்டின் ஒரு சென்ட்டுக்கு இரண்டு [?]

எஃப். ஸ்காட் ஃபிட்ஸ்ஜெரால்டின்
ஒரு சென்ட்டுக்கு இரண்டு [?]

https://fullreads.com/authors/f-scott-fitzgerald/

மழை முடிந்ததும் மேற்கில் வானம் மஞ்சள் நிறமாக மாறியது, காற்று குளிர்ச்சியாக இருந்தது. 1910 ஆம் ஆண்டிலிருந்து பழமையான சிவப்பு அழுக்கு மற்றும் மலிவான பங்களாக்களால் வரிசையாக இருந்த தெருவுக்கு அருகில், ஒரு சிறுவன் நடைபாதையில் ஒரு பெரிய சைக்கிளில் சென்று கொண்டிருந்தான். அவரது திட்டம் ஒரு சலிப்பான கவர்ச்சியை அளித்தது. அவர் ஒவ்வொரு முறையும் ஏறக்குறைய நூறு கெஜம் வரை சவாரி செய்து, இறக்கி, சைக்கிளை ஒரு கல் படியை ஒட்டியவாறு திருப்பினார், மீண்டும் ஏறி, உழைக்காமல், உஷ்ணமின்றி, தன் போக்கைத் திரும்பப் பெற்றார். ஒரு முனையில், பதினான்கு வயதுடைய ஒரு வண்ணப் பெண் இரத்த சோகை கொண்ட குழந்தையைப் பிடித்துக் கொண்டிருந்தாள், மறுபுறம், ஒரு வடு, ஊட்டமில்லாத பூனைக்குட்டி, கர்ப் மீது மோசமாக குந்தியது. இந்த நால்வரும் பார்வையில் ஒரே ஆன்மாக்கள்.

சிறிய பையன் காலவரையற்ற பயணங்களைச் செய்தான், ஒரு முனையில் பூனைக்குட்டியின் மனச்சோர்வு முன்னேற்றங்களையும் மறுபுறம் வண்ணப் பெண்ணின் ரசிக்கும் வெறுமையையும் மறந்தான், அவன் மூலையைத் திருப்பிய ஒரு மனிதனைத் தவிர்ப்பதற்காக ஆபத்தான முறையில் வளைந்தான். தெரு, மற்றும் மிகைப்படுத்தப்பட்ட பீதி ஒரு கணம் பிறகு தான் அவரது சமநிலை மீட்கப்பட்டது.

ஆனால், அந்தச் சம்பவம் சிறுவனுக்குப் புவியீர்ப்புச் சக்தியாக இருந்திருந்தால், புதியவரிடமிருந்து அது ஒரு கணப்பொழுதாவது கவனத்தை ஈர்த்தது, அவர் திடீரென்று நடைபாதையிலிருந்து திரும்பி, அவர் நின்று கொண்டிருந்த வீட்டை வெளிப்படையான மற்றும் வித்தியாசமான ஆர்வத்துடன் வெறித்துப் பார்த்தார். இது தெருவிலேயே மிகப் பழமையான வீடு, கிளாப்போர்டுகள் மற்றும் கூழாங்கல் கூரையுடன் கட்டப்பட்டது. இது ஒரு வீடு - வார்த்தையின் மிகக் குறைந்த அர்த்தத்தில்: ஒரு குழந்தை கரும்பலகையில் வரையக்கூடிய வீடு. இது ஒரு காலகட்டத்தை சேர்ந்தது, ஆனால் எந்த வடிவமைப்பும் இல்லை, மேலும் அதன் வெளிப்புறம் வெளிப்படையாக உள்ளே இருந்ததற்கு ஒரு கண்ணியமான ஆடையாக மட்டுமே செய்யப்பட்டது. இது ஸ்டக்கோ பங்களாக்களை சுமார் முப்பது வருடங்களாக முன்னெடுத்தது மற்றும் பங்களாக்களைத் தவிர, கினிப் பன்றியுடன் சில பயங்கரமான தொடர்பைப் போல, அற்புதமான ஆர்வத்துடன் தங்கள் இனங்களை இனப்பெருக்கம் செய்து கொண்டிருந்த பங்களாக்களைத் தவிர, இது நாட்டில் மிகவும் பொதுவான வகை வீடு. முப்பது ஆண்டுகளாக இத்தகைய குடியிருப்புகள் நடுத்தர வர்க்கத்தின் நியதிகளை திருப்திப்படுத்தியது; அவர்கள் அதன் நிதி நியதிகளை மலிவாக இருப்பதன் மூலம் திருப்திப்படுத்தினர், அவர்கள் அதன் அழகியல் நியதிகளை அருவருப்பானதாக இருப்பதன் மூலம் திருப்தி செய்தனர். இது ஒரு இனத்தால் கட்டப்பட்ட ஒரு வீடு, அதன் அதிக ஆற்றல் மிக்க நிரப்பு ஒன்று மேலே செல்ல அல்லது மேலே செல்ல வேண்டும் என்று நம்புகிறது, மேலும் அதன் உறுதியற்ற தன்மை பல கோடைகாலங்களில் இருந்து தப்பித்து, அதன் அழகிய அருவருப்பு மற்றும் அசௌகரியத்தை மிகவும் வெளிப்படையாகத் தக்கவைத்துக்கொண்டது மிகவும் குறிப்பிடத்தக்கது.

அந்த மனிதருக்கு அந்த வீட்டின் வயது ஏறக்குறைய, அதாவது நாற்பத்தைந்து வயது இருக்கும். ஆனால் வீட்டைப் போல அவர் அருவருப்பானவராகவோ மலிவாகவோ இல்லை. அவரது ஆடைகள் ஒரு பெருநகரத்திற்கு வெளியே செய்யப்பட்டிருக்க முடியாத அளவுக்கு நன்றாக இருந்தன - மேலும், அவை எந்தப் பெருநகரில் செய்யப்பட்டன என்று சொல்ல முடியாத அளவுக்கு நன்றாக இருந்தன. அவர் பெயர் Abercrombie மற்றும் அவரது வாழ்க்கையின் மிக முக்கியமான நிகழ்வு அவர் நின்று கொண்டிருந்த வீட்டில் நடந்தது. அவர் அங்கே பிறந்தார்.

அவர் பிறந்திருக்க வேண்டிய உலகின் கடைசி இடங்களில் இதுவும் ஒன்றாகும். நிகழ்வு நடந்த சில வருடங்களுக்குள் அவர் அப்படி நினைத்தார், இப்போது அவர் அப்படி நினைத்தார் - மூன்றாம் தர தெற்கு நகரத்தில் ஒரு அசிங்கமான வீடு, அங்கு அவரது தந்தை ஒரு மளிகைக் கடையில் பங்குதாரர் வைத்திருந்தார். அப்போதிருந்து, அபெர்க்ரோம்பி அமெரிக்க ஜனாதிபதியுடன் கோல்ஃப் விளையாடினார் மற்றும் இரவு உணவில் இரண்டு டச்சஸ்களுக்கு இடையில் அமர்ந்தார். அவர் ஜனாதிபதியுடன் சலிப்படைந்தார், அவர் சலிப்படைந்தார் மற்றும் டச்சஸ்களிடம் சிறிதும் வெட்கப்படவில்லை - ஆயினும்கூட, இரண்டு நிகழ்வுகள் அவரை மகிழ்ச்சியடையச் செய்தன, இன்னும் அவரது அப்பாவியாக வெட்கப்படாமல் அமைதியாக அமர்ந்திருந்தன. அவர் வெகுதூரம் சென்றது அவருக்கு மகிழ்ச்சியைத் தந்தது.

வீட்டில் யாரும் வசிக்கவில்லை என்பதை உணரும் முன், அவர் பல நிமிடங்கள் அந்த வீட்டைப் பார்த்தார். ஷட்டர்கள் மூடப்படாத இடத்தில், மூடுவதற்கு ஷட்டர்கள் இல்லாததால், இந்த காலியிடங்களில், குருட்டுத்தனமான, வெறுமையான சாம்பல் நிற ஜன்னல்கள் அவரைப் பார்க்காமல் கீழே பார்த்தன. முற்றத்தில் புல் தேவையில்லாமல் நீண்டு வளர்ந்திருந்தது மற்றும் நடையின் பரந்த விரிசல்களில் மங்கலான பச்சை மீசைகள் முகமாக துளிர்விட்டன. ஆனால் அந்தச் சொத்து சமீபத்தில் ஆக்கிரமிக்கப்பட்டது என்பது தெளிவாகத் தெரிந்தது, ஏனெனில் தாழ்வாரத்தில் அரை டஜன் செய்தித்தாள்கள் விரைவாக விநியோகிக்க சிலிண்டர்களாக உருட்டப்பட்டன, இன்னும் மங்கலான, கோபமான மஞ்சள் நிறமாக மாறியது.

அபெர்க்ரோம்பி தாழ்வாரத்தில் நடந்து ஒரு பழங்கால பெஞ்சில் அமர்ந்தபோது அவை வானத்தைப் போல கிட்டத்தட்ட மஞ்சள் நிறமாக இல்லை, ஏனென்றால் வானம் ஒவ்வொரு மஞ்சள் நிற நிழல், பழுப்பு நிறம், தங்க நிறம், பீச் நிறம். தெரு முழுவதும் மற்றும் ஒரு காலியான இடத்திற்கு அப்பால் தெளிவான சிவப்பு செங்கல் வீடுகளின் அரண்மனை உயர்ந்தது, அவர்கள் வட்டமிட்ட படம் அழகாக இருப்பதாக அபெர்க்ரோம்பிக்கு தோன்றியது - சூடான, மண் செங்கல் மற்றும் மழைக்குப் பிறகு புதிய வானம், ஒரு கனவாக மாறி சாம்பல். அவர் தனது மனதை ஓய்வெடுக்க விரும்பிய அவரது வாழ்நாள் முழுவதும், இந்த நேரத்தில் காற்று தெளிவாக இருக்கும்போது அந்த இரண்டு பொருட்களும் அவருக்கு உருவாக்கிய படத்தை அவர் அதில் அழைத்தார். எனவே அபெர்க்ரோம்பி தனது இளம் நாட்களைப் பற்றி யோசித்துக்கொண்டிருந்தார்.

பத்து நிமிடங்களுக்குப் பிறகு, மற்றொரு மனிதன் தெருவின் மூலையைத் திருப்பினான். அவருக்கு வயது நாற்பத்தாறு மற்றும் அவர் ஒரு மோசமான போதைப்பொருள், ஒரு பெண்ணை மணந்தார், அவர் ஒரு பெண்ணாக, சிறந்த நாட்களை அறிந்திருந்தார். இந்த பிந்தைய உண்மை, குடியரசில், துன்பத்தின் சிவப்பு சாய்வுகளில் அமைக்கப்படலாம்.

அவரது பெயர் ஹெம்மிக் - ஹென்றி டபிள்யூ. அல்லது ஜார்ஜ் டி. அல்லது ஜான் எஃப். - அவரை உருவாக்கிய பங்கு அவரது பெயரிலோ அல்லது அவரது வடிவமைப்பிலோ வீணாக்கப்படுவதற்கு சிறிய கற்பனையே இருந்தது. அவர் ஒரு தொழிற்சாலையில் எழுத்தராக இருந்தார், இது நீண்ட தெற்கு கோடைகாலத்திற்கான பனிக்கட்டியை உருவாக்கியது. பனிக்கட்டியை பதப்படுத்துவதற்கான காப்புரிமையை வைத்திருந்த மனிதனுக்கு அவர் பொறுப்பு, அவர் கடவுளுக்கு மட்டுமே பொறுப்பு. ஹென்றி டபிள்யூ. ஹெம்மிக் தனது வாழ்நாளில் பதிவு செய்யப்பட்ட பனியை விளம்பரப்படுத்த ஒரு புதிய வழியைக் கண்டுபிடித்ததில்லை அல்லது பனி பதப்படுத்துதலில் ஒரு விடாமுயற்சியுடன் கடிதப் படிப்பை மேற்கொள்வதன் மூலம் அவர் இரகசியமாக ஒரு கூட்டாண்மைக்குத் தன்னைத் தயார்படுத்திக் கொண்டிருந்தார். அவர் தனது மனைவியிடம் வீட்டிற்கு விரைந்ததில்லை: "இப்போது அந்த வேலைக்காரனை நீங்கள் வைத்திருக்கலாம், நெல், நான் பொது கண்காணிப்பாளராக ஆக்கப்பட்டேன்." நீங்கள் அபெர்க்ரோம்பியை எடுத்துக்கொள்வது போல், அவர் என்னவாக இருக்கிறார், எப்போதும் இருப்பார் என்பதற்காக நீங்கள் அவரை அழைத்துச் செல்ல வேண்டும். இது இறந்த ஆண்டுகளின் கதை.

இரண்டாவது நபர் வீட்டை அடைந்ததும், அவர் உள்ளே நுழைந்து, டிப்ஸ் படிகளை ஏற்றத் தொடங்கினார், அபெர்க்ரோம்பி, அந்நியன், சோர்வுடன் ஆச்சரியத்துடன் பார்த்து, அவருக்கு தலையசைத்தார்.

"நல்ல மாலை," என்று அவர் கூறினார்.

Abercrombie உணர்வுடன் தனது உடன்பாட்டைக் குரல் கொடுத்தார்.

"கூல்" - புதியவர் தனது கைக்குட்டையால் தனது ஆள்காட்டி விரலை மூடி, தனது காலர் பேண்டின் முழு சுற்றுக்கு ஸ்வாட்ச் செய்யப்பட்ட இலக்கத்தை அனுப்பினார். "இதை நீங்கள் வாடகைக்கு விட்டீர்களா?" அவர் கேட்டார்.

"இல்லை, உண்மையில், நான் ஓய்வெடுக்கிறேன். நான் ஊடுருவியிருந்தால் மன்னிக்கவும் — வீடு காலியாக இருப்பதைக் கண்டேன் — “

"ஓ, நீங்கள் ஊடுருவவில்லை!" என்றான் ஹெமிக் அவசரமாக. " இந்த பழைய கொட்டகைக்குள் யாரும் ஊடுருவ முடியும் என்று நான் நினைக்கவில்லை . நான் இரண்டு மாதங்களுக்கு முன்பு வெளியே வந்தேன். அவர்கள் இனி அதை வாடகைக்கு எடுக்கப் போவதில்லை. நான் இந்த உயரத்தில் ஒரு சிறுமியைப் பெற்றேன், ”என்று அவர் தனது கையை தரையில் இணையாகவும் நிச்சயமற்ற தூரத்திலும் பிடித்தார், “நாங்கள் நகரும் போது இங்கே விட்டுச் சென்ற ஒரு பழைய பொம்மையை அவள் மிகவும் விரும்புகிறாள். நான் வந்து அதைப் பார்க்கச் சொல்ல ஆரம்பித்தேன்.

"நீங்கள் இங்கே வாழ்ந்தீர்களா?" ஆர்வத்துடன் அபர்க்ரோம்பியிடம் விசாரித்தார்.

“பதினெட்டு வருடங்கள் இங்கு வாழ்ந்தேன். இங்கு வந்தேன், நான் திருமணமாகி, இந்த வீட்டில் நான்கு குழந்தைகளை வளர்த்தேன். ஆமாம் ஐயா. இந்த வயதானவரை எனக்குத் தெரியும். அவன் தன் கையால் கதவின் தூணில் அடித்தான். "அவளுடைய கூரையின் ஒவ்வொரு கசிவும், அவளுடைய பழைய மாடியில் உள்ள ஒவ்வொரு தளர்வான பலகையும் எனக்குத் தெரியும்."

அபெர்க்ரோம்பி பல ஆண்டுகளாகப் பார்ப்பதற்கு நன்றாக இருந்தார், அவர் முகத்தில் ஒரு குறிப்பிட்ட கவனத்தை வைத்திருந்தால், அவரது தோழர் காலவரையின்றி தொடர்ந்து பேசுவார் என்பது அவருக்குத் தெரியும்.

"நீங்கள் வடக்கே இருந்து வந்தீர்களா?" ஹெமிக் பணிவுடன் விசாரித்தார், இரத்த சோகை மரத்தாலான தண்டவாளங்கள் அவரது எடையை ஆதரிக்கும் ஒரு இடத்தை பழக்கமான துல்லியத்துடன் தேர்ந்தெடுத்தார். "நான் அப்படித்தான் நினைத்தேன்," என்று அவர் அபெர்க்ரோம்பியின் தலையசைப்பில் மீண்டும் தொடங்கினார். "யாங்கியிடம் சொல்ல அதிக நேரம் எடுக்க வேண்டாம்."

"நான் நியூயார்க்கில் இருந்து வருகிறேன்."

"அதனால்?" அந்த மனிதன் பொருத்தமற்ற புவியீர்ப்புடன் தலையை ஆட்டினான். "நான் அங்கு எழுந்ததில்லை. நான் திருமணத்திற்கு முன்பு இரண்டு முறை செல்ல ஆரம்பித்தேன், ஆனால் ஒருபோதும் செல்லவில்லை.



அவர் தனது விரலுடனும் கைக்குட்டையுடனும் இரண்டாவது உல்லாசப் பயணத்தை மேற்கொண்டார், பின்னர், திடீரென்று ஒரு நல்ல முடிவுக்கு வந்ததைப் போல, அவர் தனது குட்டையான பாக்கெட்டுகளில் ஒன்றில் கைக்குட்டையை மாற்றி, தனது தோழரை நோக்கி கையை நீட்டினார்.

"என் பெயர் ஹெமிக்."

"உங்களை அறிந்ததில் மகிழ்ச்சி." அபர்கிரோம்பி எழாமல் கையை எடுத்தார். "அபெர்க்ரோம்பியின் என்னுடையது."

"மிஸ்டர். அபெர்க்ரோம்பி, உங்களை அறிந்ததில் நான் மிகவும் மகிழ்ச்சியடைகிறேன்."

பின்னர் அவர்கள் இருவரும் ஒரு கணம் தயங்கினர், அவர்களின் இருவரின் முகங்களும் வித்தியாசமான ஒரே மாதிரியான வெளிப்பாடுகளை உணர்ந்தன, அவர்களின் புருவங்கள் ஒன்றிணைந்தன, அவர்களின் கண்கள் வெகுதூரம் பார்த்தன. ஒவ்வொன்றும் தனது மூளையில் சில நிமிடக் கலங்கள் அடைக்கப்பட்டு மறக்கப்பட்ட நிலையில் செயல்படத் திணறிக் கொண்டிருந்தன. ஒவ்வொருவரும் தொண்டையில் சிறிது சத்தம் எழுப்பினர், திரும்பிப் பார்த்தார்கள், திரும்பிப் பார்த்தார்கள், சிரித்தார்கள். அபெர்க்ரோம்பி முதலில் பேசினார்.

"நாங்கள் சந்தித்தோம்."

"எனக்குத் தெரியும்," ஹெமிக் ஒப்புக்கொண்டார், "ஆனால் எங்கே? அதுதான் எனக்குக் கிடைத்தது. நீங்கள் நியூயார்க்கில் இருந்து, சொல்கிறீர்களா?"

“ஆம், ஆனால் நான் இந்த ஊரில் பிறந்து வளர்ந்தவன். எனக்கு சுமார் பதினேழு வயதில் நான் இங்கிருந்து செல்லும் வரை இந்த வீட்டில்தான் வாழ்ந்தேன். உண்மையில், நான் உன்னை நினைவில் வைத்திருக்கிறேன் - நீங்கள் இரண்டு வயது மூத்தவர்.

மீண்டும் ஹெமிக் கருதினார்.

"சரி," அவர் தெளிவில்லாமல் கூறினார், "எனக்கும் நினைவிருக்கிறது. எனக்கு ஞாபகம் வர ஆரம்பித்தது — உங்கள் பெயரை நான் நன்றாகப் புரிந்து கொண்டேன், நான் வாடகைக்கு விடுவதற்கு முன்பு இந்த வீட்டை உங்கள் அப்பா வைத்திருந்திருக்கலாம் என்று நினைக்கிறேன். ஆனால், உன்னைப் பற்றி எனக்கு நினைவுக்கு வருவது என்னவென்றால், அபெர்க்ரோம்பி என்ற பையன் இருந்தான், அவன் போய்விட்டான்.

சில நொடிகளில் எளிதாக பேசிக் கொண்டார்கள். ஒரே வீட்டில் இருந்து வந்தது அவர்கள் இருவரையும் மகிழ்வித்தது - குறிப்பாக அபெர்க்ரோம்பியை மகிழ்வித்தது, ஏனெனில் அவர் ஒரு வீண் மனிதராக இருந்தார், மாறாக அந்த மாலையில் தனது சொந்த வறுமையில் மூழ்கினார். முதிர்ச்சியடையாத தூண்டுதல்கள் அவருக்கு வழங்கப்படவில்லை என்றாலும், அவர் வீட்டை விட்டு வெளியேறி ஐந்து ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு தனது தந்தையையும் தாயையும் தன்னுடன் சேர்க்கும்படி அனுப்ப முடிந்தது என்பதை ஒரு சில வாக்கியங்களில் தெளிவுபடுத்துவது அவசியம் என்று அவர் உணர்ந்தார். நியூயார்க்.

செழிப்பு இல்லாத ஆண்கள் பொதுவாக உள்ள ஆண்களுக்கு அளிக்கும் மிகைப்படுத்தப்பட்ட கவனத்துடன் ஹெமிக் கேட்டார். Abercrombie இன்னும் விரிவடைந்திருந்தால் அவர் தொடர்ந்து கேட்டிருப்பார், ஏனென்றால் அவர் பல ஆண்டுகளாக செய்தித்தாள்களில் கப்பல் வாரியங்கள் மற்றும் நிதிக் குழுக்களின் தலைவராக இருந்த ஒரு Abercrombie உடன் அவரை இணைக்கத் தொடங்கினார். ஆனால் Abercrombie, சிறிது நேரம் கழித்து, உரையாடலை தனிப்பட்டதாக மாற்றினார்.

"நீங்கள் இங்கு இவ்வளவு அடித்திருப்பதை நான் உணரவில்லை, இருபத்தைந்து ஆண்டுகளில் நான் நிறைய மறந்துவிட்டேன் என்று நினைக்கிறேன்."

"ஏன், இது ஒரு குளிர் நாள்," ஹெமிக் பெருமையாக, "இது குளிர்ச்சியாக இருக்கிறது. நான் மேலே வந்தபோது நடைப்பயணத்திலிருந்து அதிக வெப்பமடைந்தேன்.

"இது மிகவும் சூடாக இருக்கிறது," அபெர்க்ரோம்பி அமைதியற்ற இயக்கத்துடன் வலியுறுத்தினார்; பின்னர் அவர் திடீரென்று, “எனக்கு இங்கு பிடிக்கவில்லை. இது எனக்கு ஒன்றுமில்லை - ஒன்றுமில்லை - நான் அப்படிச் செய்தேனா என்று நான் ஆச்சரியப்பட்டேன், உங்களுக்குத் தெரியும், அதனால்தான் நான் கீழே வந்தேன். மற்றும் நான் முடிவு செய்துவிட்டேன்.

"நீங்கள் பார்க்கிறீர்கள்," அவர் தயக்கத்துடன் தொடர்ந்தார், "சமீப காலம் வரை வடக்கில் இன்னும் தொழில்முறை தென்னகவாசிகள் நிரம்பியிருந்தனர், சில உண்மையானவர்கள், சில உணர்வுகளால், ஆனால் அனைத்தும் தங்கள் பழைய குடும்ப தோட்டங்களின் அழகைப் பற்றிய பூக்கள் ஏகபோகங்களுக்கு வழங்கப்படுகின்றன, மேலும் அவை அனைத்தும் குதித்து அலறுகின்றன. இசைக்குழு 'டிக்ஸி' வாசித்தது. நான் என்ன சொல்கிறேன் என்று உங்களுக்குத் தெரியும்," என்று அவர் ஹெமிக் பக்கம் திரும்பினார், "இது ஒரு வகையான தேசிய நகைச்சுவையாக இருக்க வேண்டும். ஓ, நானும் விளையாட்டில் இருந்தேன் என்று நினைக்கிறேன், நான் எழுந்து நின்று வியர்த்து ஆரவாரம் செய்தேன், தென் கரோலினா அல்லது வர்ஜீனியாவிலிருந்து வந்ததாகக் கூறியதைத் தவிர, எந்தக் காரணமும் இல்லாமல் இளைஞர்களுக்கு பதவிகளை வழங்கினேன் - ”மீண்டும் அவர் உடைந்து, திடீரென்று திடீரென ஆனது, "ஆனால் நான் முடித்துவிட்டேன், நான் ஆறு மணிநேரம் இங்கே இருந்தேன், நான் முடித்துவிட்டேன்!"

"உங்களுக்கு மிகவும் சூடாக?" லேசான ஆச்சரியத்துடன் ஹெமிக் விசாரித்தார்.

"ஆம்! நான் வெப்பத்தை உணர்ந்தேன், ஜாக்சன் தெருவில் உள்ள கடைகளுக்கு முன்னால் இரண்டு அல்லது மூன்று டஜன் லோஃபர்கள் - ஓலைகளால் வேயப்பட்ட வைக்கோல் தொப்பிகளில் நிற்பதை நான் பார்த்திருக்கிறேன். பின்னர் அவர் நகைச்சுவையுடன் மேலும் கூறினார், "அவர்களை என் மகன் 'ஸ்லாஷ்-பாக்கெட், பெல்ட்-பேக் பாய்ஸ்' என்று அழைக்கிறான். நான் சொல்வதை உங்களுக்குத் தெரியுமா?"

"ஜெல்லி பீன்ஸ்," ஹெமிக் தீவிரமாக தலையசைத்தார், "நாங்கள் அவற்றை ஜெல்லி பீன்ஸ் என்று அழைக்கிறோம். கணக்கு இல்லாத பையன்கள் எல்லாம் சரி. பெரும்பாலான கடைகளுக்கு முன்னால் அவர்கள் அங்கு நிற்க வேண்டாம் என்று கேட்டுப் பலகைகளைப் பெற்றனர்.

"அவர்கள் வேண்டும்!" அபெர்க்ரோம்பி, எரிச்சல் உணர்வுடன் வலியுறுத்தினார். “இது தெற்கின் எனது படம், இப்போது உங்களுக்குத் தெரியும் - ஒல்லியான, கருமையான கூந்தல் கொண்ட ஒரு இளைஞன் இடுப்பில் துப்பாக்கியுடன், வயிறு முழுக்க சோள சாராயம் அல்லது டோப் டோலாவுடன், அடுத்த கொலைக்காகக் காத்திருக்கும் மருந்துக் கடையின் மீது சாய்ந்தான். ”

ஹெமிக் தனது குரலில் மன்னிப்புக் கேட்டாலும் எதிர்த்தார்.


"மிஸ்டர். அபெர்க்ரோம்பி, போருக்குப் பிறகு எங்களிடம் பணம் இல்லை என்பதை நீங்கள் நினைவில் கொள்ள வேண்டும்.

Abercrombie இதை பொறுமையின்றி ஒதுக்கி வைத்தார்.

"ஓ, நான் அதையெல்லாம் கேள்விப்பட்டேன்," என்று அவர் கூறினார், "நான் சோர்வாக இருக்கிறேன். அதிலும் நான் சோர்வடையும் வரை தென்னகத்தை ஆட்டுவித்ததைக் கேட்டிருக்கிறேன். ஃபிரான்ஸ் மற்றும் ஜெர்மனி ஐம்பது வருடங்கள் தங்கள் காலடியில் நிற்கவில்லை, அவர்களின் போர் உங்கள் போரை ஒரு சிறிய சந்து போல தோற்றமளித்தது. மேலும் இது உங்கள் தவறு அல்ல, யாருடைய தவறும் அல்ல. இது ஒரு வெள்ளைக்காரனின் நாடாக இருக்க முடியாத அளவுக்கு மிகவும் சூடாக இருக்கிறது, அது எப்போதும் இருக்கும். இந்த மாநிலங்களில் இரண்டு அல்லது மூன்று இருளில் நிறைந்திருப்பதையும், அவர்களை யூனியனில் இருந்து வெளியேற்றுவதையும் பார்க்க விரும்புகிறேன்.

ஹெம்மிக், சிந்தனை இல்லாமல் தலையசைத்தார். அவர் நினைத்ததில்லை; இருபது ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக அவர் எப்போதாவது கருத்துக்களைக் கொண்டிருந்தார், உள்ளூர் பத்திரிகைகளின் அல்லது சில பெரும்பான்மையினரின் கருத்துகளைத் தவிர்த்து உணர்ச்சியின் மூலம் வெளிப்படுத்தினார். தன்னால் வாங்க முடியவில்லையே என்ற எண்ணத்தில் ஒருவித ஆடம்பரம் இருந்தது. வழக்குகள் அவருக்கு முன் வைக்கப்படும்போது, ​​அவை அவருக்குப் புரியக்கூடியதாக இருந்தால், அவற்றை முழுவதுமாக ஏற்றுக்கொண்டார், அல்லது குறைந்த அளவு கவனம் தேவையென்றால் அவற்றை நிராகரித்தார். ஆனாலும் அவன் முட்டாள் அல்ல. அவர் ஏழையாகவும், பிஸியாகவும், களைப்பாகவும் இருந்தார், அவருடைய சமூகத்தில் பெரிய கருத்துக்கள் எதுவும் இல்லை, அவர் அவற்றைப் புரிந்துகொள்ளும் திறன் கொண்டவராக இருந்தாலும் கூட. அவன் நினைக்காத எண்ணம் அவனுக்குச் சமமாகப் புரியாமல் இருந்திருக்கும். அவர் ஒரு மூடிய புத்தகம், பாதி நிரம்பிய மோசமான அச்சிடப்பட்ட, தொடர்பு இல்லாத குப்பை.

இப்போது, ​​Abercrombie இன் கூற்றுக்கு அவரது எதிர்வினை மிகவும் எளிமையானது. பிறப்பால் தென்னகத்தைச் சேர்ந்த, வெற்றிகரமான - மேலும், தன்னம்பிக்கை மற்றும் தீர்க்கமான, வற்புறுத்தக்கூடிய மற்றும் சாதுவான ஒரு மனிதரிடமிருந்து இந்த கருத்துகள் தொடரப்பட்டதால், அவர் சந்தேகமோ வெறுப்போ இல்லாமல் அவற்றை ஏற்றுக்கொள்ள முனைந்தார்.

அவர் அபெர்க்ரோம்பியின் சுருட்டுகளில் ஒன்றை எடுத்து அதை இழுத்தார், இன்னும் அவரது சோர்வான முகத்தில் ஆழமான ஒரு கடுமையான பிரதிபலிப்புடன், வானத்திலிருந்து வண்ணம் சறுக்குவதையும் சாம்பல் முக்காடுகள் கீழே வருவதையும் பார்த்தார். சிறுவனும் அவனது சைக்கிள், குழந்தை, செவிலிக்காரி, துர்நாற்றம் வீசும் பூனைக்குட்டி, எல்லாம் கிளம்பிவிட்டன. ஸ்டக்கோ பங்களாக்களில், பியானோக்கள் சூடான, சோர்வுற்ற குறிப்புகளைக் கொடுத்தன, அவை கிரிக்கெட்டுகளை போட்டி ஒலிக்கு ஊக்கப்படுத்தியது, மேலும் தெருவில் உள்ள ஒவ்வொரு அறையும் நேரடியாக இருளில் திறந்திருக்கும் என்ற எண்ணம் உருவாகும் வரை, இடைவெளியில் கிசுகிசுக்கும் கிராமபோன்கள் சிணுங்கும் ராக்டைம் மூலம் நிரப்பப்பட்டன.

" நான் என்ன கண்டுபிடிக்க விரும்புகிறேன்," என்று அபெர்க்ரோம்பி முகத்தைச் சுளித்துக்கொண்டு கூறினார், "இது ஒரு பயனற்ற நகரம் என்பதை அறியும் அளவுக்கு எனக்கு ஏன் உணர்வு இல்லை. நான் இங்கிருந்து சென்றது முற்றிலும் ஒரு விபத்து, முற்றிலும் கண்மூடித்தனமான வாய்ப்பு, அது நடந்தவுடன், என்னை அழைத்துச் சென்ற ரயில் எனக்கு அதிர்ஷ்டம் நிறைந்தது. நான் பக்கத்தில் அமர்ந்திருந்த அந்த மனிதர் எனக்கு வாழ்க்கையின் தொடக்கத்தைக் கொடுத்தார். அவனது தொனி வெறுப்பாக மாறியது. "ஆனால் இது எல்லாம் சரி என்று நான் நினைத்தேன். நான் உயர்நிலைப் பள்ளியில் சுரண்டப்பட்டதைத் தவிர நான் தங்கியிருப்பேன் - நான் வெளியேற்றப்பட்டேன், மேலும் நான் வீட்டில் இருக்க விரும்பவில்லை என்று என் அப்பா என்னிடம் கூறினார். அந்த இடம் நன்றாக இல்லை என்று எனக்கு ஏன் தெரியவில்லை? நான் ஏன் பார்க்கவில்லை ? "

"சரி, நீங்கள் ஒருபோதும் சிறப்பாக எதையும் அறிந்திருக்க மாட்டீர்களா?" ஹெமிக் லேசாக பரிந்துரைத்தார்.

"அது எந்த காரணமும் இல்லை," Abercrombie வலியுறுத்தினார். "நான் ஏதாவது நல்லவனாக இருந்திருந்தால் நான் அறிந்திருப்பேன். உண்மையில் - ஒரு - விஷயம் - உண்மை," அவர் மெதுவாக மீண்டும் கூறினார், "இதயத்தில் நான் இங்கே மகிழ்ச்சியாக வாழ்ந்து இறந்திருக்கக்கூடிய ஒரு பையன் என்று நினைக்கிறேன், அதைவிட சிறப்பாக எதுவும் இருப்பதாகத் தெரியவில்லை. ” ஏறக்குறைய மன உளைச்சலுக்கு ஆளான தோற்றத்துடன் அவர் ஹெமிக் பக்கம் திரும்பினார். "எனது - எனக்கு என்ன நடந்தது என்பது வாய்ப்பாகக் கூறப்படலாம் என்று நினைப்பது எனக்கு கவலை அளிக்கிறது. ஆனால் நான் அப்படிப்பட்ட பையன் என்று நினைக்கிறேன். நான் டிக் விட்டிங்டன் யோசனையுடன் தொடங்கவில்லை - நான் தற்செயலாக தொடங்கினேன்.

இந்த ஒப்புதல் வாக்குமூலத்திற்குப் பிறகு, ஹெமிக்கால் புரிந்து கொள்ள முடியாத ஒரு சோகமான முகபாவத்துடன் அவர் அந்தி நேரத்தைப் பார்த்தார். அத்தகைய வேறுபாட்டின் முக்கியத்துவத்தைப் பற்றிய எந்த உணர்வையும் பிந்தையவர் பகிர்ந்து கொள்ள இயலாது - உண்மையில், அபெர்க்ரோம்பியின் நிலைப்பாட்டில் இருந்து அது அவரைத் தேவையற்ற அற்பமானதாகத் தாக்கியது. இருப்பினும், ஒப்புக்கொள்ளுதலின் சில வெளிப்பாடுகள் கண்ணியமாக மட்டுமே இருப்பதாக அவர் உணர்ந்தார்.*

"சரி," என்று அவர் கூறினார், "சில சிறுவர்கள் தேனீ எழுந்து வடக்கே செல்ல வேண்டும், சில சிறுவர்கள் இல்லை. நான் வடக்கே செல்ல தேனீ கிடைத்தது. ஆனால் நான் செய்யவில்லை. அதுதான் உனக்கும் எனக்கும் உள்ள வித்தியாசம்.”

அபெர்க்ரோம்பி அவன் பக்கம் திரும்பினான்.

"நீ செய்தாய்?" அவர் எதிர்பாராத ஆர்வத்துடன், "நீங்கள் வெளியேற விரும்புகிறீர்களா?"

"ஒரு சமயத்தில்." அபெர்க்ரோம்பியின் ஆர்வத்தில் ஹெமிக் இந்த விஷயத்திற்கு ஒரு புதிய முக்கியத்துவத்தை இணைக்கத் தொடங்கினார். "ஒரு காலத்தில்," அவர் மீண்டும் கூறினார், சந்தர்ப்பத்தின் தனிமை என்பது அவர் அடிக்கடி சிந்தித்த ஒரு விஷயம்.

"உனக்கு எவ்வளவு வயது?"

"ஓ - சுமார் இருபது."

"உன் தலையில் என்ன வைத்தது?"

"சரி, நான் பார்க்கிறேன் -" ஹெமிக் கருதினார். "எனக்கு போதுமான அளவு நினைவில் இருக்கிறதா என்று எனக்குத் தெரியவில்லை, ஆனால் நான் பல்கலைக்கழகத்திற்குச் சென்றபோது - நான் இரண்டு வருடங்கள் இருந்தேன் என்று எனக்குத் தோன்றுகிறது - ஒரு புத்திசாலி பையன் வடக்கே செல்ல வேண்டும் என்று பேராசிரியர்களில் ஒருவர் என்னிடம் கூறினார். அடுத்த ஐம்பது ஆண்டுகளுக்கு இங்கு வியாபாரம் குறையப்போவதில்லை என்றார். அவர் சொல்வது சரிதான் என்று நான் யூகித்தேன். அப்போது என் அப்பா இறந்துவிட்டார், அதனால் எனக்கு இங்குள்ள வங்கியில் ரன்னர் வேலை கிடைத்தது, வடக்கே செல்வதற்கு போதுமான பணத்தை சேமித்ததைத் தவிர எனக்கு எதிலும் ஆர்வம் இல்லை. நான் செல்வதற்குக் கட்டுப்பட்டேன்."

“ஏன் செய்யவில்லை? ஏன் செய்யவில்லை?” Abercrombie ஒரு வேதனையான தொனியில் வலியுறுத்தினார்.


"சரி," ஹெமிக் தயங்கினார், "சரி, நான் சரியாகச் செய்தேன், ஆனால் - விஷயங்கள் செயல்படவில்லை, நான் செல்லவில்லை. இது ஒரு வேடிக்கையான வியாபாரம். நீங்கள் நினைக்கும் சிறிய விஷயத்தைப் பற்றி இது தொடங்கியது. இது ஒரு பைசாவில் தொடங்கியது.

"ஒரு பைசா?"

"அது தான் செய்தது - ஒரு சிறிய பைசா. அதனால்தான் நான் நினைத்தது போல் இங்கிருந்து எல்லா இடங்களிலிருந்தும் செல்லவில்லை.

"அதைப் பற்றி என்னிடம் சொல்லுங்கள், மனிதனே," அவரது தோழர் கூச்சலிட்டார். பொறுமையுடன் கைக்கடிகாரத்தைப் பார்த்தான். "நான் கதையைக் கேட்க விரும்புகிறேன்."

ஹெமிக் ஒரு கணம் உட்கார்ந்து, சுருட்டைச் சுற்றி வாயை சிதைத்தார்.


“சரி, ஆரம்பிப்பதற்கு, இருபத்தைந்து ஆண்டுகளுக்கு முன்பு இங்கு நடந்த ஒரு விஷயம் உங்களுக்கு நினைவிருக்கிறதா என்று நான் உங்களிடம் கேட்கப் போகிறேன். காட்டன் நேஷனல் வங்கியின் காசாளரான ஹோய்ட் என்ற நபர் ஒரு இரவில் சுமார் முப்பதாயிரம் டாலர் பணத்துடன் காணாமல் போனார். சொல்லுங்கள், அந்த நேரத்தில் அவர்கள் வேறு எதையும் பற்றி பேசவில்லை. முழு நகரமும் இதைப் பற்றி அதிர்ந்தது, மேலும் இது அனைத்து வங்கிகளிலும் குறிப்பாக காட்டன் நேஷனலில் ஏற்படுத்திய இடையூறுகளை நீங்கள் கற்பனை செய்து பார்க்க முடியும் என்று நான் நினைக்கிறேன்.

"எனக்கு நினைவிருக்கிறது."

"சரி, அவர்கள் அவரைப் பிடித்தார்கள், அவர்கள் பணத்தைத் திரும்பப் பெற்றனர், மேலும் விஷயம் நடந்த வங்கியைத் தவிர, உற்சாகம் தணிந்தது. கீழே அவர்கள் பழக மாட்டார்கள் என்று தோன்றியது. திரு. டீம்ஸ், முதல் துணைத் தலைவர், எப்பொழுதும் மிகவும் கனிவாகவும் கண்ணியமாகவும் இருந்தவர், மாற்றப்பட்ட மனிதராக இருக்க வேண்டும். குமாஸ்தாக்கள், சொல்பவர்கள், காவலாளிகள், காவலாளிகள், பெரும்பாலான அதிகாரிகள் மீது அவருக்கு சந்தேகம் இருந்தது, ஆம், கோலியால், அவர் ஜனாதிபதியின் மீது ஒரு கண் வைத்திருந்தார் என்று நினைக்கிறேன்.

"அவர் விழிப்புடன் இருந்தார் என்று நான் அர்த்தப்படுத்தவில்லை - அவர் இந்த விஷயத்தில் வெளிப்படையாகவே இருந்தார். நீங்கள் உங்கள் வணிகத்தைப் பற்றிச் செல்லும்போது அவர் வந்து உங்களிடம் வேடிக்கையான கேள்விகளைக் கேட்பார். அவர் சொல்பவரின் கூண்டிற்குள் கால்விரலில் நுழைந்து எதுவும் பேசாமல் அவரைப் பார்த்துக் கொண்டிருப்பார். கணக்கு வைப்பதில் ஏதேனும் தவறு இருந்தால், அவர் ஒரு எழுத்தரையோ அல்லது பலரையோ பணிநீக்கம் செய்வது மட்டுமல்லாமல், அவர் ஒரு கலவரத்தை எழுப்பி, அவரை ஒரு பெட்டகத்திற்குள் தள்ளி கதவைத் தாழிடச் செய்தார்.

"அவர் அப்போது வங்கியை நடத்திக் கொண்டிருந்தார், மேலும் அவர் மற்ற அதிகாரிகளை பாதித்தார், மேலும் - ஓ, எந்த வகையான நிறுவனத்திலும் வேலை செய்யக்கூடிய அழிவை நீங்கள் கற்பனை செய்யலாம். கவனமாக இருந்தாலும் இல்லாவிட்டாலும் தவறிழைக்கிறோம் என்று எல்லோரும் பதற்றமடைந்தார்கள். குமாஸ்தாக்கள் இரவு பதினொரு மணி வரை டவுன்டவுனில் தங்கியிருந்து, இழந்த நிக்கலைக் கணக்கிட முயன்றனர். இது ஒரு மெல்லிய ஆண்டு, எப்படியும், நிதிகள் அனைத்தும் மிகவும் மோசமாக இருந்தது, எனவே எங்களில் கூட்டம் எவரும் இருக்கக்கூடிய அளவுக்கு வெறித்தனமாக இருக்கும் வரை மற்றும் வங்கி வணிகத்தை மேற்கொள்ளும் வரை ஒன்று மற்றொன்றில் வேலை செய்தது.

"நான் ஒரு ஓட்டப்பந்தய வீரராக இருந்தேன் - கடவுள் கைவிடப்பட்ட கோடையின் வெப்பத்தில் நான் ஓடினேன். நான் ஓடினேன், அதற்காக எனக்கு கொஞ்சம் பணம் கிடைத்தது, அந்த நேரத்தில் நான் அந்த வங்கியையும் இந்த நகரத்தையும் வெறுத்தேன், நான் விரும்பியதெல்லாம் வெளியேறி வடக்கே செல்ல வேண்டும். எனக்கு வாரத்திற்கு பத்து டாலர்கள் கிடைக்கும், அதில் ஐம்பதைச் சேமித்தவுடன் நான் டிப்போவுக்குச் சென்று சின்சினாட்டிக்கு டிக்கெட் வாங்குவது என்று முடிவு செய்தேன். எனக்கு அங்கு வங்கித் தொழிலில் ஒரு மாமா இருந்தார், அவருடன் எனக்கு ஒரு வாய்ப்பு தருவதாகச் சொன்னார். ஆனால் அவர் ஒருபோதும் என் வழியில் பணம் செலுத்த முன்வரவில்லை, மேலும் நான் தகுதியுடையவனாக இருந்தால், நானே அங்கு எழுந்து செல்வேன் என்று அவர் நினைத்தார். சரி, ஒருவேளை நான் தகுதியற்றவனாக இருந்திருக்கலாம், ஏனென்றால், எப்படியும், நான் ஒருபோதும் செய்யவில்லை.

"ஒரு நாள் காலை, நான் அறிந்த மிக வெப்பமான ஜூலையின் வெப்பமான நாளில் - அதன் அர்த்தம் என்னவென்று உங்களுக்குத் தெரியும் - நான் ஹார்லன் என்ற நபரை அழைத்து, ஒரு நோட்டில் வர வேண்டிய பணத்தை சேகரிக்க வங்கியை விட்டு வெளியேறினேன். ஹர்லனிடம் பணம் இருந்தது, அதை எண்ணிப் பார்த்தபோது, ​​அது முந்நூறு டாலர் எண்பத்தாறு சென்ட் என்று இருந்தது, அன்று காலை ஹர்லன் வேறொரு வங்கியில் இருந்து எடுத்த புத்தம் புதிய நாணயத்தில் இருந்தது. முந்நூறு டாலர் நோட்டுகளை பணப்பையிலும், சில்லறை பாக்கெட்டிலும் போட்டுவிட்டு, ரசீதில் கையெழுத்திட்டுவிட்டு கிளம்பினேன். நான் நேராக வங்கிக்குப் போய்க்கொண்டிருந்தேன்.

"வெளியில் வெப்பம் பயங்கரமாக இருந்தது. உனக்கு மயக்கம் வர அதுவே போதும், இரண்டு நாட்களாக எனக்கு உடல்நிலை சரியில்லாமல் இருந்ததால், தெரு வண்டிக்காக நிழலில் காத்திருந்தபோது, ​​இன்னும் ஒரு மாதத்தில் நான் வந்துவிடுவேன் என்று வாழ்த்தினேன். இந்த வெளியே மற்றும் அது சில குளிர்ச்சியாக இருந்தது. பின்னர், நான் அங்கேயே நின்று கொண்டிருந்தபோது, ​​திடீரென்று நான் சேகரித்த பணத்திற்கு வெளியே, என்னால் தொட முடியாதது, என் சட்டைப் பையில் ஒரு சதமும் இல்லை என்று எனக்குத் தோன்றியது. நான் வங்கிக்கு திரும்பிச் செல்ல வேண்டும், அது சுமார் பதினைந்து தொகுதிகள் தொலைவில் இருந்தது. நீங்கள் பார்க்கிறீர்கள், முந்தைய இரவில், எனது மாற்றம் வெறும் ஒரு டாலருக்கு வந்ததைக் கண்டேன், அதை நான் மூலையில் உள்ள கடையில் ஒரு பில்லுக்கு வர்த்தகம் செய்து எனது டிரங்கின் அடிப்பகுதியில் உள்ள ரோலில் சேர்த்தேன். அதனால் அதற்கு எந்த உதவியும் இல்லை - நான் என் மேலங்கியை கழற்றினேன், நான் என் கைக்குட்டையை என் காலரில் மாட்டிக்கொண்டேன் மற்றும் வங்கிக்கு மூச்சுத் திணறல் மூலம் அடித்தேன்.

"பதினைந்து தொகுதிகள் - அது எப்படி இருந்தது என்பதை நீங்கள் கற்பனை செய்யலாம், நான் தொடங்கியபோது எனக்கு உடல்நிலை சரியில்லாமல் இருந்தது. ஜூனிபர் தெருவில் இருந்து மேலே - அது எங்கே என்று உங்களுக்கு நினைவிருக்கிறது; புதிய Mieger மருத்துவமனை இப்போது உள்ளது - ஜாக்சன் வரை. ஏறக்குறைய ஆறு தொகுதிகளுக்குப் பிறகு, என்னைப் பிடிக்கும் அளவுக்கு அகலமான நிழல் கிடைத்த போதெல்லாம் நான் நிறுத்தி ஓய்வெடுக்க ஆரம்பித்தேன், நான் அருகில் வந்தவுடன், என் அம்மா அருகில் காத்திருக்கும் ஐஸ்கட் டீயின் பெரிய கிளாஸை நினைத்துக்கொண்டே போகலாம். மதிய உணவில் என் தட்டு. ஆனால் அதற்குப் பிறகு நான் குளிர்ந்த தேநீரைக் கூட விரும்பாத அளவுக்கு நோய்வாய்ப்பட்டேன் - அந்தப் பணத்தை அகற்றிவிட்டு, கீழே படுத்து இறக்க விரும்பினேன்.

“நான் வங்கியிலிருந்து இன்னும் இரண்டு பிளாக்குகள் தள்ளி இருந்தபோது, ​​என் கையை என் வாட்ச் பாக்கெட்டில் வைத்து அந்த மாற்றத்தை எடுத்தேன்; அது என் கையில் ஒலிப்பது மாதிரி இருந்தது; நான் மிகவும் நெருக்கமாக இருந்தேன் என்று என்னை நானே நம்ப வைப்பது, அதை தயாராக வைத்திருப்பது வசதியாக இருந்தது. நான் என் கையைப் பார்க்க நேர்ந்தது, திடீரென்று நான் சிறிது நேரம் நின்று என் வாட்ச் பாக்கெட்டில் வேகமாக கீழே இறங்கினேன். பாக்கெட் காலியாக இருந்தது. கீழே ஒரு சிறிய துளை இருந்தது, என் கையில் ஒரு அரை டாலர், கால் மற்றும் ஒரு நாணயம் மட்டுமே இருந்தது. நான் ஒரு சதத்தை இழந்திருந்தேன்.

“சரி, ஐயா, இது எனக்குக் கொடுத்த மனச்சோர்வை என்னால் சொல்ல முடியாது, உங்களிடம் சொல்ல முடியாது. ஒரு பைசா, நீங்கள் நினைவில் கொள்ளுங்கள் - ஆனால் சிந்தியுங்கள்; ஒரு ஓட்டப்பந்தய வீரர் இரண்டு முறை வெட்கமாக இருந்ததால் ஒரு வாரத்திற்கு முன்பு வேலையை இழந்தார். அது கவனக்குறைவு மட்டுமே; ஆனால் நீங்கள் இருந்தீர்கள்! அவர்கள் அனைவரும் தங்களைத் தாங்களே பணிநீக்கம் செய்துவிடலாம் என்ற பீதியில் இருந்தனர், மேலும் ஒருவரை பணிநீக்கம் செய்வதே சிறந்த விஷயம் - முதலில்.

“எனவே அந்தப் பைசாவுடன் தோன்றுவது நான்தான் என்பதை நீங்கள் பார்க்கலாம்.



"நான் அதைப் பற்றி அதிகம் அக்கறை காட்ட எனக்கு ஆற்றல் எங்கிருந்து கிடைத்தது என்பது என்னால் புரிந்து கொள்ள முடியாததை விட அதிகம். நான் ஒரு பூனைக்குட்டியைப் போல உடல்நிலை சரியில்லாமல், சூடாகவும் பலவீனமாகவும் இருந்தேன், ஆனால் அந்த பைசாவைக் கண்டுபிடிப்பதைத் தவிர வேறு எதையும் செய்ய முடியும் என்று எனக்குத் தோன்றவில்லை, உடனடியாக அதைச் செய்வதற்கான வழியைத் தேட ஆரம்பித்தேன். எனக்குத் தெரிந்த ஒருவரைப் பார்க்கலாம் என்ற நம்பிக்கையில் நான் ஒன்றிரண்டு கடைகளைப் பார்த்தேன், ஆனால் முன்னால் சில தோழர்கள் ரொட்டி துடைத்துக் கொண்டிருந்தபோது, ​​இன்று நீங்கள் அவர்களைப் பார்த்தது போல், நான் அங்கு சென்று சொல்லத் தோன்றியது. : 'இதோ! உன்னிடம் ஒரு பைசா?' அதிக சிரமம் இல்லாமல் நான் அதைப் பெற்றிருக்கக்கூடிய இரண்டு அலுவலகங்களைப் பற்றி நான் நினைத்தேன், ஆனால் அவை சிறிது தூரத்தில் இருந்தன, மேலும் தலைசுற்றுவது மட்டுமல்லாமல், நான் வங்கிப் பணத்தை எடுத்துச் செல்லும்போது என் வழியை விட்டு வெளியே செல்வதை வெறுத்தேன், ஏனென்றால் அது ஒரு மாதிரியாக இருந்தது. விசித்திரமான.

"எனவே நான் என்ன செய்ய வேண்டும், ஆனால் நான் கடைசியாக பைசா வைத்திருந்ததை நினைவில் வைத்திருந்த யூனியன் டிப்போவை நோக்கி தெருவில் திரும்பி நடக்கத் தொடங்குகிறேன். இது ஒரு புத்தம் புதிய பைசா, அது விழுந்த இடத்தில் பிரகாசிப்பதைப் பார்க்கலாம் என்று நினைத்தேன். அதனால், நடைபாதையை கவனமாகப் பார்த்து, நான் என்ன செய்வது என்று யோசித்துக்கொண்டே நடந்தேன். நான் கொஞ்சம் சிரித்தேன், ஏனென்றால் நான் ஒரு பைசாவைப் பற்றி கவலைப்படுவதில் ஒருவித முட்டாள்தனமாக உணர்ந்தேன், ஆனால் நான் சிரிப்பதை ரசிக்கவில்லை, அது எனக்கு வேடிக்கையாகத் தெரியவில்லை.

“சரி, பழைய பைசாவைப் பார்க்காமலோ அல்லது இன்னொன்றைப் பெறுவதற்கான சிறந்த வழி எது என்று யோசிக்காமலோ நான் யூனியன் டிப்போவுக்குத் திரும்பினேன். நான் வீடு வரை செல்வதை வெறுத்தேன், 'நாங்கள் வெகு தொலைவில் வாழ்ந்ததால்; ஆனால் நான் வேறு என்ன செய்ய வேண்டும்? அதனால் நான் டிப்போவுக்கு அருகில் ஒரு நிழலைக் கண்டுபிடித்தேன், அங்கேயே நின்று யோசித்தேன், முதலில் ஒன்று, பின்னர் மற்றொன்று என்று யோசித்து, எங்கும் செல்லவில்லை. ஒரு சிறிய பைசா, ஒன்று- பார்வையில் உள்ள எந்த மனிதனும் எனக்குக் கொடுத்திருப்பான்; ஏதோ நிகர் சாமான்களை உடைப்பவர்கள் கூட தங்கள் பைகளில் சிணுங்கிக் கொண்டிருந்தனர்… நான் ஐந்து நிமிடங்கள் அங்கேயே நின்றிருக்க வேண்டும். இராணுவ ஆட்சேர்ப்பு நிலையத்திற்கு முன்னால் சுமார் ஒரு டஜன் ஆண்கள் வரிசையாக இருந்தது எனக்கு நினைவிருக்கிறது, அவர்களில் ஒரு ஜோடி 'இராணுவத்தில் சேருங்கள்!' என்னை. அது என்னை எழுப்பியது, நான் வங்கியை நோக்கி திரும்பிச் சென்றேன், இப்போது கவலையடைந்து, கலக்கமடைந்து, நோய்வாய்ப்பட்டு, ஒரு பைசாவைக் கண்டுபிடிக்க ஒரு மில்லியன் வழிகளைத் தெரிந்துகொண்டேன். நான் அதை இழப்பதன் முக்கியத்துவத்தை மிகைப்படுத்திக் கொண்டிருந்தேன், இன்னொன்றைக் கண்டுபிடிப்பதில் உள்ள சிரமத்தை நான் மிகைப்படுத்திக் கொண்டிருந்தேன், ஆனால் அது நூறு டாலர்கள் போல எனக்கு அப்போதுதான் முக்கியமானது என்று நீங்கள் நம்ப வேண்டும்.

"பின்னர் மூடிஸ் சோடா இடத்தின் முன் இரண்டு ஆண்கள் பேசிக் கொண்டிருப்பதை நான் பார்த்தேன், அவர்களில் ஒருவரை அடையாளம் கண்டேன் - மிஸ்டர் பர்லிங் - அவர் என் தந்தையின் நண்பராக இருந்தார். அது நிம்மதியாக இருந்தது, நான் உங்களுக்கு சொல்ல முடியும். நான் அதை அறிவதற்கு முன்பே நான் அவரிடம் மிக விரைவாக அரட்டை அடித்தேன், நான் பெறுவதை அவரால் பின்பற்ற முடியவில்லை.

"'இப்போது,' அவர் கூறினார், 'நான் கொஞ்சம் காது கேளாதவன் என்று உனக்குத் தெரியும், நீங்கள் வேகமாகப் பேசும்போது புரியவில்லை! உங்களுக்கு என்ன வேண்டும், ஹென்றி? ஆரம்பத்திலிருந்தே சொல்லுங்கள்.'

"'உங்களுடன் ஏதாவது மாற்றம் உண்டா?' நான் தைரியமாக அவரிடம் கேட்டேன்.'எனக்கு வேண்டும் - 'அப்போது நான் சிறிது நேரம் நிறுத்தினேன்; சில அடி தூரத்தில் ஒரு மனிதர் திரும்பி எங்களைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். அது காட்டன் நேஷனல் வங்கியின் முதல் துணைத் தலைவர் திரு. டீம்ஸ்” என்றார்.

ஹெமிக் இடைநிறுத்தினார், மேலும் அவர் குழப்பமான முறையில் தலையை அங்கும் இங்கும் அசைப்பதைப் பார்க்க அபெர்க்ரோம்பிக்கு இன்னும் வெளிச்சமாக இருந்தது. அவர் பேசும் போது அவரது குரலில் இருபது வருடங்களுக்கும் மேலாக இருந்திருக்கக்கூடிய ஒரு குணம், வேதனையான ஆச்சரியம் இருந்தது.

" அப்போது எனக்கு என்ன வந்தது என்பதை என்னால் புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை . நான் வெப்பத்தால் பைத்தியமாக இருந்திருக்க வேண்டும் - அவ்வளவுதான் என்னால் முடிவெடுக்க முடியும். மிஸ்டர் டீம்ஸிடம் 'ஹவ்டி' என்று சொல்லிவிட்டு, மிஸ்டர் பர்லிங்கிடம் புகையிலைக்கு நிக்கல் கடன் வாங்க வேண்டும் என்று கூறுவதற்குப் பதிலாக, நான் என் பணப்பையை வீட்டில் வைத்துவிட்டு வந்ததால், ஃபிளாஷ் போல வேகமாகத் திரும்பிப் பார்க்க ஆரம்பித்தேன். தெருவில் அதிக வேகத்தில் நடந்து, அருகில் வந்த ஒரு குற்றவாளி பிடிபட்டதைப் போல உணர்கிறேன்.

"நான் ஒரு தடைக்குச் செல்வதற்கு முன், நான் வருந்தினேன். அந்த இரண்டு மனிதர்களுக்கிடையில் நீங்கள் நடந்து கொண்டிருக்க வேண்டிய உரையாடலை நான் கிட்டத்தட்ட கேட்க முடிந்தது:

"'அந்த இளைஞனுக்கு என்ன பிரச்சனை என்று நினைக்கிறீர்கள்?' மிஸ்டர். பர்லிங், எந்தத் தீங்கும் புரியாமல் சொல்வார். 'எல்லா உற்சாகத்துடன் என்னிடம் வந்து, என்னிடம் பணம் இருக்கிறதா என்று அறிய விரும்பினேன், பின்னர் அவர் உங்களைப் பார்த்து பைத்தியம் பிடித்தது போல் ஓடிவிட்டார்.'



“மேலும், மிஸ்டர். டீம்ஸின் பெரிய கண்கள் சந்தேகத்தால் இறுகியதையும், அவர் கால்சட்டையை முறுக்கிக்கொண்டு என்னைப் பின்தொடர்ந்து வருவதையும் என்னால் பார்க்க முடிந்தது. நான் இப்போது ஒரு உண்மையான பீதியில் இருந்தேன், தவறில்லை. திடீரென்று ஒரு குதிரை சரே ஒன்று செல்வதைக் கண்டேன், அதை ஓட்டிச் செல்வதை எனது நண்பரான பில் கென்னடி அடையாளம் கண்டுகொண்டேன். நான் அவரைக் கத்தினேன், ஆனால் அவர் கேட்கவில்லை. நான் மீண்டும் கத்தினேன், ஆனால் அவர் கவனம் செலுத்தவில்லை, அதனால் நான் ஒரு ஓட்டத்தில் அவரைத் தொடங்கினேன், பக்கத்திலிருந்து பக்கமாக அசைந்தேன், நான் ஊகிக்கிறேன், நான் குடிபோதையில் இருந்ததைப் போல, சில நிமிடங்களுக்கு ஒருமுறை அவர் பெயரை அழைத்தேன். ஒருமுறை சுற்றிப் பார்த்தார், ஆனால் அவர் என்னைக் காணவில்லை; அவர் தொடர்ந்து சென்றுகொண்டிருந்தார் மற்றும் அடுத்த மூலையில் பார்வைக்கு மாறினார். நான் வெகுதூரம் செல்ல முடியாத அளவுக்கு பலவீனமாக இருந்ததால் நான் நிறுத்தினேன். நான் சுற்றும் முற்றும் பார்த்தபோது கரையில் அமர்ந்து ஓய்வெடுக்கப் போகிறேன், முதலில் பார்த்தது திரு.டீம்ஸ் அவர் வரக்கூடிய வேகத்தில் என்னைப் பின்தொடர்ந்து செல்வதைத்தான்.


“சரி, இருபது நிமிடங்களுக்குப் பிறகு, நான் வீட்டில் இருந்தபோது, ​​ட்யூனிங் ஃபோர்க் போல நடுங்கும் விரல்களால் என் உடற்பகுதியைத் திறக்க முயற்சிக்கும் வரை எனக்கு தெளிவாக நினைவில் உள்ளது. நான் அதைத் திறக்கும் முன், திரு. டீம்ஸ் மற்றும் ஒரு போலீஸ்காரர் உள்ளே வந்தார்கள். நான் ஒரு திருடன் இல்லை என்று ஒரேயடியாகப் பேச ஆரம்பித்தேன், என்ன நடந்தது என்று அவர்களிடம் சொல்ல முயற்சித்தேன், ஆனால் நான் வெறித்தனமாக இருந்தேன் என்று நினைக்கிறேன், மேலும் நான் சொன்னேன். மோசமான விஷயங்கள் இருந்தன. நான் கதையை வெளியே எடுக்க முடிந்தபோது, ​​எனக்கும் கூட அது ஒருவித பைத்தியக்காரத்தனமாகத் தோன்றியது — அது உண்மை — – நான் சொன்னது உண்மை, உண்மை — ஒவ்வொரு வார்த்தையும்! - ஸ்டேஷனில் எங்கோ நான் தொலைத்த அந்த ஒரு பைசா - ”ஹெமிக் உடைந்து வினோதமாகச் சிரிக்கத் தொடங்கினார் - தன் கதையை முடித்ததும் அவருக்கு வந்த உற்சாகம் ஒரு பலவீனம் என்பது போல் அவர் வெட்கப்பட்டார். அவர் மீண்டும் தொடங்கும் போது அது ஒரு பதற்றத்துடன் இருந்தது.

"என்ன நடந்தது என்ற விவரங்களுக்கு நான் செல்லவில்லை, ஏனென்றால் அதிகம் எதுவும் செய்யவில்லை - குறைந்த பட்சம், வடக்கே நீங்கள் நிகழ்வுகளை மதிப்பிடும் அளவில் அல்ல. இது என் வேலையை இழந்தது, கெட்ட பெயருக்கு நல்ல பெயரை மாற்றினேன். யாரோ பேசினர், யாரோ பொய் சொன்னார்கள், நான் வங்கியின் நிறைய பணத்தை இழந்துவிட்டேன், அதை மறைக்க முயற்சித்தேன் என்ற எண்ணம் ஏற்பட்டது.

"அதற்குப் பிறகு எனக்கு வேலை கிடைப்பதில் ஒரு பரிதாபம் இருந்தது. கடைசியாக நான் வங்கியிலிருந்து ஒரு அறிக்கையைப் பெற்றேன், அது தொடங்கப்பட்ட கதைகளுக்கு முரணானது, ஆனால் ஆர்வமுள்ளவர்கள் வங்கி எந்த வம்பு அல்லது ஊழலையும் விரும்பவில்லை என்று சொன்னார்கள் - மற்றவை மறந்துவிட்டன: என்ன நடந்தது என்பதை அவர்கள் மறந்துவிட்டார்கள், ஆனால் எப்படியாவது நான் நம்பக்கூடிய ஒரு இளைஞன் அல்ல என்பதை அவர்கள் நினைவில் வைத்தனர்.

ஹெம்மிக் இடைநிறுத்தப்பட்டு மீண்டும் சிரித்தார், இன்னும் இன்பம் இல்லாமல், ஆனால் கசப்புடன், புரியாமல், ஆழ்ந்த இயலாமையுடன்.

“அதனால்தான் நான் சின்சினாட்டிக்கு போகவில்லை, நீங்கள் பார்க்கிறீர்கள்,” என்று அவர் மெதுவாக கூறினார்; "அப்போது என் அம்மா உயிருடன் இருந்தார், இது அவளுக்கு ஒரு மோசமான அடியாக இருந்தது. அவளுக்கு ஒரு யோசனை இருந்தது - இங்குள்ள மக்களின் தலையில் ஒட்டிக்கொண்டிருக்கும் பழங்கால தெற்கு யோசனைகளில் ஒன்று - எப்படியாவது நான் இங்கே நகரத்தில் தங்கி என்னை நேர்மையாக நிரூபிக்க வேண்டும் என்று. அவள் அதை மனதில் வைத்திருந்தாள், நான் செல்வதை அவள் கேட்க மாட்டாள். நான் சென்ற நாள் அவள் இறக்கும் நாளாக இருக்கும் என்று அவள் சொன்னாள். எனவே எனது நற்பெயரை திரும்பப் பெறும் வரை நான் தங்க வேண்டியிருந்தது.

"எவ்வளவு நேரம் எடுத்தது?" என்று அபெர்க்ரோம்பி அமைதியாகக் கேட்டார்.

"சுமார் - பத்து ஆண்டுகள்."

"ஓ -"

"பத்து ஆண்டுகள்," ஹெம்மிக், கூடிவரும் இருளை வெறித்துப் பார்த்தார். "இது நீங்கள் பார்க்கும் ஒரு சிறிய நகரம்: நான் பத்து வருடங்கள் என்று சொல்கிறேன், ஏனென்றால் இது பற்றிய கடைசி குறிப்பு என் காதுகளுக்கு வந்தபோது சுமார் பத்து வருடங்கள். ஆனால் நான் அதற்கு நீண்ட காலத்திற்கு முன்பே திருமணம் செய்துகொண்டேன்; ஒரு குழந்தை இருந்தது. அந்த நேரத்தில் சின்சினாட்டி என் மனதை விட்டுப் போய்விட்டது.

"நிச்சயமாக," Abercrombie ஒப்புக்கொண்டார்.

அவர்கள் இருவரும் ஒரு கணம் அமைதியாக இருந்தனர் - பின்னர் ஹெமிக் மன்னிப்புக் கோரினார்:

"இது ஒரு நீண்ட கதை, அது உங்களுக்கு மிகவும் ஆர்வமாக இருந்திருக்குமா என்று எனக்குத் தெரியவில்லை. ஆனால் நீங்கள் என்னிடம் கேட்டீர்கள் - "

"இது எனக்கு ஆர்வமாக இருந்தது ," என்று அபெர்க்ரோம்பி பணிவுடன் பதிலளித்தார். "இது எனக்கு மிகவும் ஆர்வமாக இருந்தது. நான் நினைத்ததை விட இது எனக்கு மிகவும் ஆர்வமாக இருந்தது.

அது என்ன ஒரு சுவாரசியமான, வட்டமான கதை என்பதை அவரே உணர்ந்திருக்கவில்லை என்பது ஹெமிக்கிற்குத் தோன்றியது. ஒரு துண்டு, ஒரு கோரமான இடைச்செருகல் மட்டுமே அவருக்குத் தோன்றியதை அவர் இப்போது மங்கலாகப் பார்த்தார். இது ஒரு சுவாரஸ்யமான கதை; அது அவரது வாழ்க்கையின் தோல்வியை மாற்றிய கதை. அபெர்க்ரோம்பியின் குரல் அவன் எண்ணங்களில் உடைந்தது.

"நீங்கள் பார்க்கிறீர்கள், இது என் கதையிலிருந்து மிகவும் வித்தியாசமானது," என்று அபெர்க்ரோம்பி கூறிக்கொண்டிருந்தார். "நீங்கள் தங்கியிருப்பது ஒரு விபத்து - நான் சென்றது ஒரு விபத்து. நீங்கள் மிகவும் உண்மையான - உண்மையான கடன் பெறத் தகுதியானவர், உலகில் அப்படி ஒன்று இருந்தால், வெளியேறிச் செல்வதற்கான உங்கள் நோக்கத்திற்காக. பதினேழு வயதில் நான் அதிகமாகவோ அல்லது குறைவாகவோ தவறு செய்திருப்பேன். நான் இருந்தேன். — சரி, நீங்கள் ஜெல்லி பீன் என்று அழைக்கிறீர்கள். நான் விரும்பியதெல்லாம் வாழ்க்கையை எளிதாக எடுத்துக் கொள்ள வேண்டும் என்பதுதான் - ஒரு நாள் என் தலைக்கு மேலே ஒரு பதிவைப் பார்த்தேன்: 'அட்லாண்டாவிற்கு சிறப்பு விலை, மூன்று டாலர்கள் மற்றும் நாற்பத்தி இரண்டு சென்ட்கள்'. அதனால் என் மாற்றத்தை எடுத்து எண்ணினேன்

ஹெமிக் தலையசைத்தார். இன்னும் அவரது சொந்த கதையில் உள்வாங்கப்பட்ட அவர், அபெர்க்ரோம்பியின் முக்கியத்துவத்தை, ஒப்பீட்டு மகத்துவத்தை மறந்துவிட்டார். திடீரென்று அவர் கூர்மையாகக் கேட்பதைக் கண்டார்:

“என்னுடைய பாக்கெட்டில் மூன்று டாலர்கள் மற்றும் நாற்பத்தொரு சென்ட் மட்டுமே இருந்தது. ஆனால், யூனியன் டிப்போவில் மூன்று வருடங்களாக இராணுவத்தில் சேர்வதற்காக நான் பல இளைஞர்களுடன் வரிசையில் நின்று கொண்டிருந்தேன். மேலும் அந்த கூடுதல் பைசாவை மூன்றடி தொலைவில் இல்லாத நடையில் பார்த்தேன். அது புத்தம் புதியதாகவும், வெயிலில் தங்கம் போல் ஜொலிப்பதாலும் நான் பார்த்தேன்.”

ஜார்ஜியா இரவு தெருவில் குடியேறியது, நீலம் தூசியின் மீது படிந்ததால், இருவரின் வெளிப்புறங்களும் குறைவாகவே இருந்தன, அதனால் நடைப்பயணத்தில் சென்ற எவரும் இந்த மனிதர்களில் ஒருவரைச் சொல்வது எளிதானது அல்ல. ஒரு சிலருடையது மற்றும் மற்றொன்று முக்கியத்துவம் இல்லாதது. அனைத்து விவரங்களும் மறைந்துவிட்டன - அபெர்க்ரோம்பியின் சிறந்த தங்க மணிக்கட்டு கடிகாரம், அவர் லண்டனில் இருந்து டஜன் கணக்கில் ஆர்டர் செய்த அவரது காலர், அவரது நாற்காலியில் அவரை உட்காரவைத்த கண்ணியம் - அனைத்தும் மங்கி, ஹெமிக்கின் மோசமான உடை மற்றும் அபத்தமான கூம்பிய காலணிகளால் அந்த பரவலானது. இரவின் ஆழம், மரணத்தைப் போல, எதையும் பொருட்படுத்தவில்லை, வேறுபடுத்தவில்லை, எதுவும் எஞ்சவில்லை. சிறிது நேரம் கழித்து, ஒரு வழிப்போக்கன் ஒரு பைசா அளவுள்ள இரண்டு ஒளிரும் வட்டுகளை மட்டுமே பார்த்தான், அது அவர்களின் சுருட்டுகளின் எழுச்சி மற்றும் வீழ்ச்சியைக் குறிக்கிறது.